Amanita ocreata (tamién conocida n'inglés como death angel, lliteralmente «ánxel de la muerte», o destroying angel, «ánxel destructor») ye una especie d'fungu basidiomiceto venenoso, perteneciente al xéneru Amanita, del orde Agaricales. Produz un cuerpu de fructificación blancu, que'l so sombreru ye convexu o esnacháu y algama 12 cm de diámetru. El so color puede tener un tonu amarellentáu, rosado y delles vegaes col centru marrón. Les llámines se apilan y el tueru mide hasta 20 cm. Tien un aniellu membranosu blancu y finu, amás d'una volva que se paez a una bolsa, que cubre cuasi la metá de la estipe. La especie foi descrita per primer vegada en 1909 por Charles Horton Peck, al traviés d'exemplares recoyíos en California.
Ye un fungu bien tóxicu, responsable de dellos envelenamientos por fungu nel oeste d'América del Norte, rexón na que puede atopase na naturaleza. Contién amatoxines altamente venenoses, según tamién falotoxines, una carauterística compartida cola so "primu" próximu, y tamién mortal, A. phalloides, y otres especies conocíes conxuntamente como ánxeles destructores. La primera ingesta causa dolor abdominal, foria y deshidratación. Depués, la persona puede esperimentar insuficiencia hepática y renal lo suficientemente graves como pa causar la muerte.
La especie Amanita ocreata foi descrita per primer vegada en 1909 pol micólogu norteamericanu Charles Horton Peck. Los exemplares que sirvieron de base pa esta descripción fueron recoyíos por Charles Fuller Baker en Claremont, California.[1] L'epítetu específicu ye deriváu del llatín ocrěālos tos, que significa 'vistiendo grebes', (en llatín ocrea significa greba),[2] una referencia a la so volva, que s'atopa llibre y suelta.[3] El términu Amanita bivolvata ye consideráu sinónimu. L'fungu pertenez a la mesma seición (Phalloideae) y xéneru (Amanita) de diversos fungos venenosos mortales, incluyendo A. phalloides y delles especies de cogordes Amanita blancos popularmente conocíos col nome común de destroying angel ("ánxel destructor" n'español):[3][4] A. bisporiga del Este de Norteamérica, y A. virosa d'Europa, Death angel (n'inglés, "ánxel de la muerte") ye otru nome vulgar pa esta especie nos países anglófonos.[3]
El cuerpu de fructificación de A. ocreata ye xeneralmente más robustu qu'otros de los fungos llamaos "ánxeles destructores". De primeres, surde como un oxetu ovaláu blancu cubiertu con un velo universal. Cuando crez, el velu ruémpese surdiendo'l cuerpu granible, anque podríen quedar restos del velu xuntaos a los cantos del sombreru. El pileu ye primeramente semiesféricu, pa dise faciendo cada vez más convexu y esplanáu, dacuando irregularmente. Esto puede xenerar ondulaciones nel sombreru, que puede algamar hasta 12 cm de diámetru. El color varia dende'l blancu al ocre, pasando pol blancu-amarellentáu, dacuando con una rexón central parduza. En ciertes ocasiones, los cuerpos granibles pueden amosar tonos arrosaos. El restu del fungu sol sombreru ye de color blancu. L'estipe mide de 8 a 20 cm d'altu y 1,5-2 cm d'espesura nel ápiz, y lleva un aniellu membranosu blancu y finu. La volva ye delgada, llisa y con forma de sacu, anque pue ser bastante grande y contener cuasi la metá del estipe.[5]
La impresión d'espores, téunica usada na identificación de fungos, son blanques, y les sos espores, de formatu subgloboso, ovoide y elipsoide, y miden 9-14 x 7-10 μm vistes al microscopiu.[5] Xeneralmente, nun presenten un golor típico, anque dellos cuerpos granibles pueden presentar un llixeru golor, descritu como llexía o cloru, un pexe muertu o yodu. Al igual qu'asocede con otros Amanita blancos, el so carne del fungu tiñir de mariellu cuando ye tratada con hidróxidu de potasiu (KOH).[6][7]
Esti fungu presenta una paecencia notable con otros fungos comestibles como Agaricus arvensis y A. campestris, y colos ciscullobos (Lycoperdon spp.), primero que'l sombreru háyase abiertu y les llámines sían visibles, polo que, si recueyen fungu inmaduros, cuérrese'l riesgu de confundir estes especies. Tamién se paez a otru fungu comestible y bien preciáu, Amanita velosa, que puede ser estremáu de A. ocreata pola so ausencia d'aniellu, el so sombreru estriáu nos cantos y la presencia de los restos d'un gruesu velu universal, componiendo'l velu.[3] L'fungu comestible Amanita lanei tampoco tien aniellu y ye más probable que presente restos del velu sobre'l so sombreru, que ye xeneralmente escuru. Volvariella speciosa tien espores roses pero nun tener aniellu nin volva.[8]
Amanita ocreata presenta una gran tosicidá, siendo responsable de ciertu númberu d'envelenamientos por fungu nel noroeste americanu, especialmente mientres la primavera. La so tosicidá deber al so altu conteníu n'amatoxines y falotoxines, una carauterística compartida con otra especie del xéneru, A. phalloides, y coles demás especies conocíes como "ánxeles destructores". Por cuenta de esto, tan solo la metá del sombreru d'un espécime podría matar a un home.[5][9] Esiste dalguna evidencia de que podría ser el fungu más tóxicu de los Phalloideae de Norteamérica, como ye'l fechu de qu'el consumidores accidentales presenten la más elevada tasa d'órganos estropiaos y un 40% de fallecimientos.[10] Los perros tamién paecen ser consumidores d'esti fungu en California con fatales resultaos.[11]
Les amatoxinas componer de siquier ocho compuestos con una estructura similar consistente n'ocho anillos d'aminoácidos.[12] De toos ellos, la α-amanitina ye la más frecuente en A. ocreata y, xuntu cola β-amanitina, los principales responsables de los efeutos tóxicos del fungu.[5][13][14] El principal mecanismu de tosicidá consiste na inhibición de l'ARN polimerasa II, una enzima crucial na síntesis del ARN mensaxeru (ARNm), de microARN y d'ARN pequeñu nuclear (ARNsn). Ensin ARNm, la síntesis de proteínes y, consecuentemente, el metabolismu celular frénense y la célula muerre.[15] El fégadu ye'l principal órganu afeutáu, yá que ye'l primeru en recibir les toxines dempués de ser absorbíes nel tracto gastrointestinal, pero tamién se ven afeutaos otros órganos, especialmente los reñones, susceptibles a les toxines.[16]
Les falotoxinas componer de siquier siete compuestos que tienen siete anillos peptídicos similares. Anque son altamente tóxiques pa les célules del fégadu,[17] les falotoxinas paecen tener una pequeña ventaya frente a les toxines d'otros "ánxeles destructores", yá que nun s'absuerben al traviés del intestín.[15] Amás, una falotoxina, la faloidina, tamién foi atopada nel fungu comestible Amanita rubescens.[12]
Los síntomes d'envelenamientu por A. ocreata son primeramente a nivel gastrointestinal ya inclúin cólicos abdominales, foria aguacienta y vultures que podríen conducir a deshidratación y, nos casos más graves, a hipotensión, taquicardia, hipoglucemia y desordes nel metabolismu acedu-base.[18][19] Estos primeros síntomes duren hasta'l segundu o tercer día tres la ingestión del fungu. A partir d'esi momentu puede producise un seriu deterioru del fégadu, que da llugar a l'apaición de nuevos síntomes como ictericia, delirios, convulsiones y coma por cuenta d'una hepatitis fulminante y a la encefalopatía hepática causada pola acumuladura en sangre de toes aquelles sustances de normal procesaes o esaniciaes pol fégadu.[20] El fallu renal (de resultes de la hepatitis grave[21][22] o causada direutamente polos tóxicos[15]) y la coagulopatía pueden apaecer nesta etapa. Los entueyos que pueden amenaciar la vida de la persona intosicada son: medría de la presión intracraneal, hemorraxa intracraneal, sepsis, pancreatitis, insuficiencia renal aguda y paru cardiaco.[18][19] La muerte sobrevien xeneralmente ente 6 y 7 díes dempués de la ingestión.[23]
El consumu de A. ocreata ye una emerxencia médica que rique hospitalización. Esisten cuatro categoríes principales de terapia en casu d'envelenamientu: cuidos médicos preliminares, midíes de sofitu, tratamientos específicos y tresplante de fégadu.[24]
Los cuidos preliminares consisten na descontaminación gástrica por aciu l'aplicación de carbón activo o por aciu un llavadura gástrica. Sicasí, debíu al retrasu ente la ingestión y los primeros síntomes d'envelenamientu, ye bien común que los pacientes alleguen al hospital demasiáu tarde por que estos tratamientos puedan ser eficaces.[24][25] Les midíes de sofitu van dirixíes escontra'l tratamientu de la deshidratación resultante de la perda de fluyíos mientres la fase gastrointestinal de la intoxicación, según a la corrección de l'acidosis metabólica, de la hipoglucemia, del desequilibriu d'electrolitos y de los defeutos na cuayamientu.[24]
A 2015 nun hai disponible nengún antídotu definitivo pal envelenamientu con amatoxinas, pero dalgunos tratamientos específicos como la penicilina G intravenosa demostraron ameyorar la supervivencia.[26] Esisten delles evidencies de que la silibinina intravenosa, un estractu de cardu marianu (Silybum marianum), podría ser capaz d'amenorgar los efeutos de les amatoxinas, evitando la so entrada nos hepatocitos y calteniendo asina'l texíu hepático intactu.[27][28] Naquellos pacientes que desenvuelven un fallu hepáticu, la única opción pa evitar la muerte suel ser el tresplante de fégadu. Tresplantar de fégadu convirtiéronse nuna posibilidá bien establecida nel envelenamientu por amatoxinas.[29] Sicasí, ye una cuestión complicada por cuenta de que tresplantar yá tienen por sigo mesmos un riesgu significativo de presentar entueyos o de mortalidá. Amás, los pacientes riquen ser sometíos a llargos periodos d'inmunosupresión para nun refugar el tresplante.[24] Les evidencies suxuren que, anque la tasa de supervivencia ameyoró colos tratamientos médicos modernos, en pacientes con un envelenamientu de moderáu a grave la metá de los que se recuperaron, sufrieron un dañu hepáticu permanente.[30] Sicasí, estudios posteriores demostraron que la mayoría de los supervivientes recupérense dafechu ensin nenguna remortina si son trataos dientro de les 36 hores posteriores a la ingestión.[31]
