Els asílids (Asilidae) són una família de dípters braquícers de l'infraordre dels asilomorfs de distribució mundial. Segons les darreres estimacions conté 555 gèneres i 7531 espècies.[1]
Són mosques robustes amb espines a les potes, un bigoti de pèls dens i amb tres ocels en una depressió entre els dos grans ulls compostos. Els pèls serveixen per protegir la cara quan combat amb les seves preses. La probòscide és curta i forta, amb ella injecta a les seves preses una saliva amb enzims neurotòxics i proteolítics. La saliva serveix per paralitzar a les víctimes i per preparar-les per a la digestió. A continuació absorbeix l'aliment liquat.
S'alimenten d'altres mosques, diverses abelles i vespes, libèl·lules, llagostes i també d'aranyes. Les femelles dipositen els seus ous en una varietat de substrats. Les larves es troben sovint en la matèria orgànica en descomposició, en fems o en fusta semipodrida, i també a terra. En la majoria de les espècies les larves són omnívores i solen menjar els ous i larves d'altres insectes. El cicle vital complet pot portar d'un a tres anys.
Cap de Efferia aestuans
Efferia aestuans femella
Amb la seva presa, una libèl·lula
Els asílids (Asilidae) són una família de dípters braquícers de l'infraordre dels asilomorfs de distribució mundial. Segons les darreres estimacions conté 555 gèneres i 7531 espècies.
Die Raubfliegen oder Jagdfliegen (Asilidae) sind eine Familie der Zweiflügler (Diptera) und werden innerhalb der Fliegen (Brachycera) zu den Spaltschlüpfern (Orthorrapha) gezählt. Weltweit sind über 7000 Arten bekannt, aufgeteilt in 530 Gattungen. Durch ihre räuberische Lebensweise haben die Tiere einen bedeutenden Einfluss auf die Regulierung in Ökosystemen, vor allem da sie vornehmlich pflanzenfressende Insekten jagen. Es handelt sich um mittelgroße bis große Fliegen, die Mordfliegen (Laphria) werden z. B. bis 30 Millimeter groß.
Aufgrund ihrer Größe sind einige Arten dieser Gruppe sehr auffällig, so etwa die Mordfliegen, welche häufig auf Lichtungen und alten Kahlschlägen vorkommen oder die Hornissenraubfliege (Asilus crabroniformis) mit ihrem schwarzgelben Hinterleib und brauner Brust. Die Leptogaster-Arten sind dagegen libellenartig schlank. Die meisten Raubfliegen sind außerdem stark behaart. Bei vielen Arten ist der Hinterleib gegenüber dem Thorax sehr schmal, bei anderen entspricht er in seiner Breite dem Brustbereich. Die Beine dienen als Fangbeine, aus diesem Grund besitzen sie besonders an der Spitze kurze und verdickte Borsten und sind hakenartig gekrümmt.
Typisch sind bei allen Raubfliegen einige Merkmale des Kopfes, etwa die Stirnfurche zwischen den Facettenaugen und dem dazwischen liegenden Höcker mit den drei Punktaugen. Die Facettenaugen selbst sind sehr groß, wobei die Größe der Einzelfacetten zum Zentrum hin zunimmt. Die Mundwerkzeuge sind etwa kopflang und als Stech- und Saugrüssel ausgebildet, wobei sie allerdings anders als die der Stechmücken oder Bremsen zugleich auch die Beute festhalten müssen. Bei einigen Arten ist ein regelrechter Bart aus Borsten ausgebildet.
Raubfliegen besiedeln vor allem offene Lichtungen und Flächen und jagen vornehmlich bei höheren Temperaturen. Nach verschiedenen Untersuchungen sind die optimalen Temperaturen für die meisten Arten höher als 20 Grad Celsius, mit zunehmender Kälte werden sie inaktiver. Als Augenjäger bevorzugen sie gut beleuchtete und wenig strukturierte Jagdgebiete, wobei sie häufig Baumstämme oder andere höher gelegene Abflugpunkte wählen.
Raubfliegen ernähren sich vor allem von anderen Insekten. Sie besitzen sehr harte Stechborsten, gebildet aus dem Hypopharynx und den Galeae, mit denen beispielsweise die Mordfliegen sogar den Panzer verschiedener Käfer durchstechen können. Zu ihren Beutetieren gehören dementsprechend auch Pracht- und Rüsselkäfer. Musso hat 1978 nachgewiesen, dass der Speichel der Fliegen ein Insekten tötendes Gift enthält; außerdem sind in ihm Verdauungssekrete enthalten, welche die Beute vorverdauen. Die Beute wird meist im Flug erjagt und in einem Stoßflug mit den Vorderbeinen gepackt. Dabei erfolgt der Abflug meist von leicht erhöhten Lauer-Positionen, etwa einem Baumstubben. Die Beute wird wahrscheinlich optisch wahrgenommen und mit Kopfbewegungen fixiert. Eine Beutespezialisierung dieser Fliegen ist weitgehend unbekannt. Die Wolfsfliegen oder Steifbärte der Gattung Dasypogon erbeuten fast ausschließlich Honigbienen, Hummeln und andere Stechimmen und erhielten deshalb den englischen Beinamen „bee-catcher“. Einige Arten erbeuten auch Spinnen. Die Beute ist oft größer als der Jäger. Grundsätzlich ähnelt das Jagdverhalten sehr dem der Libellen.
Raubfliegen leben auf allen Kontinenten mit Ausnahme von Antarktika. Aktuell ist die größte Artenvielfalt aus den Subtropen bekannt, wobei die tropischen Regenwälder bisher nur unzureichend untersucht wurden. Viele der Arten oder Gattungen sind dabei regional typisch. Von der Inselgruppe Hawaii sind weder eingeschleppte noch heimische Arten bekannt, während auf vielen anderen Inselgruppen die Tiere zur lokalen Fauna gehören. So findet man auf beinahe allen Inselgruppen Südostasiens Raubfliegen, außerdem immer einige Arten auf den Fidschi-Inseln, Samoa und Neuseeland. Selbst von der Weihnachtsinsel ist eine Art bekannt. Zumindest Clinopogon nicoberensis ist aus fast allen Gebieten und Inseln des Indischen Ozeans und des östlichen Pazifiks bekannt. Keine einzige Art ist bis heute weltweit verbreitet.
Die meisten Artengruppen lassen sich direkt Regionen zuordnen. So kommen etwa die Vertreter der Megapodinae nur in der Neotropis (tropische Region Amerikas) vor, hier konzentrieren sich auch die Vertreter der Atomosiini und bestimmter Gattungen der Damalini (Holcocephala-Gruppe) sowie die Gattungen Diogmites (Dasypogoninae) und Nerax (Asilinae). Die beiden letztgenannten Gattungen kommen wahrscheinlich aus Mexiko, sind heute jedoch auch über weite Teile der USA verbreitet. Vertreter der Gattungen Laphria, Cyrtopogon, Lasiopogon und Asilus finden sich vornehmlich in der nördlichen Hemisphäre, also in Eurasien und Nordamerika. Die Neolophonotus-Gruppe (Asilinae) und die Gattung Microstylum (Dasypogoninae) kommt vor allem in Südamerika vor. In Südasien und der Südostasiatischen Inselwelt finden sich die metallisch glänzenden Maira-Arten.
Die weitaus größte Anzahl der Raubfliegen lebt in sandigen und weitgehend trockenen Gebieten; vor allem in Wüsten und Halbwüsten finden sich eine Reihe von Arten, obwohl sie sich auch hier eher in der Nähe von kleinen Wasserläufen oder Vegetationsinseln aufhalten, da sich dort für die Fliegen die meiste Vegetation und auch die höchste Anzahl an Beuteorganismen findet. In den gemäßigten Klimabereichen finden sich die Tiere häufig in Waldgebieten, einige Arten können auch in Sümpfen oder feuchten Wäldern leben. Innerhalb der Wälder halten sich die Fliegen dabei wiederum vornehmlich in den Bereichen von Lichtungen auf, selbst im tropischen Regenwald findet man sie meist im Übergangsbereich zum Grasland. Entsprechend gibt es auch viele Arten in den Steppen und Savannen, die vermutlich nach den Halbwüsten die meisten Arten beherbergen. Allein in Kalifornien sind aufgrund der sehr unterschiedlichen Lebensräume und der langgezogenen Form des Landes etwa 419 Arten bekannt. In die Kälteregionen der Tundra dringen offensichtlich nur die Lasiopogon-Arten vor, die dort entlang der Flussläufe leben, während Cyrtopogon in den Gebirgen bis in Höhen von 4500 m ü. NN vorkommt.
Die Begattung der Raubfliegen beginnt artspezifisch in der Luft oder am Boden. Bei einigen Arten wird sie durch Verfolgungsjagden der Partner eingeleitet, bei zahlreichen Arten, wie Heteropogon lautus und Pycnopogon fasciculatus, ist eine Flugbalz des Männchens vor dem sitzenden Weibchen bekannt. Nicht nur Männchen der Gattung Promachus sind mit besonderen Signalgebern (markant gefärbte und behaarte Beine etc.) zur Beschwichtigung der Weibchen ausgestattet. Auch die Paarung selbst unterscheidet sich bei den Arten. Einige Arten sitzen dabei aufeinander, andere bilden einen Winkel, schauen komplett in entgegengesetzte Richtungen oder wechseln während der Paarung die Stellung.
Die Eiablage ist sehr unterschiedlich, so lassen die Leptogaster- und die Habichtsfliegen (Dioctria) ihre Eier meist im Flug fallen („Random egg-dropping“), Laphria-Arten legen die Eier in Holz- und Rindenritzen, Philonicus-Arten graben sie mit einer speziellen Legeröhre in den Sand ein. An Pflanzen, insbesondere die Basis von Blättern legen die Dysmachus-Arten ihre Eier ab.
Die Eier sind langoval und bis zu dreimal so lang wie breit, manchmal jedoch auch nur 1,5mal so lang. Die Hülle ist weich und bei den meisten Arten nicht ornamentiert. Die Farbe variiert von weiß über gelblich bis hellbraun. Von einigen Arten ist bekannt, dass die Eier während der Eiablage mit einem seidigen Gespinst und einer harten Sandschicht geschützt werden (Dasypogon, Antipalus). Dieses Verhalten erinnert sehr an das der verwandten Wollschweber, ist aber wohl unabhängig voneinander entstanden.
Die Larven sind teilweise schlank, teilweise mehr gedrungen und besitzen charakteristische Borsten am letzten und den drei ersten Segmenten sowie Kriechwarzen an der Unterseite. Die Kopfkapsel ist in der Regel schmaler als der Brustbereich und nach unten gerichtet. Sie ist durch eine leichte Sklerotisierung meist hellbraun und besitzt sehr kräftige Mandibeln an der Unterseite. Die Larven besitzen neun Hinterleibssegmente, wobei die beiden letzten teilweise verschmolzen sind, das größte Hinterleibssegment ist das siebente.
Die Larven schlüpfen nach wenigen Tagen bis Wochen und leben im Boden, unter Rinde und in Larvengängen anderer Insekten. Sie ernähren sich von anderen Insektenlarven, vor allem pflanzenfressenden Käferlarven nach bisherigen Erkenntnissen. In der Literatur finden sich noch immer Hinweise auf zerfallendes Pflanzenmaterial als Nahrung. Dabei handelt es sich wohl um eine Fehldeutung der Versuche von Melin (1923), der lediglich feststellte, dass die L1-Larven sich auch ohne tierische Nahrung zur L2-Larve entwickeln. Musso (1978) konnte u. a. an Machimus rusticus nachweisen, dass weitere Larvenstadien nur über ekto- und endoparasitische Ernährung erreicht werden. Die Larven von Nerax femoratus ernähren sich vermutlich von Heuschreckeneiern. Die Entwicklung der Larven kann mehrere Jahre dauern, im Winter kommt es zu einer Diapause. Im Gegensatz zu den Larven der verwandten Stilettfliegen, bewegen sich die im Boden lebenden Larven in tieferen Schichten. Daher ist das Auffinden durch Ausgraben sehr unergiebig.
