dcsimg
Image of eranthis
Creatures » » Plants » » Dicotyledons » » Buttercup Family »

Winter Aconite

Eranthis hyemalis (L.) Salisb.

Associations

provided by BioImages, the virtual fieldguide, UK
In Great Britain and/or Ireland:
Foodplant / false gall
embedded sorus of Urocystis eranthidis causes swelling of live stem of Eranthis hyemalis
Remarks: season: 4-5
Other: sole host/prey

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
BioImages
project
BioImages

Comments

provided by eFloras
Eranthis hyemalis is a garden plant that sometimes persists after cultivation and occasionally becomes established locally. It has been reported for Newfoundland but it is probably not established there.

Eranthis cilicicus from southeastern Turkey, usually with more leaflets and smaller flowers, may be distinguished from E . hyemalis in gardens but not in the wild. Hybrids between the two species are referred to as E . × tubergenii .

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
bibliographic citation
Flora of North America Vol. 3 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
source
Flora of North America @ eFloras.org
editor
Flora of North America Editorial Committee
project
eFloras.org
original
visit source
partner site
eFloras

Description

provided by eFloras
Leaves basal, 3--10 cm. Leaf blade 3--5 cm diam.; lateral leaflets 2-parted, segments 2--3-cleft, terminal leaflet 3-cleft. Inflorescences: involucral bracts 2 cm. Flowers cup-shaped, 20--45 mm diam.; sepals 15--22 × 5--11mm; petals shorter than stamens, abaxial lip ca. 2--2.5 times length of adaxial lip. Follicles : body 8--14 mm; stipe ca. 3 mm. Seeds ca. 2 mm.
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
bibliographic citation
Flora of North America Vol. 3 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
source
Flora of North America @ eFloras.org
editor
Flora of North America Editorial Committee
project
eFloras.org
original
visit source
partner site
eFloras

Habitat & Distribution

provided by eFloras
Flowering late winter--early spring. Mostly moist places
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
bibliographic citation
Flora of North America Vol. 3 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
source
Flora of North America @ eFloras.org
editor
Flora of North America Editorial Committee
project
eFloras.org
original
visit source
partner site
eFloras

Synonym

provided by eFloras
Helleborus hyemalis Linnaeus, Sp. Pl. 1: 557. 1753; Cammarum hyemale (Linnaeus) Greene; Eranthis cilicicus Schott & Kotschy; E. ×tubergenii Hoog
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
bibliographic citation
Flora of North America Vol. 3 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
source
Flora of North America @ eFloras.org
editor
Flora of North America Editorial Committee
project
eFloras.org
original
visit source
partner site
eFloras

Eranthis hyemalis ( Asturian )

provided by wikipedia AST

Eranthis hyemalis ye una planta que s'atopa n'Europa, que pertenez a la familia Ranunculaceae, la familia del ranúnculo. La planta ye pequeña, pero tien flores grandes, marielles, en forma de platillo. Conozse comúnmente como "acónito d'iviernu" o "perdición del llobu". Esta planta crez d'un tubérculu y tien un vezu baxu. Toles partes de la planta son venenoses cuando son consumíes polos seres humanos.

 src=
Grabáu de Eranthis hyemalis en Flora von Deutschland, Österreich und der Schweiz 1885
 src=
Eranthis hyemalis en Florencia
 src=
Eranthis hyemalis, flores mediu abiertes
 src=
Eranthis hyemalis en Trädgårdsföreningen

Descripción

Planta viváz, con raigaños curties, tuberculoses. Tueru de 1 a 20 cm., desnudu, llampiñu. Fueyes lampiñas, desenvolviéndose dempués de les flores, 1 a 2 radicales, orbiculares pennatifidas. Arreyo similar a les fueyes, devasando la flor y el frutu.

Les flores marielles, solitaries y sésiles nel arreyo. Sépalos de 5 a 8, petaloides, caducos, pequeños pétalos de 5 a 8, bien tubulosos, de 2 llabios, folículos de 5 a 8, llibres, sobre 1 fila. Pedunculillos, diverxentes, engurriaos transversalmente, a picu igualando la metá del so llargor.

Distribución y hábitat

El so hábitat preferente son los llugares húmedu y montiegu. N'Europa central, dende Francia y Suiza a Serbia.

Usos

Planta montés de los montes, utilícense cultivares en xardinería como tapizante cubre suelos, y ta bien valorada como planta ornamental pol fechu de la so xamasca verde claru y les flores marielles qu'apaecen desaxeradamente ceo en primavera (febreru a marzu).

Taxonomía

Eranthis hyemalis describióse por (Carlos Linneo) Richard Anthony Salisbury y espublizóse en Transactions of the Linnean Society of London 8: 304, nel añu 1807.[1]

Etimoloxía

Eranthis: nome xenéricu que deriva de les pallabres griegues: er (= primavera) y anthos (= flor) y refierse al floriamientu tempranu de delles de les sos especies.[2]

hyemalis: epítetu llatín que significa "del iviernu"[3]

Híbridu
Sinonimia
  • Cammarum hyemale (L.) Hill
  • Cammarum hyemale (L.) Greene
  • Eranthis bulgarica (Stef.) Stef.
  • Eranthis hyemalis var. bulgaricus Stef.
  • Eranthis × tubergenii Hoog
  • Helleborus hyemalis L.
  • Helleborus involucratus Stokes
  • Helleborus monanthos Moench
  • Koellea hyemalis (L.) Biria
  • Robertia hiemalis (L.) Mérat[4]

Ver tamién

Referencies

Bibliografía

  • Heinz-Dieter Krausch: Kaiserkron und Päonien rot … – Entdeckung und Einführung unserer Gartenblumen. Dölling und Galitz Verlag, Hamburg 2003, ISBN 3-935549-23-7.
  • Angelika Lüttig und Juliane Kasten: Hagebutte & Co – Blüten, Früchte und Ausbreitung europäischer Pflanzen. Fauna Verlag, Nottuln 2003, ISBN 3-935980-90-6.
  • Anonymous. 1986. List-Based Rec., Soil Conserv. Serv., O.S.D.A. Database of the O.S.D.A., Beltsville.
  • Flora of North America Editorial Committee, y. 1997. Magnoliidae and Hamamelidae. 3: i–xxiii, 1–590. In Fl. N. Amer.. Oxford University Press, New York.
  • Scoggan, H. J. 1978. Dicotyledoneae (Saururaceae to Violaceae). 3: 547–1115. In Fl. Canada. National Museums of Canada, Ottawa.

Enllaces esternos

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Eranthis hyemalis: Brief Summary ( Asturian )

provided by wikipedia AST
Eranthis hyemalis

Eranthis hyemalis ye una planta que s'atopa n'Europa, que pertenez a la familia Ranunculaceae, la familia del ranúnculo. La planta ye pequeña, pero tien flores grandes, marielles, en forma de platillo. Conozse comúnmente como "acónito d'iviernu" o "perdición del llobu". Esta planta crez d'un tubérculu y tien un vezu baxu. Toles partes de la planta son venenoses cuando son consumíes polos seres humanos.

 src= Grabáu de Eranthis hyemalis en Flora von Deutschland, Österreich und der Schweiz 1885  src= Eranthis hyemalis en Florencia  src= Eranthis hyemalis, flores mediu abiertes  src= Eranthis hyemalis en Trädgårdsföreningen
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Eranthis hyemalis ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

Eranthis hyemalis és una planta que es troba a Europa de la família de les Ranunculàcies, la família del ranuncle. La planta és petita, però té flors grans, grogues, en forma de platet. Aquesta planta creix d'un tubercle i té un hàbit baix. Totes les parts de la planta són verinoses quan són consumides pels éssers humans.

Descripció

Planta vivaç, amb arrels curtes, tuberculoses. Tronc d'1 a 20 cm, nu, sense pèl. Fulles glabres, desenvolupant-se després de les flors, 1 a 2 radicals, orbiculars pennatífides. Involucre semblant a les fulles, sobrepassant la flor i el fruit.

Les flors són grogues, solitàries i sèssils a l'involucre. Sèpals de 5 a 8, petaloides, caducs, petits pètals de 5 a 8, molt tubulosos, de 2 llavis, fol·licles de 5 a 8, lliures, sobre una fila. Pedunculets, divergents, arrugats transversalment, a pic igualant la meitat de la seva longitud.

Distribució i hàbitat

El seu hàbitat preferent són els llocs humits i boscosos. A Europa central, des de França i Suïssa a Sèrbia.

Usos

Planta silvestre dels boscos. S'utilitzen cultivars a jardineria com entapissant per a cobrir sòls, i està molt valorada com a planta ornamental pel seu fullatge verd clar i les flors grogues que apareixen extremadament d'hora a la primavera (febrer a març).

Galeria

Referències

  1. «Eranthis hyemalis» a EOL. Data consulta: 19 de juny de 2014.

Bibliografia

  • Heinz-Dieter Krausch: Kaiserkron und Päonien rot … – Entdeckung und Einführung unserer Gartenblumen. Dölling und Galitz Verlag, Hamburg 2003, ISBN 3-935549-23-7.
  • Angelika Lüttig und Juliane Kasten: Hagebutte & Co – Blüten, Früchte und Ausbreitung europäischer Pflanzen. Fauna Verlag, Nottuln 2003, ISBN 3-935980-90-6.
  • Anonymous. 1986. List-Based Rec., Soil Conserv. Serv., U.S.D.A. Database of the U.S.D.A., Beltsville.
  • Flora of North America Editorial Committee, e. 1997. Magnoliidae and Hamamelidae. 3: i–xxiii, 1–590. In Fl. N. Amer.. Oxford University Press, New York.
  • Scoggan, H. J. 1978. Dicotyledoneae (Saururaceae to Violaceae). 3: 547–1115. In Fl. Canada. National Museums of Canada, Ottawa.

Enllaços externs

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Eranthis hyemalis Modifica l'enllaç a Wikidata  src= Podeu veure l'entrada corresponent a aquest tàxon, clade o naturalista dins el projecte Wikispecies.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Eranthis hyemalis: Brief Summary ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

Eranthis hyemalis és una planta que es troba a Europa de la família de les Ranunculàcies, la família del ranuncle. La planta és petita, però té flors grans, grogues, en forma de platet. Aquesta planta creix d'un tubercle i té un hàbit baix. Totes les parts de la planta són verinoses quan són consumides pels éssers humans.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Bleidd-dag y gaeaf ( Welsh )

provided by wikipedia CY

Lysieuyn blodeol bychan yw Bleidd-dag y gaeaf sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Ranunculaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Eranthis hyemalis a'r enw Saesneg yw Winter aconite.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Bleidd-dag y Gaeaf.

