L'ocell de tempesta de Monteiro (Hydrobates monteiroi) és un ocell marí de la família dels hidrobàtids (Hydrobatidae), d'hàbits pelàgics, que cria -durant l'estiu- a dos illots propers a l'illa de la Graciosa, a les Açores, i es dispersa pel voltant.
L'ocell de tempesta de Monteiro (Hydrobates monteiroi) és un ocell marí de la família dels hidrobàtids (Hydrobatidae), d'hàbits pelàgics, que cria -durant l'estiu- a dos illots propers a l'illa de la Graciosa, a les Açores, i es dispersa pel voltant.
Monteiro's storm petrel (Hydrobates monteiroi) is a seabird species from the storm petrel family, Hydrobatidae. The cryptic species was once considered to be conspecific with the band-rumped storm petrel.[2] The species is endemic to the Azores.
The existence of a separate species was first hinted at by the discovery of two distinct breeding seasons of Hydrobates storm-petrels in the Azores.[3] Both populations were initially thought to be of band-rumped storm petrels; however, one population breeds during the cool season, and the other during the hot season. A closer study of these two breeding populations found differences in their morphology and moult. Examination of the mtDNA found that the two populations were indeed genetically isolated, and the hot-season-breeding population was elevated to full species rank, Hydrobates monteiroi, Monteiro's storm petrel.[2] The species is named for biologist Dr Luis Monteiro, who was the first to notice morphological and acoustic differences between the two seasonal populations from the Azores.[4]
It was formerly defined in the genus Oceanodroma before that genus was synonymized with Hydrobates.[5]
Monteiro's storm petrel is only known to breed on a few islets in the Azores, with most breeding occurring on the Baixo and Praia islets off the coast of Graciosa.[1] Like in all Procellariiformes, a single egg is laid and is incubated by both parents. Laying occurs between late April and early July (in contrast to the band-rumped storm petrel, which on these islands lays between October and December). The earliest chicks hatch in June and the last chicks fledge by October.[2] The young will return to the colony from 2 years old onwards.[6]
The species is thought to forage in the local seas all year round, possibly near the breeding sites; this is in contrast to the band-rumped storm petrel, which disperses to the West Atlantic. The diet of Monteiro's storm-petrel is unknown, but analyses of stable isotopes in the feathers suggest that it differs from that of the band-rumped storm petrel as well.[1][2] Monteiro's storm-petrels feed at the sea surface, but they can also forage underwater by performing shallow dives of 85 centimetres (33 in) on average.[7]
The species has a low reproductive output due to competition with other burrowing petrels, and some years, the young and some prospectors are preyed upon by the long-eared owl. The species has been assessed as Vulnerable by the IUCN because of its small population (estimated at 250–300 breeding pairs in 1999 and 328–378 pairs in 2016) and restricted breeding range.[1]
Monteiro's storm petrel (Hydrobates monteiroi) is a seabird species from the storm petrel family, Hydrobatidae. The cryptic species was once considered to be conspecific with the band-rumped storm petrel. The species is endemic to the Azores.
La Montejra petrelo, Oceanodroma monteiroi, estas specio de marbirdo de la familio de ŝtormopetreloj nome Hidrobatedoj. La kripta specio estis iam konsiderta samspecia kun la Madejra petrelo.[2] Tiu specio estas ŝajne endemia de Azoroj, kie nestumas nur sur du insuletoj kaj ĉefe sur tiu nome da Praia (de la strando), ĉe la insulo Graciosa.
La ekzisto de separata specio estis dekomence sugestita de la malkovro de du distingaj reproduktantaj sezonoj de la ŝtormopetreloj de la genro Oceanodroma en la Azoroj.[3] Ambaŭ tiuj populacioj estis dekomence supozitaj kiel de Madejraj petreloj; tamen, unu populacio reproduktiĝas en la malvarma sezono, kaj la alia en la varma sezono. Pli detala studo de tiuj du reproduktaj populacioj trovis diferencojn en ties morfologio kaj mudo. Ekzameno de DNA trovis, ke ambaŭ populacioj estis ja genetike izolitaj, kaj la populacio de la varma sezono estis altigita al plena specio, Oceanodroma monteiroi, nome Montejra petrelo.[2] Tiu specio estis nomigita laŭ la biologo Dro. Luis Monteiro, de la Universitato de Azoroj, kiu malkovris la specion kaj instigis al laboroj por speciiĝo, sed kiu ne povis vidi agnoskita la novan specion ĉar li mortiĝis kaze de aviadilakcidento en Azoroj la 11an de de Decembre de 1999.
