Educational resource on fireflies/lightning bugs. Explores disappearance of fireflies in the US and worldwide.
Article from Colonial Pest about Fireflies and Bioluminescence
Los lampíridos (Lampyridae) son una familia de coleópteros polífagos qu'inclúi les lluciérnagues o bichos de lluz, caracterizaos pola so capacidá d'emitir lluz (bioluminiscencia). Conócense más de 2.000 especies. Munches puédense atopar en banzaos o nes árees húmedes y boscoses, onde les sos canesbes tienen una fonte d'alimentu abondoso. Son coleópteros de cuerpu nidiu rellacionaos a les families Lycidae, Phengodidae y Cantharidae, con distribución mundial de siquier 1900 especies conocíes.
Caracterizar por tener un par d'antenes delgaes y articulaes, élitros y un protórax modificáu de forma que casi cubre la cabeza. Na mayoría de les especies ye bien vultable'l dimorfismu sexual: mientres los machos algamen un desenvolvimientu completu similar al d'otros coleópteros, les femes caltienen un aspeutu larvariu, con élitros amenorgaos a escames y paécense más a cochinillas qu'a escarabayos, con pates gordoses y ensin nales, nun pudiendo asina volar....
La carauterística más distintiva de los lampíridos ye'l so cortexu nocherniegu, que consiste d'un diálogu complicáu ente los machos y les femes d'una especie. Típicamente los machos patrullen en busca de pareya con un vuelu carauterísticu mientres emiten secuencies de rellumos de lluz carauterístiques de cada especie. Les femes de la mesma especie pueden responder con rellumos específicos y asina el apareamiento puede asoceder.
Nes nueches templaes, ye posible ver a les luciérnagas femes allumase p'atraer a los machos que sobrevuelen. Si siéntense amenaciaes, desactiven la lluz. Xeneren lluz por aciu un órganu especial asitiáu so la cutícula (ectodérmico), asitiáu na parte inferior del abdome, n'intervalos de 6 a 8 segundos. Esta lluz producese por un procesu d'oxidación de la luciferina en presencia de la enzima luciferasa, qu'asocede bien rápido. Esti procesu recibe'l nome de bioluminiscencia y emite una lluz brilloso con poca elevación de la temperatura. Delles especies emiten la lluz con esquemes definíos de variación nos intervalos y el númberu de rellumos.
Dellos díes dempués del acoplamientu, la fema pon los güevos fertilizaos, baxu de la superficie de la tierra. Los güevos guaranse mientres 3 a 4 selmanes y entós salen d'ellos les canesbes, que tienen güeyos simples. Dalgunes faen llurigues soterrañes, y otres na corteza de los árboles.
Les canesbes de luciérnaga, conocíes como viermes de lluz, #alimentar de pequeños cascoxos y llimiagos. Paralizenlos con un fluyíu dixestivu que dixer el cuerpu del moluscu y depués zuquen el so alimentu. Dempués de meses d'alimentase #convertir en pupes mientres 7 a 20 díes y depués remanecen como adultos (imagos).
Lluces na nueche producíes por luciérnagas
Vierme de lluz
Machu
Órganu lluminosu
Los lampíridos (Lampyridae) son una familia de coleópteros polífagos qu'inclúi les lluciérnagues o bichos de lluz, caracterizaos pola so capacidá d'emitir lluz (bioluminiscencia). Conócense más de 2.000 especies. Munches puédense atopar en banzaos o nes árees húmedes y boscoses, onde les sos canesbes tienen una fonte d'alimentu abondoso. Son coleópteros de cuerpu nidiu rellacionaos a les families Lycidae, Phengodidae y Cantharidae, con distribución mundial de siquier 1900 especies conocíes.
İşıldaböcək , (Coleoptera) dəstəsindan bir böcək növü.
Əslində bu böcəyin verdiyi işığın odla da, istiliklə də bir əlaqəsi yoxdur. Bunun elmi adı 'soyuq işıqdır ki günümüzün texnologiyası bu işığı hələ süni olaraq yaratmağı bacara bilməmişdir. Elm adamları dünyada milyonlarla ildir mövcud olan bu təbiət texnologiyasının əvvəl iş mexanizmini həll etmək sonra da təqlid edərək insanlıq xidmətinə təqdim edə bilmək üçün işlərinə sürət vermişlər. Qısa bir zaman əvvəlinə qədər sürtünmə və ya istilik olmadan işıq əldə etmənin qeyri-mümkün olduğuna inanılırdı. Necə ki normal bir lampa özünə verilən enerjinin yüzdə 4′ünü, ağ işıq saçan lampa isə yüzdə 10′unu işığa çevirə bilir, geri qalanını istilik olaraq yayırsa, İşıldaböcəkdə da bənzər bir vəziyyət olduğunu düşünən elm adamları, böcəyin bu iş üçün istifadə etdiyi enerjinin hamısını işığa çevirə bildiyini müəyyən edikdə heyrətə düşdülər. Gələk İşıldaböcəyin işıq yaratma mexanizminə... Əslində İşıldaböcəyin işıq vermə reaksiyaları o qədər sürətlidir ki, bu funksiyanın addımlarını araşdırmaq az qala qeyri-mümkündür. Yəni işıq istehsal mexanizmi haqqındakı məlumatlar hələ nəzəriyyə kimi qalmaqdadırlar. Qəti olaraq bilinən bunun molekulyar səviyyədə kimyəvi bir əməliyyat olduğu, bəzi molekulların ayrılaraq daha yüksək enerjili hala və bu enerjini işığa çevirə bildikləridir. İşıldaböcəyin qarın bölgəsindəki işıq orqanında olan vəzilərdən, işığın əldə edilməsində rol oynayan iki əsas kimyəvi maddə yaradılmaqdadır. Bunlardan birincisinin kimyəvi quruluşu aydınlaşdırılmış və süni olaraq əldə edilmişdir. İkincisinin isə quruluşundakı sirr həll edilməsinə baxmayaraq süni olaraq yaradılması hələ mümkün ola bilməmişdir. İşıldaböcəklarında əmələ gələn iki kimyəvi birləşmənin də işıq verməyə tam olaraq bəs etmədiyi, böcəyin işıq bölgəsinə yaxın tənəffüs orqanının işıq vermə anında buranı oksigenlə bəsləməsi lazım olduğu da müəyyən edilmişdir. Bu sirrli böcəklərin 2000 növü olub erkək cinsləri uca bildikləri halda dişiləri qanadsızdırlar. Erkəklər dişiləri axtarmaq üçün gecələri uçarlar və işıqlarını bir-birləri ilə ünsiyyət qurmaq üçün istifadə edərlər. Ən yaxşı işıq keyfiyyətini inkişaf etmiş dişilər verir. İşıldaböcəklar gecələri 3 saat müddətində işıq verə bilərlər. Ümumiyyətlə dişləyərək zəhərlədikləri ilbizləri yedikləri üçün əhəngli torpaqların olduğu nəmli bölgələrdə daha çox görünürlər. Parlamağı təmin edən kimyəvi maddələr sayəsində, qəza ilə onu yeyən bir düşməni qusmaq məcburiyyətində qalar və bir daha başqa İşıldaböcək yeməyə təşəbbüs göstərməz. [1]
Els lampírids (Lampyridae) són una família de coleòpters polífags de la superfamília dels elateroïdeus, notables per llur capacitat de produir llum, fenomen conegut coma bioluminescència, per bé que no són els únics coleòpters que en produeixen. Hom en coneix més de 2.000 espècies, la major part tropicals. a Catalunya són freqüents les espècies Lampyris noctiluca i Nyctophila reichii.
Donat que són insectes molt populars, reben una gran quantitats de noms comus, especialment referits a les femelles i les larves; entre d'altres:[1] lluernes, belluernes, llumeneres, llumenetes, llumetes, llanternes, cuques/cuquet(e)s/cucs/verms/papes de llum, papes llumeneres, cuques llumeres, cuques/papes de Sant Joan, cucs/verms lluents, cucs de llumeneta, cuquets de llumeta, flarets, marietes de llum, papallums o papollums.
Els lampírids inclouen 5 subfamílies:[2]
Els lampírids (Lampyridae) són una família de coleòpters polífags de la superfamília dels elateroïdeus, notables per llur capacitat de produir llum, fenomen conegut coma bioluminescència, per bé que no són els únics coleòpters que en produeixen. Hom en coneix més de 2.000 espècies, la major part tropicals. a Catalunya són freqüents les espècies Lampyris noctiluca i Nyctophila reichii.
Světluškovití (Lampyridae) jsou čeleď brouků obecně známých jako světlušky. V současné době je popsáno asi 2 000 druhů v mírném a tropickém pásmu světa.
V České republice je nejhojněji zastoupeným druhem světluška menší.[1] (též svítilka třpytivá, Lamprohiza splendidula).[2]
Dospělí jedinci světlušek patří k broukům, u kterých se výrazným způsobem projevuje pohlavní dimorfismus. Samci světlušek mívají měkké podlouhlé tělo, které pokrývají ochlupené krovky, hlava je schována pod štítkem. Dospělé samičky nemají žádné krovky, takže se podobají larvám. Hlava samičky je ukryta pod štítkem stejně jako u samečka, od samečků je však zásadně odlišuje fakt, že samičky nemají vůbec žádné krovky. U některých druhů mohou být dospělé samičky rozlišeny od larvy pouze podle složeného oka. Ze známých druhů světlušek je jich nejvíce aktivních v noci (nocturnalita), jsou však i druhy (diurnální) aktivní ve dne i v noci. Většina diurnálních druhů nesvětélkuje, ačkoliv některé druhy zdržující se ve stinném prostředí mohou produkovat světelnou energii.
Světélkování způsobuje luciferin, který za přítomnosti luciferázy oxiduje na oxyluciferin za vzniku světla.
U dospělců slouží světélkování k hledání partnera, samice jsou jednak schopny podle charakteru světla rozlišit správný druh, jednak mohou v rámci druhu upřednostňovat určitý typ světla nebo záblesků (upřednostňovány jsou přitom záblesky s vyšší frekvencí). Světélkování může také hrát roli při lákání potravy.[2]
Larvám slouží světélkování pravděpodobně jako aposematické zbarvení, upozorňující predátory na to, že světlušky obsahují nechutné lucibufaginy.[2]
Samička světlušky se světélkujícím orgánem na abdomenu
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Firefly na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu světluškovití ve Wikimedia Commons
nadčeleď Bostrichoidea: Anobiidae • Bostrichidae • Dermestidae • Jacobsoniidae
nadčeleď Chrysomeloidea: Cerambycidae • Chrysomelidae • Megalopodidae • Orsodacnidae
nadčeleď Cleroidea: Acanthocnemidae • Chaetosomatidae • Cleridae • Melyridae • Phloiophilidae • Phycosecidae • Prionoceridae • Trogossitidae
nadčeleď Cucujoidea: Alexiidae • Biphyllidae • Boganiidae • Bothrideridae • Cavognathidae • Cerylonidae • Coccinellidae • Corylophidae • Cryptophagidae • Cucujidae • Discolomatidae • Endomychidae • Erotylidae • Helotidae • Hobartiidae • Kateretidae • Laemophloeidae • Lamingtoniidae • Languriidae • Monotomidae • Nitidulidae • Passandridae • Phalacridae • Phloeostichidae • Propalticidae • Protocucujidae • Silvanidae • Smicripidae • Sphindidae
nadčeleď Curculionoidea: Anthribidae • Attelabidae • Belidae • Brentidae • Caridae • Curculionidae • Ithyceridae • Nemonychidae
nadčeleď Lymexyloidea: Lymexylidae
nadčeleď Buprestoidea: Buprestidae • Schizopodidae
nadčeleď Byrrhoidea: Byrrhidae • Callirhipidae • Chelonariidae • Cneoglossidae • Dryopidae • Elmidae • Eulichadidae • Heteroceridae • Limnichidae • Lutrochidae • Psephenidae • Ptilodactylidae
nadčeleď Dascilloidea: Dascillidae • Rhipiceridae
nadčeleď Elateroidea: Artematopodidae • Brachypsectridae • Cantharidae • Cerophytidae • Drilidae • Elateridae • Eucnemidae • Lampyridae • Lycidae • Omalisidae • Omethidae • Phengodidae • Plastoceridae • Podabrocephalidae • Rhinorhipidae • Telegeusidae • Throscidae
Světluškovití (Lampyridae) jsou čeleď brouků obecně známých jako světlušky. V současné době je popsáno asi 2 000 druhů v mírném a tropickém pásmu světa.
V České republice je nejhojněji zastoupeným druhem světluška menší. (též svítilka třpytivá, Lamprohiza splendidula).
Ildfluer (Lampyridae) er en familie af biller. To af familiens arter findes i Danmark, sankthansorm og lille sankthansorm.
Die Leuchtkäfer oder auch Glühwürmchen (Lampyridae) sind eine Familie der Käfer mit weltweit etwa 2000 Arten, die innerhalb der Überfamilie Weichkäferartige (Elateroidea)[1] geführt werden.
Viele, aber nicht alle Arten dieser Familie sind in der Lage, Lichtsignale zur Kommunikation auszusenden. Manchmal wird der Name „Leuchtkäfer“ als Bezeichnung aller Käfer verwendet, die Leuchtorgane besitzen. Außer den Leuchtkäfern im engeren Sinne gehören dazu die Federleuchtkäfer (Phengodidae) und einzelne Arten anderer Familien (Laufkäfer, Schnellkäfer, Prachtkäfer).
In den meisten Fällen werden die Leuchtsignale ausgesendet, damit männliche und weibliche Tiere zur Paarung zueinanderfinden. Die Signale selbst sind ganz unterschiedlich. Bei manchen Arten besitzen nur die Weibchen Leuchtorgane, bei anderen beide Geschlechter. Manche Arten blinken, andere senden Dauerlicht aus. Die Signale sind arttypisch und unterscheiden sich in Länge und Rhythmus. Beim nordamerikanischen Photinus pyralis haben auch die Männchen Leuchtorgane, wobei die etwa zweisekündige Verzögerung der Antwort des Weibchens für die Erkennung entscheidend ist. Bei einigen Arten – zum Beispiel Pteroptyx gelasina und Pteroptyx similis – synchronisieren alle Käfer der Umgebung ihre Blinksignale, so dass ganze Busch- oder Baumreihen im gleichen Takt blinken.[2]
Weibchen aus der Gattung Photuris können die Blinksignale von Photinus-Weibchen nachahmen (Mimikry). Damit locken sie Photinus-Männchen an, um sie zu verspeisen. Einige Photuris-Arten haben sogar ein ganzes Repertoire von Signalen verschiedener Photinus-Arten, je nachdem, welche Art gerade unterwegs ist.
Alle Leuchtkäferarten strahlen ihre Signale nur bei Nacht aus. Die Signale sind nicht hell genug, um auch bei Tag Partner anlocken zu können. Die Leuchtperiode der Leuchtkäfer in Mitteleuropa liegt in der Regel zwischen Juni und Juli und hängt von der Witterung und der Art des Leuchtkäfers ab.[3]
Bei vielen Leuchtkäferarten sind die Weibchen flugunfähig. Sie sind dann im Allgemeinen größer als das Männchen und können so mehr Eier produzieren.
Die Erzeugung von (kaltem) Licht durch Lebewesen wird Biolumineszenz genannt. Bei Leuchtkäfern reagiert dabei Luciferin unter Anwesenheit des Katalysator-Enzyms Luciferase mit ATP und Sauerstoff (Oxidation). Die dabei freigesetzte Energie wird in Form von Licht und als Wärme abgegeben, die Quantenausbeute liegt bei 0,4…0,6,[4] einem relativ hohen Wert für Chemolumineszenz.
Am Unterteil des Hinterleibs befinden sich weiße Bereiche, an denen der Käferpanzer rau und für Licht durchlässig ist. Im Inneren liegt eine weiße Schicht, die das Licht reflektiert. Dadurch sind die weißen Bereiche auch am Tag zu sehen.
Die Menge des nach außen gelangenden Lichts ist so verhältnismäßig hoch. Dies ist auf die innere und äußere Beschaffenheit der Leuchtorgane zurückzuführen. Forschern gelang es in einer länderübergreifenden Studie, die Lichtausbeute von herkömmlichen Galliumnitrid-Leuchtdioden zu steigern, indem sie sie mit einer ähnlich beschaffenen Außenschicht versahen.[5]
Der Leuchtmechanismus ist auch in der Forschung von großer Bedeutung.
Leuchtkäfer sind auf allen Kontinenten mit Ausnahme der Antarktis zu finden. Die am stärksten leuchtende Art, Photinus pyralis, ist in Mittel- und Südamerika beheimatet.
In Mitteleuropa leben drei Arten:
Vertreter der Gattung Luciola (Luciola italica und L. lusitanica), ursprünglich aus dem Mittelmeerraum, kommen lokal auch nördlich der Alpen vor. Diese Populationen sind auf absichtliche oder unabsichtliche Aussetzungen zurückzuführen.[3][6]
Beim Kleinen und Großen Leuchtkäfer sind nur die Weibchen flugunfähig, beim Kurzflügel-Leuchtkäfer auch die Männchen. Da männliche Große Leuchtkäfer keine funktionsfähigen Leuchtorgane besitzen, sind fliegende leuchtende Exemplare in Mitteleuropa entweder männliche Kleine Leuchtkäfer oder männliche Vertreter der Gattung Luciola (die Weibchen sind zwar beflügelt, fliegen jedoch nicht). Im Gegensatz zum Großen und Kleinen Leuchtkäfer ist das Leuchten in der Gattung Luciola blinkend.[3]
Leuchtkäfer werden vereinzelt als die ewig lebenden Seelen von Verstorbenen angesehen. In China wurden Leuchtkäfer als charakteristisch für verarmte Studenten betrachtet, da man diesen nachsagte, beim nächtlichen Studieren als einzige Lichtquelle über Glühwürmchen zu verfügen.[7]
Die Leuchtkäfer oder auch Glühwürmchen (Lampyridae) sind eine Familie der Käfer mit weltweit etwa 2000 Arten, die innerhalb der Überfamilie Weichkäferartige (Elateroidea) geführt werden.
Viele, aber nicht alle Arten dieser Familie sind in der Lage, Lichtsignale zur Kommunikation auszusenden. Manchmal wird der Name „Leuchtkäfer“ als Bezeichnung aller Käfer verwendet, die Leuchtorgane besitzen. Außer den Leuchtkäfern im engeren Sinne gehören dazu die Federleuchtkäfer (Phengodidae) und einzelne Arten anderer Familien (Laufkäfer, Schnellkäfer, Prachtkäfer).
Ang alitaptap (Ingles: firefly) ay isang espesye ng mga kulisap.[1]
Ang lathalaing ito na tungkol sa Kulisap ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang alitaptap (Ingles: firefly) ay isang espesye ng mga kulisap.
Cika-Cika nyaéta ngaran sato sagedé béas anu bisa hiber, ari hiberna ti peuting bari ngaluarkeun cahya ketap-ketip [2]. cika-cika nu bikangna disebut kunang-kunang [2]. Kunang-Kunang nyaéta cicika atawa Cika Cika bikangna[2]. kunang-kunang henteu ketap-ketip siga cika-cika jaluna, tapi mineung ngabaranyay waktu hiber[2].
Cahya cika-cika pohara jiga jenis-jenis cahya séjén, iwal ti cahya éta dihasilkeun tanpa panas [3]. Jenis cahya ieu dingaranan "luminescence"[3]. Dina cika-cika, cahya luminescence dihasilkeun ku hiji zat anu dingaranan "luciferin"[3]. Zat ieu ngahiji jeung oksigén pikeun ngahasilkeun cahya[3]. Tapi réaksi ieu moal lumangsung kajaba lamun aya zat séjén, nu dingaranan "luciferase"[3]. Luciferase téh minangka katalisator, nyaéta zat éta mantuan lumangsungna reaksi kimia, tapi lain mangrupa bagian ti réaksi kimia éta[3]. Dina harti séjén, cika-cika miboga zat-zat luciferin sarta luciferase di jero awakna[3]. Zat luciferase nyieun zat luciferin bisa meuleum sarta ngahasilkeun cahaya[3].
Cahya cika-cika ieu bisa mantuan cika-cika pikeun néangan papasanganana.[3] Maksud séjén ti cahya cika-cika meureun nyaéta minangka bewara ka manuk-manuk anu néangan dahar peuting.[3] Ku kituna manuk-manuk éta bisa nyingkahan kunang-kunang.[3]
Para Ilmuwan masih ngarasa yén sabenerna maranéhanana henteu nyaho naha cahya-cahya ieu penting pikeun kunang-kunang, alatan pedaran nu disebatkeun éta kasampak teu penting.[3] Maranéhanana mikir yén cahya éta téh meureun mangrupa produk sampingan ti prosés kimia séjén anu lumangsung di jero awak cika-cika.[3]
Cika-Cika nyaéta ngaran sato sagedé béas anu bisa hiber, ari hiberna ti peuting bari ngaluarkeun cahya ketap-ketip . cika-cika nu bikangna disebut kunang-kunang . Kunang-Kunang nyaéta cicika atawa Cika Cika bikangna. kunang-kunang henteu ketap-ketip siga cika-cika jaluna, tapi mineung ngabaranyay waktu hiber.
Tekst üüb Öömrang Driikraaben (fe. glemwörmer) (Lampyridae) san en famile faan kraaben mä amanbi 2.000 slacher. Jo kön uun't jonken locht.
– Saamlang faan bilen of filmer
Wikispecies hää en artiikel tu: Driikraaben (fe. glemwörmer) (Lampyridae) san en famile faan kraaben mä amanbi 2.000 slacher. Jo kön uun't jonken locht.
D'Gehaansfénkelcher (wëssenschaftlech: Lampyridae), och nach Gehaansdéiercher, Gehaanswiermecher oder Gehaansliichtecher genannt, sinn eng Famill vu Kiewerleke mat weltwäit ca. 2000 Aarten. Si si bekannt fir hir biolumineszent Eegenschaften déi se am Däischtere liichten dinn. Awer net all Aarten aus där Famill kënne liichten. Bei verschiddenen Aarte liichten d'Weibercher, bei anere just d'Männercher, a bei nees aneren (z.B. bei der nordamerikanescher Photinus pyralis oder der europäescher Lamprohiza splendidula) kënne s'alle béid liichten. Et hänkt och vun der Aart of, ob d'Gehaansfénkelcher dauerhaft liichten oder nëmmen a reegelméissegen Zäitofstänn Liichtimpulser ofginn. Et gëtt souguer Aarte wéi z. B. d'Pteroptyx gelasina oder d'Pteroptyx similis, bei deenen alleguer d'Gehaansfénkelcher an der Ëmgéigend déi Liichtimpulser zäitgläich ofginn an domat ganz Hecken- oder Bamreie synchron blénken doen.
A Mëtteleuropa komme véier Aarte vu Gehaansfénkelcher vir.
De Klenge Gehaansfénkelchen (Lamprohiza splendidula Linnaeus, 1767) gëtt 8 bis 10 Millimeter grouss. Am Géigesaz zu de Männercher kënnen d'Weibercher net fléien. Alle béid awer, a souguer d'Larven an och d'Eeër, kënne liichten. D'Liichte vun de Männercher ass net permanent, wärend d'Weibercher dauerhaft liichten. Charakteristesch fir dës Aart sinn déi zwou transparent Plazen um Kapp.
De Grousse Gehaansfénkelchen (Lampyris noctiluca Linnaeus, 1767) gëtt 10 bis 12 (Männercher) respektiv 15 bis 20 (Weibercher) Millimeter grouss. Hei sinn et och nëmmen d'Männercher, déi fléie kënnen. Allerdéngs liichte bei där Aart nëmmen d'Weibercher. D'Liichte vun de Weibercher ass dobäi grad sou konstant wéi dat vun de Lamprohiza splendidula-Weibecher a ka liicht mat deene verwiesselt ginn.
De Gehaansfénkelche mat klenge Flilleken (Phosphaenus hemipterus (Goeze, 1777)) gëtt 6 bis 8 Millimeter grouss a kann net fléien. D'Weibercher kënne liichten, allerdéngs nëmme ganz schwaach.
Den Italieenesche Gehaansfénkelchen (Luciola italica (Linnaeus, 1767)) ass mat 5-8 mm Gréisst (Männercher) déi klengst mëtteleuropäesch Gehaansfénkelchenaart, woubäi d'Weibercher e wéineg méi laang a breet sinn. D'Weibercher sëtze blànkend um Buedem, d'Männercher fléien a blénken mat engem wäisse Liicht.[1]
Zu Lëtzebuerg kommen dräi Aarte vu Gehaansfénkelcher vir [2]:
D'Gehaansfénkelcher (wëssenschaftlech: Lampyridae), och nach Gehaansdéiercher, Gehaanswiermecher oder Gehaansliichtecher genannt, sinn eng Famill vu Kiewerleke mat weltwäit ca. 2000 Aarten. Si si bekannt fir hir biolumineszent Eegenschaften déi se am Däischtere liichten dinn. Awer net all Aarten aus där Famill kënne liichten. Bei verschiddenen Aarte liichten d'Weibercher, bei anere just d'Männercher, a bei nees aneren (z.B. bei der nordamerikanescher Photinus pyralis oder der europäescher Lamprohiza splendidula) kënne s'alle béid liichten. Et hänkt och vun der Aart of, ob d'Gehaansfénkelcher dauerhaft liichten oder nëmmen a reegelméissegen Zäitofstänn Liichtimpulser ofginn. Et gëtt souguer Aarte wéi z. B. d'Pteroptyx gelasina oder d'Pteroptyx similis, bei deenen alleguer d'Gehaansfénkelcher an der Ëmgéigend déi Liichtimpulser zäitgläich ofginn an domat ganz Hecken- oder Bamreie synchron blénken doen.
Gleujwörmkes (Nederlands: Glimworm of vuurvlieg) zint gein wörm en ouch gein vlege meh klein keverkes. In Nederland kómme de groate of gewone (Lampyris noctiluca), de kleine (Lamprohiza splendidula) en de kortsjildgleujwörm (Phosphaenus hemipterus) veur in de bösj, bösjrand en in weie.
Gleujwörmkes ete es larf veural óngewervelde sjlekke en zint daorum nöttige bièskes. De volwasse keverkes ete nieks miè en leve nog 'n paar weke es "imago".
Gleujwörmkes höbbe de typische eigesjap um leech te producere (bioluminescentie). Dat gebeurt in apaarte organe aan ’t achterlief. De leechsignale, die meistal geelgreun van kleur zin, were oetgesjtraold door volwasse bièskes, die ziech zoa onderein probere te vinge bie de veurtplanting. Bie sómmige soorte lokke vruikes, zonder vleugele, de vlegende mennekes door onaafgebroke te sjiene. Bie ander soorte make de mennekes ziech bekènd door specifieke flitscodes oet te zende woa-op de wiefkes dan wir mèt ’n soortspecifieke flitscode reagere.
Gleujwörmkes (Nederlands: Glimworm of vuurvlieg) zint gein wörm en ouch gein vlege meh klein keverkes. In Nederland kómme de groate of gewone (Lampyris noctiluca), de kleine (Lamprohiza splendidula) en de kortsjildgleujwörm (Phosphaenus hemipterus) veur in de bösj, bösjrand en in weie.
Hóe-kim-ko· (mā hō-chò Hóe-kim-chheⁿ) sī 1 khoán ē poe, àm-sî koh ē hoat-kng ê thâng. Sio̍k-î Lampyridae-kho, chit lūi ē-kha koh pun chò 2000-gōa-ê chéng. Si̍t-chè-siōng kan-na kî-tiong chi̍t-kóa-á chéng ē sih, bo̍k-te̍k sī beh siâⁿ ī-sèng.
Scanning electron micrograph of a firefly
Photuris pennsylvanicus
Icpitl (Lampyridae) ce yolcatzin, atepipitztli.
Konang ya iku jinising gegremet kang bisa ngetokaké sunar saka awake, kang racaké katon ing wektu wengi. Kéwan ini kalebu ing leuarga Lampyridae, ya iku salah siji jinis kumbang. Kéwan iki bisa tinemu ing laladan tropis apadene laladan patang mangsa, kanthi cacah spésies watara 2.000. Kéwan iki mligi tinemu ing laladan kang teles upamané rawa, sawah lan alas kang teles, kang akèh pangan kanggo anake.
Sunar saka konang pigunane kanggo ngenali siji lan sijiné, uga dadi tandha nalika kawin.
Koukouy se yon ensèk. firefly
Ninakuru, Nina-nina icha Inchipala nisqakunaqa (familia Lampyridae) huk suntukunam, tutapi k'anchaqmi. Chinakuna mana phawaptin, urqukunataq chinaman phawan yuqunakunapaq. Ninakurukunap qirisankunaqa ch'urukunatam mikhun.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Ninakuru
Ninakuru, Nina-nina icha Inchipala nisqakunaqa (familia Lampyridae) huk suntukunam, tutapi k'anchaqmi. Chinakuna mana phawaptin, urqukunataq chinaman phawan yuqunakunapaq. Ninakurukunap qirisankunaqa ch'urukunatam mikhun.
Chăng-kō̤ Mìng-dĕ̤ng-ngṳ̄ Háng-cê gì bēng-buōng. / 參考閩東語漢字其版本。
Nàng-muōi-sĭng (𧕴尾星, 藍尾星 hĕ̤k-ciā 南尾星, hiêng-câi nè̤ng iâ â̤ tĕ̤k „làng-muōi-sĭng“) sê siŏh cṳ̄ng tè̤ng, gáu màng-buŏ gì sèng-âu ĭ gì piăng-âu â̤ huák chók liŏh-sáik gì guŏng.
Chăng-kō̤ Mìng-dĕ̤ng-ngṳ̄ Háng-cê gì bēng-buōng. / 參考閩東語漢字其版本。
Nàng-muōi-sĭng (𧕴尾星, 藍尾星 hĕ̤k-ciā 南尾星, hiêng-câi nè̤ng iâ â̤ tĕ̤k „làng-muōi-sĭng“) sê siŏh cṳ̄ng tè̤ng, gáu màng-buŏ gì sèng-âu ĭ gì piăng-âu â̤ huák chók liŏh-sáik gì guŏng.
Švėtvombuolė, švėtravombuolė (luotīnėškā: Lampyridae, onglėškā: Fireflies, Lightning bugs, vuokīškā: Leuchtkäfer) īr vombuolis (Coleoptera), katrū polks padėrb šeima.
Lietovuo gīvenontiu švėtvombuoliu patalės īr ba sparnū ėr ontsparniu, ėšruod kāp lervas, vuo patėnā īr so sparnās. Skėlvė galėnie posie īr nakti švėitontis fosfuora uorgans, katros padėrbts ėš fotogenėniu lāsteliu.
Švėtvombuolė patėnu kūns īr rodā pėlks, apatė īr geltuona. Ontsparnē taškoutė ė smolkē raukšlietė ī. Patėnu akis stombesnės ėr īr artiau vėina kėtuos nekāp pas patalės.
Lervas ī pluokštės, anū vėršos tomsos īr.
Gīven lapoutiu mediu pakroštiūs, terp kēsu ė žuoliū, šlapiūs vėitūs.
Με την ονομασία πυγολαμπίδες είναι γνωστά τα έντομα της οικογένειας Λαμπυρίδες (Lampyridae), η οποία ανήκει στην τάξη κολεόπτερα. Χαρακτηρίζονται από τη χρήση βιοφωταύγειας κατά τη διάρκεια του λυκόφωτος για να προσελκύουν συντρόφους ή λεία. Οι πυγολαμπίδες παράγουν «κρύο φως», χωρίς εκπομπή στην υπέρυθρη ή υπεριώδη ακτινοβολία. Το χημικά παραγόμενο φως στην κοιλιά τους μπορεί να έχει χρώμα κίτρινο, πράσινο ή αχνό κόκκινο, με μήκος κύματος ανάμεσα στα 510 και τα 670 νανόμετρα.[1] Το ένζυμο λουσιφεράση δρα πάνω στην λουσιφερίνη παρουσία ιόντων μαγνησίου, ATP και οξυγόνου για να παραγάγει φως.
