Lamellibrachia er en slægt af rørorme beslægtet med gigantrørormen, Riftia pachyptila. Lamellibrachia lever ved dybhavet, hvor carbonhydrider (råolie og metan) lækker ud af havbunden. Lamellibrachia lever i symbiose med interne, sulfid-oxiderende bakterier.
L. luymesi giver bakterierne hydrogensulfider og oxygen ved at tage dem op fra miljøet og forbinde dem til et specielt hæmoglobinmolekyle. Til forskel for rørorme, som lever ved hydrotermiske væld, anvender Lamellibrachia en endelem af dens krop kaldet roden til at optage hydrogensulfider fra sedimenternes udsivninger. Lamellibrachia kan også hjælpe med at generere sufid ved at udskille sulfat gennem rødderne ind i sedimentet under ansamlingerne. [1]
De kendteste udsivninger er hvor L. luymesi lever i det nordlige af den Mexicanske Golf fra 500 til 800 m dybde. Rørormene kan blive over 3 m og de vokser meget langsomt og kan have rekorden for livslængde for de hvirvelløse dyr med individ aldre på over 250 år.[kilde mangler] Lamellibrachia danner habitater ved at skabe store grupper på hundreder til tusinder af individer. Udover Lamellibrachia lever der over hundreder forskellige arter af dyr, mange af dem findes kun ved disse udsivninger.
Hvor de fleste arter af vestimentiferan rørorme lever i store dybder under den fotiske zone, blev Lamellibrachia satsuma opdaget i Kagoshima Bay, Kagoshima ved en dybde på kun 82 m, det mest lavvandede dybderekord for en vestimentiferan.
Lamellibrachia er en slægt af rørorme beslægtet med gigantrørormen, Riftia pachyptila. Lamellibrachia lever ved dybhavet, hvor carbonhydrider (råolie og metan) lækker ud af havbunden. Lamellibrachia lever i symbiose med interne, sulfid-oxiderende bakterier.
L. luymesi giver bakterierne hydrogensulfider og oxygen ved at tage dem op fra miljøet og forbinde dem til et specielt hæmoglobinmolekyle. Til forskel for rørorme, som lever ved hydrotermiske væld, anvender Lamellibrachia en endelem af dens krop kaldet roden til at optage hydrogensulfider fra sedimenternes udsivninger. Lamellibrachia kan også hjælpe med at generere sufid ved at udskille sulfat gennem rødderne ind i sedimentet under ansamlingerne.
De kendteste udsivninger er hvor L. luymesi lever i det nordlige af den Mexicanske Golf fra 500 til 800 m dybde. Rørormene kan blive over 3 m og de vokser meget langsomt og kan have rekorden for livslængde for de hvirvelløse dyr med individ aldre på over 250 år.[kilde mangler] Lamellibrachia danner habitater ved at skabe store grupper på hundreder til tusinder af individer. Udover Lamellibrachia lever der over hundreder forskellige arter af dyr, mange af dem findes kun ved disse udsivninger.
Hvor de fleste arter af vestimentiferan rørorme lever i store dybder under den fotiske zone, blev Lamellibrachia satsuma opdaget i Kagoshima Bay, Kagoshima ved en dybde på kun 82 m, det mest lavvandede dybderekord for en vestimentiferan.
