Die Dungfliegen (Scathophagidae) sind eine kleinere Fliegen-Familie innerhalb der Muscoidea, die zu den Brachycera und Cyclorrhapha gehören. Sie werden 4 bis 15 mm lang. Vorwiegend sind sie dunkel (auch metallisch glänzend) oder gelb und stark behaart und beborstet. Wegen der Gattung Scathophaga werden sie auch insgesamt als „Dungfliegen“ bezeichnet, obwohl die große Mehrheit der ca. 500 beschriebenen Arten (in ca. 66 Gattungen; in Mitteleuropa ca. 140 Arten) ökologisch gar nichts mit Exkrementen zu tun hat.
Die Larven (Maden), die zwei Fortsätze am Hinterleibsende zur Atmung besitzen (sogenannte Stigmen-Träger), leben als Blatt-Minierer, Stamm- und Samenkapsel-Bohrer in Pflanzen (meist Monocotylen), als sich von anderen Insekten ernährenden Räubern im Wasser oder allgemein in feuchten Biotopen (wie Tanghaufen, verrottenden Früchten oder auch Dung, einige auch an Aas). Die Imagines besuchen zwar gerne Blüten (z. B. von Umbelliferen) und saugen auch Nektar, sind aber kaum Bestäuber, sondern lauern hier wieder nur anderen Insekten auf, die sie mit ihren bestachelten Vorderbeinen packen und mit ihrem harten Rüssel aussaugen. Einige Arten leben nur von Pflanzensäften. In der Nähe von Viehweiden fangen sie gerne Schmeißfliegen, sind also als Nützlinge anzusehen. Bekannt sind sie durch oft komplexes Sexualverhalten, s. etwa.[1]
Ihr Verbreitungszentrum lag offenbar in Ostasien, sie verbreiteten sich über die Paläarktis und Nearktis, kaum (nur 5 Arten) auf die Südhemisphäre, da sie wärmere Gebiete meiden. Als Kulturfolger kommen zwei Scathophaga-Arten allerdings auch in Südafrika und Brasilien vor. Fossil sind Scathophagiden vom Eozän an bekannt.
Man unterscheidet zwei Unterfamilien: die Delininae und die Scathophaginae.
Liste der Scathophagiden-Gattungen der Paläarktis von František Šifner (2008).[2] Die meisten Gattungen sind holarktisch verbreitet; derzeit sind darin ca. 220 paläarktische Arten gültig.
Scathophaga ist eine Wortprägung des Dipterologen Johann Wilhelm Meigen (1803), der hunderte wissenschaftliche Namen geschaffen hat. Ihm (oder einem Schriftsetzer bei Drucklegung) ist der Fehler unterlaufen, den Namen der Dungfliegen auf Scathophaga festzulegen, der orthographisch richtig Scatophaga lauten hätte sollen – offenbar ist das th durch das folgende ph ‚beeinflusst’ worden. Früher hat man solche orthographischen Fehler einfach korrigiert – auch Meigen selbst schrieb später (z. B. 1838) natürlich stets Scatophaga, weshalb selbst jetzt noch Scatophaga (und "Scatophagidae") in der Literatur häufiger zu finden ist als '’Scathophaga’' (Scathophagidae). Heute aber ist (nach dem Prioritätsprinzip) allein die erst-veröffentlichte Namensform als die gültige anzusehen. Der Name der Fisch-Gattung Scatophagus zeigt die richtige Orthographie – beide Namen bedeuten "Kotfresser" (σκῶρ, Genitiv σκατός "Dung"; ϕαγά(ς) und ϕάγος "-fresser"). Allerdings macht Meigens Fehler die beiden unterschiedlichen Familiennamen Scathophagidae (Dungfliegen) und Scatophagidae (Argusfische) erst möglich, deren letzterer ohne ihn etwa in "Scatophagusidae" geändert hätte werden müssen. Sachlich ist der Name bei den Fliegen unzutreffend, da die Larven ja nicht unmittelbar (falls überhaupt) vom Dung leben, sondern (z. B.) räuberisch von anderen Insekten darin.
Die Dungfliegen (Scathophagidae) sind eine kleinere Fliegen-Familie innerhalb der Muscoidea, die zu den Brachycera und Cyclorrhapha gehören. Sie werden 4 bis 15 mm lang. Vorwiegend sind sie dunkel (auch metallisch glänzend) oder gelb und stark behaart und beborstet. Wegen der Gattung Scathophaga werden sie auch insgesamt als „Dungfliegen“ bezeichnet, obwohl die große Mehrheit der ca. 500 beschriebenen Arten (in ca. 66 Gattungen; in Mitteleuropa ca. 140 Arten) ökologisch gar nichts mit Exkrementen zu tun hat.
