The name Aristolochia durior Hill has been misapplied to this species.
The Cherokee applied decoctions made from the roots of Aristolochia macrophylla directly to feet and legs to alleviate swelling; they ingested a compound infusion of "stalk chips" for yellowish urine (D. E. Moerman 1986).
The leaves of Aristolochia macrophylla are eaten by larvae of the eastern pipe-vine swallowtail butterfly, Battus philenor philenor (Linnaeus) (W. H. Howe 1975).
Aristolochia macrophylla (lat. Aristolochia macrophylla) — zəravəndkimilər fəsiləsinin zəravənd cinsinə aid bitki növü.
Aristolochia macrophylla (lat. Aristolochia macrophylla) — zəravəndkimilər fəsiləsinin zəravənd cinsinə aid bitki növü.
Die Pfeifenwinde oder auch Amerikanische Pfeifenwinde (Aristolochia macrophylla) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Pfeifenblumen (Aristolochia) in der Familie der Osterluzeigewächse (Aristolochiaceae).
Aristolochia macrophylla ist eine starkwüchsige, linkswindende Liane und erreicht Wuchshöhen von etwa 10 bis 20 Metern. Die wechselständigen Laubblätter sind einfach 4 bis 6 Zentimeter lang gestielt. Die dunkelgrüne Blattspreite ist herzförmig, 7 bis 34 Zentimeter lang und 10 bis 35 Zentimeter breit.[1]
Die Blüten stehen einzeln in den Blattachseln an einem 3 bis 7 Zentimeter langen Stiel. Die zwittrigen Blüten sind zygomorph und dreizählig. Die außen gelbgrünen und innen braunen Blütenhüllblätter sind gattungstypisch verwachsen und tabakpfeifenförmig gestaltet. Es sind sechs Staubblätter vorhanden. Drei Fruchtblätter sind zu einem 3 bis 7 Zentimeter großen, unterständigen Fruchtknoten verwachsen. Das Gynostemium ist dreilappig. Die Blütezeit erstreckt sich vom späten Frühling bis zum Sommer.[1]
Es wird eine sechsklappige Kapselfrucht gebildet, die 6 bis 8 Zentimeter lang und 4 bis 10 Zentimeter breit wird. Die flachen und dreikantigen Samen sind etwa 1 Zentimeter groß.[1]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 28.[2]
Die Pfeifenwinde kommt in den Bergwäldern in Höhenlagen zwischen 50 und 1300 Metern von Pennsylvania bis Georgia und westlich von Minnesota und Kansas in Cumberland und den Blue Ridge Mountains vor.[1]
Die Pfeifenwinde enthält Aristolochiasäuren in vegetativen Pflanzenteilen und Samen. Sie ist in allen Teilen giftig.
Die Pflanze wurde durch John Bartram entdeckt. 1761 versandte er Samen nach England an Peter Collinson. Aus den Samen wurden durch den Gärtner James Gordon Pflanzen herangezogen und weiterverbreitet. 1783 wurde diese Pflanzenart als Aristolochia macrophylla durch Jean-Baptiste de Lamarck erstbeschrieben in Encyclopédie Méthodique: Botanique, Band 1, S. 255. Ein Jahr später wurde die gleiche Pflanzenart durch Charles Louis L’Héritier als Aristolochia sipho nochmals beschrieben; dieser Name gilt heute als Synonym.[3]
Die Pfeifenwinde wird als Zierpflanze für Fassadenbegrünung oder als Rankpflanze an Pergolen eingesetzt.
Die Laubblätter von Aristolochia macrophylla werden von der Raupe des Schmetterlings Battus philenor gefressen.[1]
Für diese Pflanzenart werden oder wurden, zum Teil nur regional, auch folgende weitere Trivialnamen verwendet: Meerschaumpfeifen, Pfeifenkopfwinde und Tabakspfeifenstrauch.[4]
Aristolochia macrophylla besitzt die Fähigkeit zur Selbstreparatur bei Rissen im Festigungsgewebe (Sklerenchym). Diese Fähigkeit dient in der Bionik als Vorbild für eine selbstreparierende Schaumschutzschicht für luftgefüllte Membranen.[5]
Die Pfeifenwinde oder auch Amerikanische Pfeifenwinde (Aristolochia macrophylla) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Pfeifenblumen (Aristolochia) in der Familie der Osterluzeigewächse (Aristolochiaceae).
