Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
Zaratornis stresemanni ye una especie d'ave en familia la Cotingidae. Ye monotípica dientro del xéneru Zaratornis. [2] Ye endémica nos Andes nel centru-oeste del Perú. Produzse principalmente n'altitúes 3,250-4,250 msnm en montes apoderaos por Polylepis y Gynoxys. Aliméntase principalmente de bagues del arfueyu. Ta amenazada d'estinción pola destrucción del hábitat y, en consecuencia ye considerada vulnerable pola BirdLife International y la UICN. [1]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. Zaratornis stresemanni ye una especie d'ave en familia la Cotingidae. Ye monotípica dientro del xéneru Zaratornis. Ye endémica nos Andes nel centru-oeste del Perú. Produzse principalmente n'altitúes 3,250-4,250 msnm en montes apoderaos por Polylepis y Gynoxys. Aliméntase principalmente de bagues del arfueyu. Ta amenazada d'estinción pola destrucción del hábitat y, en consecuencia ye considerada vulnerable pola BirdLife International y la UICN.
Zaratornis stresemanni[1] a zo ur spesad golvaneged eus ar c'herentiad Thraupidae.
Ar spesad nemetañ er genad Zaratornis an hini eo. Dougen a ra anv an evnoniour ha naturour alaman Erwin Stresemann (1889-1972).
Bevañ a ra diwar hugennoù uhelvarr peurvuiañ[2].
Brosezat eo ar spesad e kornôg Perou[3].
Zaratornis stresemanni a zo ur spesad golvaneged eus ar c'herentiad Thraupidae.
Ar spesad nemetañ er genad Zaratornis an hini eo. Dougen a ra anv an evnoniour ha naturour alaman Erwin Stresemann (1889-1972).
Zaratornis stresemanni és un ocell de la família dels cotíngids (Cotingidae) i única espècie del gènere Zaratornis. Habita boscos de les muntanyes de l'oest del Perú. Rep en diverses llengües el nom de "cotinga de galtes blanques" (Anglès: White-cheeked Cotinga. Francès: Cotinga à joues blanches)
Zaratornis stresemanni és un ocell de la família dels cotíngids (Cotingidae) i única espècie del gènere Zaratornis. Habita boscos de les muntanyes de l'oest del Perú. Rep en diverses llengües el nom de "cotinga de galtes blanques" (Anglès: White-cheeked Cotinga. Francès: Cotinga à joues blanches)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cotinga bochwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cotingaod bochwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ampelion stresemanni; yr enw Saesneg arno yw White-cheeked cotinga. Mae'n perthyn i deulu'r Cotingaod (Lladin: Cotingidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. stresemanni, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Mae'r cotinga bochwyn yn perthyn i deulu'r Cotingaod (Lladin: Cotingidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn cloch barfog Procnias averano Aderyn cloch gwyn Procnias albus.JPG)
_01.JPG)
.jpg)
;_Parauapebas,_Par%C3%A1,_Brazil.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cotinga bochwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cotingaod bochwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ampelion stresemanni; yr enw Saesneg arno yw White-cheeked cotinga. Mae'n perthyn i deulu'r Cotingaod (Lladin: Cotingidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. stresemanni, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
The white-cheeked cotinga (Zaratornis stresemanni) is a species of bird in the family Cotingidae. It is monotypic within the genus Zaratornis.[2] It is endemic to the Andes in west-central Peru. It mainly occurs at altitudes 3,250-4,250 m.a.s.l. in woodlands dominated by Polylepis and Gynoxys. It primarily feeds on mistletoe berries. It is threatened by habitat destruction and consequently considered vulnerable by BirdLife International and IUCN.[1]
The white-cheeked cotinga (Zaratornis stresemanni) is a species of bird in the family Cotingidae. It is monotypic within the genus Zaratornis. It is endemic to the Andes in west-central Peru. It mainly occurs at altitudes 3,250-4,250 m.a.s.l. in woodlands dominated by Polylepis and Gynoxys. It primarily feeds on mistletoe berries. It is threatened by habitat destruction and consequently considered vulnerable by BirdLife International and IUCN.