La Montejra petrelo reproduktiĝas sur du insuletoj en la Azoroj. Kiel ĉe ĉiuj membroj de la Procelarioformaj, la ino demetas ununuran ovon kiu estas kovata de ambaŭ gepatroj. La ovodemetada periodo por tiu specio estas Majo al komenco de Julio (kontraste al la Madejra petrelo, kiu en tiuj insuloj ovodemetadas en Oktobro–Decembro). La unuaj idoj eloviĝas en Junio kaj la lastaj ĉirkaŭ Oktobro. Oni supozas, ke tiu specio manĝas ĉe lokaj maroj la tutan jaron, eble proksime de la reproduktejoj; tio kontrastas kun la Madejra petrelo, kiu disiĝas al Okcidenta Atlantiko. Ties dieto estas nekonata, sed analizoj de stabilaj izotopoj en plumoj sugestas, ke ankaŭ la dieto estas diferenca el tiu de la Madejra petrelo.
Tiu specio havas malaltan reproduktan produktivecon pro konkurenco kun aliaj petreloj kiuj uzas nestotruojn, kaj la junuloj estas predataj de la Orelstrigo. Tiu specio estis taksita kiel Vundebla fare de la IUCN pro sia malgranda populacio (ĉirkaŭkalkulata je nur 250–300 paroj en 1999) kaj limigita reprodukta teritorio (du insuletoj en Azoroj)
La Montejra petrelo, Oceanodroma monteiroi, estas specio de marbirdo de la familio de ŝtormopetreloj nome Hidrobatedoj. La kripta specio estis iam konsiderta samspecia kun la Madejra petrelo. Tiu specio estas ŝajne endemia de Azoroj, kie nestumas nur sur du insuletoj kaj ĉefe sur tiu nome da Praia (de la strando), ĉe la insulo Graciosa.
El paíño de Monteiro (Oceanodroma monteiroi)[2] es una especie de ave procelariforme de la familia Hydrobatidae que se reproduce en el archipiélago de las Azores.
La especie fue descrita científicamente en 2008, tras el descubrimiento de dos temporadas distintas de reproducción en el paíño de Madeira (Oceanodroma castro).[3] Inicialmente, se pensaba que ambas poblaciones eran de la misma especie, sin embargo, una población se reproduce durante la estación fría y la otra durante la estación cálida.[4] Un estudio más detallado de estas dos poblaciones encontró diferencias en su morfología y muda. Los análisis de ADNmt encontraron que las dos poblaciones estaban de hecho aisladas genéticamente, y la población que se cría en estación cálida fue elevada al rango de especie, con el nombre binominal Oceanodroma monteiroi.[3] La especie lleva el nombre del biólogo Dr. Luis Monteiro, quien fue el primero en notar las diferencias morfológicas y acústicas entre las dos poblaciones.
El paíño de Monteiro (Oceanodroma monteiroi) es una especie de ave procelariforme de la familia Hydrobatidae que se reproduce en el archipiélago de las Azores.
Oceanodroma monteiroi Oceanodroma generoko animalia da. Hegaztien barruko Hydrobatidae familian sailkatua dago.
Oceanodroma monteiroi Oceanodroma generoko animalia da. Hegaztien barruko Hydrobatidae familian sailkatua dago.
Hydrobates monteiroi, Oceanodroma monteiroi
L'Océanite de Monteiro (Hydrobates monteiroi) est une espèce d'oiseaux de mer dont la reconnaissance en tant qu'espèce à part entière ne date que de 2008. Il était jusqu'alors confondu avec l'océanite de Castro dont il est l'espèce jumelle : il s'agit là d'un exemple remarquable de spéciation sympatrique par allochronie[3]. Ce pétrel-tempête n'est pour l'instant connu qu'aux Açores.