Mae'r blodau'n gymesur ac yn ddeuryw. Nodwedd arbennig y planhigyn hwn yw bod y sepalau'n lliwgar ac yn edrych yn debyg iawn i betalau. Ceir ychydig lleia erioed o wenwyn o fewn y planhigyn: protoanemonin,sy'n wenwyn i anifail a dyn, alcaloidau neu glycodidau. Mae'n perthyn yn agos i flodyn menyn.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gerddi Kew; adalwyd 21 Ionawr 2015
Comin Wikimedia
Mae gan Gomin Wikimedia
gyfryngau sy'n berthnasol i:
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CY

Bleidd-dag y gaeaf: Brief Summary ( Welsh )

provided by wikipedia CY

Lysieuyn blodeol bychan yw Bleidd-dag y gaeaf sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Ranunculaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Eranthis hyemalis a'r enw Saesneg yw Winter aconite. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Bleidd-dag y Gaeaf.

Mae'r blodau'n gymesur ac yn ddeuryw. Nodwedd arbennig y planhigyn hwn yw bod y sepalau'n lliwgar ac yn edrych yn debyg iawn i betalau. Ceir ychydig lleia erioed o wenwyn o fewn y planhigyn: protoanemonin,sy'n wenwyn i anifail a dyn, alcaloidau neu glycodidau. Mae'n perthyn yn agos i flodyn menyn.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CY

Talovín zimní ( Czech )

provided by wikipedia CZ
 src=
Talovín zimní

Talovín zimní (Eranthis hyemalis) je druh rostliny z čeledi pryskyřníkovitých, v ČR běžně pěstované na zahrádkách, kvetoucí velmi brzy na jaře.

Popis

Je to jednodomá bylina s podzemními hlízkami, dorůstá asi 5–20 cm výšky.[1][2] Lodyhy jsou nízké, přízemní listy se vyvíjí až po odkvětu, jsou dlouze řapíkaté, čepel je v obrysu okrouhlá, dlanitě 5–7 četná.[1] Lodyžní listy chybí. Listeny jsou v přeslenu po třech těsně pod květem, jsou členěné v široce čárkovité úkrojky. Květy jsou oboupohlavní, jednotlivé na vrcholu stonku, asi 2–3 cm v průměru. Kališní lístky jsou korunovitě zbarvené (petaloidní), což je někdy interpretováno jako okvětí,[1] jsou sytě žluté.[2] Korunní jsou drobné, kalíškovité, s nektárii.[1] Kvete velmi brzy na jaře, v únoru až v březnu, v teplých zimách i v lednu.[2] Tyčinek je mnoho. Opylování pomocí hmyzu (entomogamie).[1] Plodem je měchýřek, zpravidla 9–17 mm dlouhý, měchýřky jsou uspořádány v souplodí a zpravidla jich bývá 4-9. Počet chromozomů je 2n=16.[2]

Rozšíření

Talovín zimní je přirozeně rozšířen v jižní Evropě, od JV Francie, přes Itálii, býv. Jugoslávii po Bulharsko a v Malé Asii.[3] Pěstován a zplanělý je i jinde, člověkem byl zavlečen i do Severní Ameriky.[4] V ČR je to běžně pěstovaná okrasná jarní bylina na zahrádkách, zřídka zplaňuje.[2] Celá rostlina je jedovatá.

Reference

  1. a b c d e CHRTKOVÁ, Anna. Helleboraceae Loisel.. In: HEJNÝ, Slavomil; SLAVÍK, Bohumil (eds.). Květena České republiky, vol. 1. Praha: Academia, 1988. S. 365-403. (česky)
  2. a b c d e HROUDA, Lubomír. Ranunculaceae Juss.. In: KUBÁT, Karel et. all. Klíč ke květeně České republiky. Praha: Academia, 2002. S. 108-128. (česky)
  3. Flora Europaea [online]. Dostupné online. (anglicky)
  4. Flóra Severní Ameriky [online]. Dostupné online. (anglicky)

Externí odkazy

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autoři a editory
original
visit source
partner site
wikipedia CZ

Talovín zimní: Brief Summary ( Czech )

provided by wikipedia CZ
 src= Talovín zimní

Talovín zimní (Eranthis hyemalis) je druh rostliny z čeledi pryskyřníkovitých, v ČR běžně pěstované na zahrádkách, kvetoucí velmi brzy na jaře.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autoři a editory
original
visit source
partner site
wikipedia CZ

Erantis (art) ( Danish )

provided by wikipedia DA

Erantis (Eranthis hyemalis), eller have-erantis, er en lav, fladedækkende flerårig urt af den type, man ofte kalder "knoldplanter". På grund af den meget tidlige blomstring plantes den i haverne, hvor den betragtes som én af de tidligste forårsbebudere. Hele planten er giftig.

Beskrivelse

Erantis er en flerårig, urteagtig plante med en lav, fladedækkende vækst. De tre stængelblade sidder kransstillet øverst på den korte, oprette stængel. De er hånddelte med 5 lapper, der er smalt elliptiske og helrandede med en tydelig spids. Det enlige, grundstillede blad ses først efter afblomstringen. Det er ligeledes hånddelt med 5 lapper. Begge bladsider er græsgrønne, men oversiden er præget af den fremhævede midterribbe. Blomstringen sker i januar-marts, og den består af en grøn-brun, opret og hul, glat stængel med tre højblade under den forholdsvis store, gule blomst med seks gule bægerblade. Kronblade mangler. De grundstillede blade er langstilkede og runde eller hjerteformede med 5-7, hånddelte lapper. Frugterne er tørre kapsler med frø, som modner godt og spirer villigt i Danmark.

Rodnettet består af den vandrette jordstængel ("knolden") med talrige trævlerødder.

Højde x bredde og årlig tilvækst: 0,05 x 0,05 (5 x 5 cm/år), heri ikke medregnet de puder, som planten danner med tiden. Målene kan bruges til beregning af planteafstande i fx haver.

Hjemsted

Planten dyrkes i haver, men er naturaliseret i Danmark, hvor den findes i østdanske skove og parker. Centraleuropa er dens oprindelige hjemsted, hvor den vokser på lyse og varme steder i ege-avnbøgeskove, langs skovkanter og på græsningsarealer, men den er sjælden overalt i sit oprindelige område. Planten betragtes som et relikt fra tertiærtiden.

I skove, domineret af ahorn, nær Bohor i Gorjanci bakkerne på den lave del af Konjiška-bjergene i det østlige Slovenien, vokser arten i samfund, der er delvist alpint og delvist dinarisk præget, sammen med bl.a. alm. guldstjerne, alm. milturt, vintergæk, desmerurt, dorotealilje, hulrodet lærkespore, hvid kornstjerne, knoldet kulsukker, langstilket lærkespore, nibladet springklap, plettet arum, ramsløg, tobladet skilla og vedvarende måneskulpe[1]




Note

Eksterne henvisninger

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia DA

Erantis (art): Brief Summary ( Danish )

provided by wikipedia DA

Erantis (Eranthis hyemalis), eller have-erantis, er en lav, fladedækkende flerårig urt af den type, man ofte kalder "knoldplanter". På grund af den meget tidlige blomstring plantes den i haverne, hvor den betragtes som én af de tidligste forårsbebudere. Hele planten er giftig.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia DA

Winterling ( German )

provided by wikipedia DE
 src=
Der Titel dieses Artikels ist mehrdeutig. Siehe auch: Winterling (Begriffsklärung)

Der Winterling (Eranthis hyemalis)[1] ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Winterlinge (Eranthis) innerhalb der Familie der Hahnenfußgewächse (Ranunculaceae). Er wird gerne in Gärten und Parks angepflanzt und ist eine der ersten Frühlingsblumen.

Beschreibung

 src=
Unterirdische Pflanzenteile
 src=
Illustration des Winterlings aus Flora von Deutschland, Österreich und der Schweiz, 1885

Vegetative Merkmale

Der Winterling wächst als ausdauernde krautige Pflanze und erreicht Wuchshöhen von 5 bis 20 Zentimetern. Als Speicher- und Überdauerungsorgan dient eine in der Erde liegende kugelförmige Sprossknolle, die aus dem Hypokotyl gebildet wird.[2]

Die Laubblätter erscheinen gewöhnlich nach der Blütezeit. Die grundständigen Laubblätter entspringen einzeln der Knolle, wobei pro Blütenstandsschaft meist nur ein Laubblatt entwickelt wird. Die Laubblätter sind in Blattstiel und -spreite gegliedert. Der Blattstiel ist relativ lang. Die Blattspreite ist im Umriß rundlich und sind drei- bis siebenteilig.[1][3]

Generative Merkmale

Die Blütezeit reicht im Vorfrühling von Februar bis März. Die radiärsymmetrischen und zwittrigen Blüten stehen einzeln am Ende eines relativ dicken, unbehaarten, grün bis rotbraunen Stängels, der am Grund von Niederblättern umgeben ist.[4] Dicht unter jeder Blüte befindet sich eine Hülle aus drei quirlartig sitzenden, geschlitzten Hochblättern, die auch als Involucrum bezeichnet wird. Funktionell entsprechen sie dem nicht vorhandenen Kelch und übernehmen somit dessen Schutzfunktion für die sich entwickelnde Blüte. Das Perigon besteht aus meist sechs, seltener fünf bis acht, gleich gestalteten, glänzend gelben Blütenhüllblättern.[5] Sie sind schmal-eiförmig geformt und meist ganzrandig. Ihre Länge misst 10 bis 15 (22) Millimeter, der Blütendurchmesser beträgt etwa 2,5 Zentimeter. Etwa 17 bis 38 (durchschnittlich 29) Staubblätter sind spiralig auf der verlängerten Blütenachse angeordnet. Sie sind kürzer als die Blütenhüllblätter. Zwischen den Blütenhüllblättern und den Staubblättern befinden sich meist sechs gestielte, tütenförmige und zweilippig ausgestaltete, etwa 6 mm lange Nektarblätter. Die vier bis acht Fruchtblätter sind unverwachsen (chorikarpes Gynözeum).[1] Den kurzen Griffel schließt eine Narbe ab.[6]

Analog zur Anzahl der Fruchtblätter entstehen nach erfolgreicher Befruchtung pro Blüte vier bis acht braune Balgfrüchte, die miteinander verbunden sind und so in einer Sammelbalgfrucht zusammengefasst sind. Der Fruchtstiel ist bis 10 Millimeter lang. Die durch den Griffelrest geschnäbelten Balgfrüchte messen im Reifezustand bis 15 Millimeter. Sie enthalten mehrere braune und etwas kantige, circa 2,5 Millimeter lange Samen.[1][4]

Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 16.[7]

Ökologie

Lebensweise

Hinsichtlich seiner Lebensform zählt er daher zu den Geophyten.[2] Wie bei allen Frühjahrsgeophyten ziehen die oberirdischen Pflanzenteile zum Sommer hin ein. Das Pflanzenexemplar überdauert bis zum Neuaustrieb im kommenden Jahr mittels der im Boden liegenden Knolle, in der die Nährstoffe hierfür gespeichert werden.[5]

Blütenbiologie

Die Blütenbildung tritt erstmals 3 bis 5 Jahre nach der Aussaat ein. Wir haben es mit einem Frühjahrsblüher und einem Schneeblüher zu tun. Untersuchungen zeigten, dass Temperatureinbrüche und Schneefall zu Beginn der Blütezeit sich hemmend auf das Aufblühen neuer Blüten auswirkte, jedoch die Blüten nicht schädigte.[6] Blütenökologisch handelt es sich um homogame „Nektar führende Scheibenblumen“. Die Blüten sind nur bei Sonnenschein geöffnet, abends schließen sie ab 19 Uhr oder früher. Das Öffnen und Schließen der Blüten ist ein temperaturabhängiger Wachstumsprozess; es liegt eine sogenannte Thermonastie vor. Bestäuber sind Fliegen, besonders aber Bienen, auch die hummelähnlichen Großen Holzbienen, und Hummeln. Der Nektar ist aber nur letzteren zugänglich, weil dafür mindestens ein 2 mm langer Rüssel erforderlich ist. Der Duft wird von den Nektarblättern und den Staubblättern abgegeben. Auch Selbstbestäubung ist möglich, sie ist aber wenig erfolgreich. Der Winterling liefert als eine der ersten Pflanzenarten im Jahr Nektar und Pollen. Untersuchungen in Polen zeigten, dass etwa 1,23 mg Nektar pro Blüte produziert wird und dieser eine Zuckerkonzentration von ungefähr 72 % aufweist.[6] Steigt die Temperatur an sonnigen Wintertagen auf 10 bis 12 °C, so kann man an den Blüten die ersten Bienenanflüge beobachten.

