Qan sorucusu (lat. Shistosomum haematobium)-Yastı qurdlar tipinə aid olan növ.
Erkək fərd 10-15 mm uzunluqda olub, qarın nahiyəsində boylama istiqamətdə novşəkilli büküş vardır. Dişilər erkəklərə nisbətən bir az uzun (20mm) və ensiz olurlar. Dişi fərd erkəyin novşəkilli büküşündə yerləşir və onlara həmişə cüt halda təsadüf olunur. Bu xüsusiyyətlərinə görə də fəsiləyə şistozomatidlər adı verilmişdir ( şisto- ikiləşmiş, zoma- bədən deməkdir).
Dişi fərd iti tikancığı olan yumurtalarını dal bağırsağın və sidik kisəsinin qan damarlarına tökür. Yumurtalar iri oval formada olub, uzunluğu 0,120-0,160 mm, eni isə 0,040-0,060 mm-dir. Yumurtalar tək-tək qoyulur, onda formalaşmış mirasidi sürfəsi olur. Yumurtada olan tikancıq vasitəsilə onlar sidik kisəsinə keçir və sidiklə xarici mühitə düşürlər. Yumurtadan çıxan mirasidi şirin suda yaşayan yumşaqbədənlinin bədəninə daxil olur və sporosistaya çevrilir. Sporosistada serkarilər formalaşır və yumşaqbədənlini tərk edərək suya düşürlər.
Qan sorucusu qarın boşluğunun və sidik kisəsinin iri vena qan damarlarında parazitlik edir. Qan sorucularının məməlilərdə, quşlarda parazitlik edən növləri də vardır.
Serkarilər suda işləyən və ya çimən insanın dərisindən keçərək, onların qan damarına keçir və inkişaf edərək yetkin mərhələyə çevrilir. Qan sorucusu təhlükəli şistozomatoz xəstəliyini törədirlər.
Qan sorucusu (lat. Shistosomum haematobium)-Yastı qurdlar tipinə aid olan növ.
Schistosoma és un gènere de platihelmint paràsit que pertany al grup dels trematodes. Són responsables d'un grup significatiu d'infeccions en humans anomenades esquistosomiasi. L'esquistosomiasi és considerada per l'Organització Mundial de la Salut com la segona malaltia paràsita més devastadora socioeconòmicament (després de la malària), amb centenars de milions de persones infectades a tot el món.[1][2]
Schistosoma és un gènere de platihelmint paràsit que pertany al grup dels trematodes. Són responsables d'un grup significatiu d'infeccions en humans anomenades esquistosomiasi. L'esquistosomiasi és considerada per l'Organització Mundial de la Salut com la segona malaltia paràsita més devastadora socioeconòmicament (després de la malària), amb centenars de milions de persones infectades a tot el món.
Schistosoma (česky též krevnička, v anglické literatuře označované jako blood flukes) je medicínsky nejvýznamnější rod motolic na světě. Schistosomy jsou motolice odděleného pohlaví s výrazným pohlavním dimorfismem, které parazitují v cévní soustavě obratlovců, včetně člověka. Způsobují onemocnění člověka a zvířat - schistosomózu (dříve bilharzióza), které je známé už z dávných dob egyptských faraónů.
Schistosomy jsou na rozdíl od ostatních motolic odděleného pohlaví (gonochoristé) s výrazným pohlavním dimorfismem. Samičky jsou delší a štíhlejší než samci, na příčném řezu téměř kruhovitého tvaru a měří 10-20 mm x 0,1-0,3 mm.Samci měří 6-12 mm x 5-9 mm, jsou plochého tvaru těla, kaudálně od břišní přísavky se tegument stáčí a vytváří žlábek zvaný – canalis gynecophorus. V něm je v době kopulace uložená samička. Vajíčka schistosom jsou vřetenovitého až oválného tvaru, bez operkula, opatřené na jednom pólu trnem. Tento trn má jak patogenní tak diagnostický význam.
