Endomychidae, ye una familia de coleópteros polífagos. Tien unos 120 xéneros y 1300 especies.
Inclúi les siguientes subfamilies:[1]
.
Endomychidae, ye una familia de coleópteros polífagos. Tien unos 120 xéneros y 1300 especies.
Pýchavníkovití (Endomychidae) jsou čeleď brouků z nadčeledi Cucujoidea.
V Evropě žije asi 75 druhů brouků čeledi pýchavníkovití.
Obrázky, zvuky či videa k tématu pýchavkovníkovití ve Wikimedia Commons
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Staublingskafer na německé Wikipedii.
Pýchavníkovití (Endomychidae) jsou čeleď brouků z nadčeledi Cucujoidea.
Die Stäublingskäfer (Endomychidae) stellen eine Familie der Käfer dar.
Die Käfer werden zwischen einem bis 7,5 Millimeter lang und haben ovale bis längliche Körper, wobei dieser zum Teil stark nach oben gewölbt ist. Die Oberfläche ihres chitinisierten Körpers kann sehr unterschiedlich sein. Entweder sie sind stark oder leicht flaumig behaart oder unbehaart, es gibt aber auch Arten die hart und dunkel beborstet sind, wobei die Bandbreite ebenfalls von stark bis unbeborstet reicht. Zusätzlich ist bei manchen dieser Arten der Körper beschuppt. Das Halsschild ist an der breitesten Stelle, direkt an der Grenze zum Hinterleib, nur geringfügig schmaler als dieser. Ihre Fühler haben acht bis elf Glieder, nur Arten der Gattung Trochoideus haben vier Glieder. Die Länge der Fühler variiert von kurz bis maximal körperlang, wobei an ihrem Ende ein bis drei Segmente zu einer Keule verdickt sind. Die Beine haben entweder alle vier, gleich lange Tarsen, oder sie haben zwar alle vier, von denen aber das dritte Glied verkürzt ist und vom zweiten Tarsenglied überlappt wird, oder alle Beine haben drei Tarsenglieder. Die Glieder sind doppellappig. Die Käfer haben entweder gut entwickelte, verkümmerte oder gar keine Flügel, wobei sie am Hinterrand gefranst oder ungefranst sein können.
Die Stäublingskäfer bilden eine sehr verschiedengestaltige Familie, wobei einige Arten mit den nahe verwandten Marienkäfern (Coccinellidae) verwechselt werden können. Die Unterscheidungsmerkmale zu den Marienkäfern sind deren schlauchförmig verlängerte, gekrümmte Teil des männlichen Geschlechtsorgans (Sipho), das Fehlen der Brücke des Tentoriums, einer Skelettstruktur im Kopf und deren kürzere Fühler, die am Ende deutlicher keulenförmig erweitert sind.
Sowohl die Imagines, als auch die Larven leben mycetophag von Pilzen und Schimmelpilzen. Sie leben in verrottenden Pflanzen, Holz oder in den Fruchtkörpern von Pilzen.
In Europa sind die Stäublingskäfer mit 75 Arten und Unterarten vertreten, die sich in acht Unterfamilien aufteilen.[1]
Endomychidae, or handsome fungus beetles, is a family of beetles with representatives found in all biogeographic realms. There are around 120 genera and 1300 species. The family was established based on the type genus Endomychus, a genus erected in 1795 by Panzer which was applied to a species that Linnaeus called Chrysomela coccinea. As the common name suggests, Endomychidae feed on fungi. Crowson, in his influential treatment of the beetles, placed the family within the Cucujoidea. They have a tarsal formal of 4-4-4 or 3-3-3 and the wings lack a closed radial cell. The second antennal segment has a sensory appendage that is as long as the third antennal segment. The family has also been grouped with the Coccinellidae in a group called the Trimera for having pseudotrimerous tarsi.[1] A 2015 molecular phylogeny study found that the Cucujoidea were found to be non-monophyletic and the Endomychidae was refined with the removal of the Anamorphinae from within the family and elevated to the status of a full family, Anamorphidae. Mycetaeinae and Eupsilobiinae were also found not to belong within the clades of the core Endomychidae, and likewise reclassified into the families Mycetaeidae and Eupsilobiidae.[2]
The subfamilies that are included:
These 70 genera belong to the family Endomychidae as defined in the past (due to revisions, this may not be entirely accurate):
Data sources: i = ITIS,[3] c = Catalogue of Life,[4] g = GBIF,[5] b = Bugguide.net[6]
Endomychidae, or handsome fungus beetles, is a family of beetles with representatives found in all biogeographic realms. There are around 120 genera and 1300 species. The family was established based on the type genus Endomychus, a genus erected in 1795 by Panzer which was applied to a species that Linnaeus called Chrysomela coccinea. As the common name suggests, Endomychidae feed on fungi. Crowson, in his influential treatment of the beetles, placed the family within the Cucujoidea. They have a tarsal formal of 4-4-4 or 3-3-3 and the wings lack a closed radial cell. The second antennal segment has a sensory appendage that is as long as the third antennal segment. The family has also been grouped with the Coccinellidae in a group called the Trimera for having pseudotrimerous tarsi. A 2015 molecular phylogeny study found that the Cucujoidea were found to be non-monophyletic and the Endomychidae was refined with the removal of the Anamorphinae from within the family and elevated to the status of a full family, Anamorphidae. Mycetaeinae and Eupsilobiinae were also found not to belong within the clades of the core Endomychidae, and likewise reclassified into the families Mycetaeidae and Eupsilobiidae.