El cotinga cariblanco[3] (Zaratornis stresemanni), también denominado cotinga de mejilla blanca (en Perú) o cotinga de cara blanca,[4] es una especie de ave paseriforme en la familia Cotingidae. Es monotípica dentro del género Zaratornis.[5] Es endémica en los Andes en el centro-oeste de Perú.
Se distribuye por los Andes del oeste de Perú, desde La Libertad hasta Ayacucho.[4]
Habita principalmente en altitudes de 3800 a 4400 m, en bosques dominados por Polylepis y Gynoxys, pero, en la estación seca (entre agosto y noviembre), ocurre hasta los 2700 m en bosques mixtos y ocasionalmente hasta los 2000 m. Este movimiento estacional puede significar que es solamente capaz de mantener altas poblaciones en valles con una continuidad de bosques oligotérmicos y mesotérmicos.[1]
Mide 21 cm de longitud. El pico es gris azulado y el iris rojo. La corona es negra contrastando con la cara blanca; por arriba es anteado, estriado de oscuro. La garganta y pecho son gris parduzco; por abajo es anteado, ampliamente estriado negruzco.[6]
Usualmente es visto solitario o a los pares, a menudo encaramado inmóvil, erecto, en lo alto de un arbusto o árbol bajo. Parece perezoso, usualmente bastante manso. No acompaña bandadas mixtas. Ocurre junto a Ampelion rubrocristatus, con cuyo comportamiento se asemeja.
Se alimenta principalmente de bayas de dos especies de muérdago, una de ellas de flores anaranjadas, de las cuales parece ser el principal agente dispersor de semillas.[1][6]
La construcción del nido ha sido registrada en marzo, y nidos con huevos y pichones han sido encontrados en mayo.[1]
Usualmente es callado, pero emite un sonido nasal como de rana, alto y de timbre bajo, «reh-reh-reh-rrrrr-rE-rE» con duración de cerca de 4 segundos.[6][1]
El cotinga cariblanco ha sido calificadao como amenazado de extinción en grado vulnerable por la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (IUCN), debido a que su reducida población total, estimada en 1500 a 6000 individuos, se sospecha estar decayendo lentamente en línea con las tasas de destrucción y degradación de su hábitat[1]
Incendios descontrolados y pastoreo pesado evitan la regeneración de Polylepis. El corte de árboles para madera, leña y carbón es localmente destructivo, pero podría ser sostenible si se permitiera la regeneración. Los bosques nublados de la pendiente del Pacífico, ocupados por la especie en la estación no reproductiva, están amenazados por el pastoreo de cabras que evitan la regeneración del bosque. Otros factores incluyen la substitución de camélidos por creación de ovinos y vacunos, y los proyectos de reforestación inadecuados, en particular con el uso de plantas exóticas.[1]
Han ocurrido investigaciones sobre Polylepis y los hábitats de altitud, y se propusieron medidas de conservación. El norte de la zona de la especie (excluyendo Oyón) está mayormente dentro del parque nacional Huascarán en Áncash, pero el desmate continúa. Una pequeña población está protegida en la reserva nacional Pampa Galeras en Ayacucho, que está débilmente establecida. Un sitio no reproductivo, el bosque Zárate, en Lima, ha sido anunciado recientemente como zona reservada.[1]
La especie Z. stresemanni y el género Zaratornis fueron descritos por primera vez por la ornitóloga alemana en Perú Maria Koepcke en 1954 bajo el mismo nombre científico; localidad tipo «Río Rímac, Lima, Perú».[7]
El nombre genérico masculino «Zaratornis» se refiere al bosque Zárate, donde el ave fue originalmente encontrada, y del griego «ornis, ornithos»: pájaro; significando «pájaro de Zárate»;[8] y el nombre de la especie «stresemanni», conmemora al ornitólogo, explorador y colector alemán Erwin Friedrich Theodor Stresemann (1889-1972).[9]
Es monotípica. El género fue algunas veces incluido en Ampelion, pero difiere en detalles de la estructura del cráneo y en el plumaje.[7]
Berv & Prum (2014)[10] produjeron una extensa filogenia para la familia Cotingidae reflejando muchas de las divisiones anteriores e incluyendo nuevas relaciones entre los taxones, donde se propone el reconocimiento de cinco subfamilias. De acuerdo a esta clasificación, Zaratornis pertenece a una subfamilia Phytotominae Swainson, 1837, junto a Phytotoma, Phibalura, Doliornis y Ampelion. El Comité de Clasificación de Sudamérica (SACC) aguarda propuestas para modificar la secuencia linear de los géneros y reconocer las subfamilias.[11]
El cotinga cariblanco (Zaratornis stresemanni), también denominado cotinga de mejilla blanca (en Perú) o cotinga de cara blanca, es una especie de ave paseriforme en la familia Cotingidae. Es monotípica dentro del género Zaratornis. Es endémica en los Andes en el centro-oeste de Perú.
