Die Gelbe Margerite[1] (Coleostephus myconis) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Coleostephus in der Familie der Korbblütler (Asteraceae).
Die Gelbe Margerite ist wie die ihr ähnliche Saat-Wucherblume (Glebionis segetum) eine einjährige Art. Die bis 45 Zentimeter hohen, meist kahlen, gerippten Stängel sind einigermaßen aufrecht und wenig, selten verzweigt.
Die einfachen und wechselständigen, meist kahlen bis spärlich behaarten, gesägten bis gezähnten Laubblätter sind 2–5 Zentimeter lang, sie sind verkehrt-eiförmig bis spatelförmig sowie abgerundet bis stumpf. Die mittleren sind halb-stängelumfassend, die unteren sind gestielt.[2]
Die Blütenköpfe sind 2–3 Zentimeter breit mit gelben, zwittrigen Scheiben- und gelben bis weißlichen, weiblichen Zungenblüten. Die bis 15 Millimeter langen Zungen sind rippig und eingebuchtet bis dreilappig, -zähnig. Die leicht behaarten und grünlichen Hüllblätter in zwei-, drei Reihen sind abgerundet bis stumpf und oben häutig, bräunlich berandet. Der Blütenboden ist kegelförmig und grubig. Die Achänen, mit einem Karpopodium (Kallus), der Scheibenblüten sind gerippt und tragen eine schiefes, häutiges Krönchen. Diejenigen der Zungenblüten sind steril mit einem membranösen Pappus.[1][2]
Die Blütezeit ist April bis August.[1]
Die Chromosomenzahl ist 2n = 18.[3]
Die Gelbe Margerite kommt ursprünglich im Mittelmeergebiet in Marokko, Algerien, Tunesien, Portugal, Spanien, Frankreich, Korsika, Sizilien, Sardinien, Italien, Albanien, im früheren Jugoslawien, in Griechenland, Kreta, in der Türkei, in Israel, Libanon und Syrien vor.[4] Auf den Azoren und auf Madeira ist sie ein Neophyt, auf den Kanaren ist die Ursprünglichkeit zweifelhaft. In weiteren Ländern Europas, Nordafrikas und Vorderasiens kommt die Art eingeschleppt und unbeständig vor. Sie gedeiht auf Kultur- und Brachland.[1]
Die Art wurde von Carl von Linné als Chrysanthemum myconis in Sp. Pl., ed. 2: 1254, 1763 erstbeschrieben. Sie wurde von Heinrich Gustav Reichenbach in Icon. Fl. Germ. Helv. 16: 49, 1853 in die Gattung Coleostephus gestellt. Synonyme von Coleostephus myconis (L.) Rchb.f. sind Kremeria myconis (L.) Maire, Leucanthemum myconis (L.) Giraudias, Myconella myconis (L.) Sprague, Myconia myconis (L.) Briq., Chrysanthemum hybridum Guss. und Coleostephus hybridus (Guss.) Lange sowie Coleostephus myconis (L.) Cass.
Die weitverbreitete Gelbe Margerite hat im Mittelmeergebiet nur zwei nähere Verwandte:
Die Gelbe Margerite (Coleostephus myconis) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Coleostephus in der Familie der Korbblütler (Asteraceae).
Rezayna (Isem usnan: Coleostephus myconis) d talmest n yemɣi seg twacult n tetrawt. Heinrich Gustav Reichenbach d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1853.
Rezayna (Isem usnan: Coleostephus myconis) d talmest n yemɣi seg twacult n tetrawt. Heinrich Gustav Reichenbach d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1853.
Coleostephus myconis, known as the corn marigold, is an annual herbaceous plant belonging to the genus Coleostephus of the family Asteraceae.
Coleostephus myconis is an annual plant that reaches a height of 20–50 centimetres (8–20 in).[2][3] It is glabrous to hairy, the stem is erect, usually branched.[2] The lower leaves are spatulate.[2] the median ones are lanceolate, dentate,[2] more or less amplexicaul.[2] Inflorescences are orange-yellow, about 2–3 centimetres (0.8–1.2 in) wide, solitary and terminal.[3] The flowering period extends from April to July.[3]
C. myconis occurs in the Mediterranean region of southern Europe. It usually grows in grassy fields, at altitudes of 0–800 metres (0–2,625 ft).[3] It has also been introduced in the south of Brazil, Argentina and Uruguay, where it is considered an invasive species.[2][3][4][5]
Coleostephus myconis, known as the corn marigold, is an annual herbaceous plant belonging to the genus Coleostephus of the family Asteraceae.
Coleostephus myconis es una planta de la familia de las compuestas.
