Die Kugelfliegen (Acroceridae), auch bekannt als Spinnenfliegen, sind eine Familie der Zweiflügler (Diptera) und gehören zu den Fliegen (Brachycera). Weltweit leben etwa 520 Arten dieser Tiergruppe, davon sind nur acht Arten aus Deutschland bekannt. Es handelt sich um mittelgroße Fliegen.
Die Kugelfliegen sind sehr gedrungen und beinah kugelig in der Form. Auffällig sind große Schuppen an den Brustseiten (Thorakalschüppchen), die die zu Schwingkölbchen (Halteren) umgewandelten Hinterflügel überdecken. Der Körper ist oft fein-pelzig behaart. Kugelfliegen besitzen einen häufig recht langen Saugrüssel, welcher in Ruhe unter dem Bauch anliegt und beim Fressen vorgestreckt wird. Dies geschieht häufig beim Nektarsaugen im fast geräuschlosen Rüttelflug vor der Blüte.
Die Kugelfliegen sind Blütenbesucher, bei einer Reihe von sehr kurzrüsseligen Arten wie etwa Acrocera sanguinea kommt vermutlich keine Nahrungsaufnahme vor. Die Eiablage erfolgt einzeln oder in kleineren Gelegen, häufig an exponierten Stellen wie den Spitzen von Ästen. Dabei kann ein einzelnes Weibchen etwa 1000 Eier produzieren, in Einzelfällen sogar bis 5000.
Die Larven sind Parasitoide an Spinnen. Die Schlupflarven sind winzig und besitzen am Hinterende einen Haftapparat. Sie können sich spannerraupenähnlich fortbewegen und erreichen so aktiv ihre Wirte (Spinnen oder Spinnengelege). Hier angekommen, springen sie eine sich nähernde Spinne an und dringen durch eine Gelenkhaut in den Körper ein. Nach der ersten Häutung sind die Larven gedrungen und stehen mit den hinteren Stigmen mit der Fächerlunge des Wirtes in Verbindung. Von dieser Position aus wird die Spinne von innen heraus gefressen, wobei die lebenswichtigen Organe erst verschont bleiben. Bis zum Ende der Larvenstadien wird die Spinne komplett ausgefressen. Die Überwinterung erfolgt in der leeren Wirtshaut, die Verpuppung danach im Boden. Die Puppen sind stark gekrümmt und besitzen bei einigen Arten Dornen im Brustbereich.
Fossile Kugelfliegen sind äußerst rar. Der älteste Beleg stammt aus dem Oberen Jura Kasachstans.[1] Die wenigen aus Baltischem Bernstein (Eozän, ca. 40 bis 50 Mio. Jahre alt) und Dominikanischem Bernstein (Miozän, 15 bis 40 Mio. Jahre) bekannten Exemplare gehören Gattungen an, die mit in Südafrika und Südamerika lebenden rezenten Vertretern dieser Familie nahe verwandt sind.[2][3]
Die Kugelfliegen (Acroceridae), auch bekannt als Spinnenfliegen, sind eine Familie der Zweiflügler (Diptera) und gehören zu den Fliegen (Brachycera). Weltweit leben etwa 520 Arten dieser Tiergruppe, davon sind nur acht Arten aus Deutschland bekannt. Es handelt sich um mittelgroße Fliegen.
The Acroceridae are a small family of odd-looking flies. They have a hump-backed appearance with a strikingly small head, generally with a long proboscis for accessing nectar. They are rare and not widely known. The most frequently applied common names are small-headed flies or hunch-back flies.[2] Many are bee or wasp mimics. Because they are parasitoids of spiders, they also are sometimes known as spider flies.[3]
The Acroceridae vary in size from small to fairly large, about the size of large bees, with a wingspan over 25 mm in some species. As a rule, both sexes have tiny heads and a characteristic hump-backed appearance because of the large, rounded thorax.
In appearance, they are compact flies without major bristles, but many species have a bee-like hairiness on their bodies, and some are bee or wasp mimics. In most species, the eyes are holoptic in both sexes, the heads seemingly composed mainly of the large faceted eyes. This is in contrast to many insects in which the males have larger (even holoptic) eyes, whereas the females have normal eyes. The squamae are disproportionately large, completely covering the halteres, and the abdomen has an inflated appearance, often practically globular.[4] The tarsi are equipped with large claws with three pulvilli below them.