Zaratornis stresemanni Zaratornis generoko animalia da. Hegaztien barruko Cotingidae familian sailkatua dago.
Zaratornis stresemanni Zaratornis generoko animalia da. Hegaztien barruko Cotingidae familian sailkatua dago.
Valkoposkikotinga (Zaratornis stresemanni)[2] on kotingojen heimoon kuuluva varpuslintu.
Valkoposkikotingaa tavataan kotoperäisenä Perussa. Se on luokiteltu vaarantuneeksi, koska sen pieni populaatio on sirpaloitunut ja pienenemässä elinympäristöjen tuhoutumisen takia. Lajin kannaksi arvioidaan 1 500–6 000 yksilöä.[1]
Valkoposkikotinga elää pääasiassa Polylepis-Gynoxys -metsissä 3 800–4 400 metrin korkeudella merenpinnasta. Kuivan kauden aikaan elokuulta marraskuulle se siirtyy sekametsiin alemmaksi, satunnaisesti 2 000 metrin korkeudelle.[1]
Valkoposkikotinga (Zaratornis stresemanni) on kotingojen heimoon kuuluva varpuslintu.
Zaratornis stresemanni
Le Cotinga à joues blanches (Zaratornis stresemanni) est une espèce de passereaux de la famille des Cotingidae.
Zaratornis stresemanni
Le Cotinga à joues blanches (Zaratornis stresemanni) est une espèce de passereaux de la famille des Cotingidae.
De witwangcotinga (Zaratornis stresemanni) is een zangvogel uit de familie van de cotinga's (Cotingidae). De vogel werd in 1954 door Maria Koepcke beschreven in het tijdschrift van het natuurhistorisch museum in Lima en later in een uitgebreider artikel.[3] De vogel is endemisch in Peru. De vogel is als eerbetoon naar de Duitse ornitholoog Erwin Stresemann vernoemd.
De vogel is 21 cm lang. De vogel heeft een zwarte kruin, daaronder witte wangen en oorstreek en een rood oog. De kin, nek, bovenborst zijn grijs, daaronder zijn de borst en buik kaneelkleurig bruin met zwarte lengte streepjes.Op de rug is de vogel ook bruin en zwart gestreept, de vleugelveren zijn donker, met smalle lichte randen. De poten zijn donkerbruin, bijna zwart en de snavel is loodkleurig, met lichte randen.[4]
Het dier is endemisch in Peru en heeft een verbrokkeld verspreidingsgebied in de westelijke Andes in de regio's La Libertad, Ancash, Lima en Ayacucho. Het leefgebied bestaat uit bebost terrein in het hooggebergte op hoogten tussen de 3800 en 4400 meter boven zeeniveau.[1]
De witwangcotinga heeft een beperkt verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2016 door BirdLife International geschat op 1000 tot 4000 individuen en de populatie-aantallen nemen af door habitatverlies. Het leefgebied wordt aangetast door ontbossing waarbij natuurlijk bos wordt gekapt en het gebied geschikt wordt gemaakt voor begrazing door schapen en runderen. Om deze redenen staat deze soort als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe witwangcotinga (Zaratornis stresemanni) is een zangvogel uit de familie van de cotinga's (Cotingidae). De vogel werd in 1954 door Maria Koepcke beschreven in het tijdschrift van het natuurhistorisch museum in Lima en later in een uitgebreider artikel. De vogel is endemisch in Peru. De vogel is als eerbetoon naar de Duitse ornitholoog Erwin Stresemann vernoemd.
