dcsimg

Associations

provided by BioImages, the virtual fieldguide, UK
In Great Britain and/or Ireland:
Foodplant / mycorrhiza / ectomycorrhiza
fruitbody of Amanita ceciliae is ectomycorrhizal with live root of Quercus
Remarks: Other: uncertain
Other: major host/prey

Foodplant / mycorrhiza / ectomycorrhiza
fruitbody of Amanita ceciliae is ectomycorrhizal with live root of Fagus
Remarks: Other: uncertain
Other: major host/prey

Foodplant / mycorrhiza / ectomycorrhiza
fruitbody of Amanita ceciliae is ectomycorrhizal with live root of Abies
Remarks: Other: uncertain
Other: minor host/prey

Foodplant / mycorrhiza / ectomycorrhiza
fruitbody of Amanita ceciliae is ectomycorrhizal with live root of Cedrus
Remarks: Other: uncertain
Other: minor host/prey

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
BioImages
project
BioImages

Amanita ceciliae ( Asturian )

provided by wikipedia AST
Amanita ceciliae
Carauterístiques micolóxiques
Symbol question.svg
Convex cap icon.svg
Flat cap icon.svg

El sombreru ye convexu

o esplanáu
Free gills icon2.png
Les llámines son llibres
Volva stipe icon.png
El pie tien volva
White spore print icon.png
Espores de color blancu
Mycorrhizal ecology icon.png
Diamond-caution.png
Comestibilidá: peligru[editar datos en Wikidata]

Amanita Ceciliae ye un fungu que pertenez al xéneru de cogordes Amanita nel orde Agaricales. El so cuerpu de fructificación tien un pileu ("sombreru") que mide hasta 12 cm de diámetru, con un formatu que varia de convexu a planu. Ye abuxáu a negru amarronáu, escuru nel centru y maciu escontra los sos cantos acanalaos. Cuando ta húmeda, ye llisa y pegañosa, la superficie del pileu presenta plaques ensin xuntar, fácilmente removibles, y el color gris carbón. El tueru ye blancu, con "pelos" llisos y algama hasta 18 cm y 4 cm d'espesura, estrechándose escontra la parte cimera. Nel so parte inferior hai restos de volva en forma de "petrines" d'un delicáu texíu.

L'fungu foi descritu per primer vegada en 1854 pol británicu Miles Berkeley y Christopher Broome. Nesi momentu, foi nomáu Agaricus ceciliae, un homenaxe a Cecilia Berkeley, esposa de Miles. En 1984, el micólogu holandés Cornelis Bas tresfirió la especie al xéneru Amanita, formáu'l nome aceptáu al sieglu XXI. A pesar de ser consideráu un fungu comestible, y el so sabor ye referíu como duce, munches publicaciones d'especialistes encamienten evitar comelo.

Na naturaleza, les cogordes pueden ser atopaes creciendo soles, esvalixaos o en grupos, mientres el branu y la seronda. La especie tien preferencia pelos suelos caliares. Ye un fungu micorrízico y desenvuélvese nos montes de caducifolies, pero tamién puede asoceder asociada coles coníferes. N'Europa, la so distribución ye bien amplia, a pesar de qu'escasamente s'atopa. En América del Norte, vive principalmente en zones al este del ríu Mississippi y la so área de distribución estender a Texas y Méxicu. Amás de la so área nativa nel continente americanu, A. ceciliae tamién s'atopa n'Asia.

Taxonomía

La especie Amanita ceciliae foi descrita científicamente per primer vegada por Miles Joseph Berkeley, un clérigu y botánicu inglés, y Christopher Edmund Broome, un micólogu británicu, en 1854. Nesi momentu, foi nomáu Agaricus ceciliae.[2][3] El nome Amanita inaurata, dáu en 1833 pol micólogu suizu Louis Secretan, tamién foi utilizáu pa esta especie; pero, en 1978, el términu foi declaráu nomenclaturalmente incorrectu d'alcuerdu a reglar del Códigu Internacional de Nomenclatura Botánica.[4] Amás de Amanita inaurata, tamién son consideraos sinónimu Agaricus ceciliae, Amanitopsis inaurata y Amanitopsis ceciliae, esti postreru suxuríu por Wasser en 1992. El nome actual, Amanita ceciliae, foi dáu en 1984 por Cornelis Bas, un micólogu holandés.[1][5]

L'fungu foi clasificáu na seición Vaginatae, dientro del xéneru Amanita. Esta seición axunta cogordes con carauterístiques especiales, tales como l'ausencia d'un aniellu, y bien poques fíbulas nes bases de basidios.

N'idioma inglés, la especie ye denomada popularmente snakeskin grisette ("piel de culiebra").[6] Otru nome común ye strangulated amanita ("amanita esgañada", en traducción llibre), refiriéndose a la volva firmemente apertada.[7] L'fungu ye conocíu inda como Cecilia's ringless amanita "amanita de Cecilia ensin aniellu", una referencia a Cecilia Berkeley, muyer de Berkeley Miles.[7][8] Este decidió rindir homenaxe a la so esposa "por rexistrar los servicios emprestaos a la Micoloxía al traviés de les sos diverses ilustraciones escelentes y d'otres maneres".[9][nota 1]

Descripción

 src=
Una colección de Amanita ceciliae amosando la so coloración típica, topándose nos montes de Piacenza

El pileu (el "sombreru" de la cogorda) mide de 5 a 12 cm de diámetru, con un formatu que varia de convexu a planu. Ye respingado, tien un umbo baxu y un marxe de colores vivos. El so color ye gris a negru amarronáu, más escuru nel centru y más pálidu escontra'l marxe, que ye bastante estriáu. Xeneralmente llisa, de la superficie del pileu ye un pocu pegañosa cuando ta húmeda. Amás d'eso, caracterizar por tener reminiscentes de la volva en forma de plaques pocu xuntaes, llanudes y de color gris escuru, esvalixaes por ella. Estes pequeñes plaques pueden esaniciase fácilmente. El color del sombreru puede variar, y les cogordes de colores más pálidos son conocíos, por casu, como los tipos A. ceciliae f. escolora y A. ceciliae var. pallida. A. ceciliae var. royeri, atopada en Francia y descrita per primer vegada pol micólogu L. Maire, ye una variedá que tien el sombreru negru-grisáceso.[10][11]

Les llámines son blanques, apiladas y llibres d'adhesión al tueru. Elles pueden ser grueses, y son munches vegaes encruciaes.[12] La estipe ("el tueru") mide de 7-18 cm de llargu, y de 2 a 4 cm d'espesura, afilar escontra la parte cimera.[13] Ta llixeramente rellena (enllena con un texíu rizao) y col pasu del tiempu queda buecu. Ye de color blancu, con "pelos" blancos llisos, munches vegaes con un patrón de zigzag. El tueru nun tener aniellu y tien restos volva en forma de "petrines" de texíu blando, felpudu, y marrón o de color carbón de lleña, redolada a la base y dela parte inferior del tueru. La volva ye blanca a gris, argayadiza y delicada.[14] La carne ye blanca y nun camuda de color cuando se corta la cogorda. Anque'l cuerpu de fructificación nun tenga nengún golor carauterístico, tien un sabor duce.[15]

La impresión d'espores, téunica utilizada na identificación de fungos, A. ceciliae, como la mayoría d'otros Amanita, ye blancu. Les espores son esfériques y nun son amiloides. Miden 10,02 a 11,07 micrómetros (µm).[16] Delles grandes espores atópense comúnmente nun puñáu de tela de les laminuques. Les fíbules nun s'atopen nes bases de basidios.[17]

Especies similares

Amanita sinicoflava (qu'asocede en América del Norte) ye una especie bastante similar, pero tien una volva en forma de sacu, a diferencia de A. ceciliae.[7] A. antillana, como'l so nome indicar, de les Antilles, ye práuticamente igual, pero tien espores elipsoidales en llugar d'esfériques.[18] Munches vegaes, A. ceciliae ye confundíu con A. borealisorora, que tien una amplia distribución n'América del Norte. A. borealisorora ye un nome provisorio, y la especie entá nun foi publicada válidamente. Les espores d'A. ceciliae tienen gran semeyanza con A. cinctipes (atopada principalmente en Singapur), anque'l primeru forme espores más grandes. La decoloración na volva de A. colombiana (de Colombia, como'l so nome indicar) amuesa probablemente una rellación ente la cogorda y A. ceciliae.[19]

A. sorocula ye otra "doble". Esta especie mesoamericana y colombiana munches vegaes confundir con A. ceciliae, una y bones dambes cogordes tienen una volva con una estructura fráxil y llámines abuxaes.[20] La diferencia notable ye'l color mariellu fuerte del sombreru en cogordes A. ceciliae inmadures. A. sorocula inda nun foi válidamente publicáu, y, al sieglu XXI, ye un nome recién aceptáu.[21][22] La especie china A. liquii ye similar, pero'l sombreru de color mariellu-marrón, colloráu-marrón o verde-marrón de A. ceciliae son bien distintos de los sombreros marrón escuru de A. liquii. Amás, los restos de la volva de A. ceciliae converxen na base pa formar una zona en forma d'aniellu, al contrariu de A. liquii. Finalmente, los pigmentos celulares na banda manera en redol a les llámines y los remanescentes volvales son muncho más escuros en comparanza colos de A. ceciliae.[23][24]

Comestibilidad

 src=
Una cogorda nueva nel sur de los Apalaches.

Amanita ceciliae ye considerada una cogorda comestible y ye utilizada como alimentu, anque munchos guíes de campu encamienten evitar comelo.[8][16][25][26] Realizóse un estudiu de 16 fungos comestibles, pa determinar les sos composiciones químiques y actividaes antiosidantes. Ente estes especies, A. ceciliae y Pleurotus ostreatus fueron los dos cogordes que presentaron actividaes d'eliminación de los radicales más potentes.[27]

Ecoloxía, hábitat y distribución

Como la mayoría de les especies del xéneru Amanita, A. ceciliae ye una especie micorrizica, formando polo tanto una asociación simbiótica mutuamente beneficiosa con delles especies de plantes.[28] La ectomicorrízicas garanticen a la cogorda compuestos orgánicos importantes pa la so supervivencia procedentes de la fotosíntesis del vexetal; de la mesma, la planta beneficiar con un aumentu de l'absorción d'agua y nutrientes por cuenta de les hifes del fungu. La esistencia d'esta rellación ye un requisitu fundamental pa la supervivencia y crecedera fayadiza de ciertes especies d'árboles, como dellos tipos de coníferes.[29]

Los cuerpos de fructificación de A. ceciliae crecen solos, esvalixaos o en grupos, mientres el branu y la seronda. Los sos hábitats inclúin el monte caducifoliu templáu y los montes de coníferes. La especie tien preferencia por suelos neutros y caliares. De cutiu, el fungu crez en montes de caducifolios colos carpinos (Carpinus), carbayos (Quercus), falias (Fagus) y abeduriu (Betula), pero tamién puede asoceder, anque raramente, con coníferes: pinos (Pinus), abetos (Abies), píceas (Picea) y cedros (Cedrus).[11]

N'Europa, esta distribución d'esa especie fúngica ye bastante amplia, anque raramente seya atopada. N'América del Norte, ye atopada principalmente nes árees al este del ríu Mississippi, pero seta asemeyaos tamién asoceden nel suroeste y el noroeste del Pacíficu, y Texas (con una aparente asociación con pequeñ).[30] La so área de distribución estiéndese tamién al sur de Méxicu.[31] Na so área de distribución natural nel continente americanu, A. cecilia tamién foi atopada n'Asia. Estes rexones inclúin a Xapón,[32] Azad Caxmir ya Irán.[33][34] Hai especulaciones que les colecciones estauxunidenses podríen ser d'una especie entá non descrita, distinta de la A. ceciliae europea.[14]

Notes

  1. Traducción llibre de: "to record the services which have been rendered to Mycology by many excellent illustrations and in other ways."