Aristolochia macrophylla, Dutchman's pipe or pipevine, is a vine native to the eastern United States. Aristolochia macrophylla belongs to the plant family Aristolochiaceae and is found primarily along the Cumberland Mountains and Blue Ridge Mountains in the eastern portion of the United States, as well as Ontario, Canada. This species of plant has received considerable attention in the past few decades for the discovery of a potent compound called aristolochic acid, which has been the focus of debate due its harmful side effects.
Aside from its decorative qualities, owing to its large leaves and dense growth, it is cultivated in gardens because it is a larval host for the pipevine swallowtail, Battus philenor.[1]
This vine is a flowering plant that can grow up to 9 metres (30 ft) at a relatively fast rate. In the early stages of its development, the vines of Aristolochia macrophylla are very stiff and rigid, but as the plant develops, the vines become much more flexible and stable. This is because the plant is composed of sclerenchymatous cortical tissue, which has an outer cylinder, or layer, as well as an inner cylinder. Years of research showed that it is the outer sclerenchymatous cylinder that gives the stems of this plant its mechanical stability. This species flowers between the months of June and August in the U.S. with its seeds ripening in September and October. The large heart-shaped leaves can range between 15–30 cm (6–12 in). These dark green leaves can overlap and cover an arbor or trellis. Plants can also be used to provide extensive covers for pillars, sun porches, fences, walls as well as other things.[2][3]
The reason why Aristolochia macrophylla is often referred to as "Dutchman’s pipe" is because of the 5 cm (2 in) yellowish-green flowers they produce. Each flower also sprouts from the calyx mouth to further produce 3 brownish-purple lobes. It is this complex of the flowers and lobes that gives the species a close resemblance to Dutch smoking pipes. The flowers may be hidden by the thick vegetation of the pipevine.[3]
The flowers start to open up in May and June in the U.S. and the fragrant flowers attract small flies and gnats. Once an insect has arrived to the flower, the insect is trapped inside a tube, which forces the insect to carry out pollination. Once pollination has been completed and time has passed since pollination, a fruit resembling a cucumber, between 6–10 cm in height, and 3 cm in diameter is produced. The fruit then ripens, usually around September in the U.S., turns brown and splits into six fragments to disperse its small, triangular seeds.[4]
Aristolochia macrophylla has a relatively wide distribution. It is found from Maine to Alabama, and reaches all the way to Georgia, Tennessee and Kansas. The plant species generally ranges from the Eastern region of the United States up to Michigan, with the exception of Ohio, Indiana and Illinois, and reaches the southeast up until Florida where the presence of this species comes to an abrupt halt. It is also common in Mississippi and Alabama all the way up north to Maine and Ontario, Canada. Aristolochia macrophylla is considered to be a threatened species in Maryland. Although the species is not endangered yet, the pipevine could be well on its way to endangerment if measures are not taken to protect this species from the negative consequences of deforestation and other aspects of human disturbance.[5]
Aristolochia macrophylla is native to the southeast of the United States, however it is also found in the northeast, as well as Ontario, Canada. This plant species resides largely in the Cumberland and Blue Ridge Mountains of southeastern United States. They are native to wooded slopes, gaps, as well as ravines which are mainly in the Cumberland and Blue Ridge Mountains from West Virginia, to Kentucky, Tennessee and northern Georgia. Pipevine eventually spread to other parts of the eastern coast of the United States. Aristolochia macrophylla is naturally found in light sandy soil, medium loamy soil and heavy clay soils, with a preference for drained soils. This species is also primarily found in alkaline soils with high pH. Essentially, Aristolochia macrophylla has a strong preference for moist soils, while being very intolerant to dry soils.[6][7]
Aristolochia macrophylla, Dutchman's pipe or pipevine, is a vine native to the eastern United States. Aristolochia macrophylla belongs to the plant family Aristolochiaceae and is found primarily along the Cumberland Mountains and Blue Ridge Mountains in the eastern portion of the United States, as well as Ontario, Canada. This species of plant has received considerable attention in the past few decades for the discovery of a potent compound called aristolochic acid, which has been the focus of debate due its harmful side effects.