Περίπου 2.000 είδη πυγολαμπίδων έχουν βρεθεί στα εύκρατα και τροπικά κλίματα. Πολλές απαντώνται σε έλη ή σε υγρές δασώδεις περιοχές όπου οι νύμφες έχουν άφθονη τροφή. Οι νύμφες εκπέμπουν και αυτές φως. Σε πολλά είδη, τόσο τα αρσενικά όσο και τα θηλυκά μπορούν να πετούν, αλλά σε άλλα είδη, τα θηλυκά είναι ανίκανα πτήσης.[2]
Πυγολαμπίδες σε δάσος
Lampyris noctiluca
Με την ονομασία πυγολαμπίδες είναι γνωστά τα έντομα της οικογένειας Λαμπυρίδες (Lampyridae), η οποία ανήκει στην τάξη κολεόπτερα. Χαρακτηρίζονται από τη χρήση βιοφωταύγειας κατά τη διάρκεια του λυκόφωτος για να προσελκύουν συντρόφους ή λεία. Οι πυγολαμπίδες παράγουν «κρύο φως», χωρίς εκπομπή στην υπέρυθρη ή υπεριώδη ακτινοβολία. Το χημικά παραγόμενο φως στην κοιλιά τους μπορεί να έχει χρώμα κίτρινο, πράσινο ή αχνό κόκκινο, με μήκος κύματος ανάμεσα στα 510 και τα 670 νανόμετρα. Το ένζυμο λουσιφεράση δρα πάνω στην λουσιφερίνη παρουσία ιόντων μαγνησίου, ATP και οξυγόνου για να παραγάγει φως.
Περίπου 2.000 είδη πυγολαμπίδων έχουν βρεθεί στα εύκρατα και τροπικά κλίματα. Πολλές απαντώνται σε έλη ή σε υγρές δασώδεις περιοχές όπου οι νύμφες έχουν άφθονη τροφή. Οι νύμφες εκπέμπουν και αυτές φως. Σε πολλά είδη, τόσο τα αρσενικά όσο και τα θηλυκά μπορούν να πετούν, αλλά σε άλλα είδη, τα θηλυκά είναι ανίκανα πτήσης.
Баҙлауыҡ (лат. Lampyridae, рус. Светляки́) — Рәсәйҙең урмандарында, еүеш болондарында осрай торған, июнь-июль айҙарында төнөн яҡтырып күренә торған йомшаҡ тәнле ҡуңыҙ[1]; ҡарһаҡ өлөшөндә яҡтыртыу сигменты булған ҡаты ҡанатлы бөжәктәр ғаиләһе.
Яҡтыртыу органы тиренең тышҡы ҡатламында урынлашҡан, яҡтыртыуҙы фотоген күҙәнәктәр башҡара. Был күҙәнәктәр аҫтында һөт кислотаһы кристалдары урынлашҡан. Трахеялар буйлап фотоген күҙәнәктәргә кислород килә һәм окислау процессында яҡтылыҡ бүленеп сыға.
Бөжәктәрҙең личинкалары һәм йомортҡалары ла баҙлауыҡ булып яҡтырта.
Баҙлауыҡ (лат. Lampyridae, рус. Светляки́) — Рәсәйҙең урмандарында, еүеш болондарында осрай торған, июнь-июль айҙарында төнөн яҡтырып күренә торған йомшаҡ тәнле ҡуңыҙ; ҡарһаҡ өлөшөндә яҡтыртыу сигменты булған ҡаты ҡанатлы бөжәктәр ғаиләһе.
Яҡтыртыу органы тиренең тышҡы ҡатламында урынлашҡан, яҡтыртыуҙы фотоген күҙәнәктәр башҡара. Был күҙәнәктәр аҫтында һөт кислотаһы кристалдары урынлашҡан. Трахеялар буйлап фотоген күҙәнәктәргә кислород килә һәм окислау процессында яҡтылыҡ бүленеп сыға.
Бөжәктәрҙең личинкалары һәм йомортҡалары ла баҙлауыҡ булып яҡтырта.
Гэрэлт цох
Светулките (Lampyridae) се семејство на инсекти од редот тврдокрилци со над 2.000 опишани видови. Тие се бубачки со меко тело, и вообичаено се нарекуваат светулки поради видлива употреба на биолуминисценција за време на самрак со што привлекуваат друга светулка за парење или плен. Светулките создаваат „ладна светлина“, без инфрацрвени или ултравиолетови фреквенции. Оваа хемиски произведена светлина од долниот дел на стомакот може да биде жолта, зелена или бледо црвена, со бранова должина од 510 до 670 нанометри.[4]
Светулките ги има во умерена и тропска клима. Многу од нив се наоѓаат во мочуриштата или во влажни, шумски области каде нивните ларви имаат изобилство извори на храна. Некои видови се нарекуваат „светлечки црви“ во Евроазија и на други места. Сите познати видови светулки светат, но само некои возрасни произведуваат светлина, а местоположбата на органот кој свети варира меѓу видовите и меѓу половите од ист вид. Формата на инсектот што испушта светлина варира од вид до вид (на пример, во светлечкиот црв пронајден во Велика Британија, (Lampyris noctiluca), женката е таа која најлесно се забележува.[5][6]) Кај многу видови на светулки, и машките и женските единки летаат, но кај некои видови, женките единки не летаат.[7]
Светулките имаат големи разлики во нивниот изглед, се разликуваат според бојата, формата, големината и карактеристиките како што се антените, на пример. Возрасните може да се разликуваат драстично по големина во зависност од видот, при што најголемата единка е долга до 2,54 сантиметари. Женките на некои видови се слични по изглед со машките. Најпознатата светулка е ноќната светулка,[8] иако бројни видови се дневни. Повеќето дневни видови не се луминисцентни; сепак, некои видови што остануваат во сеновити области може да создадат светлина.
Неколку дена по парењето, една женка ги положува оплодените јајца на или веднаш под површината на земјата. Јајцата се извеваат три до четири недели подоцна, а ларвите се хранат до крајот на летото. Ларвите на светулките имаат едноставни очи.
Светулките хибернираат во текот на зимата додека се во фаза на ларви, а некои видови неколку години. Некои го прават ова со закопување под земја, додека други наоѓаат места на кората или под кората на дрвјата. Тие се појавуваат во пролетта. После неколку недели хранење со други инсекти, полжави и црви, тие се во фаза на кукли од една до две и пол недели, па се појавуваат како возрасни. Ларвите на повеќето видови се специјализирани грабливци и се хранат со други ларви, копнени и голи полжави. Исхраната на возрасните варира: некои се грабливци, додека други се хранат со растителен полен или нектар. Некои, како европската светулка, Lampyris noctiluca, немаат уста.
Производството на светлина кај светулките се должи на еден вид хемиска реакција наречена биолуминисценција. Овој процес се јавува во специјализирани органи кои емитуваат светлина, обично на долниот дел од стомакот на светулката. Ензимот луцифераза делува на луциферинот, во присуство на јони на магнезиум, АТП и кислород и произведува светлина. Кодирањето на гените за овие супстанции е вметнато во многу различни организми. Џон Деј ја разгледал генетиката на биолуминисценција на светулка, фокусирајќи се на луцифераза.[9] Светулкината луцифераза се користи во форензиката, а ензимот има медицински намени - особено за откривање на присуство на АТП или магнезиум. Сите светулки светат додека се ларви, веројатно како предупредувачки сигнал за грабливците, бидејќи многу ларви на светулка содржат хемикалии што се невкусни или отровни.[10][11]
Кај возрасните светулки се сметаше дека светлината првично се користи за предупредување, но сега се знае дека нејзината примарна цел е избор на партнер.[10][12] Возрасните единки имаат најразлични начини за комуникација со другите: постојан сјај, трепкање и употреба на хемиски сигнали, кои не се поврзани со системите за светење.[13] Хемиските сигнали или феромоните се првите начини на сексуална комуникација.[14] Сигналите, без оглед дали се фото или хемиски, им овозможуваат на светулките да ги идентификуваат партнерите од сопствениот вид. Светкањето се разликува во времетраење, боја и повторување, како и географски.[15]
Многу светулки не произведуваат светлина. Обично ова се денски видови, како што се оние вод родот Ellychnia. Некои денски светулки кои живеат главно во места под сенка, на пример под високи дрвја, светат. Светулките кои не светат, користат феромони за да најдат партнер. Според тоа, може да се претпостави дека феромоните се користат за парење, додека светењето се користи како предупредувачки сигнал. Исто така, беше откриено дека машките единки можат да најдат женки без употреба на визуелни знаци.[16]
Бројот на светулките опаѓа низ целиот свет, од различни причини.[17] Светулката, како и многу други организми, е директно засегната од промената на користењето на земјиштето (на пр. областите во кои живеат се претворени во нешто друго), што е идентификувана како главен двигател на промените на биодиверзитетот во копнените екосистеми.[18] Пестицидите и отстранувачите на плевел се исто така веројатна причина за намалување на бројот на светулки.[19]
Конечно, бидејќи светулките зависат од сопствената светлина за репродукција[20] тие се исто така многу чувствителни на нивото на светлина во нивната животна средина, како и на загадувањето на светлината. [21] Повеќе неодамнешни истражувања детално ги испитуваат ефектите од вештачкото ноќно осветлување врз светулките. [22] [23]
Светулките се харизматични (што е редок квалитет кај инсектите) и лесно се забележуваат од секого, поради што се добри модели за испитување на ефектите од светлината врз ноќните видови; и конечно, заради нивниот брз одговор на промените во животната средина, тие се добри биопоказатели за ефектите од вештачкото ноќно осветлување.[21]
Светулките (Lampyridae) се семејство на инсекти од редот тврдокрилци со над 2.000 опишани видови. Тие се бубачки со меко тело, и вообичаено се нарекуваат светулки поради видлива употреба на биолуминисценција за време на самрак со што привлекуваат друга светулка за парење или плен. Светулките создаваат „ладна светлина“, без инфрацрвени или ултравиолетови фреквенции. Оваа хемиски произведена светлина од долниот дел на стомакот може да биде жолта, зелена или бледо црвена, со бранова должина од 510 до 670 нанометри.
Светулките ги има во умерена и тропска клима. Многу од нив се наоѓаат во мочуриштата или во влажни, шумски области каде нивните ларви имаат изобилство извори на храна. Некои видови се нарекуваат „светлечки црви“ во Евроазија и на други места. Сите познати видови светулки светат, но само некои возрасни произведуваат светлина, а местоположбата на органот кој свети варира меѓу видовите и меѓу половите од ист вид. Формата на инсектот што испушта светлина варира од вид до вид (на пример, во светлечкиот црв пронајден во Велика Британија, (Lampyris noctiluca), женката е таа која најлесно се забележува.) Кај многу видови на светулки, и машките и женските единки летаат, но кај некои видови, женките единки не летаат.
Wikispeciesप्रकार टॅक्सॉन याचे नावाने नामकरण 
अधिकार नियंत्रण 
काजवा हा प्रकाश टाकणारा किडा आहे.
.
पुण्यामधे काजवे पहायचे असतील तर मुळशी तालुक्यातील वांदरे ह्या गावी जावे. नजरेचे पारणे फिटेल . आषाढ महिन्यामधे काजव्यांचे मेटिंग होते, त्यावेळी खूप काजवे चमकत असतात.
काजवा हा प्रकाश टाकणारा किडा आहे.
जुगनू या खद्योत (Firefly) कीटों का एक परिवार (family) है। इनके पंख होते हैं। ये जीवदीप्ति उत्पन्न करके अपने संगी को आकृष्ट करते हैं या दूसरे जानवरों का शिकार करने के लिये इसका उपयोग करते हैं। इनके द्वारा उत्पन्न प्रकाश पीला, हरा, लाल आदि हो सकता है। यह प्रकाश रासायनिक क्रिया द्वारा उत्पन्न किया जाता है। इसमें अवरक्त (infrared) और पराबैंगनी (ultraviolet) आवृत्तियाँ नहीं होतीं।
जुगनू की चमक ल्युसिफेरेस नामक प्रोटीनों के कारण होता है.... 111Nitish111
जुगनू या खद्योत (Firefly) कीटों का एक परिवार (family) है। इनके पंख होते हैं। ये जीवदीप्ति उत्पन्न करके अपने संगी को आकृष्ट करते हैं या दूसरे जानवरों का शिकार करने के लिये इसका उपयोग करते हैं। इनके द्वारा उत्पन्न प्रकाश पीला, हरा, लाल आदि हो सकता है। यह प्रकाश रासायनिक क्रिया द्वारा उत्पन्न किया जाता है। इसमें अवरक्त (infrared) और पराबैंगनी (ultraviolet) आवृत्तियाँ नहीं होतीं।
जुगनू की चमक ल्युसिफेरेस नामक प्रोटीनों के कारण होता है.... 111Nitish111
ਟਟਹਿਣਾ(Lampyridae) ਇੱਕ ਕੀਟ ਪ੍ਰਜਾਤੀ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਉੱਡਣ ਵਾਲਾ ਕੀਟ ਹੈ। ਇਹਦੇ ਕੋਲ ਕੁਦਰਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਬੱਤੀ ਲੱਗੀ ਹੁੰਦੀ ਏ ਜਿਹੜੀ ਸਾਥੀ ਕੀਟਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੀਆਂ ਦੋ ਹਜ਼ਾਰ ਕਿਸਮਾਂ ਹਨ। ਇਹਦੇ ਚਾਨਣ ਨੂੰ ਠੰਡਾ ਚਾਨਣ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਛੱਲ-ਲੰਬਾਈ ਲਗਭਗ 510 ਤੋਂ 670 ਨੈਨੋਮੀਟਰ ਤੱਕ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ।[2]
ਇਸਦੀਆਂ 2,000 ਪ੍ਰਜਾਤੀਆਂ ਸ਼ੀਤੋਸ਼ਣ ਅਤੇ ਊਸ਼ਣ ਕਟਿਬੰਧੀ ਵਾਲੇ ਮਾਹੌਲ ਵਿੱਚ ਪਾਈਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਬਹੁਤੇ ਦਲਦਲ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਲਾਰਵੇ ਜਿਹਨਾਂ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਕੁਝ ਮੱਧਮ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਗਲੋਵਾਰਮ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਅਮਰੀਕਾ ਵਿੱਚ ਫੇਨਗੋਡੀਆਡੇ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਟਟਿਹਣੇ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਪ੍ਰਜਾਤੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਨਰ ਟਟਹਿਣਾ ਅਤੇ ਮਾਦਾ ਟਟਹਿਣਾ ਦੋਵੇਂ ਉੱਡ ਸਕਦੇ ਹਨ ਪਰ ਕੁਝ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਪ੍ਰ੍ਜਾਤੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਮਾਦਾ ਟਟਹਿਣਾ ਨਹੀਂ ਉੱਡ ਸਕਦੇ।[3]
આગિયો અથવા જુગનૂ અથવા ખદ્યોત (અંગ્રેજી:Firefly) એ એક જંતુ છે. તે વિજ્ઞાનની રીતે ઇન્સેક્ટ પરિવાર (family)માં આવે છે. આ જંતુ પાંખવાળું અને ઊડવાની ક્ષમતા ધરાવે છે. આગિયો પોતાના શરીરના પાછળના તેમ જ નીચેના ભાગમાં પ્રકાશ ઉત્પન્ન કરીને પોતાના સાથીને આકર્ષિત કરે છે અથવા અન્ય જંતુઓનો શિકાર કરવાને માટે આ પ્રકાશનો ઉપયોગ કરે છે. તેના દ્વારા ઉત્પન્ન કરવામાં આવતો પ્રકાશ પીળો, લીલો, લાલ વગેરે રંગનો હોય શકે છે. આ પ્રકાશ રાસાયણિક - ક્રિયા દ્વારા ઉત્પન્ન કરવામાં આવે છે. એમાં અવરક્ત (infrared) અને પારજાંબલી (ultraviolet) આવૃત્તિઓ નથી હોતી.
மின்மினிப் பூச்சி அல்லது கண்ணாம் பூச்சி (Firefly) என்பது வண்டு வகையைச் சார்ந்த ஒரு பூச்சியாகும். மின்மினி பூச்சிகள் வண்டுக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பூச்சியாகும். மின்மினி பூச்சிகளில், உலகம் முழுதும் சுமார் 2000 சிற்றினங்கள் உள்ளன.[1]
மின்மினி பூச்சிகள் முட்டை, புழு மற்றும் முதிர்ந்த வண்டுகள் என எல்லாமே ஒளிரும் திறன் வாய்ந்தவை. பெண் வண்டுகள் மண்ணில் முட்டை வைக்கும். சுமார் 4 வாரங்களில் முட்டையில் இருந்து புழு வந்துவிடும். புழுக்கள் கோடையிலும், வேனில் காலத்திலும் நன்கு சாப்பிட்டுவிட்டு ஒளி கொடுத்துக் கொண்டிருக்கும்.[2]
குளிர்காலத்தில் இருக்கும் இடம் தெரியாமல் மண்ணுக்கடியில் பதுங்கி விடும். பெரும்பாலும், இவை மண்புழு மற்றும் நத்தை ஆகியவற்றையே உணவாக உட்கொள்கிறது. இவை இரையைப் பிடித்துத் தின்னும் முறையே அலாதியானது. இரையைக் கண்டுபிடித்தவுடன் அதை முதலில் மயக்கமடையச் செய்துவிடும்.[3] இதற்கென்றே இதன் முகத்தில் ஒரு பிரத்தியேக அரிவாள் போன்ற கொடுக்கு நீட்டிக்கொண்டு இருக்கும். அதைக் கொண்டு இரையின் உடலினுள் மயக்கமடையச் செய்யும் வேதிப்பொருளை செலுத்திவிடும். பிறகு இரைக்குள் செரிமான நொதிகளை செலுத்தும். சில மணி நேரத்தில், இரையின் உடலினுள் உள்ள அவயங்கள் கூழ்மமாக மாறிவிடும். உடனே மின்மினி பூச்சிகளின் புழுக்கள் இரையைச் சுற்றி அமர்ந்து, நீரைக் குடிப்பது போல உறிஞ்சிவிடும். அப்போது அதன் உடலில், அதாவது அடிவயிற்றின் முடிவில் விளக்கு எரிந்துகொண்டு இருக்கும். ஒரு சில பறவைகள்கூட, ஒளிக்காக இந்த புழுக்களைப் பிடித்து வந்து, தங்கள் கூட்டில் வைத்திருக்கும். மேலும் இவை ஒளிர்வதற்கு காரணம் லூசிஃபெரேஸ் எனும் என்சைம் ஆகும்.
ஆண் பூச்சி 5.8 விநாடிகளுக்கு ஒருமுறை ஒளியால் பெண் பூச்சிகளுக்கு சைகை செய்கிறது. ஆண்பூச்சி சைகைக்கு 2.1 விநாடிகளுக்கு பின் பதில் சைகை செய்கிறது பெண் பூச்சி. இதில் பெண் பூச்சி கொடுக்கும் ஒளி பிலிவு குறைந்து காணப்படுகிறது. இப்பூச்சிகள் பகலில் மட்டுமே இணை சேரும். இப்பூச்சிகளை, தவளைகள் அதிகமாக உணவாக உட்கொள்கின்றன. இப்புச்சிக்கு பிடித்த உணவு நத்தை ஆகும்.[4]
மின்மினிப் பூச்சி அல்லது கண்ணாம் பூச்சி (Firefly) என்பது வண்டு வகையைச் சார்ந்த ஒரு பூச்சியாகும். மின்மினி பூச்சிகள் வண்டுக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பூச்சியாகும். மின்மினி பூச்சிகளில், உலகம் முழுதும் சுமார் 2000 சிற்றினங்கள் உள்ளன.
மின்மினி பூச்சிகள் முட்டை, புழு மற்றும் முதிர்ந்த வண்டுகள் என எல்லாமே ஒளிரும் திறன் வாய்ந்தவை. பெண் வண்டுகள் மண்ணில் முட்டை வைக்கும். சுமார் 4 வாரங்களில் முட்டையில் இருந்து புழு வந்துவிடும். புழுக்கள் கோடையிலும், வேனில் காலத்திலும் நன்கு சாப்பிட்டுவிட்டு ஒளி கொடுத்துக் கொண்டிருக்கும்.
குளிர்காலத்தில் இருக்கும் இடம் தெரியாமல் மண்ணுக்கடியில் பதுங்கி விடும். பெரும்பாலும், இவை மண்புழு மற்றும் நத்தை ஆகியவற்றையே உணவாக உட்கொள்கிறது. இவை இரையைப் பிடித்துத் தின்னும் முறையே அலாதியானது. இரையைக் கண்டுபிடித்தவுடன் அதை முதலில் மயக்கமடையச் செய்துவிடும். இதற்கென்றே இதன் முகத்தில் ஒரு பிரத்தியேக அரிவாள் போன்ற கொடுக்கு நீட்டிக்கொண்டு இருக்கும். அதைக் கொண்டு இரையின் உடலினுள் மயக்கமடையச் செய்யும் வேதிப்பொருளை செலுத்திவிடும். பிறகு இரைக்குள் செரிமான நொதிகளை செலுத்தும். சில மணி நேரத்தில், இரையின் உடலினுள் உள்ள அவயங்கள் கூழ்மமாக மாறிவிடும். உடனே மின்மினி பூச்சிகளின் புழுக்கள் இரையைச் சுற்றி அமர்ந்து, நீரைக் குடிப்பது போல உறிஞ்சிவிடும். அப்போது அதன் உடலில், அதாவது அடிவயிற்றின் முடிவில் விளக்கு எரிந்துகொண்டு இருக்கும். ஒரு சில பறவைகள்கூட, ஒளிக்காக இந்த புழுக்களைப் பிடித்து வந்து, தங்கள் கூட்டில் வைத்திருக்கும். மேலும் இவை ஒளிர்வதற்கு காரணம் லூசிஃபெரேஸ் எனும் என்சைம் ஆகும்.
ஆண் பூச்சி 5.8 விநாடிகளுக்கு ஒருமுறை ஒளியால் பெண் பூச்சிகளுக்கு சைகை செய்கிறது. ஆண்பூச்சி சைகைக்கு 2.1 விநாடிகளுக்கு பின் பதில் சைகை செய்கிறது பெண் பூச்சி. இதில் பெண் பூச்சி கொடுக்கும் ஒளி பிலிவு குறைந்து காணப்படுகிறது. இப்பூச்சிகள் பகலில் மட்டுமே இணை சேரும். இப்பூச்சிகளை, தவளைகள் அதிகமாக உணவாக உட்கொள்கின்றன. இப்புச்சிக்கு பிடித்த உணவு நத்தை ஆகும்.
ஒளி ஒலிக்காட்சிಮಿಂಚುಹುಳು ಲ್ಯಾಂಪಿರಿಡೆ ಎಂಬ ಕೀಟಗಳ, ಕೊಲಿಯೋಪ್ಟೆರ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರುತ್ತದೆ.ಇವುಗಳು ರೆಕ್ಕೆಯುಳ್ಳ ಜೀರುಂಡೆಗಳು, ಇವುಗಳನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮಿಂಚುಹುಳು ಅಥವಾ ಮಿಂಚು ದೋಷಗಳು ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಮಿಂಚುಹುಳು ತಮ್ಮಿಂದ ಉಂಟಾಗುವ ಬೆಳಕನ್ನು ಸಂಗಾತಿಯನ್ನು ಸೆಳೆಯಲು ಅಥವಾ ಬೇಟೆಯನ್ನು ಹಿಡಿಯಲು ಬಳಸುತ್ತವೆ. ಮಿಂಚು ಹುಳುಗಳು ತಣ್ಣನೆಯ ಬೆಳಕು ಉತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡುತ್ತವೆ,ಈ ಬೆಳಕು ಯಾವುದೇ ಅತಿಗೆಂಪು ಅಥವಾ ನೇರಳಾತೀತ ಆವರ್ತನಗಳಲ್ಲಿ ಇರುವುದ್ದಿಲ್ಲ, ರಾಸಾಯನಿಕವಾಗಿ ತಮ್ಮ ಹೊಟ್ಟೆಯ ಕೆಳಭಾಗದಿಂದ ಉತ್ಪತ್ತಿಯಾಗುವ ಬೆಳಕು ಹಳದಿ,ಹಸಿರು ಅಥವಾ ತಿಳಿಗೆಂಪಾಗಿರುತ್ತದೆ,ಹಾಗು ಇವು ೫೧೦ ರಿಂದ ೬೭೦ ನ್ಯಾನೋಮೀಟರ್ ತರಂಗಾಂತರವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ.ಸುಮಾರು ೨೦೦೦ ಜಾತಿಯ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ಸಮಶೀತೋಷ್ಣ ಮತ್ತು ಉಷ್ಣವಲಯದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ.ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳ ಮರಿಗಳು ಬೆಳಕನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುವುದರಿಂದ ಅವನ್ನು ಮಿಣುಕುಹುಳು ಎಂದು ಯುರೇಶಿಯಾದಲ್ಲಿ ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅನೇಕ ಜಾತಿಗಳಲ್ಲಿ ಪುರುಷ ಮಿಂಚುಹುಗಳು ಹಾಗು ಸ್ತ್ರೀ ಮಿಂಚುಹುಗಳು ಎರಡು ಹಾರುತ್ತವೆ,ಆದರೆ ಕೆಲವು ಪ್ರಭೇಧಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ತ್ರೀ ಮಿಂಚುಹುಳು ಹಾರಲಾರವು.
ಈ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ತಮ್ಮ ಮರಿಗಳಿಗೆ ಎಲ್ಲಿ ಅತಿಹೆಚ್ಚು ಆಹಾರ ಸಿಗುತ್ತದೆಯೋ ಅಂದರೆ ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಮಾರ್ಷ್,ಎಂಬ ತಣ್ಣನೆಯ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಗಿಡಮರ ತುಂಬಿದ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ ಹಲವು ಜಾತಿಯ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ಒಳ್ಳೆಯ ಪರಭಕ್ಷಕರು.ಕೆಲವು ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ತಮ್ಮ ಬೇಟೆಯನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ಜೀರ್ಣಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾರವು,ಆದ್ದರಿಂದ ಅವು ಜೀರ್ಣಕಾರಿ ದ್ರವಗಳನ್ನು ತಲುಪಿಸುವ ಗ್ರೊವ್ ಮ್ಯಾಂಡಿಬಲ್ಸ್ ಮೂಲಕ ತಮ್ಮ ಬೇಟೆಗಳಿಗೆ ವಿಷಕಾರಿ ದ್ರವವನ್ನು ತಲುಪಿಸುತ್ತವೆ.ಆದರೆ ವಯಸ್ಕ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳ ಆಹಾರ ಪದ್ದತಿ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ,ಅವು ಸಸ್ಯ ಪರಾಗ ಅಥವಾ ಮಕರಂದ ಆಹಾರ ಸೇವಿಸುತ್ತವೆ.ಇನ್ನು ಯುರೋಪಿನಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಕೆಲವು ಗ್ಲೋ ವರ್ಮ್ ಜೀರುಂಡೆಗಳು,ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಲಾಂಪಿರಿಸ್ ನೊಕ್ಟಿಲ್ಯೂಕಾಗಳು ಬಾಯಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದಿಲ್ಲ.ಕೆಲವು ವಯಸ್ಕ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ಪುಷ್ಪ ಪರಾಗವನ್ನು,ಇಬ್ಬನಿಯ ಸಣ್ಣಹನಿ ಹಾಗು ಮಕರಂದವನ್ನು ಹೀರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.ವಯಸ್ಕ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ತಮ್ಮ ಮರಿಗಳಿಗೆ ಕೊಳೆತಿರುವ ಮನುಷ್ಯನ ದೇಹ, ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಇರುವ ಬಸವನನ್ನು, ಎರೆಹುಳುವನ್ನು, ಆರ್ತ್ರೊಪೊಡ್ ಅಥವಾ ಬೇಟೆಯಾಡಿದ ನೊಣವನ್ನು ತಿನ್ನಿಸುತ್ತವೆ.
ಮಿಂಚುಹುಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಂದು ಬಣ್ಣ ಹಾಗು ಮೃದುವಾದ ದೇಹವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ,ಅವುಗಳು ಮುಂಚೂಣಿಗೆಯ ರೆಕ್ಕೆ ಎಲಿಟ್ರಾ ಅಥವಾ ಮುಂದೆ ರೆಕ್ಕೆಗಳ ಜೊತೆ ದೇಹವು ಕೂಡಿರುತ್ತದೆ,ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳ ರೆಕ್ಕೆಗಳು ಬೇರೆ ಜೀರುಂಡೆಗಳ ರೆಕ್ಕೆಗಳಿಗಿಂತ ಒರಟಾಗಿರುತ್ತದೆ.ಕೆಲವು ಸ್ತ್ರೀ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳ ಜಾತಿ,ಪುರುಷ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳ ಹಾಗೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತವೆ. ಲಾವಿಫ಼ೊರ್ಮ್ ಸ್ತ್ರೀ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ,ಬೇರೆ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳ ಜಾತಿಯಲ್ಲೂ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ.ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ಸರಳ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ,ಇವುಗಳನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ಪತ್ತೆಹಚ್ಚಬಹುದು.ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕೆಲವು ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ರಾತ್ರಿಯ ವೇಳೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ,ಹಾಗು ಇನ್ನು ಕೆಲವು ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ಹಗಲಿನಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ,ಆದುದರಿಂದ ರಾತ್ರಿ ವೇಳೆ ಕಂಡು ಬರುವ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳನ್ನು ನೊಕ್ಟರ್ನಲ್,ಹಾಗು ಹಗಲಿನಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬರುವ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳನ್ನು ಡ್ಯುರನಲ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.ಕೆಲವು ಡ್ಯುರನಲ್ ಜಾತಿಯ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ದೀಪ್ತಿಶೀಲವಲ್ಲ ಆದರೆ ನೆರಳಿನ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಕೆಲವು ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳ ಜಾತಿ ಬೆಳಕನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುತ್ತದೆ.ಕೆಲವು ದಿನಗಳ ಮಿಲನದ ನಂತರ,ಸ್ತ್ರೀ ಮಿಂಚುಹುಳುವು ತನ್ನ ಫಲವತ್ತಾದ ಮೊಟ್ಟೆಯನ್ನು ನೆಲದ ಮೇಲ್ಮೈ ಅಥವಾ ನೆಲದ ಕೆಳಗೆ ಇಡುತ್ತದೆ.ನಾಲ್ಕೈದು ವಾರಗಳಲ್ಲಿ ಮೊಟ್ಟೆ ಒಡೆದು ಮರಿಯಾಗುತ್ತದೆ,ಬೇಸಿಗೆ ಮುಗಿಯುವವರೆಗು ತನ್ನ ಮರಿಗಳನ್ನು(ಲಾರ್ವೆಯನ್ನು) ಪೋಷಣೆಮಾಡುತ್ತದೆ.ಲಾರ್ವೆಯನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಗ್ಲೋ ವರ್ಮ್ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ, ಲ್ಯಾಂಪಿರಿಡೆ ಲಾರ್ವೆಗಳು ಸರಳ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ.ಗ್ಲೋ ವರ್ಮ್ ಎಂಬ ಪದವನ್ನು ವಯಸ್ಕ ಹಾಗು ಲಾರ್ವ ಲ್ಯಾಂಪಿರಿಸ್ ನೋಕ್ಟಿಲ್ಯೂಕ'ವನ್ನು ಕರೆಯಲು ಉಪಯೋಗಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಯುರೋಪಿಯನ್ ಗ್ಲೋ ವರ್ಮ್ ಹಾರಲಾರದ ವಯಸ್ಕ ಸ್ತ್ರೀ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ಸದಾ ಹೊಳೆಯುತ್ತವೆ, ಆದರೆ ಹಾರುವ ಪುರುಷ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ದುರ್ಬಲವಾಗಿ ಹಾಗು ಸಾಂಧರ್ಭಿಕವಾಗಿ ಹೊಳೆಯುತ್ತವೆ.ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ಮರಿ(ಲಾರ್ವ) ಹಂತದಲ್ಲಿ ಚಳಿನಿದ್ದೆ (ಹೈಬರ್ನೇಟ್) ಮಾಡುತ್ತವೆ.ಕೆಲವು ಜಾತಿಯ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ವರ್ಷಗಟ್ಟಲ್ಲೆ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡುತ್ತವೆ,ಕೆಲವು ನೆಲದ ಕೆಳಗೆ ಬಿಲ ತೋಡಿ ಮಲಗುತ್ತವೆ,ಇನ್ನು ಕೆಲವು ಜಾತಿಯ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ಮರದ ತೊಗಟೆ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಮಲಗುತ್ತವೆ.ವಸಂತಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ಹೊರಹೊಮ್ಮುತ್ತವೆ.ಕೆಲವು ವಾರಗಳು ತಮ್ಮ ಮರಿಗಳಿಗೆ ಆಹಾರ ನೀಡುತ್ತವೆ,ನಂತರ ಮರಿಗಳು ೧.೦ ಅಥವಾ ೨.೫ ವಾರದಲ್ಲಿ ಜೇನುನೊಣವಾಗಿ ಬದಲಾಗುತ್ತವೆ,ನಂತರ ಅವು ವಯಸ್ಕ ಮಿಂಚುಹುಳುವಾಗುತ್ತವೆ [೧] [೨] [೩] [೪]
ಮಿಂಚುಹುಳುವಿನಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಬೆಳಕಿನ ಉತ್ಪತ್ತಿಗೆ ರಾಸಾಯನಿಕ ಕ್ರಿಯೆ ಕಾರಣ ಅದುವೆ ಜೈವದೀಪ್ತಿಯ ಕ್ರಿಯೆ(ಬಯೋಲ್ಯುಮಿನಸೆನ್ಸ್).ಈ ಕ್ರಿಯೆಯು ಬೆಳಕು ಉತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡುವ ಅಂಗವಾದ ಕೆಳಗಿನ ಕಿಬ್ಬೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಭವಿಸುತ್ತದೆ. ಲ್ಯುಸಿಫೆರೇಸ್(ಪ್ರಕಾಶೋತ್ತೇಜಕ) ಕಿಣ್ವವು ಮೆಗ್ನೀಸಿಯಮ್,ಎಟಿಪಿ,ಮತ್ತು ಆಮ್ಲಜನಕದ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಲ್ಯುಸಿಫೆರಿನ್(ದೀಪ್ತಿದಾಯಕ) ಮೇಲೆ ಪ್ರಭಾವ ಬೀರಿ, ಬೆಳಕನ್ನು ಉತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ.ಅನುವಂಶಿಕ ಧಾತುವನ್ನು ಅಂದರೆಜೀನ್ ಕೋಡಿಂಗ್ ಬೇರೆಯ ಜೀವಿಗಳಿಗೆ ಸಿಂಪಡಿಸಬಹುದು.ಮಿಂಚುಹುಳುವಿನಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಲ್ಯುಸಿಫೆರೇಸ್ ಕಿಣ್ವವನ್ನು ಫ಼ಾರೆನ್ಸಿಕ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ,ಹಾಗು ವೈದ್ಯಕೀಯ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ,ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಎಟಿಪಿ ಅಥವಾ ಮೆಗ್ನೀಸಿಯಮ್ ಅನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿಯಲು ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ.ಬರೊಕ್ ವರ್ಣಚಿತ್ರಕಾರ ಕಾರಾವ್ಯಾಗ್ಗಿಯೊ,ಒಣಗಿದ ಮಿಂಚುಹುಳುವಿನ ಪುಡಿಯನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಿ ರಟ್ಟುಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ತಯಾರಿಸಿದ್ದಾನೆ.ಇದರಿಂದ ದ್ಯುತಿಸಂವೇದಿ ಮೇಲ್ಮೈಯನ್ನು ರಚಿಸಿ,ಅದರ ಮೇಲೆ ಅವನು ಚಿತ್ರಿಸಬೇಕಾದ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಯೋಜಿಸಿದ್ದಾನೆ ಎಂದು ಊಹಿಸಲಾಗಿದೆ[೫].ಎಲ್ಲಾ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ಲಾರ್ವೆ ತರಹ ಮಿಂಚುತ್ತವೆ.ಜೈವದೀಪ್ತಿಯು,ಲಾಂಪಿರಿಡೆ ಮರಿಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ತರಹ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸಿದರೆ, ವಯಸ್ಕ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದು ತರಹದ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ.ಇದನ್ನು ಕಂಡಾಗ ಅದು ತನ್ನನ್ನು ತಿನ್ನಲು ಬರುವ ಬೇಟೆಗೆ ಎಚ್ಚರಿಕೆ ಕೊಡುತ್ತದೆ ಎಂದು ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ,ಏಕೆಂದರೆ ಹಲವು ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳ ಮರಿಗಳು ರಾಸಾಯನಿಕ ಹಾಗು ವಿಷಕಾರಿ ದ್ರವವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ,ಅಂದರೆ ಅನೇಕ ಮಿಂಚಿನಹುಳುಗಳು ಮರಿಗಳು ಅಸಹ್ಯಕರ ಅಥವಾ ವಿಷಕಾರಿ ರಾಸಾಯನಿಕಗಳು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ ಆದ್ದರಿಂದ, ಪರಭಕ್ಷಕಗಳಿಗೆ ಒಂದು ಎಚ್ಚರಿಕೆ ಸಿಗ್ನಲ್ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ.ಮೊದಲ್ಲೆಲ್ಲ ವಯಸ್ಕ ಮಿಂಚುಹುಳು ಮಿಂಚುವುದನ್ನು ಕಂಡಾಗ,ಅದು ತನ್ನನ್ನು ತಿನ್ನಲು ಬರುವ ಬೇಟೆಗೆ ಎಚ್ಚರಿಕೆ ಕೊಡುತ್ತಿರುವ ಸಂಕೇತ ಎಂದು ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದರು,ಆದರೆ ಈಗ ಅದರ ಮೊದಲ ಉದ್ದೇಶ ತನ್ನ ಸಂಗಾತಿಯನ್ನು ಹುಡುಕಲು ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತದೆ.ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ತಮ್ಮಲ್ಲಿ ಉತ್ಪತ್ತಿಯಾಗುವ ಬೆಳಕನ್ನು ಸಂಗಾತಿಯನ್ನು ಹುಡುಕಲು ಬಳಸುವ ಅತ್ಯತ್ಕೃಷ್ಟ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿದೆ,ಇವುಗಳು ತಮ್ಮ ಸಂಗಾತಿಯೊಡನೆ ವಿಶೇಷ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸಂವಾಹಿಸುತ್ತದೆ,ಆ ರೀತಿಗಳಾವುವೆಂದರೆ ಸ್ಥಿರ ಗ್ಲೋ,ಮಿನುಗುವುದು ಮತ್ತು ರಾಸಾಯನಿಕ ಸಂಕೇತಗಳು.ಈ ಸಂಕೇತಗಳು ತಮ್ಮ ಸಂಗಾತಿಯನ್ನು ಹುಡುಕಲು ಹಾಗು ಗುಣಮಟ್ಟದ ಸಂಗಾತಿಯನ್ನು ಹುಡುಕಲು ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತದೆ.ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಉಷ್ಣವಲಯದ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು,ದಕ್ಷಿಣ ಏಷಿಯಾದಲ್ಲಿ ವಾಡಿಕೆಯಂತೆ ದೊಡ್ಡ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ಹೊಳಪನ್ನು ಹಬ್ಬುತ್ತದೆ.ಈ ಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಫೇಸ್ ಸಿನ್ಕ್ರೊನೈಸೇಶನ್ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ.ಮಲೇಷಿಯಾದ ಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ನದಿಯ ತಟದಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿಹೊತ್ತು ಮಿಂಚುಹುಳು ತಮ್ಮ ಬೆಳಕನ್ನು ಹೊರಸೂಸುತ್ತದೆ,ಈ ವರ್ತನೆಗೆ ಕಾರಣ ಪ್ರಚಲಿತ ಆಹಾರ,ಸಾಮಾಜಿಕ ಪರಸ್ಪರ, ಮತ್ತು ಎತ್ತರ. ಫಿಲಿಫೈನ್ಸ್ ನ ಡೊನ್ಸೊಲ್ ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿ ಸಾವಿರಾರು ಮಿಂಚುಹುಳುವನ್ನು ವರ್ಷವಿಡೀ ಕಾಣಬಹುದು.ಯುನೈಟೆಡ್ ಸ್ಟೇಟ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ,ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ಹೊಳೆಯುವ ದೃಷ್ಯವನ್ನು 'ಗ್ರೇಟ್ ಸ್ಮೋಕಿ ಪರ್ವತ'ದಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಕ್ಮೋಂಟ್ ನ,ಟೆನ್ನೆಸ್ಸೀಯಲ್ಲಿ ಜೂನ್ ಮೊದಲ ವಾರಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಬಹುದು. ಫೊಟ್ಯುರಿಸ್ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ಬೇಟೆಗಾರರಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು,ಮಿಲನದ ಜೊತೆಗಾರರನ್ನು ಹುಡುಕಲು ಬಳಸುವ ಬೆಳಕನ್ನು ಬಳಸಿ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.ಹಲವಾರು ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ಬೆಳಕನ್ನು ಉತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ .ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಇವುಗಳನ್ನು ಡ್ಯುರನಲ್,ಅಥವಾ 'ಬೆಳಗ್ಗೆ ಹಾರುವ'ಕೀಟಗಳು ಎಂದು ಕರೆಯತ್ತಾರೆ,ಕೆಲವು ಡ್ಯುರನಲ್ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ನೆರಳಿನ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಅಂದರೆ ಉದ್ದವಾದ ಗಿಡ ಅಥವಾ ಮರಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತದೆ,ಉದಾಹರಣೆಗೆ 'ಲ್ಯೂಸಿಡೋಟ್'.ಬೆಳಕನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಮಾಡದ ಅಂದರೆ ಜೈವದೀಪ್ತಿಯಲ್ಲದ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ಫೆರೋಮೋನ್ಸ್ ಅನ್ನು ಬಳಸಿ ತಮ್ಮ ಮಿಲನದ ಸಂಗಾತಿಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.'ಫೊಸ್ಫೋನಿಯಸ್ ಹೆಮಿಪ್ಟೆರೆಸ್' ದ್ಯುತಿ ಅಂಗ ಹೊಂದಿದೆ ದ್ಯುತಿ ಅಂಗವು ಕೆಲವು ಜೈವದೀಪ್ತಿಯ ವರ್ತನೆಯನ್ನು ತೋರಿಸುವುದ್ದಿಲ್ಲ.ಹೀಗಿದ್ದರು ಅದು ಡ್ಯುರನಲ್(ಹಗಲು ಹೊತ್ತಿನ ಮಿಂಚುಹುಳು) ಮತ್ತು ದೊಡ್ಡ ಅಂಟೇನಾಗಳು ಹಾಗು ಚಿಕ್ಕ ಕಣ್ಣುಗಳು ಹೊಂದಿದೆ.ಹೀಗಾಗಿ ಫೆರೋಮೋನ್ಸ್ ಅನ್ನು ಲೈಂಗಿಕ ಆಯ್ಕೆಗೆ ಹಾಗು ಫೋಟಿಕ್ ಅಂಗವನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಕಯನ್ನು ಕೊಡಲು ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ತಿಳಿದುಬರುತ್ತದೆ.[೬] [೭] [೮]
ನಿಯಂತ್ರಿಕ ಪ್ರಯೋಗಗಳಲ್ಲಿ ಗಾಳಿ ಕಡೆಗೆ ಬರುವ ಗಂಡಸರು ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಮೊದಲು ತಲಪುತ್ತದೆ,ಇದು ಸೂಚಿಸುವುದೇನೆಂದರೆ ಗಂಡು ಮೇಲ್ಕಡೆಗೆ ಫೆರೋಮೋನ್ ಪ್ಲ್ಯೂಮ್ ಜೊತೆ ತಲಪುತ್ತದೆ,ಪೆಟ್ರಿಡಿಶ್ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕವನ್ನು ಕಪ್ಪು ಟೇಪ್ ನಿಂದ ಮುಚ್ಚಲಾಗುತ್ತದೆ,ಇದರಿಂದ ಗಂಡು ಹೆಣನ್ನು ವಿಷ್ಯುವಲ್ ಕ್ಯೂಸ್ ಇಲ್ಲದೇನೆ ಹುಡುಕುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ಖಚಿತವಾಯಿತು.ಹೆಣ್ಣು ರಾತ್ರಿ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಬೆಳಕು ಉಂಟುಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ ಹಾಗು ಗಂಡು ಪಿ ಹೆಮಿಪ್ಟೆರೆಸ್ ನ ಲೈಂಗಿಕ ಸಂವಹನ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಫೆರೋಮೋನ್ಸ್ಗಳಿಂದ ಆಧರಿಸಿದ ದೈನಿಕ ಪಾಯಿಂಟ್ ಮೇಲೆ ಅವಲಂಭಿಸುತ್ತದೆ.ಮಿಂಚುಹುಳುವಿನ ವರ್ಗೀಕರಣವು ಬೇರೆ ವರ್ಗದ ಕೀಟಗಳನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿಯತ್ತಿರುವುದರಿಂದ ಇದು ನಿರಂತರ ಅತಿಸಾರವಾಗಿದೆ.ಈ ಮಿಂಚುಹುಳುವು ಮೇಲ ತಿಳಿಸಿರುವ ಐದು ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರುತ್ತದೆ ,ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಅಮಿಡಿಟಿನೆ ಮತ್ತು ಸೈಲೋಕ್ಲೆಡಿನೆ ಪ್ರಸ್ತಾವಿಕ,ಇದನ್ನು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಲ್ಯಾಂಪಿರಿನೆಯನ್ನು ಪರಿಶೋದಿಸಲು ಮಾಡಿದೆ,ಇದು ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ಬದಲಾಗಿ ವೇಸ್ಟ್ ಬಿನ್ ವರ್ಗ ಆಯಿತು ಇದು ಇನ್ಚೆರ್ಟೆ ಸೆಡಿಸ್ ವರ್ಗ ಹಾಗು ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳ ಕುಲವನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆ.ಕೆಲವು ಬದಲಾವಣೆ ಪ್ರಸ್ತಾಪದಲ್ಲಿದರು ಅವು ಲ್ಯುಸಿಯೋಲಿನೆ ಒಳಗೆ ಓಟೊಟ್ರೆಟಿನೆ ವಿಲೀನಗೊಳಿಸುವ ಸೂಚಿಸಲಾಗಿದೆ, ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕಾಣಬಹುದು ಮತ್ತು ಸ್ಥಿರ ವಿನ್ಯಾಸ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಬಹುತೇಕ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳು ಏಕ ಜೈವಿಕ ಕುಲಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಹಾಗೆ ಕಾಣುತ್ತವೆ.ಹಾಗೆ, ಕೆಲವು ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಬುಡಕಟ್ಟು ಫೋಟಿನಿನಿ ಮಿಂಚುಹುಳುಗಳನ್ನು ಉತ್ತಮವಾಗಿ ವಿಂಗಡಿಸಲಾಗಿದೆ.ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಖಚಿತಗೊಳಿಸಲು ಎರಡು ಉಪಗುಂಪುಗಳು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿವೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದು, ಹಲವು ಅಮೇರಿಕನ್ ಮತ್ತು ಯುರೇಶಿಯಾದ ಕೆಲವು ಪ್ರಭೇದಗಳಾದ ಲ್ಯಾಂಪಿರಿನೆ ಮತ್ತು ಫೋಟ್ಯುರೀನೆ,ಹಾಗು ಮತ್ತೊಂದು ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ಏಷ್ಯ ಹೊಂದಿರುವ ಇತರ ಉಪಕುಟುಂಬಗಳು ಎಂದರೆ ಮೋನೊಫೈಲೆಟಿಕ್,ಇನ್ನು ಏಕ ಜೈವಿಕ ಕುಲದ ಕೆಲವು ಕುಲಗಳು ಸ್ಥಳಾಂತರಿಸಬೇಕು. ಮಿಂಚುಹುಳುವಿನ ನಡುವೆ ವಿಕಾಸಾತ್ಮಕ ಸಂಭಂದಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸಲು ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ರಾಗೋಥಾಲ್ಮಿಡೆಯು, ಹೊಳಪು ಹುಳುವಾದ ಎಲಾಟೆರೋಯ್ಡಿಯ ದಂತಹ ವಂಶಾವಳಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗುರುತಿಸಬಹುದಾದ ಕುಟುಂಬ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ, ಆದರೆ ಇದು ಸರಿಯಾಗಿದೆಯೊ,ಇಲ್ಲವೊ ಎಂದು ಇನ್ನೂ ಗವಿವಾದದಲ್ಲಿದೆ. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಏಕೈಕ ಮಾದರಿಯ ಉಪಕುಟುಂಬ ಎಂದು ಗೊಂದಲಗೊಳಿಸುವ ಮಿಂಚುಹುಳು ಉದಾಹರಣೆಗೆ 'ಟೆರೋಟಸ್',ಇದನ್ನು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಮೋನೊಟಿಪಿಕ್ ಕುಲಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸುತ್ತಾರೆ,ಪೌಸಿಸ್ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಲ್ಯಾಂಪಿರಿನೆ ಬುಡಕಟ್ಟಿನ ಫೋಟಿನಿಯಲ್ಲಿ ಇರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ,ಇದು ಮಿಂಚುಹುಳುವುವಿನ ಮತ್ತೊಂದು ವಂಶಾವಳಿಯನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುವ ಹಾಗೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ.[೯] [೧೦] [೧೧]
ပိုးစုန်းကြူး သည် ပျံသန်းနိုင်သည့် အင်းဆက် သတ္တဝါ အမျိုးအစားဖြစ်ပြီး Lampyridae မျိုးနွယ်စုတွင် ပါဝင်သည်။ သားကောင်ဖမ်းခြင်း သို့မဟုတ် ဆည်းဆာချိန်အတွင်း မိတ်လိုက်ရန် ဆွဲဆောင်ရာတွင် ထင်ရှားသည့် အပူဓာတ်မပါသည့် အလင်းရောင်ကြောင့် ၎င်းတို့ကို ပိုးစုန်းကြူး သို့မဟုတ် လျှပ်ပြက်သည့် ကြမ်းပိုးခေါ်ကြသည်။ ပိုးစုန်းကြူးများက အနီအောက်ရောင်ခြည် သို့မဟုတ် ခရမ်းလွန်လှိုင်း မပါဝင်သော "အလင်းအေး" ကို ထုတ်လွှတ်ပေးသည်။ ၎င်းဓာတုနည်းဖြင့် အလင်းရောင်ကို ဝမ်းဗိုက်အောင်ပိုင်းမှ အဝါရောင်၊ အစိမ်းရောင် သို့မဟုတ် ဖြူဖတ်ဖြူရော် အနီရောင် ဖြစ်နိုင်သည် လှိုင်းအလျား ၅၁၀ မှ ၅၆၀ နာနိုမီတာ နှင့်အတူထုတ်လွှတ်ပေးသည်။[၂]
ပိုးစုန်းကြူး မျိုးစိတ်ပေါင်း ၂၁၀၀ ခန့် ကို သမပိုင်းဇုန် နှင့် အပူပိုင်းရာသီဥတုများတွင် တွေ့ရှိပြီးဖြစ်သည်။ အတော်များများကို စိုစွတ်သောရာသီဥတု၊ တောအုပ်၊ သားလောင်းများအတွက် အစာအရင်းအမြစ်ပေါများသောနေရာဒေသတွင် တွေ့ရသည်။ ဥရောပအာရှနှင့် အခြားနေရာများတွင် အလင်းရောင် ထုတ်လွှတ်သော သားလောင်း ကို "glowworms" ဟုခေါ်သည်။ အမေရိကတွင် "glow worm" ကို Phengodidae ဟုလည်းရည်ညွှန်းသည်။ နယူးဇီလန်နှင့် ဩစတေးလျတွင် "glow worm" ဝေါဟာရကို အပူဓာတ်မပါရှိဘဲ အလင်းရောင်ထုတ်လွှတ်ခြင်း[၃]များစွာသော ပိုးစုန်းကြူး အမနှင့် အထီးမျိုးစိတ်များမှာ ပျံသန်းနိုင်သောစွမ်းရည်များရှိကြသည်၊ သို့သော် အချို့သော အမ မျိုးစိတ်များမှာ ပျံသန်းနိုင်စွမ်းမရှိပါ။[၄] ပူနွေးတဲ့ နေရာမျိုးစုံမှာ ရှင်သန်နေထိုင်ကြပါတယ်။ ပိုးစုန်းကြူးတွေဟာ စိုထိုင်းမှုကို နှစ်သက်ပြီး အာရှနှင့် အမေရိကတွေရဲ့ ပူနွေးတဲ့ ဒေသတွေမှာ နေထိုင်တတ်ကြပါတယ်။ ခြောက်သွေ့တဲ့ ဒေသတွေမှာဆိုရင် စိုစွတ်နေတဲ့ နေရာတွေမှာ ပိုးစုန်းကြူးတွေကို တွေ့ရပါတယ်။
အမတွေဟာ ဥတွေကို မြေကြီးပေါ်မှာ ဥတတ်ပြီး ဥမှ ပေါက်လာတဲ့ သားလောင်းတွေကို အရွယ်ရောက်ပြီး ပိုးစုန်းကြူးတွေက ပန်းဝတ်မှုန်ဝတ်ရည်တွေကို အကုန်မစားပဲ သားလောင်းတွေကို ကျွေးပါတယ် တဲ့။
ပိုးစုန်ကြူးများသည် များစွာသော အခြားသက်ရှိများသကဲ့သို့ မြေယာအသုံးပြုမှုပြောင်းလဲခြင်းကြောင့် တိုက်ရိုက်ထိခိုက်မှုများရှိနေသည် (ဥပမာ၊ ကျက်စားရာဧရိယာနှင့် ဆက်သွယ်မှုဆုံးရှုံးခြင်း) အဓိပ္ပါယ်မှာ ကုန်းဂေဟစနစ်အတွက် ဇီဝမျိုးကွဲအပြောင်းအလဲများ၏ အဓိကမောင်းနှင်သူဟုဆိုလိုသည်။[၅] မျိုးပွားရန် ကိုယ်ပိုင်အလင်းရောင်ကို မှီခိုရသောကြောင့်[၆] ပတ်ဝန်းကျင်၏ အလင်းအားအဆင့်အပေါ် အလွန် မူတည်နေသလို အလင်းညစ်ညမ်းခြင်းကြောင့် အလွန်ထိခိုက်လွယ်ကြသည်။[၆] [၇] လေးနှစ်ကျော် တိုပွားလာမှုကိုစောင့်ကြည့်လေ့လာရာတွင် ပိုးစုန်းကြူးများအပေါ် တိုက်ရိုက်ကျရောက်သည့် တောက်ပသော အလင်းရောင်၏ ဆိုးကျိုးများကို ၂၀၁၅ ခုနှစ်တွင် ပထမဦးဆုံးအကြိမ်တိုင်းတာပြီး ပြသနိုင်ခဲ့သည်။[၈] မကြာသေးခင်က များစွာသောလေ့လာချက်များအရ လူလုပ်အလင်းရောင်များသည် ပိုးစုန်းကြူးများအပေါ် နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း သက်ရောက်နေသည်။[၉] [၁၀] ပိုးစုန်းကြူးများသည် အင်းဆက်များကြားတွင် တစ်မူထူးခြားသည်။ သာမန်လူများပင် အလွယ်တကူ သိရှိနိုင်ပြီး လူမြင်ကွင်း၌ အထင်ကရဖြစ်သည့် မျိုးစိတ်ဖြစ်ကာ ညဘက်ကျက်စားသော တောရိုင်းသတ္တဝါလောက၌ အလင်း၏အကျိုးသက်ရောက်မှုအား လေ့လာရာတွင် စံပြ စံနမူနာကာင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ပြောင်းလဲမှုအား လျင်မြန်စွာ တုံ့ပြန်ခြင်းနှင့် ယင်းတို့၏ အာရုံခံမှုစနစ်ကြောင့် ညဘက် အလင်းတု ဖန်တီးမှုအတွက် ပိုးစုန်းကြူးတို့သည် ကောင်းမွန်သော သက်ရှိဇီဝပြသသူများ ဖြစ်ကြသည်။[၇][၈]
အရောင်၊ ပုံသဏ္ဍန်၊ အရွယ်အစားနှင့် ဦးမှင် ကဲ့သို့သော အင်္ဂါရပ်များသည် ယေဘုယျ အသွင်အပြင်တွင် ကွဲပြားမှု များစွာရှိသည်။ မျိုးစိတ်အပေါ် မူတည်၍ အရွယ်အစားသည် အတော်အတန် ခြားနားပြီး အကြီးဆုံးမှာ တစ်လက်မ အထိရှိသည်။ သို့သော်လည်း အချို့အမ မျိုးစိတ်များသည် အထီးများနှင့် အသွင်အပြင် ဆင်တူသည်။ များစွာသော ပိုးစုန်းကြူး မျိုးစိတ်များတွင် ပိုးလောင်းပုံစံ အမများကို တွေ့ရသည်။ အရွယ်ရောက်ကောင်များတွင် စုပေါင်းမျက်လုံး (အဆစ်ပါသည့်မျက်လုံး) များရှိသောကြောင့် ဤအမများကို သားလောင်းများသာလျှင်ခွဲခြားနိုင်သည်။ although the latter are much smaller than those of their males and often highly regressed.[၁၁] လူအများစု မြင်တွေ့ရသည့် ပိုးစုန်းကြူးသည် ညတွင်ကျက်စားသည်။[၁၂] မျိုးစိတ်အများစုသည် နေ့တွင်ကျက်စားသည်။ နေ့မှ ကျက်စားသော မျိုးစိတ်များသည် အလင်း မထုတ်လွှတ်သော်လည်း မှောင်ရိပ်နယ်ပယ်တွင် ကျန်ရှိနေသော အချို့မျိုးစိတ်များသည် အလင်းထုတ်လွှတ်ကောင်း ထုတ်လွှတ်နိုင်သည်။
အမတစ်ကောင်သည် မိတ်လိုက်ပြီး ရက်အနည်းငယ်အကြာတွင် သန္ဓေအောင်ဥများကို မြေမျက်နှာပြင် သို့မဟုတ် အောက်ဘက်တွင် ဥချသည်။ သုံးပတ်မှ လေးပတ်အကြာတွင် ဥများပေါက်လာပြီး သားလောင်းများကို နွေရာသီကုန်သည်အထိ အစာကျွေးရသည်။ သားလောင်းများကို Glowworms (မီးလင်းသည့် ပိုးကောင်) ဟုခေါ်သည်။ (not to be confused with the distinct beetle family Phengodidae or the fly genus Arachnocampa). lampyrid သားလောင်းများ၏ မျက်စိသည် ရိုးရှင်းသည်။ glowworm ဟူသော ဝေါ်ဟာရကို အရွယ်ရောက်ကောင်များနှင့် Lampyris noctiluca ကဲ့သို့သော ဥရောပ မျိုးစိတ်များ၏ သားလောင်းများ အတွက်လည်း အသုံးပြုသည်။ ဥရောပရှိ မပျံသန်းနိုင်သော အရွယ်ရောက် အမများသာလျှင် တောက်ပစွာ လင်းပြီး ပျံသန်းနိုင်သော အထီးများသည် ပျော့ပြောင်းပြီး ပြတ်တောင်းပြတ်တောင်း လင်းသည်။
ပိုးစုန်းကြူးများသည် ပိုးလောင်းအဆင့်တွင် ဆောင်းခိုတတ်ကြသည်။ အချို့မျိုးစိတ်များသည် နှစ်ပေါင်းများစွာကြာသည်။တမ်းပလိတ်:Clarify အချို့သည် မြေအောက်တွင် တွင်းများတူး၍ ဆောင်းခိုကြပြီး သစ်ခေါက်အတွင်း သို့မဟုတ် အောက်ဖက်တွင် နေ၍လည်း ဆောင်းခိုတတ်ကြသည်။ နွေဦးကာလ ရောက်မှသာ ပေါ်ထွက်လာသည်။ ခရုများ၊ တီကောင်များ၊ အင်းဆက်များကို ရက်သတ္တပတ်များစွာ စားသုံးပြီးနောက် တစ်ပတ်မှ နှစ်ပတ်ခွဲ အဖို့ ပိုးတုန်းလုံးဖြစ်လာပြီး အရွယ်ရောက်ကောင်များ ဖြစ်လာကြသည်။ မျိုးစိတ် အများစု၏ သားလောင်းများသည် အခြား ပိုးလောက်လမ်း ကုန်းခရုနှင့် ပတ်ကျိများကို စားသည်။ အချို့သည် အစာခြေအရည်ကို သားကောင်ဆီသို့ တိုက်ရိုက်ပို့ဆောင်ပေးသော မြောင်းပါသည့် အောက်မေးရိုး (ကိုက်ရန်၊ တုပ်ရန် ပါးစပ်ပိုင်း) ပါရှိသည်။ ဥရောပ မီးလင်းသည့် ပိုးတောင်မာ ကဲ့သို့သော Lampyris noctiluca တွင် ပါးစပ်မရှိပါ။ အခြား အရွယ်ရောက်ကောင်များ ဝတ်မှုန်နှင့် ဝတ်ရည် စားသုံးစဉ်တွင် အချို့သည် အမဲလိုက်စားသည်။
ကျောရိုးရှိ သားရဲတိရစ္ဆာန်များအတွက် ပိုးစုန်းကြူး အများစုသည် မနှစ်မြို့ဖွယ်ကောင်းသည်။ lucibufagins ဟုလူသိများသော steroid pyrones အုပ်စုတစ်စုကြောင့် ဖြစ်ရာ ၎င်းသည် အဆိပ် ရှိသည့် ဖားပြုတ်တွင် တွေ့ရသည့် cardiotonic bufadienolides နှင့်ဆင်တူသည်။[၁၃]
လူတွေက ပိုးစုန်းကြူး ဆိုတဲ့ နာမည်ကို ကောင်းကောင်းသိကြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ကိုယ်ပေါ်က အလင်းရောင် ဘာကြောင့်ထွက်ရသလဲဆိုတာကိုတော့ မသိကြပါဘူး။ ပိုးစုန်းကြူးတွေရဲ့ ဝမ်းဗိုက်အောက်မှာ အလင်းထွက်တဲ့ အောင်ဂင်များ ရှိပါတယ်။ ပိုးစုန်းကြူးတွေဟာ အောက်စီဂျင်ကို စုပ်ယူပြီး စပါယ်ရှင် ဆဲလ်တွေထဲမှာ ဓာတုဓာတ်ပြုမှုတွေဖြစ်ပြီး luciferin လို့ ခေါ်တဲ့ ဓာတုပစ္စည်းထွက်လာပါတယ်။ ဒီ luciferin က အလင်းထုတ်လွှတ်နိုင်ပေမယ့် အပူတော့ မထွက်ပါဘူး။
ပိုးစုန်းကြူးတွေဟာ မျိုးနွယ်စု အလိုက် အလင်းထုတ်လွှတ်ပုံ မတူကြပါဘူး။ မှိတ်တုတ် မှိတ်တုတ် လုပ်နေတာဟာ မိတ်လိုက်ဖို့ အဖော်ရှာနေကြတာပါ။ ပိုးစုန်းကြူးတွေရဲ့ အလင်းကို လင်းလိုက် မှိတ်လိုက်ဖြစ်အောင် ဘယ်လိုလုပ်သလဲဆိုတာကို သိပ္ပံပညာရှင်တွေကတော့ နားမလည်နိုင်သေးပါဘူး။ ပိုးစုန်းကြူးတွေဟာ အလင်းရောင် မှိတ်တုတ် မှိတ်တုတ် ဖြစ်အောင်လုပ်ပြီး အခြားသတ္တဝါတွေကို ခြောက်လှန့်တဲ့ ခုခံကာကွယ်ရေးနည်းအဖြစ်လည်း သုံးပါသေးတယ်။
ပိုးစုန်းကြူး သည် ပျံသန်းနိုင်သည့် အင်းဆက် သတ္တဝါ အမျိုးအစားဖြစ်ပြီး Lampyridae မျိုးနွယ်စုတွင် ပါဝင်သည်။ သားကောင်ဖမ်းခြင်း သို့မဟုတ် ဆည်းဆာချိန်အတွင်း မိတ်လိုက်ရန် ဆွဲဆောင်ရာတွင် ထင်ရှားသည့် အပူဓာတ်မပါသည့် အလင်းရောင်ကြောင့် ၎င်းတို့ကို ပိုးစုန်းကြူး သို့မဟုတ် လျှပ်ပြက်သည့် ကြမ်းပိုးခေါ်ကြသည်။ ပိုးစုန်းကြူးများက အနီအောက်ရောင်ခြည် သို့မဟုတ် ခရမ်းလွန်လှိုင်း မပါဝင်သော "အလင်းအေး" ကို ထုတ်လွှတ်ပေးသည်။ ၎င်းဓာတုနည်းဖြင့် အလင်းရောင်ကို ဝမ်းဗိုက်အောင်ပိုင်းမှ အဝါရောင်၊ အစိမ်းရောင် သို့မဟုတ် ဖြူဖတ်ဖြူရော် အနီရောင် ဖြစ်နိုင်သည် လှိုင်းအလျား ၅၁၀ မှ ၅၆၀ နာနိုမီတာ နှင့်အတူထုတ်လွှတ်ပေးသည်။
ပိုးစုန်းကြူး မျိုးစိတ်ပေါင်း ၂၁၀၀ ခန့် ကို သမပိုင်းဇုန် နှင့် အပူပိုင်းရာသီဥတုများတွင် တွေ့ရှိပြီးဖြစ်သည်။ အတော်များများကို စိုစွတ်သောရာသီဥတု၊ တောအုပ်၊ သားလောင်းများအတွက် အစာအရင်းအမြစ်ပေါများသောနေရာဒေသတွင် တွေ့ရသည်။ ဥရောပအာရှနှင့် အခြားနေရာများတွင် အလင်းရောင် ထုတ်လွှတ်သော သားလောင်း ကို "glowworms" ဟုခေါ်သည်။ အမေရိကတွင် "glow worm" ကို Phengodidae ဟုလည်းရည်ညွှန်းသည်။ နယူးဇီလန်နှင့် ဩစတေးလျတွင် "glow worm" ဝေါဟာရကို အပူဓာတ်မပါရှိဘဲ အလင်းရောင်ထုတ်လွှတ်ခြင်းများစွာသော ပိုးစုန်းကြူး အမနှင့် အထီးမျိုးစိတ်များမှာ ပျံသန်းနိုင်သောစွမ်းရည်များရှိကြသည်၊ သို့သော် အချို့သော အမ မျိုးစိတ်များမှာ ပျံသန်းနိုင်စွမ်းမရှိပါ။ ပူနွေးတဲ့ နေရာမျိုးစုံမှာ ရှင်သန်နေထိုင်ကြပါတယ်။ ပိုးစုန်းကြူးတွေဟာ စိုထိုင်းမှုကို နှစ်သက်ပြီး အာရှနှင့် အမေရိကတွေရဲ့ ပူနွေးတဲ့ ဒေသတွေမှာ နေထိုင်တတ်ကြပါတယ်။ ခြောက်သွေ့တဲ့ ဒေသတွေမှာဆိုရင် စိုစွတ်နေတဲ့ နေရာတွေမှာ ပိုးစုန်းကြူးတွေကို တွေ့ရပါတယ်။
အမတွေဟာ ဥတွေကို မြေကြီးပေါ်မှာ ဥတတ်ပြီး ဥမှ ပေါက်လာတဲ့ သားလောင်းတွေကို အရွယ်ရောက်ပြီး ပိုးစုန်းကြူးတွေက ပန်းဝတ်မှုန်ဝတ်ရည်တွေကို အကုန်မစားပဲ သားလောင်းတွေကို ကျွေးပါတယ် တဲ့။
I bég luzoór, ćiamè'd frecueént anca luzì (sing. luzà), i'én'd insétt ed la famija di Lampyridae (Latreille, 1817) c'la fa pärta'd l'órdin di coleòtéri. In tut al moónd a ghe pù'd dò-milà sòrti ed bég luzoór ch'i vénén ragrupèdi in cincov sòtà-famij:
I adûlt ed bég luzoór i'én caraterisé da'na pélà môla, da dù oòć grând e da sés sanfi curti. In gènar i g'an di coloór smoòrt e smóltì: i masć dil sòrti evropèi i én nigór e giäld o ròss in cò, il fèmni i én tutì scuri o in un quälc cäs gialdén'ni.