Die Puppen sind beweglich und können sich mit Hilfe von Haken und Dornenkränzen aus dem Substrat arbeiten. Im Frühling bzw. in klimatisch begünstigten Perioden kann man dann die erwachsenen Tiere (Imagines) in größeren Mengen beim Schlüpfen aus den Puppenexuvien beobachten.
Die Evolution der meisten Fliegenfamilien ist nur sehr vage bekannt und stützt sich mehr auf Vermutungen als auf fossile Belege. Häufig wird zu diesem Zweck (wie bei anderen Tiergruppen auch) die noch recht ungenaue Molekulare Uhr angewendet, die auf einer Errechnung von Artspaltungsprozessen aufgrund von genetischen Unterschieden basiert. Allgemein geht man heute offensichtlich von einer Bildung der meisten Familien der Zweiflügler im Mesozoikum aus, nach Papavero (1973) sollen auch die Raubfliegen dort entstanden sein.
Der Fossilbefund reicht bis in die Kreide, möglicherweise sogar den Jura, wobei auch für die folgenden Zeitalter zahlreiche Fossilien bekannt sind. Sehr viele Nachweise stammen aus dem Bernstein. Hull (1962) nimmt noch auf der Basis dieses Fossilbefundes eine Spaltung innerhalb der Raubfliegen zu Beginn des Eozäns an, heute muss man diesen Zeitpunkt deutlich rückdatieren.
Die Raubfliegen werden gemeinsam mit einigen anderen Fliegentaxa der Überfamilie der Raubfliegenartigen (Asiloidea) zuordnet, die genauen systematischen Verhältnisse innerhalb dieser Gruppe sind bislang nicht vollständig geklärt, die Raubfliegen bilden hier entweder die Schwestergruppe eines gemeinsamen Taxons aus Fensterfliegen (Scenopinidae) und Luchsfliegen (Therevidae) oder einem Taxon bestehend aus Mydidae und Apioceridae, alle fünf Familien gemeinsam stehen den Wollschwebern (Bombyliidae) gegenüber.[1]
Raubfliegenartige (Asiloidea) N.N.? Fensterfliegen (Scenopinidae) und Luchsfliegen (Therevidae)
? Mydidae und Apioceridae
? Raubfliegen (Asilidae)
Wollschweber (Bombyliidae)
Die phylogenenetische Systematik innerhalb der Raubfliegen ist wie bei vielen anderen Insekten weitgehend unbekannt. Unstrittig ist die Monophylie der Raubfliegen als solche, innerhalb des Taxon wurden jedoch auf unterschiedlichen Wegen verschiedene Gruppierungen erreicht.
Klassischerweise werden die Raubfliegen in vier Unterfamilien aufgeteilt: die Asilinae, die Dasypogoninae, die Laphriinae und die Leptogastrinae. Diese Unterteilung basiert auf verschiedenen morphologischen Merkmalen, vor allem auf der Beborstung am Körper, der Flügeläderung und der Ausstattung der Mundwerkzeuge. Neuere Untersuchungen, unter anderem auf molekularer Basis, unterscheiden demgegenüber bis zu elf Taxa auf der Ebene der Unterfamilien.[2] Die bisher fast ausschließlich morphologisch erfolgte Untersuchung wird seit wenigen Jahren durch molekulargenetische Untersuchungen ergänzt.
Eine umfangreiche Bibliografie findet sich in dieser Datenbank (aktuell ca. 3700 Titel)
Die Raubfliegen oder Jagdfliegen (Asilidae) sind eine Familie der Zweiflügler (Diptera) und werden innerhalb der Fliegen (Brachycera) zu den Spaltschlüpfern (Orthorrapha) gezählt. Weltweit sind über 7000 Arten bekannt, aufgeteilt in 530 Gattungen. Durch ihre räuberische Lebensweise haben die Tiere einen bedeutenden Einfluss auf die Regulierung in Ökosystemen, vor allem da sie vornehmlich pflanzenfressende Insekten jagen. Es handelt sich um mittelgroße bis große Fliegen, die Mordfliegen (Laphria) werden z. B. bis 30 Millimeter groß.
Yirtqich pashshalar, ktirlar (Asilidae) — qoʻshqanotlilar turkumiga mansub hasharotlar oilasi. Y. p. yirik pashshalar boʻlib, tanasining uz. 4—40 mm. Boshi keng va harakatchan, mustahkam hartumi bor, qorni uzun va yassi, lichinkasi oq yoki sariq, chuvalchangsimon, silindr shaklda, aksariyat boshi va keti tomon ingichkalashib boradi. Gʻumbagi yopiq, oyoklari va oʻsimta belgilari aniq koʻrinadi. Y.p. toʻgʻriqanotlilar (chigirtka va b.), qoʻshqanotlilar, pardaqanotlilar va baʼzi qoʻngʻizlarga hujum qiladi. Y.p. lichinkasi koʻpincha tuproqda yashaydi va qirsildoq qoʻngʻizlar, qora qoʻngʻiz, buzoqboshi qoʻngʻizlari, gʻalla qoʻngʻizlari va b. lichinkalari bilan oziqlanadi. Oqish (Asilus albiceps Mg.), sargʻish Y.p. (A. rufi nerois Mg.) va b. turlari keng tarqalgan. Ekinzor Y.p. ikkilamchi hasharot hisoblanadi. Lekin chigirtkalar koʻplab urchigan yillari Y.p. zararkunandalar oʻchogʻini tugatishda katta amaliy ahamiyat kasb etadi (yana q. Foydali hasharotlar).
Norqoʻzi Ergashev.[1]
Yirtqich pashshalar, ktirlar (Asilidae) — qoʻshqanotlilar turkumiga mansub hasharotlar oilasi. Y. p. yirik pashshalar boʻlib, tanasining uz. 4—40 mm. Boshi keng va harakatchan, mustahkam hartumi bor, qorni uzun va yassi, lichinkasi oq yoki sariq, chuvalchangsimon, silindr shaklda, aksariyat boshi va keti tomon ingichkalashib boradi. Gʻumbagi yopiq, oyoklari va oʻsimta belgilari aniq koʻrinadi. Y.p. toʻgʻriqanotlilar (chigirtka va b.), qoʻshqanotlilar, pardaqanotlilar va baʼzi qoʻngʻizlarga hujum qiladi. Y.p. lichinkasi koʻpincha tuproqda yashaydi va qirsildoq qoʻngʻizlar, qora qoʻngʻiz, buzoqboshi qoʻngʻizlari, gʻalla qoʻngʻizlari va b. lichinkalari bilan oziqlanadi. Oqish (Asilus albiceps Mg.), sargʻish Y.p. (A. rufi nerois Mg.) va b. turlari keng tarqalgan. Ekinzor Y.p. ikkilamchi hasharot hisoblanadi. Lekin chigirtkalar koʻplab urchigan yillari Y.p. zararkunandalar oʻchogʻini tugatishda katta amaliy ahamiyat kasb etadi (yana q. Foydali hasharotlar).
Norqoʻzi Ergashev.
Шерчымындар (лат. Asilidae) — чымындардын бир тукуму, буларга дөө шерчымын (лат. Satanas gigas) кирет.
Шерчымындар (лат. Asilidae) — чымындардын бир тукуму, буларга дөө шерчымын (лат. Satanas gigas) кирет.
திருட்டு ஈ அல்லது அசிலிடே (Asilidae) என்பது (robber fly) திருட்டு ஈ குடும்பப் பூச்சியாகும். இவை "கொலையாள் ஈ" (assassin flies) எனவும் அழைக்கப்படும். இவை பலமுள்ளவை. இவ் ஈக்கள் குறுகியதும், விறைப்பான உறிஞ்சு குழல்களைக் கொண்டு மேல் தொண்டையால் உறிஞ்சுகின்றன.[1][2] "திருட்டு ஈ" என்ற பெயர் அவற்றின் மூர்க்கமான உணவை உண்ணும் பழக்கத்தைப் பிரதிபலிக்கின்றன. அவை பொதுவாக மற்றைய பூச்சிகளையே உண்ணுகின்றன. அவ்வேளையில் அவை காத்திருந்து பதுங்கி பூச்சிகள் பறக்கும்போது இரையைப் பிடிக்கின்றன.
திருட்டு ஈ அல்லது அசிலிடே (Asilidae) என்பது (robber fly) திருட்டு ஈ குடும்பப் பூச்சியாகும். இவை "கொலையாள் ஈ" (assassin flies) எனவும் அழைக்கப்படும். இவை பலமுள்ளவை. இவ் ஈக்கள் குறுகியதும், விறைப்பான உறிஞ்சு குழல்களைக் கொண்டு மேல் தொண்டையால் உறிஞ்சுகின்றன. "திருட்டு ஈ" என்ற பெயர் அவற்றின் மூர்க்கமான உணவை உண்ணும் பழக்கத்தைப் பிரதிபலிக்கின்றன. அவை பொதுவாக மற்றைய பூச்சிகளையே உண்ணுகின்றன. அவ்வேளையில் அவை காத்திருந்து பதுங்கி பூச்சிகள் பறக்கும்போது இரையைப் பிடிக்கின்றன.
ಅಸಿಲಿಡೇ, ಡಿಪ್ಟೆರ ಉಪವರ್ಗದ ಒಂದು ಕುಟುಂಬ. ರೂಢನಾಮ ದರೋಡೆ ನೊಣ-ಈ ನೊಣಗಳು ಕೆಚ್ಚೆದೆಯಿಂದ ಇತರ ಕೀಟಗಳ ರಕ್ತವನ್ನು ಹೀರುವುದರಿಂದ ಈ ಹೆಸರು. ಕೊಡತಿ ಹುಳುಗಳನ್ನು ಮುತ್ತಿ ನಾಶಮಾಡುತ್ತವೆ. ರೋಮಗಳ ಹೊದಿಕೆಯಿರುವ ದೊಡ್ಡ ದೇಹ. ಸುಮಾರು 1" ಉದ್ದ, ಬಣ್ಣ ಹಳದಿ; ಕೆಂಬಣ್ಣದ ದಪ್ಪ ಕಾಲುಗಳ ಮೇಲೆ ಕೂದಲಿನಂಥ ರಚನೆಗಳು; ಹೊಟ್ಟೆಯ ಕೆಳಭಾಗ ಕಪ್ಪು; ರೆಕ್ಕೆಗಳು ದೊಡ್ಡದಾಗಿವೆ, ಬಣ್ಣ ಕಂದು. ಈ ನೊಣದ ಮರಿಗಳು ತೇವದ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ವಾಸಮಾಡುತ್ತವೆ; ಇತರ ಜೀವಿಗಳನ್ನು ಕೊಂದು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ಅಮೆರಿಕದ ಟ್ರಾನ್ಸ್ಪೇಮಿಯ ಎವಿಪೊರ ಎಂಬ ಪ್ರಭೇದ ಜೇನು ನೊಣಗಳನ್ನೇ ತಿಂದು ಬದುಕುವುದು.