The Scathophagidae are a small family of Muscoidea which are often known as dung flies, although this name is not appropriate except for a few species of the genus Scathophaga which do indeed pass their larval stages in animal dung. The name probably derives from the yellow dung fly (Scathophaga stercoraria), which is one of the most abundant and ubiquitous flies in many parts of the Northern Hemisphere.
For terms, see Morphology of Diptera.
The Scathophagidae are medium-sized or quite small flies with a body length of 3.0 to 12.0 mm. The body is slender, especially in males, usually with an elongated, cylindrical abdomen. Many scathophagids appear more robust, however, due to a dense pubescence. Body colour body ranges from yellow to black; some species are glossy, but never with a metallic gloss. Some species are bicolored. The eyes are wide-set on the frons in males and females. The bristles on the head, thorax, and legs are well developed. The occiput usually has pale, long hairs. The arista is bare to plumose. Interfrontal bristles are absent. The wing is usually clear, but in some species has distinct marks or darkening at the tip or along the crossveins. The anal vein is long and usually reaches the wing margin. The meron is without bristles along the hind margin, near the posterior spiracle.
The larval biology of this family is actually quite diverse, including plant feeders (leaf miners, stem borers, or feeding in seed capsules), aquatic predators, and predators on other insect larvae in wet situations - such as piles of rotting vegetable matter, seaweed, or dung. The adults are predators on other small insects, and while they are commonly seen on flowers, they are hunting prey there, rather than acting as pollinators. They are, in fact, one of the better predators of blow-flies; thus, they are beneficial agents of biological control. Some species are attracted to dung in great numbers. One of the best-known species of this family is the yellow dung fly (Scathophaga stercoraria) (Linnaeus, 1758). The golden-yellow, densely pilose males of this species gather on cattle dung and may, in parts of its range, be observed at all times of the year.
Worldwide, about 500 described species are placed in 66 genera. The great majority are found in the Palearctic and Nearctic regions and the family is almost confined to the Northern Hemisphere, with only five species so far known from the Southern Hemisphere (and two of these are common northern species of Scathophaga, which have probably been imported with livestock into South Africa and Brazil). The most diverse fauna is found in the Russian Far East, and many new species have been described from this area over the last few decades. Because of the northerly distribution of many species, even within the Holarctic, Vockeroth (1987) has described this as the most northerly distributed of all fly families. He reports that, of the 150 species recorded from Canada, 25 are confined to the Arctic tundra.
Fifty-four species are currently recorded from the British Isles alone and nearly all of these have a Holarctic distribution.
These 61 genera belong to the family Scathophagidae:
Data sources: i = ITIS,[1] c = Catalogue of Life,[2] g = GBIF,[3] b = Bugguide.net[4]
The Scathophagidae are a small family of Muscoidea which are often known as dung flies, although this name is not appropriate except for a few species of the genus Scathophaga which do indeed pass their larval stages in animal dung. The name probably derives from the yellow dung fly (Scathophaga stercoraria), which is one of the most abundant and ubiquitous flies in many parts of the Northern Hemisphere.
Scathophagidae es una pequeña familia de moscas de la superfamilia Muscoidea. Las larvas de la especie más común (Scathophaga stercoraria) se alimentan de estiércol como lo indica su nombre científico que da el nombre a la familia. Hay alrededor de 500 especies en el mundo en alrededor de 66 géneros.
Las moscas de la familia Scathophagidae son de tamaño muy pequeño a mediano, de 3 a 12 mm. El cuerpo es delgado, especialmente el de los machos, con un abdomen generalmente alargado y cilíndrico. Muchas moscas de esta familia aparecen más robustas debido a su abundante vellosidad. El color del cuerpo va desde amarillo a negro; algunas especies son lustrosas, pero ninguna tiene brillo metálico. Algunas tienen más de un color.
Los ojos están bastante separados en ambos sexos. Las setas de la cabeza, tórax y las patas están bien desarrolladas. El occipucio es generalmente pálido con pelos largos. La arista puede ser glabra o plumosa. Carecen de setas frontales. Las alas son generalmente transparentes, pero en algunas especies se oscurecen hacia el extremo o a lo largo de las venas transversales. La vena anal es larga y generalmente llega hasta el margen del ala.
La biología de las larvas es muy variada. La mayoría viven en estiércol, de allí el nombre de la familia. Algunas se alimentan de plantas (minadores de hojas, perforadores de tallos o comedores de semillas), son depredadores acuáticos y depredadores de otras larvas de insectos en ambientes húmedos, como pilas de verduras en descomposición, algas o estiércol. Los adultos son depredadores de otros insectos. A menudo se los encuentra en flores donde suelen estar acechando presas, no buscando polen o néctar. En efecto, son unos de los depredadores más eficientes de moscas califóridas y por esto son consideradas insectos beneficiosos. Una de las especies mejor conocidas es Scathophaga stercoraria (Linnaeus). Los machos de estas moscas marrón rojizas se suelen agrupar en el estiércol de ganado, donde se los ve con frecuencia en ciertas épocas del año.
