El rascló de l'illa de Wake (Hypotaenidia wakensis) és un ocell extint de la família dels ràl·lids (Rallidae) que habitava l'atol de Wake.
El rascló de l'illa de Wake (Hypotaenidia wakensis) és un ocell extint de la família dels ràl·lids (Rallidae) que habitava l'atol de Wake.
Chřástal wakeský (Hypotaenidia wakensis, zastarale Gallirallus wakensis) je vyhynulý druh chřástalovitého ptáka z rodu Hypotaenidia. Jednalo se o monotypický taxon. Žil na atolu Wake.
Chřástal wakeský dosahoval velikosti mezi 22 až 25 centimetry, jednalo se o malý druh. Křídla, přičemž jedno dosahovalo velikosti 8,5 až 10, cm, atrofovala. Tělo tohoto ptáka bylo zabarveno olivově hnědě, hlava potom dosahovala tmavšího odstínu. Duhovka měla červenou barvu. Spodní strana těla měla zbarvení hnědé nebo šedé, s bílým zbarvením na hrdle, a táhly se přes ní pruhy, jež dosahovaly také bílého zbarvení. Zobák byl zbarvený hnědě, stejného odstínu potom dosahovaly končetiny. Mladí jedinci byli černohnědí. Tomuto druhu se podobal jiný chřástal − chřástal páskovaný (Gallirallus philippensis).
Chřástal wakeský žil na atolu Wake, jednalo se o tamní endemit. Obýval tu křovinaté oblasti. Usadil se v oblastech tvořených pandány (Pandanus), které pokrývají velkou část ostrova, a také rostlinami náležících do rodu Sensorium. Žil zde všežravě: ze živočišné potravy se živil například ještěrkami či bezobratlými (například hmyz, měkkýši), rostlinnou složku potom tvořila kupříkladu semena. Ptáci potravu získávali jejím vyhrabáváním z měkké půdy. Jeden americký voják popsal, jak tento druh ulovil korýše: rychle se k němu připlížil a bleskově mu uštědřil několik ran zobákem. Chřástalové se ozývali pomocí třech volání: jedno bylo hlasité, druhé nízké a třetí tiché. O sociálním chování nebylo zjištěno mnoho informací. Jednalo se o zvědavá zvířata, která se nebála lidí.
Rozmnožování připadalo na období mezi červencem (námluvy a samotný akt páření) a srpnem; jestliže však byly podmínky příznivé, pářit se mohli i dvakrát. Vyvinul se u nich společný systém chovu, kdy například skupiny ptáků bránily mláďata proti predátorům (nepřáteli vajec a mláďat byli krabi náležící do rodu Coenobita či potkani). Jedna generace trvala 3,4 roku.
Během prvních desetiletí dvacátého století vnikly na ostrov americké vojenské jednotky, to však pro ptáky nepředstavovalo problém. Pravděpodobně jim nevadila ani introdukce krys: druh totiž koexistoval s krysou ostrovní (Rattus exulans). Ještě před druhou světovou válkou se jednalo o hojného ptáka. Během druhé světové války byl však ostrov Wake násilně obsazen japonským vojskem. Během následujících roků 1942 až 1945 sloužili tito ptáci japonským vojákům jako potrava, chřástalové navíc nepovažovali lidi za nebezpečné, nehledě k tomu, že pokud se k jejich lovu připojilo vojáků více, chřástal neměl ani šanci utéct. Populace potom byly ničeny při bouřkách. Během války nakonec došlo k bombardování ostrova, a na jejím konci, roku 1945, už z atolu chřástalové vymizeli. Mezinárodní svaz ochrany přírody prohlásil druh chřástal wakeský za vyhynulý. Exempláře vlastní muzea v Tringu, Washingtonu a New Yorku.
Obrázky, zvuky či videa k tématu chřástal wakeský ve Wikimedia Commons
Chřástal wakeský (Hypotaenidia wakensis, zastarale Gallirallus wakensis) je vyhynulý druh chřástalovitého ptáka z rodu Hypotaenidia. Jednalo se o monotypický taxon. Žil na atolu Wake.