Ausbreitungbiologie

 src=
Fruchtstand mit reifen geöffneten Balgfrüchten

Fruchtreife ist von Mai bis Juni. Die Balgfrüchte sind auf der Innenseite wasserabstoßend, und sie stellen beim Öffnen ein schaufelförmiges Gebilde dar. Da der Blütenschaft sehr elastisch ist, werden die Samen beim Aufschlag von Regentropfen herausgeschleudert (es liegt ein Regenballist vor) und dann durch das Regenwasser (als Regenschwemmling) weiter ausgebreitet, bei heftigem Regen ist eine Schleuderweite von 40 cm und mehr möglich. Die letzten Samen werden ausgestreut, wenn die trocken gewordenen, ganzen Stängel vom Wind verweht werden. Die Embryonen in den Samen gelangen erst nach deren Ausstreuen zur Entwicklung.[4] Die Samen sind Kältekeimer. Vegetative Vermehrung kann in Kultur durch Teilung der Knollen erfolgen.[6]

 src=
Winterlinge im Februar
 src=
Ausgedehnter Bestand an Winterlingen im Rautal bei Jena (Anfang März)

Vorkommen

Die ursprüngliche Heimat des Winterlings reicht von Südostfrankreich über Italien und Ungarn bis nach Bulgarien und in die Türkei, wo der Winterling vor allem in feuchten Laubwäldern und in Gebüschen und Weinbergen wächst. In West- und Zentraleuropa sowie in Nordamerika ist der Winterling ein eingebürgerter Neophyt.

In Mitteleuropa kommt er örtlich in Weinbergen oder in lichten Gebüschen verwildert vor, beispielsweise in Thüringen bei Jena, mehrfach in Baden-Württemberg und im Schweizer Jura bei Solothurn; an den genannten Orten bildet er mitunter größere Bestände. Sonst ist er gelegentlich unbeständig aus der Kultur ausgebrochen und wächst so in Mitteldeutschland vom Rheinland bis nach Sachsen, wobei meist nur wenige Pflanzen in der Nähe von Gartenanlagen zu finden sind. Der Winterling gilt somit in Deutschland als Stinsenpflanze.

Der Winterling gedeiht am besten auf nährstoffreichen, lockeren Lehmböden und eher im Halbschatten als im vollen Licht.

In Mitteleuropa ist er eine Charakterart der Assoziation Weinbergslauch-Gesellschaft (Geranio-Allietum) im Verband der Erdrauch-Wolfsmilch-Gesellschaften (Fumario-Euphorbion), kommt aber auch in Gesellschaften der Ordnung Prunetalia (Gebüsche und Hecken) vor. In Südosteuropa ist er eine Charakterart der Verbände Auwald (Alno-Ulmion) und Eichen-Hainbuchen-Wälder (Carpinion betuli).[7]

Die ökologischen Zeigerwerte nach Landolt et al. 2010 sind in der Schweiz: Feuchtezahl F = 3 (mäßig feucht), Lichtzahl L = 3 (halbschattig), Reaktionszahl R = 4 (neutral bis basisch), Temperaturzahl T = 4+ (warm-kollin), Nährstoffzahl N = 3 (mäßig nährstoffarm bis mäßig nährstoffreich), Kontinentalitätszahl K = 2 (subozeanisch).[8]

Die Verwendung des Winterlings als Zierpflanze im Garten begann in der 2. Hälfte des 16. Jahrhunderts. Aus Kräuterbüchern weiß man, dass er bereits 1588 von Joachim Camerarius in dessen Garten in Nürnberg kultiviert wurde. Camerarius hatte diese Pflanze von einer Italienreise mitgebracht. In den ersten drei Jahrzehnten des 17. Jahrhunderts wurde der Winterling in den Pflanzenverzeichnissen diverser Gärten aufgeführt. Populär wurde diese Pflanzenart, als gegen Ende des 18. Jahrhunderts großzügig angelegte Landschaftsparks in Mode kamen. Der Winterling eignete sich gut für die Verpflanzung in weitläufigen Wiesen. Diese Zierpflanze verwilderte aus Parkanlagen, in klimatisch begünstigten Gebieten breitete sie sich stark aus.

Taxonomie

Die Erstveröffentlichung erfolgte 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, 1, S. 557.[9][10] Die Neukombination zu Eranthis hyemalis (L.) Salisb. wurde im Jahre 1807 durch den englischen Botaniker Richard Anthony Salisbury in Transactions of the Linnean Society of London, Band 8, S. 304 veröffentlicht. Weitere Synonyme für Eranthis hyemalis (L.) Salisb. sind: Cammarum hyemale (L.) Greene, Eranthis ×tubergenii Hoog, Eranthis cilicicus Schott & Kotschy.[11] Der Gattungsname Eranthis kommt aus dem Griechischen und setzt sich aus den Worten ἦρ er für Frühling und ἄνθος anthos für Blüte zusammen. Das Artepitheton hyemalis ist lateinischen Ursprungs, bedeutet winterlich und nimmt ebenso wie die Gattungsbezeichnung auf die frühe Blütezeit Bezug.[5]

Giftigkeit

Der Winterling ist bei Verzehr giftig, insbesondere die Knollen sind stark giftig.

Die Hauptwirkstoffe sind Herzglykoside aus der Gruppe der Bufadienolide, Eranthin A und B.

Vergiftungserscheinungen sind Übelkeit, Erbrechen, Koliken, unregelmäßiger, verlangsamter Puls, Herzschwäche, Sehstörungen, Atemnot, bei letaler Dosis Herzstillstand im Kollaps.

Trivialnamen

Für den Winterling bestehen bzw. bestanden auch die weiteren deutschsprachigen Trivialnamen: Ackerwurz, Knobelblumen und Knoble.[12]

Weitere Fotos

Literatur

  • Heinz-Dieter Krausch: Kaiserkron und Päonien rot … – Entdeckung und Einführung unserer Gartenblumen. Dölling und Galitz Verlag, Hamburg 2003, ISBN 3-935549-23-7.
  • Angelika Lüttig, Juliane Kasten: Hagebutte & Co – Blüten, Früchte und Ausbreitung europäischer Pflanzen. Fauna Verlag, Nottuln 2003, ISBN 3-935980-90-6.
  • Oskar Sebald, Siegmund Seybold, Georg Philippi (Hrsg.): Die Farn- und Blütenpflanzen Baden-Württembergs. Band 1: Allgemeiner Teil, Spezieller Teil (Pteridophyta, Spermatophyta): Lycopodiaceae bis Plumbaginaceae. 2., ergänzte Auflage. Eugen Ulmer, Stuttgart 1993, ISBN 3-8001-3322-9.
  • Dietmar Aichele, Heinz-Werner Schwegler: Die Blütenpflanzen Mitteleuropas. Band 2, 2. überarbeitete Auflage. Franckh-Kosmos-Verlag, 2000, ISBN 3-440-08048-X.
  • Ruprecht Düll, Herfried Kutzelnigg: Taschenlexikon der Pflanzen Deutschlands und angrenzender Länder. Die häufigsten mitteleuropäischen Arten im Portrait. 7., korrigierte und erweiterte Auflage. Quelle & Meyer, Wiebelsheim 2011, ISBN 978-3-494-01424-1.
  • Lutz Roth, Max Daunderer, Kurt Kormann: Giftpflanzen – Pflanzengifte. Vorkommen, Wirkung, Therapie, allergische und phototoxische Reaktionen. Mit Sonderteil über Gifttiere. 6., überarbeitete Auflage, Sonderausgabe. Nikol, Hamburg 2012, ISBN 978-3-86820-009-6.

Einzelnachweise

  1. a b c d Eranthis hyemalis (L.) Salisb., Winterling. FloraWeb.de
  2. a b Eckehart J. Jäger, Klaus Werner (Hrsg.): Exkursionsflora von Deutschland. Begründet von Werner Rothmaler. 18., bearbeitete Auflage. Band 2. Gefäßpflanzen: Grundband, Spektrum, Heidelberg u. a. 2011, ISBN 978-3-8274-1606-3, S. 313f.
  3. J. C. Röhling, W. D. C. Koch: Deutschlands Flora, Band 4, Verlag Friedrich Wilmans, Frankfurt am Main, 1833, S. 196.
  4. a b c Jürgen Damboldt, Walter Zimmermann: Ranunculaceae. In: Gustav Hegi: Illustrierte Flora von Mitteleuropa. Band 3, Teil 3: Dicotyledones. 1. Teil: Nymphaeaceen, Ceratophyllaceen, Magnoliaceae, Paeoniaceen, Ranunculaceae. 2., völlig neu bearb. Aufl. Carl Hanser, München 1974, S. 81–356.
  5. a b c Annette Höggemeier: Eranthis hyemalis – Winterling, Jahrbuch Bochumer botanischer Verein, 2011, S. 199ff.
  6. a b c d Krystyna Rysiak, Beata Żuraw: The biology of flowering of Winter Aconite (Eranthis hyemalis (L.) SALISB.) in Acta Agrobotanica Volume 64, Issue 2, 2011, S. 25–32. doi:10.5586/aa.2011.014
  7. a b Erich Oberdorfer: Pflanzensoziologische Exkursionsflora für Deutschland und angrenzende Gebiete. 8. Auflage. Verlag Eugen Ulmer, Stuttgart 2001, ISBN 3-8001-3131-5. S. 396.
  8. Eranthis hyemalis (L.) Salisb. In: Info Flora, dem nationalen Daten- und Informationszentrum der Schweizer Flora. Abgerufen am 28. März 2022.
  9. Linné 1753 eingescannt bei biodiversitylibrary.org.
  10. Linné’s Herbarbelege.
  11. Eranthis hyemalis bei Tropicos.org. Missouri Botanical Garden, St. Louis Abgerufen am 17. Oktober 2015.
  12. Georg August Pritzel, Carl Jessen: Die deutschen Volksnamen der Pflanzen. Neuer Beitrag zum deutschen Sprachschatze. Philipp Cohen, Hannover 1882, S. 142 (archive.org).

