Scaptomyza graminum is een vliegensoort uit de familie van de fruitvliegen (Drosophilidae).[1] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1823 door Fallen.
Bronnen, noten en/of referenties
Scaptomyza graminum – gatunek muchówki z rodziny wywilżnowatych i podrodziny Drosophilinae.
Gatunek ten opisany został w 1823 roku przez Carla Fredrika Falléna jako Drosophila graminum[1].
Muchówka o ciele długości od 1,5 do 2,5 mm. Na głowie para szczecinek orbitalnych skierowanych w tył jest znacznie cieńsza niż ich para skierowana w przód. Czułki mają aristę z wierzchołkowym rozwidleniem i jednym promieniem na spodniej stronie. Wierzchołki głaszczków zaopatrzone są w więcej niż jedną szczecinkę. Tułów ma na szarym śródpleczu brązowe pasy podłużne. Chetotaksję tułowia cechują cztery przedszwowe rzędy szczecinek środkowych grzbietu w przedniej części śródplecza, dwie pary mniej więcej jednakowo długich szczecinek barkowych oraz spośród trzech górnych par szczecinek sternopleuralnych środkowa najkrótsza, a tylna najdłuższa. Użyłkowanie skrzydeł odznacza się żyłką subkostalną bez sierpowatego zakrzywienia za żyłką barkową oraz tylną komórką bazalną zlaną z komórką dyskoidalną. Tylna para odnóży pozbawiona jest silnych szczecinek kolcowatych na krętarzach. Odwłok wyposażony jest w duże, dość wąskie i miejscami bardzo drobno owłosione przysadki odwłokowe. Narządy rozrodcze samca charakteryzują krótkie, grube i równomiernie gęsto rozmieszczone ząbki na brzegach edytów[2].
Larwy minują liście roślin z rodziny goździkowatych[2].
Owad znany z prawie wszystkich krajów Europy, w tym z Polski, a ponadto z Makaronezji, Afryki Północnej, Bliskiego Wschodu, wschodniej Palearktyki i krainy orientalnej[1].
Scaptomyza graminum – gatunek muchówki z rodziny wywilżnowatych i podrodziny Drosophilinae.
Gatunek ten opisany został w 1823 roku przez Carla Fredrika Falléna jako Drosophila graminum.
Muchówka o ciele długości od 1,5 do 2,5 mm. Na głowie para szczecinek orbitalnych skierowanych w tył jest znacznie cieńsza niż ich para skierowana w przód. Czułki mają aristę z wierzchołkowym rozwidleniem i jednym promieniem na spodniej stronie. Wierzchołki głaszczków zaopatrzone są w więcej niż jedną szczecinkę. Tułów ma na szarym śródpleczu brązowe pasy podłużne. Chetotaksję tułowia cechują cztery przedszwowe rzędy szczecinek środkowych grzbietu w przedniej części śródplecza, dwie pary mniej więcej jednakowo długich szczecinek barkowych oraz spośród trzech górnych par szczecinek sternopleuralnych środkowa najkrótsza, a tylna najdłuższa. Użyłkowanie skrzydeł odznacza się żyłką subkostalną bez sierpowatego zakrzywienia za żyłką barkową oraz tylną komórką bazalną zlaną z komórką dyskoidalną. Tylna para odnóży pozbawiona jest silnych szczecinek kolcowatych na krętarzach. Odwłok wyposażony jest w duże, dość wąskie i miejscami bardzo drobno owłosione przysadki odwłokowe. Narządy rozrodcze samca charakteryzują krótkie, grube i równomiernie gęsto rozmieszczone ząbki na brzegach edytów.
Larwy minują liście roślin z rodziny goździkowatych.
Owad znany z prawie wszystkich krajów Europy, w tym z Polski, a ponadto z Makaronezji, Afryki Północnej, Bliskiego Wschodu, wschodniej Palearktyki i krainy orientalnej.