ವಾಯಸ್ಕ ನೊಣವು ೧ ರಿಂದ ೧.೫ ಅಷ್ಟು ಉದ್ದ ಇರುತ್ತದೆ.ಇದರ ಆಕಾರವು ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಉದ್ದವಾಗಿ, ಚೂಪಾದ ಹೊಟ್ಟೆ,ಹಾಗು ನೀಳವಾಗಿರುತ್ತದೆ.ರಾಬರ್ ಫ್ಲೈಸ್ ಗಳು ದಪ್ಪ, ಸ್ಪೈನಿ ಕಾಲುಗಳು ಮತ್ತು ಇವುಗಳು ,ತಮ್ಮ ತಲೆಯಲ್ಲಿರುವ ಎರಡು ದೊಡ್ಡ ಸಂಯುಕ್ತ ಕಣ್ಣುಗಳ ನಡುವೆ ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ಖಿನ್ನತೆಯಲ್ಲಿ ಮೂರು ಸರಳ ಕಣ್ಣುಗಳು (ocelli) ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ
ಅಸಿಲಿಡೇ, ಡಿಪ್ಟೆರ ಉಪವರ್ಗದ ಒಂದು ಕುಟುಂಬ. ರೂಢನಾಮ ದರೋಡೆ ನೊಣ-ಈ ನೊಣಗಳು ಕೆಚ್ಚೆದೆಯಿಂದ ಇತರ ಕೀಟಗಳ ರಕ್ತವನ್ನು ಹೀರುವುದರಿಂದ ಈ ಹೆಸರು. ಕೊಡತಿ ಹುಳುಗಳನ್ನು ಮುತ್ತಿ ನಾಶಮಾಡುತ್ತವೆ. ರೋಮಗಳ ಹೊದಿಕೆಯಿರುವ ದೊಡ್ಡ ದೇಹ. ಸುಮಾರು 1" ಉದ್ದ, ಬಣ್ಣ ಹಳದಿ; ಕೆಂಬಣ್ಣದ ದಪ್ಪ ಕಾಲುಗಳ ಮೇಲೆ ಕೂದಲಿನಂಥ ರಚನೆಗಳು; ಹೊಟ್ಟೆಯ ಕೆಳಭಾಗ ಕಪ್ಪು; ರೆಕ್ಕೆಗಳು ದೊಡ್ಡದಾಗಿವೆ, ಬಣ್ಣ ಕಂದು. ಈ ನೊಣದ ಮರಿಗಳು ತೇವದ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ವಾಸಮಾಡುತ್ತವೆ; ಇತರ ಜೀವಿಗಳನ್ನು ಕೊಂದು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ಅಮೆರಿಕದ ಟ್ರಾನ್ಸ್ಪೇಮಿಯ ಎವಿಪೊರ ಎಂಬ ಪ್ರಭೇದ ಜೇನು ನೊಣಗಳನ್ನೇ ತಿಂದು ಬದುಕುವುದು.
The Asilidae are the robber fly family, also called assassin flies. They are powerfully built, bristly flies with a short, stout proboscis enclosing the sharp, sucking hypopharynx.[1][2] The name "robber flies" reflects their expert predatory habits; they feed mainly or exclusively on other insects and, as a rule, they wait in ambush and catch their prey in flight.
The Asilidae are a family in the order Diptera, the true flies. The common name for members of the family is the robber flies. The Asilidae are cosmopolitan, with over 7000 described species. Latreille was the authority for establishing the family in 1802.[3] The Asilidae, together with Bombyliidae and Therevidae, are the most representative families of the superfamily of Asiloidea and they form one of the most characteristic groups of the lower Brachycera.
Robber flies have stout, spiny legs and three simple eyes (ocelli) in a characteristic depression on the tops of their head between their two large compound eyes.[4] They also have a usually dense moustache of stiff bristles on the face; this is called the mystax, a term derived from the Greek mystakos meaning "moustache" or "upper lip". The mystax has been suggested to afford some protection for the head and face when the flies deal with struggling prey; various Asilidae prey on formidable species including stinging Hymenoptera, powerful grasshoppers, dragonflies and even other Asilidae, in fact practically anything of a suitable size. Some Asilidae do, however, specialize in smaller prey, and this is reflected in their more gracile build.
In general, the family attacks a very wide range of prey, including other flies, beetles, butterflies and moths, various bees, ants, dragonflies and damselflies, ichneumon wasps, grasshoppers, and some spiders. They do so apparently irrespective of any repugnatorial chemicals the prey may have at their disposal.[5] Many Asilidae when attacked in turn do not hesitate to defend themselves with their probosces and may deliver intensely painful bites to humans if handled incautiously.
The antennae are short, have three segments, and sometimes bear a bristle-like structure called an arista.
Though they are a very characteristic group for such a large family, the Asilidae may easily be confused with the related and less widely known family Therevidae. Some points of contrast between the families include that the labium in the Therevidae is not a piercing, predatory organ, but ends in two fleshy labella adapted to the sucking of liquid foods. Again, the Therevidae commonly have fluffy setae above the mouthparts, unlike the stiff chaetae comprising the mystax of the Asilidae. Furthermore, in the Asilidae the depression on the vertex between the eyes tends to be more obvious than in the Therevidae.
The fly attacks its prey by stabbing it with its short, strong proboscis, injecting the victim with saliva containing neurotoxic and proteolytic enzymes which very rapidly paralyze the victim and soon digest the insides; the fly then sucks the liquefied material through the proboscis.
Many Asilidae have long, tapering abdomens, sometimes with a sword-like ovipositor. Others, for instance Laphria, are fat-bodied bumblebee mimics.
Female robber flies deposit whitish-colored eggs on low-lying plants and grasses, or in crevices within soil, bark, or wood. Egg-laying habits depend on the species and their specific habitat; most species lay their eggs in masses, which are then covered with a chalky protective coating.
After hatching, robber fly larvae generally seem to live in soil, rotting wood, leaf mold, and similar materials, some being predatory and others detrivorous.[5] Larvae are also predacious, feeding on eggs, larvae, or other soft-bodied insects. Robber flies overwinter as larvae and pupate in the soil. Pupae migrate to the soil surface and emerge as adults, often leaving behind their pupal casing. Complete development ranges from one to three years, depending on species and environmental conditions.[6]
Adults are generally medium to large in size, with an average body width of 1 to 1.5 cm (0.39 to 0.59 in), but with a range of 3 mm (0.12 in) to more than 5 cm (2.0 in) in length. The shape is generally elongated, due to the conformation of the long tapering abdomen, however there are also compact species with broad abdomens. The integument is covered with thick hair, especially on the head and thorax and liveries are often showy, with colors ranging from brown to black to grey, sometimes in contrast with other colors such as red and yellow. Frequently they are aposematic, imitating the livery of Hymenoptera.
The head is free and mobile and dichoptic in both sexes and has three ocelli arranged in a characteristic depression formed by the elevation of the compound eyes. This feature is clearly visible in the front view and is a morphological peculiarity of Asilidae. The occipital region has one or more rows of bristles aligned behind the posterior margin of the eye. The facial region has a convex profile with a characteristic dense bundle of bristles, called a "mystax". The mystax helps protect the head and face when the fly encounters prey bent on defense. Other bristles are arranged on the ocellar tubercle.
The antennae are of the aristate type, composed typically of five segments but sometimes from three to four, depending on the structure of the stylus. The scape and pedicel are generally relatively short and hairy; the third segment (or first flagellomere) has an oval or oblong shape, is generally longer than the two basal segments, and bears a stylus generally composed of two segments, of which the basal is very short. In some asilids, the stylus can be monoarticolate or absent.
The mouthparts are short and modified for piercing-sucking. They consist of a strongly sclerotized proboscis which includes the labium and maxillae which form a food canal, the labrum and a piercing organ, the hypopharynx. The proboscis is rounded in cross section or laterally or dorsoventrally compressed and is usually stout, and straight and sometimes able to penetrate through the hard integument of Coleoptera. The maxillary palpi are at the base beside the labium, two-segmented in all Dasypogoninae or single segmented in Asilinae and Leptogastrinae.
The thorax is robust and compact. Unlike in other lower Brachycera, it bears long bristles (macrochaeta) useful as taxonomic characters. Bristles of this type are always present on the notopleuron (notopleural bristles) and, in two series, on mesonotum (dorsocentral, supralar and postalar). Other bristles are present on the metanotum (dorsocentral bristles on the ventral episternum and at the apex of the mesoscutellum.
The legs are relatively long and strong, with many macrochaetes performing a raptorial function. The wings are well developed, often relatively narrow for speedy flight; the alula is generally well developed, with the exception of the Leptogastrinae and part of Dasypogoninae. The venation is much as in the Rhagionidae, Tabanidae, and Therevidae; the radial R is always four-branched, with R2+3 unbranched. Details of wing venation determine subfamilies and lower taxa. The wings are most often hyaline, but sometimes smoky or dark colored, or partly infuscated in many genera or completely darkened. The abdomen consists of six to eight visible segments preceding the genitalia in males, but the eighth segment is sometimes entirely or partially concealed, and terminal forming the ovipositor. It is long and narrow conical in most species, but wide, dorsoventrally flattened and short in bee mimics. In the Leptogastrinae, the abdomen is extremely long and slender. In some tribes, the male undergoes axial torsion of 180°.
The egg is hyaline or pigmented and of variable shape from spherical to oval and up to 2 mm in length. The surface is smooth or bears microsculptures, which are generally polygonal and visible only in the electron microscope.
The larva is apodous, cylindrical, and elongated, more or less flattened dorsoventrally and tapered at the cephalic and caudal ends. The colour is white or yellowish. The head is small, rugged, dark-pigmented and hypognathous, the abdomen is composed of eight apparent urites, with the last two often fused and more or less reduced. The respiratory system is amphineustic, with two pairs of spiracles, one thoracic and one abdominal. Also, rudimentary and nonfunctional stigmata occur in other abdominal segments.
The pupa is naked, as in the majority of the Orthorrhapha, exarate and therefore able to move.
The Asilidae are predators, in both the juvenile and the adult stages, and feed on small arthropods, mainly insects. Although predatory forms in the adult stage are present in other taxonomic groups of Diptera, the Asilidae are the most representative for the number of species and for uniformity of feeding behavior. The combination of high biodiversity and high predatory activity leads to this family playing an important role in the ecological stability of entomofauna.
The lifecycle takes place in 1–3 years. The postembryonic development consists of four larval stages (instars) and one pupa. The larvae of the first instar differ from other stages in both ethology and trophic regime. The larvae of most known asilids live in the soil or in the case of some taxonomic groups, in rotting organic material, usually wood and the bark of dead trees. With regards to feeding behavior, most of the literature describes Asilidae larvae as entomophagous, but doubts remain about the real nature of the trophic regime and its mechanisms. The entomophagy of some species had indeed been already hypothesized by some authors of the 19th century, based on the findings of larvae of asilids associated with larvae of other insects, but Melin (1923) asserted that, in reality, predation was occasional and secondary to the plant-based diet. More recent studies have confirmed the entomophagy of some asilids without extending this species' feeding behavior for the whole family. Less certain, however, is the mechanism of entomophagy: in general, the behavior is cited as predation, but for some species may be ectoparasitoids. Musso (1983)[7] described the feeding behavior of the larvae of Machimus rusticus: the larvae of the first instar does not feed on insects, those of the second instar feed on secretions by larvae of beetles (and may cause death), while the larvae of the third and fourth instars actually behave like predators. In short, the feeding behavior of larval asilids can be intermediate between predation and ectoparasitism. Much better known and described in detail is the behavior of adults. In general, predation in adults is concentrated in the hottest hours in open, sunny spaces, while at night, they take refuge in dense vegetation. The Asilidae are excellent flyers, and in most of the family, capture prey in flight. They are often seen stationed to ambush prey at strategic points. This behavior signifies that sight plays an essential role in the detection of prey and their capture. The prey is caught with the tarsi and injected with a paralyzing saliva. The asilid pierces the integument of the prey with the prepharyx (hyopharynx) in preferential points of least resistance such as the eyes, the membranous area of transition between the head and thorax (neck) or between thorax and abdomen, or between the last urotergiti. Puncture is followed by the injection of saliva, whose active components perform two functions: The neurotoxins cause paralysis of the victim, while proteolytic enzymes lead to the breakup and liquefaction of internal tissues; in a short time, the predator is able to feed by sucking the internal fluids through the alimentary canal.
With regards to interspecific trophic relationships, a large number of reports exists on the prey captured by the Asilidae. Lavigne (2003) has developed a database comprising over 13,000 reports.[8] The prey of Asilidi are predominantly represented by other insects, mostly winged, but several cases in which they have attacked spiders have also been reported. Within the insects, orders that include the most frequent prey of asilids include a wide range of families within the Coleoptera, Hymenoptera, other Diptera, Hemiptera, and Lepidoptera; prey belonging to various other orders (Odonata, Neuroptera, Isoptera, Thysanoptera, Blattodea, etc.) are also mentioned.
With regards to the specificity of the trophic relationship, Wood (1981)[2] mentions some studies in the literature on the subject. Some genera have been found to be monophagic, but more generally the Asilidae are polyphagic with behaviors that vary from stenophagia[8] to euriphagia.[2] However, cases are reported of stenohage asilids, which if necessary, focus their predatory activity against a species when this forms large populations.
Other studies[9] have shown that the ratio between the size of the prey and the asilid varies from 1.8:1 to 3.7:1, with an average of 2.6:1. The ratio tends to increase with decreasing size of the predator.