Die Wake-Ralle (Gallirallus wakensis) war ein flugunfähiger, bodenbrütender, strandbewohnender Vogel, der vermutlich von der Bindenralle (Gallirallus philippensis) abstammte.[1]
Ohrdecken und Zügel sind dunkelbraun und es gibt einen hellgrauen Überaugenstreifen. Das Kinn ist weiß, der Hals oben weiß und unten grau. Die Oberseite der Ralle ist dunkel aschbraun bis erdbraun. Die Unterseite ist aschbraun, zur Bauchmitte hin weißlich. Über die Brust verläuft ein nicht immer deutlich ausgeprägtes, hell rostfarbenes Band. Der Schwanz ist einfarbig braun. Flanken, Brust- und Bauchseiten sowie Unterschwanzdecken haben enge weiße Querbinden. Achselfedern und Unterflügeldecken sind braun mit weißer Querbänderung.[1]
Die Ralle lebte endemisch auf der 6,5 km² großen Koralleninsel Wake Island im westlichen Stillen Ozean zwischen Hawaii und der Gruppe der Marianen. Vor Beginn des Zweiten Weltkrieges war die Ralle dort noch weit verbreitet. Während der japanischen Besetzung der Insel im Zweiten Weltkrieg starb sie aus, und auch sonst waren nach dieser Besatzungszeit nahezu keine Vögel vorhanden. Deshalb ist anzunehmen, dass die Ralle von den hungernden japanischen Besatzungstruppen zu ihrer Ernährung gejagt und dadurch ausgerottet wurde. Sie ist nach 1945 nicht wieder nachgewiesen worden. Die sehr weichen Flügel- und Schwanzfedern deuten darauf hin, dass das Flugvermögen gering war.[1][2][3]
Die Wake-Ralle (Gallirallus wakensis) war ein flugunfähiger, bodenbrütender, strandbewohnender Vogel, der vermutlich von der Bindenralle (Gallirallus philippensis) abstammte.
El rascón de la isla Wake (Gallirallus wakensis) es una especie extinta de ave gruiforme de la familia Rallidae. Era la única especie de ave nativa terrestre del atolón de Wake en el Océano Pacífico. Habitaba en las islas Wake y Wilkes, pero no en Peale, la cual se encuentra separada de las otras por un canal de unos 100 m de ancho.
El rascón de la isla Wake se encuentra clasificado como extinto. Su falta de capacidad para volar y el aislamiento de la geografía de la isla, combinados con la curiosidad del ave y la falta de temor de los humanos, lo convirtieron en una presa fácil de cazar. Se sabe que la extinción tuvo lugar entre 1942 y 1945. Ello se debió a la presencia de miles de tropas japonesas hambrientas aisladas en la isla, combinada con la destrucción inevitable de su hábitat a causa de las alteraciones militares y el gran bombardeo realizado durante la Segunda Guerra Mundial.
Datos: Q541492
Multimedia:
Especies: Hypotaenidia wakensis
El rascón de la isla Wake (Gallirallus wakensis) es una especie extinta de ave gruiforme de la familia Rallidae. Era la única especie de ave nativa terrestre del atolón de Wake en el Océano Pacífico. Habitaba en las islas Wake y Wilkes, pero no en Peale, la cual se encuentra separada de las otras por un canal de unos 100 m de ancho.
Gallirallus wakensis Gallirallus generoko animalia zen, jada iraungia. Hegaztien barruko Rallidae familian sailkatzen zen.
Gallirallus wakensis Gallirallus generoko animalia zen, jada iraungia. Hegaztien barruko Rallidae familian sailkatzen zen.
Gallirallus wakensis
Le Râle de Wake (Gallirallus wakensis) est une espèce éteinte d'oiseaux de la famille des Rallidae.
Cette espèce était endémique de l'atoll de Wake. Elle est éteinte depuis la Seconde Guerre mondiale, à cause de l'occupation japonaise et des bombardements américains.
Gallirallus wakensis
Le Râle de Wake (Gallirallus wakensis) est une espèce éteinte d'oiseaux de la famille des Rallidae.
Il rallo di Wake (Hypotaenidia wakensis Rothschild, 1903) era un uccello della famiglia dei Rallidi originario dell'isola omonima[2].
