Els nepticúlids (Nepticulidae) és una família d'arnes moltes petites distribuïdes arreu de la Terra. La seva característica més destacada és la seva mida petita, que les converteixen en el microlepidòpters més reduïts; algunes de les espècie d'aquest gènere no superen 1 mil·límetre de longitud en repòs.
Els nepticúlids (Nepticulidae) és una família d'arnes moltes petites distribuïdes arreu de la Terra. La seva característica més destacada és la seva mida petita, que les converteixen en el microlepidòpters més reduïts; algunes de les espècie d'aquest gènere no superen 1 mil·límetre de longitud en repòs.
Die Zwergminiermotten (Nepticulidae) sind eine Familie der Schmetterlinge (Lepidoptera). Sie kommen weltweit mit ca. 700 Arten in 28 Gattungen vor. In Europa sind bis jetzt 242 Arten und Unterarten beschrieben,[1] von denen in Mitteleuropa 135 Arten vorkommen.[2]
Die Falter erreichen eine Flügelspannweite von nur drei bis zehn Millimeter und gehören damit zu den kleinsten Schmetterlingsarten weltweit. Sie haben einen schmalen, langgestreckten Körper, der abstehend behaart ist.[3] Ihre Vorderflügel sind schmal und etwa drei bis viermal länger als breit und überwiegend metallisch glänzend gefärbt oder mit metallischen Mustern versehen. Die Grundfärbung ist meist bronze- oder messingfarben. Manche Arten haben aber keine metallische Färbung. Die Hinterflügel sind schmal, langgestreckt und spitz zulaufend. Sie sind deutlich schmaler bis etwa gleich breit, wie die Vorderflügel und haben lange Fransen. Der Kopf ist mit haarigen Schuppen bedeckt. Die fadenförmigen Fühler sind kurz bis mittellang und erreichen etwa 0,5- bis 0,75-mal die Länge der Vorderflügel. Ihr erstes Glied (Scapus) ist an der Basis verbreitert. Ihre fünfgliedrigen Maxillarpalpen sind gut entwickelt, Saugrüssel haben die Tiere keinen.
Die Flügeladerung beider Flügelpaare ist überwiegend identisch. Die Vorderflügel haben eine stark zurückgebildete Aderung mit 5 bis 8 Adern und vermutlich keinen Analadern. Die Hinterflügel haben eine gut ausgebildete Aderung, bei manchen Arten besteht sie aus sechs bis sieben Adern.
Die Larven der Zwergminiermotten minieren in Blättern, Samen und Rinde und sind meist auf eine bestimmte Pflanze spezialisiert. Manche Arten bilden Pflanzengallen.
Die Weibchen legen ihre Eier meist auf der Unterseite der Blätter der Wirtspflanzen ab. Die daraus schlüpfenden Larven fressen sich in das Blatt hinein und legen dabei einen langen Gang zwischen der oberen und unteren Blattaußenseite (Cuticula) an. Die Larven vieler Arten benötigen oft nur wenige Tage für ihre Entwicklung. Dadurch können sie mehrere Generationen pro Jahr hervorbringen. Die Verpuppung findet außerhalb der Mine in einem Kokon statt, aus dem sich die Tiere kurz vor dem Schlüpfen schon etwas herausschieben.
Die Zwergminiermotten (Nepticulidae) sind eine Familie der Schmetterlinge (Lepidoptera). Sie kommen weltweit mit ca. 700 Arten in 28 Gattungen vor. In Europa sind bis jetzt 242 Arten und Unterarten beschrieben, von denen in Mitteleuropa 135 Arten vorkommen.
Nepticulidae is a family of very small moths with a worldwide distribution.[2] They are characterised by eyecaps over the eyes (see also Opostegidae, Bucculatricidae, Lyonetiidae). These pigmy moths or midget moths, as they are commonly known, include the smallest of all living moths, with a wingspan that can be as little as 3 mm in the case of the European pigmy sorrel moth,[3] but more usually 3.5–10 mm. The wings of adult moths are narrow and lanceolate, sometimes with metallic markings, and with the venation very simplified compared to most other moths.
