Porphyra umbilicalis er en spiselig rødalge, som er én af de alger, der benævnes Nori på japansk. De høstede planter fra Porphyraslægten forarbejdes til papirlignende ark, der især bruges i det japanske køkken.
Betegnelser for Porphyra umbilicalis: (engelsk) purple laver, (tysk) purpurtang, (japansk) chishima-kuro-nori
Porphyra umbilicalis er en spiselig rødalge, som er én af de alger, der benævnes Nori på japansk. De høstede planter fra Porphyraslægten forarbejdes til papirlignende ark, der især bruges i det japanske køkken.
Betegnelser for Porphyra umbilicalis: (engelsk) purple laver, (tysk) purpurtang, (japansk) chishima-kuro-nori
Der Nabel-Purpurtang (Porphyra umbilicalis), auch bekannt als Purpurtang,[1] Hauttang oder Nabel-Hauttang, ist eine Art der Rotalgen. Sie ist an den Meeresküsten, insbesondere im Nord-Atlantik, verbreitet und kommt auch in der Nordsee vor. Sie wird in der Kosmetikindustrie und als Nahrungsmittel genutzt.
Der Nabel-Purpurtang besitzt einen Thallus von 10 bis 20 cm Länge, der je nach Jahreszeit und Standort violettrot, rotbraun, grünlich-violett, oliv oder bräunlich gefärbt ist. Er bildet einen wellig-faltigen Lappen mit glatter, gallertartiger Oberfläche. Das anfangs basale Haftorgan gerät bei älteren Exemplaren durch fächerförmige Umwachsungen immer mehr in die Mitte des Lappens und bildet dort einen "Nabel". Der Rand des Thallus kann auch in einzelne Lappen aufgeteilt sein.[1] Die Thallusfläche besteht aus nur einer Zellschicht.[2]
Bei Ebbe hängen die Thalli von ihrer Unterlage herab, sind aber zu derb, um sich völlig daran anzuschmiegen, und trocknen unten zu harten Zöpfen ein.[2] Oft ähneln sie den Resten von dunkler Plastikfolie.[1]
Der Thalluslappen des Nabel-Purpurtangs ist der Gametophyt. Die männlichen und weiblichen Gameten werden meist auf verschiedenen Exemplaren am Rand des Thallus gebildet. Pakete von jeweils 128 männlichen Gameten entstehen in gelblich-weißen Bereichen (je 4 mal 4 Zellen in 8 Schichten). Die weiblichen Gameten teilen sich nach der Befruchtung mehrfach und bilden dunkelrote Pakete von 16 Zygotosporen (je 2 mal 4 Zellen in 2 Schichten). Diese Sporen werden freigesetzt und keimen zu mikroskopisch kleinen, verzweigten Zellfäden aus, welche Conchocelis-Stadium genannt werden. Die Conchocelis-Zellfäden siedeln sich auf den Kalkschalen von Muscheln oder Seepocken an und verankern sich darin. An dickeren Seitenästen werden Sporen (Conchosporen) gebildet, aus denen wieder die flächigen Porphyra-Thalli heranwachsen. Gelegentlich erfolgt auch eine vegetative Vermehrung durch neutrale Sporen, die ohne Befruchtung neue Thalluslappen bilden.[2][3]
Der Nabel-Purpurtang ist an den Meeresküsten weit verbreitet: er wird im Atlantik (Nord-, Nordost-, Nordwest-, Südwest-Atlantik), Mittelmeer, Indischen Ozean, Karibik, Nordwest- und Nordost-Pazifik, Antarktis und vor Australien gefunden.[1] Sein Schwerpunkt liegt im Nord-Atlantik, möglicherweise handelt es sich bei den weltweiten Vorkommen um einen Komplex von mehreren Arten.[3]
An den europäischen Küsten ist der Nabel-Purpurtang die häufigste Porphyra-Art.[1] In der Deutschen Bucht kommt er bei Helgoland sowie im Nord- und Ostfriesischen Wattenmeer vor.[4]