Tutì il sòrti'd la famija i gan la caratéristica éd fär luza da von o pù toc ed la còvà, ed sòlit col terminäl, tòc ch'i én transparént da la pärta dal stomégh. L'é un fénòméno c'al vén ćiamé bioluminésénsa e a pära che ogni sòrta ed bég luzoór la gâpia'na fraquénsa ed lampégiameént e una luminositè difarénta da chiätri.
Al lampegiameént chi fan al sérvisà par catäros e acopiäros e di fati, spécialmént in chil zoni chi én pu iluminédi artificialmeént, i én a dré sparír.
I masć a pära ch'i n'magnón miga gninta (i polén fär sénsa parché i scampén pòc bombén) e il fèmni, a seconda d'la sòrta, i magnón dil foij o di insétt. Adiritura i an scóvèrt ch'il fèmni ed'na sòrta ed bég luzoór américan i én bón'ni'd imitär al lampegiamént ed chiätri sòrti par färni gnir asvén un quälch individóv e magnérèl.
Il lärvi i én generalmént tutì nigri parò a seconda'd la sòrta a gh'n'é anca ed ćiasèdi ed giäld o'd roósa.
Il lärvi i s'movén ed nòta anca se n'le miga difìcil catärni'n gir ed gioórén a câza o p'r i fat loór. I magnón ätor che dil coòcli, bésti gnudi pu räri anca lor, e còsté l'é n'ätor ed chi motiv par cui i bég luzoór i én gnu sempór pu rär.
I oóv, ch'i vénén mis sò a tàca di sass sven a dl'âcua, i polén fär luza anca loór.
I bég luzoór, ćiamè'd frecueént anca luzì (sing. luzà), i'én'd insétt ed la famija di Lampyridae (Latreille, 1817) c'la fa pärta'd l'órdin di coleòtéri. In tut al moónd a ghe pù'd dò-milà sòrti ed bég luzoór ch'i vénén ragrupèdi in cincov sòtà-famij:
Amydetinae Lampyrinae Luciolinae Photorinae Psilocladinae
Epela-mwínda to tɛ́nitɛ́ni ezalí nyama ekɛ́ nkɛ́kɛ eye engɛngɛkɛ na butú.
Epela-mwínda azalí nyama ekɛ́ ya mapapú.
Fó-yam-chhùng (火燄蟲, ho̍k-miàng: Lampyridae) he Siàu-yi̍t-muk ke yit-ke khô, chhai chhiòn sṳ-kie yû lióng-chhiên tô-chúng. Liá-khô nùi yû hó-tô chúng chhùng-è cho-tet fat-kông, than m̀-he chhiòn-phu tû khó-yî. Thûng-sòng chṳ́-yû fat-kông hi-kôn ke kap-chhùng chhiu-voi pûn chhṳ̂n-cho Fó-yam-chhùng.
Giyê astarey (ciyê astari) yew lolıko ke aşmanê amnani u wesari de aseno u roşti dano dormeyê xo.
Giyê astarey (ciyê astari) yew lolıko ke aşmanê amnani u wesari de aseno u roşti dano dormeyê xo.
Cirrus Digital Firefly Photuris lucicrescensRonghrib, lij heuh yingjhoij、yaepcuij, dwg cungj non ndeu.
Vó'ho'kâsénoma'ne hova-éve.
nu adipawnay a puyu' malecad min tulu katukuh tu pitu a demiad,
zateng hansaw tayni miazih kita tu adipawnay tada u makatalay tu a kawaw kunian, tayni miazih ayaw nikapatay niza.
Nabakuan tanung tabu masaenalay a kilangkilangan a umah,u kilangkilangan u mala sakapahay a kitizaan sapabuwahan nu adipawnay,mihmihcaan tu tulu atu sepat a bulad u katahkalan nu adipawnay,i taywan u saayaway a mazih ku kitizaan pidangan nu adipawnat, caykayadah a puu' a adipawnay i teban nu tuluay bulad malingtu tu, paylabi micumud tina aidangan walulasubu katukuh cacay malebut a. kungtun a umah, ayzaaytu a mihcaan amibalic mala unu waneng kusi atu kilangki malacabay amisa kilangkilang anal a lala', i taywan u sasyaway masaenakay u kilangaklaingaan a umah,nuyan a zazan mmicidek kusalungan, balangbang atu kasinawan apuu' izaw ku sumanahay a papah kilang piculilan a zazan, sadingsingan apuu' izaw ku adipawnay,pakilangay namakay 2016 a mihcaan,micuzuh mikinaul
tu adipawnay a kawaw, itini i taywan u saayaway u hekal satabakiay ku liwliw a lala’ u madayumay a katukuhan mikinaul tu adipawnay, u saayaway a mihcaan a kawaw cayay pakulisiw。 amicumud tina umah, sabeleng sa ku labang micumud nayay ku mikuwanay, mapulung tu i niyazu’ay a tademaw palecad tuni a kawaw,i 2017a mihcaan malingatu misulut tu kalisiw,mikilup tu natukian,mikeluhp tu tademaw,paymihcaan tulu a bulad aca cacay a bulad ku puu’ nu adipawnay amalucek tahkal’
u saayayay a mihcaan pakala tu cacay a mang walu lasubu siwa ku tademaw, naayaw a mihcaan malakuwit tu cacay a mang pitu malebut ku tademaw.
nabakuwan pakilangay mapulung tu tapiingan cacay bataan a niyazu’, mapulung misakapah tu「2019 a mihcaan tanung tabu mikinaul tu adipawnay」mipanganan atu piyungan a kalisiw mapulung tu itizaay anikalukan nipalumaan u miyagi aca, ayza a mihcaan「adipawnay kamihcaan a kikung」mala u tatangahan, patatudung tu tapiingay a pikanan pilabinan, sabaw tusa kuni papulung tuculil nu midangay tu liwliw nu mulangaway, muwawa tu binawlan mikelid「cisinubu」amilihiza tunian a mihcaan a kawaw.
uynian amihcaan adipanay a puu’ i tulu a bulad sabaw enem a demiad katukuh i sepat a bulad sabaw sepat a demiad, maysandeb enem izaw ku pangkiw, pitu izaw kupangkiw atu walu izaw ku pangkiw a tatukian pulu sasa kina tulu a daykay, tayzaay cay pihibangan walu lasubu ku tademaw pilipyan sa cacay malebut ku tademaw tayzaay midag itini i eanglu paayaw mipangangan,nu biwawlan a paya hawsa cacay lasubu siwa izaw ku walu aa kalisiw, iniyazu；ay a payaa sa cacay lasubu izaw ku enem bataan ku kalisiw hatiza ku pulung nu sakatayni itini a miazih midang.
The Lampyridae are a family of elateroid beetles with more than 2,000 described species, many of which are light-emitting. They are soft-bodied beetles commonly called fireflies, lightning bugs, or glowworms for their conspicuous production of light, mainly during twilight, to attract mates. Light production in the Lampyridae is thought to have originated as an honest warning signal that the larvae were distasteful; this was co-opted in evolution as a mating signal in the adults. In a further development, female fireflies of the genus Photuris mimic the flash pattern of Photinus species to trap their males as prey.
Fireflies are found in temperate and tropical climates. Many live in marshes or in wet, wooded areas where their larvae have abundant sources of food. While all known fireflies glow as larvae, only some species produce light in their adult stage, and the location of the light organ varies among species and between sexes of the same species. Fireflies have attracted human attention since classical antiquity; their presence has been taken to signify a wide variety of conditions in different cultures and is especially appreciated aesthetically in Japan, where parks are set aside for this specific purpose.
Fireflies are beetles and in many aspects resemble other beetles at all stages of their life cycle, undergoing complete metamorphosis.[5] A few days after mating, a female lays her fertilized eggs on or just below the surface of the ground. The eggs hatch three to four weeks later.[6] In certain firefly species with aquatic larvae, such as Aquatica leii, the female oviposits on emergent portions of aquatic plants, and the larvae descend into the water after hatching.[7]
The larvae feed until the end of the summer. Most fireflies hibernate as larvae. Some do this by burrowing underground, while others find places on or under the bark of trees. They emerge in the spring. At least one species, Ellychnia corrusca, overwinters as an adult.[8] The larvae of most species are specialized predators and feed on other larvae, terrestrial snails, and slugs. Some are so specialized that they have grooved mandibles that deliver digestive fluids directly to their prey. The larval stage lasts from several weeks up to, in certain species, two or more years.[9] The larvae pupate for one to two and a half weeks and emerge as adults.[6]
Adult diet varies between firefly species: some are predatory, while others feed on plant pollen or nectar. Some adults, like the European glow-worm, have no mouth, emerging only to mate and lay eggs before dying. In most species, adults live for a few weeks in summer.[6][10]
Fireflies vary widely in their general appearance, with differences in color, shape, size, and features such as antennae. Adults differ in size depending on the species, with the largest up to 25 mm (1 in) long. Many species have non-flying larviform females. These can often be distinguished from the larvae only because the adult females have compound eyes, unlike the simple eyes of larvae, though the females have much smaller (and often highly regressed) eyes than those of their males.[11] The most commonly known fireflies are nocturnal, although numerous species are diurnal and usually not luminescent; however, some species that remain in shadowy areas may produce light.[5]
Most fireflies are distasteful to vertebrate predators, as they contain the steroid pyrones lucibufagins, similar to the cardiotonic bufadienolides found in some poisonous toads.[12] All fireflies glow as larvae, where bioluminescence is an honest aposematic warning signal to predators.[13][14][15]
Light production in fireflies is due to the chemical process of bioluminescence. This occurs in specialized light-emitting organs, usually on a female firefly's lower abdomen. The enzyme luciferase acts on luciferin, in the presence of magnesium ions, ATP, and oxygen to produce light. Oxygen is supplied via an abdominal trachea or breathing tube. Gene coding for these substances has been inserted into many different organisms.[16] Firefly luciferase is used in forensics, and the enzyme has medical uses – in particular, for detecting the presence of ATP or magnesium.[13] Fireflies produce a "cold light", with no infrared or ultraviolet frequencies. The light may be yellow, green, or pale red, with wavelengths from 510 to 670 nanometers. Some species such as the dimly glowing "blue ghost" of the Eastern US may seem to emit blueish-white light from a distance and in low light conditions, but their glow is bright green when observed up close.[17] Their perceived blue tint may be due to the Purkinje effect.[18]
Adults emit light primarily for mate selection. Early larval bioluminescence was adopted in the phylogeny of adult fireflies, and was repeatedly gained and lost before becoming fixed and retained as a mechanism of sexual communication in many species.[13][19] Adult lampyrids have a variety of ways to communicate with mates in courtships: steady glows, flashing, and the use of chemical signals unrelated to photic systems.[20] Chemical signals, or pheromones, are the ancestral form of sexual communication; this pre-dates the evolution of flash signaling in the lineage, and is retained today in diurnally-active species.[13][21] Some species, especially lightning bugs of the genera Photinus, Photuris, and Pyractomena, are distinguished by the unique courtship flash patterns emitted by flying males in search of females. In general, females of the genus Photinus do not fly, but do give a flash response to males of their own species. Signals, whether photic or chemical, allow fireflies to identify mates of their own species. Flash signaling characteristics include differences in duration, timing, color, number and rate of repetitions, height of flight, and direction of flight (e.g. climbing or diving) and vary interspecifically and geographically.[22][15] When flash signals are not sufficiently distinguished between species in a population, sexual selection encourages divergence of signaling patterns.[22]
Synchronization of flashing occurs in several species; it is explained as phase synchronization and spontaneous order.[23] Tropical fireflies routinely synchronise their flashes among large groups, particularly in Southeast Asia. At night along river banks in the Malaysian jungles, fireflies synchronize their light emissions precisely. Current hypotheses about the causes of this behavior involve diet, social interaction, and altitude. In the Philippines, thousands of fireflies can be seen all year-round in the town of Donsol. In the United States, one of the most famous sightings of fireflies blinking in unison occurs annually near Elkmont, Tennessee, in the Great Smoky Mountains during the first weeks of June.[24] Congaree National Park in South Carolina is another host to this phenomenon.[25]
Female "femme fatale" Photuris fireflies mimic the photic signaling patterns of the smaller Photinus, attracting males to what appears to be a suitable mate, then eating them.[13] This provides the females with a supply of the toxic defensive lucibufagin chemicals.[26]
Many fireflies do not produce light. Usually these species are diurnal, or day-flying, such as those in the genus Ellychnia. A few diurnal fireflies that inhabit primarily shadowy places, such as beneath tall plants or trees, are luminescent. One such genus is Lucidota. Non-bioluminescent fireflies use pheromones to signal mates. This is supported by the fact that some basal groups do not show bioluminescence and use chemical signaling, instead. Phosphaenus hemipterus has photic organs, yet is a diurnal firefly and displays large antennae and small eyes. These traits strongly suggest pheromones are used for sexual selection, while photic organs are used for warning signals. In controlled experiments, males coming from downwind arrived at females first, indicating that males travel upwind along a pheromone plume. Males can find females without the use of visual cues, so sexual communication in P. hemipterus appears to be mediated entirely by pheromones.[27]
Lamprohiza female by her own light
A video of fireflies
Fireflies in the woods near Nuremberg, Germany, 30-second exposure
The oldest known fossil of the Lampyridae family is Protoluciola from the Late Cretaceous (Cenomanian ~ 99 million years ago) Burmese amber of Myanmar, which belongs to the subfamily Luciolinae. The light producing organ is clearly present.[28] The ancestral glow colour for the last common ancestor of all living fireflies has been inferred to be green, based on genomic analysis.[29]
The fireflies (including the lightning bugs) are a family, Lampyridae, of some 2,000 species within the Coleoptera. The family forms a single clade, a natural phylogenetic group.[1] The term glowworm is used for both adults and larvae of firefly species such as Lampyris noctiluca, the common European glowworm, in which only the nonflying adult females glow brightly; the flying males glow weakly and intermittently.[30][31][32] In the Americas, "glow worms" are the closely related Coleopteran family Phengodidae, while in New Zealand and Australia, a "glow worm" is a luminescent larva of the fungus gnat Arachnocampa, within the true flies, Diptera.[30]
The phylogeny of the Lampyridae family, based on both phylogenetic and morphological evidence by Martin et al. 2019, is:[1]
Coleoptera Cantharidae, etc.
Firefly populations are thought to be declining worldwide. While monitoring data for many regions are scarce, a growing number of anecdotal reports, coupled with several published studies from Europe and Asia, suggest that fireflies are in trouble.[33][34][35][36] Recent IUCN Red List assessments for North American fireflies have identified species with heightened extinction risk in the US, with 18 taxa categorized as threatened with extinction.[37][38]
Fireflies face threats including habitat loss and degradation, light pollution, pesticide use, poor water quality, invasive species, over-collection, and climate change.[39] Firefly tourism, a quickly growing sector of the travel and tourism industry, has also been identified as a potential threat to fireflies and their habitats when not managed appropriately.[40] Like many other organisms, fireflies are directly affected by land-use change (e.g., loss of habitat area and connectivity), which is identified as the main driver of biodiversity changes in terrestrial ecosystems.[41] Pesticides, including insecticides and herbicides, have also been indicated as a likely cause of firefly decline.[42][43] These chemicals can not only harm fireflies directly but also potentially reduce prey populations and degrade habitat. Light pollution is an especially concerning threat to fireflies. Since the majority of firefly species utilize bioluminescent courtship signals,[44] they are also very sensitive to environmental levels of light and consequently to light pollution.[44][45] A growing number of studies investigating the effects of artificial light at night on fireflies has shown that light pollution can disrupt fireflies' courtship signals and even interfere with larval dispersal.[46][47][48][49] Researchers agree that protecting and enhancing firefly habitat is necessary to conserve their populations. Recommendations include reducing or limiting artificial light at night, restoring habitats where threatened species occur, and eliminating unnecessary pesticide use, among many others.[43][50][51]
Sundarbans Firefly Sanctuary in Bangladesh was established in 2019.
Fireflies have featured in human culture around the world for centuries.[52] In Japan, the emergence of fireflies (Japanese: hotaru) signifies the anticipated changing of the seasons;[53] firefly viewing is a special aesthetic pleasure of midsummer, celebrated in parks that exist for that one purpose.[54] The Japanese sword called Hotarumaru, made in the 14th century, is so named for a legend that one night its flaws were repaired by fireflies.[55][56]
In Italy, the firefly (Italian: lucciola) appears in Canto XXVI of Dante's Inferno, written in the 14th century:[57]
Quante ’l villan ch’al poggio si riposa,
nel tempo che colui che ’l mondo schiara
la faccia sua a noi tien meno ascosa,
come la mosca cede a la zanzara,
vede lucciole giù per la vallea,
forse colà dov’ e’ vendemmia e ara:
di tante fiamme tutta risplendea
l’ottava bolgia, ...— Dante's Inferno, Canto XXVI, lines 25–32
As many as the fireflies which the peasant sees in the [Tuscan] valley below, when he is resting on the hill—in the season [midsummer] when the sun hides least from us, and at the time of day [dusk] when the fly gives place to the mosquito—perhaps in the fields where he tills the ground and gathers in the grapes; with that many flames the eighth ditch [of Hell] was shining, ...
— prose translation
In Western culture, fireflies with their transiently appearing and disappearing lights are associated with "such distinct and even contradictory significances as childhood, crop, doom, elves, fear, habitat change, idyll, love, luck, mortality, prostitution, solstice, stars and fleetingness of words and cognition".[58] The firefly was one of only about 12 kinds of beetle known in classical antiquity; Pliny the Elder advised sowing millet and harvesting barley at the moment when the glow-worms appeared.[58]
_male_(14345670469).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg)
.jpg)
{{cite web}}: CS1 maint: url-status (link) The Lampyridae are a family of elateroid beetles with more than 2,000 described species, many of which are light-emitting. They are soft-bodied beetles commonly called fireflies, lightning bugs, or glowworms for their conspicuous production of light, mainly during twilight, to attract mates. Light production in the Lampyridae is thought to have originated as an honest warning signal that the larvae were distasteful; this was co-opted in evolution as a mating signal in the adults. In a further development, female fireflies of the genus Photuris mimic the flash pattern of Photinus species to trap their males as prey.
Fireflies are found in temperate and tropical climates. Many live in marshes or in wet, wooded areas where their larvae have abundant sources of food. While all known fireflies glow as larvae, only some species produce light in their adult stage, and the location of the light organ varies among species and between sexes of the same species. Fireflies have attracted human attention since classical antiquity; their presence has been taken to signify a wide variety of conditions in different cultures and is especially appreciated aesthetically in Japan, where parks are set aside for this specific purpose.
Lampiredoj (Lampyridae) formas familion inter la koleopteroj. En kelkaj landoj ili ankaŭ konatiĝas kiel fajromuŝoj. Ili havas subfamilion Lampirenoj (Lampyrinae).
Ili antaŭ ĉio estas konataj pro la lumdonado (bioluminesko). Tra la tuta mondo vivas ĉ. 2000 speciojn[1] kaj daŭre novaj specioj estas malkovritaj.
Lampiredoj (Lampyridae) formas familion inter la koleopteroj. En kelkaj landoj ili ankaŭ konatiĝas kiel fajromuŝoj. Ili havas subfamilion Lampirenoj (Lampyrinae).
Ili antaŭ ĉio estas konataj pro la lumdonado (bioluminesko). Tra la tuta mondo vivas ĉ. 2000 speciojn kaj daŭre novaj specioj estas malkovritaj.
Los lampíridos (Lampyridae) son una familia de coleópteros polífagos que incluye los insectos conocidos como luciérnagas, bichos de luz, curucusíes,[2] isondúes,[3] cucuyos y gusanos de luz, caracterizados por su capacidad de emitir luz (bioluminiscencia). Muchas se pueden encontrar en pantanos o en las áreas húmedas y boscosas, donde sus larvas tienen una fuente de alimento abundante. Son coleópteros de cuerpo blando relacionados con las familias Lycidae, Phengodidae y Cantharidae, con una distribución mundial de al menos 1900 especies conocidas.
Se caracterizan por poseer un par de antenas delgadas y articuladas, élitros y un protórax modificado de forma que casi cubre la cabeza. Los élitros son blandos en comparación con otros coleópteros. En la mayoría de las especies es muy notorio el dimorfismo sexual: mientras los machos alcanzan un desarrollo completo similar al de otros coleópteros, las hembras conservan un aspecto larvario, con élitros reducidos a escamas y se parecen más a cochinillas de humedad que a escarabajos, con patas rechonchas y sin alas, no pudiendo así volar. Los adultos de algunas especies no se alimentan.[4]
Se distribuyen en regiones cálidas o templadas con presencia de humedad, encontrándolas a menudo en ciertas partes de Europa, Asia y América.[5]
La característica más distintiva de los lampíridos es su cortejo nocturno, el cual consiste de un diálogo complicado entre los machos y las hembras de una especie. Típicamente los machos patrullan en busca de pareja con un vuelo característico mientras emiten secuencias de destellos de luz característicos de cada especie. Las hembras de la misma especie pueden responder con destellos específicos y así el apareamiento puede ocurrir.
En las noches cálidas, es posible ver a las luciérnagas hembras iluminarse para atraer a los machos que sobrevuelan. Si se sienten amenazadas, desactivan la luz. Generan luz en intervalos de seis a ocho segundos mediante un órgano especial situado bajo la cutícula (ectodérmico), situado en la parte ventral del abdomen. Esta luz se produce por un proceso de oxidación de la luciferina en presencia de la enzima luciferasa, que ocurre muy rápidamente. Este proceso recibe el nombre de bioluminiscencia y emite una luz brillante con poca elevación de la temperatura. Algunas especies emiten la luz con esquemas definidos de variación en los intervalos y el número de destellos.
Algunos días después del acoplamiento, la hembra pone los huevos fertilizados, bajo la superficie de la tierra. Los huevos se incuban durante tres a cuatro semanas y entonces salen de ellos las larvas, que tienen ojos simples. Algunas hacen madrigueras subterráneas, y otras en la corteza de los árboles.
Las larvas de luciérnaga, conocidas como gusanos de luz, se alimentan de pequeños caracoles y babosas. Los paralizan con un fluido digestivo que digiere el cuerpo del molusco y luego succionan su alimento. Después de meses de alimentarse se convierten en pupas durante siete a veinte días y luego emergen como adultos (imagos).
Luces en la noche producidas por luciérnagas
Gusano de luz
Photinus sp, en cópula
Órgano luminoso
Los lampíridos (Lampyridae) son una familia de coleópteros polífagos que incluye los insectos conocidos como luciérnagas, bichos de luz, curucusíes, isondúes, cucuyos y gusanos de luz, caracterizados por su capacidad de emitir luz (bioluminiscencia). Muchas se pueden encontrar en pantanos o en las áreas húmedas y boscosas, donde sus larvas tienen una fuente de alimento abundante. Son coleópteros de cuerpo blando relacionados con las familias Lycidae, Phengodidae y Cantharidae, con una distribución mundial de al menos 1900 especies conocidas.
Jaanimardiklased (Lampyridae) on sugukond mardikalisi.
Paljud selle sugukonna mardikad võivad vahel helendada – neil esineb bioluminestsents.
Sugukonnas on kokku umbes 2000 liiki.
Tavaliselt jaotatakse sugukond viieks alamsugukonnaks – Cyphonocerinae, Lampyrinae, Luciolinae, Ototretinae ja Photurinae.
Eestis elab kahe perekonna liike sellest sugukonnast, kummaski üks liik. Mõlemal liigil on emased tiivutud ja helendavate tagakehalülidega.
Jaanimardiklased (Lampyridae) on sugukond mardikalisi.
Paljud selle sugukonna mardikad võivad vahel helendada – neil esineb bioluminestsents.
Sugukonnas on kokku umbes 2000 liiki.
Tavaliselt jaotatakse sugukond viieks alamsugukonnaks – Cyphonocerinae, Lampyrinae, Luciolinae, Ototretinae ja Photurinae.
Lanpiridoak (Lampyridae) kakalardo ordenako intsektu familia bat dira, eta ipurtargi da haien izen arrunta. Intsektu hauek argia ematen dute (biolumineszentzia) bikotea edo ehizakiak erakartzeko. Ipurtargiak «argi hotza» sortzen dute, frekuentzia infragorri edo ultramorerik gabea. Argi kimiko hori ipurtargien behe-abdomenean («ipurdian») sortzen da, eta horia, berdea, edo gorri-zurbila izan daiteke, 510 nanometrotik 670era bitarteko uhin-luzerakoa.
2000 ipurtargi espezie daude ingurumen epel eta tropikaletan. Asko zingiretan edota eremu heze eta basotuetan bizi dira, hots, beren larbek elikagai ugari eskura izango duten lekuan.
Antena mehe eta giltzaduradun pare bat dute, elitroak, eta burua ia estaltzen dien protorax eraldatua. Espezie gehienetan sexu dimorfismoa oso nabaria da:
Lanpiridoen ezaugarri bereizgarriena gau-limurketa da: espezie bereko arren eta emeen elkarrizketa korapilatsua. Oro har, arrek, bikotea bilatzeko, hegaldi berezia egiten dute, eta beren espezieari dagokion argi distirako sekuentzia berezia emititzen dute. Espezie bereko emeek, era berean, dirdira berezi batekin erantzuten dute, eta horrela estalketara bideratzen dira. Biolumineszentzia deritzo argi fenomeno horri.
Estalketa gertatu eta egun batzuk geroago, emeak arrautzak jartzen ditu lur azpian. Arrautzak 3 edo 4 astez inkubatzen dira, eta orduan larbak ateratzen dira haietatik; larba horiek begi sinpleak dituzte. Batzuek lur azpian egiten dituzte gordelekuak; beste batzuek, ordea, zuhaitzen azalean.
Ipurtargi larbak barraskilo eta bare txikiz elikatzen dira, eta jariakin digestibo batekin geldiarazten dituzte. Jariakin horrek, gainera, moluskuaren gorputza digeritzen du; horrela, larbek elikagaia xurgatu besterik ez dute egin behar. Hilabete batzuk igaro eta gero, pupa bihurtzen dira, eta handik 7 edo 20 egunera heldu bihurtuta ateratzen dira pupatik.
Lanpiridoak (Lampyridae) kakalardo ordenako intsektu familia bat dira, eta ipurtargi da haien izen arrunta. Intsektu hauek argia ematen dute (biolumineszentzia) bikotea edo ehizakiak erakartzeko. Ipurtargiak «argi hotza» sortzen dute, frekuentzia infragorri edo ultramorerik gabea. Argi kimiko hori ipurtargien behe-abdomenean («ipurdian») sortzen da, eta horia, berdea, edo gorri-zurbila izan daiteke, 510 nanometrotik 670era bitarteko uhin-luzerakoa.
2000 ipurtargi espezie daude ingurumen epel eta tropikaletan. Asko zingiretan edota eremu heze eta basotuetan bizi dira, hots, beren larbek elikagai ugari eskura izango duten lekuan.
Kiiltomadot (Lampyridae) on kovakuoriaisten heimo, jonka jäsenet voivat loistaa pimeässä elimistössään kemiallisessa reaktiossa syntyvän valon avulla. Ilmiö tunnetaan nimellä bioluminesenssi. Kiiltomatonaaras ohjaa valollaan koiraita luokseen.
Kiiltomatojen luokittelua on muutettu viime vuosina. Heimoon kuuluu noin kaksituhatta lajia. Ne jaetaan usein kahdeksaan alaheimoon.[1] Varsinkin tropiikissa eläviä kiiltomatoja sanotaan joskus käännöslainana tulikärpäsiksi. Eläin ei kuitenkaan ole mato eikä kärpänen vaan kovakuoriainen.