Dospělí jedinci schistosom se lokalizují v cévní soustavě savců a ptáků, nejčastěji v žilním řečišti střev, jater a močové soustavy. Samička je při kopulaci stočená v kanálku samce. Po kopulaci samička opouští kanálek samečka a migruje do cílových míst, kde klade vajíčka s typickými trny. Vajíčka pomocí hrotů a proteolytických enzymů provrtávají stěny kapilár a migrují tkáněmi do střeva (S. mansoni, S. japonicum) nebo do močového měchýře (S. haematobium). Vajíčka pak opouštějí definitivního hostitele trusem nebo močí a ve vodním prostředí se vajíček líhnou obrvené larvy – miracidium. Miracidia aktivně plavou ve vodě a hledají vhodného mezihostitele, kterými jsou plži rodu Bulinus a Biomphalaria. Miracidium proniká do plže a mění se ve vakovitou mateřskou sporocystu. V ní se vyvíjí další dceřiné sporocysty. V těle dceřiných sporocyst poté vznikají cerkarie s vidličkovitým ocáskem – tzv. furkocerkarie. Ty plže opouští a plavou ve vodě. Do 72 hodin musí najít definitivního hostitele jinak hynou. Furkocerkarie hledají kůži hostitele na základě chemotaxe. Při kontaktu s kůží hostitele se do ní během 10 minut zavrtají a přemění se ve schistosomuly. Ty migrují následně pojivovými tkáněmi kůže a podkožím až do žil. Krevním oběhem jsou poté zaneseny do vratnicové žíly, kde dospívají a kopulují.
Obrázky, zvuky či videa k tématu Schistosoma ve Wikimedia Commons
Schistosoma (česky též krevnička, v anglické literatuře označované jako blood flukes) je medicínsky nejvýznamnější rod motolic na světě. Schistosomy jsou motolice odděleného pohlaví s výrazným pohlavním dimorfismem, které parazitují v cévní soustavě obratlovců, včetně člověka. Způsobují onemocnění člověka a zvířat - schistosomózu (dříve bilharzióza), které je známé už z dávných dob egyptských faraónů.
Blodikter (Schistosoma) er en slægt af parasistiske fladorme. De forårsager sygdommen bilharziose som anses for den næstmest alvorlige parasitsygdom på verdensplan efter malaria med over 200 millioner inficerede mennesker[1] og anslået 20.000-200.000 dødsfald per år.[2]
De voksne fladorme lever afhængig af arten i blodkapilærer i enten tarmkrøset (mesenterium, bindevævet der omslutter tarmene) eller ved urinblæren. De er unikke blandt fladorme ved at der er markant forskel på hanner og hunner. Deres æg bliver afhængig af arten udskilt med enten fæces eller urin. Larven skal passere gennem en mellemvært som er snegle som lever i ferskvand før det næste lavestadie kan inficere pattedyr ved at trænge gennem huden.
Blodikter (Schistosoma) er en slægt af parasistiske fladorme. De forårsager sygdommen bilharziose som anses for den næstmest alvorlige parasitsygdom på verdensplan efter malaria med over 200 millioner inficerede mennesker og anslået 20.000-200.000 dødsfald per år.
De voksne fladorme lever afhængig af arten i blodkapilærer i enten tarmkrøset (mesenterium, bindevævet der omslutter tarmene) eller ved urinblæren. De er unikke blandt fladorme ved at der er markant forskel på hanner og hunner. Deres æg bliver afhængig af arten udskilt med enten fæces eller urin. Larven skal passere gennem en mellemvært som er snegle som lever i ferskvand før det næste lavestadie kan inficere pattedyr ved at trænge gennem huden.