The minute larvae usually are leaf miners[4] but some species also mine seeds or bark of trees.[5] Much is known about their host plants.[6] The Pectinivalvinae, characterised by a "pectinifer" on the valve of the male genitalia, are endemic to Australia, where they mine the leaves of the tree families Myrtaceae (Scoble, 1983) or Cunoniaceae (Eucryphiaceae), and Elaeocarpaceae (Hoare, 2000). This Australian group probably constitutes the sister group of other pigmy moths (the subfamily Nepticulinae), which is distributed around the world except Antarctica (Davis, 1999). Many species undoubtedly await description, especially in tropical areas.[7]
Typical nepticulid moth leaf mines referable to the genera Stigmella and Ectoedemia are known from mid-Cretaceous fossils around 97 million years old.[8]
Nepticulidae is a family of very small moths with a worldwide distribution. They are characterised by eyecaps over the eyes (see also Opostegidae, Bucculatricidae, Lyonetiidae). These pigmy moths or midget moths, as they are commonly known, include the smallest of all living moths, with a wingspan that can be as little as 3 mm in the case of the European pigmy sorrel moth, but more usually 3.5–10 mm. The wings of adult moths are narrow and lanceolate, sometimes with metallic markings, and with the venation very simplified compared to most other moths.
The minute larvae usually are leaf miners but some species also mine seeds or bark of trees. Much is known about their host plants. The Pectinivalvinae, characterised by a "pectinifer" on the valve of the male genitalia, are endemic to Australia, where they mine the leaves of the tree families Myrtaceae (Scoble, 1983) or Cunoniaceae (Eucryphiaceae), and Elaeocarpaceae (Hoare, 2000). This Australian group probably constitutes the sister group of other pigmy moths (the subfamily Nepticulinae), which is distributed around the world except Antarctica (Davis, 1999). Many species undoubtedly await description, especially in tropical areas.
Typical nepticulid moth leaf mines referable to the genera Stigmella and Ectoedemia are known from mid-Cretaceous fossils around 97 million years old.
Nepticulidae es una familia de polillas muy pequeñas distribuidas en toda la Tierra.[1] Su característica más destacada es su medida pequeña, que las convierten en los "microlepidópteros" más reducidos; algunas de las especies de este género no superan el milímetro de longitud en reposo. En general tienen una envergadura de 3,5 a 10 mm (milímetros).[2] La mayoría son minadores de hojas.
Se conocen fósiles del Cretácico medio, alrededor de 97 000 000 (noventa y siete millones) de años, especialmente de los géneros Stigmella y Ectoedemia (Labandeira et al., 1994; Grimaldi and Engel, 2005: 52).
Datos: Q244254
Multimedia:
Especies: Nepticulidae
Nepticulidae es una familia de polillas muy pequeñas distribuidas en toda la Tierra. Su característica más destacada es su medida pequeña, que las convierten en los "microlepidópteros" más reducidos; algunas de las especies de este género no superan el milímetro de longitud en reposo. En general tienen una envergadura de 3,5 a 10 mm (milímetros). La mayoría son minadores de hojas.
Se conocen fósiles del Cretácico medio, alrededor de 97 000 000 (noventa y siete millones) de años, especialmente de los géneros Stigmella y Ectoedemia (Labandeira et al., 1994; Grimaldi and Engel, 2005: 52).
Kääpiökoit (Nepticulidae) on lajirikas Monotrysia-ryhmän perhosheimo. Siihen kuuluvat maailman pienikokoisimmat perhoslajit.[1] Heimon noin 800 lajia on jaettu 11 sukuun ja niitä tavataan kaikissa maanosissa Etelämannerta lukuun ottamatta. Pohjoismaissa lajeja on 98.[2]
Erittäin pieniä perhosia, joiden siipiväli vaihtelee lajista riippuen 3–10 mm. Siipisuonisto on yksinkertaistunut, mutta etu ja takasiipeä yhdistää frenulum-retinaculum-rakenne, joka tosin on koirailla hyvin yksinkertainen. Siivet ovat tyypillisesti tummanharmaat ja varsin useilla lajeilla etusiivessä on leveä, vaalea poikkiraita. Tuntosarvet ovat lyhyet ja tuntosarven vieressä on chaetosema. Tuntosarven tyvessä on suuri suomutupsu. Imukärsä on lyhyt, mutta ilmeisesti ainakin osa lajeista käyttää sitä nesteiden nauttimiseen.[2][3]
