Els cordulegàstrids (Cordulegastridae) són una família d'odonats anisòpters, de cos gran, marró o negre amb marques grogues. Els hi pot trobar en rierols petits, clars, volant lentament entre 30 i 70 cm sobre l'aigua. Quan els hi molesta, volen vertiginosament. És un petit grup; per ex., totes les espècies en EUA són del gènere Cordulegaster.
Teulu o Weision neidr ydy Cordulegastridae, a adnabyddir yn gyffredin gyda'r enw Gwas neidr torchog (lluosog: Gweision neidr torchog) (Saesneg: spiketails).[1] Mae'r hen enw Saesneg ar y teulu hwn ("flying adder") yn ddigon tebyg i'r hen enw Cymraeg (gwas y "neidr"). Gyda'i gilydd, mae'r gweision neidr a'r Mursennod yn ffurfio Urdd a elwir yn Odonata.
Fe'i ceir ledled y byd; mae pob un o'r wyth rhywogaeth i'w cael yng Ngogledd America ac yn perthyn i'r genws Cordulegaster.
Mae eu cyrff yn gymharol fawr, gyda marciau oren ar gefndir brown neu ddu. Eu cynefin yw nentydd glân ger llwyn o goed; mae'n ddigon hawdd ei hadnabod yno gan eu bod yn hedfan yn araf tua 30 i 7070 cm uwch wyneb y dŵr. Os cânt eu dychryn, fodd bynnag, gallant hedfan ar gryn gyflymder.
Yn nhywod gwely'r nant mae'r Cordulegastridae'n dodwy ei wyau, a hynny yn y rhan bâs, fel arfer; i wneud hyn mae'r fenyw yn hofran yn fertig ac yn trochi yn awr ac yn y man i fewn i'r dŵr.[2]
Daw'r enw Lladin, gwyddonol, "Cordulegastridae" o'r Groeg kordylinus sef 'siâp pastwn' a gaster - bol. Ystyr y gair Cymraeg 'torch' yw 'coron' neu 'goler gron'.[1]
Gwas neidr eurdorchog (Cordulegaster boltonii Harriehausen)
Gwas neidr torchog brown (Cordulegaster bilineata)
Cordulegaster bidentata
Gwas neidr y Cefnfor Tawel
Teulu o Weision neidr ydy Cordulegastridae, a adnabyddir yn gyffredin gyda'r enw Gwas neidr torchog (lluosog: Gweision neidr torchog) (Saesneg: spiketails). Mae'r hen enw Saesneg ar y teulu hwn ("flying adder") yn ddigon tebyg i'r hen enw Cymraeg (gwas y "neidr"). Gyda'i gilydd, mae'r gweision neidr a'r Mursennod yn ffurfio Urdd a elwir yn Odonata.
Fe'i ceir ledled y byd; mae pob un o'r wyth rhywogaeth i'w cael yng Ngogledd America ac yn perthyn i'r genws Cordulegaster.
Mae eu cyrff yn gymharol fawr, gyda marciau oren ar gefndir brown neu ddu. Eu cynefin yw nentydd glân ger llwyn o goed; mae'n ddigon hawdd ei hadnabod yno gan eu bod yn hedfan yn araf tua 30 i 7070 cm uwch wyneb y dŵr. Os cânt eu dychryn, fodd bynnag, gallant hedfan ar gryn gyflymder.
Yn nhywod gwely'r nant mae'r Cordulegastridae'n dodwy ei wyau, a hynny yn y rhan bâs, fel arfer; i wneud hyn mae'r fenyw yn hofran yn fertig ac yn trochi yn awr ac yn y man i fewn i'r dŵr.
Páskovcovití (Cordulegastridae) jsou malá čeleď vážek s přibližně 50 druhy.[1]
V Evropě se objevuje 5 druhů.[2] V Česku se vyskytují jen 2 druhy,[3] které jsou zde svým výskytem vzácné.[4] Je možné že by se u nás mohl objevit i páskovec velký,[5] který se vyskytuje v Rakousku.[2]
Jsou to velké vážky s černým tělem se žlutými pruhy.[6] Očí se jím dotýkají v bodě.[7]
Seznam podle[1]
Obrázky, zvuky či videa k tématu páskovcovití ve Wikimedia Commons
Die Quelljungfern (Cordulegastridae, in älteren Werken gelegentlich Cordulegasteridae geschrieben) sind eine Familie der Großlibellen (Anisoptera) innerhalb der Libellen (Odonata). Sie umfasst etwa 50 Arten[2][3] mit Verbreitung auf der Nordhalbkugel, in der Paläarktis und Orientalis, von Europa bis Ostasien und in der Nearktis in Nordamerika, mit einer Art südlich bis Mittelamerika. In der Westpaläarktis (unter Einschluss von Europa) leben etwa acht Arten, sieben davon auch in Europa, die alle zur Gattung Cordulegaster gehören.