Los cuerpos de fructificación de A. ocreata apaecen ente xineru y abril, polo tanto más tarde qu'otres cogordes del xéneru Amanita sacante A. calyptroderma. Atópase nos montes de la mariña del Pacíficu d'América del Norte,[5] nuna área que s'estiende dende l'estáu de Washington escontra'l sur, pasando por California, hasta Baxa California en Méxicu.[7] Tamién sería posible atopalo na islla de Vancouver de la Columbia Británica, pero esto nunca se confirmó.[32] L'fungu establez rellaciones ectomicorrizales y alcuéntrase n'asociación con carbayos (Quercus agrifolia),[33] según tamién árboles del xéneru Corylus.[7] En Oregon y Washington, tamién puede tar acomuñáu con Quercus garryana.[32]
.Amanita ocreata (tamién conocida n'inglés como death angel, lliteralmente «ánxel de la muerte», o destroying angel, «ánxel destructor») ye una especie d'fungu basidiomiceto venenoso, perteneciente al xéneru Amanita, del orde Agaricales. Produz un cuerpu de fructificación blancu, que'l so sombreru ye convexu o esnacháu y algama 12 cm de diámetru. El so color puede tener un tonu amarellentáu, rosado y delles vegaes col centru marrón. Les llámines se apilan y el tueru mide hasta 20 cm. Tien un aniellu membranosu blancu y finu, amás d'una volva que se paez a una bolsa, que cubre cuasi la metá de la estipe. La especie foi descrita per primer vegada en 1909 por Charles Horton Peck, al traviés d'exemplares recoyíos en California.
Ye un fungu bien tóxicu, responsable de dellos envelenamientos por fungu nel oeste d'América del Norte, rexón na que puede atopase na naturaleza. Contién amatoxines altamente venenoses, según tamién falotoxines, una carauterística compartida cola so "primu" próximu, y tamién mortal, A. phalloides, y otres especies conocíes conxuntamente como ánxeles destructores. La primera ingesta causa dolor abdominal, foria y deshidratación. Depués, la persona puede esperimentar insuficiencia hepática y renal lo suficientemente graves como pa causar la muerte.
Amanita ocreata és una espècie de fong basidiomicet verinós, una de les moltes que formen el gènere Amanita. És present al nord-est pacífic i la província florística de Califòrnia, a Amèrica del Nord, i s'associa amb els roures. Els grans cossos fructificants (els bolets) solen aparèixer a la primavera; el pileus pot ser blanc o ocre i sovint desenvolupa un centre marronós, mentre que l'estípit, l'anell, la lamel·la i la volva són tots blancs.
Amanita ocreata, commonly known as the death angel, destroying angel, angel of death or more precisely western North American destroying angel, is a deadly poisonous basidiomycete fungus, one of many in the genus Amanita. Occurring in the Pacific Northwest and California floristic provinces of North America, A. ocreata associates with oak trees. The large fruiting bodies (the mushrooms) generally appear in spring; the cap may be white or ochre and often develops a brownish centre, while the stipe, ring, gill and volva are all white.
Amanita ocreata resemble several edible species commonly consumed by humans, increasing the risk of accidental poisoning. Mature fruiting bodies can be confused with the edible A. velosa, A. lanei or Volvopluteus gloiocephalus, while immature specimens may be difficult to distinguish from edible Agaricus mushrooms or puffballs. Similar in toxicity to the death cap (A. phalloides) and destroying angels of Europe (A. virosa) and eastern North America (A. bisporigera), it is a potentially deadly fungus responsible for several poisonings in California.[2] Its principal toxic constituent, α-Amanitin, damages the liver and kidneys, often fatally, and has no known antidote, though silybin and N-acetylcysteine show promise.[3] The initial symptoms are gastrointestinal and include abdominal pain, diarrhea and vomiting. These subside temporarily after 2–3 days, though ongoing damage to internal organs during this time is common; symptoms of jaundice, diarrhea, delirium, seizures, and coma may follow with death from liver failure 6–16 days post ingestion.
Amanita ocreata was first described by American mycologist Charles Horton Peck in 1909 from material collected by Charles Fuller Baker in Claremont, California.[4] The specific epithet is derived from the Latin ocrěātus 'wearing greaves' from ocrea 'greave',[5] referring to its loose, baggy volva.[6] Amanita bivolvata is a botanical synonym. The mushroom belongs to the same section (Phalloideae) and genus (Amanita) as several deadly poisonous fungi including the death cap (A. phalloides) and several all-white species of Amanita known as "destroying angels": A. bisporigera of eastern North America, and the European A. virosa. "Death angel" is used as an alternate common name.
A. ocreata is generally stouter than the other fungi termed destroying angels. It first appears as a white egg-shaped object covered with a universal veil. As it grows, the mushroom breaks free, though there may rarely be ragged patches of veil left at the cap edges. The cap is initially hemispherical, before becoming more convex and flattening, sometimes irregularly. This may result in undulations in the cap, which may be between 5–15 cm (2–6 in) in diameter.[7] The colour varies from white, through yellowish-white to shades of ochre, sometimes with a brownish centre. Occasionally parts of the fruiting bodies may have pinkish tones. The rest of the fungus below the cap is white. The crowded gills are free to narrowly adnate. The stipe ranges from 6–20 cm (2+1⁄2–8 in) in height and is about 1–3 cm (1⁄2–1+1⁄4 in) thick, bearing a thin white membranous ring until old age.[7] The volva is thin, smooth and sac-like,[7] although may be quite extensive and contain almost half the stipe. The spore print is white, and the subglobose to ovoid to subellipsoid, amyloid spores are 9–14 x 7–10 μm viewed under a microscope.[2] There is typically no smell, though some fruiting bodies may have a slight odour, described as that of bleach or chlorine, dead fish or iodine. Like other destroying angels, the flesh stains yellow when treated with potassium hydroxide (KOH).[8][9]
This fungus resembles the edible mushrooms Agaricus arvensis and A. campestris, and the puffballs (Lycoperdon spp.) before the caps have opened and the gills have become visible, so those collecting immature fungi run the risk of confusing the varieties. It also resembles and grows in the same areas as the edible and prized Amanita velosa, which can be distinguished from A. ocreata by its lack of ring, striate cap margin and thick universal veil remnants comprising the veil.[6] The edible Amanita calyptroderma lacks a ring and is more likely to have veil patches remaining on its cap, which is generally darker. Volvariella speciosa has pink spores and no ring or volva.[10]
Appearing from January to April, A. ocreata occurs later in the year than other amanitas except A. calyptroderma. It is found in mixed woodland on the Pacific coast of North America,[2] from Washington south through California to Baja California in Mexico.[9] It may feasibly occur on Vancouver Island in British Columbia though this has never been confirmed.[11] It forms ectomycorrhizal relationships and is found in association with coast live oak (Quercus agrifolia),[12] as well as hazel (Corylus spp.).[9] In Oregon and Washington, it may also be associated with the Garry oak (Quercus garryana).[11]
Amanita ocreata is highly toxic, and has been responsible for mushroom poisonings in western North America, particularly in the spring. It contains highly toxic amatoxins, as well as phallotoxins, a feature shared with the closely related death cap (A. phalloides), half a cap of which can be enough to kill a human, and other species known as destroying angels.[2][13] There is some evidence it may be the most toxic of all the North American phalloideae, as a higher proportion of people consuming it had organ damage and 40% perished.[14] Dogs have also been known to consume this fungus in California with fatal results.[15]
Amatoxins consist of at least eight compounds with a similar structure, that of eight amino-acid rings;[16] of those found in A. ocreata, α-Amanitin is the most prevalent and along with β-Amanitin is likely to be responsible for the toxic effects.[2][17][18] The major toxic mechanism is the inhibition of RNA polymerase II, a vital enzyme in the synthesis of messenger RNA (mRNA), microRNA, and small nuclear RNA (snRNA). Without mRNA, essential protein synthesis and hence cell metabolism stop and the cell dies.[19] The liver is the principal organ affected, as it is the first organ encountered after absorption by the gastrointestinal tract, though other organs, especially the kidneys, are susceptible to the toxins.[20]