Weblinks

 src=
– Album mit Bildern, Videos und Audiodateien
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Winterling: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE
 src= Der Titel dieses Artikels ist mehrdeutig. Siehe auch: Winterling (Begriffsklärung)

Der Winterling (Eranthis hyemalis) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Winterlinge (Eranthis) innerhalb der Familie der Hahnenfußgewächse (Ranunculaceae). Er wird gerne in Gärten und Parks angepflanzt und ist eine der ersten Frühlingsblumen.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Ayttablomke ( Western Frisian )

provided by wikipedia emerging languages

It Ayttablomke of winterakonytsje (Eranthis hyemalis) is as wylde plant te finen yn berchbosken yn súdwest-Jeropa, bgl. yn Itaalje, de Balkan en dy kontreien. Oeral oars yn Jeropa is it allinne as túnplant te finen. Hjir en dêr is it min ofte mear ynboargere. It Ayttablomke wurdt rekkene ta de stinzeplanten.

 src=
Ayttablomkes yn Tierpark Berlin

Sjoch ek

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia auteurs en redakteuren

Ayttablomke: Brief Summary ( Western Frisian )

provided by wikipedia emerging languages

It Ayttablomke of winterakonytsje (Eranthis hyemalis) is as wylde plant te finen yn berchbosken yn súdwest-Jeropa, bgl. yn Itaalje, de Balkan en dy kontreien. Oeral oars yn Jeropa is it allinne as túnplant te finen. Hjir en dêr is it min ofte mear ynboargere. It Ayttablomke wurdt rekkene ta de stinzeplanten.

 src= Ayttablomkes yn Tierpark Berlin
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia auteurs en redakteuren

Eranthis hyemalis

provided by wikipedia EN

Shoot emerging from soil in early spring

Eranthis hyemalis, the winter aconite, is a species of flowering plant in the buttercup family Ranunculaceae, native to calcareous woodland habitats in France, Italy and the Balkans, and widely naturalized elsewhere in Europe.[1]

Description

It is a tuberous-rooted herbaceous perennial growing to 15 cm (6 in), with large (2–3 cm (1–1 in)), yellow, cup-shaped flowers held above a collar of 3 leaf-like bracts, appearing in late winter and early spring. The six sepals are bright yellow and petaloid, and the petals are in the form of tubular nectaries.[2] There are numerous stamens and usually six unfused carpels. The fruit are follicles each containing several seeds.[3]: 104 

As a spring ephemeral plant, its life cycle exploits the deciduous woodland canopy, flowering at the time of maximum sunlight reaching the forest floor, then completely dying back to its underground tuber after flowering.

Names

The Latin specific epithet hyemalis means "winter-flowering",[4] while the name of the genus is a compound of the Greek elements Er 'Spring' and anthos 'flower' - so named for its early flowering.[5]

Cultivation

The plant is valued in cultivation as one of the earliest of all flowers to appear.[6] E. hyemalis[7] and the sterile hybrid cultivar 'Guinea Gold'[8] have both gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.[9]

Toxicity

All parts of the plant are poisonous when consumed by humans and other mammals,[10] because it contains cardiac glycosides similar to those present in Adonis vernalis. Glycosides of this type stimulate the heart when administered in small doses, but in very large doses may cause serious, often irreparable heart damage. Symptoms of poisoning include colicky abdominal pains, nausea, vomiting, diarrhoea, disturbed vision, dyspnea, bradycardia and, in severe cases, cardiac arrest.[11] Specific cardiac glycosides present in E.hyemalis include Eranthin A and B, belonging to the bufadienolide group,[12] found also in (and named for) the toad venom bufotoxin.

References

  1. ^ Bulbs by Phillips, Roger and Rix, Martyn, ed. Brian Mathew, pub. Pan (Garden Plants Series) 1989
  2. ^ Liangqian, Li; Tamura, Michio (2001). "Eranthis, Salisbury, Trans. Linn. Soc. London 8: 303. 1807, nom. cons". Flora of China. 6: 148–149.
  3. ^ Stace, C. A. (2010). New Flora of the British Isles (3 ed.). Cambridge, U.K.: Cambridge University Press. ISBN 9780521707725.
  4. ^ Harrison, Lorraine (2012). RHS Latin for gardeners. United Kingdom: Mitchell Beazley. p. 224. ISBN 9781845337315.
  5. ^ Royal Horticultural Society Dictionary of Gardening pub. Oxford University Press 1984 Volume II Cochemia-Javanicus
  6. ^ RHS A-Z encyclopedia of garden plants. United Kingdom: Dorling Kindersley. 2008. p. 1136. ISBN 978-1405332965.
  7. ^ "RHS Plant Selector - Eranthis hyemalis". Retrieved 28 January 2020.
  8. ^ "RHS Plant Selector - Eranthis hyemalis (Tubergenii Group) 'Guinea Gold'". Retrieved 28 January 2020.
  9. ^ "AGM Plants - Ornamental" (PDF). Royal Horticultural Society. July 2017. p. 35. Retrieved 6 February 2018.
  10. ^ Grunwald, D.; Lütkefels, E.; Wohlsein, P. (2002-10-01). "Intoxication of a dog with winter aconite (Eranthis hyemalis)". Kleintierpraxis. 47 (10). ISSN 0023-2076.
  11. ^ STARÝ, František, Poisonous Plants (Hamlyn colour guides) – pub. Paul Hamlyn April, 1984, translated from the Czech by Olga Kuthanová.
  12. ^ "Archived copy". Archived from the original on 2014-03-18. Retrieved 2016-05-10.{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (link)

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Eranthis hyemalis: Brief Summary

provided by wikipedia EN
Shoot emerging from soil in early spring

Eranthis hyemalis, the winter aconite, is a species of flowering plant in the buttercup family Ranunculaceae, native to calcareous woodland habitats in France, Italy and the Balkans, and widely naturalized elsewhere in Europe.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Erantido vintra ( Esperanto )

provided by wikipedia EO

Erantido vintra (science: Eranthis hyemalis)[1] estas specio de pereno el familio ranunkolacoj. Nature kreskas en sud-okcidenta kaj centra Eŭropo (Jugoslavio, Bulgario, Italio) kaj okcidenta Azio (Irako, Turkio)[2].

Nomo devenas de la grekaj vortoj: er – printempo, anthos – floro kaj latina vorto hyems – vintro.

 src=
Floroj de erantido vintra
 src=
Floro de erantido vintra
 src=
Fruktoj/folikloj de erantido vintra

Vidu

Erantido

Referencoj

En tiu ĉi artikolo estas uzita traduko de teksto el la artikolo Rannik zimowy en la pola Vikipedio.

 src=
Semoj de erantido vintra
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Erantido vintra: Brief Summary ( Esperanto )

provided by wikipedia EO

Erantido vintra (science: Eranthis hyemalis) estas specio de pereno el familio ranunkolacoj. Nature kreskas en sud-okcidenta kaj centra Eŭropo (Jugoslavio, Bulgario, Italio) kaj okcidenta Azio (Irako, Turkio).

Nomo devenas de la grekaj vortoj: er – printempo, anthos – floro kaj latina vorto hyems – vintro.

 src= Floroj de erantido vintra  src= Floro de erantido vintra  src= Fruktoj/folikloj de erantido vintra
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Eranthis hyemalis ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Eranthis hyemalis es una planta de la familia Ranunculaceae, la familia del ranúnculo, que se encuentra en Europa. La planta es pequeña, pero tiene flores grandes, amarillas, en forma de platillo. Se conoce comúnmente como "acónito de invierno" o "perdición del lobo". Esta planta crece de un tubérculo y tiene un hábito bajo. Todas las partes de la planta son venenosas cuando son consumidas por los seres humanos.

 src=
Grabado de Eranthis hyemalis en Flora von Deutschland, Österreich und der Schweiz 1885
 src=
Eranthis hyemalis en Florencia
 src=
Eranthis hyemalis, flores medio abiertas
 src=
Eranthis hyemalis en Trädgårdsföreningen

Descripción

Planta viváz, con raíces cortas, tuberculosas. Tronco de 1 a 20 cm., desnudo, lampiño. Hojas lampiñas, desarrollándose después de las flores, 1 a 2 radicales, orbiculares pennatifidas. Involucro similar a las hojas, sobrepasando la flor y el fruto.

Las flores amarillas, solitarias y sésiles en el involucro. Sépalos de 5 a 8, petaloides, caducos, pequeños pétalos de 5 a 8, muy tubulosos, de 2 labios, folículos de 5 a 8, libres, sobre 1 fila. Pedunculillos, divergentes, arrugados transversalmente, a pico igualando la mitad de su longitud.

La floración en Europa ocurre ya a mediados de febrero, siendo junto a las campanillas de invierno o al azafrán silvestre, una de las primeras plantas en hacerlo. Las flores suelen durar alrededor de una semana. Las flores se cierran durante la noche y el mal tiempo, y vuelven a abrirse durante el día. En este proceso de apertura y cierre, los pétalos crecen en longitud.

Distribución y hábitat

Su hábitat preferente son los lugares húmedos y boscosos. En Europa central, desde Francia y Suiza a Serbia.

Usos

Planta silvestre de los bosques, se utilizan cultivares en jardinería como tapizante cubre suelos, y está muy valorada como planta ornamental por el hecho de su follaje verde claro y las flores amarillas que aparecen extremadamente temprano en primavera (febrero a marzo).