L'espèce Hydrobates monteiroi a été initialement décrite en 2008 par Mark Bolton (d), Andrea Louise Smith (d), Elena Gómez-Díaz (d), Vicki L. Friesen (d), Renata Jorge Medeiros (d), Joël Bried (d), Jose Louis Roscales (d) et Robert W. Furness (d) sous le protonyme d’Oceanodroma monteiroi[4].
C'est en 1996 que, pour la première fois, fut mise en évidence la coexistence de deux populations d'océanites aux Açores, rapportées toutes deux à l'espèce Oceanodroma castro : les deux populations se différencient par leur période de nidification, l'une se reproduisant pendant la « saison chaude », l'autre pendant la « saison froide »[5], avec une différence de quatre à cinq mois dans les dates de reproduction[6].
En 1998, sur la base d'une comparaison des cycles annuels de présence et de reproduction des deux populations ainsi que de leurs caractéristiques morphométriques, une étude évoque l'hypothèse d'un cas de spéciation sympatrique et recommande de les traiter comme des espèces distinctes[6].
En 2007, une étude expérimentale sur les vocalisations de l'océanite de Castro confirme l'isolement de la population se reproduisant en saison chaude par rapport à d'autres populations de l'espèce : les oiseaux des Açores ne réagissent pas, ou peu, aux vocalisations d'océanites de Castro des Îles Galápagos et du Cap-Vert ainsi que des représentants de la population qui, aux Açores, niche au cours de la saison froide[7]. La même année, deux analyses de phylogéographie et de phylogénie moléculaire démontrent l'isolement génétique de la population se reproduisant aux Açores en saison chaude[8],[9].
En 2008, la population se reproduisant en saison chaude est décrite comme espèce à part entière, Oceanodroma monteiroi.
Les pontes (un seul œuf, comme tous les pétrels) ont lieu de fin avril à début juillet ; les poussins s'envolent entre mi-août et début octobre[4] et ne retourneront pas à la colonie avant l'âge de deux ans minimum[10]. Les oiseaux se nourrissent en mer, à la surface ou en effectuant des plongées peu profondes (en moyenne 85 cm)[11].
Son épithète spécifique, monteiroi, lui a été donnée en l'honneur de Luis Monteiro, biologiste travaillant sur les oiseaux marins des Açores, qui a été le premier à mettre en évidence l'hétérogénéité des populations d'océanites de cet archipel[4].
Hydrobates monteiroi, Oceanodroma monteiroi
L'Océanite de Monteiro (Hydrobates monteiroi) est une espèce d'oiseaux de mer dont la reconnaissance en tant qu'espèce à part entière ne date que de 2008. Il était jusqu'alors confondu avec l'océanite de Castro dont il est l'espèce jumelle : il s'agit là d'un exemple remarquable de spéciation sympatrique par allochronie. Ce pétrel-tempête n'est pour l'instant connu qu'aux Açores.
Het Monteiro's stormvogeltje (Oceanodroma monteiroi) is een vogel uit de familie der Hydrobatidae (Stormvogeltjes).
Deze soort is endemisch op de Azoren, een archipel in de Atlantische Oceaan.
Het Monteiro's stormvogeltje (Oceanodroma monteiroi) is een vogel uit de familie der Hydrobatidae (Stormvogeltjes).
Asorstormsvale (Oceanodroma monteiroi) er ein fugl i stormsvalefamilien. Inntil relativt kort tid tilbake var populasjonen av denne arten trudd å vere passatstormsvaler.[1] Arten er tilsynelatande endemisk til Asorane.
