Circus melanoleucos[2][3] ye una especie de ave de presa de la familia Accipitridae. Ye una ave migratoria, reproducir dende'l valle del Amur al este de Rusia y nordés de China a Corea del Norte y migra mientres el ivierno al sureste d'Asia, dende Paquistán a Filipines. La población calcular n'aprosimao 10 000 individuos, con un moderáu descensu.
Circus melanoleucos ye una especie de ave de presa de la familia Accipitridae. Ye una ave migratoria, reproducir dende'l valle del Amur al este de Rusia y nordés de China a Corea del Norte y migra mientres el ivierno al sureste d'Asia, dende Paquistán a Filipines. La población calcular n'aprosimao 10 000 individuos, con un moderáu descensu.
L'arpella d'espatlles blanques (Circus melanoleucos) és un ocell rapinyaire de la família dels accipítrids (Accipitridae). És una espècie migratòria, que cria en zones obertes d'Àsia oriental, al sud-est de Sibèria, nord-est de Mongòlia, Manxúria i nord de Corea. Hiberna en una ampla zona, des de Pakistan fins a Filipines i les illes Grans de la Sonda. És un arpellot de mitjana grandària que fa uns 45 cm de llarg i 115 d'envergadura. Fort dimorfisme sexual, amb uns mascles molt contrastats, amb cap, pit i parts superiors negres i abdomen i la major part de les ales per baix blanques. Les femelles molt menys contrastades, amb un color clar de fondo pigallat de marró.
L'arpella d'espatlles blanques (Circus melanoleucos) és un ocell rapinyaire de la família dels accipítrids (Accipitridae). És una espècie migratòria, que cria en zones obertes d'Àsia oriental, al sud-est de Sibèria, nord-est de Mongòlia, Manxúria i nord de Corea. Hiberna en una ampla zona, des de Pakistan fins a Filipines i les illes Grans de la Sonda. És un arpellot de mitjana grandària que fa uns 45 cm de llarg i 115 d'envergadura. Fort dimorfisme sexual, amb uns mascles molt contrastats, amb cap, pit i parts superiors negres i abdomen i la major part de les ales per baix blanques. Les femelles molt menys contrastades, amb un color clar de fondo pigallat de marró.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Boda brith (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: bodaod brithion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Circus melanoleucos; yr enw Saesneg arno yw Pied harrier. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. melanoleucos, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.
Mae'r boda brith yn perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aquila spilogaster Aquila spilogaster Aquila wahlbergi Aquila wahlbergi Barcud wynepgoch Gampsonyx swainsonii Eryr Adalbert Aquila adalberti Eryr Bonelli Aquila fasciata Eryr euraid Aquila chrysaetos Eryr Gurney Aquila gurneyi Eryr nadroedd Madagasgar Eutriorchis astur Eryr rheibus Aquila rapax Eryr rheibus y diffeithwch Aquila nipalensis Eryr ymerodrol Aquila heliaca Fwltur yr Aifft Neophron percnopterusAderyn a rhywogaeth o adar yw Boda brith (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: bodaod brithion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Circus melanoleucos; yr enw Saesneg arno yw Pied harrier. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. melanoleucos, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.
Die Elsterweihe (Circus melanoleucus) ist eine mittelgroße, aber schlank gebaute Art der Weihen, die in der nordöstlichen Paläarktis brütet, in Südostasien überwintert und für die ein ausgeprägter Geschlechtsdimorphismus charakteristisch ist. Die nur geringfügig größeren Weibchen sind auf der Körperoberseite graubraun, die Männchen kontrastreich schwarz und hellgrau.[1]
Die Bestandssituation der Elsterweihe wird von der IUCN mit ungefährdet (least concern) angegeben.[2] Es werden keine Unterarten unterschieden.
Die Elsterweihe erreicht eine Körperlänge von 43 bis 50 Zentimeter, wovon bei den Männchen 20 bis 22 und bei den Weibchen 21 bis 24 Zentimeter auf den Schwanz entfallen. Die Flügel haben bei den Männchen eine Länge von 34 bis 37 Zentimeter, bei den Weibchen von 35 bis 39 Zentimeter.[3] Die Flügelspannweite beträgt 110 bis 125 Zentimeter. Das Gewicht liegt bei den Männchen zwischen 254 und 325 Gramm, die Weibchen wiegen zwischen 390 und 455 Gramm.[2] Die Augen adulter Vögel sind gelb. Der Schnabel ist gelb, die Wachshaut ist gelb bis grünlich gelb. Die Beine und Füße sind bei den Männchen orangegelb, bei den Weibchen gelb.
Die Männchen sind von Kopf bis zur Brust schwarz. Der Oberkörper, die mittleren Flügeldecken, die Handschwingen sind grau mit weißen Federsäumen. Die kleinen Flügeldecken sind dagegen grauweiß quergebändert. Die Körperunterseite ist silbergrau. Die kontrastreiche Färbung macht die Männchen unverwechselbar.