La mayoría de las especies se encuentran en las regiones paleártica y neártica. La familia está limitada casi enteramente al hemisferio norte, con solo cinco especies en el hemisferio sur. Dos de ellas son especies de Scathophaga que también están presentes en el hemisferio norte; posiblemente han sido introducidas accidentalmente a Brasil y Sudáfrica con rebaños domésticos. La fauna más diversa se encuentra en el extremo oriental de Rusia.
Hay 61 géneros en Scathophagidae:
Fuentes: i = ITIS,[1] c = Catalogue of Life,[2] g = GBIF,[3] b = Bugguide.net[4]
Scathophagidae es una pequeña familia de moscas de la superfamilia Muscoidea. Las larvas de la especie más común (Scathophaga stercoraria) se alimentan de estiércol como lo indica su nombre científico que da el nombre a la familia. Hay alrededor de 500 especies en el mundo en alrededor de 66 géneros.
Lantakärpäset (Scathophagidae) on kaksisiipisiin (Diptera), kärpästen (Brachycera) alalahkoon kuuluva hyönteisheimo.
Ryhmän lajit ovat ruumiinrakenteeltaan tanakoita ja lieriömäisiä. Niiden kärjestään alaspäin taipuva takaruumis jakautuu viiteen näkyvään jaokkeeseen. Lantakärpästen toukat elävät tavanomaisesti maassa ja ovat joko petoja tai syövät mätäneviä aineksia. Monet ryhmään kuuluvat lajit elävät lannassa. Tavallisin lannassa elävistä lajeista, Scatophaga stercoraria, on peto ja se pyydystää muita naudanlantaan tai lantakasojen lähettyville tulleita kärpäsiä. Lantakärpästen heimoon kuuluvia lajeja Suomesta tunnetaan noin 70.[1]
Lantakärpäset (Scathophagidae) on kaksisiipisiin (Diptera), kärpästen (Brachycera) alalahkoon kuuluva hyönteisheimo.
Ryhmän lajit ovat ruumiinrakenteeltaan tanakoita ja lieriömäisiä. Niiden kärjestään alaspäin taipuva takaruumis jakautuu viiteen näkyvään jaokkeeseen. Lantakärpästen toukat elävät tavanomaisesti maassa ja ovat joko petoja tai syövät mätäneviä aineksia. Monet ryhmään kuuluvat lajit elävät lannassa. Tavallisin lannassa elävistä lajeista, Scatophaga stercoraria, on peto ja se pyydystää muita naudanlantaan tai lantakasojen lähettyville tulleita kärpäsiä. Lantakärpästen heimoon kuuluvia lajeja Suomesta tunnetaan noin 70.
Les Scathophagidae sont une famille d'insectes diptères brachycères.
Selon BioLib (1er juin 2019)1er_juin_2019_2-0">1er_juin_2019-2">[2] :
Les Scathophagidae sont une famille d'insectes diptères brachycères.
Mykjuflugur (skítflugur eða skarnflugur) (fræðiheiti: Scathophagidae) er lítil ætt flugna. Nafn þeirra er ekki réttnefni nema fyrir nokkrar tegundir ættarinnar, þekktust af þeim S. stercoraria sem er ein algengasta flugan á norðurhveli jarðar.