Asorstormsvala[2] er ca. 19 centimeter i kroppslengd med vekt rundt 45 gram. Stilt saman med andre små stormsvaler har asorstormsvala relativt lang hale som er kløfta. Forveklingsarten passatstormsvale har rett avkutta hale. Men som slektningane har asorstormsvala eit kvitt band tvers over overgumpen på ei elles mørk brun fjørdrakt. Det kvite området er synleg frå sidene i flukt.[3]
Ein trur denne arten beitar i lokale farvatn heile året, moglegvis i nærleiken av hekkeplassane. Dette er i motsetnad til passatstormsvaler, som spreier seg over til Vest-Atlanteren. Dietten til asorstormsvalene er ukjend, men analysar av stabile isotopar i fjørene tyder på at føda skil seg litt frå den hos passatstormsvalene,[1] og består truleg av små artar av fisk og blekksprutar.[3] Asorstormsvaler beitar på havoverflata, men dei kan òg gjere grunne dukk, ca. 85 cm i gjennomsnitt.[4]
Asorstormsvaler er kjente for å hekke på berre to små øyar i øygruppa Asorane. Som alle stormfuglar legg dei eitt egg i kullet, og det blir ruga av begge foreldra. Hekkesesongen tar til frå slutten av april til byrjinga av juli. Dette er i kontrast til hekkesesongen til passatstormsvaler, som på desse øyane ligg mellom oktober og desember. Dei første ungane blir klekte i juni og dei siste blir flygedyktige innan oktober.[1] Ungfuglane vil vende tilbake til kolonien frå 2 år og oppover.[5]
Arten har ein låg reproduksjonsrate på grunn av konkurranse med andre stormfuglar som grev rugeholer. I nokre år kan hornugler gjere predasjon på hekkeplassane. Arten er vurdert som sårbar av IUCN grunn av den litle populasjonen, anslått til berre 250-300 par i 1999, og på grunn av det avgrensa hekkeområdet på to små øyar i Asorane og låg reproduksjon.[3]
Eksistensen av ein til då ukjent art vart først antydd ved oppdaginga av to distinkte hekkesesongar av stormsvaler på Asorane.[6] Begge populasjonene vart opphavleg trudd å vere av passatstormsvaler, men ein populasjonen hekkar i den kjølige sesongen, og den andre i den varme årstida. Ein nærare studie av desse to hekkebestandane klargjorde skilnader i morfologi og myting. Undersøking av mtDNA synte at dei to populasjonane faktisk var genetisk isolerte, og populasjonen som hekkar i den varme sesongen vart heva til full artsrang med det vitskaplege namnet Oceanodroma monteiroi, norsk namn asorstormsvale.[1] Arten er oppkalla etter biologen Luis Monteiro, som var den første til å leggje merke til dei morfologiske og akustiske skilnader mellom dei to sesongmessig åtskilte stormsvalepopulasjonane på Asorane.
Asorstormsvale (Oceanodroma monteiroi) er ein fugl i stormsvalefamilien. Inntil relativt kort tid tilbake var populasjonen av denne arten trudd å vere passatstormsvaler. Arten er tilsynelatande endemisk til Asorane.
Hydrobates monteiroi (Bolton et al 2008), popularmente conhecido como painho-de-monteiro,[4][5][6] é uma espécie de ave marinha de hábitos pelágicos da família Hydrobatidae,[7] cuja únicas colónias nidificantes conhecidas estão no ilhéu da Praia e ilhéu de Baixo, ao largo da ilha Graciosa, nos Açores, sendo uma espécie endémica deste arquipélago.
O painho-de-monteiro é a menor ave marinha dos Açores, apresentando um comprimento de apenas 18-20 cm e um peso entre 35 e 60 g. A sua coloração é escura com uma faixa branca no uropígio e a cauda é ligeiramente mais bifurcada do que a cauda do Paínho-da-Madeira. Os seus ovos são mais pequenos do que os desta última espécie também. [8]
Os painhos-de-monteiro são capazes de reproduzir-se a partir de dois anos de idade. Tal como todos os Procellariiformes, as fêmeas põem um único ovo, sem possibilidade de efetuar uma postura de substituição em caso de fracasso. As posturas decorrem entre o final de abril e o início de julho. A duração da incubação é de cerca de 45 dias e a da criação é de dois meses. Ambos progenitores participam na incubação e na criação. As crias saem do ninho entre meados de agosto e o início de outubro. Os ninhos ocupam, preferencialmente, cavidades rochosas, frequentemente em zonas baixas e planas. A instalação de ninhos artificiais no ilhéu da Praia em 2000 e 2001 permitiu um aumento notável do tamanho populacional da espécie. Atualmente, considera-se que este ilhéu alberga a maior colónia de painhos-de-monteiro do mundo, com pouco mais de 100 pares. [9]