Il rallo di Wake era una specie incapace di volare. L'adulto misurava circa 22 cm di lunghezza; ciascuna ala misurava 8,5–10 cm, la coda 4,5 cm, il becco 2,5-2,9 cm e il tarso 3,3-3,7 cm. Era strettamente imparentato con il rallo delle Filippine (Hypotaenidia philippensis), che però è in grado di volare. La colorazione era marrone-grigiastra scura sulle regioni superiori, nonché sulla sommità del capo, sulla regione facciale e sulle guance. Le regioni inferiori erano color marrone cenere, con una serie di strisce sottili bianche su addome, petto e fianchi. La parte superiore del collo e il mento erano biancastri. Una sorta di «sopracciglio» si estendeva dal mento, attraverso la regione sopraoculare, fino al becco. Becco, zampe e piedi erano marroni.
Il rallo di Wake era l'unica specie di uccello terricolo originaria di Wake, uno sperduto atollo del Pacifico settentrionale posto a 3700 km da Honolulu e a 2430 km da Guam. Era presente sulle isole di Wake e Wilkes, ma non su quella di Peale, separata dalle altre da un canale largo circa 100 m.
La biologia della specie è scarsamente conosciuta. Quando venne descritta per la prima volta da Lionel Walter Rothschild, nel 1903, era ancora numerosa. Viveva nelle boscaglie di Cordia subcordata e si nutriva di molluschi, insetti e vermi. Dal momento che nel suo habitat naturale non vi erano sorgenti naturali di acqua dolce, si ritiene che sia stata in grado di sopravvivere a lungo senza bere.
La stagione della riproduzione iniziava con il corteggiamento e la copula alla fine di luglio, ma la deposizione delle uova avveniva solamente verso la metà di agosto. Quando l'ornitologo Alexander Wetmore osservò il rallo nel 1923, lo descrisse come una specie molto curiosa, ma affermò anche che qualsiasi movimento brusco la faceva fuggire rapidamente nei suoi ripari. Il richiamo consisteva in una sorta di chiocciare delicato o in un «chiacchiericcio» di bassa intensità.
La storia del rallo di Wake termina in un modo orribilmente triste e strano. Dopo essere sopravvissuto ai pericolosissimi albori della storia umana, questo uccello è diventato una vittima della seconda guerra mondiale. Nella grande guerra del Pacifico, l'isola di Wake diventò una guarnigione giapponese. L'isola si trovava a soli 6 m sul livello del mare ed era ricoperta da boschetti di Pandanus. Non c'era posto per nessun altro tipo di uccelli di terra. Poiché la guerra continuò, le già disperate condizioni dei giapponesi, isolati e privi di rifornimenti, peggiorarono ulteriormente. I soldati stavano morendo di fame. Così, a uno a uno, ogni rallo presente sull'isola fu cacciato e mangiato. Scomparve del tutto nel 1945, ma di fronte a una tragedia come quella di Hiroshima, per diversi anni nessuno si occupò della sua estinzione.
Il rallo di Wake (Hypotaenidia wakensis Rothschild, 1903) era un uccello della famiglia dei Rallidi originario dell'isola omonima.
De wakeral (Gallirallus wakensis synoniem: Hypotaenidia wakensis) is een uitgestorven vogel uit de familie van de Rallidae (Rallen). Het was een ral die het vliegvermogen verloren had en die endemisch was voor het eiland Wake en een paar omliggende atollen.
De vogel was ongeveer 22 cm lang en leek sterk op de geelbandral (G. philippensis), die overigens wel kan vliegen. De wakeral kwam voor op het eiland Wake, dat zeer geïsoleerd in Micronesië ligt in de buurt van de Marshalleilanden. Dit is Amerikaans territorium. De vogel stierf gedurende de Tweede Wereldoorlog uit door toedoen van jacht door de Japanse bezetters van het eiland. Het is ook mogelijk dat overstromingen veroorzaakt door tropische stormen bijgedragen hebben aan het verdwijnen van de soort.
Bronnen, noten en/of referentiesDe wakeral (Gallirallus wakensis synoniem: Hypotaenidia wakensis) is een uitgestorven vogel uit de familie van de Rallidae (Rallen). Het was een ral die het vliegvermogen verloren had en die endemisch was voor het eiland Wake en een paar omliggende atollen.
Wodnik mikronezyjski (Hypotaenidia wakensis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny chruścieli. Występował endemicznie na wyspie Wake (Oceania). Wymarł w latach 40. XX wieku.