Cordulegastridae sind durchgehend relativ große Arten mit schwarzer oder dunkelbrauner Grundfarbe und einer gelben Zeichnung.[4] Die Komplexaugen berühren sich auf der Kopfoberseite oder sie sind nur wenig voneinander getrennt, um weniger als den Durchmesser der seitlichen (lateralen) Ocelli[5], bei den europäischen Arten berühren sie sich in einem Punkt und sind grün oder bläulich gefärbt.[6] Im Flügelgeäder ist, ähnlich wie etwa bei den Gomphidae und den Aeshnidae, das Flügeldreieck (eine auffällige Struktur nahe der Flügelbasis) in Vorder- und Hinterflügel parallel zueinander ausgerichtet. Von den Antenodal-Queradern (am proximalen Vorderrand der Vorderflügel) sind zwei Adern auffallend verdickt und gegenüber der hier verlaufenden dünnen Längsader durchgehend.[6] An den Mundwerkzeugen ist das Submentum mittig tief gespalten. Besonders charakteristisch ist der Bau des Legebohrers (Ovipositors) der Weibchen: Die Gonapophysen des achten Segments bilden ein unbewegliches, langes und dünnes Rohr, das die Hinterleibsspitze meist überragt, aber mindestens erreicht.[4] Zwischen beiden Klappen des Paars liegt dorsal ein weiteres, kürzeres Paar. Die Eier werden damit nicht in Pflanzen eingebohrt, sondern im Flug in den Bodengrund des Gewässers oder weiches Ufersubstrat abgelegt.[7] Nach verbreiteter Auffassung ist es ein „Pseudo-Ovipositor“, der demjenigen der anderen Libellen nicht homolog ist, sondern auf eine Umbildung der Subgenitalklappe zurückgeht. Bei den Männchen sind die Sporne an der Außenkante der Mittelschienen (Tibien) an der Spitze abgestumpft und etwa quadratisch.[5]
Die Arten, deren Lebensweise näher bekannt ist, fliegen an Fließgewässern, in denen deren Larven soweit bekannt leben. Sie kommen vor allem in Bächen, einige Arten bis hin zu kleinsten Quellrinnsalen, vor.[6][4]
Nach der World Odonata List von Dennis Paulson und Kollegen[2], Stand April 2022, umfasst die Familie Cordulegastridae folgende drei Gattungen:
Die Abgrenzung und Umschreibung der Familie hat sich gegenüber früheren Zeiten mehrfach verändert. Die früher zugerechnete ostasiatische Gattung Chlorogomphus (syn. Sinorogomphus) wird nun (mit Watanabeopetalia und Chloropetalia) in eine getrennte Familie Chlorogomphidae gestellt und gehört nicht mehr zu den Cordulegastridae.[3][10]
Nach einer verbreiteten Auffassung bilden die Cordulegastridae und die Chlorogomphidae gemeinsam mit der nur eine Art (Neopetalia punctata (Hagen in Selys, 1854)) umfassenden Familie Neopetaliidae die Überfamilie Cordulegastroidea.[11][3] Obwohl die Zusammengehörigkeit der hier zusammengefassten Gattungen schon früh vorgeschlagen worden ist und teilweise auch in phylogenomischen Arbeiten Unterstützung erfahren hat[12] sind die Schwestergruppenverhältnisse nicht wirklich geklärt, so dass nicht alle Bearbeiter die Überfamilie unterstützen. Nach den Ergebnissen von Alexander Blanke und Kollegen[13] wären die Chlorogomphidae etwa näher mit den Libelluloidea verwandt.
