Kipuajat (Dendrocolaptidae) on pienikokoisten varpuslintujen heimo. Niiden levinneisyysalue on Keski- ja Etelä-Amerikassa. Kipuavat ovat ruskeahkoja lintuja, joita näkee yleensä pystysuorassa asennossa puunrungoilla. Kipuajat syövät hyönteisiä, joita ne poimivat rungosta. Kipuajat elävät pääosin puissa, ja munivat 2–3 valkoista munaa puunkoloon. Kipuajalajeja on vaikea tunnistaa luonnossa, koska kaikki kipuajat muistuttavat toisiaan ja ovat ruskeita. Lajien erot näkyvät parhaiten nokan muodosta, levinneisyydestä, pilkuista ja viivoista höyhenpeitteessä ja ääntelystä. Ulkonäöltään kipuajat muistuttavat selvästi puukiipijöitä, jotka puolestaan esiintyvät pääosin Euroopassa ja Aasiassa. Eri lajien koko vaihtelee 14 ja 35 senttimetrin välillä.
Kipuajiin kuuluu 16 sukua ja 51 lajia. Suurin suku on tikkaskipuajien suku, johon kuuluu 12 lajia[1].
Kipuajat (Dendrocolaptidae) on pienikokoisten varpuslintujen heimo. Niiden levinneisyysalue on Keski- ja Etelä-Amerikassa. Kipuavat ovat ruskeahkoja lintuja, joita näkee yleensä pystysuorassa asennossa puunrungoilla. Kipuajat syövät hyönteisiä, joita ne poimivat rungosta. Kipuajat elävät pääosin puissa, ja munivat 2–3 valkoista munaa puunkoloon. Kipuajalajeja on vaikea tunnistaa luonnossa, koska kaikki kipuajat muistuttavat toisiaan ja ovat ruskeita. Lajien erot näkyvät parhaiten nokan muodosta, levinneisyydestä, pilkuista ja viivoista höyhenpeitteessä ja ääntelystä. Ulkonäöltään kipuajat muistuttavat selvästi puukiipijöitä, jotka puolestaan esiintyvät pääosin Euroopassa ja Aasiassa. Eri lajien koko vaihtelee 14 ja 35 senttimetrin välillä.
Kipuajiin kuuluu 16 sukua ja 51 lajia. Suurin suku on tikkaskipuajien suku, johon kuuluu 12 lajia.
Muisspechten zijn een onderfamilie van vogels binnen de familie ovenvogels (Furnariidae) uit de orde zangvogels.
De Nederlandse naam muispecht is een beetje verwarrend omdat deze vogels niet verwant zijn aan de spechten. Spechten zijn geen zangvogels terwijl deze muisspechten wel behoren tot de zangvogels.
Het verenkleed is meestal olijfbruin met roodbruine vleugels. De stevige, relatief lange snavel is recht of iets omlaag gebogen. De lange, eigenaardig gevormde staart heeft stijve, naar binnen gebogen veerschachten. Ze hebben krachtige poten met lange, scherpe nagels. Sommige soorten hebben dunnere, naar beneden gebogen snavels, anderen weer (geslacht Campylorhamphus) hebben een lange, sikkelvormige snavel, die een derde van de totale lichaamslengte in beslag neemt. De lichaamslengte bedraagt 14 tot 37 cm.
De meeste muisspechten eten insecten en andere ongewervelden, terwijl de grotere soorten ook hagedissen en kikkers eten. Weer andere soorten volgen zwermen trekmieren, die de insecten opjagen, die dan door de vogels worden gevangen. Op zoek naar voedsel klimmen de vogels rechtlijnig of spiraalvormig omhoog en inspecteren de boom naar insecten.
Deze familie komt voornamelijk in Zuid-Amerika voor.
De IOC World Bird List beschouwt de muisspechten niet als een aparte familie, maar als een clade binnen de familie van de ovenvogels. Over de indeling van deze groep in het geheel van de familie van de ovenvogels bestaat geen consensus. Er wordt nog steeds moleculair genetisch onderzoek aan deze groepen verricht.[1] Voorlopig zijn alle soorten die de Nederlandse naam muisspecht dragen hier in een onderfamilie ondergebracht.
Muisspechten zijn een onderfamilie van vogels binnen de familie ovenvogels (Furnariidae) uit de orde zangvogels.
De Nederlandse naam muispecht is een beetje verwarrend omdat deze vogels niet verwant zijn aan de spechten. Spechten zijn geen zangvogels terwijl deze muisspechten wel behoren tot de zangvogels.
Multimedia w Wikimedia Commons Tęgosterowate[2] (Dendrocolaptidae) – rodzina ptaków z podrzędu tyrankowców (Tyranni), obejmująca około pięćdziesięciu gatunków ptaków. Tęgosterowate występują wyłącznie w krainie neotropikalnej[3].
