Astrapia mayeri és un ocell de la família dels paradiseids (Paradisaeidae) que habita els boscos de les muntanyes de la zona central de l'est de Nova Guinea.
Astrapia mayeri és un ocell de la família dels paradiseids (Paradisaeidae) que habita els boscos de les muntanyes de la zona central de l'est de Nova Guinea.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn paradwys cynffonruban (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar paradwys cynffonruban) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Astrapia mayeri; yr enw Saesneg arno yw Ribbon-tailed bird of paradise. Mae'n perthyn i deulu'r Aderyn Paradwys (Lladin: Paradisaedae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. mayeri, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r aderyn paradwys cynffonruban yn perthyn i deulu'r Aderyn Paradwys (Lladin: Paradisaedae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn paradwys 12-gwifren Seleucidis melanoleucus Aderyn paradwys Albert Pteridophora alberti
_juvenile_(male),_cropped.jpg)
.jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn paradwys cynffonruban (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar paradwys cynffonruban) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Astrapia mayeri; yr enw Saesneg arno yw Ribbon-tailed bird of paradise. Mae'n perthyn i deulu'r Aderyn Paradwys (Lladin: Paradisaedae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. mayeri, sef enw'r rhywogaeth.
Die Schmalschwanz-Paradieselster (Astrapia mayeri), auch Schmalschwanz-Astrapia oder Seidenband-Paradiesvogel genannt, ist eine Vogelart aus der Familie der Paradiesvögel (Paradisaeidae). Sie kommt ausschließlich in einem sehr kleinen Gebirgsgebiet im Osten von Neuguinea vor. Sie gehört zu den Paradiesvögeln, bei denen das Männchen ein stark verlängertes mittleres Steuerfederpaar aufweist. Dieses kann eine Länge von einem Meter erreichen.
Die Bestandssituation der Schmalschwanz-Paradieselster wird von der IUCN als potentiell gefährdet (near threatened) eingestuft.[1] Es werden keine Unterarten unterschieden.
Die Männchen der Schmalschwanz-Paradieselster erreichen ohne das verlängerte mittlere Steuerfederpaar eine Körperlänge von 32 Zentimeter. Inklusive diesen langen Schwanzfedern haben sie eine Körperlänge von bis zu 125 Zentimeter.[2] Das mittlere Steuerfederpaar hat eine Länge zwischen 65,7 und 101,7 Zentimeter.[3] Die Weibchen haben gleichfalls ein sehr langes Schwanzgefieder, bei denen das mittlere Steuerfederpaar gleichfalls verlängert ist. Ohne das Schwanzgefieder erreichen sie eine Körperlänge von 35 Zentimeter. Das mittlere Steuerfederpaar erreicht bei ihnen 26 bis 37,2 Zentimeter. Der Schnabel hat eine Länge von 2,9 bis 3,5 Zentimeter.[4] Die Männchen wiegen zwischen 134 und 164 Gramm, die Weibchen erreichen ein Gewicht von 102 bis 157 Gramm.
Der gesamte Kopf ist inklusive des an der Basis des Oberschnabels sitzenden knopfartigen Federbuschs samtschwarz mit einem sehr intensiven metallisch gelblich-grünlichen Glanz. Je nach Lichteinfall kann dieser Glanz auch intensiv blau oder violett sein. Die Körperoberseite ist vom Mantel bis zu den Oberschwanzdecken samtschwarz mit einem etwas matteren bronzefarbenen Schimmer. Die Flügel sind auf der Oberseite schwarzbräunlich. Bei den Arm- und Handschwingen ist dieser Glanz auf die Außenfahnen begrenzt. Das Schwanzgefieder ist schwarzbraun und läuft – vom mittleren Steuerfederpaar abgesehen – spitz aus. Das verlängerte Steuerfederpaar ist dagegen weiß, jeweils etwa zwei Zentimeter breit und weist eine drei bis vier Zentimeter breite schwarze Spitze auf.
Die Kehle glänzt so intensiv wie das Kopfgefieder. Sie geht dann abrupt in das samtschwarze Brustgefieder über, dass bei bestimmten Lichtverhältnissen auch bronzefarben glänzen kann. Die dunkle Brust ist eingefasst von einem schmalen stark kupferfarben glänzenden rötlich-braunen Band. Die übrige Körperunterseite bis zum Bürzels sind kupferrot und dunkelgrün quergebändert, das Gefieder glänzt intensiv. Das Schwanzgefieder ist auf der Unterseite schwarzbraun, lediglich das mittlere Steuerfederpaar ist glänzend schwarz. Das Schwanzgefieder ist bis auf das mittlere weiße Steuerfederpaar auf der Unterseite ockerfarben. Der Schnabel ist glänzend schwarz, die Iris tief dunkelbraun, die Beine und Füße sind graublau.[5]
In ihrem ersten Lebensjahr ähneln die Männchen den adulten Weibchen, haben aber bereits ein längeres Schwanzgefieder.[5]
Der gesamte Kopf und Hals sind dunkel schwarzbraun mit einem metallisch bronzefarbenen Schimmer, der bei bestimmten Lichteinfall auch bläulich wirken kann. Bei älteren Weibchen ist der Glanz dabei ausgeprägter. Die übrige Körperoberseite ist matt schwarzbraun, kann aber auch violett bis magentafarben schimmern. Der Bürzel und die Oberschwanzdecken sind braun und gehen fast in ein Sepia über. Das Schwanzgefieder ist bräunlich schwarz. Das mittlere Steuerfederpaar hat auf der basalen Hälfte weiße Federschäfte, die Federfahnen haben diffuse weiße Flecken auf der gesamten Länge.
Die Brust ist matt schwarzbraun und glänzt violett bis magentafarben. Auf dem Bauch geht dieses Schwarzbraun in einen Zimtton über und ist schmal schwarz quergebändert.[5]
Im Osten Neuguineas gibt es im Landesinneren einen rund 200 Kilometer breiten, verästelten Gebirgszug, der von steilen Tälern und wenig zugänglichen Ebenen geprägt ist. Die Schmalschwanz-Paradieselster kommt hier in einem kleinen Verbreitungsgebiet vor, dass die papua-neuguineischen Provinzen Enga, Hela, Western Highlands und Southern Highlands berührt. Zum Verbreitungsgebiet gehören unter anderem das Hagengebirge und der Mount Giluwe.
Der Lebensraum der Schmalschwanz-Paradieselster sind Berg- und subalpine Wälder. Sie kommt auch an Waldrändern, in isolierten Waldresten, in Wäldern mit selektivem Holzeinschlag sowie in Wälder vor, in denen es einzelne Gebiete mit sekundärem Wald gibt.
Schmalschwanz-Paradieselstern suchen in allen Waldbereichen vom Boden bis zur oberen Baumkrone nach Nahrung. Geringfügig häufiger als im oberen und mittleren Kronenbereich halten sie sich in einem Bereich von bis zu 15 Meter über dem Erdboden auf.[4] Die Nahrung besteht zu etwa 90 Prozent aus Früchten, aber auch Blüten und Blütenknospen. Die Nahrung wird direkt von den Ästen gepickt. Eine besondere Rolle in der Ernährung spielen Strahlenaralien. Sie suchen überwiegend einzelgängerisch nach Nahrung es kommen aber auch kleine Trupps von bis zu drei Individuen vor. Gegenüber Vogelarten wie dem Papualori oder dem Breitschwanz-Paradieshopf ist die Schmalschwanz-Paradieselster durchsetzungsstärker und vertreibt sie aus fruchttragenden Bäumen.[6]
Schmalschwanz-Paradieselstern sind polygyn: Ein Männchen kann sich mit mehreren Weibchen paaren und das Weibchen zieht alleine den Nachwuchs groß. Es ist bislang jedoch noch nicht geklärt, ob und wie bei der Stephanie-Paradieselster ein gemeinschaftliches Balzen mehrerer Männchen vorkommt.[7] Wie häufig bei Vogelarten, bei denen die noch nicht geschlechtsreifen Männchen ein Gefieder haben, das stark dem adulten Weibchen ähnelt, ist nicht immer sicher, ob es sich bei den anwesenden Vögeln mit einem Federkleid, das dem eines adulten Weibchens entspricht, tatsächlich um Weibchen handelt.