Pääsääntöisesti perhoset lentävät hämärässä tai yöllä, mutta muutamassa suvussa on päiväaktiivisia lajeja. Jotkin lajit lentävät myös valolle. Kääpiökoiden lentoaika on alkukesästä ja kaikki samaan lajiin kuuluvat yksilöt aikuistuvat noin 14 vuorokauden sisällä toisistaan. Naaras aloittaa munimisen heti parittelun jälkeen ja laskee tavallisesti vain yhden munan kullekin lehdelle. Munan läpimitta on noin 0,1 mm ja sitä suojaa läpimitaltaan noin 0,3 mm kupumainen suojakuori.[2]
Toukat ovat lehtimiinaajia ja toukan syömäjäljen ja ravintokasvin perusteella lajit on usein helppoa tunnistaa. Perhosten pienestä koosta johtuen miinat ovat myös helpoin tapa eri lajien etsimiseen. Osa lajeista kovertaa lehtien sijasta puun kuorta tai kasvien siemeniä. Toukkavaiheita on neljä. Toukat ovat täysikasvuisina korkeintaan 5 mm:n pituisia, muodoltaan litteitä, täysin raajattomia ja niiden suuosat suuntautuvat eteenpäin. Eläimen pienestä koosta johtuen yksi miina riittää useimmiten koko toukkakehityksen ajaksi. Joillakin ikivihreillä kasveilla ja ilmaisesti myös joillakin puun kuoressa elävillä elävillä lajeilla toukkakehitys on kaksivuotinen. Toukkakehityksen päätteeksi koteloituminen tapahtuu tiiviin kotelokopan sisään. Kotelokoppa tehdään useimmiten maahan tai karikkeen sekaan miinan ulkopuolelle, vain harvoilla lajeilla miinan sisään. Useimmat lajit talvehtivat täysikasvuisina toukkina kotelokopan sisällä. Perhosen kuoriutuessa kotelo työntyy osittain kotelokopan ulkopuolelle.[2]
Ainakin heimoissa Braconidae ja Eulophidae tavataan kääpiökoille erikoistuneita loispistiäisiä.[2]
Kääpiökoit (Nepticulidae) on lajirikas Monotrysia-ryhmän perhosheimo. Siihen kuuluvat maailman pienikokoisimmat perhoslajit. Heimon noin 800 lajia on jaettu 11 sukuun ja niitä tavataan kaikissa maanosissa Etelämannerta lukuun ottamatta. Pohjoismaissa lajeja on 98.
Les Nepticulidae sont une famille d'insectes de l'ordre des lépidoptères (papillons).
D'après Tree of Life Web Project (10 février 2019)[1] :
Les Nepticulidae sont une famille d'insectes de l'ordre des lépidoptères (papillons).
Mažieji gaubtagalviai, sin. minuojančios kandelės, (lot. Nepticulidae, vok. Zwergminiermotten) – drugių (Lepidoptera) šeima, priklausanti gaubtagalvinių (Nepticuloidea) antšeimiui.
Dauguma mažųjų gaubtagalvių (Nepticulidae) vikšrai minuoja mitybinio augalo lapus, tik retkarčiais pumpurus (Etainia, kai kurios Bohemannia rūšys), klevų skristukus (antros generacijos Etainia sericopeza), jauną medžių žievę (Zimmermannia pogentės rūšys). Tarp lapų minuotojų, kurie yra vyraujantys, Ectoedemia populella grupės rūšys pradeda miną mitybinio augalo lapkotyje ar lapo vidurinėje gyslelėje, o tik vėliau mina pereina į lapo plokštelę.
Dauguma mažųjų gaubtagalvių minų yra viršutinės, retai – apatinės. Ekskrementų išsidėstymas minoje turi svarbią diagnostinę reikšmę. Ekskrementai gali būti sutelkti į ploną (arba plačią) vidurinę liniją, kuri yra arba ištisinė, arba punktyrinė; taip pat ekskrementai gali būti išsidėstę spirale arba paskirų granulių pavidalu, o kartais – be sistemos (padrikai) arba sutelkti į didelę centrinę dėmę. Pasitaiko, kad tarp ekskrementų ir išgraužto minos tako vidinio krašto nelieka neužpildytų tarpelių (Stigmella basiguttella, Stigmella continuella ir kt. rūšys). Dažnai tos pačios rūšies ekskrementų išsidėstymas minos pradžioje, viduryje ir pabaigoje gali skirtis (Stigmella sorbi ir Stigmella paradoxa grupės rūšys, pvz., Stigmella cerasi ir daug kitų rūšių). Kartais dvi giminiškos rūšys, formuojančios labai panašias minas ir minuojančios ant to paties augalo, skiriasi tik ekskrementų linijos pločiu minos pradinėje dalyje. Daugelio rūšių ekskrementų išsidėstymas išlieka pastovus nuo minos pradžios iki pabaigos (pvz., Stigmella alnetella, Stigmella confusella). Ekskrementų išsidėstymas taip pat gali kisti nuo mitybinio augalo fizinių savybių ir aplinkos sąlygų; vikšrai, užsikrėtę parazitais, dažniausiai išdėsto ekskrementus kiek kitaip negu sveiki. Ekskrementų spalva yra daugiau rūšies požymis. Kartais ekskrementų spalva yra susijusi su mitybinio augalo audinių purumu ar minos amžiumi bei klimato sąlygomis.