The phallotoxins consist of at least seven compounds, all of which have seven similar peptide rings. Although they are highly toxic to liver cells,[21] phallotoxins have since been found to have little input into the destroying angel's toxicity as they are not absorbed through the gut.[19] Furthermore, one phallotoxin, phalloidin, is also found in the edible (and sought-after) blusher (Amanita rubescens).[16]
Signs and symptoms of poisoning by A. ocreata are initially gastrointestinal in nature and include colicky abdominal pain, with watery diarrhea and vomiting which may lead to dehydration and, in severe cases, hypotension, tachycardia, hypoglycemia, and acid-base disturbances.[22][23] The initial symptoms resolve two to three days after ingestion of the fungus. A more serious deterioration signifying liver involvement may then occur—jaundice, diarrhea, delirium, seizures, and coma due to fulminant liver failure and attendant hepatic encephalopathy caused by the accumulation of normally liver-removed substances in the blood.[24] Kidney failure (either secondary to severe hepatitis[25][26] or caused by direct toxic renal damage[19]) and coagulopathy may appear during this stage. Life-threatening complications include increased intracranial pressure, intracranial hemorrhage, sepsis, pancreatitis, acute kidney injury, and cardiac arrest.[22][23] Death generally occurs six to sixteen days after the poisoning.[27]
Consumption of A. ocreata is a medical emergency that requires hospitalization. There are four main categories of therapy for poisoning: preliminary medical care, supportive measures, specific treatments, and liver transplantation.[3]
Preliminary care consists of gastric decontamination with either activated carbon or gastric lavage. However, due to the delay between ingestion and the first symptoms of poisoning, it is commonplace for patients to arrive for treatment long after ingestion, potentially reducing the efficacy of these interventions.[3][28] Supportive measures are directed towards treating the dehydration which results from fluid loss during the gastrointestinal phase of intoxication and correction of metabolic acidosis, hypoglycemia, electrolyte imbalances, and impaired coagulation.[3]
No definitive antidote for amatoxin poisoning is available, but some specific treatments such as intravenous penicillin G have been shown to improve survival.[29] There is some evidence that intravenous silibinin, an extract from the blessed milk thistle (Silybum marianum), may be beneficial in reducing the effects of amatoxins, preventing their uptake by hepatocytes, thereby protecting undamaged hepatic tissue.[30][31] In patients developing liver failure, a liver transplant is often the only option to prevent death. Liver transplants have become a well-established option in amatoxin poisoning.[32] This is a complicated issue, however, as transplants themselves may have significant complications and mortality; patients require long-term immunosuppression to maintain the transplant.[3] Evidence suggests that, although survival rates have improved with modern medical treatment, in patients with moderate to severe poisoning up to half of those who did recover suffered permanent liver damage.[33] However, a follow-up study has shown that most survivors recover completely without any sequelae if treated within 36 hours of mushroom ingestion.[34]
Works cited
Amanita ocreata, commonly known as the death angel, destroying angel, angel of death or more precisely western North American destroying angel, is a deadly poisonous basidiomycete fungus, one of many in the genus Amanita. Occurring in the Pacific Northwest and California floristic provinces of North America, A. ocreata associates with oak trees. The large fruiting bodies (the mushrooms) generally appear in spring; the cap may be white or ochre and often develops a brownish centre, while the stipe, ring, gill and volva are all white.
Amanita ocreata resemble several edible species commonly consumed by humans, increasing the risk of accidental poisoning. Mature fruiting bodies can be confused with the edible A. velosa, A. lanei or Volvopluteus gloiocephalus, while immature specimens may be difficult to distinguish from edible Agaricus mushrooms or puffballs. Similar in toxicity to the death cap (A. phalloides) and destroying angels of Europe (A. virosa) and eastern North America (A. bisporigera), it is a potentially deadly fungus responsible for several poisonings in California. Its principal toxic constituent, α-Amanitin, damages the liver and kidneys, often fatally, and has no known antidote, though silybin and N-acetylcysteine show promise. The initial symptoms are gastrointestinal and include abdominal pain, diarrhea and vomiting. These subside temporarily after 2–3 days, though ongoing damage to internal organs during this time is common; symptoms of jaundice, diarrhea, delirium, seizures, and coma may follow with death from liver failure 6–16 days post ingestion.
Amanita ocreata (también conocida en inglés como death angel, literalmente «ángel de la muerte», o destroying angel, «ángel destructor») es una especie de hongo basidiomiceto venenoso, perteneciente al género Amanita, del orden Agaricales. Produce un cuerpo de fructificación blanco, cuyo sombrero es convexo o achatado y alcanza 12 cm de diámetro. Su color puede tener un tono amarillento, rosado y algunas veces con el centro marrón. Las láminas se apilan y el tronco mide hasta 20 cm. Tiene un anillo membranoso blanco y fino, además de una volva que se parece a una bolsa, que cubre casi la mitad de la estipe. La especie fue descrita por primera vez en 1909 por Charles Horton Peck, a través de ejemplares recogidos en California.
Es un hongo muy tóxico, responsable de varios envenenamientos por hongos en el oeste de América del Norte, región en la que se puede encontrar en la naturaleza. Contiene amatoxinas altamente venenosas, así como también falotoxinas, una característica compartida con su "primo" próximo, y también mortal, A. phalloides, y otras especies conocidas conjuntamente como ángeles destructores. La primera ingesta causa dolor abdominal, diarrea y deshidratación. Luego, la persona puede experimentar insuficiencia hepática y renal lo suficientemente graves como para causar la muerte.
La especie Amanita ocreata fue descrita por primera vez en 1909 por el micólogo norteamericano Charles Horton Peck. Los ejemplares que sirvieron de base para esta descripción fueron recolectados por Charles Fuller Baker en Claremont, California.[1] El epíteto específico es derivado del latín ocrěātus, que significa 'vistiendo grebas', (en latín ocrea significa greba),[2] una referencia a su volva, que se encuentra libre y suelta.[3] El término Amanita bivolvata es considerado sinónimo. El hongo pertenece a la misma sección (Phalloideae) y género (Amanita) de diversos hongos venenosos mortales, incluyendo A. phalloides y varias especies de setas Amanita blancos popularmente conocidos con el nombre común de destroying angel ("ángel destructor" en español):[3][4] A. bisporiga del Este de Norteamérica, y A. virosa de Europa, Death angel (en inglés, "ángel de la muerte") es otro nombre vulgar para esta especie en los países anglófonos.[3]
El cuerpo de fructificación de A. ocreata es generalmente más robusto que otros de los hongos llamados "ángeles destructores". Primeramente, surge como un objeto ovalado blanco cubierto con un velo universal. Cuando crece, el velo se rompe surgiendo el cuerpo fructífero, aunque podrían quedar restos del velo adheridos a los bordes del sombrero. El píleo es inicialmente semiesférico, para irse haciendo cada vez más convexo y aplanado, a veces irregularmente. Esto puede generar ondulaciones en el sombrero, el cual puede alcanzar hasta 12 cm de diámetro. El color varía desde el blanco al ocre, pasando por el blanco-amarillento, a veces con una región central parduzca. En ciertas ocasiones, los cuerpos fructíferos pueden mostrar tonos rosáceos. El resto del hongo bajo el sombrero es de color blanco. El estipe mide de 8 a 20 cm de alto y 1,5-2 cm de espesor en el ápice, y lleva un anillo membranoso blanco y fino. La volva es delgada, lisa y con forma de saco, aunque puede ser bastante grande y contener casi la mitad del estipe.[5]
La impresión de esporas, técnica usada en la identificación de hongos, son blancas, y sus esporas, de formato subgloboso, ovoide y elipsoide, y miden 9-14 x 7-10 μm vistas al microscopio.[5] Generalmente, no presentan un olor típico, aunque algunos cuerpos fructíferos pueden presentar un ligero olor, descrito como lejía o cloro, un pez muerto o yodo. Al igual que sucede con otros Amanita blancos, su carne del hongo se tiñe de amarillo cuando es tratada con hidróxido de potasio (KOH).[6][7]
Este hongo presenta un parecido notable con otros hongos comestibles como Agaricus arvensis y A. campestris, y con los pedos de lobo (Lycoperdon spp.), antes de que el sombrero se haya abierto y las láminas sean visibles, por lo que, si se recolectan hongos inmaduros, se corre el riesgo de confundir estas especies. También se parece a otro hongo comestible y muy preciado, Amanita velosa, que puede ser distinguido de A. ocreata por su ausencia de anillo, su sombrero estriado en los bordes y la presencia de los restos de un grueso velo universal, componiendo el velo.[3] El hongo comestible Amanita lanei tampoco posee anillo y es más probable que presente restos del velo sobre su sombrero, que es generalmente oscuro. Volvariella speciosa tiene esporas rosas, pero no posee anillo ni volva.[8]