Die Balz der Männchen ist bislang nur wenige Male beobachtet worden. Sicher ist, dass die Balz aus Sprüngen zwischen zwei oder mehr Sitzwarten auf Ästen besteht. Diese können wie bei der intensiven Balz der Stephanie-Paradieselster sehr schnell sein. Häufig verharren die Männchen aber auch bis zu 30 oder 40 Sekunden auf einer Stelle. Bei einer Gelegenheit waren drei adulte Männchen und vier Individuen im Federkleid eines adulten Weibchens anwesend. Diese beobachteten für eine Stunde, wie die Männchen balzten und sich dabei auch gegenseitig verjagten. Die springenden Männchen rufen dabei sehr laut und sträuben das Brustgefieder. Ein anderes balzendes Männchen sprang auf einer Stelle auf und ab. Diese Bewegung führte dazu, dass sein langes, weißes Steuerfederpaar vor und zurück schwang und dabei große Bögen schlug.[8]
Einmal wurde ein Männchen bei einem Flug beobachtet, das dem typischen Flugverhalten nicht entspricht. Es wird von Frith und Beehler als ein Balzflug eingeordnet. Das Geräusch, das bei diesem Flug von den Flügeln erzeugt wurde, war lauter als sonst bei Schmalschwanz-Paradieselstern üblich. Der Flug bestand aus jeweils vier oder fünf Flügelschlägen, dann einer Gleitphase, bei dem das Männchen mit gefalteten Flügeln zunächst nach unten glitt und danach sich wieder nach oben gleiten ließ, bevor er wieder mit den Flügeln schlug. Das lange, weiße mittlere Steuerfederpaar war dadurch besonders auffällig.[7]
Von den 14 bislang gefundenen und besetzten Nestern befanden sich sieben in Waldgebieten, in denen es Holzeinschlag gegeben hatte und Sekundärwald bereits nachgewachsen waren. Zwei weitere fanden sich in kleinen Waldresten, die von subalpinem Grasland umgeben waren. Zehn der Nester befanden sich in auffällig kleinen Bäumen, in deren unmittelbaren Nachbarschaft keine weiteren Bäume standen, die diese überragten oder mit ihren Kronen beschatten konnten. Es fanden sich auch mehrere Nester vorangegangener Brutzeiten in der Nähe dieser Bäume, so dass geschlossen wird, dass die Weibchen eine Präferenz für solche Waldstellen als Niststandort haben. Grundsätzlich gilt, dass Stellen mit solchen Gegebenheiten im Primärwald selten sind.[8] Möglicherweise ist dies eine Strategie, um baumkletternde Fressfeinde fernzuhalten.[8]
Die untersuchten aktiven Nester waren unterschiedlich groß. Von der Bauweise reichten sie von eher fragilen bis hin zu großen, stabilen Napfnestern. Das Baumaterial bestand aus Blattteilen von Schraubenbäumen und anderen großen Blättern. Die Nester waren spärlich bis dicht von frischen, zum Tel noch Blätter tragenden Orchideenstängeln bedeckt. Die eigentliche Nistmulde war mit feineren abgestorbenen und fast strohähnlichen, blattlosen Orchideenstängeln ausgelegt.
Das Gelege umfasst ein einzelnes Ei. Die Eier haben eine rosafarbenen Grundton und weisen – wie für Eigentliche Paradiesvögel typisch – längliche Flecken auf. Diese haben eine grauviolette und rotbraune Farbe. Das Frischvollgewicht der Eier beträgt 14,9 Gramm.
Es brütet nur das Weibchen. Bis zum Ende des 20. Jahrhunderts konnte die Brutzeit nur bei einem in Gefangenschaft gehaltenen Weibchen festgestellt werden: Sie saß 21 Tage auf dem Ei, bevor der Nestling schlüpfte.[9] Bei Freilandbeobachtungen kam das Weibchen im Schnitt zwei Mal pro Stunde ans Nest, um den Jungvogel zu füttern. Der Anteil der pflanzlichen Nahrung wird auf Basis von Beobachtungen auf 63 Prozent geschätzt. Weibchen huderten die Jungvögel anfangs für etwa fünfzig Prozent des Tages. Bei 17 Tage alten Nestlinge entfiel darauf nur noch 3 Prozent des Tages. Die Nestlinge fliegen zwischen dem 22. und 26. Lebenstag aus.
Die Neigung von Paradiesvögeln, sich mit anderen Arten ihrer Familie zu kreuzen, ist bereits zu Beginn des 20. Jahrhunderts von Anton Reichenow und damit fast früher als für jede andere Vogelfamilie beschrieben worden.[10]
Bei der Schmalschwanz-Paradieselster kommt es sowohl mit anderen Arten der Paradieselstern als auch mit anderen Arten der Familie der Paradiesvögel zu natürlichen Hybriden. Es sind bislang noch keine Typenexemplare für Kreuzungen mit der Pracht-Paradieselster gesammelt. Sowohl Clifford Frith als auch Bruce Beehler halten es jedoch für sehr wahrscheinlich, dass in dem Gebiet, in dem sich das Verbreitungsgebiet der beiden Arten überschneiden, natürliche Hybride zwischen den beiden Arten vorkommen.[11] Dagegen sind Hybride mit der Stephanie-Paradieselster belegt. Das Verbreitungsgebiet der Stephanie-Paradieselster überlappt sich mit dem der Schmalschwanz-Paradieselster, allerdings besiedelt die Schmalschwanz-Paradieselster normalerweise höher Lagen als die Stephanie-Paradieselster und verdrängt diese ab einer Höhe von 2400 Metern.[11] Einmal wurde auch bereits Nachwuchs zwischen dem Schmalschwanz-Paradieshopf und der Schmalschwanz-Paradieselster beobachtet. Der Nestling starb allerdings 10 Tage nach dem Schlupf.[11]
Bälge sowie einzelne Federn von Paradiesvögeln werden von den indigenen Ethnien Neuguineas zu traditionellem Kopf- und Körperschmuck verarbeitet und spielen auch als Handelsobjekt und bei der Bezahlung von Brautpreisen eine große Rolle. Grundsätzlich werden alle Paradiesvögel mit auffälligen Federn verarbeitet, darunter auch die auffälligen langen Schwanzfedern von Paradieselstern wie es bei der abgebildeten traditionellen Kopfbedeckung eines Huli-Kriegers der Fall ist. Die Schmalschwanz-Paradieselster ist einem vergleichsweise geringem Jagddruck ausgesetzt, weil sie in einem Verbreitungsgebiet vorkommt, dass kaum besiedelt und in weiten Teilen nur sehr schwer zugänglich ist.[12]
Vereinzelt werden Schmalschwanz-Paradieselstern in Zoologischen Gärten gezeigt. Sie überleben dort mehrere Jahre. Bis zum Ende des 20. Jahrhunderts gelang außerhalb von Neuguinea die erfolgreiche Heranzucht eines Jungvogels. In Neuguinea sind ebenfalls bis zum Ende des 20. Jahrhunderts zwei Mal erfolgreich Jungvögel nachgezüchtet worden.[8]
Die Schmalschwanz-Paradieselster (Astrapia mayeri), auch Schmalschwanz-Astrapia oder Seidenband-Paradiesvogel genannt, ist eine Vogelart aus der Familie der Paradiesvögel (Paradisaeidae). Sie kommt ausschließlich in einem sehr kleinen Gebirgsgebiet im Osten von Neuguinea vor. Sie gehört zu den Paradiesvögeln, bei denen das Männchen ein stark verlängertes mittleres Steuerfederpaar aufweist. Dieses kann eine Länge von einem Meter erreichen.