Suomesta on tavattu kahta kiiltomatojen heimon lajia, kiiltomatoa (Lampyris noctiluca) ja harvinaisena tuikematoa (Phosphaenus hemipterus).[2]
Kiiltomatojen (Lampyridae) alaheimoja ovat:
Kiiltomadot (Lampyridae) on kovakuoriaisten heimo, jonka jäsenet voivat loistaa pimeässä elimistössään kemiallisessa reaktiossa syntyvän valon avulla. Ilmiö tunnetaan nimellä bioluminesenssi. Kiiltomatonaaras ohjaa valollaan koiraita luokseen.
Kiiltomatojen luokittelua on muutettu viime vuosina. Heimoon kuuluu noin kaksituhatta lajia. Ne jaetaan usein kahdeksaan alaheimoon. Varsinkin tropiikissa eläviä kiiltomatoja sanotaan joskus käännöslainana tulikärpäsiksi. Eläin ei kuitenkaan ole mato eikä kärpänen vaan kovakuoriainen.
Suomesta on tavattu kahta kiiltomatojen heimon lajia, kiiltomatoa (Lampyris noctiluca) ja harvinaisena tuikematoa (Phosphaenus hemipterus).
Kiiltomatojen (Lampyridae) alaheimoja ovat:
Amydetinae Cyphonocerinae Lampyrinae Luciolinae Ototretadilinae Ototretinae Photurinae PterotinaeLa famille des lucioles et des lampyres (Lampyridae) regroupe plus de 2 000 espèces connues de coléoptères produisant presque tous de la lumière (jaune à verdâtre, longueur d'onde de 510 à 670 nanomètres), à l'état de larve et/ou adulte, réparties sur tous les continents. Ces insectes, en tant que petits prédateurs de la strate herbacée et buissonnante, jouent un rôle important dans leur niche écologique en limitant notamment la pullulation des chenilles, escargots et limaces[1].
Bien que ces espèces fassent partie des coléoptères, la plupart des femelles ne peuvent pas voler. Elles ressemblent à leurs larves, d'où le nom de « ver » (par exemple en Europe, Luciola lusitanica Charpentier, la femelle possède des ailes, mais ne vole pas).
Le lampyridé le plus connu est le lampyre ou ver luisant commun (Lampyris noctiluca).
Les lucioles sont en voie de régression presque partout dans le monde probablement en raison de la conjonction de plusieurs facteurs (généralisation de l'usage d'insecticides, pollution lumineuse et, selon des données récentes, parfois en raison du dérèglement climatique[2]). Elles sont l'insecte-emblème de deux États américains et ont été déclarées « trésor national » au Japon[2].
Dans l'hémisphère nord, les larves cessent de se nourrir en mai ou juin, se transforment en nymphe d'où émergera un coléoptère adulte.
La nuit, la femelle émet une lumière de couleur verte, relativement puissante.
Les mâles de chaque espèce émettent un signal lumineux en général plus faible que les femelles, et différent de celui des autres espèces. Les gros yeux noirs des mâles sont très sensibles à la lumière, et permettent ainsi aux couples de se trouver pour assurer la reproduction.
Les œufs et les larves peuvent aussi émettre de la lumière.
Les lucioles s'illuminent en utilisant la bioluminescence.
La lumière que la luciole produit provient d'une réaction chimique produite à l’intérieur de son abdomen. Il est enveloppé par des organes bioluminescents appelés les photophores qui contiennent des cellules lumineuses appelées photocytes. La réaction chimique entre la luciférine et la luciférase se produit dans les peroxysomes (petits organites présents dans les photocytes). Pour que cette réaction ait lieu, il faut de l'oxygène. Les lucioles n'ayant pas de poumons, elles utilisent leurs trachéoles pour transporter l'oxygène vers l'intérieur de leurs corps[3].
Le biologiste Raphaël Dubois a mis en évidence le mécanisme de la bioluminescence, il a montré en 1887 que la réaction était due à une enzyme, la luciférase, agissant sur un substrat, la luciférine, avec nécessité de présence de dioxygène. En fait les molécules correspondant aux luciférase et luciférine varient selon les espèces. W.D. McElroy a plus tardivement montré que l’émission de « lumière froide »[4] nécessitait aussi deux cofacteurs : l'ATP (adénosine triphosphate) et un minéral (le magnésium). On a d’abord cru que l'ATP était la source de l'énergie, mais pour ensuite démontrer qu’il joue plutôt un rôle de catalyseur en se liant avec le magnésium, la bioluminescence étant alimentée par une suite de réactions d’oxydoréductions. À la fin de la réaction, on obtient de l'oxyluciférine dans un état électronique excité qui va retourner à l'état stable en émettant un photon qui produit de l'énergie et donc de la lumière. Cette lumière varie d'une espèce à l'autre. Cette variation ne provient pas de la luciférine mais plutôt des différentes structures de la luciférase, selon que l'oxyluciférine soit sous forme énol ou céto : le photon émettra soit dans la couleur jaune-vert soit dans la couleur rouge[5].
Il a été montré (à l'Université de Tufts) que ce sont des molécules de monoxyde d'azote émises par l'organisme qui contrôlent l'interruption du signal lumineux à un rythme clignotant propre à chaque espèce, et que certaines espèces clignotent en groupe, ce qui permet aux mâles de mieux détecter les femelles et de trouver une partenaire de leur espèce[6].
Leurs larves vivent dans les forêts, les bocages, les landes, les ripisylves, les mangroves, souvent cachées le jour sous les tapis de feuilles mortes où elles recherchent des escargots, larves, vers qu'elles consomment après les avoir paralysés.
Ces espèces sont sensibles aux insecticides, à la régression de leur proies et de leurs habitats, mais semble-t-il aussi au phénomène dit de « pollution lumineuse ». Il faut environ 5 000 lucioles pour produire une lumière équivalente à celle d'une bougie. L'éclairage artificiel peut perturber les lucioles, comme il perturbe de nombreuses autres espèces nocturnes. On trouve par exemple[7] des larves qui montent sur des poteaux de lampadaire pour se transformer en pupe, en s'exposant à leurs prédateurs diurnes et au soleil qui risque de les déshydrater. Certains individus sont également parfois attirés et « piégés » par des diodes électroluminescentes émettant dans certaines longueurs d'onde. Et les femelles de la luciole Photinus pyralis expérimentalement soumises à la lumière artificielle répondent moins au mâle en approche que celles qui ne sont pas exposées à la lumière (même à proximité d'un éclairage d'intensité moyenne), ce qui se traduit par un moins grand nombre de fécondations[8].
De plus, comme chez la plupart des insectes de zone tempérée, la photopériode et le cumul des températures qui ont caractérisé la période de croissance ont tous deux une grande importance pour la phénologie et la valeur sélective des espèces (chances de survie). La pluviométrie joue également un rôle très important (tant en cas d'excès d'eau que de période anormalement sèche, qui inhibent les vols de reproduction). Il est généralement supposé que quand plusieurs déterminants co-agissent sur la phénologie d'une espèce, il y a plus de risque que celle-ci soit victime d'asynchronies phénologiques[9]. Cette question a fait l'objet d'une étude de 12 ans (2004-2015) qui a suivi la luciole américaine (Photinus pyralis) dans 10 communautés végétales pour déterminer si des interactions entre déterminants phénologiques pouvaient expliquer la variabilité démographique de l'espèce[9].
Les auteurs ont confirmé que le cumul des températures est le principal moteur de la phénologie de cette espèce ; les pics d'activité de vol/reproduction se produisent habituellement après un cumul de températures d'environ 800 degrés-jour (base 10 °C)[9]. Mais ce pic varie de près de 180 degrés-jour selon les années, variation pouvant être expliquée par une relation quadratique avec l'accumulation des précipitations durant la saison de croissance[9].
Les auteurs de cette étude notent que - de manière générale - plus de lucioles ont été capturées dans les communautés herbacées dont les sols étaient les moins perturbés (luzerne et rotations faites en culture sans labour)[9]. Les interactions observées entre le cumul des températures et les précipitations suggèrent pour Photinus pyralis que le réchauffement climatique peut potentiellement perturber la phénologie de nombreux organismes, et que des modifications des motifs des précipitations régionales peuvent encore amplifier ces perturbations[9].
Les lucioles européennes constituent un nouveau groupe pour étudier l'adaptation génétique aux environnements changeants. Etant distribuées au sud et au nord des Alpes, elles se sont adaptées à divers écosystèmes. Toutefois, des ressources génomiques pour étudier les gènes responsables de cette adaptation ne sont disponibles pour aucune des espèces européennes. Le séquençage des génomes de Lampyris noctiluca, Lamprohiza splendidula et Luciola italica, représentés par des échantillons du canton de Vaud (Suisse), sont en voie de séquençage[10].
Une présence importante de lucioles et de lampyres semble pouvoir être considérée comme un des indicateurs de bon état de naturalité de l'environnement nocturne. Autrefois, des groupes de milliers de lucioles pouvaient être aperçus sur et autour d'un arbre, aux abords d'un ruisseau. C'est un phénomène devenu très rare hormis dans des lieux éloignés de l'agriculture, des villes, et dépourvus d'éclairage artificiel.
Les lampyres, ou vers luisants, sont l'objet de recherches importantes dans beaucoup de pays européens. Il s'agit de mieux comprendre les raisons de l'apparente régression de leur population. Comme dans d'autres pays européens, un programme de science participative français permet à chacun de signaler s'il voit ou non des vers luisants dans son jardin[11]. Il est ainsi possible d'aider les chercheurs du CNRS et du Groupe Associatif Estuaire dans leur étude.
Selon ITIS (31 août 2014)[12] :
Selon Catalogue of Life (31 août 2014)[13] :
En 1975, dans L'article des lucioles, Pier Paolo Pasolini prend la disparition des lucioles comme métaphore d’une culture qui, partout en Europe, allait être dévorée par La société du spectacle, pour reprendre le titre du livre de Guy Debord[14].
La famille des lucioles et des lampyres (Lampyridae) regroupe plus de 2 000 espèces connues de coléoptères produisant presque tous de la lumière (jaune à verdâtre, longueur d'onde de 510 à 670 nanomètres), à l'état de larve et/ou adulte, réparties sur tous les continents. Ces insectes, en tant que petits prédateurs de la strate herbacée et buissonnante, jouent un rôle important dans leur niche écologique en limitant notamment la pullulation des chenilles, escargots et limaces.
Bien que ces espèces fassent partie des coléoptères, la plupart des femelles ne peuvent pas voler. Elles ressemblent à leurs larves, d'où le nom de « ver » (par exemple en Europe, Luciola lusitanica Charpentier, la femelle possède des ailes, mais ne vole pas).
Le lampyridé le plus connu est le lampyre ou ver luisant commun (Lampyris noctiluca).
Les lucioles sont en voie de régression presque partout dans le monde probablement en raison de la conjonction de plusieurs facteurs (généralisation de l'usage d'insecticides, pollution lumineuse et, selon des données récentes, parfois en raison du dérèglement climatique). Elles sont l'insecte-emblème de deux États américains et ont été déclarées « trésor national » au Japon.
Ciaróg bheag, oíchí den chuid is mó. Sciatháin bhoga ar an bhfireannach, an baineannach cosúil le larbha agus gan sciatháin de ghnáth. Úsáideann sí a corráin chuasacha chun súlaigh dhíleáite a instealladh ina creach. Faightear na larbhaí san ithir agus dramhaíl duilleog. Lonrach ag gach céim dá forbairt, ach é seo níos sofheicthe sna lampróga fásta. Na horgáin lonracha gar do bhun an bhoilg, agus úsáideann sí iad chun comharthaí cúplála a dhéanamh.
Os vagalumes[2] son unha familia de coleópteros polífagos chamados lampíridos (Lampyridae), caracterizados pola súa capacidade de emanar luz (bioluminescencia). Coñécense máis de 2.000 especies por todo o mundo. Moitas pódense atopar en brañas, lameiros, lamazais, illós ou gándaras, polo xeral nas áreas húmidas e vizosas, onde a súas larvas teñen unha fonte de alimento abondosa. Son coleópteros de corpo dondo relacionados coas familias Lycidae, Phengodidae e Cantharidae.
Os vagalumes teñen en Galicia infinidade de nomes coma: lucecú, bicho do lume, cociñeiro, coco de luz, meiga, vella, vella do caldo, vella dos valados, vella facendo as papas, vella facendo o caldo, vella sen dentes, velliña da cea, verme canteiro, verme carpinteiro, verme da luz, verme de luz, lucerna, luceiro, corcoño, coroceiro, cagalume ou pirilampo.[2][3]
En Portugal coñécense entre outros nomes coma pirilampos ou luzecus, no Brasil coma vaga-lumes.
Caracterízanse por posuír un par de antenas magras e artelladas, élitros e un protórax modificado de xeito que case cobre a cabeza. Na meirande parte das especies é moi salientábel o dimorfismo sexual: mentres os machos acadan un desenvolvemento completo semellante ao doutros coleópteros, as femias fican cun aspecto larvario, con élitros reducidos a escamas asemellándose máis a cochinillas que a escaravellos, con patas grosas e sen as, non podendo deste xeito voar.
A característica máis distintiva dos lucecús é o seu apareamento ou namoro nocturno, que consiste nunha parola complicada entre os machos e mailas femias. Os machos adoitan facer as beiras cun voo característico mentres emanan secuencias de flashes característicos de cada especie. As femias da mesma especie poden responder con feixes de luz específicos e así o apareamento pode ocorrer.
Nas noites cálidas, é posíbel ollar os vagalumes femias a alumar para atraer os machos que voan derredor. Se se senten ameazadas, fechan a luz. Xeran a luz grazas a un órgano especial situado baixo a cutícula (ectodérmico), situado na parte inferior do abdome, en intervalos de 6 a 8 segundos. Esta luz prodúcese por un proceso de oxidación da luciferina en presenza do enzima luciferasa, que ocorre moi axiña. Este proceso recibe o nome de bioluminescencia e emite unha luz brillante con pouca elevación da temperatura. Algunhas especies emanan a luz con esquemas definidos de variación nos intervalos e o número de flashes.
Algúns días despois da relación, a femia pon os ovos fertilizados por baixo do chan. Os ovos chócanse arredor de 3 ou 4 semanas e saen logo as larvas, que teñen ollos simples. Algunhas fan tobos, e outras abéiranse baixo a casca das árbores.
As larvas de vagalume, coñecidas coma vermes da luz, aliméntanse de lesmas e cascarolos miúdos. Paralízanos cun fluído dixestivo que dixire o corpo do molusco e despois chuchan o seu alimento. Tras meses de se alimentaren, tórnanse casullos de entre 7 a 20 días para emerxeren coma adultos (imagos).
Luciñas á noite producidas por vagalumes
Verme da luz
Macho
Órgano luminoso
Os vagalumes son unha familia de coleópteros polífagos chamados lampíridos (Lampyridae), caracterizados pola súa capacidade de emanar luz (bioluminescencia). Coñécense máis de 2.000 especies por todo o mundo. Moitas pódense atopar en brañas, lameiros, lamazais, illós ou gándaras, polo xeral nas áreas húmidas e vizosas, onde a súas larvas teñen unha fonte de alimento abondosa. Son coleópteros de corpo dondo relacionados coas familias Lycidae, Phengodidae e Cantharidae.
Krijesnice (Lampyridae) jedna su od porodica u razredu kukaca u koju širom svijeta spada oko 2.000 vrsta.
Mnoge, ali ne sve, vrste ove porodice mogu komunicirati pomoću svjetlosnih signala (bioluminiscencija). Ponekad se naziv "krijesnica" koristi za sve kukce koje imaju organe za bioluminiscenciju. Pored krijesnica u užem smislu, to su još i neke vrste iz porodice Phengodidae, kao i pojedine vrste nekih drugih porodica.
Svjetlosni signali se uglavnom odašilju radi pronalaženja i prepoznavanja mužjaka i ženki radi parenja. Sami signali su vrlo različiti. Kod nekih vrsta samo ženke imaju svijetleće organe, kod drugih ih imaju oba spola. Neke vrste trepere, druge odašilju trajno svjetlo. Signali su tipični za pojedinu vrstu i razlikuju se dužinom i ritmom. Kod sjevernoameričkog Photinus pyralis i mužjaci imaju svjetleće organe, a odgovor ženke s kašnjenjem od dvije sekunde je odlučujući za prepoznavanje.
Kod nekih vrsta sve jedinke iste vrste u okolini sinkroniziraju svoje signale, tako da čitavi nizovi grmlja ili stabala trepere u istom ritmu. Ovo je češća pojava kod krijesnica koje žive u Jugoistočnoj Aziji (Tajland i Malezija). Fenomen se može vidjeti uz Malajske rijeke u džungli. Na području zapadne polutke, pojava je puno rjeđa. Tijekom drugog tjedna lipnja može se vidjeti u nekim dijelovima Tennesseeja [1], a i u nacionalnom parku Congaree u Južne Caroline [2][3].
Većina vrsta hrani se nektarom i rosom, ali neke vrste su grabežljivci.
Kod nekih vrsta krijesnica je poznata pojava mimikrije. Ženke iz roda Photuris mogu oponašati svjetlosne signale ženiki roda Photinus kako bi primamile mužjake tog roda, i pojele ih. Neke druge vrste roda Photuris mogu oponašati signale više vrsta Photinus, ovisno koja se od tih vrsta trenutno nalazi u blizini.
Sve vrste krijesnica emitiraju svjetlosne signale samo noću. Signali nisu dovoljno snažni da bi se vidjeli danju i tako privukli partnera.
Mužjaci su uglavnom krilati, a neke su ženke beskrilne i potsjećaju na ličinke. Kod tih vrsta ženke su veće od mužjaka, i mogu položiti više jajašaca. Ličinke se hrane malim količinama puževa i drugim beskralješnjacima.
Pojava da živa bića "proizvode" svjetlost naziva se bioluminiscencija. Kod krijesnica se svjetlosni organ nalazi gotovo uvijek u zatku životinje. Svjetlo je rezultat reagiranja luciferina (neke prirodne tvari, različite kod različitih organizama) s ATPom i kisikom uz prisutnost enzima luciferaze. Energija koja se pri tome oslobađa se gotovo u cijelosti oslobađa u obliku svjetla i samo u zanemarivom dijelu se oslobađa toplina, tako da je stupanj efikasnosti ove pretvorbe oko 95%. Do danas, ni jedan umjetno proizveden izvor svjetla nije dosegao tako visoki stupanj efikasnosti. S donje strane donjeg dijela tijela kukca mogu se vidjeti bijela područja. na tim mjestima je hitinska ovojnica kukca svjetlopropusna. S unutrašnje strane, postoji bijeli sloj koji služi za odsjaj svjetla. Zbog toga se po danu mogu vidjeti ta bijela područja.
Krijesnice žive na svim kontinentima, osim na Antarktici. Na području Srednje i Južne Amerike živi vrsta Photinus pyralis. To je vrsta s najsnažnijim svjetlom. Na područjima gdje žive, nastanjuju raslinje, šume, livade, žive u tlu kao i ispod kamenja [1].
Na području Hrvatske žive dvije vrste[2] :
Kod obje vrste samo mužjaci imaju krila. Kod ivanjskih krijesnica svijetle samo ženke (koje ne lete). Za krijesnice koje lete su tipični samo mužjaci vrste malih ivanjskih krijesnica.
Krijesnice (Lampyridae) jedna su od porodica u razredu kukaca u koju širom svijeta spada oko 2.000 vrsta.
Mnoge, ali ne sve, vrste ove porodice mogu komunicirati pomoću svjetlosnih signala (bioluminiscencija). Ponekad se naziv "krijesnica" koristi za sve kukce koje imaju organe za bioluminiscenciju. Pored krijesnica u užem smislu, to su još i neke vrste iz porodice Phengodidae, kao i pojedine vrste nekih drugih porodica.
Kunang-kunang adalah sejenis serangga yang dapat mengeluarkan cahaya yang jelas terlihat saat malam hari. Cahaya ini dihasilkan oleh "sinar dingin" yang tidak mengandung ultraviolet maupun sinar inframerah dan memiliki panjang gelombang 510 sampai 670 nanometer, dengan warna merah pucat, kuning, atau hijau, dengan efisiensi sinar sampai 96%.
Kunang-kunang termasuk dalam golongan Lampyridae yang merupakan famili dalam ordo kumbang Coleoptera. Ada lebih dari 2000 spesies kunang-kunang, yang dapat ditemukan di daerah empat musim dan tropis di seluruh dunia. Banyak sepesies ini yang ditemukan di rawa atau hutan yang basah di mana tersedia banyak persediaan makanan untuk larvanya.
Kunang-kunang, yang memancarkan sinar untuk saling mengenali atau untuk memberi tanda kawin, menggunakan panjang gelombang sinar yang berbeda, tergantung pada spesiesnya. Selain itu, pada beberapa spesies, kunang-kunang jantan yang mula-mula menyorotkan sinar untuk menarik sang betina, sementara pada spesies lainnya, sang betina yang “memanggil.” Sebagian kunang-kunang menggunakan cahaya mereka untuk mempertahankan diri. Mereka mengeluarkan sinar sebagai tanda pada musuh bahwa mereka bukan makanan yang lezat.
Bagi kunang-kunang kelompok Photuris, cahaya mereka berperan pula dalam perburuan. Betina jenis ini dapat meniru kerlipan sinyal cahaya yang dipancarkan betina jenis lain, misalnya Photuris. Dengan sinyal cahaya palsu ini, kunang-kunang jantan jenis Photuris pun terjebak dan dimakan oleh Photuris betina.
Cahaya kunang-kunang berperan pula sebagai tanda peringatan, untuk memperingatkan antar-sesama jenisnya tentang ancaman bahaya, maupun peringatan bagi serangga dan burung pemangsa agar tidak memakannya. Sebab, zat pemicu pembentukan cahaya kunang-kunang berasa pahit. Kalaupun ada serangga pemangsa yang nekad, mereka biasanya memakan tubuh kunang-kunang dari bagian kepala, terus hingga ke bagian belakang, kecuali bagian perut yang tidak dimakannya.
Makanan kunang-kunang adalah cairan tumbuhan, siput-siputan kecil, cacing, maupun serangga lain.
Bila ingin memelihara kunang-kunang, sebaiknya menyiapkan tempat yang di desain hampir sama dengan habitat aslinya. Tidak harus seluas dengan yang aslinya. Yang penting kunang-kunang nyaman dan betah tinggal disana. Karena apabila kunang-kunang tidak betah, mereka tidak mau tinggal disana. Makanannya pun bisa di ambil dari alam sekitar kita.
Diketahui ada dua tipe ritual perkawinan kunang-kunang. Tipe pertama, kunang-kunang betina akan melepaskan cahaya yang menarik perhatian kunang-kunang jantan. Pada tipe ini, kunang-kunang betina merupakan pihak yang aktif mencari pasangan sedangkan yang jantan pasif.
Pada tipe kedua, ritual perkawinan diawali dengan kedipan-kedipan cahaya kunang-kunang jantan yang mengabarkan bahwa ia adalah perjaka atau duda kesepian yang tengah mencari kekasihnya yang kini entah di mana. Terbang kian kemari sambil berharap ada kunang-kunang betina yang sedang mejeng mencari jodoh.
Kedipan cahaya suatu jenis kunang-kunang memiliki warna, intensitas dan kekuatan yang khas sehingga hanya kunang-kunang jenis yang sama yang mampu mengartikulasikan makna kedipan cahaya tersebut. Kekhasan cahaya pada saat mencari pasangan ini pulalah yang digunakan oleh para ahli untuk membedakan berbagai jenis kunang-kunang.
Kunang-kunang betina jarang terbang mencari pasangan hidup, ia hanya menunggu di atas tanah atau rerumputan sambil berharap ada isyarat dari kunang-kunang jantan yang bakal menjadi tambatan hatinya. Ketika melihat cahaya kunang-kunang jantan, sang betina akan memberikan respon dengan pancaran cahaya yang mengisyaratkan bahwa ia telah mengenali signal sang jantan.
Selanjutnya pejantan terbang menuju betina dambaan hidupnya. Setelah dekat, kunang-kunang jantan mengeluarkan cahaya terang berkali-kali, mungkin untuk meyakinkan bahwa cintanya tidak bertepuk sebelah tangan. Demikian juga si betina akan mengeluarkan sinar terang yang menandakan siap bercumbu, pejantan akan mendekati betina dan kemudian mereka kawin.
Proses perkawinan terjadi dengan saling menyentuhkan kedua alat kelaminnya yang berada di ujung perut dan dilanjutkan dengan transfer paket sperma dari pejantan ke tubuh betina. Paket sperma akan disimpan di dalam abdomen betina sampai ia siap bertelur. Proses perkawinan dapat berlanjut sepanjang malam, dan pada saat itu kunang-kunang tidak mengeluarkan cahaya.
Setelah proses perkawinan, betina langsung memakan sang kekasihnya yang telah membuahi sel telurnya. Serangga jenis tertentu juga ada yang mempunyai kebiasaan seperti ini seperti Black widow, dll. Dengan memakan lawan jenisnya, maka sang betina mendapatkan tambahan protein untuk membesarkan sel telur yang ada dalam tubuhnya.
Kunang-kunang bertelur pada saat hari gelap, telur-telurnya yang berjumlah antara 100 dan 500 butir diletakkan di tanah, ranting, rumput, di tempat berlumut atau di bawah dedaunan. Pekuburan yang tanahnya relatif gembur dan tidak banyak terganggu merupakan lokasi ideal perteluran kunang-kunang.
Setelah sekitar 30 hari, muncul larva kunang-kunang menyerupai cacing memancarkan cahaya, bentuknya pipih dengan kepala kecil dan rahang kuat. Fungsi cahaya pada larva hanya untuk memperingatkan pemangsa agar tidak mencoba mengganggunya. Aktivitas utama larva adalah makan makanan yang berupa cacing tanah, siput kecil atau serangga kecil lain.Masa larva merupakan masa paling lama yaitu sekitar1-2 tahun sebelum menjadi kepom-pong. Hanya sebagian kecil dari telur kunang-kunang menetas menjadi larva dan hanya sedikit larva yang sukses menjadi kepompong. Beberapa pemangsa memangsa telur maupun kunang-kunang yunior.
Sebelum menjadi kepompong larva akan membuat liang di dalam tanah. Selanjutnya ia akan masuk dan melingkarkan tubuhnya di dakam liang. Mulutnya akan mengeluarkan lendir lengket yang ditempelkan di dinding liang. Setelah sebulan larva beristirahat dalam bilik, ia menanggalkan kulit untuk terakhir kali dan memasuki masa kepompong. Kepompong pada mulanya berwarna kuning pucat dan perlahan-lahan menjadi gelap, masa kepompong berlangsung sekitar 10 hari.
Kunang-kunang dewasa keluar dari kepompong dengan tubuh pucat yang akhirnya berkembang menjadi lebih gelap. Kedua pasang sayap direntangkan agar mengembang dan kering. Kunang-kunang dewasa ini tinggal di dalam bilik selama beberapa hari sampai kedua sayap depannya benar-benar keras dan membentuk elitera, perisai yang melindungi kedua sayap belakangnya yang lunak.
Kunang-kunang dewasa hidup selama 2 - 3 minggu, untuk melakukan perkawinan. Selama itu aktivitas makan kunang-kunang sangat beragam, beberapa jenis hanya mengisap cairan tumbuhan sementara jenis lainnya meneruskan kebiasaan makan seperti ketika masih larva, sebagai pemakan serangga lain atau siput-siputan kecil.
Kunang-kunang adalah sejenis serangga yang dapat mengeluarkan cahaya yang jelas terlihat saat malam hari. Cahaya ini dihasilkan oleh "sinar dingin" yang tidak mengandung ultraviolet maupun sinar inframerah dan memiliki panjang gelombang 510 sampai 670 nanometer, dengan warna merah pucat, kuning, atau hijau, dengan efisiensi sinar sampai 96%.
Kunang-kunang termasuk dalam golongan Lampyridae yang merupakan famili dalam ordo kumbang Coleoptera. Ada lebih dari 2000 spesies kunang-kunang, yang dapat ditemukan di daerah empat musim dan tropis di seluruh dunia. Banyak sepesies ini yang ditemukan di rawa atau hutan yang basah di mana tersedia banyak persediaan makanan untuk larvanya.
Kunang-kunang, yang memancarkan sinar untuk saling mengenali atau untuk memberi tanda kawin, menggunakan panjang gelombang sinar yang berbeda, tergantung pada spesiesnya. Selain itu, pada beberapa spesies, kunang-kunang jantan yang mula-mula menyorotkan sinar untuk menarik sang betina, sementara pada spesies lainnya, sang betina yang “memanggil.” Sebagian kunang-kunang menggunakan cahaya mereka untuk mempertahankan diri. Mereka mengeluarkan sinar sebagai tanda pada musuh bahwa mereka bukan makanan yang lezat.
Bagi kunang-kunang kelompok Photuris, cahaya mereka berperan pula dalam perburuan. Betina jenis ini dapat meniru kerlipan sinyal cahaya yang dipancarkan betina jenis lain, misalnya Photuris. Dengan sinyal cahaya palsu ini, kunang-kunang jantan jenis Photuris pun terjebak dan dimakan oleh Photuris betina.
Cahaya kunang-kunang berperan pula sebagai tanda peringatan, untuk memperingatkan antar-sesama jenisnya tentang ancaman bahaya, maupun peringatan bagi serangga dan burung pemangsa agar tidak memakannya. Sebab, zat pemicu pembentukan cahaya kunang-kunang berasa pahit. Kalaupun ada serangga pemangsa yang nekad, mereka biasanya memakan tubuh kunang-kunang dari bagian kepala, terus hingga ke bagian belakang, kecuali bagian perut yang tidak dimakannya.
Eldflugur (blysbjöllur eða ljósormar) eru ætt skordýra af ættbálki bjallna sem gefur frá sér ljós. Einstaklingar í þessari ætt nota ljósið á kvöldin til að hæna að maka eða til veiða. Það eru fleiri en 2.000 tegundir blysbjallna í tempraða og hitabeltinu. Flestar tegundirnar halda sig við votlendi eða röku skógarlandslagi þar sem lirfur þeirra hafa af nógu að taka.
Eldflugur (blysbjöllur eða ljósormar) eru ætt skordýra af ættbálki bjallna sem gefur frá sér ljós. Einstaklingar í þessari ætt nota ljósið á kvöldin til að hæna að maka eða til veiða. Það eru fleiri en 2.000 tegundir blysbjallna í tempraða og hitabeltinu. Flestar tegundirnar halda sig við votlendi eða röku skógarlandslagi þar sem lirfur þeirra hafa af nógu að taka.
I Lampiridi (Lampyridae Latreille, 1817) sono una piccola famiglia di coleotteri diffusa in tutto il mondo con circa 2000 specie, comunemente chiamate lucciole.
I Lampiridi sono caratterizzati da tegumenti morbidi, pronoto ricoprente più o meno completamente il capo, grandi occhi sferici e zampe corte.
Tutte le specie sono caratterizzate da atterismo più o meno spinto, fatto che dona loro un aspetto larviforme. Questa caratteristica è generalmente presente nelle femmine, ma talvolta anche nei maschi di alcuni generi (Phosphaenus).
Tutte le specie, sia allo stadio di larva che di adulto, sono inoltre caratterizzate dalla capacità di produrre luce da uno o più segmenti addominali, da cui il nome della famiglia. A tale fenomeno è stato dato di nome di bioluminescenza.
I maschi alati delle specie europee sono generalmente caratterizzati da colori smorti, gialli o rossi sul pronoto e bruni o neri sulle elitre. Le femmine sono generalmente giallastre o brunastre.
Le larve dei Lampiridi sono caratterizzate, come gli adulti, da un pronoto che ricopre più o meno completamente il capo.
Sono di colore scuro, completamente nere (Phosphaenus), nere a macchie rosa (Lampyris) oppure brune a macchie gialle (Lamprohiza).