Weibchen sind auf der Körperoberseite dunkelbraun. Das Gesicht, der Scheitel und der Nacken sind cremefarben bis blass bräunlich längsgestreift. Die Federn der Flügeldecken haben diffuse schwarzgraue Endbänder und einige weisen auch rotbraune Säume auf. Die Oberschwanzdecken sind weiß mit einer individuell unterschiedlichen braunen Querbänderung. Das Schwanzgefieder ist graubraun mit einem dunkleren Endband. Die Körperunterseite ist weißlich bis blass bräunlich mit dunkelbraunen bis rotbraunen Längsstrichen, die auf dem Unterbauch heller werden oder gar gänzlich fehlen.
Das Verbreitungsgebiet der Elsterweihe reicht vom Süden Sibiriens und dem Osten der Mongolei bis in die Äußere Mandschurei und den Nordosten Chinas. Vereinzelt haben Elsterweihen auch schon im Norden von Myanmar und im indischen Assam gebrütet.[2] Elsterweihen sind Zugvögel, die weit im Süden ihres Brutgebietes überwintern. Die Überwinterungsgebiete reichen von Indien und Sri Lanka, über Thailand bis in den Süden von China, Borneo und die Philippinen. Der Zug in den Süden beginnt im August und hat seinen Höhepunkt im September und Oktober. Die ziehenden Vögel folgen dabei weitgehend der chinesischen Küste, bei einer Zählung in Beidaihe im chinesischen Hebei überquerten im Herbst 1986 mehr als 14500 Individuen das Stadtgebiet.[1] Als Irrgast werden einzelne Vögeln in dieser Zeit auch auf Inseln der Koreastraße und im Osten von Honshū beobachtet.
Einzelne Vögeln sind aber auch noch im Dezember in der Nähe ihres Brutgebietes zu beobachten. Der Rückzug aus den Überwinterungsgebieten beginnt im März und zieht sich bis Mai hin. In Jahren mit einer Massenvermehrung an Wühlmäusen bleiben einige der ziehenden Vögel aber auch in Ussuri und dem Nordosten von China.
Der Lebensraum der Elsterweihe sind offene Gebiete. Dies reicht von trockenen Steppen, bis hin zu dichtem Grasland, oder Taiga mit einem niedrigen Birkenbewuchs. Sie zeigen jedoch eine eindeutige Präferenz für Feuchtgebiete, wie die Uferzone von Seen, Überflutungsflächen von Flüssen und Marschen mit ausgedehnten Schilfzonen. Im Winter kommen sie regelmäßig auf Grasland und offenen Agrarflächen vor. Sie sind dann auch in der Nähe von Reisfeldern zu beobachten.
Ihre Höhenverbreitung reicht von den Tiefebenen bis in Höhenlagen von 2100 Meter. Brütende Elsterweihen sind überwiegend unterhalb von 1500 Höhenmetern anzutreffen.[1]
Elsterweihen leben einzelgängerisch, zu Ansammlungen von mehreren Individuen kann es jedoch an Ruheplätzen kommen, wo sie dann auch mit anderen Weihenarten vergesellschaftet sind. In Regionen mit einem großen Nahrungsangebot und während des Zuges sind dagegen häufig mehrere Elsterweihen gleichzeitig zu sehen.
Elsterweihen sind Nahrungsgeneralisten, die Nahrungszusammensetzung variiert sowohl saisonal als auch individuell. Kleine Säugetiere, darunter Wühlmäuse, spielen jedoch eine besonders große Rolle. Daneben fressen sie Frösche und größere Insekten wie Heuschrecken und Käfer, die Nestlinge verschiedener Vogelarten, aber auch verwundete oder kranke Singvögel, Eidechsen, Schlangen und Fische. Sie wurden auch schon an Aas beobachtet, wobei dies in ihrer Ernährung eine sehr untergeordnete Rolle spielt.[4]
Die Brutzeit reicht von Mitte Mai bis August. Das Nest wird auf dem Boden errichtet und besteht aus Gras, Schilf und ähnlicher Vegetation. Der Durchmesser beträgt 40 bis 50 Zentimeter, die Nesthöhe ist davon abhängig, ob die Plattform auf trockenem oder durchnässtem Boden steht. Das Gelege besteht aus vier bis fünf Eiern. Die Brutzeit dauert mindestens 30 Tagen. Die Nestlinge werden nach frühestens einem Monat flügge.[4]
Die Elsterweihe (Circus melanoleucus) ist eine mittelgroße, aber schlank gebaute Art der Weihen, die in der nordöstlichen Paläarktis brütet, in Südostasien überwintert und für die ein ausgeprägter Geschlechtsdimorphismus charakteristisch ist. Die nur geringfügig größeren Weibchen sind auf der Körperoberseite graubraun, die Männchen kontrastreich schwarz und hellgrau.
Die Bestandssituation der Elsterweihe wird von der IUCN mit ungefährdet (least concern) angegeben. Es werden keine Unterarten unterschieden.