Die Bestandssituation der Schmalschwanz-Paradieselster wird von der IUCN als potentiell gefährdet (near threatened) eingestuft. Es werden keine Unterarten unterschieden.
நாடாவால் எழிற்புள் (Astrapia mayeri) என்பது (ஆண் பறவையில் ஒரு மீற்றருக்கும் மேலாக வளரக்கூடிய வாலைத் தவிர்த்து) 32 செமீ வரை வளரக்கூடிய நடுத்தர அளவான மிருதுவான பட்டுப் போன்ற கருநிற உடலைக் கொண்ட சந்திரவாசிப் பறவையினம் ஒன்றாகும். இதன் ஆண் பறவை ஒளிர்வான இளம் பச்சை மற்றும் வெண்கல நிற இறகமைப்பைக் கொண்டும், சொண்டுக்கு மேலே அலங்காரமான சுருட்டை இறகுகளைக் கொண்டும், மிகவும் நீளமான நாடாப் போன்ற வெண்ணிற வாலிறகுகள் இரண்டைக் கொண்டும் காணப்படும். இதன் பெண் பறவையானது ஒளிர்வான தலையைக் கொண்ட கபில நிறப் பறவையாகும். இவ்வினம் பரவி வாழும் குறுகிய எல்லைக்குட் காணப்படுகின்றதான, இவ்வினத்துக்கும் பேரெழிற்புள் இனத்துக்கும் கலந்து பிறந்த பறவைகள் பெருவால் எழிற்புள் என அழைக்கப்படும்.
சந்திரவாசி இனங்களில் மிகவும் அலங்காரமான பறவையினமொன்றான இந்த நாடாவால் எழிற்புள் இனம் தன் உடற் பருமனுடன் ஒப்பிடும்போது உலகிற் காணப்படும் எப்பறவையினத்தை விடவும் மிக நீளமான, அதாவது தன் உடலின் மொத்த நீளத்தின் மூன்று மடங்குக்கு மேற்பட்ட நீளமான வாலைக் கொண்டுள்ளது.
நாடாவால் எழிற்புள் இனமானது பப்புவா நியூ கினி நாட்டின் மேற்குப் பகுதியில் உள்ள நடு மலைநாட்டின் மலைசார் காடுகளுக்கு மாத்திரம் தனிச்சிறப்பான இனமாகும். ஏனைய அலங்காரமான சந்திரவாசிப் பறவைகளைப் போலவே, இவ்வினத்தின் ஆண் பறவையும் பலபெண் கலவி புரிவதாகும். இதுவரை கண்டறியப்பட்டுள்ள சந்திரவாசிப் பறவையினங்களில் இறுதியாகக் கண்டறியப்பட்டது இந்த நாடாவால் எழிற்புள் இனம் ஆகும்.
இப்பறவையினத்துக்கான அறிவியற் பெயர் நியூகினித் தீவு பற்றிய அறிவியற் தேடலில் ஈடுபட்டரும் இயற்கையியலாளருமான பிரெட் சோ மேயர் என்பவரின் நினைவாகவே இடப்பட்டுள்ளது. அவரே இப்பறவையினத்தை 1938 ஆம் ஆண்டு கண்டறிந்ததாகக் கருதப்படுகிறது. எனினும், யக் ஐட்சு என்பவரே இதனைக் கண்டறிந்ததாகவும் பிற்காலத்தில் இது பற்றி பிரெட் சோ மேயர் ஆர்வங் கொண்டிருந்ததாகவும் இப்போது கருதப்படுகிறது[1].
வாழிடமிழத்தல் மற்றும் இதன் அழகிய இறகுகளுக்காக வேட்டையாடப்படுதல் என்பன காரணமாக இவ்வினம் தற்போது அச்சுறுத்தலை எதிர்கொண்டுள்ளது. அதனாற்றான், இது அச்சுறு நிலையை அண்மித்த இனமாக வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளது.
நாடாவால் எழிற்புள் (Astrapia mayeri) என்பது (ஆண் பறவையில் ஒரு மீற்றருக்கும் மேலாக வளரக்கூடிய வாலைத் தவிர்த்து) 32 செமீ வரை வளரக்கூடிய நடுத்தர அளவான மிருதுவான பட்டுப் போன்ற கருநிற உடலைக் கொண்ட சந்திரவாசிப் பறவையினம் ஒன்றாகும். இதன் ஆண் பறவை ஒளிர்வான இளம் பச்சை மற்றும் வெண்கல நிற இறகமைப்பைக் கொண்டும், சொண்டுக்கு மேலே அலங்காரமான சுருட்டை இறகுகளைக் கொண்டும், மிகவும் நீளமான நாடாப் போன்ற வெண்ணிற வாலிறகுகள் இரண்டைக் கொண்டும் காணப்படும். இதன் பெண் பறவையானது ஒளிர்வான தலையைக் கொண்ட கபில நிறப் பறவையாகும். இவ்வினம் பரவி வாழும் குறுகிய எல்லைக்குட் காணப்படுகின்றதான, இவ்வினத்துக்கும் பேரெழிற்புள் இனத்துக்கும் கலந்து பிறந்த பறவைகள் பெருவால் எழிற்புள் என அழைக்கப்படும்.
சந்திரவாசி இனங்களில் மிகவும் அலங்காரமான பறவையினமொன்றான இந்த நாடாவால் எழிற்புள் இனம் தன் உடற் பருமனுடன் ஒப்பிடும்போது உலகிற் காணப்படும் எப்பறவையினத்தை விடவும் மிக நீளமான, அதாவது தன் உடலின் மொத்த நீளத்தின் மூன்று மடங்குக்கு மேற்பட்ட நீளமான வாலைக் கொண்டுள்ளது.
நாடாவால் எழிற்புள் இனமானது பப்புவா நியூ கினி நாட்டின் மேற்குப் பகுதியில் உள்ள நடு மலைநாட்டின் மலைசார் காடுகளுக்கு மாத்திரம் தனிச்சிறப்பான இனமாகும். ஏனைய அலங்காரமான சந்திரவாசிப் பறவைகளைப் போலவே, இவ்வினத்தின் ஆண் பறவையும் பலபெண் கலவி புரிவதாகும். இதுவரை கண்டறியப்பட்டுள்ள சந்திரவாசிப் பறவையினங்களில் இறுதியாகக் கண்டறியப்பட்டது இந்த நாடாவால் எழிற்புள் இனம் ஆகும்.