Po raz pierwszy gatunek opisał Walter Rothschild w 1903 na łamach „Bulletin of the British Ornithologists’ Club”. Holotyp był jednym z 10 okazów pozyskanych na wyspie Wake w 1892 przez japońską wyprawę. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Hypotænidia wakensis[3]. Obecnie (2017) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza wodnika mikronezyjskiego w rodzaju Gallirallus[4], niektórzy autorzy podtrzymują jednak nazwę Rothschilda[5][6][7]. Okazy muzealne przechowywane są w zbiorach w Nowym Jorku, Tring i Waszyngtonie[6]. Lektotyp przechowywany jest w Amerykańskim Muzeum Historii Naturalnej (Nowy Jork) wraz z 8 innymi okazami pozyskanymi w 1892 dla Alana Owstona[8].
Długość ciała wodnika mikronezyjskiego wynosiła około 22 cm[6]. Długość skrzydła – 95–100 mm (u dwóch okazów o nieznanej płci około 85 mm)[9], dzioba – około 26 mm, skoku – 33 mm, a ogona – 45 mm[3]. Ptaki różniły się upierzeniem w zależności od pory roku; niekiedy pióra były już znoszone. W takim stanie upierzenia wierzch ciała był ciemny, popielatobrązowy. Pokrywy uszne i kantarek ciemnobrązowe. Brew jasna, broda i gardło białawe. Szyja szara. Spód ciała popielaty w białe paski. Sterówki jednolicie brązowe[6]. Pióra skrzydeł i sterówki miękkie, co wskazuje na nikłą zdolność do lotu[3]. W świeżym upierzeniu kolory były żywsze; wierzch ciała bardziej kasztanowy. Skrzydła i ogon miały wyraźnie zaznaczone paski. Dziób i nogi brązowe[6].
Wodnik mikronezyjski był endemitem wyspy Wake (Oceania), a właściwie atolu złożonego z trzech wysp[6]. Był to jedyny rdzenny ptak lądowy wyspy[10]. Doniesienia sprzed 1942 mówią, że był to wówczas ptak pospolity, zamieszkujący zakrzewienia Pandanus–Cordia z niskimi drzewami Sesuvium. Polinezyjczycy wprowadzili na wyspę szczury (szczury polinezyjskie, Rattus exulans[10]) jeszcze przed nadejściem Europejczyków; chruściele te były więc w stanie współegzystować z nimi[6]. Wodniki mikronezyjskie żerowały, kopiąc w liściach i glebie; zjadały nasiona, owady, małe jaszczurki i pustelniki. Gniazdowały najpewniej między czerwcem a sierpniem; gniazdo stanowiło zagłębienie w ziemi. U tych chruścieli występowało nietypowe gniazdowanie kooperatywne – młodymi opiekowały się całe grupy dorosłych. Prawdopodobnie miało to pomagać w ochronie piskląt przed szczurami i krabami[7]. Według opisu z 1938 były to ptaki bardzo ufne w stosunku do człowieka; podchodziły do kucharzy pracujących w kuchni lokalnego hotelu i zjadały rzucane przezeń resztki pożywienia[6].
IUCN uznaje wodnika mikronezyjskiego za gatunek wymarły (EX – extinct). Prawdopodobnie wymarcie zostało spowodowane przez żołnierzy japońskich zjadających wodniki w latach 1942–1945[7]. W 1935 na wyspie wybudowano hotel i lotnisko, które stanowiło jeden z przystanków lotu San Francisco–Hongkong. W 1941 na wyspie postawiono umocnienia w związku z możliwą wojną z Japonią. Wcześniej, w latach 1935–1941, wyspę regularnie odwiedzali pracownicy hotelu, żołnierze i turyści, robiący ptakom zdjęcia i sporządzający notatki. Japonia przypuściła atak na wyspę 8 grudnia 1941 i przejęła nad nią kontrolę 23 grudnia. Następnie oddziały japońskie okupowały ją niemal nieprzerwanie aż do kapitulacji 7 września 1945. Stacjonujący na wyspie żołnierze cierpieli z powodu głodu. Podczas japońskiej okupacji gatunek doprowadzono do wymarcia[6].
Lista wymarłych gatunków za: Maas, P.H.J: Globally Extinct Birds. The Sixth Extinction, 2 stycznia 2017. [dostęp 24 maja 2017].