Алаг хулд (Circus melanoleucos), урьд Саарал цагаан элэгт гэж байсан, нь Харцагынхан овгийн махчин шувуу юм. Тэд нүүдлийн бөгөөд Оросын зүүн хэсэг, Амур мөрний хөндий, Монгол, зүүн хойд Хятад, Хойд Солонгос орчим тархан нутаглаж, Пакистан, Энэтхэг, Филиппин зэрэгт өвөлждөг.
Тэд дундаж хэмжээний буюу 45 см урт, далавчаа дэлгэхэд 115 см байна. Тал хээр болон ойр орчмын чийглэг газар үүрлэж мэлхий, хэвлээр явагч, жижиг хөхтөн зэргээр хооллодог.
Алаг хулд (Circus melanoleucos), урьд Саарал цагаан элэгт гэж байсан, нь Харцагынхан овгийн махчин шувуу юм. Тэд нүүдлийн бөгөөд Оросын зүүн хэсэг, Амур мөрний хөндий, Монгол, зүүн хойд Хятад, Хойд Солонгос орчим тархан нутаглаж, Пакистан, Энэтхэг, Филиппин зэрэгт өвөлждөг.
Жьецкъуэлэн (лат-бз. Circus melanoleucos) — къашыргъэ лъэпкъым хыхьа жьец гупым щыщщ.
Хъум и щхьэр, тхыцӀэр, дамэкур — фӀыцӀэщ; дамэкӀэр, кӀащхьэр, бгъэгур — хужьщ; хулъэр, жьэгъур — фӀыцӀэщ. Анэхэм я тхыцӀэр гъуафу щытщ, ныбафэр хужьыфэщ. Шырхэм, зи ныбж илъэс иримыкъуахэм я теплъэр зэхуэдэщ: тхыцӀэр, ныбэр — гъуафэщ; кӀащхьэр — гъуэ-плъыфэщ.
Щопсэу Монголым, Хъутейм и ищхъэрэ лъэныкъуэм, Сыбырым и Байкал щӀыбагъым, КъухьэпӀэ Азиэм. Абгъуэр щӀым щещӀыр. ДжэдыкӀи 3-6 ирелъхьэ. Тесыр анэращ.
आब्लाक पेटाहा भुइँचील नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङग्रेजीमा Pied Harrier भनिन्छ।
Male from Kole Wetlands, Thrissur, Kerala
आब्लाक पेटाहा भुइँचील नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङग्रेजीमा Pied Harrier भनिन्छ।
வெள்ளைப் பூனைப் பருந்து (Pied harrier) என அறியப்படும் இப்பறவை ஒரு ஊன் உண்ணிப் பறவையாகும். ஆசியப் பகுதியில் வாழும் இதன் குடும்பப்பெயர் அக்சிபிட்ரிடே ஆகும். இவை கிழக்கு ரஷ்யா, வட கொரியா, வட-கிழக்கு சீன மற்றும் அமுர் பள்ளத்தாக்கில் இடம்பெயர்ந்து இனப்பெருக்கம் செய்கிறது. பனிக்காலங்களில் பாக்கிஸ்தான் மற்றும் பிலிப்பீன்சு போன்ற நாடுகளில் சிலவற்றைக் காணமுடிகிறது. தற்போதைய காலங்களில் இதன் இனப்பெருக்கம் குறைந்து 10,000 எண்ணிக்கையில்தன் உள்ளதாகக் கணக்கிடப்பட்டுள்ளது.
உடல் அளவில் நடுத்தர தோற்றத்தைக்கொண்ட இவை வயல்வெளிகளிலும், ஈரநிலங்களிலும் முயல்களை கொன்று உண்ணும் பழக்கம் கொண்டுள்ளது. சாதாரண நிலையில் இதன் நீளம் 45 செ.மீட்டர்களும், சிறகுகள் விரிந்த நிலையில் 115 செ.மீட்டர்கள் கொண்டதாகவும் உள்ளது.
வெள்ளைப் பூனைப் பருந்து (Pied harrier) என அறியப்படும் இப்பறவை ஒரு ஊன் உண்ணிப் பறவையாகும். ஆசியப் பகுதியில் வாழும் இதன் குடும்பப்பெயர் அக்சிபிட்ரிடே ஆகும். இவை கிழக்கு ரஷ்யா, வட கொரியா, வட-கிழக்கு சீன மற்றும் அமுர் பள்ளத்தாக்கில் இடம்பெயர்ந்து இனப்பெருக்கம் செய்கிறது. பனிக்காலங்களில் பாக்கிஸ்தான் மற்றும் பிலிப்பீன்சு போன்ற நாடுகளில் சிலவற்றைக் காணமுடிகிறது. தற்போதைய காலங்களில் இதன் இனப்பெருக்கம் குறைந்து 10,000 எண்ணிக்கையில்தன் உள்ளதாகக் கணக்கிடப்பட்டுள்ளது.