Referencies

  1. 1,0 1,1 «Synonymy: Amanita ceciliae». Species Fungorum. CAB International. Consultáu'l 1 de payares de 2011.
  2. Jenkins, David T. (1986). Amanita of North America. Eureka: Mad River Press, 74–5. ISBN 0-916422-55-0.
  3. Tulloss, R. Y. «Section Vaginatae». Amanitaceae.org. Consultáu'l 17 d'ochobre de 2012.
  4. Miller, Orson K.; Laursen, Gary A.; Farr, David F.. «Notes on Agaricales from Arctic Tundra in Alaska» (n'inglés). Mycologia 74 (4). doi:10.2307/3792745. http://www.cybertruffle.org.uk/cyberliber/59350/0074/004/0576.htm.
  5. « Amanita ceciliae f. royeri». MycoBankInternational Mycological Association. Consultáu'l 21 d'ochobre de 2012.
  6. «Common names for Snakeskin Grisette (Amanita ceciliae)». Encyclopedia of Life. Consultáu'l 17 d'ochobre de 2012.
  7. 7,0 7,1 7,2 Roody, William C. (2003). Mushrooms of West Virginia and the Central Appalachians. Lexington: University Press of Kentucky. ISBN 0-8131-9039-8.
  8. 8,0 8,1 Metzler, Susan; Metzler, Van; Miller Orson K. Jr. (1992). Texas Mushrooms: A Field Guide, 1ª, Austin: University of Texas Press, 70. ISBN 0-292-75125-7.
  9. Berkeley, M. J.; Broome, C. Y.. «XXXV.—Notices of British fungi». Journal of Natural History Series 2 13 (77). doi:10.1080/03745485709496362.
  10. « Amanita ceciliae f. royeri». International Mycological Association. MycoBank. Consultáu'l 21 d'ochobre de 2012.
  11. 11,0 11,1 Fraiture, A. (1993). -yos Amanitopsis d'Europe (en francés). Jardin Botanique Nationale de Belgique, 41–4. ISBN 90-72619-09-9.
  12. Berkeley, M. J.; Broome, C. Y.. «XXXV.—Notices of British fungi». Journal of Natural History Series 2 13 (77). doi:10.1080/03745485709496362.
  13. Snowarski, Marek. «Amanita ceciliae» (polacu). Fungi of Poland. Consultáu'l 21 d'ochobre de 2012.
  14. 14,0 14,1 Kuo, Michael (Marzu de 2006). «Amanita ceciliae». MushroomExpert.Com Web site. Consultáu'l 1 d'ochobre de 2011.
  15. Pala, Shauket Ahmed; Wani, Abdul Hamid; Mir, Riyaz Ahmad. «Diversity of macrofungal genus Russula and Amanita in Hirpora Wildlife Sanctuary, Southern Kashmir Himalayas». Biodiversitas 13 (2). ISSN 2085-4722.
  16. 16,0 16,1 Phillips, Roger. «Amanita ceciliae». Rogers Plants Ltd. Consultáu'l 1 d'ochobre de 2011.
  17. Tulloss, Rod Y. «Amanita ceciliae (Berk. & Broome) Bas». Amanitaceae.org. Consultáu'l 3 d'ochobre de 2012.
  18. Tulloss, R. Y.. «Amanita antillana». Amanitaceae.org. Consultáu'l 21 d'ochobre de 2012.
  19. Tulloss, R. Y.. «Amanita colombiana». Amanitaceae.org. Consultáu'l 21 d'ochobre de 2012.
  20. Tulloss, R. Y.; Ovrebo, C. L.; Halling, R. Y. (1992). Studies on Amanita (Amanitaceae) from Andean Colombia 66. Nuevu York: New York Botanical Garden, 19. ISBN 978-0-89327-371-2.
  21. Tulloss, Rod Y. «Amanita ceciliae (Berk. & Broome) Bas». Amanitaceae.org. Consultáu'l 3 d'ochobre de 2012.
  22. Tulloss, R. Y.. «Amanita sorocula». Amanitaceae.org. Consultáu'l 21 d'ochobre de 2012.
  23. Yang, Z. L.; Weiß, M.; Oberwinkler, F.. «New species of Amanita from the eastern Himalaya and adjacent regions». Mycologia 96 (3). ISSN 0027-5514. PMID 21148883. http://www.cybertruffle.org.uk/cyberliber/59350/0096/003/0636.htm.
  24. Tulloss, R. Y.. «Amanita liquii». Amanitaceae.org. Consultáu'l 23 d'ochobre de 2012.
  25. Kibby, Geoffrey (1992). Mushrooms and Other Fungi. Nuevu York: Smithmark Publications, 87. ISBN 978-0-8317-6970-3. «Edible but best avoided.»
  26. Weber, Nancy S.; Smith, Alexander H.; Guravich, Dan (1985). A Field Guide To Southern Mushrooms. Ann Arbor: University of Michigan Press, 147. ISBN 978-0-317-13507-7. «Reported to be edible, but not recommended.»
  27. Akata, Ilgaz; Ergonul, Bulent; Kalyoncu, Fatih. «Chemical compositions and antioxidant activities of 16 wild edible mushroom species grown in Anatolia». International Journal of Pharmacology 8 (2). doi:10.3923/ijp.2012.134.138. ISSN 18117775. http://scialert.net/fulltext/?doi=ijp.2012.134.138.
  28. Kuo M. (Xunu de 2013). «The Genus Amanita» (inglés). MushroomExpert.Com. Consultáu'l 21 de febreru de 2014.
  29. Giachina AJ, Oliviera VL, Castellanu MA, Trappe JM.. «Ectomycorrhizal fungi in Eucalyptus and Pinus plantations in southern Brazil». Mycologia 92 (6). doi:10.2307/3761484.
  30. McKnight, Kent H.; McKnight, Vera B. (1998). «Gilled fungi (Agarics)», A Field Guide to Mushrooms, North America. Boston: Houghton Mifflin, 226. ISBN 0-395-91090-0.
  31. Villanueva-Jimenez, Emmanuel; Villegas-Rios, Margarita; Cifuentes-Blanco, Joaquin; Lleón–Avendaño, Hugo (2006). «Diversidad del xéneru Amanita en dos árees con distinta condición silvícola en Ixtlán de Juárez, Oaxaca, Méxicu». Revista Mexicana de Biodiversidad 77 (1). ISSN 1870-3453.
  32. Neda, Hitoshi; Sato, Hiroki. «List of agaricoid fungi reported from subtropical area of Japan». Nippon Kingakukai Kaiho 49 (1). ISSN 0029-0289.
  33. Gardezi, S. R. A; Ayub, N., Khan, S. M.. «Mushrooms of Kashmir III». Pakistan Journal of Phytopathology 14 (1). ISSN 1019-763X.
  34. Bahram, M; Asef, M. R., Zarre, Sh., Abbasi, M., Reidl, S.. «Addition to the knowledge of Amanita (Agaricales, Pluteaceae) from Iran». Rostaniha 7 (2). ISSN 1608-4306.

Enllaces esternos


license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Amanita ceciliae: Brief Summary ( Asturian )

provided by wikipedia AST

Amanita Ceciliae ye un fungu que pertenez al xéneru de cogordes Amanita nel orde Agaricales. El so cuerpu de fructificación tien un pileu ("sombreru") que mide hasta 12 cm de diámetru, con un formatu que varia de convexu a planu. Ye abuxáu a negru amarronáu, escuru nel centru y maciu escontra los sos cantos acanalaos. Cuando ta húmeda, ye llisa y pegañosa, la superficie del pileu presenta plaques ensin xuntar, fácilmente removibles, y el color gris carbón. El tueru ye blancu, con "pelos" llisos y algama hasta 18 cm y 4 cm d'espesura, estrechándose escontra la parte cimera. Nel so parte inferior hai restos de volva en forma de "petrines" d'un delicáu texíu.

L'fungu foi descritu per primer vegada en 1854 pol británicu Miles Berkeley y Christopher Broome. Nesi momentu, foi nomáu Agaricus ceciliae, un homenaxe a Cecilia Berkeley, esposa de Miles. En 1984, el micólogu holandés Cornelis Bas tresfirió la especie al xéneru Amanita, formáu'l nome aceptáu al sieglu XXI. A pesar de ser consideráu un fungu comestible, y el so sabor ye referíu como duce, munches publicaciones d'especialistes encamienten evitar comelo.

Na naturaleza, les cogordes pueden ser atopaes creciendo soles, esvalixaos o en grupos, mientres el branu y la seronda. La especie tien preferencia pelos suelos caliares. Ye un fungu micorrízico y desenvuélvese nos montes de caducifolies, pero tamién puede asoceder asociada coles coníferes. N'Europa, la so distribución ye bien amplia, a pesar de qu'escasamente s'atopa. En América del Norte, vive principalmente en zones al este del ríu Mississippi y la so área de distribución estender a Texas y Méxicu. Amás de la so área nativa nel continente americanu, A. ceciliae tamién s'atopa n'Asia.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Riesen-Scheidenstreifling ( German )

provided by wikipedia DE

Der Riesen- oder Doppeltbescheidete Scheidenstreifling (Amanita ceciliae) ist ein Ständerpilz aus der Familie der Wulstlingsverwandten (Amanitaceae). Er ist gekennzeichnet durch große Fruchtkörper mit braunem Hut, ringlosem Stiel und grauer Gesamthülle. Die Art gilt als selten und kommt in europäischen sowie nordamerikanischen Wäldern vor.

Merkmale

 src=
Eine Sammlung von Riesen-Scheidenstreiflingen mit typischer Zeichnung aus den Bergen von Piacenza

Makroskopische Merkmale

Der Hut wird 7–15, selten bis 25 cm im Durchmesser, die Form ist zunächst eiförmig und breitet sich zu einer flachgewölbten oder abgeflachten Form aus. Er hat einen aufgeschlagenen, stark gerieften Hutrand und einen leichten Buckel. Die Oberfläche ist in der Mitte dunkler und zum Rand hin heller in Graubraun bis Braunschwarz gefärbt, glatt und feucht etwas klebrig. Charakteristisch sind darauf verteilte lose, flauschige, kohlegraue Flecken von Volva-Resten. Die Flecken sind leicht ablösbar.[1] Die Hutfarbe ist oft veränderlich und es sind blasse Formen bekannt: Amanita inaurata f. decolora Parrot und Amanita ceciliae var. pallida Ricek. Amanita inaurata var. royeri Maire ist eine aschschwarzhütige Varietät.[2] Reaktionstests auf der Hutoberfläche mit Kalilauge fallen negativ aus.[3] Das dünne, zarte und brüchige Hutfleisch schmeckt mild und riecht schwach, aber nicht besonders. Es ist weißlich und bleibt im Anschnitt unverfärbt. Die breiten und bauchigen Lamellen stehen frei, gedrängt und sind weiß gefärbt. Die Lamellenschneiden sind flockig besetzt. Der zylindrische und an der Spitze verjüngte Stiel ist 7–20 cm lang und bis zu 3 cm stark. Er ist innen locker ausgestopft und später hohl. Die Oberfläche ist schmutzig weiß bis blass bräunlich und etwas dunkler, bänderartig und feinflockig genattert. Der ringlose Stiel ist um die Basis und das untere Stielteil mit zerbrechlichen, wattigen und bräunlichen oder holzkohlefarbenen Volva-Resten schräg gegürtelt. Die Scheide ist weißlich bis gräulich, puderig und brüchig.[3]

Mikroskopische Merkmale

Die Sporen sind weiß, sphärisch und nicht amyloid. Sie messen 10,2–14 Mikrometer.[4] Gewöhnlich finden sich ein paar „Riesen“-Sporen in einem Wall von Lamellengewebe. Es finden sich keine Schnallen an den Ansätzen der Basidien.[5]

Artabgrenzung

Gefährlich wären Verwechslungen mit anderen giftigen Wulstlingen, zu denen die giftigsten europäischen Pilze zählen. Allerdings ist der Riesen-Scheidenstreifling durch die großen Abmessungen und die Gestalt der Fruchtkörper, die 2–3 Ringzonen an der Stielbasis und das Fehlen eines Stielrings gut gekennzeichnet. Ansonsten kämen noch Verwechslungen mit anderen Scheidenstreiflingen infrage. Die potenziellen Doppelgänger entwickeln aber allesamt kleinwüchsigere Fruchtkörper. Ebenfalls auf kalkhaltigen Böden wächst der sehr ähnliche Hellflockige Scheidenstreifling (Amanita beckeri), dessen zunächst weiße Volva sich später etwas bräunlich verfärbt. Der Grauhäutige Scheidenstreifling (Amanita submembranacea) besiedelt saure Böden in Bergnadelwäldern.[6][7][8][9]

Verbreitung, Ökologie und Phänologie

In Europa ist Amanita ceciliae von Osten bis Westen und Norden bis Süden weit verbreitet, aber selten anzutreffen.[10] Er bewohnt oft Laubwälder mit Hainbuchen (Carpinus), Eichen (Quercus), Buchen (Fagus) und Birken (Betula), aber er kann selten auch mit Nadelbäumen vorkommen: Kiefern (Pinus), Tannen (Abies), Fichten (Picea) und Zedern (Cedrus). Er bevorzugt neutrale bis kalkhaltige oder auch lehmige Böden.[2] Er fruchtet von (Juni) Juli bis September (Oktober).

In Nordamerika findet er sich hauptsächlich in Gebieten östlich des Mississippi River, ähnliche Pilze kommen jedoch auch im Pazifischen Nordwesten, dem Südwesten und in Texas vor. Sie leben bevorzugt in Mykorrhiza-Gemeinschaft mit sowohl Laub- als auch Nadelbäumen. Sie wachsen alleine, verteilt oder gesellig während Sommer oder Herbst. Seine Verbreitung ist hauptsächlich im Osten, wobei es auch Berichte aus dem Pazifischen Nordwesten gibt, dem Südwesten und in Texas (anscheinend in Beziehung mit Pekannuss-Bäumen).

Es gibt Spekulationen, dass nordamerikanische Exemplare möglicherweise von einer anderen, noch unbeschriebenen Spezies sein könnten, als der europäischen Art Amanita ceciliae.[3]

Gefährdung

Der Riesenstreifling (Amanita ceciliae) steht in gesamt Deutschland auf der Roten Liste der gefährdeten Arten und ist mit Rl3(gefährdet) angegeben.