Wodnik mikronezyjski (Hypotaenidia wakensis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny chruścieli. Występował endemicznie na wyspie Wake (Oceania). Wymarł w latach 40. XX wieku.
Gallirallus wakensis foi uma espécie de ave da família dos ralídeos. Era endêmica da ilha Wake e foi extinta em 1945 devido principalmente à caça excessiva pelas tropas japonesas estacionadas na ilha em meio a Segunda Guerra Mundial.[1]
Gallirallus wakensis foi uma espécie de ave da família dos ralídeos. Era endêmica da ilha Wake e foi extinta em 1945 devido principalmente à caça excessiva pelas tropas japonesas estacionadas na ilha em meio a Segunda Guerra Mundial.
Chriašteľ bledý (Hypotaenidia wakensis, syn. Gallirallus wakensis)[1] bol vták z čeľade chriašteľovité (Rallidae), ktorý obýval krovinaté porasty na ostrove Wake. Chriašteľ bledý meral asi 22 cm, bol nelietavý, s robustnými končatinami. Bol to všežravec, z pôdy vyberal zobákom niektoré bezstavovce, lovil malé druhy plazov, žral tiež semienka. Rozmnožoval sa počas júla a v auguste hniezdil.[2][3] Počas hniezdenia tvoril malé skupinky, ktoré chránili mláďatá pred útokmi predátorov (potkan Rattus exulans, kraby Coenobita).[4]
Chriašteľ bledý je hodnotený ako vyhynutý. Wake, patriaci USA, bol počas druhej svetovej vojny obsadený japonským vojskom. Hladujúci vojaci začali vtáky loviť, ostrov bol navyše bombardovaný. Po druhej svetovej vojne chriašteľ bledý z ostrova zmizol,[5] hoci bol ešte pred rokom 1942 hojný.[3]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Chriašteľ bledý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Chriašteľ bledý
Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Chriašteľ bledý (Hypotaenidia wakensis, syn. Gallirallus wakensis) bol vták z čeľade chriašteľovité (Rallidae), ktorý obýval krovinaté porasty na ostrove Wake. Chriašteľ bledý meral asi 22 cm, bol nelietavý, s robustnými končatinami. Bol to všežravec, z pôdy vyberal zobákom niektoré bezstavovce, lovil malé druhy plazov, žral tiež semienka. Rozmnožoval sa počas júla a v auguste hniezdil. Počas hniezdenia tvoril malé skupinky, ktoré chránili mláďatá pred útokmi predátorov (potkan Rattus exulans, kraby Coenobita).
Chriašteľ bledý je hodnotený ako vyhynutý. Wake, patriaci USA, bol počas druhej svetovej vojny obsadený japonským vojskom. Hladujúci vojaci začali vtáky loviť, ostrov bol navyše bombardovaný. Po druhej svetovej vojne chriašteľ bledý z ostrova zmizol, hoci bol ešte pred rokom 1942 hojný.
Wakerall[2] (Gallirallus wakensis) är en utdöd fågel i familjen rallar inom ordningen tran- och rallfåglar som enbart förekom på den lilla ön Wake i Stilla havet.[3]
Fågeln var en liten, flygoförmögen rall med en längd på 22 centimeter och en vingbredd på bara mellan 8,5 och 10 centimeter. Den var nära släkt med rostbandad rall (G. philippensis) som kan flyga. Ovansidan var gråbrun, liksom hätta, tygel och kinder. Undersidan var askbrun med mycket tydliga vita band på buken, bröstet och flankerna. Övre delen av strupen och hakan var vit. Från hakan ovanför ögat och till näbben gick ett grått ögonbrynsstreck. Näbb, ben och fötter var bruna.
