Dieser Artikel wurde aufgrund von formalen oder inhaltlichen Mängeln in der Qualitätssicherung Biologie im Abschnitt „Pflanzen“ zur Verbesserung eingetragen. Dies geschieht, um die Qualität der Biologie-Artikel auf ein akzeptables Niveau zu bringen. Bitte hilf mit, diesen Artikel zu verbessern! Artikel, die nicht signifikant verbessert werden, können gegebenenfalls gelöscht werden.
Lies dazu auch die näheren Informationen in den Mindestanforderungen an Biologie-Artikel.
Limonenbasilikum (Ocimum × africanum) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Basilikum (Ocimum) innerhalb der Familie Lippenblütler (Lamiaceae). Es handelt sich um eine Hybride aus (Ocimum americanum) und (Ocimum basilicum).[1] Sie kommt in Afrika und im gemäßigten sowie tropischen Asien vor und wird als Gewürzpflanze verwendet.
Der Zitronenbasilikum wächst als einjährige krautige Pflanze und erreicht Wuchshöhen von etwa 30 Zentimeter. Die zwittrigen Blüten sind zygomorph und fünfzählig mit doppelter Blütenhülle.
Sie wird aufgrund ihres einzigartigen intensiv zitronigen Aromas als Küchenkraut genutzt.
Das weite Verbreitungsgebiet reicht von Äthiopien, Kenia, Tansania, Uganda, Kamerun, Zaire, Angola, Malawi bis Madagaskar und von Indien, Laos, Thailand, Kambodscha, Vietnam, den chinesischen Provinzen Anhui, Fujian, Guangdong, Guangxi, Guizhou, Hebei, Henan, Jiangsu, Jiangxi, Sichuan, Yunnan sowie Zhejiang bis Taiwan und Malaysia.[2][3]
Der akzeptierte Name der natürlichen Hybride zwischen Ocimum americanum Lour. und Ocimum basilicum L. ist Ocimum ×africanum Lour. Die Erstveröffentlichung von Ocimum ×africanum erfolgte 1790 durch João de Loureiro in Flora Cochinchinensis, S. 370[4]. Synonyme für Ocimum ×africanum Lour. sind: Ocimum americanum var. pilosum (Willd.) A.J.Paton, Ocimum basilicum var. anisatum Benth., Ocimum basilicum var. pilosum (Willd.) Benth., Ocimum ×citriodorum Vis., Ocimum pilosum Willd., Ocimum ×pilosum Willd., Ocimum ×graveolens A.Br., Ocimum ×petitianum A.Rich.[2][3]
Dieser Artikel wurde aufgrund von formalen oder inhaltlichen Mängeln in der Qualitätssicherung Biologie im Abschnitt „Pflanzen“ zur Verbesserung eingetragen. Dies geschieht, um die Qualität der Biologie-Artikel auf ein akzeptables Niveau zu bringen. Bitte hilf mit, diesen Artikel zu verbessern! Artikel, die nicht signifikant verbessert werden, können gegebenenfalls gelöscht werden.
Lies dazu auch die näheren Informationen in den Mindestanforderungen an Biologie-Artikel.
Limonenbasilikum (Ocimum × africanum) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Basilikum (Ocimum) innerhalb der Familie Lippenblütler (Lamiaceae). Es handelt sich um eine Hybride aus (Ocimum americanum) und (Ocimum basilicum). Sie kommt in Afrika und im gemäßigten sowie tropischen Asien vor und wird als Gewürzpflanze verwendet.
Kemangi ing basa basa Madurané kondhang karo jeneng kemangék.[1]. Kemangi iku rasané rada legi, adhem, wangi, lan nyegeraké.[1]terna cilik sing godhongé biyasa dipangan minangka lalap. Aroma godhongé kas, kuwat nanging lembut mawa sentuhan aroma limau.[1] Godhong kemangi wujud sawijining bumbu kanggo pèpès.[1] Minangka lalapan, godhong kemangi racaké dipangan karo godhong kubis, irisan timun, lan sambel kanggo ngancani pithik utawa iwak gorèng.[1] Ing Thailand kemangi dikenal minangka manglak lan uga asring ditemoni ing menu masakan kana [1]. Kemangi iku hibrida antarspésies antarané loro spésies selasih, Ocimum basilicum lan O. americanum [1]. Kemangi dikenal uga minangka O. basilicum var [1]. anisatum Benth [1]. Aroma khasé asalé saka kandhutan sitral sing dhuwur ing godhong lan kembangé [1].