Systematik und Taxonomie

Er wird der Sektion Vaginatae der Gattung der Wulstlinge (Amanita) zugeordnet. Die Erstbeschreibung stammt aus dem 1833 veröffentlichten Werk „Mycographie suisse“ von Louis Secretan, welcher ihn dort als „Amanita inaurata“ beziehungsweise als „Amanite brun doré“ bezeichnete,[11] und wurde 1874 von Claude-Casimir Gillet in „Les Hyménomycètes“ validiert.

Bedeutung

Speisewert

Er ist roh etwas giftig, jedoch nach gründlichem Erhitzen essbar und wird als Speisepilz genutzt.[6][8][9] Er genießt kein besonderes Ansehen für seinen Speisewert.[7]

Inhaltsstoffe

Die Fruchtkörper bestehen im Wesentlichen zu über 40 Prozent aus Kohlenhydraten, gut 30 Prozent Proteinen, knapp 10 Prozent Feuchtigkeit, gut 10 Prozent Asche und knapp 6 Prozent Fettgehalt. Sie weisen einen relativ sehr hohen Anteil an Radikalfänger-Stoffen auf.[12]

Quellen

Einzelnachweise

  1. Snakeskin grisette. Wild About Britain. Archiviert vom Original am 28. September 2011.  src= Info: Der Archivlink wurde automatisch eingesetzt und noch nicht geprüft. Bitte prüfe Original- und Archivlink gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.@1@2Vorlage:Webachiv/IABot/www.wildaboutbritain.co.uk Abgerufen am 1. Oktober 2011.
  2. a b Fraiture A.: Les Amanitopsis d'Europe. Jardin Botanique Nationale de Belgique, 1993, ISBN 90-72619-09-9, ISSN 0775-9592, S. 41–4 (französisch).
  3. a b c Amanita ceciliae. Abgerufen auf MushroomExpert.Com Web site.. Kuo, M. (2006, March). Abgerufen am 1. Oktober 2011.
  4. Amanita ceciliae at Rogers Mushrooms.. Rogers Plants Ltd. Archiviert vom Original am 7. November 2011.  src= Info: Der Archivlink wurde automatisch eingesetzt und noch nicht geprüft. Bitte prüfe Original- und Archivlink gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.@1@2Vorlage:Webachiv/IABot/www.rogersmushrooms.com Abgerufen am 1. Oktober 2011.
  5. Amanita ceciliae (Berk. & Broome) Bas. R. E. Tulloss. Abgerufen am 1. Oktober 2011.
  6. a b Hans E. Laux: Der große Kosmos-Pilzführer. Alle Speisepilze mit ihren giftigen Doppelgängern. Franckh-Kosmos, Stuttgart 2001, ISBN 3-440-08457-4, S. 250.
  7. a b Hans E. Laux: Essbare Pilze und ihre giftigen Doppelgänger. Pilze sammeln – aber richtig. Kosmos Verlag, Stuttgart 2005, ISBN 3-440-10240-8, S. 97.
  8. a b Markus Flück: Welcher Pilz ist das? 3. Auflage. Franckh-Kosmos Verlag, Stuttgart 2009, ISBN 978-3-440-11561-9, S. 226.
  9. a b Ewald Gerhardt: Pilze. 6. Auflage. BLV Verlagsgesellschaft mbH, München 2003, ISBN 3-405-16618-7, S. 120.
  10. Régis Courtecuisse and Bernard Duhem: Mushrooms & Toadstools of Britain and Europe. Harper Collins, 1995, ISBN 0-00-220025-2, S. 272–73 (englisch).
  11. Louis Secretan: Mycographie suisse. Description des champignons qui croissent en Suisse, particulièrement dans le canton de Vaud, aux environs de Lausanne. Band 1. P. A. Bonnant, Genève, Rue Verdaine 277 1833, S. 36–37 (französisch, archive.org [abgerufen am 5. April 2012]).
  12. Ilgaz Akata, Bülent Ergönül, Fatih Kalyoncu: Chemical Compositions and Antioxidant Activities of 16 Wild Edible Mushroom Species Grown in Anatolia. In: Asian Network for Scientific Information (Hrsg.): International Journal of Pharmacology. Band 8, Nr. 2, 2012, ISSN 1811-7775, S. 134–138, doi:10.3923/ijp.2012.134.138 (englisch, doaj.org [abgerufen am 6. April 2012]). Chemical Compositions and Antioxidant Activities of 16 Wild Edible Mushroom Species Grown in Anatolia (Memento des Originals vom 17. Dezember 2009 im Internet Archive)  src= Info: Der Archivlink wurde automatisch eingesetzt und noch nicht geprüft. Bitte prüfe Original- und Archivlink gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.@1@2Vorlage:Webachiv/IABot/www.doaj.org

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
 src=
Bitte die Hinweise zum Pilzesammeln beachten!
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Riesen-Scheidenstreifling: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE

Der Riesen- oder Doppeltbescheidete Scheidenstreifling (Amanita ceciliae) ist ein Ständerpilz aus der Familie der Wulstlingsverwandten (Amanitaceae). Er ist gekennzeichnet durch große Fruchtkörper mit braunem Hut, ringlosem Stiel und grauer Gesamthülle. Die Art gilt als selten und kommt in europäischen sowie nordamerikanischen Wäldern vor.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Amanita ceciliae

provided by wikipedia EN

Amanita ceciliae, commonly called snakeskin grisette, strangulated amanita, and the Cecilia's ringless amanita,[2] is a basidiomycete fungus in the genus Amanita. First described in 1854 by Miles Joseph Berkeley and Christopher Edmund Broome, it was given its current name by Cornelis Bas in 1984. It is characterized by bearing a large fruit body with a brown cap 5–12 cm (2.0–4.7 in) across. The cap has charcoal-grey patches, which are easily removable. The stipe is 7–18 cm (2.8–7.1 in) long, white in colour, and there is no ring on it. It is slightly tapered to the top, and has irregular cottony bands girdling the base. The universal veil is grey. Spores are white, spherical in shape, non-amyloid, and measure 10.2–11.7 micrometres. The mushrooms are considered edible, but field guides typically advise caution in selecting them for consumption, due to risks of confusion with similar toxic species. A. ceciliae is found in woods throughout Europe and North America, where it fruits during summer and autumn.

Taxonomy and etymology

Amanita ceciliae was first described by Miles Joseph Berkeley, an English cryptogamist and clergyman, and Christopher Edmund Broome, a British mycologist, in 1854. It is placed in the genus Amanita and section Vaginatae.[3][4] Section Vaginatae consists of mushrooms with special characteristics – such as the absence of a ring, and very few clamp connections at the bases of the basidia.[4]

The name Amanita inaurata, given by Swiss mycologist Louis Secretan in 1833, has also been used for this species. In 1978, the name was declared nomenclaturally incorrect according to the rules of International Code of Botanical Nomenclature.[5] Other synonyms are Agaricus ceciliae, Amanitopsis inaurata and Amanitopsis ceciliae.[1] The present name, Amanita ceciliae, was given by Cornelis Bas, a Dutch mycologist, in 1984.[3][6]

The species is commonly called "snakeskin grisette".[7] Another common name is "strangulated amanita", referring to the tightly clasping volva.[8] It is also called Cecilia's ringless amanita after Cecilia Berkeley, the wife of M. J. Berkeley.[8][9] The name was meant "to record the services which have been rendered to Mycology by many excellent illustrations and in other ways".[10]

Description

A collection of Amanita ceciliae showing typical colouration, from mountains in Piacenza.

Amanita ceciliae is characterized by bearing a large fruit body with a brown cap 5–12 cm (2.0–4.7 in) across. The cap has charcoal-grey patches, which are easily removable. The stipe is 7–18 cm (2.8–7.1 in) long, white in colour, and there is no ring on it. It is slightly tapered to the top, and has irregular cottony bands girdling the base.

The universal veil is grey. Spores are white, spherical in shape, non-amyloid, and measure 10.2–11.7 micrometres.

The cap is 5–12 cm (2.0–4.7 in) across, shape ranging from convex to flat. It is upturned, and has a deep-coloured margin. There is a low umbo. It is grey to a brownish black in colour, darkest in the center and paler towards the margin. Generally smooth, the cap surface is slightly sticky when moist. The cap surface is characterized by having loose, fleecy, charcoal-grey patches of volval remnants scattered across it. The patches are easily removed. The margin is strongly striated. The cap colour may vary, and pale forms are known to exist, for example, as in the types A. c. f. decolora and A. c. var. pallida. A. c. var. royeri, first described by mycologist L. Maire in 2008 and occurring in France, is a cinder black-capped variation.[11][12]

Gills are free and closely spaced, and white in colour. They can be thick, and are often forked.[13] The stem is 7–18 cm (2.8–7.1 in) long, and 120–200 mm (4.7–7.9 in) x 20–40 mm (0.79–1.57 in) thick.[14] It is lightly stuffed (filled with a cottony tissue) and then hollow, and there is a slight tapering to the top. It is white in colour, with flat grey hairs, often in a zig-zag pattern. It does not bear a ring and has fragile, cottony, brownish or charcoal-coloured oblique girdles of volval remnants around the stem base and lower stem. The volva is white to grey, powdery and delicate.[15] The flesh is white and does not change colour when cut. Although it lacks any distinctive odor, it tastes sweet.[16]

Spores are white in colour, spherical and are not amyloid. They measure 10.2–11.7 µm.[17] A few large-sized spores are commonly found in a mount of gill tissue. Clamps are not found at bases of basidia.[18]

Look-alikes

Amanita sinicoflava (occurring in North America) looks quite similar, but it has a sack-like volva, unlike A. ceciliae.[8] A. antillana, of the Antilles islands, is somewhat the same, but it has ellipsoid spores unlike the spherical ones of A. ceciliae.[19] A. ceciliae is often used as a misnomer for A. borealisorora, which largely occurs in North America. A. borealisorora is a provisional name, and the species has not yet been validly published.[20] The spores of A. ceciliae highly resemble those of A. cinctipes (mainly found in Singapore), though the former has larger spores.[21] The discolouration in the volva of A. colombiana (from Colombia, as its name states) probably shows a relationship between the mushroom and A. ceciliae.[22] A. sorocula is another lookalike. This Colombian and Mesoamerican species is often mistaken for A. ceciliae, as both mushrooms have a volva with a weak structure and greying gills.[23] The notable difference is the strong yellow colour of the cap in immature A. ceciliae mushrooms. A. sorocula is not yet validly published, and currently is a newly accepted name.[18][24] The Chinese species A. liquii is similar but the yellow-brown, red-brown or green-brown coloured cap of A. ceciliae are much different from the brown-black cap of A. liquii. Also, the volval remnants of A. ceciliae converge at the base to form a ring-like zone, unlike A. liquii. Apart from this, the cellular pigments in the sterile strip around the gills and volval remnants are much darker in colour compared to A. ceciliae.[25][26]

Edibility

An immature specimen from the southern Appalachian mountains

Amanita ceciliae is considered an edible mushroom and used as food,[27] although many field guides recommend to avoid eating it.[9][17][28][29] Others recommend it as a good edible species.[30] A study of 16 edible mushrooms was done to learn about their chemical compositions and antioxidant activities. Among these species, A. ceciliae and Pleurotus ostreatus were the two mushrooms that showed most powerful radical scavenging activities.

Ecology and habitat

Europe

In Europe, Amanita ceciliae is widespread everywhere, though infrequently encountered.[31] It often inhabits deciduous forests with hornbeam (Carpinus), oak (Quercus), beech (Fagus) and birch (Betula), but it can also rarely occur with conifers: pine (Pinus), fir (Abies), spruce (Picea) and cedar (Cedrus). It has a preference for neutral to calcareous soils.[12]

North America

In North America, it is found mainly in areas east of the Mississippi River, but similar mushrooms also occur in the Pacific Northwest, the Southwest, and Texas. Its range also stretches south into Mexico.[32] They are ecologically mycorrhizal, and habitats include hardwood forests and coniferous forests. The mushroom grows alone, scattered, or in groups during summer and autumn. It is primarily eastern in distribution but also reported in the Pacific Northwest, the Southwest, and Texas (with an apparent association with pecan trees).[33]

Introduced species

Apart from its native area, A. ceciliae has also been reported from Asia. These regions include Japan,[34] Azad Kashmir[35] and Iran.[36] There is speculation that North American collections could possibly be an undescribed species differing from the European A. ceciliae.[15]