Halkiomadot (Schistosoma) ovat imumatojen luokkaan kuuluvia pieniä matoja, joiden jotkut lajit aiheuttavat ihmisessä skistosomiaasi-nimisiä zoonooseja joista tunnetuin on bilhartsia. Maailman terveysjärjestön mukaan ne ovat malarian jälkeen ihmisen toiseksi pahimpia loistauteja, joista kärsivät sadat miljoonat ihmiset.[1] Aikuiset yksilöt loisivat verisuonistossa, munat leviävät virtsan tai ulosteen mukana veteen, mistä toukkavaiheen yksilöt voivat tunkeutua uuteen uhriin kaivautumalla tämän ihon lävitse. Ennen ihmiseen siirtymistä toukka elää yhden vaiheen kotiloissa.[2] Halkiomatoja loisii myös eläimissä.
Halkiomadot (Schistosoma) ovat imumatojen luokkaan kuuluvia pieniä matoja, joiden jotkut lajit aiheuttavat ihmisessä skistosomiaasi-nimisiä zoonooseja joista tunnetuin on bilhartsia. Maailman terveysjärjestön mukaan ne ovat malarian jälkeen ihmisen toiseksi pahimpia loistauteja, joista kärsivät sadat miljoonat ihmiset. Aikuiset yksilöt loisivat verisuonistossa, munat leviävät virtsan tai ulosteen mukana veteen, mistä toukkavaiheen yksilöt voivat tunkeutua uuteen uhriin kaivautumalla tämän ihon lävitse. Ennen ihmiseen siirtymistä toukka elää yhden vaiheen kotiloissa. Halkiomatoja loisii myös eläimissä.
Kraujinės siurbikės arba šistosomos (lot. Schistosoma) – siurbikių (Trematoda) klasės plokščiosios kirmėlės, šistosomozės sukėlėjai.
Jos gyvena kraujagyslėse (venose). Aptinkamos kai kuriose tropinio ir subtropinio klimato šalyse. Skirtalytės. Patinėlių kūnas platesnis ir trumpesnis – 10-15 mm, patelių – iki 20 mm. Patinėlio pilvinėje pusėje yra vagelė, kurioje tūno patelė.
Žmogų parazituojančių kraujinių siurbikių yra šios rūšys:
Schistosoma is een geslacht van parasitaire wormen van het phylum Platyhelminthes (platwormen). Soorten van deze parasitaire Schistosomasoorten infecteren eerst een tussengastheer (een bepaalde soort zoetwaterslak) om zich ongeslachtelijk te vermeerderen. De larven die daaruit voortkomen verlaten de slak en dringen hun tweede gastheer binnen om daar te paren en eieren te leggen en zo de levenscyclus te voltooien. Een aantal soorten komt ook in mensen voor. Van de platwormen zijn de Schistosomasoorten de belangrijkste veroorzakers van parasitaire infecties bij de mens (op de malaria-parasieten na). Besmetting door de parasiet is de oorzaak van de ziekte schistosomiasis.
Soorten uit het geslacht Schistosoma hebben een ingewikkelde levensloop. Uit de wormeitjes ontwikkelen zich in zoet water de larven (miracidia), die zich voortbewegen door middel van trilhaartjes. De larven zijn ofwel mannelijk, ofwel vrouwelijk. Ze dringen hun tussengastheer, een zoetwaterslak, binnen.
In de slak ondergaan de larven een aantal ontwikkelingsstadia. De miracidia verliezen hun trilharen en veranderen in een moeder-sporocyst: een soort zak waarin de larve zich ongeslachtelijk vermeerdert. Iedere moeder-sporocyst produceert meerdere dochter-sporocysten, die op hun beurt weer talloze cercaria (larven) voortbrengen. Ieder miracidium brengt zo vele honderdduizenden cercaria voort. Ook van de cercaria zijn er mannelijke en vrouwelijke exemplaren.
De cercaria verlaten hun tussengastheer en zwemmen naar hun tweede gastheer. Mensen kunnen besmet raken door te baden, waden, zwemmen, drinken en wassen. De larven dringen de (gave) huid binnen en ontwikkelen zich daar tot een schistosomulum, een nieuw larvestadium. De schistosomula komen in het bloedvatenstelsel terecht, waarin ze uitgroeien tot volwassen mannelijke en vrouwelijke wormen. De exacte leefwijze verschilt per soort.