Taxonomía

Eranthis hyemalis fue descrita por (Carlos Linneo) Richard Anthony Salisbury y publicado en Transactions of the Linnean Society of London 8: 304, en el año 1807.[1]

Etimología

Eranthis: nombre genérico que deriva de las palabras griegas: er (= primavera) y anthos (= flor) y se refiere a la floración temprana de algunas de sus especies.[2]

hyemalis: epíteto latíno que significa "del invierno"[3]

Híbrido
Sinonimia
  • Cammarum hyemale (L.) Hill
  • Cammarum hyemale (L.) Greene
  • Eranthis bulgarica (Stef.) Stef.
  • Eranthis hyemalis var. bulgaricus Stef.
  • Eranthis × tubergenii Hoog
  • Helleborus hyemalis L.
  • Helleborus involucratus Stokes
  • Helleborus monanthos Moench
  • Koellea hyemalis (L.) Biria
  • Robertia hiemalis (L.) Mérat[4]

Referencias

Bibliografía

  • Heinz-Dieter Krausch: Kaiserkron und Päonien rot … – Entdeckung und Einführung unserer Gartenblumen. Dölling und Galitz Verlag, Hamburg 2003, ISBN 3-935549-23-7.
  • Angelika Lüttig und Juliane Kasten: Hagebutte & Co – Blüten, Früchte und Ausbreitung europäischer Pflanzen. Fauna Verlag, Nottuln 2003, ISBN 3-935980-90-6.
  • Anonymous. 1986. List-Based Rec., Soil Conserv. Serv., U.S.D.A. Database of the U.S.D.A., Beltsville.
  • Flora of North America Editorial Committee, e. 1997. Magnoliidae and Hamamelidae. 3: i–xxiii, 1–590. In Fl. N. Amer.. Oxford University Press, New York.
  • Scoggan, H. J. 1978. Dicotyledoneae (Saururaceae to Violaceae). 3: 547–1115. In Fl. Canada. National Museums of Canada, Ottawa.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Eranthis hyemalis: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Eranthis hyemalis es una planta de la familia Ranunculaceae, la familia del ranúnculo, que se encuentra en Europa. La planta es pequeña, pero tiene flores grandes, amarillas, en forma de platillo. Se conoce comúnmente como "acónito de invierno" o "perdición del lobo". Esta planta crece de un tubérculo y tiene un hábito bajo. Todas las partes de la planta son venenosas cuando son consumidas por los seres humanos.

 src= Grabado de Eranthis hyemalis en Flora von Deutschland, Österreich und der Schweiz 1885  src= Eranthis hyemalis en Florencia  src= Eranthis hyemalis, flores medio abiertas  src= Eranthis hyemalis en Trädgårdsföreningen
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Italiantalventähti ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Italiantalventähti (Eranthis hyemalis) on varhain keväällä kukkiva monivuotinen keltakukkainen talventähtien sukuun kuuluva leinikkikasvi. Sitä viljellään koristekasvina. Italiantalventähteä tavataan alkuperäisenä Italiassa ja Pohjois-Balkanilla.[1]

Ulkonäkö ja koko

Italiantalventähdellä on mukulamainen juurakko, josta kasvaa 8–16 senttimetriä korkea pysty varsi. Sen kukka on 3–4 cm leveä ja loistavan keltainen.[1]

Lähteet

  1. a b Mossberg, B. & Stenberg, L.: Suuri Pohjolan kasvio, 2. painos, s. 163. Suomentanut Vuokko, S. & Väre, H. Helsinki: Tammi, 2005. ISBN 951-31-2924-1.
 src=
Italiantalventähti vanhassa kasviokuvassa.
Tämä kasveihin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Italiantalventähti: Brief Summary ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Italiantalventähti (Eranthis hyemalis) on varhain keväällä kukkiva monivuotinen keltakukkainen talventähtien sukuun kuuluva leinikkikasvi. Sitä viljellään koristekasvina. Italiantalventähteä tavataan alkuperäisenä Italiassa ja Pohjois-Balkanilla.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Eranthis hyemalis ( French )

provided by wikipedia FR

Eranthe d'hiver

Eranthis hyemalis (ou hiemalis), appelé « hellébore d'hiver » ou « éranthe d'hiver » est une espèce de plantes à fleurs herbacée de la famille des Ranunculaceae.

Description

Cette plante vivace tubéreuse qui s'étend en tapis possède des fleurs jaunes (d'un diamètre de 20 à 30 mm) ressemblant à des boutons d'or et situées isolément au sommet des tiges au cœur d'une collerette verte (l'involucre) ; les grandes pièces jaunes (au nombre de 5 à 8) constitutives du périanthe de la fleur sont des sépales pétaloïdes caducs tandis que les 5 à 8 pétales, jaunes eux aussi, sont beaucoup plus petits, tubuleux ; ils entourent les nombreuses étamines et les 5 à 8 follicules situés au centre de la fleur. La plante mesure de 5 à 20 cm de hauteur. Elle apprécie de pousser sous les arbres où elle fleurit en février-mars.

Répartition

On la rencontre dans le Sud-Est de l'Europe occidentale (Italie) et en Asie mineure (Turquie). Elle peut être naturalisée ailleurs, en France notamment, en Belgique (où elle est très localisée)[1].

Références

  1. Lambinon J. et al., Nouvelle flore de la Belgique, du G.-D. de Luxembourg, du Nord de la France et des régions voisines (Ptéridophytes et Spermatophytes), Meise, Jardin botanique national de Belgique, 6e éd., 2012, 1195 p. (ISBN 978-90-72619-88-4)

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Eranthis hyemalis: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

Eranthe d'hiver

Eranthis hyemalis (ou hiemalis), appelé « hellébore d'hiver » ou « éranthe d'hiver » est une espèce de plantes à fleurs herbacée de la famille des Ranunculaceae.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Dáthabha geimhridh ( Irish )

provided by wikipedia GA

Is planda é an dáthabha geimhridh.

 src=
Is síol é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.


license
cc-by-sa-3.0
copyright
Údair agus eagarthóirí Vicipéid
original
visit source
partner site
wikipedia GA

Wšědna zymnička ( Upper Sorbian )

provided by wikipedia HSB

Wšědna zymnička (Eranthis hyemalis) je rostlina ze swójby maslenkowych rostlinow (Ranunculaceae). Dalšej serbskej ludowej mjenje stej zymnik a zymska kwětka.

Wopisanje

Wšědna zymnička docpěwa wysokosć wot 5 hač 15 cm.

Stołpik je čerwjenobruny.

Spódnje łopjena so hakle po času kćěwa jewja a su kulojte a hač k spódkej pjećdźělne hač sydomdźělne. Wotrězki su dwulapate hač třilapate.

Kćěje wot februara hač měrca. Žołte kćenja docpěwaja šěrokosć wot 2 hač 3 cm.

Płody docpěwaja dołhosć wot 15 mm.

Stejnišćo a rozšěrjenje

Rosće we włóžnych lisćowych lěsach juhowuchodneje Europy, ale w srjedźnej Europje w zahrodach, parkach, winicach a kerčinach. Pochadźa originalnje z južneje a juhowuchodneje Europy.

Žórła

  • Schauer - Caspari: Pflanzenführer für unterwegs, ISBN 978-3-8354-0354-3, 2. nakład, 2008, strona 128 (němsce)
  • Brankačk, Jurij: Wobrazowy słownik hornjoserbskich rostlinskich mjenow na CD ROM. Rěčny centrum WITAJ, wudaće za serbske šule. Budyšin 2005.
  • Kubát, K. (Hlavní editor): Klíč ke květeně České republiky. Academia, Praha (2002)
  • Lajnert, Jan: Rostlinske mjena. Serbske. Němske. Łaćanske. Rjadowane po přirodnym systemje. Volk und Wissen Volkseigener Verlag Berlin (1954)
  • Rězak, Filip: Němsko-serbski wšowědny słownik hornjołužiskeje rěče. Donnerhak, Budyšin (1920)
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia HSB

Wšědna zymnička: Brief Summary ( Upper Sorbian )

provided by wikipedia HSB

Wšědna zymnička (Eranthis hyemalis) je rostlina ze swójby maslenkowych rostlinow (Ranunculaceae). Dalšej serbskej ludowej mjenje stej zymnik a zymska kwětka.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia HSB

Eranthis hyemalis ( Italian )

provided by wikipedia IT

Eranthis hyemalis ((L.) Salisb., 1807), comunemente nota come piè di gallo, è una pianta erbacea appartenente alla famiglia delle Ranunculaceae, originaria del bacino del Mediterraneo[1].

Etimologia

Il nome generico (Eranthis) deriva da due radici greche: er (= primavera) e anthos (= fiore) e fa riferimento alla sua precoce fioritura[2]. Quello specifico deriva dal latino hyemalis (= d'inverno) e si riferisce ancora una volta alla sua precoce fioritura (alla fine dell'inverno).[3]
Il binomio scientifico attualmente accettato (Eranthis hyemalis) è stato proposto dal botanico britannico Richard Anthony Salisbury (1761 - 1829) in una pubblicazione del 1807. Originariamente questa pianta venne classificata come Helleborus hyemalis (attualmente considerato il basionimo di questa pianta) da Carl von Linné (1707 – 1778) biologo e scrittore svedese, considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione Species Plantarum del 1753.

Descrizione

 src=
Descrizione delle parti della pianta

Sono piante erbacee, glabre e perenni non molto alte (da 5 a 15 cm). Si distinguono benissimo grazie al verticillo di foglie immediatamente sotto il fiore giallo vivo. Sono debolmente profumate. La forma biologica di queste piante è geofita rizomatosa (G rhiz), ossia sono piante che portano le gemme in posizione sotterranea. Durante la stagione avversa non presentano organi aerei e le gemme si trovano in organi sotterranei chiamati rizomi, dei fusti sotterranei dai quali, ogni anno, si dipartono radici e fusti aerei.

Radici

L'apparato radicale è secondario da rizoma.

Fusto

  • Parte ipogea: la parte sotterranea del fusto consiste in un rizoma tuberoso (i tubercoli hanno una morfologia irregolare) a portamento orizzontale.
  • Parte epigea: la parte aerea è breve e colorata di rossastro. Generalmente è formata da uno scapo unifloro e da alcune foglie basali.

Foglie

 src=
Le foglie
  • Foglie basali: le foglie sono collegate direttamente al rizoma tramite un lungo picciolo e usualmente nascono dopo la fioritura. Sono peltate con una forma da rotondeggiante a orbicolare. La lamina è del tipo palmatosetto: divisa quasi completamente più o meno in tre segmenti. Ogni segmento (o lobo) è una lunga lacinia con apice rotondo. Lunghezza del picciolo: 5 – 10 cm. Diametro della foglia completa: 2 – 5 cm.
  • Foglie cauline: quelle cauline formano un verticillo appena sotto il fiore (possono essere considerate, secondo prospettive diverse, delle brattee oppure un involucro fiorale – esempio di transizione verso un calice vero e proprio).

Infiorescenza

 src=
Infiorescenza

I fiori solitari spuntano direttamente dal rizoma (è considerato un fiore sessile). Lo scapo è unifogliato, ossia il fiore è circondato da un involucro bratteale monofillo, sessile simile alle foglie basali. Questo involucro simula il calice. Dimensione delle brattee: 2 cm.

Fiore

 src=
Il fiore

Questi fiori sono considerati fiori arcaici, o perlomeno derivati da fiori più arcaici dalla struttura aciclica. Il perianzio è formato da un solo verticillo di elementi più o meno indifferenziati (fiori apoclamidati), i quali hanno una funzione di protezione e sono chiamati tepali o sepali (la distinzione dei due termini in questo caso è ambigua e quindi soggettiva). I petali veri e propri sono molto ridotti[4]. I fiori sono attinomorfi, più o meno esameri (a 6 elementi di base), ermafroditi e dialisepali (e anche dialipetali). Diametro dei fiori: 2 – 3 cm (massimo 4,5 cm).