Er besiedelt die Gezeitenzone bis zur Hochwasserlinie.[1] Man findet ihn das ganze Jahr über an Hafenmauern, Wellenbrechern und Bojen zusammen mit Prasiola stipitata und Blidingia minima, im Sommer auch im Felswatt zwischen Blasentang (Fucus vesiculosus) und Sägetang (Fucus serratus).[2] Oft wächst er auch auf Muscheln.[5] Er bevorzugt wellenexponierte Küsten und erträgt auch längere Austrocknung.[6]
An den Nordseeküsten kommen die sehr ähnlichen Arten Porphyra laciniata, Porphyra linearis, Porphyra ochotensis, Porphyra purpurea und Pyropia leucosticta vor, von denen Porphyra umbilicalis teilweise nur durch mikroskopische Untersuchung sicher zu unterscheiden ist.[2]
Die wissenschaftliche Erstbeschreibung erfolgte 1843 durch Friedrich Traugott Kützing. Diese wird seit 2008 nicht länger als eine Neukombination von Carl von Linné's Ulva umbilicalis betrachtet, sondern als gültige Erstbeschreibung.[3]
Synonyme sind Porphyra insolita P.Kornmann & P.-H.Sahling, Porphyra umbilicalis (L.) J.Agardh, Porphyra umbilicalis f. epiphytica F.S.Collins, Porphyra umbilicalis var. vulgaris Ruprecht, Ulva umbilicalis L., Wildemania laciniata (Lightfoot) DeToni und Wildemania laciniata var. umbilicalis (L.) Malard ex Chalon.[3]
Der Nabel-Purpurtang wird – zusammen mit anderen Porphyra-Arten – in Großbritannien und Irland "laver" genannt und traditionell als Lebensmittel genutzt. In Wales bildet er den Hauptbestandteil von "laverbread", einer Algenpaste aus gekochter und zerkleinerter Porphyra, die meist frittiert verzehrt wird. Er dient auch als Ersatz für Nori, beispielsweise in Snackmischungen. Auch als Zusatz für Haustierfutter wird er eingesetzt. Purpurtang enthält viel Protein, die Vitamine A, C, E und B, Mineralstoffe und mehrfach ungesättigte Omega-3-Fettsäuren.[6]
Eine wichtige wirtschaftliche Bedeutung hat die Nutzung von Purpurtang in der Kosmetikindustrie: Seine Inhaltsstoffe werden in Europa und den USA als natürlicher UV-Strahlenschutz in Sonnencremes, gegen lichtbedingte Hautalterung sowie zur Hautpflege vermarktet. Geerntet wird Purpurtang in Frankreich, Großbritannien und Irland, Kanada und den nordöstlichen USA. Mit Scheren oder Messern werden die Algen vorsichtig von ihren Haftorganen abgeschnitten.[6]
Der Nabel-Purpurtang (Porphyra umbilicalis), auch bekannt als Purpurtang, Hauttang oder Nabel-Hauttang, ist eine Art der Rotalgen. Sie ist an den Meeresküsten, insbesondere im Nord-Atlantik, verbreitet und kommt auch in der Nordsee vor. Sie wird in der Kosmetikindustrie und als Nahrungsmittel genutzt.
Ang Porphyra umbilicalis o laber (Ingles: laver, slake[1]) ay isang uri ng lumot-dagato alga na nasa tabing-dagat na nakakain at mayroong mataas na nilalamang mga mineral na pangdiyeta, partikular na ang iyodo at uwit (suplementong yero). Malawakang kinakain ang P. umbilicalis sa Silangang Asya kung saan nakikilala ito bilang gim sa Korea at nori sa Hapon. Sa Wales, ang Porphyra umbilicalis ay ginagamit sa paggawa ng laverbread o tinapay na laber, isang tradisyunal na pagkaing Welsh. Bilang isang pagkain, matatagpuan din ang Porphyra umbilicalis sa paligid ng kanlurang dalampasigan ng Britanya at sa silangang dalampasigan ng Irlanda sa kahabaan ng Dagat Irlandes.