Fågeln förekom tidigare på ön Wake mellan Hawaii och Nordmarianerna i Stilla havet. Arten är försvunnen och rapporterades senast 1944.[3] IUCN kategoriserar den som utdöd.[1] Det anses vara omständigheter under kriget som ledde till att arten dog ut, amerikanska ubåtar upprätthöll en blockad mot den japanskockuperade ön, vilket ledde till matbrist och därmed omfattande jakt av wakerall då detta var en av få arter på ön.[4] Bombningar av ön kan ha bidragit till artens utdöd. Då wakerallen inte kunde flyga hade den svårt att undvika att falla offer för krigets omständigheter.[5]
Arten återfanns i buskmarker genom hela ön där den livnärde sig genom att gräva i löv och jord efter frön, insekter, småödlor och eremitkräftor.[6][7] Häckningen skedde mellan juli och augusti.[5][8] Den hade ett mycket ovanligt kollektivt häckningssystem där ungarna togs hand om och skyddades av en grupp adulta fåglar till långt efter häckning, förmodligen en anpassning till potentiell bopredation av råttor och krabbor.[5]
Arten placeras vanligtvis liksom sin nära släkting rostbandad rall i släktet Gallirallus. DNA-studier visar att Gallirallus så som det traditionell är konstituerat är parafyletiskt gentemot släktena Habroptila, Nesoclopeus, Eulabeornis, Lewinia och Diaphorapteryx.[9] Det medför att vissa auktoriteter, som Birdlife International, valt att dela upp Gallirallus i flera släkten, varvid wakerallen placeras i släktet Hypotaenidia.
Wikimedia Commons har media som rör wakerall.
Wikispecies har information om Gallirallus wakensis.
Wakerall (Gallirallus wakensis) är en utdöd fågel i familjen rallar inom ordningen tran- och rallfåglar som enbart förekom på den lilla ön Wake i Stilla havet.
Gallirallus wakensis là một loài chim trong họ Rallidae.[2]
威克島秧雞（Gallirallus wakensis）是太平洋威克島特有的一種不能飛及已滅絕的秧雞。牠們只在威克及威爾克斯上生活。由於皮爾被100米長的水道阻隔，故牠們沒有在此島上出沒。
威克島秧雞長22厘米，翼展8.5-10厘米，尾巴長4.5厘米，嘴峰長2.5-2.9厘米，腳長3.3-3.7厘米。[2]牠們與菲律賓能飛行的黃領秧雞是近親。牠們的上身、冠及兩頰呈深灰褐色，下身呈淺灰褐色，腹部、胸部及兩側有白色斑紋。上頸部及下顎都是白色的，眉毛呈灰色。喙、腳及腳掌呈赤褐色。[2]
有關威克島秧雞生態的資料不詳。牠們於1903年羅思柴爾德進行第一次的科學描述時仍很豐富。[2]牠們生活在橙花破布子的叢林中，主要吃軟體動物、昆蟲及蠕蟲。由於牠們的棲息地沒有天然的淡水供應[3]，估計牠們可以忍耐不喝水。
威克島秧雞的繁殖季節於7月的示愛及交配開始，最遲於8月中築巢。牠們很好奇，若受到騷擾，可以很快的逃走。[4]牠們的叫聲包括喀喀聲及低的顫動聲。
威克島秧雞是於第二次世界大戰不幸成為人類戰爭的受害者。因為自1944年起，美軍已在中太平洋展現絕對的優勢，日本海空軍飛機與船艦大量被消滅。因此日本個別的孤島無法獲得船隻的油糧補給，威克島上的日軍面臨嚴重饑荒。日本人已經窮途末路到蒐集海鷗的蛋，或利用灌木叢的葉子做成「草餅」來充飢。 而不會飛的威克島秧雞因為很易被獵捕，更是日本人缺糧下的佳餚。戰後的調查發現，威克島秧雞已全部滅絕。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ツル目 Gruiformes 科 : クイナ科 Rallidae 属 : ニュージーランドクイナ属ウェーククイナ（学名：Gallirallus wakensis）は、ツル目クイナ科に分類される鳥類の一種。
中部太平洋の孤島であるウェーク島に生息していたが、すでに絶滅した。体色は茶色で喉から胸にかけて白と茶色のまだら。飛べない。ウェーク島に生息する唯一の鳥であった。
1940年頃までは普通に見られたという。1941年12月、第二次世界大戦でウェーク島は日本海軍陸戦隊に占領された。ウェーク島は絶海の孤島であるため、米軍はとくに奪回作戦を行わず封鎖のみにとどめた。このためウェーク島の日本軍守備隊は食糧が欠乏し、飢えをしのぐために飛べないウェーククイナに目をつけた。なぜか赤い布を振ると寄ってきたともいう。そして終戦後の調査ではウェーククイナは1羽もいなくなっていた。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
.png){kind=small}