Die Quelljungfern (Cordulegastridae, in älteren Werken gelegentlich Cordulegasteridae geschrieben) sind eine Familie der Großlibellen (Anisoptera) innerhalb der Libellen (Odonata). Sie umfasst etwa 50 Arten mit Verbreitung auf der Nordhalbkugel, in der Paläarktis und Orientalis, von Europa bis Ostasien und in der Nearktis in Nordamerika, mit einer Art südlich bis Mittelamerika. In der Westpaläarktis (unter Einschluss von Europa) leben etwa acht Arten, sieben davon auch in Europa, die alle zur Gattung Cordulegaster gehören.
De Borngoldpeer (Cordulegasteridae) sünd ene Familie mank de Echten Goldpeer (Anisoptera). Se sünd de eenzigen Vertreders vun de Böverfamilie vun de Cordulegastroidae un höört dor ok mit to de Goldpeer (Odonata).
In Middeleuropa gifft dat man twee Aarden in düsse Familie. Dat sünd dat Süüdliche Borngoldpeerd (Cordulegaster bidentata) un dat Gemeene Borngoldpeerd (Cordulegaster boltonii). Dor gifft dat ok noch en Nevenform vun, de warrt as Unneraard ankeken un ehr Naam is C. boltonii immaculifrons.
De Borngoldpeer, de bi us leven doot, spannt jem ehre Flunken woll bit to 10,5 cm ut sünd grall geel un swart farvt. Dor hett dat Gemeene Borngoldpeerd up sien swarten Achterlief up jedet Segment en grote un en lüttje Binn bi, man dat Süüdliche Borngoldpeerd bloß een. De Leegbohrer (Ovipositor) vun dat Seken hett de Form vun en Stilett un raagt över dat Achterenne rut. De Ogen sünd gröön oder ok wat blau.
Dormit jem ehre Larven wassen könnt, bruukt de Borngoldpeer sauber Water, wat slank un gau henströmen deit. Ut düssen Grunne weert de Borngoldpeer hüdigendags in grote Delen vun jem ehre Heimat jummers minner. De utwussen Goldpeer fleegt vun Junimannd bit to’n September. To finnen sünd se sünnerlich an Beken in’e Bargen un an saubere Beken in’t Siedland.
To’n Afleggen vun de Eier fleegt de Seken lootrecht över dat Water un steekt mit jem ehren Leegbohrer de Eier in’n Grund vun dat Water. Wenn de Larven utslippt, buddelt se sik wieter rin in den Unnergrund. Dor kiekt denn bloß man de Kopp un dat Vörenne mit de Vörbeene rut.
Dat duert bi dree bit fiev Johren, bit düsse Deerter groot sünd. Mit de Tied weert de Larven dor denn woll 45 mm lang.
De Borngoldpeer (Cordulegasteridae) sünd ene Familie mank de Echten Goldpeer (Anisoptera). Se sünd de eenzigen Vertreders vun de Böverfamilie vun de Cordulegastroidae un höört dor ok mit to de Goldpeer (Odonata).
In Middeleuropa gifft dat man twee Aarden in düsse Familie. Dat sünd dat Süüdliche Borngoldpeerd (Cordulegaster bidentata) un dat Gemeene Borngoldpeerd (Cordulegaster boltonii). Dor gifft dat ok noch en Nevenform vun, de warrt as Unneraard ankeken un ehr Naam is C. boltonii immaculifrons.
De Borngoldpeer, de bi us leven doot, spannt jem ehre Flunken woll bit to 10,5 cm ut sünd grall geel un swart farvt. Dor hett dat Gemeene Borngoldpeerd up sien swarten Achterlief up jedet Segment en grote un en lüttje Binn bi, man dat Süüdliche Borngoldpeerd bloß een. De Leegbohrer (Ovipositor) vun dat Seken hett de Form vun en Stilett un raagt över dat Achterenne rut. De Ogen sünd gröön oder ok wat blau.
Dormit jem ehre Larven wassen könnt, bruukt de Borngoldpeer sauber Water, wat slank un gau henströmen deit. Ut düssen Grunne weert de Borngoldpeer hüdigendags in grote Delen vun jem ehre Heimat jummers minner. De utwussen Goldpeer fleegt vun Junimannd bit to’n September. To finnen sünd se sünnerlich an Beken in’e Bargen un an saubere Beken in’t Siedland.
To’n Afleggen vun de Eier fleegt de Seken lootrecht över dat Water un steekt mit jem ehren Leegbohrer de Eier in’n Grund vun dat Water. Wenn de Larven utslippt, buddelt se sik wieter rin in den Unnergrund. Dor kiekt denn bloß man de Kopp un dat Vörenne mit de Vörbeene rut.