Amanita ocreata presenta una gran toxicidad, siendo responsable de cierto número de envenenamientos por hongos en el noroeste americano, especialmente durante la primavera. Su toxicidad se debe a su alto contenido en amatoxinas y falotoxinas, una característica compartida con otra especie del género, A. phalloides, y con las demás especies conocidas como "ángeles destructores". Debido a esto, tan solo la mitad del sombrero de un espécimen podría matar a un hombre.[5][9] Existe alguna evidencia de que podría ser el hongo más tóxico de los Phalloideae de Norteamérica, como es el hecho de que los consumidores accidentales presentan la más elevada tasa de órganos dañados y un 40% de fallecimientos.[10] Los perros también parecen ser consumidores de este hongo en California con fatales resultados.[11]
Las amatoxinas se componen de al menos ocho compuestos con una estructura similar consistente en ocho anillos de aminoácidos.[12] De todos ellos, la α-amanitina es la más frecuente en A. ocreata y, junto con la β-amanitina, los principales responsables de los efectos tóxicos del hongo.[5][13][14] El principal mecanismo de toxicidad consiste en la inhibición de la ARN polimerasa II, una enzima crucial en la síntesis del ARN mensajero (ARNm), de microARN y de ARN pequeño nuclear (ARNsn). Sin ARNm, la síntesis de proteínas y, consecuentemente, el metabolismo celular se frenan y la célula muere.[15] El hígado es el principal órgano afectado, ya que es el primero en recibir las toxinas después de ser absorbidas en el tracto gastrointestinal, pero también se ven afectados otros órganos, especialmente los riñones, susceptibles a las toxinas.[16]
Las falotoxinas se componen de al menos siete compuestos que tienen siete anillos peptídicos similares. Aunque son altamente tóxicas para las células del hígado,[17] las falotoxinas parecen poseer una pequeña ventaja frente a las toxinas de otros "ángeles destructores", ya que no se absorben a través del intestino.[15] Además, una falotoxina, la faloidina, también ha sido encontrada en el hongo comestible Amanita rubescens.[12]
Los síntomas de envenenamiento por A. ocreata son inicialmente a nivel gastrointestinal e incluyen cólicos abdominales, diarrea acuosa y vómitos que podrían conducir a deshidratación y, en los casos más graves, a hipotensión, taquicardia, hipoglucemia y desórdenes en el metabolismo ácido-base.[18][19] Estos primeros síntomas duran hasta el segundo o tercer día tras la ingestión del hongo. A partir de ese momento puede producirse un serio deterioro del hígado, que da lugar a la aparición de nuevos síntomas como ictericia, delirios, convulsiones y coma debido a una hepatitis fulminante y a la encefalopatía hepática causada por la acumulación en sangre de todas aquellas sustancias normalmente procesadas o eliminadas por el hígado.[20] El fallo renal (como consecuencia de la hepatitis grave[21][22] o causada directamente por los tóxicos[15]) y la coagulopatía pueden aparecer en esta etapa. Las complicaciones que pueden amenazar la vida de la persona intoxicada son: incremento de la presión intracraneal, hemorragia intracraneal, sepsis, pancreatitis, insuficiencia renal aguda y paro cardíaco.[18][19] La muerte sobreviene generalmente entre 6 y 7 días después de la ingestión.[23]
El consumo de A. ocreata es una emergencia médica que requiere hospitalización. Existen cuatro categorías principales de terapia en caso de envenenamiento: cuidados médicos preliminares, medidas de apoyo, tratamientos específicos y trasplante de hígado.[24]
Los cuidados preliminares consisten en la descontaminación gástrica mediante la aplicación de carbón activo o mediante un lavado gástrico. Sin embargo, debido al retraso entre la ingestión y los primeros síntomas de envenenamiento, es muy común que los pacientes acudan al hospital demasiado tarde para que estos tratamientos puedan ser eficaces.[24][25] Las medidas de apoyo van dirigidas hacia el tratamiento de la deshidratación resultante de la pérdida de fluidos durante la fase gastrointestinal de la intoxicación, así como a la corrección de la acidosis metabólica, de la hipoglucemia, del desequilibrio de electrolitos y de las deficiencias en la coagulación.[24]
A 2015 no hay disponible ningún antídoto definitivo para el envenenamiento con amatoxinas, pero algunos tratamientos específicos como la penicilina G intravenosa han demostrado mejorar la supervivencia.[26] Existen algunas evidencias de que la silibinina intravenosa, un extracto de cardo mariano (Silybum marianum), podría ser capaz de reducir los efectos de las amatoxinas, evitando su entrada en los hepatocitos y manteniendo así el tejido hepático intacto.[27][28] En aquellos pacientes que desarrollan un fallo hepático, la única opción para evitar la muerte suele ser el trasplante de hígado. Los trasplantes de hígado se han convertido en una posibilidad bien establecida en el envenenamiento por amatoxinas.[29] No obstante, es una cuestión complicada debido a que los trasplantes ya poseen por sí mismos un riesgo significativo de presentar complicaciones o de mortalidad. Además, los pacientes requieren ser sometidos a largos períodos de inmunosupresión para no rechazar el trasplante.[24] Las evidencias sugieren que, aunque la tasa de supervivencia ha mejorado con los tratamientos médicos modernos, en pacientes con un envenenamiento de moderado a grave la mitad de los que se recuperaron, sufrieron un daño hepático permanente.[30] Sin embargo, estudios posteriores han demostrado que la mayoría de los supervivientes se recuperan completamente sin ninguna secuela si son tratados dentro de las 36 horas posteriores a la ingestión.[31]
Los cuerpos de fructificación de A. ocreata aparecen entre enero y abril, por lo tanto más tarde que otras setas del género Amanita excepto A. calyptroderma. Se encuentra en los bosques de la costa del Pacífico de América del Norte,[5] en un área que se extiende desde el estado de Washington hacia el sur, pasando por California, hasta Baja California en México.[7] También sería posible encontrarlo en la isla de Vancouver de la Columbia Británica, pero esto nunca se ha confirmado.[32] El hongo establece relaciones ectomicorrizales y se encuentra en asociación con robles (Quercus agrifolia),[33] así como también árboles del género Corylus.[7] En Oregon y Washington, también puede estar asociado con Quercus garryana.[32]
|coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) Amanita ocreata (también conocida en inglés como death angel, literalmente «ángel de la muerte», o destroying angel, «ángel destructor») es una especie de hongo basidiomiceto venenoso, perteneciente al género Amanita, del orden Agaricales. Produce un cuerpo de fructificación blanco, cuyo sombrero es convexo o achatado y alcanza 12 cm de diámetro. Su color puede tener un tono amarillento, rosado y algunas veces con el centro marrón. Las láminas se apilan y el tronco mide hasta 20 cm. Tiene un anillo membranoso blanco y fino, además de una volva que se parece a una bolsa, que cubre casi la mitad de la estipe. La especie fue descrita por primera vez en 1909 por Charles Horton Peck, a través de ejemplares recogidos en California.
Es un hongo muy tóxico, responsable de varios envenenamientos por hongos en el oeste de América del Norte, región en la que se puede encontrar en la naturaleza. Contiene amatoxinas altamente venenosas, así como también falotoxinas, una característica compartida con su "primo" próximo, y también mortal, A. phalloides, y otras especies conocidas conjuntamente como ángeles destructores. La primera ingesta causa dolor abdominal, diarrea y deshidratación. Luego, la persona puede experimentar insuficiencia hepática y renal lo suficientemente graves como para causar la muerte.
Oharra: ez fidatu soilik orri honetan ematen diren datuez perretxiko bat identifikatzeko orduan. Inolako zalantzarik izanez gero, kontsultatu aditu batekin.
Amanita ocreata (ingelesez: death angel, heriotzaren aingerua) Amanita generoko onddo pozoitsua da. Agaricales ordenean sailkatzen da. Gorputz zuria eta txapel ganbila sortzen du, 12 zentimetro ingurukoa. Kolore horixka, arrosa edo marroia izan dezake bere zentroan. 20 zentimetro arteko zurtoina izan dezake, eta hostoak bertan biltzen dira. Eraztun zuri eta fina du, eta poltsa itxurako bolba bat.
Kalifornian eta Ipar Amerikako mendebaldean hazten den onddo hau oso toxikoa da. Amatoxinak eta falotoxinak ditu, Amanita phalloidesekin partekatzen duen ezaugarria. Lehen aldiz jaterakoan, tripako mina eta beherakoaeragiten du. Ondoren, gibelaren eta giltzurrunen suntsiketa dator, heriotza eragin arte.
(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});Amanita ocreata (ingelesez: death angel, heriotzaren aingerua) Amanita generoko onddo pozoitsua da. Agaricales ordenean sailkatzen da. Gorputz zuria eta txapel ganbila sortzen du, 12 zentimetro ingurukoa. Kolore horixka, arrosa edo marroia izan dezake bere zentroan. 20 zentimetro arteko zurtoina izan dezake, eta hostoak bertan biltzen dira. Eraztun zuri eta fina du, eta poltsa itxurako bolba bat.
