Borrelia burgdorferi – mikroaerofilna bakteria Gram-ujemna o kształcie krętka średnicy 0,3-0,5 µm i długości 20-30 µm powodująca w Ameryce Północnej najczęściej spośród krętków Borrelia chorobę zakaźną – boreliozę. W Europię chorobę najczęściej wywołują krętki: B. garinii oraz B. afzelii[1]. Wektorem transmisji choroby jest kleszcz z rodzaju Ixodes. Rezerwuarem są małe i średnie ssaki takie jak ryjówki, myszy, wiewiórki, zające, a także ptaki leśne, m.in. kosy i drozdy.
Bakteria ta została nazwana dla uczczenia amerykańskiego naukowca szwajcarskiego pochodzenia Willy'ego Burgdorfera, który odkrył ją w 1982 roku.
B. burgdorferi (szczep B31) jest trzecią bakterią, u której zsekwencjonowano genom; składa się on z 910725 par zasad i zawiera 853 geny[2]. Zakażenie B. burgdorferi zostało powiązane z występowaniem chłoniaków nieziarniczych[3].
Wyróżnia się 3 fazy zakażenia, które najłatwiej zaobserwować u ludzi:
Testy serologiczne na obecność Borrelia burgdorferi:
Wynik IgM IgG Wynik ujemny <0,8 <0,8 Wynik wątpliwy 0,8-1,1 0,8-1,1 Wynik dodatni >1,1 >1,1Borrelia burgdorferi – mikroaerofilna bakteria Gram-ujemna o kształcie krętka średnicy 0,3-0,5 µm i długości 20-30 µm powodująca w Ameryce Północnej najczęściej spośród krętków Borrelia chorobę zakaźną – boreliozę. W Europię chorobę najczęściej wywołują krętki: B. garinii oraz B. afzelii. Wektorem transmisji choroby jest kleszcz z rodzaju Ixodes. Rezerwuarem są małe i średnie ssaki takie jak ryjówki, myszy, wiewiórki, zające, a także ptaki leśne, m.in. kosy i drozdy.
Bakteria ta została nazwana dla uczczenia amerykańskiego naukowca szwajcarskiego pochodzenia Willy'ego Burgdorfera, który odkrył ją w 1982 roku.
B. burgdorferi (szczep B31) jest trzecią bakterią, u której zsekwencjonowano genom; składa się on z 910725 par zasad i zawiera 853 geny. Zakażenie B. burgdorferi zostało powiązane z występowaniem chłoniaków nieziarniczych.