See also

References

  1. ^ a b "Synonymy: Amanita ceciliae". Species Fungorum. CAB International. Retrieved 2011-10-01.
  2. ^ "Standardized Common Names for Wild Species in Canada". National General Status Working Group. 2020.
  3. ^ a b Jenkins, David T. (1986). Amanita of North America. Eureka: Mad River Press. pp. 74–5. ISBN 0-916422-55-0.
  4. ^ a b Tulloss, R. E. "Section Vaginatae". Amanitaceae.org. Retrieved 2012-10-17.
  5. ^ Miller, Orson K.; Laursen, Gary A.; Farr, David F. (1982). "Notes on Agaricales from Arctic Tundra in Alaska". Mycologia. 74 (4): 576–91. doi:10.2307/3792745. JSTOR 3792745.
  6. ^ "Amanita ceciliae". MycoBank. International Mycological Association. Retrieved 21 October 2012.
  7. ^ "Common names for Snakeskin Grisette (Amanita ceciliae)". Encyclopedia of Life. Retrieved 17 October 2012.
  8. ^ a b c Roody, William C. (2003). Mushrooms of West Virginia and the Central Appalachians. Lexington: University Press of Kentucky. ISBN 0-8131-9039-8.
  9. ^ a b Metzler, Susan; Metzler, Van; Miller Orson K. Jr. (1992). Texas Mushrooms: A Field Guide (1st ed.). Austin: University of Texas Press. p. 70. ISBN 0-292-75125-7.
  10. ^ Berkeley, M. J.; Broome, C. E. (1854). "Notices of British fungi". The Annals and Magazine of Natural History. 2. 13 (77): 396–7. doi:10.1080/03745485709496362.
  11. ^ " Amanita ceciliae f. royeri". International Mycological Association. MycoBank. Retrieved 21 October 2012.
  12. ^ a b Fraiture, A. (1993). Les Amanitopsis d'Europe (in French). Jardin Botanique Nationale de Belgique. pp. 41–4. ISBN 90-72619-09-9. ISSN 0775-9592. OCLC 29368524.
  13. ^ Berkeley, M. J.; Broome, C. E. (1854). "XXXV.—Notices of British fungi". Journal of Natural History. Series 2. 13 (77): 396–407. doi:10.1080/03745485709496362.
  14. ^ Snowarski, Marek. "Amanita ceciliae" (in Polish). Fungi of Poland. Retrieved 21 October 2012.
  15. ^ a b Kuo, Michael (March 2006). "Amanita ceciliae". MushroomExpert.Com Web site. Retrieved 2011-10-01.
  16. ^ Pala, Shauket Ahmed; Wani, Abdul Hamid; Mir, Riyaz Ahmad (2012). "Diversity of macrofungal genus Russula and Amanita in Hirpora Wildlife Sanctuary, Southern Kashmir Himalayas". Biodiversitas. 13 (2): 65–71. doi:10.13057/biodiv/d130203. ISSN 2085-4722.
  17. ^ a b Phillips, Roger. "Amanita ceciliae". Rogers Plants Ltd. Archived from the original on 2011-11-07. Retrieved 2011-10-01.
  18. ^ a b Tulloss, Rod E. "Amanita ceciliae (Berk. & Broome) Bas". Amanitaceae.org. Retrieved 2012-10-03.
  19. ^ Tulloss, R. E. "Amanita antillana". Amanitaceae.org. Retrieved 21 October 2012.
  20. ^ Tulloss, R. E. "Amanita borealisorora". Amanitaceae.org. Retrieved 21 October 2012.
  21. ^ Tulloss, R. E. "Amanita cinctipes". Amanitaceae.org. Retrieved 21 October 2012.
  22. ^ Tulloss, R. E. "Amanita colombiana". Amanitaceae.org. Retrieved 21 October 2012.
  23. ^ Tulloss, R. E.; Ovrebo, C. L.; Halling, R. E. (1992). Studies on Amanita (Amanitaceae) from Andean Colombia. Memoirs of the New York Botanical Garden. Vol. 66. New York: New York Botanical Garden. p. 19. ISBN 978-0-89327-371-2.
  24. ^ Tulloss, R. E. "Amanita sorocula". Amanitaceae.org. Retrieved 21 October 2012.
  25. ^ Yang, Z. L.; Weiß, M.; Oberwinkler, F. (2004). "New species of Amanita from the eastern Himalaya and adjacent regions". Mycologia. 96 (3): 636–46. doi:10.2307/3762180. ISSN 0027-5514. JSTOR 3762180. PMID 21148883.
  26. ^ Tulloss, R. E. "Amanita liquii". Amanitaceae.org. Retrieved 23 October 2012.
  27. ^ Boa, Eric (2004). Wild Edible Fungi: A Global Overview of Their Use and Importance to People. Rom: Food and Agriculture Organization of the United Nations. p. 132. ISBN 92-5-105157-7.
  28. ^ Kibby, Geoffrey (1992). Mushrooms and Other Fungi. New York: Smithmark Publications. p. 87. ISBN 978-0-8317-6970-3. Edible but best avoided.
  29. ^ Weber, Nancy S.; Smith, Alexander H.; Guravich, Dan (1985). A Field Guide To Southern Mushrooms. Ann Arbor: University of Michigan Press. p. 147. ISBN 978-0-317-13507-7. Reported to be edible, but not recommended.
  30. ^ Dann, Geoff (2017). Edible mushrooms : a forager's guide to the wild fungi of Britain, Ireland and Europe. Cambridge, England: Green Books. ISBN 9780857843975.
  31. ^ Courtecuisse, Régis; Duhem, Bernard (1995). Mushrooms & Toadstools of Britain And Europe. London: Harper Collins. pp. 272–3. ISBN 0-00-220025-2.
  32. ^ Villanueva-Jimenez, Emmanuel; Villegas-Rios, Margarita; Cifuentes-Blanco, Joaquin; León–Avendaño, Hugo (2006). "Diversidad del género Amanita en dos áreas con diferente condición silvícola en Ixtlán de Juárez, Oaxaca, México". Revista Mexicana de Biodiversidad (in Spanish). 77 (1): 17–22. ISSN 1870-3453.
  33. ^ McKnight, Kent H.; McKnight, Vera B. (1998). "Gilled fungi (Agarics)". A Field Guide to Mushrooms, North America. Boston: Houghton Mifflin. p. 226. ISBN 0-395-91090-0.
  34. ^ Neda, Hitoshi; Sato, Hiroki (2008). "List of agaricoid fungi reported from subtropical area of Japan". Nippon Kingakukai Kaiho. 49 (1): 64–90. ISSN 0029-0289.
  35. ^ Gardezi, S. R. A; Ayub, N.; Khan, S. M. (2002). "Mushrooms of Kashmir III". Pakistan Journal of Phytopathology. 14 (1): 23–31. ISSN 1019-763X.
  36. ^ Bahram, M; Asef, M. R.; Zarre, Sh.; Abbasi, M.; Reidl, S. (2006). "Addition to the knowledge of Amanita (Agaricales, Pluteaceae) from Iran". Rostaniha. 7 (2): 107–19. ISSN 1608-4306.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Amanita ceciliae: Brief Summary

provided by wikipedia EN

Amanita ceciliae, commonly called snakeskin grisette, strangulated amanita, and the Cecilia's ringless amanita, is a basidiomycete fungus in the genus Amanita. First described in 1854 by Miles Joseph Berkeley and Christopher Edmund Broome, it was given its current name by Cornelis Bas in 1984. It is characterized by bearing a large fruit body with a brown cap 5–12 cm (2.0–4.7 in) across. The cap has charcoal-grey patches, which are easily removable. The stipe is 7–18 cm (2.8–7.1 in) long, white in colour, and there is no ring on it. It is slightly tapered to the top, and has irregular cottony bands girdling the base. The universal veil is grey. Spores are white, spherical in shape, non-amyloid, and measure 10.2–11.7 micrometres. The mushrooms are considered edible, but field guides typically advise caution in selecting them for consumption, due to risks of confusion with similar toxic species. A. ceciliae is found in woods throughout Europe and North America, where it fruits during summer and autumn.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Amanita ceciliae ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Amanita ceciliae es un hongo del género de setas Amanita en el orden Agaricales. Su cuerpo de fructificación o esporocarpo tiene un píleo (sombrero) que mide hasta 12 cm de diámetro, con un formato que varía de convexo a plano. Es grisáceo a negro-amarronado, oscuro en el centro y pálido hacia sus bordes acanalados. Cuando está húmedo, es liso y pegajoso, la superficie del píleo presenta placas no adheridas, fácilmente removibles y el color gris carbón. El tronco es blanco, con "pelos" lisos y alcanza hasta 18 cm y 4 cm de espesor, estrechándose hacia la parte superior. En su parte inferior hay restos de volva en forma de "cinturones" de un delicado tejido.

A pesar de ser considerado un hongo comestible, y su sabor es referido como dulce, muchas publicaciones de especialistas recomiendan evitar comerlo.

En la naturaleza, las setas pueden ser encontradas creciendo solas, dispersos o en grupos, durante el verano y el otoño. La especie tiene preferencia por los suelos calcáreos. Es un hongo micorrízico y se desarrolla en los bosques de caducifolias, pero también puede ocurrir asociada con las coníferas. En Europa, su distribución es muy amplia, a pesar de que rara vez se encuentra. En América del Norte, vive principalmente en zonas al este del río Misisipi y su área de distribución se extiende a Texas y México. Además de su área nativa en el continente americano, A. ceciliae también se encuentra en Asia.

Taxonomía

La especie Amanita ceciliae fue descrita científicamente por primera vez por Miles Joseph Berkeley, un clérigo y botánico inglés, y Christopher Edmund Broome, un micólogo británico, en 1854. En ese momento, fue nombrado Agaricus ceciliae.[2][3]​ El nombre Amanita inaurata, dado en 1833 por el micólogo suizo Louis Secretan, también fue utilizado para esta especie; pero, en 1978, el término fue declarado nomenclaturalmente incorrecto de acuerdo a las reglas del Código Internacional de Nomenclatura Botánica.[4]​ Además de Amanita inaurata, también son considerados sinónimo Agaricus ceciliae, Amanitopsis inaurata y Amanitopsis ceciliae, este último sugerido por Wasser en 1992. El nombre actual, Amanita ceciliae, fue dado en 1984 por Cornelis Bas, un micólogo holandés.[1][5]

El hongo fue clasificado en la sección Vaginatae, dentro del género Amanita. Esta sección reúne setas con características especiales, tales como la ausencia de un anillo, y muy pocas fíbulas en las bases de basidios.

En idioma inglés, la especie es denominada popularmente snakeskin grisette ("piel de serpiente").[6]​ Otro nombre común es strangulated amanita ("amanita estrangulada", en traducción libre), refiriéndose a la volva firmemente apretada.[7]​ El hongo es conocido todavía como Cecilia's ringless amanita "amanita de Cecilia sin anillo", una referencia a Cecilia Berkeley, mujer de Berkeley Miles.[7][8]​ Este decidió rendir homenaje a su esposa "por registrar los servicios prestados a la Micología a través de sus diversas ilustraciones excelentes y de otras maneras".[9][nota 1]

Descripción

 src=
Una colección de Amanita ceciliae mostrando su coloración típica, hallándose en las montañas de Piacenza

El píleo mide de 5 a 12 cm de diámetro, con un formato que varía de convexo a plano. Es respingado, tiene un umbo bajo y un margen de colores vivos. Su color es gris a negro-amarronado, más oscuro en el centro y más pálido hacia el margen, que es bastante estriado. Generalmente lisa, de la superficie del píleo es un poco pegajosa cuando está húmeda. Además de eso, se caracteriza por tener reminiscentes de la volva en forma de placas poco adheridas, lanosas y de color gris oscuro, dispersadas por ella. Estas pequeñas placas pueden eliminarse fácilmente. El color del sombrero puede variar, y las setas de colores más pálidos son conocidos, por ejemplo, como los tipos A. ceciliae f. decolora y A. ceciliae var. pallida. A. ceciliae var. royeri, encontrada en Francia y descrita por primera vez por el micólogo L. Maire, es una variedad que posee el sombrero negro-grisáceso.[10][11]

Las láminas son blancas, apiladas y libres de adhesión al tronco. Ellas pueden ser gruesas, y son muchas veces bifurcadas.[12]​ El estipe mide de 7-18 cm de largo, y de 2 a 4 cm de espesor, afilándose hacia la parte superior.[13]​ Está ligeramente rellena (llena con un tejido rizado) y con el paso del tiempo queda hueco. Es de color blanco, con "pelos" blancos lisos, muchas veces con un patrón de zigzag. El tronco no posee anillo y tiene restos volva en forma de "cinturones" de tejido blando, felpudo, y marrón o de color carbón de leña, en torno a la base y de la parte inferior del tronco. La volva es blanca a gris, quebradiza y delicada.[14]​ La carne es blanca y no cambia de color cuando se corta la seta. Aunque el cuerpo de fructificación no tenga ningún olor característico, tiene un sabor dulce.[15]

La impresión de esporas, técnica utilizada en la identificación de hongos, A. ceciliae, como la mayoría de otros Amanita, es blanco. Las esporas son esféricas y no son amiloides. Miden 10,02 a 11,07 micrómetros (µm).[16]​ Algunas grandes esporas se encuentran comúnmente en un puñado de tela de las laminillas. Las fíbulas no se encuentran en las bases de basidios.[17]

Especies similares

Amanita sinicoflava (que ocurre en América del Norte) es una especie bastante similar, pero tiene una volva en forma de saco, a diferencia de A. ceciliae.[7]A. antillana, como su nombre lo indica, de las Antillas, es prácticamente igual, pero tiene esporas elipsoidales en lugar de esféricas.[18]​ Muchas veces, A. ceciliae es confundido con A. borealisorora, que tiene una amplia distribución en América del Norte. A. borealisorora es un nombre provisorio, y la especie aún no fue publicada válidamente. Las esporas de A. ceciliae tienen gran similitud con A. cinctipes (encontrada principalmente en Singapur), aunque el primero forme esporas más grandes. La decoloración en la volva de A. colombiana (de Colombia, como su nombre lo indica) muestra probablemente una relación entre la seta y A. ceciliae.[19]

A. sorocula es otra "doble". Esta especie mesoamericana y colombiana muchas veces se confunde con A. ceciliae, ya que ambas setas tienen una volva con una estructura frágil y láminas grisáceas.[20]​ La diferencia notable es el color amarillo fuerte del sombrero en setas A. ceciliae inmaduras. A. sorocula todavía no fue válidamente publicado, y, al siglo XXI, es un nombre recién aceptado.[17][21]​ La especie china A. liquii es similar, pero el sombrero de color amarillo-marrón, rojo-marrón o verde-marrón de A. ceciliae son muy diferentes de los sombreros marrón oscuro de A. liquii. Además, los restos de la volva de A. ceciliae convergen en la base para formar una zona en forma de anillo, al contrario de A. liquii. Finalmente, los pigmentos celulares en la banda estéril en torno a las láminas y los remanescentes volvales son mucho más oscuros en comparación con los de A. ceciliae.[22][23]

Comestibilidad

 src=
Una seta joven en el sur de los Apalaches.

