US Federal List: no special status
CITES: no special status
Unknown. The Jackknife clam burrows deep and surfaces only to obtain food and water. There does not seem to be any negative effect of the clam on humans.
Ensis directus is a very fast burrower and very difficult to catch while it is still alive. However, when it is caught it can be sold and eaten like many other types of clams. E. directus is in season during the months of July-September.
(Great Northern Products. 2001; Cooper 1960)
Ensis directus is a filter feeder that filters water through its shell in order to obtain food. When feeding, E. directus stays very close to the surface and its siphons are sticking up through the surface. The water is drawn into the shell through the mantle cavity by cilia. These cilia cover the ctenidia, or gills, in the clam. It passes along the gills and combines with mucous. The food is now trapped and the cilia drive the food into the digestive tract.
(Jobin and Jobin 1997)
Ensis directus is found along the Atlantic coast from Canada to South Carolina. It lives in the intertidal zone or subtidal zone in the sand or muddy bottoms.
(Jobin and Jobin 1997, Gosner 1978)
Biogeographic Regions: atlantic ocean (Native )
Ensis directus lives in the sandy bottoms in the intertidal or subtidal zones along the Atlantic coast. It is usually found in colonies. It is not migratory and therefore it remains in its habitat year round.
(Gosner 1978)
Aquatic Biomes: coastal
Ensis directus has a thin, elongated shell that is slightly curved. It ranges from yellowish to dark brown in color. The length of E. directus is about six times its width. It can grow to be about 10 in. It has a coating around its shell to protect it from eroding in the mud or sand. Ensis directus is a bivalve, which means that its shell has two parts. The body of Ensis directus is surrounded by the mantle and the mantle is seperated into two parts. Each part of the mantle secretes a shell. The two shells are connected by an elastic ligament that allows for it to open and close. Both parts are usually identical and are made up of calcium carbonate and protein. It has a huge foot that allows it to move through water or to burrow in the sand. When the foot is extended all the way, it is almost as long as the clam's body.
(Alexander 1979; Lippson 1984)
Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry
There are separate male and female sexes in Ensis directus. The males release their sperm into the water and the sperm enters the female through openings. The eggs are fertilized in the interior of the gill by the sperm and these newly fertilized zygotes develop into larva. This larva is then released into the surrounding water. There are two larval stages. The first stage is the trocophore stage that has small larvae that are free swimming. They are pear shaped, translucent, and ciliated. The second stage is the veliger stage, which is also a free-swimming larval stage. It has a very long pelagic or plankton stage, which means that the larvae float freely within the water. This allows for the larvae to spread over large distances. This larva then settles onto the sand or mud and begins to develop into an adult. The body will develop as well as the mantle. The mantle will then secrete and line the shell.
(Kindersley 2001; Ogden 2001)
Die Amerikanische Schwertmuschel (Ensis directus), auch Amerikanische Scheidenmuschel oder Gerade Scheidenmuschel genannt, ist eine aus den Vereinigten Staaten (Ostküste) stammende Muschelart, die sich – seit 1976 durch Schiffe eingeschleppt, an der südlichen Nordseeküste Europas verbreitet hat. Sie wird häufig auch unspezifisch als Schwertmuschel bezeichnet. Dieser Name findet aber auch für die Schwertförmige Scheidenmuschel Verwendung.
