Stevia és un gènere de plantes fanerògames (herbes i arbusts) de la família dels gira-sols (Asteraceae). Té unes 240 espècies.[1] Les plantes d'aquest gènere són espècies natives de regions de l'Amèrica del Sud i de l'Amèrica central subtropical i tropical. L'espècie Stevia rebaudiana Bertoni, coneguda comunament com a fulla dolça, fulla de sucre, o simplement estèvia, és àmpliament coneguda per les seves fulles dolces.
N'hi ha diverses varietats, que encara es mantenen amb un cultiu ètnic i ecològic, després d'haver estat utilitzades mil·lenàriament per tribus o ètnies d'Amèrica del Sud, principalment al Paraguai, Bolívia i Argentina.
Va ser investigada per primera vegada, entre altres plantes que arribaren d'Amèrica a València -com per exemple l'atzavara- pel botànic i metge valencià Petrus Jacobus Stevus (nom amb què signava les seves obres en llatí Pere Jaume Esteve).[2] Del seu cognom prové la paraula llatinitzada stevia.[3]
L'espècie donada a conèixer per Moisès de Santiago Bertoni, coneguda comunament com a hoja dulce, va rebre el nom de Stevia rebaudiana en honor seu.
Les fulles de les plantes d'aquest gènere tenen una dolçor més tènue al principi de la seva degustació i una durada més llarga que la del sucre comú, encara que alguns dels seus extractes poden tenir un gust amarg o un gust semblant al de les plantes de l'espècie Glycyrrhiza glabra en altes concentracions.
Per la singularitat dels extractes obtinguts de les plantes d'aquest gènere de ser fins a 300 vegades més dolces que el sucre comú, el gènere ha anat cridant l'atenció amb la creixent demanda d'aliments amb baix contingut de carbohidrats i sucres.
Les recerques mèdiques que s'han realitzat sobre certes espècies del gènere han demostrat els seus possibles beneficis en el tractament de l'obesitat i la hipertensió arterial, perquè el consum dels extractes de les seves plantes té un efecte insignificant sobre els percentatges de glucosa a la sang, cosa que també els fa atractius per a usos no medicinals com a edulcorants naturals. No obstant això, les controvèrsies polítiques han limitat la seva disponibilitat en molts països, per exemple, als Estats Units es van prohibir a principis de 1990, llevat que l'etiqueta de l'envàs els indiqués com un suplement.
És important fer notar que darrerament la FDA n'ha donat informes favorables.[4]
Els seus extractes s'utilitzen àmpliament com a edulcorants al Japó, Xile i Mèxic (produïts per l'empresa Iansa), i a Colòmbia (produïts per la SA Incauca). Ara estan disponibles al Canadà com un suplement dietètic. També s'anuncien en la televisió a França.
Com a edulcorant, el gust de l'estèvia és més suau i dura menys que el sucre, amb tot i això el seu extracte pot arribar a tenir un gust amarg o fins i tot deixar un regust de regalèssia en concentracions altes.[5]
Llista d'algunes espècies d'entre un gran ventall:[6]
Stevia és un gènere de plantes fanerògames (herbes i arbusts) de la família dels gira-sols (Asteraceae). Té unes 240 espècies. Les plantes d'aquest gènere són espècies natives de regions de l'Amèrica del Sud i de l'Amèrica central subtropical i tropical. L'espècie Stevia rebaudiana Bertoni, coneguda comunament com a fulla dolça, fulla de sucre, o simplement estèvia, és àmpliament coneguda per les seves fulles dolces.
N'hi ha diverses varietats, que encara es mantenen amb un cultiu ètnic i ecològic, després d'haver estat utilitzades mil·lenàriament per tribus o ètnies d'Amèrica del Sud, principalment al Paraguai, Bolívia i Argentina.
Va ser investigada per primera vegada, entre altres plantes que arribaren d'Amèrica a València -com per exemple l'atzavara- pel botànic i metge valencià Petrus Jacobus Stevus (nom amb què signava les seves obres en llatí Pere Jaume Esteve). Del seu cognom prové la paraula llatinitzada stevia.
L'espècie donada a conèixer per Moisès de Santiago Bertoni, coneguda comunament com a hoja dulce, va rebre el nom de Stevia rebaudiana en honor seu.
Les fulles de les plantes d'aquest gènere tenen una dolçor més tènue al principi de la seva degustació i una durada més llarga que la del sucre comú, encara que alguns dels seus extractes poden tenir un gust amarg o un gust semblant al de les plantes de l'espècie Glycyrrhiza glabra en altes concentracions.
Per la singularitat dels extractes obtinguts de les plantes d'aquest gènere de ser fins a 300 vegades més dolces que el sucre comú, el gènere ha anat cridant l'atenció amb la creixent demanda d'aliments amb baix contingut de carbohidrats i sucres.
Les recerques mèdiques que s'han realitzat sobre certes espècies del gènere han demostrat els seus possibles beneficis en el tractament de l'obesitat i la hipertensió arterial, perquè el consum dels extractes de les seves plantes té un efecte insignificant sobre els percentatges de glucosa a la sang, cosa que també els fa atractius per a usos no medicinals com a edulcorants naturals. No obstant això, les controvèrsies polítiques han limitat la seva disponibilitat en molts països, per exemple, als Estats Units es van prohibir a principis de 1990, llevat que l'etiqueta de l'envàs els indiqués com un suplement.
És important fer notar que darrerament la FDA n'ha donat informes favorables.
Els seus extractes s'utilitzen àmpliament com a edulcorants al Japó, Xile i Mèxic (produïts per l'empresa Iansa), i a Colòmbia (produïts per la SA Incauca). Ara estan disponibles al Canadà com un suplement dietètic. També s'anuncien en la televisió a França.
Com a edulcorant, el gust de l'estèvia és més suau i dura menys que el sucre, amb tot i això el seu extracte pot arribar a tenir un gust amarg o fins i tot deixar un regust de regalèssia en concentracions altes.
Sukkerplante-slægten (Stevia) er en slægt af stauder og buske, som er udbredt med mere end 150 arter i Syd- og Mellemamerika. Her omtales kun den ene art, som er (eller måske bliver) økonomisk relevant under danske forhold.
ArterUrbefolkningen i Paraguay, Guaranierne, har brugt planten i århundreder som sødemiddel i deres afkog af paraguaykristtorn (Ilex paraguariensis), maté. I dag forskes der intenst i mulighederne for dyrkning og industriel anvendelse af plantens indhold.
EU-kommisionen besluttede 11. november 2011 at godkende steviol og steviaglycosider som fødevaretilsætningsstof. Steviaglycosider er desuden godkendt som fødevaretilsætningsstof og/eller kosttilskud i en lang række andre lande.
Ny dansk forskning indikerer at stevia rebaudiana måske kan bruges i behandling af type-2 diabetes, da det aktive stof steviosid tyder på at have færre bivirkninger end nuværende behandling. Dog mangler yderligere forskning.
Stevia blev i 2011 godkendt som sødemiddel til brug i EU.[1]
Stevia sødemidlet, er et alternativ til sukker. Stevia sødemidlet er fremstillet naturligt og uden tilsætningsstoffer. Stevia er igennem de senere år blevet brugt af diabetespatienter, da det ikke indeholder naturligt sukker, som diabetespatienter ikke kan tåle. Stevia sødemidlet er desuden uden ret mange kalorier, og bliver derfor også brugt af folk på lav-kulhydrat diæter.
Stevia sødemidlets smag har en langsommere indtræden og en længere virkning end almindelig sukker. De meget høje ekstrakter, kan dog være en anelse bitre, og have en lakridslignende eftersmag. Stevia sødemidlet findes i ekstrakter op til 3-400 gange mere sødme end almindelig sukker [2]. Stevia har fået meget opmærksomhed, både herhjemme men også i udlandet, pga. dens egenskaber med lavt kulhydratindhold, samt lavt sukkerindhold.
Die Stevien (Stevia) sind eine Pflanzengattung, die zur Familie der Korbblütler (Asteraceae) gehört. Das Verbreitungsgebiet reicht von den westlichen USA (sieben Arten), über Mexiko, Zentral- bis Südamerika. Die bekannteste und wirtschaftlich bedeutendste Art ist Stevia rebaudiana, die bei indigenen Völkern Südamerikas, heute vor allem aber in Asien, als Basis für den Süßstoff Stevia weit verbreitet ist.
Stevia-Arten wachsen als einjährige bis ausdauernde krautige Pflanzen, Halbsträucher bis Sträucher, die Wuchshöhen zwischen 0,5 und über 1,20 Meter erreichen. Der aufrechte Stängel ist meist verzweigt.
Die gegenständig oder wechselständig stehenden Laubblätter sind gestielt oder sitzend. Die unterschiedlich behaarte bis unbehaarte, manchmal glänzende oder drüsig gepunktete Blattspreite kann je nach Art sehr unterschiedlich geformt sein, besitzt ein oder drei Hauptnerven und einen glatten, gesägten oder gezähnten Blattrand.
In lockeren bis dichten, schirmtraubigen Gesamtblütenständen stehen die korbförmigen Teilblütenstände zusammen. Die diskusförmigen Blütenkörbchen besitzen einen Durchmesser von 1 bis (meist) 2 bis 3 mm. Die meist fünf, selten sechs in einer Reihe stehenden, mehr oder weniger gleichen Hüllblätter sind zwei- bis dreinervig. Der flache bis konvexe Blütenstandsboden ist unbehaart. Jedes Blütenkörbchen enthält meist fünf, selten sechs Blüten.
Die fünf purpur- bis rosafarbenen oder weißen Kronblätter sind trichterförmig verwachsen mit einem engen Schlund. Die Blütenkrone ist drei- bis viermal so lang wie ihr Durchmesser und innen mehr oder weniger behaart. Die meist glatten, manchmal papillösen Griffel besitzen zwei fadenförmige Griffeläste.
Die säulenförmigen bis prismatischen oder spindelförmigen Achänen sind fünfrippig, drüsig punktiert und/oder rau. Der Pappus besteht aus fünf freien oder verwachsenen Borsten und Schuppen.
Als Chromosomenzahlen wurden n = 11, 12, 17 gefunden.
Der Gattungsname Stevia wurde 1797 durch Antonio José Cavanilles in Icones et Descriptiones Plantarum, quae aut sponte ..., 4 (1), 32, Tafel 354 erstveröffentlicht. Als Lectotypus wurde Stevia salicifolia Cav. festgelegt. Synonyme für Stevia Cav. sind: Metastevia Grashoff, Mustelia Spreng. [1] Der Gattungsname Stevia ehrt den spanischen Arzt und Botaniker Pedro Jaime Esteve (ca. 1500–1556).[2]
Die Gattung Stevia gehört zur Tribus Eupatorieae in der Unterfamilie der Asteroideae innerhalb der Familie der Asteraceae.
Es gibt etwa 240 Stevia-Arten (Auswahl)[1]:
Die Stevien (Stevia) sind eine Pflanzengattung, die zur Familie der Korbblütler (Asteraceae) gehört. Das Verbreitungsgebiet reicht von den westlichen USA (sieben Arten), über Mexiko, Zentral- bis Südamerika. Die bekannteste und wirtschaftlich bedeutendste Art ist Stevia rebaudiana, die bei indigenen Völkern Südamerikas, heute vor allem aber in Asien, als Basis für den Süßstoff Stevia weit verbreitet ist.
Сте́вия (лат. Stévia) — үсемлек, күпъеллыкларның Астралыларларның ыругы. Үзәк һәм Көньяк Америкада үсеп утыручы 150 чамасы үлән һәм куаклык төре билгеле.
Стевия – күпьеллык үсемлек. Ул орлыктан, ботактан үрчи. Үсеп китү өчен оптималь температура – 22-28 градыс. Җәй азагында тулы үсешкә ирешә һәм тиз шиңә. Безнең шартларда аны, үсенте ясап, берьеллык рәвешендә үстерәләр (помидор кебек, мәсәлән). Стевия Көньяк Америкада, Япониядә, Кытайда, Бөекбританиядә актив игелә. Стевия белән сәүдәнең 40 проценты – японнар кулында. Алар аны азык-төлек продуктларының 50 процентына кушалар, чи килеш тә күп кулланалар.
Стевиянең яфрагы шикәрдән 300 мәртәбә баллырак.
Татлылыкның сере шунда – бу үсемлектә стевиозид бар. Ә стевиозид составында – глюкоза, сахароза, стевиол һ.б. кушылмалар. Стевиозид – иң татлы табигый продукт, аннан да баллырак нәрсә дөньяда юк. Шикәрдәге кебек зыянлы калорияләр һ.б. булмаганлыктан, стевиозид диабет, симезлек чирләрдән интегүчеләргә дә, сәламәт кешеләргә дә шикәрне алыштыру буларак хезмәт итә ала.
Стевия Русиягә 1934 елны тамыр җәя, ләкин таралып китә алмый. СССР таркалганнан соң гына Воронеждагы Шикәр һәм чөгендер фәнни-тикшеренү институтында «Рамонская сластена» сорты чыгарыла.
Урта полосада стевия үсенте ясап, берьеллык культура итеп үстерелә. Уңышны (яфрагын) куак чәчәк ата башлагач җыялар.
Стевия балалардагы диатез һәм аллергияләрне дәвалый. Ул гастрит, җәрәхәт (язва), атеросклероз, бавыр һәм бөер чирләре белән авыручыларга файдалы. «Баллы үлән» кариес һәм гөмбә инфекцияләрен бетерергә булыша, себорея, дерматит, бетчәгә каршы көрәшүче чара булып та хезмәт итә.
Гадәттә шикәрне алыштыргыч буларак синтетик шикәрне алыштыргычлар (иң таралган аспартам, сахарин, сукламат) һәм табигый шикәрне алыштыргычлар (фруктоза, ксилит, сорбит) кулланыла. Стевия үләне шикәрдән 10-15 тапкыр татлырак (стевия сыгынтысы 100-300 баллырак) була.
Стевиядән тыш барлык шикәрне алыштыргычлар сәләмәткә зыян китерә ала[5]. Киресенчә стевия иммунитет ныгыта, артериаль басымны нормага китерә, паразитларны бетерә.
Япониядә стевия шикәрне алыштыргыч буларак киң кулланыла, ләкин АКШта кайбер каршылыклы тәҗрибәләрдә стевия мутоген икәне күрсәтелгән.
2006 елда Бөтендөнья сәләмәтлек оешмасы стевиянең имин булуын белдерә («stevioside and rebaudioside A are not genotoxic in vitro or in vivo and that the genotoxicity of steviol and some of its oxidative derivatives in vitro is not expressed in vivo»).
Сте́вия (лат. Stévia) — үсемлек, күпъеллыкларның Астралыларларның ыругы. Үзәк һәм Көньяк Америкада үсеп утыручы 150 чамасы үлән һәм куаклык төре билгеле.
Стевия – күпьеллык үсемлек. Ул орлыктан, ботактан үрчи. Үсеп китү өчен оптималь температура – 22-28 градыс. Җәй азагында тулы үсешкә ирешә һәм тиз шиңә. Безнең шартларда аны, үсенте ясап, берьеллык рәвешендә үстерәләр (помидор кебек, мәсәлән). Стевия Көньяк Америкада, Япониядә, Кытайда, Бөекбританиядә актив игелә. Стевия белән сәүдәнең 40 проценты – японнар кулында. Алар аны азык-төлек продуктларының 50 процентына кушалар, чи килеш тә күп кулланалар.
Стевиянең яфрагы шикәрдән 300 мәртәбә баллырак.
Татлылыкның сере шунда – бу үсемлектә стевиозид бар. Ә стевиозид составында – глюкоза, сахароза, стевиол һ.б. кушылмалар. Стевиозид – иң татлы табигый продукт, аннан да баллырак нәрсә дөньяда юк. Шикәрдәге кебек зыянлы калорияләр һ.б. булмаганлыктан, стевиозид диабет, симезлек чирләрдән интегүчеләргә дә, сәламәт кешеләргә дә шикәрне алыштыру буларак хезмәт итә ала.
Стевия Русиягә 1934 елны тамыр җәя, ләкин таралып китә алмый. СССР таркалганнан соң гына Воронеждагы Шикәр һәм чөгендер фәнни-тикшеренү институтында «Рамонская сластена» сорты чыгарыла.
Урта полосада стевия үсенте ясап, берьеллык культура итеп үстерелә. Уңышны (яфрагын) куак чәчәк ата башлагач җыялар.
Стевия балалардагы диатез һәм аллергияләрне дәвалый. Ул гастрит, җәрәхәт (язва), атеросклероз, бавыр һәм бөер чирләре белән авыручыларга файдалы. «Баллы үлән» кариес һәм гөмбә инфекцияләрен бетерергә булыша, себорея, дерматит, бетчәгә каршы көрәшүче чара булып та хезмәт итә.