The Acroceridae are a small family in the Brachycera. They are members of the infraorder Muscomorpha, and DNA studies suggest that they are most closely related to the families Nemestrinidae and Bombyliidae.[5] A 2013 analysis of morphological data suggested the Acroceridae were a sister group to the Asiloidea and Eremoneura.[6]
The roughly 520 species are placed in 50 genera. In 2019, a revised classification of the family based on phylogenetic studies was published, listing five extant subfamilies and one extinct subfamily containing Archocyrtus from the Late Jurassic Karabastau Formation of Kazakhstan.[1]
Obsolete synonyms for Acroceridae include Cyrtidae, Oncodidae, and Ogcodidae.
Acroceridae are cosmopolitan in distribution, but nowhere abundant. They appear episodically and in most places are rarely observed; of more than 500 species described, most are known from fewer than 10 specimens. They occur most commonly in semiarid tropical locations.
As far as is known, all Acroceridae are parasitoids of spiders. They are most commonly collected when a spider from the field is brought into captivity. As in the related families, Bombyliidae and Nemestrinidae, members of the family undergo hypermetamorphosis: the adults do not seek out their hosts; instead, the first-instar larva is a planidium. Females lay large number of eggs, up to 5,000, and after hatching, the planidia seek out spiders. They do not resemble the triungulin of most beetles with a hypermetamorphosis, but do resemble the triungulin of Stylops. The larva can move with a looping movement like a leech or inchworm, and can leap several millimetres into the air. When a spider contacts an acrocerid planidium, the planidium grabs hold, crawls up the spider's legs to its body, and forces its way through the body wall, usually at an articulation membrane. Often, it lodges near a book lung,[4] where it may remain for years before completing its development. Mature larvae pupate outside the host.
The adults of most species, like various members of the Tabanidae, Nemestrinidae, and Bombyliidae, are nectar feeders with exceptionally long probosces, sometimes longer than the entire body length of the insect. Unlike the other families, however, when not deploying the proboscis for feeding, the Acroceridae carry it lengthwise medially beneath the body, instead of projecting forward. As a result, the proboscis might escape casual notice, though careful inspection may reveal it projecting slightly behind the abdomen.
Flies are usually found in small numbers on plants in July and August in the Palearctic realm.
The Acroceridae are a small family of odd-looking flies. They have a hump-backed appearance with a strikingly small head, generally with a long proboscis for accessing nectar. They are rare and not widely known. The most frequently applied common names are small-headed flies or hunch-back flies. Many are bee or wasp mimics. Because they are parasitoids of spiders, they also are sometimes known as spider flies.
Les Acroceridae (Leach, 1815) sont une famille de diptères réparties en trois sous-familles, cinquante genres et 520 espèces.
Cyrtidae et Oncodidae en sont synonymes.
Selon Catalogue of Life (28 févr. 2013)[1] :
Selon ITIS (28 févr. 2013)[2] :
Selon NCBI (28 févr. 2013)[3] :
Selon Paleobiology Database (28 févr. 2013)[4] :
Les Acroceridae (Leach, 1815) sont une famille de diptères réparties en trois sous-familles, cinquante genres et 520 espèces.
Cyrtidae et Oncodidae en sont synonymes.
Acroceridae Leach, 1815 è una piccola famiglia cosmopolita di Insetti dell'ordine dei Ditteri (Brachycera: Nemestrinoidea). Affine ai Nemestrinidae, questa famiglia è caratterizzata dalla forma bizzarra degli adulti, dal loro regime dietetico nettarivoro e dal comportamento delle larve, parassitoidi dei Ragni.
La morfologia degli Acroceridae è caratterizzata dalla forma bizzarra, tozza e sproporzionata del corpo. Le dimensioni variano notevolmente, da minimi di 2,5 mm a massimi di 3 cm. La livrea è anch'essa variabile, con colori misti che in genere comprendono tinte scure, dal nero al bruno, alternate a tinte chiare, dal giallo al bianco, oppure con colorazioni metalliche blu, verdi o porpora. Spesso ricorre l'aposematismo, con l'imitazione di imenotteri vespoidei. Il tegumento è in genere rivestito da una densa peluria, ma non presenta setole lunghe.