The subfamilies that are included:
Danascelinae Endomychinae (including Stenotarsinae) Epipocinae Leiestinae Lycoperdininae Merophysiinae Pleganophorinae XenomycetinaeEndomychidae es una familia de coleópteros polífagos. Tiene unos 130 géneros y 1800 especies de distribución mundial.[1][2]
Incluye las siguientes subfamilias:[3] Las siguientes subfamilias Anamorphidae, Mycetaeidae y Eupsilobiidae ahora son consideradas familias independientes.[4]
Endomychidae es una familia de coleópteros polífagos. Tiene unos 130 géneros y 1800 especies de distribución mundial.
Les Endomychidae sont une famille de coléoptères de la super-famille des Cucujoidea. Ce sont des coléoptères associés aux champignons.
Les plus vieux représentants de la famille datent du Crétacé et ont été trouvés dans de l'ambre de Birmanie.[1]
Anamorphinae - Danascelinae - Endomychinae - Epipocinae - Eupsilobiinae - Leiestinae - Lycoperdininae - Merophysiinae - Mycetaeinae - Pleganophorinae - Stenotarsinae - Xenomycetinae - †Tetrameropsinae
Les Endomychidae sont une famille de coléoptères de la super-famille des Cucujoidea. Ce sont des coléoptères associés aux champignons.
Les plus vieux représentants de la famille datent du Crétacé et ont été trouvés dans de l'ambre de Birmanie.
Endomychidae Leach, 1815, è una famiglia di Insetti dell'ordine dei Coleotteri (sottordine Polyphaga, superfamiglia Cucujoidea).
Gli adulti hanno un corpo di piccole dimensioni, lungo 2-6 mm, di forma ovoidale, più o meno oblunga e dorsalmente convessa.
Gli Endomichidi sono diffusi nella Regione Paleartica e in quella Neartica e sono associati a funghi o a materiale organico in decomposizione per il loro regime dietetico micetofago.
La famiglia si suddivide nelle seguenti sottofamiglie:[1]
Endomychidae Leach, 1815, è una famiglia di Insetti dell'ordine dei Coleotteri (sottordine Polyphaga, superfamiglia Cucujoidea).
Gli adulti hanno un corpo di piccole dimensioni, lungo 2-6 mm, di forma ovoidale, più o meno oblunga e dorsalmente convessa.
Gli Endomichidi sono diffusi nella Regione Paleartica e in quella Neartica e sono associati a funghi o a materiale organico in decomposizione per il loro regime dietetico micetofago.
Pelėsiavabaliai (lot. Endomychidae, angl. Handsome Fungus Beetles) – vabalų (Coleoptera) šeima.
Šeimai priklauso smulkūs, apskriti, ovalūs, į boružes panašūs, vabalai.
Pelėsiavabaliai ir jų lervos dažniausiai vystosi kerpėse, grybų pažeistoje, drėgnoje, pūvančioje medienoje, ypač po trūnijančių kelmų žieve. Kai kurios rūšys minta pelėsiniais grybais.
Lietuvoje pelėsiavabaliai reti. Dažniausiai aptinkama rūšis - Boružiškasis pelėsiavabalis (Endomychus coccineus)
Lietuvos pelėsiavabaliai:
Šeima: Pelėsiavabaliai (Endomychidae) Pošeimis: Endomychinae Gentis: Endomychus
Boružiškasis pelėsiavabalis Endomychus coccineus dažniausias pelėsiavabalis Pošeimis: Leiestinae Gentis: Leiestes Leiestes seminiger Pošeimis: Lycoperdininae Gentis: Lycoperdina Lycoperdina succincta Gentis: Mycetina 
Kryžiuotasis pelėsiavabalis Mycetina cruciata
Pelėsiavabaliai (lot. Endomychidae, angl. Handsome Fungus Beetles) – vabalų (Coleoptera) šeima.
Šeimai priklauso smulkūs, apskriti, ovalūs, į boružes panašūs, vabalai.
Pelėsiavabaliai ir jų lervos dažniausiai vystosi kerpėse, grybų pažeistoje, drėgnoje, pūvančioje medienoje, ypač po trūnijančių kelmų žieve. Kai kurios rūšys minta pelėsiniais grybais.