Egg-laying takes place, according to the species, with three different behaviors that relate to the structure and the morphology of the abdomen. Females with an undifferentiated ovipositor release eggs randomly and independently from the substrate. In other cases, however, the abdomen bears a differentiated, specialized ovipositor to lay eggs in the soil or sand, or lay them in cavities within plant tissues.
Asilidae generally occur in habitats that are open, sunny, and dry, even arid. They favour open or scattered vegetation, and some species even frequent bare ground. Typical habitats include savannah, forest steppe, open steppe, semidesert, maquis shrubland, and related shrubland types such as fynbos and chaparral. Their biodiversity is lower in forested ecosystems, and where asilids do occur in such environments, they tend to concentrate in the glades and margins. In those conditions, the interrupted canopy leaves space for various species of shrubs and herbaceous plants suited to asilid styles of predation.
In general, the biology of the Asilidae is still poorly known, but various authors have studied the population distribution in particular regions and ecosystems. They have classified the behavioral patterns in terms of microenvironments, ecological, and trophic factors, showing how different species of Asilidae favour particular habitats suited to particular patterns of reproduction and predation. Specific studies show correlations between the floristic composition and predatory behaviour. [10]
Asilidae occur in all zoogeographical regions except Antarctica. In the Northern Hemisphere, some species are even adapted to tundra. Alpine species occur at altitudes exceeding 4000 meters/13,000 feet. However, the highest levels of biodiversity are in warm climates; tropical or subtropical and arid or semi-arid regions tend to have the greatest variety of species, followed by areas where rainfall is highly seasonal.
The Asilidae currently include over 7500 described species in about 556 genera.[11] Their taxonomy is still under study in the light of new specimens and cladistic analysis. The 14 accepted subfamilies are:[12]
The oldest known member of the family is Araripogon from the Early Cretaceous (Aptian) Crato Formation of Brazil.[13]
? Scenopinidae and Therevidae
? Mydidae and Apioceridae
? Asilidae
Clade showing relationship of Asiloidea
Carl Linnaeus (Linné; 1758), in the 10th edition of Systema Naturae, erected the genus Asilus, including 11 species, and added four others in the 12th edition (1767). Asilus crabroniformis (1758) is the type of the genus. The rank of family is credited to Leach in Samouelle (1819). Johan Christian Fabricius in five publications dated from 1775 to 1805, erected the genus Damalis and described 76 exotic and European species. Wiedemann, in publications appearing between 1817 and 1830, described 235 species, many exotic. Johann Wilhelm Meigen in an early work of 1803 erected four genera, three of which now represent subfamilies. He also described many species in Systematische Beschreibung der bekannten europäischen zweiflügeligen Insekten (1800 to 1838). During the rest of the 19th century, significant contributions were made by Hermann Loew in particular. Other prominent authors dealing with the Asilidae during the 19th century included Pierre-Justin-Marie Macquart, Francis Walker, Camillo Rondani, and Jacques-Marie-Frangile Bigot.
The Asilidae are the robber fly family, also called assassin flies. They are powerfully built, bristly flies with a short, stout proboscis enclosing the sharp, sucking hypopharynx. The name "robber flies" reflects their expert predatory habits; they feed mainly or exclusively on other insects and, as a rule, they wait in ambush and catch their prey in flight.
Los asílidos (Asilidae) son una familia de dípteros braquíceros de distribución mundial con más de 7500 especies descritas. Son moscas robustas con espinas en las patas, un bigote de setas densas y con tres ocelos en una depresión entre los dos grandes ojos compuestos. Las setas sirven para proteger la cara cuando combate con sus presas. La probóscide es corta y fuerte, con ella inyecta una saliva con enzimas neurotóxicas y proteolíticas a sus presas. La saliva sirve para paralizar a las víctimas y para prepararlas para la digestión. A continuación absorbe el alimento licuado.
Se alimentan de otras moscas, diversas abejas y avispas, libélulas, saltamontes y también de arañas.
Las hembras depositan sus huevos en una variedad de sustratos. Las larvas se encuentran a menudo en la materia orgánica en descomposición, en estiércol o en madera semipodrida como así también en el suelo. En la mayoría de las especies las larvas son omnívoras y suelen comer los huevos y larvas de otros insectos. El ciclo vital completo puede llevar de uno a tres años.
En el presente Asilidae incluye 7500 especies descritas en aproximadamente 556 géneros.[1] La taxonomía aún necesita más estudios a medida que se describen nuevas especies y resulta necesario tener en cuenta la cladística. Se aceptan 14 subfamilias:[2]
? Mydidae y Apioceridae
? Asilidae
Clado mostrando las relaciones de Asiloidea
Cabeza de Efferia aestuans
Efferia aestuans hembra
Efferia aestuans, Albuquerque, NM
Con su presa, un caballito del diablo
Taracticus octopunctatus con su presa, una avispa parasítica
Los asílidos (Asilidae) son una familia de dípteros braquíceros de distribución mundial con más de 7500 especies descritas. Son moscas robustas con espinas en las patas, un bigote de setas densas y con tres ocelos en una depresión entre los dos grandes ojos compuestos. Las setas sirven para proteger la cara cuando combate con sus presas. La probóscide es corta y fuerte, con ella inyecta una saliva con enzimas neurotóxicas y proteolíticas a sus presas. La saliva sirve para paralizar a las víctimas y para prepararlas para la digestión. A continuación absorbe el alimento licuado.
Se alimentan de otras moscas, diversas abejas y avispas, libélulas, saltamontes y también de arañas.
Röövkärblased (Asilidae) on sugukond kärbselisi.
Tihedalt karvase kehaga suured röövtoidulised kärbselised. Toituvad enamasti putukatest.
Maailmas 5000–7000 liiki. Eestis umbes 30 liiki.
Röövkärblased (Asilidae) on sugukond kärbselisi.
Tihedalt karvase kehaga suured röövtoidulised kärbselised. Toituvad enamasti putukatest.
Maailmas 5000–7000 liiki. Eestis umbes 30 liiki.
Petokärpäset (Asilidae) on kärpästen heimo. Petokärpäsiä on maailmanlaajuisesti 5500 lajia.[2] Suomessa lajeja on noin 40.[3] Heimon nimi johtuu kärpästen elintavasta, mutta petona eläviä kärpäslajeja on myös muissa heimoissa (mm. sukaskärpäsiin kuuluvan Coenosia-suvun lajit).
Petokärpäset ovat hyvin vaihtelevia ulkonäöltään, toiset ovat tanakoita ja hyvin karvaisia, toiset hentoja ja karvattomia. Naama on kuitenkin yleensä karvainen. Niillä on leveä eturuumis ja suippeneva takaruumis. Kärpästen joukossa ne ovat keskisuuria tai suuria. Päässä on suora ja kova imukärsä, jolla ne puhkaisevat saaliinsa ihon. Tuntosarvissa on kolme osaa, joista viimeinen on pidentynyt. Kahden verkkosilmän välisessä syvennyksessä on kolme pistesilmää.[3][2]
Aikuiset syövät saalistamiaan hyönteisiä. Petokärpäsen imukärsä on kehittynyt suoraksi ja kovaksi saaliin panssarin puhkaisemiseksi. Ne syövät lähes kaikkia pikkuötököitä, myös toisia kärpäsiä. Toukat syövät mätänevää kasviainesta, toisia hyönteisiä tai niiden toukkia ja munia.[4][3][2]
Petokärpäset elävät monenlaisissa ympäristöissä; kosteissa niitty-ympäristöissä, kuivilla ja hiekkaisilla alueilla tai metsän reunalla. Naarat munivat hiekkaan, maahan tai kasvillisuuteen. Toukat elävät maassa tai mätänevässä puussa.[2]
Kärpäset saalistavat väijymällä tähystyspaikalla sopivaa saalista. Ne voivat napata saaliin kiinni jopa suoraan ilmasta. Koiraat voivat pyydystää naaraita samalla tavalla.[3][2]
Petokärpäset (Asilidae) on kärpästen heimo. Petokärpäsiä on maailmanlaajuisesti 5500 lajia. Suomessa lajeja on noin 40. Heimon nimi johtuu kärpästen elintavasta, mutta petona eläviä kärpäslajeja on myös muissa heimoissa (mm. sukaskärpäsiin kuuluvan Coenosia-suvun lajit).
Les Asilidae (les asilidés, asilides ou les mouches à toison), sont une famille d'insectes diptères prédateurs. Ils constituent un groupe homogène de prédateurs à l’état adulte, comptant environ 7 400 espèces dans le monde[1].
Prédateurs stricts spécialisés dans la capture d'invertébrés, les Asilides ont des adaptations morphologiques en lien avec cette spécialisation[2] : corps souvent massif à pilosité dense ; vertex enfoncé entre les yeux composés développés ; pattes longues et épineuses servant au maintien des proies ; appareil buccal robuste avec un « rostre » surmonté d'un mystax, « moustache[3] » destinée à protéger les yeux de l'insecte des mouvements défensifs de la proie[4].
Ils sont souvent parés de livrées aposématiques évoquant les motifs rayés des Hyménoptères[5].
Les Asilides sont munis d'un « rostre » pointu dans lequel coulisse un hypopharynx robuste à apex vulnérant capable de percer les cuticules les plus dures de leurs proies capturées en vol lorsqu'il s'agit d'insectes volant[6]. Elles les ramènent généralement sur leur poste de guet et y injectent leur salive à enzymes neurotoxiques et protéolytique pour en aspirer le contenu prédigéré. Les différentes espèces possèdent également de longues pattes ravisseuses, munies d'épines et formant une cage pour enfermer les insectes capturés[7].
Selon NCBI (31 juil. 2010)[8], cette famille est divisée en 13 sous-familles :
« Asile » ou « Mouche à toison » mâle (Dasypogon diadema), diptère prédateur
Leptogaster sp.
Selon ITIS (4 juillet 2013)[9] :
Les Asilidae (les asilidés, asilides ou les mouches à toison), sont une famille d'insectes diptères prédateurs. Ils constituent un groupe homogène de prédateurs à l’état adulte, comptant environ 7 400 espèces dans le monde.
Grabežnice (Asilidae), porodica kukaca dvokrilca iz podreda kratkoticalaca. Opisali su je Kirby & Spence, 1817. Sastoji se od nekoliko potporodica i više desetaka rodova[1].
Muhe grabežnice ime dobivaju po tome što su grabežljivci koji u tijelo žrtve ubace probavne sokove kako bi mogle isisati utrobu, ostavljajući iza sebe samo utrobu.
Najstartija vrsta grabežnice živjela je još u vrijeme dinosaura i dobila je znanstveni naziv Burmapogon bruckschi, a pronađeni su mužjak i ženka u komadu jantara pronađenog u Mjanmaru u dolini Hukawng.[2]
Grabežnice (Asilidae), porodica kukaca dvokrilca iz podreda kratkoticalaca. Opisali su je Kirby & Spence, 1817. Sastoji se od nekoliko potporodica i više desetaka rodova.
Muhe grabežnice ime dobivaju po tome što su grabežljivci koji u tijelo žrtve ubace probavne sokove kako bi mogle isisati utrobu, ostavljajući iza sebe samo utrobu.
Najstartija vrsta grabežnice živjela je još u vrijeme dinosaura i dobila je znanstveni naziv Burmapogon bruckschi, a pronađeni su mužjak i ženka u komadu jantara pronađenog u Mjanmaru u dolini Hukawng.
Asilidae adalah famili lalat yang dikenal akan sifatnya yang agresif. Lalat dalam famili ini biasanya memakan serangga lain dan menyergap mangsanya secara diam-diam.
Asilidae adalah famili dalam ordo Diptera. Famili ini mulai diklasifikasikan pada 1802 oleh Latreille.[1] Asilidae bersama dengan Bombyliidae dan Therevidae adalah famili yang mewakili sebagian besar anggota superfamili Asiloidea.