Makinis ang tekstura nito at bumubuo ng marupok na tila pilas ng thallus, na kadalasang nakakapit sa mga bato. Ang Porphyra umbilicalis ay ang pangunahing uri ng mga laber, na tinatawag ding Porphyra lamang o purpurang laber.[2] Ang purpurang laber ay inuuri bilang isang pulang alga (pulang lumot), na may gawi na maging kulay na parang kayumanggi, subalit nagiging isang madilim na lunting sapal kapag niluto o napakaluan. Pambihira ito sa piling ng mga lumot-dagat dahil ang mga sangang-luntian ay isang selula lamang ang kapal.[3][4] Ang nilalaman nitong mataas sa iyodo ang nagbibigay sa lumot-dagat na ito ng kakaibang lasa na kahalintulad ng sa mga oliba at sa mga talaba.[5]
Ang Ulva lactuca, na isang lunting alga (lunting lumot) na nakikilala rin bilang letsugas-dagat, ay napagkakataong nakakain bilang lunting laber, bagaman itinuturing ito bilang mas mababa ang kaurian o kalidad kaysa sa purpurang laber.[6]
_-_geograph.org.uk_-_1247737.jpg)
|firstval= ignored (tulong); Unknown parameter |retq= ignored (tulong); Unknown parameter |lino= ignored (tulong); Unknown parameter |sid= ignored (tulong) 
Ang lathalaing ito na tungkol sa Pagkain at Halaman ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang Porphyra umbilicalis o laber (Ingles: laver, slake) ay isang uri ng lumot-dagato alga na nasa tabing-dagat na nakakain at mayroong mataas na nilalamang mga mineral na pangdiyeta, partikular na ang iyodo at uwit (suplementong yero). Malawakang kinakain ang P. umbilicalis sa Silangang Asya kung saan nakikilala ito bilang gim sa Korea at nori sa Hapon. Sa Wales, ang Porphyra umbilicalis ay ginagamit sa paggawa ng laverbread o tinapay na laber, isang tradisyunal na pagkaing Welsh. Bilang isang pagkain, matatagpuan din ang Porphyra umbilicalis sa paligid ng kanlurang dalampasigan ng Britanya at sa silangang dalampasigan ng Irlanda sa kahabaan ng Dagat Irlandes.
Makinis ang tekstura nito at bumubuo ng marupok na tila pilas ng thallus, na kadalasang nakakapit sa mga bato. Ang Porphyra umbilicalis ay ang pangunahing uri ng mga laber, na tinatawag ding Porphyra lamang o purpurang laber. Ang purpurang laber ay inuuri bilang isang pulang alga (pulang lumot), na may gawi na maging kulay na parang kayumanggi, subalit nagiging isang madilim na lunting sapal kapag niluto o napakaluan. Pambihira ito sa piling ng mga lumot-dagat dahil ang mga sangang-luntian ay isang selula lamang ang kapal. Ang nilalaman nitong mataas sa iyodo ang nagbibigay sa lumot-dagat na ito ng kakaibang lasa na kahalintulad ng sa mga oliba at sa mga talaba.
Ang Ulva lactuca, na isang lunting alga (lunting lumot) na nakikilala rin bilang letsugas-dagat, ay napagkakataong nakakain bilang lunting laber, bagaman itinuturing ito bilang mas mababa ang kaurian o kalidad kaysa sa purpurang laber.
Slake is the name gien tae sindry species o eatable fresh- an saut-watter algae that conteins a heich amoont o meeneral sauts, in parteecular iodine an airn. It is smuith an fine, aften clappit tae rocks. Slake is common aboot the wast coast o Breetain an the east coast o Ireland alang the Erse Sea.
Whan bylt it forms a jeely an can be etten o breid insteid o butter. It can be ceukit in soup cried slake-kail.
Species o slake fund aboot Scotland is Enteromorpha prolifera, Gloeocapsa magma, Monostroma grevillei, sindy species o Gracilaria kent as Reid-slake, Enteromorpha intestinalis kent as watter puddins, Ulva lactuca kent as green slake, an Porphyra laciniata an Porphyra umbilicalis baith kent as slake-kail.