Kalifornian eta Ipar Amerikako mendebaldean hazten den onddo hau oso toxikoa da. Amatoxinak eta falotoxinak ditu, Amanita phalloidesekin partekatzen duen ezaugarria. Lehen aldiz jaterakoan, tripako mina eta beherakoaeragiten du. Ondoren, gibelaren eta giltzurrunen suntsiketa dator, heriotza eragin arte.
(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});Amanita ocreata est une amanite toxique de l'ouest des États-Unis. Elle est connue là-bas sous le surnom de death angel (« ange de la mort »).
Amanita ocreata se trouve sur la côte ouest de l'Amérique du Nord.
Amanita ocreata est une amanite toxique de l'ouest des États-Unis. Elle est connue là-bas sous le surnom de death angel (« ange de la mort »).
Amanita ocreata Peck – gatunek silnie trujących grzybów z rodziny muchomorowatych (Amanitaceae)[1]. Występuje głównie w północno-zachodniej Ameryce Północnej. W USA grzyb ten powszechnie nazywany jest "aniołem śmierci" (death angel) lub "aniołem zniszczenia" (destroying angel). Muchomora ocreata po raz pierwszy opisał amerykański mikolog Charles Horton Peck w 1909 r.
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Amanita, Amanitaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi [1].
Amanita ocreata Peck – gatunek silnie trujących grzybów z rodziny muchomorowatych (Amanitaceae). Występuje głównie w północno-zachodniej Ameryce Północnej. W USA grzyb ten powszechnie nazywany jest "aniołem śmierci" (death angel) lub "aniołem zniszczenia" (destroying angel). Muchomora ocreata po raz pierwszy opisał amerykański mikolog Charles Horton Peck w 1909 r.
Amanita ocreata é um fungo venenoso que pertence ao gênero de cogumelos Amanita, na ordem Agaricales. Produz um corpo de frutificação branco, cujo chapéu é convexo ou achatado e atinge 12 cm de diâmetro. Sua cor pode ter um tom amarelado, rosado e às vezes com o centro marrom. As lamelas são apinhadas e o tronco mede até 20 cm de altura. Tem um anel membranoso branco e fino, além de uma volva que parece um saco, encobrindo quase a metade da estipe. A espécie foi descrita pela primeira vez em 1909 por Charles Horton Peck, através de exemplares coletados na Califórnia.
É um cogumelo muito tóxico, e já foi apontado como responsável por vários envenenamentos por fungos no oeste da América do Norte, região onde pode ser encontrado na natureza. Contém amatoxinas altamente venenosas, bem como falotoxinas, uma característica compartilhada com seu "primo" próximo, e também mortal, A. phalloides, além de outras espécies conhecidas conjuntamente como anjos-destruidores. A ingestão provoca inicialmente dor abdominal, diarreia e desidratação. Depois, a pessoa pode apresentar insuficiência hepática e renal graves o suficiente para levar ao óbito.
A espécie Amanita ocreata foi descrita cientificamente pela primeira vez em 1909 pelo micologista norte-americano Charles Horton Peck. Os exemplares que serviram de base para essa descrição foram coletados por Charles Fuller Baker, em Claremont, Califórnia.[1] O epíteto específico é derivado da palavra latina ocrěātus, que quer dizer "vestir uma greva" (em latim, ocrea significa greva),[2] uma referência a sua volva livre e folgada.[3] O termo Amanita bivolvata é considerado sinônimo. O cogumelo pertence à mesma seção (Phalloideae) e gênero (Amanita) de diversos fungos venenosos mortais, incluindo A. phalloides e várias espécies de cogumelos Amanita brancos conhecidos popularmente em língua inglesa como "destroying angels" (ou anjos-destruidores, em português):[3][4] A. bisporigera do leste da América do Norte, e A. virosa da Europa. "Death Angel" (anjo-da-morte) é outro termo vulgar utilizado para designar esta espécie nos países anglófonos.[3]
O corpo de frutificação de Amanita ocreata é geralmente mais robusto do que os dos outros cogumelos Amanita brancos venenosos. No começo de seu desenvolvimento, ele tem o aspecto de um objeto ovoide branco coberto com um véu universal. À medida que cresce, o cogumelo se "liberta", apesar de raramente restar fragmentos do véu nas bordas do píleo. O chapéu é inicialmente hemisférico, antes de se tornar mais convexo e achatado, às vezes de forma irregular. Isso pode resultar em ondulações no píleo, que pode chegar a até 12 cm de diâmetro. A cor varia de branco a branco-amarelado em tons de ocre, às vezes com um centro marrom. Ocasionalmente partes dos corpos de frutificação pode ter tons rosados. O resto do fungo abaixo do chapéu é branco. As lamelas são apinhadas, livres ou adnatas. A estipe mede de 8 a 20 cm de altura e 1,5 a 2 cm de espessura no ápice, e carrega um anel membranoso branco e fino. A volva é fina, lisa e parece um saco, embora possa ser bastante extensa e encobrir quase a metade da estipe.[5]
A impressão de esporos, técnica usada na identificação de fungos, é branca, e seus esporos, de formato subgloboso, ovoide ou subelipsoide, são amiloides e medem 9 a 14 por 7 a 10 μm vistos ao microscópio.[5] Geralmente não há cheiro, apesar de alguns cogumelos terem um ligeiro odor, descrito como de água sanitária, cloro, peixe morto ou iodo. Assim como outros Amanita brancos, sua carne mancha de amarelo quando lhe é aplicada um solução de hidróxido de potássio (KOH).[6][7]
Este fungo se assemelha às espécies comestíveis Agaricus arvensis e A. campestris, além de Lycoperdon spp. antes do chapéu abrir e das lamelas tornarem-se visíveis. Por isso as pessoas que coletam fungos imaturos correm o risco de confundir as variedades. Ele também se assemelha e cresce nas mesmas áreas do Amanita velosa, espécie comestível bastante apreciada. É possível diferencia-lo de A. ocreata por sua falta de anel, pela margem estriada do chapéu e pelos restos grossos de véu universal compondo o véu.[3] O comestível Amanita lanei carece de um anel e é mais provável que tenha manchas remanescentes do véu sobre o seu píleo, que é geralmente mais escuro. Volvariella speciosa tem esporos rosas e não possui anel nem volva.[8]
Amanita ocreata é uma espécie altamente tóxica, e já foi apontada como responsável por uma série de envenenamentos por cogumelos no oeste da América do Norte, especialmente na primavera. Ela contém amatoxinas altamente venenosas, bem como falotoxinas, uma característica compartilhada com seu "primo" próximo, e também mortal, A. phalloides (ingerir metade de um chapéu deste pode ser o suficiente para matar um ser humano), além de outras espécies conhecidas em língua inglesa como destroying angels.[5][9] Há alguma evidência de que pode ser o mais tóxico de todos os faloides norte-americanos, já que uma proporção maior de pessoas que consumiram o fungo tiveram danos em órgãos e 40% foram a óbito.[10] Sabe-se também que cães morreram após comerem este fungo na Califórnia.[11]
Amatoxinas consistem de, pelo menos, oito compostos com estrutura semelhantes, com oito anéis de aminoácidos;[12] dentre os encontrados em A. ocreata, a α-amanitina é o mais prevalente e juntamente com a β-amanitina é provável que seja responsável pelos efeitos tóxicos.[5][13][14] O principal mecanismo tóxico é a inibição da RNA polimerase II, uma enzima essencial na síntese de RNA mensageiro (RNAm), micro-RNA, e pequeno RNA nuclear (RNAnp). Sem RNAm, molécula essencial para a síntese de proteínas, o metabolismo celular cessa e a célula morre.[15] O fígado é o principal órgão afetado, pois é o primeiro órgão que a toxina encontra após sua absorção pelo trato gastrointestinal, embora outros órgãos, especialmente os rins, sejam sensíveis a essas substâncias.[16]
As falotoxinas consistem de pelo menos sete compostos, todos com sete anéis de peptídeos semelhantes. Embora eles sejam altamente tóxicos para as células do fígado,[17] acredita-se que tenham pouco papel na toxicidade total do cogumelo, pois não são absorvidas pelo intestino.[15] Além disso, uma falotoxina, a faloidina, é também encontrada no cogumelo comestível Amanita rubescens.[12]
Os sinais e sintomas de intoxicação por A. ocreata são inicialmente de natureza gastrointestinal, e incluem dor abdominal em cólica, com diarreia aquosa e vômitos, o que pode levar à desidratação; em casos graves há hipotensão, taquicardia, hipoglicemia e distúrbios ácido-base.[18][19] Os sintomas iniciais cessam dois a três dias após a ingestão do fungo. Mas depois pode ocorrer uma deterioração da função hepática, agravando o quadro clínico. A pessoa passa então a apresentar icterícia, diarreia, delírios, convulsões e coma devido a insuficiência hepática fulminante e a encefalopatia hepática causada pelo acúmulo de substâncias tóxicas do sangue normalmente removidas pelo fígado.[20] A insuficiência renal (secundária à hepatite grave,[21][22] ou provocada por lesão renal pelo efeito tóxico direto no órgão)[15] e coagulopatia podem aparecer durante esta fase. Complicações possíveis que podem levar ao óbito incluem aumento da pressão intracraniana, hemorragia intracraniana, sepse, pancreatite, insuficiência renal aguda e parada cardíaca.[18][19] A morte geralmente ocorre 6 a 16 dias após o envenenamento.[23]