Il capo è metagnato, sproporzionatamente piccolo e posizionato sotto la proiezione anteriore del torace; alla vista dorsale è visibile solo in parte. Gli occhi sono generalmente a contatto in corrispondenza del vertice (capo oloptico in entrambi i sessi e sono ben sviluppati, occupando gran parte del capo. Le antenne sono brevi, di tipo aristato, non percepibili alla vista dorsale per la posizione metagnata del capo. L'apparato boccale è di tipo succhiante, talvolta ben sviluppato in lunghezza, adatto alla suzione del nettare, a volte invece rudimentale.
Il torace, molto più ampio del capo ma più stretto dell'addome, è fortemente convesso e sovrasta anteriormente il capo. Le zampe sono relativamente piccole e presentano pretarsi trilobati, con due pulvilli e un lobo mediano tipo arolio. Le ali hanno vario sviluppo, ma in genere proporzionalmente piccole in rapporto al corpo; presentano la regione anale poco pronunciata e l'alula ben sviluppata. La caliptra inferiore è molto ampia e nasconde il bilanciere.
L'addome è molto ampio, di forma globosa o oblunga, con profilo posteriore ottuso e arrotondato. In genere è marcato da colorazioni in contrasto a bande trasversali. Le femmine hanno ovopositore di sostituzione formato dagli ultimi uriti telescopici.
La nervatura alare presenta struttura e morfologia eterogenee e non esiste un modello rappresentativo per la generalità della famiglia. Nei generi più rappresentativi per numero di specie e diffusione, Ogcodes e Acrocera si verifica una più o meno incisiva semplificazione della struttura, con la riduzione della ramificazione nelle nervature longitudinali e la scomparsa di alcune vene trasversali e, di conseguenza, la riduzione delle cellule chiuse. Alcuni generi, meno rappresentativi per numero di specie, possiedono tuttavia una nervatura più complessa fino alla presenza di cellule chiuse inusuali per la comparsa di vene trasversali supplementari. In ogni modo la nervatura presenta in genere delle specificità che rende facile, insieme ad altri macroscopici caratteri morfologici, l'identificazione di una specie di questa famiglia. In generale si riscontrano i seguenti caratteri:
Le larve sono parassitoidi endofaghe a spese dei Ragni. Le uova sono deposte, secondo il genere, su differenti substrati (sulla vegetazione o sul terreno), ma in prossimità di insediamenti del possibile ospite. La larva di 1ª età, detta planidio, si muove attivamente alla ricerca di un ospite e quando lo trova lo aggredisce penetrandovi all'interno e insediandosi nel polmone a libro, attraverso il quale potrà approvvigionarsi dell'aria. Il rapporto di parassitismo può durare a lungo, anche per diversi anni, e in genere il ragno raggiunge l'età adulta prima di morire. Talvolta ricorre il superparassitismo, con uno stesso ospite parassitizzato da oltre 10 larve.
Lo sviluppo postembrionale si svolge in quattro stadi. La larva di 4ª età lo completa divorando completamente i fluidi interni dell'ospite e provocandone la morte. A maturità fuoriesce e si impupa nelle immediate vicinanze, in genere in una ragnatela costruita dallo stesso ospite. Come in tutti i brachiceri inferiori, riconducibili al gruppo degli Orthorrhapha, la pupa è anoica, ovvero priva di qualsiasi protezione.
Gli adulti degli Acroceridae hanno una vita breve, in genere limitata a circa una settimana. Si nutrono di nettare, ma in alcune specie, caratterizzate dallo sviluppo rudimentale dell'apparato boccale, gli adulti non si alimentano. Gli Acroceridae nettarivori sono portati a visitare più fiori e possono svolgere un ruolo più o meno importante nell'impollinazione incrociata di alcune specie botaniche. Gli accoppiamenti si verificano 1-2 giorni dopo lo sfarfallamento e si svolgono in volo o sulla vegetazione. Le femmine depongono uova di piccolissime dimensioni (microtipiche) in numero elevato (fino ad oltre 5000 per femmina).