Kandhutan lan manfaat godong kemangi duwé daya penenang lan ngetokaké gas-gas saka awak. Godhongé uga asring minangka bumbu panganan daging utawa iwak. Kemangi uga ngandung zat lenga atsiri|atsiri, protéin|protéin, kalsium|kalsium, fosfor|fosfor, besi|besi, wlirang|wlirang, dan lain-lain.
Ing tlatah Mediterania (Italia), sinebut genovese [3]. Yèn ing Thailand lan India,sinebut holy basil utawa tulsi [3]. Ing basa basa Madurané kondhang karo jeneng kemangék.[1]
Manéka ngèlmu buktiaké godhong kemangi bisa ngundhakaké produksi hormon adrenalin lan noradrenalin, sarta mudhunaké kadar serotonin kang bisa micu stres [3].
Minangka péranganing kulawarga selasih, kemangi bisa ngandhut estragol, senyawa sing dikawruhi minangka karsinogen (pamicu kanker) ing mencit [1]. Sanadyan pangujèn èfèk ing manungsa durung dilakoni, nanging panggunaan sing kakèhen diprayogakaké dièndhani [1].
Godhong Kemangi kang arum asring minangka masakan, kaya ta; campuran pepes, karédok utawa lalapan mentah [4]. Kajaba iku, kemangi ngandhut akèh senyawa kang duwé khasiat kanggo awak [4]. Senyawa arginin ing sajroningé kabukti bisa memperpanjang masa hidup sperma, nyeegah kemandulan lan mudhunaké kadar gula darah[4]. Kemangi uga ngandhut zat kang bisa ngrangsang produksi hormon androgen lan estrogen [4].
Minyak racikan kemangi duwé fungsi mnglawan baktèri ''Staphylococcus aureus'', ''Salmonella enteritidis'', lan ''Escherichia coli'', nangkal ''infeksi'' akibat virus ''Basillus subtilis'', ''Salmonella paratyph'',lan ''Proteus vulgaris'' [5].
Kagunaan godhong kemangi kanggo usada, kaya ta:
Kemangi uga ana betakaroten lan magnesium, mineral kang wigati kanggo jaga lan memelihara keséhatan jantung [5].
Sagenggem godhong kemangi diumbah, tumbuk alus. Wènèhi sithik banyu kapur sirih [6]. Gosokaké ramuan iku ing kulit kang ana panu [6]. Lakoni kanthi 2x sadina [6].
Godhong kemangi sacukupé dipangan minangka lalapan [6].
50 helai godhong kemangi diumbah resik, kunyah kanthi alus sasuwéné 2-3 menit [6]. Telen [6]. Ombéni banyu anget [6]. Lakoni kanthi 3x sadina [6].
Asring dipangan lalapan godhong kemanginé, godhong kuniré, lan godhong beluntas [6].
Kemangi sacukupé dipangan minangka lalapan santap malam sasuwéné 1 minggu [6].
Godhong kemangi ngandhut senyawa arginine kang kabukti bisa nguataké masa hidup sperma, nyegah mandul lan mudhunaké gula darah [6]. Kemangi uga ngandhut zat kang bisa ngrangsang terbentuké hormon androgen lan estrogen [6].
Kanthi cara godhong kemangi dikumbah resik banjur diusapaké/digosokaké ing kutil kanthi bola-bali lan teratur [6].Dadiné kemangi iku sanadjan kanggo bumbu dapur pelengkapé sambel, uga duwé paédah kanggo obat alami [6].
Kemangi bisa disuling lan dijupuk lenga atsiriné kanggo campuran pembuatan obat utawa kanggo bahan perawatan tubuh, kaya ta:
Nanging panganggonané kemangi minangka lenga pijet apiké ora diaplikasikaké marang wong wédok kang lagi meteng/hamil [5]. Yèn dicampur karo lulur, kemangi bisa ngrangsang peredaran darah ing awak saéngga kulit luwih alus lan berkilau, sarta ngatasi masalah jerawat lan rontoké rambut [5].