'S e seòrsa feamainn dhearg a th' ann an slòcan (Laideann: Porphyra umbilicalis, ainmean Gàidhlig eile: slabhagan/slabhacan/slabhgan/slabhcan no lòcan, Cuimris: lawr/lawfr, Beurla: laver) a tha tana, mìn. Tha e a' fàs air creagan a tha car còmhnard.[1][2]
Thathas ga phunndadh 's ga bhruich le ìm no geir eile gus stuth slamanach a dhèanamh. Bhite ga ghabhail le uinneanan no leigisean. Bhiodh iasgairean Ghallaibh ga ghabhail le aran-coirce. [3]
Ann an Leòdhas, bhite ga thoirt a-steach an taigh, agus ga thaomadh mu spògan a' chlobha, no ni eile a b' urrainn dhaibh a chumail a-steach dhan teine, no ris an teine, airson nàdar bloigh bruich no slaopadh a dhèanamh air. Bhathas ga ithe mar sin.[4]
A bharrachd air mar bhiadh, bha na Gàidheil ga cleachdadh mar leigheas do theanntachd-cuim cruidh, agus mar fhuar-lite airson sgochadh.[2]
Thathas a' reic slòcan anns a chruth shlamanach seo anns a' Chuimrigh. Bidh daoine ga chòmhdachadh le mìn-choirce, 's ga fhrithigeadh, ach am faigh iad seòrsa bonnach còmhnard, aran-slòcan. Bithear gu tric ga ghabhail le hama. [5]
Tha slòcan càirdeach ri nori (Porphyra Tenera), seòrsa feamainn a thathas a' gabhail ann an Iapan, Coirea agus An t-Sìn.
'S e seòrsa feamainn dhearg a th' ann an slòcan (Laideann: Porphyra umbilicalis, ainmean Gàidhlig eile: slabhagan/slabhacan/slabhgan/slabhcan no lòcan, Cuimris: lawr/lawfr, Beurla: laver) a tha tana, mìn. Tha e a' fàs air creagan a tha car còmhnard.
Thathas ga phunndadh 's ga bhruich le ìm no geir eile gus stuth slamanach a dhèanamh. Bhite ga ghabhail le uinneanan no leigisean. Bhiodh iasgairean Ghallaibh ga ghabhail le aran-coirce.
Ann an Leòdhas, bhite ga thoirt a-steach an taigh, agus ga thaomadh mu spògan a' chlobha, no ni eile a b' urrainn dhaibh a chumail a-steach dhan teine, no ris an teine, airson nàdar bloigh bruich no slaopadh a dhèanamh air. Bhathas ga ithe mar sin.
A bharrachd air mar bhiadh, bha na Gàidheil ga cleachdadh mar leigheas do theanntachd-cuim cruidh, agus mar fhuar-lite airson sgochadh.
Thathas a' reic slòcan anns a chruth shlamanach seo anns a' Chuimrigh. Bidh daoine ga chòmhdachadh le mìn-choirce, 's ga fhrithigeadh, ach am faigh iad seòrsa bonnach còmhnard, aran-slòcan. Bithear gu tric ga ghabhail le hama.
Tha slòcan càirdeach ri nori (Porphyra Tenera), seòrsa feamainn a thathas a' gabhail ann an Iapan, Coirea agus An t-Sìn.
El laver, también conocido a veces como slake,[1] es un alga comestible con un alto contenido en sales minerales, especialmente yodo y hierro. Se usa para elaborar laverbread, una receta tradicional galesa, y se toma también como acompañamiento del arroz en Japón (donde se llama nori) y Corea (donde se llama gim o kim). Especialmente en este último país a veces se asa con aceite de sésamo y se condimenta con sal y a veces con glutamato monosódico. El laver es común en la costa oeste de Gran Bretaña y la este de Irlanda a lo largo del mar de Irlanda, así como en las costas de Japón y Corea. El laver es único entre las algas porque solo tiene una célula de grosor.[2] Es suave y fina, pegada a menudo a las rocas. La variedad principal es el laver púrpura (Porphyra laciniata/Porphyra umbilicalis),[3] que tiende a tener un color marrón, pero queda como una pasta verde oscura cuando se prepara. El alto contenido en yodo da a este alga un sabor distintivo común a las aceitunas y las ostras.[4]
La especie Ulva lactuca, también llamada lechuga de mar, se toma ocasionalmente como laver verde, considerándose de calidad inferior al púrpura.[5]
Se cree que el cultivo de laver para su consumo es muy antiguo, pero la primera mención se da en el Britannia de Camden a principios del siglo XVII.[6] Se arranca de las rocas y se somete a un enjuagado preliminar en agua limpia. El laver recolectado se lava repetidamente para retirar la arena y se cuece durante horas hasta obtener un mush duro verde.[7] En este estado el laver puede conservarse cerca de una semana. Durante el siglo XVIII era típico envasarlo una vasija de barro y venderlo como potted laver (‘laver en tarro’).