Caratteristica comune a tutti i coleotteri e quindi anche ai Lampiridi è l'olometabolia. Le uova dei Lampiridi sono sferiche ed incolori, vengono deposte sotto i sassi o in luoghi umidi. Una particolarità delle uova di questa famiglia è che conservano per qualche tempo la bioluminescenza.[1]
Le larve dei lampiridi sono attive durante la notte, ma possono essere rinvenute anche durante il giorno. Si nutrono di gasteropodi polmonati, per cui sono estremamente rare o addirittura scomparse dalle zone agricole in cui si utilizzano regolarmente lumachicidi. Inoltre le lucciole stanno scomparendo dalle zone industrializzate e abitate a causa delle troppe luci presenti che non permettono alle lucciole di "incontrarsi" e quindi di riprodursi, ma anche a causa dei concimi chimici, che rendono difficile il loro nutrimento, e dell'inquinamento.
Diversamente dalle larve, per quanto riguarda gli adulti dei Lampiridi, i maschi pare non si nutrano, nonostante abbiano apparato boccale completo, le femmine pare siano fitofaghe. Alcune specie tropicali si nutrono di diversi insetti e talora persino dei loro simili.
Entomologi americani hanno potuto constatare che alcune femmine del genere Photuris sono in grado di modificare la frequenza e la luminosità della propria luce, in modo da simulare la luce delle femmine di altre specie di lampiridi, attirarne i maschi e poi divorarli[2].
Lo stesso argomento in dettaglio: Bioluminescenza. La luce emessa da questi insetti è dovuta all'ossidazione del substrato fotogeno luciferina ad ossiluciferina, che avviene in presenza di ossigeno grazie alla catalisi operata dall'enzima luciferasi.
Alcuni segmenti addominali, generalmente gli ultimi, sono trasparenti sul lato ventrale e riccamente percorsi da trachee e tracheidi che conducono l'ossigeno necessario alla reazione di ossidazione. Regolando il flusso dell'aria l'insetto può regolare la frequenza del lampeggiamento.
Si tratta di una luce fredda, la cui lunghezza d'onda oscilla fra i 500 ed i 650 nanometri. L'intensità invece varia a seconda delle specie.
L'emissione luminosa è presente sia negli adulti che nelle larve. Negli adulti la funzione è collegata all'accoppiamento: i maschi, infatti, emettono segnali ritmici luminosi, cercando di attirare l'attenzione delle femmine, che a loro volta emettono luce a ritmi differenti. Anche le uova sono luminescenti.
La famiglia Lampyridae comprende le seguenti sottofamiglie e tribù:[3]
In Europa sono presenti le seguenti specie:[4]
I Lampiridi (Lampyridae Latreille, 1817) sono una piccola famiglia di coleotteri diffusa in tutto il mondo con circa 2000 specie, comunemente chiamate lucciole.
Lampyridae sunt familia insectorum quae bioluminescentia res corporis habet. Lampyrida lucem adaperire et declausere potest atque in aurorá et skymning eam utitur attrahendis aliis eius creaturae sive praedis. Eius lux aut gilvus, viridis aut pale rubra est et in longitudinibus undae a 510 ad 670 nm esse potest. Lampyridae lux nec frequentias infrarubras nec ultraviolaceas habet. Larvae lampyridae quoque lucit sed modo se ipsius.
Lampyrida in locis cum caelis mediis et calorioribus incolit. Multae lampyridae in silvis maditis incolunt. Ambo mas et femina in multis insectis lampyridae volare possunt. Tamen in aliquis feminae non possunt.
Lampyrida firefly Anglice vocatur, quod "musca ignis" significat.
Lampyridae sunt familia insectorum quae bioluminescentia res corporis habet. Lampyrida lucem adaperire et declausere potest atque in aurorá et skymning eam utitur attrahendis aliis eius creaturae sive praedis. Eius lux aut gilvus, viridis aut pale rubra est et in longitudinibus undae a 510 ad 670 nm esse potest. Lampyridae lux nec frequentias infrarubras nec ultraviolaceas habet. Larvae lampyridae quoque lucit sed modo se ipsius.
Lampyrida in locis cum caelis mediis et calorioribus incolit. Multae lampyridae in silvis maditis incolunt. Ambo mas et femina in multis insectis lampyridae volare possunt. Tamen in aliquis feminae non possunt.
Lampyrida firefly Anglice vocatur, quod "musca ignis" significat.
Jonvabaliai (lot. Lampyridae, angl. Fireflies, Lightning bugs, vok. Leuchtkäfer) – vabalų (Coleoptera) šeima. Lietuvoje gyvenančių jonvabalių patelės yra be sparnų ir antsparnių, lervų pavidalo, o patinai su sparnais. Pilvelio galiniuose segmentuose yra naktį šviečiantis fosforinis organas, kurį sudaro fotogeninės ląstelės. Šitos ląstelės yra apraizgytos nervais ir tracheolėmis. Tracheolėmis į fotogenines ląsteles patenka deguonis; jose vyksta aktyvi oksidacija. Šių reakcijų metu fermento liuceferazės pagalba liuciferinas virsta mažiau stabiliu junginiu, kuris, pereinant į normalią stabilią formą, išskiria fotonus. Be to, šiame šviečiančiame organe yra ląstelių su šlapimo rūgšties kristalais. Šios ląstelės atspindi šviesą.
Patinų kūnas rudai pilkas, priešnugarėlė ir kūno apačia rudai gelsva. Antsparniai taškuoti ir smulkiai raukšlėti, su 2-3 neryškiomis briaunelėmis. Patinų akys stambesnės ir labiau suartėjusios negu patelių.
Jonvabalių lervos plokščios, jų viršutinė pusė tamsi. Priešnugarėlė ilga, išilgai nugaros eina siaura gelsva linija.
Gyvena lapuočių miškų pakraščiuose, tarp krūmų ir žolių, drėgnesnėse vietose. Jie minta sraigėmis ir šliužais[1]. Patinai gerai skraido, juos privilioja patelės skleidžiama šviesa.
Pasaulyje gyvena apie 2000 rūšių, ypač jų daug tropikuose. Lietuvoje gyvena dvi rūšys:
Jonvabaliai (lot. Lampyridae, angl. Fireflies, Lightning bugs, vok. Leuchtkäfer) – vabalų (Coleoptera) šeima. Lietuvoje gyvenančių jonvabalių patelės yra be sparnų ir antsparnių, lervų pavidalo, o patinai su sparnais. Pilvelio galiniuose segmentuose yra naktį šviečiantis fosforinis organas, kurį sudaro fotogeninės ląstelės. Šitos ląstelės yra apraizgytos nervais ir tracheolėmis. Tracheolėmis į fotogenines ląsteles patenka deguonis; jose vyksta aktyvi oksidacija. Šių reakcijų metu fermento liuceferazės pagalba liuciferinas virsta mažiau stabiliu junginiu, kuris, pereinant į normalią stabilią formą, išskiria fotonus. Be to, šiame šviečiančiame organe yra ląstelių su šlapimo rūgšties kristalais. Šios ląstelės atspindi šviesą.
Patinų kūnas rudai pilkas, priešnugarėlė ir kūno apačia rudai gelsva. Antsparniai taškuoti ir smulkiai raukšlėti, su 2-3 neryškiomis briaunelėmis. Patinų akys stambesnės ir labiau suartėjusios negu patelių.
Jonvabalių lervos plokščios, jų viršutinė pusė tamsi. Priešnugarėlė ilga, išilgai nugaros eina siaura gelsva linija.
Gyvena lapuočių miškų pakraščiuose, tarp krūmų ir žolių, drėgnesnėse vietose. Jie minta sraigėmis ir šliužais. Patinai gerai skraido, juos privilioja patelės skleidžiama šviesa.
Pasaulyje gyvena apie 2000 rūšių, ypač jų daug tropikuose. Lietuvoje gyvena dvi rūšys:
Paprastasis jonvabalis (Lampyris noctiluca); Trumpasparnis jonvabalis (Phosphaenus hemipterus).
Spīdvaboles, spīdvaboļu dzimta (Lampyridae) ir viena no visēdāju vaboļu (Polyphaga) dzimtām. Šajā dzimtā ir apmēram 2000 sugas, kas iedalītas 5 apakšdzimtās. Kā visiem kukaiņiem sistemātika ir mainīga, jo ik pa laikam tiek atklāta kāda jauna suga.
Vislielākā sugu dažādība ir sastopama tropos, bet tās mājo arī mērenajā joslā. Latvijā mājo 2 sugas: jāņtārpiņš (Lampyris noctiluca) un mazais jāņtārpiņš (Phosphaenus hemipterus).[1] Liela daļa spīdvaboļu dzīvo mitrās vietās - purvos un mitros mežos. Daudzām sugām lidot spēj gan mātītes, gan tēviņi, bet ir sugas, kuru mātītes nespēj lidot.[2]
Spīdvaboles daudzās valodās sauc par spīdošajiem tārpiem. Arī latviešu valodā abas Latvijā dzīvojošās spīdvaboļu sugas tiek sauktas par jāņtārpiņiem. Šāds nosaukums iegājies tādēļ, ka daudzām spīdvaboļu sugām mātīte izskatās līdzīga kāpuram, nevis tipiskai pieaugušai vabolei. To ķermeņi ir mīksti un visbiežāk brūnā krāsā, spārni īsi un nepiemēroti lidošanai. Lai gan ir sugas, kuru mātītes ārēji ir līdzīgas tēviņiem un tipiskai vabolei ar spārniem. Šo sugu mātītes spēj lidot tāpat kā tēviņi.
Kāpurveidīgās spīdvaboļu mātītes no kāpuriem var atšķirt tikai pēc acīm. Kāpuriem acis ir vienkāršas, bet pieaugušām mātītēm ir saliktās acis kā visām vabolēm.
Visiem pazīstamākās spīdvaboļu sugas ir aktīvas nakts laikā, lai gan ir sugas, kuras ir aktīvas gaišajā dienas laikā. Lielākā daļa dienas spīdvaboļu nespīd, lai gan dažas sugas noēnotās vietās spīd un izplata vāju gaismu.
Spēju ražot gaismu nodrošina iekšējie ķīmiskie procesi, kurus sauc par bioluminiscenci. Šis process notiek īpašos gaismu ražojošos orgānos, kas parasti atrodas spīdvaboles vēdera dobuma apakšējā daļā. Luciferāzes ferments magnija jona, adenozīntrifosfāta (adenīnu saturošs nukleozīdtrifosfāts) un skābekļa klātbūtnē iedarbojas uz spīdvaboles luciferīniem - speciālu olbaltumvielu un rodas gaisma.
Spīdvaboļu luciferāze tiek izmantota kriminālistikā un medicīnā. Medicīnā tā pamatā tiek lietota, lai noteiktu adenozīntrifosfāta un magnija klātbūtni. Pastāv hipotēze, ka baroka laika gleznotājs Karavadžo savu audeklu gruntēšanas materiālam pievienojis kaltētu spīdvaboļu pulveri, lai radītu gaismas jutīgu audekla virsmu.[3]
Visu spīdvaboļu kāpuri ražo gaismu, bet to bioluminiscencei ir cits iemesls nekā pieaugušajām vabolēm. Kāpuri spīd tādēļ, lai brīdinātu plēsējus, kas barojas ar kukaiņiem. Jo spīdvaboļu kāpuri satur vielas, kas plēsējiem negaršo vai arī ir tiem indīgas. Pieaugušas spīdvaboles bioluminiscences galvenais iemesls ir dzimumpartnera atrašana, bet joprojām spīdēšana tos pasargā no plēsējiem. Spīdvaboles spēj spīdēt dažādos veidos - gan nepārtraukti, gan mirgojot ar pārtraukumiem.[4]
Vēlā pavasarī, kad kļūst silts, spīdvaboles kļūst aktīvas un izlien no slēptuvēm, lai barotos. Spīdot un mirgojot, spīdvaboles piesaista pretējā dzimuma partneri, lai sapārotos. Kāpurveidīgās mātītes uz zemes gaida, kad tām pāri lidos tēviņi, kas tumsā raida gaismas signālus. Mātīte tam atbild, un pāris satiekas.
Dažas dienas pēc sapārošanās mātīte izdēj olas tieši uz zemes vai zem plānas zemes kārtiņas. Kāpuri izšķiļas pēc 3-4 nedēļām. Tie barojas līdz vasaras beigām, bet, sākoties ziemai, hibernējas. Dažu sugu kāpuri barojas un hibernējas vairākus gadus pēc kārtas. Dažu sugu kāpuri pa ziemu ierokas zemē, daži meklē patvērumu zem koku mizām vai lapām. Pavasarī, kad kāpuri kļūst aktīvi, tie barojas dažas nedēļas, tad iekūņojas. Pēc 1-2,5 nedēļām attīstības cikls ir noslēdzies - no kūniņas izlien pieaugusi vabole.
Lielākā daļa kāpuru ir specializēti plēsēji, kas barojas ar konkrētu kukaiņu sugu kāpuriem, sauszemes gliemežiem un kailgliemežiem. Pieaugušas spīdvaboles atkarībā no sugas var būt gan plēsīgas, gan baroties ar ziedu nektāru un ziedputekšņiem.
Lielākā daļa spīdvaboļu neinteresē dzīvniekus, kas barojas ar kukaiņiem. Jo tās nav garšīgas un reizēm ir tiem indīgas.[5]
Spīdvaboles, spīdvaboļu dzimta (Lampyridae) ir viena no visēdāju vaboļu (Polyphaga) dzimtām. Šajā dzimtā ir apmēram 2000 sugas, kas iedalītas 5 apakšdzimtās. Kā visiem kukaiņiem sistemātika ir mainīga, jo ik pa laikam tiek atklāta kāda jauna suga.
Vislielākā sugu dažādība ir sastopama tropos, bet tās mājo arī mērenajā joslā. Latvijā mājo 2 sugas: jāņtārpiņš (Lampyris noctiluca) un mazais jāņtārpiņš (Phosphaenus hemipterus). Liela daļa spīdvaboļu dzīvo mitrās vietās - purvos un mitros mežos. Daudzām sugām lidot spēj gan mātītes, gan tēviņi, bet ir sugas, kuru mātītes nespēj lidot.
Kelip-kelip atau dikenali sebagai kunang-kunang ialah sejenis serangga bersayap yang mengeluarkan cahaya yang berkelip-kelip pada waktu malam.
Kelip-kelip atau dikenali sebagai kunang-kunang ialah sejenis serangga bersayap yang mengeluarkan cahaya yang berkelip-kelip pada waktu malam.
Glimwormen (Lampyridae) vormen een familie binnen de kevers. Ze staan ook wel bekend onder de namen vuurvliegjes of gloeiwormen. Ze zijn vooral bekend door hun lichtgeven (bioluminescentie). Over de hele wereld komen ca. 2000 soorten[1] voor en er wordt regelmatig een nieuwe ontdekt. Minder bekend is dat deze insecten in feite kevers zijn en geen wormen of vliegen.
Glimwormen (vleugelloze adulten of larven) of vuurvliegen (vliegende vormen) zijn gegroepeerd binnen de familie Lampyridae, die zelf deel uitmaakt van de superfamilie Elateroidea. Hierin zitten een aantal kleinere kevergroepen met lichtgevende soorten geklasseerd (Omalisidae, Phengodidae, Rhagophtalmidae), maar ook weekschildkevers en kniptorren (sommige kniptorsoorten kunnen ook licht produceren, bijvoorbeeld Pyrophorini).
De vrouwtjes zijn dikwijls dekschild- en vleugelloos en hebben in vele gevallen een larve-achtig uiterlijk. Het is echter niet zo dat vrouwtjes niet helemaal doorontwikkelen zoals bij sommige salamanders het geval is (neotenie). Beide seksen kennen een larvaal stadium en verpopping, en de poten en kop van vrouwtjes zijn gelijk aan die van mannetjes. Wel worden larve-achtige vrouwtjes, die bij wel meer soorten kevers voorkomen, gezien als een aparte ontwikkelingsvorm.
Glimwormen hebben de opmerkelijke eigenschap om zelfstandig licht te produceren, een proces dat bioluminescentie wordt genoemd. In speciale organen in het achterlijf wordt in een biochemische reactie het pigment luciferine geoxideerd door het enzym luciferase waarbij licht ontstaat. Onder de laag lichtproducerende cellen zit een laag cellen met kleine kristallen die het licht naar buiten reflecteren. Bij de meeste soorten is het licht geelgroen van kleur, maar soorten uit de verwante familie Phengodidae ("glow-worms" genoemd in Amerika) kunnen van aparte lichtorganen zowel groen als rood licht uitstralen (geslacht Phrixothrix).
Adulten gebruiken lichtsignalen om elkaar op te sporen tijdens de voortplanting. Bij sommige soorten lokken de vleugelloze wijfjes de vliegende mannetjes met een constant schijnsel. Om het schijnsel van de vrouwtjes goed te kunnen lokaliseren, hebben mannetjes veel beter ontwikkelde ogen dan vrouwtjes. Bij andere soorten maken mannetjes hun aanwezigheid bekend met een soortspecifieke flitscode. De wijfjes antwoorden hierop met een soortspecifiek flitssignaal. Mannetjes synchroniseren onderling hun codes om zo gemakkelijker op te vallen, hoewel het vrouwtje maar met enkele van hen zal paren.[2] Een groot aantal, meestal dagactieve soorten, gebruikt geen lichtsignalen maar geursignalen (feromonen) en er is een overgangsgroep die zowel geur- als lichtcommunicatie toepast. In Noord- en Centraal-Europa komen alleen soorten voor die het eerste signaalsysteem gebruiken (continu glimmende wijfjes) of feromonen.
Afhankelijk van de soort zijn niet alleen de volwassen dieren in staat tot licht geven, maar gloeien ook eieren, de larven en het popstadium. Larven gloeien gewoonlijk onder de vorm van trage lichtpulsen wanneer ze 's nachts rondkruipen op jacht naar hun prooien. Daarnaast gloeien ze, net als de poppen en eieren voor langere tijd op wanneer ze verstoord worden, bijvoorbeeld bij aanraking. Veel soorten zijn giftig of smaken erg vies. In deze levensstadia wordt het licht dan ook hoogstwaarschijnlijk voornamelijk gebruikt om predatoren af te weren, hetzij als waarschuwingssignaal voor oneetbaarheid (aposematisme) of louter als afschrikkingssignaal. Deze en andere hypothesen over de functie van het lichtgeven van de larven dienen nog verder onderzocht te worden.
In Europa voorkomende soorten eten als larve voornamelijk ongewervelden zoals (naakt)slakken en kunnen daarom erg nuttig zijn, bij de meeste soorten eten de volwassen kevers niet meer en leven slechts enkele weken als imago. Veel soorten leven in bossen, bosranden en dichte struiken. In de Benelux komen drie soorten voor:
Het is onbekend hoe de soorten er precies voorstaan, maar vroeger waren glimwormen plaatselijk vrij algemeen. Wereldwijd komen ze op alle continenten voor, met uitzondering van Antarctica.
De volgende taxa zijn bij de familie ingedeeld:[3]
Glimwormen (Lampyridae) vormen een familie binnen de kevers. Ze staan ook wel bekend onder de namen vuurvliegjes of gloeiwormen. Ze zijn vooral bekend door hun lichtgeven (bioluminescentie). Over de hele wereld komen ca. 2000 soorten voor en er wordt regelmatig een nieuwe ontdekt. Minder bekend is dat deze insecten in feite kevers zijn en geen wormen of vliegen.
Glimwormen (vleugelloze adulten of larven) of vuurvliegen (vliegende vormen) zijn gegroepeerd binnen de familie Lampyridae, die zelf deel uitmaakt van de superfamilie Elateroidea. Hierin zitten een aantal kleinere kevergroepen met lichtgevende soorten geklasseerd (Omalisidae, Phengodidae, Rhagophtalmidae), maar ook weekschildkevers en kniptorren (sommige kniptorsoorten kunnen ook licht produceren, bijvoorbeeld Pyrophorini).
Lysbiller (Lampyridae), også kalt ildfluer eller sankthansormer, er en gruppe av biller. Disse insektene har fått sitt navn ettersom de er istand til å frambringe lys. I verden er det over 2 000 ulike arter. I Mellom-Europa fire arter. Men bare to er representert i Norden, mens det i Norge bare er én art, sankthansormen. Foruten biller i gruppen Lampyridae, kan også enkelte smellere (en annen gruppe biller) i Sør-Amerika frembringe meget sterkt lys, og kalles ofte uformelt ildfler eller lysbiller.
Hos de fleste arter mangler hunnindividene vinger, de har bare noen svært korte utvekster som ikke rekker lengre enn til det første bakkroppsegmentet. Derfor er det ikke så rart at en av artene ble kalt for sankthansorm. Hos mange, blant annet den norske arten, er hunnene larvelignende, såkalte larviforme hunner. Hannene ser ut som mer normale biller, med bløte dekkvinger. De er vanligvis avlange på kroppsform, antennene
Hodet er nedoverbøyd og skjult fra oversiden av det store brystskjoldet (pronotum), som er forlenget framover og dekker hodet. Antenner er korte og trådformede og har elleve ledd og er festet tett sammen, mellom fasettøynene.
Lysbillene er nattaktive insekter. De finnes i mange ulike naturtyper (habitat), som fuktige enger, langs skogsbryn, bekker, i hager og parker. De finnes i lavlandet men kan også finnes oppover i fjellet, men ikke over skog-grensen. Larvene til sankthansormen, som lever i Norge, spiser skallbærende snegler, som de dreper med et giftig bitt. De sprøyter så inn fordøyelsesenzymer som langsomt løser opp sneglen, og slurper i seg innholdet. De kan leve ganske lenge på en snegle.
De spesielle lysproduserende organene er plassert på bakkroppen. Larvene lyser nok som en advarsel til rovdyr om at de kan inneholde giftige kjemikalier. Men for de voksne er det ofte hunnen som sender ut lysblink. Hun er vingeløs, sitter i vegetasjonen og gjør det for å tiltrekke seg partnere.
Hunnene kryper opp i vegetasjonen like før det blir mørkt. De velger gjerne en åpen plass slik at lyset kan ses på lang avstand. Hannene som flyr lavt over vegetasjonen, straks de oppfatter hunnes lyssignal, flyr de til henne. I tropiske strøk er det mange ulike arter og de har utviklet egne lyssignaler (blinking) for å kunne kjenne igjen individer fra samme art.
Hanner kan også tiltrekkes annet lys, som lommelykter og lignende.
Hunner i slekten Photinus er rovdyr, og kan noen ganger etterligne signaler fra andre arter av lysbiller. Intetanende hanner fra andre arter, blir tiltrukket lyssignalet. Men i stedet for parring, så blir hannen spist opp av hunnen. Man antar at disse hunnene spiser hanner av andre arter blant annet for å tilegne seg giftstoffer som hannene inneholder, som verner billene mot å bli spist av rovdyr.
Lysbiller tilhører gruppen av insekter med fullstendig forvandling (holometabole insekter), som gjennomgår en metamorfose i løpet av utviklingen. Mellom larvestadiet og det voksne stadiet er et puppestadium, en hvileperiode, der lysbillens indre og ytre organer endres.
Deres mest oppsiktsvekkende egenskapen er at lysbiller sender ut et eget produsert, intenst gulgrønt lys. Fenomenet kalles bio-luminescens og finnes også hos andre organismer som, fisker, snegler, bakterier, sopper og noen andre insekter.
Begge kjønn og i alle utviklingsstadier, fra larve til voksen, har denne evnen til å produsere lys. Dette lyset er et kaldt lys, uten varmeutstråling. Dette er svært spesielt, all energi blir omsatt til lys, det er ikke noe varmetap. En ordinær lyspære avgir kun 3-4 % lys, resten er varmetap, som gjør lyspæren varm. Det er interesse innen forskningen, for om mulig å lage dette kunstig – en lyskilde uten varmetap.
Lysbillenes lys kommer av noen stoffer som lyser i kald tilstand. Selve lyset fremkommer ved en komplisert kjemisk reaksjon, hovedsakelig ved oksidering av et stoff, luciferin, i nærvær av et enzym, luciferase. For å starte reasjonen kreves dessuten magnesium-ioner, oksygen og energi. Disse stoffene blir produsert av billen i spesielle kjertler.
Søramerikanske indianere brukte lysbiller som levende lys på sine nattlige ferder. De hadde billene i små bur og matet dem med sukkerrør. I gammel tid ble sankthansormer benyttet på samme måte i Europa.
Lysbiller er det norske navnet både på familie-gruppen Lampyridae men også brukt på underfamilien Lampyrinae som er en delgruppe av førstnevnte. Dette er i samsvar med forslag til norske navn på alle de 296 familiene og underfamiliene til de norske billene.[1] Den eneste norske arten kalles for lysbille, ildflue eller sankthansorm. Grunnen til de mange norske navnene er nok ulike dialekter og ulike oversettelser fra andre språk, til norsk, brukt i bøker.
Lysbiller har 66 arter (inkludert eventuelle underarter) i Europa[2]
Lysbiller (Lampyridae), også kalt ildfluer eller sankthansormer, er en gruppe av biller. Disse insektene har fått sitt navn ettersom de er istand til å frambringe lys. I verden er det over 2 000 ulike arter. I Mellom-Europa fire arter. Men bare to er representert i Norden, mens det i Norge bare er én art, sankthansormen. Foruten biller i gruppen Lampyridae, kan også enkelte smellere (en annen gruppe biller) i Sør-Amerika frembringe meget sterkt lys, og kalles ofte uformelt ildfler eller lysbiller.
Multimedia w Wikimedia Commons Świetlikowate, robaczki świętojańskie (Lampyridae) – rodzina z rzędu chrząszczy. Liczy ok. 2000 gatunków, usytuowanych w 83 rodzajach. Rozpowszechnione są na całym świecie, jednak największą różnorodność gatunkową osiągają w regionie orientalnym i Ameryce Południowej[1].
Wiele gatunków świetlikowatych znanych jest ze swej zdolności do bioluminescencji. Barwa wytwarzanego światła jest zimnozielona. Chrząszcze te najczęściej błyskają swoimi odwłokami. Narządy świetlne odpowiedzialne za to zjawisko znajdują się na dolnej stronie odwłoku i mogą przyjmować różne kształty: pojedynczej plamki, pary plamek, paska, lub mogą pokrywać całe segmenty. Wytwarzanie światła służy tym owadom do komunikacji, sygnalizowania przynależności gatunkowej i ułatwia tworzenie par. Niektóre samice naśladują błyski spokrewnionych gatunków i zjadają zwabione w ten sposób samce. Błyski mogą mieć różnoraką charakterystykę. Mogą to być pojedyncze błyski lub ciąg wielu błysków[2]. Czasem możliwe są do zaobserwowania synchroniczne błyski samców w obrębie grup w populacji, lub całej populacji[3].
Larwy tych chrząszczy występują powszechnie w środowiskach o średnim stopniu wilgoci, gdzie znaleźć je można wzdłuż strumieni i stawów, a także w ściółce i gnijących kłodach. W wilgotnych środowiskach znaleźć je można ponad ziemią, uaktywniają się w nocy, zaraz po deszczu. Wszystkie znane larwy świetlikowatych posiadają zdolność do bioluminescencji[1]. Pożywieniem dla larw są małe ślimaki i inne bezkręgowce
Długość ciała dorosłych świetlikowatych wynosi 0,5-3 cm. Samce mają zazwyczaj w pełni wykształcone skrzydła, podczas gdy samice są bezskrzydłe i wyglądem przypominają larwy. Wiele dorosłych osobników żywi się nektarem lub kroplami rosy, chociaż niektóre są drapieżnikami.
Rodzina dzieli się na 3 plemiona, 8 rodzajów i ok. 2000 gatunków.
W Polsce żyją 3 gatunki:
Świetlikowate, robaczki świętojańskie (Lampyridae) – rodzina z rzędu chrząszczy. Liczy ok. 2000 gatunków, usytuowanych w 83 rodzajach. Rozpowszechnione są na całym świecie, jednak największą różnorodność gatunkową osiągają w regionie orientalnym i Ameryce Południowej.
Wiele gatunków świetlikowatych znanych jest ze swej zdolności do bioluminescencji. Barwa wytwarzanego światła jest zimnozielona. Chrząszcze te najczęściej błyskają swoimi odwłokami. Narządy świetlne odpowiedzialne za to zjawisko znajdują się na dolnej stronie odwłoku i mogą przyjmować różne kształty: pojedynczej plamki, pary plamek, paska, lub mogą pokrywać całe segmenty. Wytwarzanie światła służy tym owadom do komunikacji, sygnalizowania przynależności gatunkowej i ułatwia tworzenie par. Niektóre samice naśladują błyski spokrewnionych gatunków i zjadają zwabione w ten sposób samce. Błyski mogą mieć różnoraką charakterystykę. Mogą to być pojedyncze błyski lub ciąg wielu błysków. Czasem możliwe są do zaobserwowania synchroniczne błyski samców w obrębie grup w populacji, lub całej populacji.
Larwy tych chrząszczy występują powszechnie w środowiskach o średnim stopniu wilgoci, gdzie znaleźć je można wzdłuż strumieni i stawów, a także w ściółce i gnijących kłodach. W wilgotnych środowiskach znaleźć je można ponad ziemią, uaktywniają się w nocy, zaraz po deszczu. Wszystkie znane larwy świetlikowatych posiadają zdolność do bioluminescencji. Pożywieniem dla larw są małe ślimaki i inne bezkręgowce
Długość ciała dorosłych świetlikowatych wynosi 0,5-3 cm. Samce mają zazwyczaj w pełni wykształcone skrzydła, podczas gdy samice są bezskrzydłe i wyglądem przypominają larwy. Wiele dorosłych osobników żywi się nektarem lub kroplami rosy, chociaż niektóre są drapieżnikami.
Vaga-lume ou pirilampo[1][2] são denominações comuns de insetos coleópteros das famílias Elateridae, Phengodidae ou Lampyridae, notórios por suas emissões de luz bioluminescente.[3] As suas larvas alimentam-se principalmente de vegetais e outros insetos menores.[4] Também há espécies com hábitos terrícolas, que roem raízes e base do caule de plantas.[5][6] Uma das espécies mais amplamente distribuídas e mais comuns na Europa é a Lampyris noctiluca,[7] na qual apenas os machos são alados. As suas larvas são predadoras vorazes de caracóis e, por isso, consideradas amigas dos agricultores.[8]
Os órgãos bioluminescentes do pirilampo localizam-se na parte inferior dos segmentos abdominais. A luciferina é oxidada pelo oxigênio nuclear, com mediação da enzima luciferase, resultando em oxiluciferina que perde energia, fazendo assim o inseto emitir luz.[9] Fazem-no as fêmeas para atrair parceiros,[10] mas tem uma desvantagem: a sua própria luminosidade pode também atrair predadores, como a lagartixa.
O nome "pirilampo" tem origem no grego, peri = em volta e lampein = luz, tendo sido supostamente empregado pela primeira vez na língua portuguesa por Dona Joana Josefa de Meneses, Condessa da Ericeira. "Vaga-lume" viria de "vaga-lume" e este, segundo o Dicionário da Língua Portuguesa Contemporânea, é eufemização de "caga-lume", sinónimo de formação popular. São também conhecidos os nomes "lampíride", "lampírio", "lampiro', "lumeeira", "lumeeiro", "mosca-de-fogo", "pirífora", "salta-martim". Desses sinônimos, vários são brasileiros, alguns de origem lusitana. "Lampíride" vem do grego lampyrís, através do latim lampyride.[11] "Noctiluz" vem do latim nox, noctis (noite) e do português "luz".[12] "Pirífora" vem da junção dos gregos pÿr, pyrós (calor, fogo)[13] e phorós, ós, ón ("que leva, que conduz").[14] "Uauá" é um termo de origem tupi.[15]
|coautor= (ajuda) Vaga-lume ou pirilampo são denominações comuns de insetos coleópteros das famílias Elateridae, Phengodidae ou Lampyridae, notórios por suas emissões de luz bioluminescente. As suas larvas alimentam-se principalmente de vegetais e outros insetos menores. Também há espécies com hábitos terrícolas, que roem raízes e base do caule de plantas. Uma das espécies mais amplamente distribuídas e mais comuns na Europa é a Lampyris noctiluca, na qual apenas os machos são alados. As suas larvas são predadoras vorazes de caracóis e, por isso, consideradas amigas dos agricultores.
Lampyridae (licurici) sunt o familie de insecte, care cuprind ca. 2.000 de specii. Nu toate speciile de licurici pot să transmită semnale luminoase.