Lamellibrachia is a genus of tube worms related to the giant tube worm, Riftia pachyptila. They live at deep-sea cold seeps where hydrocarbons (oil and methane) leak out of the seafloor, and are entirely reliant on internal, sulfide-oxidizing bacterial symbionts for their nutrition. The symbionts, gammaproteobacteria, require sulfide and inorganic carbon (carbon dioxide). The tube worms extract dissolved oxygen and hydrogen sulfide from the sea water with the crown of plumes. Species living near seeps can also obtain sulfide through their "roots", posterior extensions of their body and tube. Several sorts of hemoglobin are present in the blood and coelomic fluid to bind to the different components and transport them to the symbionts.[2]
L. luymesi provides the bacteria with hydrogen sulfide and oxygen by taking them up from the environment and binding them to a specialized hemoglobin molecule. Unlike the tube worms that live at hydrothermal vents, L. luymesi uses a posterior extension of its body called the root to take up hydrogen sulfide from the seep sediments. L. luymesi may also help fuel the generation of sulfide by excreting sulfate through its root into the sediments below the aggregations.[3]
The most well-known seeps where L. luymesi lives are in the northern Gulf of Mexico from 500 to 800 m depth. This tube worm can reach lengths over 3 m (10 ft), and grows very slowly, with individuals living to be over 250 years old.[4] It forms a biodiverse habitat by creating large aggregations of hundreds to thousands of individuals. Living in these aggregations are over 100 different species of animals, many of which are found only at these depths.[4]
While most species of vestimentiferan tubeworms live in deep waters below the photic zone, L. satsuma was discovered in Kagoshima Bay, Kagoshima at a depth of only 82 m, the shallowest depth record for a vestimentiferan.[5]
The following species are included in this genus:[1]
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) Lamellibrachia is a genus of tube worms related to the giant tube worm, Riftia pachyptila. They live at deep-sea cold seeps where hydrocarbons (oil and methane) leak out of the seafloor, and are entirely reliant on internal, sulfide-oxidizing bacterial symbionts for their nutrition. The symbionts, gammaproteobacteria, require sulfide and inorganic carbon (carbon dioxide). The tube worms extract dissolved oxygen and hydrogen sulfide from the sea water with the crown of plumes. Species living near seeps can also obtain sulfide through their "roots", posterior extensions of their body and tube. Several sorts of hemoglobin are present in the blood and coelomic fluid to bind to the different components and transport them to the symbionts.
L. luymesi provides the bacteria with hydrogen sulfide and oxygen by taking them up from the environment and binding them to a specialized hemoglobin molecule. Unlike the tube worms that live at hydrothermal vents, L. luymesi uses a posterior extension of its body called the root to take up hydrogen sulfide from the seep sediments. L. luymesi may also help fuel the generation of sulfide by excreting sulfate through its root into the sediments below the aggregations.
The most well-known seeps where L. luymesi lives are in the northern Gulf of Mexico from 500 to 800 m depth. This tube worm can reach lengths over 3 m (10 ft), and grows very slowly, with individuals living to be over 250 years old. It forms a biodiverse habitat by creating large aggregations of hundreds to thousands of individuals. Living in these aggregations are over 100 different species of animals, many of which are found only at these depths.
While most species of vestimentiferan tubeworms live in deep waters below the photic zone, L. satsuma was discovered in Kagoshima Bay, Kagoshima at a depth of only 82 m, the shallowest depth record for a vestimentiferan.
Lamellibrachia est un genre de vers tubicoles liés au ver tubicole géant, Riftia pachyptila. Ils vivent sur les suintements froids, là où les hydrocarbures (pétrole et méthane) s'échappent des fonds marins.
L. luymesi fournit les bactéries en sulfure d'hydrogène et d'oxygène en les prenant de l'environnement et en les liant à une molécule d'hémoglobine spécialisée. Contrairement aux vers tubicoles qui vivent à proximité des cheminées hydrothermales, Lamellibrachia utilise une extension postérieure de son corps appelée « racine », pour puiser le sulfure d'hydrogène dans les sédiments. Lamellibrachia peut également contribuer à alimenter la production de sulfure en excrétant des sulfates par leurs racines dans les sédiments.
L. luymesi vit dans le nord du golfe du Mexique, de 500 à 800 m de profondeur. Ce ver tubicole peut atteindre des longueurs de plus de 3 m, il grandit très lentement, et détient le record de longévité pour un invertébré, avec des individus vieux de plus de 200 ans. Ils constituent un habitat biologique, en créant de grandes agrégations de centaines de milliers d'individus. Plus d'une centaine d'espèces différentes d'animaux vivent dans ces agrégations, dont beaucoup ne se trouvent que dans ces suintements.
Si la plupart des espèces de vers vestimentifères vivent dans les eaux profondes sous la zone photique, Lamellibrachia satsuma a été découvert dans la baie de Kagoshima, à une profondeur de seulement 82 m, le record de faible profondeur pour un vestimentifère[réf. nécessaire].
Lamellibrachia est un genre de vers tubicoles liés au ver tubicole géant, Riftia pachyptila. Ils vivent sur les suintements froids, là où les hydrocarbures (pétrole et méthane) s'échappent des fonds marins.
L. luymesi fournit les bactéries en sulfure d'hydrogène et d'oxygène en les prenant de l'environnement et en les liant à une molécule d'hémoglobine spécialisée. Contrairement aux vers tubicoles qui vivent à proximité des cheminées hydrothermales, Lamellibrachia utilise une extension postérieure de son corps appelée « racine », pour puiser le sulfure d'hydrogène dans les sédiments. Lamellibrachia peut également contribuer à alimenter la production de sulfure en excrétant des sulfates par leurs racines dans les sédiments.