Tradizionalmente inclusi nella coorte degli Orthorrhapha, gli Acroceridae sono strettamente correlati filogeneticamente ai Nemestrinidae e furono inseriti da Willi Hennig nella superfamiglia dei Nemestrinoidea. È controversa la posizione sistematica a livello di infraordine, rappresentata secondo l'Autore dall'inclusione fra i Tabanomorpha o fra i Muscomorpha o, negli schemi che li contemplano, fra gli Asilomorpha.
La famiglia, poco numerosa, comprende 520 specie, di cui molte sono rare o endemiche. Si suddivide in tre sottofamiglie, comprendenti 50 generi:
Malgrado il limitato numero di specie, la famiglia è rappresentata in tutte le regioni zoogeografiche; gli Acroceridae sono tuttavia poco frequenti e non si rinvengono facilmente. Generi con ampia distribuzione, rappresentati in tutte le regioni zoogeografiche, sono Ogcodes, che comprende circa 90 specie, e Pterodontia, con circa 25 specie. Anche il genere Acrocera, comprendente circa 60 specie, ha un'ampia distribuzione, ma è assente nella regione australasiana.
In Europa sono presenti 34 specie, distribuite fra otto generi (Acrocera, Astomella, Corononcodes, Cyrtus, Ogcodes, Oligoneura, Opsebius, Pterodontia). In Italia sono presenti i generi Acrocera, Astomella, Corononcodes, Ogcodes e Opsebius, con 15 specie segnalate[1][2][3].
Acroceridae Leach, 1815 è una piccola famiglia cosmopolita di Insetti dell'ordine dei Ditteri (Brachycera: Nemestrinoidea). Affine ai Nemestrinidae, questa famiglia è caratterizzata dalla forma bizzarra degli adulti, dal loro regime dietetico nettarivoro e dal comportamento delle larve, parassitoidi dei Ragni.
De spinvliegen (Acroceridae) zijn een familie uit de orde van de tweevleugeligen (Diptera), onderorde vliegen (Brachycera). Wereldwijd omvat deze familie zo'n 55 genera en 400 soorten.
De spinvliegen (Acroceridae) zijn een familie uit de orde van de tweevleugeligen (Diptera), onderorde vliegen (Brachycera). Wereldwijd omvat deze familie zo'n 55 genera en 400 soorten.
Kulefluer er en liten familie av merkelig utseende fluer med larver som er parasitter på edderkopper. Deres mest slående trekk er at hodet er merkelig lite, og at de har svære vingeskjell under vingene.
Kulefluene er små til ganske store fluer, kroppslengden varierer mellom 2,5-20 mm., de er noen av de mest spesielt utseende av alle fluer. Den runde kroppen er korthåret eller snau, ofte påfallende farget i gult og svart. Kroppen er kort og tykk, mens hodet er bitte lite.
Hodet er halvkule-eller kuleformet, fasettøynene er store, vanligvis hårete mellom fasettene og dekker mesterparten av hodet. I pannen sitter det to eller tre punktøyne (ocelli). Antennene varierer mye i form og størrelse men er ofte ganske små, med en lang, tynn antennebørste (artista). Munndelene er forlenget til en sugesnabel nesten like lang som kroppen hos noen arter, hos andre er munndelene nesten helt redusert og ikke funksjonelle.
Vingene er forholdsvis små og smale, med svært varierende årenett. Under vingene sitter det meget store vingeskjell (squama).
Beina er slanke og forholdsvis korte.
Hunnene legger veldig mange egg, 2000-5000 har blitt observert. Noen arter flyr over og "teppebomber" terrenget med egg, andre legger dem i klynger. De bittesmå, 0,3-0,5 mm. lange, nyklekkede larver finner selv fram til edderkoppene de skal utvikle seg i. Som rimelig er er det bare noen få larver som klarer dette, derfor det veldig høye eggtallet.