Mažųjų gaubtagalvių vikšrai nepalieka minuojamo lapo tol, kol visiškai nesuauga, išskyrus kai kurias Glaucolepis ir kt. rūšis, kurios gali keisti minuojamą lapą. Šių rūšių lervos pereina iš vieno lapo į kitą per lapkotį ar augalo stiebą. Vidutinių platumų, kai kurių rudeni minuojančių rūšių vikšrai gali maitintis nukritusiuose, gelstančiuose lapuose; lervos aplinkui išgraužiamą miną konservuoja žalias audinio saleles. Visiškai suaugusios lervos palieka miną tam, kad sudarytų šilkinį kokoną ir virstų lėliuke miško paklotėje ar dirvožemyje; kartais kokonai gali būti susukami ir ant mitybinio augalo stiebo, ir žievės, kartais – šalia minos.
Žinomos tik kelios rūšys, kurių vikšrai virsta lėliuke pačioje minoje (Fomoria weaveri grupės rūšys, Ectoedemia agrimoniae ir Trifurcula eurema). Biciklinių ir policiklinių rūšių vasarinės generacijos lėliukės stadijos trukmė – 10–21 diena; žiemojančių generacijų vikšrai nevirsta lėliukėmis, o diapauzuoja pronimfos stadijoje; pavasarį susidariusi lėliukė užtrunka tiek pat, kiek ir vasarinių generacijų lėliukės. Atogrąžose aptinkamų mažųjų gaubtagalvių rūšių biologija yra kol kas labai menkai žinoma; kai kurios iš jų buvo paskelbtos policiklinėmis; matyt, tokios, 3 ar daugiau generacijų per vienus metus turinčios rūšys, gali būti vyraujančios pusiaujo drėgnuosiuose miškuose. Pastebėta, kad vidutinių platumų vadinamosios biciklinės rūšys gali turėti 3 generacijas per metus, jeigu tam yra palankios klimatinės sąlygos (pvz., neįprastai ilgas ir šiltas ruduo Lietuvoje).
Trofiškai Nepticulidae yra susiję su Magnoliophyta augalais iš 18 poklasių ir daugybės šeimų; apibendrinti duomenys buvo paskelbti anksčiau (Puplesis, Diškus, 2003). Tačiau daugelio paatogrąžių ar atogrąžų kraštuose paplitusių mažųjų gaubtagalvių trofiniai ryšiai dar nėra išaiškinti. Nepticulidae rūšys yra tipiški stenofagai. Nors yra nustatyta daug monofagų, daugiausia yra rūšių, kurioms būdinga siaura oligofagija, t. y. rūšys, minuojančios ant dviejų ar daugiau tos pačios genties augalų rūšių (apie 80 % visų trofiškai ištirtų rūšių). Platūs oligofagai (t. y. minuojantys ant augalų iš dviejų ar daugiau giminiškų genčių) dažniausiai yra tos rūšys, kurios trofiškai susijusios su Rosaceae šeimos augalais. Kol kas nustatyti tik keli disjunkcinės oligofagijos atvejai ir nenustatyta nė viena rūšis, kurią būtų galima pavadinti polifage.
Nepticulidae klasifikavimo istorija ir originali šeimos filogenetinė schema buvo pateikta anksčiau (Puplesis, 1994). Pagal Nepticulidae kladogramą, sudarytą panaudojant 79, daugiausia morfologinius požymius, išsiskiria dvi stambiausios filogenetinės šakos, kurioms yra suteikti pošeimių rangai: Nepticulinae (įskaitant tik Australijoje paplitusią Pectinivalva) ir Trifurculinae. Nepaisant neįprastai atrodančių Pectinivalva genitalinių struktūrų (daugiausia dėl ryškių plesiomorfinių, o ne apomorfinių požymių), kol kas nėra pakankamai duomenų, kad galima būtų paremti Pectinivalvinae pošeimį.