Hvitkinnkotinga (Zaratornis stresemanni) er en fugl i kotingafamilien.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. 
Hvitkinnkotinga (Zaratornis stresemanni) er en fugl i kotingafamilien.
Jemiołusznik (Zaratornis stresemanni) – gatunek małego ptaka z rodziny bławatnikowatych (Cotingidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Zaratornis. Występuje endemicznie w górskich lasach w Andach, głównie zachodniego Peru. Gatunek odkryty został w 1953 roku. Długość ciała wynosi 18–21 cm. W kolorystyce dominują barwy brązowoszare, z plamami i paskami białymi, czarnymi, rdzawymi i płowymi. Pożywienie jemiołusznika stanowią owoce, przede wszystkim roślin z rodzajów Tristerix i Ligaria (gązewnikowate). Przyczynia się istotnie do rozprzestrzenienia tych roślin (zwraca nasiona, które następnie przyklejają się do gałęzi). Jaja składane są w marcu i kwietniu w liczbie trzech. Oba ptaki z pary dostarczają młodym pokarmu w postaci zwróconych owoców. Gatunek jest narażony na wyginięcie ze względu na kurczenie się jego naturalnego środowiska spowodowane wycinką lasów w celu pozyskania drewna i produkcji węgla drzewnego, intensywny wypas oraz niekontrolowane pożary.
Po raz pierwszy gatunek opisała Maria Koepcke na podstawie dwóch samic odłowionych mniej niż 70 km od stolicy Peru, Limy[3]. Opis ukazał się w Publicaciones del Museo de Historia Natural „Javier Prado” w 1954. Jemiołusznik otrzymał nazwę Zaratornis stresemanni[4], akceptowaną obecnie przez IOC[5]. Holotyp – samicę – odłowiła Koepcke 12 października 1953 w lesie Zárate w okolicy San Bartolomé (Region Lima) na wysokości 2700 m n.p.m. (podano koordynaty 11°55′00″S 76°31′00″W/-11,916667 -76,516667). Został przekazany do Muzeum Historii Naturalnej w Limie, gdzie otrzymał oznaczenie MHN Orn 4332[6]. Samce nie były zaobserwowane przed 1966, zaś pary ptaków nie obserwowano razem do 1976, kiedy Theodore A. Parker III stwierdził lęg w dystrykcie Yanac (Ancash)[4]. Po tym odkryciu powszechnie wierzono, że przedstawiciele obydwu płci tych ptaków zamieszkują odrębne środowiska i spotykają się razem tylko w celu rozrodu[4], wcześniej odbywając wędrówkę[3].
Według IOC jemiołusznik należy do monotypowego rodzaju Zaratornis[5]. Niektórzy autorzy, np. Snow (1973)[7] czy Fjeldså i Krabbe (Birds of the High Andes, 1990) włączają ten rodzaj do Ampelion[8]. Snow swoją decyzję uzasadnił podobieństwem upierzenia jemiołusznika do upierzenia przedstawicieli Ampelion, a zwłaszcza andowca obrożnego (A. rufaxilla). Według Johna Farranda (Jr.) pod kątem zachowania jemiołusznik wykazuje podobieństwo do andowca czarniawego (A. rubrocristata) (patrz sekcja Ekologia)[7]. Ponadto przedstawicieli obydwóch rodzajów cechuje monomorfizm płciowy i monogamia, co również ma świadczyć o ich pokrewieństwie[9]. Z drugiej strony, czaszki przedstawicieli tych dwóch rodzajów wykazują zbyt duże różnice, by uznać ptaki za kongeneryczne[7].
Na podstawie badań blisko 2100 par zasad, pochodzących z mitochondrialnego i jądrowego DNA ustalono, że rodzaje Zaratornis, Phytotoma, Ampelion oraz Doliornis tworzą klad, do którego Berv i Prum włączają jeszcze bławatnikowca (Phibalura flavirostris). Według alternatywnej klasyfikacji Zaratornis jest taksonem siostrzanym wobec pozostałych czterech rodzajów. Na drzewie filogenetycznym opracowanym przez wspomnianych autorów i ilustrującym czasy rozejścia się kladów linia ewolucyjna Zaratornis swój początek bierze 22 mln lat temu[8][9].