  • Formula fiorale: per questa pianta viene indicata la seguente formula fiorale:
* K 5-8, C 6-8, A molti, G pochi (supero)[5]
  • Calice: il calice è composto da 5 - 8 (mediamente 6) sepali lanceolati (lunghi il doppio della larghezza) lucidi di tipo petaloide. Sono caduchi. Il colore dei sepali è giallo intenso con sfumature rossastre all'esterno. Dimensione dei sepali: larghezza 5 – 11 mm; lunghezza 15 – 22 mm.
  • Corolla: i petali sono in numero variabile da 6 a 8, molto piccoli (più brevi degli stami), a forma tubulosa e con apice bilobo; sono inoltre nettariferi.
  • Androceo: gli stami (a disposizione spiralata) molto numerosi (mediamente una trentina) e si dividono in esterni e interni; quelli esterni sono 6 e sterili.
  • Gineceo: l'ovario è supero formato da pochi (da 3 a 9) carpelli peduncolati. Ogni carpello contiene diversi ovuli (da 6 a 9).
  • Fioritura: da febbraio a marzo. In zone particolarmente riparate e soleggiate fiorisce prestissimo addirittura a gennaio.

Frutti

 src=
I frutti

I frutti sono dei follicoli (da 3 a 9) rostrati e stipitati. Ogni follicolo contiene pochi semi lisci. Lunghezza del corpo: 8 – 14 mm. Lunghezza dello stipite: 3 mm. Dimensione dei semi: 2 mm.

Riproduzione

  • Impollinazione: l'impollinazione è garantita soprattutto da diversi insetti, come api e vespe in quanto sono piante nettarifere (impollinazione entomogama).
  • Riproduzione: la fecondazione avviene sia tramite l'impollinazione dei fiori (vedi sopra), ma anche per divisione del piede (propagazione tipicamente orticola).

Distribuzione e habitat

 src=
Distribuzione della pianta (Distribuzione regionale[6] – Distribuzione alpina[7])
  • Geoelemento: il tipo corologico (area di origine) è Sud Europeo.
  • Distribuzione: questo fiore si trova in gran parte dell'Europa meridionale (Alpi Dinariche e Monti Balcani). In Italia è presente quasi ovunque (a parte le isole e alcune regioni alpine). Verso sud tende ad elevarsi in quota (da 600 a 1000 m s.l.m.). Nelle province alpine italiane è presente con sicurezza nella provincia di Cuneo, Brescia, Verona e Treviso. Alcune stazioni sono presenti anche negli Usa orientali.
  • Habitat: l'habitat tipico di questa specie sono i campi, siepi, vigneti ed alcuni tipi di bosco su terreni freschi e umidi; ma anche i prati e pascoli mesofili. Il substrato preferito è sia calcareo che siliceo, con pH neutro e terreno ad alto contenuto nutrizionale che deve essere mediamente umido.
  • Distribuzione altitudinale: sui rilievi queste piante si possono trovare fino a 1000 m s.l.m.; frequentano quindi il piano vegetazionale collinare.

Fitosociologia

Dal punto di vista fitosociologico la specie di questa voce appartiene alla seguente comunità vegetale[7]:

Formazione: delle comunità terofiche pioniere nitrofile
Classe: Stellarietea mediae
Ordine: Papaveretalia rhoeadis
Alleanza: Veronico-Euphorbion
Associazione: Veronico-Euphorbienion

Sistematica

Il genere Eranthis comprende poche di specie (una sola spontanea dei territori italiani – quella di questa voce) distribuite soprattutto nelle zone temperate dell'Emisfero boreale (Europa e Asia media). La famiglia delle Ranunculaceae invece comprende oltre 2000 specie distribuite su circa 47 generi[8] (2500 specie e 58 generi secondo altre fonti[9]).
La posizione tassonomica di questa pianta nel corso del tempo ha subito più di qualche revisione. Inizialmente Carl von Linné l'assegnò al genere Helleborus (vedi il basionimo) per certe sue somigliante puramente morfologiche come il verticillo di brattee appena sotto l'infiorescenza o la precocità della fioritura. In seguito venne creato un genere specifico (Eranthis Salisb.) all'interno della tribù delle Helleboreae DC.. Ma attualmente dopo diverse ricerche filogenetiche è risultato che questo genere è più affine alla tribù delle Actaeeae Spach. (vedi la voce Eranthis). All'interno del genere si trova nella sezione Eranthis.
Il numero cromosomico di E. hyemalis è: 2n = 16[10][11]

Variabilità

Nell'elenco che segue sono indicate alcune sottospecie (l'elenco può non essere completo e alcuni nominativi sono considerati da altri autori dei sinonimi della specie principale o anche di altre specie):

  • var. bulgaricus Stef. (1941) (originaria della Bulgaria).

Ibridi

Nell'elenco seguente sono indicati alcuni ibridi interspecifici:

Altri ibridi sono possibili con Eranthis sibirica.

Sinonimi

Questa entità ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco che segue indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:

  • Helleborus hyemalis L. (1753) (basionimo)
  • Cammarum hyemale (Linnaeus) Greene (1897)
  • Eranthis bulgaricus (Stef.) Stef. (1963)
  • Eranthis cilicicus Schott & Kotschy (1854)
  • Eranthis isaurica C.Simon (1980)
  • Helleborus involucratus Stokes (1812)
  • Helleborus monanthos Moench (1794)
  • Koellea hyemalis (L.) Biria (1811)
  • Robertia hiemalis (L.) Mérat (1812)

Specie simili

Il fiore di questa voce è molto particolare e unico e quindi poco confondibile. Ad uno sguardo distratto può sembrare simile alla Caltha palustris L.; lo si distingue comunque per le foglie molto più a forma di lacinia (quelle della “caltha” sono reniformi).

Usi

Farmacia

Tutta la pianta come altre “ranunculaceae” è velenosa.

Giardinaggio

L'impiego della “hyemalis” è soprattutto nel giardinaggio, specialmente in vasetto per averne la fioritura in casa. Nel giardinaggio questa pianta è stata introdotta a metà del 1800. Un certo successo nella floricoltura ha avuto un cultivar ibrido con Eranthis sibirica[12]. Il fiore non è particolarmente appariscente ma diventa prezioso per la sua precoce fioritura quando tutta la terra è ancora “addormentata” per la stagione fredda. Il ”Piè di gallo” è di facile impianto in quanto è molto rustico.

Note

  1. ^ (EN) Eranthis hyemalis (L.) Salisb., su Plants of the World Online, Royal Botanic Gardens, Kew. URL consultato il 5 febbraio 2021.
  2. ^ eFloras - Flora of North America, su efloras.org. URL consultato il 13 ottobre 2010.
  3. ^ Botanical names, su calflora.net. URL consultato il 13 ottobre 2010.
  4. ^ Pignatti, vol.1 - p. 277.
  5. ^ Tavole di Botanica sistematica, su dipbot.unict.it. URL consultato il 1º ottobre 2010 (archiviato dall'url originale il 14 maggio 2011).
  6. ^ Checklist of the Italian Vascular Flora, p. 91.
  7. ^ a b Flora Alpina, p. 124.
  8. ^ Botanica Sistematica, p. 327.
  9. ^ Strasburger, p. 817.
  10. ^ Tropicos Database, su tropicos.org. URL consultato il 13 ottobre 2010.
  11. ^ Index synonymique de la flore de France, su www2.dijon.inra.fr. URL consultato il 13 ottobre 2010.
  12. ^ Motta, p. 129.

Bibliografia

  • Giacomo Nicolini, Enciclopedia Botanica Motta. Volume secondo, Milano, Federico Motta Editore, 1960, p. 120.
  • Sandro Pignatti, Flora d'Italia. Volume primo, Bologna, Edagricole, 1982, p. 282, ISBN 88-506-2449-2.
  • D. Aeschimann, K. Lauber, D.M. Moser, J-P. Theurillat, Flora Alpina. Volume primo, Bologna, Zanichelli, 2004, p. 124.
  • 1996 Alfio Musmarra, Dizionario di botanica, Bologna, Edagricole.
  • Eduard Strasburger, Trattato di Botanica. Volume 2, Roma, Antonio Delfino Editore, 2007, p. 817, ISBN 88-7287-344-4.
  • Judd-Campbell-Kellogg-Stevens-Donoghue, Botanica Sistematica - Un approccio filogenetico, Padova, Piccin Nuova Libraria, 2007, p. 327, ISBN 978-88-299-1824-9.
  • F. Conti, G. Abbate, A. Alessandrini, C. Blasi, An annotated checklist of the Italian Vascular Flora, Roma, Palombi Editore, 2005, p. 91, ISBN 88-7621-458-5.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Eranthis hyemalis: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

Eranthis hyemalis ((L.) Salisb., 1807), comunemente nota come piè di gallo, è una pianta erbacea appartenente alla famiglia delle Ranunculaceae, originaria del bacino del Mediterraneo.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Winterakoniet ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De winterakoniet (Eranthis hyemalis) is een plant uit de ranonkelfamilie (Ranunculaceae). Het is een stinsenplant die al vroeg in het voorjaar bloeit (januari tot maart).

De plant heeft stengels met daarop telkens één gele bloem, die omringd wordt door een krans van ongeveer zes ongesteelde bladeren. De bloem heeft meestal zes langwerpige bloemdekbladen.

 src=
Winterakoniet (Landgoed Brakel Gelderland)

De winterakoniet is in de Benelux vrij zeldzaam en komt voornamelijk voor op en in de buurt van oude landgoederen. De plant komt van nature voor in Zuid-Frankrijk, Italië en de Balkan. In andere landen is de plant verwilderd.

Externe link

Stinsenplant en bijgoed
Kenmerkende stinsenplanten:adderwortel · blauwe anemoon · blauwe druifjes · bosanemoon · boerenkrokus · bonte krokus · bosgeelster · daslook · gele anemoon · gevlekt longkruid · gevlekte aronskelk · gewone vogelmelk · gewoon sneeuwklokje · grote bosaardbei · holwortel · herfsttijloos · Italiaanse aronskelk · Haarlems klokkenspel · knikkende vogelmelk · kievitsbloem · kraailook · lelietje-van-dalen · lenteklokje · mansoor · oosterse sterhyacint · trompetnarcis · vingerhelmbloem · vroege sterhyacint · wilde hyacint · wilde narcis · winterakonietBijkomende soorten:alpenbes · armbloemig look · beemdooievaarsbek · bergbeemdgras · blauwe anemoon · bloedzuring · bosvergeet-mij-nietje · daglelies · donkere ooievaarsbek · dikkemanskruid · elfenbloempje · fluitenkruid · gele dovenetel · gevlekte dovenetel · grote sneeuwroem · gebroken hartje · gulden sleutelbloem · Japans hoefblad · Japanse duizendknoop · maarts viooltje · monnikskap · Kaukasisch sneeuwklokje · keizerskroon · kleine maagdenpalm · kleine sneeuwroem · kruipend zenegroen · lievevrouwebedstro · leverbloempje · oosterse anemoon · overblijvende ossentong · prachtframboos · pastinaak · robertskruid · roomse kervel · salomonszegel · slanke sleutelbloem · sneeuwbes · speenkruid · stinkend nieskruid · struisvaren · stengelloze sleutelbloem · Turkse lelie · tuinkamperfoelie · voorjaarszonnebloem · voorjaarshelmkruid · wilde akelei · wit hoefblad · wrangwortel · zevenblad · zomerklokje
Wikimedia Commons Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Eranthis hyemalis op Wikimedia Commons.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Winterakoniet: Brief Summary ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De winterakoniet (Eranthis hyemalis) is een plant uit de ranonkelfamilie (Ranunculaceae). Het is een stinsenplant die al vroeg in het voorjaar bloeit (januari tot maart).