Amanita ceciliae es considerada una seta comestible y es utilizada como alimento, aunque muchos guías de campo recomiendan evitar comerlo.[8][16][24][25]​ Se realizó un estudio de 16 hongos comestibles, para determinar sus composiciones químicas y actividades antioxidantes. Entre estas especies, A. ceciliae y Pleurotus ostreatus fueron las dos setas que presentaron actividades de eliminación de los radicales más potentes.[26]

Ecología, hábitat y distribución

Como la mayoría de las especies del género Amanita, A. ceciliae es una especie micorrízica, formando por lo tanto una asociación simbiótica mutuamente beneficiosa con varias especies de plantas.[27]​ La ectomicorrízicas garantizan a la seta compuestos orgánicos importantes para su supervivencia procedentes de la fotosíntesis del vegetal; a su vez, la planta se beneficia con un aumento de la absorción de agua y nutrientes debido a las hifas del hongo. La existencia de esta relación es un requisito fundamental para la supervivencia y crecimiento adecuado de ciertas especies de árboles, como algunos tipos de coníferas.[28]

Los esporocarpos de A. ceciliae crecen solos, dispersos o en grupos, durante el verano y el otoño. Sus hábitats incluyen el bosque caducifolio templado y los bosques de coníferas. La especie tiene preferencia por suelos neutros y calcáreos. A menudo, el hongo crece en bosques de caducifolios con los carpinos (Carpinus), robles (Quercus), falias (Fagus) y abedul (Betula), pero también puede ocurrir, aunque raramente, con coníferas: pinos (Pinus), abetos (Abies), píceas (Picea) y cedros (Cedrus).[11]

En Europa, esta distribución de esa especie fúngica es bastante amplia, aunque raramente sea encontrada. En América del Norte, es encontrada principalmente en las áreas al este del río Misisipi, pero setas semejantes también ocurren en el suroeste y el noroeste del Pacífico, y Texas (con una aparente asociación con pecán).[29]​ Su área de distribución se extiende también al sur de México.[30]​ En su área de distribución natural en el continente americano, A. cecilia también fue encontrada en Asia. Estas regiones incluyen a Japón,[31]Azad Cachemira e Irán.[32][33]​ Hay especulaciones que las colecciones estadounidenses podrían ser de una especie aún no descrita, diferente de la A. ceciliae europea.[14]

Notas

  1. Traducción libre de: "to record the services which have been rendered to Mycology by many excellent illustrations and in other ways."

Referencias

  1. a b «Synonymy: Amanita ceciliae». Species Fungorum. CAB International. Consultado el 1 de noviembre de 2011.
  2. Jenkins, David T. (1986). Amanita of North America. Eureka: Mad River Press. pp. 74-5. ISBN 0-916422-55-0.
  3. Tulloss, R. E. «Section Vaginatae». Amanitaceae.org. Consultado el 17 de octubre de 2012.
  4. Miller, Orson K.; Laursen, Gary A.; Farr, David F. (1982). «Notes on Agaricales from Arctic Tundra in Alaska». Mycologia (en inglés) 74 (4): 576-91. doi:10.2307/3792745. Archivado desde el original el 23 de septiembre de 2015. Consultado el 25 de abril de 2015.
  5. « Amanita ceciliae f. royeri». International Mycological Association. MycoBank. Consultado el 21 de octubre de 2012.
  6. «Common names for Snakeskin Grisette (Amanita ceciliae. Encyclopedia of Life. Consultado el 17 de octubre de 2012.
  7. a b c Roody, William C. (2003). Mushrooms of West Virginia and the Central Appalachians. Lexington: University Press of Kentucky. ISBN 0-8131-9039-8.
  8. a b Metzler, Susan; Metzler, Van; Miller Orson K. Jr. (1992). Texas Mushrooms: A Field Guide (1ª edición). Austin: University of Texas Press. p. 70. ISBN 0-292-75125-7.
  9. Berkeley, M. J.; Broome, C. E. (1854). «XXXV.—Notices of British fungi». Journal of Natural History Series 2 13 (77): 396-407. doi:10.1080/03745485709496362.
  10. « Amanita ceciliae f. royeri». International Mycological Association. MycoBank. Consultado el 21 de octubre de 2012.
  11. a b Fraiture, A. (1993). Les Amanitopsis d'Europe (en francés). Jardin Botanique Nationale de Belgique. pp. 41-4. ISBN 90-72619-09-9. ISSN 0775-9592. OCLC 29368524.
  12. Berkeley, M. J.; Broome, C. E. (1854). «XXXV.—Notices of British fungi». Journal of Natural History Series 2 13 (77): 396-407. doi:10.1080/03745485709496362.
  13. Snowarski, Marek. «Amanita ceciliae» (en polaco). Fungi of Poland. Consultado el 21 de octubre de 2012.
  14. a b Kuo, Michael (Marzo de 2006). «Amanita ceciliae». MushroomExpert.Com Web site. Consultado el 1 de octubre de 2011.
  15. Pala, Shauket Ahmed; Wani, Abdul Hamid; Mir, Riyaz Ahmad (2012). «Diversity of macrofungal genus Russula and Amanita in Hirpora Wildlife Sanctuary, Southern Kashmir Himalayas». Biodiversitas 13 (2): 65-71. ISSN 2085-4722.
  16. a b Phillips, Roger. «Amanita ceciliae». Rogers Plants Ltd. Archivado desde el original el 7 de noviembre de 2011. Consultado el 1 de octubre de 2011.
  17. a b Tulloss, Rod E. «Amanita ceciliae (Berk. & Broome) Bas». Amanitaceae.org. Consultado el 3 de octubre de 2012.
  18. Tulloss, R. E. «Amanita antillana». Amanitaceae.org. Consultado el 21 de octubre de 2012.
  19. Tulloss, R. E. «Amanita colombiana». Amanitaceae.org. Consultado el 21 de octubre de 2012.
  20. Tulloss, R. E.; Ovrebo, C. L.; Halling, R. E. (1992). Studies on Amanita (Amanitaceae) from Andean Colombia. Memoirs of the New York Botanical Garden 66. Nueva York: New York Botanical Garden. p. 19. ISBN 978-0-89327-371-2.
  21. Tulloss, R. E. «Amanita sorocula». Amanitaceae.org. Consultado el 21 de octubre de 2012.
  22. Yang, Z. L.; Weiß, M.; Oberwinkler, F. (2004). «New species of Amanita from the eastern Himalaya and adjacent regions». Mycologia 96 (3): 636-46. ISSN 0027-5514. PMID 21148883. Archivado desde el original el 23 de septiembre de 2015. Consultado el 26 de abril de 2015.
  23. Tulloss, R. E. «Amanita liquii». Amanitaceae.org. Consultado el 23 de octubre de 2012.
  24. Kibby, Geoffrey (1992). Mushrooms and Other Fungi. Nueva York: Smithmark Publications. p. 87. ISBN 978-0-8317-6970-3. «Edible but best avoided.»
  25. Weber, Nancy S.; Smith, Alexander H.; Guravich, Dan (1985). A Field Guide To Southern Mushrooms. Ann Arbor: University of Michigan Press. p. 147. ISBN 978-0-317-13507-7. «Reported to be edible, but not recommended.»
  26. Akata, Ilgaz; Ergonul, Bulent; Kalyoncu, Fatih (2012). «Chemical compositions and antioxidant activities of 16 wild edible mushroom species grown in Anatolia». International Journal of Pharmacology 8 (2): 134-8. ISSN 1811-7775. doi:10.3923/ijp.2012.134.138.
  27. Kuo M. (Junio de 2013). «The Genus Amanita» (en inglés). MushroomExpert.Com. Consultado el 21 de febrero de 2014.
  28. Giachina AJ, Oliviera VL, Castellano MA, Trappe JM. (2000). «Ectomycorrhizal fungi in Eucalyptus and Pinus plantations in southern Brazil». Mycologia 92 (6): 1166-77. doi:10.2307/3761484.
  29. McKnight, Kent H.; McKnight, Vera B. (1998). «Gilled fungi (Agarics)». A Field Guide to Mushrooms, North America. Boston: Houghton Mifflin. p. 226. ISBN 0-395-91090-0.
  30. Villanueva-Jimenez, Emmanuel; Villegas-Rios, Margarita; Cifuentes-Blanco, Joaquin; León –Avendaño, Hugo (2006). «Diversidad del género Amanita en dos áreas con diferente condición silvícola en Ixtlán de Juárez, Oaxaca, México». Revista Mexicana de Biodiversidad 77 (1): 17-22. ISSN 1870-3453.
  31. Neda, Hitoshi; Sato, Hiroki (2008). «List of agaricoid fungi reported from subtropical area of Japan». Nippon Kingakukai Kaiho 49 (1): 64-90. ISSN 0029-0289.
  32. Gardezi, S. R. A; Ayub, N., Khan, S. M. (2002). «Mushrooms of Kashmir III». Pakistan Journal of Phytopathology 14 (1): 23-31. ISSN 1019-763X. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)
  33. Bahram, M; Asef, M. R., Zarre, Sh., Abbasi, M., Reidl, S. (2006). «Addition to the knowledge of Amanita (Agaricales, Pluteaceae) from Iran». Rostaniha 7 (2): 107-19. ISSN 1608-4306. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Amanita ceciliae: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Amanita ceciliae es un hongo del género de setas Amanita en el orden Agaricales. Su cuerpo de fructificación o esporocarpo tiene un píleo (sombrero) que mide hasta 12 cm de diámetro, con un formato que varía de convexo a plano. Es grisáceo a negro-amarronado, oscuro en el centro y pálido hacia sus bordes acanalados. Cuando está húmedo, es liso y pegajoso, la superficie del píleo presenta placas no adheridas, fácilmente removibles y el color gris carbón. El tronco es blanco, con "pelos" lisos y alcanza hasta 18 cm y 4 cm de espesor, estrechándose hacia la parte superior. En su parte inferior hay restos de volva en forma de "cinturones" de un delicado tejido.

A pesar de ser considerado un hongo comestible, y su sabor es referido como dulce, muchas publicaciones de especialistas recomiendan evitar comerlo.

En la naturaleza, las setas pueden ser encontradas creciendo solas, dispersos o en grupos, durante el verano y el otoño. La especie tiene preferencia por los suelos calcáreos. Es un hongo micorrízico y se desarrolla en los bosques de caducifolias, pero también puede ocurrir asociada con las coníferas. En Europa, su distribución es muy amplia, a pesar de que rara vez se encuentra. En América del Norte, vive principalmente en zonas al este del río Misisipi y su área de distribución se extiende a Texas y México. Además de su área nativa en el continente americano, A. ceciliae también se encuentra en Asia.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Kukumelo ezkatagris ( Basque )

provided by wikipedia EU

Oharra: ez fidatu soilik orri honetan ematen diren datuez perretxiko bat identifikatzeko orduan. Inolako zalantzarik izanez gero, kontsultatu aditu batekin.

Kukumelo ezkatagrisa (Amanita ceciliae) Amanitaceae familiako perretxiko jangarria da.[2]

Erreferentziak

  1. Synonymy: Amanita ceciliae, Species Fungorum. CAB International
  2. Euskal Herriko perretxiko eta onddoak, Fernado Pedro Pérez, 2013, 2014, 2017, Kultura Saila, Eusko Jaurlaritza
    Bizkaiko Perretxiko eta Onddoak, Fernando Pedro Pérez, 2012ko Abendua, A.D.E.V.E, Argazkiak:Fernando Pedro Pérez, Maite Legarra, Xabier Leizaola, Jon Urkijo, Nerea Aurtenetxe.