இப்பறவையினத்துக்கான அறிவியற் பெயர் நியூகினித் தீவு பற்றிய அறிவியற் தேடலில் ஈடுபட்டரும் இயற்கையியலாளருமான பிரெட் சோ மேயர் என்பவரின் நினைவாகவே இடப்பட்டுள்ளது. அவரே இப்பறவையினத்தை 1938 ஆம் ஆண்டு கண்டறிந்ததாகக் கருதப்படுகிறது. எனினும், யக் ஐட்சு என்பவரே இதனைக் கண்டறிந்ததாகவும் பிற்காலத்தில் இது பற்றி பிரெட் சோ மேயர் ஆர்வங் கொண்டிருந்ததாகவும் இப்போது கருதப்படுகிறது.
வாழிடமிழத்தல் மற்றும் இதன் அழகிய இறகுகளுக்காக வேட்டையாடப்படுதல் என்பன காரணமாக இவ்வினம் தற்போது அச்சுறுத்தலை எதிர்கொண்டுள்ளது. அதனாற்றான், இது அச்சுறு நிலையை அண்மித்த இனமாக வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளது.
The ribbon-tailed astrapia, also known as Shaw Mayer's astrapia (Astrapia mayeri), is a species of bird-of-paradise.
The ribbon-tailed astrapia is distributed and endemic to subalpine forests in western part of the central highlands of Papua New Guinea. Like many other ornamental birds-of-paradise, the male is polygamous. The ribbon-tailed astrapia is the most recently discovered bird-of-paradise.
The ribbon-tailed astrapia is listed as Least Concern on the IUCN Red List of Threatened Species.[1] It is listed on Appendix II of CITES. The long tails of male birds add to the threat, being as though the tail makes it difficult for the species to escape from natural predators.
The scientific name commemorates the great naturalist and New Guinea explorer Fred Shaw Mayer, who was believed to have discovered the bird in 1938. However, it is now believed that explorer Jack Hides discovered the bird, while Mayer became interested in it later.[2]
The ribbon-tailed astrapia is medium-sized, up to 32 cm long (without including the tail of the male, which can be over 1 metre). Male ribbon-tailed astrapia are generally around 125 cm whereas females are around 35 cm. The body of males are velvet black. The male has an iridescent olive green and bronze plumage, and is adorned with ornamental "ball" plume above its bill and two extremely long, ribbon-like white tail feathers. The female has a much duller brown and black body with an iridescent head. Unlike males, females do not have the long white tails. Hybrids between this species and the Princess Stephanie's astrapia, in the small area where their ranges overlap, have been named Barnes's astrapia.
One of the most spectacular birds-of-paradise, the male ribbon-tailed astrapia has the longest tail feathers in relation to body size of any bird, over three times the length of its body.
The ribbon-tailed astrapia, also known as Shaw Mayer's astrapia (Astrapia mayeri), is a species of bird-of-paradise.
The ribbon-tailed astrapia is distributed and endemic to subalpine forests in western part of the central highlands of Papua New Guinea. Like many other ornamental birds-of-paradise, the male is polygamous. The ribbon-tailed astrapia is the most recently discovered bird-of-paradise.
The ribbon-tailed astrapia is listed as Least Concern on the IUCN Red List of Threatened Species. It is listed on Appendix II of CITES. The long tails of male birds add to the threat, being as though the tail makes it difficult for the species to escape from natural predators.
The scientific name commemorates the great naturalist and New Guinea explorer Fred Shaw Mayer, who was believed to have discovered the bird in 1938. However, it is now believed that explorer Jack Hides discovered the bird, while Mayer became interested in it later.
El ave del paraíso cuelgacintas o astrapia de cola de cinta (Astrapia mayeri)[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Paradisaeidae.[3] Posee una cola más larga que todo su cuerpo, que si no fuera por ella no tendría 120 cm de longitud, porque su cuerpo solo mide 32 cm. Los jóvenes no poseen la cola larga de los adultos hasta después de la primera muda.
Es endémico de Nueva Guinea (Papúa Nueva Guinea),[3] encontrándose en la Cordillera Central, desde el río Strickland hasta los montes Hagen y Giluwe, ubicados a alrededor de 130 km al oeste.[1]
De acuerdo con el Libro Rojo de Especies Amenazadas de la UICN, es una especie casi amenazada debido a su caza por las plumas de su cola y la deforestación de los bosque. Además causa preocupación su hibridación con la ave del paraíso de Estefanía (A. stephaniae) en el extremo este de su área de distribución.[1]
El ave del paraíso cuelgacintas o astrapia de cola de cinta (Astrapia mayeri) es una especie de ave paseriforme de la familia Paradisaeidae. Posee una cola más larga que todo su cuerpo, que si no fuera por ella no tendría 120 cm de longitud, porque su cuerpo solo mide 32 cm. Los jóvenes no poseen la cola larga de los adultos hasta después de la primera muda.
Paelsaba-paradiisilind (Astrapia mayeri) on linnuliik paradiisilindlaste sugukonnast.
Isaslinnu saba pikkus võib ulatuda üle 1 meetri. Paelsaba-paradiisilinnu isaslinnul on võrreldes teiste lindudega pikimad sabasuled keha suuruse suhtes.
Lind elab Paapua Uus-Guinea subalpiinsetes metsades.
Paelsaba-paradiisilind on kantud CITESi liikide II kategooria nimekirja.
Astrapia mayeri Astrapia generoko animalia da. Hegaztien barruko Paradisaeidae familian sailkatua dago.
Astrapia mayeri Astrapia generoko animalia da. Hegaztien barruko Paradisaeidae familian sailkatua dago.
Nauhaparatiisiharakka (Astrapia mayeri) on Papua-Uudessa-Guineassa tavattava paratiisilintuihin kuuluva varpuslintu. IUCN luokittelee nauhaparatiisiharakan silmälläpidettäväksi lajiksi.
Nauhaparatiisiharakka on yksi viimeisimmistä omaksi lajikseen kuvatuista paratiisilinnuista. Ensimmäinen maininta linnusta on vuodelta 1936 kirjasta nimeltään Papuan Wonderland. Selostus lajista oli kuitenkin lyhyt eikä lajia pidetty sen perusteella omanaan. Vuonna 1938 australialainen lintutieteilijä Fred Shaw Mayer lähetti kaksi koiraslinnun pyrstösulkaa British Museum of Natural Historyyn ja laji nimettiin hänen mukaansa vuonna 1939. [2]
Nauhaparatiisiharakka on kooltaan 25–32 cm pitkä, koiraiden ollessa naaraita kookkaampia. Koiraan selkä on väritykseltään musta ja hohtaa pronssin tai vihreän värisenä. Pää, kurkku ja rinnan yläosa ovat väriltään hohtavan vihreät ja kurkussa ja rinnassa on myös violetti vivahde. Koiraan posket ja pään takaosa ovat väritykseltään hohtavan violetit. Nauhaparatiisiharakkakoiraan pyrstö on hyvin pitkä, jopa 90 cm. Pyrstö on musta lukuun ottamatta kahta pisintä keskimmäistä pyrstösulkaa, jotka ovat valkoiset ja mustakärkiset. Naaras on väriltään vaatimattomampi. Selkä on sinimusta ja muuttuu ruskeanmustaksi perässä. Pää on vihertävänhohtavan musta ja rinta on ruskea ja voimakkaasti mustan raidoittama. Siivet ovat ruskeat. Myös naaraiden pyrstösulat ovat pitkät, mutta koiraan pyrstö on huomattavasti pidempi.[2][3]
Nauhaparatiisiharakka elää Papua-Uuden-Guinean keskiosissa Strickland River-joelta Mount Hagenin ja Mount Giluwen läheisyyteen. Linnun elinympäristöä ovat vuoristometsät, jotka sijaitsevat 2 200–3 400 metrin korkeudella merenpinnasta. Laji tulee toimeen myös hakatuissa metsissä, vaikka laajat hakkuut ovatkin uhka kannalle. Suurin uhka on lajin metsästys sen värikkäiden höyhenten vuoksi. [4]
Nauhaparatiisiharakkakoirailla voi olla useita naaraita ja koirailla on perinteisiä esiintymisalueita. Koiraat esittelevät naaraille höyhenpukuaan ja houkuttelevat naaraita heiluttelemalla pyrstöään ja siipiään.[2] Pesimäkausi kestää toukokuusta maaliskuulle. Ainoastaan naaras rakentaa kuppimaisen pesän ja munii yhdestä kahteen munaa. Naaras hautoo munia kolmisen viikkoa. Koiras ei osallistu hautomiseen eikä poikasten ruokkimiseen.[3]
Nauhaparatiisiharakan ravinto koostuu pääasiassa hedelmistä ja siemenistä. Laji voi syödä myös selkärangattomia ja pieniä selkärankaisia eläimiä, kuten sammakoita tai liskoja.[2]
Nauhaparatiisiharakka (Astrapia mayeri) on Papua-Uudessa-Guineassa tavattava paratiisilintuihin kuuluva varpuslintu. IUCN luokittelee nauhaparatiisiharakan silmälläpidettäväksi lajiksi.