De zwamkevers (Endomychidae) vormen een familie van kevers. De familie is voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1815 door Leach.
De familie is als volgt onderverdeeld:[2]
Volgens een overzicht gepubliceerd in 2009 telde deze familie 130 geslachten en 1782 geldige soorten en ondersoorten, fossiele soorten meegerekend. 40% daarvan behoren tot de Lycoperdininae, de soortenrijkste onderfamilie.[3] De verdeling per onderfamilie is:
Onderfamilie Aantal geslachten Aantal soorten Merophysiinae 12 111 Pleganophorinae 3 24 Anamorphinae 37 174 Leiestinae 7 15 Mycetaeinae 2 8 Eupsilobiinae 6 13 Xenomycetinae 1 2 Danascelinae 2 2 Endomychinae 7 94 Epipocinae 4 166 Stenotarsinae 9 458 Lycoperdininae 40 713 Bronnen, noten en/of referentiesDe zwamkevers (Endomychidae) vormen een familie van kevers. De familie is voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1815 door Leach.
Soppmarihøner (Endomychidae) er en familie av biller som er nært beslektet med marihøner (Coccinellidae). Disse små til middelsstore billene kan grovt deles i to grupper. Den ene, som blant annet omfatter underfamilien soppmarihøner (Endomychinae) er middelsstore, glatte og gjerne kontrastrikt farget i svart og rødt. Den andre gruppen, som blant annet omfatter børstemarihøner (Mycetaeinae) og stokkmaurbiller (Leiestinae), er små, ensfarget rødbrune og ofte påfallende hårete. I alt blir disse billene gjerne delt inn i 12 underfamilier, fire av dem finnes i Norge med til sammen fem arter. Soppmarihønene lever, som navnet tyder på, på ulike slags sopp, for eksempel røyksopp og kjuker.
Små til middelsstore (1 – 7,5 mm) biller, kroppsformen varierer fra nesten sirkelrund til ganske avlang. På farge er de vanligvis enten matt svarte, svarte og røde eller ensfarget rødbrune. Mange av de mindre artene har oversiden kledt med fine, lange, oppstående hår. Hodet er forholdsvis lite. Antennene varierer mye i lengde og er maksimalt så lange som resten av kroppen. Slekten Trochoideus har antenner som bare består av fire ledd, det ytterste leddet er svært og danner en stor kølle. De andre slektene har vanligvis 11-leddete antenner. Antennene kan være fortykket mot spissen uten en tydelig kølle, eller de kan ha en tydelig, 1-3 leddet kølle. Brystskjoldet (pronotum) hos de større artene er mer eller mindre firkantet, med sterkt framskytende framhjørner, hos de mindre artene er det gjerne mer avrundet. Det er vanligvis bredre enn langt, og varierer i bredde mellom mindre enn halvparten så bredt som dekkvingene og like bredt som dem. Hos de fleste artene er det to lengdefurer med roten av brystskjoldet. Dekkvingene varierer i form fra nesten sirkelrunde til ganske lange og smale. Hos enkelte tropiske arter (blant andre i slekten Cacodaemon) bærer de flere lange pigger. Beina er forholdsvis lange og kraftige, føttene er enten fire-leddet med et svært lite tredje ledd, eller tre-leddet. Larvene er ofte fargerike likesom de voksne billene. Soppmarihønene kan ligne på slektningene marihøner (Coccinellidae), men kan som oftest skilles fra disse på at de har lengre og ikke så tydelig klubbeformede antenner, og på brystskjoldets to lengdefurer.
Soppmarihønene lever av sopp av ulike slag. De kan finnes på kjuker, på ulike slags sopp-fruktlegemer, under barken på døde trær, mellom råtnende plantedeler og i tilknytning til maur.
Silfverberg, H. 1992. Enumeratio Coleopterorum Fennoscandiae, Daniae et Baltiae (Liste over Nordens biller). Helsinki.
Zahradník, J. og Chvála, M. 1991. Teknologisk forlags store bok om insekter. N.W. Damm. Om soppmarihøner, s. 314-315.
Nettsiden insectimages.org, med et stort bildegalleri av soppmarihøner: [1]
Soppmarihøner (Endomychidae) er en familie av biller som er nært beslektet med marihøner (Coccinellidae). Disse små til middelsstore billene kan grovt deles i to grupper. Den ene, som blant annet omfatter underfamilien soppmarihøner (Endomychinae) er middelsstore, glatte og gjerne kontrastrikt farget i svart og rødt. Den andre gruppen, som blant annet omfatter børstemarihøner (Mycetaeinae) og stokkmaurbiller (Leiestinae), er små, ensfarget rødbrune og ofte påfallende hårete. I alt blir disse billene gjerne delt inn i 12 underfamilier, fire av dem finnes i Norge med til sammen fem arter. Soppmarihønene lever, som navnet tyder på, på ulike slags sopp, for eksempel røyksopp og kjuker.