El cultivo de laver se asocia típicamente con Gales, y sigue recolectándose en la costa de Pembrokeshire,[8] aunque métodos de cultivo parecidos se emplean en la costa oeste de Escocia.
El laver puede tomarse frío como ensalada con cordero. Una receta simple es calentarlo y añadir mantequilla y zumo de limón o naranja agria. Puede calentarse y servirse con panceta. El laver se asocia a menudo con Penclawdd y sus almejas, usándose tradicionalmente en la dieta galesa.
El laverbread (galés: bara lafwr o bara lawr) es una receta tradicional galesa hecha de laver. Para prepararla, se cuece el alga durante varias horas y se pica o se hace puré. La pasta gelatinosa resultante puede venderse tan cual, o envuelta en copos de avena. Se atribuye a Richard Burton la descripción del laverbread como «caviar de los galeses».[9]
El laverbread se toma tradicionalmente frito con panceta y almejas para desayunar. También puede usarse para preparar una salsa y acompañar cordero, cangrejo, rape, etcétera, y para hacer sopa de laver (galés: cawl lafwr).[10]
El Mercado de Swansea tiene varios puestos que solo venden laverbread y almejas de la cercana Península de Gower, cuya costa es el origen histórico del alga usada para elaborar este plato. Sigue habiendo pequeños productores de laverbread de Gower, aunque en la actualidad principalmente a lo largo de la costa de Pembrokeshire.
Además de en Gales, el laverbread se come en el Canal de Bristol en Devon del Norte, especialmente por la costa de Exmoor en los alrededores de Lynmouth y Combe Martin.
Datos: Q899607
Multimedia:
Especies: Porphyra umbilicalis
El laver, también conocido a veces como slake, es un alga comestible con un alto contenido en sales minerales, especialmente yodo y hierro. Se usa para elaborar , una receta tradicional galesa, y se toma también como acompañamiento del arroz en Japón (donde se llama nori) y Corea (donde se llama gim o kim). Especialmente en este último país a veces se asa con aceite de sésamo y se condimenta con sal y a veces con glutamato monosódico. El laver es común en la costa oeste de Gran Bretaña y la este de Irlanda a lo largo del mar de Irlanda, así como en las costas de Japón y Corea. El laver es único entre las algas porque solo tiene una célula de grosor. Es suave y fina, pegada a menudo a las rocas. La variedad principal es el laver púrpura (Porphyra laciniata/Porphyra umbilicalis), que tiende a tener un color marrón, pero queda como una pasta verde oscura cuando se prepara. El alto contenido en yodo da a este alga un sabor distintivo común a las aceitunas y las ostras.
La especie Ulva lactuca, también llamada lechuga de mar, se toma ocasionalmente como laver verde, considerándose de calidad inferior al púrpura.
Porphyra umbilicalis est une espèce d'algues rouges de la famille des Bangiaceae.
Dans la plupart des pays d'Europe, on l'appelle nori comme d'autres espèces d'algues comestibles de la cuisine japonaise. En Grande-Bretagne, on l'appelle laver (en anglais) ou lawr/lafwr (en gallois). Il existe également un plat gallois à base de Porphyra umbilicalis, le laverbread (en) en anglais et en gallois bara lawr.
Porphyra umbilicalis à permis de développer une crème photo-protectrice à partir de ces composés riche en MAA [1] (Porphyra-334 et Shinorine) commercialisée par Mibelle AG biochemistry [1]. Cette activité de photo-absorbance réduit l’effet des rayons UVR permettant une inhibition des ROS [2], limitant la sécheresse et les rides de la peau du au soleil.
Cette algue est formée de lobes brun pourpré d'une dizaine de centimètres, translucides et de forme irrégulière, qui se déchirent facilement. Lorsqu'elle émerge à marée basse, sa couleur vire au vert olive et a tendance à noircir, mais elle reprend sa couleur initiale et son développement quand la marée la recouvre[2].
Cette algue s'accroche sur tout support solide (pierre, bois), et vit au niveau de l'étage supralittoral.
En Europe, on la trouve de la mer du Nord à la Méditerranée en passant par l'Atlantique ; elle est absente de la mer Baltique[2].