भाषामा 'स्टेभिया' भनिने र संस्कृत र भारतीय भाषा हरूमा मधुपत्र भनिने यो वनस्पतिमा करीव २४० बोट विरुवा हरू पर्दछन |सूर्यमूखी परिवारमा पर्ने यो वनस्पति अमेरीकि महादेशको रैथाने वनस्पति मानिन्छ | नया विश्वको खोजि संगै मकै, आलु संग संगै भारतीय महाद्विपमा भित्रिएको यो वनस्पति लाई हानिरहित भनि विश्व स्वास्थ सङ्गठन बाट प्रमाणित भएता पनि यसको प्रयोग र अओषधिय गुण हरू बारेमा विगय हरू एक मत हुन सकेको देखिदैन| गुलियोपनको लागि खेति गरिने विरुवा चाहि Stevia rebaudiana हो| गुलियोको लागि प्रसिद्द यो वनस्पति लाई अङ्ग्रेजी भाषि समुदायमा candy leaf, sugar leaf, sweetleaf (USA), sweet honey leaf (Australia) आदि नामले जानिन्छ|
यो अत्यधिक गुलियोपना भएको कोलेस्ट्रल रहित झार हो । यसमा कार्बोहाइड्रेटको मात्रा नगण्य हुने भएकाले मधुमेहका रोगीले समेत उपभोग गर्न सक्ने स्वास्थ्यकर्मीको भनाइ छ । चिनीको तुलनामा रासायनिक पदार्थ नहुने भएकाले स्टेभियाको गुलियो स्वास्थ्यका लागि निकै लाभदायक हुने यसको प्रवर्द्धनमा लागेको कम्पनी पाम एग्रोटेकको दाबी छ । एक अनुसन्धानले स्टेभियामा उखुको रसको तुलनामा ३ सय प्रतिशत बढी गुलियोपना हुने देखाएको छ ।स्टेभियाको काँचो पातलाई गुलियोका रूपमा प्रयोग गर्न सकिने पामकी काउन्सिलर स्मृति ढकाल बताउँछिन् । यसको पातलाई सुकाएर बनाइएको धूलो बफ्याएर निकालिएको चिनीलाई गुलियो पदार्थका रूपमा प्रयोग गर्न सकिन्छ ।
टुप्पा काटिदिएपछि सानो झाडीजस्तै देखिने यसलाई १६ देखि ४५ डिग्री सेल्सिएससम्म तापक्रममा खेती गर्न सकिन्छ| यो समुद्र सतहदेखि १ हजार ५ सय मिटरको उचाइसम्म राम्रो फस्टाउूछ |
भाषामा 'स्टेभिया' भनिने र संस्कृत र भारतीय भाषा हरूमा मधुपत्र भनिने यो वनस्पतिमा करीव २४० बोट विरुवा हरू पर्दछन |सूर्यमूखी परिवारमा पर्ने यो वनस्पति अमेरीकि महादेशको रैथाने वनस्पति मानिन्छ | नया विश्वको खोजि संगै मकै, आलु संग संगै भारतीय महाद्विपमा भित्रिएको यो वनस्पति लाई हानिरहित भनि विश्व स्वास्थ सङ्गठन बाट प्रमाणित भएता पनि यसको प्रयोग र अओषधिय गुण हरू बारेमा विगय हरू एक मत हुन सकेको देखिदैन| गुलियोपनको लागि खेति गरिने विरुवा चाहि Stevia rebaudiana हो| गुलियोको लागि प्रसिद्द यो वनस्पति लाई अङ्ग्रेजी भाषि समुदायमा candy leaf, sugar leaf, sweetleaf (USA), sweet honey leaf (Australia) आदि नामले जानिन्छ|
यो अत्यधिक गुलियोपना भएको कोलेस्ट्रल रहित झार हो । यसमा कार्बोहाइड्रेटको मात्रा नगण्य हुने भएकाले मधुमेहका रोगीले समेत उपभोग गर्न सक्ने स्वास्थ्यकर्मीको भनाइ छ । चिनीको तुलनामा रासायनिक पदार्थ नहुने भएकाले स्टेभियाको गुलियो स्वास्थ्यका लागि निकै लाभदायक हुने यसको प्रवर्द्धनमा लागेको कम्पनी पाम एग्रोटेकको दाबी छ । एक अनुसन्धानले स्टेभियामा उखुको रसको तुलनामा ३ सय प्रतिशत बढी गुलियोपना हुने देखाएको छ ।स्टेभियाको काँचो पातलाई गुलियोका रूपमा प्रयोग गर्न सकिने पामकी काउन्सिलर स्मृति ढकाल बताउँछिन् । यसको पातलाई सुकाएर बनाइएको धूलो बफ्याएर निकालिएको चिनीलाई गुलियो पदार्थका रूपमा प्रयोग गर्न सकिन्छ ।
टुप्पा काटिदिएपछि सानो झाडीजस्तै देखिने यसलाई १६ देखि ४५ डिग्री सेल्सिएससम्म तापक्रममा खेती गर्न सकिन्छ| यो समुद्र सतहदेखि १ हजार ५ सय मिटरको उचाइसम्म राम्रो फस्टाउूछ |
ষ্টিভিয়া (ইংৰাজী: Stevia) এষ্টাৰেচি পৰিয়ালৰ অন্তৰ্গত এবিধ উদ্ভিদ৷ ই দক্ষিণ আমেৰিকাৰ পাৰাগুৱে আৰু ব্ৰাজিল মূলৰ৷ ইয়াক সাধাৰণতে "Sweet leaf" বুলি জনা যায়৷ ভাৰতৰ কিছুমান ঠাইত ইয়াক "মধুপত্ৰ" বুলি নামাকৰণ কৰিছে৷ ইয়াৰ পাত চেনিতকৈ ৩০-৪০ শতাংশ মিঠা বাবে চেনিৰ সলনি বহুতো দেশত ব্যৱহাৰ কৰা দেখা যায়৷ ষ্টিভিয়া বৰ্গৰ অন্তৰ্গত ১৫৪ টা সদস্যৰ ভিতৰত অকল ষ্টিভিয়া ৰিবাউডিয়ানা প্ৰজাতিতহে মিঠা গ্লাইক'ছাইড-ষ্টিভিয়ল প্ৰকৃতিগতভাৱে পোৱা যায়৷ ইয়াৰ পাতৰপৰা নিষ্কাশন কৰি উলিওৱা ষ্টিভিঅ'ছাইড চেনিতকৈ ৩০০-৪০০ গুণ বেছি মিঠা৷ [1]
হাবি-বননিত পোৱা ষ্টিভিয়া পাৰাগুৱান-ইণ্ডিয়ানসকলে বহু বছৰৰ পৰা মিঠা হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰি আহিছে৷ বাৰ্টনি (M.S.Bertoni) চাহাবে ১৮৮৭ চনত পাৰাগুৱে ভ্ৰমণ কৰা সময়ত তাৰ বাসিন্দাসকলৰপৰা এইবিধ আচৰিত গছৰ কথা জানিব পাৰি ইউৰোপৰ মানুহৰ দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰিছিল৷ ষ্টিভিয়াৰ ব্যৱসায়িক খেতি ১৯৬৪ চনৰপৰাহে পাৰাগুৱেত আৰম্ভ হয়৷ [1]
ষ্টিভিয়া এবিধ বহুবৰ্ষী সৰু জোপোহা গছ৷ ই প্ৰায় ৬৫-১০০ চেণ্টিমিটাৰ ওখ হয়৷ ইয়াৰ পাতবোৰ দীঘে প্ৰায় ৫ চেণ্টিমিটাৰ আৰু বহল প্ৰায় ২ চেণ্টিমিটাৰ৷ ফুলবোৰ সৰু (৭-১৫ মিলিমিটাৰ),বগা আৰু ইয়াৰ পুষ্প বিন্যাস অনিয়মিত চাইম(irregular cyme)৷
ষ্টিভিয়াৰ গুটিবোৰ বৰ সৰু,একনি (achene) লগতে পাখিযুক্ত (feathery pappus) হয়৷ ষ্টিভিয়া দিপ্লইড (diploid) আৰু ১১ যোৰ ক্ৰম'জম যুক্ত৷ ইয়াৰ মিঠা ৰাসায়নিক চৰিত্ৰৰ কাৰণ ইয়াত থকা ষ্টিভিঅ'ছাইড বুলি ১৯৩১ চনত বিজ্ঞানীসকলে উৎঘাটন কৰে৷[1]
ষ্টিভিয়াৰ খেতি পানী নজমা ওখ যিকোনো মাটিতেই কৰিব পৰা যায়৷ মাটি দীঘে-পথালিয়ে সমান কৰি ল'ব লাগে৷ ষ্টিভিয়া গুটিৰপৰা পুলি কৰা কিছু কঠিন৷ গতিকে কাটিঙৰপৰা ষ্টিভিয়া ৰোৱা হয়৷ যদি গুটিৰপৰা পুলি কৰা হয় তেতিয়া ট্ৰেত গুটি দি গ্ৰীন হাউচত ৭-৮ সপ্তাহ ৰাখিব লাগে৷ ষ্টিভিয়াৰ শাৰীৰ মাজত ৬০ চেণ্টিমিটাৰ আৰু পুলিৰ মাজত ৩০ চেণ্টিমিটাৰ পাৰ্থক্য ৰাখিব লাগে৷
ইয়াৰ খেতিত সাৰৰ প্ৰয়োজন বৰ বেছি নহয়৷ সাধাৰণ মাটিত N100 P2 50K2 050 কিল'গ্ৰাম প্ৰতি হেক্টৰ মাটিত প্ৰয়োগ কৰিব লাগে৷ অপতৃণ,তৃণনাশক দ্ৰব্য ব্যৱস্থা কৰাৰ সলনি হাতেৰে বন উঠোৱা অধিক ফলপ্ৰসু হয় বুলি জনা যায়৷ কীট-পতংগৰ ভিতৰত সাধাৰণতে পাত কটা আৰু লুপাৰ পোক অধিক হোৱা দেখা যায়৷ আনহাতে,গৰু-ছাগলীৰ পৰা এই খেতি সততে আঁতৰত ৰাখিব লাগে৷ ষ্টিভিয়া ফুলাৰ আগে আগে কাটিলে বা আগবোৰ চিঙিলে অধিক পাত আৰু ষ্টিভিঅ'ছাইড পোৱা যায়৷ বছৰত ৩-৪ বাৰ ছিঙিব পাৰি৷ হেক্টৰে প্ৰতি প্ৰায় ২২,০০০ কিল'গ্ৰাম কেঁচা পাতৰপৰা ৬,০০০ কিল'গ্ৰাম শুকান পাত পোৱা যায়৷ কাটি অনা ডাল-পাতবোৰ লগে লগে শুকাব লাগে৷ [1]
১৯৭৭ চনৰপৰাই জাপানে ব্যৱসায়িক ভিত্তিত ষ্টিভিয়াৰ খেতি কৰিছে আৰু খাদ্য-দ্ৰব্য,কোমল পানীয় আদিত ব্যৱহাৰ কৰি আহিছে৷ জাপানে ৪০ শতাংশতকৈ অধিক ষ্টিভিয়াৰ চেনি ব্যৱহাৰ কৰে৷ এছিয়া মহাদেশৰ চীন,কোৰিয়া,টাইৱান,থাইলেণ্ড,মালয়েছিয়া,ভাৰত আদি দেশত ইয়াৰ ব্যৱসায়িক খেতি কৰিবলৈ লৈছে৷ বৰ্তমান ষ্টিভিঅ'ছাইড ৰপ্তানি কৰাত চীন দেশ পৃথিৱীৰ ভিতৰত প্ৰথম৷[1]
ষ্টিভিয়া পাতৰ ৰসত বহুবোৰ গুণ আছে৷ চেনিৰ সলনি ব্যৱহাৰ কৰাৰ উপৰিও ইয়াৰ এণ্টি-বেক্টেৰিয়েল,এণ্টি-ফাংগেল,এণ্টি-ইনফ্ৰেমেটৰি,এণ্টি-মাইক্ৰ'বিয়েল,এণ্টি-ইষ্ট আদি বিশেষ গুণ আছে৷ ইয়াৰ কাৰ্ড'টনিক ডাইৰেটিক আৰু হাইপ'গ্লাইচেমিক গুণ আছে৷ সেয়ে মধুমেহ ৰোগীৰ বাবে ই আৰ্শীবাদস্বৰূপ৷ ইয়াৰ ৰস কটা-চিঙাত ব্যৱহাৰ কৰিলে সোনকালে শুকায়৷ উচ্চ ৰক্তচাপ আৰু শৰীৰৰ মেদ কমায়৷ হজম হোৱাত সহায় কৰাৰৰ উপৰিও গেষ্টিক আলচাৰ নিৰাময় কৰে৷ সাধাৰণ পানী লগাতো ই উপকাৰী৷ আনকি,ষ্টিভিয়াৰ পাতৰ ৰস ব্যৱহাৰ কৰিলে মদৰ ৰাগী বা ধপাত খোৱা অভ্যাস আঁতৰাব পাৰি৷ [1]
ষ্টিভিয়া (ইংৰাজী: Stevia) এষ্টাৰেচি পৰিয়ালৰ অন্তৰ্গত এবিধ উদ্ভিদ৷ ই দক্ষিণ আমেৰিকাৰ পাৰাগুৱে আৰু ব্ৰাজিল মূলৰ৷ ইয়াক সাধাৰণতে "Sweet leaf" বুলি জনা যায়৷ ভাৰতৰ কিছুমান ঠাইত ইয়াক "মধুপত্ৰ" বুলি নামাকৰণ কৰিছে৷ ইয়াৰ পাত চেনিতকৈ ৩০-৪০ শতাংশ মিঠা বাবে চেনিৰ সলনি বহুতো দেশত ব্যৱহাৰ কৰা দেখা যায়৷ ষ্টিভিয়া বৰ্গৰ অন্তৰ্গত ১৫৪ টা সদস্যৰ ভিতৰত অকল ষ্টিভিয়া ৰিবাউডিয়ানা প্ৰজাতিতহে মিঠা গ্লাইক'ছাইড-ষ্টিভিয়ল প্ৰকৃতিগতভাৱে পোৱা যায়৷ ইয়াৰ পাতৰপৰা নিষ্কাশন কৰি উলিওৱা ষ্টিভিঅ'ছাইড চেনিতকৈ ৩০০-৪০০ গুণ বেছি মিঠা৷
சிடீவியா (Stevia, /ˈstiːvɪə/, /ˈstiːvjə/ அல்லது /ˈstɛvɪə/)[2][3][4][5] என்பது தாவரவியல் குடும்பத்தின் ஒரு பேரினம் ஆகும். இதன் கீழ் ஏறத்தாழ 240 சிற்றனங்கள் உள்ளன. அவற்றில் பெரும்பாலானவை மூலிகைகளாகவும், குறுமரங்களாகவும், புதர்செடிகளாகவும் உள்ளன. இதன் தாயகம் அயன அயல் மண்டலமும், வெப்ப மண்டலங்களும் ஆகும். வடஅமெரிக்காவின் மேற்குப் பகுதியிலிருந்து, தென் அமெரிக்கா வரை காணப்படுகின்றன.
இதன் சிற்றினங்களில் இருந்து எடுக்கப்படும் சிடீவியால் கிளைகோசைடு (Steviol glycoside) என்ற வேதிப்பொருளானது, சர்க்கரைக்கு மாற்றாகப் பயன்படுகிறது. இச்சர்க்கரைப் பதிலீடு, இந்தியாவில் அதிகமாக சர்க்கரைத் துளசி ( Stevia rebaudiana)செடியில் இருந்து எடுக்கப்படுகிறது.
சிடீவியா (Stevia, /ˈstiːvɪə/, /ˈstiːvjə/ அல்லது /ˈstɛvɪə/) என்பது தாவரவியல் குடும்பத்தின் ஒரு பேரினம் ஆகும். இதன் கீழ் ஏறத்தாழ 240 சிற்றனங்கள் உள்ளன. அவற்றில் பெரும்பாலானவை மூலிகைகளாகவும், குறுமரங்களாகவும், புதர்செடிகளாகவும் உள்ளன. இதன் தாயகம் அயன அயல் மண்டலமும், வெப்ப மண்டலங்களும் ஆகும். வடஅமெரிக்காவின் மேற்குப் பகுதியிலிருந்து, தென் அமெரிக்கா வரை காணப்படுகின்றன.
ಸ್ಟೀವಿಯಾ ವು ಪಶ್ಚಿಮ ಉತ್ತರ ಅಮೆರಿಕಾದಿಂದ ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾದವರೆಗೆ ಉಪಉಷ್ಣವಲಯ ಮತ್ತು ಉಷ್ಣವಲಯದಲ್ಲಿರುವ ಆಯ್ಸ್ಟರಕೀಸ್ ಎಂಬ ಸೂರ್ಯಕಾಂತಿ ಹೂವಿನ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಮೂಲಿಕೆಗಳ ಮತ್ತು ಪೊದರುಗಳ ಸುಮಾರು 240 ಜಾತಿಗಳ ಪಂಗಡವಾಗಿದೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಸ್ವೀಟ್ಲೀಫ್ , ಸ್ವೀಟ್ ಲೀಫ್ , ಶುಗರ್ಲೀಫ್ , ಅಥವಾ ಸರಳವಾಗಿ ಸ್ಟೀವಿಯಾ ಎಂದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಸ್ಟೆವಿಯಾ ರಿಬೌಡಿಯಾನಾ ಎಂಬ ಜಾತಿಯ ಬೆಳೆಯು ಇದರ ಸಿಹಿಯಾದ ಎಲೆಗಳಿಗಾಗಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಬೆಳೆಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ. ಒಂದು ಸಿಹಿಗೊಳಿಸುವ ವಸ್ತುವಾಗಿ ಮತ್ತು ಸಕ್ಕರೆಯ ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ, ಸ್ಟೀವಿಯಾದ ರುಚಿಯು ಸಕ್ಕರೆಗಿಂತ ಒಂದು ನಿಧಾನವಾದ ಮುನ್ನುಗ್ಗುವಿಕೆ ಮತ್ತು ದೀರ್ಘವಾದ ಅವಧಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ, ಆದಾಗ್ಯೂ ಇದರ ಕೆಲವು ಉದ್ಧರಣಗಳು ಒಂದು ಕಹಿಯಾದ ಅಥವಾ ಉನ್ನತ ಸಾಂದ್ರತೆಗಳ ಲೈಕೋರೈಸ್-ನಂತಹ ನಂತರದ ರುಚಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ.
ಸಕ್ಕರೆಯ 300 ಪಟ್ಟಿನವರೆಗಿನ ಸಿಹಿ ಅಂಶವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಉದ್ದರಣಗಳ ಜೊತೆ, ಸ್ಟೀವಿಯಾವು ಕಡಿಮೆ-ಕಾರ್ಬೋಹೈಡ್ರೇಟ್, ಕಡಿಮೆ-ಆಹಾರ ಪರ್ಯಾಯಗಳ ಹೆಚ್ಚಿನ ಬೇಡಿಕೆಯ ಜೊತೆ ಗಮನವನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದೆ. ವೈದ್ಯಕೀಯ ಸಂಶೋಧನೆಯೂ ಕೂಡ ಸ್ಥೂಲಕಾಯತೆಯ ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚಿನ ರಕ್ತದ ಒತ್ತಡ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ಟೀವಿಯಾದ ಸಂಭವನೀಯ ಅನುಕೂಲಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಿದೆ ಏಕೆಂದರೆ ಸ್ಟೀವಿಯಾವು ರಕ್ತದ ಗ್ಲೂಕೋಸ್ನ ಮೇಲೆ ಒಂದು ನಗಣ್ಯ ಪರಿಣಾಮವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ, ಇದು ಕಾರ್ಬೋಹೈಡ್ರೇಟ್-ನಿಯಂತ್ರಿತ ಪಥ್ಯದಲ್ಲಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿಗೆ ಒಂದು ನೈಸರ್ಗಿಕ ಸಿಹಿಗೊಳಿಸುವ ವಸ್ತುವಾಗಿ ಆಕರ್ಷಿಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ.
ಸ್ಟೀವಿಯಾದ ದೊರಕುವಿಕೆಯು ದೇಶದಿಂದ ದೇಶಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಂದು ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ, ಇದು ದಶಕಗಳ ಅಥವಾ ಶತಮಾನಗಳವರೆಗೆ ಸಿಗೊಳಿಸುವ ವಸ್ತುವಾಗಿ ದೊರಕಲ್ಪಡುತ್ತದೆ; ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಸ್ಟೀವಿಯಾವು ಜಪಾನಿನಲ್ಲಿ ಸಿಹಿಗೊಳಿಸುವ ವಸ್ತುವಾಗಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಬಳಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಸ್ಟೀವಿಯಾವು ಮುಂದಿನ ದಶಕಗಳವರೆಗೂ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವು ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ, ಸ್ಟೀವಿಯಾವು ನಿರ್ಬಂಧಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ ಅಥವಾ ನಿಷೇಧಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಇತರೆ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ, ಆರೋಗ್ಯ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ವಿರೋಧಿಗಳು ಇದರ ದೊರಕುವಿಕೆಯನ್ನು ಮಿತಗೊಳಿಸಿದ್ದಾರೆ; ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಯುನೈಟೆಡ್ ಸ್ಟೇಟ್ಸ್ 1990 ರ ದಶಕದ ಪ್ರಾರಂಭದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪೂರಕ-ವಸ್ತುವಾಗಿ ಗುರುತಿನ ಪಟ್ಟಿಯಿಲ್ಲದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸಿತ್ತು, ಆದರೆ 2008 ರಲ್ಲಿ ರಿಬೌಡಿಯೋಸೈಡ್ - ಆಹಾರಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸುವ ಒಂದು ಉದ್ದರಣವಾಗಿ ಅನುಮತಿ ನೀಡಲ್ಪಟ್ಟಿತು. ವರ್ಷಾನಂತರದಲ್ಲಿ, ಸಿಹಿಗೊಳಿಸುವ ವಸ್ತುವಾಗಿ ಸ್ಟೀವಿಯಾ ದೊರಕುತ್ತಿರುವ ದೇಶಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯು ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿದೆ.
ಸ್ಟೀವಿಯಾ ದ ತಳಿಯು ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೇರಿಕಾ, ಮಧ್ಯ ಅಮೇರಿಕಾ ಮತ್ತು ಮೆಕ್ಸಿಕೊ, ಹಾಗೆಯೇ ಅರಿಜೋನಾದ ಉತ್ತರದಿಂದ ಬಹಳ ದೂರದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ, ನ್ಯೂ ಮೆಕ್ಸಿಕೋ ಮತ್ತು ಟೆಕ್ಸಾಸ್ ಮೂಲವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ 240[೧] ಜಾತಿಯ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ.[೨] ಅವುಗಳು ಮೊದಲು ಸ್ಪ್ಯಾನಿಷ್ ಸಸ್ಯಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞ ಮತ್ತು ವೈದ್ಯ ಪೆಡ್ರೊ ಜೈಮ್ ಇಸ್ಟೀವ್ನಿಂದ ಸಂಶೊಧಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು, ಮತ್ತು ಸ್ಟೀವಿಯಾ ಶಬ್ದವು ಅವನ ಅಡ್ಡಹೆಸರಿನ ಲ್ಯಾಟಿನ್ ವ್ಯುತ್ಪತ್ತಿಯಾಗಿದೆ.[೩] ಸಿಹಿ ತಳಿ ಎಸ್. ಎಬೌಡಿಯಾನಾ ದ ಮಾನವ ಬಳಕೆಯು ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೇರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಉತ್ಪತ್ತಿಯಾಗಲ್ಪಟ್ಟಿತು. ಸ್ಟೀವಿಯಾ ಸಸ್ಯದ ಎಲೆಗಳು ಸುಕ್ರೋಸ್ (ಸಾಮಾನ್ಯ ಬಳಕೆಯ ಸಕ್ಕರೆ)ನ ಸಿಹಿಗಿಂತ 30-45 ಪಟ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಿಹಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ.[೪] ಎಲೆಗಳನ್ನು ಹಾಗೆಯೇ ತಿನ್ನಬಹುದು, ಅಥವಾ ಚಹದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಆಹಾರಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಬಹುದು
1899 ರಲ್ಲಿ, ಸ್ವಿಸ್ ದೇಶದ ಸಸ್ಯಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞ ಮೊಯ್ಸೆಸ್ ಸೆಂಟಿನಾಗೊ ಬೆರ್ಟೋನಿಯು, ಈಸ್ಟರ್ನ್ ಪೆರುಗ್ವೆಯಲ್ಲಿನ ತನ್ನ ಸಂಶೋಧನೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವನು ಸಸ್ಯ ಮತ್ತು ಸಿಹಿಯ ರುಚಿಯನ್ನು ವಿವರವಾಗಿ ವರ್ಣಿಸಿದನು.[೫] ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಕೇವಲ ನಿರ್ಬಂಧಿತ ಸಂಶೋಧನೆಗಳು ನಡೆಸಲ್ಪಟ್ಟವು, 1931 ರಲ್ಲಿ ಎರಡು ಫ್ರೆಂಚ್ ರಸಾಯನ ಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞರು ಸ್ಟೀವಿಯಾಕ್ಕೆ ಸಿಹಿಯಾದ ರುಚಿಯನ್ನು ನೀಡುವ ಗ್ಲೈಕೋಸೈಡ್ ಅನ್ನು ಬೇರ್ಪಡಿಸಿದರು.[೬] ಈ ಮಿಶ್ರಣಗಳು ಸ್ಟಿವಿಯೋಸೈಡ್ ಮತ್ತು ರೆಬೌಡಿಯೋಸೈಡ್ ಎಂದು ಹೆಸರಿಸಲ್ಪಟ್ಟವು, ಮತ್ತು ಸುಕ್ರೋಸ್ಗಿಂತ 250-300 ಪಟ್ಟು ಸಿಹಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ, ತಾಪವು ಸ್ಥಿರವಾಗಿರುತ್ತದೆ, pH ಸ್ಥಿರವಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಕಿಣ್ವ-ಅಸಾಧ್ಯವಾಗಿರುತ್ತದೆ.[೭]
ಅಗ್ಲೈಕೋನ್ ಮತ್ತು ಗ್ಲೈಕೋಸ್ನ ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾದ ವಿನ್ಯಾಸವು 1955 ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟನೆಗೊಳ್ಳಲ್ಪಟ್ಟಿತು.
