Uranotaenia is een geslacht van steekmuggen (Culicidae). De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1891 door Félix Lynch Arribálzaga.[1] Hij beschreef tevens de soorten U. nataliae en U. pulcherrima uit in de Argentijnse provincie Buenos Aires.
Er zijn meer dan 250 soorten Uranotaenia bekend, uit Zuid- en Noord-Amerika, Afrika, Australië/Oceanië en Azië. Men onderscheidt in dit geslacht twee ondergeslachten, Uranotaenia sensu stricto en Pseudoficalbia.
Het zijn kleine muskieten (niet langer dan 2 tot 4 mm). Er is niet veel gekend over hun bijt- en eetgewoonten. Sommige soorten blijken mensen niet te bijten, maar verkiezen koudbloedige dieren. Uit experimenten met Uranotaenia lowii uit het gebied rond de Mississippi in Louisiana bleek dat deze soort bij voorkeur amfibieën bijt, zoals de groene boomkikker (Hyla cinerea) of de bruine beeksalamander (Desmognathus fuscus), maar niet de mens.[2] Uranotaenia uit de Riukiu-eilanden voeden zich met bloed van kikkers als Kurixalus eiffingeri, Fejervarya sakishimensis of Limnonectes namiyei. Het is bijgevolg mogelijk dat deze muskieten vectoren zijn van arbovirussen tussen amfibieën.[3] U. alboabdominalis uit Afrika blijkt wel mensen te bijten. Andere soorten komen wel op de huid zitten, evenwel zonder te bijten.[4]
Bronnen, noten en/of referenties