Gatunek reprezentuje rodzaj monotypowy[5][4]. Nazwa rodzajowa Zaratornis pochodzi od Zárate i ornis (gr. – ptak), zaś drugi człon nazwy, stresemanni honoruje Erwina Stresemanna, niemieckiego przyrodnika i ornitologa[10].
Długość ciała 18–21 cm[4]. W upierzeniu dymorfizm płciowy nie występuje. Górna krawędź dzioba znacznie zagięta, na górnej szczęce na końcu widoczny drobny haczyk. Stosunkowo małe nozdrza są częściowo zakryte przez pióra na czole. Jednolicie czarna plama z wierzchu głowy sięga po linię oczu. Stanowi kontrast wobec białych policzków, kantarka i pokryw usznych. W górnej części grzbietu kolor przechodzi w szarobrązowy; na piórach po bokach szyi występują płowe zakończenia. Pozostała część wierzchu ciała brązowoszara, obficie płowo i biało paskowana. Upierzenie skrzydeł popielate, jasne krawędzie piór nie wyróżniają się. Na lotkach, które cechuje wyraźniej brązowa barwa, obrzeżenia są białe i węższe, niż w pozostałej części skrzydła. Na pokrywach skrzydłowych większych, mniejszych oraz w piórach skrzydełka krawędzie rdzawe, jaśniejsze u nasady[4]. Gardło i pierś szarobrązowe, jedynie broda płowa; pozostała część spodu ciała płowoochrowa, pokryta szerokimi brązowoszarymi pasami. Jedynie centralna część brzucha wyróżnia się jaśniejszym kolorem i brakiem wzoru[11].
Tęczówka czerwona; dziób jasny, szaroniebieski; nogi i stopy ciemnobrązowe[3]. Osobniki młodociane mają jaśniejsze gardło, zaś kantarek i policzki jedynie nieznacznie odcinają się kolorystycznie od reszty głowy. Brak informacji o pierzeniu[11]. Wymiary dla 8 okazów muzealnych (5 samców, 3 samic)[11][3]:
Skrzydło (mm) Dziób (mm) Ogon (mm) Skok (mm) Masa ciała (g) ♂ 110–115 11 84–89 25,5–26,5 46–57 ♀ 111–114 9–11 83–90 26,5–27,5 47–55Jemiołusznik to jeden ze 121 gatunków ptaków endemicznych dla Peru[12]. Występuje na zachodnich stokach zachodnich Andów od regionu La Libertad na północy po region Ayacucho na południu. We wschodnich Andach znany z jednej lokacji, Tayabamba (region La Libertad; dorzecze rzeki Marañón w jej górnym biegu[3])[4]. BirdLife International podaje 16 lokacji[a]: jedną w La Libertad, dziewięć w regionie Ancash, pięć w regionie Lima, jedną w Ayacucho[13]. Osobniki Z. stresemanni przeważnie przebywają na obszarach położonych na wysokości 3250–4250 m n.p.m. Osobniki koczujące (zimujące) obserwowano między 2500 a 2900 m n.p.m., okazjonalnie na 2000 m n.p.m.[4]. BirdLife International szacuje całkowity zasięg występowania na 77 300 km². Niedawne (2012) obserwacje w dystrykcie Molino (prowincja Pachitea, Region Huánuco) oraz Regionie La Libertad wskazują na prawdopodobnie większy zasięg[14].