Kanggo ngredakaké stres, nikmati 1-2 cangkir teh godhong kemangi [5]. Carané: 10-15 helai godhong kemangi direndhem ing banyu umup kanthi kurang luwih 5 menit, saring, banjur disajikaké [5].
Kemangi ing basa basa Madurané kondhang karo jeneng kemangék.. Kemangi iku rasané rada legi, adhem, wangi, lan nyegeraké.terna cilik sing godhongé biyasa dipangan minangka lalap. Aroma godhongé kas, kuwat nanging lembut mawa sentuhan aroma limau. Godhong kemangi wujud sawijining bumbu kanggo pèpès. Minangka lalapan, godhong kemangi racaké dipangan karo godhong kubis, irisan timun, lan sambel kanggo ngancani pithik utawa iwak gorèng. Ing Thailand kemangi dikenal minangka manglak lan uga asring ditemoni ing menu masakan kana . Kemangi iku hibrida antarspésies antarané loro spésies selasih, Ocimum basilicum lan O. americanum . Kemangi dikenal uga minangka O. basilicum var . anisatum Benth . Aroma khasé asalé saka kandhutan sitral sing dhuwur ing godhong lan kembangé .
Surawung; Lemon basil; Ocimum basilicum L. nyaéta sababangsaning tutuwuhan nu asalna tina kulawarga Lamiaceae sarta miboga bau has.[1] Biasana digunakeun keur lalab sarta mangrupa salasahiji bahan jeung bungbu keur nyieun pais.[1] Surawung asalna ti daérah Asia kalawan nyebar ka daérah tropis jeung sub tropis.[1] Surawung dina basa Indonésia disebut kemangi, urang Thailand nyebutna maenglak, dina basa Inggris disebut lemon basil.[2]
Surawung mibanda rupa-rupa kagunaan jeung mangpaat, kayaning :
Surawung; Lemon basil; Ocimum basilicum L. nyaéta sababangsaning tutuwuhan nu asalna tina kulawarga Lamiaceae sarta miboga bau has. Biasana digunakeun keur lalab sarta mangrupa salasahiji bahan jeung bungbu keur nyieun pais. Surawung asalna ti daérah Asia kalawan nyebar ka daérah tropis jeung sub tropis. Surawung dina basa Indonésia disebut kemangi, urang Thailand nyebutna maenglak, dina basa Inggris disebut lemon basil.
Lemon basil, hoary basil,[2] Thai lemon basil,[3] or Lao basil,[4] (Ocimum × africanum) is a hybrid between basil (Ocimum basilicum) and American basil (Ocimum americanum).[5][6][7] The herb is grown primarily in northeastern Africa and southern Asia for its fragrant lemon scent, and is used in cooking.
Lemon basil stems can grow to 20–40 cm (8–20 in) tall. It has white flowers in late summer to early fall. The leaves are similar to basil leaves, but tend to be narrower with slightly serrated edges. Seeds form on the plant after flowering and dry on the plant.
Lemon basil is a popular herb in Arabic, Indonesian, Filipino, Lao, Malay, Persian and Thai cuisine.
In Lao cuisine, (where it is called pak i tou,[4]) lemon basil is used extensively in soups, stews,[4] curries and stir-fried dishes as it is the most commonly used type of basil in Laos.[6] Many Lao stews require the use of lemon basil as no other basil varieties are acceptable as substitutes. The most popular Lao stew called or lam uses lemon basil as a key ingredient.
Lemon basil is the only basil used much in Indonesian cuisine, where it is called kemangi. It is often eaten raw with salad or lalap (raw vegetables) and accompanied by sambal. Lemon basil is often used to season certain Indonesian dishes, such as curries, soup, stew and steamed or grilled dishes. In Thailand, Lemon basil, called maenglak (Thai: แมงลัก), is one of several types of basil used in Thai cuisine. The leaves are used in certain Thai curries and it is also indispensable for the noodle dish khanom chin nam ya. In the Philippines, where it is called sangig, particularly in Cebu and parts of Mindanao, Lemon basil is used to add flavor to law-uy, which is an assortment of local greens in a vegetable-based soup. The seeds resemble chia seeds after they have been soaked in water and are used in sweet desserts. It is also used in North East part of India state Manipur. In Manipur, it is used in curry like pumpkin, used in singju (a form of salad), and in red or green chilli pickles. The Garo, Khasi and Jaintia tribe of Meghalaya also use it in their cuisine. The Garos call it panet (pronounced phanet). They use it to prepare cold sauce (Ind. Chutney) with added ingredients like fermented fish, chilly, onions sometimes roasted tomatoes. In Tripura, it is known as banta, and is used by Tripuri community to make banta mosdeng, a fermented fish-based spicy chutney.