Mažieji gaubtagalviai paplitę visame pasaulyje, aptinkami beveik visose svarbiausiose sausumos ekosistemose. Lietuvoje pirmą kartą juos 1932 m. paminėjo entomologas A. Palionis, nurodydamas vieną rūšį. Vėliau juos tyrė J. Priuferis (1947), Povilas Ivinskis, Saulius Pakalniškis, Rimantas Puplesis ir Arūnas Diškus. Kadangi iki XX a. paskutiniojo dešimtmečio nebuvo visiškai nusistovėjusios ir aiškios Nepticulidae sistemos bei diagnostikos, ne visi seniau skelbti duomenys buvo pakankamai tikslūs; daug teiginių apie šių vabzdžių rūšių aptikimą Lietuvoje buvo pateikta tik pagal tuščias minas, kurios ne visada tiksliai nusako minuotojo rūšį. Tad kai kurios Lietuvos faunoje aptiktos mažųjų gaubtagalvių rūšys Lietuvos faunoje buvo paminėtos klaidingai.
A. Diškui pavyko išauginti iš vikšrų apie 93 % šiuo metu išaiškintos Lietuvos faunos rūšių ir taip atskleisti daug nežinomų mažųjų gaubtagalvių biologijos ypatybių. Nustatyta, kad Lietuvoje Nepticulidae mitybiškai susiję su 15 augalų šeimų ir 32 mitybinių augalų gentimis (daugiausia Lietuvos mažieji gaubtagalviai yra gluosninių, bukinių, beržinių ir ypač erškėtinių augalų minuotojai). Šiuo metu mažuosius gaubtagalvius taip pat tiria Asta Navickaitė (VPU doktorantė, vadovas – doc. dr. A. Diškus, konsultantas – prof. habil. dr. J. R. Stonis).
Daugelio mažųjų gaubtagalvių rūšių paplitimas Lietuvoje iki šiol yra menkai ištirtas. Taip pat dar galima atrasti nemažai naujų rūšių. Šiuo metu kaimyninėje Lenkijoje yra žinoma 100 rūšių mažųjų gaubtagalvių, Švedijoje 87, Estijoje 59, Latvijoje 63, o Lietuvoje 74 rūšys. Tačiau, matyt, jų mūsų šalyje gali gyventi apie 85 ar net daugiau rūšių.
Pasaulyje mažųjų gaubtagalvių žinoma daugiau nei 700 rūšių, priklausančių 16 genčių.
Nepticulidae atstovai paplitę visuose Žemės biogeografiniuose regionuose.
Mažieji gaubtagalviai, sin. minuojančios kandelės, (lot. Nepticulidae, vok. Zwergminiermotten) – drugių (Lepidoptera) šeima, priklausanti gaubtagalvinių (Nepticuloidea) antšeimiui.
De dwergmineermotten (Nepticulidae) zijn een familie van vlinders in de superfamilie Nepticuloidea. De familie telt ruim 800 soorten, verdeeld over 13 geslachten (waarvan 1 uitgestorven), die over de gehele wereld voorkomen.[1]
De dwergmineermotten (Nepticulidae) zijn een familie van vlinders in de superfamilie Nepticuloidea. De familie telt ruim 800 soorten, verdeeld over 13 geslachten (waarvan 1 uitgestorven), die over de gehele wereld voorkomen.
Dvergmøll (Nepticulidae) er en familie av sommerfugler som inneholder de aller minste sommerfuglene, med vingespenn på bare 2,5 mm. Det er beskrevet ca. 800 arter men det er sannsynlig at det finnes mange flere ubeskrevne. De fleste av dvergmøllene har larver som minerer (spiser innholdet i planten uten å bryte overflaten) i blader av ulike planter, men det finnes også noen som lever i frø eller bark. Dvergmøllene blir delt i to undergupper der den ene (Pectinivalvinae) finnes bare i Australia mens den andre (Nepticulinae) finnes på alle kontinenter bortsett fra Antarktis. Per i dag er det funnet 69 arter i Norge, men det er sannsynlig at vi har noen flere.
Knøttsmå til små møll (vingespenn 2,5 – 10 mm), forvingene er avrundede i spissen, ofte med et eller to lyse tverrbånd. Forvingenes grunnfarge er ofte bronseaktig brun, men kan være grå, rødlig eller andre farger. Hodet er forholdsvis stort og bredt, med en hårtufs i pannen. Sugesnabelen er kort og todelt, labialpalpene ganske korte og 2-3 leddete, maksillarpalpene lange, fem-leddete. Antennene er middels lange (rundt halvparten så lange som forvingene), trådformede. Det innerste antenneleddet er utvidet og danner et «øyelokk» over fasettøynene. Vingene har så, spredte torner på overflaten. Forvingene er nokså smale, avrundede i spissen. De har korte hårfrynser rundt spissen og lange, skrått utoverrettede hårfrynser langs de ytterste to tredjedelene av bakkanten. Bakvingene er redusert til smale staver, med middels lange hårfrynser langs fremkanten og svært lange hårfrynser langs bakkanten. Det er hårfrynsene som utgjør mesteparten av vingenes bæreflate, et trekk som man finner igjen hos svært små insekter i flere ulike ordener (veps, trips, vårfluer). Artene kan ofte være vanskelige å bestemme, men det er veldig nyttig å vite hvilken planteart den utviklet seg fra, fordi mange arter er ganske spesifikke når det gjelder vertsplanter. Den beste måten å registrere disse sommerfuglene på er derfor å samle inn blader med miner, og klekke fram de voksne sommerfuglene. Dette er gjerne relativt enkelt for denne gruppen på grunn av den raske larveutviklingen.