Dat duert bi dree bit fiev Johren, bit düsse Deerter groot sünd. Mit de Tied weert de Larven dor denn woll 45 mm lang.
The Cordulegastridae are a family of Odonata (dragonflies) from the suborder Anisoptera. They are commonly known as spiketails.[2] Some vernacular names for the species of this family are biddie and flying adder.[3] They have large, brown or black bodies with yellow markings, and narrow unpatterned wings. Their bright eyes touch at a single point, and they can be found along small, clear, woodland streams, flying slowly 30 to 70 cm above the water. When disturbed, however, they can fly very rapidly. They usually hunt high in forest vegetation, and prefer to capture prey resting on leaves or branches (known as gleaning).[4]
The Cordulegastridae usually lay their eggs in the sand in shallow water, the female hovering just above the water with her body in a vertical position, and making repeated dips into the water with her abdomen.[5]
The family is distributed worldwide; all eight species in North America belong to the genus Cordulegaster.[3]
The name Cordulegastridae comes from the Greek kordylinus, 'club-shaped' and gaster, belly. The common name spiketails refers to the females' prominent ovipositors.[2]
The Cordulegastridae are a family of Odonata (dragonflies) from the suborder Anisoptera. They are commonly known as spiketails. Some vernacular names for the species of this family are biddie and flying adder. They have large, brown or black bodies with yellow markings, and narrow unpatterned wings. Their bright eyes touch at a single point, and they can be found along small, clear, woodland streams, flying slowly 30 to 70 cm above the water. When disturbed, however, they can fly very rapidly. They usually hunt high in forest vegetation, and prefer to capture prey resting on leaves or branches (known as gleaning).
The Cordulegastridae usually lay their eggs in the sand in shallow water, the female hovering just above the water with her body in a vertical position, and making repeated dips into the water with her abdomen.
The family is distributed worldwide; all eight species in North America belong to the genus Cordulegaster.
The name Cordulegastridae comes from the Greek kordylinus, 'club-shaped' and gaster, belly. The common name spiketails refers to the females' prominent ovipositors.
Los cordulegástridos (Cordulegastridae) son una familia de odonatos anisópteros, de cuerpo grande, pardo o negro con marcas amarillas.
Se los puede encontrar en arroyos pequeños, claros, volando lentamente entre 30 y 70 cm sobre el agua. Cuando se los molesta, vuelan vertiginosamente. Es un pequeño grupo; por ej., todas las especies en EE. UU. o en España son del género Cordulegaster.[1]
Los cordulegástridos (Cordulegastridae) son una familia de odonatos anisópteros, de cuerpo grande, pardo o negro con marcas amarillas.
Se los puede encontrar en arroyos pequeños, claros, volando lentamente entre 30 y 70 cm sobre el agua. Cuando se los molesta, vuelan vertiginosamente. Es un pequeño grupo; por ej., todas las especies en EE. UU. o en España son del género Cordulegaster.
Vöötkiillased (Cordulegastridae) on kiililiste seltsi kuuluv putukate sugukond.
Eestis on vähemalt üks liik:
Cordulegastridae Odonata ordenako eta Anisoptera azpiordenako intsektu familia da. Lehen, Aeshnidae familiaren barnean sailkatzen zen.
Burruntzi handiak izan ohi dira, horiz orbandutako gorputz iluna dutenak. Begiek puntu bakar batean ukitzen dute elkar. Emeek oso obipositore luzea dute. Aeshnidae ez bezala, larbak erreka eta ibaietan bizi dira. Mendebaldeko Europan genero bakarra dago, Cordulegaster, bi espeziekin[1].
Cordulegastridae Odonata ordenako eta Anisoptera azpiordenako intsektu familia da. Lehen, Aeshnidae familiaren barnean sailkatzen zen.
Burruntzi handiak izan ohi dira, horiz orbandutako gorputz iluna dutenak. Begiek puntu bakar batean ukitzen dute elkar. Emeek oso obipositore luzea dute. Aeshnidae ez bezala, larbak erreka eta ibaietan bizi dira. Mendebaldeko Europan genero bakarra dago, Cordulegaster, bi espeziekin.