Lemon basil requires the same care as other basil varieties. It is a tropical plant, that should be in a spot receiving at least six hours of direct sunlight a day. It is actually quite hardy and can sometimes grow continuously given only water, but the flavor will be at risk if not given any fertilizer, chemical or organic. It can really grow in a matter of weeks. It should be watered whenever the topmost part of the soil is dry. At this time, the plant will wilt, but will be back to normal once watered.
Basil should never reach flowering during the harvesting periods. If given a chance to flower, its flavor will be sacrificed and the leaves become smaller, dry and leathery. Once the flower clusters form, they should be removed so the plant will continue its vegetative growth. It is, however, a good idea for it to be left to flower and set seeds that will be collected during fall, because the cold winter frosts will kill the basil plant anyway. Harvesting the seeds two weeks before the last frost, and sowing them indoors in the spring will provide next year's harvest.
Harvesting once a week for each plant will make it bushy due to the side shoots that will develop. The plant should never be completely defoliated. Propagation is achieved by sowing seeds and from stem cuttings. Seedlings will reach 150 mm (6 in) in 3–4 weeks and should be harvested at this time to let them branch out. Stem cuttings will gain roots after they have a week of being soaked in water. The setup is simply a Mason jar filled with water and a square of mesh with holes large enough to hold the plant in place while the roots grow. As many cuttings as the gardener wishes can be planted, preferably the most vigorous stems that can be found because they will root faster. The water should be changed every few days. After 2–3 weeks, the roots will be long enough for the cuttings to be transplanted into pots or planted in their permanent position to keep in the garden.
Lemon basil, hoary basil, Thai lemon basil, or Lao basil, (Ocimum × africanum) is a hybrid between basil (Ocimum basilicum) and American basil (Ocimum americanum). The herb is grown primarily in northeastern Africa and southern Asia for its fragrant lemon scent, and is used in cooking.
Lemon basil stems can grow to 20–40 cm (8–20 in) tall. It has white flowers in late summer to early fall. The leaves are similar to basil leaves, but tend to be narrower with slightly serrated edges. Seeds form on the plant after flowering and dry on the plant.
Lemon basil is a popular herb in Arabic, Indonesian, Filipino, Lao, Malay, Persian and Thai cuisine.
Albahaca de limón, albahaca de limón thai o albahaca Lao (Ocimum × citriodorum) es un vegetal híbrido cruza de albahaca (Ocimum basilicum) y albahaca africana (Ocimum americanum).[1][2]
La hierba es cultivada principalmente en el noreste de África y el sur de Asia por su fuerte fragancia a limón, y es utilizada en gastronomía.
Los tallos de la albahaca de limón alcanzan una longitud de 20 a 40 cm. Sus flores son blancas, y florece a fines del verano - comienzos del otoño. Las hojas son similares a las de la albahaca, aunque más angostas. Las semillas se forman en la planta luego de florecer y se secan en la planta.
La albahaca de limón es una hierba popular en la gastronomía árabe, indonesa, laosiana, persa y tailandesa.
En Laos, la albahaca de limón es muy utilizada en curris, guisos, y platillos fritos ya que es el tipo de albahaca más comúnmente usada en Laos.[1] Muchos de los guisos de la gastronomía de Laos requieren el uso de la albahaca de limón. El guiso más popular de Laos denominado or lam utiliza la albahaca de limón como uno de sus ingredientes principales.