1970 ರ ದಶಕದ ಪ್ರಾರಂಭದಲ್ಲಿ, ಜಪಾನ್ ಸೈಕ್ಲಾಮೇಟ್ ಮತ್ತು ಸಚೇರಿಯನ್ನಂತಹ ಕೃತಕ ಸಿಹಿಗೊಳಿಸುವ ಸಸ್ಯಗಳ ಕೃಷಿ ಮಾಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು, ಅವುಗಳು ಕಾರ್ಸಿನೋಜಿನ್ಗಳು ಎಂದು ಸಂದೇಹಿಸಲಾಯಿತು. ಸಸ್ಯಗಳ ಎಲೆಗಳು, ಎಲೆಗಳ ನೀರಿನ ಉದ್ಧರಣಗಳು, ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕರಿತ ಸ್ಟೀವಿಯೋಸೈಡ್ಗಳು ಸಿಹಿಕಾರಕಗಳಾಗಿ ಬಳಸಲ್ಪಡುತ್ತವೆ. ಜಪಾನಿನ ಕಂಪನಿ ಮೊರಿಟಾ ಕಾಗಾಕು ಕೊಗ್ಯೋ ಕ. ನಿ. 1971 ರಲ್ಲಿ [೮] ಜಪಾನಿನಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ವಾಣಿಜ್ಯ ಸ್ಟಿವಿಯಾವನ್ನು ಉತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡಿದ ತರುವಾಯದಿಂದ, ಜಪಾನಿಯರು ಆಹಾರ ಉತ್ಪನ್ನಗಳಲ್ಲಿ, ಸೌಮ್ಯ ಪಾನೀಯಗಳಲ್ಲಿ (ಕೊಕಾ ಕೋಲಾವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಂತೆ)[೯] ಮತ್ತು ಟೇಬಲ್ನ ಬಳಕೆಗಾಗಿ ಸ್ಟೀವಿಯಾವನ್ನು ಬಳಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಜಪಾನ್ ಪ್ರಸ್ತುತದಲ್ಲಿ ಇತರ ದೇಶಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, 40% ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯ ಸಿಹಿಕಾರಕಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಂತೆ ಸ್ಟೀವಿಯಾವನ್ನು ಬಳಕೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ.[೧೦]
ಪ್ರಸ್ತುತದಲ್ಲಿ, ಚೈನಾ (1984 ರಿಂದ),ಕೋರಿಯಾ, ತೈವಾನ್, ಥೈಲ್ಯಾಂಡ್, ಮತ್ತು ಮಲೇಷಿಯಾಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಂತೆ ಏಷಿಯಾದ ಇತರ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ಟೀವಿಯಾವು ಕೃಷಿ ಮಾಡಲ್ಪಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಆಹಾರದಲ್ಲಿ ಬಳಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ. ಇದು ಸೇಂಟ್ ಕಿಟ್ಟ್ಸ್ ಮತ್ತು ನೇವಿಸ್, ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೇರಿಕಾ, ಬ್ರೆಜಿಲ್, ಕೋಲಂಬಿಯಾ, ಪೆರು, ಪೆರುಗ್ವೆ, ಮತ್ತು ಉರುಗ್ವೆ ಮತ್ತು ಇಸ್ರೇಲ್ನ ಕೆಲವು ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ. ಚೈನಾವು ಜಗತ್ತಿನ ಸ್ಟೀವಿಯೋಸೈಡ್ನ ಅತಿ ದೊಡ್ದ ರಫ್ತುಗಾರವಾಗಿದೆ (ನಿರ್ಯಾತಗಾರವಾಗಿದೆ).[೧೦]
ಸ್ಟೀವಿಯಾದ ತಳಿಗಳು ಹುಲ್ಲುಗಾವಲುಗಳಿಂದ ಪರ್ವತ ಭೂ ಪ್ರದೇಶದವರೆಗಿನ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ-ನೀರುಬತ್ತಿದ ಆವಾಸಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ. ಸ್ಟೀವಿಯಾವು ಕೂಡ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಉತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಅವುಗಳ ಕೇವಲ ಕಡಿಮೆ ಪ್ರತಿಶತ ಭಾಗವು ಮಾತ್ರ ಮೊಳಕೆಯೊಡೆಯುತ್ತದೆ (ಚಿಗುರುತ್ತದೆ). ಸ್ಟೀವಿಯಾದ ಅಬೀಜ ಸಂತಾನದ ನೆಡುವಿಕೆಯು ಪುನರುತ್ಪತ್ತಿಯ ಒಂದು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿ ವಿಧಾನ.
ಶತಮಾನಗಳ ಕಾಲ, ಪೆರುಗ್ವೆ, ಬೊಲಿವಿಯಾ ಮತ್ತು ಬ್ರೆಜಿಲ್ ಗೌರಾನಿ ಬುಡಕಟ್ಟುಗಳು ಸ್ಟೀವಿಯಾವನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದವು, ಅವರು ಅದನ್ನು ka'a he'ê ("ಸಿಹಿಯಾದ ಸಸ್ಯ") ಎಂದು ಕರೆದರು, ಜೊತೆಗೂಡುವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಎದೆಸುಡುವಿಕೆ ಮತ್ತು ಇತರ ವ್ಯಾಧಿಗಳಿಗೆ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಚಹಕ್ಕೆ ಒಂದು ಸಿಹಿಕಾರಕವಾಗಿ ಬಳಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು.[೧೧] ತೀರಾ ಇತ್ತೀಚಿನ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಸಂಶೋಧನೆಯು ಸ್ಥೂಲಕಾಯತೆ[೧೨] ಮತ್ತು ಅತಿ-ಒತ್ತಡಕ್ಕೆ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಮಾಡುವಲ್ಲಿ ಭರವಸೆಯನ್ನು ತೋರಿಸಿದೆ.[೧೩][೧೪] ಸ್ಟೀವಿಯಾವು ರಕ್ತದ ಗ್ಲೂಕೋಸ್ನ ಮೇಲೆ, ಗ್ಲೋಕೋಸ್ನ ಸೈರಣೆಯಲ್ಲೂ ಕೂಡ ಅತ್ಯಲ್ಪ ಪರಿಣಾಮವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ;[೧೫] ಆದ್ದರಿಂದ, ಇದು ಸಕ್ಕರೆರೋಗದವರಿಗೆ ಮತ್ತು ಇತರ ಕಾರ್ಬೋಹೈಡ್ರೇಟ್-ನಿಯಂತ್ರಿತ ಪಥ್ಯದವರಿಗೆ ಒಂದು ನೈಸರ್ಗಿಕ ಸಿಹಿಕಾರಕವಾಗಿ ಸಹಕಾರಿಯಾಗಿದೆ.[೧೬]
ಏಕಸ್ವಾಮ್ಯದ ಅನ್ವಯಿಸುವಿಕೆಯಿಂದ ಸೂಚಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಅಸ್ಥಿರಂಧ್ರತೆಯ ಸಂಭಾವ್ಯ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯು, ಒಂದು ಕಡಿಮೆ ಪ್ರತಿಶತ ಸ್ಟೀವಿಯಾ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಕೋಳಿಗಳ ಆಹಾರದಲ್ಲಿ ಬೆರೆಸುವುದರ ಮೂಲಕ ಮೊಟ್ಟೆಯ ಚಿಪ್ಪಿನ ಮುರಿಯುವಿಕೆಯನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಬಹುದು ಎಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿತು.[೧೭] ಹಂದಿಗಳು ತಿನ್ನಲ್ಪಟ್ಟ ಸ್ಟೀವಿಯಾ ಉದ್ದರಣವು ಅವುಗಳ ಮಾಂಸದಲ್ಲಿನ ಕ್ಯಾಲ್ಸಿಯಮ್ ಅಂಶಗಳ ಎರಡು ಪಟ್ಟು ಕ್ಯಾಲ್ಸಿಯಮ್ ಅನ್ನು ಹೊಂದಿತ್ತು, ಆದರೆ ಈ ಪ್ರತಿಪಾದನೆಗಳು ಪರಿಶೀಲನೆಗೊಳ್ಳದೇ ಉಳಿದುಹೋದವು.[೧೮]
(ಡಿಸೆಂಬರ್ 2008) ಆಹಾರದ ಸಂಯೋಜಕವಾಗಿ ದೊರೆಯಲ್ಪಡುತ್ತದೆ (ಸಿಹಿಕಾರಕ).[೨೪] ಇದು ವಿವಿಧ ವ್ಯಾಪಾರದ ಗುರುತಿನ ಹೆಸರಿನಡಿಯಲ್ಲಿ ದೊರೆಯಲ್ಪಡುತ್ತದೆ, ಇದು ಈ ಕೆಳಗಿನ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಳುತ್ತದೆ: ಓನ್ಲಿ ಸ್ವೀಟ್, ಪ್ಯೂರ್ವಿಯಾ, ರೆಬ್-ಎ, ರೆಬಿಯಾನಾ, ಸ್ವೀಟ್ ಲೀಫ್, ಮತ್ತು ಟ್ರುವಿಯಾ
ಸ್ಟೀವಿಯೋಲ್ ಗ್ಲೈಕೋಸೈಡ್ಗಳು ಮೊದಲಿಗೆ ಒಂದು ಸಿಹಿಕಾರಕವಾಗಿ 1971 ರಲ್ಲಿ ಜಪಾನಿನ ಕಂಪನಿ ಮೊರಿಟಾ ಕಾಗಾಕು ಕೊಗ್ಯೋ ಕಂಪನಿ ನಿಯಮಿತದಿಂದ ವ್ಯಾಪಾರೀಕರಣಗೊಳ್ಳಲ್ಪಟ್ಟಿತು.
ಸ್ಟೀವಿಯಾವು ಒಂಟಾರಿಯೋ,ಕೆನೆಡಾದಲ್ಲಿ 1987 ರ ತರುವಾಯದಿಂದ ಪ್ರಾಯೋಗಿಕ ಅಡಿಪಾಯದ ಮೇಲೆ ಬೆಳೆಯನ್ನು ವ್ಯಾಪರದ ಸಲುವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವ ಉದ್ದೇಶದ ಕಾರ್ಯಸಾಧ್ಯತೆಯನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿಯುವ ಕಾರಣದಿಂದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಹೊಂದಿತು.
2007 ರಲ್ಲಿ,ಕೊಕಾ-ಕೋಲಾ ಕಂಪನಿಯು ಅವುಗಳ ಸ್ಟೀವಿಯಾ-ಪಡೆದುಕೊಂಡ ಸಿಹಿಕಾರಕ ರೆಬಿಯಾನಾವನ್ನು ಆಹಾರ ಸಂಯೋಜಕವಾಗಿ ಯುನೈಟೆಡ್ ಸ್ಟೇಟ್ಸ್ನಲ್ಲಿ ಬಳಸಲು 2009 ರ ವೇಳೆಗೆ ಅನುಮೋದನೆಯನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಘೋಷಿಸಿತು, ಹಾಗೆಯೇ ರೆಬಿಯಾನಾ-ಸಿಹಿಕಾರಕ ಉತ್ಪಾದಕಗಳನ್ನು 12 ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ಟೀವಿಯಾವನ್ನು ಆಹಾರದ ಸಂಯೋಜಕವಾಗಿ ಬಳಸಲು ಅನುಮತಿ ನೀಡಿತು.[೩೦][೩೧] ಮೇ 2008 ರಲ್ಲಿ, ಕೋಕ್ ಮತ್ತು ಕಾರ್ಗಿಲ್ಗಳು ಟ್ರುವಿಯಾದ ದೊರಕುವಿಕೆಯ ಘೋಷಣೆಯನ್ನು ಮಾಡಿದವು, ಟ್ರುವಿಯಾವು ಗ್ರಾಹಕ ಮುದ್ರೆಯ ಎರಿಥ್ರಿಟಾಲ್ ಮತ್ತು ರೆಬಿಯಾನಾವನ್ನು [೩೨] ಒಳಗೊಂಡಿರುವ ಒಂದು ಸ್ಟೀವಿಯಾ ಸಿಹಿಕಾರಕವಾಗಿದೆ, ಇದನ್ನು ಎಫ್ಡಿಎಯು ಆಹಾರದ ಸಂಯೋಜಕ ಎಂದು ಡಿಸೆಂಬರ್ 2008 ರಲ್ಲಿ ಅನುಮೋದಿಸಿತು.[೩೩] ಕೊಕಾ-ಕೋಲಾ ಸ್ಟೀವಿಯಾ-ಸಿಹಿಕಾರಕ ಪಾನೀಯಗಳನ್ನು ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡುವ ಉದ್ದೇಶಗಳನ್ನು ಡಿಸೆಂಬರ್ನ 2008 ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಘೋಷಿಸಿತು.[೩೪]
ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದ ನಂತರ, ಪೆಪ್ಸಿಕೊ ಮತ್ತು ಪ್ಯೂರ್ ಸರ್ಕಲ್ಗಳು ಅವುಗಳ ಸ್ಟೀವಿಯಾ-ಆಧಾರಿತ ಗುರುತಿನ ಪ್ಯೂರ್ವಿಯಾವನ್ನು ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಿದವು, ಆದರೆ ರೆಬೌಡಿಯೋಸೈಡ್ ಎ ಜೊತೆ ಸಿಹಿಗೊಳಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಪಾನೀಯಗಳ ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡುವಿಕೆಯು ಎಫ್ಡಿಎಯ ಅನುಮೋದನೆ ಬರುವವರೆಗೆ ತಡೆಹಿಡಿಯಲ್ಪಟ್ಟಿತು. ಎಫ್ಡಿಎಯು ಟ್ರುವಿಯಾ ಮತ್ತು ಪ್ಯೂರ್ವಿಯಾಗಳಿಗೆ ಅನುಮತಿ ನೀಡಿದ ನಂತರ, ಕೊಕಾ-ಕೋಲಾ ಮತ್ತು ಪೆಪ್ಸಿಕೊ ಎರಡೂ ಅವುಗಳ ಹೊಸ ಸಿಹಿಕಾರಕವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುವ ಉತ್ಪನ್ನಗಳನ್ನು ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಿದರು.[೩೫]
ರೆಬೌಡಿಯೋಸೈಡ್ ಎ ಯು ಸ್ಟೀವಿಯಾ ಸಸ್ಯದಲ್ಲಿನ ಎಲ್ಲಾ ಸಿಹಿ ಮಿಶ್ರಣಗಳಿಗಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಕಹಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ವಾಣಿಜ್ಯಕರವಾಗಿ ರೆಬೌಡಿಯೋಸೈಡ್ ಎ ಯನ್ನು ಉತ್ಪಾದಿಸಲು, ಸ್ಟೀವಿಯಾ ಸಸ್ಯಗಳು ಒಣಗಿಸಲ್ಪಡುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ನೀರನ್ನು ಹೊರತೆಗೆಯುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಕಚ್ಚಾ ಉದ್ಧರಣವು ಸುಮರು 50% ರೆಬೌಡಿಯೋಸೈಡ್ ಎ ಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಎಥೆನಾಲ್, ಮೆಥನಾಲ್, ಹರಳೀಕರಣ (ಸ್ಪಟಿಕಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುವುದು) ಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಶುದ್ಧೀಕರಿಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಉದ್ದರಣದಲ್ಲಿನ ವಿವಿಧ ಗ್ಲೈಕೋಸೈಡ್ ಸಣ್ಣಕಣಗಳನ್ನು ಬೇರ್ಪಡಿಸುವಿಕೆಯ ತಂತ್ರಗಾರಿಕೆಗಳ ಮೂಲಕ ಬೇರ್ಪಡಿಸುವುದು. ಇದು ಉತ್ಪಾದಕನಿಗೆ ಪರಿಶುದ್ಧ ರೆಬೌಡಿಯೋಸೈಡ್ ಎ ಯನ್ನು ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ.[೩೬]
ಕೆನಡಾದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸಂಶೋಧನಾ ಮಂಡಳಿಯು 0-25°C ವರೆಗಿನ ಉಷ್ಣತೆಯಲ್ಲಿ ಲಂಬಸಾಲಿನ ಉದ್ಧರಣ, ಅದರ ಹಿಂದೆಯೇ ನ್ಯಾನೋಶೋಧನೀಕರಣದ ಶುದ್ಧೀಕರಣದ ಮೂಲಕ ಸ್ಟೀವಿಯಾದಿಂದ ಸಿಹಿಕಾರಕ ಮಿಶ್ರಣಗಳನ್ನು ಹೊರತೆಗೆಯುವ ಒಂದು ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗೆ ಏಕಸ್ವಾಮ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿತು. ಒಂದು ಮೈಕ್ರೋಫಿಲ್ಟ್ರೇಷನ್ ಮೊದಲಚಿಕಿತ್ಸಕಾ ಹಂತವು ಉದ್ಧರಣವನ್ನು ಶುದ್ಧೀಕರಿಸಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಶುದ್ಧೀಕರಣವು ಅಲ್ಟ್ರಾಶೋಧನೀಕರಣದಿಂದ ಹಾಗೆಯೇ ನ್ಯಾನೋಶೋಧನೀಕರಣದಿಂದ ಮಾಡಲ್ಪಡುತ್ತದೆ.[೩೭]
1985 ರ ಒಂದು ಅಧ್ಯಯನವು ಸ್ಟೀವಿಯೋಲ್ ಬಗೆಗೆ ವರದಿ ಮಾಡಿತು, ಸ್ಟೀವಿಯೋಲ್ ಇದು ಸ್ಟೀವೀಯೋಸೈಡ್ ಮತ್ತು ರೆಬೌಡಿಯೋಸೈಡ್ಗಳ ವಿಘಟನೆಯ ಒಂದು ಉತ್ಪನ್ನ (ಸ್ಟೀವಿಯಾ ಎಲೆಗಳಲ್ಲಿನ ಎರಡು ಸಿಹಿ ಸ್ಟೀವಿಯೋಲ್ ಗ್ಲೈಕೋಸೈಡ್), ಇದು ಮುಂಚೆ-ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಮಾಡಿದ ಇಲಿಯ ಮೂತ್ರಪಿಂಡದ ಉದ್ಧರಣದಲ್ಲಿನ ಒಂದು ಮ್ಯುಟಾಜೆನ್ ಆಗಿದೆ.[೩೮] -ಆದರೆ ಈ ಕಂಡುಹಿಡಿಯುವಿಕೆಯು ಕಾರ್ಯವಿಧಾನದ ಆಧಾರಗಳ ಮೇಲೆ ಅಂದರೆ ಶುದ್ಧೀಕೃತ ನೀರೂ ಕೂಡ ಮ್ಯುಟಾಜೆನಿಕ್ ಆಗಿ ಕಾಣಿಸುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮಾಹಿತಿಗಳು ಅಸಂಬದ್ಧವಾಗಿ ನಿರ್ವಹಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿರುತ್ತವೆ.[೩೯] ನಂತರದ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಜೈವಿಕಲೋಹಪರೀಕ್ಷೆ, ಕೋಶ ವಿನ್ಯಾಸ, ಮತ್ತು ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಅಧ್ಯಯನಗಳು ವಿಷವಿಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ಸ್ಟೀವಿಯಾ ಘಟಕಗಳ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಮಿಶ್ರ ಫಲಿತಾಂಶವನ್ನು ಹೊಂದುತ್ತವೆ. ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ವರದಿಗಳು ಸ್ಟೀವಿಯೋಲ್ ಮತ್ತು ಸ್ಟೀವಿಯೋಸೈಡ್ಗಳು ಬಲಹೀನ ಮ್ಯುಟಾಜೆನ್ಗಳಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ ಎಂದು ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸಿತು,[೪೦][೪೧] ಹೆಚ್ಚಿನ ಅಧ್ಯಯನಗಳು ಹಾನಿಕಾರಕ ಪರಿಣಾಮಗಳ ಅನುಪಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತವೆ.[೪೨][೪೩] 2008 ರ ಅವಲೋಕನದಲ್ಲಿ, ಉದಾಹರಿಸಿದ 16 ರಲ್ಲಿ 14 ಅಧ್ಯಯನಗಳು ಸ್ಟೀವಿಯೋಸೈಡ್ಗೆ ಜೆನೊಟೊಕ್ಸಿಕ್ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗಳು ಇಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ತೋರಿಸಿದವು, 15 ರಲ್ಲಿ 11 ಅಧ್ಯಯನಗಳು ಸ್ಟೀವಿಯೋಲ್ಗೆ ಜೆನೊಟೊಕ್ಸಿಕ್ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗಳು ಇಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ತೋರಿಸಿದವು ಮತ್ತು ರೆಬೌಡಿಯೋಸೈಡ್ ಎ ಯಲ್ಲಿ ಜೆನೊಟೊಕ್ಸಿಟಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವುದೇ ಅಧ್ಯಯನಗಳೂ ತೋರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ ಅಥವಾ ಹುಟ್ಟು ನ್ಯೂನತೆಗಳನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುವ ಯಾವುದೇ ಸಾಕ್ಷಿಗಳು ಸ್ಟೀವಿಯಾ ಘಟಕಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರಲಿಲ್ಲ.[೪೨][೪೩]