Multimedia w Wikimedia Commons Wygłodkowate (Endomychidae) – rodzina chrząszczy z podrzędu wielożernych, serii (infrarzędu) Cucujiformia i nadrodziny Coccinelloidea. Liczy ponad 1000 gatunków[1]
Rodzina opisana została w 1815 roku przez Williama Elforda Leacha[2]. Dawniej umieszczana była buławkoczułkich (Clavicornia)[1]. W 2015 przeniesiona została z Cucujoidea do nowej nadrodziny Coccinelloidea. Wydzielono z niej wówczas również Anamorphinae, Mycetaeinae i Eupsilobiinae w osobne rodziny, Stenotarsinae włączono do Endomychinae oraz wyróżniono Cyclotominae[3].
Czułki stosunkowo długie, rzadko krótsze od długości głowy i przedplecza razem wziętych, zakończone zwykle trójczłonową buławką[1]. Szew czołowonadustkowy wyraźny, prosty, tylko u niektórych Merophysiinae łukowaty wygięty. Szkielet wewnętrzny głowy z zlanymi pośrodku ramionami przednimi tentorium i najczęściej obecnym corpotentorium[3]. Na przedpleczu występują wgłębione linie, zwykle jako poprzeczna bruzdka. U Eumorphinae na przedniej jego krawędzi obecna jest błona strydulacyjna. Panewki biodrowe wszystkich par odnóży z tyłu otwarte. Środkowe odnóża o biodrach kulistych, a tylne wydłużonych i rozsuniętych szeroko. Uda bywają zgrubiałe[1]. Stopy mogą mieć 3 lub 4 człony[3]. Odwłok o 5 lub 6 widocznych sternitach[1] i pięciu sprawnych parach przetchlinek. Na pierwszym jego widocznym sternicie brak linii zabiodrowych[3].
Chrząszcze mikofagiczne, preferujące szczególnie delikatną grzybnię grzybów nadrzewnych, choć notowane też żerowanie larw na porostach. Nieliczne gatunki myrmekofilne[1].
Rodzina rozsiedlona na całym świecie, z wyjątkiem Nowej Zelandii, Oceanii i Antylów. Większość tropikalna[1]. W Europie występuje 79 gatunków[4], z czego w Polsce 10[5].
Rodzina ta podzielona jest na 9 podrodzin[2][3]:
Wygłodkowate (Endomychidae) – rodzina chrząszczy z podrzędu wielożernych, serii (infrarzędu) Cucujiformia i nadrodziny Coccinelloidea. Liczy ponad 1000 gatunków
Endomychidae là một họ bọ cánh cứng với các đại diện được tìm thấy ở tất cả các vùng sinh thái. Có khoảng 120 chi và 1300 loài. Đây là loài ăn nấm.
.jpg)
Phương tiện liên quan tới Endomychidae tại Wikimedia Commons
Bài viết liên quan đến họ bọ cánh cứng Endomychidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Endomychidae là một họ bọ cánh cứng với các đại diện được tìm thấy ở tất cả các vùng sinh thái. Có khoảng 120 chi và 1300 loài. Đây là loài ăn nấm.
Плеснееды (лат. Endomychidae) — семейство жуков из надсемейства кукуйоидных (Cucujoidea). Самые ранние находки плеснеедов в ископаемом состоянии относятся к середине мелового периода (бирманский янтарь)[1].
Длина имаго 1—18 мм, личинок — 2—10 мм. Антенны обычно 11-члениковые (4—7 члениковые в подсемействе Pleganophorinae и 8—10 члениковые у большинства Anamorphinae) с булавой из 1—3 члеников. Лапки 3-х или 4-члениковые. Чёрные, коричневые, красные или жёлтые; часто с контрастирующими пятнами на переднеспинке и надкрыльях. Некоторые виды мимикрируют в окраске под жуков из семейств Chrysomelidae, Coccinellidae, Erotylidae и Tenebrionidae[2]. Питаются плесневыми грибами, также известен один хищный вид (Saula japonica) и несколько, предположительно мирмекофилов или термитофилов (Merophysia, Pleganophorus и другие)[3].
Относится к серии семейств Кукуйиформные (Cucujiformia, =Chrysomelomorpha). 12 подсемейств, 130 родов и более 1700 видов и подвидов (Shockley et al. 2009)[2]. В Европе 75 видов[4].
Плеснееды (лат. Endomychidae) — семейство жуков из надсемейства кукуйоидных (Cucujoidea). Самые ранние находки плеснеедов в ископаемом состоянии относятся к середине мелового периода (бирманский янтарь).
.jpg)
_(15437360456).jpg)
.jpg)