Kanpo estekak

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Kukumelo ezkatagris: Brief Summary ( Basque )

provided by wikipedia EU

Kukumelo ezkatagrisa (Amanita ceciliae) Amanitaceae familiako perretxiko jangarria da.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Puistokärpässieni ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Puistokärpässieni (Amanita ceciliae) on limalakkinen, punaruskea kärpässienilaji. Sen jalka on vaalea ja siinä on punaruskeita vöitä. Heltat ovat valkoiset. Sientä voi syödä, mutta sitä ei pidä sekoittaa myrkyllisiin kärpässienilajeihin. Sieni kasvaa lehtimetsissä ja puistoissa. Se on Suomessa harvinainen laji.[2]

Lähteet

  1. Taksonomian lähde: Index Fungorum Luettu 2.9.2008
  2. Phillips, R.: WSOY Suuri Sienikirja, s. 21. suomeksi toim. Lasse Kosonen. WSOY, 1981, suom. 1992. ISBN 951-0-17255-3.
Tämä sieniin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Puistokärpässieni: Brief Summary ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Puistokärpässieni (Amanita ceciliae) on limalakkinen, punaruskea kärpässienilaji. Sen jalka on vaalea ja siinä on punaruskeita vöitä. Heltat ovat valkoiset. Sientä voi syödä, mutta sitä ei pidä sekoittaa myrkyllisiin kärpässienilajeihin. Sieni kasvaa lehtimetsissä ja puistoissa. Se on Suomessa harvinainen laji.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Amanite étranglée ( French )

provided by wikipedia FR

Amanita ceciliae

Amanita ceciliae, de ses noms vernaculaires, 'amanite étranglée ou amanite impériale (Amanita ceciliae) est un champignon basidiomycète du genre Amanita et de la famille des Amanitaceae.

Notes et références

Voir aussi

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Amanite étranglée: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

Amanita ceciliae

Amanita ceciliae, de ses noms vernaculaires, 'amanite étranglée ou amanite impériale (Amanita ceciliae) est un champignon basidiomycète du genre Amanita et de la famille des Amanitaceae.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Amanita ceciliae ( Italian )

provided by wikipedia IT
Caratteristiche morfologiche
Amanita ceciliae Cappello campanulato-conico disegno.png
Cappello campanulato-conico Gills icon.png
Imenio lamelle Free gills icon2.svg
Lamelle libere White spore print icon.png
Sporata bianca Volva stipe icon.png
Velo volva Immutabile icona.png
Carne immutabile Mycorrhizal ecology icon.png
Micorrizico Cookedonly.svg
Commestibile dopo cottura

Amanita ceciliae (Berk. & Broome) Bas 1984 è un basidiomicete del gruppo della famiglia delle Amanitaceae.[1] Come tutte le specie della sezione Vaginatae presenta un'evidente striatura sul margine del cappello ed è priva di anello.

Etimologia

Dal latino ceciliae = "di Cecilia".

Descrizione della specie

Cappello

8–16 cm, prima campanulato-ogivato, poi convesso, infine piano, con leggero umbone centrale; di un bel grigio caldo tendente al bruno, ma anche variabile dal giallo-olivastro al brunastro, di varie tonalità, più scuro al centro.
Presenta resti di velo abbastanza persistenti, grigiastri che tendono ad annerire. Margine vistosamente striato.

Lamelle

 src=
Amanita ceciliae

Fitte, di colore bianco, libere al gambo che tendono ad ingrigire sul filo negli esemplari adulti.

Gambo

Assai slanciato (10-25 x 1,5-2,5 cm) tanto da far pensare ad una Macrolepiota procera, come questa presenta zebrature grigio medio su un fondo biancastro; leggermente attenuato verso l'alto, privo di anello, cavo all'interno a maturità.

Volva

Ridotta a frammenti o dissociata in pseudo cercini concolori alle decorazioni zebrate del gambo; bianca, grigiastra al piede appena ingrossato.

Carne

Bianca oppure bianco-sporca (quasi grigia), immutabile.

  • Odore: subnullo, non ben definibile.
  • Sapore: analogo.

Caratteri microscopici

Spore
bianche in massa, all'analisi microscopica tendenzialmente sferiche, 10,2-11,6 x 11-12,7 µm.

Distribuzione e habitat

Cresce in estate/autunno, nei boschi termofili di latifoglia, su terreno argilloso. Alcuni autori l'assegnano anche ad habitat di conifera a basse quote.
Piuttosto rara.

Commestibilità

Velenoso da crudo. Seppur commestibile dopo adeguata cottura, bisogna evitarne la raccolta poiché assai raro.

Tassonomia

Sinonimi e binomi obsoleti

  • Agaricus ceciliae Berk. & Broome, Ann. Mag. nat. Hist., Ser. 2 13: 396 (1854)
  • Amanita inaurata Secr. ex Gillet, Hyménomycètes (Alençon): 41 (1874)
  • Amanita strangulata sensu auct. mult.; fide Checklist of Basidiomycota of Great Britain and Ireland (2005)
  • Amanitopsis ceciliae (Berk. & Broome) Wasser, Flora Gribov Ukrainy, Bazidiomitsety. Amanital'nye Griby (Kiev): 144 (1992)
  • Amanitopsis inaurata (Secr. ex Gillet) Fayod, Annls Sci. Nat., Bot., sér. 9: 317 (1889)[1]

Specie simili

Note

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Amanita ceciliae: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

Amanita ceciliae (Berk. & Broome) Bas 1984 è un basidiomicete del gruppo della famiglia delle Amanitaceae. Come tutte le specie della sezione Vaginatae presenta un'evidente striatura sul margine del cappello ed è priva di anello.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Amanita ceciliae ( Pms )

provided by wikipedia PMS
Drapò piemontèis.png Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Capel fin a 15 cm., da mon oliva a brunastr, soagnà da fiòch o plache grise. Lamele pòch s-ciasse, da bianche a grisastre. Fil fiocos. Gamba àuta fin a 20 cm. e larga fin a 2,5 cm., tigrà-marcà con dij peil gris giari motobin sombr. Euv spess, cotonos, gris sënner, motobin fràgil.

Ambient

A chërs sota latifeuje.

Comestibilità

WHMIS Class D-1.svg A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A ven dàita për comestìbil.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

  • Amanita ceciliae (Berkeley & Broome) Bas
  • [= Amanita inaurata Secr. nom. inv.]
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia PMS

Amanita ceciliae: Brief Summary ( Pms )

provided by wikipedia PMS

Capel fin a 15 cm., da mon oliva a brunastr, soagnà da fiòch o plache grise. Lamele pòch s-ciasse, da bianche a grisastre. Fil fiocos. Gamba àuta fin a 20 cm. e larga fin a 2,5 cm., tigrà-marcà con dij peil gris giari motobin sombr. Euv spess, cotonos, gris sënner, motobin fràgil.

Ambient

A chërs sota latifeuje.

Comestibilità

WHMIS Class D-1.svg A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A ven dàita për comestìbil.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia PMS

Muchomor złotawy ( Polish )

provided by wikipedia POL
Wikisłownik Hasło w Wikisłowniku
 src=
Hymenofor Amanita ceciliae

Muchomor złotawy (Amanita ceciliae (Berk. & Broome) Bas) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji: Amanita, Amanitaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi (według Index Fungorum)[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozowali w 1854 r. Berkeley i Broome nadając mu nazwę Agaricus ceciliae. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1984 r. Cornelius Bas, przenosząc go do rodzaju Amanita[1].

Posiada 13 synonimów naukowych. Niektóre z nich to[2]:

  • Agaricus ceciliae Berk. & Broome 1833
  • Amanita inaurata Secr. ex Gillet 1874
  • Amanita strangulata sensu auct. mult. 2005
  • Amanitopsis ceciliae (Berk. & Broome) Wasser 1992
  • Amanitopsis inaurata (Secr. ex Gillet) Fayod 1889.

Nazwę polską podały A. Borowska i Alina Skirgiełło w 1993 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako muchomor pochwiasty forma łuskowata[3].

Morfologia

Kapelusz

Średnica 8-20 cm, początkowo jajowaty, potem dzwonkowato-stożkowaty, na koniec rozpostarty, prążkowany do 1/4 promienia. Brzeg ostry. Powierzchnia żółtobrązowa, czerwonobrązowa do szarobrązowej i oliwkowobrązowej, na środku ciemniejsza, w stanie suchym matowa, w stanie wilgotnym nieco lepka. Łatki grube, początkowo szare, brązowawe z wiekiem, w centrum gęsto rozmieszczone, rzadziej duże (osłona składa się głównie z kulistych komórek i dlatego jest łamliwa i często zostaje na kapeluszu)[4].

Blaszki

Białe, nieco brązowiejące z wiekiem wolne, ostrza z białymi kłaczkami[4].

Trzon

Wysokość 12-25 cm, grubość 2-4 cm, nieco rozszerzający się ku podstawie, białawy w górze, poza tym brązowawy, nieco łuseczkowaty, bez pierścienia, podstawa bez wyraźnej pochwy, z kilkoma strefami łusek, resztek osłony, początkowo pełny, pusty z wiekiem kruchy[4].

Miąższ

Biały, w kapeluszu cienki, bez zapachu, smak łagodny, orzechowy[4].

Wysyp zarodników

Biały, nieamyloidalny. Zarodniki okrągłe, gładkie, przejrzyste, 10,5-14 × 10-14 µm[4].

Występowanie i siedlisko

Występuje na półkuli północnej, jego stanowiska opisano w Ameryce Północnej, Europie i Japonii[5]. W Polsce jest dość rzadki.

Owocniki wyrastają od lata do jesieni, w lasach liściastych i iglastych, na polanach i w parkach, preferuje gleby wapienne, gliniaste i ilaste[4].

Znaczenie

Grzyb mikoryzowy[3]. Grzyb jadalny po obróbce termicznej, w stanie surowym toksyczny dla człowieka. Bez aromatu i dlatego niezbyt zalecany do jedzenia[4].

Gatunki podobne

Muchomora złotawego można pomylić z muchomorem brązowooliwkowym (Amanita submembranacea), czy też z muchomorem oliwkowym (Amanita battarrae)[4].

Przypisy

  1. a b c Index Fungorum (ang.). [dostęp 2013-09-15].
  2. Species Fungorum (ang.). [dostęp 2013-09-20].
  3. a b Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c d e f g h Ewald Gerhardt: Grzyby – wielki ilustrowany przewodnik. s. 28. ISBN 83-7404-513-2.
  5. Discover Life Maps. [dostęp 2016-01-10].
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Muchomor złotawy: Brief Summary ( Polish )

provided by wikipedia POL
 src= Hymenofor Amanita ceciliae

Muchomor złotawy (Amanita ceciliae (Berk. & Broome) Bas) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Amanita ceciliae ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

Amanita ceciliae é um fungo que pertence ao gênero de cogumelos Amanita na ordem Agaricales. Seu corpo de frutificação possui um píleo ("chapéu") que mede até 12 cm de diâmetro, com um formato que varia de convexo a plano. É cinza a preto-amarronzado, escuro no centro e pálido em direção as suas bordas estriadas. Lisa e pegajosa quando úmida, a superfície do píleo apresenta placas pouco aderidas, facilmente removíveis, e de cor cinza-carvão. O tronco é branco, com "pêlos" lisos e atinge até 18 cm de altura, e 4 cm de espessura, se afilando em direção ao topo. Na sua porção inferior há restos da volva em forma de "cinturões" de um tecido delicado.

O cogumelo foi descrito pela primeira vez em 1854 pelos britânicos Miles Berkeley e Christopher Broome. Na época, foi batizado de Agaricus ceciliae, uma homenagem à Cecilia Berkeley, esposa de Miles. Em 1984, o micologista neerlandês Cornelis Bas transferiu a espécie para o gênero Amanita, formando o nome aceito atualmente. Apesar de ser considerado um cogumelo comestível, e seu sabor referido como doce, muitas publicações de especialistas recomendam evitar comê-lo.

Na natureza, os cogumelos podem ser encontrados crescendo sozinhos, dispersos ou em grupos, durante o verão e outono. A espécie tem preferência por solos neutros a calcários. É um fungo micorrízico e se desenvolve em florestas de caducifólias, mas também pode ocorrer associado a coníferas. Na Europa, sua distribuição é bastante ampla, embora raramente seja encontrado. Já na América do Norte, habita principalmente em áreas à leste do rio Mississippi e seu alcance se estende ao Texas e ao México. Além de sua área nativa no continente americano, A. ceciliae também foi encontrada na Ásia.

Taxonomia

A espécie Amanita ceciliae foi descrita cientificamente pela primeira vez por Miles Joseph Berkeley, um clérigo e botânico inglês, e Christopher Edmund Broome, um micologista britânico, em 1854. Na época, foi batizado de Agaricus ceciliae.[2][3] O nome Amanita inaurata, dado pelo micologista suíço Louis Secretan em 1833, também era usado para essa espécie; mas, em 1978, o termo foi declarado nomenclaturalmente incorreto de acordo com as regras do Código Internacional de Nomenclatura Botânica.[4] Além de Amanita inaurata, também são considerados sinônimos Agaricus ceciliae, Amanitopsis inaurata e Amanitopsis ceciliae, este último sugerido por Wasser em 1992. O nome atual, Amanita ceciliae, foi dado em 1984 por Cornelis Bas, um micologista neerlandês.[1][5]

O fungo foi classificado na seção Vaginatae, dentro do gênero Amanita. Esta seção reúne cogumelos com características especiais, como a ausência de um anel, e pouquíssimas fíbulas nas bases dos basídios.[2][3]

Em língua inglesa, a espécie é chamada popularmente de snakeskin grisette.[6] Um outro nome comum é strangulated amanita ("amanita estrangulada", em tradução livre), referindo-se à volva firmemente apertada.[7] O cogumelo é conhecido ainda como Cecilia's ringless amanita, uma referência à Cecilia Berkeley, mulher de Miles Berkeley.[7][8] Ele decidiu homenagear a esposa "por registrar os serviços prestados à Micologia através de suas várias excelentes ilustrações e de outras maneiras".[9][nota 1]

Descrição

 src=
Uma coleção de Amanita ceciliae mostrando sua coloração típica, encontrando-se nas montanhas de Piacenza.