În mod normal unele specii de licurici comunică între ele prin semnale luminoase, produse de anumite organe specializate ale insectei. În afară de familia Lampyridae, mai există familia Phengodidae, care pot de asemenea să transmită semnale luminoase. În general insectele emit aceste semnale, pentru a se putea găsi mai ușor, în vederea împerecherii. Diferă de la o specie la alta, care sex deține organele producătoare de lumină.
Lumina produsă este o bio luminiscență, care este realizată cu ajutorul unei enzime numite luciferază, care cu acidul trifosforic (ATP) în prezența oxigenului, prin oxidare, eliberează energie sub formă de lumină într-un procent de 95%, cu un procent foarte redus de căldură.[2] Până în prezent nu s-a reușit cu tehnica actuală să se producă lumină cu un randament atât de ridicat. Lumina produsă de un licurici socotită la dimensiune este de 1.000 de ori mai puternică decât lumina produsă de o lumânare.
Licuricii se pot întâlni pe toate continentele, cu excepția continentului Antarctida. Lumina cu intensitatea cea mai mare este produsă de specia Photinus pyralis, care trăiește în America Centrală și America de Sud.
În Europa Centrală trăiesc trei specii:
Lampyridae (licurici) sunt o familie de insecte, care cuprind ca. 2.000 de specii. Nu toate speciile de licurici pot să transmită semnale luminoase.
Psilocladinae
Amydetinae
Lampyrinae
Luciolinae
Photurinae
Genera incertae sedis:[1]
Harmatelia
Pterotus
Drilaster (Ototreta)
Stenocladius
Kresnice (znanstveno ime Lampyridae) so družina hroščev, v katero uvrščamo približno 2000 danes znanih vrst, razširjenih v vlažnih tropskih in subtropskih predelih sveta. Znani so predvsem po tem, da producirajo svetlobo s svetlobnim organom v zadku, s katero komunicirajo med seboj. Vrste se razločujejo po vzorcu utripanja svetlobe, po katerem se predstavniki iste vrste prepoznajo. Svetijo tudi vse ličinke, ki s tem sporočajo plenilcem, da so neužitne.[3][4]
Kresnice sodijo v skupino kantaroidnih hroščev, ki združuje nekaj družin, za katere je značilno, da za obrambo pred plenilci sintetizirajo strupene snovi. Prepoznavni so tudi po širokih, usnjatih pokrovkah kril (elitrah) ter seveda svetlobnih organih, ki jih imajo tudi nekatere sorodne družine, vendar so pri kresnicah najbolje razviti.[5] Sicer so to običajno srednje veliki hrošči podolgovatega in mehkega telesa, ki v dolžino dosežejo do 2 cm in imajo velik oprsni ščitek (pronotum), ki od zgoraj prekriva glavo. Pri mnogih vrstah imajo samice zakrnela krila ter ličinkam podobno (larviformno) telesno zgradbo.[6]
Svetlobni organi se nahajajo blizu konice spodnje (ventralne) strani zadka samcev in samic in imajo pri različnih vrstah različno razporeditev na 5–7 členu zadka. Imajo jih tudi vse ličinke, nekateri primitivnejši predstavniki pa so kot odrasli brez njih. Tudi na svetlobi so ti organi opazni po prosojni površini člena (tergita), skozi katero oddajajo svetlobo.[5] So bogato ožiljeni in obdani z gostim omrežjem vzdušnic, ki dovajajo kisik. Pod nadzorom osrednjega živčevja se v svetlobni organ sprosti kisik, kjer reagira s snovjo, imenovano luciferin. Ta ob prisotnosti encima luciferaza in kemične energije v obliki ATP oksidira v oksiluciferin, stranska produkta pa sta CO2 in zelenkasta svetloba. Gre za hladno svetlobo, saj je izguba v obliki toplote zanemarljiva in se skoraj 100 % kemične energije pretvori v svetlobno. Kompleksnejši organi pri nekaterih vrstah imajo tudi odbojno plast na notranji površini svetlobnih organov, ki še izboljša učinkovitost.[4][5][6]
Večinoma preferirajo vlažna okolja, kot so močvirja, barja in vlažni gozdovi, le nekaj vrst poseljuje suhe habitate.[7] Kot skupina so vsejedi, posamezne vrste pa so se specializirale na prehranjevanje z bolj določenimi viri hrane. Ličinke so plenilske, na tleh ali pod zemljo lovijo druge manjše žuželke ali polže. Predstavniki številnih vrst se kot odrasli ne prehranjujejo, drugi pa obiskujejo cvetove in jedo nektar ali pelod.[6]
Svetlobo proizvajajo vse ličinke, pri odraslih pa obstaja gradient s tem povezanih vedenjskih prilagoditev. Odrasli najprimitivnejših vrst nimajo svetlobnih organov, kar nakazuje, da se je produkcija svetlobe za dvorjenje razvila sekundarno in je njena osnovna vloga signaliziranje plenilcem. Pri nekaj vrstah samice oddajajo svetlobo konstantno in z njo privabljajo nesvetleče samce, kot skupina pa so znani predvsem po vrstah, kjer se je razvila dvosmerna komunikacija med samcem in samico v obliki signal–odgovor. Te živali imajo tudi najnatančnejši nadzor nad svetilnimi organi in signalizirajo z vrstno značilnimi vzorci utripanja. Običajno poteka dvorjenje tako, da samica, ki miruje (še posebej, če je brezkrila), s svojim odgovarjanjem privabi samca, s katerim se nato pari. Posebnost so samice iz rodu Photuris, pri katerih se je razvila t. i. agresivna mimikrija – posnemajo namreč vzorce utripanja drugih vrst (nekatere so sposobne posnemati tudi po pet različnih vzorcev) in privabljajo samce teh vrst ter jih nato požrejo, zaradi česar so dobile vzdevek femme fatale oz. fatalne ženske.[5]
Še en vpadljiv pojav, povezan s produkcijo svetlobe, je sinhrono utripanje samcev nekaterih vrst iz rodu Pteroptyx, ki živijo v Jugovzhodni Aziji. Te živali se v obdobju parjenja zbirajo na rastlinju v gruče po več tisoč osebkov in utripajo cele noči po več tednov ali celo mesecev.[7] Znamenita je predvsem vrsta Pteroptyx malaccae, ki izvaja najnatančnejšo sinhronizacijo med vsemi živalskimi zbori sploh in utripa s periodo 0,6 s, usklajeno s sosednjimi samci z manj kot odstotkom razlike po več ur hkrati. Pojav je čudil evropske popotnike že v 16. stoletju in kljub veliki pozornosti sodobnih biologov njegova funkcija še ni razjasnjena. Svetlobne bliske usklajujejo tudi predstavniki nekaterih drugih rodov, vendar ne tako natančno in manj časa.[8]
Največjo vrstno pestrost dosegajo v neotropski (Južna in Srednja Amerika) ter orientalski regiji (Jugovzhodna Azija), najti pa jih je možno po vsem svetu.[7] V Sloveniji živi pet vrst, med katerimi je najvpadljivejša velika kresnica (Lampyris noctiluca).[4]
Sodobne filogenetske analize molekularnih in morfoloških znakov so pokazale, da kresnice, kot so tradicionalno opredeljene, niso naravna skupina (klad), vendar tradicionalna taksonomija družine zaenkrat ostaja, saj boljše alternative še ni.[7] Posebej problematični so štirje rodovi, ki so provizorično uvrščeni med kresnice, a so po znakih med kresnicami in bližnje sorodnimi družinami, kot so lažne kresnice (Phengodidae) in rdečekrilci (Lycidae).[1]
Priznanih je pet poddružin,[2] ki skupaj združujejo okrog 2000 danes znanih vrst.
Kresnice (znanstveno ime Lampyridae) so družina hroščev, v katero uvrščamo približno 2000 danes znanih vrst, razširjenih v vlažnih tropskih in subtropskih predelih sveta. Znani so predvsem po tem, da producirajo svetlobo s svetlobnim organom v zadku, s katero komunicirajo med seboj. Vrste se razločujejo po vzorcu utripanja svetlobe, po katerem se predstavniki iste vrste prepoznajo. Svetijo tudi vse ličinke, ki s tem sporočajo plenilcem, da so neužitne.
Lysmaskar (Lampyridae) är en familj av skalbaggar med 5-ledade tarser. Hit hör medelstora och små skalbaggar med ganska tillplattad kroppsform, med huvudet dolt under halsskölden och med korta antenner och ben. Hos vissa arter kan båda könen flyga. Hos andra kan bara hannen flyga. Hos ytterligare andra saknar båda könen vingar.
Vad som framför allt utmärker gruppen är dess lysförmåga (bioluminiscens), vilken är i olika grad utbildad hos de båda könen och alltid har sitt säte i bakkroppens sista leder. Av några hundra hithörande arter från skilda världsdelar förekommer ett tjugotal i Europa, varav två i Sverige.
De svenska arterna är stor lysmask (Lampyris noctiluca) och liten lysmask (Phosphaenus hemipterus). Stor lysmask är ca 12 mm lång och ganska vanlig i södra Sverige men förekommer även norrut mot Medelpad. Den mindre arten, liten lysmask, som är 6-8 mm lång förekommer sällsynt från Skåne till Uppland. Hos båda arterna är honorna vinglösa. Hanen hos den mindre arten har endast rudimentära täckvingar medan den större artens hane har ordentliga vingar och kan flyga.
Lysmaskar förtär i huvudsak sniglar. Finns det gott om sniglar, är chansen stor att även lysmasken är talrik.
Wikimedia Commons har media som rör Lysmaskar.
Lysmaskar (Lampyridae) är en familj av skalbaggar med 5-ledade tarser. Hit hör medelstora och små skalbaggar med ganska tillplattad kroppsform, med huvudet dolt under halsskölden och med korta antenner och ben. Hos vissa arter kan båda könen flyga. Hos andra kan bara hannen flyga. Hos ytterligare andra saknar båda könen vingar.
Vad som framför allt utmärker gruppen är dess lysförmåga (bioluminiscens), vilken är i olika grad utbildad hos de båda könen och alltid har sitt säte i bakkroppens sista leder. Av några hundra hithörande arter från skilda världsdelar förekommer ett tjugotal i Europa, varav två i Sverige.
De svenska arterna är stor lysmask (Lampyris noctiluca) och liten lysmask (Phosphaenus hemipterus). Stor lysmask är ca 12 mm lång och ganska vanlig i södra Sverige men förekommer även norrut mot Medelpad. Den mindre arten, liten lysmask, som är 6-8 mm lång förekommer sällsynt från Skåne till Uppland. Hos båda arterna är honorna vinglösa. Hanen hos den mindre arten har endast rudimentära täckvingar medan den större artens hane har ordentliga vingar och kan flyga.
Lysmaskar förtär i huvudsak sniglar. Finns det gott om sniglar, är chansen stor att även lysmasken är talrik.
Ateş böceği, ateş böceğigiller (Lampyridae) familyasını oluşturan bahar ve yaz aylarında geceleri uçarken yanıp sönen ışıkları ile tanınan, kınkanatlılar takımından böcek türlerine verilen ad.
Ateşböcekleri genellikle kısa aralıklarla yanıp sönen bir ışık saçar; bu ışığın yanıp sönme ritmi, erkek ile dişinin buluşmasını sağlayan işaret sisteminin bir parçası ve ateşböceklerini öbür ışık saçan böceklerden ayırt eden bir özelliktir. Işık saçmasının hızı, sıklığı ve dişinin erkeğe yanıt vermesinden önce geçen süre özel anlamlar taşır. Bazı uzmanlar bu parıltının ayrıca bir savunma mekanizması olduğunu ve saldırgana ateşböceğinin acımsı tadını anımsattığını öne sürerler. Oysa, bu önleme karşın, bazı kurbağalar o kadar çok ateşböceği yer ki, sonunda kendileri de ışık saçmaya başlar.
Erkekleri kanatlı, dişileri kanatsız olup larvalarına benzerler. Bazı çeşitlerinde erkek, dişi ve larvalar da ışık üretir. Bu özelliklerinden dolayı bazı bölgelerde dişi ve larvalara yıldız kurdu adı verilir. Her türün kendisine has sinyal şifresi vardır. Kuzey Amerika'da bazı çeşitlerin dişileri de kanatlı ve ışık üreticidir. Bütün ateş böceklerinin larva ve erginleri etçil olup, yumuşakça böcek ve böcek larvalarıyla beslenir.
Işık organları karın bölümünün son kısmında bulunur. Saydam bir kütikula tabakası ile örtülüdür. İç kısmı fotojenik hücreler ve otomobil farları gibi ışığı yansıtıcı bir tabakadan müteşekkildir. Işık organında üretilen yağa benzer Lüsiferin maddesi Lüsiferinaz enziminin katalizörlüğünde kademeli olarak oksijenle yakılır. Bu kimyasal olayda ışık meydana gelir. Hava oksijeninin kontrollü tüketimine bağlı olarak ışık zaman zaman yanıp söner. Bu yanıp sönmeler eşlerin birbiriyle haberleşmesini sağlar. Ateş böceğinin ürettiği ışık, yavaş yavaş meydana gelen oksitlenme sonucu kimyasal enerjinin ışığa dönüşmesidir.
Tayland'da geceleri nehir kıyısındaki Ton Lampoo ağaçlarını saran ateş böcekleri bir dakikada 120 defa parıldayıp söndüklerinden ortalık yarım saniye aralıklarla şimşek çakmış gibi aydınlanır ve ardından zifiri karanlığa boğulur. Jamaika'da ateş böcekleri o kadar parlak ve ışıklıdır ki, dallarda toplandıkları zaman beş yüz metre uzaktan ağaçlar alevler içinde yanıyormuş hissini verir.
Ateş böceği, ateş böceğigiller (Lampyridae) familyasını oluşturan bahar ve yaz aylarında geceleri uçarken yanıp sönen ışıkları ile tanınan, kınkanatlılar takımından böcek türlerine verilen ad.
Ateşböcekleri genellikle kısa aralıklarla yanıp sönen bir ışık saçar; bu ışığın yanıp sönme ritmi, erkek ile dişinin buluşmasını sağlayan işaret sisteminin bir parçası ve ateşböceklerini öbür ışık saçan böceklerden ayırt eden bir özelliktir. Işık saçmasının hızı, sıklığı ve dişinin erkeğe yanıt vermesinden önce geçen süre özel anlamlar taşır. Bazı uzmanlar bu parıltının ayrıca bir savunma mekanizması olduğunu ve saldırgana ateşböceğinin acımsı tadını anımsattığını öne sürerler. Oysa, bu önleme karşın, bazı kurbağalar o kadar çok ateşböceği yer ki, sonunda kendileri de ışık saçmaya başlar.
Erkekleri kanatlı, dişileri kanatsız olup larvalarına benzerler. Bazı çeşitlerinde erkek, dişi ve larvalar da ışık üretir. Bu özelliklerinden dolayı bazı bölgelerde dişi ve larvalara yıldız kurdu adı verilir. Her türün kendisine has sinyal şifresi vardır. Kuzey Amerika'da bazı çeşitlerin dişileri de kanatlı ve ışık üreticidir. Bütün ateş böceklerinin larva ve erginleri etçil olup, yumuşakça böcek ve böcek larvalarıyla beslenir.
Işık organları karın bölümünün son kısmında bulunur. Saydam bir kütikula tabakası ile örtülüdür. İç kısmı fotojenik hücreler ve otomobil farları gibi ışığı yansıtıcı bir tabakadan müteşekkildir. Işık organında üretilen yağa benzer Lüsiferin maddesi Lüsiferinaz enziminin katalizörlüğünde kademeli olarak oksijenle yakılır. Bu kimyasal olayda ışık meydana gelir. Hava oksijeninin kontrollü tüketimine bağlı olarak ışık zaman zaman yanıp söner. Bu yanıp sönmeler eşlerin birbiriyle haberleşmesini sağlar. Ateş böceğinin ürettiği ışık, yavaş yavaş meydana gelen oksitlenme sonucu kimyasal enerjinin ışığa dönüşmesidir.
Tayland'da geceleri nehir kıyısındaki Ton Lampoo ağaçlarını saran ateş böcekleri bir dakikada 120 defa parıldayıp söndüklerinden ortalık yarım saniye aralıklarla şimşek çakmış gibi aydınlanır ve ardından zifiri karanlığa boğulur. Jamaika'da ateş böcekleri o kadar parlak ve ışıklıdır ki, dallarda toplandıkları zaman beş yüz metre uzaktan ağaçlar alevler içinde yanıyormuş hissini verir.
Світляко́ві (Lampyridae) — родина комах з ряду жуків (Coleoptera), яка об'єднує близько 2000 видів. Представники цього таксона відомі здатністю до біолюмінесценції.
Світляки — невеликі комахи 1-2,5 см завдовжки. Голова маленька, з великими очима. Вусики короткі або середньої довжини, їх форма варіює від нитчастої до гребінчастої. Верхня губа розвинена. У багатьох видів ротовий апарат редукований. Покрови тіла зазвичай м'які або помірно склеротизовані. Статевий диморфізм властивий більшості світляків. Він полягає в редукції крил у самиць, внаслідок чого вони втрачають здатність літати і стають схожими на личинок. У видів з незначним статевим диморфізмом самиці схожі на самців.
Органи, що випромінюють світло, знаходяться найчастіше в задній частині черевця, рідше розташовані попарно по бокам черевних сегментів. Кожен такий орган являє собою купу клітин-фотоцитів, обплетених трахеями та нервами. Фотоцити наповнені речовиною люциферином, яка окиснюється киснем, що надходить до клітин через трахеї. Внаслідок окиснення хімічна енергія вивільняється у вигляді світла. Хвильовий діапазон доволі широкий і залежить від виду комахи світляки можуть випромінювати жовте, зелене, блакитне, червоне світло.
Личинки наземні або водні, з пласким тілом. Водні личинки мають розгалужені черевні зябра.
Ці жуки найбільшого різноманіття досягають у тропічних широтах, проте зустрічаються і у помірному кліматі. Їх можна зустріти у Європі, Північній Америці, Азії — від Японії на півночі до Малайзії на півдні. Світляки полюбляють місця з помірною та високою вологістю, зустрічаються на болотах, луках, в лісах, в лісостепу поблизу води. Деякі тропічні види постійно мешкають у печерах.
Світляко́ві (Lampyridae) — родина комах з ряду жуків (Coleoptera), яка об'єднує близько 2000 видів. Представники цього таксона відомі здатністю до біолюмінесценції.
Đom đóm hay bọ phát sáng là những loài côn trùng cánh cứng nhỏ được gọi chung là họ Đom đóm (Lampyridae) có khả năng phát quang. Đom đóm là động vật tiêu biểu cho vùng ôn đới mặc dù phần lớn các loài sống ở vùng nhiệt và cận nhiệt đới (khoảng 2000 loài). Chúng là những sinh vật có tập tính hoạt động về ban đêm, con đực thường có cánh và bay vào những đêm đầu mùa hạ. Nhiều loài, con cái không có cánh. Con đực, con cái và ấu trùng phát ra ánh sáng lạnh và thường có màu đỏ cam hay vàng xanh (bước sóng 510 - 670 nm); một số loài thậm chí trứng cũng phát quang. Người ta cho rằng, ánh sáng giữ vai trò quan trọng trong tập tính sinh sản của chúng với mục đích hấp dẫn con khác giới. Tuy nhiên, ở ấu trùng thì sự phát sáng nhằm mục đích cảnh báo các động vật ăn thịt là chủ yếu, do ấu trùng đom đóm chứa các hóa chất có mùi vị khó chịu và có thể là độc đối với các động vật ăn thịt khác.
Đom đóm có màu nâu và thân mềm, thường có cánh cứng dai hơn các loài bọ cánh cứng khác. Dù những con cái ở một số cá thể trông tương tự các con đực, những con cái giống ấu trùng đã được tìm thấy trong nhiều loại đom đóm khác. Những con cái này có thể được phân biệt với ấu trùng vì chúng có các mắt kép. Các loại đom đóm phổ biến nhất sống về đêm, mặc dù có những loại sống vào ban ngày. Hầu hết những loại sống vào ban ngày đều ở trong vùng tối để có thể phát sáng.
Ít ngày sau giao phối, con cái đẻ trứng lên trên hoặc ngay dưới bề mặt mặt đất. Trứng nở sau 3 - 4 tuần và ấu trùng kiếm ăn đến hết mùa hè. Ấu trùng thường được gọi là sâu sáng (glowworm), không nên nhầm lẫn với gia đình bọ cánh cứng Phengodidae hoặc loài ruồi Arachnocampa. Ấu trùng đom đóm có đôi mắt đơn giản. Cụm từ sâu sáng cũng được dùng cho cả những con trưởng thành và ấu trùng của các loài như Lampyris noctiluca, sâu sáng phổ biến ở châu Âu, chỉ những con cái trưởng thành không bay được phát sáng và những con đực bay được phát sáng chỉ khoảng 1 tuần và ngắt quãng.
Đom đóm ngủ đông qua mùa đông trong suốt giai đoạn ấu trùng, một số loài kéo dài mấy năm liền. Một số thực hiện việc này bằng cách đào hang xuống dưới đất, trong khi nhóm khác tìm những nơi cao ráo hay trốn dưới vỏ cây. Chúng phá kén vào mùa xuân. Sau vài tuần kiếm ăn, chúng hóa nhộng trong khoảng từ 1 đến 2 tuần rưỡi và trưởng thành. Ấu trùng của hầu hết các loài bị các loài ăn thịt ăn hoặc ăn ấu trùng khác, sên đất, hay sên trần. Một số chuyên biệt hóa, có khe rãnh hàm trên (ngàm) bắn dịch tiêu hóa vào con mồi của chúng. Con trưởng thành thay đổi loại thức ăn. Một số ăn thịt, trong khi những loại khác ăn phấn hay mật hoa thực vật.
Hầu hết đom đóm khá khó chịu và có khi độc với những loài ăn thịt có xương sống. Đây là vì ít nhất trong thành phần của nhóm của loài nhiệt xteoit được biết như lucibufagins (LBGs), tương tự cardiotonic bufadienolides được tìm thấy trong một số cóc độc.[1]
Sự phát sáng ở đom đóm là nhờ một loại phản ứng hóa học gọi là biolumiescence (ánh sáng sinh học). Tiến trình này xảy ra trong cơ quan phát sáng chuyên biệt, thường nằm ở dưới bụng đom đóm. Enzym luciferase hoạt động trên luceferin, với sự có mặt của các ion Magie, ATP, và oxi để tạo ánh sáng. Các gen mã hóa cho những chất này được chèn vào trong nhiều các cơ quan riêng biệt (xem Luciferase - Các ứng dụng). Luciferase đom đóm thường ở trong forensics (chất độc chết người), và enzym có những ứng dụng y học - đặc biệt để dò tìm các phản ứng của ATP hay Magie. Những họa sĩ thời kỳ Phục Hưng đã dùng một loại bột của đom đóm đã sấy khô để tạo ra một hỗn hợp cảm quang. Caravaggio có thể đã dùng bột này trong cách tạo sáng độc nhất của ông.[2]
Tất cả các loại đom đóm đều phát sáng từ thời kỳ ấu trùng. Biolumiescence dùng cho một chức năng riêng biệt trong ấu trùng đom đóm hơn là cho những con trưởng thành. Nó xuất hiện như một tín hiệu cảnh báo tới những loài ăn thịt, từ những chất hóa học tổng hợp trong ấu trùng đom đóm, chúng trở nên khó chịu và độc.
Có những suy nghĩ rằng ánh sáng ở con trưởng thành xuất phát từ mục đích cảnh báo, nhưng nghiên cứu cho thấy ánh sáng được dùng cho việc lựa chọn bạn tình. Đom đóm bây giờ là một ví dụ cơ bản của một quần thể dùng bioluminescence cho chọn lọc giới tính. Chứng tiến hóa thật đa dạng các cách để truyền tín hiệu đến bạn tình trong suốt thời gian ve vãn. Từ sự phát sáng đều đặn, nhấp nháy, sử dụng tốt các tín hiệu hóa học không liên quan đến các hệ thống ánh sáng. [3]
Một số loại, đặc biệt các bọ phát sáng của Photinus chung và Pyractomena, được phân biệt bởi những mẫu nháy ve vãn duy nhất được phát ra từ những con đực biết bay trong cuộc tìm kiếm các con cái. Những con cái của giống Photinus không bay được, nhưng có thể nhấp nháy để thu hút những con đực cùng giống.
Đom đóm nhiệt đới, cụ thể ở Nam Á, thông thường chúng nhấp nháy đồng thời trong nhóm lớn, một ví dụ trong sinh học sự đồng bộ. Ở một số vùng, hiện tượng này được giải thích như là sự đồng bộ pha[4] và lệnh tự phát. Ban đêm dọc các dải sông trong rừng nhiệt đới Malaysia (hầu hết tìm thấy gần Kuala Selangor), đom đóm ("kelip-kelip" trong ngôn ngữ Malay hay Bahasa Malaysia) đồng bộ chính xác những đợt phát sáng của chúng. Giả thiết hiện tại về những nguyên do của hành vi này gồm cả chế độ ăn, sự tương tác xã hội, và độ cao. Ở Philippin, hàng ngàn con đom đóm có thể được ngắm mọi lúc trong năm ở thị trấn Donsol (được gọi là aninipot hay totonbalagon trong thổ ngữ bicol). Ở Hợp chúng quốc Hoa Kỳ, một trong số những cách chiếu sáng nổi tiếng nhất của đom đóm là lấp lánh trong dàn hợp xướng diễn ra hàng năm gần Elkmont, Tennessee trong dãy núi Smoky Vĩ Đại trong suốt những tuần đầu tháng 6.[5] Công viên Quốc gia Congaree ở Nam Carolina là địa danh khác có hiện tượng này.[6]
Đom đóm Photuris cái nổi tiếng là bắt chước ánh sáng nhấp nháy ghép đôi của "những con bọ phát sáng" nhằm mục đích làm nền sự ăn thịt. Đích của những con đực là cuốn hút được bạn tình phù hợp, và sau đó bị ăn. Vì lý do này mà giống Photuris đôi khi được xưng là những "mụ bà quyến rũ".
Nhiều giống đom đóm không sản sinh ra ánh sáng. Thường thì những giống này là hoạt động vào ban ngày, hay bay-ngày, như giống Ellychnia. Một loại đom đóm ban ngày và có thói quen sống trong bóng mát, như dưới tán cây, là luminescent. Một giống là Lucidota. Những giống đom đóm này dùng những phản ứng làm tín hiệu hẹn hò. Điều này được hỗ trợ bởi các nhóm cơ bản không biểu thị bioluminescence, và dùng tín hiệu hóa học khá hiệu quả. Xem pheromones trong Phosphaenus Hemipterus. P. Hemipterus có những cơ quan thuộc sáng, nhưng chưa là một đom đóm ngày và nhìn bằng angten lớn với đôi mắt nhỏ. Những đặc điểm này cho thấy rõ việc dùng pheromones cho chọn lọc, trong khi những cơ quan thuộc sáng được dùng làm tín hiệu cảnh báo. Trong kinh nghiệm điều khiển học, những con đực bay sà xuống những con cái trước.[7]
Cơ quan này cấu tạo từ vài lớp tế bào nhỏ phản xạ ánh sáng và một lớp tế bào phát sáng. Tế bào phát sáng được điều khiển bởi thần kinh và các ống khí; ôxy được cung cấp bởi các ống khí chuyển hóa luciferin của tế bào phát sáng thành oxyluciferin. Quá trình ôxy hóa này được xúc tác bởi enzym luciferase đã giải phóng năng lượng dưới dạng ánh sáng. Côn trùng kiểm soát việc phát sáng bằng cách điều hòa lượng không khí cung cấp cho tế bào. Cường độ và tần số phát sáng rất đa dạng phụ thuộc vào loài và đặc biệt là để phân biệt con đực với con cái. Sự nhấp nháy đồng bộ là đặc trưng của một số loài nhiệt đới. Có người cho rằng mục đích của việc nhấp nháy của đom đóm là để tìm bạn tình và không cho chim đi ăn đêm tấn công.
Một số loài thì cả những ấu trùng của nó cũng phát quang. Tuy nhiên có một số loài, con trưởng thành không phát quang nhưng ấu trùng của chúng lại phát quang.
Đom đóm trưởng thành của nhiều loài thường không đi kiếm ăn, mục tiêu duy nhất là thực hiện hành vi sinh sản. Thông thường, đom đóm trưởng thành chọn các vùng đất ẩm ướt, rồi đẻ trứng lên mình các loại ốc và giun đất bằng cách tiêm lên con mồi dung dịch thủy phân. Ấu trùng nở từ trứng sẽ sử dụng trên dinh dưỡng trực tiếp từ các cơ thể con mồi sống. Ấu trùng hóa nhộng sau khoảng 1 - 2 năm. Cả ấu trùng và con cái không cánh đều được gọi là giun phát sáng (glowworms). Loài giun phát sáng phổ biến ở châu Âu là Lampyris noctiluca. Những loài này được coi là có lợi vì chúng tiêu diệt những tác nhân phá hoại mùa màng như ốc và ốc. Trong bộ cánh cứng, ngoài đom đóm còn có nhiều loài côn trùng có khả năng phát sáng khác.
Ở thời xưa, hoặc một số vùng nông thôn ở Việt Nam hay Trung Quốc ngày nay, người dân (đặc biệt là trẻ em) thường bắt đóm đóm bỏ vào những vật dụng trong suốt (ví dụ vỏ trứng) để làm trò chơi hoặc vật dụng chiếu sáng như đèn lồng (sử dụng ngắn hạn).
Đom đóm hay bọ phát sáng là những loài côn trùng cánh cứng nhỏ được gọi chung là họ Đom đóm (Lampyridae) có khả năng phát quang. Đom đóm là động vật tiêu biểu cho vùng ôn đới mặc dù phần lớn các loài sống ở vùng nhiệt và cận nhiệt đới (khoảng 2000 loài). Chúng là những sinh vật có tập tính hoạt động về ban đêm, con đực thường có cánh và bay vào những đêm đầu mùa hạ. Nhiều loài, con cái không có cánh. Con đực, con cái và ấu trùng phát ra ánh sáng lạnh và thường có màu đỏ cam hay vàng xanh (bước sóng 510 - 670 nm); một số loài thậm chí trứng cũng phát quang. Người ta cho rằng, ánh sáng giữ vai trò quan trọng trong tập tính sinh sản của chúng với mục đích hấp dẫn con khác giới. Tuy nhiên, ở ấu trùng thì sự phát sáng nhằm mục đích cảnh báo các động vật ăn thịt là chủ yếu, do ấu trùng đom đóm chứa các hóa chất có mùi vị khó chịu và có thể là độc đối với các động vật ăn thịt khác.
Свечение у светляков служит для коммуникации между особями[3]. У представителей данного семейства выделяют практически все сигналы, которые так или иначе связаны с половым поведением, защитные и территориальные сигналы: будь то призывные и поисковые сигналы самцов, сигналы «согласия», «отказа» и «посткопулятивные» сигналы самок, а также сигналы агрессии и даже световую мимикрию. Однако, не каждый вид имеет весь спектр вышеперечисленных сигналов. Некоторые виды, например, Lampyris noctiluca, способны испускать только призывные сигналы, а у большинства представителей родов Photinus и Photuris различия между призывными и поисковыми сигналами у самцов отсутствуют. При этом, только у самок рода Photuris наблюдается явление световой мимикрии, при которой самки испускают сигналы характерные для видов рода Photinus. Самцы Photinus, привлечённые подобными сигналами, являются пищей для хищных самок рода Photuris[4][5][6].
В световой коммуникации светляков выделяют две базовые коммуникативные системы[7][8]. При первом типе системы особи одного пола (преимущественно это нелетающие самки) производят видоспецифичные коммуникативные сигналы, привлекающие особей противоположного пола, и выполняющие тем самым функцию «маяка». Такой тип системы характерен для светляков родов Lampyris, Phengodes, Diplocadon, Dioptoma, Pyrophorus и многих других. При этом наличие собственных световых сигналов у летающих особей противоположного пола является необязательным.