Aside from its decorative qualities, owing to its large leaves and dense growth, it is cultivated in gardens because it is a larval host for the pipevine swallowtail, Battus philenor.
Amerika aristolokio, grandfolia aristolokio aŭ latine Aristolochia macrophylla estas plantspecio el la genro Aristolokio (Aristolochia) el la familio de la Aristolokiacoj (Aristolochiaceae). Ĝi hejmiĝas en la montaj arbaroj de Pensilvanio ĝis Georgio kaj okcidente de Minesoto kaj Kansaso en Kumberlanda altebenaĵo kaj la Blukresta Montaro en alteco de 50 kaj 1300 m super marnivelo. [1]
Aristolochia macrophylla estas forte kreskanta volviĝanta liano, kiu qantingas altecon de 10 ĝis 20 m. La alternesidantaj tigethavaj folioj estas simplaj kaj 4 ĝis 6 cm longaj. La malhelverda foliplato estas korforma, 7 ĝis 34 cm longa kaj 10 ĝis 35 cm larĝa.[1]
La floroj staras unuope en la foliakseloj sur 3 ĝis 7 cm longa tigeto. La duseksaj floroj estas dusimetriaj kaj trinombraj. La ekstere flav-verdaj kaj interne brunaj involukraj folioj estas laŭ la genro piproforme kunkreskintaj. Ekzistas ses anteroj. Tri karpeloj kunkreskas kun 3 ĝis 7 cm longa epigina ovario. La ginostemo estas triloba. La planto floras de la malfrua printempo ĝis la somero.[1]
La planto formas sesklabaj kapsuloj, kiuj estas 6 ĝis 8 cm longaj kaj 4 ĝis 10 cm larĝaj. La plataj, trieĝaj semoj estas ĉ. 1 cm grandaj. [1]
La amerika aristolokio entenas aristolokiacido en la folioj, semoj kaj tigoj. Ĉiu parto de ĝi estas venena.
John Bartram malkovris la planton. En 1761 li sendis semojn kaj plantojn al Anglio. Jean-Baptiste de Lamarck faris en la jaro 1783 la unuan priskribon de la planto kiel Aristolochia macrophylla en la „Encyclopédie Méthodique: Botanique„, volumo 1, p. 255. Unu jaron pli poste Charles Louis L'Héritier priskribis la saman planton kiel Aristolochia sipho. Tiu nomo restis ĝis hodiaŭ sinonimo.[2]
La amerika aristolokio estas kultivata kiel ornamplanto por fasadverdigado aŭ kiel grimpplanto ĉe pergoloj.
Amerika aristolokio, grandfolia aristolokio aŭ latine Aristolochia macrophylla estas plantspecio el la genro Aristolokio (Aristolochia) el la familio de la Aristolokiacoj (Aristolochiaceae). Ĝi hejmiĝas en la montaj arbaroj de Pensilvanio ĝis Georgio kaj okcidente de Minesoto kaj Kansaso en Kumberlanda altebenaĵo kaj la Blukresta Montaro en alteco de 50 kaj 1300 m super marnivelo.
Piippuköynnös eli lännenpiippuköynnös[2] (Aristolochia macrophylla) on puutarhojen koristeköynnös, joka suurten lehtiensä ja nopean kasvunsa ansiosta sopii hyvin seinää peittäväksi kasvustoksi kosteahkoon ja ravinteikkaaseen maahan varjoisalla paikalla. Koristearvo on isoissa tummanvihreissä lehdissä, sillä kukat ovat pienet ja jäävät yleensä lehtien peittoon. Piippuköynnös menestyy Etelä- ja Keski-Suomessa.