Astrapia mayeri
Le Paradisier à rubans (Astrapia mayeri) est une espèce d'oiseaux de la famille des Paradisaeidae.
Cet oiseau vit dans le centre-est de la Nouvelle-Guinée : monts Hagen, Giluwe, Doma, Porgera et Liwaro, aires de Karius et de Muller.
L'histoire de la découverte de cette astrapie est originale. Frederick Shaw Mayer, naturaliste, aviculteur et explorateur infatigable, passa près de trente années de sa vie à observer et collecter des spécimens d'oiseaux de Nouvelle-Guinée. Un jour, dans la région de Tomba dans le sud du mont Hagen, il remarqua, dans l'ornement d'une coiffure de chef indigène, de très longues et fines plumes blanches d'une espèce inconnue. Les indigènes l'informèrent que l'oiseau n'était pas rare dans la jungle et qu'ils lui avaient même donné un nom « kugo » au mâle et « togi » à la femelle. Mayer se mit alors à la recherche de cet oiseau et finit par le découvrir non loin de là. Il relata brièvement sa découverte dans une lettre datée du 16 décembre 1938 et adressée à Sims : « Alors que j'étais grimpé dans un arbre à contempler les sommets parsemés de rochers et de tapis de bruyères, mon attention fut attirée par des oiseaux voletant dans des branches couvertes de mousse. Les mâles offraient un spectacle remarquable car en papillonnant parmi les frondaisons avec leur longue queue traînant dans les airs, ils produisaient un froissement de plumes caractéristique. » (Ottaviani 2012).
L’astrapie à queue rubanée fréquente les forêts de montagne et leurs lisières, les lambeaux forestiers isolés et les forêts coupées ou dégradées entre 1 800 et 3 450 m mais surtout au-dessus de 2 450 m (Frith & Frith 2009).
Cette astrapie consomme essentiellement des fruits, particulièrement du genre Schefflera avec un complément d’arthropodes, d’araignées et de grenouilles arboricoles qu’elle prélève aux différentes strates de la végétation. Elle explore les branches et les troncs couverts de mousse et de plantes épiphytes et la base des frondes des pandanus. Elle inspecte aussi de son bec les branches mortes et les débris végétaux accumulés dans les arbres (Frith & Frith 2009).
Elle évolue généralement seule, parfois par paires (dont un mâle adulte) ou en groupes de trois à sept individus en plumage femelle (Frith & Frith 2009).
L’espèce est supposée polygame, les mâles manifestant une certaine promiscuité en chantant et en paradant sur des perchoirs attitrés ce qui suggère un comportement de type « lek ». La période nuptiale n’est pas bien définie mais des parades ont lieu en juin, août et décembre. La parade nuptiale est similaire à celle de l’astrapie de Stéphanie, impliquant un ou plusieurs mâles sautant de branche en branche, la queue arquée et relevée, et les ailes abaissées. Ces vols nuptiaux animent les longues rectrices et occasionnent un bruissement de plumes sonore (Frith & Frith 2009).
La reproduction s’étend de mai à mars. Le nid consiste en une coupe large et profonde composée de feuilles et de lambeaux de pandanus entremêlés avec de petites tiges feuillues d’orchidées fraîches, le tout tapissé intérieurement de très fines fibres d’orchidées. Il est généralement construit sur une fourche verticale entre 3 et 18 m de hauteur dans un petit arbre ou une fougère arborescente, souvent dans un habitat de formation secondaire. La femelle manifeste une nette fidélité au site voire à l’emplacement du nid. La ponte consiste en un seul œuf (Frith & Frith 2009).
Astrapia mayeri
Le Paradisier à rubans (Astrapia mayeri) est une espèce d'oiseaux de la famille des Paradisaeidae.
L'astrapia festonata (Astrapia mayeri Stonor, 1939) è un uccello passeriforme della famiglia Paradisaeidae[2].
Misura fino a 32–35 cm di lunghezza per 102-157 g di peso, esclusa la coda, che nelle femmine misura una quindicina di centimetri, ma che nei maschi può sfiorare il metro di lunghezza[3].
L'aspetto dell'astrapia festonata, nel complesso, ricorda vagamente quello di un quetzal: robusto, con grossa testa e becco corto ma sottile, munito alla base di una formazione bulbosa di piume nere.
In questa specie è presente un netto dicromatismo sessuale: la femmina infatti possiede una livrea mimetica, nella quale predominano le tonalità del bruno scuro su testa, petto e zona dorsale, mentre il ventre sfuma quasi nel giallo e presenta aspetto marmorizzato, a causa delle singole penne di colore beige-arancio orlate di bruno, mentre le penne caudali mostrano sfumature biancastre e nella zona cefalica possono essere osservate iridescenze verdi. Il maschio presenta invece piumaggio uniformemente nero e dall'aspetto sericeo e riflessi metallici su tutto il corpo, fatti salvi la faccia, la gola (che sono di colore verde iridescente), il vertice, la parte superiore del petto, le guance (che sono di colore azzurro iridescente) e le due lunghissime penne rettrici della coda, nastriformi (da cui la specie prende il proprio nome comune), che sono bianche con punta arrotondata e nera. In ambedue i sessi becco e zampe sono neri, mentre gli occhi sono di colore bruno.
Si tratta di uccelli dalle abitudini diurne e perlopiù solitarie, che tendono a muoversi fra i rami alti della canopia alla ricerca di cibo, pronti a rifugiarsi nel folto della vegetazione al minimo segno di pericolo: nonostante la colorazione sgargiante e le lunghe penne dei maschi, essendo piuttosto timidi non risultano molto facili da osservare, sebbene non sia difficile udirne il richiamo.
L'astrapia festonata è un uccello essenzialmente frugivoro, che basa la sua dieta sui frutti di Schefflera, integrandola quando possibile con insetti, ragni e altri piccoli invertebrati, o anche rane arboricole.
Sebbene sembri esserci un picco delle deposizioni fra maggio e settembre, gli uccelli di questa specie sembrano essere in grado di riprodursi durante tutti i mesi dell'anno, meno che in aprile[3].
Si tratta di una specie poligina: i maschi si dispongono in lek nei quali si esibiscono davanti alle femmine saltellando avanti e indietro lungo posatoi accuratamente scelti e ripuliti, tenendo le penne del corpo arruffate e le lunghe penne caudali quanto più erette possibile nel tentativo di attrarre ciascuno a sé il maggior numero di femmine con le quali accoppiarsi.