L. luymesi vit dans le nord du golfe du Mexique, de 500 à 800 m de profondeur. Ce ver tubicole peut atteindre des longueurs de plus de 3 m, il grandit très lentement, et détient le record de longévité pour un invertébré, avec des individus vieux de plus de 200 ans. Ils constituent un habitat biologique, en créant de grandes agrégations de centaines de milliers d'individus. Plus d'une centaine d'espèces différentes d'animaux vivent dans ces agrégations, dont beaucoup ne se trouvent que dans ces suintements.
Si la plupart des espèces de vers vestimentifères vivent dans les eaux profondes sous la zone photique, Lamellibrachia satsuma a été découvert dans la baie de Kagoshima, à une profondeur de seulement 82 m, le record de faible profondeur pour un vestimentifère[réf. nécessaire].
Lamellibrachia is een geslacht van borstelwormen uit de familie van de Siboglinidae.[1] Het geslacht is in 1969 door Webb voor het eerst wetenschappelijk beschreven.
Lamellibrachia is een geslacht van borstelwormen uit de familie van de Siboglinidae. Het geslacht is in 1969 door Webb voor het eerst wetenschappelijk beschreven.
Multimedia w Wikimedia Commons Lamellibrachia – rodzaj wieloszczetów z rodziny rurkoczułkowców (Siboglinidae). Zwierzęta z tego rodzaju żyją w obrębie oceanicznych wypływów (ang. cold seeps), gdzie spod dna morskiego wydobywają się strumienie węglowodorów (metanu lub ropy). Rurkoczułkowce te żywią się substancjami organicznymi wytwarzanymi przez chemosyntetyzujące bakterie utleniające siarczki, z którymi żyją w ścisłej symbiozie.
Gatunek L. luymesi zaopatruje bakterie, które żyją w wyspecjalizowanych tkankach rurkoczułkowca w tlen i siarkowodór. Rurkoczułkowiec ten pobiera siarkowodór i tlen z otoczenia w dolnej części ciała i transportuje obie substancje do wnętrza swego organizmu za pomocą specyficznej, zmodyfikowanej hemoglobiny, inaczej niż u innych zwierząt, odpornej na zatrucie siarkowodorem.
Najbardziej znane podmorskie wypływy, gdzie żyją kolonie L. luymesi, znajdują się w północnej części Zatoki Meksykańskiej, na głębokości 500 do 800 m. Ten gatunek rurkoczułkowca może osiągać długość ponad 3 metrów. Rośnie powoli. Oszacowany na podstawie zmierzonego tempa wzrostu wiek niektórych osobników przekraczał 250 lat, co oznacza, że L. luymesi jest najdłużej żyjącym spośród znanych zwierząt bezkręgowych. W rejonach wypływu węglowodorów tworzy wielkie kolonie złożone z setek lub tysięcy osobników. Kolonie są podstawą do rozwoju autonomicznych ekosystemów, całkowicie niezależnych od dopływu światła słonecznego.
Do rodzaju Lamellibrachia należy też gatunek L. satsuma odkryty u wybrzeży Japonii, w zatoce Satsuma, w pobliżu miasta Kagoshima, na głębokości jedynie 82 m. Jest to wyjątek wśród rurkoczułkowców, gdyż inne gatunki żyją na znacznie większych głębokościach, znacznie poniżej strefy fotycznej oceanu.
Lamellibrachia – rodzaj wieloszczetów z rodziny rurkoczułkowców (Siboglinidae). Zwierzęta z tego rodzaju żyją w obrębie oceanicznych wypływów (ang. cold seeps), gdzie spod dna morskiego wydobywają się strumienie węglowodorów (metanu lub ropy). Rurkoczułkowce te żywią się substancjami organicznymi wytwarzanymi przez chemosyntetyzujące bakterie utleniające siarczki, z którymi żyją w ścisłej symbiozie.
Gatunek L. luymesi zaopatruje bakterie, które żyją w wyspecjalizowanych tkankach rurkoczułkowca w tlen i siarkowodór. Rurkoczułkowiec ten pobiera siarkowodór i tlen z otoczenia w dolnej części ciała i transportuje obie substancje do wnętrza swego organizmu za pomocą specyficznej, zmodyfikowanej hemoglobiny, inaczej niż u innych zwierząt, odpornej na zatrucie siarkowodorem.