உடல் அளவில் நடுத்தர தோற்றத்தைக்கொண்ட இவை வயல்வெளிகளிலும், ஈரநிலங்களிலும் முயல்களை கொன்று உண்ணும் பழக்கம் கொண்டுள்ளது. சாதாரண நிலையில் இதன் நீளம் 45 செ.மீட்டர்களும், சிறகுகள் விரிந்த நிலையில் 115 செ.மீட்டர்கள் கொண்டதாகவும் உள்ளது.
သိမ်းကျား
သိမ်းကျား
The pied harrier (Circus melanoleucos) is an Asian species of bird of prey in the family Accipitridae. It is migratory, breeding from the Amur valley in eastern Russia and north-eastern China to North Korea. Wintering individuals can be found in a wide area from Pakistan to Philippines. The population consists of approximately 10,000 individuals and the number is thought to be in moderate decline.[2]
This medium-sized harrier (length 45 cm/18in, wing span 115 cm/46in)[3] nests in steppes and associated wetlands. Wintering individuals are often seen hunting above rice paddies and marshes.
Male from Kole Wetlands, Thrissur, Kerala
The pied harrier (Circus melanoleucos) is an Asian species of bird of prey in the family Accipitridae. It is migratory, breeding from the Amur valley in eastern Russia and north-eastern China to North Korea. Wintering individuals can be found in a wide area from Pakistan to Philippines. The population consists of approximately 10,000 individuals and the number is thought to be in moderate decline.
This medium-sized harrier (length 45 cm/18in, wing span 115 cm/46in) nests in steppes and associated wetlands. Wintering individuals are often seen hunting above rice paddies and marshes.
La Nigrablanka cirkuo (Circus melanoleucos) estas azia specio de rabobirdo de la familio de Akcipitredoj.
Ĝi estas migranta, kaj reproduktiĝas el valo de la rivero Amur en orienta Rusio kaj nordorienta Ĉinio al Norda Koreio. Vintrumantaj individuoj povas troviĝi en ampleksa areo el Pakistano al Filipinoj. La populacio konsistas el proksimume 10,000 individuoj kaj oni supozas, ke tiu nombro iome malpliiĝas.[1]
Tiu mezgranda cirkuo (longo de 45 cm kaj enverguro de 115 cm) [2] nestumas en stepoj kaj asociaj humidejoj. Vintrantaj individuoj estas ofte vidataj ĉasantaj super rizkampoj kaj marĉoj.
Spite kaj la latina scienca nomo kaj la komuna nomo kiuj aludas al nigraj kaj blankaj koloroj, reale tiu specio montras kontraston nur inter malhelbrunaj supraj partoj kaj helaj subaj partoj nome blankeca ventro kaj sablokolora brusto (ĉe ambaŭ estas helbruna strieco, plej rimarkinde en brusto) kaj supra ventro, sed ankaŭ iom ĉe femuroj ekzemple. Kruroj kaj irisoj estas flavaj. La beko esta griza kaj la kapo bruna.
ĉe Hodal en Faridabado, Harjano, Barato.
ĉe Hodal en Faridabado, Harjano, Barato.
La Nigrablanka cirkuo (Circus melanoleucos) estas azia specio de rabobirdo de la familio de Akcipitredoj.
El aguilucho pío (Circus melanoleucos)[2][3] es una especie de ave de presa de la familia Accipitridae. Es un ave migratoria, se reproduce desde el valle del Amur al este de Rusia y noreste de China a Corea del Norte y migra durante el invierno al sureste de Asia, desde Pakistán a Filipinas. La población se calcula en aproximadamente 10 000 individuos, con un moderado descenso.
El aguilucho pío (Circus melanoleucos) es una especie de ave de presa de la familia Accipitridae. Es un ave migratoria, se reproduce desde el valle del Amur al este de Rusia y noreste de China a Corea del Norte y migra durante el invierno al sureste de Asia, desde Pakistán a Filipinas. La población se calcula en aproximadamente 10 000 individuos, con un moderado descenso.
Circus melanoleucos Circus generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.
Circus melanoleucos Circus generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.