Środowiskiem życia osobników tego gatunku są lasy mieszane złożone z Polylepis (różowate), Gynoxis, Baccharis (astrowate), Symplocos (Symplocaceae) oraz Mauria (nanerczowate)[4]. W momencie odkrycia gatunku obserwowane ptaki przebywały w zaroślach Oreopanax[3]. Do tego w preferowanym środowisku często występuje Vernonia, Chuquiraga, starzec (Senecio; astrowate), łubin (Lupinus); w dwóch lokacjach stwierdzono berberys (Berberis)[3]. Lasy z przewagą Polylepis zaliczane są do ekoregionu Puna[3]. Są rozmieszczone nieregularnie, rozproszone[13]. W trzech lokacjach, które badał Theodore A. Parker III, a zasiedlanych przez jemiołuszniki, średnia wysokość drzew wyniosła 5,5 i 3,5 m. Obszary występowania jemiołusznika charakteryzowały się tym, że w ich skład wchodziły płaty lasu o powierzchni mniejszej niż 1 ha, i oddzielone od siebie trawiastymi połaciami terenu z rozproszonymi krzewami lub osuwiskami skalnymi[3]. W środowisku zamieszkiwanym przez jemiołusznika opady występują głównie od stycznia do marca, często w formie śniegu. Na obszarze Pampa Galeras średnie roczne opady w latach 1966–1969 wyniosły 822 mm, w tym 663 podczas wspomnianego 3-miesięcznego okresu. Najwyższe temperatury w ciągu dnia odnotowano od stycznia do marca, wyniosły średnio 6,3 °C, najniższe od czerwca do sierpnia (3 °C). Najwyższa temperatura wyniosła 13,6 °C (sierpień-listopad)[3]. Od sierpnia do listopada, poza sezonem lęgowym, osobniki Z. stresemanni przenosiły się do niżej położonych lasów mieszanych strefy umiarkowanej[4].
Najłatwiej zaobserwować jemiołuszniki między godziną 7 a 10[11]. Dla obserwatora są łatwe do dostrzeżenia ze względu na nieprędkie żerowanie i zwyczaj siedzenia na wyeksponowanej gałęzi lub czubkach drzew, krzewów lub pni[4]. Wykazują podobieństwo w zachowaniu do andowca czarniawego. Podobnie jak osobniki andowca, przedstawiciele Z. stresemannii często niespodziewanie pojawiają się na martwym konarze, siadają wyprostowane i nerwowo rozglądają się. Lot niski, dopiero przed celem ptak wykonuje gwałtowny ruch w górę, podobnie jak czynią to dzierzby oraz sokoły[7].
Podobnie jak u innych bławatników, zakres głosów wydawanych przez jemiołusznika jest raczej ograniczony. Jego podstawową pieśnią jest zwykle powtarzana 3–6 razy (z 0,5–1 minutowymi przerwami) seria głośnych, wysokich dźwięków reh–reh–reh–reh–rrrrrrrrrrr–re–re. Zwykle taki głos liczy 4 sekundy długości i ma częstotliwość 2–4 kHz[3]. W środku pieśń przyśpiesza i kończy się dwoma wyraźnymi dźwiękami. Ograniczone obserwacje wskazują na szczególnie częste wykonywanie tego rodzaju wokalizacji między godziną 7 a 9 rano, kiedy wstaje słońce, oraz między 11 a 14; niekiedy trwa to do popołudnia. Czasem ptaki z sąsiednich połaci lasu odpowiadają sobie wzajemnie. Ponadto odzywa się głosami podobnymi do żabich, odpowiada na głosy ptaków z rodzajów Doliornis, Ampelion i Phytotoma[11]. Podczas żerowania wydaje głos kontaktowy reh reh reh[3].
Według Parkera najwyższy priorytet dla tego gatunku ma obecność epifitycznych sandałowców z rodziny gązewnikowatych, z rodzajów Tristerix i Ligaria[3], ze względu na to, że stanowią główne źródło pożywienia ptaka. Autor ten zwraca uwagę na znaczenie Tristerix chodatianus oraz Ligaria cunneifolia, wyróżniających się pomarańczowymi kwiatami. Maria Koepcke wskazała także Tristerix secundus jako źródło pokarmu zarówno dla andowca czarniawego i jemiołusznika[3]. T. longebrachteatum stwierdzono jako źródło pokarmu dla ptaków z południowej i północnej części departamentu Lima[13]. Możliwe, że między wymienionymi gatunkami a Z. stresemanni zachodzi mutualizm. Parker obserwował, jak nasiona zwracane są na gałęzie Polylepis. Niektóre gałęzie, używane przez ptaki jako wyeksponowane miejsce do nawoływania (calling perches), były gęsto pokryte nasionami w różnych stadiach kiełkowania. Obserwowane bławatniki połykały do 5 owoców pod rząd, a po 5–10 minutach zwracały kleiste nasiona; podczas obserwacji Parkera ptaki zwracały zdecydowaną większość z nich i żadne z nich nie spadło na ziemię[3]. Niekiedy poza sezonem lęgowym jemiołuszniki zbierają się w grupy liczące 4–10 osobników[11]. Podobne zależności między ptakiem a sandałowcami obserwowano u przedstawicieli Euphonia (łuszczaki) i Dicaeum (kwiatówki)[3]. Sugestie, jakoby jemiołuszniki miały łowić owady w powietrzu, podobnie jak przedstawiciele rodzaju Ampelion, nie zostały potwierdzone[11].