Die Amerikanische Schwertmuschel besitzt ein sehr langes, schmales, gleichklappiges Gehäuse, dessen Ober- und Unterrand fast parallel verlaufen. Sie werden in der Nordsee bis 17 cm lang, in Nordamerika bis 25 cm. Sie wird bis 2,5 cm hoch. Der Quotient Gehäuselänge zu Gehäusehöhe beträgt 5 bis 7. Vorder- und Hinterende sind flach gerundet. Es ist stark ungleichseitig, der Wirbel liegt nahe dem Vorderende, ist aber wenig deutlich ausgebildet. Vorder- und Hinterende können nicht ganz geschlossen werden, sie klaffen ständig. Am Vorderende tritt der muskulöse Fuß heraus, am Hinterende die verhältnismäßig kurzen Siphonen. Das Ligament liegt außen als ein langes, schmales braunes bis schwarzes Band hinter den Wirbeln. Das Schloss weist in der rechten Klappe einen länglichen Kardinalzahn und einen horizontalen, länglichen Lateralzahn auf. In der linken Klappe sitzen zwei Kardinalzähne und zwei hintere, übereinander stehende, längliche Kardinalzähne.[Anmerkung 1] Die Mantelbucht ist s-förmig. Es sind zwei Schließmuskeln vorhanden. Der vordere Schließmuskel ist länglich, der hintere klein.
Die Schale ist vergleichsweise dünn und spröde. Die Außenseite des Gehäuses ist bis auf Anwachslinien und Wachstumsunterbrechungen (gröbere Linien) glatt. Farblich ist das Gehäuse diagonal vom Wirbel (vorne) zum Unterrand des Hinterendes unterteilt. Das obere Diagonalfeld ist relativ einheitlich rötlich bis grau, das untere Diagonalfeld bräunlich. Das Periostracum ist grünlich bis dunkelbraun. Innen ist die Schale weißlich mit cremefarbenen Flecken. Der Gehäuseinnenrand ist glatt.
Die im Nordatlantik vorkommenden Ensis-Arten sind alle recht ähnlich. Sie unterscheiden sich etwas im Längen-/Höhen-Quotienten und in der Färbung des Gehäuses sowie bei internen Merkmalen.
Die Art kommt in ihrem ursprünglichen Verbreitungsgebiet an der Westküste des Atlantiks von Labrador bis South Carolina, möglicherweise bis Florida vor. 1979 wurden Jungtiere erstmals in der Deutschen Bucht in der Nähe des Feuerschiffes „Elbe I“ nachgewiesen. Vermutlich wurden Larven mit Ballastwasser von Schiffen in die Deutsche Bucht verschleppt. Sie kommt heute schon massenhaft an der südlichen Nordseeküste von Südnorwegen bis an die englische und französische Kanalküste vor. Auch in die westliche Ostsee ist sie schon vorgedrungen.
Bevorzugt werden Sand- und Schlickböden besiedelt, wo die Muscheln senkrecht mit dem Hinterende nach oben in tiefen Röhren leben. Normalerweise befinden sie sich dicht unter der Oberfläche und filtrieren dort das Wasser nach Nahrung, sie können sich jedoch bei Gefahr mit Hilfe ihres Fußes sehr schnell in die Tiefe ihrer Röhren zurückziehen. Sie kommen zwischen 3 und 18 m, seltener auch in über 20 m Wassertiefe vor. In Gegenden mit dichter Besiedlung können über 400 Exemplare auf einem Quadratmeter leben. Die Tiere wachsen relativ rasch und sind bereits nach ca. 1 Jahr geschlechtsreif. Sie können bis 5 Jahre alt werden. Die Vermehrung erfolgt über planktonische Veliger-Larven.
Trotz der sehr hohen Individuendichte und raschen Vermehrung im deutschen Wattenmeer ist bisher keine relevante interspezifische Konkurrenz bekannt geworden. Die einheimischen Ensis-Arten siedeln im tieferen Sediment.[1]
Die Amerikanische Schwertmuschel wird in der Literatur wechselweise als Ensis directus (Conrad, 1843) oder als Ensis americanus (Gould, 1870) bezeichnet. Der erstere Name hat Priorität. Timothy Abbott Conrad publizierte ihn 1843 als Solen directus im ersten Band der Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia.[2] Die Art wird heute allgemein anerkannt zur Gattung Ensis Schumacher, 1817 gestellt.[3]
Die Amerikanische Schwertmuschel (Ensis directus), auch Amerikanische Scheidenmuschel oder Gerade Scheidenmuschel genannt, ist eine aus den Vereinigten Staaten (Ostküste) stammende Muschelart, die sich – seit 1976 durch Schiffe eingeschleppt, an der südlichen Nordseeküste Europas verbreitet hat. Sie wird häufig auch unspezifisch als Schwertmuschel bezeichnet. Dieser Name findet aber auch für die Schwertförmige Scheidenmuschel Verwendung.