Mēslumušas jeb mēslu mušas, mēslumušu dzimta (Scathophagidae) ir mušveidīgo divspārņu dzimta, kas pieder pie mušu virsdzimtas (Muscoidea). Mēslumušu dzimta ir salīdzinoši neliela un līdz 2007. gadam dzimtā bija aprakstītas ap 500 sugas no 66 ģintīm.[2] No tām Palearktikā konstatētas ap 220 sugas[3] no 38 ģintīm,[4] bet Latvijā 28 sugas.[5]
Mēslmušu kāpuri parasti dzīvo uz sauszemes un, kā liecina dzimtas nosaukums, attīstās zīdītāju mēslos. Kāpuri bieži sastopami tādās vidēs kā pļavas un purvi, kā arī strautu un upju krasti.[6]
Kopumā lielāka sugu dažādība sastopama ziemeļu puslodē, un līdz šim Dienvidu puslodē ir zināmas tikai 5 sugas, no kurām divas mājo arī ziemeļu puslodē. Viena no visbiežāk sastopamajām mušu sugām ziemeļu puslodē ir dzeltenā mēslumuša (Scathophaga stercoraria), kas sastopama arī Latvijā.[7] Toties citām sugām ir ļoti ierobežota izplatība un sastopamas salīdzinoši nelielās teritorijās, piemēram, Nanna longicornis, kas mājo tikai Vācijas dienvidos un Čehijā.[8]
Pieaugušo īpatņu krāsa ir diezgan variabla, raksturīgs salīdzinoši liels apmatojums un gari spārni, kas bieži ir ar zīmējumiem vai krāsaini.[1]
Mēslumušu kāpuri ir balti, ar cilindrisku ķermeni. Trešās fāzes kāpuri parasti ir 4—14 mm gari. Ķermeņa priekšējais gals ir raibs, aizmugurējais gals ir resnāks un nošķelts, bieži ar dažām īsām konusveidīgām daivām apkārt spirakulārajai plāksnītei.[6]
Kāpura ķermenis sastāv no neattīstītas galvas, trim torakāliem segmentiem un astoņiem abdomināliem segmentiem. Galva satur mazu kārpiņu pāri, ūsiņas un maksilārus tausteklīšus. Iekšējais cefalofaringeālais skelets satur mutes āķīšus, kuri apakšā satur izaugumus un kuru forma variē no tieviem līdz resnākiem atkarībā no barošanas paradumiem. Torakālie un abdominālie segmenti ir gludi vai ar transversālām īsu radžu rievām. No ventrālās puses uz vēdera segmentiem ir ložņājoša rieva.[6]
Mātītes ielien ūdenī un dēj olas uz citu kukaiņu, piemēram maksteņu un divspārņu, olu kopumu virsmas. Radušies kāpuri sāk baroties ar olām un želejmasu, kas ir apkārt kukaiņu olām.[6] Uz sauszemes dzīvojoši kāpuri pārvēršas par kūniņu, kura tālāk attīstās augsnē zem kāpuru barībai izmantotā substrāta.[9]
Pieaugušie īpatņi barības iegūšanai apmeklē zīdītāju mēslus un ziedus.[9]
Mēslumušu kāpuri ir saprofāgi, fitofāgi, parazīti vai plēsēji.[10] Plēsīgie kāpuri barojas ar bezmugurkaulnieku kāpuriem, tajā skaitā divspārņu kāpuriem. Dažu sugu (no Scathophaga, Acanthocnema, Hydromyza ģintīm) kāpuri ir īsti ūdens iedzīvotāji, kuru ekoloģija un bioloģija joprojām ir slikti izpētītas. Daži no šiem kāpuriem ir zemūdens augu lapu minieri, piemēram, Hydromyza livens. Citi kāpuri attīstās brīvi ūdenī, piemēram, Acanthocnema ģints, dzīvojot straujos strautos un barojoties ar ūdens kukaiņu olām.[6]
Mēslumušu dzimta (Scathophagidae)
Mēslumušas jeb mēslu mušas, mēslumušu dzimta (Scathophagidae) ir mušveidīgo divspārņu dzimta, kas pieder pie mušu virsdzimtas (Muscoidea). Mēslumušu dzimta ir salīdzinoši neliela un līdz 2007. gadam dzimtā bija aprakstītas ap 500 sugas no 66 ģintīm. No tām Palearktikā konstatētas ap 220 sugas no 38 ģintīm, bet Latvijā 28 sugas.
De drekvliegen (Scathophagidae) zijn een familie uit de orde van de tweevleugeligen (Diptera), onderorde vliegen (Brachycera). Wereldwijd omvat deze familie zo'n 57 genera en 419 soorten.
Gjødselfluer er en familie av middelsstore, slanke fluer. Navnet gjødselfluer brukt på familien er noe uheldig siden et mindretall av artene er knyttet til gjødsel, og det har blitt foreslått å kalle dem åkerfluer i stedet.
Den best kjente arten er gulhåret gjødselflue (Scathophaga stercoraria) som er ganske stor og tett kledt av gule hår. Disse kan sees tallrikt på ferske kuruker, der de parrer seg før hunnene legger egg. Larvene kan finnes i mange ulike situasjoner, de voksne fluene er rovdyr og jakter særlig på andre tovinger, som mygg og knott. Noen arter har larver som lever på planter og kan gjøre litt skade i jordbruk og hagebruk, på den andre siden bidrar de nok til å holde bestandene av skadeinsekter nede ved å spise store mengder andre insekter.
På verdensbasis er gjødselfluene en ganske liten gruppe, men de fleste av artene lever på nordlige breddegrader, slik at familien er ganske artsrik i Norge, med nærmere 80 arter registrert.