A ingestão de A. ocreata é considerada uma emergência médica que requer hospitalização. Existem quatro principais categorias de tratamento para o envenenamento por este cogumelo: cuidados médicos preliminares, medidas de suporte, tratamentos específicos e transplante de fígado.[24]
Os cuidados preliminares consistem na descontaminação gástrica através do uso de carvão ativado ou pela lavagem gástrica. No entanto, devido à demora entre a ingestão e os primeiros sintomas de envenenamento, é comum que os pacientes cheguem para o tratamento muito tempo após a ingestão, reduzindo a potencial eficácia destas intervenções.[24][25] As medidas de suporte são dirigidas para o tratamento da desidratação que resulta da perda de líquidos durante a fase de intoxicação gastrointestinal e correção da acidose metabólica, hipoglicemia, desequilíbrio eletrolítico, e coagulação deficiente.[24]
Não há nenhum antídoto disponível para tratar o envenenamento por amatoxinas, mas alguns tratamentos específicos, como a penicilina G intravenosa mostrou melhorar a sobrevida dos pacientes.[26] Há algumas evidências de que a silibinina intravenosa, um extrato de Silybum marianum, pode ser benéfica na redução dos efeitos das amatoxinas, impedindo a sua absorção pelos hepatócitos, protegendo, assim, o tecido hepático.[27][28] Em pessoas que desenvolvem insuficiência hepática, o transplante de fígado é frequentemente a única possibilidade de impedir a morte. Este tipo de transplante se tornou uma opção bem estabelecida no envenenamento por amatoxina.[29] É um tratamento delicado, já que o transplante por si próprio pode ter complicações e mortalidade significativas, pois os pacientes necessitam de imunossupressão a longo prazo para manter o órgão transplantado.[24] As evidências sugerem que, embora as taxas de sobrevida melhoraram com o tratamento médico moderno, em pacientes com intoxicação moderada a grave, até metade das pessoas que se recuperaram sofreram danos permanentes ao fígado.[30] No entanto, um estudo de acompanhamento mostrou que a maioria daqueles tratados no prazo de 36 horas após a ingestão do cogumelo, e que conseguiram sobreviver, se recuperaram completamente, sem apresentar nenhuma sequela.[31]
Os corpos de frutificação de A. ocreata aparecem entre os meses de janeiro e abril, mais tarde portanto do que a maioria dos outros cogumelos Amanita, exceto o A. calyptroderma. É encontrado em florestas mistas, na costa do Pacífico da América do Norte,[5] numa área que se estende do estado de Washington para o sul, passando pela Califórnia, até a Baja California, em território mexicano.[7] Suspeita-se que também possa ser encontrado na ilha de Vancouver, na Columbia Britânica, embora isso nunca tenha sido confirmado.[32] O fungo estabelece relações ectomicorrízicas e é encontrado em associação com carvalhos (Quercus agrifolia),[33] bem como com árvores do gênero Corylus.[7] Em Oregon e Washington, também pode ser associado com Quercus garryana.[32]
Amanita ocreata é um fungo venenoso que pertence ao gênero de cogumelos Amanita, na ordem Agaricales. Produz um corpo de frutificação branco, cujo chapéu é convexo ou achatado e atinge 12 cm de diâmetro. Sua cor pode ter um tom amarelado, rosado e às vezes com o centro marrom. As lamelas são apinhadas e o tronco mede até 20 cm de altura. Tem um anel membranoso branco e fino, além de uma volva que parece um saco, encobrindo quase a metade da estipe. A espécie foi descrita pela primeira vez em 1909 por Charles Horton Peck, através de exemplares coletados na Califórnia.
É um cogumelo muito tóxico, e já foi apontado como responsável por vários envenenamentos por fungos no oeste da América do Norte, região onde pode ser encontrado na natureza. Contém amatoxinas altamente venenosas, bem como falotoxinas, uma característica compartilhada com seu "primo" próximo, e também mortal, A. phalloides, além de outras espécies conhecidas conjuntamente como anjos-destruidores. A ingestão provoca inicialmente dor abdominal, diarreia e desidratação. Depois, a pessoa pode apresentar insuficiência hepática e renal graves o suficiente para levar ao óbito.
Вперше вид Amanita ocreata описав Чарльз Хортон Пек у журналі Bulletin of the Torrey Botanical Club 1909 року за зразками, які зібрав у Клермонті Чарльз Фуллер Бейкер[1]. Видовий епітет ocreata походить від лат. ocrěātus — «одягнений в поножі» та стосується вільної мішкоподібної вольви[2]. Останнім часом цей вид включено в секцію Phalloideae роду Мухомор. Крім нього в цю секцію також включені деякі інші сильно отруйні види, зокрема, мухомор зелений, Amanita bisporigera, Amanita verna, мухомор білий смердючий.
Чарльз Пек разом з видом A. ocreata описав ще один вид — A. bivolvata. Згодом, після вивчення типових екземплярів, було показано, що ці два таксони не відрізняються.
У Північній Америці всі чисто білі види мухоморів відомі під назвами «Destroying Angel» — «руйнівний ангел» і «Death Angel» — «ангел смерті»[2].
Молоді, вкриті білим загальним покривалом плодові тіла A. ocreata за формою нагадують яйця. З часом покривало розривається, з нього з'являється шапинка гриба напівкулеподібної форми. Потім шапинка розкривається і стає опуклою і майже плоскою, іноді досягає 12 см у діаметрі. Забарвлення шапинки варіює від чисто-білого до жовтувато-білого, в центральній частині іноді наявні жовто-коричневі тони. Гіменофор (нижня поверхня капелюшки, на якій утворюються спори) пластинчастий. Пластинки часті, білого кольору, вільні від ніжки або слабо приросли до неї.
Ніжка у дорослих грибів сягає 8 — 20 см у висоту і 1,5 — 2 см в товщину у верхній частині. Кільце (залишок часткового покривала, яке у молодих грибів закриває пластинки) тонке, мембраноподібне, білого кольору. Основа ніжки занурена в тонку мішкоподібну вольву також білого кольору.
Споровий порошок білого кольору. Спори амілоїдні (темніють при контакті з йодом), кулястої, еліптичної або яйцеподібної форми, 9 — 14 ×7 — 10 мкм, зібрані по 4 на базидіях 36 — 64 ×9 — 14,5 мкм.
У більшості плодових тіл запах відсутній, проте деякі зразки мають запах, який нагадує хлорку, йод або тухлу рибу. Характерна ознака A. ocreata і деяких близьких видів — зміна кольору на яскраво-жовтий при контакті з KOH[3][4].
Цей вид росте виключно в мішаних лісах західної частини Північної Америки: від Вашингтона на півночі до Нижньої Каліфорнії на півдні[4]. За деякими даними також трапляється на острові Ванкувер у Британській Колумбії. Утворює Ектомікоризу з Quercus agrifolia, Quercus garryana і різними видами роду Ліщина[4][5]. Amanita ocreata можна зустріти з січня до квітня, таким чином він є одним з найбільш ранніх північноамериканських мухоморів, поступаючись лише Amanita calyptroderma.
Дорослі плодові тіла Amanita ocreata нерідко зовні нагадують деякі їстівні види. Їх можна сплутати з Amanita velosa, Amanita calyptroderma і Volvariella speciosa. A. velosa — смачний їстівний гриб, що росте в тих самих місцях, що й A. ocreata. Цей вид, як і A. calyptroderma, відрізняється від A. ocreata зазвичай темнішим забарвленням шапинки з розлінованим краєм, на якому зазвичай довший час залишаються шматки покривала, та відсутністю кільця на ніжці[2]. Volvariella speciosa також не має кільця, має темніше забарвлення капелюшки та рожевий споровий порошок.
Молоді плодові тіла іноді важко відрізнити від представників родів Печериця та Дощовик. Види першого роду відрізняються відсутністю загального покривала, а другий рід представлений грибами з глібальним гіменофором.
Існують декілька сильно отруйних видів, які зовні майже не відрізняються від Amanita ocreata, але ростуть в інших регіонах та володіють іншими мікроскопічними характеристиками. Такими є Amanita bisporigera зі східної Північної Америки (відрізняється двоспоровими базидіями та дрібнішими круглими спорами), мухомор білий смердючий (з дрібнішими круглими спорами) та мухомор весняний (спори якого дрібніші, а м'якуш не забарвлюється в жовтий колір при контакті з KOH) з Європи та Amanita virosiformis, описаний з півдня США (характерною ознакою якого є вузькі циліндричні спори). Широко поширена бліда поганка відрізняється часом проростання — цей вид росте восени, а не взимку та навесні, як A. ocreata.[6]
Amanita ocreata — небезпечний отруйний гриб, який є причиною для смертельних грибних отруєнь на заході Північної Америки, особливо навесні. Відомі також випадки отруєнь цим грибом собак. У плодових тілах гриба містяться аматоксини, а також фалотоксини, які потрапляють в клітини печінки, а потім і інших органів. Аматоксини — біциклічні пептиди, які викликають порушення в експресії генів, блокуючи дію РНК-полімерази, яка синтезує матричну РНК, і, як наслідок, загибель клітин.