Planta anual de hasta 50 cm de alto, glabra hasta vellosa. Tallo erecto,normalmente ramficado. Hojas alternas, las inferiores pecioladas, ovaladas hasta espatuladas, de 2-5 cm de largo, uniformemente dentadas o aserradaas las medias abrazadoras, inversamente ovaladas hasta oblongas, las superiores lineares. Cabezuelas de unos 2 cm de ancho, solitarias, terminales. Base de las flores sin escamas. Escamas involucrales de 2-3 capas, amarronadas, oblongas, redondeadas por arriba y con un margen membranoso estrecho. Lígulas amarillas o blancas, con manchas amarillas en la base. Flósculos amarillos, sus frutos son de 2 mm de largo, cilíndricos, con 8-10 costillas, la corona alargada por un lado cubre la mitad inferior del tubo corolino.[1]
Terrenos de cultivo y baldíos, sobre silicatos.
En el Mediterráneo y Europa meridional
Adventicia en el sur del Brasil, provincia de Buenos Aires (Argentina) y Uruguay. Se dice que su introducción desde Europa en Uruguay fue como planta ornamental, dada su rápida difusión y agresividad pronto ocupó zonas de cultivos agrícolas y praderas mejoradas, siendo conocida como "manzanilla romana" o "margarita de Piria".
Coleostephus myconis fue descrita por Carlos Linneo Cass. y publicado en Dictionnaire des Sciences Naturelles [Second edition] 41: 43. 1826.[2]
Número de cromosomas de Coleostephus myconis (Fam. Compositae) y táxones infraespecíficos: n=9[3]
Coleostephus myconis é uma espécie de planta com flor pertencente à família Asteraceae.
A autoridade científica da espécie é (L.) Rchb.f., tendo sido publicada em Icon. Fl. Germ. Helv. (H.G.L. Reichenbach) 16: 49. 1853.[1]
Os seus nomes comuns são olhos-de-boi, pampilho ou pampilho-de-micão.[2]
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental, no Arquipélago dos Açores e no Arquipélago da Madeira.
Em termos de naturalidade é nativa de Portugal Continental e introduzida nos Arquipélago dos Açores e da Madeira.
Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.
Coleostephus myconis é uma espécie de planta com flor pertencente à família Asteraceae.
A autoridade científica da espécie é (L.) Rchb.f., tendo sido publicada em Icon. Fl. Germ. Helv. (H.G.L. Reichenbach) 16: 49. 1853.
Os seus nomes comuns são olhos-de-boi, pampilho ou pampilho-de-micão.
Coleostephus myconis là một loài thực vật có hoa trong họ Cúc. Loài này được (L.) Cass. mô tả khoa học đầu tiên năm 1826.[1]
Coleostephus myconis là một loài thực vật có hoa trong họ Cúc. Loài này được (L.) Cass. mô tả khoa học đầu tiên năm 1826.
Chrysanthemum multicaule
和名 クリサンセマム・ムルチコーレクリサンセマム・ムルチコーレ(学名:Coleostephus myconis)は、キク科の園芸植物(花卉)である。名称はシノニムであるChrysanthemum multicauleから。
アルジェリアを原産地とする耐寒性または半耐寒性の一年草。草丈20cmくらいで、茎はムルチコーレ(たくさん分枝する)の名の通り、根元からよく分枝して匍匐して広がる。花は通常3月から5月ころまで開花し、直径2cmくらいの鮮やかな黄色の頭状花である。
1962年5月に、坂田種苗(現・サカタのタネ)が同社の通信販売用カタログである「園芸通信」で発表し、花壇用・プランター用の草花としてポピュラーなものになった。
コレオステフス属は、ヨーロッパ西部と対岸のアルジェリア付近に2種あるだけの小さな属である。属の学名は「さやのような王冠」を意味し、冠毛の形に由来するという。
こぼれ種で増えることもある比較的丈夫な草花だが市販品のタネは、1袋を丁寧に撒いても20本程しか発芽しないため、浅鉢に消毒済みの培養土を入れタネをまき、隠れる程度の覆土をして、鉢底から吸水させる方がよい。 蒔き時は秋の彼岸ころが好ましい。適当な大きさになったら、花壇に20〜30cmの株間で定植する。半日以上日が当たり、特に水はけの良いところを好む。
花壇に植えたり、プランターに植えて楽しむ。特に白花のカンシロギクとは、一緒に植えると黄色と白のコントラストが良く、相性がよい。
ウィキメディア・コモンズには、クリサンセマム・ムルチコーレに関連するカテゴリがあります。 この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています(プロジェクト:植物/Portal:植物)。