De små larvene kryper raskt omkring og kan også sprette ganske langt. De kan krype opp en enkelt tråd i et edderkoppnett for å finne et passende vertsdyr. Larver som finner en edderkopp, fester seg på denne og borer seg inn i edderkoppen på et sted der huden er tynn, for eksempel ved beinfestet.
Den lille larven vandrer vanligvis til bakkroppen til edderkoppen, der den utvikler seg videre. Ofte kan larven ligge i en dvaletilstand en stund etter at den har vandret til bakkroppen til edderkoppen, hos noen langlivede fugleedderkopper har man funnet at kuleflue-larver kan ligge i dvale opptil 10 år før de fortsetter utviklingen. Til slutt spiser larven opp det meste av innholdet i edderkoppens bakkropp og dreper slik verten. Den utvokste larven biter seg så ut fra den døde edderkoppen og går i et puppestadium, der den forvandles til en fullt utviklet flue (imago).
Det ser ikke ut til at kuleflue-artene har spesialisert seg på visse edderkopp-arter. Kulefluene er nokså fåtallige og det er uvanlig at mer enn 1 % av alle edderkopper i en bestand har kulefluelarver i seg.
De voksne insektene er nokså kortlivede og man ser dem sjelden. De artene som har velutviklede munndeler kan finnes på blomster der de drikker nektar.
Larvene, som lever inne i edderkopper, som parasitter, er «maggot-lignende» eller pæreformede. Det første larvestadiet klekkes utenfor verten og larvene må selv finne edderkopper de kan angripe. Larvene i dette stadiet ser derfor noe annerledes ut og er mye kvikkere enn de stadiene som lever inne i edderkoppen.
Kulefluer er en liten familie av merkelig utseende fluer med larver som er parasitter på edderkopper. Deres mest slående trekk er at hodet er merkelig lite, og at de har svære vingeskjell under vingene.
Multimedia w Wikimedia Commons Opękowate (Acroceridae) – rodzina muchówek z podrzędu krótkoczułkich i infrarzędu Asilomorpha. Grupa kosmopolityczna. Obejmuje około 400 znanych gatunków. Przechodzą rozwój z nadprzeobrażeniem. Larwy są wewnętrznymi, wyjątkowo zewnętrznymi parazytoidami pająków. Przepoczwarczenie następuje pod ochroną sieci pajęczej. Owady dorosłe nie pobierają pokarmu lub żywią się nektarem. Niektóre są ważnymi, wyspecjalizowanymi zapylaczami.
Muchówki o ciele długości od 2 do 21 mm[1], często niemal kulistym w zarysie[2]. Powierzchnia ciała jest matowa lub błyszcząca, pozbawiona dużych szczecin. W ubarwieniu często obecne są jaskrawe barwy metaliczne: zielona, niebieska, czerwona lub fioletowa, ale występują też barwy brązowa, pomarańczowa, żółta, czarna czy biała. Częste są plamy lub pasy na śródpleczu lub odwłoku[1][3]. Ubarwienie i pokrój ciała imitować mogą pszczoły, osy, a nawet chrząszcze (mimikra)[3].
Głowa zwykle jest mała, kulista i osadzona nisko na tułowiu[2][3]. U gatunków z głową średnich rozmiarów jest ona zazwyczaj wyższa niż szeroka. Większą część powierzchni zajmują gęsto owłosione, holoptyczne oczy złożone. Oprócz oczu występują zwykle trzy przyoczka, z których środkowe może niekiedy być w zaniku, a rzadko cała trójka jest słabo dostrzegalna[3]. Cienkie, trójczłonowe czułki mogą być różnie osadzone[2][3]. Aparat gębowy może być wykształcony w różnym stopniu[3].
Szyja zwykle schowana jest pod głową. Tułów zwykle jest pękato nabrzmiały, tylko niekiedy płaski, charakteryzują go dobrze rozwinięta tarczka, nabrzmiałe anepisternum, a często też nabrzmiałe postpronotum[3]. Bardzo duże łuseczki tułowiowe mają zwykle formę miseczek nakrywających przezmianki[2][3]. Odnóża są zazwyczaj dobrze zbudowane. Stopy cechują się tęgimi pazurkami, parą nabrzmiałych przylg, a zwykle jeszcze przylgowatym empodium. Tylko u Camposella empodium i przylg brak zupełnie[3]. Skrzydła są w pełni wykształcone[1], ale mają rozmaite kształty i użyłkowanie[2][3]. Cechą charakterystyczną jest pozbawiona odgałęzień żyłka radialna R2[1].