Huppusuohaukka (Circus melanoleucos) on haukkojen heimon suohaukkojen sukuun kuuluva lintu. Sitä tavataan Bangladeshissa, Bhutanissa, Kambodžassa, Kiinassa, Hongkongissa, Intiassa, Indonesiassa, Koreassa, Pohjois-Koreassa, Laosissa, Malesiassa, Mongoliassa, Myanmarissa, Nepalissa, Pakistanissa, Filippiineillä, Singaporessa, Sri Lankassa, Taiwanissa, Thaimaassa ja Vietnamissa. Vaeltavana sitä tavataan Bruneissa ja Japanissa[1]
Populaation arvioidaan olevan pienenemässä elinalueiden tuhoutumisen vuoksi. Sen elinpiiriä ovat viljellyt alueet, heinäarot, erilaiset suot ja yli 8 hehtaarin järvet. Yleensä sitä ei esiinny metsissä[3]
Huppusuohaukka (Circus melanoleucos) on haukkojen heimon suohaukkojen sukuun kuuluva lintu. Sitä tavataan Bangladeshissa, Bhutanissa, Kambodžassa, Kiinassa, Hongkongissa, Intiassa, Indonesiassa, Koreassa, Pohjois-Koreassa, Laosissa, Malesiassa, Mongoliassa, Myanmarissa, Nepalissa, Pakistanissa, Filippiineillä, Singaporessa, Sri Lankassa, Taiwanissa, Thaimaassa ja Vietnamissa. Vaeltavana sitä tavataan Bruneissa ja Japanissa
Populaation arvioidaan olevan pienenemässä elinalueiden tuhoutumisen vuoksi. Sen elinpiiriä ovat viljellyt alueet, heinäarot, erilaiset suot ja yli 8 hehtaarin järvet. Yleensä sitä ei esiinny metsissä
Circus melanoleucos
Le Busard tchoug (Circus melanoleucos) ou Busard Pie[1] est une espèce d'oiseaux de la famille des Accipitridae.
Le busard tchoug mesure en moyenne 46 cm de long et a une envergure de 110 cm à 125 cm. Le mâle pèse entre 254 et 325 g ; la femelle pèse de 390 à 450 g.
Le mâle a la tête et le cou noir, des ailes noires et blanches et le corps blanc ; la femelle a le sommet de la tête, l'extrémité des ailes, la queue et le dos bruns et les joues blanchâtres.
Lithographie de busard pie mâle par John Gerrard Keulemans
Buzard tchoug femelle en vol, près de la ville de Cagayán de Oro aux Philippines. Mai 2021.
Le busard tchoug vit dans l'est de l'Asie, du fleuve Amour au lac Baïkal, en Mongolie, en Manchourie, en Corée et au nord de la Chine.
En automne il migre vers le Sud jusqu'en Inde et au Sri Lanka ou vers l'Asie du Sud-Est jusqu'à Bornéo et les Philippines. Il vit alors souvent dans les rizières.
Il retourne au nord dans ses aires de nidification au début mai.
Les couples creusent un nid d'environ 40 cm de diamètre et 5 cm de profondeur au sol, dans l'herbe et le garnissent de chaume et de feuilles sèches. La femelle pond 4 ou 5 œufs verts avec des taches brunes et elle les couve près de 28 jours. Le mâle nourrit la femelle pendant la couvaison et dans les premiers jours qui suivent l'éclosion des œufs. Ensuite le couple nourrit les oisillons.
Le busard tchoug vole à 1 ou 2 m au-dessus du sol à la recherche de proies. Il attrape, toujours au sol, des rongeurs, des reptiles, des grenouilles et des oiseaux. A noter qu'il ne capture jamais d'oiseaux en vol.
Circus melanoleucos
Le Busard tchoug (Circus melanoleucos) ou Busard Pie est une espèce d'oiseaux de la famille des Accipitridae.
L'albanella bianconera (Circus melanoleucos (Pennant, 1769)) è un uccello rapace della famiglia degli Accipitridi originario di una regione che abbraccia la Siberia sud-orientale, la Corea e la Cina nord-orientale[2].
Misura 43-50 cm di lunghezza, per un peso di 254-325 g nel maschio e di 390-455 g nella femmina; l'apertura alare è di 110-125 cm[3].
Questo rapace di medie dimensioni ha la stessa sagoma dell'albanella reale, ma ne differisce leggermente per la maggiore lunghezza di ali, piedi e coda. I sessi differiscono tra loro nel piumaggio, ma le femmine sono solamente del 10% circa più grandi e pesanti dei maschi. I giovani hanno un aspetto diverso da quello degli adulti e ottengono il loro piumaggio definitivo solo dopo una muta completa.
Il maschio adulto ha la testa, il petto, la parte superiore del corpo, le copritrici medie e le primarie interamente nere. Le piccole copritrici sono grigiastre con i bordi bianchi. Il groppone bianco è finemente barrato di grigio. L'addome e le cosce sono di colore bianco uniforme. Il resto delle ali e la coda è grigio argento chiaro. La femmina presenta le parti superiori marroni con striature crema o bianco rossastro sulla faccia, sulla testa e sul collo, oltre che sulle piccole copritrici. Il dorso e le copritrici medie mostrano una colorazione più uniforme, mentre le grandi copritrici e le secondarie sono grigio brunastre con bande subterminali scure e alcuni bordi rossi. Le sotto-caudali sono bianche con diversi ornamenti marroni. La coda è grigio brunastra con una banda subterminale scura e almeno altre quattro bande. Le parti inferiori sono color crema o bianco rossastro con un'abbondanza di striature bruno-rosse che si estendono dalla gola alla parte alta del petto. Il ventre, le cosce e la zona anale sono meno striate.
I giovani hanno una parte superiore marrone scura vagamente bordata di cannella o di ruggine. Le grandi copritrici e le remiganti sembrano marrone scuro uniforme. Le barre nere della coda sono visibili solo a breve distanza. Le parti inferiori sono interamente rosso-cannella, ma con discrete strisce nere e beige.