La albahaca de limón es la única variedad de albahaca que se utiliza en la gastronomía de Indonesia, donde se la denomina kemangi. A menudo se lo consume cruda en ensaladas o lalap (vegetales crudos) y acompañada por sambal. La albahaca de limón a menudo es utilizada para saborizar ciertos platillos de Indonesia, tales como curris, sopas, guisos o platillos al vapor o a la parrilla. En Tailandia, la albahaca de limón, llamada maenglak (en tailandés, แมงลัก), es una de las diversas variedades de albahaca que se utiliza en la gastronomía de Tailandia. Las hojas son usadas en ciertos curris tailandeses y es indispensable para el platillo de noodles khanom chin nam ya. Las semillas se asemejan a huevos de rana luego de que han sido remojadas en agua y se las utiliza para preparar postres dulces. También es usada en la zona noreste del estado indio de Manipur. En Manipur, se la utiliza en el curry de manera similar al zapallo, se la usa en el singju (un tipo de ensalada), y en la preparación de pickles de pimientos.
Albahaca de limón, albahaca de limón thai o albahaca Lao (Ocimum × citriodorum) es un vegetal híbrido cruza de albahaca (Ocimum basilicum) y albahaca africana (Ocimum americanum).
La hierba es cultivada principalmente en el noreste de África y el sur de Asia por su fuerte fragancia a limón, y es utilizada en gastronomía.
Los tallos de la albahaca de limón alcanzan una longitud de 20 a 40 cm. Sus flores son blancas, y florece a fines del verano - comienzos del otoño. Las hojas son similares a las de la albahaca, aunque más angostas. Las semillas se forman en la planta luego de florecer y se secan en la planta.
La albahaca de limón es una hierba popular en la gastronomía árabe, indonesa, laosiana, persa y tailandesa.
Le basilic citron, ou basilic citron thaï, ou basilic lao (Ocimum × citriodorum), est un hybride entre le basilic (Ocimum basilicum) et le basilic africain (Ocimum americanum).
Cette herbe aromatique est cultivée principalement en Afrique du Nord et en Asie du Sud pour son fort parfum de citron ; c'est une plante populaire dans la gastronomie arabe, persane, indonésienne, laotienne et thaïlandaise.
Au Laos, le basilic citron est largement utilisé dans les currys laos, les ragoûts et les plats sautés. Il est le type de basilic le plus couramment utilisé au Laos. De nombreux ragoûts laos nécessitent l'utilisation de basilic citron, à l’exception de toute autre variété de basilic. Le ragoût lao le plus populaire, appelé or lam, utilise le basilic citron comme un ingrédient clé.
En Indonésie, le basilic citron (appelé kemangi) est le principal basilic utilisé dans la cuisine. Il est souvent consommé cru avec de la salade (lalap), préparée avec des légumes crus et accompagnée de sambal. Le basilic citron est souvent utilisé pour assaisonner certaine plats indonésiens, tels que currys, soupes, ragoûts et plats cuits à la vapeur ou grillés.
En Thaïlande, le basilic citron, appelé maenglak (thaï : แมงลัก), est l'un des nombreux types de basilic utilisés dans la cuisine thaïlandaise. Les feuilles sont utilisées dans certains currys thaïlandais et il est également indispensable pour le plat de nouilles khanom chin nam ya. Les graines sèches ressemblent à des œufs de grenouille après avoir été trempées dans l'eau et sont utilisées dans les boissons et les desserts, où elles donnent de la texture et du croquant. Les graines vertes immatures sont utilisées, pilées, dans les préparations de curry vert, parfois aussi avec des feuilles de basilic, ou encore pour préparer une sorte de pistou, avec de l’ail, des échalotes, des cacahouètes ou des noix de cajou torréfiées, du jus de citron, de la sauce de poisson (nam pla) ou de la pâte de crevettes (kapi).
Aux Philippines, où il est appelé sangig, en particulier dans Cebu et des parties de Mindanao, le basilic citron est utilisé pour ajouter de la saveur au law-uy, une soupe contenant un assortiment de légumes locaux et les graines.
En Inde, il est particulièrement utilisé au nord-est, dans l’État du Manipur, pour le curry de citrouille, par exemple, dans le singju (une forme de salade), et dans des pickles de piments rouge ou vert.
Les tiges de basilic citron peuvent atteindre 20 à 80 cm de hauteur. Cette plante annuelle produit des fleurs blanches à la fin de l'été dans les pays tempérés. Les feuilles sont semblables à des feuilles de basilic, mais ont tendance à être plus étroites. Les graines se forment sur la plante après la floraison et sèchent sur pied.
