Руморан, розмарин (лот. Rosmarínus officinális) — буттаи сершохаи ҳамешасабзест аз оилаи лабгулҳо.
То 2 метр қад мекашад. Баргаш дарозрӯяи дурушт (дарозиаш 3—3,5 см, бараш 2—4 мм), гулаш майдаи сафед ё бунафш, 5—10-тоӣ дар нӯги шохчаҳо ҷойгир аст. Мевааш аз 4 чормағзаки бӯртоб иборат. Навбаҳорон ва тирамоҳ гул мекунад.
Pуморани худрӯй дар кишварҳои соҳили баҳри Миёназамин мерӯяд. Дар Кишварҳои пасошӯравӣ руморанро дар Қрим, Қафқоз ва Осиёи Миёна мепарваранд. Руморанро аз қаламча ва баъзан аз тухм зиёд мекунанд.
Руморан бӯй ва таъми махсус дорад. Шохчаву барги тару тоза ва хушки Руморанро барои хушбӯю хуштаъм кардани нон, чой, нӯшокиҳо ва таомҳои гуногун истифода мебаранд. Аз баргу гули руморан равғани эфир мегиранд, ки дар атриёт аҳамияти калон дорад. Равғани эфири Руморан моеъи соф, беранг ё зардча аст ва аз он бӯи кофур меояд; 30% пинен, 20% камфен, 10% синеол, 10% борнеол, 7% кофур ва ғайра дорад. Баргу шохчаи гули руморанро баъди 2—3 соли кӯчат шуданаш ҷамъ меоранд. Аз дар га 1—3 т ашёи хом меғундоранд (1,5—2,5% равғани эфир дорад).
Руморан аа қадимулайём чун рустании доруӣ маъмул аст. Махсусан «оби руморан» муддати дароз доруи машҳур буд. Шарбати баргашро ҳоло ҳам дар як қатор кишварҳои дунё дар амалияи момоӣ, ҳангоми неврози дил, заифӣ, сарчархзанӣ, нисён ва ғайра истифода меборанд.