Purokorennot (Cordulegastridae) ovat heimo suurikokoisia, useimmiten mustan- ja keltavankirjavia aitosudenkorentoja. Lajit ovat toistensa kanssa melko samankaltaisia. Suurin osa pohjoisen pallonpuoliskon lajeista luokitellaan tällä hetkellä sukuun Cordulegaster.
Suurin osa lajeista on suurikokoisia (70–90 mm), mustan- ja keltaisenkirjavia partioivia korentoja. Monet elävät virtavesien äärellä. Euroopassa elää kahteen eri lajiryhmään, Cordulegaster boltonii -ryhmään ja C.bidentata-ryhmään, kuuluvia lajeja, käytetystä systematiikasta riippuen 4–8 lajia. Purokorentojen taksonomia on epäselvää ja monimutkaista jo Euroopan mittakaavassakin. Alalajeja splitataan ja lumpataan edestakaisin, ja sukujen määrittelemisessäkin on ongelmia.
Heimo on levinnyt koko holarktiselle alueelle. Suurin osa lajeista erää virtavesissä ja puroissa.
Purokorennot (Cordulegastridae) ovat heimo suurikokoisia, useimmiten mustan- ja keltavankirjavia aitosudenkorentoja. Lajit ovat toistensa kanssa melko samankaltaisia. Suurin osa pohjoisen pallonpuoliskon lajeista luokitellaan tällä hetkellä sukuun Cordulegaster.
La famille des Cordulegastridae ou Cordulegastridés fait partie des Anisoptères dans l'ordre des Odonates. Anciennement, cette famille était considérée comme une sous-famille des Libellulidae. Elle comprend des libellules sombres de grande taille marquées de bandes jaunes[1]. On les retrouve le long des ruisseaux forestiers volant à la surface de l'eau.
Les Cordulegastridae déposent habituellement leurs œufs dans une eau peu profonde à substrat sableux. Lors de la ponte, la femelle place son corps à la verticale et trempe le bout de son abdomen dans l'eau afin d'y déposer ses œufs[2].
Le nom Cordulegastridae vient du grec Kordylinus qui veut dire 'forme de massue' et Gaster, 'ventre'.
Émergence de Cordulegaster sp.
Exuvie de Cordulegaster sp.
La famille des Cordulegastridae ou Cordulegastridés fait partie des Anisoptères dans l'ordre des Odonates. Anciennement, cette famille était considérée comme une sous-famille des Libellulidae. Elle comprend des libellules sombres de grande taille marquées de bandes jaunes. On les retrouve le long des ruisseaux forestiers volant à la surface de l'eau.
Les Cordulegastridae déposent habituellement leurs œufs dans une eau peu profonde à substrat sableux. Lors de la ponte, la femelle place son corps à la verticale et trempe le bout de son abdomen dans l'eau afin d'y déposer ses œufs.
Le nom Cordulegastridae vient du grec Kordylinus qui veut dire 'forme de massue' et Gaster, 'ventre'.
Žieduotapilviai žirgeliai sin. kordulegastrai (lot. Cordulegastridae, vok. Quelljungfern) – žirgelių (Odonata) šeima. Priekiniai ir užpakaliniai sparnai nevienodos formos ir gyslotumo; ramybės būklėje laikomi išskleisti į šonus. Akys viršugalvyje susiglaudžia tik viename taške.
Lietuvoje randama viena rūšis – geltonžiedis žirgelis (lot. Cordulegaster boltonii, angl. Golden - ringed Dragonfly, vok. Zweigestreifte Quelljungfer).
De bronlibellen (Cordulegastridae) vormen een familie van echte libellen. Het zijn grote, zwart met gele libellen, die voorkomen bij kleine beekjes. In Nederland komt slecht één soort voor: de gewone bronlibel. Dit is de grootste libel van Nederland.
Bronlibellen hebben een geel-zwart getekend lichaam en heldergroene ogen, die elkaar alleen maar op een plek in het midden van de kop raken. Mannetjes hebben auriculae aan het tweede achterlijfsegment en de achterrand van de achtervleugel loopt in een scherpe hoek terug naar een verbrede vleugelbasis. Vrouwtjes hebben aan het uiteinde van het achterlijf een stiletvormige legboor, die voorbij de achterlijfspunt uitsteekt.
