Protea grandiceps, commonly known as rooisuikerbos, suikerbos or red sugarbush,[2] is a flowering shrub that belongs to the Protea genus and is native to parts south western parts of South Africa.[3] The shrub was listed as a near threatened species in 2006 according to the South African National Biodiversity Institute.[4]
The shrub is round and grows 2 m (6 ft 7 in) high and blooms from September to January.[2] Fire destroys the plant but the seeds survive. The seed is stored in a cap and spread by the wind. The plant is unisexual. Pollination occurs through the action of birds. The tree's national number is 89.2.[5][6][4]
The species was first formally described by the botanist Leopold Trattinnick, the specific epithet means large head and is derived from the Latin words grandis meaning great or large and ceps meaning head in reference to the flower-heads.[5]
The plant is endemic to South Africa and is found in the Cape Peninsula, Hottentots-Holland Mountains, Riviersonderend Mountains, Langeberg, Outeniqua Mountains, Winterhoek Mountains and Kamanassie Mountains[5] where it is commonly situated on stony crevices on dry upper mountain slopes at altitudes of 1,200 to 1,700 m (3,900 to 5,600 ft). It is spread over a total area of around 652 km2 (252 sq mi) composed of fragmented populations.[4]
Protea grandiceps, commonly known as rooisuikerbos, suikerbos or red sugarbush, is a flowering shrub that belongs to the Protea genus and is native to parts south western parts of South Africa. The shrub was listed as a near threatened species in 2006 according to the South African National Biodiversity Institute.
De rode suikerbos (Protea grandiceps Tratt.) of ook rode suikerkan is een endemische plant van Zuid-Afrika uit het geslacht Protea die voorkomt in de provincie West-Kaap.
De plant wordt vermeld op de Zuid-Afrikaanse Rode Lijst in de categorie NT bijna bedreigd.[1] De reden is dat de plant langzaam volwassen wordt en daarmee kwetsbaar is voor al te vaak optredende branden. Andere bedreigingen is het plukken van zijn bloemen en het -voormalige- gebruik voor brandhout.
Het is een flinke, wat gedrongen struik van 2 meter hoog en 2-3 meter breed met een enkele hoofdstam. De bladeren zijn eirond of omgekeerd eirond en 8-13 cm in lengte en 3-8,5 cm in breedte. Ze zijn onbehaard met een afgeronde punt en een gegolfde rand en een opvallende enkele nerf. De kleur is blauwgroen met een roodachtige rand. De bloemen zijn ovaal van vorm, 10-14 cm lang en 6-8 cm breed. De schutbladen hebben de kleur van rode baksteen en zijn aan de binnenzijde bedekt met fijn, vrij lang haar, dat in kleur kan variëren van wit tot paars of bruin. Bij voorkeur groeit de plant op hellingen en plekken waar brandschade minder waarschijnlijk is.[2] De plant komt van nature voor van Kaapstad tot de Kammanassiebergen, maar op de Tafelberg is de soort vrijwel verdwenen. In zijn pamflet Silva Capensis van 1854 was Karl Wilhelm Ludwig Pappe de eerste die zich daar zorgen over maakte en opriep de plant wettelijk te beschermen.[3]
Bronnen, noten en/of referenties