De fleste artene minerer i blader. Når hunnen legger egg, etterlater hun et lite skjul over egget. Dette sitter gjerne igjen på bladet etter at larven er klekket, og kan brukes til å kjenne igjen miner laget av dvergmøll. De ulike artene er spesialiserte på en eller noen få plantearter, men familien som helhet angriper en rekke forskjellige plantegrupper. Larveutviklingen går gjennom fire larvestadier med hudskifte mellom dem. Noen arter har svært rask utvikling, larveutviklingen kan ta bare noen få dager. Disse kan ha flere generasjoner per år. Den fullvoksne larven spinner seg inn i en avflatet kokong på bladet, og forvandler seg til en puppe. De gnager såkalte gangminer, dvs. larvene ganger ut snirklete ganger i bladenes indre. Det finnes også noen arter som minerer i frø eller under barken på levende trær. Noen arter lever på dyrkede planter, men fordi de er så små gjør de ikke økonomisk skade med mindre de forekommer i ekstremt høye tettheter. Relativt mange dvergmøll er regnet som truet, i den norske rødlisten fra 2006 er 20 av de 69 dvergmøllene som er funnet i Norge tatt med.
Dvergmøll (Nepticulidae) er en familie av sommerfugler som inneholder de aller minste sommerfuglene, med vingespenn på bare 2,5 mm. Det er beskrevet ca. 800 arter men det er sannsynlig at det finnes mange flere ubeskrevne. De fleste av dvergmøllene har larver som minerer (spiser innholdet i planten uten å bryte overflaten) i blader av ulike planter, men det finnes også noen som lever i frø eller bark. Dvergmøllene blir delt i to undergupper der den ene (Pectinivalvinae) finnes bare i Australia mens den andre (Nepticulinae) finnes på alle kontinenter bortsett fra Antarktis. Per i dag er det funnet 69 arter i Norge, men det er sannsynlig at vi har noen flere.
Nepticulidae é uma família de insectos da ordem Lepidoptera.
Glej besedilo
Pritlikavi listni zavrtači (znanstveno ime Nepticulidae) so družina metuljev, ki jo uvrščamo v podred rilčastih metuljev (Glossata), sestavlja pa jo okoli 800 danes živečih opisanih vrst.
Sodijo med najmanjše metulje, saj ima večina premer kril manjši od 3 mm, pri največjih pa doseže 7 mm. Imajo izrazito reducirano ožiljenost kril, posebej pri zadnjem paru, iz robov pa izraščajo dolge dlake. Pogosto so svetlih, kovinskih barv. Njihova najočitnejša značilnost pa je »pokrov« preko oči, ki ga tvori razširjen prvi člen tipalnic. Samci imajo na bazi zadnjega krila dobro razvito ščetino (frenulum), ki povezuje oba para kril, frenulum samic pa sestavlja samo nekaj kratkih ščetin.
Ličinke nimajo nog, večina se prehranjuje z vrtanjem po listni sredici, po čemer je skupina dobila ime, nekateri pa vrtajo znotraj plodov ali drevesnega lubja. Njihova glava je klinaste oblike z zelo kratkimi tipalnicami in pomaga pri razmikanju povrhnjice. Vzorec rovov, ki nastanejo pri tem, je pomemben pri določanju vrst teh metuljev. Ko odrastejo, zapustijo rastlino in se zabubijo v tleh. Rov je tako v začetku ozek in se širi ko ličinka raste z levitvami, na koncu pa je luknja na površje. Kadar pričnejo vrtati zgodaj v rastni sezoni, lahko okrog njih nastanejo šiške. Celoten življenjski krog je zelo kratek; ličinke se izležejo iz jajčec v enem dnevu in se zabubijo po približno enem tednu. Samci in samice se parijo še isti dan ko odrastejo in kmalu začne samica odlagati jajčeca.