The Atlantic jackknife clam, Ensis leei,[1] also known as the bamboo clam, American jackknife clam or razor clam, is a large edible marine bivalve mollusc found on the North American Atlantic coast, from Canada to South Carolina. The species has also been introduced to Europe. The name "razor clam" is also used to refer to different species such as the Pacific razor clam (Siliqua patula) or Razor shell (Ensis magnus).
Jackknife clams live in sand and mud and are found in intertidal or subtidal zones in bays and estuaries. Its streamlined shell and strong foot allow Jackknife clams to burrow quickly in wet sand. Jackknife clams are also able to swim by propelling jets of water out of their shells. The Jackknife clam gets its name from their shell's extremely sharp rim and the overall shape bearing a strong resemblance to an old fashioned straight razor. Beachgoers can be injured when the shell is accidentally stepped on.[2]
At low tide the position of the Atlantic jackknife clam is revealed by a keyhole-shaped opening in the sand; when the clam is disturbed, a small jet of water squirts from this opening as the clam starts to dig. This species' remarkable speed in digging can easily outstrip a human digger, making the clam difficult to catch. Amos Winter of MIT has studied razor clams and how they bury themselves, in part by using a repurposed ant farm and glass beads. [1]
Thus the species is not often commercially fished, even though it is widely regarded as a delicacy: in coastal Massachusetts, they are sought after in the summer by locals to make home cooked clam strips and most towns have ordinances regulating how many can be taken at a time.[3] The easiest way to catch jackknives is to pour salt on the characteristic breathing holes. The clam will try to escape the salt by coming up out of its hole, at which point you can gently grab the shell and pull it out of the ground.
Predators of Ensis directus other than humans include birds, such as the ring-billed gull (Larus delawarensis) in North America and the Eurasian oystercatcher (Haematopus ostralegus) in Europe, and the nemertean worm Cerebratulus lacteus.[4]
The Atlantic jackknife clam is now also found in northwestern Europe, where it is regarded as a harmful exotic species. It was first recorded in Europe in 1978/79, in the Elbe estuary.
The Atlantic jackknife clam has inspired a kind of biomimetic anchor in development by a team at the Massachusetts Institute of Technology, adapting the clam's digging method for use in keeping undersea cables and potentially watercraft anchored securely.[5]
Jackknife clam, cooked, valves open The Atlantic jackknife clam, Ensis leei, also known as the bamboo clam, American jackknife clam or razor clam, is a large edible marine bivalve mollusc found on the North American Atlantic coast, from Canada to South Carolina. The species has also been introduced to Europe. The name "razor clam" is also used to refer to different species such as the Pacific razor clam (Siliqua patula) or Razor shell (Ensis magnus).
Jackknife clams live in sand and mud and are found in intertidal or subtidal zones in bays and estuaries. Its streamlined shell and strong foot allow Jackknife clams to burrow quickly in wet sand. Jackknife clams are also able to swim by propelling jets of water out of their shells. The Jackknife clam gets its name from their shell's extremely sharp rim and the overall shape bearing a strong resemblance to an old fashioned straight razor. Beachgoers can be injured when the shell is accidentally stepped on.
At low tide the position of the Atlantic jackknife clam is revealed by a keyhole-shaped opening in the sand; when the clam is disturbed, a small jet of water squirts from this opening as the clam starts to dig. This species' remarkable speed in digging can easily outstrip a human digger, making the clam difficult to catch. Amos Winter of MIT has studied razor clams and how they bury themselves, in part by using a repurposed ant farm and glass beads. [1]
Thus the species is not often commercially fished, even though it is widely regarded as a delicacy: in coastal Massachusetts, they are sought after in the summer by locals to make home cooked clam strips and most towns have ordinances regulating how many can be taken at a time. The easiest way to catch jackknives is to pour salt on the characteristic breathing holes. The clam will try to escape the salt by coming up out of its hole, at which point you can gently grab the shell and pull it out of the ground.