De plant heeft stengels met daarop telkens één gele bloem, die omringd wordt door een krans van ongeveer zes ongesteelde bladeren. De bloem heeft meestal zes langwerpige bloemdekbladen.

 src= Winterakoniet (Landgoed Brakel Gelderland)

De winterakoniet is in de Benelux vrij zeldzaam en komt voornamelijk voor op en in de buurt van oude landgoederen. De plant komt van nature voor in Zuid-Frankrijk, Italië en de Balkan. In andere landen is de plant verwilderd.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Erantis ( Norwegian )

provided by wikipedia NO
 src=
Erantis eller vinterblom er en av de tidligste vårblomstene

Erantis eller vinterblom (Eranthis hyemalis) er en liten plante som tilhører ranunkel- eller soleiefamilien. Den blomstrer samtidig med eller før sneklokkene.

Erantis sprer seg lett og er ganske vanlig i Danmark og i det sydlige Sverige.

Eksterne lenker

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia NO

Erantis: Brief Summary ( Norwegian )

provided by wikipedia NO
 src= Erantis eller vinterblom er en av de tidligste vårblomstene

Erantis eller vinterblom (Eranthis hyemalis) er en liten plante som tilhører ranunkel- eller soleiefamilien. Den blomstrer samtidig med eller før sneklokkene.

Erantis sprer seg lett og er ganske vanlig i Danmark og i det sydlige Sverige.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia NO

Rannik zimowy ( Polish )

provided by wikipedia POL
 src=
Kwitnące ranniki zimowe

Rannik zimowy (Eranthis hyemalis (L.) Salisb.) – gatunek rośliny wieloletniej z rodziny jaskrowatych (Ranunculaceae). Występuje w stanie dzikim w Europie środkowej i południowo-wschodniej. W pozostałej części kontynentu jest uprawiany i dziczejący. Uprawiany jest także, choć rzadko, w Polsce i także czasem rośnie jako uciekinier z upraw (efemerofit). Nazwa rośliny pochodzi od greckich słów: er – wiosna, anthos – kwiat i łacińskiego słowa hyems – zima.

Rozmieszczenie geograficzne

Gatunek rośnie w naturze od południowo-wschodnich krańców Francji[3], poprzez północne Włochy, Austrię, kraje byłej Jugosławii, Węgry, Rumunię, po Bułgarię[4][2]. Bywa podawany także z Azji zachodniej (północny Irak i Turcja)[2], ale na tamtym obszarze rośnie podobny rannik cylicyjski E. cilicicus.

Po rozprzestrzenieniu w uprawie gatunek występuje także jako zdziczały w środkowej i zachodniej części Europy[4]. W Polsce uprawiany jest zwłaszcza w zachodniej części kraju i notowany jest jako gatunek przejściowo dziczejący (efemerofit)[5].

Morfologia

 src=
Kwiat rannika zimowego
 src=
Owoce – mieszki rannika zimowego
Łodyga
Wyrasta z niewielkiej, kulistawej bulwy podziemnej. Może osiągnąć wysokość do 15 cm[6], jest naga[4], niekiedy jest czerwono nabiegła. Nierozgałęziona, zakończona jest pojedynczym kwiatem wspartym kryzą podsadek.
Liście
Asymilacyjne wyrastają z bulwy nad powierzchnię gruntu dopiero po przekwitnięciu. Zasychają w maju. Są długoogonkowe i osiągają do 10 cm wysokości. Blaszka liściowa ma do 5 cm średnicy i jest głęboko, dłoniasto podzielona.
Kwiaty
Wyrastają na długich szypułkach i otoczone są tuż pod okwiatem okółkiem trzech, dłoniasto podzielonych podsadek kwiatowych o długości ok. 2 cm. Okwiat kubeczkowatego kształtu osiąga od 2 do 4 cm średnicy. Zewnętrzne listki okwiatu są jaskrawożółte i osiągają do 22 mm długości i 11 mm szerokości. Listki wewnętrznego okółka są drobne, krótsze od pręcików. U nasady listków okwiatu znajdują się miodniki[7]. Jest ich 5–6, rzadko 3–4 i mają kształt lejkowaty[3]. Pręciki w liczbie od kilkunastu do 38 wyrastają spiralnie wokół apokarpicznego słupkowia. Składa się ono z 3–5 jednokomorowych zalążni zwieńczonych krótkimi szyjkami i znamionami[3].
Owoce
Krótkoszypułkowe mieszki osiągające ok. 15 mm długości[4]. Zawierają nasiona o średnicy ok. 2 mm[8].

Ekologia

W naturze gatunek występuje w żyznych i cienistych lasach liściastych. Poza naturalnym zasięgiem, w Europie Środkowej i Zachodniej, rośnie czasami dziko w zaroślach, lasach i starych parkach jako uciekinier z uprawy[3]. Występuje na glebach wilgotnych, próchnicznych[6], wymaga dużej wilgotności gleby zwłaszcza w okresie wiosennym[3].

Biologia

Bylina, geofit. Odnawia się co roku z bulw. Pęd z pąkiem kwiatowym zaczyna wzrost już w okresie zimowym[3]. Podczas jego wzrostu przez grunt, znajdujący się na szczycie pąk kwiatowy osłonięty jest przez stulone wokół niego dłoniasto podzielone podsadki[9][3]. Kwitnie od lutego do marca lub kwietnia jako jedna z najwcześniej kwitnących roślin w klimacie umiarkowanym[10][6]. Kwitnie długo, jeśli utrzymuje się niska temperatura[11]. Gdy temperatury przekraczającą 10°C – bardzo szybko przekwitają[6][11]. Z kolei przymrozki i opady śniegu kwiatom nie szkodzą, a jedynie opóźniają rozwijanie się kolejnych. Wieczorami, a także podczas pochmurnej pogody kwiaty stulają okwiat, prawdopodobnie w celu ochrony wnętrza przed niską temperaturą. Rozwijają się zwykle ok. godziny 9 rano. Szczyt kwitnienia przypada na godziny od 10 do 12. Pyłek uwalniany jest sukcesywnie z kolejnych pylników przez dwa do trzech dni. Po opróżnieniu pylników pręciki odpadają. Wraz z ostatnimi pręcikami odpadają także miodniki, a na końcu – listki okwiatu[3]. Kwiaty wabią owady zapylające swoim zapachem, barwą i nektarem. W każdym kwiecie powstaję go średnio według różnych badań od 1,23 mg do 1,46 mg. Zawiera średnio 26 do 72% cukrów. Po zakończeniu kwitnienia rozwijają się nad powierzchnią gruntu długoogonkowe liście asymilacyjne[3].

Nasiona kiełkują natychmiast po rozsianiu. W pierwszym i drugim roku wzrostu rozwijają tylko długoogonkowy i dłoniasto podzielony liść. W trzecim roku po raz pierwszy zakwitają[3].

Zmienność

Z Bułgarii opisano odmianę var. bulgaricus Stefanov, 1939 o cechach nawiązujących do rannika cylicyjskiego E. cilicicus[4].

Rannik zimowy tworzy mieszańca z rannikiem cylicyjskim E. cilicicus noszącego nazwę rannika Tubergena Eranthis × tubergenii[8]. Z roślin tych wyselekcjonowano odmianę uprawną 'Guinea Gold', o kwiatach osiągających 6 cm średnicy i liściach silniej podzielonych, często brązowo nabiegłych[12].

Zastosowanie

Roślina ozdobna, uprawiana ze względu na swoją bardzo wczesną porę kwitnienia[11]. Gatunek uprawiany i rozprzestrzeniany jest jako roślina ozdobna od 1570 roku[6]. Jest to także roślina miododajna.

Ranniki sadzone są zwykle w ogrodach skalnych oraz na wiosennych rabatach. Dobrze udają się także w pojemnikach[10]. Zalecane są także do sadzenia pod drzewami i krzewami zrzucającymi liście na zimę. Dzięki ocienieniu gleba w takich miejscach wolniej przesycha, a w okresie kwitnienia ranniki mają odpowiednią ilość światła[13]. Rekomendowane jest sadzenie roślin w dużych grupach wraz z innymi gatunkami kwitnącymi wczesną wiosną (np. śnieżyczką przebiśnieg i śnieżnikami)[6]. Sadzone są także w parkach[3].

Uprawa

Roślina odporna na mróz, wymaga próchnicznej, przepuszczalnej ziemi o stałej wilgotności i odczynie zasadowym, stanowiska słonecznego lub półcienistego[11]. Toleruje przesychanie podłoża jedynie w końcu wiosny i u progu lata. Ranniki są odporne na choroby i rzadko chorują[10].

Rozmnażanie
Rozmnaża się przez nasiona wysiewane późną jesienią lub wczesną wiosną[11], ew. w maju tuż po zbiorze[10]. Zbiór nasion nie jest łatwy ponieważ łatwo się osypują z owoców. Kiełkuje ok. 60% nasion, a ostatecznie z 1000 nasion uzyskuje się ok. 200–250 roślin potomnych[6]. Przez pierwsze dwa lata wskazana jest uprawa w pojemnikach, skąd po dwóch latach wydobywa się małe bulwy i wysadza na docelowe stanowisko. Rośliny uzyskane z nasion zakwitają po raz pierwszy po 3–4 latach. Można też dzielić bulwy. Bulwy sadzi się na głębokości ok. 6 cm w rozstawie co 8–10 cm. Przed wysadzeniem do gruntu bulwy powinny być moczone przez jedną dobę w ciepłej wodzie[10]. W optymalnych warunkach, na glebach wilgotnych i próchnicznych[6], w miejscach wieloletniej uprawy – ranniki rozsiewają się i rozrastają z bulw, tak że z czasem tworzą rozległe skupiska[13].