Il contributo del maschio, dopo l'accoppiamento, è nullo: è la sola femmina ad incaricarsi della costruzione del nido (una struttura a coppa molto regolare, fatta di rametti e foderata all'interno di materiale soffice di origine vegetale, che viene costruita sempre nello stesso posto), della cova delle uova (solitamente due, covate per circa tre settimane) e dell'allevamento dei pulli, che dura circa un mese prima dell'involo e del raggiungimento dell'indipendenza.
L'astrapia festonata è endemica della porzione centro-occidentale dei monti Bismarck, nella zona compresa grossomodo fra la provincia di Hela, la provincia degli Altopiani Occidentali e la provincia degli Altopiani del Sud.
L'habitat di questa specie è rappresentato dalle aree di foresta pluviale e foresta nebulosa subalpina e montana, anche secondaria.
Il nome scientifico di questa specie venne scelto in omaggio a Frederick Shaw Mayer, grande esploratore e conoscitore della Nuova Guinea, ritenuto lo scopritore della specie: in realtà, attualmente si è propensi a credere che il vero scopritore di questi uccelli fu Jack Hides durante la sua fallimentare spedizione nell'entroterra papuano del 1935[4].
La specie è monotipica[2].
Nelle aree in cui l'areale dell'astrapia festonata si sovrappone con quello della congenere astrapia della Principessa Stefania, non è difficile osservare casi di ibridazione fra le due specie, a loro volta in passato classificati come specie a sé stante col nome di Astrapia barnesi Iredale, 1948[5][6].
L'astrapia festonata (Astrapia mayeri Stonor, 1939) è un uccello passeriforme della famiglia Paradisaeidae.
Lentastes astrāpija, arī Meijera astrāpija[1] (Astrapia mayeri) ir paradīzes putnu suga, kas endēma Papua-Jaungvinejai. Lentastes astrāpiju atklāja 1938. gadā, un tā ir pēdējā atklātā šīs dzimtas suga. Ģeogrāfisko variāciju nav.[2]
Tas ir viens no iespaidīgākajiem paradīzes putniem. Tēviņa astes spalvas vairāk nekā trīs reizes pārsniedz ķermeņa garumu, un proporcionāli izmēriem tās ir visgarākās astes spalvas putnu pasaulē.[1] Apdraud medības un dabiskās vides izzušana. Līdzīgi citiem paradīzes putniem, krāšņā apspalvojuma un spilgto ādiņu dēļ astrāpijas joprojām nereti medī vietējie papuasu iedzīvotāji.
Sastopama kalnainos mežos Papua-Jaungvinejas Centrālās kalnu grēdas rietumu daļā 2400—3400 metru augstumā virs jūras līmeņa, dažkārt dzīvo arī zemāk līdz 1800 metriem.[3][4]
Kā vairumam dzimtas sugu, raksturīgs dzimumu dimorfisms. Tēviņu un krietni neuzkrītošāko mātīti līdz četrdesmitajiem gadiem uzskatīja par divu dažādu paradīzes putnu sugu pārstāvjiem.[1] Ķermeņa garums tēviņam 32 cm, neskaitot divas centrālās astes spalvas, kas var pārsniegt 1 metru (līdz 125 cm), svars 134—164 grami. Mātītes ķermeņa garums bez astes 35 cm, astes garums 53 cm, svars 102—157 g.[5][6]
Apspalvojums tēviņam samtaini melns, galva un krūtis zaigojoši zaļas, zilas un olīvkrāsā. Izteikti garās astes spalvas šauras, baltas; to gala daļa melna. Abu dzimumu pārstāvjiem augšknābi rotā tumši zaļš kamolveida spalvu pušķis.[7] Mātīte brūna, brūnas arī krietni īsākās astes spalvas. Galva zaigojoša, līdzīgi tēviņam. Jaunajiem tēviņiem nav garo centrālo astes spalvu.[8]
Pamatā pārtiek no augļiem, īpaši šeflēras koka Schefflera actinophylla augļiem. Diētu papildina kukaiņi, zirnekļi un vardes.[7][6] Kukaiņus astrāpija ar knābi izrok no zemes vai trupējoša koka.[5]
Ligzdošanas sezona ilgst gandrīz gadu (no maija līdz martam). Lentastes astrāpiju tēviņi ir poligāmi un sapārojas ar vairākām mātītēm. Riesta laikā vairāki tēviņi sapulcējas kopā. Dziedot tie pārlec no zara uz zaru, visā krāšņumā izrādot mātītēm savu apspalvojumu. Lai arī ļoti garā aste tēviņam nepalīdz izdzīvot, jo mēdz sapīties koka zaros, un briesmu gadījumos putnam mirkli pirms bēgšanas ir jāpagaida, līdz spalvas atpīsies un atbrīvosies, tomēr garās astes spalvas nodrošina mātītes uzmanību. Tā izvēlas tēviņu ar visgarāko asti, jo tā liecina par īpatņa veselību.[9]
Dziļo kausveida ligzdu veido mātīte. Dējumā viena ola, perēšanas ilgums trīs nedēļas. Perē un par putnēnu rūpējas mātīte. Jaunā astrāpija izlido 25—30 dienu vecumā.[5][7][3] Suga veido hibrīdformu ar Stefānijas astrāpiju, kuru līdz 1930. gadam klasificēja kā atsevišķu sugu.[10]
Lentastes astrāpija, arī Meijera astrāpija (Astrapia mayeri) ir paradīzes putnu suga, kas endēma Papua-Jaungvinejai. Lentastes astrāpiju atklāja 1938. gadā, un tā ir pēdējā atklātā šīs dzimtas suga. Ģeogrāfisko variāciju nav.
Tas ir viens no iespaidīgākajiem paradīzes putniem. Tēviņa astes spalvas vairāk nekā trīs reizes pārsniedz ķermeņa garumu, un proporcionāli izmēriem tās ir visgarākās astes spalvas putnu pasaulē. Apdraud medības un dabiskās vides izzušana. Līdzīgi citiem paradīzes putniem, krāšņā apspalvojuma un spilgto ādiņu dēļ astrāpijas joprojām nereti medī vietējie papuasu iedzīvotāji.
De Lintstaartastrapia (Astrapia mayeri) is een middelgrote paradijsvogel (Paradisaeidae) uit de orde zangvogels en de superfamilie Corvoidea. De lintstaartastrapia kan ongeveer 32 cm lang kan worden, exclusief de lange staart bij het mannetje.
Het mannetje van de lintstaartastrapiadie heeft een iriserend olijfgroen verenkleed met een mooi ‘balvormig’ verendosje boven zijn snavel en twee enorm lange witte staartveren. Deze staartveren kunnen meer dan een meter lang worden (zie afbeelding). Het vrouwtje is bruin met iriserende veren op de kop.
De mannetjes behoren tot de meest spectaculaire verschijningen onder de paradijsvogels. Ze bezitten langste staartveren in verhouding tot hun lichaamslengte. Dit is bij geen enkele andere vogel groter. De staart kan tot ongeveer drie keer zo lang als het lichaam worden. De mannetjes zijn polygaam.