Živijo na vseh celinah, razen na Antarktiki. Ličinke so izključno rastlinojede, zajedajo v rastlinskih listih ali drugih organih. Posamezne vrste teh metuljev so vezane na točno določeno rastlinsko vrsto, sodeč po fosilnih sledeh obstajajo te povezave že zelo dolgo. Večina se prehranjuje z olesenelimi rastlinami iz podrazredov Hamamelidae, Rosidae in Dileniidae.[1]
Glavni dejavnik smrtnosti so poleg rastlinskih obrambnih sistemov zajedavske ozkopase ose, ki izlegajo ličinke vanje.
Za človeka so problematične tiste vrste, ki zajedajo v kulturnih rastlinah, predvsem sadnem drevju. Z vrtanjem po tkivu poleg neposredne škode prispevajo tudi k vnosu drugih patogenov, kot so rastlinski virusi in bakterije mimo zaščitnega sloja (povrhnjice), kar povzroča še druge rastlinske bolezni. Posledica je hiranje rastlin in izpad pridelka. Ker so zaščiteni z listno povrhnjico, je škropljenje s pesticidi pogosto neučinkovita metoda zatiranja.
Za Slovenijo je znanih 93 vrst, med katerimi je tudi nekaj ekonomsko pomembnih škodljivcev. Najbolj znan med njimi je jablanov listni zavrtač (Stigmella malella).
Fosilni zapis pritlikavih listnih zavrtačev je v veliki meri v obliki listnih rovov, ki so jih vrtale prazgodovinske ličinke. Najstarejši med njimi je odtis rova v listu platane, ki ga datirajo v sredino krede (pred 97 milijoni let[1]) in pripada zavrtaču, ki sodi v enega še danes živečih rodov. Iz tega ostanka, ki je hkrati med najstarejšimi fosilnimi sledmi metuljev sploh, sklepajo, da se je razmah skupin metuljev zgodil že v juri. Pomemben je tudi kot dokaz za starodavne povezave med metulji in njihovimi rastlinskimi gostitelji. Našli so tudi zavrtače v jantarju iz Baltika in njihove rove iz eocena do miocena v nahajališčih drugje v Evropi.
Pritlikavi listni zavrtači so slabo raziskana skupina, z izjemo vrst, ki delajo škodo v kmetijstvu. Do danes je opisanih okoli 800 vrst, ki jih združujemo v okoli 40 rodov, favna mnogih področij, posebej tropskih, pa je še neopisana.[2] Sistematika je težavna, saj temelji na ožiljenosti kril, ki so zelo drobna.
Povzeto po podatkih Prirodoslovnega muzeja v Londonu.[3] Seznam se lahko z novimi odkritji hitro spreminja.
Pritlikavi listni zavrtači (znanstveno ime Nepticulidae) so družina metuljev, ki jo uvrščamo v podred rilčastih metuljev (Glossata), sestavlja pa jo okoli 800 danes živečih opisanih vrst.
Dvärgmalar (Nepticulidae) är en familj i insektsordningen fjärilar som beskrevs av Henry Tibbats Stainton 1854. Larverna lever som minerare på växter.
Dvärgmalar är mycket små fjärilar med ett vingspann på mellan 3 och 10 millimeter. De har mer eller mindre vita ögonlock som täcker ögonen i vila. Flygsättet är snabbt och hoppigt och de är svåra att följa med blicken.
Larverna är högst 5 millimeter långa oftast med gul eller grönaktig färg och de saknar ben.
Dvärgmalarnas larver lever som minerare på växter, oftast på blad men ibland i andra delar av växten som till exempel stjälkar, knoppar eller skott. En art lever vanligen på ett fåtal värdväxter och minorna är ofta artspecifika. När larven är fullvuxen kryper den ut ur bladet och firar sig ner till marken i en silkestråd och förpuppar sig där i en spunnen kokong. Vissa arter förpuppar sig dock i minan. De vuxna fjärilarna är svåra att upptäcka på grund av sin litenhet och att de normalt bara lever några dagar. Både dag och nattaktiva arter förekommer. Dvärgmalar parasiteras av parasitsteklar, främst av bracksteklar och finglanssteklar.
Dvärgmalarna bildar tillsammans med ögonlocksmalar överfamiljen Nepticuloidea. Det finns cirka 800 beskrivna arter. I Norden finns närmare 100 kända arter.
Ett exempel på fjäril och minerande larv, här vårtbjörksdvärgmal, Ectoedemia occultella.
Vårtbjörksdvärgmal, fjäril.
Björklöv med minor av vårtbjörksdvärgmal.
Larv av vårtbjörksdvärgmal.