Er vindt nu paarvorming plaats, waarbij het draadvormige wijfje zich nestelt in een aan de buikzijde gelegen groeve van het kortere mannetje, waarna ze verder onlosmakelijk samen door het leven gaan. Bij S. mansoni en S. japonicum begeven de paren zich nu naar de darmen om daar eieren te leggen. Bij S. haematobium gebeurt dit in de blaas. De wormen kunnen 3 tot 8 jaar lang doorgaan met het leggen van eieren, maar er zijn gevallen gemeld van wel 30 jaar. De soort S. mansoni kan circa 300 eitjes per dag leggen, S. japonicum wel 3000. De eitjes worden via de wand van de blaas of de darmen in de urine of ontlasting uitgescheiden. Als de eitjes na de uitscheiding in het water terechtkomen ontwikkelen zich hieruit weer nieuwe miracidia die op zoek gaan naar geschikte slakken om de kringloop weer opnieuw te beginnen.
Bij S. mansoni duurt het proces van infectie met cercaria tot aan het leggen van de eieren 25 tot 30 dagen. [1] [2]
S. japonicum
S. haematobium
S. mansoni
S. mekongi
S. interculatum
De afmetingen van de volwassen wormen zijn ongeveer:
Soort Mannetje Vrouwtje S. haematobium 1 cm x 1 mm 1 cm x 1 mm S. japonicum 1,2 cm x 0,5 mm 2 cm x 0,4 mm S. mansoni 1 cm x 1 mm 1,1 cm x 0,2 mmDe parasiet leeft langs de oever van meren, rivieren en moerassen, in stilstaand zoet water. In stromend zoet water of in zee leven ze niet. Er wordt geschat dat wereldwijd circa 200 miljoen mensen de ziekte hebben, waarvan 120 miljoen er ook klachten van hebben. Naar schatting overlijden jaarlijks zo'n 20.000 personen aan de complicaties, voornamelijk nier- en leveraantasting. In Nederland komt de ziekte van nature niet voor, maar wordt wel vrij vaak bij Surinamers aangetroffen, vooral als zij als kind in Suriname op het platteland op blote voeten liepen.
Het geslacht Schistosoma kent de volgende soorten:
Schistosoma is een geslacht van parasitaire wormen van het phylum Platyhelminthes (platwormen). Soorten van deze parasitaire Schistosomasoorten infecteren eerst een tussengastheer (een bepaalde soort zoetwaterslak) om zich ongeslachtelijk te vermeerderen. De larven die daaruit voortkomen verlaten de slak en dringen hun tweede gastheer binnen om daar te paren en eieren te leggen en zo de levenscyclus te voltooien. Een aantal soorten komt ook in mensen voor. Van de platwormen zijn de Schistosomasoorten de belangrijkste veroorzakers van parasitaire infecties bij de mens (op de malaria-parasieten na). Besmetting door de parasiet is de oorzaak van de ziekte schistosomiasis.
Ấu trùng chui qua da người khi tiếp xúc nơi nước ô nhiễm
Sán lá máu thuộc một chi các loài giun dẹp. Chúng thường sống ở những nơi có nguồn nước ô nhiễm. Chúng xâm nhập qua da của con người khi da tiếp xúc với môi trường nước ô nhiễm. Vì chúng ký sinh trong máu người nên được gọi là sán lá máu. Khi xâm nhập vào cơ thể, chúng còn đem theo một số vi trùng tại nơi chúng sinh sống vào bên trong và gây ra nhiễm trùng máu cùng một số bệnh nguy hiểm khác. Sán lá máu vào cơ thể người bao giờ cũng có hai con. Con đực nằm ngoài và con cái nằm trong. Chúng sinh sản bằng cách tiếp hợp. Để phòng tránh chúng ta không nên tắm ở những vùng nước có mức độ ô nhiễm cao. Sán lá máu được Tổ chức Y tế Thế giới coi là là ký sinh trùng tàn phá thứ nhì về kinh tế xã hội (sau sốt rét), với hàng trăm triệu người trên toàn thế giới bị nhiễm[1][2].