Le basilic citron nécessite les mêmes soins que les autres variétés de basilic. C’est une plante tropicale, qui demande au moins six heures de soleil direct par jour. Il est en fait assez robuste et peut pousser continuellement avec un simple apport d’eau, mais la saveur sera moindre faute d’enrichissement du sol, chimique ou biologique. Il doit être arrosé à chaque fois que la partie superficielle du sol sèche. Une sécheresse fera flétrir les feuilles, si elle n’est pas trop prolongée, un simple arrosage permettra un retour à la normale.
Le basilic citron a une production de graines très abondante, le prélèvement régulier de branches nouvelles et des graines vertes (comestibles et utilisées dans la cuisine thaïlandaise, par exemple), stimule la croissance végétative et donnera des buissons plus touffus. La plante ne doit jamais être complètement défoliée.
La taille régulière permet également de retarder l'apparition des fleurs. Après une floraison trop abondante ou non contrôlée, la plante perd beaucoup de sa saveur, les feuilles deviennent plus petites, sèches et coriaces, réduisant beaucoup son intérêt culinaire, et la croissance végétative s'arrête ; la plante ainsi que ses graines sèchent alors naturellement sur pied. Dans les climats tempérés, cette étape est une nécessité pour pouvoir récolter des graines pendant l'automne, car les gelées d'hivers froids tuent la plante. Récolter les graines sur les plantes sèches, et les semer sous serre au printemps, fournira la récolte de l'année suivante.
Les graines plantées en surface en pleine terre germent en moins de 24 heures. Pour éclaircir et planter plus régulièrement, avec un arrosage régulier, on peut transplanter les jeunes pousses au bout d’environ trois semaines à un mois (5 à 10 cm).
Sous un climat tropical, une taille régulière et agressive, en prenant particulièrement soin d'éliminer les graines, peut permettre ma croissance d'un plant sur plusieurs années. La plante se bouture très facilement en prélevant les extrémités les plus vigoureuses, en laissant 2 ou 3 paires de feuilles sur une tige longue de 5 à 10 cm, en replantant directement en pleine terre, avec un arrosage très régulier pendant la première quinzaine, pour permettre aux racines de se développer. Les boutures de tige laissées dans l’eau peuvent attendre une semaine ou plus avant d'être replantées, les premières racines poussent plus vite mais, dans ce cas, la transplantation risque d'abîmer les racines nouvelles, et finalement de retarder la croissance de la plante par rapport aux boutures directement placées en pleine terre. Les boutures prélevées sur des plants trop avancés au niveau des graines et de la floraison sont beaucoup moins vigoureuses. La multiplication par boutures est beaucoup plus rapide que le semis de graines.
Le basilic citron, ou basilic citron thaï, ou basilic lao (Ocimum × citriodorum), est un hybride entre le basilic (Ocimum basilicum) et le basilic africain (Ocimum americanum).
Cette herbe aromatique est cultivée principalement en Afrique du Nord et en Asie du Sud pour son fort parfum de citron ; c'est une plante populaire dans la gastronomie arabe, persane, indonésienne, laotienne et thaïlandaise.
Kemangi adalah terna kecil yang daunnya biasa dimakan sebagai lalap. Aroma daunnya khas, kuat namun lembut dengan sentuhan aroma limau. Daun kemangi merupakan salah satu bumbu bagi pepes. Sebagai lalapan, daun kemangi biasanya dimakan bersama-sama daun kubis, irisan ketimun, dan sambal untuk menemani ayam atau ikan goreng. Di Thailand ia dikenal sebagai manglak dan juga sering dijumpai dalam menu masakan setempat.
Kemangi adalah hibrida antarspesies antara dua spesies selasih, Ocimum basilicum dan O. americanum. Ia dikenal juga sebagai O. basilicum var. anisatum Benth. Aroma khasnya berasal dari kandungan sitral yang tinggi pada daun dan bunganya.
Masyarakat Minangkabau menggunakan tumbuhan sejenis kemangi yang dinamakan dengan ruku-ruku yang di dalam Bahasa Thailand disebut sebagai bai kra pao. Ruku-ruku biasanya digunakan untuk memasak gulai ikan dan asam padeh (asam pedas).