Nationalnyckeln till Sveriges flora och fauna. Fjärilar: Käkmalar-säckspinnare. Lepidoptera: Micropterigidae-Psychidae. 2008. ArtDatabanken, SLU, Uppsala, ISBN 978-91-88506-60-3
Wikimedia Commons har media som rör dvärgmalar.
Wikispecies har information om Nepticulidae.
Dvärgmalar (Nepticulidae) är en familj i insektsordningen fjärilar som beskrevs av Henry Tibbats Stainton 1854. Larverna lever som minerare på växter.
Nepticulidae là một hô bướm đêm rất nhỏ phân bố rộng khắp toàn cầu. Chúng đặc trưng bởi eyecaps bao mắt (xem thêm Opostegidae, Bucculatricidae, Lyonetiidae). Pigmy moths hay midget moths, ít phổ biến hơn, bao gồm tất cả các loài bướm đang sống nhỏ nhất, với sản cánh có thể nhỏ khoảng 3 mm. Trong trường hợp của Pigmy Sorrel Mothchâu Âu[1], có sảnh cánh lớn hơn thường 3,5–10 mm. Cánh của bướm trưởng thành hẹp và có hình mác, đôi khi có vết màu kim loại, và với kiểu phát gân rất đơn giản so với hầu hết các loài bướm đêm khác.
Ấu trùnh thường cuộn lá làm tổ[2] but some species also mine seeds or bark of trees[3][4].
Nepticulidae là một hô bướm đêm rất nhỏ phân bố rộng khắp toàn cầu. Chúng đặc trưng bởi eyecaps bao mắt (xem thêm Opostegidae, Bucculatricidae, Lyonetiidae). Pigmy moths hay midget moths, ít phổ biến hơn, bao gồm tất cả các loài bướm đang sống nhỏ nhất, với sản cánh có thể nhỏ khoảng 3 mm. Trong trường hợp của Pigmy Sorrel Mothchâu Âu, có sảnh cánh lớn hơn thường 3,5–10 mm. Cánh của bướm trưởng thành hẹp và có hình mác, đôi khi có vết màu kim loại, và với kiểu phát gân rất đơn giản so với hầu hết các loài bướm đêm khác.
Ấu trùnh thường cuộn lá làm tổ but some species also mine seeds or bark of trees.
Моли-малютки (лат. Nepticulidae, иногда также Stigmellidae) — семейство бабочек. Ископаемые остатки (характерные мины на листьях) известны, начиная с мелового периода.
Очень мелкие бабочки. К этому семейству относятся самые мелкие из чешуекрылых с размахом крыльев около 3 мм. Размах крыльев 2,8—7 мм, редко до 12,5 мм. Ротовой аппарат развит слабо. Челюстные щупики всегда 5-членниковые, в естественном положении изогнуты, сближены. Голова покрыта взъерошенными чешуйками, первый членик усиков уплощен и расширен, в покое прикрывает глаза. Губные (лабиальные) щупики короче челюстных, почти всегда 3-чдениковые. Глаза округлые, очень большие. Глазки отсутствуют. Позади усиков возле глаз, имеется пара сильно склеротизованных бугорков. Усики нитевидные.
Передние крылья однотонные, пятнистые, с перевязями. Часто пятна, полосы или все крыло блестящие, с разными оттенками металлического отлива. Задние крылья у разных видов отличаются интенсивностью и оттенком окраски. Бахрома длинная, блестящая. Иногда имеются андрокониальиные чешуйки разной формы. Жилкование сильно редуцировано. В половой системе самок, как и у прочих не-дитризных чешуекрылых, копулятивное отверстие соединено с яйцевыводным.
Гусеницы ведут минирующий образ жизни, делают змеевидные, змее-пятновидные и пятновидные мины на листьях деревьев, некоторые виды — в стеблях и плодах. Встречаются на растениях более 30 ботанических семейств 20 надпорядков. На видовом уровне очень сильно выражена стенофагия. Монофаги составляют около 70-80 % от всех исследованных видов мировой фауны. Многие виды трофически связаны с культурными плодовыми и являются серьёзными вредителями, остальные могут был, отнесены к числу потенциальных вредителей.
Распространение всесветное (в Палеарктике 11 родов и около 350 видов).
884 видов (862[1]+22 вида[2]), включая крупнейший род Stigmella (428+22 = 450 видов)[1][3][4][2].
Incertae sedis (подсемейство неизвестно)
Моли-малютки (лат. Nepticulidae, иногда также Stigmellidae) — семейство бабочек. Ископаемые остатки (характерные мины на листьях) известны, начиная с мелового периода.