Mają nierzucające się w oczy brązowe upierzenie. Jest to grupa wyspecjalizowana w polowaniu na owady i inne bezkręgowce, które można znaleźć na pniach drzew. Tęgostery są dobrze przystosowane do poruszania się w takim środowisku, ich sterówki są zesztywniałe podobnie jak ma to miejsce u pełzaczy i dzięciołów. Występowanie tej samej cechy u trzech bliżej niespokrewnionych ze sobą grup ptaków jest wynikiem niezależnego przystosowywania się do podobnego trybu życia na skutek ewolucji konwergentnej.
Są to ptaki leśne, gniazdujące w dziuplach. Składają 2-3 jaja, które wysiadują przez około 15 dni.
Badania morfologiczne Roberta Rajkowa (1994)[4] i molekularne Martina Irestedta i in. (2004)[5] wykazały, że rodzina garncarzowatych bez tęgosterów byłaby taksonem parafiletycznym. Podział systematyczny całej grupy jest nadal przedmiotem dyskusji i wymaga dalszych badań. Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny zalicza taksony z tej rodziny do garncarzowatych (Furnariidae)[3]. Do rodziny tęgosterów zaliczane są następujące podrodziny[2][6]:
Tęgosterowate (Dendrocolaptidae) – rodzina ptaków z podrzędu tyrankowców (Tyranni), obejmująca około pięćdziesięciu gatunków ptaków. Tęgosterowate występują wyłącznie w krainie neotropikalnej.
Mają nierzucające się w oczy brązowe upierzenie. Jest to grupa wyspecjalizowana w polowaniu na owady i inne bezkręgowce, które można znaleźć na pniach drzew. Tęgostery są dobrze przystosowane do poruszania się w takim środowisku, ich sterówki są zesztywniałe podobnie jak ma to miejsce u pełzaczy i dzięciołów. Występowanie tej samej cechy u trzech bliżej niespokrewnionych ze sobą grup ptaków jest wynikiem niezależnego przystosowywania się do podobnego trybu życia na skutek ewolucji konwergentnej.
Są to ptaki leśne, gniazdujące w dziuplach. Składają 2-3 jaja, które wysiadują przez około 15 dni.
Trädklättrare (Dendrocolaptinae) är en underfamilj inom ordningen tättingar som idag placeras tillsammans med ugnsfåglar i familjen Furnariidae[1] men som tidigare ibland placerats i den egna familjen Dendrocolaptidae. Det finns cirka 55 arter fördelade på 15 till 20 släkten som lever främst i Syd- och Centralamerika.
Fåglarna är 13–35 cm långa, och alla är bruna i olika nyanser och toningar. De har ofta markeringar och tecken på kroppen som streck, fläckar eller tvärband. Deras näbb varierar i olika former. Den finns i både från kort och mejselformig till mycket lång, smal och böjd. Deras stjärtfjädrar är styva och även de i brunnyans, ofta i mörkare färg än kroppen.
Trädklättrare lever i skogar i Syd- och Centralamerika och livnär sig mest av olika slags insekter, som fåglarna plockar på stammar och grenar på ett liknande sätt som trädkrypare och hackspettar. Några arter följer led av vandringsmyror. Trädklättrare häckar i hål i träd, ofta högt uppe. Men de häckar aldrig mer än en gång i samma bo, därför tas de sedan över efter andra fåglar av olika arter. Fåglarna lägger oftast 2-3 vita ägg per kull.
Underfamilj: Dendrocolaptinae - Trädklättrare
Trädklättrare (Dendrocolaptinae) är en underfamilj inom ordningen tättingar som idag placeras tillsammans med ugnsfåglar i familjen Furnariidae men som tidigare ibland placerats i den egna familjen Dendrocolaptidae. Det finns cirka 55 arter fördelade på 15 till 20 släkten som lever främst i Syd- och Centralamerika.
Fåglarna är 13–35 cm långa, och alla är bruna i olika nyanser och toningar. De har ofta markeringar och tecken på kroppen som streck, fläckar eller tvärband. Deras näbb varierar i olika former. Den finns i både från kort och mejselformig till mycket lång, smal och böjd. Deras stjärtfjädrar är styva och även de i brunnyans, ofta i mörkare färg än kroppen.
Trädklättrare lever i skogar i Syd- och Centralamerika och livnär sig mest av olika slags insekter, som fåglarna plockar på stammar och grenar på ett liknande sätt som trädkrypare och hackspettar. Några arter följer led av vandringsmyror. Trädklättrare häckar i hål i träd, ofta högt uppe. Men de häckar aldrig mer än en gång i samma bo, därför tas de sedan över efter andra fåglar av olika arter. Fåglarna lägger oftast 2-3 vita ägg per kull.