Piippuköynnös kasvaa 7 metriä pitkäksi. Sitä suositellaan aurinkoisiin ja puolivarjoisiin kasvupaikkoihin.[3]
Piippuköynnös eli lännenpiippuköynnös (Aristolochia macrophylla) on puutarhojen koristeköynnös, joka suurten lehtiensä ja nopean kasvunsa ansiosta sopii hyvin seinää peittäväksi kasvustoksi kosteahkoon ja ravinteikkaaseen maahan varjoisalla paikalla. Koristearvo on isoissa tummanvihreissä lehdissä, sillä kukat ovat pienet ja jäävät yleensä lehtien peittoon. Piippuköynnös menestyy Etelä- ja Keski-Suomessa.
Piippuköynnös kasvaa 7 metriä pitkäksi. Sitä suositellaan aurinkoisiin ja puolivarjoisiin kasvupaikkoihin.
Aristolochia macrophylla
L'Aristoloche siphon (Aristolochia macrophylla), encore appelée « pipe des Hollandais », est une plante de la famille des Aristolochiaceae.
C'est une liane ligneuse vigoureuse qui peut atteindre une vingtaine de mètres de long, aux grandes feuilles caduques, cordiformes et aux fleurs brun-pourpre, mouchetées de vert et de jaune. Ces fleurs solitaires se forment à l'extrémité de long pédoncules, leur calice renflé à la base se rétrécit puis se courbe en s'évasant formant trois lobes donnant à la fleur l'allure générale d'une pipe.
Les fruits sont des capsules allongées et cylindriques renfermant de nombreuses graines et elles s'ouvrent par six valves.
C'est une plante que l'on rencontre à l'état naturel dans le massif des Appalaches dans l'est des États-Unis. Au jardin, c'est une plante rustique et couvrante intéressante par son feuillage et la forme surprenante de ses fleurs.
Aristolochia macrophylla
L'Aristoloche siphon (Aristolochia macrophylla), encore appelée « pipe des Hollandais », est une plante de la famille des Aristolochiaceae.
Wulki kokornak (Aristolochia macrophylla) je rostlina ze swójby kokornakowych rostlinow (Aristolochiaceae).
Wulki kokornak (Aristolochia macrophylla) je rostlina ze swójby kokornakowych rostlinow (Aristolochiaceae).
Didžialapė kartuolė (lot. Aristolochia durior, sin. A. macrophylla) – kartuolinių šeimos augalas, iki 10 m aukščio vešli liana. Natūraliai paplitusi Šiaurės Amerikoje, nuo Ontarijo Kanadoje iki Alabamos JAV.
Paprastai turi keletą stiebų. Lapai pražanginiai, paprasti, ištisiniai, plačiai kiaušiniški ar ovalūs, neretai beveik apskriti, 20–30 cm ilgio ir beveik tokio pat pločio, trumpai nusmailėję arba buki. Lapų viršus šiek tiek plaukuotas arba beveik plikas, apačia apaugusi prigludusiais plaukeliais. Lapkotis 10–15 cm ilgio. Žiedai lapų pažastyse.
Žydi birželio mėnesį, sėklų dėžutės subręsta rugpjūtį–rugsėjį. Mėgsta purų derlingą dirvožemį ir dalinį pavėsį, nors gerai auga ir įsaulyje. Gana jautri sausroms.
Didžialapė kartuolė (lot. Aristolochia durior, sin. A. macrophylla) – kartuolinių šeimos augalas, iki 10 m aukščio vešli liana. Natūraliai paplitusi Šiaurės Amerikoje, nuo Ontarijo Kanadoje iki Alabamos JAV.
Paprastai turi keletą stiebų. Lapai pražanginiai, paprasti, ištisiniai, plačiai kiaušiniški ar ovalūs, neretai beveik apskriti, 20–30 cm ilgio ir beveik tokio pat pločio, trumpai nusmailėję arba buki. Lapų viršus šiek tiek plaukuotas arba beveik plikas, apačia apaugusi prigludusiais plaukeliais. Lapkotis 10–15 cm ilgio. Žiedai lapų pažastyse.
Žydi birželio mėnesį, sėklų dėžutės subręsta rugpjūtį–rugsėjį. Mėgsta purų derlingą dirvožemį ir dalinį pavėsį, nors gerai auga ir įsaulyje. Gana jautri sausroms.