Bài viết về chủ đề sinh học này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Sán lá máu thuộc một chi các loài giun dẹp. Chúng thường sống ở những nơi có nguồn nước ô nhiễm. Chúng xâm nhập qua da của con người khi da tiếp xúc với môi trường nước ô nhiễm. Vì chúng ký sinh trong máu người nên được gọi là sán lá máu. Khi xâm nhập vào cơ thể, chúng còn đem theo một số vi trùng tại nơi chúng sinh sống vào bên trong và gây ra nhiễm trùng máu cùng một số bệnh nguy hiểm khác. Sán lá máu vào cơ thể người bao giờ cũng có hai con. Con đực nằm ngoài và con cái nằm trong. Chúng sinh sản bằng cách tiếp hợp. Để phòng tránh chúng ta không nên tắm ở những vùng nước có mức độ ô nhiễm cao. Sán lá máu được Tổ chức Y tế Thế giới coi là là ký sinh trùng tàn phá thứ nhì về kinh tế xã hội (sau sốt rét), với hàng trăm triệu người trên toàn thế giới bị nhiễm.
Шистосомы (лат. Schistosoma) — род трематод из отряда Strigeidida. Облигатные паразиты с усложнённым жизненным циклом .
В качестве окончательного хозяина выступают млекопитающие. Свободноплавающие личинки (церкарии) заражают, проникая через кожу, слизистые или путём заглатывания.
Обитают и спариваются в венозной крови. В теле млекопитающих питаются также кровью.
В организм человека преимущественно проникают при купании в водоеме через кожу, слизистые или заглатывание.
При половом развитии значительно более мелкая самка поселяется в складке на брюшной стороне самца. Далее такая пара непрерывно производит от 300 до 3000 яиц в сутки.
Жизненный цикл всех видов шистосом следует общему пути развития.
Когда фекалии или моча, зараженные яйцами шистосом попадают в пресную воду, из яиц вылупляются мирацидии, они быстро плывут с помощью ресничек, которые покрывают поверхность их тела. Далее мирацидии проникают внутрь тела улитки, их промежуточного хозяина. Виды улиток, которые служат промежуточным хозяином, могут отличаться для каждого вида шистосом[1].
После проникновения в промежуточного хозяина, мирацидия теряет ресничную поверхность и развивается в материнскую спороцисту и в дочернюю спороцисту, а затем производит церкарии в течение нескольких недель. В результате бесполого размножения материнской и дочерней спороцисты появляются тысячи церкарий, все одного пола. Церкария достигает размера около 400 μm в длину, включая хвост, конечная треть которого раздвоена. Церкарии заражают окончательного хозяина, проникая через кожу, благодаря ферментам, которые они выделяют из проникающих желез. Проникая в кожу они теряют хвосты и превращаются в следующую личиночную стадию — шистосому. Далее шистосомы мигрируют в легкие через венозное кровообращение. Из легких они проникают в системное кровообращение через левое сердце, достигая наконец портальной системы кровоснабжения. Через несколько недель шистосомы достигают полового созревания, они образуют пары и мигрируют в брыжеечные вены, где самки откладывают яйца[2].
Для S. mansoni и S. japonicum период между проникновением церкария и первым появлением яиц в экскрементах составляет около 35 дней.
Как только яйца были выпущены самкой внутри сосудистой сети, они пересекают эндотелий и базальную мембрану вены, пересекают промежуточную ткань, базальную мембрану и эпителий кишечника (S. mansoni и S. japonicum) или мочевой пузырь (S. haematobium) для выхода яиц с фекалиями или мочой[2].