Middelsstore (3 – 12 mm), ganske slanke fluer med lange og kraftige bein, ofte med tett, ullaktig hårkledning. Hodet er forholdsvis lite og rundt, med middels store, runde eller nyreformede fasettøyne. Ved innerkanten av hvert fasettøye sitter det fire eller flere ganske fine børster (orbitalbørster). Mellom de tre punktøynene sitter det er par nokså lange, fremoverrettede børster (ocellarbørster). De har også en kraftig børste på hver side av bakhodet. Antennene er tre-leddete. Det andre leddet har en lengdekløft på utsiden. Det tredje leddet peker nedover og er mer eller mindre stavformet. Nær roten på dette leddet sitter en antennebørste (arista) som vanligvis er mer eller mindre hårete. I fremkanten av kinnet sitter en kraftig kinnbørste (vibrissa) som oftest er mer eller mindre nedoverrettet. Munndelene er ganske kraftige og stikker litt ned under hodet. Brystet (thorax) er forholdsvis smalt, ofte tett hårkledt og med noen lange børster. I motsetning til de andre familiene de er i beslektet med har gjødselfluene ikke store vingeskjell bak vingefestet. Vingene er ganske store, forholdsvis lange og smale med tydelig årenett. De er ofte mer eller mindre gulaktige og kan ha mørke flekker. Beina er lange og kraftige, og frambeina er ofte utstyrt med kraftige pigger på innsiden som er til hjelp for å holde byttet fast. Bakkroppen er sylindrisk og slank, hannenes ytre kjønnsorganer er ofte ganske store og består av ulike gripeorganer som gjerne bærer tufser av lange børster. Larvene varierer ganske mye i utseende, avhengig av deres levevis.
Langt fra alle gjødselfluene er knyttet til gjødsel. Mange arter har larver som lever på ulike planter, som liljer, orkidéer, nøkkeroser, starr, siv, rabarbra og gress-arter. De kan leve som minerere i bladene, i stengelen, i blomsterhoder eller på frø. Timoteifluer (Nanna armillata og N. flavipes) er alvorlige skadedyr i gressfrødyrking av timotei, ellers blir ikke de planteetende artene i denne familien regnet som skadelige. Andre arter yngler i råtnende, oppskyllet tare, og en del arter er knyttet til annet råtnende plantemateriale. Noen arters larver lever på eggmasser lagt av noen vanninsekter, som fjærmygg og vårfluer. En art (Cleigastra apicalis) lever av frass (avføring) fra larver som borer i stenglene til takrør. Endelig er det en del arter, særlig i slekten Scathophaga, som er knyttet til gjødsel. Hannene av gulhåret gjødselflue forsvarer territorier på ferske kuruker, og parrer seg med hunner som kommer for å legge egg. Konkurransen om å få parre seg er intens, og hannene blir som oftest sittende oppe på hunnene mens de legger egg for å hindre at andre hanner skal parre seg med dem. Av og til kan kampen om hunnene bli så hard at hunnen drukner i møkka under vekten av hannene som kjemper om å få sitte på ryggen hennes. Larvene til den gule gjødselflua er trolig hovedsakelig rovdyr som spiser andre fluelarver, og det kan være nyttige ved at de reduserer bestanden av plagsomme arter som husflue. De voksne fluene er rovdyr som sniker seg inn på andre tovinger (mygg og små fluer) og fanger dem mellom de piggete forbeina med et langt byks. De kan være viktige naturlige fiender for fluer og mygg.
de Jong, H. 2000. Family Scathophagidae. I: Papp, L. og Darvas, B. (red.): Contributions to a Manual of Palaearctic Diptera. Appendix: 431-445. Science Herald, Budapest.
Nelson, M. og Greve, L. 2002. New dung flies (Diptera, Scathophagidae) from Norway with a checklist of the Norwegian Scathophagidae. Norwegian Journal of Entomology 49: 41-47.
Gjødselfluer er en familie av middelsstore, slanke fluer. Navnet gjødselfluer brukt på familien er noe uheldig siden et mindretall av artene er knyttet til gjødsel, og det har blitt foreslått å kalle dem åkerfluer i stedet.
Den best kjente arten er gulhåret gjødselflue (Scathophaga stercoraria) som er ganske stor og tett kledt av gule hår. Disse kan sees tallrikt på ferske kuruker, der de parrer seg før hunnene legger egg. Larvene kan finnes i mange ulike situasjoner, de voksne fluene er rovdyr og jakter særlig på andre tovinger, som mygg og knott. Noen arter har larver som lever på planter og kan gjøre litt skade i jordbruk og hagebruk, på den andre siden bidrar de nok til å holde bestandene av skadeinsekter nede ved å spise store mengder andre insekter.
På verdensbasis er gjødselfluene en ganske liten gruppe, men de fleste av artene lever på nordlige breddegrader, slik at familien er ganske artsrik i Norge, med nærmere 80 arter registrert.