Kemangi adalah tumbuhan tahunan yang tumbuh tegak dengan cabang yang banyak. Tanaman ini berbentuk perdu yang tingginya dapat mencapai 100 cm. Bunganya tersusun di tandan yang tegak. Daunnya panjang, tegak, berbentuk taji atau bulat telur,[1] berwarna hijau muda dan berbau harum.[2] Ujung daun bisa tumpul atau bisa juga tajam, panjangnya mencapai 5 cm. Permukaan bergerigi atau juga rata. Wanginya seperti cengkih dan rasanya pahit.[1]
Spesies ini banyak terdapat di Asia dan Amerika. Di Pulau Jawa, kemangi/surawung ditanam di kebun-kebun, di pagar-pagar, di pinggir-pinggir jalan, di lapangan, dan di huma-huma.[2] Umumnya ditanam sebagai tanaman yang dibudidayakan. Walapun demikian, hasil tumbuhan dapat memenuhi kebutuhan masyarakat. Asalnya belum diketahui secara pasti. Tumbuhan ini dapat tumbuh di dataran rendah hingga pada ketinggian 500 mdpl. Perkembangbiakan tumbuhan ini dapat dilakukan dengan biji.[2]
Bacaan
Kemangi adalah terna kecil yang daunnya biasa dimakan sebagai lalap. Aroma daunnya khas, kuat namun lembut dengan sentuhan aroma limau. Daun kemangi merupakan salah satu bumbu bagi pepes. Sebagai lalapan, daun kemangi biasanya dimakan bersama-sama daun kubis, irisan ketimun, dan sambal untuk menemani ayam atau ikan goreng. Di Thailand ia dikenal sebagai manglak dan juga sering dijumpai dalam menu masakan setempat.
Kemangi adalah hibrida antarspesies antara dua spesies selasih, Ocimum basilicum dan O. americanum. Ia dikenal juga sebagai O. basilicum var. anisatum Benth. Aroma khasnya berasal dari kandungan sitral yang tinggi pada daun dan bunganya.
Masyarakat Minangkabau menggunakan tumbuhan sejenis kemangi yang dinamakan dengan ruku-ruku yang di dalam Bahasa Thailand disebut sebagai bai kra pao. Ruku-ruku biasanya digunakan untuk memasak gulai ikan dan asam padeh (asam pedas).
레몬바질(lemon basil, 학명: Ocimum × africanum)은 꿀풀과의 한해살이풀이다. 바질(O. basilicum)과 회바질(O. americanum)의 잡종으로, 레몬 향이 나는 허브이다.
아시아와 아프리카에 분포한다.[2] 원산지는 동아시아(중국), 동남아시아(인도네시아, 라오스, 말레이시아, 베트남, 캄보디아, 타이완, 태국), 남아시아(인도), 동아프리카(에티오피아, 우간다, 케냐, 탄자니아), 중앙아프리카(카메룬, 콩고 민주 공화국), 남아프리카(마다가스카르, 말라위, 앙골라)이다.[2]
레몬바질 잎은 라오스 요리와 인도네시아 요리를 비롯한 동남아시아 요리에서 널리 쓰인다. 라오스에서는 레몬바질이 국물 요리나 볶음 요리에 두루 쓰인다. 바질속 허브 가운데 가장 널리 쓰이는 종이다. 태국에서도 일부 깽(커리) 요리 등에 레몬바질을 쓴다. 인도네시아에서는 레몬바질을 랄랍 같은 생채소 요리에 넣어 먹거나 국물 요리, 찜 요리에 쓴다. 필리핀에서는 특히 세부 지역과 일부 민다나오 지역에서 라우우이 등 국물 요리에 쓰인다.
북동인도 요리에서도 레몬바질이 쓰이는데, 특히 마니푸르주에서는 싱주 같은 샐러드나 호박 커리, 아차르 같은 절임 음식에 레몬바질을 쓴다. 메갈라야주의 가로족, 카시족, 프나르족 등도 차트니 등을 만들 때 레몬바질을 즐겨 쓴다.
레몬바질(lemon basil, 학명: Ocimum × africanum)은 꿀풀과의 한해살이풀이다. 바질(O. basilicum)과 회바질(O. americanum)의 잡종으로, 레몬 향이 나는 허브이다.