ಇತರ ಅಧ್ಯಯನಗಳು ಸ್ಟೀವಿಯಾವು ಇಲಿಗಳಲ್ಲಿ [೪೪] ಇನ್ಸುಲಿನ್ ಸೂಕ್ಷ್ಮತೆಯನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಹಾಗೆಯೇ ಸಂಭವನೀಯವಾಗಿ ಇನ್ಸುಲಿನ್ ಉತ್ಪಾದನೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತದೆ,[೪೫] ಸಕ್ಕರೆ ರೋಗವನ್ನು ಮತ್ತು ಉಪಾಪಚಯಿ ಸಹಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸಿತು.[೪೬] ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಮಾನವ ಅಧ್ಯಯನಗಳು ಸೂಚಿಸುವುದೇನೆಂದರೆ ಸ್ಟೀವಿಯಾವು ಹೆಚ್ಚಿನ ಒತ್ತಡವನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ [೪೭] ಆದಾಗ್ಯೂ ಮತ್ತೊಂದು ಅಧ್ಯಯನವು ಇದು ಹೆಚ್ಚಿನ ಒತ್ತಡಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಪರಿಣಮವನ್ನು ಬೀರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ತೋರಿಸಿತು.[೪೮] ವಾಸ್ತವವಾಗಿ, ಹಲವಾರು ಮಿಲಿಯನ್ ಜಪಾನಿಯರು ಸ್ಟೀವಿಯಾವನ್ನು ಮೂವತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಗೂ ಮೇಲ್ಪಟ್ಟು ಯಾವುದೇ ವರದಿ ಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟ ಅಥವಾ ತಿಳಿದ ಹಾನಿಕಾರಕ ಪರಿಣಾಮಗಳಿಲ್ಲದೇ ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.[೪೯] ಅದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ಸ್ಟೀವಿಯಾ ಎಲೆಗಳು ಶತಮಾನಗಳ ಕಾಲ ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೇರಿಕಾದಲ್ಲಿನ ವಿವಿಧ ತಲೆಮಾರುಗಳ ಎಥ್ನೋಮೆಡಿಕಲ್ ಸಂಪ್ರದಾಯವು IIನೆಯ ವಿಧದ ಸಕ್ಕರೆ ರೋಗದ ಹಾದು ಹೋಗುವ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯಾಗಿ ಬಳಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು.[೫೦]
2006 ರಲ್ಲಿ, ವಿಶ್ವ ಆರೋಗ್ಯ ಸಂಸ್ಥೆ(WHO)ಯು ಇತ್ತೀಚಿನ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಮೇಲೆ ಮತ್ತು ಮಾನವರ ಮೇಲೆ ನಡೆಸಲ್ಪಟ್ಟ ಸ್ಟೀವಿಯೋಸೈಡ್ ಮತ್ತು ಸ್ಟೀವಿಯೋಸ್ಗಳ ಪ್ರಾಯೋಗಿಕ ಅಧ್ಯಯನಗಳ ಒಂದು ಪೂರ್ತಿಯಾದ ನಿರ್ಣಯಿಸುವಿಕೆಯನ್ನು ಕೈಗೊಂಡಿತು ಮತ್ತು "ಸ್ಟೀವಿಯೋಸೈಡ್ ಮತ್ತು ರೆಬೌಡಿಯೋಸೈಡ್ ಎ ಗಳು ಜೆನೊಟೊಕ್ಸಿಕ್ ಇನ್ ವಿಟ್ರೊ ಅಥವಾ ಇನ್ ವೈವೋ' ಆಗಿರುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಸ್ಟೀವಿಯೋಲ್ನ ಜೆನೊಟೊಕ್ಸಿಟಿ ಮತ್ತು ಇನ್ ವಿಟ್ರೋದಲ್ಲಿನ ಇದರ ಕೆಲವು ಉತ್ಕರ್ಷಣಶೀಲ ವ್ಯುತ್ಪನ್ನಗಳು ಇನ್ ವೈವೋದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಲು ಆಗುವುದಿಲ್ಲ " ಎಂಬ ತೀರ್ಮಾನವನ್ನು ಹೇಳಿತು.[೫೧] ಕ್ಯಾನ್ಸರು ಜನಕದ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಆಧಾರವಿಲ್ಲದಿರುವುದನ್ನೂ ವರದಿಯು ಕಂಡುಹಿಡಿಯಿತು. ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ವರದಿಯು ಗಮನಿಸಿದ್ದೇನೆಂದರೆ "ಸ್ಟೀವಿಯೋಸೈಡ್ ಹೆಚ್ಚಿನ ಒತ್ತಡದ ರೋಗಿಗಳಲ್ಲಿ ಅಥವಾ 2ನೆಯ ವಿಧದ ಸಕ್ಕರೆ ರೋಗದ ರೋಗಿಗಳಲ್ಲಿ ಫಾರ್ಮಾಕೊಲೊಜಿಕಲ್ ಪರಿಣಾಮದ ಕೆಲವು ಆಧಾರಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಿತು "[೫೧] ಆದರೆ ಸರಿಯಾದ ಔಷಧ ಪ್ರಮಾಣವನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿಯಲು ಹೆಚ್ಚಿನ ಅಧ್ಯಯನಗಳು ಬೇಕಾಗುತ್ತವೆ ಎಂಬುದಾಗಿ ತೀರ್ಮಾನಿಸಿತು. ವಿಶ್ವ ಆರೋಗ್ಯ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಆಹಾರ ಸಂಯೋಜಕಗಳ ಜಂಟಿ ಪರೀಣಿತರ ಮಂಡಳಿಯು, ದೀರ್ಘಾವಧಿಯ ಅಧ್ಯಯನ, ಸ್ಟೀವಿಯೋಲ್ ಗ್ಲೈಕೋಸೈಡ್ನ ಒಂದು ಸ್ವೀಕಾರಾರ್ಹ ಪ್ರತಿದಿನದ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವಿಕೆ ಅಂದರೆ ಪ್ರತಿ ಕಿಲೋಗ್ರಾಮ್ ದೇಹದ ತೂಕಕ್ಕೆ 4 ಮಿಲಿಗ್ರಾಮ್ಗಳವರೆಗೆ ಎಂಬುದರ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಅನುಮತಿ ನೀಡಿತು.[೫೨]
1991 ರಲ್ಲಿ, ಯುನೈಟೆಡ್ ಸ್ಟೇಟ್ಸ್ನ ಆಹಾರ ಮತ್ತು ಔಷಧಿ ಆಡಳಿತ ಮಂಡಳಿ (FDA) ಸ್ಟೀವಿಯಾಕ್ಕೆ ಒಂದು "ಅಸುರಕ್ಷಿತ ಆಹಾರ ಸಂಯೋಜಕ" ಎಂಬುದಾಗಿ ಹೆಸರನ್ನು ನೀಡಿತು ಮತ್ತು ಇದರ ಆಯಾತವನ್ನು (ಆಮದನ್ನು) ನಿರ್ಬಂಧಿಸಿತು. ಆಹಾರ ಮತ್ತು ಔಷಧಿ ಆಡಳಿತ ಮಂಡಳಿಯು ಕೊಡಲ್ಪಟ್ಟ ಕಾರಣವೇನೆಂದರೆ "ಸ್ಟಿವಿಯಾದ ಮೇಲಿನ ಟೊಕ್ಸಿಕೊಲೊಜಿಕಲ್ ಮಾಹಿತಿಯು ಇದರ ಸುರಕ್ಷತೆಯನ್ನು ವರ್ಣಿಸಲು ಅಸಮರ್ಪಕವಾಗಿದೆ" ಎಂಬುದು.[೫೩] ಈ ಅಧಿಕೃತ ಹೇಳಿಕೆಯು ವಿವಾದಾತ್ಮಕವಾಗಿತ್ತು, ಸ್ಟಿವಿಯಾ ಪ್ರತಿಪಾದಕರು ಹೇಳಿದ್ದೇನೆಂದರೆ ಈ ನೇಮಕಾತಿಯು 1958 ಕ್ಕೂ ಮುಂಚೆ ನೈಸರ್ಗಿಕ ವಸ್ತುಗಳು ಬಳಸಲ್ಪಡುತ್ತಿದ್ದ ಆಹಾರ ಮತ್ತು ಔಷಧಿ ಆಡಳಿತ ಮಂಡಳಿಯ ನಿಯಮಾವಳಿಗಳನ್ನು, ಯಾವುದೇ ವರದಿ ಮಡಿದ ಪ್ರತಿಕೂಲ ಪರಿಣಮಗಳಿಲ್ಲದೇ ಉಲ್ಲಂಘಿಸಿತು, ಇದು ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ವಸ್ತುವು 1958 ಕ್ಕೂ ಮುಂಚೆ ಯಾವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬಳಸಲ್ಪಡುತ್ತಿತ್ತೋ ಅದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬಳಸಲ್ಪಡುವವರೆಗೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿ ಸುರಕ್ಷಿತ ಎಂದು ಗುರುತಿಸಲ್ಪಡಬೇಕು (GRAS) ಎಂದು ಹೇಳಿದರು.
ಯಾವುದೇ ಏಕಸ್ವಾಮ್ಯದ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿಲ್ಲದೇ ಸ್ಟಿವಿಯಾವು ನೈಸರ್ಗಿಕವಾಗಿ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ. 1991 ರಲ್ಲಿ ಆಯಾತವು ನಿರ್ಬಂಧಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಒಂದು ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ, ಆಹಾರ ಮತ್ತು ಔಷಧಿ ಆಡಳಿತ ಮಂಡಳಿಯು ಉದ್ಯಮದ ಒತ್ತಡಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸಿತು ಎಂಬುದಾಗಿ ಸ್ಟೀವಿಯಾದ ಮಾರಾಟಗಾರರು ಮತ್ತು ಗ್ರಾಹಕರು ನಂಬಿದರು.[೨೭] ಅರಿಜೋನಾದ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ನ ಸದಸ್ಯ ಜೊನ್ ಕೈಲ್ ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಸ್ಟಿವಿಯಾದ ವಿರುದ್ಧದ ಆಹಾರ ಮತ್ತು ಔಷಧಿ ಆಡಳಿತ ಮಂಡಳಿಯ ಕ್ರಿಯೆಯು "ಕೃತಕ ಸಿಹಿಕಾರಕ ಉದ್ಯಮಗಳ ಲಾಭಕ್ಕೆ ವ್ಯಾಪಾರದ ಒಂದು ನಿರ್ಬಂಧ" ಎಂದು ಕರೆದರು.[೫೪] ಫಿರ್ಯಾದುದಾರನನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ, ಎಫ್ಡಿಎಯು ಫ್ರೀಡಮ್ ಆಫ್ ಇನ್ಫಾರ್ಮೇಷನ್ ಆಕ್ಟ್(ಮಾಹಿತಿಗಳ ಸ್ವತಂತ್ರತಾ ವಿಧಿ)ನ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ದಾಖಲಿಸಿದ ಮನವಿಗಳಿಗೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ಮೂಲ ಫಿರ್ಯಾದುಗಳಲ್ಲಿನ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ತೆಗೆದು ಹಾಕಿತು.[೨೭]
1994 ರ ಪಾಥ್ಯಿಕ ಪರ್ಯಾಯ ಆರೋಗ್ಯ ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷಣಾ ವಿಧಿ (Dietary Supplement Health and Education Act)ಯು ಎಫ್ಡಿಎಯನ್ನು 1995 ರಲ್ಲಿ ಸ್ಟೀವಿಯಾವನ್ನು ಪಥ್ಯದ ಪೂರಕವಾಗಿ ಬಳಸಲು ಅನುಮತಿಯನ್ನು ನೀಡುವ ಸಲುವಾಗಿ ಇದರ ನಿಲುವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸುವವರೆಗೆ ಸ್ಟೀವಿಯಾವು ನಿಷೆಧಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು, ಆದಾಗ್ಯೂ ಆಹಾರದ ಒಂದು ಸಂಯೋಜಕವಾಗಲ್ಲದೇ - ಒಂದು ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಸ್ಟೀವಿಯಾದ ಪ್ರತಿಪಾದಕರು ವಿರೋಧಾಭಾಸ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಾರೆ ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ಹೇಗೆ ಮಾರಾಟವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಆಧರಿಸಿ ಏಕಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸ್ಟೀವಿಯಾವನ್ನು ಸುರಕ್ಷಿತ ಮತ್ತು ಅಸುರಕ್ಷಿತ ಎಂದು ಹೆಸರಿಸುತ್ತಾರೆ.[೫೫]
ಆದಾಗ್ಯೂ ಉಪಾಪಚಯಿ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗಳು ಪ್ರಾಣಿಗಳಲ್ಲಿನ ಸ್ಟೀವಿಯಾದಿಂದ ಮ್ಯುಟಾಜೆನ್ ಅನ್ನು ಉತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡಬಲ್ಲವೇ ಎಂಬಂತಹ ಪರಿಹರಿಸಲಾಗದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಉಳಿದುಕೊಂಡಿವೆ, ಕೇವಲ ಮಾನವನಲ್ಲಿ, ಮೊದಲಿನ ಅಧ್ಯಯನಗಳು ಆದಾಗ್ಯೂ 1999ರಲ್ಲಿ ಯುರೋಪಿನ ಮಂಡಳಿವನ್ನು ನಂತರದ ಯುರೋಪಿನ ಒಕ್ಕೂಟದ ಉಳಿದುಕೊಂಡ ಸಂಶೋಧನೆಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ಟೀವಿಯಾವನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸುವಂತೆ ಪ್ರಚೋದಿಸಿತು.[೫೬] ಸಿಂಗಾಪೂರ್ ಮತ್ತು ಹಾಂಗ್ ಕಾಂಗ್ಗಳೂ ಕೂಡ ಇದನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸಿದವು.[೨೬] ವಿಶ್ವ ಆರೋಗ್ಯ ಸಂಸ್ಥೆಯಿಂದ 2006 ರಲ್ಲಿ [೫೧] ಬಿಡುಗಡೆಗೊಂಡ ಸುರಕ್ಷಾ ನಿರ್ಣಯವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡ ತೀರಾ ಇತ್ತೀಚಿನ ಮಾಹಿತಿಯು ಯೋಜನೆಗಳು ಅಪ್ರಚಲಿತವಾಗಿರಬಹುದು ಎಂದು ಸೂಚಿಸಿದವು.
ಡಿಸೆಂಬರ್ 2008 ರಲ್ಲಿ, ಎಫ್ಡಿಎಯು ಒಂದು "ಆಕ್ಷೇಪಣೆ ಇಲ್ಲ" ಎಂಬ ಅನುಮೋದನೆಯ GRASಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಟ್ರುವಿಯಾಕ್ಕೆ (ಕಾರ್ಗಿಲ್ನಿಂದ ಮತ್ತು ಕೊಕ-ಕೋಲಾ ಕಂಪನಿಯಿಂದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೊಳಿಸಲ್ಪಟ್ಟ) ಮತ್ತು ಪ್ಯೂರ್ವಿಯಾ (ಪೆಪ್ಸಿಕೋದಿಂದ ಮತ್ತು ಮೆರಿಸಂತ್ ಕಂಪನಿಯ ಉಪಕಂಪನಿ ಹೋಲ್ ಅರ್ಥ್ ಸ್ವೀಟ್ನರ್ ಕಂಪನಿಯಿಂದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೊಳಿಸಲ್ಪಟ್ಟ), ಎರಡೂ ಕೂಡ ಸ್ಟೀವಿಯಾ ಸಸ್ಯದಿಂದ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲ್ಪಟ್ಟ ರೆಬೌಡಿಯೋಸೈಡ್ ಎ ಅನ್ನು ಬಳಸುತ್ತವೆ.[೫೭]
ಸಿಹಿಕಾರಿ ವಸ್ತು ಮತ್ತು ಸ್ಟೀವಿಯಾ ಸಸ್ಯ ಇವೆರಡು ಸ್ಟೀವಿಯಾ rebaudiana (Eupatorium rebaudianum [೫೮] ಎಂದು ಕೂಡ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ)ಸರಳವಾಗಿ "ಸ್ಟೀವಿಯಾ" ಇಂಗ್ಲೀಶ್ ಮಾತನಾಡುವ ದೇಶಗಳಾದpronounced /ˈstiːviə/ ಪ್ರಾನ್ಸ್,ಜರ್ಮನಿ,ಗ್ರೀಸ್,ಇಟಲಿ,ಪೋರ್ಚುಗಲ್,ಇಸ್ರೇಲ್,ನಾರ್ವೆ ಮತ್ತು ಸ್ವೀಡನ್ ನಂತಹವುಗಳಲ್ಲಿ - ಆದಾಗ್ಯೂ,ಇವುಗಳಲ್ಲಿನ ಕೆಲವು ದೇಶಗಳು ಕೆಳಗೆ ತೋರಿಸಿರುವ ಇತೆರೆ ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ಕೂಡ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಜಪಾನಲ್ಲಿ (ಸುಟೇಬಿಯಾ ಅಥವಾ ステビア ಕತಕನಾ ದಲ್ಲಿ),ಮತ್ತು ಥೈಲ್ಯಾಂಡಿನಲ್ಲಿ (ಸಟಿವಿಯಾ ) ಎಂಬ ಉಚ್ಚಾರಣೆ ಹೋಲುವಿಕೆ ಕಾಣಬಹುದು. ಇನ್ನೂ ಕೆಲವು ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ (ಉದಾಹರಣೆಗೆ,ಭಾರತ) ಹೆಸರು ಅನುವಾದದಲ್ಲಿ ಬರೆದಂತೆ "ಸಿಹಿ ಎಲೆ". ಸ್ಟೀವಿಯಾ ಸಸ್ಯಕ್ಕೆ ಜಗತ್ತಿನ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಕೆಳಗಿನ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು:[೫೯]
.jpg)
|coauthors= ignored (|author= suggested) (help) ಈ ಉಲ್ಲೇಖವನ್ನು ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಅನ್ವಯಿಸುವುದಾದರೆ ಸ್ಟೀವಿಯಾ ಯುಪಟೋರಿಯಾ , ಎಂಬ ಸಂಬಂಧಿತ ಕಳೆಯು ಇದೇ ಅಭಿದಾನದ ಮೂಲಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ. |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |month= ignored (help) |month= ignored (help)CS1 maint: multiple names: authors list (link) |date= (help) |date= (help) |date= (help) |date= (help) |date= (help) |date= (help) |month= ignored (help)CS1 maint: multiple names: authors list (link) |month= ignored (help); URL–wikilink conflict (help)CS1 maint: multiple names: authors list (link) – ಲೇಖನದ ಟೆಕ್ಸ್ಟ್ ಪುನರ್ಮುದ್ರಣವಾಗಿದೆ ಇಲ್ಲಿ. |month= ignored (help); Explicit use of et al. in: |author= (help)CS1 maint: multiple names: authors list (link) |month= ignored (help)CS1 maint: multiple names: authors list (link) |month= ignored (help); Explicit use of et al. in: |author= (help)CS1 maint: multiple names: authors list (link) |month= ignored (help)CS1 maint: multiple names: authors list (link) |month= ignored (help); Explicit use of et al. in: |author= (help)CS1 maint: multiple names: authors list (link) |month= ignored (help)CS1 maint: multiple names: authors list (link) |month= ignored (help)CS1 maint: multiple names: authors list (link) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |journal= (help) ಸ್ಟೀವಿಯಾ ವು ಪಶ್ಚಿಮ ಉತ್ತರ ಅಮೆರಿಕಾದಿಂದ ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕಾದವರೆಗೆ ಉಪಉಷ್ಣವಲಯ ಮತ್ತು ಉಷ್ಣವಲಯದಲ್ಲಿರುವ ಆಯ್ಸ್ಟರಕೀಸ್ ಎಂಬ ಸೂರ್ಯಕಾಂತಿ ಹೂವಿನ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಮೂಲಿಕೆಗಳ ಮತ್ತು ಪೊದರುಗಳ ಸುಮಾರು 240 ಜಾತಿಗಳ ಪಂಗಡವಾಗಿದೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಸ್ವೀಟ್ಲೀಫ್ , ಸ್ವೀಟ್ ಲೀಫ್ , ಶುಗರ್ಲೀಫ್ , ಅಥವಾ ಸರಳವಾಗಿ ಸ್ಟೀವಿಯಾ ಎಂದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಸ್ಟೆವಿಯಾ ರಿಬೌಡಿಯಾನಾ ಎಂಬ ಜಾತಿಯ ಬೆಳೆಯು ಇದರ ಸಿಹಿಯಾದ ಎಲೆಗಳಿಗಾಗಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಬೆಳೆಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ. ಒಂದು ಸಿಹಿಗೊಳಿಸುವ ವಸ್ತುವಾಗಿ ಮತ್ತು ಸಕ್ಕರೆಯ ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ, ಸ್ಟೀವಿಯಾದ ರುಚಿಯು ಸಕ್ಕರೆಗಿಂತ ಒಂದು ನಿಧಾನವಾದ ಮುನ್ನುಗ್ಗುವಿಕೆ ಮತ್ತು ದೀರ್ಘವಾದ ಅವಧಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ, ಆದಾಗ್ಯೂ ಇದರ ಕೆಲವು ಉದ್ಧರಣಗಳು ಒಂದು ಕಹಿಯಾದ ಅಥವಾ ಉನ್ನತ ಸಾಂದ್ರತೆಗಳ ಲೈಕೋರೈಸ್-ನಂತಹ ನಂತರದ ರುಚಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ.