Multimedia w Wikimedia Commons Kłośnicowate[2], cuchnowate[3] (Scathophagidae) – rodzina owadów z rzędu muchówek i podrzędu krótkoczułkich. Obejmuje około 350 opisanych gatunków, prawie wyłącznie holarktycznych. Obie płcie są dychoptyczne. Charakteryzuje je również redukcja łuski tułowiowej. Dorosłe są zwykle drapieżne, rzadziej żywią się nektarem, kałem lub padliną. Larwy to głównie fitofagi, zwykle minujące, rzadko drapieżniki lub saprofagi.
Do cech autapomorficznych należą: dychoptyczność u obu płci, redukcja łuski tułowiowej oraz nagie powierzchnie: meronu i brzuszna tarczki[4]. Głowę mają zwykle w profilu mniej lub więcej zaokrągloną, wyposażoną w 1 lub 2 pary dużych wibrys, pozbawioną krzyżujących się szczecinek na czole. Aparat gębowy gatunków drapieżnych odznacza się silnym ryjkiem z labellą zaopatrzoną w zęby służące dziurawieniu ofiary. Ich długie skrzydła są na żyłkach poprzecznych często przyciemnione. Odwłok ma zawsze powyżej czterech segmentów przedgenitalnych. W ogólnym wyglądzie muchówki te przypominają śmietkowate, a niektóre gatunki mogą być nawet pomylone z przedstawicielami Acalyptratae[5].
Ciało larw jest prawie walcowate i zwykle zwężone ku przodowi, rzadziej z przodu tępe[6][4]. Oprócz głowy i trzech segmentów tułowia składa się z ośmiu segmentów odwłoka[6]. Szkielet głowowo-gardzielowy mają dobrze rozwinięty[4]. U wodnych gatunków na spodniej stronie drobnej głowy poprzeczne rzędy drobnych kolców, z kolei kolce na spodniej części odwłoka występują na wałeczkach. Na ostatnim segmencie od strony brzusznej znajduje się pole analne z wałeczkiem z przodu i wyrostkami z tyłu, a od strony grzbietowej pole przetchlinkowe z czwórką lub piątką płatowatych, krótkich wyrostków[6].
Dorosłe spotyka się w wilgotnych lasach, łąkach, bagnach, torfowiskach i wśród roślinności przybrzeżnej. Większość to drapieżniki polujące na małe owady. Nieliczne dorosłe są koprofagami, nektarożercami lub saprofagami. Większość larw natomiast to fitofagi, zwykle minujące. Żerują głównie na jednoliściennych, znacznie rzadziej na dwuliściennych. Mniej liczne są larwy drapieżne lub saprofagiczne. Zasiedlają one glebę, odchody lub wody stojące i płynące[4], wiodąc tryb życia bentosowy wśród roślin[6].
Rodzina w zasadzie holarktyczna. Pięć gatunków podawanych z półkuli południowej mogło zostać tam zawleczonych[5]. W Palearktyce stwierdzono, według stanu na 2010 rok, 220 gatunków z 38 rodzajów[7]. Bogatą faunę kłośnicowatych mają góry Eurazji, a w niektórych ich rejonach liczne są taksony endemiczne[4]. 150 gatunków występuje w Kanadzie, z czego 25 wyłącznie w części arktycznej[5]. W Polsce do 2001 stwierdzono 77 gatunków[8] (zobacz: kłośnicowate Polski). 54 gatunki zasiedlają Wyspy Brytyjskie[5].
Do rodziny tej należy około 350 gatunków[9]. Jej monofiletyzm jest dobrze umocowany i poparty autapomorfiami. Enderlein w 1936 potraktował ją jako jedyną z monotypowej grupy Protomuscaria, pośredniej między Calyptrata a Acalyptrata. Współcześnie klasyfikuje się ją w nadrodzinie Muscoidea wraz z muchowatymi, zgniłówkowatymi i śmietkowatymi. Jej pozycja w ich obrębie nie jest jednak pewna[4]: publikacja McAlpina i Wooda z 1989 wskazuje na jej pozycję bazalną w obrębie Muscoidea[10], podczas gdy analiza Bernasconiego i innych z 2000 na jej pozycję siostrzaną względem śmietkowatych[11]. Ta ostatnia kwestionuje również monofiletyzm Muscoidea[11][4].
Należą tu następujące rodzaje[12]:
Kłośnicowate, cuchnowate (Scathophagidae) – rodzina owadów z rzędu muchówek i podrzędu krótkoczułkich. Obejmuje około 350 opisanych gatunków, prawie wyłącznie holarktycznych. Obie płcie są dychoptyczne. Charakteryzuje je również redukcja łuski tułowiowej. Dorosłe są zwykle drapieżne, rzadziej żywią się nektarem, kałem lub padliną. Larwy to głównie fitofagi, zwykle minujące, rzadko drapieżniki lub saprofagi.