Odwłok zwykle jest pękato kulisty, ale może być też kulistawo-podługowaty, a nawet wąski, stożkowaty lub spłaszczony bocznie. Liczba widocznych jego segmentów waha się od pięciu do ośmiu. U gatunków upodobnionych do os początkowe segmenty mogą tworzyć przewężenie. Pierwsza para przetchlinek odwłokowych leży na jego pierwszym tergicie i zwykle nakrywa ją kapturek. Narządy rozrodcze samca są różnie wykształcone, zwykle obrócone o 180°, ale u Ogcodes prawie o 360° względem pierwotnego położenia segmentów odwłokowych. Edeagus zwykle jest długi, nabrzmiały i okryty u nasady zrośnięty paramerami. U rodzaju Ogcodes gonostylus jest krótki i prosto zbudowany, podczas gdy u Eulonchus ma formę dwupłatową. Samice mają zwykle powiększone przysadki odwłokowe, a ich ósmy sternit ma kształt kubkowaty, obrębiony lub trójpłatowy[3].
Jaja mają gruszkowaty kształt i ciemne zabarwienie[2].
Larwy pierwszego stadium, określane jako planidia, mają od 0,25 do 1 mm długości, od 0,05 do 0,15 mm szerokości[3] i łódeczkowaty kształt[2]. Pokryte są licznymi szczecinkami lub łuskami i, z wyjątkiem Acrocera, mają dobrze zesklerotyzowane ciało. Głowa ich ma zakrzywione ku górze żuwaczki, jedno lub dwuczłonowe czułki i co najwyżej słabo zaznaczone plamki oczne. Tułów składa się z trzech, a odwłok z dziewięciu segmentów, z których ósmy lub dziewiąty ma przetchlinki (układ oddechowy metapneustyczny)[3].
Drugie stadium larwalne ma niezesklerotyzwone ciało o słabo wyodrębnionej głowie. Ostatnie, trzecie stadium osiąga od 3 do 35 mm długości. Głowa jest u niego dobrze wyodrębniona, a odwłok ma dziewięć tergitów i osiem sternitów. Typ układu oddechowego jest u niego perypneustyczny – oprócz przetchlinek tylnych występuje też para dużych przednich[3].
Poczwarka jest zamknięta (pupa obtecta)[2], ma od 3 do 20 mm długości, barwę białą do brązowej[3][1] i małą głowę. Odwłok jej ma pierwszy oraz trzy ostatnie segmenty pozbawione widocznego podziału na tergit i sternit, natomiast segmenty od drugiego do piątego zaopatrzone w przetchlinki[3].
Osobniki dorosłe części gatunków mają zredukowane narządy gębowe i nie pobierają pokarmu. Pozostałe żywią się nektarem kwiatów, często będąc przystosowanymi do określonych ich kształtów i odgrywając ważną rolę w zapylaniu. Lot postaci dorosłych, zależnie od gatunku może być bardzo szybki jak i powolny[3][1]. Kopulacja odbywa się w locie, a samica składa do 5 tysięcy jaj w pobliżu miejsc występowania gospodarzy larw[1].
