Atlantic Wreckfish

O mero,^[2][3][4][5] cherna ^[2][3][5][6] ou cherla ^[2][3] (Polyprion americanus) é un peixe mariño acantopterixio (Acanthopterygii) clasificado até hai pouco na familia dos serránidos (Serranidae), pero que na actualidade moitos autores sitúan na dos polipriónidos (Polyprionidae).

Descrición

• Moi parecido ao mero de altura, pode alcanzar até os 2 m de lonxitude,^[4][7] e un peso máximo duns 100 kg.^[7][8]
• Corpo robusto, voluminoso e algo comprimido.^[4]
• Cabeza longa, co perfil superior algo cóncavo, e presenta sucos, espiñas e asperezas que se fan romas co tempo.^[9] Ten unha crista ou xibosidade sobre cada ollo, na rexión occipital.^[4]
• Ollos grandes e redondos.^[4]
• aberturas nasais grandes e moi xuntas.^[4]
• Boca grande e lixeiramente protráctil, coa mandíbula prominente; o maxilar superior, amplo. Dentes cónicos e robustos na parte anterior, dispostos en fileiras, e pequenos e numerosos, formando bandas, no resto da boca.^[4]
• Opérculo provisto dunha crista ósea transversal, horizontalmente moi marcada.^[4]
• escamas de tamaño reducido e moi rugosas (ctenoides) estendéndose pola cabeza e as bases das aletas dorsal, anal e caudal.^[4]
• Liña lateral simple, con de 90 a 114 escamas, claramente visíbel.
• Aleta dorsal con fortes espiñas; aleta anal de tamaño semellante á segunda parte da dorsal e cos tres primeiros raios curtos; aletas pelvianas máis longas que as pectorais, e a caudal arredondada nos exemplares xuvenís e truncada nos adultos.^[4]
• Coloración dos xuvenís gris ou parda violácea, con manchas irregulares abrancazadas, algo difusas. A dos adultos é parda agrisada no lombo, e amarelada no ventre.^[4]

Bioloxía

Debuxo dun mero.

Vive en augas libres entre os 100 e os 200 m de profundidade, pudendo chagar até os 1.000.^[4][10]

Presenta hermafroditismo secuencial: ao principio da súa vida adulta, é femia; despois, macho.^[10] É unha especie ovípara, levando a cabo a desova a finais da primavera e en verán. Non coida dos ovos nin das crías.

Os exemplares xuvenís son de comportamento gregario e epipeláxico até que alcanzan uns 50 ou 60 cm, agrupándose en cardumes cerca de obxectos flotantes, como os caídos ou tirados ao mar ou arrebatados por este, macroalgas e restos de naufraxios, e desprázanse con eles, resgardándose baixo deles.^[1][7][11]

Os exemplares adultos son batidemersaos, é dicir: é demersal e habita até por debaixo dos 200 m. Pódese encontrar na columna de auga, e en fondos areosos e rochosos. Habita en covas, furnas, aberturas, en paredes verticais, en bloques de rochas, no interior de esponxas etc.^[12] Tamén habita en pecios, polos que é coñecida a súa afección.^[7][11]

É un peixe oceanódromo. É frecuente achar anzois europeos en exemplares capturados en áugoas dos Estados Unidos, o que parece indicar grandes migracións desta especie.^[1]

Os individuos xuvenís aliméntanse de teleósteos, en particular do xénero Trachurus (caránxidos —os xurelos—) e doutros organismos.^[1] Os adultos comen sobre todo outros peixes bentónicos, peixes mesopeláxicos, cefalópodos peláxicos de gran tamaño, invertebrados bentónicos e crustáceos.^{[4][7][11][13]}

Distribución

A área de distribución de Polyprion americanus comprende as seguintes zonas:

• Suroeste do océano Pacífico: sur de Chile.^[10]
• Atlántico occidental: desda Arxentina até illa de Terranova. Con seguridade, na Arxentina, Uruguai, Brasil, Estados Unidos desde Carolina do Sur até o golfo de Maine, no Canadá e en Terranova.^[1] Tamén se encontra nas Bermudas e no mar dos Argazos^[1][10]
• Atlántico oriental: desde a parte meridional de Noruega até Suráfrica. Encóntrase en Islandia e nas illas Británicas. Parece ausente do mar Báltico.^[10] Si habita na Macaronesia (nas Azores, en Madeira e nas Canarias) e en Cabo Verde) e Tristán da Cuña.^[1] Esténdese por todo o Mediterráneo, salvo polo norte do Adriático e, talvez, polo mar Negro. Hoxe en día xa non é común ni non Mediterráneo nin máis ao norte do golfo de Biscaia.^[9]
• Occidente do Índico: costa meridional africana até o Canal de Mozambique.^[10]
• Norte do Índico: citado na China. Ao ser unha zona allea á área de distribución e afastada dela, requírese comprobar a súa presenza.^[14]
• Centro do Índico: illas de Ámsterdan e San Paulo.^[1][7]
• Oriente do Índico e occidente do Pacífico: occidente de Indonesia, Nova Guinea, illas Salomón, Vanuatu, Fixi, Nova Caledonia, Nova Zelandia, Tasmania e Australia.^[10]

Ameazas e conservación

A única ameaza coñecida para a conservación da especie é a sobrepesca.^[1]

Debido a que a distribución deste peixe, aínda que ampla, é descontinua, é posíbel que haxa poboacións sen explotar, e mesmo algunhas sen descubrir, de maneira que é difícil determinar o estado da súa conservación e prognosticar o seu futuro cun grao razoábel de precisión. Pero é probábel que a poboación mundial do mero estea en declive, xa que é unha especie cuxa reprodución é lenta, o que a fai vulnerábel á sobreexplotación; ademais, algunhas poboacións xa mostran signos de sobreexplotación, e outras están sendo sometidas a un grande aumento do aproveitamento pesqueiro. O maior descenso documentado corresponde ás illas Bermudas.^[1]

E aínda por riba, ao seren os xuvenís epipeláxicos e non migrar á rexión demersal até que alcanzan 50 ou 60 cm, poden pasar varios anos até que se reflicta a presión pesqueira no tamaño das capturas.^[1]

Alí onde se orientaron actividades comerciais á pesca do mero de maneira específica, as capturas alcanzaron un pico e despois descenderon rapidamente: son os casos de Brasil, as Bermudas e Portugal. Noutros casos, como son o de Angola e o de España, o rápido aumento de capturas nos anos 1990 indica un esforzo na mellora das técnicas, pero aínda é cedo para saber se esa pesca es sustentábel.^[1]

O tamaño mínimo de captura no Mediterráneo é de 45 cm.^[15] Non está fixado para o Canal da Mancha, para o mar do Norte nin para alta mar no océano Atlántico.^[16]

Á parte do tamaño mínimo establecido para os exemplares que se pesquen no Mediterráneo, as únicas accións de conservación leváronse a cabo nos Estados Unidos e en Nova Zelandia mediante certas restricións:^[1]

• En Estados Unidos, onde non se dá a pesca deportiva do mero, hai unha veda desde o 15 de xaneiro até o 15 de abril, e está prohibido empregar palangre. Para poder pescar o mero hai que ter unha licenza especial. Como no caso doutras especies, a administración establece un total de peso que pode capturarse como máximo cada ano, repartíndoo en cotas individuais asignadas aos que teñan o permiso, cotas que son transferíbeis entre os armadores con permiso. O máximo total é de 907 t.^[1]
• En Nova Zelandia, o máximo total para a pesca comercial do mero e do hāpuku é de 2.181 t, sumadas as capturas de ambas as especies. Para a pesca deportiva e recreativa, moito menos importante, tamén hai restricións.^[1]

Notas

Véxase tamén

Bibliografía

• Rodríguez Solórzano, Manuel; Sergio Devesa Regueiro e Lidia Soutullo Garrido (1983): Guía dos peixes de Galicia. Vigo: Editorial Galaxia. ISBN 84-7154-433-4.
• Rodríguez Villanueva, X. L. e Xavier Vázquez (1992): Peixes do mar de Galicia (II). Peixes óseos: xeneralidades, clasificación e orde perciformes. Vigo: Edicións Xerais. ISBN 84-7507-654-8.
• Solórzano, Manuel R[odríguez]; José L. Rodríguez, José Iglesias, Francisco X, Pereira e Federico Álvarez (1988): Inventario dos peixes do litoral galego (Pisces: Cyclostomata, Chondrichthyes, Osteichthyes). O Castro-Sada, A Coruña: Cadernos da Área de Ciencias Biolóxicas (Inventarios). Seminario de Estudos Galegos, vol. IV. ISBN 84-7492-370-0.

Outros artigos

• Serránidos
• Polipriónidos
• Mero de altura
• Os peixes na cultura popular galega