O píleo (o "chapéu" do cogumelo) mede de 5 a 12 cm de diâmetro, com um formato que varia de convexo a plano. É arrebitado, tem um umbo baixo e uma margem com cores vivas. Sua cor é cinza a preto-amarronzado, mais escuro no centro e mais pálido na direção da margem, que é bastante estriada. Geralmente lisa, a superfície do píleo fica um pouco pegajosa quando úmida. Além disso, caracteriza-se por ter remanescentes da volva na forma de placas pouco aderidas, lanosas e de cor cinza-carvão, espalhadas por ela. Essas pequenas placas podem ser facilmente removidas. A cor do chapéu pode variar, e os cogumelos de cores mais pálidas são conhecidos, por exemplo, como os tipos A. ceciliae f. decolora e A. ceciliae var. pallida. Já A. ceciliae var. royeri, encontrada na França e descrita pela primeira vez pelo micologista L. Maire, é uma variedade que possui chapéu preto-acinzentado.[10][11]

As lamelas são brancas, apinhadas e livres de adesão ao tronco. Elas podem ser grossas, e são muitas vezes bifurcadas.[12] A estipe (o "tronco") mede de 7 a 18 cm de comprimento, e 2 a 4 cm de espessura, se afilando em direção ao topo.[13] Ela é ligeiramente recheada (preenchida com um tecido felpudo) e com o passar do tempo fica oca. É de cor branca, com "pêlos" brancos lisos, muitas vezes em um padrão de zig-zag. O tronco não possui anel e tem restos da volva em forma de "cinturões" de tecido frágil, felpudo, e marrom ou cor de carvão, em torno da base e da porção mais inferior do tronco. A volva é branca a cinza, quebradiça e delicada.[14] A carne é branca e não muda de cor quando o cogumelo é cortado. Embora o corpo de frutificação não tenha qualquer odor característico, possui um gosto doce.[15]

A impressão de esporos, técnica utilizada na identificação de fungos, de A. ceciliae, como a maioria dos outros Amanita, é branca. Os esporos têm formato esférico e não são amiloides. Eles medem 10,2 a 11,7 micrômetros (µm).[16] Alguns esporos de grande porte são comumente encontrados em um punhado de tecido das lamelas. Fíbulas não são encontradas nas bases dos basídios.[17]

Espécies semelhantes

Amanita sinicoflava (que ocorre na América do Norte) é uma espécie bastante parecida, mas tem uma volva em forma de saco, ao contrário de A. ceciliae.[7]A. antillana, das Antilhas, é praticamente igual, mas tem esporos elipsoides ao invés de esféricos.[18] A. ceciliae é frequentemente confundida com A. borealisorora, que possui uma ampla distribuição na América do Norte. A. borealisorora é um nome provisório, e a espécie ainda não foi validamente publicada.[19] Os esporos de A. ceciliae têm grande semelhança com os de A. cinctipes (encontrada principalmente em Singapura), embora o primeiro forme esporos maiores.[20] A descoloração na volva de A. colombiana (da Colômbia, tal como seu nome indica) provavelmente mostra uma relação entre o cogumelo e A. ceciliae.[21]

A. sorocula é outro "sósia". Esta espécie mesoamericana e colombiana é muitas vezes confundida com A. ceciliae, já que ambos os cogumelos têm um volva com uma estrutura frágil e lamelas acinzentadas.[22] A diferença notável é a cor amarela forte do chapéu em cogumelos A. ceciliae imaturos. A. sorocula ainda não foi validamente publicado, e, atualmente, é um nome recém-aceito.[17][23] A espécie chinesa A. liquii é semelhante, mas o chapéu de cor amarela-marrom, vermelho-marrom ou verde-marrom de A. ceciliae são muito diferentes dos chapéus marrom-escuro de A. liquii. Além disso, os restos de volva de A. ceciliae convergem na base para formar uma zona em forma de anel, ao contrário do A. liquii. Por fim, os pigmentos celulares na faixa estéril em torno das lamelas e os remanescentes volvais são muito mais escuros em comparação com os de A. ceciliae.[24][25]

Comestibilidade

 src=
Um cogumelo jovem no sul dos Apalaches.

Amanita ceciliae é considerado um cogumelo comestível e é usado como alimento,[26] embora muitos guias de campo recomendam evitar comê-lo.[8][16][27][28] Foi feito um estudo de 16 cogumelos comestíveis, para determinar suas composições químicas e atividades antioxidantes. Entre essas espécies, A. ceciliae e Pleurotus ostreatus foram os dois cogumelos que apresentaram atividades de eliminação de radicais mais potentes.[29]

Ecologia, habitat e distribuição

Como a grande maioria das espécies do gênero Amanita, A. ceciliae é uma espécie micorrízica, formando portanto uma associação simbiótica mutuamente benéfica com várias espécies de plantas.[30] As ectomicorrizas garantem ao cogumelo compostos orgânicos importantes para a sua sobrevivência oriundos da fotossíntese do vegetal; em troca, a planta é beneficiada por um aumento da absorção de água e nutrientes graças às hifas do fungo. A existência dessa relação é um requisito fundamental para a sobrevivência e crescimento adequado de certas espécies de árvores, como alguns tipos de coníferas.[31]

Os corpos de frutificação de A. ceciliae crescem sozinhos, dispersos, ou em grupos, durante o verão e outono. Seus habitats incluem a floresta decídua temperada e florestas de coníferas.[32] A espécie tem preferência por solos neutros a calcários. Muitas vezes o cogumelo se desenvolve em florestas de caducifólias com carpinos (Carpinus), carvalhos (Quercus), faias (Fagus) e bétulas (Betula), mas também pode ocorrer, ainda que raramente, com coníferas: pinheiros (Pinus), abetos (Abies), píceas (Picea) e cedros (Cedrus).[11]

Na Europa, a distribuição dessa espécie fúngica é bastante ampla, embora raramente seja encontrada.[33] Já na América do Norte, é encontrada principalmente em áreas à leste do rio Mississippi, mas cogumelos semelhantes ocorrem também no sudoeste e noroeste Pacífico, e no Texas (com uma aparente associação com a nogueira-pecã).[32] Seu alcance também se estende ao sul até o México.[34] Além de sua área nativa no continente americano, A. ceciliae também foi encontrada na Ásia. Essas regiões incluem o Japão,[35] Caxemira Livre e Irã.[36][37] Há especulações de que as coleções norte-americanas poderiam ser de uma espécie ainda não descrita, diferente da A. ceciliae europeia.[14]

Notas

  1. Tradução livre de: "to record the services which have been rendered to Mycology by many excellent illustrations and in other ways."

Referências

  1. a b «Synonymy: Amanita ceciliae». Species Fungorum. CAB International. Consultado em 1 de outubro de 2011
  2. a b Jenkins, David T. (1986). Amanita of North America. Eureka: Mad River Press. pp. 74–5. ISBN 0-916422-55-0
  3. a b Tulloss, R. E. «Section Vaginatae». Amanitaceae.org. Consultado em 17 de outubro de 2012
  4. Miller, Orson K.; Laursen, Gary A.; Farr, David F. (1982). «Notes on Agaricales from Arctic Tundra in Alaska». Mycologia. 74 (4): 576–91. doi:10.2307/3792745 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  5. «Amanita ceciliae». MycoBank. International Mycological Association. Consultado em 21 de outubro de 2012
  6. «Common names for Snakeskin Grisette (Amanita ceciliae. Encyclopedia of Life. Consultado em 17 de outubro de 2012
  7. a b c Roody, William C. (2003). Mushrooms of West Virginia and the Central Appalachians. Lexington: University Press of Kentucky. ISBN 0-8131-9039-8
  8. a b Metzler, Susan; Metzler, Van; Miller Orson K. Jr. (1992). Texas Mushrooms: A Field Guide 1ª ed. Austin: University of Texas Press. p. 70. ISBN 0-292-75125-7 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  9. Berkeley, M. J.; Broome, C. E. (1854). «Notices of British fungi». The Annals and Magazine of Natural History. 2. 13: 396–7 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  10. « Amanita ceciliae f. royeri». International Mycological Association. MycoBank. Consultado em 21 de outubro de 2012
  11. a b Fraiture, A. (1993). Les Amanitopsis d'Europe (em francês). [S.l.]: Jardin Botanique Nationale de Belgique. pp. 41–4. ISBN 90-72619-09-9. ISSN 0775-9592. OCLC 29368524
  12. Berkeley, M. J.; Broome, C. E. (1854). «XXXV.—Notices of British fungi». Journal of Natural History Series 2. 13 (77): 396–407. doi:10.1080/03745485709496362 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  13. Snowarski, Marek. «Amanita ceciliae» (em polaco). Fungi of Poland. Consultado em 21 de outubro de 2012 A referência emprega parâmetros obsoletos |lingua3= (ajuda)
  14. a b Kuo, Michael (março de 2006). «Amanita ceciliae». MushroomExpert.Com Web site. Consultado em 1 de outubro de 2011
  15. Pala, Shauket Ahmed; Wani, Abdul Hamid; Mir, Riyaz Ahmad (2012). «Diversity of macrofungal genus Russula and Amanita in Hirpora Wildlife Sanctuary, Southern Kashmir Himalayas». Biodiversitas. 13 (2): 65–71. ISSN 2085-4722 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  16. a b Phillips, Roger. «Amanita ceciliae». Rogers Plants Ltd. Consultado em 1 de outubro de 2011. Arquivado do original em 7 de Novembro de 2011
  17. a b Tulloss, Rod E. «Amanita ceciliae (Berk. & Broome) Bas». Amanitaceae.org. Consultado em 3 de outubro de 2012
  18. Tulloss, R. E. «Amanita antillana». Amanitaceae.org. Consultado em 21 de outubro de 2012
  19. Tulloss, R. E. «Amanita borealisorora». Amanitaceae.org. Consultado em 21 de outubro de 2012
  20. Tulloss, R. E. «Amanita cinctipes». Amanitaceae.org. Consultado em 21 de outubro de 2012
  21. Tulloss, R. E. «Amanita colombiana». Amanitaceae.org. Consultado em 21 de outubro de 2012
  22. Tulloss, R. E.; Ovrebo, C. L.; Halling, R. E. (1992). Studies on Amanita (Amanitaceae) from Andean Colombia. Col: Memoirs of the New York Botanical Garden. 66. Nova Iorque: New York Botanical Garden. p. 19. ISBN 978-0-89327-371-2 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  23. Tulloss, R. E. «Amanita sorocula». Amanitaceae.org. Consultado em 21 de outubro de 2012
  24. Yang, Z. L.; Weiß, M.; Oberwinkler, F. (2004). «New species of Amanita from the eastern Himalaya and adjacent regions». Mycologia. 96 (3): 636–46. ISSN 0027-5514. PMID 21148883 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  25. Tulloss, R. E. «Amanita liquii». Amanitaceae.org. Consultado em 23 de outubro de 2012
  26. Boa, Eric (2004). Wild Edible Fungi: A Global Overview of Their Use and Importance to People. Rom: Food and Agriculture Organization of the United Nations. p. 132. ISBN 92-5-105157-7
  27. Kibby, Geoffrey (1992). Mushrooms and Other Fungi. Edible but best avoided. Nova Iorque: Smithmark Publications. p. 87. ISBN 978-0-8317-6970-3
  28. Weber, Nancy S.; Smith, Alexander H.; Guravich, Dan (1985). A Field Guide To Southern Mushrooms. Reported to be edible, but not recommended. Ann Arbor: University of Michigan Press. p. 147. ISBN 978-0-317-13507-7 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  29. Akata, Ilgaz; Ergonul, Bulent; Kalyoncu, Fatih (2012). «Chemical compositions and antioxidant activities of 16 wild edible mushroom species grown in Anatolia». International Journal of Pharmacology. 8 (2): 134–8. ISSN 1811-7775. doi:10.3923/ijp.2012.134.138 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  30. Kuo M. (Junho de 2013). «The Genus Amanita». MushroomExpert.Com (em inglês). Consultado em 21 de fevereiro de 2014 A referência emprega parâmetros obsoletos |lingua3= (ajuda)
  31. Giachina AJ, Oliviera VL, Castellano MA, Trappe JM. (2000). «Ectomycorrhizal fungi in Eucalyptus and Pinus plantations in southern Brazil». Mycologia. 92 (6): 1166–77. doi:10.2307/3761484 !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de autores (link)
  32. a b McKnight, Kent H.; McKnight, Vera B. (1998). «Gilled fungi (Agarics)». A Field Guide to Mushrooms, North America. Boston: Houghton Mifflin. p. 226. ISBN 0-395-91090-0 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  33. Courtecuisse, Régis; Duhem, Bernard (1995). Mushrooms & Toadstools of Britain And Europe. Londres: Harper Collins. pp. 272–3. ISBN 0-00-220025-2 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  34. Villanueva-Jimenez, Emmanuel; Villegas-Rios, Margarita; Cifuentes-Blanco, Joaquin; León–Avendaño, Hugo (2006). «Diversidad del género Amanita en dos áreas con diferente condición silvícola en Ixtlán de Juárez, Oaxaca, México». Revista Mexicana de Biodiversidad (em espanhol). 77 (1): 17–22. ISSN 1870-3453 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  35. Neda, Hitoshi; Sato, Hiroki (2008). «List of agaricoid fungi reported from subtropical area of Japan». Nippon Kingakukai Kaiho. 49 (1): 64–90. ISSN 0029-0289 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  36. Gardezi, S. R. A; Ayub, N., Khan, S. M. (2002). «Mushrooms of Kashmir III». Pakistan Journal of Phytopathology. 14 (1): 23–31. ISSN 1019-763X A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  37. Bahram, M; Asef, M. R., Zarre, Sh., Abbasi, M., Reidl, S. (2006). «Addition to the knowledge of Amanita (Agaricales, Pluteaceae) from Iran». Rostaniha. 7 (2): 107–19. ISSN 1608-4306 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  • Este artigo foi inicialmente traduzido, total ou parcialmente, do artigo da Wikipédia em inglês, cujo título é «Amanita ceciliae», especificamente .