Mannelijke bronlibellen worden vaak patrouillerend boven beekjes waargenomen. Ze vliegen daarbij in een rustig tempo laag boven het water heen en weer. Daarbij bestrijken ze vaak een traject van meerdere tientallen meters, waardoor een bronlibel maar af en toe voorbij komt en daarna weer uit het zicht verdwijnt. Vrouwtjes vertonen bij de ei-afzet een zeer specifiek gedrag: met het lichaam in verticale houding vliegen ze ritmisch op en neer, en prikken zo de eitjes met hun lange legschede in het bodemsubstraat van de beek. Jagende bronlibellen zijn soms te zien langs bosranden, waar ze in snelle vlucht allerlei insecten buitmaken.
Bronlibellen zijn echte beekspecialisten. De enige Nederlandse soort (de gewone bronlibel) is gebonden aan natuurlijke, schone en zuurstofrijke bosbeken, meestal in de bovenloop van een beeksysteem.
De familie kent de volgende geslachten:
In Nederland en België komen slechts 2 soorten voor:
De bronlibellen (Cordulegastridae) vormen een familie van echte libellen. Het zijn grote, zwart met gele libellen, die voorkomen bij kleine beekjes. In Nederland komt slecht één soort voor: de gewone bronlibel. Dit is de grootste libel van Nederland.
Kongeøyenstikkere eller bekkeøyenstikkere (Cordulegastridae) er den eneste delgruppen i overfamilien kongeøyenstikkere (Cordulegasteridea). De er som navnet antyder store øyenstikkere (Odonata). Kongeøyenstikkere er utbredt i hele verden, men særlig på den nordlige halvkule. De fleste arter finnes i varmere strøk. I Norge finnes bare én art, Cordulegaster boltonii, kalt kongeøyenstikker.
Kongeøyenstikkere er blant de større øyenstikkerne, vanligvis større enn vannymfene. Men størrelsen varierer mellom de ulike artene. Kroppen har ofte mørke og kraftige grønne, svarte eller gule farger. Hanner er generelt mer fargerike enn hunnene. Øynene møtes, støter sammen, bare i ett lite punkt, på hodet overside.
Alle de fire vingene er omtrent like av utseende og størrelse, de holdes rett ut fra kroppen under hvile. Bakvingene er noe bredere ved roten, nærmest kroppen, enn framvingene. Vingemerket (pterostigma) er langt, svært smalt og firkantet. Vingespennet er mellom 50 og 100 millimeter.
Nymfene er kraftige, avlange med en sylindrisk kropp. På ryggsiden har den anlegg til vinger. Beina er godt utviklet. På hodets underside har nymfene en fangmaske (en «leddet munn»).
Kongeøyenstikkere er gode flygere, men holder vanligvis til i vegetasjonen ikke langt fra vannet der de hadde sine nymfestadier. Hannene er de mest aktive og kan fly ett stykke på jakt etter mat. Ofte ses de patruljerende på den samme strekningen langs vassdraget, en skogsbilvei eller i en kraftlinjegate. Hunnene finnes ofte gjemt i vegetasjonen eller sittende på en grein, og er ikke så aktive som hannene.
Hunnen legger egg i mindre elver og bekker med ganske stri strøm. Nymfene lever det meste av sitt liv nedgravd i sand og stein, på bunnen. Nymfene er rovdyr og spiser andre mindre dyr.
Kongeøyenstikkere har ufullstendig forvandling, overgang fra nymfe til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere hudskift (nymfestadier). Nymfene lever i vann og ligner derfor lite på de voksne (imago), bortsett fra størrelsen. Når nymfen kommer til det siste hudskiftet finner den et strå eller noe, der den kan klatre opp over vannflaten. Her blir den hengende, mens huden revner på ryggsiden. Den nyklekte øyenstikkeren blir hengende på den gamle huden, eller like ved siden av, helt til den nye huden er noe herdet, og vingene har fått sin endelige form.
Kongeøyenstikkere eller bekkeøyenstikkere (Cordulegastridae) er den eneste delgruppen i overfamilien kongeøyenstikkere (Cordulegasteridea). De er som navnet antyder store øyenstikkere (Odonata). Kongeøyenstikkere er utbredt i hele verden, men særlig på den nordlige halvkule. De fleste arter finnes i varmere strøk. I Norge finnes bare én art, Cordulegaster boltonii, kalt kongeøyenstikker.