Najbardziej znane podmorskie wypływy, gdzie żyją kolonie L. luymesi, znajdują się w północnej części Zatoki Meksykańskiej, na głębokości 500 do 800 m. Ten gatunek rurkoczułkowca może osiągać długość ponad 3 metrów. Rośnie powoli. Oszacowany na podstawie zmierzonego tempa wzrostu wiek niektórych osobników przekraczał 250 lat, co oznacza, że L. luymesi jest najdłużej żyjącym spośród znanych zwierząt bezkręgowych. W rejonach wypływu węglowodorów tworzy wielkie kolonie złożone z setek lub tysięcy osobników. Kolonie są podstawą do rozwoju autonomicznych ekosystemów, całkowicie niezależnych od dopływu światła słonecznego.
Do rodzaju Lamellibrachia należy też gatunek L. satsuma odkryty u wybrzeży Japonii, w zatoce Satsuma, w pobliżu miasta Kagoshima, na głębokości jedynie 82 m. Jest to wyjątek wśród rurkoczułkowców, gdyż inne gatunki żyją na znacznie większych głębokościach, znacznie poniżej strefy fotycznej oceanu.
サツマハオリムシ属など
チューブワーム (tubeworm) とは、深海の熱水噴出孔や冷水湧出帯周辺に生息する生物である。発見当時は分類上の所属が不明なことから、チューブ状の棲管に入り、入り口から頭を覗かせる姿そのままの名前で呼ばれた[1]。和名はハオリムシ（羽織虫）。
体長は数十センチメートルほどで先端には紅色のハオリをもつ。口・消化管・肛門などの消化管等をもたず、硫黄酸化細菌と細胞内共生している。ハオリから硫化水素等を取り込み細菌に供給し、細菌は有機物を供給している。
しかし、チューブワームが生息している場所は必ずしも硫化水素が豊富に含まれている海水ではない場合もあり、また海泥には硫化水素が豊富にあってもそこから硫化水素を取り込んでいることは確認されていない。そのため、体内に複数の細菌を棲み分けており、それらの細菌を使って硫黄の酸化・還元反応の両方が行われているとする科学者もいる[2]。これと似た代謝系を持っている生物としてはシロウリガイがいる。だがそれでもその生理・生態は不明な点が多い。
1977年、ガラパゴス諸島沖の深海で、潜水艇「アルビン号」により発見される。発見当初、その様子のあまりの異様さと、しばらくはその分類学上の位置が決まらなかったことからそのままチューブワームと呼ばれ続けた。有鬚動物門のハオリムシ綱に分類されたが、現在では環形動物門多毛綱のシボグリヌム科に含める意見になっている。
もっとも浅いところに生息するチューブワームは、日本の九州鹿児島湾にて、深度100m以上の浅い海で生息しているサツマハオリムシである。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 チューブワーム (tubeworm) とは、深海の熱水噴出孔や冷水湧出帯周辺に生息する生物である。発見当時は分類上の所属が不明なことから、チューブ状の棲管に入り、入り口から頭を覗かせる姿そのままの名前で呼ばれた。和名はハオリムシ（羽織虫）。
体長は数十センチメートルほどで先端には紅色のハオリをもつ。口・消化管・肛門などの消化管等をもたず、硫黄酸化細菌と細胞内共生している。ハオリから硫化水素等を取り込み細菌に供給し、細菌は有機物を供給している。
しかし、チューブワームが生息している場所は必ずしも硫化水素が豊富に含まれている海水ではない場合もあり、また海泥には硫化水素が豊富にあってもそこから硫化水素を取り込んでいることは確認されていない。そのため、体内に複数の細菌を棲み分けており、それらの細菌を使って硫黄の酸化・還元反応の両方が行われているとする科学者もいる。これと似た代謝系を持っている生物としてはシロウリガイがいる。だがそれでもその生理・生態は不明な点が多い。
1977年、ガラパゴス諸島沖の深海で、潜水艇「アルビン号」により発見される。発見当初、その様子のあまりの異様さと、しばらくはその分類学上の位置が決まらなかったことからそのままチューブワームと呼ばれ続けた。有鬚動物門のハオリムシ綱に分類されたが、現在では環形動物門多毛綱のシボグリヌム科に含める意見になっている。
もっとも浅いところに生息するチューブワームは、日本の九州鹿児島湾にて、深度100m以上の浅い海で生息しているサツマハオリムシである。