De linstaartastrapia is een endemische vogelsoort uit Papoea-Nieuw-Guinea. Hij leeft er in de nevelwouden van het centrale hoogland rond Mount Hagen tot minstens 130 km westelijk daarvan, op een hoogte tussen de 2400 en 3400 meter.[2]
De lintstaartastrapia werd in 1938 door Fred Shaw Mayer ontdekt (mogelijk al eerder door de onfortuinlijke ontdekkingsreiziger en goudzoeker Jack Gordon Hides die in 1938 overleed) en in 1939 door C.R. Stonor beschreven. Het is daarmee de laatste paradijsvogel die men tot nu toe heeft ontdekt. De vogel komt voor in een beperkt gebied en is daarom kwetsbaar en staat daarom als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN. Houtkap is een bedreiging voor zijn habitat en verder wordt er jacht op hem gemaakt voor de fraaie staartveren. In slecht toegankelijke stukken van zijn verspreidingsgebied schijnt de lintstaartastrapia algemeen voor te komen.[1] Handel (levend, dood of in onderdelen) in deze vogelsoort (en alle andere paradijsvogels) is volgens de overeenkomst inzake de internationale handel in bedreigde soorten wilde dieren en planten (het CITES-verdrag) verboden.
Bronnen, noten en/of referentiesDe Lintstaartastrapia (Astrapia mayeri) is een middelgrote paradijsvogel (Paradisaeidae) uit de orde zangvogels en de superfamilie Corvoidea. De lintstaartastrapia kan ongeveer 32 cm lang kan worden, exclusief de lange staart bij het mannetje.
Strimmelparadisfugl (Astrapia mayeri) er en paradisfugl som er utbredt i et begrenset område i Bismarckfjellene i Papua Ny-Guinea. Den trives i montan regnskog i høyder omkring 1 800–3 450 moh., men er mest vanlig over 2 450 moh. Arten er monotypisk og endemisk for Ny-Guinea.
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Frith et al. (2017).[1] Alle norske navn følger Norsk navnekomité for fugl (NNKF) og er i henhold til Syvertsen et al. (2008),[2] med unntak for navn gitt i parentes. Disse har fortsatt ikke fått avklart sitt norske navn og må derfor kun betraktes som beskrivende uttrykk.
Strimmelparadisfugl (Astrapia mayeri) er en paradisfugl som er utbredt i et begrenset område i Bismarckfjellene i Papua Ny-Guinea. Den trives i montan regnskog i høyder omkring 1 800–3 450 moh., men er mest vanlig over 2 450 moh. Arten er monotypisk og endemisk for Ny-Guinea.
Multimedia w Wikimedia Commons Astrapia białosterna (Astrapia mayeri) – gatunek dużego ptaka z rodziny cudowronek. Występuje w górach środkowej Nowej Gwinei.
Po raz pierwszy gatunek opisał C. R. Stonor w 1939 na łamach Bulletin of the British Ornithologists’ Club. Holotypem były sterówki, dwie lotki II rzędu i jedna pokrywa skrzydłowa większa, które pewien misjonarz pozyskał z ozdobnego nakrycia głowy Papuasa w Mount Hagen. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Astrapia meyeri[3]. Najpóźniej w 1971 holotyp znajdował się już w Muzeum Historii Naturalnej w Londynie (wówczas British Museum), zachowały się jedynie dwie środkowe sterówki[4]. Obecnie (2016) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny podtrzymuje tę nazwę i uznaje astrapię białosterną za gatunek monotypowy[5]. Odnotowano hybrydyzację astrapii białosternej z astrapią lśniącą (A. stephaniae). Możliwe, że w zachodniej części zasięgu występuje hybrydyzacja z astrapią słoneczną (A. splendidissima), jednak brak na to dowodów[6].
Długość ciała samca bez ogona wynosi 32 cm (z ogonem około 125 cm), samicy – 35 cm (z ogonem około 53 cm), masa ciała samca 134–164 g, samicy 102–157 g[6]. U dorosłego samca głowa ma jednolicie czarną barwę, wykazuje metaliczną opalizację o kolorze od zielonego do fioletowego. Pozostałą część wierzchu ciała porastają pióra czarne z zielonooliwkowym połyskiem. Dwie środkowe sterówki są głównie białe[7]. Długość dwóch środkowych sterówek holotypu wyniosła 816 mm. W przeważającej części były czysto białe, jedynie na końcu (na odcinku 35 mm) brązowe[3]. Ogółem ozdobne sterówki mogą liczyć do 995 mm długości, są stosunkowo wąskie (do 25 mm). U nasady dzioba występuje duża, jedwabista i podobna kształtem do kuli kępa piór; dziób wystaje przed nią jedynie na 9–12 mm[8].
U samicy czoło, ciemię i kark są matowozielone, nieznacznie połyskujące, z niebieskawym lub złotawym nalotem. Brodę, gardło, boki głowy i górną część piersi porastają pióra niebieskawozielone, z nieznaczną opalizacją; na pokrywach usznych, po bokach szyi i na piersi przechodzą w ciemniejszą barwę. Barkówki i górna część grzbietu czarno-brązowa, z niebieskawym połyskiem. Niższa część grzbietu, kuper i pokrywy nadogonowe są za to czarne, widoczne szerokie, brązowe krawędzie piór. Skrzydła ciemnobrązowe. Niższa część piersi, brzuch, boki ciała oraz pokrywy podogonowe płowe lub rdzawe, pokryte czarnymi pasami. Sterówki wysoce zmienne, mogą być całkowicie brązowe lub z domieszką białego (w różnych ilościach) na środkowych sterówkach. Jeśli występuje biel na sterówkach, to zwykle na bliższych ciału ⅔ długości ogona w dwóch paskach po bokach piór[8].
Astrapie białosterne występują w centralnych górach Nowej Gwinei, począwszy od rzeki Strickland do Mount Hagen i Mount Giluwe, około 130 km na zachód. BirdLife International szacuje zasięg na 7,5 tys. km²[9].
Środowiskiem życia astrapii białosternych są górskie lasy na wysokości 2400–3400 m n.p.m., niekiedy do 1800 m n.p.m. Pojawiają się również w zdegradowanych lasach[9]. Pożywieniem tych cudowronek są głównie owoce, w szczególności szeflery (Schefflera); zjadają również stawonogi, w tym pajęczaki, i płazy bezogonowe[6].
Aktywność lęgową odnotowano we wszystkich miesiącach z wyjątkiem kwietnia. Okres składania jaj przypada na maj–czerwiec i wrzesień–luty[6]. Występuje poligynia, samica zajmuje się lęgiem sama[7]. Zniesienie liczy jedno jajo[10]. Jedno ze zbadanych gniazd liczyło 25 cm średnicy i 10 cm wysokości. Wewnętrzna jego część, o formie kubeczka o głębokości 5 cm i szerokości 10 cm, wyściełana była delikatnymi, podobnymi do nici korzeniami i kilkoma większymi fragmentami grubych liści, o długości bliskiej 2,5 cm. Część zewnętrzna utworzona była z cienkich, podobnych do pnączy łodyg storczyków[8]. Inkubacja trwa około 21 dni, pisklęta przebywają w gnieździe 25–29 dni[7]. Według badań, których wyniki opublikowano w 1993, około ⅔ diety piskląt stanowią owoce (w tym około ⅔ to owoce szeflery; znaleziono resztki tych owoców w 74% próbek odchodów młodych), a pozostałą ⅓ – stawonogi[10]. Pisklęta A. mayeri i A. stephaniae są do siebie nadzwyczaj podobne. Te astrapii białosternych można odróżnić po bardziej zielonawym wierzchu ciała, ciemniejszym brzuchu i pokrywach podogonowych (ze względu na węższe jasne paskowanie) oraz większym ciemnym obszarze na piersi[8].