Os hábitos alimentares dos painhos-de-monteiro distribuem-se por todo o ciclo circadiano. Durante o dia capturam pequenos peixes e lulas. À noite, ingerem organismos mesopelágicos que fazem migrações noturnas para a superfície (por exemplo, mictofídeos). Nos tempos da baleação eram observados frequentemente a alimentar-se dos desperdícios desta atividade, razão porque também são chamados de melro-da-baleia. Provavelmente existem importantes diferenças na dieta e na área de pesquisa alimentar dos painhos-de-monteiro e da-madeira, tendo em vista as diferenças consideráveis que as duas espécies apresentam nos níveis de mercúrio orgânico e nas concentrações de isótopos estáveis de nitrogénio e de carbono nas penas. Tal como se supõe com as outras espécies de painhos, considerava-se que os painhos-de-monteiro se alimentavam exclusivamente na superfície do mar. Contudo, um estudo recente mostrou que os adultos desta espécie mergulham regularmente durante a época de reprodução, embora as profundidades alcançadas não ultrapassem algumas dezenas de centímetros. Os resultados das análises de isótopos estáveis de carbono nas penas sugerem que os painhos-de-monteiro permanecem nas águas açorianas durante o ano todo.[10]
A espécie foi descrita e catalogada pelo Departamento de Oceanografia e Pescas da Universidade dos Açores em conjunto com a Royal Society for the Protection of Birds. Foi assim batizada em homenagem ao investigador da UAC Luís Monteiro, falecido num acidente com um avião da SATA Air Açores, ocorrido na ilha de São Jorge em Dezembro de 1999.
Esta espécie rara, que existe apenas nos ilhéus da Graciosa, apresenta ligeiras diferenças em relação à espécie Hydrobates castro (painho-da-madeira). Essas diferenças, nomeadamente o tamanho dos espécimes e as respectivas vocalizações, incompatibilizam as duas populações, impedindo que se reproduzam entre si. A individualização das espécies foi confirmada por análise genética.
As pesquisas começaram na década de 1990 por iniciativa de Luís Monteiro, cujo trabalho permitiu identificá-la como uma espécie endémica dos Açores e única no mundo.
O jovem investigador do Departamento de Oceanografia e Pescas da Universidade de Açores não chegou, no entanto, a ver reconhecida a espécie à qual o seu nome ficou ligado. Luís Monteiro morreu a 11 de de dezembro de 1999, quando o avião da SATA, em que seguia, de Ponta Delgada para a Horta, embateu no Pico da Esperança, na ilha de São Jorge, vitimando os 35 ocupantes.[11]
É uma ave que se observa apenas no mar. A maior parte das vezes observam-se indivíduos isolados entre maio e agosto, ao norte da ilha Graciosa e algumas milhas a sueste do ilhéu de Baixo. Ao contrário da maioria das espécies não realiza migrações após o período reprodutor, permanecendo em águas açorianas durante todo o ano.
Esta espécie não deve ser muito afetada pela pressão humana, uma vez que os seus ninhos, não são difíceis de localizar, como é também difícil chegar até à ave ou ao seu ovo. Tal como para as outras aves marinhas, as principais ameaças estão relacionadas com a presença de mamíferos introduzidos (ratazanas, gatos, furões) e de aves de rapina (incluindo as espécies indígenas tais como o bufo-pequeno, Asio otus) nas proximidades dos seus locais de nidificação.[12]
Em 2016, o sucesso reprodutor no ilhéu de Praia foi de apenas 26,8%, o menor já registrado. Suspeita-se que algumas das mortes e falhas de ninho podem ser atribuídas a lagartixa-da-madeira (Teira dugesii)[13], uma espécie pertencente à família Lacertidae introduzida neste ilhéu. Todas as crias foram encontrados arrastadas para fora dos seus ninhos, um comportamento que não é consistente com mortes de predadores aéreos. As lagartixas foram suspeitas porque são o único predador possível em terra.[14]
O painho-de-monteiro está incluído no Anexo I da Diretiva Aves[15] e no Anexo II (espécies de fauna de propriedade estritamente protegida) da Convenção sobre a Conservação da Vida Selvagem e Habitats Naturais (Convenção de Berna).[16]
Nos últimos 20 anos, foram realizados 9 projetos com o apoio da Comissão Europeia que beneficiou de alguma forma o painho-de-monteiro:
O projeto LIFE07 NAT/P/000649, embora não trabalhou diretamente com esta espécie, foi implementado na ilha de Corvo, onde vários indivíduos foram detetados. No entanto, os comportamentos de reprodução e os locais ainda devem ser confirmados.