Lalat Asilidae memiliki kaki yang kuat serta berduri, dan mereka memiliki tiga mata tunggal (ocelli) dalam suatu lekukan khusus di atas kepala mereka di antara dua mata majemuk besar. Mereka juga nmemiliki bulu-bulu kaku yang rapat di wajah yang disebut mystax, suatu istilah yang berasal dari bahasa Yunani mystakos yang artinya "kumis" atau "bibir atas". Mystax diduga merupakan upaya perlindungan bagi kepala dan wajah ketika lalat menangani mangsa; beberapa Asilidae memangsa spesies-spesies tangguh termasuk Hymenoptera penyengat, belalang yang kuat, capung, dan bahkan Asilidae lain, dalam kenyataannya semua spesies yang ukurannya sesuai. Beberapa Asilidae mengkhususkan diri dalam memangsa spesies yang lebih kecil.
Dalam famili Asilidae, terdapat lebih dari 7000 spesies dalam 530 genera. Subfamili biasanya dibagi sebagai berikut:
Asilidae adalah famili lalat yang dikenal akan sifatnya yang agresif. Lalat dalam famili ini biasanya memakan serangga lain dan menyergap mangsanya secara diam-diam.
Gli Asilidi (Asilidae Latreille, 1802) sono una vasta famiglia di insetti dell'ordine dei ditteri (Brachycera: Muscomorpha) che comprende circa 7.000 specie, diffuse in tutto il mondo. Il gruppo, insieme ai Bombyliidae e ai Therevidae, è il più rappresentativo della superfamiglia degli Asiloidea ed è uno dei più importanti nell'ambito dei Brachiceri inferiori.
Gli Asilidi sono insetti predatori, sia allo stadio giovanile sia allo stadio adulto, e si nutrono di piccoli artropodi, principalmente altri insetti. Malgrado siano presenti, fra i Ditteri, altri gruppi sistematici comprendenti forme predatrici allo stadio adulto, gli Asilidi sono forse i più rappresentativi, per numero di specie, per uniformità di comportamento trofico e per grado di aggressività, al punto di meritarsi il nome comune, in inglese, di robber flies ("mosche predatrici", "mosche predone"). In virtù dell'ampia diffusione, della spiccata biodiversità e della notevole attività, questa famiglia ricopre un ruolo rilevante sulla stabilità ecologica delle entomofaune.
Gli adulti sono in genere di medie o grandi dimensioni, con corpo in media lungo 1-1,5 cm ma con una gamma di variabilità, nell'ambito della famiglia, che va dai 3 mm fino ad oltre 5 cm di lunghezza. La sagoma è generalmente allungata, per la particolare conformazione dell'addome, tuttavia vi sono pure specie dal profilo più o meno contratto. Il tegumento ricoperto da una fitta peluria, in particolare sul capo e sul torace e le livree sono spesso vistose, con colori variabili dal bruno al nero, al grigio, in genere in contrasto con altri colori come il rosso e il giallo. Frequente è l'aposematismo, con l'imitazione della livrea degli Imenotteri.
Il capo è libero e mobile, dicoptico in entrambi i sessi, provvisto di tre ocelli posizionati in una caratteristica depressione cervicale formata dall'elevazione dei margini dorsali degli occhi composti; questa caratteristica, ben visibile alla vista frontale, è una peculiarità morfologica degli Asilidi. Gli occhi sono ben sviluppati in entrambi i sessi e disposti ai lati del capo. La regione occipitale presenta una o più file di setole allineate subito dietro il margine posteriore degli occhi. La regione facciale ha generalmente un profilo convesso o una vera e propria gibbosità con un caratteristico denso fascio di setole, detto mystax dagli Autori anglosassoni. Altre setole sono disposte sul tubercolo ocellare.
Le antenne sono di tipo aristato, composte in genere da 5 articoli, a volte da 3-4, in funzione della struttura dello stilo. Lo scapo e il pedicello sono generalmente pelosi e relativamente brevi; il terzo segmento (o primo flagellomero) ha una forma ovale o oblunga, generalmente più lungo dei due segmenti basali, e porta uno stilo in genere composto da due segmenti, di cui quello basale è molto breve. In alcuni asilidi, lo stilo può essere monoarticolato o assente.
L'apparato boccale è breve e di tipo pungente-succhiante in entrambi i sessi. Infatti, a differenza di altri ditteri zoofagi, non vi sono differenziazioni fra i sessi nella morfologia dell'apparato boccale e nel regime alimentare. Nel suo insieme l'apparato boccale ha uno sviluppo ridotto in lunghezza, adattato alla funzione di predazione nei confronti di altri artropodi. Le mandibole sono assenti e il canale alimentare è formato dalla contrapposizione delle mascelle al labbro superiore. I palpi mascellari sono allungati o clavati e formati da 1-2 articoli. La prefaringe è lunga e robusta ed è l'organo preposto alla funzione di perforazione e di iniezione della saliva; negli Asilidi è in grado di penetrare anche attraverso il robusto tegumento dei Coleotteri. Il labbro inferiore è lungo e sclerotizzato, con labellum arrotondato o acuto; è conformato a doccia nella faccia dorsale ed accoglie, in fase di riposo, le mascelle e la prefaringe; la faccia ventrale del labium e l'apice del labellum sono provviste di sensilli tricoidei.
Il torace si presenta robusto e compatto ed emerge nel suo sviluppo trasversale rispetto al capo e all'addome. Contrariamente a quanto avviene in molti brachiceri inferiori, sono presenti lunghe setole (macrotrichi) utili ai fini della determinazione tassonomica. Setole di questo tipo sono sempre presenti sul notopleuron (setole notopleurali) e, in due serie, sul mesonoto (setole dorso-centrali, sopralari e postalari). Altre setole sono in genere presenti ancora sul metanoto (setole dorsocentrali). sull'episterno ventrale e all'apice del mesoscutello.
Le zampe sono relativamente lunghe e robuste, con le tibie irte di setole rigide per svolgere la funzione raptatoria. Le ali sono ben sviluppate, spesso relativamente strette; l'alula è in genere bene sviluppata, ad eccezione dei Leptogastrinae e di parte dei Dasypogoninae.
Schema della nervatura alare nelle varianti più ricorrenti. Legenda:Nervature trasversali: h: omerale; r-m: radio-mediale; m-m: mediale; m-cu: medio-cubitale.
Cellule: d: discale; br: 1ª basale; bm: 2ª basale; r1: marginale; r3: 1ª submarginale; r5: 1ª posteriore; m3: 4ª posteriore; cup: cellula cup.
La nervatura alare presenta una struttura analoga a quella della maggior parte dei Brachiceri inferiori, ovvero una ramificazione relativamente complessa: radio e media sono suddivise ciascuna in quattro rami; cubito e anale tendono a convergere prima del ramo; le nervature trasversali sono rappresentate dalla radio-mediale, dalla mediale e dalla medio-cubitale, con conseguente chiusura di due cellule basali e della cellula discale, alle quali si aggiunge in genere la chiusura della cellula anale. A fronte dell'omogeneità strutturale si contrappone invece un'eterogeneità della morfologia della nervatura, per la quale non esiste uno schema rappresentativo. Le principali caratteristiche con le possibili varianti, ricorrenti a livello di sottofamiglia o di genere, sono riportate di seguito.
Terminazione di R2+3: i: confluenza sul margine; ii: convergenza sul margine presso la terminazione di R1; iii: convergenza su R1 con cellula marginale chiusa. Vena trasversa settoriale: i: settoriale assente; ii: settoriale ridotta ad un moncone alla base di R4; iii: settoriale completa e confluente su R2+3. Terminazione dei rami posteriori della radio: i: R4 raggiunge il margine presso l'apice, R5 libera; ii: R4 raggiunge il margine prima dell'apice, R5 libera; iii: R5 convergente su M1, 1ª cellula posteriore chiusa. Terminazione dei rami della media: i: tutti i rami terminano indipendenti sul margine; ii: M3 converge su M4, 4ª cellula posteriore chiusa; iii: M3 converge su M4, 4ª cellula posteriore chiusa, terminazioni dei rami incomplete (raro).L'addome è in genere stretto e allungato, di forma semicilindrica e affusolato agli estremi, a volte claviforme. Nelle specie aposematiche è spesso largo, breve e appiattito, con serie di peli disposte trasversalmente. In genere è composto da 8 uriti apparenti, talvolta 6 o 7, con gli altri facenti parte degli organi di riproduzione.
In alcune tribù il maschio subisce la torsione assiale di 180° dell'estremità addominale, con l'inversione delle posizioni dell'ipandrio e dell'epandrio. Nelle femmine gli ultimi uriti concorrono a formare un ovopositore di sostituzione più o meno sofisticato. Le femmine prive di particolari adattamenti hanno un addome dal profilo posteriore arrotondato, con uriti terminali non allungati e cerci semplici. In altre specie, la parte terminale dell'addome è cilindrica o compressa, con segmenti terminali allungati e strutture accessorie più o meno adattate, come i cerci e processi spinosi o setole, al fine di deporre le uova in substrati specifici. In alcuni casi gli uriti terminali sono cilindrici e telescopici.
L'uovo è ialino o pigmentato, di forma variabile dalla sferica all'ovale all'oblunga, fino a raggiungere i 2 mm di lunghezza. La superficie è liscia oppure reca microsculture generalmente poligonali, visibili solo al microscopio elettronico.
La larva è apoda, di forma cilindrica e allungata, più o meno appiattita in senso dorso-ventrale e affusolata alle estremità cefalica e caudale. Il tegumento è di colore bianco o giallastro. Il capo è piccolo, robusto, pigmentato di scuro e ipognato, l'addome è composto da 8 uriti apparenti, con gli ultimi due spesso fusi e più o meno ridotti. L'apparato respiratorio è di tipo anfipneustico, con due paia di stigmi, uno toracico e uno addominale. Sono inoltre presenti stigmi rudimentali e non funzionanti negli altri segmenti addominali.
La pupa è nuda come nella generalità degli Orthorrhapha, exarata e dectica: in altri termini, ha appendici corporee provviste di una cuticola propria e quindi staccate dal resto del corpo e le appendici boccali sono articolate. Questi caratteri, nel complesso offrono all'insetto la capacità di muoversi anche in questa fase. Il capo presenta caratteristici processi frontali scuri, di forma e numero variabili, in generale simili a denti o cornetti. La pupa giovane ha una pigmentazione bianca ma nel tempo diventa più scura con il viraggio al bruno, al grigio, al giallastro.
Il ciclo biologico si svolge in 1-3 anni, con svernamento allo stadio di pupa e sfarfallamento degli adulti in primavera. Lo sviluppo postembrionale si svolge attraverso quattro stadi di larva e uno di pupa. Le larve di prima età si differenziano dagli altri stadi sia per l'etologia sia per il regime trofico e sono riconducibili alla forma mobile, di prima età, delle larve parassitoidi di altre famiglie, dette planidi.
Le larve della maggior parte degli asilidi conosciuti vivono nel suolo o, nel caso di alcuni gruppi sistematici, in materiale organico in decomposizione, generalmente il legno e la corteccia di alberi morti. In merito al comportamento trofico, la maggior parte della letteratura attribuisce alle larve degli Asilidi l'entomofagia, tuttavia ci sono anche dubbi sulla natura effettiva del regime trofico e sui suoi meccanismi[1]. L'entomofagia di alcune specie era stata in effetti ipotizzata già da alcuni Autori dell'Ottocento, sulla base dei ritrovamenti di larve di asilidi associate a larve di altri insetti, ma MELIN (1923) asseriva che in realtà la predazione fosse occasionale e secondaria rispetto al regime dietetico a base vegetale.
Studi più recenti hanno invece confermato l'entomofagia di varie specie estendendo questo comportamento trofico a tutta la famiglia. Meno certo è tuttavia il meccanismo con cui si attua l'entomofagia: in generale si cita come comportamento la predazione, tuttavia per alcune specie assumerebbe i connotati dell'ectoparassitoidismo. MUSSO (1983) ha descritto il comportamento trofico delle larve di Machimus rusticus e la sua evoluzione nel corso dello sviluppo postembrionale[2]: in particolare, le larve di prima età non si alimenterebbero, quelle di seconda età si alimenterebbero a spese di secrezioni da parte di larve di coleotteri aggrediti o meno, fino a provocarne la morte, mentre le larve di terza e quarta età si comporterebbero effettivamente come predatrici. In definitiva il comportamento trofico degli asilidi allo stadio larvale si configura sovente come una forma intermedia fra la predazione vera e propria e l'ectoparassitismo.