Il maschio adulto ha gli occhi gialli, mentre quelli della femmina, marroni, diventano gialli con l'età. La cera è gialla o verdastra. I maschi hanno le zampe giallo-arancio, mentre le femmine le hanno giallastro chiaro. I giovani hanno le zampe giallo opache[3].
Eccetto quando è inquieta ed emette qualche debole wek-wek-wek, questa albanella è generalmente silenziosa al di fuori del periodo di riproduzione. Durante la parata, il maschio emette ripetutamente un kiiy-weee che ricorda il grido della pavoncella eurasiatica (Vanellus vanellus). La femmina produce un veloce kee-kee-kee. Quando viene disturbata nel nido con uno o più piccoli, emette un chak-chak-chak-chak-chak-chak che richiama quello della gazza comune (Pica pica)[3].
Le albanelle bianconere conducono spesso un'esistenza solitaria. Tuttavia, la sera, quando vanno a dormire, formano dei raggruppamenti liberi, a volte in compagnia di altre specie di albanella. In altre occasioni, ad esempio quando trovano posti ricchi di risorse alimentari o durante la migrazione, possono essere addirittura socievoli. Come altre albanelle, effettuano parate aeree durante le quali praticano il volo circolare da sole o in coppia. Il maschio esegue anche delle picchiate vertiginose in direzione della compagna mentre emette forti grida. Realizza anche un volo ondulato a forma di montagne russe. Queste parate hanno luogo principalmente all'inizio del ciclo di riproduzione. In questa fase, non è raro che il maschio pratichi offerte rituali di cibo.
Praticamente tutte le albanelle bianconere sono migratrici. Si dirigono verso sud in settembre-ottobre e tornano a nord solo tra marzo e maggio. Tuttavia, negli anni in cui vi è una proliferazione di toporagni, alcuni esemplari rimangono a svernare nella parte meridionale dell'Ussuri e nel nord-est della Cina. Generalmente, le albanelle bianconere migrano verso il Sud-est asiatico, la Birmania, nei vari paesi dell'Indocina, nella penisola malese e nelle Filippine, fino alle Sulu e al nord del Borneo. Alcuni uccelli si dirigono a ovest verso il Bangladesh, il nord-est dell'India e persino verso il Tamil Nadu e lo Sri Lanka[3].
La dieta varia molto a seconda della stagione, della regione e degli individui. Tuttavia, elencate in ordine di importanza, sono state registrate le seguenti prede: piccoli mammiferi (specialmente toporagni), rane, grossi insetti (vale a dire cavallette e coleotteri), piccoli nidiacei, lucertole, piccoli passeriformi feriti o malati, serpenti e pesci. Occasionalmente, nel menu fanno la comparsa anche le carogne. I metodi di caccia sono quelli che vengono utilizzati tradizionalmente dalle altre albanelle. Come le altre specie del genere Circus, le albanelle bianconere volano infatti a bassa quota al di sopra del terreno e piombano a terra per catturare le prede[3].
In Manciuria e in Corea, la stagione di nidificazione ha luogo da metà maggio ad agosto. In Assam e in Birmania, essa ha inizio probabilmente in aprile. Il nido è una sorta di cuscinetto di forma appiattita costruito con erbe, canne e altre piante locali. Misura da 40 a 50 centimetri di diametro. È posto sul terreno in una regione secca o più abitualmente in un luogo umido o paludoso in mezzo a canne, giunchi, erbe alte o bassi cespugli. La covata comprende 4 o 5 uova che vengono incubate per circa 30 giorni. I piccoli sono nidicoli e lasciano il luogo di nascita solo dopo un mese o poco più dopo la schiusa[3].
Le albanelle bianconere frequentano le contrade più o meno aperte. Il loro habitat varia dalle steppe aride o dalle praterie rigogliose fino alle boscaglie paludose di betulle. Tuttavia, esse mostrano una chiara preferenza per le zone umide come le sponde dei laghi, le praterie che costeggiano i fiumi o le paludi con canneti e giuncheti. Durante il periodo invernale, occupano le praterie, i terreni coltivati e le colline aperte. Apprezzano soprattutto le risaie, le paludi e i luoghi ricchi di canne. Le albanelle bianconere si incontrano dal livello del mare fino a 2100 metri. Non nidificano mai al di sopra dei 1500 metri.
Le albanelle bianconere nidificano nell'Asia centro-orientale: il loro areale comprende la Siberia orientale dalla Transbaikalia alle vallate dell'Amur e dell'Ussuri, la Mongolia nord-orientale, la Cina settentrionale e la Corea del Nord. Curiosamente, alcuni uccelli nidificano o hanno nidificato nell'India nord-orientale (Assam) e nel nord della Birmania. Le albanelle bianconere svernano nel sud-est del continente (vedi sopra). La specie è monotipica[3].
