Caryocar coriaceum, pequiá, piqui, ye una especie botánica de planta con flor na familia de les Caryocaraceae. Ye endemicu de Brasil.
Ye un árbol qu'algama 15 m d'altor; fueyes coriacees, les cimeres sésiles, glabres, obovadas-cuneaes, mínimamente dentaes, de 7-8 cm x 5-8 mm d'anchu; inflorescencia recímanosa, con pedicelo elongáu, con 14 flores con mota 5-partíu, de 1 cm de diámetru, corola de 4 cm de diámetru con 5-pétalos, ovariu subgloboso.[1] Frutu drupa espinosa y nuez bien dura. Consúmese la so magaya aceitosa.[2]
Úsase'l so aceite de pequiá para cosmética y dermatoloxía[3]
Caryocar coriaceum describióse por Ludwig Wittmack y espublizóse en Flora Brasiliensis 12(1): 352. 1886.[4]
Caryocar coriaceum, pequiá, piqui, ye una especie botánica de planta con flor na familia de les Caryocaraceae. Ye endemicu de Brasil.
Caryocar coriaceum is a species of plant in the Caryocaraceae family. It is endemic to Brazil.
Caryocar coriaceum is a species of plant in the Caryocaraceae family. It is endemic to Brazil.
Caryocar coriaceum, pequiá, piqui, es una especie botánica de planta con flor en la familia de las Caryocaraceae. Es endémica de Brasil.
Es un árbol que alcanza 15 m de altura; hojas coriáceas, las superiores sésiles, glabras, obovadas-cuneadas, mínimamente dentadas, de 7-8 cm x 5-8 mm de ancho; inflorescencia racimosa, con pedicelo elongado, con 14 flores con cáliz 5-partido, de 1 cm de diámetro, corola de 4 cm de diámetro con 5-pétalos, ovario subgloboso.[2] Fruto drupa espinosa y nuez muy dura. Se consume su pulpa aceitosa.[3]
Se usa su aceite de pequiá para cosmética y dermatología[4]
Caryocar coriaceum fue descrita por Ludwig Wittmack y publicado en Flora Brasiliensis 12(1): 352. 1886.[5]
Caryocar coriaceum, pequiá, piqui, es una especie botánica de planta con flor en la familia de las Caryocaraceae. Es endémica de Brasil.
Piqui (Caryocar coriaceum) é uma planta da família Caryocaraceae, muito semelhante ao pequi (Caryocar brasiliense), e como este, também encontrada no cerrado.
A planta, de nome científico Caryocar coriaceum, é chamada de "piqui" (com i) na maioria de suas regiões de ocorrência, preferencialmente na Região Nordeste do Brasil, em contraposição ao nome "pequi" (com e), que corresponde ao nome popular da espécie Caryocar brasiliense na Região Centro-Oeste do Brasil e oeste de Minas Gerais. Já em Goiás e Tocantins, o piqui retratado neste artigo pode também ser chamado por "piquiá".
Cerrados e cerradões de alguns planaltos sedimentares (chapadas e cuestas) do Piauí, Ceará, Pernambuco, Bahia, Goiás e Tocantins, sobretudo nas partes mais altas desses mesmos planaltos. Está ameaçada de extinção, na categoria "em perigo", pela perda de habitat, decorrente de alterações antrópicas em seus ambientes de ocorrência, sendo em sua maior parte incêndios criminosos em unidades de conservação, especulação imobiliária e desmatamentos de cerrados nativos para a agropecuária.
Pode ser consumido in natura, porém, é ingerido cozido de diversas formas. É usado na preparação de 2 pratos típicos da Região Nordeste do Brasil: a piquizada e o arroz com piqui, à semelhança de Caryocar brasiliense (pequi).[3] Alguns estudos também sugerem que seu óleo, além de propriedades culinárias, também pode ser aplicado nas áreas de cosmética e dermatologia.[4]
Piqui (Caryocar coriaceum) é uma planta da família Caryocaraceae, muito semelhante ao pequi (Caryocar brasiliense), e como este, também encontrada no cerrado.
Caryocar coriaceum[2] är en tvåhjärtbladig växtart som beskrevs av Max Carl Ludwig Wittmack. Caryocar coriaceum ingår i släktet Caryocar och familjen Caryocaraceae.[3][4] IUCN kategoriserar arten globalt som starkt hotad.[1] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[3]
Caryocar coriaceum är en tvåhjärtbladig växtart som beskrevs av Max Carl Ludwig Wittmack. Caryocar coriaceum ingår i släktet Caryocar och familjen Caryocaraceae. IUCN kategoriserar arten globalt som starkt hotad. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.