Донедавна препаратів, що знижують вірогідність смерті від отруєння аматоксинами, не існувало, при важких отруєннях робили пересадку печінки. Останнім часом в Європі використовуються препарати, що містять силібінін, який знижує засвоєння печінкою аматоксинів. У дослідах над мишами та собаками була показана подібна активність бензилпеніциліну та ацетилцистеїну.[7]
Amanita ocreata, tên trong tiếng Anh gồm có death angel (thiên thần chết), destroying angel (thiên thần phá hủy) là một loài nấm độc. Đây là một trong rất nhiều loài trong chi Amanita. Loài này hiện diện ở Tây Bắc Thái Bình Dương và tỉnh thực vật California tại Bắc Mỹ, A. ocreata cộng sinh với cây sồi. Các quả thể thường xuất hiện vào mùa xuân, mũ nấm có thể có màu trắng hoặc màu vàng nâu và thường phát triển một màu hơi nâu ở trung tâm, trong khi các bộ phận khác có màu trắng.
Amanita ocreata giống như một số loài ăn được thường được sử dụng bởi con người, làm tăng nguy cơ bị ngộ độc. Quả thể trưởng thành có thể bị nhầm lẫn với các ăn được A. velosa, A. lanei hoặc Volvariella speciosa, trong khi cây nấm chưa trưởng thành có thể khá khó khăn để phân biệt với nấm Agaricus ăn được hoặc nấm puffballs. Chúng có độc tính tương tự như A. phalloides, A. virosa và A. bisporigera, nó là một loại nấm có khả năng gây chết người và đã gây ra một số ca ngộ độc ở California.[1] Thành phần chủ yếu trong chất độc của nó, α-amanitin, làm hại gan và thận, thường dẫn đến tử vong, và không có thuốc giải độc được biết đến.[2] Các triệu chứng ban đầu ở tiêu hóa và bao gồm đau bụng và ruột, tiêu chảy và ói mửa. Những triệu chứng này lắng xuống tạm thời sau 2-3 ngày, mặc dù đang diễn ra thiệt hại cho cơ quan nội tạng phổ biến trong thời gian này các triệu chứng vàng da, tiêu chảy, mê sảng, co giật, và hôn mê và có thể tử vong do suy gan 6-16 ngày sau khi ăn phải loài nấm này.
|coauthors= bị phản đối (trợ giúp) Amanita ocreata, tên trong tiếng Anh gồm có death angel (thiên thần chết), destroying angel (thiên thần phá hủy) là một loài nấm độc. Đây là một trong rất nhiều loài trong chi Amanita. Loài này hiện diện ở Tây Bắc Thái Bình Dương và tỉnh thực vật California tại Bắc Mỹ, A. ocreata cộng sinh với cây sồi. Các quả thể thường xuất hiện vào mùa xuân, mũ nấm có thể có màu trắng hoặc màu vàng nâu và thường phát triển một màu hơi nâu ở trung tâm, trong khi các bộ phận khác có màu trắng.
Amanita ocreata giống như một số loài ăn được thường được sử dụng bởi con người, làm tăng nguy cơ bị ngộ độc. Quả thể trưởng thành có thể bị nhầm lẫn với các ăn được A. velosa, A. lanei hoặc Volvariella speciosa, trong khi cây nấm chưa trưởng thành có thể khá khó khăn để phân biệt với nấm Agaricus ăn được hoặc nấm puffballs. Chúng có độc tính tương tự như A. phalloides, A. virosa và A. bisporigera, nó là một loại nấm có khả năng gây chết người và đã gây ra một số ca ngộ độc ở California. Thành phần chủ yếu trong chất độc của nó, α-amanitin, làm hại gan và thận, thường dẫn đến tử vong, và không có thuốc giải độc được biết đến. Các triệu chứng ban đầu ở tiêu hóa và bao gồm đau bụng và ruột, tiêu chảy và ói mửa. Những triệu chứng này lắng xuống tạm thời sau 2-3 ngày, mặc dù đang diễn ra thiệt hại cho cơ quan nội tạng phổ biến trong thời gian này các triệu chứng vàng da, tiêu chảy, mê sảng, co giật, và hôn mê và có thể tử vong do suy gan 6-16 ngày sau khi ăn phải loài nấm này.
Amanita ocreata Peck, 1909
Ареал
Amanita ocreata — смертельно ядовитый гриб семейства Мухоморовые (Amanitaceae). Содержит альфа-аманитин и другие аматоксины, вызывающие гибель клеток печени и других органов, нарушая синтез белков. Схожее отравление вызывают и многие родственные виды, входящие в секцию Phalloideae рода Мухомор.
Впервые вид Amanita ocreata был описан Чарльзом Хортоном Пеком в журнале Bulletin of the Torrey Botanical Club в 1909 году по образцам, собранным в Клермонте Чарльзом Фуллером Бейкером[1]. Видовой эпитет ocreata происходит от лат. ocrěātus — «одетый в поножи» — и относится к свободной мешковидной вольве[2]. В настоящее время этот вид включён в секцию Phalloideae рода Amanita. Кроме него в эту секцию также включены некоторые другие сильно ядовитые виды, в частности, A. phalloides, A. bisporigera, A. verna, A. virosa.
Чарльз Пек вместе с видом A. ocreata описал ещё один вид — A. bivolvata. Впоследствии, после изучения типовых экземпляров, было показано, что эти два таксона неотличимы.
В Северной Америке все чисто белые виды мухоморов известны под названиями «Destroying Angel» («разрушающий ангел») и «Death Angel» («ангел смерти»)[2].
Молодые, покрытые белым общим покрывалом плодовые тела A. ocreata по форме напоминают яйца. Со временем покрывало разрывается, из него появляется шляпка полушаровидной формы. Затем шляпка раскрывается и становится выпуклой и почти плоской, иногда достигает 12 см в диаметре. Окраска шляпки варьирует от чисто-белой до желтовато-белой, в центральной части иногда имеются жёлто-коричневые тона. Гименофор (нижняя поверхность шляпки, на которой образуются споры) пластинчатый. Пластинки частые, белого цвета, свободные от ножки или слабо приросшие к ней.
Ножка у взрослых грибов достигает 8—20 см в высоту и 1,5—2 см в толщину в верхней части. Кольцо (остаток частного покрывала, у молодых грибов закрывающего пластинки) тонкое, мембрановидное, белого цвета. Основание ножки погружено в тонкую мешковидную вольву белого же цвета.
Споровый отпечаток белого цвета. Споры амилоидные (темнеющие при контакте с йодом), шаровидной, эллиптической или яйцевидной формы, 9—14×7—10 мкм, собраны по 4 на базидиях 36—64×9—14,5 мкм.
У большинства плодовых тел запах отсутствует, однако некоторые образцы обладают запахом, напоминающим хлорку, йод или тухлую рыбу. Характерный признак A. ocreata и некоторых близких видов — окрашивание в ярко-жёлтый цвет при контакте с KOH[3][4].
Этот вид произрастает исключительно в смешанных лесах западной части Северной Америки: от Вашингтона на севере до Нижней Калифорнии на юге[4]. По некоторым данным, также произрастает на острове Ванкувер в Британской Колумбии. Образует эктомикоризу с Quercus agrifolia, Quercus garryana и различными видами рода Corylus[4][5]. Amanita ocreata встречается с января по апрель, таким образом, являясь одним из самых ранних североамериканских мухоморов, уступая лишь Amanita calyptroderma.
Взрослые плодовые тела Amanita ocreata нередко внешне напоминают некоторые съедобные виды. Их можно спутать с Amanita velosa, Amanita calyptroderma и Volvariella speciosa. A. velosa — вкусный съедобный гриб, произрастающий в тех же местах, что и A. ocreata. Этот вид, как и A. calyptroderma, отличается от A. ocreata обычно более тёмной окраской шляпки с разлинованным краем, на которой обычно более долгое время остаются куски покрывала, и отсутствием кольца на ножке[2]. Volvariella speciosa также не имеет кольца, обладает более тёмной окраской шляпки и розовым споровым порошком.
Молодые плодовые тела иногда трудно отличить от представителей родов Шампиньон и Дождевик. Виды первого рода отличаются отсутствием общего покрывала, а второй род представлен грибами с глебальным гименофором.