Multimedia w Wikimedia Commons Szklarnikowate (Cordulegastridae) – rodzina owadów z rzędu ważek należąca do podrzędu ważek różnoskrzydłych.
Rozpiętość skrzydeł dochodzi do 10,5 centymetra. Ubarwienie w żółte i czarne paski. Oczy są zielone lub niebieskawe i łączą się w jednym punkcie.
Larwy do rozwoju potrzebują stosunkowo czystej i wartko płynącej wody. Postacie dorosłe latają od czerwca aż do września. Spotkać je można zazwyczaj nad górskimi strumieniami. Samiczki składają jaja do wody latając prostopadle nad nią zanurzają pokładełko. Larwy zakopują się w dnie wystawiając tylko głowę i przednie odnóża. Rozwój w wodzie trwa od trzech do pięciu lat, i w tym czasie osiągają długość całkowitą co najmniej 45 milimetrów.
W Polsce występują dwa gatunki z rodzaju Cordulegaster[2]:
Obydwa są rzadkie na terenie kraju.
Na obszarze Europy i północnej Afryki występują m.in.:
Do rodziny zaliczane są rodzaje:
Szklarnikowate (Cordulegastridae) – rodzina owadów z rzędu ważek należąca do podrzędu ważek różnoskrzydłych.
Kungstrollsländor (Cordulegastridae) är en familj i insektsorningen trollsländor som tillhör underordningen egentliga trollsländor. Kännetecknande för familjen är att de flesta arterna är ganska stora trollsländor, ofta tecknade i gult och svart. Familjen finns i på de flesta håll i världen.
Denna systematik anger släkten.
Kungstrollsländor (Cordulegastridae) är en familj i insektsorningen trollsländor som tillhör underordningen egentliga trollsländor. Kännetecknande för familjen är att de flesta arterna är ganska stora trollsländor, ofta tecknade i gult och svart. Familjen finns i på de flesta håll i världen.
Cordulegastridae Calvert, 1893
Булавобрюхи[1], или кордулегастериды[2] (лат. Cordulegastridae), — семейство стрекоз из подотряда разнокрылых.
Глаза соприкасаются только в одной точке. Тело чёрное с металлическими пятнами[3].
В состав семейства включают следующие роды:
Булавобрюхи, или кордулегастериды (лат. Cordulegastridae), — семейство стрекоз из подотряда разнокрылых.
勾蜓科（Cordulegastridae）亦稱大蜓科[2]，是差翅亞目下的一個科。[3] 體型較大，體色呈褐色或黑色，有黃色斑點。見於流速緩慢的溪流旁，飛行高度約30～70厘米（12～28英寸）。
一般在潛水的沙中產卵。[4] 分佈與世界各地，北美洲的全部八個種都屬於Cordulegaster[3]。
其學名來源於古希臘語“kordylinus”（棒狀）和“gaster”（腹部）。[5]
这是一篇關於蜻蜓的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 勾蜓科（Cordulegastridae）亦稱大蜓科，是差翅亞目下的一個科。 體型較大，體色呈褐色或黑色，有黃色斑點。見於流速緩慢的溪流旁，飛行高度約30～70厘米（12～28英寸）。
一般在潛水的沙中產卵。 分佈與世界各地，北美洲的全部八個種都屬於Cordulegaster。
其學名來源於古希臘語“kordylinus”（棒狀）和“gaster”（腹部）。
オニヤンマ科（オニヤンマか、Cordulegastridae）は、トンボ目・トンボ亜目の一科。
大柄で頑丈な姿のトンボ。左右の複眼は中央でしっかりと接してはおらず、離れているか一点で接する。この点でヤンマ科とは異なり、サナエトンボ科などに似る。もう一つの特徴は下唇の中央に切れ込みがあることである。成虫は黒地に黄色い斑紋を持つものが多く、この体色は成熟による変化が少ない。この点でもヤンマ類とはやや異なる。
幼虫は細長いヤゴで、肌目が粗くて全体に毛が密生している。
この科は大きくはオニヤンマ亜科 Cordulegastinae とミナミヤンマ亜科 Chlorogomphinae に分けられる。前者は両複眼が接していること、産卵管が発達しており、尾の先端から突き出すことなどの特徴を持ち、後者で複眼は接しておらず、産卵管が退化的なのとははっきりした対称をなしている。
世界に6属60種ほどがあり、日本からは2属2種が知られる。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 
.jpg)