Aristolochia macrophylla is een grote klimplant uit de pijpbloemfamilie. Het is een van de Aristolochia-soorten die in het Engels Dutchman's pipe genoemd worden.
Aan de naam kleeft een historie van verwarring. De soort werd door Jean-Baptiste de Lamarck in 1783 beschreven en benoemd als Aristolochia macrophylla.[1] Een vergelijkbaar uitziende plant maar met andere bloemen was in 1770 beschreven door John Hill.[2] Deze soort werd door Alfred Rehder voor dezelfde soort gehouden als die van Lamarck, en de soort raakte in de Verenigde Staten bekend als Aristolochia durior Hill, de naam die prioriteit heeft als met beide namen dezelfde soort wordt bedoeld. Howard William Pfeifer concludeerde echter in een in 1962 gepubliceerd onderzoek dat de door Hill benoemde soort niet dezelfde is als Aristolochia macrophylla Lam. maar mogelijk Bignonia capreolata L..[3][4] Aristolochia durior is dan een misapplied name voor Aristolochia macrophylla, geen synoniem.[5]
De plant bloeit van mei tot juli met paarse tot geelachtige pijpvormige bloemen. De bladen zijn hartvormig.[6][7] De klimhoogte is tot 9 meter.[6]
De plant komt onder andere voor in moerasachtige bossen. Ze is inheems in Noord-Amerika.[8]
Bronnen, noten en/of referentiesAristolochia macrophylla is een grote klimplant uit de pijpbloemfamilie. Het is een van de Aristolochia-soorten die in het Engels Dutchman's pipe genoemd worden.
Aan de naam kleeft een historie van verwarring. De soort werd door Jean-Baptiste de Lamarck in 1783 beschreven en benoemd als Aristolochia macrophylla. Een vergelijkbaar uitziende plant maar met andere bloemen was in 1770 beschreven door John Hill. Deze soort werd door Alfred Rehder voor dezelfde soort gehouden als die van Lamarck, en de soort raakte in de Verenigde Staten bekend als Aristolochia durior Hill, de naam die prioriteit heeft als met beide namen dezelfde soort wordt bedoeld. Howard William Pfeifer concludeerde echter in een in 1962 gepubliceerd onderzoek dat de door Hill benoemde soort niet dezelfde is als Aristolochia macrophylla Lam. maar mogelijk Bignonia capreolata L.. Aristolochia durior is dan een misapplied name voor Aristolochia macrophylla, geen synoniem.
Multimedia w Wikimedia Commons Kokornak wielkolistny (Aristolochia macrophylla Lam.), nazywany także ze względu na duże rozmiary "krzewem szlacheckim" – gatunek rośliny z rodziny kokornakowatych (Aristolochiaceae Juss.). Występuje naturalnie w Stanach Zjednoczonych. Ponadto został naturalizowany w innych regionach świata, między innymi w Kanadzie i Europie[3].
Rośnie naturalnie w Stanach Zjednoczonych, w stanach Pensylwania, Wirginia Zachodnia, Karolina Południowa, Tennessee, północnej części Georgii, wschodniej części Kentucky, zachodniej części Marylandu, zachodniej części Karoliny Północnej oraz zachodniej części Wirginii. Ponadto gatunek ten został naturalizowany w Niemczech, Szwecji, Norwegii, kanadyjskiej prowincji Ontario oraz w Stanach Zjednoczonych w stanach Connecticut, Massachusetts, New Jersey, Nowy Jork, Vermont i pozostałej części Marylandu[3][4].
Rośnie w lasach i na skalistych zboczach. Występuje na wysokości do 1300 m n.p.m. Kwitnie od maja do lipca, natomiast owoce pojawiają się od sierpnia do października[5].