Selon Catalogue of Life (6 déc. 2012)[3] et World Register of Marine Species (6 déc. 2012)[4] :
Porphyra umbilicalis est une espèce d'algues rouges de la famille des Bangiaceae.
Porphyra umbilicalis Kütz.,[1] também conhecida pelo nome comum de erva-patinha-castanha, é uma alga vermelha (Rhodophyta) marinha foliácea do género Porphyra da classe Bangiophyceae. A espécie é utilizada para alimentação humana, com particular destaque para a gastronomia açoriana,[2] que a frita para a servir em pratos de arroz, guisados de peixe, mas também em sopas, tortas e pataniscas.[3]
Outras espécies deste género são utilizadas no Extremo Oriente sob o nome de nori (no Japão) e kim (na Coreia) na confecção de diversos pratos, entre os quais os de sushi.
Alga de aspecto gelatinoso, com talos irregularmente lobados, de aspecto membranoso, cor castanho muito escuro ou avermelhada (embora quando dessecada assuma um tom por vezes amarelado), formando tufos com 10–17 cm de comprimento. Os talos são constituídos por uma única camada de células, desenvolvendo-se a partir de um pé central.[3]
São algas sazonais, ocorrendo com maior abundância no final do Inverno e durante a primavera, ocupando em geral as zonas rochosas menos profundas do limite superior da zona intertidal.[4] Forma colónias relativamente densas, em áreas por vezes expostas ao ar durante a baixamar. Nestas zonas é frequente aparecer dessecada, formando então películas membranosas estaladiças, com brilho semelhante às películas de polímeros sintéticos.
A espécie apresenta no seu ciclo de vida uma alternância de gerações heteromórfica (a fase haplóide é morfologicamente diferente da fase diplóide). O talo (forma mais visível da alga) corresponde à geração haplóide, que pode se reproduzir assexuadamente através da formação de esporos que crescem de forma a replicar o talo original. Reproduz-se também de forma sexuada (regra geral na altura da Primavera), através da formação de gâmetas masculinos e femininos em cada talo (cada talo produz apenas um tipo de gâmeta).
Sendo algas comestíveis são aproveitadas para alimentação humana pelas comunidades costeiras de diversas zonas do mundo, com destaque para a costa noroeste europeia, constituindo na Irlanda, Escócia e Gales a base de diversos pratos tradicionais. Também é utilizada nos Açores, onde com o nome comum de erva-patinha-castanha é utilizada na confecção de alguns pratos de arroz, sopas, tortas e pataniscas.[3]
Espécie cosmopolita com distribuição por toda a bacia do Atlântico Norte, sendo comum na costa noroeste europeia, nos Açores, Bermuda e na costa leste do Canadá e Estados Unidos da América, e ainda nas costas temperadas do Atlântico Sul e no Alaska.[1]
Porphyra umbilicalis Kütz., também conhecida pelo nome comum de erva-patinha-castanha, é uma alga vermelha (Rhodophyta) marinha foliácea do género Porphyra da classe Bangiophyceae. A espécie é utilizada para alimentação humana, com particular destaque para a gastronomia açoriana, que a frita para a servir em pratos de arroz, guisados de peixe, mas também em sopas, tortas e pataniscas.
Outras espécies deste género são utilizadas no Extremo Oriente sob o nome de nori (no Japão) e kim (na Coreia) na confecção de diversos pratos, entre os quais os de sushi.