Le albanelle bianconere occupano un areale dalla superficie stimata tra 1,2 e 1,6 milioni di chilometri quadrati. Negli habitat a loro particolarmente adatti, i nidi non distano mai più di un chilometro l'uno dall'altro, il che indica una densità più o meno simile a quella dell'albanella minore (Circus pygargus). Più di 14.000 uccelli sono stati registrati durante il passaggio lungo le coste della Cina durante la migrazione autunnale, ma questo movimento conteneva numerosi giovani. Gli studiosi sono giunti alla conclusione che la popolazione complessiva può essere stimata in diverse decine di migliaia di esemplari. Come la maggior parte delle altre albanelle, questa specie è probabilmente in declino a causa del prosciugamento delle zone umide e della loro conversione in terreni agricoli. Ciononostante, viene classificata come «specie a rischio minimo» (Least Concern)[1].
L'albanella bianconera (Circus melanoleucos (Pennant, 1769)) è un uccello rapace della famiglia degli Accipitridi originario di una regione che abbraccia la Siberia sud-orientale, la Corea e la Cina nord-orientale.
Burung Lang Tangling ialah sejenis burung harrier yang boleh didapati di Asia Tenggara dan Asia Selatan. Nama sainsnya ialah Circus melanoleucos.
Burung Lang Tangling ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup bertulang belakang (vertebrata). Burung Lang Tangling ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan badan yang dilitupi bulu pelepah. Paruh Burung Lang Tangling tidak bergigi.
Burung Lang Tangling memakan haiwan-haiwan kecil.
Burung Lang Tangling membiak dengan bertelur. Telur Burung Lang Tangling berwarna putih kehijauan dengan bintik-bintik berwarna coklat kemerahan.
Burung Lang Tangling ialah sejenis burung harrier yang boleh didapati di Asia Tenggara dan Asia Selatan. Nama sainsnya ialah Circus melanoleucos.
De bonte kiekendief (Circus melanoleucos) is een vogel uit de familie van havikachtigen (Accipitridae).
Błotniak czarnogłowy (Circus melanoleucos) – gatunek średniej wielkości wędrownego ptaka z rodziny jastrzębiowatych. Wędrowny; gniazduje we wschodniej, a zimuje w południowo-wschodniej Azji. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Po raz pierwszy gatunek opisał Thomas Pennant w 1769 na podstawie holotypu ze Sri Lanki. Nadał mu nazwę Falco melanoleucos[3]. Obecnie (2017) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza błotniaka czarnogłowego w rodzaju Circus[4]. Jest to gatunek monotypowy[4][3].
Długość ciała wynosi 43–50 cm; rozpiętość skrzydeł 110–125 cm; masa ciała samca 254–325 g, masa ciała samicy 390–455 g[3]. Samiec charakterystyczny; czarna głowa i pierś kontrastują z białym spodem ciała. Wierzch ciała czarny, podobnie jak pokrywy skrzydłowe średnie i lotki I rzędu wyróżniające się na tle szarej pozostałej części skrzydła. Krawędź skrzydła biała. Samica przypomina samicę błotniaka stepowego (C. macrourus) i łąkowego (C. pygargus), jednak spód skrzydła jest jaśniejszy, z węższymi paskami na lotkach, rzadszym paskowaniem na pokrywach podskrzydłowych i bardziej szarymi lotkami, a także cechuje się bardziej szarym ogonem z węższymi paskami[5].
Błotniaki czarnogłowe gniazdują na obszarze od południowej Syberii (Zabajkale) i wschodniej Mongolii na wschód po okolice Amuru i północno-wschodnie Chiny. Odnotowano również lęgi w północnej Mjanmie i północno-wschodnich Indiach (Asam). Zimowiska ciągną się od Indii i Sri Lanki po południowe Chiny, Borneo i Filipiny[3].
Na terenach lęgowych błotniaki czarnogłowe zamieszkują suche stepy, doliny rzeczne, łąki, bagna, niecki jezior, mokradła na wybrzeżach, pola ryżowe i trzcinowiska. Żywią się niewielkimi gryzoniami, płazami, małymi ptakami i ich pisklętami. Podobnie jak inne błotniaki, zdobyczy szukają latając nisko ponad ziemią lub siedząc na ziemi[6].
Na Syberii okres składania jaj przypada na maj, w północnej Mjanmie najprawdopodobniej na kwiecień[3], w Rosji, poza Syberią, na koniec maja[6]. Gniazdo umieszczone jest na ziemi, w wysokich trawach, trzcinach albo szuwarach, niekiedy na krzewach[3]. Zniesienie liczy 3–6 jaj o białej skorupce[6].
IUCN uznaje błotniaka czarnogłowego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988[7].