Predators of Ensis directus other than humans include birds, such as the ring-billed gull (Larus delawarensis) in North America and the Eurasian oystercatcher (Haematopus ostralegus) in Europe, and the nemertean worm Cerebratulus lacteus.
The Atlantic jackknife clam is now also found in northwestern Europe, where it is regarded as a harmful exotic species. It was first recorded in Europe in 1978/79, in the Elbe estuary.
The Atlantic jackknife clam has inspired a kind of biomimetic anchor in development by a team at the Massachusetts Institute of Technology, adapting the clam's digging method for use in keeping undersea cables and potentially watercraft anchored securely.
Le couteau américain, Ensis leei (anciennement Ensis directus ou Ensis americanus), est une espèce invasive de mollusques bivalves appartenant à la famille des Pharidae.
Ensis leei se différencie de l'espèce native européenne, le couteau arqué européen Ensis magnus, par son périostracum de couleur vert olive, alors que le périostracum de Ensis magnus est jaune.
Ensis leei est originaire de la côte est de l'Amérique du Nord. Il aurait été transporté en Europe sous forme larvaire dans les eaux de ballast. Il a été signalé pour la première fois en Europe, sur les côtes de la mer du Nord en Allemagne en 1979, et à Ostende en 1984, puis à Gravelines en 1991, en Baie de Somme en 1996 et en Baie de Seine en 1998[1].
Ensis leei supplante le couteau arqué européen Ensis magnus.
Le couteau américain, Ensis leei (anciennement Ensis directus ou Ensis americanus), est une espèce invasive de mollusques bivalves appartenant à la famille des Pharidae.
De Amerikaanse zwaardschede (Ensis leei; synoniemen: Ensis americanus (Gould, 1870) en Ensis directus (Conrad, 1844) sensu Abbott, 1954) is een in zee levend tweekleppig weekdier.
De Amerikaanse zwaardschede heeft een dunne, zeer langwerpige en iets gebogen schelp. De onderrand loopt niet geheel parallel aan de bovenrand: de grootste hoogte ligt vrijwel in het midden. Voor- en achterzijde zijn hoekig afgerond en ongeveer even hoog. De umbo is geheel aan de voorzijde geplaatst. Er is geen sculptuur en het oppervlak van de schelp is glad met alleen groeilijnen. De soort heeft een heterodont slot met kleine tanden. De linkerklep heeft twee cardinale en twee laterale tanden, terwijl de rechterklep er van beide één heeft.
Kan in Amerika ongeveer 25 cm lang worden. Deze grootte wordt in Europa niet bereikt.
Op een witachtige ondergrond zijn volgens de groeilijnen bruinpaarse strepen aanwezig. Het periostracum is olijfbruin en glanst sterk.
De Amerikaanse zwaardschede behoort tot de infauna en leeft van het intergetijdengebied tot in het bovenste deel van de subgetijdenzone. De soort heeft een voorkeur voor slik en fijn zand met een gering deel aan silt en leeft tot enkele decimeters diep ingegraven.
De dieren leven vaak in hoge dichtheden bij elkaar.
Net als andere zwaardscheden heeft het dier een zeer krachtige voet, waarmee het zich razendsnel diep kan ingraven. De voet wordt uit de schelp gestulpt (waarbij hij langer dan de schelp zelf kan worden), dringt de bodem in en zwelt vervolgens aan het uiteinde op, waardoor de voet zich in de bodem verankert. Vervolgens trekt de voet zich samen waardoor de schelp de bodem in getrokken wordt, waarna de beweging zich herhaalt.