Scatofagidele (Scathophagidae sau Scatophagidae, Cordyluridae) este o familie de muște de talie mijlocie, cu nervația aripii caracteristică. Au o trompă puternică, labele lățite. Pe torace au totdeauna peri senzoriali țepoși. Abdomenul mai mult sau mai puțin cilindric. Sunt foarte bune zburătoare. Se hrănesc cu dejecții, resturi vegetale și menajere în putrefacție sau sunt răpitoare, prinzând alte insecte (mai ales cu diptere mici) pe care le sug cu trompa lor. Larvele au același mod de hrănire. Sunt și unele larve fitofage, trăind în tulpinile plantelor ca și unele forme parazite în omizi.
Scathophaga stercoraria (Scatophaga stercoraria) are capul negru cu pruinozitate cenușiu-gălbuie, iar abdomenul acoperit cu peri galbeni lungi. Este o specie exofilă. Adulții se întâlnesc frecvent pe excremente și resturi menajere. Se hrănesc atât cu substratul respectiv, cît și alte insecte coprofage (mai ales cu diptere mici) pe care le sug. Larvele sunt, de culoare cenușie-gălbuie, cu antenele negre; se dezvoltă ca prădători ai faunei coprofile din excremente (îndeosebi în cele de bovine).
La nivel mondial, sunt descrise aproximativ 500 de specii și 66 de genuri. În România se întâlnesc 8 specii [1].
Scatofagidele (Scathophagidae sau Scatophagidae, Cordyluridae) este o familie de muște de talie mijlocie, cu nervația aripii caracteristică. Au o trompă puternică, labele lățite. Pe torace au totdeauna peri senzoriali țepoși. Abdomenul mai mult sau mai puțin cilindric. Sunt foarte bune zburătoare. Se hrănesc cu dejecții, resturi vegetale și menajere în putrefacție sau sunt răpitoare, prinzând alte insecte (mai ales cu diptere mici) pe care le sug cu trompa lor. Larvele au același mod de hrănire. Sunt și unele larve fitofage, trăind în tulpinile plantelor ca și unele forme parazite în omizi.
Scathophaga stercoraria (Scatophaga stercoraria) are capul negru cu pruinozitate cenușiu-gălbuie, iar abdomenul acoperit cu peri galbeni lungi. Este o specie exofilă. Adulții se întâlnesc frecvent pe excremente și resturi menajere. Se hrănesc atât cu substratul respectiv, cît și alte insecte coprofage (mai ales cu diptere mici) pe care le sug. Larvele sunt, de culoare cenușie-gălbuie, cu antenele negre; se dezvoltă ca prădători ai faunei coprofile din excremente (îndeosebi în cele de bovine).
Scathophagidae Robineau-Desvoidy, 1930
Синонимы
Навозные мухи[1] (лат. Scathophagidae) — семейство насекомых из отряда двукрылых, подотряда короткоусых.
Распространены преимущественно в Голарктике. Всего несколько видов встречаются в Южной Африке и высокогорьях Восточной Африки, в Андах и в Ориентальной области до Малайзии[2]. Отсутствуют в Австралии[3]. В Палеарктике 39 родов и 232 вида[4][5][6].
В основании крыла хорошо развита только одна чешуйка. Тело нередко имеет густой покров из длинных волосков (у обычных видов рыжего цвета). Брюшко, как правило, цилиндрической формы[7]. Обитатели разнообразных влажных условий (низменные леса, горные луга, прибрежная растительность, болота и торфяники, южная тундра). Среди имаго встречаются хищники, сапрофаги, копрофаги, несколько арктических видов обнаружены на мёртвых животных. Личинки, как правило фитофаги, минируют листья[4].
Scathophagidae вместе с мухами из семейств Fanniidae, Muscidae и Anthomyiidae составляют надсемейство Muscoidea в составе Calyptratae. Позиция Scathophagidae внутри Muscoidea обсуждается и они рассматриваются или (i) как сестринская группа к Anthomyiidae (Bernasconi et al. 2000a)[2], или (ii) как сестринская группа ко всем остальным Muscoidea (Mcalpin & Wood 1989), или (iii) как субклада в ранге подсемейства в составе Muscidae или Anthomyiidae (Hackman 1956; Vockeroth 1956, 1965, 1989)[4].
Насчитывает 420 видов из 58 родов[6][8]. Пять родов выделяют в подсемейство Delininae (Americina, Delina, Leptopa, Mirekiana, Micropselapha)[4][6][9].