Molto più conosciuto e descritto anche nei dettagli è il comportamento degli adulti. In generale, l'attività di predazione degli adulti si concentra nelle ore più calde in spazi aperti e soleggiati, mentre durante la notte si rifugiano fra la vegetazione fitta. Gli Asilidi sono ottimi volatori e, nella maggior parte della famiglia, catturano le prede in volo; si riscontrano tuttavia anche altri comportamenti, con specie che svolgono la predazione su artropodi ambulanti o stazionanti in posizione di riposo. La tecnica di caccia più comune ricorda quella degli uccelli da rapina e spiega probabilmente il nome comune inglese attribuito a questa famiglia: l'asilide, infatti, staziona in agguato in punti strategici della vegetazione, veri e propri posatoi e si lancia sulla preda quando viene individuata. Questo comportamento fa presumere che la vista svolga un ruolo essenziale per l'individuazione delle prede e la loro cattura.
La preda è afferrata con le zampe e immobilizzata a seguito della paralisi provocata dall'iniezione della saliva. L'asilide perfora il tegumento della preda con la prefaringe in punti preferenziali di minore resistenza come gli occhi, la zona membranosa di transizione fra capo e torace (collo) o fra torace e addome, o fra gli urotergiti degli ultimi uriti. Alla perforazione fa seguito l'iniezione della saliva, i cui componenti attivi svolgono due funzioni: le neurotossine provocano la paralisi della vittima, mentre gli enzimi proteolitici provocano il disfacimento e la liquefazione dei tessuti interni; in breve tempo il predatore è in grado di nutrirsi succhiando i fluidi interni attraverso il canale alimentare formato dalla contrapposizione delle mascelle e del labbro inferiore.
In merito alle relazioni trofiche interspecifiche, esiste un ampio numero di segnalazioni sulle prede catturate da Asilidi. LAVIGNE (2003) ha elaborato una banca dati comprendente oltre 13000 segnalazioni[3]. Le prede degli Asilidi sono prevalentemente rappresentate da altri insetti, per lo più alati, ma sono segnalati anche diversi casi in cui vengono attaccati ragni. Nell'ambito degli insetti, gli ordini che annoverano più frequentemente prede di asilidi sono i Coleotteri, gli Imenotteri, i Ditteri, i Rincoti e i Lepidotteri, con un'ampia gamma di famiglie, ma sono citati anche prede appartenenti a vari altri ordini (Odonata, Neuroptera, Isoptera, Thysanoptera, Blattodea, ecc.).
In merito alla specificità della relazione trofica, WOOD (1981) cita l'esistenza in letteratura di alcuni studi in proposito. Per alcuni generi è stata riscontrata la monofagia, ma più in generale gli Asilidi manifestano una più o meno larga polifagia con comportamenti che variano dalla stenofagia[4] all'eurifagia[5]. Non mancano tuttavia i casi di asilidi stenofagi che all'occorrenza concentrano la loro attività predatoria nei confronti di una specie quando questa forma popolazioni numerose.
Altri studi condotti da DENNIS & LAVIGNE (1975), infine, hanno messo in evidenza che il rapporto fra le dimensioni della preda e quella dell'asilide varia da 1,8:1 a 3,7:1, con una media di 2,6:1[6]. Il rapporto tenderebbe ad aumentare con il diminuire delle dimensioni del predatore. Nel complesso, perciò, gli asilidi sono soliti predare insetti più grandi di loro, di almeno il doppio.
In merito ad un'eventuale ematofagia, in passato si riteneva che gli Asilidi attaccassero anche grandi mammiferi per succhiarne il sangue, ma attualmente non esistono dubbi sulla specifica entomofagia di questa famiglia. Fonti non documentate affermano tuttavia che gli asilidi di grandi dimensioni potrebbero pungere anche l'uomo se disturbati o provocare la morte di uccelli con la loro puntura[7].
La deposizione delle uova avviene, secondo la specie, con tre differenti comportamenti messi in relazione con la struttura e la morfologia dell'addome. Le femmine con ovopositore indifferenziato rilasciano le uova in modo casuale e indipendentemente dal substrato. Negli altri casi, invece, l'addome differenzia un ovopositore di sostituzione specializzato per deporre le uova nel terreno o nella sabbia, oppure per deporle in cavità all'interno di tessuti vegetali.
La famiglia degli Asilidi comprende oltre 7000 specie descritte, ripartite fra circa 530 generi. La suddivisione interna in sottofamiglie è subordinata alle future acquisizioni dall'analisi cladistica e attualmente comprende 11 sottofamiglie, alcune delle quali suddivise in tribù[8]:
Fra le proposte più recenti si cita la revisione di DIKOW (2009), che sulla base della filogenesi interna degli Asilidae. Rispetto allo schema precedente, DIKOW sopprime le sottofamiglie Apocleinae, Laphystiinae e definisce come nuove sottofamiglie Bathypogoninae, Brachyrhopalinae, Phellinae, Tillobromatinae, Willistonininae[12].
Le larve si rinvengono nel suolo e in materiale organico in decomposizione, in particolare nel legno marcescente. Gli adulti si rinvengono in generale in ambienti caldi e aridi quali il deserto, la savana, la steppa, la boscaglia. Gli ecosistemi forestali hanno invece il minor grado di biodiversità e, in questi ambienti, gli Asilidi tendono a concentrarsi nelle radure e nei margini, dove la vegetazione prevalentemente arborea lascia lo spazio ad una copertura composita più ricca di piccoli arbusti e piante erbacee. In definitiva l'ambiente tipico di un asilide è aperto, soleggiato e asciutto, con vegetazione sporadica.
Nonostante il limitato grado di conoscenza della famiglia, nel suo complesso, diversi Autori hanno studiato la distribuzione delle popolazioni in relazione al microambiente nell'ambito di regioni ed ecosistemi più o meno ampi, al fine di individuare modelli comportamentali che permettano una classificazione dal punto di vista ecologico e trofico. Alla luce di questi studi, le diverse specie di asilidi mostrano tendenze preferenziali in merito sia ai siti di predazione sia ai siti di ovideposizione. Non esiste una trattazione omogenea anche perché le conoscenze, al momento, provengono da pochi studi specifici condotti in contesti differenti; in particolare emerge una certa correlazione tra il tipo di copertura floristica e l'etologia della predazione[13].
La famiglia è rappresentata in tutte le regioni zoogeografiche della Terra, ad eccezione dell'Antartide, con penetrazioni anche nella tundra artica e in ambienti montani fino ad oltre 4000 metri di altitudine. Il maggior grado di biodiversità, nell'ambito degli Asilidae, si riscontra nelle regioni calde tropicali e subtropicali e soggette a regimi climatici aridi o semiaridi o con marcata distribuzione stagionale delle piogge.
In Europa sono segnalate oltre 500 specie ripartite fra 87 generi[14][15]:
In Italia sono presenti tutte le sottofamiglie europee ad eccezione degli Apocleinae. Complessivamente sono state 135 specie appartenenti a 33 generi[16]:
Fra le specie italiane di maggiori dimensioni si cita Asilus crabroniformis, insetto dalla forma slanciata e dall'addome affusolato, lungo fino a 3 cm.
Tolmerus atricapillus in copula
Dioctria sp.
Gli Asilidi (Asilidae Latreille, 1802) sono una vasta famiglia di insetti dell'ordine dei ditteri (Brachycera: Muscomorpha) che comprende circa 7.000 specie, diffuse in tutto il mondo. Il gruppo, insieme ai Bombyliidae e ai Therevidae, è il più rappresentativo della superfamiglia degli Asiloidea ed è uno dei più importanti nell'ambito dei Brachiceri inferiori.
Gli Asilidi sono insetti predatori, sia allo stadio giovanile sia allo stadio adulto, e si nutrono di piccoli artropodi, principalmente altri insetti. Malgrado siano presenti, fra i Ditteri, altri gruppi sistematici comprendenti forme predatrici allo stadio adulto, gli Asilidi sono forse i più rappresentativi, per numero di specie, per uniformità di comportamento trofico e per grado di aggressività, al punto di meritarsi il nome comune, in inglese, di robber flies ("mosche predatrici", "mosche predone"). In virtù dell'ampia diffusione, della spiccata biodiversità e della notevole attività, questa famiglia ricopre un ruolo rilevante sulla stabilità ecologica delle entomofaune.
Musės plėšrūnės (lot. Asilidae) – musinių dvisparnių (Brachycera) pobūrio vabzdžių šeima.
Didokos (10-30 mm) musės, padengtos tankiais plaukeliais. Turi trumpą tvirtą straublelį, mažas antenas. Pilvelio gale – kardiškas kiaušdėtis. Dalis rūšių mimikriškai panašios į kamanes. Minta skraidančiais vabzdžiais (bitėmis, drugiais, musėmis, vapsvomis, laumžirgiais ir kt.). Auką paralyžiuoja straubleliu suleistais nuodais.
Pasaulyje žinoma ~7100 musių plėšrūnių rūšių. Lietuvoje dažnesnės[1]:
Musės plėšrūnės (lot. Asilidae) – musinių dvisparnių (Brachycera) pobūrio vabzdžių šeima.
Didokos (10-30 mm) musės, padengtos tankiais plaukeliais. Turi trumpą tvirtą straublelį, mažas antenas. Pilvelio gale – kardiškas kiaušdėtis. Dalis rūšių mimikriškai panašios į kamanes. Minta skraidančiais vabzdžiais (bitėmis, drugiais, musėmis, vapsvomis, laumžirgiais ir kt.). Auką paralyžiuoja straubleliu suleistais nuodais.
Pasaulyje žinoma ~7100 musių plėšrūnių rūšių. Lietuvoje dažnesnės:
Vapsviškoji musė plėšrūnė (Asilus crabroniformis) Baltagalvė musė plėšrūnė (Asilus albiceps)Laupītājmušas, laupītājmušu dzimta (Asilidae) ir mušveidīgo divspārņu dzimta, kas pieder pie laupītājmušu virsdzimtas (Asiloidea). Šīs dzimtas nosaukums - laupītājmušas - atspoguļo šo mušu plēsīgo un agresīvo dabu. Tās barojas galvenokārt vai tikai ar citiem kukaiņiem. Laupītājmušas uzbrūk upurim no slēpņa, to noķerot lidojumā.[1] Tā ir viena no lielākajām mušu dzimtām, aprakstītas apmēram 7000 sugas, kuras tiek iedalītas 11 apakšdzimtās un apmēram 530 ģintīs.[2] Pateicoties šīs dzimtas mušu plēsīgumam, tām ir milzīga nozīme kopējā pasaules kukaiņu populācijas dabīgajā ierobežošanā.[2]
Laupītājmušas ir izplatītas visā pasaulē, izņemot Antarktīdu, arktisko tundru un kalnus augstāk par 4000 metriem virs jūras līmeņa. Lielākā sugu dažādība sastopama tropos un subtropos. Eiropā sastopamas 500 sugas no 87 ģintīm. Latvijā konstatētas 29 sugas.[3]
Laupītājmušu pieaugušie īpatņi var būt nelieli līdz lieli kukaiņi. Atkarībā no sugas tie var būt 3—80 mm (lielākā daļa 9—15 mm) lieli.[1] To ķermenis ir spēcīgs, parasti pagarināts un slaids, tomēr ir arī apaļīgas laupītājmušas, kas atgādina bites. Galva samērā īsa un plata, ar lielām saliktajām acīm, kas novietotas plati viena no otras. Mutes orgāns ir īss, ass, piemērots spēcīgam dūrienam.[1] Laupītājmušas ir vienas no lielākajiem Latvijas divspārņiem. Lielākās no tām ir celmmušas (Laphria).[3] To ķermenis var būt līdz 3 cm garumam.