W miejscach badanych przez Parkera Z. stresemanni zdawał się być jedynym ptakiem odpowiedzialnym za rozprzestrzenianie nasion gązewnikowatych na obszarach położonych powyżej 3000 m n.p.m. (ornitochoria) i przypuszczalnie jedynym owocożernym. Na obszarze lasów Polylepis, które eksplorował wspomniany ornitolog, występowały inne gatunki ptaków, w tym[3]:
Ponadto autor ze ssaków wspomniał jelenia wirginijskiego (Odocoileus virginianus), szynszylę dużą (Lagidium peruanum), tarukę (Hippocamelus antisensis)[3].
Do 1976 nie było informacji o lęgach jemiołusznika; pewna samica odłowiona w marcu 1932 miała mieć powiększone gonady, ale poza tym informacji nie podano[3]. Pierwszych szczegółowych informacji dostarczył Theodor A. Parker[11].
Okres składania jaj przypada na okres marzec–kwiecień. Młode obserwowano również w sierpniu (departament Lima) i czerwcu (Cordillera Blanca)[11]. Parker odnalazł pięć gniazd w dwóch lokacjach. W każdej z nich gniazda mieściły się na południowych stokach quebrada (rodzaj wąwozu w górach); do tego miejsca światło słoneczne docierało do 3 godzin dłużej, niż na stokach północnych. Zważywszy na mroźne noce i chłodne poranki nasłonecznienie zdaje się mieć wpływ na wybór miejsca na gniazdo. Każde z gniazd mieściło się w przedstawicielu rodzaju Tristerix rosnącym na gałęzi drzewa; konstrukcje jemiołuszniki umieściły na wysokości 4–7 m nad ziemią i 1–3 m od pnia. Były w pełni zacienione, w tym także i listowiem Polylepis. Piąte gniazdo zostało zebrane jako okaz muzealny i dokładnie zmierzone. Na budulec składał się mech wraz z szarozielonymi porostami, ptak wplótł także kilka drobnych (1,5–7 cm długości) gałązek. Zewnętrzne wymiary gniazda to 14 na 16 cm; wysokość: 83 cm. Wewnętrzna średnica wyniosła 76–80 mm, głębokość 42 mm[3].
Trzy zmierzone jaja miały wymiary 32,4–33,3 na 21,6–22,3 mm[3]. Ważyły średnio 8,21 g[15]. Skorupka jasna, szarozielona. Przy szerszym końcu widoczny wianuszek brązowych i szarobrązowych plam. Liczba jaj w lęgach zaobserwowanych przez Parkera wynosiła 3; zaobserwował jednak konfiguracje 2 młode i jedno jajo oraz 2 jaja i młode[3]. Ptak spłoszony podczas inkubacji odzywa się przeciągłym raah; w czasie inkubacji daje się jednak niemal dotknąć, nim odleci. Prawdopodobnie jeden ptak zajmuje się wysiadywaniem, a drugi pojawia się wraz z dźwiękami alarmowymi zaraz po spłoszeniu pierwszego. W każdej z par jeden z ptaków wykazywał się większą agresją i silniej reagował na odtwarzane dźwięki[3]. Okres inkubacji nieznany[11]. Oba ptaki z pary biorą udział w karmieniu piskląt, które otrzymują owoce zwracane z wola[3].