Als de plaats waar zij leven onder water staat, verplaatsen de dieren zich door het sediment naar boven tot zij zich heel dicht onder de zeebodem bevinden. Alleen de sifonen, die dienen voor de circulatie van zeewater waaruit het dier vervolgens zijn voedsel kan filteren, steken dan boven de zeebodem uit. De dieren kunnen ook (actief of passief door stroom of golfwerking) uit de bodem komen. Zij kunnen zich snel door het water verplaatsen: het zijn zeer goede zwemmers. Daarbij wordt water met hoge snelheid de schelp uit geperst waardoor het dier door het water schiet. Door dit verschillende malen te herhalen kunnen zij zich snel verplaatsen. Bij droogvallen kunnen de dieren zich op de hierboven beschreven manier diep de zeebodem ingraven.
De dieren kunnen ongeveer 5 jaar oud worden. Onderzoek uit 2006 en 2007 laat zien dat de Amerikaanse zwaardschede mede dient als voedsel voor o.a. zwarte zee-eenden en eidereenden.
De Amerikaanse zwaardschede is een filteraar en leeft van plankton en ander in het water zwevend voedsel, vooral algen.
Deze soort komt niet fossiel in Europa voor.
In Nederland en België vaak massaal op het Noordzeestrand aangespoeld te vinden, meestal als doublet. De soort is waarschijnlijk in 1978 in de Duitse Bocht geïntroduceerd met ballastwater van een schip uit Amerika. In de vroege jaren 80 werd de soort voor het eerst in de Nederlandse Waddenzee aangetroffen. Inmiddels (2013) is de soort de meest voorkomende recente tweekleppige op het Nederlandse Noordzeestrand.
De soort leeft van oorsprong aan de Amerikaanse oostkust van Labrador tot aan South Carolina, mogelijk ook in Florida. In Europa (stand 2004) van de westkust van Zweden tot aan Cap de la Hague in Normandië.
Deze oorspronkelijk Amerikaans-Atlantische soort werd in 1978 voor het eerst aangetroffen in het estuarium van de Elbe. Vermoedelijk zijn larven daar met het ballastwater van schepen aangevoerd. Van daaruit heeft de soort zich binnen ongeveer tien jaar naar alle oostelijke kusten van de Noordzee verspreid, daarbij alle inheemse verwanten verdringend. Inmiddels heeft de soort zich ook op de Westkust van Zweden en langs de kusten van het Kanaal verbreid. De pelagische larven verblijven relatief lang vrij 'zwemmend' in het water. Door dit langdurige verblijf is de soort in staat zich zeer snel te verspreiden.
Ensis is een eetbaar schelpdier en wordt in Nederland, voor de Zeeuwse kust, de Hollandse kust en de Waddenkust gevist met speciale vissersschepen. De vangst wordt voornamelijk geëxporteerd naar Spanje, waar Ensis verwerkt wordt in paëlla en naar Italië. Bij het vissen op Ensis wordt de bodem losgemaakt door luchtinjectie of door waterstralen. Vervolgens worden de dieren opgezogen. Deze vorm van visserij leidt tot een aanzienlijke bodemberoering, zij het dat het beviste oppervlak gering is omdat de schepen met een zeer lage snelheid varen. In Nederland heeft men daarvoor een vergunning nodig op basis van de Visserijwet 1966. In die gebieden waar de Natuurbeschermingswet 1998 van toepassing is, heeft men tevens een Natuurbeschermingswet-vergunning nodig.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Ensis directus op Wikimedia Commons. De Amerikaanse zwaardschede (Ensis leei; synoniemen: Ensis americanus (Gould, 1870) en Ensis directus (Conrad, 1844) sensu Abbott, 1954) is een in zee levend tweekleppig weekdier.
大西洋刀蟶（学名：Ensis directus）为刀蟶科刀蟶屬下的一个种。
.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助) 
这是一篇與动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
![[1]](http://blogs.discovermagazine.com/notrocketscience/files/2012/05/Clam.jpg){kind=link}