Laupītājmušas ir plēsīgas. Tās pārtiek no citiem kukaiņiem, tos nonāvējot ar spēcīgo snuķi un izsūcot. Laupītājmušu siekalas ir indīgas, tādējādi paātrinot upura nāvi.[3] Lielākie īpatņi spēj pieveikt prāvas vaboles, piemēram, rožvaboles, un nelielas spāres. Laupītājmušām ir ļoti laba redze, tās ir ļoti uzmanīgas un grūti notveramas.[3]
Laupītājmušu dzimta (Asilidae)
Laupītājmušas, laupītājmušu dzimta (Asilidae) ir mušveidīgo divspārņu dzimta, kas pieder pie laupītājmušu virsdzimtas (Asiloidea). Šīs dzimtas nosaukums - laupītājmušas - atspoguļo šo mušu plēsīgo un agresīvo dabu. Tās barojas galvenokārt vai tikai ar citiem kukaiņiem. Laupītājmušas uzbrūk upurim no slēpņa, to noķerot lidojumā. Tā ir viena no lielākajām mušu dzimtām, aprakstītas apmēram 7000 sugas, kuras tiek iedalītas 11 apakšdzimtās un apmēram 530 ģintīs. Pateicoties šīs dzimtas mušu plēsīgumam, tām ir milzīga nozīme kopējā pasaules kukaiņu populācijas dabīgajā ierobežošanā.
Asilidae ialah famili serangga dalam order Diptera, biasanya dikenali sebagai lalat perompak (bahasa Inggeris:robber fly). Famili Asilidae mengandungi kira-kira 7,100 spesies yang dikenalpasti di seluruh dunia.
Choerades sp. makan kumbang kura-kura
Holcocephala fusca dengan mangsa
Asilidae ialah famili serangga dalam order Diptera, biasanya dikenali sebagai lalat perompak (bahasa Inggeris:robber fly). Famili Asilidae mengandungi kira-kira 7,100 spesies yang dikenalpasti di seluruh dunia.
Roofvliegen (Asilidae) zijn een familie van tweevleugeligen met ca 7100 beschreven soorten.
Alle roofvliegen hebben 3 'bijogen' (ocelli) tussen hun twee facetogen, sterke spinachtige poten en een 'borstelsnor'. Met hun korte sterke zuigsnuit (proboscis) steken zij hun prooi en spuiten neurotoxische en proteolytische enzymen naar binnen die hun prooi verlammen en hun ingewanden doen verteren. De roofvlieg zuigt vervolgens de vloeibaar geworden inhoud van zijn slachtoffer door de proboscis naar binnen. De lichaamslengte varieert van 0,3 tot 5 cm.
De volgende geslachten, verdeeld naar onderfamilie, worden in de familie geplaatst:[1]
Kop van een grote Efferia aestuans
Efferia aestuans (vrouwtje)
Roofvliegen (Asilidae) zijn een familie van tweevleugeligen met ca 7100 beschreven soorten.
Rovfluer er en stor familie av fluer, der de voksne insektene er rovdyr. Denne familien omfatter noen av de største medlemmene av ordenen tovinger, opptil 7 cm lange. De fleste artene av rovfluer lever i varme områder, og vi har relativt få arter i Norge, særlig utenfor Sør-Østlandet.
Små til store (4-50 millimeter), forholdsvis slanke fluer med kraftige bein. De er mørke på farge men kan være kledt med lys bestøvning. Hodet er tydelig avsatt fra thorax (tydelig hals), bredt men kort. Fasettøynene er store og mer eller mindre runde, delt i en øvre del med store fasetter og en nedre del med mindre fasetter. Mellom fasettøynene er det er sal-aktig søkk som er karakteristisk for denne familien. I pannen sitter tre punktøyne (ocelli), der det fremste er større enn de to bakerste. Antennene er forholdsvis lange til å være fluer, med tre tydelige, sylindriske ledd. Ytterst på det tredje leddet sitter det en antennebørste (arista) som av og til kan være tykk og danne et fjerde ledd. Ansiktet buler ut under fasettøynene, og er kledt med mange, lange hår – rovfluene har en kraftig bart (mystax). Munndelene er korte men kraftige, stikkende/sugende.Brystpartiet er forholdsvis lite, ofte med tett hårkledning og med kraftige børster. Bakkroppen er mer eller mindre sylindrisk, gjerne temmelig lang. De ytre kjønnsorganene er store, harde og ofte glinsende svarte. Hos hannene er det formet som et tangliknende redskap, hos hunnene ofte som et langt eggleggingsrør. Beina er vanligvis meget kraftige, særlig er fotleddene (tarsene) kraftig bygd. Også beina har oftest flere kraftige børster. Vingene er lange og smale med mange tydelige årer og flere lukkede celler i vingen. Noen arter etterligner humler, bier og veps.
Larvene er sylindriske, tydelig delt i 11 segmenter, tilspisset i begge ender men særlig i forenden. Hodekapselen er liten og smal men tydelig.
De voksne rovfluene er grådige rovdyr som kan fange og drepe insekter som er større enn dem selv, for eksempel bier, gresshopper og øyenstikkere. Små og spinkle arter, som slekten Leptogaster, tar bare små insekter.
Mange arter sitter og venter på bestemte utsiktsplasser, og flyr så raskt ut og fanger eventuelle byttedyr som passerer forbi, omtrent som fluesnappere gjør mellom fuglene. Det ser ut til at den enkelte flue har sine faste sitteplasser som den bruker.
Når rovfluen har fanget et insekt, stikker den et hull med munndelene og sprøyter inn en blanding av gift og proteinoppløsende enzymer, som raskt dreper byttet. Noen store arter kan gi mennesker meget smertefulle stikk. Fluene suger så ut det oppløste innholdet av byttedyret. Ulikt mange andre fluer er begge kjønn rovdyr.
Rovfluene er varmekjære dyr og er vanligvis bare aktive i solskinn. Noen arter har innviklede kurtise-ritualer som går forut for parringen.
Eggene legges i jorden.
Larvene lever av ulike slags råtnende plantemateriale, og kan utvikle seg i jord, i død ved eller i møkk.
Rovfluene forekommer i alle verdensdeler men er særlig artsrike i varme, tørre områder. I Norge er de bare vanlige på Sør- og Østlandet, i de øvrige landsdelene er det få arter og de finnes gjerne bare på særlig varme lokaliteter.
Rovfluene er forholdsvis dårlig undersøkt i Norge. Rundt 20 arter er funnet i landet men det er sannsynlig at vi har noen flere.
Rovfluer er en stor familie av fluer, der de voksne insektene er rovdyr. Denne familien omfatter noen av de største medlemmene av ordenen tovinger, opptil 7 cm lange. De fleste artene av rovfluer lever i varme områder, og vi har relativt få arter i Norge, særlig utenfor Sør-Østlandet.
Łowikowate (Asilidae) – rodzina owadów z rzędu muchówek licząca ponad 7 tys. gatunków.
Łowikowate (Asilidae) – rodzina owadów z rzędu muchówek licząca ponad 7 tys. gatunków.
Charakterystyka Mają długie i mocne odnóża. Występuje u nich twarda kłujka. Ciemieniowa część głowy jest obniżona. Wszystkie są drapieżnikami polującymi na inne owady (muchówki, błonkówki – w tym również na pszczołę miodną). Polują w locie lub z zasadzki pochwycając ofiarę swoimi długimi odnóżami. Polując z zasadzki usadawiają się w jakimś nasłonecznionym miejscu i przyjmują postawę nieruchomą. Punktem, gdzie oczekują na ofiarę może być kwiat na łące, pień drzewa, skała itp. Gdy zauważą ofiarę błyskawicznie zrywają się do lotu i atakują chwytając i zabijając ofiarę w locie. Zabijają swoje ofiary przebijając jej ciało kłujką i do jego wnętrza wlewają kropelkę śliny, co powoduje natychmiastowy paraliż lub śmierć. Drapieżne są również ich larwy żyjące w glebie i spróchniałym drewnie. Systematyka W Polsce łowikowate należą do czterech podrodzin: Leptogasterinae Asilinae Laphriinae Dasypogoninae Ommatius sp. Przedstawiciele (wybór) łowiec czarniawy (Machimus atricapillus) łowik szerszeniak (Asilus crabroniformis) pędźka rudonoga (Dioctria rufipes) wierzchołówka żółtowłosa (Laphria flava)Muștele răpitoare sau ucigașe (Asilidae) fac parte din familia Diptera, grupa Brachycera (Orthorrapha). Ele cuprind peste 7000 de specii împărțite în 530 de genuri,[1] fiind una dintre cele mai mari familii de insecte. Prin modul de viață de a vâna în special insecte fitofage (dăunătoare) joacă un rol important în echilibrul sistemului bioecologic al mediului. Sunt insecte de dimensiuni mijlocii, pe când muștele ucigașe (Laphria) ating o mărime de 30 de mm.
Lista genurilor din familia Asilidae conform Catalogue of Life:[1]
|access-date=
(ajutor)Mentenanță CS1: Nume multiple: lista autorilor (link)
Muștele răpitoare sau ucigașe (Asilidae) fac parte din familia Diptera, grupa Brachycera (Orthorrapha). Ele cuprind peste 7000 de specii împărțite în 530 de genuri, fiind una dintre cele mai mari familii de insecte. Prin modul de viață de a vâna în special insecte fitofage (dăunătoare) joacă un rol important în echilibrul sistemului bioecologic al mediului. Sunt insecte de dimensiuni mijlocii, pe când muștele ucigașe (Laphria) ating o mărime de 30 de mm.
Grabežnice (znanstveno ime Asilidae) so družina žuželk, ki obsega okoli 7100 vrst, razširjenih po celem svetu. Že ime pove, da se te muhe prehranjujejo z drugimi žuželkami, ki jih lovijo.
Za grabežnice so značilne dolge in močne noge, med očmi pa imajo brazdo. Glava je pri večini vrst obdana z dlačicami. Vse grabežnice imajo na glavi poroženelo bodalce, s katerim predrejo žrtev in iz nje posesajo sokove. Nekatere vrste lovijo v letu, druge pa na plen prežijo v zasedi. Ličinke grabežnic se prehranjujejo z razpadajočimi rastlinskimi ostanki.
Rovflugor (Asilidae) är en familj i underordningen flugor (Brachycera) bland tvåvingarna.
Hit hör flugor med långsträckt bakkropp, långa och starka ben samt brett men kort huvud, vars korta men starka och spetsiga snabel vanligen hålls vågrätt framåtsträckt. Ögonen är starkt buktiga. Vingarna hålls under vilan platt hoplagda över varandra, parallellt med bakkroppen.
Dessa flugor är rovdjur, och lever på att gripa fast och suga näringen ur andra insekter som de fångar.
Rovflugors larver lever i jorden och är rovdjur redan i detta stadium. Vanliga tillhåll för larverna är murkna stubbar.
Familjen består av 7 000 arter, varav 38, tillhörande 17 släkten, har påträffats i Sverige.
Rovflugor (Asilidae) är en familj i underordningen flugor (Brachycera) bland tvåvingarna.
Hit hör flugor med långsträckt bakkropp, långa och starka ben samt brett men kort huvud, vars korta men starka och spetsiga snabel vanligen hålls vågrätt framåtsträckt. Ögonen är starkt buktiga. Vingarna hålls under vilan platt hoplagda över varandra, parallellt med bakkroppen.
Dessa flugor är rovdjur, och lever på att gripa fast och suga näringen ur andra insekter som de fångar.
Rovflugors larver lever i jorden och är rovdjur redan i detta stadium. Vanliga tillhåll för larverna är murkna stubbar.
Familjen består av 7 000 arter, varav 38, tillhörande 17 släkten, har påträffats i Sverige.
Họ Ruồi ăn sâu[1] (danh pháp khoa học: Asilidae) là một họ ruồi bao gồm khoảng 7.100 loài đã được miêu tả trên khắp thế giới.
Họ Ruồi ăn sâu (danh pháp khoa học: Asilidae) là một họ ruồi bao gồm khoảng 7.100 loài đã được miêu tả trên khắp thế giới.
Форма тела ктырей очень разнообразна: от нитевидной до широкой уплощённой, но в большинстве случаев она цилиндрическая. Палеарктические ктыри в длину достигают от 3 до 50 мм[3], но некоторые тропические виды могут достигать 80 мм[4][5].
У большинства форм склериты тела чёрные, реже полностью или частично бурые, рыжие и даже красные. У всех видов подсемейства Asilinae тело плотно покрыто пыльцой светлых сероватых тонов, у отдельных видов небольшие участки без такой пыльцы. У представителей других подсемейств пыльца образует рисунок из светлых полос и пятен[3].