Przez IUCN gatunek jest klasyfikowany jako narażony na wyginięcie (VU, Vulnerable) niezmiennie od 1994 (stan w 2015); wcześniej, w 1988, otrzymał rangę zagrożonego (wtedy: Threatened)[14]. Mimo ograniczonego zasięgu występowania zdaje się, że gatunek nie jest poważnie zagrożony[3].
Środowisko życia gatunku, utworzone w dużej mierze z drzew i krzewów Polylepis, jest zagrożone. Dawniej ludność wycinała te rośliny celem pozyskania drewna ze względu na dość rzadką roślinność w regionie. W latach 20. i 30. XX wieku wprowadzono w Andy w części Yanac eukaliptusy; Parker odnotował, że zdaniem mieszkańców zmniejszyło to udział Polylepis w wycince. Z korzyścią dla nich samych jemiołuszniki preferują odizolowane fragmenty lasu na stromych stokach quebrada[3]. Według danych z 2005 nadal powszechnym problemem dotykającym biotopu gatunku jest nie tylko wycinka pod budulec, ale i zbieranie drewna celem produkcji węgla drzewnego, intensywny wypas oraz niekontrolowane pożary; problem niszczenia siedlisk jemiołusznika w związku z działalnością człowieka dotyczy również obszarów chronionych, na których gatunek ten występuje[11].
Populacja szacowana jest na 1500–6000 osobników; w 1992 było ich około 3000[14].
Zasięg występowania jemiołusznika obejmuje 9 obszarów uznanych za ostoje ptaków IBA, w tym Park Narodowy Huascarán, Rezerwat Pampa Galeras i Cordillera Huayhuash[b][14]. Większość północnego zasięgu (poza prowincją Oyón, region Lima) Z. stresemanni znajduje się w granicach Parku Narodowego Huascarán[14]. Najwięcej osobników na terenie parku w 2010 żyło w okolicy Alpamayo i Quebrada Los Cedros (Cordillera Blanca)[11]. Niewielka populacja występuje w Rezerwacie Pampa Galeras, jednak ochrona w nim ma dość mały wpływ na stan środowiska gatunku[14].
Jemiołusznik (Zaratornis stresemanni) – gatunek małego ptaka z rodziny bławatnikowatych (Cotingidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Zaratornis. Występuje endemicznie w górskich lasach w Andach, głównie zachodniego Peru. Gatunek odkryty został w 1953 roku. Długość ciała wynosi 18–21 cm. W kolorystyce dominują barwy brązowoszare, z plamami i paskami białymi, czarnymi, rdzawymi i płowymi. Pożywienie jemiołusznika stanowią owoce, przede wszystkim roślin z rodzajów Tristerix i Ligaria (gązewnikowate). Przyczynia się istotnie do rozprzestrzenienia tych roślin (zwraca nasiona, które następnie przyklejają się do gałęzi). Jaja składane są w marcu i kwietniu w liczbie trzech. Oba ptaki z pary dostarczają młodym pokarmu w postaci zwróconych owoców. Gatunek jest narażony na wyginięcie ze względu na kurczenie się jego naturalnego środowiska spowodowane wycinką lasów w celu pozyskania drewna i produkcji węgla drzewnego, intensywny wypas oraz niekontrolowane pożary.
Vitkindad kotinga[2] (Zaratornis stresemanni) är en fågel i familjen kotingor inom ordningen tättingar.[3] Den placeras som enda art i släktet Zaratornis. Fågeln förekommer i Anderna i västra Peru (La Libertad till Ayacucho).[3] IUCN kategoriserar arten som sårbar.[1]
Wikispecies har information om Zaratornis stresemanni.
Denna artikel behöver bilder. Har du en passande fri bild får du gärna ladda upp den.
Vitkindad kotinga (Zaratornis stresemanni) är en fågel i familjen kotingor inom ordningen tättingar. Den placeras som enda art i släktet Zaratornis. Fågeln förekommer i Anderna i västra Peru (La Libertad till Ayacucho). IUCN kategoriserar arten som sårbar.
Zaratornis stresemanni là một loài chim trong họ Cotingidae.[1]
Zaratornis stresemanni là một loài chim trong họ Cotingidae.