Наибольшую опасность представляют шипы на яйцах шистосом, которые, протыкая и повреждая, проходят через стенки кровеносных и лимфатических сосудов в разные органы и ткани: мочевой пузырь, матку, простату, печень, селезёнку, лёгкие, сердце, желудок, кишечник.
В местах скопления паразитов и яиц забивается просвет в сосудах и протоках, что ведет к варикозному расширению вен, кистам и опухолям. Способны вызывать фиброз в печени, рак мочевого пузыря, простаты, печени.
Шистосоматоз может вызывать ряд тяжёлых поражений органов, в частности мочевого пузыря, также может являться причиной гематурии или нарушения работы толстого кишечника.
В качестве профилактики рекомендуется мыть руки перед едой, мыть овощи и полный запрет купания в тропических водоёмах.
Лечение — консервативное (препаратами трехвалентной сурьмы и тиоксантоновых соединений). Курс лечения — 12 внутривенных инъекций 1%-ного раствора антимонила — натрия тартрата через день в течение 4 недель. Начальную дозу 3 мл постепенно увеличивают до 13 мл. Курсовая доза — 150 мл (1,5 г).
Амбильгар принимают перорально из расчета 24 мг/кг 24ч в течение 5-7 дней.
Этренол — однократно.
Оперативное лечение — при осложнениях (стенозах мочеточника). Прогноз благоприятный при своевременной специфической терапии.
В некоторых тропических странах шистосомами заражено практически все население.
Шистосомы (лат. Schistosoma) — род трематод из отряда Strigeidida. Облигатные паразиты с усложнённым жизненным циклом .
血吸蟲，又名裂体吸蟲，屬扁形動物門，主要指所有歸類在裂體屬下19個同屬的物種。其中有6種可以寄生人類主要者有三種，分別流行於中東、亞洲和南美洲地區，分布範圍較廣，且是可以感染人類的主要三種血吸蟲；另外三種則侷限於北非、馬來半島、湄公河流域，由於多為動物株（zoophilic strain），對人的影響較小。血吸蟲成長的過程都必須經過在淡水螺類體內的寄生階段，才有能力感染其他宿主，而血吸蟲寄生後多選擇在宿主體內的靜脈血管定居，所引起的症狀表現各有不同，皆統稱為血吸蟲症（或血吸蟲病），被世界衛生組織公佈在六大熱帶醫學疾病之一。[1]。
血吸虫的生活史包括成虫、卵、毛蚴、胞蚴、尾蚴及童虫等6个阶段。