Сравнительно молодое семейство. Самые древние ископаемые остатки, относимые к виду Cordilura exhumata (Cockerell, 1916)[10], находили в эоценовых отложениях в Колорадо (США),
Это заготовка статьи по энтомологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Навозные мухи (лат. Scathophagidae) — семейство насекомых из отряда двукрылых, подотряда короткоусых.
糞蠅科（学名：Scathophagidae）又名拟花蝇科，是家蠅總科下的一個小科。這個科下的黃糞蠅是北半球最為普遍及大量的蒼蠅。
糞蠅科下的物種在幼蟲階段較為多樣化，包括有吃植物的、水中掠食者及吃其他昆蟲的幼蟲等。成蟲一般會在花朵出沒，以獵食其他細小的昆蟲，而非傳播花粉。事實上牠們會獵食麗蠅，故在生物防治病蟲害中是有益的媒介。
糞蠅科其下共有66個屬及約500個物種。大部份都是在古北區及新北區發現，整個科都差不多限制於北半球以內，唯有5個物種是生活在南半球的。最豐富及多樣的糞蠅科是在俄羅斯遠東，很多新物種在當地發現。由於牠們在北方（甚至全北區）的分佈，有指牠們是所有蒼蠅中生活在最北的地區。[1]在加拿大就有150種糞蠅科，而凍土層就有25種。在不列顛群島就發現了54種糞蠅科，差不多所有都是分佈在全北區的。[2]
糞蠅科（学名：Scathophagidae）又名拟花蝇科，是家蠅總科下的一個小科。這個科下的黃糞蠅是北半球最為普遍及大量的蒼蠅。
糞蠅科下的物種在幼蟲階段較為多樣化，包括有吃植物的、水中掠食者及吃其他昆蟲的幼蟲等。成蟲一般會在花朵出沒，以獵食其他細小的昆蟲，而非傳播花粉。事實上牠們會獵食麗蠅，故在生物防治病蟲害中是有益的媒介。
糞蠅科其下共有66個屬及約500個物種。大部份都是在古北區及新北區發現，整個科都差不多限制於北半球以內，唯有5個物種是生活在南半球的。最豐富及多樣的糞蠅科是在俄羅斯遠東，很多新物種在當地發現。由於牠們在北方（甚至全北區）的分佈，有指牠們是所有蒼蠅中生活在最北的地區。在加拿大就有150種糞蠅科，而凍土層就有25種。在不列顛群島就發現了54種糞蠅科，差不多所有都是分佈在全北區的。
フンバエは、ハエ目（双翅目）フンバエ科（Scathophagidae）に所属する昆虫の総称。世界で約270種が記録されている比較的小さな科である[1]。
フンバエの多くは全北区に生息する[2]。草地や湿地、沼地などに生息する他、名前から示されるように幼虫は通常動物のフンの中に生息している[2]。幼虫はウジ型で、体長は4-14mm[2]。
肉食性で、他のハエ目の幼虫を含む無脊椎動物を捕食する[2]。そのため、クロバエなどの駆除を目的に生物的防除の目的で利用されることもある。また、水生植物の葉に潜り込んで生活する Hydromyza livens のような種もいる[2]。
以下のような属に区別される[3]。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 フンバエは、ハエ目（双翅目）フンバエ科（Scathophagidae）に所属する昆虫の総称。世界で約270種が記録されている比較的小さな科である。
똥파리는 똥파리과에 속하는 곤충이다. 몸길이는 10mm 정도이다. 몸은 대체로 노란색을 띠며, 겹눈은 적갈색이고, 이마는 적등색으로 너비가 좁다. 가슴의 등판은 우윳빛이고, 양쪽 정중선 부위가 연한 갈색이다. 다리와 배는 전체가 황색 털로 덮여 있다. 각 다리의 종아리마디에는 쌍을 이룬 검은색 센털이 여러 개가 나 있다. 더듬이는 짧고, 배는 여섯 마디로 구성되어 있다.
숲 속에 많은데 이른 봄과 늦가을에 많이 발생하고, 사람과 동물의 똥이나 썩은 유기물에 모여든다. 또한 작은 벌레를 잡아먹기도 한다. 유충은 대부분 썩은 고기를 먹지만 식물질의 쓰레기나 동물의 똥에서 자라기도 한다. 간혹 살아 있는 동물에 기생하기도 한다. 전 세계에 1,000여 종이 있고, 한국에는 2종이 있다.
흔히 똥에 모여드는 속칭 '똥파리'는 이 종이 아닌, 금파리, 구리금파리, 쉬파리, 검정파리 따위를 일컫는 말이다.
.jpg)
_(13520916275).jpg)
_(14645740446).jpg)