Błotniak czarnogłowy (Circus melanoleucos) – gatunek średniej wielkości wędrownego ptaka z rodziny jastrzębiowatych. Wędrowny; gniazduje we wschodniej, a zimuje w południowo-wschodniej Azji. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Svartvit kärrhök[2] (Circus melanoleucos) är en asiatisk fågel i familjen hökartade rovfåglar inom ordningen rovfåglar.[3]
Svartvit kärrhök är en 43–50 cm lång typisk kärrhök med en slående karakteristisk dräkt hos hanen. Den är svart på huvud, ovansida och bröst, vit på undersidan och grå på stjärten. På vingen syns vit framkant, svart på vingspetsar och i ett band diagonalt över mellersta täckarna, i övrigt grå.[4][5]
Den brungrå hona är svårare att identifiera, men har likt blå kärrhök en vit fläck på övre stjärttäckarna. Den har vidare mörkbandade ving- och stjärtpennor, blek framkant på vingen, blek vingundersida och vitaktig buk. Ungfågeln är mörkare rostbrun med bleka ansiktsteckningar och mörk vingundersida med en blekare fläck på handpennorna.[4]
Arten är tystlåten utanför häckningstid, då hanen avger ett upprepat "kiiy-veee" i spelflykt.[5]
Fågeln häckar från södra Sibirien (Transbajkal) och östra Mongoliet österut till Amur och nordöstra Kina. Den har även häckat i norra Myanmar och i Assam i nordöstra Indien.[5] Vintertid ses den i hela södra Asien från Indien och Sri Lanka till södra Kina, Borneo och Filippinerna.[5] Tillfälligt har den påträffats i Brunei och Japan.[1] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Liksom andra kärrhökar häckar svartvit kärrhök i öppna områden, som gräsmarker, stäpp och områden kring våtmarker. Födan har inte studerats i detalj men omfattar små däggdjur, framför allt sorkar, men även möss och näbbmöss. Fågeln häckar i maj i Sibirien och bygger sitt bo i högt gräs eller vass, ibland i buskar.[5]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal på grund av habitatförstörelse, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till fler än 10.000 individer.[6]
Svartvit kärrhök (Circus melanoleucos) är en asiatisk fågel i familjen hökartade rovfåglar inom ordningen rovfåglar.
Diều mướp (danh pháp hai phần: Circus melanoleucos) là một loài chim trong họ Accipitridae.[2]
Diều mướp (danh pháp hai phần: Circus melanoleucos) là một loài chim trong họ Accipitridae.
Circus melanoleucos Pennant, 1769
Охранный статусПегий лунь[1] (лат. Circus melanoleucos) — птица семейства ястребиных.
Общая длина 43,5—52,5 см, масса 310—550 г, длина крыла 34,5—37,5 см, размах крыльев 105—115 см. Самки крупнее самцов. У взрослых самцов (двухлетних и старше) голова, спина, середина крыла чёрные, часть крыла и надхвостье белые, брюшная сторона белая, горло и грудь чёрные. У взрослых самок перья на спинной стороне тёмно-бурые, брюшная сторона беловатая. Молодые птицы в первом годовом наряде окрашены сходно у обеих полов: спинная сторона тёмно-бурая, надхвостье охристо-рыжеватое, брюшная сторона буровато-рыжая. Радужина у взрослых птиц жёлтая, у молодых бурая. Клюв и когти чёрные, восковица и лапы жёлтые.
Гнездится в Восточной Азии: в Северном Китае и прилежащих частях Монголии, в России от Забайкалья до Приамурья. Перелётная птица. Зимует в Южной и Юго-Восточной Азии.
Населяет культурные ландшафты, луга и болота. Питается мелкими грызунами, иногда насекомоядными зверьками, лягушками, мелкой птицей, крупными насекомыми.
Гнездо строит на земле. В кладке 3-6 белых или бело-зеленоватых яиц, иногда слегка испещрённых крапинками. Насиживает главным образом самка около месяца. Птенцы вылупляются в июне. Слетки встречаются в первой половине августа.
Пегий лунь (лат. Circus melanoleucos) — птица семейства ястребиных.
鹊鹞(学名:Circus melanoleucos)为鹰科鹞属的鸟类。在中国大陆,又名花泽鵟,分布于内蒙古、东北、青海、辽宁、河北、山东、安徽、从长江向东达四川、向南到云南、贵州、广东、海南、福建、广西等地,主要生活于沼泽以及草原。该物种的模式产地在斯里兰卡。
マダラチュウヒ(斑沢鵟、学名:Circus melanoleucos)は、タカ目タカ科チュウヒ属に分類される鳥類の1種である。
中国東北部とミャンマー北部で繁殖し、冬季は中国南部、東南アジアに渡り越冬する。
日本ではまれな旅鳥として、春と秋の渡りの時期に全国で記録がある。越夏し、営巣した記録もある。
全長は雄が約42cm、雌は約44cm。雄は頭部から胸、背中、肩羽が黒く、翼と尾は淡い青灰色。体の下面は白い。雌は体の上面が暗灰褐色で、体の下面は白い。
草原や湿地、農耕地に生息する。朝夕だけでなく日中も頻繁に活動する。
食性は肉食性で主にカエル等の両生類を捕食するが、爬虫類、鳥類、小型哺乳類等も食べる。
繁殖形態は卵生。