Projectos não financiados pela UE:
Hydrobates monteiroi (Bolton et al 2008), popularmente conhecido como painho-de-monteiro, é uma espécie de ave marinha de hábitos pelágicos da família Hydrobatidae, cuja únicas colónias nidificantes conhecidas estão no ilhéu da Praia e ilhéu de Baixo, ao largo da ilha Graciosa, nos Açores, sendo uma espécie endémica deste arquipélago.
Monteirostormsvala[2] (Oceanodroma monteiroi) är en nyligen beskriven fågelart i familjen nordstormsvalor inom ordningen stormfåglar som enbart häckar i ögruppen Azorerna.[3]
Fågeln häckar på sommaren på Azorerna på tre småöar (Praia, Baixo och Baleia) utanför Graciosa samt ytterligare två skär utanför Flores.[1] Dess pelagiska utbredningsområde vintertid är okänt men isotopanalyser av dess fjädrar visar att den troligen håller sig i närområdet.
Monteirostormsvala beskrevs först 2008 efter att man fann att två populationer av oceanlöpare (O. castro) på Azorerna inte bara hade olika häckningstid, utan också skilde sig åt genetiskt, morfologiskt och i ruggning.[4][5]
DNA-studier visar att stormsvalan (Hydrobates pelagicus) är inbäddad i Oceanodroma, systerart till grå stormsvala. Vissa auktoriteter inkluderar därför Oceanodroma i Hydrobates, som har prioritet. De flesta internationella auktoriteter har dock inte implementerat denna nya forskning ännu.
Monteirostormsvalan är näranog identisk med oceanlöparen och det råder fortfarande kunskapsbrist hur dessa två arter skiljer sig åt morfologiskt. Liksom oceanlöparen är den en typiskt tecknad stormsvala med brunsvart kropp och vit övergump. Jämfört med andra stormsvalor är den relativt kraftig, bredvingad och kompakt med fyrkantig stjärt, ljusare täckarfält på vingarna och fötter som inte sticker utanför stjärten när den flyger. Klykstjärtad stormsvala som också kan förekomma i området har en smalare vit övergump (längre än bred). Monteirostormsvala har något mer kontrastrika täckarfält än oceanlöparen.[1]
Liksom hos alla stormfåglar läggs endast ett ägg som ruvas av båda föräldrarna. Det läggs mellan slutet av april och början av juli. De tidigare ungarna kläcks i juni och de senaste ungarna är flygga i oktober.[6] Ungfåglarna återvänder till kolonierna först när de är två år gamla.[7]
Monteirostormsvalans föda är okänd, men isotopanalyser av dess fjädrar visar att den troligen skiljer sig från oceanlöparen.[6] De födosöker vanligen vid ytan, men kan också göra grunda dyk (i snitt 85 centimeter).[8]
IUCN kategoriserar arten som sårbar.[1] Världspopulationen tros bestå av endast 350-1500 individer.[1] Beståndet betraktas som stabilt och den kan eventuellt ha ökat på sistone på grund av förbättrade häckningsresultat sedan artificiella bolådor installerats.
Fågelns svenska och vetenskapliga artnamn hedrar Luis Monteiro (1962-1999), portugisisk ornitolog och ekotoxikolog.[9]
Wikimedia Commons har media som rör monteirostormsvala.
Wikispecies har information om Oceanodroma monteiroi.
Denna artikel behöver bilder. Har du en passande fri bild får du gärna ladda upp den.
Monteirostormsvala (Oceanodroma monteiroi) är en nyligen beskriven fågelart i familjen nordstormsvalor inom ordningen stormfåglar som enbart häckar i ögruppen Azorerna.
Oceanodroma monteiroi là một loài chim trong họ Hydrobatidae.[1]
Oceanodroma monteiroi là một loài chim trong họ Hydrobatidae.