Голова крупная, обычно продольно уплощённая, может быть и почти шарообразной, реже расширена в стороны или вытянута вверх. Глаза занимают бо́льшую часть передней и боковых сторон. Спереди между глазами лицо узкое; лоб сверху вдавлен и несёт теменной бугорок, на котором расположены три простых глазка. На границе лица и лба находятся усики состоящие из трёх члеников и ариста. Форма и размеру усиков и строение аристы очень разнообразны. Лицо бывает плоским или слегка выпуклым, но чаще на нём имеется лицевой бугорок, форма которого используется при определении. На лице всегда есть лицевая борода, которая занимает её большую часть или представлена несколькими щетинками в нижней части. Под бородой находится хоботок, которой бывает разных размеров: длиннее вертикального поперечника головы или слабо выдаётся из-под нижнего края головы. На лице, над хоботком, находится надротовая впадина. По верхнему заднему краю головы часто расположен краевой ряд заглазничных щетинок[3].
Склериты переднегруди образуют тонкую шею, которая подвижно соединена с головой: некоторые ктыри могут поворачивать голову по отношению к груди на 90° и даже более[3]. Среднегрудь массивная: мощная мускулатура обеспечивает движение ног и крыльев. На слабо выпуклом верхнем склерите среднеспинки различают плечевые и закрыловые бугорки и поперечный шов. Среднеспинка бывает голой или покрытой пыльцой. У большинства форм пыльца обрамляет «короткие волоски» и волоски и щетинки, которые расположены по средней линии: в середине дорсоцентральные (щетинки дорсоцентрального ряда) и с боков акростихальные. При описании видов часто используется признак — переходят или не переходят щетинки дорсоцентрального ряда поперечны шов. На боках среднеспинки есть предкрыловые, надкрыловые и закрыловые щетинки (щетинки бокового края). Среднеспинка заканчивается щитком, на заднем крае которого бывают красные щетинки, их число иногда постоянно для вида[3]. Эпистерны среднегруди чётко отделены от эпимер вертикальным швом и, в свою очередь, горизонтально разделены на мезоплевру и стерноплевры, птероплевры и гипоплевры. Заднегрудь развита слабо, но часто используется такой признак как метанотальные бугорки голые или с волосками[3].
Крылья хорошо развитые. У большинства видов пластинка крыльев бесцветная или с микротрихиальными затемнениями, реже тёмная, часто чёрная или рыжая полностью или с пятнами или полосками. Жилки обычно чёрные, но могут быть рыжими[3].
Ноги хорошо развиты и приспособлены к захвату и удержанию добычи. Особенно более массивные бёдра, особенно задние; голени тонкие; формула лапок 5-5-5 имеют коготок и у большинства видов с пульвиллами и эмподиумом. У самцов некоторых видов передние голени и лапки имеют особое строение и часто несут скопления волосков иногда контрастных тонов, то есть чёрных, белых или рыжих. Для распознания видов используется характер расположения волосков и щетинок на нижней стороне рёбер. У видов, основу пищи которых составляют перепончатокрылые, на вершине передних голеней имеется клиновидный отросток[3].
Брюшко состоит из одиннадцати сегментов, из которых 8—11-й сегменты входят в состав гениталий и яйцеклады самки. У немногих видов хорошо различимы только семь и даже шесть сегментов, например у представителей рода Laphysita. Как и на среднеспинки на тергитах брюшка бывают участки, покрытые «короткими волосками». Вдоль заднего края бывают ряды из заднекрайних щетинок, а с боков тергитов «боковые», или «дополнительные» щетинки. На стернитах также могут быть ряды краевых щетинок.[3]
Гениталии самца образованы «верхними» и «нижними щипчами»: эпандрий и базистилем. Базистили на внутренней стороне могут иметь один отросток, так называемый дистистиль, он имеется у всех представителей Apocleinae, Asilinae, Atomosiinae, Trigonomiminae и многие из рода Stichopogon. У всех прочих групп ктырей на базистиле два отростка: дистистиль и латер. У некоторых Stichopogon бывают несколько отростков. Эпандрий и базистили образуют футляр, в который помещён эдеагус[3].
Яйцеклады могут быть простыми, без сложных структурных изменений, но у Stenopogoninae и Dasynogoninae на девятом тергите, который имеет название акантофорит, имеется ряд из шипов — особенность, позволяющая им помещать яйца в почву. У Apocleinae и Asilinae яйцеклады бывают дистально уплощёнными или округлыми в поперечном сечении. У видов, кладущих яйца в почву, на церках (реже на всём яйцекладе) есть шипы или шиповидные щетинки. У Dysmachus, Eutolmus церки плоские, с заострёнными вершинами, позволяющими им откладывать яйца в соцветия злаков, осок или под листовую обёртку стеблей злаков. Виды с простыми яйцекладами яйца разбрасывают, прикрепляют к растениям или помещают в различные углубления[3].
Тело личинки удлиненное, прямое, конец брюшка тупоконический. Головная капсула отсутствует. На переднем конце тела заметные склеротизированные мандибулы в виде параллельных склеротизированных крючьев. Взрослые ктыри, охотясь за другими насекомыми, являются важными регуляторами их численности в природе.
Самки ктырей откладывают светлые яйца на низко растущие растения и траву, или же щели почвы, коры или древесины. Характер кладки яиц зависит от вида и его места обитания; большинство видов откладывают яйца кучками, которые затем покрываются белой мучнистой защитной массой[6].
Личинки развиваются в почве или в гниющей органической материи, которая встречается в их среде[6].
Личинки обитают в почве или гнилой древесине и питаются личинками насекомых или растительными веществами.
Ктыри — хищники, охотящиеся на различных насекомых[7]; иногда добычей ктыря может стать другой ктырь. Агрессивность ктырей настолько велика, что они вступают в схватку с такими хорошо вооруженными насекомыми, как пчелы, осы, жуки-скакуны.
Хотя в хоботке ктырей и отсутствуют мандибулы, другие части ротового аппарата — максиллы, подглоточник и нижняя губа — образуют весьма совершенный колющий орган. Слюна ктырей содержит сильный яд, от которого пойманное им насекомое мгновенно умирает. Пойманный рукой ктырь иногда кусает и человека. Укус ктыря схож по болевым ощущениям с пчелиным.
В зависимости от места охоты выделяют несколько экологических групп ктырей (Лер, 1969):
Всего свыше 7000 видов и 530 родов во всем мире в 9 подсемействах[7]. Вместе с несколькими другими семействами мух (Scenopinidae, Therevidae, Mydidae, Apioceridae, мухи-жужжалы Bombyliidae) ктыри образуют надсемейство Asiloidea. По расчетам Papavero (1973) ктыри возникли в Мезозойскую эру (Юрский период, Меловой период). В ископаемом состоянии известны 18 родов и 39 видов (Эоцен, Олигоцен, Миоцен)[8]. Ниже приведена филогенетическая схема этой группы[5]:
─Ктыреобразные (Asiloidea) ├─ Мухи-жужжалы (Bombyliidae) └─ N.N. ├?─ Темнушки (Scenopinidae) и Лжектыри (Therevidae) ├?─ Mydidae и Apioceridae └?─ Ктыри (Asilidae)
Схема филогенетических отношений основных подсемейств ктырей [Papavero (1973), Artigas & Papavero (1988)][5]:
|============= Leptogastrinae -|-> группа Leptogastrinae | | |== Ommatiinae -| |======| |======| | | | |======| |== Apocleinae -|-> группа Asilinae | | | | | | | | |========= Asilinae -| | |======| | | |== Laphriinae -| Asilidae <<===| |=============| |-> группа Laphriinae | |== Laphystiinae -| | | |=== Dasypogoninae -| | |======| | | | |=== Trigonomiminae -| |=============| |-> группа Dasypogoninae | |=== Stichopogoninae -| |======| | |=== Stenopogoninae -|
Ноги хорошо развиты и приспособлены к захвату и удержанию добычи. Особенно более массивные бёдра, особенно задние; голени тонкие; формула лапок 5-5-5 имеют коготок и у большинства видов с пульвиллами и эмподиумом. У самцов некоторых видов передние голени и лапки имеют особое строение и часто несут скопления волосков иногда контрастных тонов, то есть чёрных, белых или рыжих. Для распознания видов используется характер расположения волосков и щетинок на нижней стороне рёбер. У видов, основу пищи которых составляют перепончатокрылые, на вершине передних голеней имеется клиновидный отросток.
БрюшкоБрюшко состоит из одиннадцати сегментов, из которых 8—11-й сегменты входят в состав гениталий и яйцеклады самки. У немногих видов хорошо различимы только семь и даже шесть сегментов, например у представителей рода Laphysita. Как и на среднеспинки на тергитах брюшка бывают участки, покрытые «короткими волосками». Вдоль заднего края бывают ряды из заднекрайних щетинок, а с боков тергитов «боковые», или «дополнительные» щетинки. На стернитах также могут быть ряды краевых щетинок.
Половая системаГениталии самца образованы «верхними» и «нижними щипчами»: эпандрий и базистилем. Базистили на внутренней стороне могут иметь один отросток, так называемый дистистиль, он имеется у всех представителей Apocleinae, Asilinae, Atomosiinae, Trigonomiminae и многие из рода Stichopogon. У всех прочих групп ктырей на базистиле два отростка: дистистиль и латер. У некоторых Stichopogon бывают несколько отростков. Эпандрий и базистили образуют футляр, в который помещён эдеагус.
Яйцеклады могут быть простыми, без сложных структурных изменений, но у Stenopogoninae и Dasynogoninae на девятом тергите, который имеет название акантофорит, имеется ряд из шипов — особенность, позволяющая им помещать яйца в почву. У Apocleinae и Asilinae яйцеклады бывают дистально уплощёнными или округлыми в поперечном сечении. У видов, кладущих яйца в почву, на церках (реже на всём яйцекладе) есть шипы или шиповидные щетинки. У Dysmachus, Eutolmus церки плоские, с заострёнными вершинами, позволяющими им откладывать яйца в соцветия злаков, осок или под листовую обёртку стеблей злаков. Виды с простыми яйцекладами яйца разбрасывают, прикрепляют к растениям или помещают в различные углубления.
食蟲虻(学名:Asilidae)又稱盜虻,雙翅目短角亚目,分布於世界各地,大约有7100种。
所有的食虫虻都有粗壮,长着刺的腿,脸部有浓密的胡子状的鬃毛,两只大的复眼中间有3个单眼。鬃毛在遇到猎物时保护头部和脸部。触角短,分成3段,有些有猪鬃状的芒。
其喙短且强,用来刺破猎物并注入含有毒性和蛋白水解酶唾液,使猎物内部麻痹,通过长嘴吮吸液体。许多物种腹部长,逐渐变细,另一些腹部扁平。成年食虫虻攻击其他苍蝇、甲虫、蝴蝶、飞蛾、各种蜜蜂、蚂蚁、豆娘、黄蜂、蝗虫、一些蜘蛛。
ムシヒキアブ(虫引虻)は、ハエ目(双翅目)ムシヒキアブ科(Asilidae)に属する昆虫の総称。広義のアブ(直縫短角群)に含まれる。
幼虫は土中や朽木中に棲み、甲虫の幼虫などほかの昆虫を捕食して育ち、成虫は他の昆虫を捕え、その体液を吸う。シオヤアブ等は、家畜やヒトなど脊椎動物に向かうこともある。
ムシヒキアブ(虫引虻)は、ハエ目(双翅目)ムシヒキアブ科(Asilidae)に属する昆虫の総称。広義のアブ(直縫短角群)に含まれる。
幼虫は土中や朽木中に棲み、甲虫の幼虫などほかの昆虫を捕食して育ち、成虫は他の昆虫を捕え、その体液を吸う。シオヤアブ等は、家畜やヒトなど脊椎動物に向かうこともある。
파리매과(영어: Asilidae, robber fly 또는 assassin flies)는 파리목의 과이다. 겹눈이 매우 크다. 모기, 파리, 각다귀, 나방, 나비, 꿀벌, 개미, 꽃매미, 메뚜기, 풀무치, 귀뚜라미 등의 곤충들을 잡아 체액을 빨아먹는 육식성 곤충이다. 이름은 파리와 비슷하나 파리를 잡아먹는 천적이다.