При системе второго типа летающие особи одного пола (преимущественно это самцы) производят видоспецифичные световые сигналы, в ответ на которые особи другого пола производят видоспецифичные или полоспецифичные ответы. Подобный тип коммуникативной системы встречается у многих видов светляков, в основном у подсемейств Lampyrinae и Photurinae, обитающих на территории Северной и Южной Америки[3].
Существуют также виды с промежуточными формами коммуникативных систем. У светляка Phausis reticulata и самцы, и самки испускают долговременное свечение, а в случае опасности самки способны прекращать свечение[4]. У вида Dioptoma adamsi нелетающие самки привлекают неиспускающих световые сигналы самцов длительным свечением. Однако самцы этого вида при сексуальном возбуждении испускают вспышки зелёного света[9]. У некоторых синхронизирующихся видов из рода Pteroptix присутствуют обе коммуникативные системы, которые используются жуками при различных условиях. Синхронные вспышки больших количеств особей для сбора их в стаи, внутри которых используется обмен коммуникативными сигналами между самцами и самками[10][11]. Сходное поведение отмечается также у видов Luciola discicollis и Luciola obsolenta[12].
Органы свечения светляков (лантерны) представлены одним крупным световым органом на последних абдоминальных стернитах, либо множеством мелких световых органов, которые расположены более-менее равномерно по всему телу. Форма, расположение и количество световых органов у различных видов светляков сильно варьирует. Например, у представителей рода Phengodes, Diplocladon, Harmatelia и ряда других тропических видов мелкие световые органы находятся на дорсальной стороне каждого из абдоминальных стернитов. У европейских, африканских, американских, азиатских и дальневосточных видов светляков обычно имеется один крупный орган свечения, расположенный на вентральной стороне двух последних абдоминальных стернитов.
Личинки преобладающего большинства видов также имеют на своём теле парные или множественные мелкие органы свечения.
Выделяют шесть типов морфологического строения органов свечения[13]. Первые три типа строения светового органа характеризуются отсутствием между трахеями и фотоцитами т. н. концевых клеток. Они являются специфичными для фотогенной ткани и не встречаются в других органах[14][15][16][17]
В реакции свечения участвуют несколько химических соединений. Одно из них, устойчиво к нагреванию и присутствует в небольшом количестве — люциферин. Другое вещество — фермент люцифераза. Также для реакции свечения необходима ещё и аденозинтрифосфорная кислота (АТФ). Люцифераза представляет собой белок, богатый сульфгидрильными группами.
Свет образуется при окислении люциферина. Без люциферазы скорость реакции между люциферином и кислородом крайне низкая, катализация люциферазой значительно повышает её скорость. В качестве кофактора требуется АТФ.[30]
Реакция, катализируемая люциферазой светлячка, проходит в две стадии:
Свет возникает при переходе оксилюциферина из возбуждённого состояния в основное. При этом оксилюциферин связан с молекулой фермента и в зависимости от гидрофобности микроокружения возбуждённого оксилюциферина испускаемый свет варьирует у различных видов светлячков от жёлто-зелёного (при более гидрофобном микроокружении) до красного (при менее гидрофобном). Дело в том, что при более полярном микроокружении часть энергии рассеивается. Люциферазы из различных светляков генерируют биолюминесценцию с максимумами от 548 до 620 нм. В целом энергетическая эффективность реакции очень высокая: практически вся энергия реакции трансформируется в свет без испускания тепла.
Все жуки содержат один и тот же люциферин. Люциферазы, напротив, у разных видов различны. Отсюда следует, что изменение окраски свечения зависит от строения фермента. Как показали исследования, температура и pH среды оказывают существенное влияние на окраску свечения. На микроскопическом уровне свечение свойственно только цитоплазме клеток, ядро при этом остается тёмным. Свечение испускается находящимися в цитоплазме фотогенными гранулами. При исследовании в ультрафиолетовых лучах свежих срезов фотогенных клеток эти гранулы можно обнаружить по их другому свойству — флуоресценции,— зависящему от наличия люциферина.
Квантовый выход реакции по сравнению с классическими примерами люминесценции необычайно высок, приближается к единице. Иными словами, на каждую молекулу люциферина, участвующую в реакции, испускается один квант света.
Физические характеристики испускаемого жуками света тщательно изучены у очень многих видов. Это всегда монохроматическое, неполяризованное излучение. Оно не сопровождается повышением температуры. Обычно каждый вид излучает свечение одного, строго определённого цвета, но известны жуки, у которых свечение самцов и самок имеет разную окраску.
Принято выделять четыре основных типа световых сигналов, которые характерны для различных представителей семейства светляков[13]:
Многие виды светляков столь хорошо регулируют процессы свечения, что способны уменьшать и увеличивать силу света или испускать прерывистый свет. Некоторые тропические светляки замечательны тем, что все их особи, слетевшиеся вместе, вспыхивают и гаснут одновременно.
Коэффициент полезного действия фонариков светлячков необыкновенно высок. Если в лампе накаливания в видимый свет превращается лишь 5 % энергии (остальная рассеивается в виде тепла), то у светлячков в световые лучи переходит от 87 до 98 % энергии.
После спаривания самка откладывает яйца, из которых выходят активно питающиеся личинки. Выросшая личинка окукливается под камнями или под корой деревьев. Куколка зимует, а весной из неё выходит жук.
Incertae Sedis («таксон неопределенного положения»):
Свечение у светляков служит для коммуникации между особями. У представителей данного семейства выделяют практически все сигналы, которые так или иначе связаны с половым поведением, защитные и территориальные сигналы: будь то призывные и поисковые сигналы самцов, сигналы «согласия», «отказа» и «посткопулятивные» сигналы самок, а также сигналы агрессии и даже световую мимикрию. Однако, не каждый вид имеет весь спектр вышеперечисленных сигналов. Некоторые виды, например, Lampyris noctiluca, способны испускать только призывные сигналы, а у большинства представителей родов Photinus и Photuris различия между призывными и поисковыми сигналами у самцов отсутствуют. При этом, только у самок рода Photuris наблюдается явление световой мимикрии, при которой самки испускают сигналы характерные для видов рода Photinus. Самцы Photinus, привлечённые подобными сигналами, являются пищей для хищных самок рода Photuris.
В световой коммуникации светляков выделяют две базовые коммуникативные системы. При первом типе системы особи одного пола (преимущественно это нелетающие самки) производят видоспецифичные коммуникативные сигналы, привлекающие особей противоположного пола, и выполняющие тем самым функцию «маяка». Такой тип системы характерен для светляков родов Lampyris, Phengodes, Diplocadon, Dioptoma, Pyrophorus и многих других. При этом наличие собственных световых сигналов у летающих особей противоположного пола является необязательным.
При системе второго типа летающие особи одного пола (преимущественно это самцы) производят видоспецифичные световые сигналы, в ответ на которые особи другого пола производят видоспецифичные или полоспецифичные ответы. Подобный тип коммуникативной системы встречается у многих видов светляков, в основном у подсемейств Lampyrinae и Photurinae, обитающих на территории Северной и Южной Америки.
Существуют также виды с промежуточными формами коммуникативных систем. У светляка Phausis reticulata и самцы, и самки испускают долговременное свечение, а в случае опасности самки способны прекращать свечение. У вида Dioptoma adamsi нелетающие самки привлекают неиспускающих световые сигналы самцов длительным свечением. Однако самцы этого вида при сексуальном возбуждении испускают вспышки зелёного света. У некоторых синхронизирующихся видов из рода Pteroptix присутствуют обе коммуникативные системы, которые используются жуками при различных условиях. Синхронные вспышки больших количеств особей для сбора их в стаи, внутри которых используется обмен коммуникативными сигналами между самцами и самками. Сходное поведение отмечается также у видов Luciola discicollis и Luciola obsolenta.
Органы свеченияОрганы свечения светляков (лантерны) представлены одним крупным световым органом на последних абдоминальных стернитах, либо множеством мелких световых органов, которые расположены более-менее равномерно по всему телу. Форма, расположение и количество световых органов у различных видов светляков сильно варьирует. Например, у представителей рода Phengodes, Diplocladon, Harmatelia и ряда других тропических видов мелкие световые органы находятся на дорсальной стороне каждого из абдоминальных стернитов. У европейских, африканских, американских, азиатских и дальневосточных видов светляков обычно имеется один крупный орган свечения, расположенный на вентральной стороне двух последних абдоминальных стернитов.
Личинки преобладающего большинства видов также имеют на своём теле парные или множественные мелкие органы свечения.
Морфологическое и гистологическое строениеВыделяют шесть типов морфологического строения органов свечения. Первые три типа строения светового органа характеризуются отсутствием между трахеями и фотоцитами т. н. концевых клеток. Они являются специфичными для фотогенной ткани и не встречаются в других органах
Первый тип. К нему относятся органы светляков только из рода Phengodes, свет у которых испускается гигантскими клетками, сходными по своей морфологии с эноцитами жирового тела. Фотогенные клетки при этом не связаны с трахеями. С вентральной стороны лантерн покрыт прозрачной кутикулой, за которой располагаются два — три слоя, образованные фотогенными клетками. Второй тип. Встречается у светляков рода Phrixotrix и самок Lamprohisa splendidula и личинок Phausis delarouseei. Световые органы данного типа являются небольшими, шарообразными и прилегают к прозрачной кутикуле. Компактная масса фотогенной ткани пронизана специфическими трахеолами, которые ветвятся наподобие корневой системы. Третий тип сходен по строению со вторым типом и характеризуется наличием особого слоя колончатых клеток, не способных сами по себе испускать свет, однако в цитоплазме которых содержится большое количество кристаллов мочевины. Они обладают высокой отражающей способностью. Данная ткань называется «рефлекторным слоем». Трахеолы проходят данный слой и ветвятся внутри «фотогенного слоя». Данный тип строения характерен для личинок большинства видов светляков и некоторых имаго. Четвёртый тип характеризуется ветвлением трахей на границе «фотогенного» и «рефлекторного» слоев. Концевые клетки располагаются на конце горизонтальных веточек трахеи, образуя отростки в дорсовентральном направлении. Этот отмечен у некоторых видов Photuris (Photuris pennsylvanica, Photuris jamaisensis). Пятый тип описан у некоторых видов, обитающих в Японии (Luciola parva, Luciola vitticollis), Юго-Восточной Азии (Pyrocoelia rufa, Luciola cruciata) и Африке (Luciola africana). Особенностью строения является наличие ветвления трахеи внутри «фотогенного слоя» и преимущественно горизонтальное расположение отростков концевых клеток. Шестой тип является наиболее широко распространённым и наиболее сложно организованным. Встречается у большинства американских видов родов Photinus и Photuris, Luciola parvula, Luciola lusitanica и многих других видов. Лантерны этого типа характеризуются большими размерами и расположением на вентральной стороне 6-го и 7-го стернитов брюшка у самцов и 6-го стернита у самок. Механизмы, лежащие в основе свечения См. также: Люциферин и ЛюциферазаВ реакции свечения участвуют несколько химических соединений. Одно из них, устойчиво к нагреванию и присутствует в небольшом количестве — люциферин. Другое вещество — фермент люцифераза. Также для реакции свечения необходима ещё и аденозинтрифосфорная кислота (АТФ). Люцифераза представляет собой белок, богатый сульфгидрильными группами.
Свет образуется при окислении люциферина. Без люциферазы скорость реакции между люциферином и кислородом крайне низкая, катализация люциферазой значительно повышает её скорость. В качестве кофактора требуется АТФ.
Реакция, катализируемая люциферазой светлячка, проходит в две стадии:
люциферин + АТФ → люцифериладенилат + PPi люцифериладенилат + O2 → оксилюциферин + АМФ + свет.Свет возникает при переходе оксилюциферина из возбуждённого состояния в основное. При этом оксилюциферин связан с молекулой фермента и в зависимости от гидрофобности микроокружения возбуждённого оксилюциферина испускаемый свет варьирует у различных видов светлячков от жёлто-зелёного (при более гидрофобном микроокружении) до красного (при менее гидрофобном). Дело в том, что при более полярном микроокружении часть энергии рассеивается. Люциферазы из различных светляков генерируют биолюминесценцию с максимумами от 548 до 620 нм. В целом энергетическая эффективность реакции очень высокая: практически вся энергия реакции трансформируется в свет без испускания тепла.
Все жуки содержат один и тот же люциферин. Люциферазы, напротив, у разных видов различны. Отсюда следует, что изменение окраски свечения зависит от строения фермента. Как показали исследования, температура и pH среды оказывают существенное влияние на окраску свечения. На микроскопическом уровне свечение свойственно только цитоплазме клеток, ядро при этом остается тёмным. Свечение испускается находящимися в цитоплазме фотогенными гранулами. При исследовании в ультрафиолетовых лучах свежих срезов фотогенных клеток эти гранулы можно обнаружить по их другому свойству — флуоресценции,— зависящему от наличия люциферина.
Квантовый выход реакции по сравнению с классическими примерами люминесценции необычайно высок, приближается к единице. Иными словами, на каждую молекулу люциферина, участвующую в реакции, испускается один квант света.
Параметры испускаемого свеченияФизические характеристики испускаемого жуками света тщательно изучены у очень многих видов. Это всегда монохроматическое, неполяризованное излучение. Оно не сопровождается повышением температуры. Обычно каждый вид излучает свечение одного, строго определённого цвета, но известны жуки, у которых свечение самцов и самок имеет разную окраску.
Принято выделять четыре основных типа световых сигналов, которые характерны для различных представителей семейства светляков:
Непрерывное свечение. Неуправляемая биолюминесценция, характерная для яиц практически всех видов светляков. Этот тип световых сигналов также характерен только для имаго жуков рода Phengodes. Для этого типа свечения факторы внешней среды и внутреннего состояния организма не оказывают влияния на яркость свечения. Прерывающееся свечение. При данном типе свечения жуки длительное время испускают свет, яркость которого может изменяться от полного прекращения свечения до максимальной яркости в зависимости от факторов внешней среды, циркадных ритмов, внутреннего состояния насекомого. Данный тип свечения характерен для личинок большинства видов и взрослые особи из родов Phryxotrix, Diplocladon, Lampyris, Lamprohisa, Dioptoma, Phausis и других. Пульсация. Данный тип сигналов представлен короткими вспышками света, которые испускаются светляками с регулярными интервалами. Такой тип сигналов преобладает у синхронизирующихся тропических видов родов Pteroptix и Luciola. Вспышки. Наиболее часто встречающийся вид световых сигналов, наблюдаемый у большинства европейских, американских (Photinus, Photuris), азиатских, африканских светляков — род Luciola, Robopus, Pleotomus и др. В отличие от предыдущего типа, на периодичность межвспышечных интервалов оказывают значительное влияние не только циркадные ритмы, которые «включают» или «выключают» световой сигнал, но также и другие внешние и внутренние факторы, вызывающие модулирование длительности межвспышечного интервала, показатели яркости свечения, величины задержки ответа и прочие параметры светового сигнала.Многие виды светляков столь хорошо регулируют процессы свечения, что способны уменьшать и увеличивать силу света или испускать прерывистый свет. Некоторые тропические светляки замечательны тем, что все их особи, слетевшиеся вместе, вспыхивают и гаснут одновременно.
Коэффициент полезного действия фонариков светлячков необыкновенно высок. Если в лампе накаливания в видимый свет превращается лишь 5 % энергии (остальная рассеивается в виде тепла), то у светлячков в световые лучи переходит от 87 до 98 % энергии.
「萤火虫」重定向至此。關於一部美国科幻电视剧，詳見「萤火虫 (电视剧)」。一部紀錄片萤科（學名：Lampyridae）是鞘翅目（甲虫）里面的一个科，该科在全世界有2000多种。俗稱螢火蟲，又稱火金姑 （閩南語）、火焰蟲（客語）、游火蟲（江蘇）、亮火蟲（四川）、火火蟲（雲南）；古稱耀夜、景天、熠燿等。[1]
该科裡很多种虫能发光，但并不是全部都可以。通常，只要有发光器官的甲虫，就会被称为萤火虫。所以，狭义的萤火虫单指萤科，而广义的萤火虫则包括光萤科（Phengodidae）和其他科的一些种。
螢火蟲幼蟲是屬於肉食性，最常吃到的是小型蝸牛、蛞蝓、蚯蚓，水生螢火蟲幼蟲則吃貝螺。
萤火虫发光是为了求偶， 有些种类的萤火虫只有雄虫有发光器官，而有些種類则双方都有。有些种类的光是一闪一闪的，有些则是持续不斷的發光。这种信号是因种類而异的，在长度和节律上都有所不同。北美的Photinus pyralis，雌性虫也有发光器官，雌雄识别的关键是雌虫在接收到雄虫光信号后两秒钟应答。而在另一些种类里面，这些甲虫会与周围的间断光信号同步，从外面看起来，整个树丛或森林就在同步發亮了。
妖掃螢屬（英语：Photuris）（Photuris）的雌蟲可以模仿Photinus屬雌性虫的间断光信号。这样它们就可以吸引并捕食Photinus属的雄性虫。一些妖掃螢甚至有一整套Photinus种萤的光信号编码表，只要对号入座，它就可以诱捕到飞过的Photinus萤。
所有萤火虫都只在夜晚发光，因為在日间它们的光不足以强到能吸引同类的注意。
有很多种萤的雌性虫是没有飞行能力的。它们体型比雄性大，能产很多的卵。
萤火虫的发光是生物发光的一种。萤火虫的发光原理是：萤火虫有专门的发光细胞，在发光细胞中有两类化学物质，一类被称作萤光素（在萤火虫中的称为萤火虫萤光素（Firefly luciferin）），另一类被称为荧光素酶。荧光素能在荧光素酶的催化下消耗ATP，并与氧气发生反应，反应中产生激发态的氧化荧光素，当氧化荧光素从激发态回到基态时释放出光子。反应中释放的能量几乎全部以光的形式释放，只有极少部分以热的形式释放，反应效率为95%，螢火虫也因此而不会过热灼伤。人类到目前为止还没办法制造出如此高效的光源。
在虫的腹部下部有着很多白色斑块。其实是它的甲壳中对光透明的部分。在内部有一块白色的膜，可以反射光。所以在日间这个部位呈现白色。
发光反应的反应式如下所示，螢光素，ATP（三磷酸腺苷）和氧气，在荧光素酶和2价镁离子的催化下产生右边的氧化荧光素（oxyluciferin），焦磷酸，二氧化碳，并发出黄绿色的荧光。
发光反应又分三个步骤：
发光反应的产物---氧化荧光素在ATP提供能量的情况下，又将还原成荧光素，使得发光过程得以周而复始。
关于萤火虫是如何控制发光细胞的“开”与“关”的，有很多理论，但确切的控制机理至今仍不明。氧气控制理论基于通过控制发光细胞的氧气供给来完成发光和不发光的切换。神经激活理论假设荧光虫具有一个神经控制结构叫做微气管末梢细胞，该结构在刺激下会在发光细胞中释放出神经信使分子，進而產生化学反应。
有一种理论认为，螢火蟲分泌一种叫章鱼胺的神经递质，從神经传导到微氣管末梢細胞，激發一氧化氮合酶（缩写NOS），使之產生一氧化氮和细胞色素c氧化酶。而这两种物质抑制发光细胞的粒線體使用氧氣，从而使过氧化物酶体)能利用到氧氣，使得平时通过粒線體的氧化磷酸化累積的荧光素-腺苷酸氧化產生發光反應並发出光线。然後，光讓一氧化氮從环氧化酶（縮寫COX）上釋出，於是停止发出光线。就這樣一直重複著固有頻率和發光持續時間。
除了南极洲，人们都可以找到萤火虫的踪影包括，香港。
「萤火虫」重定向至此。關於一部美国科幻电视剧，詳見「萤火虫 (电视剧)」。一部紀錄片 萤科（學名：Lampyridae）是鞘翅目（甲虫）里面的一个科，该科在全世界有2000多种。俗稱螢火蟲，又稱火金姑 （閩南語）、火焰蟲（客語）、游火蟲（江蘇）、亮火蟲（四川）、火火蟲（雲南）；古稱耀夜、景天、熠燿等。
该科裡很多种虫能发光，但并不是全部都可以。通常，只要有发光器官的甲虫，就会被称为萤火虫。所以，狭义的萤火虫单指萤科，而广义的萤火虫则包括光萤科（Phengodidae）和其他科的一些种。
螢火蟲幼蟲是屬於肉食性，最常吃到的是小型蝸牛、蛞蝓、蚯蚓，水生螢火蟲幼蟲則吃貝螺。
この項目では、昆虫について説明しています。その他の用法については「ホタル (曖昧さ回避)」をご覧ください。 
ホタル（蛍、螢）は、コウチュウ目（鞘翅目）・ホタル科 Lampyridae に分類される昆虫の総称。発光することで知られる昆虫である。
おもに熱帯から温帯の多雨地域に分布し、世界にはおよそ2,000種が生息しているとされる。幼虫時代を水中ですごす水生ホタルと陸上の湿地ですごす陸生ホタルがいる[1][2]。
日本で「ホタル」といえば、本州以南の日本各地に分布し、5月から6月にかけて孵化するゲンジボタル Luciola cruciata を指すことが多い。日本ではゲンジボタルが親しまれていて、これが全てのホタルの代表であるかのように考えられるが、実際には遥かに多様な種がある。国内には約40種が知られるが、熱帯を主な分布域とするだけに、本土より南西諸島により多くの種がある。
さらに南に下った台湾では約58種が生息しており、初夏にホタルを鑑賞する観光行事も行われている。
ゲンジボタルの成虫が初夏に発生するため、日本ではホタルは夏の風物詩ととらえられているが、必ずしも夏だけに出現するものではない。たとえば朝鮮半島、中国、対馬に分布するアキマドボタル Pyrocoelia rufa は和名通りに秋に成虫が発生する。西表島で発見されたイリオモテボタル Rhagophthalmus ohbai は真冬に発光する。
成虫の体長は数mm-30mmほどで、甲虫としては小型-中型である。体型は前後に細長く、腹背に平たい。特に前胸は平らで、頭部を被うことが多い。よくある色合いは全体に黒っぽく、前胸だけが赤いというものである。その体は甲虫としては柔らかい。オスとメスを比べるとメスのほうが大きい。メスは翅が退化して飛べない種類があり、さらには幼虫のままのような外見をした種類もいる。成虫期間は約1-2週間。
幼虫はやや扁平で細長い。頭部は胸部に引っ込めることができる。胸部に短い三対の歩脚があり、腹部の後端に吸盤があって、シャクトリムシのように移動する。
多くの種類の幼虫は湿潤な森林の林床で生活し、種類によってマイマイやキセルガイなどの陸生巻貝類やミミズ、ヤスデなどといった土壌動物の捕食者として分化している。日本にすむゲンジボタル、ヘイケボタル、クメジマボタルの3種の幼虫は淡水中にすんでモノアラガイやカワニナ、タニシやミヤイリガイなどの淡水生巻貝類を捕食するが、これはホタル全体で見るとむしろ少数派である。（実際、ファーブル昆虫記に登場するホタルは陸棲で、カタツムリを補食する。）また、スジグロボタルの幼虫は普段は陸上で生活するが、摂食時のみ林内の小さな湧き水や細流の水中に潜り、カワニナを捕食していることが知られている。ゲンジボタルやヘイケボタルなど水生の種では、幼虫・成虫ともに水草やスイカのような香りがある。
多くの種類の成虫は、口器が退化しているため、口器はかろうじて水分を摂取するぐらいしか機能を有していない。このため、ほぼ1-2週間の間に、幼虫時代に蓄えた栄養素のみで繁殖活動を行うことになる。海外の種の中には成虫となっても他の昆虫などを捕食する種類がいる。
ホタルが発光する能力を獲得したのは「敵をおどかすため」という説や「食べるとまずいことを警告する警戒色である」という説がある。事実ホタル科の昆虫は毒をもっており、よく似た姿や配色（ベーツ擬態、ミューラー擬態）をした昆虫も存在する。ただし、それらは体色が蛍に似るものであり、発光するわけではない。
卵や幼虫の時代にはほとんどの種類が発光する。成虫が発光する種は夜行性の種が大半を占め、昼行性の種の成虫では強く発光する種も存在するが、多くの種はまず発光しない。夜行性の種類ではおもに配偶行動の交信に発光を用いており、光を放つリズムやその際の飛び方などに種ごとの特徴がある。このため、「交尾のために発光能力を獲得した」と言う説も有力である。一般的には雄の方が運動性に優れ、飛び回りながら雌を探し、雌はあまり動かない。成虫が発光する場合は蛹も発光するので、このような種は生活史の全段階で発光することになる。昼行性の種では、光に代わって、あるいは光と併用して、性フェロモンをコミュニケーションの媒体としていると考えられる[2]。
変わった例では以下のような種類もいる。
発光するホタルの成虫は、腹部の後方の一定の体節に発光器を持つ。幼虫は、腹部末端付近の体節に発光器を持つものが多いが、より多くの体節に持っている場合もある。
ホタルの発光物質はルシフェリンと呼ばれ、ルシフェラーゼという酵素とATPがはたらくことで発光する。発光は表皮近くの発光層でおこなわれ、発光層の下には光を反射する反射層もある。ホタルに限らず、生物の発光は電気による光源と比較すると効率が非常に高く、熱をほとんど出さない。このため「冷光」とよばれる。
日本には40種類以上のホタルがいるといわれる。代表的な種類には以下のようなものがいる。
なお、ベニボタルは和名に「ホタル」とあるがホタル科ではなく、同じホタル上科のベニボタル科(Lycidae)の昆虫である。
多摩動物公園昆虫館でホタル飼育技術を確立した矢島稔は、昭和40年代以来、皇居ほか各地のホタル復活に手を貸してきた[4]。現在では自然保護の気運も高まり、自然回復や河川の浄化を含めて、自治体などの取り組みとしてゲンジボタルの保護や放流が行われるようになっている。
しかし、ホタル復活を謳いながら実はビオトープが「造園業者が手掛ける箱庭」「人寄せパンダ」に過ぎなかったり、ホタルの養殖販売業者からホタルの幼虫や成虫を購入して放すだけだったりする場合も少なくない[5]。ホタルをめぐってのトラブルも各地で発生しており、解決すべき課題も多い。
なお、他地域のゲンジボタル、または幼虫の餌となるカワニナを放流することは遺伝子汚染を引き起こすため、行うべきではない。
夜に発光しながら活動するホタル類、特にゲンジボタルは古来から日本で人気のある昆虫の一つで、ホタルを題材とした文化も数多い。ホタル発光研究の草分けとして知られる神田左京は「ホタル」の名が日本書紀（彼地多有蛍火之光神）や万葉集（螢成）にすでに見られると指摘する[6]。
ゲンジボタルを中心とする日本に於けるホタル鑑賞のことを特に「ホタル狩り」という。ホテルなどでの催しとしてホタルを放つ例もある。 また、ゲンジボタル以外が完全に無視されていたわけではなく、陸生のマドボタルなどの幼虫は土蛍（つちぼたる）と呼ばれ、これに言及したものも見掛けられる。なお、ヒカリキノコバエの幼虫がこの名で呼ばれることがある。
蛍狩りの唄として「ホーホー蛍来いこっちの水甘いぞ」云々が知られる。横須賀市自然・人文博物館によると、「甘い水」とは農薬や洗剤に汚染されていない水で、ことさら砂糖水のような甘味のついた水分に好んで集まるわけではない。
ホタルは発光する生物の典型と見なされ、生物発光を行なう生物にはホタルイカ、ウミホタルなど往々にしてホタルの名がつけられる。また、蛍狩り等との関連で名がついたものにホタルブクロなどがある。また、ホタルはベイツ型擬態のモデルともなっており、そのために似た体色の別群の昆虫がある。ホタルガ、ホタルカミキリなどはこれに近い。
下記自治体では蛍を自治体の虫として指定している。
ホタル（蛍、螢）は、コウチュウ目（鞘翅目）・ホタル科 Lampyridae に分類される昆虫の総称。発光することで知られる昆虫である。
반딧불이 또는 개똥벌레(문화어: 불벌레, firefly 또는 lightning bug, 학명: Lampyridae)는 딱정벌레목의 하위 과 가운데 하나이다. 약 1,900종의 곤충이 이 무리에 드는데, 대부분 생물 발광이라는 생리 과정을 통해 배에서 빛을 발한다.
과거 문헌들에서는 반딧불이를 찾을 수 없으며 반되, 반도, 반듸, 반대, 반디로 나타나고 있다. 현재 명칭인 반딧불이는 과거 명칭인 반디에 '불'을 합친 뒤 접미사 '-이'를 붙인 형태이다.
성충은 아무것도 먹지 않는 종류도 있고, 꽃의 화분이나 꽃꿀을 먹는 종류도 있다. 유충은 다슬기나 달팽이, 다른 곤충을 먹는다. 몸길이는 4~30 밀리미터 정도이고 몸은 약간 긴 타원형이다. 몸빛은 전체가 노란색인 것, 날개 끝이 검은 것, 검고 바깥가장자리가 노란색인 것, 앞가슴등판이 주황색인 것 등이 있다. 발광기가 있는 배의 뒤쪽 마디는 엷은 노랑 또는 엷은 붉은색이다. 대부분 초저녁에 활동하며, 노란 빛을 내면서 풀밭 위를 조용히 날아다닌다. 날개는 두 쌍이며, 날 때에는 뒷날개만 사용한다. 발광기는 배의 뒤쪽 제2마디 앞뒤에 있다. 발광기에서 일어나는 화학반응을 통해 빛을 내며 열이 없다. 이 빛을 신호로 보내 짝을 찾는데, 종류에 따라 신호가 정해져 있다. 수컷이 암컷을 찾아왔을 때 암컷이 흐린 빛만 내면 수컷은 그대로 날아간다고한다. 성충은 보통 거의 먹지 않고, 암컷은 풀의 뿌리 곁이나 이끼 또는 습한 흙 위나 흙 속 등에 알을 낳는다. 알은 일반적으로 황백색이며 공모양이고, 종류에 따라서는 암컷의 몸 속에 있을 때부터 발광하는 것이 발견된다.
유충은 일부를 제외하고 육생이며, 낮에는 숲 속의 낙엽 밑이나 돌 밑 등에 숨고 밤에 활동한다. 주로 다슬기, 달팽이 등 조개류를 날카로운 큰 턱으로 물고, 큰 턱의 작은 홈으로 소화액을 주입하여 다슬기나 달팽이 등을 마취시킨 다음, 액체 모양으로 만들어 빨아먹는다. 종류에 따라서는 드물게 지렁이나 불가사리 등을 공격하는 것도 있다. 성충이 발광하는 종류는 유충도 발광하며 보통 제8마디에 한 쌍의 발광기가 있는데, 성충이 거의 빛나지 않는 검정늦반딧불이 등 낮에 활동하는 종류에도 유충이 빛나는 것이 많다. 일반적으로 야행성 종류는 주행성에 비해 눈이 크며 촉각이 짧은 경향이 있다. 단일종으로서의 반딧불이와 운문산반딧불이, 애반딧불이의 유충이 수생이라는 것은 잘 알려져 있는데 배의 각 마디 양쪽에 둘로 갈라진 기관아가미를 가지며 주로 다슬기 등 담수 고둥을 먹는다. 속칭 물반딧불이라고 하는 것은 이와 같은 수생 유충이며, 성장하면 땅 위로 올라와 흙 속에 작은 집을 짓고 번데기가 된다. 수생인 반딧불이는 알에서 성충까지 보통 1년, 때로는 2년이 걸린다. 성충 기간은 10~15일 정도이다.
어른벌레뿐만 아니라 알, 애벌레, 번데기도 빛을 낸다. 빛을 내는 원리는 루시페린이 루시페라아제에 의해서 산소와 반응해 일어나는 것이다. 빛은 보통 노란색 또는 황록색이며, 파장은 500∼600nm(나노미터)이다.
현재 한국에서는 하천의 농약오염과 급속한 도시화 등으로 서식지가 파괴되어 절멸 위기에 처해 있다. 현재 무주 일원 반딧불이와 그 먹이 서식지가 천연기념물 322호로 지정되어 있다.
전라북도 무주군에서는 매년 6월 초 애반딧불이 출현 시기에 맞춰 반딧불이 축제가 열린다.
.jpg)