ಸಕ್ಕರೆಯ 300 ಪಟ್ಟಿನವರೆಗಿನ ಸಿಹಿ ಅಂಶವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಉದ್ದರಣಗಳ ಜೊತೆ, ಸ್ಟೀವಿಯಾವು ಕಡಿಮೆ-ಕಾರ್ಬೋಹೈಡ್ರೇಟ್, ಕಡಿಮೆ-ಆಹಾರ ಪರ್ಯಾಯಗಳ ಹೆಚ್ಚಿನ ಬೇಡಿಕೆಯ ಜೊತೆ ಗಮನವನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದೆ. ವೈದ್ಯಕೀಯ ಸಂಶೋಧನೆಯೂ ಕೂಡ ಸ್ಥೂಲಕಾಯತೆಯ ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚಿನ ರಕ್ತದ ಒತ್ತಡ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ಟೀವಿಯಾದ ಸಂಭವನೀಯ ಅನುಕೂಲಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಿದೆ ಏಕೆಂದರೆ ಸ್ಟೀವಿಯಾವು ರಕ್ತದ ಗ್ಲೂಕೋಸ್ನ ಮೇಲೆ ಒಂದು ನಗಣ್ಯ ಪರಿಣಾಮವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ, ಇದು ಕಾರ್ಬೋಹೈಡ್ರೇಟ್-ನಿಯಂತ್ರಿತ ಪಥ್ಯದಲ್ಲಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿಗೆ ಒಂದು ನೈಸರ್ಗಿಕ ಸಿಹಿಗೊಳಿಸುವ ವಸ್ತುವಾಗಿ ಆಕರ್ಷಿಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ.
ಸ್ಟೀವಿಯಾದ ದೊರಕುವಿಕೆಯು ದೇಶದಿಂದ ದೇಶಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಂದು ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ, ಇದು ದಶಕಗಳ ಅಥವಾ ಶತಮಾನಗಳವರೆಗೆ ಸಿಗೊಳಿಸುವ ವಸ್ತುವಾಗಿ ದೊರಕಲ್ಪಡುತ್ತದೆ; ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಸ್ಟೀವಿಯಾವು ಜಪಾನಿನಲ್ಲಿ ಸಿಹಿಗೊಳಿಸುವ ವಸ್ತುವಾಗಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಬಳಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಸ್ಟೀವಿಯಾವು ಮುಂದಿನ ದಶಕಗಳವರೆಗೂ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವು ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ, ಸ್ಟೀವಿಯಾವು ನಿರ್ಬಂಧಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ ಅಥವಾ ನಿಷೇಧಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಇತರೆ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ, ಆರೋಗ್ಯ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ವಿರೋಧಿಗಳು ಇದರ ದೊರಕುವಿಕೆಯನ್ನು ಮಿತಗೊಳಿಸಿದ್ದಾರೆ; ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಯುನೈಟೆಡ್ ಸ್ಟೇಟ್ಸ್ 1990 ರ ದಶಕದ ಪ್ರಾರಂಭದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪೂರಕ-ವಸ್ತುವಾಗಿ ಗುರುತಿನ ಪಟ್ಟಿಯಿಲ್ಲದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸಿತ್ತು, ಆದರೆ 2008 ರಲ್ಲಿ ರಿಬೌಡಿಯೋಸೈಡ್ - ಆಹಾರಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸುವ ಒಂದು ಉದ್ದರಣವಾಗಿ ಅನುಮತಿ ನೀಡಲ್ಪಟ್ಟಿತು. ವರ್ಷಾನಂತರದಲ್ಲಿ, ಸಿಹಿಗೊಳಿಸುವ ವಸ್ತುವಾಗಿ ಸ್ಟೀವಿಯಾ ದೊರಕುತ್ತಿರುವ ದೇಶಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯು ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿದೆ.
Stevia (/ˈstiːviə, ˈstɛviə/)[2][3][4][5] is a genus of about 240 species of herbs and shrubs in the family Asteraceae, native to subtropical and tropical regions from western North America to South America.
The species Stevia rebaudiana is widely grown for the sweet compounds (steviol glycosides) extracted from its leaves, sold as a sugar substitute under the generic name stevia and several trade names.[6]
The genus Stevia consists of 240[7] species of plants native to South America, Central America, and Mexico, with several species found as far north as Arizona, New Mexico, and Texas.[8] Human use of the sweet species S. rebaudiana originated in South America.[9]
The genus was named for Spanish botanist and physician Petrus Jacobus Stevus (Pedro Jaime Esteve 1500–1556), a professor of botany at the University of Valencia.[10]
Stevia (/ˈstiːviə, ˈstɛviə/) is a genus of about 240 species of herbs and shrubs in the family Asteraceae, native to subtropical and tropical regions from western North America to South America.
The species Stevia rebaudiana is widely grown for the sweet compounds (steviol glycosides) extracted from its leaves, sold as a sugar substitute under the generic name stevia and several trade names.
Stevio (Stevia) estas genro de plurjaraj herbaj plantoj, kiuj kreskas ĝis unu metro. Ĝi apartenas al la familio de asteracoj (Asteraceae) kaj originale kreskas en la nordaj regionoj de Sud-Ameriko. Pliaj naturaj kreskejoj troviĝas en altebenaĵoj de la limregiono inter Brazilio kaj Paragvajo, ekz. en Amambay.
La genro havas 235 diversajn speciojn, la plej konata kaj ekonomie plej grava specio estas la Stevia rebaudiana, kiu estas disvastiĝinta en Azio kiel dolĉigaĵo – vidu ankaŭ Stevio (dolĉigaĵo).
Oni nomas ankaŭ Stevio la dolĉan herbon, ĉar ĝi estas pli dolĉa ol la sukero kaj samtempe naturdevena kaj senkaloria.
Stevio (Stevia) estas genro de plurjaraj herbaj plantoj, kiuj kreskas ĝis unu metro. Ĝi apartenas al la familio de asteracoj (Asteraceae) kaj originale kreskas en la nordaj regionoj de Sud-Ameriko. Pliaj naturaj kreskejoj troviĝas en altebenaĵoj de la limregiono inter Brazilio kaj Paragvajo, ekz. en Amambay.
La genro havas 235 diversajn speciojn, la plej konata kaj ekonomie plej grava specio estas la Stevia rebaudiana, kiu estas disvastiĝinta en Azio kiel dolĉigaĵo – vidu ankaŭ Stevio (dolĉigaĵo).
Oni nomas ankaŭ Stevio la dolĉan herbon, ĉar ĝi estas pli dolĉa ol la sukero kaj samtempe naturdevena kaj senkaloria.
Stevia es un género de plantas fanerógamas perteneciente a la familia de las asteráceas. Comprende más de 500 especies descritas y de estas unas 250 aceptadas.[1][2][3]
Son generalmente plantas herbáceas o matas perennes de tallos erectos y ramificados en la mayoría de las especies. Las hojas son habitualmente opuestas y, en algunas especies, alternas; tienen usualmente limbo de lineal hasta orbicular, de márgenes enteros a serrados/dentados, raramente profundamente lobulados. La inflorescencia es corimbosa, difusa o densa, en el ápice de las ramas. El involucro, de 1-3mm de diámetro es cilíndrico, raramente acampanado, estrechado en la base, con 5 brácteas lineales o elípticas iguales o subiguales en una sola fila; el receptáculo del capítulo es plano o algo convexo y glabro. Hay 5 flósculos de color blanco, o lavando a purpúreo, ocasionalmente de base y ápice de distincto color; la corola, pentafida, tiene la garganta algo más ancha y habitualmente con pelos o glándulas exteriormente y pelos erectos del lado interno. Los lóbulos de dicha corola son triangulares u ovalado-oblongos densamente papillosos interiormente y de menos de 2 mm de largo. El estilo, bífido de brazos filiformes, es papilloso. Las cipselas son estrechamente fusiformes a prismáticas, fuertemente penta-costilladas; tienen un carpopodio distinto corto y el vilano, persistente, es una corona de 5 escamas obtusas libres o soldadas, a menudo acompañada de 1 hasta más de 30 aristas/cerdas; cada capítulo puede tener 1 o 2 cipselas con un vilano más reducido.[4][3]
En estado silvestre crece en terrenos arenosos, poco fértiles y de buen drenaje; es ligeramente acidófila.
El género es nativo de regiones subtropicales y tropicales de Sudamérica, Centroamérica y México, con varias especies que pueden ser encontradas tan al norte como Arizona, Nuevo México y Texas.[5]
El género fue creado y descrito por Antonio José Cavanilles y publicado en Icones et Descriptiones Plantarum, vol. 4(1), p. 32[1], pl. 354[2], 1797. La especie tipo es Stevia salicifolia Cav., 1797.
Una de sus especies, Stevia rebaudiana, ha sido cultivada y utilizada como edulcorante y como planta medicinal por el pueblo guaraní durante al menos 1500 años y por un tiempo indeterminado por otras poblaciones de Brasil y Paraguay.[7] Sus hojas tienen una capacidad edulcorante entre 30 y 45 veces mayor que la de la sacarosa (el componente principal del azúcar).[8] Estas hojas pueden ser consumidas frescas, en infusión o como ingrediente dentro de la comida.
Es referida como el azúcar peregrina del Cusco en el libro "Fiestas de Lima" [9](1632) y usada como ingrediente principal en la preparación de postres y dulces en las celebraciones por el nacimiento del heredero al trono de España.
Las hojas de las plantas de este género tienen un dulzor más tenue al principio de su degustación y una duración más larga que los del azúcar común, aunque algunos de sus extractos pueden tener un sabor amargo o con un gusto parecido a los de las plantas de la especie Glycyrrhiza glabra en altas concentraciones.[cita requerida] Las investigaciones médicas que se han realizado acerca de ciertas especies del género han demostrado sus posibles beneficios en el tratamiento de la obesidad y la hipertensión arterial. El consumo de los extractos de sus plantas tiene un efecto insignificante sobre los porcentajes de glucosa en la sangre, lo que también hace atractivos a estos para usos no medicinales como edulcorantes naturales.[cita requerida] Se utiliza ampliamente como edulcorante en Japón, Perú, Chile, México y Colombia. Está disponible en Canadá como un suplemento dietético.[cita requerida] En 2006, los datos de investigación recopilados en la evaluación de seguridad publicado por el Organización Mundial de la Salud no encontraron efectos adversos.[10]
En 2011, la FDA y la EFSA dieron su aprobación a la Stevia como aditivo alimentario (E960) y edulcorante apto para su comercialización y uso combinado con lácteos, carnes, frutas, helados, entre otros. Publicado en el Diario Oficial de la Unión Europea L295/205.[11]
Requiere días largos, y mucho sol. Para efectos agrícolas se prefiere emplear esquejes, suelo de textura ligera e irrigar con frecuencia durante el período seco. La cosecha se realiza justo antes de la floración, para mantener la máxima concentración posible de edulcorante en las hojas.[cita requerida]
.jpg)
|coautores= (ayuda) Stevia es un género de plantas fanerógamas perteneciente a la familia de las asteráceas. Comprende más de 500 especies descritas y de estas unas 250 aceptadas.
Advertencia: Es un género difícil y mal conocido que necesita una revisión moderna para intentar resolver problemas infragenéricos de, entre otros, hibridación y apomixis.Suhkruleht (Stevia) on taimeperekond korvõieliste sugukonnast.
Suhkrulehe perekonda kuulub umbes 240 liiki Lõuna-Ameerika taimi, mille looduslikuks levilaks on Põhja-Argentina, Mehhiko, Andid ja Brasiilia.
Selle perekonna liiki paraguai suhkrulehte (Stevia rebaudiana) kasutatakse loodusliku suhkruasendaja valmistamiseks.
Steviat (Stevia) on kasvisuku, johon kuuluu noin 240 kasvia. Yksi niistä on makeastevia (Stevia rebaudiana), josta saadaan makeutusaineena käytettäviä stevioliglykosideja[2]. Suku on nimetty espanjalaisen kasvitieteilijän Pedro Jaime Esteven mukaan.
Makeasteviaa kasvaa luonnonvaraisena Paraguayssa, mutta sitä viljellään myös esimerkiksi Uruguayssa, Brasiliassa, Israelissa, Thaimaassa ja Kiinassa.
Steviat (Stevia) on kasvisuku, johon kuuluu noin 240 kasvia. Yksi niistä on makeastevia (Stevia rebaudiana), josta saadaan makeutusaineena käytettäviä stevioliglykosideja. Suku on nimetty espanjalaisen kasvitieteilijän Pedro Jaime Esteven mukaan.
Makeasteviaa kasvaa luonnonvaraisena Paraguayssa, mutta sitä viljellään myös esimerkiksi Uruguayssa, Brasiliassa, Israelissa, Thaimaassa ja Kiinassa.
Stevia est un genre de la famille des Asteraceae. Il regroupe environ 240 espèces d'herbes aromatiques ou d'arbrisseaux dont quelques-unes contiennent des édulcorants naturels, notamment Stevia eupatoria et Stevia rebaudiana, connues sous le nom générique de stevias. Originaire d’Amérique du Sud, cette plante pousse à l'état sauvage dans des prairies ou des massifs montagneux, sous un climat semi-aride. Sa faible teneur en glucides en fait un ingrédient alimentaire substitut du saccharose. De plus, son effet négligeable sur le taux de glucose dans le sang en fait un édulcorant compatible avec les régimes pour diabétiques et les régimes hypoglycémiques.
Néanmoins, en plus d'être parfois réputé difficile à doser du fait de sa forte concentration, le goût de son principe actif pris individuellement n'est pas très proche de celui du sucre, c'est pourquoi les produits vendus sous le nom de « stévia » sur le marché européen contiennent le plus souvent une grande quantité de polyols (par exemple, de l'érythritol, dont le pouvoir sucrant est moindre et pouvant provoquer des effets laxatifs à forte dose), voire du lactose[1] et une petite quantité d'extrait de stévia[2],[3].
Quelques espèces dans le genre Stevia[réf. nécessaire] :
L'utilisation d'extraits de certaines espèces comme édulcorant trouve son origine en Amérique du Sud. Pendant des siècles, les Guaraní du Paraguay et du Brésil ont utilisé les stevias, principalement l'espèce Stevia rebaudiana qu'ils appelaient ka'a he'ê (« herbe sucrée »), comme sucre et dans des breuvages médicinaux[4]. Les feuilles peuvent être consommées fraîches, ou infusées dans le thé et les aliments.
La stevia fut d’abord étudiée par le botaniste et médecin espagnol Petrus Jacobus Stevus (Pedro Jaime Esteve) [5], qui a donné son nom à la plante.
En 1899, le botaniste suisse Moisés Santiago Bertoni[6], lors de ses recherches dans l'est du Paraguay, a été le premier à décrire la plante dans le détail. En raison de son goût sucré, Stevia a reçu différents noms parmi lesquels : feuille de miel, feuille douce du Paraguay, feuilles douces, fines herbes douces, feuilles de bonbons et de yerba miel.
Seules des recherches limitées ont été menées sur le sujet jusqu'à ce que, en 1931, deux chimistes français M. Bridel et R. Lavielle, isolent les glycosides qui donnent à la stevia son goût sucré. Ces composés ont été nommés le stévioside et le rébaudioside, et sont de 250 à 300 fois plus sucré que le saccharose, stables à la chaleur, d'un pH stable, et non fermentescibles. La structure exacte de l'aglycone et les glycosides est publiée en 1955.
Les extraits de la plante sont très utilisés au Japon. Après avoir isolé le principe actif de la stevia dans les années 1960 et mis au point le procédé industriel en 1969, des tests de sécurité concluant que la stevia ne présente aucun danger ont été réalisés. La stevia est cultivée et commercialisée comme alternative aux édulcorants artificiels tels que le cyclamate, saccharine et bien entendu l'aspartame. C’est la firme japonaise Morita Kagaku Kogyo Co., Ltd qui a produit le premier édulcorant à la stevia commercialisé au Japon en 1971, utilisé dans les produits alimentaires et les boissons non alcoolisées, y compris le Coca-Cola). En effet depuis 1969, la plupart des édulcorants de synthèse sont interdits au Japon. À titre d'exception, l'aspartame a été autorisé en 1983 et l'acésulfame potassium (ou acésulfame K) en 2000. Cette décision pourrait s'expliquer par une stratégie protectionniste, les édulcorants chimiques étaient surtout importés des États-Unis, permettant notamment à l'industrie japonaise de travailler sur des variétés plus adaptées aux boissons et aliments sucrés à l’abri de la concurrence (moins de stévioside, plus de rébaudioside A). Le Japon consomme actuellement plus de stevia que tout autre pays, cela représente 40 % du marché des édulcorants[7].
La stevia est cultivée et utilisée dans les aliments en Asie orientale et Asie du Sud-Est, notamment en Chine depuis 1984, en Corée, à Taïwan, en Thaïlande, en Malaisie et au Viêt Nam. Elle peut également être trouvée à Saint-Christophe-et-Niévès, dans certaines parties de l'Amérique du Sud (Brésil, Colombie, Pérou, Bolivie, Paraguay et Uruguay), en Israël et en Ukraine (Crimée)[8]. La Chine est le premier exportateur mondial de stévioside. En 1986, le Brésil autorise l'utilisation du stévioside (l'un des glycosides de stéviol) dans les aliments et les boissons, il est suivi par d'autres pays dans les années 1990. Les édulcorants à base de stevia sont autorisés pour une utilisation associée aux aliments et aux boissons dans de nombreux pays à travers le monde, y compris l'Argentine, Australie, Belgique, Brésil, Canada (Alberta), Chine, Colombie, France, Japon, Corée, Malaisie, Mexique, Nouvelle-Zélande, Pérou, Russie, Taïwan, le Paraguay, la Suisse, les États-Unis, l'Uruguay, le Ghana, la Turquie, le Maroc et le Nigeria.
Mais l'usage de la stevia fait l'objet d'enjeux industriels. Elle est à l'origine de nombreux conflits entre les industriels des édulcorants de synthèses, les producteurs de stevia, avec un arbitrage des agences sanitaires (FDA et AESA) parfois mis en cause.
En 1991 la FDA reçoit une plainte anonyme[9], la stevia est interdite dans la foulée, la FDA se basant sur le manque de données, malgré les travaux japonais, et sur des rumeurs d'usages contraceptifs par certaines tribus indiennes d’Amérique du Sud. En 1993 l'élu à la Chambre des représentants Jon Kyl accuse la FDA d'avoir sciemment interdit sa commercialisation pour protéger les intérêts de l'industrie des édulcorants[10].
La stevia sera interdite totalement jusqu'en 1995 où le Dietary Supplement Health and Education Act l'oblige à autoriser la stevia comme supplément diététique, tout en continuant à l’interdire comme additif alimentaire, situation dont l'absurdité n'a pas échappé aux partisans de la stevia[11].
En 1999 l'Union européenne interdit la stevia à la suite des lacunes des premières études présentées, mais en 2006 l'OMS confirme l'absence de risque[12]. La Russie autorise la stevia en 2008[13].