Porphyra umbilicalisは、紅藻でウシケノリ科ポルフィラ属に分類される。海苔の1種。かつて日本産の藻類チシマクロノリにこの学名が使われていたが、別種であることが明らかとなっている。
英語で海苔を表わすLaverは、通常この種を主としており、イギリスはウェールズを中心に食用に供されるもの[1]である。アゾレス諸島やスペインのガリシア州でも食材として利用されている。[2][3]
なお、イギリス出身のK. M. ドリューが1949年のネイチャー掲載の論文[4]で本種の生活史を解明し、これが海苔の生活環の解明と養殖技術確立への契機になった。[1][5]
Laver（レイヴァー、[ˈleɪvə]）は、食用の沿岸性藻類（海藻）で、高いミネラル分を含んでいる。特にヨウ素・鉄。Laverは圧倒的に東アジアで消費され、中国では紫菜（zǐcài）、日本では海苔、朝鮮では김（キム）として知られている。ウェールズでは、Laverは伝統的なウェールズ料理であるlaverbread（後述）を作るために使われる。食べ物としてのLaverは、一般に、アイリッシュ海沿岸のブリテンの西海岸とアイルランドの東海岸一帯でも見られる。その地域では、slakeとして知られている。[6]
よく岩にまとわりついているシート状の葉状体は、手触りは滑らかで、繊細に形成されている。主要な品種が本種である。[7]アマノリ属は紅藻に分類され、褐色がかった色を呈するが、調理の際に、煮詰まると濃い緑のパルプ状になる。海藻の中では普通でないことだが、葉状体は細胞1つだけの厚さしかない。[8][9]高いヨウ素の含有は、この海藻にオリーブとカキに共通する特徴のある風味を与える。[10]
緑藻であるオオバアオサ Ulva lactucaも、sea lettuceとして知られており、時に青海苔として食べられることがあるが、アマノリ属よりも劣っていると見なされている。[11]
Laverの食品としての栽培は、とても古いものと考えられているが、最初の言及は、17世紀初期のキャムデン（英語版）の『ブリタニア』におけるものである。[12]岩から毟り取り、清水であらかじめ濯いでおく。収集したlaverは、砂を取り除くために繰り返し洗い、それが粘り気の強い緑の粥になるまで数時間茹でる。[13]その状態で、laverは一週間ほど保存できる。一般的に18世紀の間は、その粥は壺に詰められて、“壺入りlaver”として売られていた。
Laverの栽培は一般的にウェールズと結びついており、スコットランド西岸で同様の養殖方式が用いられているものの、今でもペンブルックシャーとカーマーゼンシャーの海岸から集められている[14]。
Laverは、ラムやマトンと共にサラダとして冷やして食べてもいい。簡単な調理としては、Laverを温めたり、バターとレモンやダイダイの果汁を加えたりするものがある。Laverは温めても、茹でたベーコンと共に供してもいい。laverbreadとして知られるウェールズ料理を作るために使うことがある。
Laverbread（ウェールズ語: bara lafwr （[bara lavur]） / bara lawr （[bara laur]））は、laverから作られる伝統的なウェールズの珍味である。laverbreadを作るためには、その海藻を数時間煮、それから細かく刻んだり裏ごししたりする。そうして出来上がったにかわ状のペーストが、そのまま売られたり、もしくはオートミールの中にくるんだりする。一般的には、揚げるのを優先してオートミールで覆われている。
Laverbreadは、伝統的にウェールズ式朝食の一部として炒めたベーコンとザルガイと共に食べられる。ラムやカニ、アンコウその他に添えるソースを作るためや、laverスープ（cawl lafwr （[kaul lavur]））[15]を作るために使われることもある。リチャード・バートンは、laverbreadを「ウェールズ人のキャビア」と評したと引き合いに出されてきた。[16]
Laverは、しばしばペンクラウズ村とウェールズ食で伝統的に使われるザルガイと結びつけられるし、laverbreadの形でウェールズ全域でいまだに広く食べられている。ウェールズに加え、laverbreadは、ブリストル海峡を越えて北デヴォンでも食べられており、特にリンマス、コム・マーティン、イルフラクームに跨るエクスムーア海岸周辺である。北デヴォンでは、一般的にオートミールとは一緒に料理されないし、それを単純に‘Laver’（レイヴァー）と呼ぶ。
Laverは栄養価が高く、それは蛋白質、鉄分、特にヨウ素の割合の高さによる。ビタミンB2、A、D、Cも高い水準で含んでいる。
Porphyra umbilicalisは、紅藻でウシケノリ科ポルフィラ属に分類される。海苔の1種。かつて日本産の藻類チシマクロノリにこの学名が使われていたが、別種であることが明らかとなっている。
英語で海苔を表わすLaverは、通常この種を主としており、イギリスはウェールズを中心に食用に供されるものである。アゾレス諸島やスペインのガリシア州でも食材として利用されている。
なお、イギリス出身のK. M. ドリューが1949年のネイチャー掲載の論文で本種の生活史を解明し、これが海苔の生活環の解明と養殖技術確立への契機になった。