Roślina ozdobna, pnącze nadające się do sadzenia w miejscach półcienistych lub cienistych. Możliwe do uprawy na obszarach o ciepłym klimacie strefy 10-12, może być jednak uprawiany również w Polsce. Wymaga przepuszczalnej, próchnicznej gleby oraz rusztowania dla podtrzymania jego cienkich pędów. Rozmnaża się z nasion wysiewanych wczesną wiosną oraz z sadzonek wyprodukowanych przez ogrodników. Rozrasta się bardzo szybko. Roślina idealna do miejskich warunków: do sadzenia przy ogrodach, altanach, pergolach (pędy rośliny owijają się wokół podpór). Roślina odporna na mróz, przed zimą jednak zaleca się zabezpieczyć ją przed mrozem poprzez obsypanie ziemią, liśćmi lub igliwiem dolnej części rośliny do ~25-30 cm[7].
Kokornak wielkolistny (Aristolochia macrophylla Lam.), nazywany także ze względu na duże rozmiary "krzewem szlacheckim" – gatunek rośliny z rodziny kokornakowatych (Aristolochiaceae Juss.). Występuje naturalnie w Stanach Zjednoczonych. Ponadto został naturalizowany w innych regionach świata, między innymi w Kanadzie i Europie.
Pipranka (Aristolochia macrophylla) art i familjen piprankeväxter och förekommer naturligt i Nordamerika, från sydöstra Kanada till Appalacherna. Arten är en vanlig trädgårdsväxt i Sverige och en av de härdigaste i släktet.
Wikimedia Commons har media som rör Pipranka (Aristolochia macrophylla).
Wikispecies har information om Pipranka (Aristolochia macrophylla).
Pipranka (Aristolochia macrophylla) art i familjen piprankeväxter och förekommer naturligt i Nordamerika, från sydöstra Kanada till Appalacherna. Arten är en vanlig trädgårdsväxt i Sverige och en av de härdigaste i släktet.
Aristolochia macrophylla là một loài thực vật có hoa trong họ Aristolochiaceae. Loài này được Lam. mô tả khoa học đầu tiên năm 1783.[1]
Bài viết liên quan đến Bộ Hồ tiêu này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Aristolochia macrophylla là một loài thực vật có hoa trong họ Aristolochiaceae. Loài này được Lam. mô tả khoa học đầu tiên năm 1783.
Aristolochia macrophylla Lam.
Кирказо́н крупноли́стный, или Кирказон тру́бочный (лат. Aristolōchia macrophȳlla, синонимы: Aristolochia durior Hill, Isotrema macrophyllum (Lam.) C.F.Reed) — деревянистая лиана, вид рода Кирказон (Aristolochia) семейства Кирказоновые (Aristolochiaceae).
Используется как декоративное растение. Ядовит.
Деревянистая лиана, достигающая высоты 10 метров. Побеги имеют серую кору с продольными бороздками.
Листья сердцевидные, очень крупные (до 30 см длиной), голые, светло зелёного цвета, с черешками длиной около 7 см.
Цветки с зеленовато-бурой трубкой околоцветника до 3 см длиной и пурпурно коричневым трёхлопастным отгибом зёва. Трубка имеет сильный V-образный изгиб и напоминает старинные курительные трубки, за что растение и получило своё прежнее название — кирказон трубочный (лат. Aristolochia sipho). Как и у других видов рода Кирказон, цветки имеют «ловушку» для мух, не позволяющую попавшему в цветок насекомому выбраться, пока цветок не будет опылён. Первое цветение наступает в возрасте 5-8 лет[2].
Плоды — шестигранные коробочки длиной до 8 см, на длинных плодоножках.
В естественных условиях растёт в Северной Америке, в лесах и по берегам лесных рек. Впервые было завезено в Европу в конце XVIII века, в России появилось в начале XIX века[3].
Кирказон крупнолистный благодаря своим красивым крупным листьям используется как декоративное растение для вертикального озеленения.
Кирказо́н крупноли́стный, или Кирказон тру́бочный (лат. Aristolōchia macrophȳlla, синонимы: Aristolochia durior Hill, Isotrema macrophyllum (Lam.) C.F.Reed) — деревянистая лиана, вид рода Кирказон (Aristolochia) семейства Кирказоновые (Aristolochiaceae).
Используется как декоративное растение. Ядовит.