En 2008, la Food and Drug Administration (l’organisme américain qui décide de la commercialisation d'aliments ou de médicaments et qui fixe la Dose Journalière Admissible) autorise l’usage du rebiana dans les aliments et les boissons et lui concède la qualification de G.R.A.S. (Generally Recognized as Safe – Généralement reconnu inoffensif)[6].
En 2008, The Coca-Cola Company/Cargill et PepsiCo/Whole Earth Sweetener[14] ont reçu de la Food and Drug Administration l'autorisation d'utiliser du rébaudioside A (extrait de Stevia rebaudiana) dans leurs produits ainsi que l'autorisation de commercialiser des extraits de stevia en poudre, le Truvia et le PureVia.
La même année, le comité d’experts OMS/JECFA sur les additifs alimentaires (JECFA) conclut que les édulcorants faits avec certaines formes de stevia ne présentent aucun danger pour une utilisation dans les aliments et les boissons.
Une forme purifiée en poudre extraite de la stevia, le rébaudioside A (97 % minimum), est autorisée en France en tant qu'additif alimentaire par arrêté du 11 septembre 2009, pris après avis de l’AFSSA (Agence française de sécurité sanitaire des aliments)[15]. L'arrêté[16] du 8 janvier 2010 l'autorise comme édulcorant de table et permet notamment son incorporation dans les produits minceurs (de type substituts de repas) et les préparations alimentaires de régime destinées à l'hôpital. L'arrêté augmente aussi sensiblement le taux de rébaudioside A autorisé dans les préparations.
L'Autorité européenne de sécurité des aliments émet à son tour le 14 avril 2010 un avis favorable à l’utilisation de différents extraits purifiés de Stevia, les glycosides de stéviol (stévioside, dulcoside A, rubusoside, stéviolbioside, rébaudioside A, B, C, D, E et F), en tant qu’additifs alimentaires, et fixe une dose journalière admissible (DJA) pour ces glycosides de 4 mg kg−1 de masse corporelle et par jour. Cela correspond à la DJA précédemment établie par le JECFA, comité international mixte d'experts sur les additifs alimentaires FAO/OMS12. Malgré ses origines naturelles, la DJA de la stevia est donc inférieure à celle de l'aspartame d'un facteur 1 013. Cependant, cet avis ne vaut pas autorisation, celle-ci étant accordée par les États membres en inscrivant les extraits concernés dans la liste des additifs autorisés (annexe du Règlement (CE) no 1333/2008 du Parlement européen et du Conseil du 16 décembre 2008 sur les additifs alimentaires).
Selon Le Figaro, fin 2010, les extraits de stevia représentaient 20 % du marché français des édulcorants[17]. Selon l’hebdomadaire allemand Die Zeit[18], en Europe le premier aliment à la stevia a été commercialisé par l'entreprise suisse Biodrinks Ltd. (anciennement Storms) sous forme de boissons aux extraits de stevia. L'entreprise Chocolat Villars en Suisse a lancé la première tablette de chocolat au stevia[19]. Dans le secteur des boissons, Coca-Cola a reformulé le Fanta Still (avec 30 % de sucres en moins) pour intégrer le Truvia (marque commerciale de Cargill pour un mélange de rébaudioside A et d'érythritol)[20]. La société suédoise Liv Natur a lancé son Liv Maté, thé glacé aromatisé à l'extrait de stevia. Eckes Granini en a fait de même avec Réa et Joker. En France, Phare Ouest propose une version à la stevia de son Breizh Cola[21]. Par ailleurs, la plante est commercialisée en France comme plante ornementale.
En 2011, l'Union européenne accorde l'approbation réglementaire finale pour l'utilisation des édulcorants à la stevia dans les aliments et les boissons[22]. Après le Fanta Still, le groupe The Coca-Cola Company modifie la recette des boissons Sprite et Nestea en intégrant la stevia[23] tandis que Lipton lance une gamme d’Ice Tea Green avec cette plante[24].
En 2012, la multinationale PepsiCo lance le Pepsi Next qui, dans certains pays comme l'Australie, est sucré avec de l'extrait de stevia.
En 2013, Coca-Cola lance le Coca-Cola life, à la stevia. Testé sur le marché argentin à compter de juin, il est commercialisé en Europe depuis 2014.
Les feuilles de cette espèce ont un pouvoir sucrant en moyenne 300 fois supérieur à celui du saccharose[25], le sucre ordinaire, ou sucre de table. Le coût de production est dix fois supérieur à celui de l'aspartame et l'arrière-goût de réglisse incite à utiliser aussi du sucre pour le masquer, ce qui en limite d'autant l'intérêt comme substitut du saccharose dans un régime hypoglycémique ou pour tenter de contrôler un diabète de type II[26].
Les extraits de la feuille ayant un pouvoir sucrant très supérieur au sucre, cette plante a attiré l’attention des chercheurs, tels ceux d'Evolva Holding, qui se sont associés à Cargill pour manipuler génétiquement cette plante afin de diminuer son amertume et son arrière-goût de réglisse[27]. La plante a montré un potentiel pour traiter l’obésité et l’hypertension artérielle[réf. nécessaire]. De plus, elle a un effet négligeable sur l’augmentation de glucose dans le sang et a même démontré une capacité à diminuer l'intolérance au glucose[28]. La plante peut donc fournir un édulcorant compatible avec les régimes pour diabétiques et les régimes hypoglycémiques[29].
La recherche actuelle a évalué les effets de la stevia sur l'obésité et l'hypertension. Les études démontrent que les personnes buvant des boissons sucrées à base d’édulcorants à teneur en calories faible ou nulle ont la même sensation de faim qu’une personne ayant bu de l’eau. Autrement dit, ces boissons à teneur en calories faible ou nulle ne stimulent pas l’appétit et ne favorisent donc pas la prise de poids[réf. nécessaire].
Les résultats de certaines études toxicologiques montreraient que la stevia serait sans danger pour tous les segments de la population, y compris les enfants et les femmes enceintes ou allaitantes. Les données ont été publiées dans 12 publications de la revue controversée Food and Chemical Toxicology[réf. nécessaire].
En 2006, l'Organisation mondiale de la Santé (OMS) a effectué une évaluation approfondie des études expérimentales récentes du stévioside et du steviol menées sur les animaux et les humains, et a conclu « le stévioside et le rébaudioside A ne sont pas génotoxiques in vitro ou in vivo et la génotoxicité de stéviol et de certains de ses dérivés oxydatif in vitro n'est pas exprimée in vivo ». [59] Le rapport n’a trouvé aucune preuve d'activité cancérigène. Par ailleurs, le rapport a noté que « le stévioside a montré des effets pharmacologiques chez les patients atteints d'hypertension ou de diabète de type 2 », [59], mais a conclu qu’une étude plus approfondie était nécessaire pour déterminer le dosage adéquat.
La plante contient certains nutriments, dont la vitamine A, vitamine C, zinc, protéines, potassium, magnésium, phosphore, fer et calcium. Elle est également une excellente source de fibres[réf. nécessaire].
Cependant, des controverses politiques et médicales (certaines populations sud-américaines lui conféraient des vertus abortives[30]) ont limité sa disponibilité dans de nombreux pays, dont les États-Unis qui l’ont d’abord interdite dans les années 1990, jusqu’à ce qu’elle soit présentée comme complément alimentaire.
« The effects of infusions of Aristolochia triangularis and Stevia rebaudiana, plants used by rural and indigenous populations of Paraguay for the control of fertility, on the cell cycle of Allium cepa L. meristems were investigated. Mitotic phase indices after 2, 4, 6, and 24 hours of treatment with infusions of A. triangularis showed a typical c-mitotic action, and recovery was normal in all cases. In contrast, S. rebaudiana had no specific toxicological effects on the cell cycle, which suggests that its contraceptive properties may not be connected with chromosome cycle. »
Stevia est un genre de la famille des Asteraceae. Il regroupe environ 240 espèces d'herbes aromatiques ou d'arbrisseaux dont quelques-unes contiennent des édulcorants naturels, notamment Stevia eupatoria et Stevia rebaudiana, connues sous le nom générique de stevias. Originaire d’Amérique du Sud, cette plante pousse à l'état sauvage dans des prairies ou des massifs montagneux, sous un climat semi-aride. Sa faible teneur en glucides en fait un ingrédient alimentaire substitut du saccharose. De plus, son effet négligeable sur le taux de glucose dans le sang en fait un édulcorant compatible avec les régimes pour diabétiques et les régimes hypoglycémiques.
Néanmoins, en plus d'être parfois réputé difficile à doser du fait de sa forte concentration, le goût de son principe actif pris individuellement n'est pas très proche de celui du sucre, c'est pourquoi les produits vendus sous le nom de « stévia » sur le marché européen contiennent le plus souvent une grande quantité de polyols (par exemple, de l'érythritol, dont le pouvoir sucrant est moindre et pouvant provoquer des effets laxatifs à forte dose), voire du lactose et une petite quantité d'extrait de stévia,.
Stevija (lat. Stevia), veliki biljni rod jednogodišnjeg raslinja iz porodice Asteraceae. Najpoznatija među njima je S. rebaudiana, čiji je ekstrakt steviol glikozid, 300-400 puta slađi od šećera, a sam list 35 do 45 puta.
Stevija djeluje antioksidativno, antibakterijski i antiseptički, sprječava karijes i upalu desni, ublažava probavne smetnje, pomaže u smanjenju prekomjerne tjelesne težine, jača imunološki sustav.
Rod je raširen od Paragvaja na jugu pa preko srednje Amerike i Meksika do Arizone, Novog Meksika i Teksasa.
Stevija (lat. Stevia), veliki biljni rod jednogodišnjeg raslinja iz porodice Asteraceae. Najpoznatija među njima je S. rebaudiana, čiji je ekstrakt steviol glikozid, 300-400 puta slađi od šećera, a sam list 35 do 45 puta.
Stevija djeluje antioksidativno, antibakterijski i antiseptički, sprječava karijes i upalu desni, ublažava probavne smetnje, pomaže u smanjenju prekomjerne tjelesne težine, jača imunološki sustav.
Rod je raširen od Paragvaja na jugu pa preko srednje Amerike i Meksika do Arizone, Novog Meksika i Teksasa.
Stevia (/ˈstiːvɪə/, /ˈstiːvjə/ or /ˈstɛvɪə/)[1][2][3][4] adalah sebuah genus dari sekitar 240 spesies dari ramuan dan semak dalam keluarga bunga matahari (Asteraceae), asli subtropis dan daerah tropis dari barat Amerika Utara ke Amerika Selatan. Para spesies Stevia rebaudiana, umumnya dikenal sebagai 'sweetleaf, 'daun manis, 'Sugar Leaf, atau hanya 'stevia, banyak ditanam untuk daun manis. Sebagai pemanis dan gula pengganti, rasa stevia memiliki onset lambat dan durasi yang lebih lama daripada gula, dan beberapa ekstrak yang mungkin memiliki pahit atau licorice seperti aftertaste pada konsentrasi tinggi .
Dengan sari steviol glikosida yang memiliki manis gula hingga 300 kali ,[5] stevia telah menarik perhatian dengan meningkatnya kebutuhan karbohidrat rendah, pemanis rendah -gula . Karena stevia memiliki efek yang dapat diabaikan pada glukosa darah yang menarik bagi orang-orang pada diet karbohidrat-dikendalikan.
Ketersediaan stevia bervariasi dari satu negara ke negara. Di beberapa negara, telah tersedia sebagai pemanis selama beberapa dekade atau abad, misalnya, telah banyak digunakan selama beberapa dekade sebagai pemanis di Jepang. Di beberapa masalah kesehatan negara dan kontroversi politik telah membatasi ketersediaannya, misalnya, Amerika Serikat dilarang stevia di awal 1990-an kecuali dicap sebagai suplemen diet,[6][7] tetapi pada tahun 2008 hal itu disetujui Rebaudioside A mengekstrak sebagai pangan tambahan. Selama bertahun-tahun, jumlah negara-negara di mana tersedia stevia sebagai pemanis telah meningkat. Pada tahun 2011, stevia telah disetujui untuk digunakan di Uni Eropa.[8][9]
ijb.v4n1p146
McCaleb_1997_1
|year= (bantuan) |year= (bantuan) |year= (bantuan) Stevia (/ˈstiːvɪə/, /ˈstiːvjə/ or /ˈstɛvɪə/) adalah sebuah genus dari sekitar 240 spesies dari ramuan dan semak dalam keluarga bunga matahari (Asteraceae), asli subtropis dan daerah tropis dari barat Amerika Utara ke Amerika Selatan. Para spesies Stevia rebaudiana, umumnya dikenal sebagai 'sweetleaf, 'daun manis, 'Sugar Leaf, atau hanya 'stevia, banyak ditanam untuk daun manis. Sebagai pemanis dan gula pengganti, rasa stevia memiliki onset lambat dan durasi yang lebih lama daripada gula, dan beberapa ekstrak yang mungkin memiliki pahit atau licorice seperti aftertaste pada konsentrasi tinggi .
Dengan sari steviol glikosida yang memiliki manis gula hingga 300 kali , stevia telah menarik perhatian dengan meningkatnya kebutuhan karbohidrat rendah, pemanis rendah -gula . Karena stevia memiliki efek yang dapat diabaikan pada glukosa darah yang menarik bagi orang-orang pada diet karbohidrat-dikendalikan.
Ketersediaan stevia bervariasi dari satu negara ke negara. Di beberapa negara, telah tersedia sebagai pemanis selama beberapa dekade atau abad, misalnya, telah banyak digunakan selama beberapa dekade sebagai pemanis di Jepang. Di beberapa masalah kesehatan negara dan kontroversi politik telah membatasi ketersediaannya, misalnya, Amerika Serikat dilarang stevia di awal 1990-an kecuali dicap sebagai suplemen diet, tetapi pada tahun 2008 hal itu disetujui Rebaudioside A mengekstrak sebagai pangan tambahan. Selama bertahun-tahun, jumlah negara-negara di mana tersedia stevia sebagai pemanis telah meningkat. Pada tahun 2011, stevia telah disetujui untuk digunakan di Uni Eropa.
"Stevia". Merriam-webster.com. 2012-08-31. Diakses tanggal 2013-02-13. "Stevia". British & World English. Oxforddictionaries.com. 2013-02-07. Diakses tanggal 2013-02-13. "Stevia". US English. Oxforddictionaries.com. 2013-02-07. Diakses tanggal 2013-02-13. Both /ˈstiːvɪə/ and /ˈstɛvɪə/ are recorded by at least some US and UK dictionaries, but the former is more common in US English (listed first or exclusively) and the latter is more common in UK English. Kesalahan pengutipan: Tag tidak sah; tidak ditemukan teks untuk ref bernama ijb.v4n1p146 Kesalahan pengutipan: Tag tidak sah; tidak ditemukan teks untuk ref bernama McCaleb_1997_1 "Dietary Supplement Health and Education Act of 1994". fda.gov. 2011 (last update). Diakses tanggal 31 January 2011. Periksa nilai tanggal di: |year= (bantuan) Lucas, Louise (2011 [last update]). "Brussels backs Stevia sweetener". Financial Times. Diakses tanggal 22 November 2011. Periksa nilai tanggal di: |year= (bantuan) Stones, Mike (2011 [last update]). "Stevia wins final EU approval". foodmanufacture.co.uk. Diakses tanggal 22 November 2011. Periksa nilai tanggal di: |year= (bantuan)Stevia is een geslacht uit de composietenfamilie (Asteraceae). The Plant List erkent 181 soorten. Volgens de Flora of North America bestaat het geslacht uit circa 240 soorten die voorkomen in de Verenigde Staten, Mexico, Midden-Amerika en Zuid-Amerika. Het zijn eenjarigen, overblijvende planten en struiken.
De bekendste soort is Stevia rebaudiana (ook wel honingkruid genoemd), bekend vanwege de er uit gewonnen steviolglycoside dat als zoetstof wordt gebruikt.
Stevia is een geslacht uit de composietenfamilie (Asteraceae). The Plant List erkent 181 soorten. Volgens de Flora of North America bestaat het geslacht uit circa 240 soorten die voorkomen in de Verenigde Staten, Mexico, Midden-Amerika en Zuid-Amerika. Het zijn eenjarigen, overblijvende planten en struiken.
De bekendste soort is Stevia rebaudiana (ook wel honingkruid genoemd), bekend vanwege de er uit gewonnen steviolglycoside dat als zoetstof wordt gebruikt.
Stevia er en gruppe planter som ofte kalles sweetleaf eller sugarleaf («sukkerblad»). Plantene inneholder glykosider som er opp til 300 ganger søtere enn sukker. Den arten som vanligvis brukes til dette er Stevia rebaudiana.
I Norge var det lenge forbudt å selge stevia som næringsmiddel fordi det var usikkerhet rundt hvorvidt søtningsstoffet er skadelig for fruktbarhet. 21. november 2011 ble det kjent at stevia var blitt godkjent i EU og EØS.[1]
I et nyhetsoppslag i TV 2-nyhetene i juli 2006 sto en kvinnelig norsk ernæringsekspert fram og fortalte om anonyme drapstrusler hun hadde mottatt i forbindelse med sitt engasjement for å spre informasjon om stevia. Også ernæringsfysiolog Dag Viljen Poleszynski uttalte seg i innslaget og kritiserte de forskningsrapporter EU baserer sin kritikk mot stevia på som uvitenskapelige.[2]
Mattilsynet har en egen side om stevia[3], hvor de viser til EFSA, EUs vitenskapskomité for mattrygghet som publiserte sin risikovurdering av steviosid 14. april 2010. Forordningen om steviolglykosid (E 960) ble gjennomført i norsk rett 18. juni 2012 og er helt lik regelverket til EU.
EFSAs hadde vurdert dokumentasjon om bruk av steviolglykosider i matvarer fra tre søkere. De toksikologiske testene som inngår i dokumentasjonen viser at steviolglykosider ikke er gentoksiske eller kreftfremkallende. Søtstoffene påvirker heller ikke menneskers forplantningsevne eller barns utvikling.
Akseptabelt daglig inntak (ADI) for steviolglykosider ble fastsatt til 4 mg per kg kroppsvekt per dag. Dette er det samme nivået som JECFA (WHO/FAOs ekspertgruppe for tilsetingsstoffer) tidligere har kommet fram til. EFSA påpeker imidlertid at både av voksne og barn vil kunne få i seg mer enn det akseptable daglige inntaket av disse søtstoffene dersom de brukes i de høyeste dosene produsentene har søkt om godkjenning for.
En godkjenning i EU vil ikke automatisk medføre godkjenning i Norge; en produsent må søke om slik godkjenning.[3]
EUs regler for endring av matvarer er under endring, og en godkjenning i EU vil også gjelde for Norge.[4] I dag er godkjente aromastoffer på en unionsliste også gjelder for Norge.[5]
Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Stevia er en gruppe planter som ofte kalles sweetleaf eller sugarleaf («sukkerblad»). Plantene inneholder glykosider som er opp til 300 ganger søtere enn sukker. Den arten som vanligvis brukes til dette er Stevia rebaudiana.
I Norge var det lenge forbudt å selge stevia som næringsmiddel fordi det var usikkerhet rundt hvorvidt søtningsstoffet er skadelig for fruktbarhet. 21. november 2011 ble det kjent at stevia var blitt godkjent i EU og EØS.
I et nyhetsoppslag i TV 2-nyhetene i juli 2006 sto en kvinnelig norsk ernæringsekspert fram og fortalte om anonyme drapstrusler hun hadde mottatt i forbindelse med sitt engasjement for å spre informasjon om stevia. Også ernæringsfysiolog Dag Viljen Poleszynski uttalte seg i innslaget og kritiserte de forskningsrapporter EU baserer sin kritikk mot stevia på som uvitenskapelige.
Mattilsynet har en egen side om stevia, hvor de viser til EFSA, EUs vitenskapskomité for mattrygghet som publiserte sin risikovurdering av steviosid 14. april 2010. Forordningen om steviolglykosid (E 960) ble gjennomført i norsk rett 18. juni 2012 og er helt lik regelverket til EU.
EFSAs hadde vurdert dokumentasjon om bruk av steviolglykosider i matvarer fra tre søkere. De toksikologiske testene som inngår i dokumentasjonen viser at steviolglykosider ikke er gentoksiske eller kreftfremkallende. Søtstoffene påvirker heller ikke menneskers forplantningsevne eller barns utvikling.
Akseptabelt daglig inntak (ADI) for steviolglykosider ble fastsatt til 4 mg per kg kroppsvekt per dag. Dette er det samme nivået som JECFA (WHO/FAOs ekspertgruppe for tilsetingsstoffer) tidligere har kommet fram til. EFSA påpeker imidlertid at både av voksne og barn vil kunne få i seg mer enn det akseptable daglige inntaket av disse søtstoffene dersom de brukes i de høyeste dosene produsentene har søkt om godkjenning for.
En godkjenning i EU vil ikke automatisk medføre godkjenning i Norge; en produsent må søke om slik godkjenning.
EUs regler for endring av matvarer er under endring, og en godkjenning i EU vil også gjelde for Norge. I dag er godkjente aromastoffer på en unionsliste også gjelder for Norge.