Rozwój odbywa się z nadprzeobrażeniem. Larwy prawie wszystkich gatunków są wewnętrznymi parazytoidami pająków. Wyjątkiem jest jeden rodzaj będący parazytoidem zewnętrznym. Podrodzina Panopinae specjalizuje się w ptasznikach, zaś pozostałe w Araneomorphae. Z wyjątkiem rodzaju Acrocera larwy pełzają, podskakują i aktywnie poszukują żywiciela[3][1]. Niektóre skaczą na odległość wielokrotnie większą niż ich długość[2]. Po wejściu w kontakt z pająkiem larwa wgryza się do wnętrza jego ciała przerywając oskórek w przednio-grzbietowej części opistosomy (tuż za prosomą) lub na łączeniu stawowym odnóża, po czym kieruje się do płucotchawek, gdzie może oddychać powietrzem atmosferycznym. Tam spędza od 4 miesięcy do kilku lat w diapauzie. Długość trwania drugiego stadium jest różna. W czasie jego trwania larwa żeruje, omijając kluczowe narządy, a na pewnym jego etapie pająk buduje sieć ochronną. Trzecie stadium larwalne trwa krótko, od 24 godzin do 5 dni. Odżywia się bardzo szybko i to ono dopiero uśmierca żywiciela. Wyrośnięta larwa opuszcza ciało gospodarza i przepoczwarcza się w jego sieci ochronnej. Stadium poczwarki trwa zwykle 2–3 tygodnie[3][1].
Rodzina kosmopolityczna, najliczniej reprezentowana w krainie neotropikalnej (około 100 znanych gatunków)[1]. Liczbę gatunków występujących w krainie nearktycznej szacuje się na 80[3]. W Polsce stwierdzono 8 gatunków z dwóch rodzajów[4] (zobacz: opękowate Polski).
Opękowate są grupą siostrzaną Nemestrinidae, w zapisie kopalnym znaną od środkowej jury[1]. Najstarszy znany rodzaj to Archocyrtus z keloweju[5]. Dotychczas opisano około 400 gatunków z tej rodziny, sklasyfikowanych w ponad 50 rodzajach i 3 podrodzinach[1]:
Opękowate (Acroceridae) – rodzina muchówek z podrzędu krótkoczułkich i infrarzędu Asilomorpha. Grupa kosmopolityczna. Obejmuje około 400 znanych gatunków. Przechodzą rozwój z nadprzeobrażeniem. Larwy są wewnętrznymi, wyjątkowo zewnętrznymi parazytoidami pająków. Przepoczwarczenie następuje pod ochroną sieci pajęczej. Owady dorosłe nie pobierają pokarmu lub żywią się nektarem. Niektóre są ważnymi, wyspecjalizowanymi zapylaczami.
Acroceridae là một họ nhỏ gồm các loài giống ruồi, có quan hệ gần gũi với Nemestrinidae. Họ này chứa khoảng 520 loài, được xếp trong 50 chi.
Phương tiện liên quan tới Acroceridae tại Wikimedia Commons
Bài viết liên quan đến thành viên của dòng côn trùng Bộ Hai cánh (ruồi thật) này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Acroceridae là một họ nhỏ gồm các loài giống ruồi, có quan hệ gần gũi với Nemestrinidae. Họ này chứa khoảng 520 loài, được xếp trong 50 chi.
Шаровки[1], или акроцериды[2] (лат. Acroceridae) — семейство насекомых из отряда двукрылых. В семействе описано около 520 видов в 50 родах. Представители характеризуются наличием горба и маленькой головой; у некоторых есть длинный хоботок, предназначенный для собирания нектара. Некоторые виды используют мимикрию, притворяясь осами и пчёлами. Глаза обычно голотипные. Голова в первую очередь состоит из омматидиев. Они космополиты. Древнейшие шаровки известны из верхней юры Казахстана, представители семейства также были найдены в балтийском янтаре[3].
Голова маленькая, обычно значительно уже груди и подогнута вниз. Грудка сильно выпуклая. Глаза соприкасаются у обоих полов. Нижняя грудная ячейка крыла очень широкая, шире головы. Флагеллум усиков состоит из одного членика, рудименты остальных члеников не развиты. Костальная жилка обходит всё крыло или проходит только по его переднему краю[4].
Шаровки, или акроцериды (лат. Acroceridae) — семейство насекомых из отряда двукрылых. В семействе описано около 520 видов в 50 родах. Представители характеризуются наличием горба и маленькой головой; у некоторых есть длинный хоботок, предназначенный для собирания нектара. Некоторые виды используют мимикрию, притворяясь осами и пчёлами. Глаза обычно голотипные. Голова в первую очередь состоит из омматидиев. Они космополиты. Древнейшие шаровки известны из верхней юры Казахстана, представители семейства также были найдены в балтийском янтаре.