Существуют несколько сильно ядовитых видов, внешне почти неотличимых от Amanita ocreata, но произрастающих в других регионах и обладающих иными микроскопическими характеристиками. Таковы Amanita bisporigera из восточной Северной Америки (отличается двуспоровыми базидиями и более мелкими круглыми спорами), мухомор вонючий (с более мелкими круглыми спорами) и мухомор весенний (споры которого более мелкие, а мякоть не окрашивается в жёлтый цвет при контакте с KOH) из Европы и Amanita virosiformis, описанный с юга США (характерным признаком которого являются узкие цилиндрические споры). Широко распространённая бледная поганка отличается временем произрастания — этот вид встречается осенью, а не зимой и весной, как A. ocreata[6].
Amanita ocreata — опасный ядовитый гриб, служащий причиной для смертельных грибных отравлений на западе Северной Америки, в особенности весной. Известны также случаи отравлений этим грибом собак. В плодовых телах гриба содержатся проникающие в клетки печени, а затем и других органов аматоксины, а также фаллотоксины, которые, однако, не задерживаются печенью. Аматоксины — бициклические пептиды, которые взывают нарушения в экспрессии генов, блокируя действие РНК-полимеразы, синтезирующей матричную РНК, и, как следствие, гибель клеток.
До недавнего времени препаратов, понижающих вероятность смерти от отравления аматоксинами, не существовало, при тяжелых отравлениях приходили к пересадке печени. В настоящее время в Европе используются препараты, содержащие силибинин, который понижает усвоение печенью аматоксинов. В опытах с мышами и собаками была показана подобная активность бензилпенициллина и ацетилцистеина.[7]
Amanita ocreata — смертельно ядовитый гриб семейства Мухоморовые (Amanitaceae). Содержит альфа-аманитин и другие аматоксины, вызывающие гибель клеток печени и других органов, нарушая синтез белков. Схожее отравление вызывают и многие родственные виды, входящие в секцию Phalloideae рода Мухомор.
赭鵝膏（學名Amanita ocreata）是一種有毒的擔子菌門真菌。它們分佈在北美洲太平洋西北地區及加州植物區系省，菌根於橡樹。子實體於春天長出，菌蓋呈白色或赭色，中心褐色，蕈柄、菌環、菌褶及外被是全白的。
赭鵝膏的外觀像很多食用菇，因而增加了意外中毒的風險。成熟的子實體很易與A. velosa、A. lanei或粘蓋草菇混淆，未成熟的則與可食用的蘑菇屬相似。其毒性能及毒鵝膏、鱗柄白鵝膏及雙抱鵝膏，曾造成加利福尼亞州多種菌類中毒致命事件。[1]主要的毒素為蠅蕈素，會對肝臟及腎臟造成破壞，引致死亡，現時未有解毒劑。[2]初期徵狀都是在消化系統的，包括腹痛、腹瀉及嘔吐，會維持2-3日。6-16日後會出現黃疸、腹瀉、譫妄、癲癇、昏迷及最後死亡。
赭鵝膏最先是由美國真菌學家Charles Horton Peck於1909年描述的。[3]種小名是源自拉丁文的「穿著護脛套」[4]，意指其寬鬆的外被。[5]它們與毒鵝膏同屬鵝膏菌屬，連同多種全白色的鵝膏菌屬一同被稱為「毀滅天使」或「死亡天使」：雙抱鵝膏及鱗柄白鵝膏。[5]
赭鵝膏比其他的「毀滅天使」粗壯一些。最初它們呈白色及卵狀，由外菌膜所覆蓋，及後會長出子實體。菌蓋最初呈半球體，後來會變得突出及扁平，有時甚至呈不規則形狀。菌蓋直徑可達12厘米，呈白色、黃白色至赭色不等，有時中心呈褐色。有時子實體會呈粉紅色。菌蓋以下的其餘部份都是白色的。菌褶很密。蕈柄高8-20厘米，頂部厚1.5-2厘米，有一層白色的菌環。外被很薄、光滑及呈囊狀，包裹著差不多蕈柄的一半。孢子印是白色的，孢子呈亞球形至卵形至亞橢圓形，澱粉孢子約有9–14 x 7–10微米的大小。[1]赭鵝膏一般沒有氣味，子實體有時會有一陣漂白劑或氯、死魚或碘的氣味。以氫氧化鉀倒在菌肉上會出現黃色著色。[6][7]
赭鵝膏的外觀像可食用的野蘑菇及蘑菇，在打開菌蓋及見到菌褶前像馬勃屬，所以採集時很易產生混淆。它們也像可食用及珍貴的A. velosa，且分佈在同一地區。分別只在於A. velosa沒有菌環、菌蓋邊有條痕及外菌膜較厚。[5]可食用的A. lanei也沒有菌環，而菌蓋上的菌膜較深色。粘蓋草菇的孢子呈粉紅色，沒有菌環或外被。[8]
赭鵝膏於1月至4月生長，除A. calyptroderma外，較其他鵝膏菌屬都要遲。它們生長在北美洲太平洋海岸[1]，由華盛頓經加利福尼亞州至墨西哥下加利福尼亞州的林地。[7]它們也有可能分佈在英屬哥倫比亞的溫哥華島，但卻未經證實。[9]它們外生於海岸櫟[10]及榛屬。[7]在俄勒岡州及華盛頓，它們可以外生於太平洋桿櫟。[9]
赭鵝膏的毒性很高，北美洲就曾有多宗與它們有關的中毒事件。它們含有鵝膏毒素及鬼筆毒素，只要吃了菌蓋的一半就足以致命。[1][10]由於吃了赭鵝膏的人大部份都會出現器官損壞，死亡率更達40%，所以它們是鬼筆鵝膏菌組中最毒的。[11]甚至狗吃了也會致命。[12]
鵝膏毒素含有最少八種擁有相似結構的化合物，這種結構是八環的胺基酸。[13]在赭鵝膏中，α-鵝膏毒肽及β-鵝膏毒肽是最主要的毒素。[1][14][15]毒素會抑制RNA聚合酶II，對合成mRNA、微RNA及小核RNA有所影響。沒有mRNA，主要的蛋白質生物合成及細胞代謝就會停止，細胞繼而死亡。[16]首當其衝的器官就是肝臟及腎臟。[10]
鬼筆毒素包含了最少七種化合物，都有著相似的肽環。雖然鬼筆毒素對肝臟細胞是劇毒[17]，但它們並沒有增加赭鵝膏的毒性，因為它們不會在消化道內被吸收。[16]再者，在可食用的赭蓋鵝膏菌中也含有其中一種鬼筆毒素的鬼筆環肽。[13]
赭鵝膏中毒的徵狀都是在消化道內的，包括腹痛、腹瀉及嘔吐，並導致脫水。嚴重的也會出現低血壓、心跳過速、低血糖及酸鹼失衡。[18][19]初期徵狀會維持2-3日，接著肝臟會出現較嚴重情況，因急性肝衰竭及肝性腦病變而導致黃疸、腹瀉、譫妄、癲癇及昏迷。[20]腎衰竭（不論是嚴重肝炎的併發症[21][22]或腎臟直接中毒的損害[16]）及凝血病可能會在此階段出現。期後會出現危害生命的情況，包括顱內壓增加、顱內出血、敗血症、胰臟炎、急性腎衰竭及心搏停止。[18][19]於中毒後6-16日就會死亡。[23]
赭鵝膏中毒是需要住院治療的一種急症。治療主要有四項，包括初期護理、支援措施、特別治療及肝臟移植。[2]
初期護理包括以活性炭或洗胃來將胃部消毒。不過由於在吃下及中毒之間存在一些時間差，病人很多時是在吃下後很久才入院，減低了初期護理的作用。[2][24]支援措施是處理病人脫水，控制代謝性酸中毒、低血糖、電解值不平衡及凝血障礙。[2]
鵝膏毒素中毒並沒有解毒劑，但也有一些特別的治療方法，如注射青霉素G就可以增加生存率。[25]注射水飛薊素亦可以減低鵝膏毒素的效力，阻止肝細胞的吸收。[26][27]在出現肝衰竭的病人就需要進行肝臟移植來保存生命。[28]不過，證據顯示中度至嚴重中毒的病人中，只有一半能生存下來。[10]只要在吃下赭鵝膏後的36小時內獲得治療，大部份病人都可以完全康復而沒有後遺症。[29]
赭鵝膏（學名Amanita ocreata）是一種有毒的擔子菌門真菌。它們分佈在北美洲太平洋西北地區及加州植物區系省，菌根於橡樹。子實體於春天長出，菌蓋呈白色或赭色，中心褐色，蕈柄、菌環、菌褶及外被是全白的。
赭鵝膏的外觀像很多食用菇，因而增加了意外中毒的風險。成熟的子實體很易與A. velosa、A. lanei或粘蓋草菇混淆，未成熟的則與可食用的蘑菇屬相似。其毒性能及毒鵝膏、鱗柄白鵝膏及雙抱鵝膏，曾造成加利福尼亞州多種菌類中毒致命事件。主要的毒素為蠅蕈素，會對肝臟及腎臟造成破壞，引致死亡，現時未有解毒劑。初期徵狀都是在消化系統的，包括腹痛、腹瀉及嘔吐，會維持2-3日。6-16日後會出現黃疸、腹瀉、譫妄、癲癇、昏迷及最後死亡。