Stewia, skupnia[2] (Stevia) – rodzaj z rodziny astrowatych obejmujący ok. 240 gatunków. Rośliny te występują w Ameryce Południowej i Ameryce Środkowej sięgając na północy po Meksyk i Stany Zjednoczone. Naukowa nazwa rodzaju upamiętnia Pedro Jaime Esteve (zwanego Steviusem) – botanika i medyka z Walencji, zm. 1556[3].
Rodzaj należy do plemienia Eupatorieae Cass., nadplemienia Helianthodae i podrodziny Asteroideae w obrębie rodziny astrowatych (Asteraceae)[4].
Do rodzaju należą rośliny jednoroczne, byliny, półkrzewy i krzewy osiągające zwykle ok. 50–120 cm wysokości. Pęd jest wzniesiony i zwykle rozgałęziony. Liście ułożone w większości naprzeciwlegle lub skrętolegle, ogonkowe lub siedzące. Blaszka liściowa 1- lub 3-żyłkowa, kształtu od równowąskiego, przez lancetowate do jajowatego i trójkątnego, całobrzega do piłkowanej, gładka lub naga. Kwiaty skupione w dyskowate koszyczki luźne do gęstych. Korona kwiatów purpurowa do różowej, rzadziej biała, kształtu dzwonkowatego[3].
Stevia rebaudiana jest rozpowszechniona w uprawie i wykorzystywana jako źródło stewiozydów i do słodzenia potraw i napojów.
Stewia, skupnia (Stevia) – rodzaj z rodziny astrowatych obejmujący ok. 240 gatunków. Rośliny te występują w Ameryce Południowej i Ameryce Środkowej sięgając na północy po Meksyk i Stany Zjednoczone. Naukowa nazwa rodzaju upamiętnia Pedro Jaime Esteve (zwanego Steviusem) – botanika i medyka z Walencji, zm. 1556.
Stevia é um género botânico pertencente à família Asteraceae.
A estévia, planta que representa o género, é um pequeno arbusto perene que pertence à família dos crisântemos e é nativa do Brasil e do Paraguai.
Esta planta tem uma extraordinária capacidade adoçante[1]. Em sua forma natural é aproximadamente 10-15 vezes mais doce do que o normal açúcar doméstico. Na sua forma mais comum de pó branco, de esteviosídeo, extraído das folhas da planta, chega a ser de 70 a 400 vezes mais doce que o adoçante natural.
A stévia tem como seus principais benefícios[2]:
A stévia tem sido amplamente utilizada pelos índios Guarani desde há quase 1500 anos. Eles usaram a planta como um adoçante que também chamaram de "ka'a he'ê", o que significa erva doce.[3]
Lista:[4]
Stevia é um género botânico pertencente à família Asteraceae.
Obstaja 240 vrts, med drugim:
Stevia je rod okoli 240 vrst zelišč in grmičevja iz družine nebinovk (Asteraceae), ki rastejo v subtropskih in tropskih predelih od zahodne Severne Amerike do Južne Amerike. Vrsto Stevia rebaudiana, splošno znano kot sladki list, sladkorni list ali preprosto stevia, veliko gojijo zaradi njenih sladkih listov. Kot sladilo in sladkorni nadomestek se okus stevie pozneje začuti in dalj časa traja kot okus sladkorja, čeprav imajo nekateri ekstrakti stevie kisel priokus pri visokih koncentracijah.
Z izvlečki, ki vsebujejo steviol glikozid in so do 300-krat slajši od sladkorja, je stevia pritegnila pozornost, ko se je povečalo povpraševanje po hrani z nizko vsebnostjo ogljikovih hidratov in sladkorjev. Ker ima stevia zanemarljiv učinek na glukozo v krvi, je uporabna kot sladilo za ljudi, ki morajo pri prehrani paziti na ogljikove hidrate.
Dostopnost stevie se razlikuje od države do države. V nekaj državah je kot sladilo dostopna že desetletja ali stoletja; tako se stevia široko uporablja kot sladilo na Japonskem, kjer je dostopna že desetletja. V nekaterih državah so zaradi skrbi za zdravje in političnih nesoglasij omejili njeno dostopnost, tako so v zgodnjih 1990. letih stevio prepovedali v ZDA, čeprav je bila označena kot prehransko dopolnilo,[1][2] so pa leta 2008 kot prehransko dopolnilo odobrili rebaudiozid A. Z leti se povečuje število držav, v katerih je stevia dostopna kot sladilo. Od začetka decembra 2011 je uporaba stevie dovoljena tudi v Evropski uniji.[3][4]
Rod Stevia sestavlja 240[5] vrst rastlin, ki so značilne za Južno Ameriko, srednjo Ameriko in Mehiko, nekaj vrst najdemo tudi v ameriških zveznih državah Arizona, Nova Mehika in Teksas.[6] Najprej jih je raziskoval španski botanik in zdravnik Petrus Jacobus Stevus (Pedro Jaime Esteve 1500–1556),[7] iz katerega priimka izhaja latinska beseda stevia.[8] . Ljudje so sladke vrste S. rebaudiane S. rebaudiana začeli uporabljati v Južni Ameriki. Listi rastline stevia so 30- do 45-krat slajši od sukroze (navadnega namiznega sladkorja)[9]. Liste lahko uživamo sveže ali jih damo v čaj in hrano.
Rastlino že več kot 1.500 let veliko uporablja ljudstvo Guaraní, za medicinske namene pa jo že dolgo uporabljajo v Paragvaju in Braziliji.[10] Na območju teh dveh držav so listi že stoletja znani kot tradicionalno sladilo za tamkajšnje čaje, zdravilo in "sladek prigrizek".[10]
Leta 1899 je švicarski botanik Moisés Santiago Bertoni, med raziskovanjem vzhodnega Paragvaja prvi podrobno opisal rastlino in njen sladki okus.[11] Sprva je bilo o njej opravljenih le malo raziskav, nakar sta leta 1931 dva francoska kemika izolirala glikozida, ki dajeta stevii sladek okus.[12] Ti dve spojini sta bili poimenovani steviozid in rebaudiozid, obe sta 250- do 300-krat slajši od sukroze, odporni na toploto, pH stabilni in ne fermentirata.[13]
Točna struktura aglikona in glikozida je bila objavljena leta 1955.
V zgodnjih 1970-ih se je sumilo, da so sladila kot so ciklamat in saharin kancerogeni. Posledica tega je bila, da so na Japonskem pričeli s kultivacijo stevie kot alternative. Listi rastline, vodni izvleček listov in očiščeni steviozidi se uporabljajo kot sladila. Prvo komercialno dostopno sladilo iz stevie na Japonskem, je bil proizveden v Japonskem podjetju Morita Kegaku Kogyo Co., Ltd, leta 1971.[14] Japonci uporabljajo stevio v prehrambenih proizvodih, brezalkoholnih pijačah (vključno s kokakolo),[15] in za namizno uporabo. Japonska trenutno porabi več stevie kot katerakoli druga država, saj stevia predstavlja 40 % trga sladil.[16]
Danes stevio gojijo in uporabljajo v prehrani tudi drugje v Vzhodni Aziji, vključno s Kitajsko (od leta 1984), Južno Korejo, Tajvanom, Tajsko, in Malezijo. Zasledimo jo lahko tudi v otoški državici Saint Kitts and Nevis, v delih Južne Amerike (Brazilija, Kolumbija, Peru, Paragvaj, in Urugvaj), ter v Izralu. Kitajska je največji svetovni izvoznik steviozida.[16]
Vrste Stevie je mogoče najti v naravih mokriščih, ki se lahko nahajajo na travnikih, kot tudi planinah. Rastline tvorijo semena, a samo majhen delež jih kali. Nespolno razmnoževanje stevie je učinkovitejša metoda reprodukcije.[navedi vir]
Stevio že stoletja uporablja ljudstvo Guaraní v Paragvaju, imenujejo jo ka'a he'ê ("sladko zelišče"). Z njo sladijo čaj máte in kardiotonične zdravilne čaje.[17] Sedanje raziskave so ocenile njene učinke na debelost[18] in povišan krvni tlak.[19][20] Stevia ima zanemarljiv učinek na povišanje glukoze v krvi, in lahko poveča glukozno toleranco;[21] lahko je koristna kot naravno sladilo za diabetike in druge, ki se držijo diete z nadzorovano vsebnostjo ogljikovih hidratov-kontrolirane diete.[22]
Steviol glikozide je kot sladilo leta 1971 prvo poslalo na trg japonsko podjetje Morita Kagaku Kogyo, vodilni proizvajalec izvlečkov stevie na Japonskem.
Stevio od leta 1987 eksperimentalno gojijo v kanadski provinci Ontario, kjer ugotavljajo možnost gojenja pridelka v komercialne namene.
Leta 2007 je podjetje Coca-Cola objavilo načrte za pridobitev dovoljenja za uporabo iz stevie pridobljenega sladila, rebiane kot prehranskega dodatka v ZDA do leta 2009. Poleg tega so razkrili tudi načrte za trženje z rebiano slajenih produktov v 12 državah, ki dovoljujejo uporabo stevie v obliki prehranskega dodatka.[35][36] Maja 2008 sta Coca-Cola in Cargill naznanila dostopnost Truvia, blagovne znamke sladila iz stevie, ki vsebuje eritritol in rebiano,[37] ki jo je ameriška Agencija za hrano in zdravila (FDA) odobrila kot prehranski dodatek decembra 2008.[38] Coca-Cola je objavila načrte, da proti koncu decembra 2008 lansira na trg pijače, slajene s stevio..[39]
Kmalu zatem sta, Pepsi in Pure Circle napovedala PureVia, svojo blagovno znamko sladila na osnovi stevie, do odobritve s strani FDA pa zadržala lansiranje pijač, slajenih z rebaudiozidom A. Ker je FDA dovolila prodajo Truvie in PureVie, sta Coca-Cola in Pepsi predstavila produkte, ki vsebujejo njuni novi sladili.[40]
Rebaudiozid A je najmanj grenak od vseh steviol glikozidov v rastlini stevia. Za proizvodnjo rebaudiozida A rastline stevia posušijo in jih izpostavijo procesu izločanja vode. Ta surov izvleček vsebuje okrog 50 % rebaudiozida A; njegove različne glikozidne molekule ločijo s tehnikami kristalizacije, pri čemer kot topilo tipično uporabljajo etanol ali metanol. To omogoča proizvajalcu izolacijo čistega rebaudiozida A..[41]
Kanadski Nacional Research Council je patentiral proces ekstrakcije sladkih spojin iz stevie z ekstrakcijo pri temperaturah od 0 do 25 °C, ki ji sledi čiščenje z nanofiltracijo. Pri čiščenju ekstrakta se pred obdelavo uporabi mikrofiltracija. Nato se izvede čiščenje z ultrafiltracijo, ki ji sledi nanofiltracija.[42]
Glikozidi so molekule, ki vsebujejo glukozo in druge snovi brez sladkorja , imenovane algikoni (molekule z drugimi sladkorji so polisaharidi). Receptorji jezika se odzovejo na glukozo v glikozidih - tisti z več glukoze (rebaudioside) so okusiti slajši od tistih z manj (steviozid). Nekateri grenki receptorji na jeziku se odzovejo na aglikone. V prebavnem traktu, se rebaudiosidi presnavljajo v steviozide. Nato je steviozid razčlenjen na glukozo in steviol. Glukoze, ki se sprosti pri tem procesu, porabijo bakterije v debelem črevesu in se ne absorbirajo v krvni obtok. .[43] Steviol se ne more nadaljnjo prebaviti in se prenese iz prebavnega sistema v urin ali blato.
Študija iz leta 1985 poroča, da je steviol, produkt razpada steviozida in rebaudiozida (dveh sladkih steviol glikozidov v listu stevie), mutagen v prisotnosti jetrnega ekstrakta podgan, predhodno zdravljenih s PCB mešanico[44] — Vendar so to ugotovitev kritizirali zaradi napak v postopku, saj naj bi podatke razglasili na takšen način, da bi celo destilirana voda dajala mutagene rezultate.[45] . V naslednjih letih so bioanaliza, študije na celičnih kulturah in živalske študije dale mešane rezultate glede toksikologije in neželenih učinkov sestavin stevie. Obstajajo poročila o ugotovitvah, da naj bi bila steviol in steviozid šibka mutagena,[46][47] a večina študij kaže odsotnost škodljivih učinkov.[48][49] V pregledu literature, iz leta 2008, 14 od 16 navajanih študij ni pokazalo genotoksične aktivnosti steviozida, 11 od 15 študij ni pokazalo genotoksične aktivnosti steviola, nobena študija pa ni pokazala genotoksičnosti rebaudiozida A. Našli niso nobenega dokaza, da sestavine stevie povzročajo raka ali poškodbe ploda.[48][49]
V zvezi z diabetesom so študije pokazale, da ima stevia oživitveni učinek na β-celicah trebušne slinavke.,[10] izboljša insulinsko občutljivost v podganah,[50] ter celo spodbudi dodatno ustvarjanje insulina,[51] pomaga izboljšati stanje pri diabetesu in metaboličnem sindromu.[52] Uživanje Stevie pred obroki statistično značilno zniža postprandialne stopnje inzulina v primerjavi z aspartatomin sokrozo (navadni sladkor).[53] Pregledna študija iz leta 2011 je prišla do zaključka, da bi sladilo iz stevie verjetno koristilo diabetikom.[54]
Preliminarne študije na ljudeh kažejo, da lahko stevia pomaga znižati povišan krvni tlak,[55] čeprav je neka druga študija ugotovila, da ni učinka na zvišan krvni pritisk.[56] Dejstvo je, da milijoni Japoncev že več kot 30 let uporabljajo stevio, vendar doslej še niso poročali o škodljivih učinkih.[57] Podobno se listi stevie že stoletja uporabljajo v Južni Ameriki, kjer se v etnomedicinski tradiciji iz roda v rod prenaša znanje o njegovi učinkovitosti pri zdravljenju diabetesa melitusa tipa 2.[58]
Leta 2006 je Svetovna zdravstvena organizacija (WHO) opravila temeljito evalvacijo nedavnih eksperimentalnih študij steviozida in steviolov, opravljenih na živalih in ljudeh, in prišla do zaključka, da "steviozid in rebaudiozid A nista genotoksična in vitro ali in vivo ter da se genotoksičnost steviola in nekaterih njegovih oksidativnih derivatov in vitro ne izraža in vitro in vivo."[59] Ravno tako niso našli dokazov za kancerogeno aktivnost. Poleg tega poročilo omenja, "da je steviozid pokazal nekaj farmakoloških učinkov pri pacientih s povišanim krvnim tlakom ali diabetesom melitusom tipa 2",[59] vendar zaključuje, da so za določitev primernega odmerka potrebne nadaljnje študije. WHO-jev odbor strokovnjakov za prehranske dodatke je na osnovi dolgoročnih študij sklenil, da je sprejemljiv dnevni vnos steviol glikozida do 4 miligrame na kilogram telesne teže.[60]
Leta 2009 je v ZDA FDA kot prva začela obravnavati "Rebiano (rebaudiozid A) kot na splošno varno" (GRAS)".[61] Glede na merilo toksičnosti, ki ga lahko opišemo kot srednji smrtni odmerek ali LD50, poročilo oddano na FDA dokumentira "da so opazovane LD50 vrednosti znašale 5.2 g/kg za hrčke moškega spola in 6.1 g/kg za hrčke ženskega spola."[61] Poročilo vsebuje podroben seznam mednarodnih študij, referenc in kemijskih analiz.[61]
Dve pregledni študiji iz leta 2010 sta ugotovili, da stevia ali njeni sladilni izvlečki ne povzročajo zdravstvenih težav.[54][62] Poleg tega je pregledna študija iz leta 2009 ugotovila, da steviozid in podobne spojine delujejo proti hiperglikemiji, zvišanemu krvnemu tlaku, vnetjem, tumorjem, diareji in imajo diuretične in imunomodulatorne učinke.[63]
Evropska agencija za varno hrano (EFSA) je ocenila varnost steviol glikozidov, pridobljenih iz listov rastline Stevia rebaudiana Bertoni, kot sladila in 10. marca 2010 objavila svoje menje. EFSA je določila, da je sprejemljivi dnevni vnos (ADI) steviol glikozidov, izraženih kot ekvivalenti steviola, 4 mg/kg telesne teže. Dne 11. novembra 2011 je Evropska komisija komisija dovolila uporabo steviol glikozidov kot prehranskega dodatka, pri čemer je določila najvišje dovoljene stopnje njihove vsebnosti v različnih vrstah prehrambenih izdelkov in pijač.[64]
Leta 1991, po prejemu anonimne pritožbe s strani industrije, je ameriška FDA označila stevio kot "nevaren prehranski dodatek" in omejila njen uvoz.[34][65][66] FDA je kot razlog navedla, da so "toksikološke informacije o stevii neustrezne, da bi dokazale njeno varnost".[67] Ta odločba je bila protislovna, saj so zagovorniki stevie izpostavili, da je s to utemeljitvijo FDA kršila svoje lastne smernice, po katerih bi morali naravne snovi, ki so se uporabljale pred letom 1958 in glede katerih ni bilo poročil o neželenih učinkih, na splošno prepoznati kot varne, dokler se takšna snov uporablja na isti način in v istem formatu kot pred letom 1958.
Za rastlino stevio kot naravno snov je patentna zaščita neprimerna. Proces pridobivanja njene "aktivne sestavine" pa bi ob izpolnjevanju vseh drugih pravnih zahtev lahko patentirali. Posledično so bili od prepovedi uvoza leta 1991 trgovci in kupci stevie prepričani, da je FDA ravnala tako, kot je, zaradi pritiska industrije.[34] Arizonski kongresnik Jon Kyl, kot primer, ocenil ukrepe FDA proti stevii kot " omejitev trgovine v korist industriji umetnih sladil."[68] Za zaščito vložnika pritožbe je FDA izbrisala imena v originalni pritožbi, kar je bil njen odgovor na zahteve, vložene v skladu z aktom o svobodi informacij.[34]
Stevia je ostala prepovedana, dokler ni akt o zdravju in izobraževanju (Dietary Supplement Health and Education Act) prisilil FDA leta 1995, da spremeni svoje stališče, da se dovoli uporabljati stevio kot prehrambeno dopolnilo, čeprav ne kot živilski aditiv – položaj, ki kot menijo zagovorniki stevie, je protislovnen, saj hkrati označuje stevijo kot varno in nevarno, odvisno od tega, kako se prodaja.[1]
Nerešena ostajajo vprašanja o tem, ali lahko metabolični procesi pri živalih iz stevie proizvedejo mutagen.[navedi vir] Zgodnje študije so spodbudile Evropsko komisijo, da je leta 1999 v Evropski uniji prepovedala uporabo stevie v prehrani, dokler se ne opravijo dodatne raziskave.[69]. Novejši podatki, združeni v evalvacijskem dokumentu o varnosti stevie, ki jo je leta 2006 objavila WHO, navajajo k temu, da so te politike lahko zastarele. Od leta 2008 je v Ruski federaciji kot prehranski dodatek dovoljen steviozid, in sicer "v minimalnem potrebnem odmerku".[27]
Decembra 2008 FDA "ni imela pripomb" na podelitev statusa na slošno varnega izdelka Truvii (razvili sta jo Cargill in Coca-Cola) ter PureVia (razvili sta jo PepsiCo in Whole Earth Sweetener Company, podružnica Merisanta, ki obe vsebujeta rebaudiozid A pridobljen iz rastline stevia.[70]
Tako sladilo iz stevie kot rastlina Stevia rebaudiana (znana tudi kot Eupatorium rebaudianum[71]) sta v angleško govorečih državah kot tudi v Braziliji, Franciji, Nemčiji, Grčiji, Italiji, Portugalski, Izraelu, Poljski, Finski, Norveški in Švedski preprosto imenovana "stevia" – čeprav v nekaterih od omenjenih držav uporabljajo tudi druge termine. Podobno izgovorjavo imajo na Japonskem (sutebia ali ステビア , kakršen je zapis tega izraza v japonski abecedi (katakana)in Tajskem (satiwia). V nekaterih državah (npr. Indija) se poimenovanje dobesedno prevaja kot "sladek list". Spodaj je nekaj imen rastline stevia v različnih predelih sveta:[72]
|title= (pomoč) Stevia je rod okoli 240 vrst zelišč in grmičevja iz družine nebinovk (Asteraceae), ki rastejo v subtropskih in tropskih predelih od zahodne Severne Amerike do Južne Amerike. Vrsto Stevia rebaudiana, splošno znano kot sladki list, sladkorni list ali preprosto stevia, veliko gojijo zaradi njenih sladkih listov. Kot sladilo in sladkorni nadomestek se okus stevie pozneje začuti in dalj časa traja kot okus sladkorja, čeprav imajo nekateri ekstrakti stevie kisel priokus pri visokih koncentracijah.
Z izvlečki, ki vsebujejo steviol glikozid in so do 300-krat slajši od sladkorja, je stevia pritegnila pozornost, ko se je povečalo povpraševanje po hrani z nizko vsebnostjo ogljikovih hidratov in sladkorjev. Ker ima stevia zanemarljiv učinek na glukozo v krvi, je uporabna kot sladilo za ljudi, ki morajo pri prehrani paziti na ogljikove hidrate.