IUCN uznaje astrapię białosterną za gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened) nieprzerwanie od 2000 roku (stan w 2016); wcześniej, w latach 1996 i 1994, gatunek otrzymał rangę narażonego (VU, Vulnerable). Zagrożeniem dla tych ptaków jest odławianie ich dla piór oraz wycinka drzew. W niedostępnej dla człowieka części zasięgu cudowronki te są jednak bezpieczne. Dawniej sądzono, że zagrożenie może stanowić hybrydyzacja z astrapią lśniącą (A. stephaniae) we wschodniej części zasięgu; BirdLife International nie uznaje już tego zagrożenia[9].
Astrapia białosterna (Astrapia mayeri) – gatunek dużego ptaka z rodziny cudowronek. Występuje w górach środkowej Nowej Gwinei.
A astrápia-cauda-de-fita ou ave-do-paraíso-de-fitas (Astrapia mayeri)[2] é uma espécie de ave da família Paradisaeidae. É distribuída e endêmica das florestas subalpinas na parte ocidental das terras altas e centrais de Papua-Nova Guiné. Como muitas outras aves-do-paraíso ornamentais, o macho é polígamo. A astrápia-cauda-de-fita é a ave-do-paraíso descoberta mais recentemente.
Devido à perda de habitat e a caça por suas plumas, a astrápia-cauda-de-fita está listada como Quase Ameaçada na Lista Vermelha de Espécies Ameaçadas da IUCN.[1] Está listado no Apêndice II da CITES. As longas caudas dos pássaros machos aumentam a ameaça, já que pode tornar difícil para a espécie escapar de predadores naturais.
O nome científico homenageia o grande naturalista e explorador da Nova Guiné Fred Shaw Mayer, que se acreditava ter descoberto o pássaro em 1938. No entanto, agora acredita-se que o explorador Jack Hides descobriu o pássaro, enquanto Mayer se interessou por ele mais tarde.[3]
A astrápia-cauda-de-fita é de tamanho médio, até 32 cm de comprimento (sem incluir a cauda do macho, que pode ter mais de 1 metro). Os machos de astrapia-cauda-de-fita têm geralmente cerca de 125 cm, enquanto as fêmeas têm cerca de 35 cm. O corpo dos machos é preto aveludado. O macho tem uma plumagem iridescente verde oliva-bronze, e é adornado com uma pluma ornamental acima de seu bico e duas penas brancas extremamente longas em forma de fita na cauda. A fêmea tem um corpo marrom e preto muito mais opaco com uma cabeça iridescente. Ao contrário dos machos, as fêmeas não têm caudas longas.[4] Os híbridos entre esta espécie e a astrápia-de-stephanie, na pequena área onde suas áreas se sobrepõem, foram nomeados astrápia-de-barnes.
Uma das aves-do-paraíso mais espetaculares, o macho possui as penas de cauda mais longas em relação ao tamanho do corpo de qualquer ave, mais de três vezes o comprimento de seu corpo.[4]
A astrápia-cauda-de-fita ou ave-do-paraíso-de-fitas (Astrapia mayeri) é uma espécie de ave da família Paradisaeidae. É distribuída e endêmica das florestas subalpinas na parte ocidental das terras altas e centrais de Papua-Nova Guiné. Como muitas outras aves-do-paraíso ornamentais, o macho é polígamo. A astrápia-cauda-de-fita é a ave-do-paraíso descoberta mais recentemente.
Devido à perda de habitat e a caça por suas plumas, a astrápia-cauda-de-fita está listada como Quase Ameaçada na Lista Vermelha de Espécies Ameaçadas da IUCN. Está listado no Apêndice II da CITES. As longas caudas dos pássaros machos aumentam a ameaça, já que pode tornar difícil para a espécie escapar de predadores naturais.
O nome científico homenageia o grande naturalista e explorador da Nova Guiné Fred Shaw Mayer, que se acreditava ter descoberto o pássaro em 1938. No entanto, agora acredita-se que o explorador Jack Hides descobriu o pássaro, enquanto Mayer se interessou por ele mais tarde.
Girlandastrapia[2] (Astrapia mayeri) är en fågel i familjen paradisfåglar inom ordningen tättingar.[3] Fågeln förekommer i centrala högländerna på östra Nya Guinea.[3] Den förekommer i skogar på mellan 2 400 och 3 400 meters höjd, ibland ner till 1 800 meters höjd.[1] IUCN kategoriserar arten som nära hotad.[1]
_juvenile_(male),_cropped.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör girlandastrapia.
Wikispecies har information om Astrapia mayeri.
Girlandastrapia (Astrapia mayeri) är en fågel i familjen paradisfåglar inom ordningen tättingar. Fågeln förekommer i centrala högländerna på östra Nya Guinea. Den förekommer i skogar på mellan 2 400 och 3 400 meters höjd, ibland ner till 1 800 meters höjd. IUCN kategoriserar arten som nära hotad.
Astrapia mayeri là một loài chim trong họ Paradisaeidae.[2] Astrapia đuôi mảnh là loài đặc hữu và phân bố tại vùng rừng phụ núi cao tại khu phía tây của cao nguyên trung tâm Papua New Guinea. Astrapia đuôi mảnh là loài chim thiên đường được phát hiện gần đây nhất.
Astrapia mayeri là một loài chim trong họ Paradisaeidae. Astrapia đuôi mảnh là loài đặc hữu và phân bố tại vùng rừng phụ núi cao tại khu phía tây của cao nguyên trung tâm Papua New Guinea. Astrapia đuôi mảnh là loài chim thiên đường được phát hiện gần đây nhất.
Astrapia mayeri Stonor, 1939
Охранный статус
Астрапия[1] (лат. Astrapia mayeri) — птица рода Астрапии семейства райских птиц. Видовой эпитет дан в честь знаменитого натуралиста и исследователя Новой Гвинеи Фреда Шоу Майера, который, как полагали, обнаружил этот вид птиц в 1936 году. Однако в настоящее время считается, что первооткрывателем этого вида стал исследователь Джек Хайдс, а Майер изучал его позднее.
Астрапия — птица среднего размера, до 32 см длиной (без учёта хвоста у самцов, длина которого может превышать 1 м). Оперение у самцов оливково-зелёного и бронзового цветов. Два длинных хвостовых пера окрашены в белый цвет. Самка бурого цвета с радужной головой. У самцов длина хвоста в три раза превышает длину его тела. Астрапия — эндемик субальпийских лесов в западной части центрального нагорья Новой Гвинеи. Самцы, как и у других видов райских птиц, полигамны. В связи с уничтожением среды обитания и охотой для получения перьев, лентохвостая астрапия, согласно красному списку МСОП, находится в состоянии, близком к угрожаемому (англ. Near Threatened ). Этот вид включён во II приложение СИТЕС.
Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Астрапия (лат. Astrapia mayeri) — птица рода Астрапии семейства райских птиц. Видовой эпитет дан в честь знаменитого натуралиста и исследователя Новой Гвинеи Фреда Шоу Майера, который, как полагали, обнаружил этот вид птиц в 1936 году. Однако в настоящее время считается, что первооткрывателем этого вида стал исследователь Джек Хайдс, а Майер изучал его позднее.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : フウチョウ科 Paradisaeidae 属 : オナガフウチョウ属 Astrapia 種 : オジロオナガフウチョウオジロオナガフウチョウ （学名：Astrapia mayeri）は、スズメ目フウチョウ科に分類される鳥類の一種。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
_juvenile_(male).jpg)
_juvenile_(male),_cropped.jpg)
.jpg)
_juvenile_(male),_cropped.jpg)
.jpg)
_(48889642433).jpg)