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Amanita ceciliae: Brief Summary ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

Amanita ceciliae é um fungo que pertence ao gênero de cogumelos Amanita na ordem Agaricales. Seu corpo de frutificação possui um píleo ("chapéu") que mede até 12 cm de diâmetro, com um formato que varia de convexo a plano. É cinza a preto-amarronzado, escuro no centro e pálido em direção as suas bordas estriadas. Lisa e pegajosa quando úmida, a superfície do píleo apresenta placas pouco aderidas, facilmente removíveis, e de cor cinza-carvão. O tronco é branco, com "pêlos" lisos e atinge até 18 cm de altura, e 4 cm de espessura, se afilando em direção ao topo. Na sua porção inferior há restos da volva em forma de "cinturões" de um tecido delicado.

O cogumelo foi descrito pela primeira vez em 1854 pelos britânicos Miles Berkeley e Christopher Broome. Na época, foi batizado de Agaricus ceciliae, uma homenagem à Cecilia Berkeley, esposa de Miles. Em 1984, o micologista neerlandês Cornelis Bas transferiu a espécie para o gênero Amanita, formando o nome aceito atualmente. Apesar de ser considerado um cogumelo comestível, e seu sabor referido como doce, muitas publicações de especialistas recomendam evitar comê-lo.

Na natureza, os cogumelos podem ser encontrados crescendo sozinhos, dispersos ou em grupos, durante o verão e outono. A espécie tem preferência por solos neutros a calcários. É um fungo micorrízico e se desenvolve em florestas de caducifólias, mas também pode ocorrer associado a coníferas. Na Europa, sua distribuição é bastante ampla, embora raramente seja encontrado. Já na América do Norte, habita principalmente em áreas à leste do rio Mississippi e seu alcance se estende ao Texas e ao México. Além de sua área nativa no continente americano, A. ceciliae também foi encontrada na Ásia.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Jättekamskivling ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Den mykologiska karaktären hos jättekamskivling:

Gills icon.png
hymenium:
skivor

Convex cap icon.svg
hatt:
välvd

Free gills icon.png
skivtyp:
fria

Edible toxicity icon.png
ätlighet:
ätlig



Volva stipe icon.png
fot:
strumpa

Tan spore print icon.png
sporavtryck:
vit

Mycorrhizal ecology icon.png
ekologi:
mykorrhiza

Jättekamskivling (Amanita ceciliae) är en svampart[7] i släktet flugsvampar och familjen Amanitaceae.[8][9] Den ingår i undergruppen kamskivlingar.

Arten beskrevs först av Berk. & Broome och fick sitt nu gällande namn av Bas 1984. [10] Arten är reproducerande i Sverige.[10] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[8]

Källor

  1. ^ Vasser, S.P. (1992) , In: Flora Gribov Ukrainy, Bazidiomitsety. Amanital'nye Griby (Kiev):168 pp.
  2. ^ Fayod (1889) , In: Annls Sci. Nat., Bot., sér. 7 9:317
  3. ^ Gillet (1874) , In: Les Hyménomycètes ou description de tous les champignons (fungi) qui croissent en France (Alençon):41
  4. ^ Berk. & Broome (1854) , In: Ann. Mag. nat. Hist., Ser. 2 13:396
  5. ^ ”CABI databases”. http://www.speciesfungorum.org. Läst 24 januari 2013.
  6. ^ sensu auct. mult.; fide Checklist of Basidiomycota of Great Britain and Ireland (2005) . ”CABI databases”. http://www.speciesfungorum.org. Läst 24 januari 2013.
  7. ^ Bas (1984) , In: Persoonia 12(2):192
  8. ^ [a b] Bisby F.A., Roskov Y.R., Orrell T.M., Nicolson D., Paglinawan L.E., Bailly N., Kirk P.M., Bourgoin T., Baillargeon G., Ouvrard D. (red.) (25 april 2011). ”Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2011 Annual Checklist.”. Species 2000: Reading, UK. http://www.catalogueoflife.org/annual-checklist/2011/search/all/key/amanita+ceciliae/match/1. Läst 24 september 2012.
  9. ^ Species Fungorum. Kirk P.M., 2010-11-23
  10. ^ [a b] Dyntaxa Jättekamskivling

Externa länkar

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Jättekamskivling: Brief Summary ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Jättekamskivling (Amanita ceciliae) är en svampart i släktet flugsvampar och familjen Amanitaceae. Den ingår i undergruppen kamskivlingar.

Arten beskrevs först av Berk. & Broome och fick sitt nu gällande namn av Bas 1984. Arten är reproducerande i Sverige. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.

2006-10-14 Amanita ceciliae crop.jpg Amanita ceciliae.jpg Strangulated Amanita.jpg Amanita inaurata.JPG Amanita spec. - Lindsey 2b.jpg
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Amanita ceciliae ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Amanita ceciliae là một loài nấm thuộc chi Amanita trong họ Amanitaceae. Loài này được Miles Joseph BerkeleyChristopher Edmund Broome miêu tả khoa học lần đầu tiên năm 1854, và được Cornelis Bas đặt danh pháp khoa học năm 1984.

Mũ loài nấm này màu nâu, đường kính từ 5–12 cm; cuống nấm dài khoảng 7–18 cm.

Xem thêm

Chú thích

  1. ^ “Synonymy: Amanita ceciliae. Species Fungorum. CAB International. Truy cập ngày 1 tháng 10 năm 2011.

Liên kết ngoài

 src= Wikispecies có thông tin sinh học về Amanita ceciliae  src= Wikimedia Commons có thư viện hình ảnh và phương tiện truyền tải về Amanita ceciliae


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến bộ nấm Agaricales này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Amanita ceciliae: Brief Summary ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Amanita ceciliae là một loài nấm thuộc chi Amanita trong họ Amanitaceae. Loài này được Miles Joseph BerkeleyChristopher Edmund Broome miêu tả khoa học lần đầu tiên năm 1854, và được Cornelis Bas đặt danh pháp khoa học năm 1984.

Mũ loài nấm này màu nâu, đường kính từ 5–12 cm; cuống nấm dài khoảng 7–18 cm.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Поплавок странный ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
Латинское название Amanita ceciliae (Berk. & Br.) Bas, 1983 Синонимы:
  • Agaricus ceciliae Berk. & Br., 1854basionym
  • Amanitopsis ceciliae (Berk. & Br.) Wasser 1992
  • Amanita inaurata Secr. ex Gill., 1874
  • Amanitopsis inaurata (Secr. ex Gill.) Fay., 1889
  • Amanita vaginata var. inaurata (Secr. ex Gill.) Sacc., 1915
  • и др.

wikispecies:
Систематика
на Викивидах

commons:
Изображения
на Викискладе

NCBI 67696

Поплаво́к Сисилии (лат. Amanita ceciliae) — гриб из рода Мухомор семейства Аманитовые (Amanitaceae). Условно-съедобен.

Впервые был описан в 1854 году британским микологом Miles Joseph Berkeley (Майлс Джозеф Беркли) и назван им в честь его жены Cecilia Berkeley. Cecilia произносится Сисилия.[источник не указан 470 дней]

Синонимы:

  • Мухомо́р сицили́йский — ошибочный перевод латинского названия.
  • 'Поплаво́к стра́нный' - ошибочный перевод.

Описание

Шляпка диаметром 8—20 см, вначале колокольчатая или полуокруглая, затем выпукло-распростёртая, с хорошо выраженным центральным бугорком, край рубчатый. Кожица от бурого до красно-коричневого цвета, в центре более тёмная.

Мякоть в середине шляпки толстомясистая, по краям тонкая, белая, на срезе не изменяется, без особого вкуса и запаха.

Ножка 10—20 см в высоту и 2—3,5 см в диаметре, цилиндрическая, у основания слегка расширенная, выполненная, позже полая. Поверхность сероватая, покрыта серыми чешуйками.

Пластинки белые, свободные, частые, с тёмным рубчатым краем, имеются пластиночки.

Остатки покрывала: вольва хорошо выражена, мешковидная, серая; кольцо на ножке отсутствует; на кожице шляпки имеются остатки в виде толстых бородавчатых хлопьев сероватого цвета со временем чернеющих. Хлопья на шляпке могут быстро исчезать.

Споровый порошок белый.

Микроскопические признаки: споры 11,5—14 мкм, округлые, гладкие, содержимое флуоресцирует; базидии четырёхспоровые, 65—85×5—20 мкм, булавовидные, тонкостенные; трама пластинок билатеральная, гифы кожицы шляпки и трамы без пряжек, диаметр гиф кожицы 2—7 мкм, они желатинизированы, гифы трамы цилиндрические диаметром до 20 мкм.

Экология и распространение

Растёт в широколиственных и хвойных лесах, встречается редко. Известен в средней полосе Европы от Британских островов до Украины (правобережное полесье), в Закавказье, Восточной Сибири (Якутия), на Дальнем Востоке (Приморский край), в Северной Америке (США, Мексика) и в Южной Америке (Колумбия).

«Латиноамериканские» грибы, относимые ранее к виду A. ceciliae были описаны как новый вид Amanita sororcula Tulloss, Ovrebo & Halling, 1992. Североамериканские образцы тоже, вероятно, следует относить к другим видам.

Сезон июнь — октябрь.

Сходные виды

Другие виды поплавка, все они условно-съедобны.

От других мухоморов легко отличается по отсутствию кольца.

Литература

  • Вассер С. П. Флора грибов Украины. Аманитальные грибы / отв. ред. К. А. Каламээс. — К.: «Наукова думка», 1992. — С. 144. — ISBN 5-12-003226-5.

Ссылки

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

Поплавок странный: Brief Summary ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию

Поплаво́к Сисилии (лат. Amanita ceciliae) — гриб из рода Мухомор семейства Аманитовые (Amanitaceae). Условно-съедобен.

Впервые был описан в 1854 году британским микологом Miles Joseph Berkeley (Майлс Джозеф Беркли) и назван им в честь его жены Cecilia Berkeley. Cecilia произносится Сисилия.[источник не указан 470 дней]

Синонимы:

Мухомо́р сицили́йский — ошибочный перевод латинского названия. 'Поплаво́к стра́нный' - ошибочный перевод.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

テングツルタケ ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語
テングツルタケ

Amanita ceciliae

Amanita inaurata.JPG 分類 : 菌界 Fungi : 担子菌門 Basidiomycota : 菌じん綱 Hymenomycetes : ハラタケ目 Agaricales : テングタケ科 Amanitaceae : テングタケ属 Amanita : テングツルタケ ceciliae 学名 Amanita ceciliae (Berk. & Broome) Bas 和名 テングツルタケ

テングツルタケ(天狗鶴茸、Amanita ceciliae)は、ハラタケ目テングタケ科テングタケ属キノコである。

特徴[編集]

 src=
テングツルタケ

夏から秋に、クヌギコナラシイなどの樹下に発生する。傘は、黄褐色から暗褐色で周辺部は、淡色、やや粘性があり、褐色のいぼがあり、条線がある。ひだは、白色で、粉状の物質が付いている事がある。柄は、灰色で、つばはない。ツルタケの仲間であるが、つばがはっきりしない。状態で残る。

学名[編集]

Amanita inaurataとAmanita ceciliaeと呼ばれているが、傘の大きさの違いで、同種の可能性がある。

食用[編集]

毒キノコが多いテングタケの仲間だが本種はツルタケに近い仲間で可食である。しかし生食は消化器系の中毒を起こすといわれるが発生量が少なく、詳しいことはわかっていない。そのためキノコ狩りの対象にはならない。

関連項目[編集]

執筆の途中です この項目は、菌類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めていますP:生き物と自然PJ生物)。
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語

テングツルタケ: Brief Summary ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語

テングツルタケ(天狗鶴茸、Amanita ceciliae)は、ハラタケ目テングタケ科テングタケ属キノコである。

license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語