Dostopnost stevie se razlikuje od države do države. V nekaj državah je kot sladilo dostopna že desetletja ali stoletja; tako se stevia široko uporablja kot sladilo na Japonskem, kjer je dostopna že desetletja. V nekaterih državah so zaradi skrbi za zdravje in političnih nesoglasij omejili njeno dostopnost, tako so v zgodnjih 1990. letih stevio prepovedali v ZDA, čeprav je bila označena kot prehransko dopolnilo, so pa leta 2008 kot prehransko dopolnilo odobrili rebaudiozid A. Z leti se povečuje število držav, v katerih je stevia dostopna kot sladilo. Od začetka decembra 2011 je uporaba stevie dovoljena tudi v Evropski uniji.
Sötflockelsläktet[1] (Stevia) är ett växtsläkte som förekommer i subtropiska och tropiska klimatområden som sträcker sig från västra Nordamerika till Sydamerika. Växterna innehåller glykosider som är 50-450 gånger sötare än socker och används som sötningsmedel.[2] Den art som vanligen används på detta sätt är sötflockel (Stevia rebaudiana).
Den spanske botanikern och forskaren Pedro Jamie Esteve (1500–1556), som var den förste europé att upptäcka sötflockel, har fått ge växtsläktet dess namn (via nylatinsk översättning av hans namn, Petrus Jacobus Stevus).
Det finns elva steviolglykosider (däribland steviosid och rebaudiosid A), som ger sötflockel dess söta smak. De isolerades 1931 av två franska kemister, M. Bridel och R. Lavielle. Dessa söta glykosider gör det möjligt att använda extrakt från sötflockel som sötningsmedel.
Steviolglykosider har använts i Japan sedan 1970, och år 2010 cirka var 40 procent av allt sötningsmedel som såldes där steviolglykosider.[3]
Steviolglykosider är nu godkända för användning i livsmedel i större delen av Asien, i Nya Zeeland, Australien, Sydamerika, USA och EU. Steviolglykosider har varit godkänt för användning som en livsmedelstillsats sedan 2008 i Schweiz och Frankrike.
USA:s livsmedels- och läkemedelsmyndighet Food and Drug Administration (FDA) utfärdade i december 2008 ett så kallat GRAS (Generally Recognized as Safe), det vill säga klartecken för användning av högkvalitativt sötflockelextrakt i livsmedel.[4]
Den 14 april 2010 rekommenderade Europeiska myndigheten för livsmedelssäkerhet (EFSA) Europeiska unionen att godkänna steviolglykosid som sötningsmedel för livsmedel och dryck.[5] EFSA godkände slutligen sötflockelextrakt för användning i livsmedel den 11 november 2011 och då i form av minst 95 procent steviolglykosider, och detta trädde i kraft den 2 december 2011.[6][7]
EFSA rekommenderar ett gränsvärde för steviolglykosidintag på 4 milligram per kilogram kroppsvikt och dag, men bedömer att vid fullskalig användning som sötningsmedel kommer det gränsvärdet att överskridas för många individer.[8] Samtidigt underströks från International Stevia Council att när EFSA gjorde sin exponeringsutvärdering antog man att all konsumerad mat och dryck innehöll en maximal dos steviolglykosid. Efter detta har högstadoserna reviderats.[9]
Enligt en rapport från EFSA påverkar inte intag av steviolglykosider blodsockret hos vare sig individer med diabetes typ 1, diabetes typ 2 eller med normal glukostolerans.[8] Vidare finner EFSA inga tecken på toxicitet eller carcinogenicitet i djurförsök. Dock finns enligt samma rapport anledning till viss oro för anafylaktiska reaktioner.
Liksom med sötningsmedlet aspartam bryts steviolglykosider ned vid höga temperaturer, till exempel vid bakning.[8] EFSA säger dock att steviolglykosider ”kan brytas ner vid höga temperaturer”, men enligt bland andra USA:s livsmedels- och läkemedelsmyndighet är steviolglykosider stabila vid höga temperaturer.[4]
Stevia har marknadsförts som naturligt sötningsmedel därför att den utvinns från växtriket, men sötningsmedlet kan även innehålla syntetiska tillsatser och framställas genom kemisk raffinering.[10][11] Den får inte marknadsföras som "från naturliga källor" enligt en dom i Förvaltningsrätten i Stockholm.[12]
Sötflockelsläktet (Stevia) är ett växtsläkte som förekommer i subtropiska och tropiska klimatområden som sträcker sig från västra Nordamerika till Sydamerika. Växterna innehåller glykosider som är 50-450 gånger sötare än socker och används som sötningsmedel. Den art som vanligen används på detta sätt är sötflockel (Stevia rebaudiana).
Den spanske botanikern och forskaren Pedro Jamie Esteve (1500–1556), som var den förste europé att upptäcka sötflockel, har fått ge växtsläktet dess namn (via nylatinsk översättning av hans namn, Petrus Jacobus Stevus).
Stevia eupatoria
Stevia ovata
Stevia plummerae
Stevia rebaudiana
Stevia salicifolia
Stevia serrata
Wikimedia Commons'ta Stevia ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Stevia ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Stevia, Paraguay ve Brezilya'da yüzyıllardan beri tatlandırıcı ve tedavi edici özellikleri nedeniyle kullanılan stevia (şeker bitkisi, şekerotu) Japonya'da da otuz yılı aşkın bir süredir milyonlarca kişi tarafından tatlandırıcı ve gıda katkısı olarak kullanılmaktadır. Bu bitkiden elde edilen özütün, kan şekerini düzenleyici etkileri olduğu kabul edilmektedir. Stevia'nın insülin duyarlılığını ve hatta salınımını arttırıcı etkilerinin olduğunu gösteren bazı araştırmaların varlığı diyabet tedavisinde kullanımını destekler niteliktedir.
Stevia bitkisinin ihtiva ettiği Steviosid maddesi, vücudumuzdaki tat duyuları tarafından normal şekerin 250-300 katı daha şekerli olarak algılanmaktadır. Bu nedenle bir tutam şeker bitkisi tozu, bir litre çay, kahve veya diğer içecekleri tatlandırmaya yeterli olmaktadır.
Diyet (kalori değeri sıfır (0) dır.), şeker hastalığı, yüksek tansiyon, kabızlık, depresyon ve asabiyete karşı olumlu etkileri vardır. Mide ve bağırsak florasını, asit alkali dengesini korur.Bununla birlikte stevia bitkisinin aşırı kullanımının özellikle erkeklerde sperm üretimini azaltarak kısırlığa neden olduğu hususunda çeşitli bilimsel araştırmalar da bulunmaktadır.[1][2][3] Amerika ve Kanada'da uzun süreler yasaklı durumda kalmıştır.Ancak bununla birlikte Japonya'da yıllarca bu bitki kullanılmış ve hiçbir yan etki kullananlar üzerinde görülmemiştir. Latin Amerika'da çeşitli ülkelerin halkları da yüzyıllardır bu bitkiyi kullanmaktadır.En son olarak ABD ve Kanada bitki üzerinde yasakları kaldırıp, kullanımını serbest bırakmıştır. Bununla birlikte Paraguay'da özellikle kırsal kesimdeki ve yerli halk stevia bitkisini doğum kontrolü için kullanmakta olup [4] bu durumda bitkinin sperm azaltıcı etkisini doğrulamaktadır.Türkiye'de ilk kez 2009 yılında Antalya'da üretilmeye başlanmıştır.
İki çenekliler ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Stevia, Paraguay ve Brezilya'da yüzyıllardan beri tatlandırıcı ve tedavi edici özellikleri nedeniyle kullanılan stevia (şeker bitkisi, şekerotu) Japonya'da da otuz yılı aşkın bir süredir milyonlarca kişi tarafından tatlandırıcı ve gıda katkısı olarak kullanılmaktadır. Bu bitkiden elde edilen özütün, kan şekerini düzenleyici etkileri olduğu kabul edilmektedir. Stevia'nın insülin duyarlılığını ve hatta salınımını arttırıcı etkilerinin olduğunu gösteren bazı araştırmaların varlığı diyabet tedavisinde kullanımını destekler niteliktedir.
Stevia bitkisinin ihtiva ettiği Steviosid maddesi, vücudumuzdaki tat duyuları tarafından normal şekerin 250-300 katı daha şekerli olarak algılanmaktadır. Bu nedenle bir tutam şeker bitkisi tozu, bir litre çay, kahve veya diğer içecekleri tatlandırmaya yeterli olmaktadır.
Стевія — один з родів родини айстрових (Asteraceae), складається з близько 240 видів (Див. Список видів роду Стевія) трав та чагарників. Походить з субтропічних та тропічних областей Північної та Південної Америки. Вид Stevia rebaudiana, або, звичайно, просто стевія (інші розповсюджені назви — англ. sweetleaf, sweet leaf, sugarleaf — солодколистник) широко вирощується задля його солодкого листя. Як підсолоджувач та цукрозамінник, смак стевії має повільніший початок і смакує довше, ніж цукор, хоча у високих концентраціях деякі з екстрактів можуть мати гіркуватий або схожий на лакрицю післясмак.
{{ботаніка-доробити
Стевія — один з родів родини айстрових (Asteraceae), складається з близько 240 видів (Див. Список видів роду Стевія) трав та чагарників. Походить з субтропічних та тропічних областей Північної та Південної Америки. Вид Stevia rebaudiana, або, звичайно, просто стевія (інші розповсюджені назви — англ. sweetleaf, sweet leaf, sugarleaf — солодколистник) широко вирощується задля його солодкого листя. Як підсолоджувач та цукрозамінник, смак стевії має повільніший початок і смакує довше, ніж цукор, хоча у високих концентраціях деякі з екстрактів можуть мати гіркуватий або схожий на лакрицю післясмак.
Chi Cúc ngọt có danh pháp khoa học Stevia là một chi thực vật thuộc họ Asteraceae. Chi này gồm nhiều loài thực vật có dạng sống thân thảo, cây bụi.
Các loài chi Stevia gồm 240 loài[1] có nguồn gốc vùng Nam Mỹ, Trung Mỹ, Mexico và một vài tiểu bang miền nam Hoa Kỳ[2]. Con người chủ yếu sử dụng đường của loài Stevia rebaudiana (cúc ngọt) có nguồn gốc Nam Mỹ. Chủ yếu sử dụng ăn tươi các là hoặc dùng khô trong trà, thực phẩm.
Năm 1899, các nhà thực vật học Thụy Sĩ lần đầu tiên đã mô tả vị ngọt một cách chi tiết[3]. Tuy nhiên, các nghiên cứu chỉ có tính giới hạn, cho đến năm 1931, hai nhà hóa học Pháp phân tách được các glycosides là hợp chất tạo nên vị ngọt của cây cỏ ngọt[4]. Các hợp chất được đặt tên là stevioside và rebaudioside, nó ngọt gấp 250-300 lần sucrose, nhiệt độ ổn định, độ pH ổn định, và không lên men[5].
Tới đầu thập niên 1970, Nhật Bản bắt đầu trồng và sử dụng cỏ ngọt như một chất thay thế các loại chất ngọt saccharin và cyclamate, những chất được cho là nguyên nhân gây ra ung thư. Ngày nay thì cỏ ngọt được sử dụng rộng rãi ở nhiều quốc gia châu Á khác như: Trung Quốc, Hàn Quốc, Philippin, Indonesia, Việt Nam, Đài Loan, Thái Lan, Malaysia... Cỏ ngọt cũng được sử dụng nhiều hơn ở các nước Nam Mỹ: Uruguay, Peru,...
Cỏ ngọt có thể được tìm thấy trong tự nhiên ở nhiều dạng môi trường sống, từ đồng bằng cho tới địa hình đồi núi. Trong tự nhiên nó có thể sinh sản hữu tính, tuy nhiên nhân giống vô tính là một biện pháp hữu hiệu được con người lựa chọn khi đưa Stevia vào sản xuất nông nghiệp.
|coauthors= bị phản đối (trợ giúp) Chi Cúc ngọt có danh pháp khoa học Stevia là một chi thực vật thuộc họ Asteraceae. Chi này gồm nhiều loài thực vật có dạng sống thân thảo, cây bụi.
Сте́вия (лат. Stévia) — род многолетних растений семейства Астровые, или Сложноцветные, включающий в себя около 260[2] видов трав и кустарников, произрастающих в Южной и Центральной Америке, на север вплоть до Мексики.
В диком виде встречается на полузасушливых территориях от равнин до горных районов. Стевия даёт семена, но лишь малый процент из них прорастает. При культивировании гораздо более эффективным является вегетативный метод размножения.
Стевия была впервые исследована в XVI веке работавшим в университете Валенсии[es] врачом и ботаником Стевусом (лат. Petrus Jacobus Stevus, исп. Pedro Jaime Esteve), по фамилии которого получила латинское название[3][4].
В российских источниках встречаются утверждения, что своё название стевия получила в честь русского ботаника Х. Х. Стевена (1781—1863), в частности, основавшего Никитский ботанический сад[5].
В СССР стевия появилась благодаря академику Н. И. Вавилову, который привёз её в Россию из экспедиции по Латинской Америке в 1934 году[6]. Образцы видов растения, привезённые им, хранятся во Всероссийском институте растениеводства[6].
На протяжении столетий индейцы племени гуарани на территории современных Бразилии и Парагвая применяли в пищу некоторые виды стевии, в особенности Stevia rebaudiana, которую они называли ka’a he'ê («сладкая трава») в качестве подсластителя к мате и другим медицинским чаям, для лечения изжоги и других болезней. В последнее время на стевию как на сахарозаменитель вновь обратили повышенное внимание в связи с возросшими потребностями низкоуглеводной и низкосахарной диеты. В качестве сахарозаменителя её широко применяют в Японии, а в США и Канаде используют как пищевую добавку. Медицинские исследования также показали хорошие результаты использования стевии для лечения ожирения[7] и гипертонии[8][9].
В 1931 году французские химики М. Бридель и Р. Лавьей выделили из стевии гликозиды, которые и придают стевии сладкий вкус[5]. Экстракты, получившие названия стевиозиды (англ. steviosides) и ребаудиозиды (англ. rebaudiosides), оказались слаще сахарозы в 250—300 раз. Ощущение сладости для стевии наступает медленнее обычного сахара, но длится дольше. Однако, особенно при высокой концентрации, оно может иметь горькое послевкусие либо осадок лакрицы. Стевия не влияет значительно на количество глюкозы в крови и по этой причине показана страдающим диабетом и при других углеводных диетах.
В начале 1970 года японцы начали культивировать стевию как альтернативу искусственным сластителям, таким как цикламат и сахарин, в которых подозревали наличие канцерогенов. В качестве подсластителей обычно используются листья растения, их водяной экстракт и выделенные стевиозиды. Коммерческое использование стевии в Японии продолжается с 1977 года, её применяют в продовольственных продуктах, безалкогольных напитках и в столовом виде. 40 % всего рынка стевии приходится именно на Японию — больше, чем где бы то ни было.
Сегодня стевия культивируется и широко используется в продуктах питания в восточной Азии, включая Китай (с 1984 г.), Корею, Тайвань, Таиланд и Малайзию; её также можно найти в Сент-Китс и Невис, в Южной Америке (Бразилия, Парагвай и Уругвай), Израиле, на Украине и в южных районах России. Китай является крупнейшим экспортёром экстракта стевии — стевиозида.
В 1985 году вышло в свет научное исследование, утверждающее, что стевиол (промышленное производное название стевиозидов и ребаудиозидов, двух компонентов стевии) является мутагеном (то есть агентом, вызывающим мутации) и, как следствие, канцерогеном. Вывод был сделан на основании исследования печени лабораторных крыс[10]. Однако это исследование было подвергнуто критике на основании того, что процедура проводилась таким способом, при котором даже дистиллированная вода будет казаться мутагенной[11]. Дальнейшие исследования показали противоречивые результаты: одни опыты на животных демонстрировали токсичность и неблагоприятные эффекты экстракта, что определяло стевию как слабый мутаген; в то время как другие опыты определяли её как безопасный продукт[12][13]. Хотя последние научные труды окончательно сделали вывод о безопасности стевии, ведомства США, контролирующие безопасность пищи и лекарств (главным образом Food & Drug Administration, сокращённо FDA), на основании недостатка окончательных выводов исследователей выразили беспокойство по поводу токсичности стевии[14][15].
В 2006 году Всемирная организация здравоохранения (ВОЗ) провела всестороннюю оценку недавних экспериментальных исследований стевиозида и стевиола, проводимых на животных и людях, и сделала следующее заключение: «стевиозиды и ребаудиозиды А негенотоксичны в лабораторных условиях и на живом организме, генотоксичность стевиола и некоторых его окислительных производных, выраженная в лабораторных условиях, в естественных условиях не обнаружена» (англ. «stevioside and rebaudioside A are not genotoxic in vitro or in vivo and that the genotoxicity of steviol and some of its oxidative derivatives in vitro is not expressed in vivo»)[16]. Отчёт также не нашёл свидетельств канцерогенности продукта. Далее в отчёте указано: «стевиозид продемонстрировал определённый фармакологический эффект у пациентов с гипертонией и у страдающих диабетом второго типа» («англ. stevioside has shown some evidence of pharmacological effects in patients with hypertension or with type-2 diabetes»)[16] и говорится, что дальнейшее исследование должно определить надлежащую дозировку вещества.
Род содержит 261 вид[2]. Некоторые из них:
Сте́вия (лат. Stévia) — род многолетних растений семейства Астровые, или Сложноцветные, включающий в себя около 260 видов трав и кустарников, произрастающих в Южной и Центральной Америке, на север вплоть до Мексики.
В диком виде встречается на полузасушливых территориях от равнин до горных районов. Стевия даёт семена, но лишь малый процент из них прорастает. При культивировании гораздо более эффективным является вегетативный метод размножения.
甜菊屬（學名：Stevia）是菊目菊科的一属，擁有約261個草本植物和灌木物種，原產於北美洲西部和南美洲的亞熱帶和熱帶地區。本屬中的物种之一甜葉菊（S. rebaudiana）因其葉子生产甜菊糖而廣為栽種。甜菊糖是常見的甜精和代糖，它的甜味擴散較慢、持續時間比食糖長，但部分高濃度萃取物帶有苦澀或類似甘草口感的餘韻。
甜菊可提煉出甜度是食糖的300倍的甜菊糖，熱量低、對血糖影響甚微，因此在低醣飲食風潮興起下逐漸受到青睞，普遍被用為天然甜味劑。事實上，甜菊在少數國家已經有數十年、甚至數世紀的悠久歷史，例如日本很早就懂得以甜菊添增甜味。然而，也有其他國家由於健康考量或政治因素，禁止或限制甜菊的使用。例如，美國曾在1990年代早期禁止使用甜菊，僅開放膳食補充劑用途[1]，但在2008年認可以甜菊糖苷萃取物作為合法食品添加劑。近年，允許使用甜菊甜精的國家數已有漸增趨勢。
早在千百年前，巴拉圭的印第安人就已将甜菊糖作为甜味剂使用。当地人将此种灌木状草本植物称为“KAATA”，意为“甜草”。[2]
甜菊糖是一种天然甜味剂，这使得它成为想控制血糖水平或减肥者的极佳选择。根据一项在南美洲和日本进行的研究，甜菊可调节胰岛素水平，并有助于强化胰腺。这或可降低糖尿病和低血糖的风险。[3]
|date=中的日期值 (帮助) 甜菊屬（學名：Stevia）是菊目菊科的一属，擁有約261個草本植物和灌木物種，原產於北美洲西部和南美洲的亞熱帶和熱帶地區。本屬中的物种之一甜葉菊（S. rebaudiana）因其葉子生产甜菊糖而廣為栽種。甜菊糖是常見的甜精和代糖，它的甜味擴散較慢、持續時間比食糖長，但部分高濃度萃取物帶有苦澀或類似甘草口感的餘韻。
甜菊可提煉出甜度是食糖的300倍的甜菊糖，熱量低、對血糖影響甚微，因此在低醣飲食風潮興起下逐漸受到青睞，普遍被用為天然甜味劑。事實上，甜菊在少數國家已經有數十年、甚至數世紀的悠久歷史，例如日本很早就懂得以甜菊添增甜味。然而，也有其他國家由於健康考量或政治因素，禁止或限制甜菊的使用。例如，美國曾在1990年代早期禁止使用甜菊，僅開放膳食補充劑用途，但在2008年認可以甜菊糖苷萃取物作為合法食品添加劑。近年，允許使用甜菊甜精的國家數已有漸增趨勢。
ステビア属（学名：Stevia）は、北アメリカ西部から南アメリカにかけての亜熱帯と熱帯に分布するキク科の多年草あるいは灌木で、約240種が知られている。甘味料として利用されるステビア S. rebaudiana（別名アマハステビア）が有名。
学名はスペインの植物学者および医者のペドロ・ハイメ・エステベ（Pedro Jaime Esteve）にちなむ。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 