Epilobium nutans F. W. Schmidt articles

Wierzbownica zwieszona ( Polish )

provided by wikipedia POL

Systematyka^[1] Domena eukarionty Królestwo rośliny Klad rośliny naczyniowe Klad rośliny nasienne Klasa okrytonasienne Klad różowe Rząd mirtowce Rodzina wiesiołkowate Rodzaj wierzbownica Gatunek wierzbownica zwieszona Nazwa systematyczna Epilobium nutans F.W.Schmidt^[2]
Fl. Boëm. 4: 82 1794 Synonimy

Epilobium heterophyllum Hegetschw.
Epilobium hornemannii Schur

Wierzbownica zwieszona^[3] (Epilobium nutans F.W.Schmidt) – gatunek rośliny należący do rodziny wiesiołkowatych.

Występuje w górach Europy Środkowej: w Alpach, górach Półwyspu Bałkańskiego, Karpatach, Pirenejach, Masywie Centralnym, Wogezach. W Polsce dość często występuje w Sudetach, rzadziej w Karpatach. W Karpatach spotykany jest w Beskidzie Śląskim na Palenicy i bardzo rzadko w Beskidzie Żywieckim na stokach Pilska, Hali Cebulowej i w rezerwacie przyrody pod Rysianką. W latach 2003-2004 odkryto w Beskidzie Śląskim kilkanaście stanowisk na stokach Baraniej Góry, Magurki Radziechowskiej i w dolinie Olzy w miejscowości Istebna. Pojedyncze stanowiska podano także w Brennej-Podskalu, na Beskidku i na polanach pod Gromniczkiem, Ślepa Dobka i Walaszne^[4].

Łodyga: Wzniesiona, pojedyncza i zazwyczaj nie rozgałęziająca się. Posiada 2-4 wyraźnie widoczne listewkowate, podłużne linie. Ma wysokość 5-20 cm i w górnej części jest przylegająco owłosiona. Charakterystyczną cechą taksonomiczną jest to, że szczyt łodygi podczas kwitnienia jest zwieszony. Roślina wytwarza nadziemne, wydłużone rozłogi z zielonymi, jajowatymi liśćmi^[5].

Liście: Łodygowe są jajowate lub jajowato lancetowate, o tępej nasadzie i całobrzegie. Mają krótkie ogonki z uwydatnionym nerwem środkowym. Środkowe liście mają długość 8-16 mm i szerokość 4-5 mm^[5].

Kwiaty: Różowofioletowe o długości ok. 5 mm. Zalążnia słupka bez przewężenia, znamię pałeczkowate, niepodzielone.

Owoc: Zazwyczaj przylegająco owłosiona (rzadko naga) torebka o długości 2,5-3 cm. Nasiona brodawkowane i zwężone na szczytach, z puchem kielichowym wyrastającym z wałeczkowatego rąbka na szczycie nasion^[5].

Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Zazwyczaj rośnie na odsłoniętych, słonecznych miejscach, najczęściej na polankach, na glebach wilgotnych i lekko kwaśnych^[4]. Gatunek charakterystyczny dla Ass. Bryo-Philonotidetum seriatae i Ass. Caricetum nigrae^[6].

Tworzy mieszańce z wierzbownicą błotną (E. palustre), w. mokrzycową, (E. alsinifolium) i w. drobnolistną (E. anagallidifolium)^[5].

Umieszczony na polskiej czerwonej liście w kategorii NT (bliski zagrożenia)^[7]. Głównym zagrożeniem dla gatunku jest niszczenie stanowisk oraz zmiana stosunków wodnych w wyniku działalności człowieka. Polany, na których występuje powinny zostać chronione jako użytek ekologiczny. Konieczny jest też monitoring. W Karpatach występuje na następujących obszarach chronionych: Park Krajobrazowy Beskidu Śląskiego, Żywiecki Park Krajobrazowy, rezerwat przyrody Barania Góra, rezerwat przyrody Pod Rysianką i użytek ekologiczny Hala Cebulowa^[4].

↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-01-14].
↑ The Plant List Epilobium nutans. [dostęp 2013-11-09].
↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
↑ ^a ^b ^c Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
↑ ^a ^b ^c ^d Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
↑ Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.