感染血吸虫的人或其它哺乳动物从粪便中排出虫卵，若粪便污染了水，虫卵被带进水中，在水里孵出毛蚴。毛蚴能在水中自由游动，并主动钻入水中的钉螺体内，发育成母胞蚴，进行无性繁殖，产生子胞蚴。子胞蚴再经一次繁殖，产生大量尾蚴，尾蚴离开钉螺在水中自由游动。人们因生产劳动、生活用水、游泳戏水等各种方式与含有尾蚴的水接触后，尾蚴便很快钻进人体皮肤，进入皮肤后即转变成童虫，经过一定时间的生长发育，最终在肝、肠附近的血管内定居寄生，并发育成熟，成为成虫。雌、雄成虫结伴合抱，交配产卵，每条雌虫每天可产卵二三千个。这样一个周期即是血吸虫的一生，即生活史。
在血吸虫的生活史中，有两个宿主，一个是被成虫寄生的人和其它哺乳动物，称为终宿主，许多种哺乳动物都可成为血吸虫的终宿主；另一个是被幼虫寄生的钉螺，叫中间宿主，钉螺是日本血吸虫的唯一中间宿主。
血吸虫对人体损害导致症状称为“血吸虫病”，血吸虫病俗称“大肚子病”，属于人和牛、羊、猪等哺乳动物感染血吸虫所引起的一种传染病和寄生虫病；血吸虫人对人畜危害以虫卵损害为最为严重；虫卵沉着在宿主的肝脏及肠壁等组织，形成虫卵肉芽肿，最后导致肝脾肿大、肠壁纤维化、肝硬化和腹水；儿童如果反复感染血吸虫会引起发育不良、智力减退、生殖机能不好，形成血吸虫性“侏儒症”，丧失劳动力。
中国只流行日本血吸虫，因最早发现于日本而得名。日本血吸虫的毛蚴在水中可活2～3天，毛蚴主要寄生于钉螺，在螺体内发育为母胞蚴、子胞蚴、尾蚴后逸出；人畜接触含有尾蚴的疫水后，尾蚴即可通过皮肤侵入；尾蚴脱去尾成为童虫，在寄主（宿主）体内移行发育，在移行发育过程中未能到达门静脉系统的童虫，因不能发育为成虫而死亡。童虫一旦到达门静脉系统，即定居其中发育为成虫，终生不再移动。
血吸虫传播途径：人畜传播主要有钉螺、粪便、水源。
血吸蟲病分布於北緯34°到南緯34°之間廣大的熱帶和亞熱帶地區，有70餘個國家和地區受到侵擾，估計約有
血吸虫病流行于热带和亚热带地区，世界上有76个国家和地区流行；中国血吸虫主要分布于长江流域及长江以南的江苏、浙江、湖南、湖北、安徽、江西、四川、云南、 广东、广西、福建和上海等12个省（市、自治区）409县（市、区）均有发现，最南处为广西横县，最北处为江苏宝应县；主要流行区为湖南、湖北、江西、安徽、江苏、四川、云南等7省；最严重的地区湖北的荆州、湖南的岳阳。
目前有74個國家和地區的6億人口生活在流行區，其中有2億病人。這些地區的氣候和自然環境適於本蟲中間寄主螺類的繁殖，人與疫水接觸機會亦多。中國只有日本血吸蟲病(因本病首先在日本發現，病原蟲的生活史也首先經日本學者詳細研究而闡明，故得名)，20世紀50年代以前曾流行於長江以南大部分產糧區，患者多達1000餘萬人。經大規模群眾性防治，至70年代發病人數已降至250萬，台灣僅發現動物感染日本血吸蟲。
湖南长沙马王堆汉墓出土的西汉古尸的肝脏、肠道均查出血吸虫虫卵，这一发现证实至少在2100年前的汉代中国就出现血吸虫病。中华人民共和国成立以后，从1956—1957年，中国大陆对血吸虫病进行全面普查和防治，血吸虫流行区至此对血吸虫病进行了有效控制，并建立了如青浦任屯血防陈列馆等宣传场馆。
最近几年血吸虫病疫情开始变得很严峻。根据2003年中国卫生部向全国人大常委会报告时提供的数据，大陆地区有427个县（市、区）存在疫情，受威胁人口6500万，钉螺分布面积达2.22万公顷，洞庭湖、鄱阳湖的江湖洲滩地带，四川、云南的部分山区为重疫区。据卫生部门发布的统计资料，2003年全国有血吸虫病人84万，比2000年增加了15万；其中急性感染人数明显增加，2003年发生了30多起急性血吸虫病爆发疫情，2003年流行区７省报告急性感染1114人，较2002年同期上升22％。
血吸蟲，又名裂体吸蟲，屬扁形動物門，主要指所有歸類在裂體屬下19個同屬的物種。其中有6種可以寄生人類主要者有三種，分別流行於中東、亞洲和南美洲地區，分布範圍較廣，且是可以感染人類的主要三種血吸蟲；另外三種則侷限於北非、馬來半島、湄公河流域，由於多為動物株（zoophilic strain），對人的影響較小。血吸蟲成長的過程都必須經過在淡水螺類體內的寄生階段，才有能力感染其他宿主，而血吸蟲寄生後多選擇在宿主體內的靜脈血管定居，所引起的症狀表現各有不同，皆統稱為血吸蟲症（或血吸蟲病），被世界衛生組織公佈在六大熱帶醫學疾病之一。。