Przypisy

  1. Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2009-06-07].
  2. a b c d Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-02-05].
  3. a b c d e f g h i j k Krystyna Rysiak, Beata Żuraw. The biology of flowering of winter aconite (Eranthis hyemalis (L.) Salisb.). „Acta Agrobotanica”. 64, 2, s. 25-32, 2011.
  4. a b c d e T.G. Tutin, V.H. Heywood i in.: Flora Europaea. Vol. 1. Cambridge: Cambridge University Press, 1964, s. 208.
  5. Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
  6. a b c d e f g h Jacek Marcinkowski: Byliny ogrodowe. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2002, s. 19, 207-208. ISBN 83-09-01751-0.
  7. Bertram Münker: Kwiaty polne i leśne. Jadwiga Kozłowska (tłum.). Warszawa: Bertelsmann Publishing, 1998, s. 18-19, seria: Leksykon przyrodniczy. ISBN 83-7129-756-4. (pol.)
  8. a b Eranthis hyemalis (ang.). W: Flora of North America [on-line]. eFloras.org. [dostęp 2011-03-10].
  9. E.J. Salisbury. Variation in Eranthis hyemalis, Ficaria verna, and other Members of the Ranunculaceae, with Special Reference to Trimery and the Origin of the Perianth. „Annals of Botany”. 33, 129, s. 47-79, 1919.
  10. a b c d e Rośliny ogrodowe. Jednoroczne i cebulowe. Warszawa: Hachette Livre, 2004, s. 264, seria: Wiedza i życie. ISBN 83-7184-368-2.
  11. a b c d e zbiorowe: Rośliny ogrodowe. Könemann, 2005. ISBN 978-3-8331-1916-3.
  12. Beata Grabowska, Tomasz Kubala: Encyklopedia bylin tom I, A-J. Poznań: Zysk i S-ka, 2011, s. 344. ISBN 978-83-7506-845-0.
  13. a b Kathy Brown: Kwiaty cebulowe na każdą porę roku. Warszawa: Murator, 2000, s. 52-53. ISBN 83-912841-8-2.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Rannik zimowy: Brief Summary ( Polish )

provided by wikipedia POL
 src= Kwitnące ranniki zimowe

Rannik zimowy (Eranthis hyemalis (L.) Salisb.) – gatunek rośliny wieloletniej z rodziny jaskrowatych (Ranunculaceae). Występuje w stanie dzikim w Europie środkowej i południowo-wschodniej. W pozostałej części kontynentu jest uprawiany i dziczejący. Uprawiany jest także, choć rzadko, w Polsce i także czasem rośnie jako uciekinier z upraw (efemerofit). Nazwa rośliny pochodzi od greckich słów: er – wiosna, anthos – kwiat i łacińskiego słowa hyems – zima.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Navadna jarica ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia SL

Navadna jarica (znanstveno ime Eranthis hyemalis), tudi mrazovka ali ozimek, je v naravi redka, precej bolj pogosta je na gredicah in je ena prvih pomladnih cvetic.

Cveti od februarja do konca aprila, običajno še med ostanki snega. Jarico prepoznamo po vretencu dlanasto deljenih ovršnih listov na 5 do 15 cm visokem steblu, vrh katerega se odpre en sam rumen cvet velikosti 3-5 cm. Ta ima nadraslo plodnico in številne prašnike.

V Sloveniji v naravi raste na pogorju Bohorja v Posavju. Sicer pa raste v pasu od južne Francije do Bolgarije.

Etimologija

Beseda Eranthis je sestavljenka iz grških besed är spomladanski, anthos cvet in hyemalis zimski, pozimi cvetoč. V slovenščini poznamo več izrazov, ki kažejo, da cvetlica zacveti še pozimi: mrazovka, ozimek, jarica, po Pleteršniku tudi božični koren. Pogovorni izraz je ta rumena po barvi cveta.

Zaščita

Zaradi svoje redkosti je v Sloveniji navadna jarica potencialno ogrožena in zato uvrščena na Rdeči seznam praprotnic in semenk.

Gojenje

Jarico so v Anglijo prinesli že leta 1567. Vrtnarji se niso zadovoljili z naravnimi vrstami, zato so vzgojili križance in različne sorte. Križanci so neplodni in se razmnožujejo le z razraščanjem matične rastline.

Viri

Glej tudi

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Avtorji in uredniki Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia SL

Navadna jarica: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia SL

Navadna jarica (znanstveno ime Eranthis hyemalis), tudi mrazovka ali ozimek, je v naravi redka, precej bolj pogosta je na gredicah in je ena prvih pomladnih cvetic.

Cveti od februarja do konca aprila, običajno še med ostanki snega. Jarico prepoznamo po vretencu dlanasto deljenih ovršnih listov na 5 do 15 cm visokem steblu, vrh katerega se odpre en sam rumen cvet velikosti 3-5 cm. Ta ima nadraslo plodnico in številne prašnike.

V Sloveniji v naravi raste na pogorju Bohorja v Posavju. Sicer pa raste v pasu od južne Francije do Bolgarije.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Avtorji in uredniki Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia SL

Vintergäck ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Vintergäck (Eranthis hyemalis, ibland stavat Eranthis hiemalis) är en ört tillhörande familjen ranunkelväxter.

Beskrivning

Sveriges tidigaste två-hjärtbladiga växt. Roten är en liten svartbrun knöl. Vintergäcken blommar mars – april, men ibland även redan i februari. Plantan blir 8–16 cm hög. Blommans bräm blir 3–4 cm i diameter och består av sex gula hylleblad (ombildade foderblad) placerade ovanför en krans av gröna stödblad. Innanför de gula hyllebladen finns sex små rörlika kronblad samt 30–40 ståndare. Redan under slutet av våren har arten blommat klart och bildar då frukt i form av sex baljkapslar. Dessa självsår sig, varvid stora bestånd bildas, en hel matta.

Habitat

I Europa är vintergäck vanlig från nordvästra Italien och Balkan-halvön till Bulgarien, Turkiet och norra Irak.

Arten förekommer också förvildad på många andra platser och är mycket vanlig i Danmark och södra Sverige, likaså i Nordamerika.

Den är i Sverige härdig i odlingszon I–III (IV).

Biotop

Vintergäck föredrar något fuktig jord med högt pH-värde, gärna under lövträd. Den trivs inte i tätt gräs, men bildar gärna stora bestånd under buskar och träd som skuggar marken, så att gräs inte trivs. Relativt vanlig i trädgårdar och förvildad i närheten av bebyggelse. Tillsammans med Snödroppe, ett av våra första blommande vårtecken.

I Sverige är september lämpligaste planteringstid. Även ännu senare plantering kan lyckas, men då bör rotknölarna först blötläggas något dygn i ljummet vatten.

Etymologi

Det vetenskapliga namnet syftar på det latinska ordet hiemis, som betyder ungefär "som övervintrar".

Synonymer

För vetenskapliga synonymer, se Wikispecies.

Referenser

Källor

Externa länkar

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Vintergäck: Brief Summary ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Vintergäck (Eranthis hyemalis, ibland stavat Eranthis hiemalis) är en ört tillhörande familjen ranunkelväxter.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Kar çiçeği ( Turkish )

provided by wikipedia TR

Kar çiçeği (Eranthis hyemalis), düğün çiçeğigiller (Ranunculaceae) familyasından çok yıllık bir bitki türü. Erken çiçeklenmesi nedeniyle 16. yüzyıldan bu yana yetiştiriciliği yapılmaktadır.

Dağılımı

Anavatanı Güneydoğu Avrupa ve Batı Asya'dır. Türkiye'de de doğal olarak yetişmektedir. Ayrıca Kuzey Amerika'da iyi bilinen bir türdür.

Habitat

1300–1800 m yükseltilerde nemli yaprak döken ormanlarla çayırlık alanlarda yetişir. Avrupa'nın tümünde süs bitkisi olarak geniş ölçüde yetiştirilmektedir. Bu amaçla parklarda, yol kenarlarında ve yerleşim yerlerine yakın bölgelerde dikimi yapılır.

Morfoloji

Kar çiçeği 5–20 cm yüksekliğinde dik gövdesinden çiçeklenen yumrulu otsu bitkidir. Sarı renkli tekli çiçekleri 2-3,5 cm çapında ve kupa biçimindedir. Çiçeği dış yanında gelişen yapraklar elsi yapıda 3-5 lopludur. Çiçeklenme erken baharda yani Şubat-Mart aylarında gerçekleşir. Folikül meyve tipi görülür.

Korunma statüsü

Sırbistan ve Macaristan gibi bazı ülkelerde koruma altına alınmıştır.

Kaynakça

^ http://botany.cz

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia yazarları ve editörleri
original
visit source
partner site
wikipedia TR

Kar çiçeği: Brief Summary ( Turkish )

provided by wikipedia TR

Kar çiçeği (Eranthis hyemalis), düğün çiçeğigiller (Ranunculaceae) familyasından çok yıllık bir bitki türü. Erken çiçeklenmesi nedeniyle 16. yüzyıldan bu yana yetiştiriciliği yapılmaktadır.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia yazarları ve editörleri
original
visit source
partner site
wikipedia TR

Eranthis hyemalis ( Ukrainian )

provided by wikipedia UK

Назва

В англійській мові має назву «зимовий аконіт» (англ. winter aconite). Латинське слово лат. hyemalis означає «той, що цвіте взимку». А назва роду з давньогрецької означає Er «весна» і anthos «квіти».

Будова

Багаторічні рослина. У кінці зими та напровесні цвіте жовтими квітами 2-3 см діаметром.

Рослина отруйна для ссавців, оскільки містить серцеві глікозиди.

Життєвий цикл

Росте у листяних лісах. Рослина розвивається у той час, коли дерева ще не вбралися у листя і до землі досягає максимально сонячного світла. Після цвітіння надземна частина рослини відмирає до наступної весни.

Поширення та середовище існування

Зростає у Центральній Європі. Може формувати великі колонії.

Практичне використання

Декоративна рослина, що високо цінується за раннє цвітіння. Поширені культурні сорти та гібриди: Lady Lamortagne, Guinea Gold, Orange Glow, Noel Ayres, Zitronenfalter, Schwefelglanz.

Галерея

Примітки

Джерела

  • Mick Lavelle ``An Illustrated Identifier and Encyclopedia of Wild Flowers and Flora: An authoritative guide to more than 750 wild flowers of the world`` // Hermes House, 2006—256 p. — P. 53 ISBN 10: 1846810213 ISBN 13: 9781846810213
Wiki letter w.svg
На цю статтю не посилаються інші статті Вікіпедії.
Будь ласка, скористайтеся підказкою та розставте посилання відповідно до прийнятих рекомендацій.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Автори та редактори Вікіпедії
original
visit source
partner site
wikipedia UK

Eranthis hyemalis ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Eranthis hyemalis là một loài thực vật có hoa trong họ Mao lương. Loài này được (L.) Salisb. mô tả khoa học đầu tiên năm 1807.[1]

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ The Plant List (2010). Eranthis hyemalis. Truy cập ngày 13 tháng 6 năm 2013.

Liên kết ngoài


Hình tượng sơ khai Bài viết về chủ đề phân họ mao lương Ranunculoideae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Eranthis hyemalis: Brief Summary ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Eranthis hyemalis là một loài thực vật có hoa trong họ Mao lương. Loài này được (L.) Salisb. mô tả khoa học đầu tiên năm 1807.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI