Elephants use their tusks for a variety of purposes: to dig for water, remove bark from trees, maneuver fallen trees and branches, mark trees, rest their trunk on, fight with, and, in domestic animals, for various kinds of work. Elephants are left or right tusked, just as humans are left or right handed. Their trunks, which are formed by the combination of the elongated nose and upper lip, are also very useful. At the tip is a single, finger-like extension that is very sensitive and can be used for precise manipulation of objects. Trunks are used in eating, drinking, smelling and breathing, touching, vocalizing, washing, dusting (throwing dirt onto the back, possibly as a way of deterring insects), and fighting. The senses of touch and hearing are acute, but eyesight is somewhat poor. Young elephants follow their mothers or older sisters by holding on to their tails. When in danger, elephants run with their tails held up, which may signal the danger to the other members of the herd.
Communication Channels: tactile ; acoustic ; chemical
Other Communication Modes: pheromones ; vibrations
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; vibrations ; chemical
Asian elephants have a long history of being hunted by people, originally for food, later for domestic stock and ivory. Poaching for ivory continues to devastate wild populations. They also suffer due to habitat loss caused by agriculture and deforestation. Centuries ago they disappeared from southwestern Asia and most of China. Currently there are only an estimated 28,000 to 42,000 wild Asian elephants remaining. Asian elephants are kept as domestic animals and can be successfully bred in captivity to a limited extent.
Asian elephants are on Appendix I of the Convention on International Trade in Endangered Species and are considered endangered by the International Union for the Conservation of Nature.
US Federal List: endangered
CITES: appendix i
IUCN Red List of Threatened Species: endangered
Elephants enjoy cultivated foods such as bananas and sugar cane, and so can become crop pests in some areas. Wild elephants are can be aggressive to humans and dangerous.
Negative Impacts: crop pest
Asian elephants have been domesticated for centuries. Individuals can be trained to reliably perform a wide variety of tasks. They are used as draft animals, for hunting, and for transportation. Ivory from their tusks is used in the manufacture of a number of items, including jewelry.
Positive Impacts: body parts are source of valuable material; ecotourism
These elephants eat a wide variety of species of vegetation. They prefer grasses, but they also consume bark, roots, leaves, and stems of trees, vines, and shrubs. Most of an adult's activities involve moving toward and eating food. They eat in the morning, evening, and night but rest during the hottest part of the day. An average day's intake is 150 kg of vegetation, of which only about 44% is actually digested (with the aid of symbiotic gut bacteria). Elephants eat long grasses by plucking a "handful" with their trunk and putting the bundle in their mouth. To eat short grasses, they kick up a pile of dirt with their feet and sweep the grass into their mouth, again with the end of their trunk. Shrubs are eaten by breaking off twigs with the trunk and inserting them into the mouth. To eat the bark off larger branches, they hold the branch with their trunk and rotate it while scraping off the bark with their teeth - similar to the way people eat corn on the cob. Elephants also drink at least once a day (140 liters of water may be consumed in just one day) and so are never very far from a water supply.
Plant Foods: leaves; roots and tubers; wood, bark, or stems
Primary Diet: herbivore (Folivore , Lignivore)
Parts of India and Southeast Asia, including Sumatra and Borneo. Asian elephants were formerly widely distributed south of the Himalayas, throughout Southeast Asia, and in China as far north as the Yangtze River.
Biogeographic Regions: oriental (Native )
Asian elephants mainly use scrub forest, although their habitat can vary. They can be found in the jungle, but generally on the edge where open, grassy areas are accessible. They prefer areas that combine grass, low woody plants, and forest. Elephants rarely forage in one area for more than a few days in a row.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest ; scrub forest
Other Habitat Features: agricultural
The lifespan of Asian elephants is about 70 years.
Average lifespan
Status: wild: 70 years.
Average lifespan
Status: wild: 78.0 years.
Average lifespan
Status: wild: 70.0 years.
Average lifespan
Status: wild: 40.0 years.
Average lifespan
Status: captivity: 69.0 years.
Average lifespan
Status: wild: 60.0 years.
Average lifespan
Status: captivity: 80.0 years.
Average lifespan
Status: captivity: 77.0 years.
Head and body length is 550 to 640 cm and shoulder height is 250 to 300 cm. The skin is thick and dry, and the few hairs are stiff. Skin color varies from grey to brown. In contrast to African elephants, Asian elephants have ears that are much smaller, the back is not as sloping, the head rather than the shoulders is the highest part of the body, the trunk has a single finger-like projection rather than two, and the hind foot has 4 nails rather than 3. The cylindrical feet consist of reduced phalanges resting on a pad of elastic tissue. The cerebral hemisphere is quite convoluted, resembling that of humans and dolphins. The elephant's teeth are unique. They have a limited number of very large teeth that move forward in the mouth as the animal ages; as the front teeth are worn away with use they are replaced from behind. If an elephant lives long enough to have used up all of its teeth it then starves to death. In males, a pair of incisors is elongated (growing 17 cm per year throughout the animal's life) into tusks. Unlike African elephant females, Asian females do not bear tusks.
Range mass: 3000 to 5000 kg.
Range length: 550 to 640 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger; ornamentation
Average basal metabolic rate: 2336.5 W.
When a potential predator such as a lion or tiger threatens a calf, the adults form a defensive circle with the calf in the middle. Adult elephants are probably not susceptible to predation by any species other than humans.
Known Predators:
Mating System: polygynous
Female Asian elephants bear a single calf (usually) after a gestation of more than a year and a half (18 to 22 months). Their estrus cycle is about 22 days, out of which they are receptive to copulation on only one day, the first day of estrus. There is no seasonality in their reproduction. Females on good quality habitats give birth every three to four years, while the interbirth interval can be much longer among females inhabiting poor quality areas. Newborns weigh about 100 kg and can stand soon after birth. The infant may nurse from its mother or from other lactating females. After a few days it can follow its mother as she goes about her normal activities. Young begin to eat some grass after several months but may continue nursing for 18 months. They also eat their mother's dung, which contains nutrients as well as the symbiotic bacteria that aid in the digestion of cellulose. Mothers continue to supervise their young for several years after weaning. Both sexes become sexually mature at about 14 years of age, but males cannot mate until they can dominate other adult males. Males leave their natal herd at this age, but females remain with their female relatives throughout their lives.
Breeding interval: Under the best of circumstances Asian elephants give birth every three to four years.
Breeding season: Births may occur throughout the year.
Average number of offspring: 1.
Range gestation period: 18 to 22 months.
Average weaning age: 48 months.
Average time to independence: 48 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 14 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 14 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average birth mass: 107000 g.
Average number of offspring: 1.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 3287 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 3287 days.
Parental Investment: pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Female); post-independence association with parents; extended period of juvenile learning
Die Indiese of Asiatiese olifant (Elephas maximus) is één van die drie nog lewende spesies olifante. Die spesie kom in Asië voor. Hulle is kleiner as die Afrika-olifante en kan ook makliker getem word. Mense het hulle oor die eeue as werksdiere ingespan. Dit is die nasionale dier van Indië.
Daar is 5 subspesies van die olifant bekend:
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Asiatiese olifant.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Asiatiese olifant
Die Indiese of Asiatiese olifant (Elephas maximus) is één van die drie nog lewende spesies olifante. Die spesie kom in Asië voor. Hulle is kleiner as die Afrika-olifante en kan ook makliker getem word. Mense het hulle oor die eeue as werksdiere ingespan. Dit is die nasionale dier van Indië.
Asiya fili (lat. Elephas maximus) - hindistan fili cinsinə aid heyvan növü.
Bədəninin uzunluğu 5,5 - 6,4 m. Çiyinlərində hündürlüyü 2,5-3 metrdir. Çəkisi 5 tona yaxındır. Gövdəsi massivdir. (Ölçüləri Afrika fillərinin qulaqlarından kiçik olan)pərvari iri qulaqları, xırda gözləri və ucunda uzun əzələli xortumu olan nəhəng başı var. Xortumu uzanmış burnu və aşağı dodağından əmələ gəlib. Xortumunun ucunda bir dənə dorsal, ilişkən, barmaqvari uzantı var. Əzaları hündür, sütünvari və beşbarmaqlıdır. Barmaqları ümumi dəri ilə örtülmüşlər, ancaq üzdən sezilirlər. Qabaq əzalarında beş , dal əzalarında isə dörd dırnaqcıq var. Rəngi tünd-bozdan qonura qədər dəyişir. Dərisinin üstündə nahamvar, müxtəlif qalınlıqda epidermal şişlər var. Piy və tər vəzisi yoxdur. Yetkin fillərin tükü seyrək, qılvaridir. Qıcgah ətrafında spesifik dəri vəzisi var. Sinəsində bir cüt məməsi var. Yuxarı, üçüncü kəsici dişlərinin çəkisi 20-25 kq. uzunluğu isə 1,5 metrdir, və ancaq erkəklərdə olur.
Hindistanda, Şri-Lankada, Birmada, Nepalda, Butanda, Banqladeşdə, Kambocada, Laosda, Vyetnamda, Malayziyada, Kalimantan adasında, Sumatrada, Çinin Yunnan əyalətində yaşayırlar. Sıx cəngəlliklərdən, hündür ot örtüklü savannalara qədər müxtəlif landşaftlarda yayılıblar. Adətən yaşlı dişinin başçılığı ilə 15-30 baş sürülərdə dolanırlar.
Bitkilərlə qidalanırlar.
Çoxalmasında mövsümlülük yoxdur. Boğaz olma müddəti 20-22 aydır. Dişi hərəsinin çəkisi 90 kq. və çiyinlərdində hündürlüyü 1 metr olan iki bala gətirir. Cinsi yetkinliyi 9-12 yaşdan başlayır. Həyatı ərzində dişi dörd dəfə balalayır.
1986-cı ildə ümumi sayları 28-42 min idi: Hindistanda, Butanda və Banqladeşdə -10-15 min baş(1978); Andaman adalarında -30(1977); Kalimantanda - 2 min(1978); Birmada -5 min(1977); Yunnanda - 1 min; Kambocada, Laosda və Vyetnamda -3500-5000(1978); Malaysiyə 3 min-6 min(1978); Nepalda -50; Şri-Lankada - 2 min-4 min; Sumatrada -300; Tailandda 2500-4500(1978) Saylarının azalması öldürülməsi və mühitinin məhv olunması ilə bağlıdır. Yaxşı əhliləşirlər. Qədimdən onları ev heyvanları kimi daşınmada, ağır işlərdə istifadə edirlər. Daxil olduqları arealın əksər hissəsində qanunla qorunurlar.
Asiya fili (lat. Elephas maximus) - hindistan fili cinsinə aid heyvan növü.
Olifant Azia (Elephas maximus) a zo ur bronneg bras geotdebrer. Al loen kevandirel brasañ eo en Azia.
Tiriad olifant Azia L'elefant asiàtic (Elephas maximus), sovint conegut pel nom d'una de les subespècies (elefant de l'Índia), és una de les tres espècies vivents d'elefant i l'única espècie vivent del gènere Elephas. L'espècie es troba principalment a diverses parts de l'Índia, Sri Lanka, Indoxina i a Indonèsia. Es considera una espècie amenaçada, amb una població entre 41.410 i 52.345 individus en estat salvatge.[2]
Aquest animal és fàcil de domesticar i s'ha utilitzat en el sector forestal al sud i al sud-est d'Àsia durant segles i també en cerimònies. Fonts històriques indiquen que a vegades es feien servir durant la temporada de collita, principalment per a batre. Els elefants salvatges són una atracció turística a les zones on és més fàcil veure'ls; per contra, però, poden fer malbé els conreus o entrar als jardins de les aldees.
L'elefant asiàtic és més petit que el seu congènere africà. La forma més fàcil de distingir els dos parents és fixant-se en les orelles: les de l'elefant asiàtic són menors. L'elefant asiàtic sòl mesurar entre dos i quatre metres (7-12 peus) d'alçada, i pesar entre 3.000 i 5000 quilograms (de 6500 a 11.000 lliures). L'elefant asiàtic té altres diferències respecte als seus parents africans, entre elles un llom més arquejat cap enrere, un "dit" semi-prènsil a la punta de la trompa, quatre ungles a les potes posteriors en lloc de tres, i 19 parells de costelles en lloc de les 21 que té l'africà. A més, la femella d'elefant asiàtic generalment no té ullals, i si en té amb prou feines són visibles i només es poden observar quan l'elefanta obre la boca. A alguns mascles també els hi manquen els ullals; a aquests individus se'ls anomena "makhnas" i són especialment comuns entre els exemplars de la població d'elefants de Sri Lanka. D'altra banda, el front té dues protuberàncies semiesfèriques, a diferència del front pla de l'elefant africà.
Les mides dels elefants salvatges eren exagerades al passat. Tanmateix, el rècord d'alçada d'un elefant actual és de 3,6 m. fins a la creu. L'alçada sovint es calcula utilitzant la llei de les polzades de dues vegades la circumferència.[3]
Els ramats d'elefants poden seguir rutes estacionals de migració definides. Aquestes es realitzen durant tota la temporada monsònica, sovint entre zones humides i seques, i és la tasca de l'elefant més vell recordar i seguir aquestes tradicionals rutes de migració. Amb l'establiment d'explotacions agrícoles assentades al llarg d'aquestes rutes, els cultius es veien sovint danyats pel pas dels elefants, essent motiu de conflictes, i provocant que en molts casos els elefants acabessin morts. L'elefant asiàtic adult no té depredadors naturals a part de l'home; els elefants joves, en canvi, poden caure víctimes dels tigres.
L'esperança de vida dels elefants asiàtics ha augmentat considerablement, i ara viu una mitjana de 60 anys al medi natural i 80 en captivitat.[4] Aquests paquiderms mengen el 10% del seu pes corporal cada dia, que en el cas dels adults suposa entre 170 i 200 quilograms d'aliments diaris. Necessiten de 80 a 200 litres d'aigua al dia, a part de la que usen per a banyar-se. A vegades esgarrapen el terra a la cerca de minerals.
Els elefants usen infrasons per a comunicar-se. El primer a observar-ho fou el naturalista indi M. Krishnan, i posteriorment va ser estudiat per Katherine Payne.[5]
L'elefant asiàtic (Elephas maximus), sovint conegut pel nom d'una de les subespècies (elefant de l'Índia), és una de les tres espècies vivents d'elefant i l'única espècie vivent del gènere Elephas. L'espècie es troba principalment a diverses parts de l'Índia, Sri Lanka, Indoxina i a Indonèsia. Es considera una espècie amenaçada, amb una població entre 41.410 i 52.345 individus en estat salvatge.
Aquest animal és fàcil de domesticar i s'ha utilitzat en el sector forestal al sud i al sud-est d'Àsia durant segles i també en cerimònies. Fonts històriques indiquen que a vegades es feien servir durant la temporada de collita, principalment per a batre. Els elefants salvatges són una atracció turística a les zones on és més fàcil veure'ls; per contra, però, poden fer malbé els conreus o entrar als jardins de les aldees.
Un o'r tri rhywogaeth o Eliffant sy'n fyw heddiw yw'r Eliffant Asiaidd (Elephas maximus). Fe'i gelwir weithiau yn Eliffant Indiaidd, enw un o'r tri is-rywogaeth. Er ei fod ychydig yn llai na'r Eliffant Affricanaidd, ef yw'r mamal tir sych mwyaf yn Asia.
Fe'i ceir yn Bangladesh, India, Sri Lanca, Indo-Tsieina a rhannau o Nepal ac Indonesia (yn enwedig Borneo), Fietnam a Gwlad Tai. Fel anifail gwyllt, ystyrir ei fod mewn perygl, gyda rhwng 41,410 a 52,345 yn weddill. Gellir ei ddofi yn gymharol hawdd, a defnyddir cryn nifer ohonynt ar gyfer gwahanol dasgau mewn gwahanol rannau o Asia.
Slon indický (Elephas maximus) je jiho- a jihovýchodoasijský slon dlouhý 3,5 metrů, jeden ze tří žijících druhů slona a jediný nevymřelý druh z rodu Elephas. Jde o největšího suchozemského živočicha žijícího v Asii. Vyskytuje se v Bangladéši, Indii, na Srí Lance, v Indočíně a v částech Nepálu, Indonésie a Thajska. Je považován za ohrožený druh, ve volné přírodě žije odhadem 40-50 tisíc jedinců.
Je menší než jeho africký příbuzný, nejjednodušším rozlišovacím znakem je velikost uší - slon indický je má výrazně menší. Stoličky mají tvar podobný vymřelým mamutům, což ukazuje na bližší příbuznost těchto druhů. Slon indický má na chobotu pouze jeden prstík (výběžek na konci chobotu sloužící k uchopení menších předmětů).
Slon indický má více klenutou páteř než slon africký, na každém zadním chodidle má čtyři nehty místo tří, na čele dvě vybouleniny a pouze 19 párů žeber (slon africký jich má 21). Samicím obvykle nenarůstají kly a když ano, tak jsou jen stěží viditelné i když slon otevře tlamu. Samci také mohou postrádat kly, tento jev se vyskytuje hlavně v populaci na Srí Lance. Na rozdíl od slona afrického, který používá přední končetiny téměř výhradně k manipulaci se zeminou, umí společně s trupem lépe využívat přední končetiny k manipulaci s objekty.
Slon indický je mírně menším druhem než jeho africký příbuzný. Dorůstá do výšky 2-4 metry a váží 3-5 tun. Jeho ocas dosahuje délky 1 m až 1,5 m. Velikost slonů v přírodě byla v minulosti zveličována. Nejtěžší zaznamenaný jedinec vážil kolem 7000 kg a v kohoutku měřil 343 cm.[2]
Žije v menších skupinách. Traduje se, že slon má výbornou paměť, pamatuje si i po několika letech, kde našel vodu, nicméně pokusy v zajetí neprokázaly, že by měl lepší paměť než např. pes nebo kočka. Stáda slonů v přírodě migrují po přesně určených trasách. Úkolem nejstaršího slona je pamatovat si a vyhledat tradiční migrační trasy. Hospodářstvím umístěným na jejich trase vzniká škoda na úrodě a je běžné, že slon zemře při bojích s lidmi. Dospělí jedinci jinak nemají žádné predátory, ale mláďata se mohou stát kořistí tygrů.
Sloni žijí průměrně 60 let v přírodě a 80 let v zajetí. Denně zkonzumují potravu o hmotnosti 10 % svého těla, u dospělých je to 170-230 kilogramů. Potřebují denně 80-200 litrů vody a další využijí ke koupání.
Ke komunikaci využívají infrazvuk, tento fakt poprvé zaznamenal indický přírodovědec Madhaviah Krishnan a později tento jev studovala Katherine Payne.
Samci jsou většinou samotáři a v době říje bojují o samice. Mladší samci mohou vytvářet menší skupinky. Samci pohlavně dospívají v patnácti letech a poté se každý rok dostávají do říje zvané "musth". V tomto období je hladina testosteronu 60krát vyšší než normálně a slon je extrémně agresivní. Ze spánkových potních žláz vylučuje sekret obsahující feromony.
Samice žijí v malých skupinách. Mají matriarchální společnost, skupina je vedena nejstarší samicí. Dospívají v 9-15 roku života. Březost trvá 18-22 měsíců a rodí jedno nebo výjimečně dvě mláďata. Mládě je zcela vyvinuté v 19. měsíci, ale zůstává v děloze aby vyrostlo a matka jej mohla krmit. Po narození mládě váží kolem 100 kg a je kojeno 2-3 roky. Samice zůstává ve stádě, ale dospělí samci jsou odháněni pryč.
Samice vytvářejí feromony, hlavní složkou je (Z)-7-dodecen-1-yl acetát, tato látka byla nalezena také u mnoha druhů hmyzu.
Rozmnožování slonů v zajetí je velice obtížné, a to z několika důvodů:
V poslední době se však u slonů indických daří odchovy napříč zoologickými zahradami.[3] V Evropě je slon indický chován v přibližně 90 zoo. Ne ve všech zařízeních jsou chovné skupiny.[4]
V Česku slona indického chovají čtyři zoo:
Chovné skupiny jsou přitom v Zoo Ostrava a Zoo Praha. V budoucna je plánován chov tohoto druhu také v Zoo Plzeň.[3] Na Slovensku tento druh chován není.[4]
V ČR a SR se mládě slona poprvé narodilo v roce 2004 po umělé inseminaci v Zoo Ústí nad Labem, ale přišlo na svět mrtvé. První živá slůňata v Česku se narodila roku 2011 v zoologické zahradě v Ostravě samicím Vishesh (14 let, porod 11. března)[5] a Johti (44 let, porod 12. dubna).[6] Mládě od samice Vishesh – sameček Sethi – však zemřelo po dvou měsících v důsledku oslabení imunity. Prvním odchovaným mládětem se tak stala samice Rashmi narozená 12. dubna 2011. Od té doby se v Česku narodilo několik dalších slonů: samice Sita (*2013, Zoo Praha)[7], samice Sumitra (2014–2016, Zoo Ostrava), Rudolf (*2016, Zoo Praha), Max (*2016, Zoo Praha)[8], samec Chandru (*2017, Zoo Ostrava)[9].
První slon indický – samec Baby – byl přivezen do Zoo Praha v roce 1933. Jednalo se o prvního slona v československých zoologických zahradách vůbec. V pořadí druhý slon se dostal do pražské zoo v roce 1951. Významným mezníkem pak byl přelom 60. a 70. let 20. století, kdy se stavěl pavilon velkých savců, určený mj. pro slony, a zároveň bylo v krátkém období let 1968–1972 celkem sedm slonů.[10] Současná skupina čítá sedm zvířat, čímž je největší v českých zoo. Žije v expozici Údolí slonů, která byla otevřena v roce 2013.[11] V Zoo Praha se dosud narodila tři mláďata.[7][8]
Podrobnější informace naleznete v článku Chov slonů v Zoo Praha.
Prvním slonem indickým v Zoo Ostrava byl samec Pepík, dovezený v roce 1956 ze Zoo Praha. Uhynul roku 1964 následkem pádu do příkopu. V srpnu 1967 byla ze Zoo Dvůr Králové nad Labem přivezena slonice Soňa, která žila chvíli se slonem africkým Petrem, ale Soňa byla agresivní (kdysi byla odvezena z cirkusu do Zoo ve Dvoře, protože napadla krotitele), takže byli odděleni a Soňa byla chována bezkontaktně. V roce 1991 byla utracena z důvodu dlouhodobého strádání a rakoviny kopyt (příčinou bylo vlhké stání). V roce 2004 byl otevřen nový pavilon slonů, s cílem vytvořit nové chovné stádo tvořenou samcem a několika samicemi. Stejný rok přijeli samice Suseela a Jumbo ze Zoo Amsterdam (obě pocházely z odchytu z volné přírody) a samec Jacki ze Zoo Pont Scorff (narozen 1996 v Zoo La Palmyre). Jacki si v roce 2005 ulomil kel a při operaci v narkóze uhynul kvůli vrozené vadě srdce. Na jaře 2008 do Zoo přijely ze Zoo Belfast samice Johti (odchycena v přírodě) se svou dcerou Vishesh (narozena 1997 v Zoo Belfast). Spojování stáda nedopadlo ideálně, Jumbo měla problém s dominantní samicí Johti a tak byla odvezena do Zoo Givskud. V květnu 2009 přijel ze Zoo Lipsko samec Calvin (narozen 1986 v Zoo Calgary). Zajímavostmi bylo, že Calvin neměl kly a bylo mu odebíráno sperma pro umělá oplodnění. 11.3.2011 Vishesh porodila první živé slůně na území bývalého Československa, byl to sameček, uhynul 6.5. téhož roku. Slůně se narodilo s podváhou a mělo problémy se sáním mléka od matky. Posmrtně dostal jméno Sethi. 12.4.2011 Johti porodila samici, která později dostala jméno Rashmi (v indičtině Zářivě jasný paprsek měsíce), která od začátku prospívala. Druhé mládě, samičku Sumitru, porodila Vishesh 4.2.2014. Sumitra ze začátku nepřijímala mléko, ale ošetřovatelům se nakonec povedlo ji k tomu přimět (náhražkou mléka napustili pleny a samice je začala sát, poté začala přijímat i mateřské mléko)a nadále prospívala. 22.10.2015 byl utracen Calvin, důvodem byl absces na pravé přední noze, který si nechtěl nechat ošetřit (nohu zatěžoval kvůli zakřivení levé přední nohy, které bylo následkem neštovic, které prodělal v mládí). Bohužel 23.1.2016 v odpoledních hodinách uhynula Sumitra (příčinou byl sloní herpes virus). Zjistilo se, že Vishesh je březí a tak bylo přivezení nového samce odsunuto. Své třetí mládě Vishesh porodila 8.7.2017, jednalo se o samečka jménem Chandru. 21.2.2018 byla utracena samice Suseela z důvodu pokročilé artrózy a zhoršujících se abscesů. 13.6.2018 do Zoo Ostrava dorazil ze Zoo LePal samec Maxim (narozen 1998 v Zoo Rotterdam).
V roce 1958 do Zoo Liberec dorazila první slonice (v Liberci nikdy samec chován nebyl) Kitty ze Zoo Hannover. Uhynula roku 1965, kvůli otravě z jídla, které ji naházeli návštěvníci. V roce 1967 přijeli do Zoo Liberec z indických Zoo Kalkata a Zoo Mysore mladé slonice Rání a Gaurí. V roce 1972 byli přesunuty do nového pavilonu slonů. V letech 1974-2001 žily s africkou slonicí Tanou. V roce 2011 uhynula Gaurí. V říjnu roku 2013 Zoo Liberec přivezla slonici Balu ze Zoo Münster. Původně Zoo Liberec plánovala pavilon slonů zrekonstruovat, ale z několika důvodů se rozhodla postavit nový. V současné době se zpracovává projekt.
Ve většině období roku jsou sloni indičtí plaší, spíše utečou než by se pouštěli do boje. Osamělí tuláci jsou často výjimkou tohoto pravidla, někdy neočekávaně útočí na kolemjdoucí. Samotářští sloni si někdy najdou místo blízko silnice a způsobí její neprůjezdnost. Samice s potomky jsou vždy nebezpečné, když se k nim někdo přiblíží. Slon indický útočí s chobotem pevně zkrouceným nahoru. Útočí tak, že nepřítele udupe, nebo přitlačí k zemi pomocí klů. V době říje je slon velmi nebezpečný nejen k lidem, ale i ke svým společníkům. V zajetí jsou po zpozorování tohoto chování pevně zajištěni, aby nedošlo k neštěstí. Bývají využívána anestetika.
Sloni byli zkroceni lidmi. Díky jejich schopnosti pracovat podle příkazu jsou obzvláště užiteční pro přenášení těžkých věcí. Lidé je využívali hlavně pro přenášení dřeva v pralese. Kromě práce byli využíváni také ve válkách, při obřadech a jako dopravní prostředek. Lovci je využívali pro pohyb po rozličném terénu, představovali lepší prostředek k lovu.
První záznamy o domestikaci slonů indických pocházejí z harappské kultury. Sloni se v průběhu historie stali obléhacím prostředkem, byli osedláni ve válkách a stali se z nich pracovníci.
Hrají významnou roli v kultuře kontinentu a jsou uváděni v Džátacích a Panchatantře. Hinduistický bůh Ganéša má hlavu slona. V Kérale byli využíváni při průvodech, kde byli ozdobeni slavnostním výstrojem. Skoro ve všech indických válkách byli využíváni jako váleční sloni.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Asian Elephant na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu slon indický ve Wikimedia Commons
Slon indický (Elephas maximus) je jiho- a jihovýchodoasijský slon dlouhý 3,5 metrů, jeden ze tří žijících druhů slona a jediný nevymřelý druh z rodu Elephas. Jde o největšího suchozemského živočicha žijícího v Asii. Vyskytuje se v Bangladéši, Indii, na Srí Lance, v Indočíně a v částech Nepálu, Indonésie a Thajska. Je považován za ohrožený druh, ve volné přírodě žije odhadem 40-50 tisíc jedinců.
Den asiatiske elefant er et pattedyr i elefantfamilien. Den har tre kendte underarter, herunder indisk elefant, sumatraelefant og Elephas maximus maximus.
Elefanten var engang udbredt så langt vestpå som Irak og Syrien og helt over til Den gule flod i Kina. I dag er udbredelsen begrænset til 13 Lande. Fra Indien i vest til Borneo i øst.
Den samlede bestand i Asien vurderes at være på mellem 35.000 og 50.000 individer.
Tidligere vurderinger går på, at der i starten af forrige århundrede var cirka 100.000 vilde elefanter.
Elefanten er dog stærkt presset af befolkningsudviklingen, der medfører øget behov for landbrugsjord. Turismen er dog også med til at presse elefanten. I Thailand menes omkring 100 elefantunger at blive indfanget ulovligt, for at blive klappet og fodret af turister. Dette ud af en total bestand på cirka 5.000 elefanter. Ofte bliver moren eller flokken også dræbt under tilfangetagelsen af elefantungen.
Den asiatiske elefant vejer op til 5 tons, og den kendes på, at dens ører er væsentligt mindre end den afrikanske elefants. Det er kun hannerne, der har store stødtænder. Hunnernes stødtænder er meget små og ses næsten ikke.
Den asiatiske elefant er et pattedyr i elefantfamilien. Den har tre kendte underarter, herunder indisk elefant, sumatraelefant og Elephas maximus maximus.
Elefanten var engang udbredt så langt vestpå som Irak og Syrien og helt over til Den gule flod i Kina. I dag er udbredelsen begrænset til 13 Lande. Fra Indien i vest til Borneo i øst.
Den samlede bestand i Asien vurderes at være på mellem 35.000 og 50.000 individer.
Tidligere vurderinger går på, at der i starten af forrige århundrede var cirka 100.000 vilde elefanter.
Elefanten er dog stærkt presset af befolkningsudviklingen, der medfører øget behov for landbrugsjord. Turismen er dog også med til at presse elefanten. I Thailand menes omkring 100 elefantunger at blive indfanget ulovligt, for at blive klappet og fodret af turister. Dette ud af en total bestand på cirka 5.000 elefanter. Ofte bliver moren eller flokken også dræbt under tilfangetagelsen af elefantungen.
Den asiatiske elefant vejer op til 5 tons, og den kendes på, at dens ører er væsentligt mindre end den afrikanske elefants. Det er kun hannerne, der har store stødtænder. Hunnernes stødtænder er meget små og ses næsten ikke.
Der Asiatische Elefant (Elephas maximus) ist eine Art aus der Familie der Elefanten und nach dem Afrikanischen Elefanten das zweitgrößte Landtier der Erde. Wie sein afrikanischer Vetter zeichnet er sich durch den Rüssel, die (kleineren) Stoßzähne, die säulenförmigen Beine und die allgemeine Körpergröße aus. Beide unterscheiden sich aber in der Größe der Ohren, der etwas anders verlaufenden Rückenlinie und in zahlreichen anatomischen Einzelmerkmalen. Das Verbreitungsgebiet des Asiatischen Elefanten umfasst Südasien, Südostasien einschließlich Teilen der Malaiischen Inselwelt und das südliche Ostasien. Es war einst aber deutlich größer. Die Tiere bewohnen verschiedene Waldlandschaften und Offenlandgebiete vom Meeresspiegelniveau bis in höhere Gebirgslagen.
Die Lebensweise des Asiatischen Elefanten ist durch zahlreiche Studien gut erforscht, aber noch nicht so detailreich herausgearbeitet wie beim Afrikanischen Elefanten. Das Sozialgefüge zeigt einen komplexen Aufbau. Die engsten Verbindungen bestehen zwischen Mutter- und Jungtieren. Mehrere dieser Gruppen formen eine Herde oder einen Familienverband aus untereinander verwandten Tieren. Die einzelnen Tiere bilden häufig kurzfristige Partnerschaften, die aber durch vielfaches erneutes Zusammenkommen einen stabilen Charakter aufweisen. Die Hierarchie innerhalb der Familiengruppe ist eher flach, eine dominante Leitkuh wie beim Afrikanischen Elefanten spielt eine untergeordnete Rolle. Die einzelnen Herden nutzen Aktionsräume, deren Größe von den jeweiligen landschaftlichen Gegebenheiten und den Nahrungsressourcen abhängt. Die Kommunikation untereinander erfolgt auf verschiedene Weisen, etwa mit Lautgebungen im niedrigen Frequenzbereich, mit zahlreichen chemischen Signalgebern und durch Berührungen überwiegend mit dem Rüssel. Ähnlich wie der Afrikanische besitzt auch der Asiatische Elefant hohe kognitive Fähigkeiten bis hin zur Selbstwahrnehmung.
Die Nahrung umfasst weiche und harte Pflanzenkost mit regionalen und jahreszeitlichen Variationen. Härtere Pflanzennahrung überwiegt meist in der Regen-, weichere in der Trockenzeit. Die Größe der Tiere bedingt, dass ein Individuum den Großteil seiner Tagesaktivität für die Nahrungsaufnahme investiert. Die Fortpflanzung findet zumeist ganzjährig statt, sie kann aber in stärker jahreszeitlich beeinflussten Landschaftsräumen auch eingeschränkt sein. Für Bullen ist die jährlich auftretende Musth charakteristisch, die mit einer erhöhten Aggressivität einhergeht. Während dieser Phase kann es zu Rivalenkämpfen kommen. Kühe weisen einen langen Brunftzyklus mit einem für Säugetiere untypischen Verlauf auf. In der Regel wird nach rund zweijähriger Tragzeit ein Kalb geboren, das in der mütterlichen Gruppe aufwächst. Für die Dauer der Aufzucht setzt die Brunft bei der Kuh aus. Der weibliche Nachwuchs verbleibt in der Familiengruppe, der männliche verlässt diese und zieht seiner eigenen Wege.
Der Asiatische Elefant bewirkte einen starken kulturellen Einfluss in der Geschichte des Menschen. Die Zähmung geht möglicherweise bis in das dritte vorchristliche Jahrtausend zurück. Die Tiere wurden unter anderem zu Baumaßnahmen, im Kriegsdienst oder zu repräsentativen Zwecken eingesetzt. Mit wildlebenden Elefanten kommt es allerdings jährlich zu zahlreichen Mensch-Tier-Konflikten. Die wissenschaftliche Erstbeschreibung datiert in das Jahr 1758. Im Laufe der Zeit wurden mehrere Unterarten eingeführt, die aus genetischer Sicht aber keinen Bestand haben. Vielmehr lassen sich zwei genetisch getrennte Gruppen unterscheiden, beide teilen sich nahezu das gesamte Verbreitungsgebiet. Frühe fossile Nachweise des Asiatischen Elefanten reichen bis in das Mittlere und Obere Pleistozän zurück, sind aber insgesamt selten. Der Bestand der Art gilt als stark gefährdet und ist vor allem durch Landschaftszerstörung und Wilderei im Rückgang begriffen.
Der Asiatische Elefant ist nach dem Afrikanischen Elefanten (Loxodonta africana) das zweitgrößte heute lebende Landsäugetier der Erde. Wie sein afrikanischer Verwandter können die Tiere anhand des Rüssels, der Stoßzähne und der säulenförmigen Beine gut erkannt werden. Die Kopf-Rumpf-Länge beträgt etwa 550 bis 640 cm, hinzu kommt ein 120 bis 150 cm langer Schwanz. Männliche Individuen werden mit einer Schulterhöhe von durchschnittlich 270 cm und maximal 340 cm sowie einem Gewicht von rund 3600 kg und maximal 6000 kg deutlich größer als weibliche. Bei diesen betragen die Maße der Schulterhöhe im Mittel 240 cm (im Maximum über 250 cm) und das Gewicht im Mittel 2720 kg (im Maximum 4160 kg). Die meisten Analysen zu den Größenwerten des Asiatischen Elefanten stammen von Tieren aus Indien, die aber dazu tendieren, größer zu sein als Populationen weiter östlich.[1] Aus den 1940er Jahren liegen Angaben zu einzelnen Individuen mit Höhen zwischen 323 und 343 cm vor (letzterer Wert bezieht sich auf ein Skelett).[2] Der Asiatische Elefant von der Insel Borneo wird dagegen im Schnitt etwa einen halben Meter kleiner. Im Gegensatz zum Afrikanischen Elefanten verläuft der Rücken des Asiatischen Elefanten gewölbt oder gerade, der höchste Punkt des Körpers findet sich oben auf dem Kopf und nicht auf der Schulter. Der Kopf ist gestaucht, auf der Stirn erheben sich zwei markante Buckel. Die Rüsselspitze weist nur eine fingerartige Verlängerung auf anstatt zwei wie beim Afrikanischen Elefanten. Abweichend zu letzterem sind die Ohren deutlich kleiner und auf dem oberen Rand gefaltet. Sie werden bis zu 60 cm hoch sowie 55 cm breit und bedecken eine Fläche von rund 0,5 m² (bezogen auf beide Ohrseiten). Die Dicke liegt bei nur rund 1,5 cm.[3] Stoßzähne werden in der Regel nur bei Bullen ausgebildet. Die Haut besitzt zumeist eine graue Tönung, Tiere im östlichen Teil des Verbreitungsgebietes haben häufig eine hellere Grundfärbung als solche aus dem westlichen. Teilweise treten einzelne pigmentfreie Zonen am Rüssel und an den Ohren auf, die dann fleischfarben erscheinen. Die Dicke der Haut variiert, sie beträgt im Durchschnitt 18 mm, kann am Rücken aber bis zu 30 mm erreichen. Haare sind nur spärlich ausgebildet, aber dichter als beim Afrikanischen Elefanten. Häufig finden sich einzelne Büschel länglicher Haare, so an den Lippen, an den Beinen und am Schwanzende. Die Vorder- und Hinterfüße verfügen über jeweils fünf Zehen. Äußerlich sichtbar kommen an den Vorderfüßen fünf und an den Hinterfüßen vier bis fünf hufartige Nägel vor.[4][5]
Der Schädel des Asiatischen Elefanten ist massiv gebaut. Seine Länge beträgt bei Tieren aus Indien und Sri Lanka 86 bis 97 cm, bei solchen vom südostasiatischen Festland und von Borneo ist er mit 75 bis 80 cm durchschnittlich kürzer.[6][7] Generell ist der Schädel beim Asiatischen Elefanten nicht so aufgebläht wie bei seinen afrikanischen Verwandten, sondern stärker vorn und hinten gepresst und im Hinterhauptsbereich gestreckt. Dadurch wirkt er insgesamt höher. In Ansicht von vorn zeichnet sich die Stirnlinie durch zwei seitliche Buckel und eine konkave Eindellung dazwischen aus. Die Buckel können in Seitenansicht auch leicht über die Stirn hängen, so dass ein insgesamt eingedelltes Profil entsteht. Das Stirnbein ist schmaler sowie aufgewölbt und nicht breit und flach wie bei seinen afrikanischen Vettern. Die Alveolen der oberen Stoßzähne, die weitgehend durch den Mittelkieferknochen gebildet werden, stehen enger beisammen und sind nach unten gerichtet. Das weicht vom Afrikanischen Elefanten mit seinen seitlich ausscherenden Alveolen ab. Im Gegensatz zu diesem liegt die Nasenöffnung, also die Ansatzstelle für den Rüssel, beim Asiatischen Elefanten deutlich über der Orbita und nicht auf deren Ebene. Das hier ansetzende kurze Nasenbein ist schmaler und stärker nach vorn gerichtet. Die größte Breite des Schädels wird auf Höhe der Augenfenster erreicht, beim Afrikanischen Elefanten befindet sie sich deutlich niedriger. Am Hinterhauptsbein setzen die Gelenkflächen für die Wirbelsäulenverbindung markant höher an und sind deutlich gerundet. Die anschließende Schädelrückseite steigt dann steil auf, während sie beim Afrikanischen Elefanten zu einem gewissen Grad nach vorn geneigt ist. In Relation zur Lage der Hinterhauptsgelenke sitzt die Öffnung des Gehörgangs niedriger als beim Afrikanischen Elefanten. Weitere Unterschiede finden sich in der Gestaltung des Jochbogens, der Scheitelbeine oder am Kontakt von Mittelkieferknochen und Oberkiefer. Ein allgemeines Merkmal der Elefantenschädel ist die starke Ausbildung von luftgefüllten Kammern im Stirnbereich. Die bienenwabenartigen Strukturen durchsetzen weite Bereiche des Stirn-, Scheitel- und Nasenbeins sowie des Oberkiefers. Dadurch kommt es zu einer Volumenvergrößerung des Schädels, die diesen insgesamt leichter macht, zusätzlich aber auch eine größere Ansatzfläche für die massive Kau- und Nackenmuskulatur bereitstellt.[4][8][5]
Der Unterkiefer besteht aus massivem Knochen. Er ist beim Asiatischen Elefanten kurz sowie gestaucht gebaut und wirkt insgesamt geschwollen beziehungsweise nicht so langgestreckt wie beim Afrikanischen Elefanten. Seine Gesamtlänge entspricht in etwa der Gesamthöhe des aufsteigenden Astes. In Aufsicht zeigt er einen gerundeten bis U-förmigen Verlauf. Im Gegensatz dazu ist der Unterkiefer des Afrikanischen Elefanten V-förmig. Die Symphyse am vorderen Ende zur Verbindung der beiden Unterkieferhälften verläuft beim Asiatischen Elefanten stärker nach unten gerichtet, außerdem ist sie schmaler und verhältnismäßig kürzer als bei den afrikanischen Formen. Am aufsteigenden Ast richten sich der Kronen- und der Gelenkfortsatz deutlich nach innen, während sie beim Afrikanischen Elefanten gerade aufsteigen. Durch die Stauchung des Unterkiefers nimmt der Kronenfortsatz eine Position etwa in der Mitte der Unterkieferlänge ein. Die Gelenkfläche zur Verbindung mit dem Schädel ist seitlich gestreckt und nicht gerundet, zusätzlich auch nach vorn gerichtet. Auf der Außenseite des aufsteigenden Astes gräbt sich die Fossa masseterica beim Asiatischen Elefanten tiefer ein als beim Afrikanischen Elefanten und ist zusätzlich weiter ausgedehnt.[4][8][5]
Das Gebiss ist wie bei allen Elefanten hochgradig spezialisiert. Es besteht aus insgesamt 26 Zähnen mit folgender Zahnformel: 1.0.3.3. 0.0.3.3. {displaystyle {frac {1.0.3.3.}{0.0.3.3.}}} 
Das hintere Gebiss besteht aus drei Prämolaren und drei Molaren je Kieferhälfte. Erstere sind als Bildungen des Milchgebisses aufzufassen, letztere stellen die permanenten Zähne dar. Der Zahnwechsel erfolgt wie beim Afrikanischen Elefanten horizontal und nicht vertikal wie bei den meisten anderen Säugetieren üblich. Dabei schiebt sich von hinten kontinuierlich ein neuer Zahn heraus, während der vordere durch Beanspruchung abgekaut wird und schließlich herausfällt. Prinzipiell befinden sich dadurch bei den Elefanten lediglich ein bis anderthalb Zähne je Kieferhälfte in Funktion. Im Laufe seines Lebens tauscht der Asiatische Elefant infolge dieses horizontalen Zahnwechsels fünfmal seine Zähne aus. Die genaue Abfolge ist weniger gut untersucht als beim Afrikanischen Elefanten. Die erste Generation an Zähnen (dP2) durchbricht den Kieferknochen bereits vor der Geburt. Sie fällt etwa im Alter von 2 Jahren aus. Die nachfolgenden Zähne dP3 und dp4 sind mit etwa 5 bis 6 beziehungsweise mit rund 13 Jahren weitgehend abgekaut. Der erste dauerhafte Molar (M1) fällt mit rund 25 Jahren aus, während der zweite (M2) vermutlich in der Mitte der 30er-Phase oder etwas später verloren geht. Von da an verbleibt nur der jeweils letzte Molar (M3) im Maul.[13][4] Wie bei allen Elefanten bestehen die Backenzähne aus einer Reihe von Schmelzfalten von lamellartiger Gestalt. Die einzelnen Schmelzfalten haben einen parallelen Verlauf und lassen die für die afrikanischen Elefanten typisch rautenförmige Aufwölbung in der Mitte vermissen. Durch höhere Abkauung der Zähne lösen sich die Schmelzfalten häufig in separate Schleifen auf. Im Vergleich zu den afrikanischen Formen ist der Asiatische Elefant bezüglich des Zahnbaus moderner gestaltet. Er weist höhere (hypsodonte) Zahnkronen und eine höhere Anzahl an Schmelzfalten auf, deren Anzahl vom ersten bis zum letzten Zahn hin ansteigt. Auf dem vordersten Prämolaren befinden sich durchschnittlich vier bis sechs Falten, auf dem letzten Molaren schwankt die Anzahl zwischen 20 und 29. Die unteren Zähne verfügen zumeist über mehr Schmelzfalten als die oberen. Die Lamellenfrequenz (Anzahl der Lamellen auf 10 cm Zahnlänge) beträgt damit 5 bis 9 und ist deutlich höher als beim Afrikanischen Elefanten. Die dichte Lage an Schmelzfalten bedingt, dass die jeweilige Zahnschmelzdicke mit 2,5 bis 3,0 mm relativ gering ist. Das Gewicht der einzelnen Zähne variiert beträchtlich. Der letzte Molar kann bis zu 5,2 kg wiegen, der vorderste Prämolar bringt dagegen nur rund 9,0 g auf die Waage.[14][4]
Das Verbreitungsgebiet wildlebender Asiatischer Elefanten umfasst heute das südliche und südöstliche sowie die südlichsten Bereiche des östlichen Asiens. Die Art ist in rund einem Dutzend Ländern heimisch. Das Vorkommen erstreckt sich von Indien, Nepal und Bhutan im Westen über Sri Lanka, Bangladesh, Myanmar, Thailand und Kambodscha bis nach Laos, Vietnam und China im Osten und Malaysia beziehungsweise Indonesien im Süden. Die Gesamtgröße der Verbreitung wird je nach Quelle mit rund 487.000[15] bis 879.000 km²[16] angegeben, kann aber durchaus auch kleiner sein.[17] Ursprünglich war der Asiatische Elefant von Westasien bis nach Ostasien verbreitet und besiedelte eine Fläche von circa 9 Millionen Quadratkilometern. Die westliche Population, die bis nach Syrien vordrang, starb aber vermutlich bereits im 8 bis 9. Jahrhundert v. Chr. aus. Die östliche erlosch wohl während der Song- und Ming-Dynastie zwischen dem 12. und 17. Jahrhundert.[17][18][15]
In Indien kam der Asiatische Elefant einst in weiten Teilen des Subkontinents vor. Heute beschränkt sich sein Auftreten im Wesentlichen auf vier Regionen:[19][20][21][22][23][15]
Indien beherbergt die größte wilde Population des Asiatischen Elefanten innerhalb der Grenzen eines Landes mit schätzungsweise 26.000 bis 28.000 Tieren. Rund die Hälfte davon lebt im südlichen Teil des Landes, ein weiteres Drittel im Nordosten. Der Rest verteilt sich auf die beiden anderen Regionen, eine sehr kleine Gruppe von rund 40 Tieren ist auf den Andamanen heimisch.[23]
In den angrenzenden Ländern in Bangladesch und Bhutan ist der Asiatische Elefant zumeist im Grenzgebiet zu Indien anzutreffen, in der Regel nutzen die Tiere hier für Menschen wenig attraktive Gebiete. Die nepalesischen Bestände sind ebenfalls weitgehend grenznah im Tiefland zu finden. Die einst weit über Sri Lanka verteilten Tiere kommen dort nur noch im trockeneren Osten in den tieferen Landesteilen vor. Auch im südöstlichen Asien bestehen in der Regel zerstreute Populationen, wobei die Art in Laos noch recht weit verbreitet ist, während sie in Kambodscha und Vietnam überwiegend die südlichen Bereiche besiedelt. Größere Bestände in Thailand und Myanmar sind im Grenzgebiet der beiden Länder beobachtet worden, in ersterem auch auf der Malaiischen Halbinsel, wo noch größere Waldgebiete vorkommen. Von hier aus tritt der Asiatische Elefant dann im Landesinneren von Malaysia auf. Auf dem Malaiischen Archipel findet er sich nur noch auf Borneo und Sumatra, den beiden größten Sundainseln. Die Bestände sind aber stark zersplittert. In China beschränkt sich die Art auf die südlichsten Bereiche der Provinz Yunnan, etwa den autonomen Bezirk Xishuangbanna und die nördlich angrenzende kreisfreie Stadt Pu’er.[24][25] Im Gegensatz zu Indien liegen zu den einzelnen Populationen nur wenige Untersuchungen vor.[20][23][15]
Der Asiatische Elefant ist ein Generalist, der verschiedenste Landschaftsräume von offenen Grasländern über immergrüne tropische Regenwälder, laubwechselnde Wälder sowie Sekundärwälder bis hin zu Buschland und kultivierten Gebieten nutzt. Seine heutige Verbreitung ist weitgehend ein Resultat der dichten menschlichen Besiedlung im Verbreitungsgebiet. In Regionen mit einer geringen menschlichen Besiedlungsdichte nutzt der Asiatische Elefant vor allem Übergangszonen von geschlossenen Wäldern hin zu offenen Graslandschaften oder grasdominierte Habitate. So bevorzugt er etwa in Sri Lanka savannenartige Gebiete vor Wäldern. Die Höhenverbreitung reicht vom Meeresspiegelniveau bis auf rund 3000 m Höhe, in größeren Höhenlagen sind die Tiere etwa im östlichen Teil des Himalaya vor allem im Sommer anzutreffen. Über die Bestandsdichte liegen nur wenige Informationen vor. Für den Bardia-Nationalpark in Nepal wurde sie auf 0,5 Individuen je Quadratkilometer in der Trockenzeit bestimmt.[26] Eine vergleichbar große Fläche im Biligiri Rangaswamy Temple Tiger Reserve im südlichen Indien trägt dem gegenüber 1,7 Individuen.[27] Untersuchungen in den Jahren 2005 bis 2009 im Udawalawe-Nationalpark in Sri Lanka erbrachten eine über diesen Zeitraum intakte Population des asiatischen Elefanten bestehend aus 800 bis 1160 Individuen. Sie setzte sich aus rund 240 Bullen sowie knapp 290 Kühen zusammen, der Rest verteilte sich auf Kälber und Jungtiere. Das Verhältnis von männlichen zu weiblichen Tieren betrug demnach 0,84:1, im Schnitt kamen etwa 102 bis 116 Kühe auf rund 100 km² vor.[11][15][5]
Im Gegensatz zum Afrikanischen Elefanten ist die Lebensweise des Asiatischen Elefanten in vielen Aspekten weniger gut erforscht. Die Tiere sind dämmerungs- und tagaktiv. Die prinzipiellen Tagesaktivitäten finden nach Untersuchungen von Tieren in Sri Lanka in den Morgenstunden zwischen 08:00 und 10:00 Uhr sowie am späten Nachmittag zwischen 16:00 und 18:00 Uhr statt. Geringe Unterschiede bestehen zwischen männlichen Tieren und den Familiengruppen mit früherem Aktivitätsbeginn bei ersteren. Verschiebungen sind vor allem in Regionen mit stärkerer menschlicher Beeinflussung zu beobachten. Während der Tageshitze ruhen die Tiere zumeist.[28] Bestimmte Aktivitäten finden auch nachts statt, deren Intensität geht aber gegenüber denen bei Tageslicht deutlich zurück.[29] Die Hauptaktivität des Asiatischen Elefanten besteht in der Nahrungsaufnahme, die den größten Teil des verfügbaren Zeitbudgets in Anspruch nimmt. Andere häufige Tätigkeiten sind Laufen oder Auskundschaften unbekannter Objekte sowie Stehen. Daneben kommen noch eine Reihe weiterer Aktivitäten vor, die aber eine eher untergeordnete Rolle einnehmen, etwa Spielen, mit dem Schwanz oder den Ohren wedeln, verschiedenste Bäder in Wasser, Schlamm oder Staub und Ähnliches.[28][30][31][32] Etwa alle anderthalb Stunden defäziert der Asiatische Elefant, was eine Frequenz von 18- bis 20-mal am Tag ergibt.[28] Die tägliche Schlafdauer ist relativ gering und liegt bei circa 4,6 Stunden mit leichten Unterschieden zwischen den Jahreszeiten. Die meisten Ruhephasen beginnen kurz nach Mitternacht. Zumeist schläft ein Tier stehend. Eine liegende Position wird nur selten eingenommen, in dieser verbringt ein Tier dann rund eine Stunde.[33][34] Ausnahmen bilden Kälber, die durchschnittlich länger schlafen und ruhen als ausgewachsene Tiere und zumeist dabei liegen. Eine stehende Position ist etwa ab dem neunten Lebensjahr üblich.[35]
Die Körpertemperatur des Asiatischen Elefanten beträgt rund 36 °C. Sie variiert über den Tag zwischen 35,7 und 36,8 °C. Die Änderungen verlaufen parallel zum Tagesrhythmus mit der niedrigsten Körpertemperatur in der späten Nacht und der höchsten am späten Tag. Da der Asiatische Elefant nicht schwitzen oder hecheln kann, sind seine Möglichkeiten der Wärmeabgabe begrenzt. Die Absenkung der Körpertemperatur während der kühleren Nacht schafft damit möglicherweise einen Temperaturpuffer für den nächsten Tag. Prinzipiell ähnelt dieses Verhalten einigen heterothermen wüstenbewohnenden Huftieren.[36] Eine weitere Möglichkeit zur Regulierung der Körpertemperatur findet sich in der Verdunstung von Wasser an der Körperoberfläche.[37] Eine Funktion der wedelnden Ohren hierbei – wie häufig angenommen – besteht aber wahrscheinlich nicht.[38]
Der Asiatische Elefant weist eine komplexe Sozialstruktur auf, generell besteht keine Territorialität. Die engste Verbindung erwächst zwischen dem Mutter- und dem Jungtier. Mehrere dieser Verbindungen formen eine Familiengruppe oder Herde. Die Größe einer Herde nimmt mit der Anzahl der gebärfähigen Generationen zu. Nach Untersuchungen in Sri Lanka setzen sich solche Familiengruppen aus 2 bis 28 Individuen zusammen, mehr als die Hälfte der Gruppen ist aber kleiner und umfasst 6 oder weniger Tiere.[28][39] Zwei beobachtete Herden in den Westghats im südlichen Indien bestanden aus 8 beziehungsweise 19 Individuen. Die größere der beiden schloss 11 ausgewachsene weibliche Individuen und jeweils 4 Kälber sowie Jungtiere ein, die kleinere vereinte 4 Kühe sowie jeweils 2 Kälber und Jungtiere, hinzu kam noch ein einzelner Bulle.[30] Die Individuen aus einem Familienverband sind miteinander verwandt, was durch die gleichen Haplotypen angezeigt wird. Genetische Untersuchungen indizieren nur wenig Austausch mütterlicherseits zwischen den einzelnen Herden.[40][41] Generell wird angenommen, dass der Familienverband beim Asiatischen Elefanten lockerer strukturiert ist als beim Afrikanischen Elefanten. Eventuell ähnelt er mehr dem des Waldelefanten (Loxodonta cyclotis), dessen waldreiches Habitat durch das günstigere Nahrungsangebot auch stärker mit dem des Asiatischen Elefanten übereinstimmt als im Vergleich zu den jahreszeitlich beeinflussten Savannenlandschaften, die der Afrikanische Elefant bewohnt. Bestätigt wird dies durch Langzeituntersuchungen im Udawalawe-Nationalpark in Sri Lanka. Hier ergab sich, dass überwiegend Gruppengrößen mit 3 Individuen auftreten, die einem lockeren Familienverband aus rund einem Dutzend oder mehr Tieren angehören. Die jeweilige Zusammensetzung der kleinen Gruppe variiert und kann sich innerhalb eines Tages ändern, sie ist somit nicht an äußere Faktoren gekoppelt. Bei den Studien zeigten sich außerdem bestimmte individuelle Bevorzugungen bei den Gruppenbildungen, wodurch jede Kuh mit mehr oder weniger fest definierten anderen Individuen eine temporäre Gemeinschaft bildet. Die einzelnen Gruppen mögen so nur kurzfristig bestehen, sie formieren sich aber über bestimmte Zeitintervalle beständig neu und können daher als langfristig stabil angesehen werden. Jedes Individuum ist als Folge dieser beständigen Gruppenneubildung innerhalb der genetisch verwandten Familiengruppe stark sozial vernetzt. Das Formieren und Auseinanderbrechen der kleinen Gruppen ähnelt dem „Fission-Fusion“-Sozialgefüge („Trennen und Zusammengehen“) des Afrikanischen Elefanten. Im Gegensatz zu diesem, bei dem sich häufig im jahreszeitlichen Rhythmus ganze Familiengruppen zu Clans zusammenschließen, findet dies beim Asiatischen Elefanten auf einer niedrigeren Ebene statt. Als unmittelbare Folge daraus ist die soziale Hierarchie beim Asiatischen Elefanten eher flach und eine Matriarchin wie beim Afrikanischen Elefanten, also die älteste und erfahrenste Kuh, die die jeweilige Herde anführt, spielt eine deutlich geringere Rolle. Die für die Herden des Afrikanischen Elefanten typische lineare Rangfolge, bei der nach dem Tod der Leitkuh eine der ältesten Töchter die Führung übernimmt, ist beim Asiatischen Elefanten aus diesen Gründen ebenfalls schwächer ausgeprägt. Mitunter bilden sich auch beim Asiatischen Elefanten größere Herdenverbände, dies geschieht aber weitaus seltener.[42][43][44]
Das Sozialgefüge der Bullen ist wesentlich weniger gut untersucht. In der Regel leben sie allein oder, wenn sie noch relativ jung sind, in eigenen Verbänden. Diese Verbände sind jedoch weitgehend instabil und eine innere Hierarchie ist unbekannt. Zur Paarung schließen sie sich einer Herde an und können mehrere Monate in der Gesellschaft der Kühe verbringen. Da die Paarung nicht jahreszeitlich gebunden ist, findet man zu jeder Zeit in etwa 40 % der Herden wenigstens einen Bullen. Die Bullen sind untereinander nur selten aggressiv, so dass es gelegentlich mehr als einen Bullen in einer Herde gibt. Ausnahmen bilden allerdings Phasen, in denen Kühe in die Brunft kommen.[45][28]
Die einzelnen Familiengruppen und Bullen nutzen je nach Region unterschiedlich große Aktionsräume. Die jeweilige Ausdehnung richtet sich nach der Verfügbarkeit der Nahrungsressourcen und des Wassers sowie dem Habitat. In stärker von Menschen besiedelten Gebieten spielt die Fragmentierung und Beeinflussung der Landschaftsräume eine große Rolle. Zumeist schließen die Aktionsräume unterschiedliche Landschaftstypen ein, die im jährlichen Zyklus genutzt werden. Die dabei unternommenen Wanderungen beschränken sich in den meisten Fällen auf den jeweiligen Aktionsraum, so dass der Asiatische Elefant mitunter recht standorttreu ist. Das führt auch dazu, dass einzelne Tiere oder Familiengruppen beispielsweise bessere Nahrungsquellen außerhalb ihres jeweiligen Territoriums nicht erschließen.[46] In mehreren Untersuchungen in fragmentierten Waldgebieten in den Westghats des südlichen Indiens umfassten die jeweiligen Aktionsräume verschiedener Herden zwischen 105 und 350 km² mit einer erheblichen räumlichen Überlappung. Saisonal variierte die jeweilige Größe des Aktionsraums bedeutend, auch nutzten die Herden unterschiedliche Kernzonen von rund 35 bis 50 km² Größe. In der Regel hielten sich die Tiere tagsüber überwiegend in natürlichen Regen- oder in Auwaldgebieten auf, nachts bevorzugten sie Landschaften in Fluss- oder Wassernähe, mieden aber Sümpfe und vor allem menschliche Ansiedlungen. Nur gelegentlich verrichteten die Familiengruppen ihre Aktivitäten auf den angrenzenden Plantagen. In einem übergeordneten jährlichen Rhythmus sammelten sich die Tiere zur Trockenzeit in Kurzgraslandschaften in Flusstälern auf einem engeren Raum, streuten dann aber in der Regenzeit auf ausgedehntere Flächen und drangen in Landschaften mit längeren Gräsern vor.[47][48] Im zentralen Indien ließen sich für die Aktionsräume des Asiatischen Elefanten variierende Größen ermitteln, sie beliefen sich auf 259 bis 4349 km². Die stark differierenden Größen ergaben sich daraus, dass einige Individuen erheblich ausgedehntere jährliche Wanderungen unternahmen, die vor allem in der Regenzeit und teilweise linear über Entfernungen von bis zu 250 km stattfanden, während andere in ihrer angestammten Region verblieben. Die jahreszeitlich tatsächlich in Anspruch genommenen Flächen waren in allen Fällen aber deutlich kleiner und engten sich auf 35 bis 55 km² ein.[49] Tiere im südöstlichen Sri Lanka bewegen sich hingegen innerhalb von 41 bis 459 km² großen Aktionsräumen, die eigentlichen Kerngebiete machen rund ein Viertel dieser Fläche aus. Auch hier kommt es zu deutlichen Überschneidungen der Areale. Im Gegensatz zu den Populationen des indischen Subkontinents ließen sich bisher aber keine größeren jährlichen Migrationen feststellen.[50] Wenige Informationen liegen zu den Populationen Südostasiens vor. Eine Untersuchung aus den 1970er Jahren bestimmte die Größe der Aktionsräume auf der malaiischen Halbinsel auf 59 bis 167 km².[51] Eine mit einem Radiosender ausgestattete Kuh bewegte sich in den 1990er Jahren im Taman Negara in Malaysia über eine Fläche von rund 6800 km². Da das Tier frisch umgesiedelt worden war, erwiesen sich seine Wanderungen als eher orientierend denn als ein tatsächliches Aktionsgebiet nutzend. Später schränkten sich die Bewegungen auf Gebiete von 350 beziehungsweise 9 km² ein. Dem gegenüber war das Aktionsgebiet eines gleichzeitig beobachteten Bullen im selben Schutzgebiet rund 340 km² groß.[52] Wiederum ein junger Bulle aus Kelantan, ebenfalls Malaysia, hatte im Jahr 2011 innerhalb von vier Monaten ein Gebiet von rund 9,5 km² erschlossen, wobei das jeweils tatsächlich genutzte Areal kleiner war. Die zurückgelegte Strecke belief sich auf 88 km.[53] Für Tiere auf Borneo wurde eine Ausdehnung der Aktionsräume von 250 bis 400 km² in ungestörten Wäldern und von rund 600 km² in fragmentierten Landschaften bestimmt. Die Kerngebiete waren deutlich kleiner. Im Durchschnitt legten die Herden je Tag rund 1,1 bis 1,8 km zurück, eine Gruppe überwand in rund vier Monaten etwa 200 km. Bei menschlicher Störung konnte die täglich bewältigte Entfernung auf bis zu 9,5 km ansteigen. Ein Großteil der Elefanten auf Borneo nutzt Wälder in rund 300 m Meeresspiegelhöhe.[51]
Das Aufeinandertreffen von zwei Individuen kann auf unterschiedlichste Art verlaufen. Nimmt ein Individuum ein anderes wahr, so hebt es in der Regel den Rüssel mit der Rüsselspitze in Richtung des Gegenübers und dreht den Körper. Je nach Situation werden auch die Ohren aufgestellt, der Kopf bleibt in normaler Stellung oder ist leicht erhoben. Kontaktaufnahmen erfolgen durch Betasten mit dem Rüssel, häufig im Gesichtsbereich an den Ohren, Augen, Maul und Temporaldrüsen, aber auch am Schwanz, im Geschlechtsbereich oder an den Füßen, mitunter schließt der Kontakt auch das Einführen des Rüssels in das Maul des anderen Tiers ein. Die folgende weitere Intensität ist häufig abhängig davon, inwiefern sich einzelne Individuen kennen oder einander fremd sind. Dies führt im ersteren Fall bei gleichgeschlechtlichen Tieren zu einem marginalen bis toleranten Verhalten. Im letzteren kann es zu spielerischen Kämpfen oder „Pseudokämpfen“ kommen, die in der Regel bei jüngeren Bullen vorherrschen. Hierbei wird bei direkter Konfrontation mit Distanzen von 5 bis 10 m der Kopf leicht angehoben, die Ohren gespreizt und der Rüssel hin und her geschwungen. Der darauffolgende Angriff endet meist in einem Schiebe- und Drückwettkampf mit umeinandergeschlungenen Rüsseln. Kann keiner der Kontrahenten die Oberhand gewinnen, wiederholt sich der Prozess mitunter mehrfach. Bei fortpflanzungsbereiten Bullen sind die Kämpfe dagegen aggressiver Natur. Initiale Kontakte zwischen Individuen unterschiedlichen Geschlechts, etwa bei Begegnungen eines Bullen mit einer Familiengruppe, sind ähnlich strukturiert. Im Folgenden ignorieren die älteren Kühe häufig den Bullen, in seltenen Fällen versuchen sie ihn zu vertreiben.[28][54]
Die Kommunikation des Asiatischen Elefanten findet auf verschiedenen Ebenen statt und besteht aus taktilen, visuellen, olfaktorischen und akustischen Signalen. Vor allem in der taktilen Kommunikation nimmt der Rüssel eine zentrale Stellung ein, da er nicht nur Informationen weitergibt, sondern diese auch von anderen Individuen empfängt.[55] Das umfangreiche Repertoire an chemischer Kommunikation schließt etwa die Unterscheidung von sexuell aktiven oder inaktiven Individuen ein. Dies erfolgt sowohl zwischen männlichen und weiblichen Tieren als auch unter den Geschlechtsgenossen. Wichtige Signalträger sind hier Pheromone. So lösen beispielsweise bestimmte Pheromone weiblicher Tiere in der Vorbrunst ein Flehmenartiges Gebaren bei männlichen Individuen aus. Der Wirkstoff hierfür ist Looplure ((Z)7-Dodecenylacetat, chemische Formel C14H26O2), der auch bei einigen Insekten wie Schmetterlingen als Sexualpheromon vorkommt.[56][57][58] Ein weiteres Pheromon bei Bullen, Frontalin (1,5-Dimethyl-6,8-Dioxabicyclo(3.2.1)Oktan, chemische Formel C8H14O2) genannt, wird über die Temporaldrüse ausgesendet und führt bei brünftigen Kühen zu einem starken Paarungsverhalten, erzeugt bei sonstigen weiblichen Individuen oder anderen männlichen dagegen nur geringe Reaktionen. Die Aufnahme der Geruchsspur erfolgt olfaktorisch oder taktil mit der Spitze des Rüssels, deren „Finger“ mit zahlreichen Vibrissen unterschiedlichster Funktion und Mechanorezeptoren ausgestattet ist.[59][60][61][62][63][64] Chemische Signale dienen aber nicht nur dem Erkennen von Artgenossen, der Asiatische Elefant vermag auch bei artfremden Lebewesen – wie beispielsweise den Menschen – zwischen bekannten und fremden Individuen zu unterscheiden.[65] Experimente zeigen darüber hinaus, dass die Tiere auf bestimmte Geruchsspuren trainiert werden und dieses Wissen über mehrere Monate behalten können.[66][67] Beim Aufstampfen mit den Füßen entstehen seismische Wellen, die sich im Untergrund fortbewegen und noch in 32 km Entfernung messbare Ausschläge erzeugen. Einige Forscher sind der Ansicht, dass die sehr großen Gehörknöchelchen des Asiatischen Elefanten diesen befähigt, auch seismische Signale zu empfangen, was wiederum der Kommunikation über große Entfernungen zugute käme.[68]
Weitaus weniger gut untersucht ist die Lautsprache des Asiatischen Elefanten. Bisher sind etwas mehr als ein Dutzend Vokalisierungen registriert worden. Diese lassen sich in insgesamt vier Grundtöne unterteilen, die aus einem Trompeten, Tschirpen/Quieken, Brüllen und Grollen bestehen. Jeder dieser Grundtöne kann verschiedene Nuancen beinhalten. Trompeten und Brüllen stellen häufig einen Ausdruck der Störung, Aggression, aber auch des Spiels dar, während Tschirpen/Quieken Verwirrung oder Uneinigkeit wiedergibt. Alle drei Lauttypen finden im hohen Frequenzbereich zwischen 300 und 6150 Hz statt. Am vielfältigsten sind die verschiedenen Groll-Laute, die in einem niedrigen Frequenzbereich von 10 bis 173 Hz ertönen und überwiegend bei sozialen Kontakten eingesetzt werden, entweder innerhalb einer Herde oder zwischen verschiedenen Herden. Sie dienen darüber hinaus zum Versammeln der einzelnen Gruppenmitglieder, die unter Umständen weiter verstreut sind und aus Distanzen von über 100 m herankommen. Dies geschieht auch, wenn der Rufer durch Vegetation verdeckt ist. Das Grollen verleitet Individuen in der Regel zu einer Antwort, so dass eine Art Chor entsteht, in dem einzelne Stimmen nur schwer unterscheidbar sind. Es kann in Entfernungen von bis zu rund 500 m wahrgenommen werden. Mit Hilfe der Groll-Laute im Infraschall-Bereich kann eine Gruppe über große Distanzen koordiniert werden. Einhergehen die Lautgebungen mit einem leicht erhobenen Kopf, schlackernden Ohren und einem geöffneten Maul. Die Töne werden von nahezu allen Gruppenmitgliedern ausgestoßen, Ausnahmen bilden Junge unter zwei Jahren. Gelegentlich treten auch Kombinationen aus Grollen und Tschirpen oder Brüllen auf, deren Funktion nicht ganz eindeutig ist.[69] Innerhalb einer Familiengruppe ist das soziale Grollen die weitaus häufigste Kommunikationsform und erreicht über 60 % aller ausgestoßenen Rufe. Von Bullen wird das soziale Grollen dagegen weitaus seltener eingesetzt. Ähnlich wie der Afrikanische Elefant benutzt der Asiatische Elefant zwei unterschiedliche Arten von Grolllauten, die einerseits nasal, andererseits oral erzeugt werden. Beide Grollvarianten werden wohl in unterschiedlichen Situationen eingesetzt.[70] Männliche Tiere in der Musth haben eigene Lautgebungen in einer Kombination aus Grollen und Tschirpen, die mit 60 bis 250 Hz ebenfalls sehr niederfrequent ertönen und mitunter mehrere Stunden anhalten.[71][72][73][28][4] Jungtiere verfügen im Vergleich zu ausgewachsenen Individuen über ein ähnliches Lautrepertoire, das aber strukturell abweicht. Es wird überwiegend beim Spiel eingesetzt, wobei hier Trompeten und Tschirpen überwiegt. Brülllaute ertönen meist mit aufmerksamkeitsbindender Funktion, etwa bei der Trennung vom Muttertier.[74] Übereinstimmend mit seinem afrikanischen Verwandten kann auch der Asiatische Elefant fremde Laute imitieren, was innerhalb der Säugetiere eine eher seltene Befähigung ist. Der Nutzen dieser liegt wohl in der Stärkung der Bindung innerhalb der Familiengruppe und dem Erkennen beziehungsweise Unterscheiden gruppenzugehöriger oder gruppenfremder Individuen.[75][76]
Zum Komfortverhalten zählen unter anderem ausgiebige Bäder an Wasserstellen. Hierbei spritzt sich der Asiatische Elefant mit Wasser ab, das er vorher in den Rüssel gesaugt hat. Vergleichbar dazu sind auch Staub- und Schlammbäder, bei denen sich die Tiere im Bodensubstrat wälzen oder ebenfalls mit dem Rüssel bespritzen. Zumeist kann dies nach dem Baden beobachtet werden, in vielen Fällen findet es synchronisiert in einer Familiengruppe statt, so dass dem gemeinsamen Bad eine soziale Funktion zugeschrieben werden kann. Ob damit auch eine direkte Thermoregulation des Körpers verbunden ist, lässt sich nicht eindeutig aussagen. Ein Hinweis darauf ist, dass die Bäder vielfach während der wärmsten Tageszeit stattfinden, die einzelnen Individuen begehen diese jedoch in unterschiedlicher Intensität. Eventuell stehen die Wasser-, Staub- und Schlammbäder in einem direkten Zusammenhang mit der Hautpflege und dem Schutz vor Parasiten.[77] Damit verbunden ist das Reiben an Bäumen oder Felsen sowie mit dem Rüssel und dem Schwanz. Gelegentlich finden sich an Bäumen auch Schnittmarken, hervorgerufen durch die Stoßzähne. Auf Sri Lanka wurde dies häufig bei verschiedenen Pterocarpus- und Careya-Arten beobachtet, aus deren Einschnitten ein leicht riechender Pflanzensaft austrat.[28]
Die kognitiven Fähigkeiten des Asiatischen Elefanten sind schon länger Gegenstand von Untersuchungen. Bereits in den 1950er Jahren wurden Versuchsreihen gestartet, bei denen ein Elefant bis zu 20 Musterpaare erlernte und diese sowohl als Paar als auch einzeln identifizieren konnte. In einer weiteren Versuchsreihe war der Elefant befähigt, nach einem Jahr 13 zuvor erlernte Musterpaare wiederzuerkennen. Selbst nach über 30 Jahren erinnerte sich das Tier noch an den Test, war aber nicht mehr in der Lage, die Musterpaare korrekt zuzuordnen.[78] Andere Untersuchungen betrafen Unterscheidungstests in Form von „Schwarz/Weiß“ oder „Klein/Groß“. Hierbei lernten jüngere Tiere deutlich schneller als ausgewachsene.[79][80] Erwähnenswert sind auch das Zähl- und Additionsvermögen sowie das Vergleichen unterschiedlicher Summen untereinander.[81][82] Letzteres bewältigt der Asiatische Elefant nicht nur über visuelle Begutachtung, sondern auch mit dem Rüssel über den Geruchssinn.[83] Zusätzlich führen neben optischen Signalen auch olfaktorische zur Entscheidungsfindung, ob sich in bestimmten Situationen weiterführende Handlungen lohnen oder nicht.[84] Im Jahr 2006 wurde bekannt, dass der Asiatische Elefant zur Selbstwahrnehmung befähigt ist. Den Spiegeltest bestand allerdings nur eines von drei Individuen,[85][86] zuvor waren ähnliche Versuche gescheitert.[87] Die Ergebnisse sind aber konsistent zu anderen Tierarten wie etwa dem Schimpansen, bei denen rund die Hälfte der Tiere den Test erfolgreich absolvierte. Die Ich-Reflexion schließt auch die Wahrnehmung des eigenen Körpers mit ein, der mitunter zur Erfüllung einzelner Handlungen als Hindernis aufgefasst werden kann.[88] Teilweise setzen die Tiere ihren Rüssel gezielt als Druckluftpumpe ein, um für sie nicht erreichbare Gegenstände wie etwa Nahrung in greifbare Nähe zu bringen, wofür häufig nur einige wenige Luftstöße ausreichen. Die Manipulation der Umwelt durch Luft ist bisher einmalig unter den Säugetieren und setzt ein gewisses Verständnis für die physikalische Umwelt voraus.[89] Innerhalb der einzelnen Familiengruppen besteht darüber hinaus auch ein gewisses Einfühlungsvermögen in die Not oder Bedürfnisse anderer Individuen, die häufig durch äußere Einflüsse entstehen, beispielsweise durch Trennung von der Gruppe oder aggressives Verhalten eines Artgenossen. Beistand durch andere Individuen kann dabei auf verschiedene Weisen ausgedrückt werden, etwa körperlich durch Berührungen des bedrängten Tieres mit dem Rüssel ins Maul beziehungsweise an den Genitalbereich oder durch Lautgebungen wie Tschirpen oder Trompeten.[90] Generell ist die Kooperation in der Herde relativ groß, was unter anderem Unterstützung verletzter Mitglieder einschließt.[91] Auch können zwei oder mehrere Individuen zusammenarbeiten, um gemeinsam eine Aufgabe zu bewältigen.[92] Gelegentlich wird wie beim Afrikanischen Elefanten beobachtet, dass einzelne Tiere sich mit den Knochen verstorbener Individuen auseinandersetzen, in dem sie die Schädel mit dem Rüssel berühren oder beschnüffeln.[93]
Die Ernährung des Asiatischen Elefanten basiert sowohl auf harter als auch weicher Pflanzennahrung. Dadurch besteht die Hauptnahrung aus Gräsern, Blättern, Samen, Früchten und Zweigen. Er kann daher als generalisierter Pflanzenfresser angesehen werden (mixed feeder). Die genaue Zusammensetzung der Nahrung ist regional und jahreszeitlich abhängig von der jeweiligen Verfügbarkeit von Pflanzen. Häufig sinkt der Anteil an weichen Pflanzenbestandteilen wie Blättern oder Früchten in der Regenzeit zu Gunsten von härteren Pflanzen wie Gräsern, die dann frisch wachsen. In der Regel ist das Artenspektrum der konsumierten weicheren Pflanzen vielfältiger als das der härteren.[5] Untersuchungen zur Ernährung liegen aus den verschiedensten Teilen des Verbreitungsgebietes vor. In mehreren Studien wurde das Nahrungsspektrum im südlichen Indien auf insgesamt 112 beziehungsweise 84 Pflanzenarten bestimmt,[94][95] im südnepalesischen Chitwan-Nationalpark sowie im angrenzenden Parsa-Wildreservat liegt die Anzahl bei 57 Nahrungspflanzen,[96] während im nordöstlichen Indien 20 beziehungsweise 36 Pflanzenarten vorherrschen.[97][98] Die Tiere im südlichen China vertilgen dem gegenüber bis zu 83 verschiedene Pflanzenarten,[99] im nordwestlichen Sri Lanka sind es 116 Nahrungspflanzen.[100] Zu den besonders häufig verzehrten harten Pflanzen gehören hauptsächlich Süßgräser. Je nach Region können Silberhaargras, Zitronengräser, Bambus und Vertreter der Gattung Leersia vorherrschen. Bei den überregional am meisten konsumierten Gräsern sind jene der Gattungen Themeda und Saccharum zu nennen. Unter den äußerst vielfältigen weicheren Nahrungspflanzen haben Akazien, Feigen, Bananen, der Kamalabaum, der Salbaum sowie Balsambaum- und Lorbeergewächse, aber auch Sternbüsche und zusätzlich Zizyphus sowie Albizia eine gewisse Bedeutung. Neben den jahreszeitlich bedingten Variationen bestehen weitere Unterschiede zwischen den verschiedenen bewohnten Landschaftstypen, wie die Analysen im südlichen Indien hervorhoben. In offenen Graslandschaften dominieren Gräser das Nahrungsspektrum, in waldreicheren Habitaten hingegen weiche Pflanzenteile. In gemischten Landschaften zeigt sich das Verhältnis zwischen harten und weichen Pflanzen eher ausgeglichen. Über das Jahr gesehen überwiegt die Grasnahrung aber deutlich über der weichen Pflanzenkost.[94][95] Auch im südlichen Nepal weisen die Tiere der verschiedenen Standorte teils unterschiedliche Präferenzen auf. Das resultiert beispielsweise in einer artenreicheren Nahrung im Parsa-Wildreservat gegenüber dem unmittelbar angrenzenden Chitwan-Nationalpark.[96] Auffällig ist zusätzlich, dass nach den Nahrungsanalysen im südlichen China früh wachsende Pflanzen häufiger verzehrt werden als spät wachsende. Hier ließ sich des Weiteren als bemerkenswerter Effekt eine negative Korrelation zwischen der Diversität der aufgenommenen Pflanzen und den steigenden Temperaturen sowie Niederschlägen über das Jahr feststellen.[99] Unter den Nahrungspflanzen kann auch ein gewisser Anteil an kultivierten Arten ausgemacht werden, der mitunter ein Viertel der dokumentierten Pflanzen einnimmt. Betroffen darunter sind unter anderem Bananen, Kokosnuss, Mangos und Fingerhirse. In vielen Fällen bezieht der Asiatische Elefant diese von zurückgelassenen Ernteerträgen.[94][100] Über die Ernährungsgewohnheiten der Tiere in den Gebieten Südostasiens mit dichtem Bewuchs an tropischen Regenwäldern ist weitaus weniger bekannt, einzelne Studien liegen etwa von der Malaiischen Halbinsel und von Sumatra vor. Generell ähnelt die Nahrungszusammensetzung jener in den nördlicheren Gebieten. Allerdings tendiert der Asiatische Elefant hier zu einer nicht so stark grasbasierten Ernährung in der Regenzeit. Erklärt wird diese mit den weniger vorhandenen offenen Grasflächen und dem höheren Nährstoffgehalt der weichen Pflanzenkost in der Region.[101][102]
Die Nahrung wird überwiegend mit dem Rüssel aufgenommen, häufig kommt nur das Ende des Rüssels zum Einsatz, das sich um die Pflanze schlingt und diese herauszieht. Die Flexibilität des Rüssels erlaubt den Tieren nicht nur eine große Menge an Nahrung zu verzehren, sondern diese auch selektiv auszusuchen. Die Selektivität zeigt sich unter anderem bei den Gräsern, da der Asiatische Elefant je nach Fortschritt des Pflanzenwachstums unterschiedliche Abschnitte abgrast. Anfänglich vertilgen die Tiere nur die oberen Partien der Gräser, erst ab einer Wuchshöhe von rund 0,5 m reißen sie die gesamte Pflanze aus dem Boden, verschmähen aber die Wurzelabschnitte. Letztere konsumiert der Asiatische Elefant in der fortgeschrittenen Regenzeit nach gründlicher Säuberung von der anhaftenden Erde, was durch mehrfaches Schütteln des Rüssels geschieht. Sehr kurze Grasstände lockert der Asiatische Elefant vorher durch Tritte mit den Vorderfüßen. Teilweise werden mit den Füßen auch Zweige und Äste festgehalten, um kleinere Teile zu entfernen. Der Einsatz der Füße stellt einen wichtigen Verhaltensunterschied zum Afrikanischen Elefanten dar, bei dem überwiegend die Stoßzähne für solche Arbeiten zum Einsatz kommen.[28][94] Das Entrinden von Bäumen, das ebenfalls vom Afrikanischen Elefanten bekannt ist, kann regional häufig vor allem in der Trockenzeit beobachtet werden. Im nordostindischen Bundesstaat Tripura tätigt der Asiatische Elefant dies überwiegend an Teak- und Cashewbäumen, in Südindien sind unter anderem Sternbüsche sowie Kydia- und Careya-Arten häufig betroffen. Hier konnten auch Unterschiede im Landschaftstyp bemerkt werden, da das Entrinden wesentlich intensiver in trockenen laubwerfenden Wäldern als in feuchten Wäldern oder in Buschlandschaften ausfiel. Das Entrinden endet unter Umständen im vollständigen Umknicken der Bäume.[103][98]
Pro Tag nimmt ein Asiatischer Elefant etwa 150 kg an Nahrung zu sich. Dafür investiert er 17 bis 19 Stunden eines 24-h-Tages oder 60 bis 91 % seines verfügbaren Aktivitätsbudgets. Je Stunde konsumiert ein Tier damit zwischen 5,5 und 10,5 kg Nahrung. Eine mit dem Rüssel aufgenommene Nahrungsmenge umfasst etwa 150 g. Schätzungsweise führt ein Tier alle zwei Minuten den Rüssel zum Maul, in selteneren Fällen, etwa beim Verzehr von Früchten, bis zu dreimal je Minute.[28][104][95][101] Die intensivsten Fressphasen finden während der frühen Morgen- und späten Abendstunden zwischen 06:00 und 09:00 beziehungsweise 15:00 und 17:00 Uhr statt. In den Mittagsstunden mit der größten Tageshitze gehen die Aktivitäten stark zurück. Die morgendlichen und abendlichen Fressphasen sind stärker in der Trockenzeit ausgebildet als in der Regenzeit. Auch zeigen sich Variationen je nach Landschaftstyp, da in feuchteren Regionen keine so eindeutige bimodale Teilung in der Nahrungsaufnahme feststellbar ist als in trockeneren Habitaten.[95] Außerdem sucht der Asiatische Elefant wenigstens einmal täglich eine Wasserstelle auf. Ebenso wie bei der Nahrungsaufnahme findet der Rüssel auch beim Trinken Einsatz, in dem er mit Wasser vollgesogen und anschließend zum Maul geführt wird. Lediglich Jungtiere wurden beobachtet, wie sie Wasser direkt mit dem Maul aufschlürften. Zumeist sucht der Asiatische Elefant die gleichen Wasserstellen auf. Während ausgedehnter Trockenphasen und versiegender Oberflächenwässer gräbt er mit den Füßen im sandigen Boden nach Grundwasser. Des Weiteren haben Salz- und Minerallecken eine große Bedeutung, die von den Tieren regelmäßig begangen werden.[105][106] Ausnahmen bilden wohl Populationen, die in Regionen mit hohem Salz- und Mineralgehalt im Boden leben, etwa in Küstennähe.[4][5]
Im Allgemeinen kann sich der Asiatische Elefant ganzjährig verpaaren. In Regionen mit einer stärkeren jahreszeitlichen Gliederung ist die Fortpflanzung aber deutlicher saisonal gebunden, was unter anderem die Überlebensrate der Neugeborenen erhöht.[5][107] Der Sexualzyklus der Kühe ist mit 14 bis 16 Wochen ausgesprochen lang (eine ursprünglich angenommene Dauer des Sexualzyklus von 18 bis 27 Tagen[108] beruht auf der beobachten sexuellen Empfangsbereitschaft der Kühe). Er teilt sich in eine 8 bis 12 Wochen lange luteale und eine 4 bis 8 Wochen lange follikuläre Phase. Getrennt sind beide durch eine nonluteale Phase, während der es zu einer erhöhten Produktion von luteinisierenden Hormonen mit einem zweigipfligen Ausstoß in einem Abstand von drei Wochen kommt. Lediglich die zweite Phase führt auch zur Ovulation, die Funktion der ersten Phase ist bisher ungeklärt. Durch den langen Sexualzyklus sind Kühe in der Regel nur drei bis viermal jährlich empfangsbereit.[109][110][111] Äußerliche Anzeichen der Brunft sind bei weiblichen Tieren kaum feststellbar. Mitunter verlässt ein Tier die Familiengruppe oder es kommt zu verstärkten Schwanzbewegungen beziehungsweise Rüsselkontakten der Herdenmitglieder überwiegend an den Geschlechtsorganen. Wahrscheinlich ist auch ein erhöhter Schleimfluss aus dem Urogenitalbereich ein Hinweis für den Beginn des Sexualzyklus.[45][111]
Bei Bullen drückt sich die Paarungsbereitschaft durch die Musth aus. Erkenntlich ist sie an der generell höheren Aggressivität und an einem dunkel gefärbten Sekret, das an den Temporaldrüsen austritt. Zum Höhepunkt der Musth läuft dieses Sekret über das Gesicht der männlichen Tiere an den Mundwinkeln vorbei. Weitere Anzeichen finden sich in der Rastlosigkeit der Tiere, in einem häufigen Urinieren sowie in einer verminderten Nahrungsaufnahme. Generell ist die Musth mit einer Erhöhung des Testosteron-Spiegels verbunden. Dabei steigt der Testosterongehalt des Blutes von 0,2 bis 1,4 ng/ml in der Vor-Musth-Phase auf 30 bis über 65 ng/ml in der vollen Musth-Phase an. Gleichzeitig kommt es zu einem relativen Abfall des Gehalts an Androstendion.[112] Die Musth tritt bei Bullen jährlich auf, sie ist aber unter den einzelnen Individuen abweichend von der Brunft männlicher Huftiere nicht synchronisiert. Dadurch sind männliche Tiere in der Musth über das gesamte Jahr verteilt präsent. Mitunter finden sich häufiger Musth-Tiere in den feuchteren als vergleichsweise in den trockeneren Jahreszeiten. Erste Anzeichen für die Musth bilden sich sporadisch schon bei männlichen Tieren ab dem 14. Lebensjahr heraus. Die vollständige Ausprägung erfolgt aber erst mit dem 20. bis 25. Lebensjahr. Die Dauer variiert zwischen einigen Wochen und bis zu fünf Monaten.[113][114] Die hohe Aggressivität der Bullen während der Musth richtet sich zumeist gegen Geschlechtsgenossen und ermöglicht es ihnen, andere männliche Tiere außerhalb dieser Phase zu dominieren. Kämpfe sind prinzipiell rar, können aber vehement durchgeführt werden. Sie bestehen dann aus Rammstößen mit dem Kopf, Fechten mit den Stoßzähnen und Ringkämpfen mit dem Rüssel. Unter Umständen resultieren sie in abgebrochenen Stoßzähnen oder aber im Tod des gegnerischen Individuums, häufig endet aber der Kampf mit der Flucht des unterlegenen Tiers. Begleitet werden die Kämpfe von Trompetenrufen.[54][91][45][115][4][5]
Bullen in der Musth begeben sich auf Wanderung auf der Suche nach paarungsbereiten Kühen und schließen sich so in deren Verlauf verschiedenen Herden an, was zu einer erheblichen Erweiterung des Aktionsraumes führt. Nach Beobachtungen im Nagarahole- und Bandipur-Nationalpark im südlichen Indien verbringen Jungbullen in der Musth jedoch durchschnittlich weniger Zeit mit weiblichen Tieren und verweilen in kleineren Herden als Altbullen in der Musth, die sich zumeist länger und in größeren Familiengruppen aufhalten. Prinzipiell können sich Bullen auch außerhalb der Musth verpaaren, ihre Möglichkeiten sind aber durch die potentielle Anwesenheit von Musth-Tieren eingeschränkt. In Junggesellengruppen erreicht meistens nur der kräftigste und älteste Bulle die Musth, so dass auch der soziale Rang einen gewissen Einfluss hat.[45] Dies deckt sich mit Beobachtungen im Nagarahole- und Bandipur-Nationalpark, bei denen ältere Musth-Bullen jüngere Nicht-Musth-Bullen in Gegenwart eine Kuh tolerieren. Umgekehrt tritt aber so gut wie nie ein junger Bulle in der Musth in der Nähe eines älteren Bullen in der Musth mit weiblicher Begleitung in Erscheinung. Dadurch lässt sich aussagen, dass die Musth den Bullen zwar Vorteile bei der Paarung mit Kühen bringt, diese aber zumeist erst mit höheren Individualalter der männlichen Tiere wirksam werden.[116]
Die Begegnungen zwischen paarungsbereiten männlichen und weiblichen Tieren hat eine Reihe unterschiedlicher Handlungsabläufe zur Folge. In der Regel dienen sie in erster Linie zur Bestimmung von Geschlecht und Empfangsbereitschaft, wofür zumeist der Rüssel eingesetzt wird. Besonders intensiv untersuchte Körperabschnitte befinden sich am After und in der Geschlechtsregion, an den Füßen und im Gesichtsbereich, bei Bullen dann überwiegend die Temporaldrüsen. Höchstwahrscheinlich erfolgt die Identifikation über Geruchsspuren etwa aus dem Urin. Die gesamte Partnerwahl innerhalb einer Herde kann drei bis vier Wochen Zeit in Anspruch nehmen. Weibliche Tiere wählen häufig größere Bullen in der Musth als Partner gegenüber jüngeren Tieren ohne Musth-Anzeichen. Das Tragen von Stoßzähnen scheint ebenfalls eine Rolle zu spielen. Ausgebildete Stoßzähne führen aber nicht gleichzeitig zum Paarungserfolg, da im Dominanzkampf der Bullen die Musth und die Körpergröße eine bedeutendere Rolle spielen.[117][118] Eine ablehnende Haltung seitens der umworbenen Kuh drückt diese über Lautgebungen aus.[91] Zum unmittelbaren Paarungsspiel gehören Ringkämpfe mit dem Rüssel, Nackenbisse und Besteigungsversuche. Sie werden teilweise unterbrochen, während die Tiere Äste oder Bäume brechen, ihre Körper mit Schlamm oder Staub besprühen sowie sporadisch Nahrung aufnehmen. Während der Kopulation verhält sich die Kuh passiv. Das Aufsitzen des Bullen dauert häufig nicht länger als 30 Sekunden, währenddessen er mehrfach bis zu 8 Sekunden lang seinen Penis in die Vagina einführt. Dies erfolgt mehrfach binnen weniger Minuten.[45][91][4]
Die Tragzeit dauert im Durchschnitt 640 Tage (rund 22 Monate). Nach Beobachtungen bei 18 tragenden Kühen im Pinnawela Elephant Orphanage in Sri Lanka fand die Geburt durchschnittlich 667 Tage nach der Befruchtung statt. In der Regel wird ein einzelnes Kalb zur Welt gebracht, das bei der Geburt zwischen 80 und 110 kg wiegt und 75 bis 90 cm hoch ist.[4] Unterschiede zwischen männlichen und weiblichen Kälbern sind nicht bekannt, im Pinnawela Elephant Orphanage betrug das Geburtsgewicht für beide Geschlechter rund 83 kg, die Geburtshöhe variierte zwischen 87 und 88 cm.[119] Neugeborene haben ein dichtes, braunes Haarkleid. Sie können bereits innerhalb einer Stunde nach der Geburt stehen und laufen, nach gut drei Stunden saugen sie erstmals Milch.[120] Ein Junges bekommt dabei nicht unbedingt nur von der Mutter, sondern auch von anderen Kühen der Herde Milch. Zum Saugen wird das Maul und nicht der Rüssel verwendet.[4] In der Zeit nach der Geburt kümmert sich die gesamte Herde intensiv um das Kalb und integriert es in die Familiengruppe. Die Distanz des Kalbes zu den anderen Gruppenmitgliedern ist sehr gering und beträgt häufig nur rund 5 m. Etwa die Hälfte der Zeit verbringt das Kalb ruhend, häufig während der dunklen Tageszeit, ein weiteres Viertel mit der Nahrungsaufnahme.[35] Nach sechs Monaten beginnt es eigenständig Gras und Blätter zu fressen, saugt aber gelegentlich noch bis ins zweite Lebensjahr. Die Wachstumsrate in den ersten sechs Jahren ist relativ hoch und in beiden Geschlechtern identisch. Ab diesem Zeitpunkt entwickeln sich beide Geschlechter unterschiedlich. Bei weiblichen Tieren verlangsamt sich das Wachstum etwa ab dem 10. Lebensjahr, bei männlichen kommt es erst ab etwa dem 15. Jahr zu einer erheblich geringeren Größenzunahme.[28][121] Im Alter von rund vier Jahren beginnen junge männliche Tiere eigene Ausflüge außerhalb der mütterlichen Herde zu unternehmen. Sie verbringen zunehmend weniger Zeit mit der Familiengruppe und formen ab dem siebenten bis achten Jahr temporäre Verbände im Randbereich der Gruppe oder gesellen sich mit älteren Bullen zusammen. Die weiblichen Nachkommen bleiben dagegen ein Leben lang in ihrer Herde.[4][5]
Das Geburtsintervall liegt bei 4,8 bis 7,9 Jahren, was durchschnittlich länger ist als beim Afrikanischen Elefanten. Aufgrund des langen Intervalls haben Kühe eine Geburtsrate von weniger als 0,2 Kälber je Jahr. Bei Muttertieren mit männlichen Kälbern währt dies durchschnittlich länger als bei solchen mit weiblichen. Das Geschlechtsverhältnis bei der Geburt liegt bei 1:1, bei der zweiten Geburt einer Kuh kommen aber mitunter mehr männliche Kälber zur Welt.[122][119] Die Überlebensrate der Kälber ist für gewöhnlich hoch. Einen großen Einfluss haben äußere Umweltbedingungen, da die optimale Überlebenstemperatur für Kälber bei etwa 24 °C liegt. Bei signifikant tieferen Temperaturen ist die generelle Konstitution der Jungtiere ausschlaggebend für das Überleben, höhere Temperaturen führen dagegen zu einem stärkeren Erkrankungsrisiko. Ebenso sind feuchtere Jahreszeiten mit einer stärkeren Überlebensrate verbunden als im Vergleich zu trockeneren.[123] Männliche und weibliche Tiere treten mit 14 bis 16 Jahren in die sexuelle Unabhängigkeit ein. Jungkühe bringen nach Untersuchungen im Udawalawe-Nationalpark mit durchschnittlich 13,4 Jahren ihr erstes Kalb zur Welt, im Pinnawela Elephant Orphanage erfolgt die erste Geburt im Alter von rund 14,6 Jahren.[122][119] Anekdotische Berichte liegen aber auch von weitaus jüngeren trächtigen Tieren vor (acht bis neun Jahre). Gleiches gilt für Jungbullen, bei denen sich das erste Sperma bereits mit sieben oder acht Jahren bilden kann. Junge männliche Tiere haben aber meist weder die körperliche Voraussetzung noch eine sozial dominante Stellung für eine Verpaarung mit Kühen.[124] Weibliche Tiere sind bis in ein hohes Alter von rund 60 Jahren reproduktionsfähig.[122] Die Lebensdauer in freier Wildbahn beträgt, limitiert durch die letzten Zähne, etwa fünfzig bis sechzig Jahre. Haltung in menschlicher Obhut verkürzt häufig die Lebensspanne des Asiatischen Elefanten. Berichte von Tieren mit Alterswerten von über 80 Jahren sind unbestätigt. Hierbei handelte es sich in der Vergangenheit zumeist um Wildfänge, deren Alter beim Fang unbekannt war und geschätzt wurde.[125][4][5]
Der Asiatische Elefant hat keine natürlichen Feinde. Gelegentlich erbeutet der Tiger ein Jungtier.[126] Im Bedrohungsfall werden Jungtiere von ausgewachsenen Gruppenmitgliedern eingekreist.[90] Gelegentlich fallen die Raubtiere aber auch ausgewachsene Individuen an, wie Untersuchungen an Kadavern im Corbett Tiger Reserve im nördlichen Indien zeigen. Da hier die Jagdbeute in der Trockenzeit drastisch zurückgeht, handelt es sich wohl um eine Reaktion des Tigers auf extreme äußere Bedingungen.[127] Dabei scheint der Asiatische Elefant den Tiger durchaus als Beutegreifer wahrzunehmen. Nahegelegt wird dies durch Experimente mit nächtlichen Brüllrufen der Raubkatze, die zum leisen Rückzug der Elefanten führten. Auf das Gebrüll eines Leoparden reagierte der Asiatische Elefant zwar auch mit Rückzug, verband dies aber mit lautem Grollen und Trompeten.[128]
Mehrere andere große Säugetiere treten im Verbreitungsgebiet des Asiatischen Elefanten auf. Herauszuheben ist unter anderem das Panzernashorn. Direkte Begegnungen zwischen Asiatischem Elefanten und Panzernashorn können zur Verteidigungshandlung des Panzernashorns führen. Elefantenkühe weichen häufig aus, -bullen reagieren ihrerseits ebenfalls mit Angriff.[129] In Bezug auf die Ernährungsweise zeigten sich nach Untersuchungen im nepalesischen Bardia-Nationalpark kaum Konkurrenz zwischen den beiden Arten. Die Nahrung des Asiatischen Elefanten bestand hier zur Trockenzeit zu 65 % aus weicher und zu 24 % aus harter Pflanzenkost. Die Nahrungspräferenz des Panzernashorns verhielt sich umgekehrt zu der des Asiatischen Elefanten, da bei ihm harte Gräser vor weichen Pflanzenteilen dominierten. Überschneidungen betrafen etwas mehr als ein Drittel der Nahrungspflanzen, größte Gemeinsamkeiten ließen sich in der Bevorzugung von Saccharum als Hauptgrasnahrung aufzeigen.[26]
Unter den äußeren Parasiten sind unter anderem Gnitzen der Gattung Culicoides belegt, die normalerweise die Ohrregion befallen und sowohl als Überträger von Filariosen als auch der Leucocytozoonose fungieren. Weitere Ectoparasiten treten mit Fliegen wie etwa Stomoxys, Chrysomya, Haematobia sowie Tabanus und mit Tierläusen wie Linognathus in Erscheinung. Innere Parasiten werden durch Spulwürmer der Gattung Toxocara, verschiedene Fadenwürmer wie Murshidia, Strongyloides, Enterobius, Quilonia, Amira oder Bathmostomum, Saugwürmer wie beispielsweise Fasciola oder Bandwürmer, so Anoplocephala vertreten.[130][131][132][133] Variationen haben jahreszeitliche Ursachen mit einem hohen Befall während der Trockenzeit und einem geringeren in der Regenzeit.[130] Für gewöhnlich sind Kühe häufiger betroffen als Bullen.[132][133] Ein bemerkenswerter Effekt unter den Bullen besteht darin, dass Individuen mit stärker entwickelten Stoßzähnen zumeist seltener von inneren Parasiten heimgesucht werden.[134] Gelegentlich infizieren sich einzelne Individuen mit der Maul- und Klauenseuche als Folge eines direkten oder indirekten Kontakts mit Haustieren.[135]
Als ein wichtiges Agens kann der Einfluss des Asiatischen Elefanten auf die jeweilige Landschaft mitunter dramatisch sein. Er besteht im Öffnen und Lichten von Wäldern, zudem auch in einer gewissen Umstrukturierung der Zusammensetzung eines Biotops. Ein einzelnes Tier benötigt bis zu 150 kg an Pflanzennahrung täglich. Auf das Jahr gerechnet entspricht dies je nach Größe des Individuums 27,5 bis 55 t oder je nach Effizienz der genutzten Nahrung 10,5 t je Quadratkilometer. Weiterer Einfluss entsteht durch das Abbrechen von Ästen oder Umknicken von Bäumen mit nicht unmittelbarem Bezug zur Nahrungsaufnahme. Lokal kann dies die natürliche Vegetation stark beeinflussen und unter Umständen zum lokalen Aussterben einzelner bevorzugter, aber wenig verbreiteter Nahrungspflanzen führen, wie etwa bei Grewia- und Desmodium-Arten im Bardia-Nationalpark. Auf der anderen Seite regt dies auch zum intensiveren Wachstum anderer Nahrungspflanzen an, beispielsweise bei Vertretern der Gattung Mallotus oder von Macaranga, welche die von den Elefanten geschaffenen Lücken im Wald ausnutzen. Prinzipiell sind die Wechselwirkungen zwischen langlebigen Lebewesen wie Elefanten und Bäumen bisher nur unzureichend erforscht.[136][137][28]
Wie seinem afrikanischen Vetter kommt dem Asiatischen Elefanten eine bedeutende Rolle als Verbreiter von Samen zu. Die mit den Früchten aufgenommenen Samen passieren den Magen-Darm-Trakt in durchschnittlich 35 bis 39, im Maximum in 114 Stunden. Verbunden mit den täglichen Wanderungen des Asiatischen Elefanten führt dies dazu, dass die Samen im Mittel rund 1,2 km weit transportiert werden, bevor sie durch die Dungausscheidungen wieder auf den Erdboden gelangen. In Einzelfällen ließen sich auch Entfernungen von 5,7 km nachweisen. Unter anderem profitieren davon besonders Akazien, der Tamarindenbaum oder Rosenapfelbäume, deren Früchte vergleichsweise häufig vom Asiatischen Elefanten gefressen werden. Insgesamt ist er je nach Region an der Verbreitung von 29 bis über 60 Pflanzenarten beteiligt.[138][139][140][141]
Auch in anderen Bereichen erfüllt die Art eine wichtige ökologische Funktion, Untersuchungen sind hier aber im Vergleich zum Afrikanischen Elefanten bisher rar. Entsprechend der aufgenommenen Nahrung hinterlässt ein Asiatischer Elefant bis zu 180 kg Kot täglich. Der ausgeschiedene Dung wird als Rückzugsgebiet verschiedenster Lebewesen genutzt, darunter neben zahlreichen Insekten wie Käfern beispielsweise von Fröschen.[142] Letztere laichen auch in wassergefüllten Trittsiegeln, die mitunter über ein Jahr bestehen bleiben können und so als temporäre Stillwasserbereiche fungieren.[143] An den in sandigen Flussbetten gescharrten Wasserlöchern bedienen sich wiederum andere Tiere wie Mungos zur Versorgung mit Süßwasser. Ebenso wechseln auf den Elefantenpfaden – die durch beständige Nutzung teils vegetationsfrei sowie bis zu 7 cm in den Untergrund eingetieft sind und sich dadurch markant hervorheben – auch weitere größere Säugetiere, genannt werden können hier verschiedene Büffel oder Sambars.[28]
Elephas maximus
Der Asiatische Elefant ist eine Art aus der Gattung Elephas und darin der einzige rezente Vertreter. Elephas bildet die Schwestergruppe zur Gattung der Afrikanischen Elefanten (Loxodonta), in der der Afrikanische Elefant (Loxodonta africana) und der Waldelefant (Loxodonta cyclotis) stehen. Die beiden Gattungen wiederum stellen die gegenwärtigen Angehörigen der Familie der Elefanten (Elephantidae) innerhalb der Ordnung der Rüsseltiere (Proboscidea) dar. Als eine sehr alte Gruppe originär afrikanischer Tiere reichen die Ursprünge der Rüsseltiere rund 60 Millionen Jahre in die Vergangenheit zurück. Sie erwiesen sich im Verlauf ihrer Stammesgeschichte als sehr vielfältig und waren an zahlreiche Biotope und Klimaregionen angepasst. Vertreter der Rüsseltiere besiedelten so weite Teile Eurasiens und Amerikas. Im Vergleich zur langen Stammesgeschichte der Rüsseltiere sind die Elefanten als relativ junge Entwicklungslinie aufzufassen. Ihre frühesten Formen lassen sich im ausgehenden Miozän nachweisen. Vorläufer der heutigen Formen traten fossil vor rund 7 Millionen Jahren in Erscheinung.[145] Übereinstimmend dazu trennten sich die beiden heutigen Gattungen laut molekulargenetischen Analysen vor gut 7,6 Millionen Jahren voneinander ab. Aus genetischer Sicht sind aber nicht die Afrikanischen Elefanten die nächsten Verwandten von Elephas, sondern die ausgestorbenen Mammute (Mammuthus), deren Abspaltung sich vor 6,7 Millionen Jahren vollzogen hat.[146][147][148] Beide zusammen bilden die Tribus der Elephantini, die Afrikanischen Elefanten dagegen die Loxodontini.[149][150]
Südasien + Sri Lanka, kontinentales Südostasien
Borneo
Malaiische Halbinsel, Myanmar
Sumatra, Malaiische Halbinsel, Sri Lanka
Sumatra, Malaiische Halbinsel
Südasien + Sri Lanka, kontinentales Südostasien, Westasien (†)
In der Regel werden drei Unterarten des Asiatischen Elefanten anerkannt:[4][5]
Als Unterscheidungsmerkmal zwischen den Festlandsformen und den auf Sumatra beheimateten Tieren wird häufig die Anzahl der Rippen angegeben, die bei ersteren 20, bei letzteren 19 beträgt.[4][150] Generell bedarf die innere Systematik des Asiatischen Elefanten einer Revision. Nach genetischen Analysen lassen sich innerhalb der Art zwei Kladen („α-Klade“ und „β-Klade“) unterscheiden, die sich wohl schon im Altpleistozän vor etwa 1,80 bis 1,95 Millionen Jahren herausgebildet und nachfolgend vor etwa 1,6 („β-Klade“) und vor etwa 0,9 Millionen Jahren („α-Klade“) weiter differenziert haben. Damit könnten zwei eigenständige taxonomische Einheiten des Asiatischen Elefanten bestehen. Beide Kladen sind jeweils über das nahezu gesamte festländische Verbreitungsgebiet verteilt, die „β-Klade“ hat zusätzlich noch die Malaiische Inselwelt erschlossen. Die Tiere der Malaiischen Halbinsel und von Sumatra formen innerhalb der „β-Klade“ eine abgetrennte Untergruppe („β2-Klade“), deren Ursprung bis ebenfalls vor rund 0,9 Millionen Jahren zurückreicht. Die Daten unterstützen allerdings nicht die Integrität der Population von Sri Lanka, da sich Individuen der Insel in beiden Kladen wiederfinden. In bestimmten Bereichen des Verbreitungsgebietes kommt es zu Hybridbildungen zwischen beiden Kladen.[152][153][154][155][156][157]
Teilweise werden noch drei weitere Unterarten aufgeführt, von denen zwei allerdings in jüngerer Zeit ausgestorben sind:[15][158]
Für alle drei Formen ist die systematische Eigenständigkeit problematisch, häufig gelten sie als synonym zu E. m. indicus oder E. m. maximus.[4] Die Beschreibung von E. m. asurus beruht weitgehend auf einem Molar aus dem Sumpfgebiet des al-Habbaniyya-Sees westlich von Bagdad sowie auf antiken Darstellungen.[158] Die vermutete Synonymität der ausgestorbenen Form mit den heutigen Vertretern findet Unterstützung durch genetische Daten an rund 5500 Jahre alten westasiatischen Individuen, die einer der beiden rezenten Kladen („β-Klade“) des Asiatischen Elefanten entsprechen. Die Tiere lassen sich somit in die Variationsbreite der heutigen Populationen einbinden. Die nächste verwandte Gruppe findet sich in Südostasien.[151] Einige Wissenschaftler halten das ehemalige Vorkommen des Asiatischen Elefanten in Westasien nicht für endemisch, sondern von den Menschen der Vorgeschichte verursacht. Demnach wäre die Verbreitung der Tiere dort ein Resultat des Rohstoffbedarfs und der -nutzung seitens der bronzezeitlichen Kulturen, die jüngere Individuen aus den weiter östlich gelegenen Verbreitungsgebieten einführten. Untermauert wird diese Ansicht durch den bisherigen Befund an fehlenden Hinweisen einer kontinuierlichen Besiedlung Westasiens durch den Asiatischen Elefanten vom ausgehenden Pleistozän bis in das entwickelte Holozän. Das Verschwinden der Tiere aus der Region zu Beginn des ersten Jahrtausends v. Chr. lässt sich nach Meinung der Forscher einerseits auf Mensch-Tier-Konflikte verursacht durch den hohen Nahrungsbedarf der Elefanten zurückführen, andererseits dürften die eher unwirtlichen, wüstenartigen Bedingungen in Westasien auch keine größere Population an Elefanten getragen haben.[159]
Eine ähnliche Diskussion betrifft die Tiere von Borneo, deren heutige Population sich auf den Nordosten der Insel beschränkt. Ihre Herkunft ist unbekannt, subfossile Reste von Elefanten auf Borneo sind nicht belegt. Häufig wird eine Einführung als domestizierte Tiere durch den Menschen im 17. oder 18. Jahrhundert angenommen. Einige Forscher sehen den „Borneo-Zwergelefanten“ als Nachfahren der einst auf Java verbreiteten, im Verlauf des 14. Jahrhunderts dort ausgerotteten Elefanten an.[7] In Bezug auf die Körpermaße unterscheiden sich die Tiere von Borneo nicht von anderen Vertretern des Asiatischen Elefanten aus der Region, sie sind aber durchschnittlich etwas kleiner als die Angehörigen der Festlandspopulationen. Dem gegenüber können genetische Untersuchungen die Elefanten von Borneo gut von den anderen Elefanten Asiens absetzen. Sie stehen innerhalb der „β-Klade“, eine nähere genetische Verwandtschaft mit den Tieren von Sumatra und Malaysia besteht allerdings nicht. Die Trennung von den anderen Linien der „β-Klade“ setzte möglicherweise bereits im Mittelpleistozän vor rund 300.000 Jahren ein.[160] Daher vermuten andere Forscher wiederum einen endemischen Ursprung der Borneo-Population. Sie durchlebte dann in der Vergangenheit einen starken Einbruch und erholte sich erst in jüngerer Zeit wieder.[161]
Darüber hinaus werden der Gattung Elephas neben dem Asiatischen Elefanten noch weitere ausgestorbene Arten zugewiesen:[14]
Die Gattung Elephas taucht vergleichsweise spät im Fossilbericht auf. Zahlreiche afrikanische Funde, die ursprünglich mit Elephas in Verbindung gebracht wurden (so „Elephas“ ekorensis, „Elephas“ recki oder „Elephas“ iolensis), stehen in der Entwicklungslinie der Gattung Palaeoloxodon, die wiederum nähere Beziehungen zu den Afrikanischen Elefanten aufweist. Dazu gehören aber auch verschiedene Nachweise aus Eurasien, sowohl kontinentalen Ursprungs (beispielsweise „Elephas“ antiquus und „Elephas“ namadicus) als auch von mehreren Inseln des Mittelmeers (etwa einzelne Zwergelefanten wie „Elephas“ falconeri).[162][144]
Eindeutige frühe Belege der Gattung Elephas finden sich in den Siwaliks in Südasien, so unter anderem Zahnfunde aus der Nagrota- und Uttarbaini-Formation, deren Alter mit 3,6 bis 2,5 Millionen Jahren in den Übergang vom Pliozän zum Pleistozän datiert. Allgemein werden die frühen Formen zu Elephas planifrons gestellt, einem kleinen Vertreter der Gattung. Seine Zähne wiesen noch vergleichsweise niedrige Zahnkronen und mit 8 bis 12 Schmelzfalten eine relativ geringe Anzahl auf den jeweils letzten Mahlzahn auf. Der Zahnschmelz war dick, die Lamellenfrequenz variierte zwischen 2,5 und 5,5. Weitere besondere Merkmale finden sich am Schädel mit einem breiten und flachen Gesichtsbereich, sowie einer tiefen Einsenkung auf der Stirn. Die Hinterhauptsgelenke saßen relativ hoch, zudem waren die Alveolen der oberen Stoßzähne stärker nach vorn als nach unten orientiert.[163][14] Im Verlauf des Unteren Pleistozäns wird Elephas planifrons dann weitgehend durch Elephas hysudricus ersetzt, das recht häufig in Erscheinung tritt. Die Form ist nicht nur in Südasien belegt, wo neben Resten aus den Siwaliks auch solche aus dem Flusstal des Narmada im zentralen Indien überliefert sind,[164][165] sondern war auch in verschiedenen Fundstellen Westasiens präsent, etwa in der Levante.[166] Teilweise kommt es hier zum sympatrischen Auftreten mit Vertretern von Palaeoloxdon wie etwa Palaeoloxodon antiquus (Europäischer Waldelefant) oder Palaeoloxodon namadicus. Elephas hysudricus zeichnet sich durch eine höhere Lamellenfrequenz von 3,9 bis 6,5 aus, was eine größere Anzahl an Zahnschmelzfalten von 12 bis 17 auf den letzten Mahlzähnen zur Folge hat. Die Zähne sind allgemein schon eher hochkronig, da sie ihre Breite um bis zu 60 % übertreffen. Im Schädelbau gleicht die Art dem heutigen Asiatischen Elefanten, häufig wird sie als deren direkter phylogenetischer Vorläufer betrachtet.[14] Sowohl Elephas planifrons als auch Elephas hysudricus waren im Jahr 1845 durch Hugh Falconer und Proby Thomas Cautley wissenschaftlich eingeführt worden.[167] Als jeweiliges Typusmaterial gelten einzelne Schädelfunde aus den Siwaliks, deren Festlegung erst 1886 durch Richard Lydekker erfolgte.[168] Die Art Elephas platycephalus ist von nur einem einzigen Fund, einem Teilschädel mit stark abgekauten hinteren Backenzähnen, aus der Nähe von Shimla in Nordindien überliefert. Der Schädel zeichnet sich durch einen weitgehend flachen sowie langgestreckten Bau aus und wirkt dadurch primitiv. Sein genaues Alter und seine exakte phylogenetische Stellung sind unklar. Eingeführt wurde die Art im Jahr 1929 durch Henry Fairfield Osborn. Nur wenige Jahre später verwies Osborn die Art zu einer eigenen Gattung unter der Bezeichnung Platelephas, was aber nicht anerkannt ist.[169][170][14]
Von der malaiischen Inselwelt sind noch einzelne andere Formen bekannt. Dazu gehört Elephas hysudrindicus, das vor allem auf Java nachgewiesen wurde. Hier bildet die Form einen Teil der bedeutenden Kedung-Brubus-Fauna aus dem Übergang vom Unteren zum Mittleren Pleistozän. Die Art geht auf Eugène Dubois aus dem Jahr 1908 zurück, der das zugrunde liegende Fossilmaterial aber nicht vorstellte.[171] Dies tätigten erst nachfolgende Autoren.[170][172][173] In einzelnen Merkmalen zeigt Elephas hysudrindicus Mischmerkmale zwischen Elephas hysudricus und Elephas maximus. Dies betrifft unter anderem die im Vergleich zu ersterem mit 18 bis 21 höhere Lamellenanzahl (Lamellenfrequenz 6,5) und den moderat dicken Zahnschmelz, in Bezug auf letzteren beispielsweise den voluminöseren Schädel. Aufgrund dessen wird Elephas hysudrindicus in der Regel nicht in die direkte Vorgängerschaft des heutigen Asiatischen Elefanten gestellt.[14] Als eher problematisch ist „Elephas“ celebensis einzuschätzen. Ursprünglich im Jahr 1949 durch Dirk Albert Hooijer anhand einzelner Zahnfunde aus dem Unteren und Mittleren Pleistozän von Sulawesi als Archidiskodon celebensis benannt,[174] wurde die Art später mehrheitlich zu Elephas verwiesen. Aufgrund der Größe der Zähne repräsentiert sie eine Zwergform, die nur die Hälfte der Ausmaße von Elephas planifrons erreichte. Nur ein Jahr nach Hooijer führte Miklós Kretzoi mit Stegoloxodon indonesicus eine weitere Zwergform von Java ebenfalls basierend auf Zahnfunden ein.[175] Diese galt späteren Autoren als synonym zu „Elephas“ celebensis. Als markante Auffälligkeit ist die mittlere Aufwölbung der Zahnschmelzfalten zu erachten, die sich ähnlich in den Zähnen der Afrikanischen Elefanten wiederfindet. Die Anzahl der Zahnschmelzfalten auf dem letzten Molaren liegt bei 8 bis 11.[14][176] Neuere Studien aus dem Jahr 2008 tendieren dazu, die Gattung Stegoloxodon als eigenständig zu betrachten und neben Stegoloxodon indonesicus auch „Elephas“ celebensis darin einzureihen.[177] Unklar ist die zeitliche Stellung und phylogenetische Zugehörigkeit von Elephas beyeri, eine verzwergte Form, die im Jahr 1956 anhand eines einzelnen Zahnes von der philippinischen Insel Cabarruyan vor Luzon beschrieben worden war. Der Erstbeschreiber Gustav Heinrich Ralph von Koenigswald sah aufgrund der Lamellenfrequenz die größte Ähnlichkeit zu „Elephas“ namadicus, womit die Form eigentlich zur Gattung Palaeoloxodon gehören würde.[178][176][179]
Im Vergleich zu den recht reichhaltigen Funden stammesgeschichtlich älterer Vertreter der Gattung Elephas sind Reste des Asiatischen Elefanten fossil nur selten belegt. Ein einzelner hinterer Backenzahn aus dem nordindischen Bundesstaat Jammu und Kaschmir mit mehr als 22 Schmelzfalten und einer Kronenhöhe mehr als doppelt so groß wie die Kronenweite könnte auf die Anwesenheit der Art bereits im Mittleren Pleistozän hinweisen.[180] Der weitaus umfangreichere Teil der Funde gehört dem Oberen Pleistozän an und ist weit gestreut über den indischen Subkontinent. Hervorgehoben werden können die Reste aus den Flusstälern des Narmada oder des Godavari. Ebenso liegen einzelne Fossilien aus Sri Lanka vor, so vom Fluss Ratnapura im Süden des Inselstaates.[181][165] Vor allem isolierte Zähne kamen des Weiteren auf der Malaiischen Halbinsel zu Tage. Ihr Alter ist zumeist ungeklärt, wahrscheinlich gehören sie in den Übergang vom Oberen Pleistozän zum Holozän.[182] Aus dem südlichen China sind mehrere Fossilreste dokumentiert, so unter anderem aus den Höhlen von Quzai und Baxian in der Autonomen Region Guangxi. Hier kam der Asiatische Elefant im Verlauf des Oberpleistozäns sympatrisch mit Vertretern der Gattung Stegodon vor. Nach Isotopenanalysen war Stegodon stärker auf weiche Pflanzenkost spezialisiert, der Asiatische Elefant dagegen ernährte sich als Generalist sowohl von weicher als auch harter Pflanzenkost. Demnach teilten sich beide Rüsseltierformen kein gemeinsames Habitat, da erstere eher dichte Wälder bevorzugte, letztere hingegen auch in offeneren Landschaften auftrat.[183]
Die wissenschaftliche Benennung des Asiatischen Elefanten geht auf Linnaeus aus dem Jahr 1758 zurück. In seinem bedeutenden Werk Systema Naturae führte Linnaeus die Elefanten Afrikas und Asiens unter der Bezeichnung Elephas maximus und gab als Typuslokalität Ceylonae, das heutige Sri Lanka, an.[184] Die Bezeichnung Elephas ist griechischer Herkunft (έλέφας) mit weitgehend unbekanntem Ursprung. Eventuell entstammt sie dem hebräischen Wort ibah, welches über das Sanskrit (ibhas) vermittelt wurde und sich auch im lateinischen Wort ebur für „Elfenbein“ wiederfindet. Verwendet wurde Elephas schon in antiker Zeit, bezog sich damals aber weniger auf das Tier selbst als vielmehr auf die Stoßzähne beziehungsweise das Elfenbein.[185] Als übergeordnete Bezeichnung für alle Elefanten ist Elephas bereits bei John Ray im Jahr 1693 zu finden, auf den sich Linnaeus auch in seinem Systema Naturae berief.[186] Die formale Trennung zwischen den asiatischen und den afrikanischen Elefanten vollzog Johann Friedrich Blumenbach im Jahr 1797 in seinem „Handbuch der Naturgeschichte“, hierin führte er erstere unter Elephas asiaticus, letztere untere Elephas africanus. Seinen Schritt begründete Blumenbach mit Unterschieden im Zahnbau.[187][188][170]
In einer späteren Publikation über die Sammlung des schwedischen Königs Adolf Friedrich in Stockholm aus dem Jahr 1764 verwies Linnaeus auf einen in Alkohol eingelegten Embryo als Grundlage für die Aufstellung der Art Elephas maximus.[189] Das Exemplar war bereits zuvor von Albert Seba in seinem Werk Thesaurus erwähnt und abgebildet worden, es stellte lange Zeit das Typusexemplar der Art dar. Seba hatte dessen Herkunft allerdings mit Afrika angegeben.[190] Genetische Untersuchungen an dem Individuum aus dem Jahr 2014 ermittelten eine tatsächliche Herkunft aus Afrika und identifizierten es als Afrikanischen Elefanten. Die Autoren der Studie wählten daher ein nahezu vollständiges Skelett, aufgestellt im Museum La Specola in Florenz, als Lectotypen des Asiatischen Elefanten aus (Exemplarnummer MZUF-734). Dieses hatte bereits bei John Ray 1693 Erwähnung gefunden und ließ sich sowohl morphologisch als auch genetisch eindeutig dem Asiatischen Elefanten zuordnen. Vermutlich handelt es sich um den historisch belegten Elefanten „Hansken“, der 1630 auf Ceylon, dem heutigen Sri Lanka, geboren wurde und 1655 in Florenz verstarb.[191]
Linnaeus hatte bereits wenige Jahre vor seiner Erstbenennung den Asiatischen Elefanten mit dem Namen Elephas indicus belegt. Seine Urheberschaft dafür ist aber nach den Regeln des ICZN nicht gültig. Die Artzuweisung wurde von anderen Autoren der damaligen Zeit teils fortgeführt, so unter anderem von Georges Cuvier im Jahr 1798. Cuvier unterschied wie Blumenbach ein Jahr zuvor den Asiatischen Elefanten als Elephas indicus vom Afrikanischen, für den er die Bezeichnung Elephas capensis wählte (eine heutige Synonymbezeichnung zu Loxodonta africana). Cuvier gab zwar kein Herkunftsgebiet für Elephas indicus an, doch etablierte er damit die heutige Unterartenbezeichnung für die Festlandsformen des Asiatischen Elefanten.[192] Im Verlauf des 19. Jahrhunderts wurde der Name Elephas indicus fast ausschließlich für den Asiatischen Elefanten gebraucht. Dies änderte sich erst 1891 mit dem Hinweis William Thomas Blanfords auf die Priorität von Elephas maximus.[193] Für die Inselformen von Sumatra prägte nahezu 50 Jahre später Coenraad Jacob Temminck den Namen Elephas sumatranus.[194]
Als größtes Landsäugetier des asiatischen Kontinents fand der Asiatische Elefant früh Einzug in die kulturellen Traditionen der Menschen. Frühe bildliche Darstellungen entstanden bereits im Jungpaläolithikum und finden sich unter anderem an der Jwalapuram-Lokalität bei Kurnool 180 km südlich von Hyderabad im zentralen Indien. Die an einer Felswand angebrachte, rötlich gehaltene Elefantendarstellung ist 1,7 m lang und 1,2 m hoch und bildet Teil eines Ensembles von mehreren zoomorphen Gestalten. Die Felsmalerei datiert in den Zeitraum zwischen 20.000 und 11.000 Jahren vor heute.[195][196] Bereits mesolithischer Zeitstellung sind einzelne Jagdszenen im Vindhyagebirge bei Mirzapur, so nahe der Wyndham-Fälle oder Morhana Pahar, im nördlichen Indien.[197] Die Zähmung des Asiatischen Elefanten setzte dahingegen deutlich später ein, wann diese aber genau begann, ist weitgehend ungeklärt. Möglicherweise sprechen Gravierungen auf Siegeln der Indus-Kultur im Tal des Indus für eine bereits frühe Zähmung und Nutzung der Tiere. Die Indus-Kultur entfaltete sich im Zeitraum von 2600 bis 1900 v. Chr. und steht in der Tradition der Bronzezeit. Die Anzahl der Siegel mit Elefantenmotiven geht aber gegenüber anderen Darstellungen stark zurück, aus den beiden großen Städten Mohenjo-Daro und Harappa liegen insgesamt weniger als 50 vor.[198] Zu diesem Zeitpunkt kam es aber auch zum Handel mit Elfenbein und daraus hergestellten Kunstobjekten, wie etwa Funde aus der Siedlung Gonur Depe (Turkmenistan) der nördlich benachbarten Oasenkultur angeben.[199]
Spätestens nach dem Untergang der Indus-Kultur und dem Beginn der vedischen Zeit um 1500 v. Chr. muss der Asiatische Elefant auf dem indischen Subkontinent gezähmt worden sein. Klassische Literatur wie das Rig Veda aus dem 15. Jahrhundert. v. Chr., die Upanischaden aus dem 9. bis 6. Jahrhundert v. Chr. und das Gaja-śāstra (Sanskrit für „Elefantenkunde“) aus dem 6. bis 5. Jahrhundert v. Chr. dokumentieren Details über Fang, Schulung und Haltung von Elefanten. Neben dem Gaja-śāstra beschäftigten sich auch einige andere Sanskrit-Werke eindringlich mit den Elefanten, etwa das Arthaśāstra und das Mātanga-līlā. Zu diesem Zeitpunkt unterschieden die Inder verschiedene Kasten des Asiatischen Elefanten, so die stattlichen Koomeriah, die langsamen und eher schwachen Manda, die schlaksigen und nervösen Meerga und einen Mischtyp Miśra genannt (in einem Drei-Kasten-System wurden diese unter Koomeriah, Meerga und Dvásalain geführt).[200][19][157] Die Tiere wurden hauptsächlich bei Rodungen eingesetzt, um Bäume zu fällen und Holz aus den Lichtungen zu tragen. Sie hatten dadurch eine wichtige Funktion bei der Errichtung von Siedlungen. Ob sie auch damals schon in den Krieg einbezogen wurden, ist unklar. Erst Megasthenes, im ausgehenden 4. Jahrhundert v. Chr. als griechischer Diplomat am Hof von Chandragupta Maurya, berichtet in seinem Werk Indika von angeblich 9000 Elefanten in der Armee des Maurya-Reiches. Die Schrift gibt darüber hinaus Einblick in die Zähmung und in Krankheiten der Tiere.[201] Zum Umgang mit den Arbeitselefanten bildete sich eine eigenständige Berufsgruppe heraus, die Mahouts. Diese speziellen Elefantentrainer und -führer haben eine enge und teils jahrzehntelange Bindung zu ihren jeweiligen Tieren. Die Tradition wird bis heute in der Regel in der Familie weitergegeben. Langjährig geschulte Elefanten können zwischen 20 und 30 Kommandoworte befolgen, hinzu kommen verschiedene taktile Anweisungen.[202][203]
Von Indien aus breitete sich die Kenntnis der Zähmung des Asiatischen Elefanten über Süd- und Südostasien aus. Die Bedeutung des Asiatischen Elefanten auf dem indischen Subkontinent und in Südostasien drückt sich vor allem in seiner religiösen Bedeutung aus. Dies belegen beispielsweise der elefantengesichtige Gott Ganesha, der weiße Elefant Airavata als Reittier des Gottes Indra beziehungsweise Gajendra als Diener des Gottes Vishnu im hinduistischen Glauben oder die Zeugungs- und Geburtslegende von Siddharta Gautama der buddhistischen Tradition.[204] Der Asiatische Elefant fand so unter anderem Eingang in die Tempelarchitektur, wie einige herausragende Beispiele etwa die rund 360 m lange Terrasse der Elefanten oder das Elefantentor in Angkor, errichtet während des Khmer-Königreichs von 9. bis 14. Jahrhunderts, angeben. Erwähnenswert sind auch die Sandakada pahana, sogenannte „Mondsteine“, die als halbkreisförmige Strukturen im Eingangsbereich einen wichtigen Aspekt der singhalesischen Architektur während der Anuradhapura- und Polonnaruwa-Epoche vom 4. Jahrhundert v. Chr. bis zum 13. Jahrhundert n. Chr. darstellen.[205][206] Auch in späterer Zeit, so während der Herrschaft der Timuriden im 14. und 15. Jahrhundert oder während des Mogulreiches ab dem 16. Jahrhundert, diente der Asiatische Elefant häufig zur Darstellung imperialer Größe.[207]
In der westlichen Welt wurde der Asiatische Elefant relativ spät bekannt. Aus altägyptischer Zeit liegen zwar einzelne Darstellungen von Elefanten wie in der Grabkapelle des Rechmire in Theben-West aus dem 15. Jahrhundert v. Chr. vor, die aufgrund der kleinen Ohren den Asiatischen Elefanten als Vorbild annehmen lassen, auch erlegte Pharao Thutmosis III. nach der Schlacht von Mittani um 1446 v. Chr. auf dem Heimweg laut Überlieferung bis zu 120 Elefanten,[208][159] exakte Beschreibungen der Tiere kamen aber nicht vor der griechisch-römischen Antike auf. Bereits Homer erwähnte in seinen beiden Epen Ilias und Odyssee Elefanten, bezieht sich aber weitgehend nur auf das Elfenbein beziehungsweise die Stoßzähne. Im Jahr 416 v. Chr. beschrieb dann der griechische Gelehrte Ktesias von Knidos erstmals einen Asiatischen Elefanten am Hof des persischen Großkönigs Dareios II. Während der Schlacht von Gaugamela um 331 v. Chr. gegen den persischen König Dareios III. oder in der Schlacht am Hydaspes um 326 v. Chr. gegen den indischen König Poros, erfuhren die Makedonier erstmals von der Effizienz der persischen und indischen Kriegselefanten. Für letztere Schlacht ist der Einsatz einer großen Phalanx von 200 Kriegselefanten dokumentiert. Alexander der Große sah dies als Anlass, eine eigene Streitmacht aus Elefanten aufzubauen. Er fing über ein Dutzend Tiere ein, was wiederum Aristoteles die Möglichkeit gab, die Tiere genauer zu studieren. Aristoteles setzte sich in seinen Werken De partibus animalium und Historia animalium mehrfach mit den Elefanten auseinander, dabei erkannte er die Bedeutung und Funktion des Rüssels, ebenso auch, dass ein Tier ohne diesen nicht überleben würde.[209][210][211] Während der Diadochenkriege in der Nachfolge des Todes von Alexander des Großen fiel Perdikkas mit dessen Elefanten in Ägypten ein und wurde von Ptolemaios I. besiegt. Die Ptolemäer übernahmen Alexanders Asiatische Elefanten und ersetzten sie später durch Afrikanische, die sie im Raum des heutigen Eritrea einfingen. Die Zähmungsversuche des Afrikanischen Elefanten seitens der Ptolemäer gipfelten schlussendlich in der Schlacht bei Raphia um 217 v. Chr. gegen die Seleukiden. Da sich bei dieser Kriegshandlung Asiatische und Afrikanische Elefanten auf der gegnerischen Seite gegenüberstanden, wird sie teilweise auch als „Schlacht der Elefanten“ bezeichnet.[212][213] Im weiteren Verlauf wurden Elefanten auch zu Vergnügungs- und Repräsentationszwecken eingesetzt. Berühmt ist die Einweihung des von Gnaeus Pompeius Magnus beauftragten ersten steinernen Theaters in Rom im Jahr 55 v. Chr., bei der neben Nashörnern und verschiedensten Raubtieren auch 20 Elefanten geschlachtet wurden.[214] Ähnlich den verschiedenen Reichen in Mittel- und Südasien hatte der Asiatische Elefant während der europäischen Kolonialzeit der Portugiesen, Niederländer und Engländer ab dem 15./16. Jahrhundert häufig repräsentativen Charakter, einzelne Tiere wurden als diplomatische Geschenke weitergegeben. Erwähnt seien hier etwa die Elefanten „Hanno“ als Geschenk an Papst Leo X. und „Soliman“ als Geschenk an Maximilian, dem späteren Kaiser Maximilian II. des Heiligen Römischen Reiches Deutscher Nation.[207]
Wie bei seinem afrikanischen Verwandten ist auch beim Asiatischen Elefanten die Jagd einer der größten Bedrohungsfaktoren für den Bestand der Art. Die Jagd konzentriert sich dabei nicht nur auf das Elfenbein, sie erfolgt auch aufgrund des Fleisches, das als Nahrungsressource dient, und der Haut, die vielfältig genutzt wird. Untersuchungen zum tatsächlichen Grad der Bedrohung liegen nur wenige vor. Nach einer 20-jährigen Studie im Periyar-Nationalpark im südlichen Indien von 1974 bis 1994 wurden in dem Zeitraum schätzungsweise mehr als 3 t Elfenbein illegal erbeutet. Die massive Jagd führte dazu, dass sich das Geschlechtsverhältnis von männlichen zu weiblichen Tieren von 1:6 auf 1:122 verschob. Infolge dessen ging nicht nur die Anzahl der Bullen absolut zurück, auch sank das Verhältnis stoßzahntragender zu stoßzahnlosen Tieren relativ, ebenso wie sich die Größe der Stoßzähne je Individuum verringerte.[215] Vergleichbare Entwicklungstrends sind auch für andere indische Schutzgebiete veröffentlicht worden.[27] Für andere Regionen im Verbreitungsgebiet des Asiatischen Elefanten ist die Datenlage eher gering. Laut einer Studie wurden zwischen den Jahren 2010 und 2015 in Myanmar über 60 Elefanten illegal getötet, allein im Jahr 2016 starben im südzentralen Teil des Landes 19 Tiere, darunter sieben, die zu einer mit Radiosendern ausgestatteten Studiengruppe gehörten.[216] Auf Sumatra wurden in der zweiten Hälfte der 2000er Jahre insgesamt 44 Elefanten getötet. Einzelne Populationen im südlichen Teil der Insel, etwa im Nationalpark Way Kambas, gelten als nicht überlebensfähig.[217][218]
Neben illegaler Jagd und Wilderei haben die Zerstörung und Zersiedelung des Lebensraums sowie Umwandlung in wirtschaftliche Nutzflächen einen negativen Einfluss auf die Bestände. Das Verbreitungsgebiet des Asiatischen Elefanten deckt sich mit einer der am dichtesten durch den Menschen besiedelten Weltregion. Der durch die Größe der Tiere und durch ihre soziale Lebensweise verursachte hohe Platz- und Nahrungsbedarf führt in vielen dicht besiedelten und/oder landwirtschaftlich genutzten Gebieten Südasiens zu Mensch-Tier-Konflikten, die wiederum die Zerstörung von Feldern, Häusern oder auch den Verlust von Menschenleben zur Folge haben.[219] Für ganz Indien wurden im Zeitraum von 1991 bis 2001 etwa 150–230 Tote pro Jahr registriert.[220] In Sri Lanka sterben zwischen 30 und 70 Menschen jährlich bei Zusammenstößen mit Elefanten, allein in den Jahren 2004 bis 2005 kam es im südöstlichen Teil des Inselstaates zu 975 registrierten Konflikten. In Bangladesch wiederum verloren in den Jahren 2001 und 2002 etwa 38 Menschen ihr Leben, während in Vietnam allein im Jahr 2002 etwa 26 Menschen an einem Ort durch Elefanten getötet wurden. In der dicht besiedelten Provinz Lampung im Süden Sumatras werden für den Zeitraum 2000 bis 2002 über 700 Konflikte mit drei getöteten Personen angegeben, für den Zeitraum 2005 bis 2010 liegen Informationen über fünf getötete Menschen vor.[221][222][218] Die Reduktion und Vermeidung derartiger Konflikte stellt eine der größten Herausforderungen der lokalen und überregionalen Naturschutzgruppen dar. Konfliktlösungen finden sich in verschiedensten Herangehensweisen, die von physischen Barrieren (Zäune, Gräben) über Abschreckung (Feuer, Lärm, Pufferzonen mit ungenießbaren Pflanzen) bis hin zu Umsiedlungen oder Keulungen von Elefantenherden reichen.[222][5][15]
Schätzungen für die wildlebende Population des Asiatischen Elefanten reichen von 48.320 bis 51.680 Individuen. Die Daten wurden im Jahr 2018 erhoben, werden aber teilweise als zweifelhaft angesehen. Gut die Hälfte davon entfällt auf Indien, für die anderen rund ein Dutzend Staaten, in denen der Asiatische Elefant beheimatet ist, schwanken die Daten zwischen 70 und 250 Individuen (etwa China, Vietnam und Bangladesch) bis zu 2500 und 5000 Individuen (etwa Sri Lanka, Myanmar oder Thailand).[15][222][25] Daneben gibt es noch etwa 14.500 bis 16.000 gezähmte Tiere. Auch hier ist die Anzahl recht unterschiedlich verteilt, für Myanmar wird sie auf rund 6000 beziffert, für Laos auf rund 480. Die Fortpflanzungsrate der Tiere in Gefangenschaft ist aber eher gering, was zum Erlöschen der domestizierten Bestände führen kann. Daher müssen allein in Myanmar zur Aufrechterhaltung der Anzahl jährlich rund 100 Individuen aus der freien Wildbahn als Nachschub beschafft werden. Diese Praxis resultiert in einer zusätzlichen Bedrohung der wildlebenden Populationen.[222][223] Seitens von Naturschutzaktivisten steht wiederum die teils nicht-artgerechte Haltung der gezähmten Tiere in Kritik, die in einigen Ländern Südostasiens unter anderem für touristische Zwecke eingesetzt werden, etwa dem Reiten. Nach einzelnen wissenschaftlichen Studien bestehen hier jedoch Möglichkeiten einer Kombination aus Tier- und Artenschutz sowie menschlicher Freizeitgestaltung.[224]
Insgesamt geht die IUCN für die wildlebenden Bestände des Asiatischen Elefanten von einem generell abnehmenden Trend aus, Erhebungen zufolge betrug die Reduktion in den letzten drei Elefanten-Generationen (je 20 bis 25 Jahre) rund 50 %. Der Rückgang ist verbunden mit dem Lebensraumverlust und der Minderung der Habitateigenschaften. Die Naturschutzorganisation stuft die Art daher als „bedroht“ (endangered) ein. Maßnahmen zu ihrem Erhalt bestehen im Schutz des Lebensraumes einschließlich der Schaffung von Migrationswegen beziehungsweise -korridoren, in der Lösung von Mensch-Tier-Konflikten sowie in einem besseren Schutz der Tiere unter anderem durch Handelsverbote und einer Stärkung der lokalen und internationalen Gesetzgebung.[15] Der Asiatische Elefant ist im Anhang I des Washingtoner Artenschutz-Übereinkommens gelistet. Damit verpflichten sich die Vertragsstaaten, den überregionalen und internationalen Handel sowie grenzüberschreitenden Transfer von lebenden Exemplaren und Teilen toter Tiere zu verbieten und nur unter Ausnahmegenehmigungen nationaler Behörden zu gestatten.[225][5] Für die Mitgliedstaaten der Europäischen Union wurde das durch Aufnahme in Anhang A der EU-Artenschutzverordnung umgesetzt, womit hier etwa auch die Ein- oder Ausfuhr, das Zurschaustellen oder Vorrätighalten zu kommerziellen Zwecken oder Kauf- oder Verkaufsangebote mit oder ohne internationalen Bezug verboten sind.[226]
Der Asiatische Elefant (Elephas maximus) ist eine Art aus der Familie der Elefanten und nach dem Afrikanischen Elefanten das zweitgrößte Landtier der Erde. Wie sein afrikanischer Vetter zeichnet er sich durch den Rüssel, die (kleineren) Stoßzähne, die säulenförmigen Beine und die allgemeine Körpergröße aus. Beide unterscheiden sich aber in der Größe der Ohren, der etwas anders verlaufenden Rückenlinie und in zahlreichen anatomischen Einzelmerkmalen. Das Verbreitungsgebiet des Asiatischen Elefanten umfasst Südasien, Südostasien einschließlich Teilen der Malaiischen Inselwelt und das südliche Ostasien. Es war einst aber deutlich größer. Die Tiere bewohnen verschiedene Waldlandschaften und Offenlandgebiete vom Meeresspiegelniveau bis in höhere Gebirgslagen.
Die Lebensweise des Asiatischen Elefanten ist durch zahlreiche Studien gut erforscht, aber noch nicht so detailreich herausgearbeitet wie beim Afrikanischen Elefanten. Das Sozialgefüge zeigt einen komplexen Aufbau. Die engsten Verbindungen bestehen zwischen Mutter- und Jungtieren. Mehrere dieser Gruppen formen eine Herde oder einen Familienverband aus untereinander verwandten Tieren. Die einzelnen Tiere bilden häufig kurzfristige Partnerschaften, die aber durch vielfaches erneutes Zusammenkommen einen stabilen Charakter aufweisen. Die Hierarchie innerhalb der Familiengruppe ist eher flach, eine dominante Leitkuh wie beim Afrikanischen Elefanten spielt eine untergeordnete Rolle. Die einzelnen Herden nutzen Aktionsräume, deren Größe von den jeweiligen landschaftlichen Gegebenheiten und den Nahrungsressourcen abhängt. Die Kommunikation untereinander erfolgt auf verschiedene Weisen, etwa mit Lautgebungen im niedrigen Frequenzbereich, mit zahlreichen chemischen Signalgebern und durch Berührungen überwiegend mit dem Rüssel. Ähnlich wie der Afrikanische besitzt auch der Asiatische Elefant hohe kognitive Fähigkeiten bis hin zur Selbstwahrnehmung.
Die Nahrung umfasst weiche und harte Pflanzenkost mit regionalen und jahreszeitlichen Variationen. Härtere Pflanzennahrung überwiegt meist in der Regen-, weichere in der Trockenzeit. Die Größe der Tiere bedingt, dass ein Individuum den Großteil seiner Tagesaktivität für die Nahrungsaufnahme investiert. Die Fortpflanzung findet zumeist ganzjährig statt, sie kann aber in stärker jahreszeitlich beeinflussten Landschaftsräumen auch eingeschränkt sein. Für Bullen ist die jährlich auftretende Musth charakteristisch, die mit einer erhöhten Aggressivität einhergeht. Während dieser Phase kann es zu Rivalenkämpfen kommen. Kühe weisen einen langen Brunftzyklus mit einem für Säugetiere untypischen Verlauf auf. In der Regel wird nach rund zweijähriger Tragzeit ein Kalb geboren, das in der mütterlichen Gruppe aufwächst. Für die Dauer der Aufzucht setzt die Brunft bei der Kuh aus. Der weibliche Nachwuchs verbleibt in der Familiengruppe, der männliche verlässt diese und zieht seiner eigenen Wege.
Der Asiatische Elefant bewirkte einen starken kulturellen Einfluss in der Geschichte des Menschen. Die Zähmung geht möglicherweise bis in das dritte vorchristliche Jahrtausend zurück. Die Tiere wurden unter anderem zu Baumaßnahmen, im Kriegsdienst oder zu repräsentativen Zwecken eingesetzt. Mit wildlebenden Elefanten kommt es allerdings jährlich zu zahlreichen Mensch-Tier-Konflikten. Die wissenschaftliche Erstbeschreibung datiert in das Jahr 1758. Im Laufe der Zeit wurden mehrere Unterarten eingeführt, die aus genetischer Sicht aber keinen Bestand haben. Vielmehr lassen sich zwei genetisch getrennte Gruppen unterscheiden, beide teilen sich nahezu das gesamte Verbreitungsgebiet. Frühe fossile Nachweise des Asiatischen Elefanten reichen bis in das Mittlere und Obere Pleistozän zurück, sind aber insgesamt selten. Der Bestand der Art gilt als stark gefährdet und ist vor allem durch Landschaftszerstörung und Wilderei im Rückgang begriffen.
Asiatiskur fílur ella asiatiskur elefantur (latín: Elephas maximus) er eitt súgdjór, ið eisini ofta verður rópt indiskur fílur.
Asiatiskur fílur er nakað minni enn Afrikanskur fílur, vigar upp til 5 tons, og er eyðkendur við at hava væl smærri oyru enn Afrikanski fílurin. Tað eru bert kallfílarnir ið hava stórar høggtenn (vígtenn) men hjá summum vanta tær. Kvennfílarnir hava so smáar høggtenn at tær valla síggjast.
Einaferð strekti útbreiðsluøkið seg so langt vestur sum til Irak og Sýria og heilt eystur til Ta gulu ánna í Kina. Í dag er útbreiðslan avmarkað til 13 lond frá India í vestri til Borneo í eystri: Bangladesj, India, Sri Lanka, Indo-Kina, partar av Nepal og Indonesia (serliga Borneo), Vjetnam, Teiland, Kambodia, Laos, Burma, Kina, Butan og Sumatra.
Samlaði stovnurin verður mettur til millum 35 000 og 50 000 kríatúr. Eldri metingar vísa, at stovnurin fyrst í 20. øld taldi uml. 100 000 villini fílar. Asiatiski fílurin er í dag hart kroystur av fólkavøkstri ið hevur við sær økt krav um landbúnaðarjørð. Ferðavinnan elvir eisini til trýst á fílastovnin. Í Tailandi roknar man við at uml. 100 fílakálvar verða tiknir ólógliga um árið, við tí endamáli at vísa teir fram fyri ferðafólki ið sleppa at fóðra teir. Hetta verður gjørd móti einum stovni ið einans telur uml. 5 000 fílar. Ofta verður mamman, og stundum alt fílafylgið sum tað er, dripið undir rakstrinum eftir hesum eina fílakálvi.
Fýra undirsløg finnast:
(Elephas maximus indicus Cuvier, 1798)
(E. m. maximus Linnaeus, 1758)
(E. m. sumatranus Temminck, 1847)
(E. m. borneensis Deraniyagala, 1950)
Asiatiskur fílur ella asiatiskur elefantur (latín: Elephas maximus) er eitt súgdjór, ið eisini ofta verður rópt indiskur fílur.
Ang Elephas maximus (Ingles: Asian o Asiatic Elephant[3], Indian elephant[4], ang ?) ay isa sa tatlong nabubuhay na mga espesye ng mga elepante. Natatagpuan ang mga ito sa Bangladesh,India, Sri Lanka, Indochina at Indonesia. Nabibilang ang mga ito sa mga nanganganib na mawala na sa mundo, sapagkat nasa pagitan lang ng 25,600 at 32,750 ang kanilang bilang[5]. Mas maliit ang mga elephas maximus kung ihahambing sa mga kamag-anak nilang nasa Aprika.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Agham ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
L'elefant asiatic (Elephas maximus) es una espècia de mamifèr proboscidèu de la familha Elephantidae. Es lo mamifèr màger del continent asiatic. La siá distribucion originala s'estendiá dempuèi lo sud de China e d'Indonesia occidentala fins a las còstas del Golf Persic e al sud de Mesopotamia, ont desapareguèt al Neolitic. Actualament se circomscriu a Sri Lanka, al sud e nòrd èst d'Índia, a Bangladesh, Indochina, Malaca, Sumatra e nòrd èst de Borneo. Se tròba tant a l'estat salvatge coma domestic e es fòrça frequent dins los zòos e los cirques. Es considerat coma una espècia en perilh d'escantiment.
Ang Elephas maximus (Ingles: Asian o Asiatic Elephant, Indian elephant, ang ?) ay isa sa tatlong nabubuhay na mga espesye ng mga elepante. Natatagpuan ang mga ito sa Bangladesh,India, Sri Lanka, Indochina at Indonesia. Nabibilang ang mga ito sa mga nanganganib na mawala na sa mundo, sapagkat nasa pagitan lang ng 25,600 at 32,750 ang kanilang bilang. Mas maliit ang mga elephas maximus kung ihahambing sa mga kamag-anak nilang nasa Aprika.
Gajah Asia ( Elephas maximus ), kadhangkala dikenal minangka salah sawijining subspèsiès, gajah India, iku salah siji saka telung spèsiès gajah, lan minangka spèsiès gajah mung saka genus Elephas sing isih urip . Kéwan iki minangka kéwan kang gedhé dhèwè ing Asia . [2] Gajah Asia minangka spèsiès sing kaincim amarga papan panggonan lan bedhagan, [3] populasi gajah ing donya antara 41.410 nganti 52.345. Gajah Asia umuré dawa, kanthi umur paling tuwa 86 taun.
kéwan iki akeh didomestikasi lan wis dipigunakaké ana alas ing Asia Kidul lan Asia Kidul-wètan nganti maabad-abad lan uga dipigunakaké kanggo ancas upacara . Sumber sajarah nuduhaké menawa kéwan iki kadhang-kadhang dipigunakaké ana ing sajroné mangsa panén ana ing kagiyatan panggilingan. Gajah liar bisa dipigunakaké kanggo narik wisatawan, nanging kéwan iki bisa ngrisak tetanèn, lan bisa mlebu ing désa-désa kanggo ngrusak kebonan.
Gajah Asia manggon ana pasuketan, alas ijo tropis, alas semi-ijo, alas gugur lembab, alas gugur garing lan alas rimba garing. Kajaba iku uga umume manggon ana ing kebonan, alas sekunder lan semak. Sapérangan jinis papan panggonan gajah dhuwuré bisa tekan 3,000 m (9,800 ft) ndhuwur level segara.
Ana telu subspèsiès gajah Asia:
Ana ing China, gajah Asia namung katemokaké ana ing prefektur Xishuangbanna, Simao lan Lincangana ing kidul Yunnan. Ana ing Bangladesh, namung ana sabagèyan populasi gajah ana ing Bukit Chittagong. [4]
Gajah iku kéwan sing krepuskular. Dhèwèké digolongaké minangka megafauna lan mangan watara 150 kg (330 lb) pakan tanduran saben dina. [5] dhèwèké padha mangan kabeh tetuwuhan; Angonan (Grazer) uga minangka pamangan wiji-wit (browser) bebarengan. kacathet 112 spesiès tanduran sing beda minangka panganan kanggo kewan kasebut. Sebagéyan gedhé tetanduran saka Malvales, suku polong-polongan, pinang-pinangan, teki-tekian lan biji-bijian . [6] Dhèwèké padha mangan wit (browsing) luwih akèh ing mangsa ketiga, karo kulit wit iku dadi pakanan utama. [7] Dhèwèké padha ngombe paling sethithik sapisan ana ing sedina lan ora tau adoh saka sumber banyu murni. Dhèwèké padha butuh banyu 80-200 liter sedinané. Anak gajah biasane kagabung ana ing komplotan gajah wanita dewasa. Nanging gajah lanang bakal misahaké nalika bocah wis remaja. [8] Pemangsaan macan marang gajah Asia langka lan namung winates kanggo gajah sing isih cilik. [9]
Gajah Asia ( Elephas maximus ), kadhangkala dikenal minangka salah sawijining subspèsiès, gajah India, iku salah siji saka telung spèsiès gajah, lan minangka spèsiès gajah mung saka genus Elephas sing isih urip . Kéwan iki minangka kéwan kang gedhé dhèwè ing Asia . Gajah Asia minangka spèsiès sing kaincim amarga papan panggonan lan bedhagan, populasi gajah ing donya antara 41.410 nganti 52.345. Gajah Asia umuré dawa, kanthi umur paling tuwa 86 taun.
kéwan iki akeh didomestikasi lan wis dipigunakaké ana alas ing Asia Kidul lan Asia Kidul-wètan nganti maabad-abad lan uga dipigunakaké kanggo ancas upacara . Sumber sajarah nuduhaké menawa kéwan iki kadhang-kadhang dipigunakaké ana ing sajroné mangsa panén ana ing kagiyatan panggilingan. Gajah liar bisa dipigunakaké kanggo narik wisatawan, nanging kéwan iki bisa ngrisak tetanèn, lan bisa mlebu ing désa-désa kanggo ngrusak kebonan.
Ο ασιατικός ελέφαντας (Elephas maximus) είναι παχύδερμο φυτοφάγο θηλαστικό της τάξης των προβοσκιδωτών. Απαντάται στην Ν. και ΝΑ Ασία, από την Ινδία και το Νεπάλ στα δυτικά έως το Βόρνεο στα νότια. Αναγνωρίζονται τρία υποείδη—το E. m. maximus από τη Σρι Λάνκα, το E. m. indicus από την ηπειρωτική Ασία και το E. m. sumatranus από τη νήσο Σουμάτρα. Οι ασιατικοί ελέφαντες είναι το μεγαλύτερο ζώο που ζει στην Ασία.[1]
Ο ασιατικός ελέφαντας ζει σε κοπάδια. Συγγενεύει με τον αφρικανικό ελέφαντα, αλλά έχει πιο μικρά αυτιά, πιο άγριο τρίχωμα και πιο κοντούς χαυλιόδοντες. Εξημερώνεται πιο εύκολα από ότι ο αφρικανικός. Στην Ινδία και την Ταϊλάνδη χρησιμοποιείται ως ζώο μεταφοράς κι εργασίας. Είναι κοινωνικό ζώο με μνήμη που διαρκεί πολύ και ζει σε κοπάδια που τα "διοικεί" ένα ηλικιωμένο θηλυκό. Απειλείται από τη λαθροθηρία.
Ο ασιατικός ελέφαντας (Elephas maximus) είναι παχύδερμο φυτοφάγο θηλαστικό της τάξης των προβοσκιδωτών. Απαντάται στην Ν. και ΝΑ Ασία, από την Ινδία και το Νεπάλ στα δυτικά έως το Βόρνεο στα νότια. Αναγνωρίζονται τρία υποείδη—το E. m. maximus από τη Σρι Λάνκα, το E. m. indicus από την ηπειρωτική Ασία και το E. m. sumatranus από τη νήσο Σουμάτρα. Οι ασιατικοί ελέφαντες είναι το μεγαλύτερο ζώο που ζει στην Ασία.
Ο ασιατικός ελέφαντας ζει σε κοπάδια. Συγγενεύει με τον αφρικανικό ελέφαντα, αλλά έχει πιο μικρά αυτιά, πιο άγριο τρίχωμα και πιο κοντούς χαυλιόδοντες. Εξημερώνεται πιο εύκολα από ότι ο αφρικανικός. Στην Ινδία και την Ταϊλάνδη χρησιμοποιείται ως ζώο μεταφοράς κι εργασίας. Είναι κοινωνικό ζώο με μνήμη που διαρκεί πολύ και ζει σε κοπάδια που τα "διοικεί" ένα ηλικιωμένο θηλυκό. Απειλείται από τη λαθροθηρία.
एशियाई हाथी ऍलिफ़स प्रजाति की एकमात्र जीवित जाति है जो पश्चिम में भारत से लेकर पूर्व में बोर्नियो द्वीप तक पाया जाता है। इसकी तीन उपजातियाँ पहचानी जाती हैं —ऍलिफ़स मॅक्सिमस मॅक्सिमस श्रीलंका में, भारतीय हाथी (ऍलिफ़स मॅक्सिमस इन्डिकस) एशियाई मुख्यभूमि में, तथा ऍलिफ़स मॅक्सिमस सुमात्रेनस इंडोनीशिया के सुमात्रा द्वीप में।[1] एशिया में यह ज़मीन का सबसे बड़ा जीवित प्राणी है।[3]
सन् १९८६ ई. से आइ.यू.सी.ऍन. ने इसे विलुप्तप्राय जाति की सूचि में डाला है क्योंकि पिछली तीन पीढ़ियों (क़रीब ६० से ७५ वर्ष) से इसकी आबादी में ५० प्रतिशत की गिरावट पायी गई है। यह जाति वस्तुतः आवासीय क्षेत्र की कमी, अधःपतन तथा विखण्डन का शिकार हुई है।[2]सन् २००३ ई. में इसकी जंगली आबादी ४१,४१० तथा ५२,३४५ के बीच आंकी गई थी।[4]
एशियाई हाथी दीर्घायु होते हैं; सबसे लम्बी आयु ८६ वर्ष की दर्ज की गई है।[कृपया उद्धरण जोड़ें]
सदियों से इस जानवर को दक्षिणी तथा दक्षिण पूर्वी एशिया में पालतू बनाया गया है तथा इसका विभिन्न प्रकार से उपयोग किया गया है। प्राचीन भारत में इसको घोड़ों की तरह सेना में प्रयोग किया जाता था। इसको धार्मिक जुलूसों में भी इसतेमाल किया जाता है। आधुनिक काल में इसे जंगल से पेड़ों के लट्ठे ढोने के काम में लाया जाता है। इसको पर्यटकों को, तथा राष्ट्रीय उद्यानों में सवारी कराने में भी इस्तेमाल किया जाता है।[4]जंगली हाथियों को देखने के लिए विदेशी पर्यटक उन जगहों में आते हैं जहाँ उनके दिखने की सबसे ज़्यादा संभावना होती है;इससे राज्य को आमदनी भी होती है, लेकिन ऐसी जगहें ख़तरनाक होती हैं क्योंकि जंगली हाथी क़ाफ़ी आक्रामक होते हैं और मनुष्य की उपस्थिति में भगदड़ मचाते हैं जिससे खेती को क़ाफ़ी नुकसान होता है और ऐसी अवस्था में हाथी गाँवों में घुसकर जान-माल को नुकसान पहुँचाते हैं।
एशियाई हाथी अपने अफ़्रीकी रिश्तेदारों से आकार में छोटे होते हैं, इनका सर इनके शरीर का सबसे ऊँचा हिस्सा होता है। इनकी पीठ या तो उभरी होती है या समतल। इनके कान भी अफ़्रीकी हाथी की तुलना में छोटे होते हैं। इनके २० जोड़ी पसलियाँ तथा पूँछ में ३४ हड्डियाँ होती हैं। इनके पैरों में नाख़ून अधिक होते हैं - पाँच अगले पैरों में तथा चार पिछले पैरों में।[3]
बड़े नर हाथी ५,४०० कि. तक वज़नी और कन्धों तक ३.२ मी. ऊँचे हो सकते हैं। मादा हाथी ४,१६० कि. तक वज़नी और कन्धों तक २.५४ मी. तक ऊँचे हो सकती हैं। इनकी अस्थियों का वज़न शरीर के कुल वज़न का तक़रीबन १५ प्रतिशत होता है।[3]
एशियाई हाथी ऍलिफ़स प्रजाति की एकमात्र जीवित जाति है जो पश्चिम में भारत से लेकर पूर्व में बोर्नियो द्वीप तक पाया जाता है। इसकी तीन उपजातियाँ पहचानी जाती हैं —ऍलिफ़स मॅक्सिमस मॅक्सिमस श्रीलंका में, भारतीय हाथी (ऍलिफ़स मॅक्सिमस इन्डिकस) एशियाई मुख्यभूमि में, तथा ऍलिफ़स मॅक्सिमस सुमात्रेनस इंडोनीशिया के सुमात्रा द्वीप में। एशिया में यह ज़मीन का सबसे बड़ा जीवित प्राणी है।
सन् १९८६ ई. से आइ.यू.सी.ऍन. ने इसे विलुप्तप्राय जाति की सूचि में डाला है क्योंकि पिछली तीन पीढ़ियों (क़रीब ६० से ७५ वर्ष) से इसकी आबादी में ५० प्रतिशत की गिरावट पायी गई है। यह जाति वस्तुतः आवासीय क्षेत्र की कमी, अधःपतन तथा विखण्डन का शिकार हुई है।सन् २००३ ई. में इसकी जंगली आबादी ४१,४१० तथा ५२,३४५ के बीच आंकी गई थी।
एशियाई हाथी दीर्घायु होते हैं; सबसे लम्बी आयु ८६ वर्ष की दर्ज की गई है।[कृपया उद्धरण जोड़ें]
सदियों से इस जानवर को दक्षिणी तथा दक्षिण पूर्वी एशिया में पालतू बनाया गया है तथा इसका विभिन्न प्रकार से उपयोग किया गया है। प्राचीन भारत में इसको घोड़ों की तरह सेना में प्रयोग किया जाता था। इसको धार्मिक जुलूसों में भी इसतेमाल किया जाता है। आधुनिक काल में इसे जंगल से पेड़ों के लट्ठे ढोने के काम में लाया जाता है। इसको पर्यटकों को, तथा राष्ट्रीय उद्यानों में सवारी कराने में भी इस्तेमाल किया जाता है।जंगली हाथियों को देखने के लिए विदेशी पर्यटक उन जगहों में आते हैं जहाँ उनके दिखने की सबसे ज़्यादा संभावना होती है;इससे राज्य को आमदनी भी होती है, लेकिन ऐसी जगहें ख़तरनाक होती हैं क्योंकि जंगली हाथी क़ाफ़ी आक्रामक होते हैं और मनुष्य की उपस्थिति में भगदड़ मचाते हैं जिससे खेती को क़ाफ़ी नुकसान होता है और ऐसी अवस्था में हाथी गाँवों में घुसकर जान-माल को नुकसान पहुँचाते हैं।
एसियाली हात्ती नेपाल, भारत लगायत एसियाको दक्षिण-पूर्वी क्षेत्रमा मात्र पाइने हात्तीको लोपोन्मुख प्रजाति हो । हात्तिको यो प्रजाति एक समयमा अफ्रिकाबाट एसिया तिर सरेको मानिन्छ ।[१]
एसियाली हात्ती नेपाल, भारत लगायत एसियाको दक्षिण-पूर्वी क्षेत्रमा मात्र पाइने हात्तीको लोपोन्मुख प्रजाति हो । हात्तिको यो प्रजाति एक समयमा अफ्रिकाबाट एसिया तिर सरेको मानिन्छ ।
হাতী (ইংৰাজী: Asian or Asiatic elephant, বৈজ্ঞানিক নাম-Elephas maximus) এলিফাছ (Elephas)গোত্ৰৰ একমাত্ৰ জীৱিত প্ৰজাতি৷ ই সমগ্ৰ দক্ষিণ-পূব এছিয়াৰ পশ্চিমেভাৰতৰ পৰা পূবেবৰ্ণিঅ'লৈকে বিস্তৃতি হৈ আছে৷[1] এছিয়' হাতী এছিয়াৰ ভিতৰত আটাইতকৈ বৃহৎ ভূমিত বাস কৰা জন্তুৰ প্ৰজাতি৷ [4]
১৯৮৬ চনৰ পৰাই হাতীক আই. ইউ. চি এন ৰ ৰেড ডাটা বুকত সংকটাপন্ন বুলি স্বীকৃতি দিয়া হৈছে৷ যোৱা তিনিটা দশত ইয়াৰ জনসংখ্যা প্ৰায় ৫০% হ্ৰাস হোৱা বুলি জানিব পৰা গৈছে৷ ইয়াৰ স্থিতিৰ প্ৰতি প্ৰধান ভাবুকিবোৰ হৈছে-বনাঞ্চল ধ্বংস, মানুহৰ সৈতে সংঘাত ইত্যাদি৷ [3] ২০০৩ চনৰ তথ্য অনুসৰি বিশ্বত ইয়াৰ জনসংখ্যা প্ৰায় ৪১,৪১০-৫২,৩৪৫ টা৷ [5]
ভাৰতীয় হাতী সাধাৰণতে আফ্ৰিকাৰ হাতীতকৈ আকাৰত সৰু৷ ইয়াৰ পিঠি অংশ ইঠঙা৷ কাণ দুখন সৰু আৰু সন্মুখৰ ফালে ভাঁজ খোৱা৷ মতা হাতীৰ কান্ধলৈকে উচ্চতা ২.৭ মিটাৰ (৯ ফুট) আৰু মাইকী হাতীৰ প্ৰায় ২.৮ মিটাৰ (৮ ফুট)[6] ইয়াৰ শুঁৰডাল নাক আৰু ওপৰ ওঁঠৰ এটা অংশ, ইয়াৰ নাক শুঁৰৰ ওপৰত থাকে৷ তথ্য অনুসৰি হাতীৰ শুঁৰ প্ৰায় ৬০,০০০ টা মাংসপেশীৰে গঠিত৷ এই শুঁৰ আৰু হাতীৰ দেহত থকা জেকবছনৰ অংগ (Jacobson's organ)ৰ বাবে হাতীৰ গোন্ধ ল'ব পৰা ক্ষমতা বেছি৷ ইয়াৰ উপৰিও হাতীয়ে ইয়াৰ শুঁৰডাল খাদ্য খোৱা, পানী খোৱা, স্পৰ্শ কৰা, ধূলি মৰা, শব্দ কৰা, প্ৰতিৰক্ষা,অন্য প্ৰাণীৰ সৈতে যোগাযোগ কৰা আদি বিভিন্ন কামত ব্যৱহাৰ কৰে৷[4][7]
হাতীৰ শুঁৰে চাৰি লিটাৰ পৰ্যন্ত পানী ধৰি ৰাখিব পাৰে৷ ই শুঁৰডালেৰে অন্য হাতীৰ সৈতে খেলে কিন্তু প্ৰকৃত যুঁজত ই কেৱল ভাবুকি দিবলৈহে ইয়াক ব্যৱহাৰ কৰে৷ [8]
হাতীৰ দাঁত ই পানী, লোণ আদি গছৰ গা বা শিলৰ ফাঁকৰ পৰা উলিয়াবলৈ ব্যৱহাৰ কৰে৷[4]তাৰোপৰি গছৰ গাত দাগ বহুৱাই কোনো ঠাইত নিজৰ আধিপত্য প্ৰকাশ কৰিবলৈ আৰু দলৰ অন্য প্ৰতিদ্বন্দীৰ সৈতে যুঁজত অস্ত্ৰ হিচাপেও ইয়াক ব্যৱহাৰ কৰা দেখা যায়৷ [9]
মাইকী হাতীৰ সাধাৰণতে মতা হাতীৰ দৰে দাঁত নাথাকে৷ কিছুমান মতা হাতীৰো দাঁত নাথাকে-এনে হাতীক 'মখনা' (filsy makhnas) বুলি কোৱা হয়৷ শ্ৰীলংকাৰ হাতীৰ মাজত ইয়াৰ প্ৰবণটা অধিক বুলি জনা যায়৷ এছীয় হাতীৰ কপালত দুয়োফালে দুটা গাঁতৰ দৰে অংশ থাকে, আনাহাতে আফ্ৰিকাৰ হাতীৰ কপাল অংশ সাধাৰণতে সমান হয়৷ এছীয় হাতীৰ ছালৰ বৰণ সাধাৰণতে মুগা (gray) হয়, ই প্ৰায়ে মাটিৰে ঢাক খাই থাকে৷ ইয়াৰ ছাল আফ্ৰিকাৰ হাতীতকৈ মিহি হয়৷ এছীয় হাতী খুবেই বুদ্ধিমান আৰু সতৰ্ক হোৱা দেখা যায়৷[10]
জীৱবিজ্ঞানী কাৰ্ল লিনিয়াছে পোনপ্ৰথমে ১৭৫৮ চনত 'Elephas' গোত্ৰ আৰু 'Elephas maximus' ৰ বিষয়ে উল্লেখ কৰিছিল [11]৷ ১৭৯৮ চনত জৰ্জ কুভিয়াৰ (Georges Cuvier) প্ৰথম ভাৰতীয় হাতীক Elephas indicus নামেৰে বৰ্ণনা কৰিছিল৷[12] ৷ তাৰপিছত ১৮৪৭ চনত কনৰাড জেকব টেমিণ্ক (Coenraad Jacob Temminck) সুমাত্ৰাৰ হাতীক Elephas sumatranus নামেৰে নামকৰণ কৰে৷.[13]
হাতীৰ প্ৰধানত: তিনিটঅ উপ-প্ৰজাতি পোৱা যায়-[3][4]
তাৰোপৰি অন্য দুবিধ বিলুপ্ত উপ-প্ৰজাতি হৈছে-
এছিঅ' হাতীয়ৈ সাধাৰণতে ঘাঁহনি, ক্ৰান্তীয় চিৰসেউজীয়া বনাঞ্চল (tropical evergreen forests), অৰ্ধ-চিৰসেউজীয়া বনাঞ্চল (semi-evergreen forests), সেমেকা পৰ্ণপাতী বনাঞ্চল (moist deciduous forests), শুকান পৰ্ণপাতী বনাঞ্চল (dry deciduous forests) আৰু শুকান কাইঁটীয়া বনাঞ্চল (dry thorn forests) ত বাস কৰে৷ তাৰোপৰি ইয়াক খেতি-পথাৰ আদিতো চৰা দেখিবলৈ পোৱা যায়৷ এই বনাঞ্চলসমূহত সাধাৰণতে সাগৰপৃষঠৰ পৰা ৩,০০০ মিটাৰ উচ্চতা পৰ্যন্ত হাতীক বাস কৰা দেখা পোৱা যায়৷ [14]
হাতী সাধাৰণতে দোকমোকালি আৰু গধূলি সময়ত আটাইতকৈ সক্ৰিয় (crepuscular)৷[4] ইহঁতক 'মেগাহাৰ্বিভৰ' (megaherbivores) হিচাপে শ্ৰেণীভুক্ত কৰা হৈছে৷ ই দৈনিক প্ৰায় ১৫০ কি.গ্ৰা. উদ্ভিদ খাব পাৰে৷[15] ই সাধাৰণতে 'generalist feeders', যি 'grazers' আৰু 'browser' দুয়োবিধ পদ্ধতিৰেই খাদ্য গ্ৰহণ কৰে৷ গৱেষণাত ই প্ৰায় ১১২ বিধ বিভিন্ন উদ্ভিদৰ প্ৰজাতি খাদ্য হিচাপে গ্ৰহণ কৰে বুলি জানিব পৰা গৈছে৷[16] হাতীয়ে দৈনিক কমেও এবাৰকৈ পানী খায় আৰু প্ৰায়ে পানীৰ উৎসৰ আশে পেশেই চৰে বুলি জনা যায়৷[4] ইহঁতৰ দৈনিক ৮০০-১২০ লিটাৰ পৰ্যন্ত পানীৰ প্ৰয়োজন হয়৷
পূৰ্ণবয়স্ক মাইকী হাতী আৰু কমবয়সীয়া হাতীয়ে দলত একেলগে চৰে৷ কিন্তু পূৰ্ণতাপ্ৰাপ্তিৰ লগে লগে মতা হাতীয়ে মাকৰ লগ এৰে৷ ইহঁতে কেতিয়াবা অকলশৰে বা অন্য সময়ত অন্য সমবয়সীয়া মতা হাতীৰ সৈতে দল ('bachelor groups') গঠন কৰি চৰে৷[17]
মাক-পোৱালিৰ দলত সাধাৰণতে তিনিজনী মান পূৰ্ণবয়স্ক মাইকী হাতী পোৱালিৰে সৈতে থকা দেখা যায়৷[18] কেতিয়াবা ইহঁতে অৱস্যে ১৫ জনী পূৰ্ণবয়স্ক মাইকী হাতীৰে বৃহৎ দলো গঠন কৰিব পাৰে৷ [19] কোনো কোনো ঋতুত ১০০ টা পৰ্যন্ত পোৱালি-মাক লগ হোৱাও দেখা পোৱা যায়৷ কিছু দিনৰ আগলৈকে আফ্ৰিকাৰ হাতীৰ দৰেই এছিয়' হাতীৰৰ দলো পূৰ্ণবয়স্ক মাইকী হাতীৰ নেতৃত্বত চলা বুলি ধাৰণা কৰা হৈছিল৷ কিন্তু শেহতীয়া তথ্যই প্ৰমাণ কৰিছে যে হাতীৰ সমাজ ব্যৱস্থা যথেষ্ট জটিল আৰু পৰিৱৰ্ত্তনশীল৷ [20] আফ্ৰিকাৰ হাতীৰ তুলনাত ইয়াৰ হাতীৰ সামাজিক বন্ধন দুৰ্বল বুলিও তথ্য পোৱা গৈছে৷[19]
হাতীৰ উচ্চ কম্পনাংকৰ শব্দ শুনাৰ ক্ষমতা আছে৷[21]
মতা হাতীয়ে মাইকী হাতীৰ সৈতে প্ৰজনন কৰাক লৈ ইটোৱে সিটোৰ সৈতে যুঁজ কৰে৷ সাধাৰণতে মতা হাতীয়ে ১২-১৫ বছৰৰ ভিতৰত পূৰ্ণবয়স্ক হয়৷ ১০ ৰ পৰা ২০ বছৰ বয়সৰ ভিতৰত মতা হাতীৰ বছৰেকীয়াভাৱে "musth" আৰম্ভ হয়৷ এই সময়ছোৱাত হাতীৰ দেহত অন্য স্বাভাৱিক সময়ৰ তুলনাত প্ৰায় ১০০ গুণ বেছিকৈ টেষ্ট'ষ্টেৰণ হৰ্মন ক্ষৰণ হয়৷ ইয়াৰ ফলত হাতী এই সময়ত অতি খঙাল আৰু উত্তেজিত হৈ উঠে৷ হাতীৰ মূৰত চকুৰ কাষত থকা paired temporal gland এই সময়ছোৱাত ফেৰমণ (pheromone) ক্ষৰণ কৰে৷[22]
হাতীৰ গৰ্ভধাৰণ কাল প্ৰায় ১৮-২২ মাহ৷ মাইকী হাতীয়ে এটা বা কেতিয়াবা যুঁৰীয়া পোৱালি জন্ম দিয়ে৷ ১৯ মাহৰ ভিতৰত পোৱালিয়ে গৰ্ভত সম্পূৰ্ণ ৰূপ পায়৷ জন্মৰ সময়ত পোৱালিৰ ওজন প্ৰায় ১০০ কি.গ্ৰা. হয়৷[উদ্ধৃতিৰ প্ৰয়োজন]
হাতীৰ জীৰনকাল সাধৰণতে গড়ে ৬০ বছৰ হয়৷ অৱশ্যে কৃত্ৰিম পৰিৱেশত ই ৮০ বছৰ পৰ্যন্ত জীয়াই থকাও দেখা পোৱা যায়৷ [4]
মানুহ আৰু হাতীৰ মাজৰ সংঘাতৰ মূল কাৰণ হৈছে বাসস্থানৰ বাবে প্ৰতিযোগিতা৷ বেদখল, খেতি পথাৰ আদিৰ বাবে কৰা বনাঞ্চল ধ্বংসই হাতীৰ বাবে সংকট মাতি আনিছে৷ প্ৰয়োজনীয়া খাদ্যৰ সন্ধানত হাতীৰ বৃহৎ জাকে বনাঞ্চলৰ সীম মূৰীয়া খেতি-পথাৰৰ মাজেদি গৈ তহিলং কৰিলেই মানুহৰ সৈতে সংঘাত সৃষ্টি হয়৷
Human-elephant conflict is categorized into:
Development such as border fencing along the India-Bangladesh border has become a major impediment to the free movement of elephants.[25] In Assam, more than 1,150 humans and 370 elephants died as a result of human-elephant conflict between 1980 and 2003.[26] In India alone, over 400 people are killed by elephants every year, affecting nearly 500,000 families across the country.[27] Moreover, elephants are known to destroy crops worth up to US$ 2-3 million annually.[28] This has major impacts on the welfare and livelihoods of local communities, as well as the future conservation of this species.[23]
The demand for ivory as a result of rapid economic development during the 1970s and 1980s, particularly in East Asia, led to rampant poaching and the serious decline of elephants in many Asian and African range countries. In Thailand, the illegal trade in live elephants and ivory still flourishes. Although the quantity of worked ivory seen openly for sale has decreased substantially since 2001, Thailand still has one of the largest and most active ivory industries seen anywhere in the world. Tusks from Thai poached elephants also enter the market; between 1992 and 1997 at least 24 male elephants were killed for their tusks. Young elephants are captured and illegally imported from Myanmar for use in the tourism industry; calves are used mainly in amusement parks and are trained to perform various stunts for tourists.[29] The calves are often subjected to a 'breaking in' process, which may involve being tied up, confined, starved, beaten and tortured; as a result, two-thirds may perish.[30]
Up to the early 1990s, Vietnamese ivory craftsmen used exclusively Asian elephant ivory from Vietnam and neighbouring Lao PDR and Cambodia. Before 1990, there were few tourists and the low demand for worked ivory could be supplied by domestic elephants. Economic liberalization and an increase in tourism raised both local and visitors’ demands for worked ivory, which resulted in heavy poaching.[31]
Elephas maximus is listed on CITES Appendix I.[3] The pre-eminent threats to Asian elephants today are loss, degradation and fragmentation of habitat, leading in turn to increasing conflicts between humans and elephants. They are poached for ivory and a variety of other products including meat and leather.[3] Asian elephants are quintessential flagship species, deployed to catalyze a range of conservation goals, including:
The elephant plays an important part in the culture of the subcontinent and beyond, featuring prominently in Jataka tales and the Panchatantra. They play a major role in Hinduism: the god Ganesha's head is that of an elephant, and the "blessings" of a temple elephant are highly valued. Elephants have been used in processions in Kerala, where the animals are adorned with festive outfits.[উদ্ধৃতিৰ প্ৰয়োজন]
The elephant is depicted in several Indian manuscripts and treatises. Notable amongst these is the Matanga Lila ("Elephant sport")[35] of Rameswara Pandita and the Hastividyarnava of Sukumar Barkaith. The latter manuscript is from Assam in northeast India.
হাতী (ইংৰাজী: Asian or Asiatic elephant, বৈজ্ঞানিক নাম-Elephas maximus) এলিফাছ (Elephas)গোত্ৰৰ একমাত্ৰ জীৱিত প্ৰজাতি৷ ই সমগ্ৰ দক্ষিণ-পূব এছিয়াৰ পশ্চিমেভাৰতৰ পৰা পূবেবৰ্ণিঅ'লৈকে বিস্তৃতি হৈ আছে৷ এছিয়' হাতী এছিয়াৰ ভিতৰত আটাইতকৈ বৃহৎ ভূমিত বাস কৰা জন্তুৰ প্ৰজাতি৷
১৯৮৬ চনৰ পৰাই হাতীক আই. ইউ. চি এন ৰ ৰেড ডাটা বুকত সংকটাপন্ন বুলি স্বীকৃতি দিয়া হৈছে৷ যোৱা তিনিটা দশত ইয়াৰ জনসংখ্যা প্ৰায় ৫০% হ্ৰাস হোৱা বুলি জানিব পৰা গৈছে৷ ইয়াৰ স্থিতিৰ প্ৰতি প্ৰধান ভাবুকিবোৰ হৈছে-বনাঞ্চল ধ্বংস, মানুহৰ সৈতে সংঘাত ইত্যাদি৷ ২০০৩ চনৰ তথ্য অনুসৰি বিশ্বত ইয়াৰ জনসংখ্যা প্ৰায় ৪১,৪১০-৫২,৩৪৫ টা৷
ஆசிய யானை (அறிவியற் பெயர்: எலிஃவாஸ் மேக்சிமஸ்) யானையினத்தில் எஞ்சியுள்ள மூன்று சிற்றினங்களில் ஒன்றாகும். இவை பெரும்பாலும் இந்தியா, இலங்கை, இந்தியசீனத் தீபகற்பம் போன்றவற்றின் பெரும்பகுதிகளிலும் இந்தோனேசியாவின் சில பகுதிகளிலும் காணப்படுகின்றன. ஆசிய யானைகள் ஆப்பிரிக்க யானைகளை விட உருவத்தில் சிறியவை. இவற்றின் காதுகளும் ஆப்பிரிக்க யானைகளை விடச் சிறியதாகவே இருக்கின்றன. வளர்ந்த யானைக்காதுகளின் மேல் ஓரம் ஆசிய யானைக்கு வெளிப்புறம் மடிந்து இருக்கும், ஆப்பிரிக்க யானைக்கு உட்புறம் சுருண்டிருக்கும்[3]. ஆசிய யானைகள் ஏழில் இருந்து 12 அடி உயரம் வரை வளர்கின்றன. 3000 – 5000 கிலோகிராம் வரை எடை கொண்டவையாக உள்ளன.
யானையின் தனிச்சிறப்பான தும்பிக்கையானது அதன் மேலுதடும் மூக்கும் நீண்டு உருவானது. தும்பிக்கையின் நீளம் 1.5 முதல் 2 மீட்டர் GT வேலைகளுக்கும் தும்பிக்கை பயன்படுகிறது. யானையின் தும்பிக்கை ஏறத்தாழ 4 லிட்டர் நீர் கொள்ளும்.
துப்பாக்கி பயன்பாட்டுக்கு வந்த பிறகு ஆசிய யானைகள் தந்தத்துக்காகப் பெருமளவில் கொல்லப்பட்டன. இதைக் கவனித்த பிரித்தானிய அரசு 1871லேயே மதராஸ் ராஜதானியில் யானைகளை, பாதுகாக்கப்பட்ட உயிரினமாக அறிவித்தது.[4] ஆசிய யானைகள் ஒரு காலத்தில் ஆசியப்பகுதிகளில் பெரும்பான்மையான இடங்களில் வசித்தாலும் தற்போது 13 நாடுகளில் மட்டுமே வாழுகிறது. தமிழகத்தில் அகத்தியமலைத் தொடர் மற்றும் பெரியாறு மலைத் தொடர் போன்றவற்றில் உயிரியற் பல்வகைமை உள்ளதால் இங்கு கொஞ்சம் இவ்வகை யானைகளைப்பார்க்க முடிகிறது. பல அச்சுறுத்தல்களின் காரணமாக இவற்றின் எண்ணிக்கை நாளுக்கு நாள் குறைந்து கொண்டுள்ளது.[5]
ஆசிய யானை (அறிவியற் பெயர்: எலிஃவாஸ் மேக்சிமஸ்) யானையினத்தில் எஞ்சியுள்ள மூன்று சிற்றினங்களில் ஒன்றாகும். இவை பெரும்பாலும் இந்தியா, இலங்கை, இந்தியசீனத் தீபகற்பம் போன்றவற்றின் பெரும்பகுதிகளிலும் இந்தோனேசியாவின் சில பகுதிகளிலும் காணப்படுகின்றன. ஆசிய யானைகள் ஆப்பிரிக்க யானைகளை விட உருவத்தில் சிறியவை. இவற்றின் காதுகளும் ஆப்பிரிக்க யானைகளை விடச் சிறியதாகவே இருக்கின்றன. வளர்ந்த யானைக்காதுகளின் மேல் ஓரம் ஆசிய யானைக்கு வெளிப்புறம் மடிந்து இருக்கும், ஆப்பிரிக்க யானைக்கு உட்புறம் சுருண்டிருக்கும். ஆசிய யானைகள் ஏழில் இருந்து 12 அடி உயரம் வரை வளர்கின்றன. 3000 – 5000 கிலோகிராம் வரை எடை கொண்டவையாக உள்ளன.
ආසියානු හෝ ආසියාතික අලි (එලිෆාස් මැක්සිමස්) යනු ජීවත්වන එකම ජාතිය එලිෆාස් වර්ගයේ. ඔවුන් පැතිරී පවතින්නේ ගිණිකොන දිග ආසියාවේ බටහිරට වන්න පිහිටි ඉන්දියාවේ සිට නැගෙනහිරට වන්න පිහිටි බොර්නියෝ වන තෙක්ය. උප විශේෂ 3ක් හදුනාගෙන තිබේ. — එලිෆාස් මැක්සිමස් මැක්සිමස් ශ්රී ලංකාවෙන්, ඉන්දියානු අලි හො E. m. ඉන්ඩිකස් ආසියාවේ මහා භූමි ප්රදෙශයෙන්, සහ E. m. සුමත්රානස් සුමත්රාදූපතෙන්.[1] ආසියානු භූමියෙ ජිවත් වන විශාලම සතව කොඨ්ටාශය ආසියානු අලියන් වේ..[4]
1986 සිට , E. මැක්සිමස් ලෑස්තු ගතකරා අනතුරට මුහුනපා අති ලෙස අයි.යු.එන්.සි. මගින්. අවසන පරම්පරා 3 අතුලත ඔවුන්ගේ ජනගහනය 50% දක්වා ක්ශය වී තිබේ, ගනනය කර තිබෙනුයේ අව්රුදු 60–75 තුලය. ඔවුන්ගේ වර්ගය ප්රකට වදවී යන ජතියක් ලෙසය.[3] 2003 දී, ගනන් බලා තිබෙන ආකාරයට කැලේ සිටින අලි ප්රමානය තනි වශයෙන් 41,410 සහ 52,345 අතර වෙයි.අල්ලා ගත් ගෑනු සතුන් අර්ධ ස්වාභාවික තත්වයන් තුල ජිවත් වුයේ අවුරුදු 60 කට අඩු කලයකි, තාව කාලික වාසස්ථාන තුලදීත්. සත්ව උද්යාන තුලදී, අලියන් ගොඩාක් තරුණ අවධියේ දී මිය ගිය අතර ඔවුන් ක්ශය වුනා අඩු උපත් අනුපාතය හා වැඩි මරණ අනුපාතය නිසා.[5]
එලිෆාස් වර්ගය පැවතෙන්නෙ උප-සහරන් අප්රිකා during the ප්ලයෝසීන ranging throughout Africa into southern Asia.[2] The earliest indications of domestication of Asian elephants are engravings on seals of the Indus Valley civilization dated as third millennium BC.[6]
ආසියානු හෝ ආසියාතික අලි (එලිෆාස් මැක්සිමස්) යනු ජීවත්වන එකම ජාතිය එලිෆාස් වර්ගයේ. ඔවුන් පැතිරී පවතින්නේ ගිණිකොන දිග ආසියාවේ බටහිරට වන්න පිහිටි ඉන්දියාවේ සිට නැගෙනහිරට වන්න පිහිටි බොර්නියෝ වන තෙක්ය. උප විශේෂ 3ක් හදුනාගෙන තිබේ. — එලිෆාස් මැක්සිමස් මැක්සිමස් ශ්රී ලංකාවෙන්, ඉන්දියානු අලි හො E. m. ඉන්ඩිකස් ආසියාවේ මහා භූමි ප්රදෙශයෙන්, සහ E. m. සුමත්රානස් සුමත්රාදූපතෙන්. ආසියානු භූමියෙ ජිවත් වන විශාලම සතව කොඨ්ටාශය ආසියානු අලියන් වේ..
1986 සිට , E. මැක්සිමස් ලෑස්තු ගතකරා අනතුරට මුහුනපා අති ලෙස අයි.යු.එන්.සි. මගින්. අවසන පරම්පරා 3 අතුලත ඔවුන්ගේ ජනගහනය 50% දක්වා ක්ශය වී තිබේ, ගනනය කර තිබෙනුයේ අව්රුදු 60–75 තුලය. ඔවුන්ගේ වර්ගය ප්රකට වදවී යන ජතියක් ලෙසය. 2003 දී, ගනන් බලා තිබෙන ආකාරයට කැලේ සිටින අලි ප්රමානය තනි වශයෙන් 41,410 සහ 52,345 අතර වෙයි.අල්ලා ගත් ගෑනු සතුන් අර්ධ ස්වාභාවික තත්වයන් තුල ජිවත් වුයේ අවුරුදු 60 කට අඩු කලයකි, තාව කාලික වාසස්ථාන තුලදීත්. සත්ව උද්යාන තුලදී, අලියන් ගොඩාක් තරුණ අවධියේ දී මිය ගිය අතර ඔවුන් ක්ශය වුනා අඩු උපත් අනුපාතය හා වැඩි මරණ අනුපාතය නිසා.
එලිෆාස් වර්ගය පැවතෙන්නෙ උප-සහරන් අප්රිකා during the ප්ලයෝසීන ranging throughout Africa into southern Asia. The earliest indications of domestication of Asian elephants are engravings on seals of the Indus Valley civilization dated as third millennium BC.
Filê Asya (Elephas maximus) dı cınsanê filan ra yewo, verocê qıtay Asya sero cuyeno. Filê Asya qıta sero tewr ganiyo gırdo u berzo. Filê Asya hetê asayışi ra Filê Afrika ra abırriyeno. Goşê filê Afrika gorey ê binan kılmo.
Nzɔku ya Azía (Elephas maximus)
Cette espèce regroupe quatre sous-espèces vivantes :
et deux sous espèces éteintes:
Nzɔku ya Azía (Elephas maximus)
The Asian elephant (Elephas maximus), also known as the Asiatic elephant, is the only living species of the genus Elephas and is distributed throughout the Indian subcontinent and Southeast Asia, from India in the west, Nepal in the north, Sumatra in the south, and to Borneo in the east. Three subspecies are recognised—E. m. maximus from Sri Lanka, E. m. indicus from mainland Asia and E. m. sumatranus from the island of Sumatra.[1] Formerly, there was also the Syrian elephant or Western Asiatic elephant (Elephas maximus asurus) which was the westernmost population of the Asian elephant (Elephas maximus). This subspecies became extinct in ancient times.[5] Skeletal remains of E. m. asurus have been recorded from the Middle East: Iran, Iraq, Syria, and Turkey from periods dating between at least 1800 BC and likely 700 BC.[6] It is one of only three living species of elephants or elephantids anywhere in the world, the others being the African bush elephant and African forest elephant. It is the second largest species of elephant after the African bush elephant.
The Asian elephant is the largest living land animal in Asia.[7] Since 1986, the Asian elephant has been listed as Endangered on the IUCN Red List, as the population has declined by at least 50 percent over the last three elephant generations, which is about 60–75 years. It is primarily threatened by loss of habitat, habitat degradation, fragmentation and poaching.[5] In 2019, the wild population was estimated at 48,323–51,680 individuals.[8] Female captive elephants have lived beyond 60 years when kept in semi-natural surroundings, such as forest camps. In zoos, Asian elephants die at a much younger age; captive populations are declining due to a low birth and high death rate.[9]
The genus Elephas originated in Sub-Saharan Africa during the Pliocene and spread throughout Africa before expanding into the southern half of Asia.[2] The earliest indications of captive use of Asian elephants are engravings on seals of the Indus Valley civilisation dated to the 3rd millennium BC.[10]
Carl Linnaeus proposed the scientific name Elephas maximus in 1758 for an elephant from Ceylon.[11] Elephas indicus was proposed by Georges Cuvier in 1798, who described an elephant from India.[12] Coenraad Jacob Temminck named an elephant from Sumatra Elephas sumatranus in 1847.[13] Frederick Nutter Chasen classified all three as subspecies of the Asian elephant in 1940.[14] These three subspecies are currently recognised as valid taxa.[7][5] Results of phylogeographic and morphological analyses indicate that the Sri Lankan and Indian elephants are not distinct enough to warrant classification as separate subspecies.[15]
Three subspecies are recognised:[5][7]
A fourth potential subspecies, the Borneo elephant, occurs in Borneo's northeastern parts, primarily in Sabah (Malaysia), and sometimes in Kalimantan (Indonesia).[16] Elephas maximus borneensis was proposed by Paules Edward Pieris Deraniyagala in 1950 who described an elephant in an illustration published in the National Geographic magazine, but not a living elephant in accordance with the rules of the International Code of Zoological Nomenclature.[17][18] The Asian elephants living in northern Borneo are smaller than all the other subspecies, but with larger ears, a longer tail, and straight tusks. Results of genetic analysis indicate that their ancestors separated from the mainland population about 300,000 years ago.[19] In 2003, mitochondrial DNA analysis and microsatellite data indicated that the Borneo elephant population is derived from stock that originated in the region of the Sunda Islands. The genetic divergence of Borneo elephants warrants their recognition as a separate Evolutionarily Significant Unit.[20]
The following Asian elephants were proposed as extinct subspecies, but are now considered synonymous with the Indian elephant:[7]
The Asian elephant is the closest living relative of the extinct mammoths; the last common ancestor of the two is estimated to have lived between 2.5 to 5.4 million years ago.[22]
In general, the Asian elephant is smaller than the African bush elephant and has the highest body point on the head. The back is convex or level. The ears are small with dorsal borders folded laterally. It has up to 20 pairs of ribs and 34 caudal vertebrae. The feet have five nail-like structures on each forefoot, and four on each hind foot.[7] The forehead has two hemispherical bulges, unlike the flat front of the African elephants.[24] Its long trunk or proboscis has only one fingerlike tip, in contrast to the African elephants which have two.[7] Hence the Asian species relies more on wrapping around a food item and squeezing it into its mouth, rather than grasping with the tip. Asian elephants have more muscle coordination and can perform more complex tasks.[25]
Cows usually lack tusks; if tusks—in that case, called "tushes"—are present, they are barely visible and only seen when the mouth is open. The enamel plates of the molars are greater in number and closer together in Asian elephants. Some bulls may also lack tusks; these individuals are called "filsy makhnas", and are especially common among the Sri Lankan elephant population.[24] A record tusk described by George P. Sanderson measured 5 ft (1.5 m) along the curve, with a girth of 16 in (41 cm) at the point of emergence from the jaw, the weight being 104+1⁄2 lb (47.4 kg). This was from an elephant killed by Sir Brooke and measured 8 ft (2.4 m) in length, and nearly 17 in (43 cm) in circumference, and weighed 90 lb (41 kg). The tusk's weight was, however, exceeded by the weight of a shorter tusk of about 6 ft (1.8 m) in length which weighed 100 lb (45 kg).[23]
Skin colour is usually grey, and may be masked by soil because of dusting and wallowing. Their wrinkled skin is movable and contains many nerve centres. It is smoother than that of African elephants and may be depigmented on the trunk, ears, or neck. The epidermis and dermis of the body average 18 mm (0.71 in) thick; skin on the dorsum is 30 mm (1.2 in) thick providing protection against bites, bumps, and adverse weather. Its folds increase surface area for heat dissipation. They can tolerate cold better than excessive heat. Skin temperature varies from 24 to 32.9 °C (75.2 to 91.2 °F). Body temperature averages 35.9 °C (96.6 °F).[7]
On average, when fully-grown, bulls are about 2.75 m (9.0 ft) tall at the shoulder and 4.0 t (4.4 short tons) in weight, while cows are smaller at about 2.40 m (7.9 ft) at the shoulder and 2.7 t (3.0 short tons) in weight.[26][27][28] Sexual dimorphism in body size is relatively less pronounced in Asian elephants than in African bush elephants; with bulls averaging 15% and 23% taller in the former and latter respectively.[26] Length of body and head including trunk is 5.5–6.5 m (18–21 ft) with the tail being 1.2–1.5 m (3.9–4.9 ft) long.[7] The largest bull elephant ever recorded was shot by the Maharajah of Susang in the Garo Hills of Assam, India in 1924, it weighed an estimated 7 t (7.7 short tons), stood 3.43 m (11.3 ft) tall at the shoulder and was 8.06 m (26.4 ft) long from head to tail.[26][29][30] There are reports of larger individuals as tall as 3.7 m (12 ft).[23]
Asian elephants inhabit grasslands, tropical evergreen forests, semi-evergreen forests, moist deciduous forests, dry deciduous forests and dry thorn forests, in addition to cultivated and secondary forests and scrublands. Over this range of habitat types elephants occur from sea level to over 3,000 m (9,800 ft). In the eastern Himalaya in northeast India, they regularly move up above 3,000 m (9,800 ft) in summer at a few sites.[31]
In China, the Asian elephant survives only in the prefectures of Xishuangbanna, Simao, and Lincang of southern Yunnan. Estimated population is around 300 individual (in 2020).[32]
In Bangladesh, some isolated populations survive in the south-east Chittagong Hills.[10] A herd of 20–25 wild elephants was reported as being present in the Garo Hills of Mymensingh in the late-1990s, being detached from a big herd in the Peack hills of India and prevented from returning by fences put up in the meantime by the Indian border security force. The herd was estimated at about 60 individuals in 2014.[33]
In Malaysia's northern Johor and Terengganu National Park, two Asian elephants were tracked using satellite tracking technology. They spent most of their time in the secondary or "logged-over forest" and travelled 75% of their time in an area of less than 1.5 km (0.93 mi) away from a water source.[34]
Asian elephants are crepuscular.[7] They are classified as megaherbivores and consume up to 150 kg (330 lb) of plant matter per day.[35] They are generalist feeders, and are both grazers and browsers. They are known to feed on at least 112 different plant species, most commonly of the order Malvales, as well as the legume, palm, sedge and true grass families.[36] They browse more in the dry season with bark constituting a major part of their diet in the cool part of that season.[37] They drink at least once a day and are never far from a permanent source of fresh water.[7] They need 80–200 litres of water a day and use even more for bathing. At times, they scrape the soil for clay or minerals.
Cows and calves move about together as groups, while bulls disperse from their mothers upon reaching adolescence. Bulls are solitary or form temporary "bachelor groups".[38] Cow-calf units generally tend to be small, typically consisting of three adults (most likely related females) and their offspring.[39] Larger groups of as many as 15 adult females have also been recorded.[40] Seasonal aggregations of 17 individuals including calves and young adults have been observed in Sri Lanka's Uda Walawe National Park. Until recently, Asian elephants, like African elephants, were thought to be under the leadership of older adult females, or matriarchs. It is now recognized that cows form extensive and very fluid social networks, with varying degrees of associations between individuals.[41] Social ties generally tend to be weaker than in African elephants.[40]
Unlike African elephants, which rarely use their forefeet for anything other than digging or scraping soil, Asian elephants are more agile at using their feet in conjunction with the trunk for manipulating objects. They can sometimes be known for their violent behavior.[24]
Asian elephants are recorded to make three basic sounds: growls, squeaks and snorts. Growls in their basic form are used for short distance communication. During mild arousal, growls resonate in the trunk and become rumbles while for long-distance communication, they escalate into roars. Low-frequency growls are infrasonic and made in many contexts. Squeaks come in two forms; chirpings and trumpets. Chirping consists of multiple short squeaks and signal conflict and nervousness. Trumpets are lengthened squeaks with increased loudness and produced during extreme arousal. Snorts signal changes in activity and increase in loudness during mild or strong arousal. During the latter case, when an elephant bounces the tip of the trunk it creates booms which serve as threat displays.[9]: 142 Elephants are able to distinguish low-amplitude sounds.[42]
Rarely, tigers have been recorded attacking and killing calves, especially if the calves become separated from their mothers, stranded from their herd, or orphaned. Adults are largely invulnerable to natural predation. There is a singular anecdotal case of a mother Asian elephant allegedly being killed alongside her calf; however, this account is contestable.[43][44] In 2011 and 2014, two instances were recorded of tigers successfully killing adult elephants; one by a single tiger in Jim Corbett National Park on a 20-year-old elephant, and another on a 28-year-old elephant in Kaziranga National Park further east, which was taken down and eaten by several tigers hunting cooperatively.[45] Elephants appear to distinguish between the growls of larger predators like tigers and smaller predators like leopards; they react to leopards less fearfully and more aggressively.[46]
Reproduction in Asian elephants can be attributed to the production and perception of signaling compounds called pheromones.[47] These signals are transmitted through various bodily fluids. They are commonly released in urine but in males they are also found in special secretions from the temporal glands.[47] Once integrated and perceived, these signals provide the receiver with information about the reproductive status of the sender. If both parties are ready to breed, reproductive ritualic behavior occurs and the process of sexual reproduction proceeds.[48]
Bulls will fight one another to get access to oestrus cows. Strong fights over access to females are extremely rare. Bulls reach sexual maturity around the age of 12–15. Between the age of 10 and 20 years, bulls undergo an annual phenomenon known as "musth". This is a period where the testosterone level is up to 100 times greater than non-musth periods, and they become aggressive. Secretions containing pheromones occur during this period, from the paired temporal glands located on the head between the lateral edge of the eye and the base of the ear.[49] The aggressive behaviors observed during musth can be attributed to varying amounts of frontalin (1,5-dimethyl-6,8-dioxabicyclo[3.2.1]octane) throughout the maturation process of bulls.[50] Frontalin is a pheromone that was first isolated in bark beetles but can also be produced in the bulls of both Asian and African Elephants.The compound can be excreted through urine as well as through the temporal glands of the bull allowing signaling to occur.[50] During musth, increased concentrations of frontalin in the bull's urine communicate the reproductive status of the bull to female elephants.[50]
Similar to other mammals, hormone secretion in female elephants is regulated by an estrous cycle. This cycle is regulated by surges in Luteinizing Hormone that are observed 3 weeks from each other.[51] This type of estrous cycle has also been observed in African Elephants but not known to affect other mammals. The first surge in Luteinizing Hormone is not followed by the release of an egg from the ovaries.[51] However, some female elephants still exhibit the expected mating protocols during this surge. Female elephants give ovulatory cues by utilizing sex pheromones. A principal component thereof, (Z)-7-dodecen-1-yl acetate, has also been found to be a sex pheromone in numerous species of insects.[52][53] In both insects and elephants, this chemical compound is used as an attractant to assist the mating process.[54] In elephants, the chemical is secreted through urination and this aids in the attraction of bulls to mate. Once detected, the chemical stimulates the vomeronasal organ of the bull thus providing information on the maturity of the female.[54]
Reproductive signaling exchange between male and female elephants are transmitted through olfactory cues in bodily fluids.[48] In males, the increase in frontalin during musth heightens their sensitivity to the (Z)-7-dodecen-1-yl acetate produced by female elephants.[50] Once perceived by receptors in the trunk, a sequence of ritualistic behaviors follow.[48] The responses in males vary based on both the stage of development and the temperament of the elephant.[48] This process of receiving and processing signals through the trunk is referred to as flehmen.[55] The difference in body movements give cues to gauge if the male is interested in breeding with the female that produced the secretion.[55] A bull that is ready to breed will move closer to the urine and in some cases an erection response is elicited. A bull that is not ready to breed will be timid and try to dissociate themselves from the signal.[48]
In addition to reproductive communication, chemosensory signaling is used to facilitate same-sex interactions.[55] When less developed males detect pheromones from a male in musth, they often retreat to avoid coming in contact with aggressive behaviors.[55] Female elephants have also been seen to communicate with each other through pheromone in urine.[48][55] The purpose of this type of intersex communication is still being investigated. However, there are clear differences in signaling strength and receiver response throughout different stages of the estrous cycle.[55]
The gestation period is 18–22 months, and the cow gives birth to one calf, only occasionally twins. The calf is fully developed by the 19th month, but stays in the womb to grow so that it can reach its mother to feed. At birth, the calf weighs about 100 kg (220 lb), and is suckled for up to three years. Once a female gives birth, she usually does not breed again until the first calf is weaned, resulting in a four to five-year birth interval. During this period, mother to calf communication primarily takes place through temporal means. However, male calves have been known to develop sex pheromone producing organs at a young age.[56] Early maturity of the vomeronasal organ allows immature elephants to produce and receive pheromones.[56] It is unlikely that the integration of these pheromones will result in a flehmen response in a calf.[55] Females stay on with the herd, but mature males are chased away.[57]
Asian elephants reach adulthood at 17 years of age in both sexes.[58] Average elephant life expectancy is 60 years in the wild and 80 in captivity, although this has been exaggerated in the past.[7] Generation length of the Asian elephant is 22 years.[59]
Asian elephants have a very large and highly developed neocortex, a trait also shared by humans, apes and certain dolphin species. They have a greater volume of cerebral cortex available for cognitive processing than all other existing land animals. Results of studies indicate that Asian elephants have cognitive abilities for tool use and tool-making similar to great apes.[60] They exhibit a wide variety of behaviours, including those associated with grief, learning, allomothering, mimicry, play, altruism, use of tools, compassion, cooperation, self-awareness, memory, and language. Elephants reportedly head to safer ground during natural disasters like tsunamis and earthquakes, but data from two satellite-collared Sri Lankan elephants indicate this may be untrue.[61]
Several students of elephant cognition and neuroanatomy are convinced that Asian elephants are highly intelligent and self-aware.[62][63][64] Others contest this view.[65][66]
The pre-eminent threats to the Asian elephant today are the loss, degradation and fragmentation of its habitat, which leads to increasing conflicts between humans and elephants. Asian elephants are poached for ivory and a variety of other products including meat and leather.[5] The demand for elephant skin has risen due to it being an increasingly-common ingredient in traditional Chinese medicine.
In some parts of Asia, people and elephants have co-existed for thousands of years.[67] In other areas, people and elephants come into conflict, resulting in violence and ultimately displacement of elephants.
Destruction of forests through logging, encroachment, slash-and-burn, shifting cultivation, and monoculture tree plantations are major threats to the survival of elephants. Human–elephant conflicts occur when elephants raid crops of shifting cultivators in fields, which are scattered over a large area interspersed with forests. Depredation in human settlements is another major area of human–elephant conflict occurring in small forest pockets, encroachments into elephant habitat, and on elephant migration routes.[68] However, studies in Sri Lanka indicate that traditional slash-and-burn agriculture may create optimal habitat for elephants by creating a mosaic of successional-stage vegetation. Populations inhabiting small habitat fragments are much more liable to come into conflict with humans.[69]
Human-elephant conflict can be categorised into:[70]
Development such as border fencing along the India–Bangladesh border has become a major impediment to the free movement of elephants.[71] In Assam, more than 1,150 humans and 370 elephants died as a result of human-elephant conflict between 1980 and 2003.[68] In India alone, over 400 people are killed by elephants every year, and 0.8 to 1 million hectares are damaged, affecting at least 500,000 families across the country.[72][73][74] Moreover, elephants are known to destroy crops worth up to US$2–3 million annually.[75] This has major impacts on the welfare and livelihoods of local communities, as well as the future conservation of this species.[70] In countries like Bangladesh and Sri Lanka, the Asian elephant is one of the most feared wild animals, even though they are less deadly than other local animals such as venomous snakes (which were estimated to claim more than 30 times more lives in Sri Lanka than elephants).[76][77] As a whole, Asian elephants display highly sophisticated and sometimes unpredictable behaviour. Most untamed elephants try to avoid humans, but if they are caught off guard by any perceived physical threat, including humans, they will likely charge. This is especially true of males in musth and of females with young. Gunfire and other similar methods of deterring, which are known to be effective against many kinds of wild animals including tigers, may or may not work with elephants, and can even worsen the situation. Elephants that have been abused by humans in the past often become "rogue elephants", which regularly attack people with no provocation.[78][79][80]
The demand for ivory during the 1970s and 1980s, particularly in East Asia, led to rampant poaching and the serious decline of elephants in both Africa and Asia. In Thailand, the illegal trade in live elephants and ivory still flourishes. Although the amount of ivory being openly sold has decreased substantially since 2001, Thailand still has one of the largest and most active black markets for ivory seen anywhere in the world. Tusks from Thai poached elephants also enter the market; between 1992 and 1997 at least 24 male elephants were killed for their tusks.[81]
Up to the early 1990s, Vietnamese ivory craftsmen used exclusively Asian elephant ivory from Vietnam and neighbouring Lao and Cambodia. Before 1990, there were few tourists and the low demand for worked ivory could be supplied by domestic elephants. Economic liberalisation and an increase in tourism raised both local and visitors' demands for worked ivory, which resulted in heavy poaching.[82]
The skin of the Asian elephant is used as an ingredient in Chinese medicine as well as in the manufacture of ornamental beads. The practice has been aided by China's State Forestry Administration (SFA), which has issued licences for the manufacture and sale of pharmaceutical products containing elephant skin, thereby making trading legal. In 2010, four skinned elephants were found in a forest in Myanmar; 26 elephants were killed by poachers in 2013 and 61 in 2016. According to the NGO Elephant Family, Myanmar is the main source of elephant skin, where a poaching crisis has developed rapidly since 2010.[83]
Young elephants are captured and illegally imported to Thailand from Myanmar for use in the tourism industry; calves are used mainly in amusement parks and are trained to perform various stunts for tourists.[81]
The calves are often subjected to a 'breaking in' process, which may involve being tied up, confined, starved, beaten and tortured; as a result, two-thirds may perish.[84] Handlers use a technique known as the training crush, in which "handlers use sleep-deprivation, hunger, and thirst to "break" the elephants' spirit and make them submissive to their owners"; moreover, handlers drive nails into the elephants' ears and feet.[85]
The Asian elephant is listed on CITES Appendix I.[5] It is a quintessential flagship species, deployed to catalyze a range of conservation goals, including habitat conservation at landscape scales, generating public awareness on conservation issues, and mobilisation as a popular cultural icon both in India and the West.[86][87][70] A key aspect of Asian elephant conservation is connectivity, and preserving the preferred movement routes of elephants through areas of high vegetation cover and with "low human population density".[88]
The World Elephant Day is celebrated on 12 August since 2012. Events are organized to divulge information and to engage people about the problems that the Asian elephant is facing.[89] August has been established as the Asian Elephant Awareness Month by zoos and conservation partners in the United States.[90]
In China, Asian elephants are under first-level protection. Yunnan province has 11 national and regional nature reserves. In total, the covered protected area in China is about 510,000 km2 (200,000 sq mi). In 2020, the population of Asian elephants in Yunnan was estimated at around 300 individuals. As conflicts between humans and wild elephants have emerged around protected areas in the last years, the prefecture of Xishuangbanna built food bases and planted bananas and bamboo to create a better habitat.[32]
In Thailand, Salakpra Wildlife Sanctuary and Tham Than Lot National Park are protected areas hosting around 250–300 elephants, according to figures from 2013.[91] In recent years the National Park has faced issues due to encroachment and over-exploitation.[92]
In India, the National Board of Wildlife did a recommendation, allowing coal mining in the Dehing Patkai elephant reserve in April 2020. The decision raised concerns between students and environmental activists who launched an online campaign to stop the project.[93]
About half of the global zoo elephant population is kept in European zoos, where they have about half the median life span of conspecifics in protected populations in range countries. This discrepancy is clearest in Asian elephants: infant mortality is twice that seen in Burmese timber camps, and adult survivorship in zoos has not improved significantly in recent years. One risk factor for Asian zoo elephants is being moved between institutions, with early removal from the mother tending to have additional adverse effects. Another risk factor is being born into a zoo rather than being imported from the wild, with poor adult survivorship in zoo-born Asians apparently being conferred prenatally or in early infancy. Likely causes for compromised survivorship is stress and/or obesity.[94] Foot problems are commonly observed in captives elephants. These are related to lack of exercise, long hours standing on hard substrates, and contamination resulting from standing in their dung. Many of the problems are treatable. However, mistreatment may lead to serious disability or death.[95]
Demographic analysis of captive Asian elephants in North America indicates that the population is not self-sustaining. First year mortality is nearly 30 per cent, and fecundity is extremely low throughout the prime reproductive years.[96] Data from North American and European regional studbooks from 1962 to 2006 were analysed for deviation of the birth and juvenile death sex ratio. Of 349 captive calves born, 142 died prematurely. They died within one month of birth, major causes being stillbirth and infanticide by either the calf's mother or by one of the exhibition mates. The sex ratio of stillbirths in Europe was found to have a tendency for excess of males.[97]
Bones of Asian elephants excavated at Mohenjo-daro in the Indus Valley indicate that they were tamed in the Indus Valley civilization and used for work. Decorated elephants are also depicted on seals and were modelled in clay.[98]
The Asian elephant became a siege engine, a mount in war, a status symbol, a beast of burden, and an elevated platform for hunting during historical times in South Asia.[99]
Asian elephants have been captured from the wild and tamed for use by humans. Their ability to work under instruction makes them particularly useful for carrying heavy objects. They have been used particularly for timber-carrying in jungle areas. Other than their work use, they have been used in war, in ceremonies, and for carriage. It is reported that war elephants are still in use by the Kachin Independence Army (KIA) to take control of Kachin State in northern Myanmar from Myanmar's military. The KIA use about four dozen elephants to carry supplies.[100]
The Asian elephant plays an important part in the culture of the subcontinent and beyond, being featured prominently in the Panchatantra fables and the Buddhist Jataka tales. They play a major role in Hinduism: the god Ganesha's head is that of an elephant, and the "blessings" of a temple elephant are highly valued. Elephants are frequently used in processions where the animals are adorned with festive outfits.
The Asian elephant is depicted in several Indian manuscripts and treatises. Notable amongst these is the Matanga Lila (elephant sport) of Nilakantha.[101] The manuscript Hastividyarnava is from Assam in northeast India.
In the Burmese, Thai and Sinhalese animal and planetary zodiac, the Asian elephant, both tusked and tuskless, are the fourth and fifth animal zodiacs of the Burmese, the fourth animal zodiac of the Thai, and the second animal zodiac of the Sinhalese people of Sri Lanka.[102] Similarly, the elephant is the twelfth animal zodiac in the Dai animal zodiac of the Dai people in southern China.[103]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) The Asian elephant (Elephas maximus), also known as the Asiatic elephant, is the only living species of the genus Elephas and is distributed throughout the Indian subcontinent and Southeast Asia, from India in the west, Nepal in the north, Sumatra in the south, and to Borneo in the east. Three subspecies are recognised—E. m. maximus from Sri Lanka, E. m. indicus from mainland Asia and E. m. sumatranus from the island of Sumatra. Formerly, there was also the Syrian elephant or Western Asiatic elephant (Elephas maximus asurus) which was the westernmost population of the Asian elephant (Elephas maximus). This subspecies became extinct in ancient times. Skeletal remains of E. m. asurus have been recorded from the Middle East: Iran, Iraq, Syria, and Turkey from periods dating between at least 1800 BC and likely 700 BC. It is one of only three living species of elephants or elephantids anywhere in the world, the others being the African bush elephant and African forest elephant. It is the second largest species of elephant after the African bush elephant.
The Asian elephant is the largest living land animal in Asia. Since 1986, the Asian elephant has been listed as Endangered on the IUCN Red List, as the population has declined by at least 50 percent over the last three elephant generations, which is about 60–75 years. It is primarily threatened by loss of habitat, habitat degradation, fragmentation and poaching. In 2019, the wild population was estimated at 48,323–51,680 individuals. Female captive elephants have lived beyond 60 years when kept in semi-natural surroundings, such as forest camps. In zoos, Asian elephants die at a much younger age; captive populations are declining due to a low birth and high death rate.
The genus Elephas originated in Sub-Saharan Africa during the Pliocene and spread throughout Africa before expanding into the southern half of Asia. The earliest indications of captive use of Asian elephants are engravings on seals of the Indus Valley civilisation dated to the 3rd millennium BC.
La azia elefanto (Elephas maximus) el la ordo de rostruloj kaj familio de elefantedoj troviĝas en Junano de Ĉinio, kaj en suda kaj sudorienta Azio.
Ĝiaj oreloj estas multe malpli grandaj ol tiuj de la afrika elefanto. Ĝiaj antaŭaj piedoj havas po kvin fingrojn kaj la malantaŭaj po kvar fingrojn. Ĝia frunto estas plata. La virelefanto havas paron da longaj dentoj. La elefanto estas la plej granda mamulo sur la firmtero. Ĝi altas ĉirkaŭ 3 metrojn, longas 5,5-6,4 metrojn kaj pezas ĉirkaŭ 5 000 kilogramojn. Ĝi bone flaras kaj aŭdas, sed ĝiaj okuloj estas ne akraj. Ĝia longa rostro, servanta kiel mano kaj brako, povas preni akvon kaj nutraĵon en sian buŝon. Kaj ĝiaj grandegaj oreloj ne nur estas organoj por aŭdi, sed ankaŭ helpas forigi varmon en la korpo. Ĝiaj mueldentoj estas grandegaj, sed en unu sama tempodaŭro funkcias nur unu aŭ du el ili. Ambaŭflanke de la malsupra kaj supra makzeloj estas po 6 tiaj dentoj, kiuj elkreskas unu post alia.
La aziaj elefantoj vivas kun familio kiel unuo. Kelkiam pluraj familioj kune formas grandan gregon el pli ol cent membroj, kaj la gregon gvidas plenkreska elefantino. Maljunaj virelefantoj kutime vivas solaj kaj la junaj ŝatas formi inter si arojn. La elefantoj agas frumatene, vespere kaj nokte kaj ripozas tagmeze. Ili troveblas en densaj arbaroj kaj vastaj stepoj en diversaj zonoj, sen fiksa loĝejo. Kiam al ili mankas nutraĵoj en unu loko, ili do translokiĝas al alia. La elefanto manĝas tre multe, ĉiutage ĝi povas konsumi pli ol 200 kilogramojn da nutraĵoj, inter kiuj estas herboj, arbofolioj, ŝosoj kaj fruktoj. Ili ne havas fiksan generan sezonon, kaj la gravedeco daŭras 607-641 tagojn. La ĵus naskita elefantido pezas ĉirkaŭ 90 kilogramojn kaj altas unu metron. La elefantoj estas saĝaj kaj ankaŭ havas bonan memoron. Antaŭ kelkaj jarcentoj oni jam komencis bredi kaj dresi ilin por ĉasado kaj transportado.
Subspecio de la azia elefanto estas la sumatra elefanto.
Pro la densa homa loĝantaro en Sudorienta Azio la arealo de la sovaĝaj elefantoj estas nuntempe tre fragmentata (vidu la mapon). Tiu orientalisa specio troviĝas inter alie en jenaj ekoregionoj: la barataj orient-altaĵaj humidaj deciduaj arbaroj, la borneaj malaltaĵaj pluvarbaroj, la centra-hindoĉinaj sekaj arbaroj, la ĉotanagpur-altebenaĵaj sekaj deciduaj arbaroj, la himalajaj subtropikaj foliarbaroj, la kvazaŭĉiamverdaj arbaroj de la bramaputra valo, la meghalajaj subtropikaj arbaroj, la mizoramaj, manipuraj kaj kaĉinaj pluvarbaroj, la nordokcident-ghataj humidaj deciduaj arbaroj, la sudokcident-ghataj montaraj pluvarbaroj, la sumatraj malaltaĵaj pluvarbaroj kaj la tenaserimaj-sudtajlandaj kvazaŭĉiamverdaj pluvarbaroj.
La azia elefanto (Elephas maximus) el la ordo de rostruloj kaj familio de elefantedoj troviĝas en Junano de Ĉinio, kaj en suda kaj sudorienta Azio.
El elefante asiático (Elephas maximus) es una especie de mamífero proboscídeo de la familia Elephantidae. Es el mayor mamífero del continente asiático. Su distribución original se extendía desde el sur de China e Indonesia occidental hasta las costas del golfo Pérsico y el sur de Mesopotamia, donde desapareció ya en el Neolítico. En la actualidad se circunscribe a Sri Lanka, sur y noreste de la India, Bangladés, Indochina, Malaca, Sumatra y noreste de Borneo. Se encuentra tanto en estado salvaje como doméstico y es muy frecuente en zoos y circos. Está considerado como una especie en peligro de extinción.
Como su pariente el elefante africano (Loxodonta africana), el elefante asiático está provisto de gran cabeza, trompa larga y musculosa, cuello corto casi inexistente, cuerpo grande en forma de barril y patas en forma de columna. Las diferencias entre ambas especies son abundantes: para empezar, los elefantes asiáticos son más pequeños, con 2,0-3,5 metros de altura frente a los 2,7-4,0 metros que alcanzan los elefantes africanos (desde los elefantes asiáticos de Borneo hasta los de Sri Lanka por parte de los asiáticos, y desde los elefantes de la selva hasta los de la sabana por parte de los africanos), de cabeza abombada, orejas más pequeñas y redondeadas que no cubren los hombros, espalda arqueada y cola proporcionalmente más larga, aunque también coronada por un penacho de pelos negros, los únicos de longitud considerable en su piel dura, gruesa y correosa. Al contrario que los elefantes africanos, no todos los elefantes indios presentan colmillos (que no son caninos, sino incisivos alargados); son largos y de tamaño considerable en la mayoría de los machos, pero las hembras con frecuencia carecen de ellos. De longitud en la cabeza y el cuerpo miden de 5,5 a 6,4 metros, la cola alcanza de 1,2 a 1,5 metros. En cuanto a los otros dientes, poseen 4 grandes molares de dimensiones y reemplazo similar al elefante africano, aunque de morfología algo diferente. Los pies de las patas delanteras tienen cinco dedos en forma de pezuña, y los de las patas traseras, cuatro. El extremo de la trompa sólo presenta un lóbulo.
A pesar de sus 5 toneladas de peso, los elefantes indios se mueven con relativa agilidad y de forma bastante segura, incluso en terrenos montañosos. La velocidad promedio de la marcha es de 5-6 kilómetros por hora, aunque pueden correr a más de 40 km/h si se asustan o enfadan. Son buenos y resistentes nadadores, cualidad que en el pasado les permitió colonizar algunas islas de Indonesia a las que no se podía llegar andando, ni siquiera durante la bajada de los mares típica del Pleistoceno.
Los individuos salvajes viven en los bosques tropicales asiáticos, donde se alimentan de una amplia gama de hojas y frutas, en manadas compuestas por hembras (entre las que se encuentra una más vieja, la matriarca, que dirige el grupo), sus crías y a menudo un macho viejo, acompañado ocasionalmente de otro joven. La mayoría de los machos, sin embargo, abandonan el grupo cuando llegan a la adolescencia y llevan a cabo una vida solitaria, acercándose solamente a las manadas de hembras cuando perciben por infrasonidos que una de ellas desea reproducirse. Entonces los machos compiten entre sí, y el que resulte vencedor se aparea con la hembra en caso de que ella lo acepte (cosa que tampoco sucede a menudo). Después de 22 meses nace una única cría que mama, en ocasiones, hasta los 5 años, aunque puede seguir a la manada a los 3 o 4 días de nacer y hacia los 6 meses ya comienza a ingerir materia vegetal. Las crías son vulnerables a los ataques de los leopardos y especialmente de los tigres, por lo que los integrantes de la manada cooperan para no perder de vista a los más pequeños.
Uno de los aspectos más intrigantes de los elefantes asiáticos es un estado que se abate en ocasiones sobre los machos de esta especie, conocido en la India como musth. Se trata de una especie de "locura" que puede afectar a los individuos masculinos en cualquier época del año y sin razón alguna aparente. Durante un tiempo variable (siempre inferior a un mes), el elefante se vuelve peligroso y ataca a casi cualquier cosa que se le acerque. También expulsa una secreción oleaginosa de color ocre que le resbala por las mejillas y tiene un mayor apetito sexual, aunque parece que las hembras suelen evitar a los machos en estado de musth y rara vez acceden a aparearse con ellos, prefiriendo a los individuos no afectados. Los elefantes afectados también orinan y defecan con más frecuencia, marcan los árboles que encuentran con los colmillos y se hacen respetar por los machos no afectados.
El elefante indio ha sido domesticado desde tiempos muy antiguos en el sureste asiático con el fin de llevar cargas, ayudar en la construcción (normalmente cargando y levantando vigas) o transportar personas. En tiempos de guerra se le ha usado también para llevar armas y piezas de artillería (cosa que han hecho incluso durante el siglo XX) y combatir, dotándole a menudo de armadura y poniéndole pinchos en las patas y "espadas" en los colmillos, así como cargando arqueros sobre su espalda. Los elefantes asiáticos han formado parte de las tropas de Ciro el Grande, Alejandro Magno y Pirro de Epiro, entre otros reyes de la antigüedad. En la actualidad son los reyes de los espectáculos circenses y una de las atracciones turísticas más solicitadas en el sureste asiático, donde cargan a los visitantes sobre su espalda mientras dan un paseo por la selva.
Los elefantes se reproducen rara vez en cautividad, por lo que la gran mayoría de los individuos domésticos han sido capturados ya adultos en estado salvaje. El método tradicional para hacerlo es el kedah, de origen indio, en el que los hombres rodean una manada y la van empujando hacia un redil de madera, donde separan los individuos más interesantes y devuelven el resto a la selva. Los individuos escogidos son encadenados a un árbol y aislados mientras se habitúan a la gente. Unos días después reciben la visita del cornaca o mahout, sentado inicialmente sobre otro elefante domesticado, que comienza su adiestramiento. Pasará un tiempo antes de que los elefantes permitan al mahout sentarse sobre su lomo y posteriormente sobre su cuello, momento a partir del cual ya son totalmente dóciles y obedientes.
Por su utilidad desde tiempos antiguos, los elefantes indios son profundamente respetados en Oriente y forman a menudo parte de los relatos religiosos. Así, por ejemplo, el dios Ganesh del hinduismo tiene cabeza de elefante; en el budismo, los elefantes blancos son sagrados porque se dice que la madre de Buda, Maya, quedó embarazada de él tras soñar que un elefante albino se introducía en su matriz. Este respeto se ha visto acrecentado por el hecho de que los elefantes indios pueden captar infrasonidos y vibraciones del suelo, lo que les permite alertar de uno de los frecuentes terremotos que se abaten sobre su zona de distribución antes de que los humanos sospechen siquiera que vaya a producirse. Por ejemplo, antes de que el gran tsunami de las navidades de 2004 se estrellara contra las costas de Tailandia, los elefantes que formaban parte de una excursión turística "lloraron" según sus cuidadores y, agarrando a los turistas con la trompa los subieron uno a uno sobre su lomo para después huir tierra adentro, salvándoles la vida.[2]
Los elefantes indios son cazados por furtivos mucho más raramente que los elefantes africanos, pues la facilidad con que se captura individuos salvajes vivos (a los que se suele cortar los colmillos) hace que su marfil no sea un bien excesivamente difícil de conseguir. De todos modos, la destrucción de su hábitat natural para dejar paso a la agricultura y el hecho de que los animales domesticados casi no se reproduzcan han situado a la especie igualmente al borde de la extinción.
Actualmente, según autores, se diferencian tres[3] o cuatro subespecies de elefantes asiáticos:
Wilson & Reeder[3] no reconocen a los elefantes de Borneo como subespecie y los consideran como elefantes indios.
Por otra parte, es posible que las poblaciones presentes en Oriente Próximo y China, hoy extintas, perteneciesen a subespecies diferentes a las mencionadas arriba. La primera, Elephas maximus asurus, era de gran tamaño, más grande aún que la subespecie de Sri Lanka de acuerdo con las fuentes clásicas y se usaba con frecuencia en la guerra; desapareció hacia el año 100 a. C. En cuanto a la segunda, se la conoce como Elephas maximus rubridens y es descrito en fuentes chinas como de color muy oscuro y colmillos de un color ligeramente rosado; se extinguió en el siglo XV.
El elefante asiático (Elephas maximus) es una especie de mamífero proboscídeo de la familia Elephantidae. Es el mayor mamífero del continente asiático. Su distribución original se extendía desde el sur de China e Indonesia occidental hasta las costas del golfo Pérsico y el sur de Mesopotamia, donde desapareció ya en el Neolítico. En la actualidad se circunscribe a Sri Lanka, sur y noreste de la India, Bangladés, Indochina, Malaca, Sumatra y noreste de Borneo. Se encuentra tanto en estado salvaje como doméstico y es muy frecuente en zoos y circos. Está considerado como una especie en peligro de extinción.
India elevant ehk aasia elevant (Elephas maximus) on elevantlaste sugukonda kuuluv londiline. Vabas looduses arvatakse neid elavat veel 25 600 – 32 750 isendit[viide?].
India elevandi areaal on Aasia, eriti Bangladesh, India, Sri Lanka, Indohiina ja osa Indoneesiast. India elevant on ohustatud liik.
India elevante on neli alamliiki:
India elevant on 5–10 meetrit pikk[viide?]. India elevant sarnaneb Aafrika elevandiga, kuid tal on väiksemad silmad ja lühemad kihvad. Samuti on tal väiksemad kõrvad, peenem lont ja nahk pole nii kare. Loomulikult on India elevandil väiksem ka mass: isasloom ei kaalu kunagi üle 5000 kg. Nagu ikka elevantidel, on ka india elevandil lont, mis on võimeline tõstma kuni viietonniseid puutüvesid[viide?]; lont on neil ka toidu ja vee hankimiseks. Võhad on olemas vaid isasloomal.
India elevante on kodustatud juba tuhandeid aastaid ning kasutatud raskete koormate kandmiseks, suurte sahkade vedamiseks, palkide tõstmiseks ja ka etendustel. Elevandid on arukad loomad, nad õpivad kiiresti lihtsaid käske täitma ja jätavad õpitu meelde. Lõuna-Aasias toovad elevandid palke välja paigust, kuhu metsaveomasinad ligi ei pääse. Metsiku elevandi väljaõpetamiseks kulub umbes 8 kuud.
India elevant toitub väga mitmekülgselt, kuid taimselt. Enamjaolt sööb ta rohtu, bambust, kaunvilju, puukoort, palmilehti ja igasuguseid ronitaimi. Hooajati söövad nad ka viigimarju, metsõunu ja mangot.
Emaselevant saab poja tavaliselt 3–4 aasta tagant. Poeg kaalub sündides umbes sada kilo. Elevandi esimese 18 kuu jooksul saab ta toidu emalt, kuigi taimi saab ta süüa ka mõne kuu vanuselt.
Igal aastal jääb järjest vähemaks vabas looduses elavaid elevante. Metsadest tehakse istandused ja rohumaadest põllud. Neis piirkondades elavad elevandid kas lastakse saagihävitajatena maha või püütakse kinni. Aasias rakendatakse kinnipüütud elevandid tööle istandustes või saadetakse loomaaedadesse ja tsirkustesse. Elevante kütitakse ka nende võhkade pärast, mis on väga nõutud kaup. India elevant on olnud alates 1975. aastast täieliku kaitse all, Aafrika elevandi luuga oli siis veel lubatud kaubelda. 1975. aasta jooksul Hongkongis müüdud elevandiluud olid pärit rohkem kui 300 000 elevandilt. Kilo elevandiluud võib maksta kuni 7000 Eesti krooni ja üks võhk võib kaaluda kuni 70 kg. 1980. aastate lõpus oli kuni 80% müüdavast elevandiluust pärit ebaseaduslikult tapetud elevantidelt. Seetõttu otsustati keelustada ka Aafrika elevantide luuga kauplemine.
India elevandil on joomiseks paindlik lont, mis koosneb umbes sajast tuhandest lihasekomponendist, mis teevad sellest väga osava töövahendi. See uskumatu osavus võimaldab tal tõsta ka väga väikseid asju ning ta saab kasutada seda mitmel otstarbel. Londi sees pole ühtegi luud ega kõhre, välja arvatud üks väike luutükk londi otsas, mis eraldab ninasõõrmeid.
India elevandid on vabas looduses loomult väga sõbralikud ja armastavad elada elevandikarjas. Tavaliselt elavad koos üks täiskasvanud loom ja tema järeltulijad.[viide?] Eevanditütred jäävad koos oma emaga elama kauaks, kuid elevandipojad lahkuvad juba varakult. Pojad liituvad tihti isaselevantide karjaga, muidu on oht üksikuks jääda. Hiljem loovad nad ka perekonna.[viide?] Isasloomad elavad kuni 15 ja emasloomad kuni 30 ruutkilomeetri suurusel maalapil. Need arvud võivad küll kuival perioodil suureneda, kuid suurt rännet nad loomulikult ette ei võta.
Sue Johnson kirjeldab oma raamatus "Armastuse tähendus. Uus revolutsiooniline teadus armastusest." (2014) hollandi ja Ameerika Ühendriikide primatoloogi ja etoloogi Frans de Waali seisukohti, mis avaldatud raamatus "The Age of Empathy" ('Empaatia ajastu'). De Waali arvates, ei ole empaatiavõimet antud ainult inimestele. Kõik liigid, nende hulgas elevandid (katsed emaste elevantidega), inimesed, inimahvid, delfiinid ja, kelle peaajus on peegelneuronid ja enesetunnetus, reageerivad üksteise valule ning ka leinavad, kui sureb nende liigikaaslane.
India elevant ehk aasia elevant (Elephas maximus) on elevantlaste sugukonda kuuluv londiline. Vabas looduses arvatakse neid elavat veel 25 600 – 32 750 isendit[viide?].
India elevandi areaal on Aasia, eriti Bangladesh, India, Sri Lanka, Indohiina ja osa Indoneesiast. India elevant on ohustatud liik.
Asiar elefantea edo indiar elefantea (Elephas maximus) Elephas generoko espezie bakarra da. Proboscidea ordenaren barruko ugaztuna da. Elephantidae familian sailkatuta dago.
Asiar elefantea edo indiar elefantea (Elephas maximus) Elephas generoko espezie bakarra da. Proboscidea ordenaren barruko ugaztuna da. Elephantidae familian sailkatuta dago.
Aasiannorsu (Elephas maximus) on yksi kolmesta nykyisestä norsulajista. Se on Aasian suurin maanisäkäs, joka painaa 2 700–5 000 kilogrammaa, on kuutisen metriä pitkä ja lähes kolme metriä korkea. Aasiannorsu on pienempi ja karvaisempi kuin afrikannorsu, ja sillä on pienemmät korvat. Naarailla ei ole suuria syöksyhampaita, ja ne voivat puuttua myös uroksilta.
Aasiannorsun elinalue on pienentynyt ja pirstaloitunut alkuperäisestä alueesta, joka ulottui Iranin rannikolta Kiinaan Jangtse-joelle.[1] WWF:n arvion mukaan luonnonvaraisia aasiannorsuja arvioidaan olevan 30 000–35 000 yksilöä.[4] IUCN:n arvion mukaan noin puolet maailman aasiannorsuista elää Intiassa. Kanta on pienentynyt vuosisatojen ajan, ja laji on kadonnut Aasian länsiosista. Nykyisin pääasiallinen uhka on sopivan elinympäristön väheneminen ja pilkkoutuminen. Myös salametsästystä esiintyy.[1]
Aiemmin lajia kutsuttiin intiannorsuksi, mutta nykyään lajista käytetään yleensä nimeä aasiannorsu,[5] koska sitä tavataan Intian lisäksi myös muissa Aasian valtioissa. Nykyään intiannorsu onkin käytössä aasiannorsun alalajin Elephas maximus indicus nimityksenä.
Aasiannorsu on afrikannorsuja pienempi ja sillä on pienemmät korvat. Aasiannorsun säkäkorkeus on 2,5–3 metriä, pituus 5,5–6,4 metriä ja paino 2 700–5 000 kilogrammaa. Se on Aasian suurin maanisäkäs.[4]
Aasiannorsuista vain uroksilla on varsinaiset syöksyhampaat. Naaraiden syöksyhampaat ovat pienet ja harvoin näkyvissä. Syöksyhampaat voivat kuitenkin puuttua myös uroksilta. Syöksyhampaattomien urosten osuus kannasta vaihtelee alueittain 5–90 prosentin välillä.[4] Esimerkiksi Sri Lankassa vain viidellä prosentilla norsuista on syöksyhampaat, Etelä-Intiassa puolestaan 90 prosentilla.[6]
Intiannorsu on myös karvaisempi kuin afrikannorsut, etenkin poikaset ovat hyvin karvaisia. Kun poikanen kasvaa, suurin osa suojaavasta karvasta kuluu pois. Joidenkin intiannorsujen ihossa, etenkin vanhemmiten, on vaaleanpunaisia laikkuja erityisesti korvissa, kärsässä ja naamalla. Laikkuja on vähiten Sumatralla ja eniten Sri Lankalla.[7] Mammutit olivat läheisempää sukua aasiannorsuille kuin afrikannorsuille.[8]
Norsun kärsä on muodostunut pidentyneestä turvasta ja ylähuulesta ja sen kärjessä on haju- ja tuntoaisti. Toisin kuin afrikannorsuilla, aasiannorsun kärsässä on ainoastaan ylähuuli.[9] Aasiannorsun kärsässä on paljon lihaksia, minkä vuoksi norsu voi liikuttaa sitä tarkasti moneen eri suuntaan ja tarpeen vaatiessa suurellakin voimalla. Aasiannorsu voi käyttää kärsäänsä muun muassa juomiseen ja ravinnon keräämiseen. Kärsän voima riittää esimerkiksi oksien repimiseen puista, millä tavalla norsu voi hankkia itselleen ravintoa. Toinen käyttötapa kärsälle on äänien tuottaminen. Näiden käyttötapojen lisäksi norsu myös haistelee ja tunnustelee kärsällään elinympäristöään. Kärsän päässä on sormimainen uloke, jolla se voi tarttua pieniinkin esineisiin.[10][11]
Aasiannorsun hampaisto on hyvin vahva, mutta hampaat kuluvat syödessä. Aasiannorsun elinaikana sen hampaisto uusiutuu neljä kertaa. Viimeisten hampaiden kuluttua loppuun vanhat aasiannorsut eivät pysty enää pureskelemaan ravintoaan ja ne saattavat helposti kuolla nälkään.[12] Hampaisto on erikoistunut heinänsyöntiin ja niissä on mammuttien hampaiston tapaan lukuisia poikittaisia kiilleharjuja.[13] Näitä harjuja on enemmän kuin afrikannorsuilla, jotka ovat erikoistuneet syömään enimmäkseen oksa- ja lehtiravintoa.[14]. Aasiannorsun hampaistossa on käytössä kummallakin puolen kerrallaan vain kaksitoista poskihammasta, joita se käyttää edestakaisin-liikkein. Niistä tärkeimmän pudotessa siirtyy seuraava taaempaa tilalle. Hampaiden loppuessa norsu luonnossa kuolee ravinnonpuutteeseen.[15]
Aasiannorsujen elinalueiden eristäytymisen vuoksi aasiannorsut voidaan jakaa neljään alalajiin.
Näistä borneonnorsun taksonominen status on kuitenkin epäselvä ja tutkivat ovat kiistelleet siitä, pitäisikö se lukea sumatrannorsun synonyymiksi. Aikaisemmin aasiannorsulla katsottiin olevan lisäksi kaksi muuta alalajia Elephas maximus sondaicus ja Elephas maximus hirsutus, joiden molempien katsotaan nykyään olevan sumatrannorsun synonyymejä.[16]
Aiemmin aasiannorsuja tavattiin alueella, joka ulottui Länsi-Aasiasta Iranin rannikolta Intiaan ja sieltä itään ja kaakkoon Sumatralle, Jaavalle ja Borneolle, ja Kiinassa ainakin Yangtze-Kiangiin asti. Laajimmillaan elinalue kattoi yli yhdeksän miljoonaa neliökilometriä. Elinalue on kutistunut satojen ellei tuhansien vuosien ajan.[1]
Nykyisin aasiannorsuja tavataan enää toisistaan eristyneillä alueilla Etelä-Intiasta ja Sri Lankasta itään Vietnamiin asti ja joidenkin muiden Kaakkois-Aasian valtioiden alueilla.[1] Borneolainen norsukanta jäi eristyksiin muista aasiannorsuista Borneon irtautuessa Aasian mantereesta noin 300 000 vuotta sitten, mikä on aiheuttanut sen, että Borneossa elävät norsut eroavat muista aasiannorsuista geneettisesti.[3]
1900-luvun alussa aasiannorsuja arvioitiin olevan luonnossa yli 100 000 yksilöä, mutta nykyään arviot luonnonvaraisesta kannasta vaihtelevat 20 000–25 000 yksilön välillä.[4] Aasiannorsuja elää Kaakkois-Aasian alueella vankeudessa noin 15 000 yksilöä ja yksistään Myanmarissa arvioidaan olevan noin 6 000 kesyä aasiannorsua.[6]
Aasiannorsuja tavataan seuraavissa maissa: Intia, Sri Lanka, Bhutan, Myanmar, Kambodža, Thaimaa, Laos, Vietnam, Kiina (hävinnyt luonnonvaraisena), Malesia (niemimaa ja Sabah) ja Indonesia (Kalimantan ja Sumatera).[1] Noin viidesosa maailman ihmisistä elää aasiannorsujen elinalueilla.[6]
Aasiannorsun pahin vihollinen on ihminen. Tunkeutuessaan yhä syvemmälle aasiannorsujen elinalueinaan käyttämiin metsiin ihminen vähentää samalla aasiannorsujen elintilaa. Varsinkin ihmisten suuret rakennustyöt kuten suuret padot, tiet, teollisuuskompleksit ja kaivokset sekä viljelykset ja leviävä ihmisasutus ovat pirstoneet aasiannorsujen aikanaan sangen yhtenäisen elinalueen pieniksi toisistaan eristäytyneiksi rippeiksi. Elinalueiden pirstoutuminen vähentää aasiannorsujen selviytymismahdollisuuksia reilusti ja aasiannorsut onkin luokiteltu erittäin uhanalaisiksi.[1]
Myös ihmisen aiheuttama elinympäristöjen muutos sekä rajoittaa aasiannorsujen leviämistä että johtaa paikoin vakaviin ihmisten ja norsujen välisiin konflikteihin. Aasiannorsut hakevat ravintonsa paikoista, joissa sitä on mahdollisimman helppo hankkia, minkä vuoksi ne aiheuttavat pakoin suurta tuhoa ihmisten viljelyksillä. Tällaiset norsujen ravinnonhakumatkat saattavat tuottaa vahinkoa jopa miljoonien dollarien edestä.[6]
Intiassa arviointiin vuonna 2010, että vuosittain 0,8–1 miljoonaa hehtaaria viljelysalaa vahingoittuu aasiannorsujen ryöstöretkillä. Tästä kärsii puolesta yhteen miljoonaa perhettä. Norsun kanssa yhteenotoissa kuolleiden ihmisten määrä on noussut noin neljäänsataan vuodessa kun se 1980-luvulla oli puolet tästä.[17]
Toinen vakava uhka aasiannorsujen selviytymiselle on salametsästys varsinkin norsunluun takia. Aasiannorsuista saadaan salametsästyksellä lihaa, norsunluuta ja vuotia.[6] Vuonna 2013 Myanmarissa arvioitiin, että salametsästyksen takia norsukanta oli pienentynyt 2000:lla 2 vuoden aikana. Pelkästään vuosina 2011–2013 paljastui 18 norsun salametsästystapausta.[18] Kansainvälisestä vuonna 1990 voimaan tulleesta norsunluun myyntikiellosta huolimatta TRAFFIC raportoi laittoman norsunluukaupan jatkuvan yhä Itä-Aasiassa.[19] Kiina ja Thaimaa ovat norsunluun keskeisiä markkina-alueita.[20]
Vuonna 1990 Kansainvälinen luonnonsuojeluliitto IUCN julkaisi suunnitelmansa aasiannorsujen suojelemiseksi. Suunnitelma pyrkii suojelemaan mahdollisimman monta aasiannorsujen elinaluetta ja minimoimaan ihmisten ja norsujen välisten konfliktien määrän. Suunnitelmassa on otettu huomioon myös Aasian maiden suuri väestönkasvu, elintason kohoaminen ja asumiseen sekä maanviljelyyn tarvittavien maa-alueiden määrä. Suunnitelma kiinnittää huomiota erilaisten kansalaisjärjestöjen ja viranomaistahojen rooliin aasiannorsujen suojelussa. Siihen sisältyy myös aasiannorsunsuojeluverkostojen perustaminen ja paikoin norsujen liikkumista huomattavasti helpottavien käytävien rakentaminen.[21]
Nykyään aasiannorsuja elää monella luonnonsuojelualueella. Lisäksi moni maa on kieltänyt niiden metsästyksen. Kaupankäynti aasiannorsuilla tai niistä saatavilla tuotteilla on kielletty kansainvälisellä CITES-sopimuksella, eikä millään sopimukseen sitoutuneella valtiolla ole oikeutta myöntää lupia aasiannorsuista saadun norsunluun ynnä muiden hyödykkeiden myyntiin tai ostoon. Kun suojelusuunnitelmaa laadittiin, monet aasiannorsun levinneisyysalueen maat eivät kuuluneet vielä CITES-sopimuksen piiriin[21], mutta ovat liittyneet sen jälkeen.[22]
Aasiannorsut saattavat kuluttaa ravinnon syöntiin ja hankintaan jopa kaksi kolmasosaa päivästään.[6] Ne voivat syödä päivittäin jopa 250 kilogrammaa ja juoda 160 litraa vettä.[12] Ruokavalio koostuu suureksi osaksi ruohosta, mutta aasiannorsut syövät myös puun kuoria, lehtiä ja pieniä taimia. Samoin monet viljelyskasvit kuten banaani, riisi ja sokeriruoko kelpaavat norsujen ravinnoksi.[6] Aasiannorsujen tapa hankkia ravintoaan ihmisten viljelemiltä pelloilta on aiheuttanut kahnauksia ja johtanut kannan pienenemiseen.[21][6]
Tutkimusten mukaan vaikka aasiannorsut ovat käyttäneet ravintonaan yli 400 eri kasvilajia, on heinä silti niiden mieliruokaa.[13] Aasiannorsujen ruoansulatus on sangen tehoton ja ulosteissa onkin jäljellä noin 60 prosenttia ravinnon energiasta.[13] Tämän takia aasiannorsujen on syötävä päivässä noin kahdeskymmenesosa omasta painostaan heinäravintoa. Aasiannorsu joutuukin yleensä käyttämään 18 tuntia vuorokaudesta syömiseen.[13]
Naaraspuolisten aasiannorsujen muodostamiin laumoihin kuuluu 3–40 naarasnorsua poikasineen. Laumat saattavat myös lyöttäytyä yhteen suuremmiksi kokonaisuuksiksi, joita kutsutaan ”klaaneiksi”. Täysikasvuiset urosnorsut elävät yksinään tai pienissä laumoissa, eikä niiden ja naarasnorsujen välille muodosti koskaan kovinkaan vahvaa sidettä.[6]
Aasiannorsut viihtyvät parhaiten varjoisilla metsäalueilla. Ne voivat yleensä elää 60–70-vuotiaiksi.[4] Pisin aasiannorsun saavuttama ikä, jonka Guinnessin ennätysten kirja on hyväksynyt, on 86 vuotta.[23] Iän saavutti Taipein eläintarhassa Taiwanissa kuollut Lin Wang -niminen aasiannorsu. Aasiannorsu onkin ihmisen jälkeen pitkäikäisin maanisäkäs.[23]
Naaraiden laumaa johtaa yleensä vanha matriarkka, joka muistaa suurimman osan elämänsä aikana kulkemistaan reiteistä ja osaa ohjata laumansa parhaimpien ravinnonhakupaikkojen luo. Tämän vuoksi norsujen liikkumista häiritsevät lähivuosina rakennetut rakennelmat kuten moottoritiet ja padot. Ne haittaavat norsujen selviytymistä, kun elinympäristön muutos pakottaa laumoja vaeltamaan yhä pidempiä matkoja ravinnon ja elintilan toivossa.[6]
Aasiannorsut valitsevan puolisonsa soitimella. Täysikasvuisilla uroksilla on vuosittain kahdesta neljään kuukautta kestävä kiima, jolloin ne etsivät itselleen naarasta ja samalla kamppailevat muiden urosnorsujen kanssa. Naaraan ollessa kiimassa sen virtsaan ilmestyy tietty haju, joka kertoo sen olevan valmis parittelemaan. Uros haistelee tällaista virtsaa, taivuttaa kärsänsä kärjen suuhunsa, ja sitten se puhaltaa hajua suuontelossaan sijaitseviin kahteen aukkoon. Näin se saa selville, onko naaras kiimassa. Mikäli naaras on valmis parittelemaan, aasiannorsut aloittavat soitimen. Soitimeen kuuluu norsun kosketteleminen kumppaniaan kärsällään. Aasiannorsujen koskettelutavat eroavat jonkin verran afrikannorsujen vastaavista tavoista. Afrikannorsut painavat kärsänsä ja syöksyhampaansa naaraan selkää vasten. Aasiannorsut ovat vastakkain ja silmätysten ja kietovat kärsänsä yhteen.[24]
Korkeintaan kolme minuuttia kestävän parittelun ajan uros seisoo kahdella jalalla ja nojaa naaraan selkään. Parittelu toistetaan 4–5 kertaa päivässä. Uros ja naaras pysyvät yhdessä 10–15 päivän ajan, minkä jälkeen uros hylkää naaraan ja palaa viettämään tavallista erakkomaista elämäänsä tai liittyy vanhaan uroslaumaansa.[25]
Aasiannorsut saavat poikasia vain joka neljäs vuosi ja huonoissa olosuhteissa vielä tätäkin harvemmin. Norsut kantavat poikasiaan kaikista nisäkkäistä pisimpään eli jopa yli kaksi vuotta. Itse synnytys kestää vain noin tunnin, mutta on norsuille vaarallista aikaa, koska tällöin synnyttävät naaraat ovat hyvin alttiita petoeläimien hyökkäyksille. Suojellakseen synnyttävää emoa lauman muut naaraat asettuvat kehäksi sen ympärille. Useimmiten synnytys tapahtuu naarasnorsun ollessa kyykistyneenä, mutta naaras voi synnyttää myös makuulla. Naarasnorsu ponnistelee synnyttääkseen poikasensa. Usein lähellä on myös avustajana toimiva lauman kokeneempi naaras.[24] Poikasen synnyttyä emo ja avustava naaras poistavat sen päältä tahmean sikiökalvon, jonka emo syö saadakseen vitamiineja ja hormoneja. Näin emon maidontuotannon käynnistyminen nopeutuu.[24]
Vastasyntynyt poikanen painaa syntyessään noin 90 kiloa.[10] Poikanen imee maitoa emosta ja muista lauman naaraista noin puolentoista vuoden vuoden ajan, vaikkakin poikanen oppii samalla syömään myös kasveja.[11]
Vaeltaessaan pitkiä matkoja perinteisiä kulkureittejään pitkin, norsut muokkaavat samalla jatkuvasti elinympäristöään. Ruokaillessaan norsut katkovat oksia, repivät pieniä pensaita maasta, polkevat kasveja ja muutenkin tekevät erilaista tuhoa metsäalueille. Norsujen runsas esiintyminen joillain metsäalueilla hidastaa metsän kasvua huomattavasti ja lisää samalla sotkuisten köynnöstiheikköjen laajentumista.[26]
Sumatralla norsut kaivavat syviä kuoppia päästäkseen käsiksi maaperään huuhtoutuneisiin kivennäisaineisiin. Suuret koiraat käyttävät apunaan syöksyhampaita, mutta naaraat joutuvat tyytymään vain jalkoihinsa. Toiminnallaan norsut hankkivat itselleen kaliumia ja natriumia ja muokkaavat samalla elinympäristöään.
Aasiannorsut käyttävät keskinäisessä viestinnässään kuulo-, näkö- ja hajuaistiansa. Tavallisin ääni on kurkunpäällä muodostettu murina,[27], jonka toiset norsut kuulevat kilometrien päähän. Tätä ääntä käytetään varoituksena muille, mutta myös tavallisessa yhteydenpidossa. Mikäli aasiannorsut ruokailevat tiheässä pensaikossa, ne ilmoittavat olinpaikkansa toisilleen matalalla mörähtelyllä.[27] Norsut käyttävät töräyttelyään yleensä ollessaan hyökkäysaikeissa, yllättyneitä tai eksyttyään laumasta.[27]
Myös ruumiinkielellä on jonkin verran merkitystä norsujen kommunikoinnissa.[27] Hännän, pään, korvien ja kärsän asennoilla on oma merkityksensä norsujen viestinnässä. Yksi viestintätapa on myös koskettelu kärsällä, mikä on erityisen tärkeää emon ja poikasen välisessä suhteessa.[27] Kohdatessaan toisensa norsut usein koskettavat lajitoverinsa suuta kärsänsä kärjellä.[27]
Ihminen on aasiannorsun pahin vihollinen kauppaamalla syöksyhampaita ja viemällä siltä luontaista elintilaa. Sitä toki paikoin esimerkiksi Thaimaassa pidetään tärkeänä työeläimenä, mutta nykyään norsuja näkyy kaupungeissa ja maanteillä. Aikoinaan niillä on ollut eritoten merkitystä voimaa vaativissa metsätöissä. Aasiannorsuja on yleisen käsityksen mukaan[14] helpompi kesyttää kuin afrikannorsuja[6] Norsunajajaa kutsutaan monissa maissa nimellä mahout.[28] Aasiannorsuja on myös esiintynyt perinteisissä kulkueissa koristeltuina esiteltävänä yleisölle.[29]
Suurin osa kesytetyistä norsuista toimii työjuhtina. Ne ovat edelleen tärkeitä metsätaloudessa hankalassa maastossa.[6][21]
Ensimmäisiä kertoja aasiannorsua käytettiin ihmisen palveluksessa jo 5 500 vuotta sitten[13] Indusjoen lähistöllä nykyisen Intian alueella, missä niitä hyödynnettiin metsänraivaustehtävissä. Sieltä norsujen kesyttämisen taito levisi nopeasti muualle Intiaan, Sri Lankaan, Myanmariin sekä muualle Kaakkois-Aasiaan. Vaikka aasiannorsuja hyödynnettiin laajalti, niiden jalostaminen tai kesykantojen muodostaminen ei onnistunut muun muassa siksi, että poikasen kasvu työkykyiseksi kestää noin kaksikymmentä vuotta eikä ollut mitenkään helppoa saada niitä lisääntymään vankeudessa. Näin ollen norsut pyydystettiin villeinä luonnosta ja kesytettiin työhön sopiviksi. Norsujen kesyttäminen ja hyödyntäminen oli aikanaan hyvin laajaa toimintaa. Tästä kertoo hyvin esimerkiksi metsästys, jossa onnistuttiin vangitsemaan jopa 400 aasiannorsua elävänä. Pelkästään Karnatakan osavaltiossa Intiassa vangittiin 90 vuodessa noin 1 700 aasiannorsua. Läheskään kaikista norsuista ei saatu kesytettyä työntekoon soveltuvia työeläimiä, vaan 65 prosenttia pyydystetyistä villinorsuista menetti henkensä kesytyksen aikana.[13]
Aina norsuja ei käytetty työntekoon. Muinaisessa Intiassa ihmisille järjestettiin hupia laittamalla aasiannorsuja taistelemaan toisiaan vastaan.[24]
Aasiannorsuja on käytetty esiintymässä sirkuksissa 1800-luvulta asti. Vuonna 2015 Ringling Bros. and Barnum & Baileyn sirkus ilmoitti lopettavansa aasiannorsujen käytön vuoteen 2018 mennessä. Sillä on ollut norsunumeroita ohjelmistossaan 145 vuoden ajan.[30]
Aasiannorsuja on hyödynnetty myös sotilaallisissa tarkoituksissa samoin kuin afrikannorsujakin. Kun Aleksanteri Suuri näki vastustajansa sotanorsut hän päätti heti hankkia omat norsujoukot. Niiden käyttö levisi Eurooppaan ja Karthagoon. Tunnetuimmat sotanorsut olivat Hannibalin joukoissa. Niistä pääosa oli afrikannorsuja, mutta Hannibal käytti ilmeisesti myös Syyriasta pyydystettyjä aasiannorsuja.[31]
Sotanorsut olivat aikanaan suosittu ase ja esimerkiksi 1600-luvulla eläneellä mogulikeisarilla oli käytössään 14 000 norsua ja hänen ylimyksillään vielä 40 000 yksilöä lisää.[13] Norsujen hyödyllisyys taistelutilanteissa kuitenkin vaihteli. Vastustaja saattoi toki pelästyä suuresti panssaroituja sotanorsuja ja paeta, minkä lisäksi norsut pystyivät tekemään suurta tuhoa vihollisjoukkojen keskuudessa. Ne olivat kuitenkin arvaamattomia ja tulen tai savun avulla pelästytetyt sotanorsut saattoivat tehdä omille joukoilleen pahempaa tuhoa kuin vihollisille.[13]
Vielä toisessa maailmansodassa aasiannorsut olivat tärkeä osa brittien armeijaa Burmassa taistelussa Japania vastaan.[31]
Shakkipelin lähetti vaikuttaa kehittyneen aasialaisesta sotanorsusta.[32]
Väkevät ja pitkäikäiset aasiannorsut liittyvät läheisesti moniin Intian jumaluuksiin.[13] Esimerkkinä voidaan pitää suosittua Ganesha-jumalaa, jolla on norsun pää. Tämän lisäksi myös jumala Shivan seuruetta johtaa valkea norsu ja Buddhan syntymästä toi tiedon valkoinen aasiannorsu.[13] Norsuilla on edelleen paikka monissa uskonnollisissa seremonioissa. Sri Lankassa koristeltu urosnorsu kantaa Buddhan hammasta vuosittaisessa juhlakulkueessa. Monilla Etelä-Intian hindutemppeleillä on oma norsutalli, jonka asukkaita käytetään seremonioissa.[31]
Kaksi aasiannorsua persialaisessa teoksessa, 1294–1299
Rembrandtin luonnos aasiannorsusta
Wieniläisen Suleiman-norsun muistomitali, Michael Fuchs, 1554
Malaijalainen postimerkki, 1906
Valkoinen kuninkaallinen aasiannorsu Thaimaasta, 1800-luku
Aasiannorsu (Elephas maximus) on yksi kolmesta nykyisestä norsulajista. Se on Aasian suurin maanisäkäs, joka painaa 2 700–5 000 kilogrammaa, on kuutisen metriä pitkä ja lähes kolme metriä korkea. Aasiannorsu on pienempi ja karvaisempi kuin afrikannorsu, ja sillä on pienemmät korvat. Naarailla ei ole suuria syöksyhampaita, ja ne voivat puuttua myös uroksilta.
Aasiannorsun elinalue on pienentynyt ja pirstaloitunut alkuperäisestä alueesta, joka ulottui Iranin rannikolta Kiinaan Jangtse-joelle. WWF:n arvion mukaan luonnonvaraisia aasiannorsuja arvioidaan olevan 30 000–35 000 yksilöä. IUCN:n arvion mukaan noin puolet maailman aasiannorsuista elää Intiassa. Kanta on pienentynyt vuosisatojen ajan, ja laji on kadonnut Aasian länsiosista. Nykyisin pääasiallinen uhka on sopivan elinympäristön väheneminen ja pilkkoutuminen. Myös salametsästystä esiintyy.
Aiemmin lajia kutsuttiin intiannorsuksi, mutta nykyään lajista käytetään yleensä nimeä aasiannorsu, koska sitä tavataan Intian lisäksi myös muissa Aasian valtioissa. Nykyään intiannorsu onkin käytössä aasiannorsun alalajin Elephas maximus indicus nimityksenä.
Elephas maximus
L'éléphant d'Asie (Elephas maximus) est un mammifère de la famille des éléphantidés. Il fait partie des espèces actuelles d'éléphants.
Il est plus petit que ses cousins africains, à le front concave surmonté d'un « chignon », les oreilles plus petites et les défenses non apparentes chez la femelle. Vivant en troupeau restreint mené par une femelle, il passe son temps à arpenter la forêt à la recherche de sources de nourriture pour satisfaire son régime herbivore. Souvent domestiqué, il est utilisé comme monture ou animal de trait. Autrefois présent sur l'ensemble du continent asiatique, il n'occupe au XXIe siècle plus qu'un territoire réduit. À l'état sauvage, l'espèce est en danger, même si le commerce de l'ivoire est illégal.
Les mâles mesurent de 2,5 à 3,5 m (3 m en moyenne) contre 2 à 3 mètres (2,5 m en moyenne) de haut au garrot pour les femelles. La masse varie de 3 à 5 tonnes (4 t en moyenne) pour les mâles contre 2 à 3,5 tonnes (2,75 t en moyenne) pour les femelles, pour une longueur comprise de 5,5 à 6,5 mètres pour les mâles (6 m en moyenne), et de 3,5 à 5 m pour les femelles (4,25 m en moyenne). Le spécimen le plus lourd connu à ce jour est un mâle observé en Inde en 1924, il pesait 8 tonnes, mesurait 3,35 m au garrot et 8,06 m de long[1]. Il ne présente qu'un seul « doigt » préhensile au bout de la trompe et possède des oreilles assez petites. Le crâne et les muscles splenius superficialis[réf. nécessaire] forment deux bosses proéminentes et les défenses sont absentes chez les femelles et un certain nombre de mâles. Les défenses peuvent dépasser 3 m et 73 kg chez les mâles, mais des défenses de 2 m et plus de 30 kg sont déjà considérées comme grandes.[réf. nécessaire]
Deux mathématiciens indiens ont reçu le prix Ig Nobel de mathématiques en 2002[2] pour avoir découvert une formule[3] qui permet de calculer la surface s d'un éléphant indien (sous-espèce E. m. indicus) à partir de sa hauteur au garrot h (en mètres) et de la circonférence c (en mètres) de l'empreinte de son pied antérieur : s = 6 , 807 h + 7 , 073 c − 8 , 245 {displaystyle s=6,807h+7,073c-8,245} 
L'éléphant possède deux genoux à ses membres postérieurs, qui sont constitués d'un fémur, d'une rotule et de l'association tibia-fibula. Les membres antérieurs, quant à eux, comprennent une scapula, un humérus, et l'association radius-ulna.
L'éléphant marche sur le bout des doigts[4],[5]. Les orteils sont insérés dans le pied, il y en a entre 2 et 5[6], on voit seulement les ongles, environ 3 mètres[Quoi ?][5]. Cependant on peut voir de trois à cinq ongles en fonction des pieds[5]. Les pieds antérieurs ont une forme arrondie, alors que les pieds postérieurs ont une forme ovale. Les pieds sont composés de tissus adipeux qui agissent comme des amortisseurs[5].
Il est impossible pour un éléphant de sauter, pour des raisons d'ordre biomécanique : il lui faut toujours un pied sur le sol. Cependant il peut courir à une vitesse maximum de 20 km/h (record 24 km/h)[7].
La principale caractéristique des éléphants est leur trompe. Il s'agit d'un organe nasal allongé formé par la fusion de la lèvre supérieure et du nez. La trompe est un organe préhensile.
La trompe comporte entre 100 000[8] et 150 000[9] muscles ; elle est dépourvue d'os et pèse plus de 100 kg[10].
« La trompe se compose de deux longs tuyaux cylindriques, partant de l’ouverture antérieure des fosses nasales. Ces tubes se rétrécissent à la région de l’inter mâchoire, ce qui empêche l’eau pompée par la trompe de pénétrer dans la cavité nasale ; ils offrent ensuite une dilatation, puis de resserrent de nouveau à l’endroit où ils s’ouvrent dans les narines osseuses, et où ils sont couverts par un cartilage nasal ovale. (…) Les tubes sont entourés d’une multitude de faisceaux musculaires, les uns longitudinaux, les autres rayonnant vers la peau et servant à comprimer les premiers. Quelques-uns enfin, mais en moins grand nombre sont circulaires. Cependant il faut distinguer de ces muscles, propres à la trompe, ceux qui servent à mouvoir l’organe en entier. Ces derniers sont comparables aux muscles de la queue. On les distingue en élévateurs et abaisseurs supérieurs et latéraux, qui naissent du front, des os propres du nez et des cartilages, tant de l’os maxillaire supérieur que de l’intermaxillaire »[11].
Le bout de la trompe d'un éléphant d'Asie est en forme de poire. L'excroissance à son extrémité a une fonction analogue à un doigt[12]. Les éléphants ne peuvent pas boire avec leur trompe, ils s'en servent comme outils pour boire[8].
Les éléphants d'Asie ont un odorat très développé qui leur permet par exemple de déterminer quel récipient contient le plus de nourriture[13].
L'espérance de vie d'un éléphant d'Asie serait d'une soixantaine d'années en milieu sauvage, et de 40 ans en captivité[14],[source insuffisante].
Plusieurs records de longévité sont connus, comme le cas d'Hanako, femelle du zoo d'Inokashira à Tokyo, morte à l'âge de 69 ans en 2016[14], et celui de Shirley, une femelle d'un sanctuaire du Tennessee qui a atteint l'âge de 70 ans en 2018[15].
Les éléphants d'Asie vivent en troupeaux. Les troupeaux d'éléphants empruntent tous les mêmes chemins : ils créent ainsi des passages dégagés et mieux éclairés dans la forêt tropicale et ceci attire d'autres animaux vivants au sol[16].
L'éléphant est actif le jour et ne dort que 2 à 4 heures par jour. L'éléphant barrit et quand il dort, l'éléphant ronfle[17].
Sa vitesse de déplacement est d'ordinaire d'environ 7 km/h mais, quand il trotte, il va à près de 15 km/h.
A la saison sèche, ils recherchent les endroits pourvus d'eau. L'éléphant se baigne plusieurs heures dans la journée, se roule dans la boue et soigne sa peau en se grattant ou en s'aspergeant de sable et de terre[18].
Une mère et son petit dans le parc national de Chitawan, Népal.
_bathing_in_Tad_Lo_river,_Laos.jpg)
Vue de profil d'un éléphant d'Asie assis dans la rivière Tad Lo pour son bain, Laos.
Vue de trois-quarts d'un éléphant d'Asie marchant dans la rivière de Tad Lo, plateau des Bolovens, Laos. Juin 2019.
L'éléphant d'Asie est un herbivore.
Chaque jour un éléphant consomme environ 200 litres d'eau (essentiellement pour le bain) et mange 200 kg de nourriture.
Son alimentation est diverse : bambous, feuilles, rameaux, herbes et fruits[19].
Parfois il s'enivre en mangeant des fruits contenant des substances alcooliques.
La période de gestation dure de 18 à 22 mois, la femelle donne naissance à un seul petit. Il n'y a pas de saison de reproduction. Les femelles vivant dans un environnement de bonne qualité donnent naissance à un petit tous les 3 à 4 ans. Le petit pèse de 50 à 120 kg et se dresse sur ses pattes quelques heures après sa naissance. Il suit sa mère dans le troupeau. Il est allaité par sa mère pendant 8 à 10 mois mais dès le quatrième mois il commence à manger de l'herbe et des feuilles et à 6 mois il se nourrit comme les adultes (en dehors du lait maternel) de pousses, de fruits et de feuilles. Les deux sexes atteignent leur maturité sexuelle à 14 ans, mais les mâles ne peuvent se reproduire qu'après avoir dominé les autres mâles adultes[20].
Les quelques milliers d'éléphants sauvages qui restent se trouvent principalement, pour plus de la moitié, en Inde sur la côte ouest et sur les pentes de l'Himalaya jusqu'à 3000 m d'altitude presque à la limite des neiges ; mais aussi au Sri-Lanka, en Indonésie, en Thaïlande, en Birmanie, au Laos, au Cambodge, en Malaisie, au Bangladesh, en Chine dans la province du Yunnan, au Népal et au Vietnam[21].
Cette espèce apprécie les forêts tropicales denses ombragées où la nourriture et l'eau sont en suffisance. Elle aime aussi les forêts de bambous et explore les marais et marécages.
La classification des différentes populations d'éléphants d'Asie est encore incertaine, et le nombre de sous-espèces reconnues est variable[22]. Une classification définitive ne pourra être envisagée que lorsque l'ensemble des populations auront fait l'objet d'une étude morphométrique et génétique détaillée[23].
Initialement, trois sous-espèces étaient reconnues, sur la base de différences morphologiques et anatomiques (taille corporelle, coloration de la peau, nombre de paires de côtes) et géographiques[24] :
L’éléphant du Sri Lanka serait cependant génétiquement trop proche de l'éléphant indien pour être considéré comme une sous-espèce différente selon certains auteurs se basant sur des analyses génétiques[25].
L'éléphant de Sumatra est la seule sous-espèce à faire l'objet d'un consensus, une étude des motifs de variation de l'ADN mitochondrial suggère fortement qu'elle est monophylétique[26] et que ce taxon peut être défini comme une evolutionarily significant unit (en)[27].
L'éléphant de Bornéo a été rattaché à E. m. indicus[24] ainsi qu'à E. m. sumatranus[28]. Cette population fait encore l'objet de discussions quant à son caractère indigène à l'île de Bornéo, qui est remis en question. Des analyses ADN récentes suggèrent que cette population a été isolée depuis 300 000 ans et peut être considéré comme une sous-espèce distincte[25].
Deux sous-espèces éteintes ont aussi été décrites[23] :
Traditionnellement, l'éléphant d'Asie sert de moyen de transport et a sa place dans la société. Certains humains vivent même de leur éléphant, à travers divers métiers. Des cornacs vendent aux touristes des petits sacs de nourriture pour qu'ils aient le plaisir de nourrir l'animal. Aujourd'hui, les éléphants "travaillent" dans le tourisme en faisant le cirque dans les rues. Les pachydermes deviennent footballeurs, basketteurs, masseurs, boxeurs, jongleurs, musiciens ... Peintres aussi. Les plus doués manient le pinceau avec leur trompe, guidés par leur cornac[29],[30].
L'animal est très respecté et considéré comme vénérable. Pour le tournage de Sunny et l'Éléphant (2008), un chantier de débardage proche de la frontière birmane a été reconstitué. Le film fait un travail de mémoire sur la relation presque fusionnelle qui unissait jadis l'animal et son maître. A Lampang, une ONG a fondé une clinique pour les éléphants victimes des mines dans la zone frontière birmane. Plus de 2 000 bêtes ont été soignées depuis 1994.
Toutefois, cela a changé depuis l'industrialisation d'une partie de l'Asie : l'éléphant perd son statut de transporteur, remplacé par la voiture et délaissé par l'effondrement des traditions locales. Aucune place ne lui est laissée et ils sont désormais souvent interdits en ville. Leur déplacement au sein des localités est problématique : auparavant, les routes étaient essentiellement utilisées par des piétons et le pachyderme se frayait facilement un chemin, tout le monde s'écartant sur son passage. Avec l'arrivée des voitures, l'éléphant pose un problème évident : sa lenteur et sa taille imposante le rendent incompatible avec le système de circulation calqué sur celui des pays industrialisés (difficulté à contourner, lenteur).
Il arrive aux éléphants de faire des incursions dans les bananeraies ou d'autres plantations et ils y causent de graves dommages : ceci génère des conflits avec les agriculteurs[31].
Au Laos, une ONG française, ElefantAsia, œuvre en faveur de l'éléphant d’Asie depuis 2006. Cette ONG a mis en place une unité mobile qui sillonne le Laos en délivrant gratuitement des soins aux éléphants blessés (par les mines antipersonnel par exemple surtout dans les zones frontalières[32]) ou malades travaillant dans des camps de débardage[33]. En novembre 2011, cette ONG a ouvert dans la province de Sayaboury, le Centre de conservation des éléphants à Sayaboury où il y a un hôpital pour éléphants et des vétérinaires internationaux y délivrent des soins. Aussi, un programme de reproduction a été mis en place pour sauver ce pachyderme de son extinction. En 2011, on dénombre autour de 450 éléphants domestiques et 300 éléphants sauvages[34]. En 2016, au Laos on dénombre 800 éléphants dont la moitié encore sauvage. L'année passée, en 2015, pour 16 morts, il y a eu seulement 3 naissances, dont 2 grâce au programme de reproduction mis en place au Centre de conservation des éléphants à Sayaboury[35].
En Chine, les éléphants d'Asie sont strictement protégés. Depuis les années 1980, leur nombre a progressé de 180 à environ 300 individus, essentiellement dans le sud du Yunnan mais leur domaine s'est réduit et fragmenté à cause de la déforestation pour créer de nouvelles terres agricoles, en particulier des plantations de caoutchouc[36],[37]...
Les décès provoqués par des éléphants sont courants dans des régions d’Afrique et d’Asie du sud, où les hommes et les éléphants coexistent. Au seul Sri Lanka, on compte 50 à 100 personnes tuées chaque année dans des conflits entre hommes et éléphants[38]. De nos jours, on trouve également des cas d’écrasements de gardiens par des éléphants captifs dans des zoos, mais qui sont considérés comme un des risques du métier[39].
L'éléphant commence à être domestiqué il y a plus de 4 500 ans dans la vallée de l'Indus[40]. Sa première utilisation est vraisemblablement celle d'auxiliaire de guerre : sa taille imposante effraie hommes et chevaux et il peut également servir de bête de somme en tirant des engins de siège. Toutefois, l'éléphant, enclin à la panique, s'avère parfois dangereux pour ses propres troupes[41]. L'importance des éléphants de guerre se mesure à la popularité de généraux comme Hannibal ou Alexandre le Grand qui utilisaient des éléphants. Des décorations étaient également prévues pour les cornacs méritants[41]. D'autres manifestations mettant en œuvre l'imposante masse de l'éléphant sont instaurées : au IVe siècle av. J.-C., Chandragupta Maurya invente le combat d'éléphants durant lequel deux cornacs forcent les animaux à se battre[42],[Note 1], puis les éléphants sont utilisés durant les jeux du cirque, se battant contre d'autres animaux (ours, lion) ou contre des gladiateurs[43] et donc les exécutions par éléphant. Outre ses trois utilisations guerrières, l'éléphant était et reste encore un animal de travail utilisé dans l'industrie, notamment pour le débardage[40].
Bien que les éléphants d’Afrique soient significativement plus gros que les éléphants d’Asie, les puissances africaines n’ont pas pour autant fait davantage usage de ces animaux dans leur guerre ou dans leurs affaires religieuses, car ils sont beaucoup moins faciles à dompter que leurs homologues d’Asie. Certaines anciennes puissances africaines ont fait usage des éléphants, mais il s’agissait d'une possible sous-espèce d’Afrique du Nord actuellement éteinte, Loxodonta africana pharaoensis[44]. L’emploi des éléphants dressés était donc largement restreint aux régions du monde habitées (ou autrefois habitées) par les éléphants d’Asie.
L'éléphant domestiqué peut apprendre plus de trente ordres différents. Prélevé dans la nature, chaque pachyderme se voit désigner un unique dresseur qui l'accompagnera durant toute sa vie, appelé mahout ou cornac[40].
En 2015, après neuf ans d'expérimentation, le canadien Blake Dinkin a inventé un café "grands crus" extrait des bouses d'éléphants[45],[46].
Jadis, l'éléphant était omniprésent en Asie. Par exemple, au début du XXe siècle, il y avait peut-être près de 100 000 éléphants rien qu'au royaume du Siam (ancien nom du royaume de Thaïlande) ; en 2010, il n'y en avait plus qu'environ 4 000 dans ce pays (soit environ 10 % de l'ensemble des éléphants d'Asie) dont une moitié d'éléphants sauvages dans les parcs nationaux et une moitié d'éléphants domestiqués[47] ; et en 2020, après une longue politique de protection de l'espèce, on dénombre un peu plus d'éléphants sauvages en Thaïlande : entre 3 168 et 3 440 [48].
De nos jours, l’éléphant d’Asie est encore parfois tué pour son ivoire, sa chair et sa peau. Il est aussi capturé pour être dompté, dressé et forcé à obéir. Mais il est surtout menacé par la destruction de son habitat, les forêts tropicales et les jungles.
Selon les estimations, il n’y aurait plus que 40 000 à 50 000 individus de cette espèce sur la planète[réf. nécessaire][49] dont près de la moitié, environ 20 000, en Inde[50].
liste non exhaustive
Elephas maximus
L'éléphant d'Asie (Elephas maximus) est un mammifère de la famille des éléphantidés. Il fait partie des espèces actuelles d'éléphants.
Il est plus petit que ses cousins africains, à le front concave surmonté d'un « chignon », les oreilles plus petites et les défenses non apparentes chez la femelle. Vivant en troupeau restreint mené par une femelle, il passe son temps à arpenter la forêt à la recherche de sources de nourriture pour satisfaire son régime herbivore. Souvent domestiqué, il est utilisé comme monture ou animal de trait. Autrefois présent sur l'ensemble du continent asiatique, il n'occupe au XXIe siècle plus qu'un territoire réduit. À l'état sauvage, l'espèce est en danger, même si le commerce de l'ivoire est illégal.
Is ainmhí mór í eilifint na hÁise. Mamach atá ann. Elephas maximus an t-ainm eolaíoch. Is é Elephas maximus an t-aon speiceas amháin sa ghéineas. Tá sé le fáil san Áise: an Bhanglaidéis, an India, Srí Lanca, an Ind-Sín agus cuid de Neipeal agus An Indinéis (go mór mhór Borneo), Vítneam , An Téalainn,an Chambóid, Laos, Burma, an tSín, an Bhútáin, agus Sumatra.
Tá ceithre fhospeiceas ann.
Is ainmhí mór í eilifint na hÁise. Mamach atá ann. Elephas maximus an t-ainm eolaíoch. Is é Elephas maximus an t-aon speiceas amháin sa ghéineas. Tá sé le fáil san Áise: an Bhanglaidéis, an India, Srí Lanca, an Ind-Sín agus cuid de Neipeal agus An Indinéis (go mór mhór Borneo), Vítneam , An Téalainn,an Chambóid, Laos, Burma, an tSín, an Bhútáin, agus Sumatra.
O elefante asiático[2] (Elephas maximus) é o mamífero terrestre máis grande que se pode atopar na actualidade en Asia.[3] A súa distribución orixinal estendíase dende o sur da China e Indonesia occidental, até as costas do golfo Pérsico e o sur de Mesopotamia, de onde desapareceu xa no Neolítico. Hoxe podémolo atopar polas terras de Sri Lanka, sur e nordés da India, Bangladesh, Indochina, Malaca, Sumatra e nordeste de Borneo; tanto en estado salvaxe como domesticado, e é moi frecuente en zoos e circos. Está considerada como unha especie en perigo de extinción.
O elefante indio foi domesticado dende tempos moi antigos no sueste asiático coa fin de levar cargas, axudar na construción (normalmente cargando e erguendo vigas) ou transportar persoas. En tempos de guerra usouse tamén para levar armas e pezas de artillería (cousa que se fixo ata o século XX) e combater, dotándoo a miúdo de armadura e poñéndolle pinchos nas patas e "espadas" nos cairos, así como cargando arqueiros sobre o lombo. Os elefantes asiáticos formaron parte das tropas de Ciro o Grande, Alexandre o Grande e Pirro de Epiro, entre outros reis da antigüidade. Na actualidade, son os reis dos espectáculos circenses e unha das atraccións turísticas máis solicitadas no sueste asiático, onde cargan ós visitantes en expedicións pola selva.
Os elefantes reprodúcense rara vez en catividade, polo que a gran maioría dos individuos domésticos foron capturados xa adultos en estado salvaxe. O método tradicional para facelo é o kedah, de orixe indio, no que os homes rodean unha manda e vana empurrando cara un curro de madeira onde separan os individuos máis interesantes e devolven o resto á selva. Os individuos escollidos son encadeados a unha árbore e illados mentres se habitúan á xente. Uns días despois reciben a visita do cornaca ou mahout, sentado inicialmente sobre outro elefante domesticado, que comeza o seu adestramento. Logo dun tempo, permiten mahout sentar sobre o seu lombo cando xa son totalmente mansos.
Pola súa utilidade dende tempos antigos, os elefantes indios son profundamente respectados en Oriente e forman a miúdo parte dos relatos relixiosos. Así, por exemplo, o deus Ganesh do hinduísmo ten testa de elefante; no budismo, os elefantes brancos son sagrados porque a nai de Buda, Maya, quedou embarazada del logo de soñar que un elefante albino se introducía no seu ventre. Este respecto viuse acrecentado polo feito de que os elefantes indios poden captar infrasóns e vibracións do chan, o que lles permite alertar dun dos frecuentes tremores de terra que se abaten sobre a súa zona de distribución antes de que os humanos sospeiten sequera que vaia a producirse.
Os elefantes indios son cazados por furtivos moito máis raramente que os elefantes africanos, pois a facilidade coa que se capturan individuos salvaxes vivos (ós que se adoita cortar os cairos) fan que o seu marfil non sexa un ben excesivamente difícil de conseguir. De todos xeitos, a destrución do seu hábitat natural para deixar paso á agricultura e o feito de que os animais domesticados case non se reproducen situaron á especie igualmente ó bordo da desaparición.
Actualmente, diferéncianse catro subespecies de elefantes asiáticos:
Wilson & Reeder[4] non recoñecen ós elefantes de Borneo como subespecie e considéranos como elefantes indios. É probábel que as poboacións presentes en Oriente Próximo e China, as que xa foron extintas, pertencesen a subespecies diferentes ás enriba mencionadas. A primeira era de gran tamaño, máis grande que a subespecie existente de Sri Lanka, segundo fontes clásicas, desaparecido no ano 100 a. C. En canto á subespecie china, denomínase Elephas maximus rubridens e é descrito en fontes chinas como de cor moi escura e molares dunha cor lixeiramente rosada. Extinguiuse no século XV.
O elefante asiático (Elephas maximus) é o mamífero terrestre máis grande que se pode atopar na actualidade en Asia. A súa distribución orixinal estendíase dende o sur da China e Indonesia occidental, até as costas do golfo Pérsico e o sur de Mesopotamia, de onde desapareceu xa no Neolítico. Hoxe podémolo atopar polas terras de Sri Lanka, sur e nordés da India, Bangladesh, Indochina, Malaca, Sumatra e nordeste de Borneo; tanto en estado salvaxe como domesticado, e é moi frecuente en zoos e circos. Está considerada como unha especie en perigo de extinción.
Azijski slon (lat. Elephas maximus), često i indijski slon je, nakon afričkog slona, druga najveća danas živuća kopnena životinja. Za razliku od afričkog rođaka, nije teško pripitomiti ga pa ga ljudi često love i koriste. Jedina je danas živuća vrsta u rodu Elephas, a uz afričkog i šumskog, jedna od tri živuće vrste porodice slonova.
Azijski slon od afričkog se razlikuje bitno manjim ušima, na stražnjim nogama ima četiri a ne tri prsta kao afrički, a surla ima samo jedan, umjesto dva prstolika vrška. Kad je uspravljen, najviša točka mu je vrh glave, a ne leđa, kao kod afričkog. Manje uočljive razlike su u unutrašnjoj anatomiji: ima 19 pari rebara (afrički ima 21 par), i 33 repna kralješka (afrički 26 kralješka).
Pored toga, azijski slon je manji. U ramenima ima najviše 3 metra, od glave do kraja trupa dug je oko 6 m, a rep je oko 150 cm. Ženka teži oko 2.700 kg, mužjak može biti i teži od 5.000 kg. Kljove uglavnom imaju samo mužjaci, a kod nekih populacija ih nemaju niti mužjaci. Tako na Šri Lanki tek svaki deseti mužjak ima vidljive kljove.
Nekada su azijski slonovi živjeli kako u tropskim šumama, tako i na otvorenim travnjacima. Danas divlji azijski slon živi još samo u gustim šumama, što je rezultat potiskivanja ovih životinja, ljudi im oduzimaju životni prostor. Danas, žive još u sljedećim zemljama: Indija (istok, jugoistok i južni rubovi Himalaje), Šri Lanka, Nepal, Butan, Bangladeš, Kina (krajnji jug), Mianmar, Tajland, Vijetnam, Malezija, Indonezija (Sumatra, Borneo; na Javi je izumro).
Na Šri Lanki je do 19. stoljeća živjelo oko 20 000 slonova, a danas ih je oko 3 500. Kralj Raja Sinha I. posjedovao je 2 000 slonova za borbu i 1588. godine je opkolio Colombo u kojem su bili Portugalci. Sukobi s ljudima najveći su uzrok ugibanja slonova na Šri Lanci. Samo 1998. ubijeno ih je više od 350. 17. veljače 1975. otvoreno je sirotište i utočište za sloniće iz prašume Pinnawela. Na početku rada imalo je 6 jedinki, a 2009. ih je brojilo 53. Do sredine 1998. u utočištu je na svijet došlo 14 slonića, 8 mužjaka i 6 ženki. Drugo je značajno utočište Ath Athuru Sevana u kojem su od osnutka bila smještena 83 slonića, a uslijed bolesti uginulo je njih 39.[2]
Azijski slonovi su aktivni u sumrak i noću. Tijekom dana miruju. Nisu teritorijalne životinje, i neprekidno su u pokretu tražeći hranu koja se sastoji od trava, lišća, grana i kore drveta. Kako se netaknuta područja gdje mogu naći dovoljno hrane neprekidno smanjuju, ponekad upadaju na plantaže i jedu rižu, šećernu trsku i banane.
Biljku surlom čupaju ili trbaju, i donose do ustiju. Odrasli slon pojede dnevno oko 150 kg hrane. Pored toga, azijski slonovi najmanje jednom dnevno odlaze do vode. Ženke i mladunci žive u krdima od, najčešće, osam do trideset jedinki. U 19. stoljeću navodno nisu bila rijetka krda od stotinjak jedinki. Sve životinje u krdu su međusobno srodne, to su majke, kćerke i sestre. Najstarija ženka vodi krdo i drži ga na okupu. Mužjaci žive sami, ili dok su još mladi, i sami se okupljaju u manje skupine. U vrijeme parenja, priključuju se jednom krdu i mogu provesti i više mjeseci u društvu ženki. Kako vrijeme parenja nije vezano za godišnje doba, u oko 40% krda može se vidjeti najmanje jednog mužjaka. Mužjaci nisu agresivni, tako da se u nekom krdu ponekad može sresti i više od jednog.
Gestacija traje prosječno 640 dana. Nakon toga, na svijet dolazi jedno mladunče teško oko 100 kg, pokriveno dugom, smeđom dlakom. Kratko nakon rođenja, mladunče može ustati i hodati. Sisati može kod svake ženke koja ima mlijeko, to ne mora biti isključivo majka. Siše usnama, ne surlom. Nakon 6 mjeseci počinje jesti i krutu hranu, no povremeno siše sve do dvije godine. U dobi od 7-8 godina, mlade mužjake otjeraju iz krda, dok ženke ostaju u istom krdu cijeli život. Azijski slon je odrastao tek u dobi od 15 do 17 godina. Mužjak se prvi put pari u dobi od 20 godina, a ženka donosi na svijet prvo mladunče tek s oko 17 godina. Životni vijek im je oko 60 godina, u najpovoljnijem slučaju, može doživjeti 80. Najstariji poznati azijski slon doživio je 86 godina u zoološkom vrtu u Taipeiu[3][4].
Prema današnjim spoznajama, rod Elephas je sestrinski takson mamuta. Prema tome, azijski slon je bliže srodan mamutima nego afričkom slonu. Azijski slon i mamuti zajedno tvore taksom Elephantini, za kojeg se smatra da je sestrinska grupa afričkog slona.
Među najranije pretstavnike roda Elephas pripadala je vrsta Elephas ekorensis iz razdoblja pliocen koji se ubraja u skupinu starih slonova. U Aziji se preko Elephas hysudricus razvio današnj azijski slon (Elephas maximus).
Tijekom pleistocena rod Elephas je s više vrsta bio rasprostranjen Azijom, Afrikom i južnom Europom. Neki pretstavnici ovog roda, patuljastog rasta, živjeli su i na otocima sredozemnog mora. U ovu fosilnu skupinu patuljastih slonova ubraja se i sicilijski patuljasti slon koji je, odrastao, u ramenima bio visok jedva jedan metar.
Krajem pleistocena azijski slon živio je od Irana preko južne Azije do Jugoistočne Azije i Kine. Pronađeni su ostaci čak u Iraku i Siriji, no oni možda potiču od jedne srodne vrste.
Pripitomljavanje azijskih slonova počelo je, vjerojatno, oko 2000 godina p. n. e. u dolini Inda, odakle se raširilo u južnu i jugoistočnu Aziju. Pripitomljeni, korišteni su za vuču, jahanje i različite teške fizičke poslove. Tako ih se koristilo (ponegdje i danas) u šumskim radovima, za izvlačenje balvana. Nakon višegodišnjeg učenja, mogu razumjeti do 23 komande.
Od oko 1100. p. n. e. u Indiji se koriste i za ratovanje. Svojom snagom i otpornošću, izazivali su kod protivničke vojske strah i obeshrabljenost. Među prve Europljane koji su se sreli s ratnim slonovima ubraja se Aleksandar Veliki. Kasnije su slonovi korišteni na cijelom području Sredozemlja.
U 16. stoljeću portugalski kraljevi dopremaju indijske slonove iz svojih kolonija u Europu kako bi se pokazivali s njima, ili kako bi ih kao sredstvo diplomacije dalje poklonili. Poimence su poznati i u dokumentima potvrđeni slon "Hanno", poklon papi Lavu X., i "Soliman", prvi slon u Beču.
Zadnjih 2-3 tisuće godina, životni prostor azijskih slonova neprekidno se smanjuje. Prije 2000 godina nestao je s područja današnjih država Irana, Pakistana i Afganistana. U to vrijeme je u Kini živio još i sjeverno od Jangcea, no neprekidno je potiskivan prema jugu. Danas živi još samo uz južnu granicu s Vijetnamom i Laosom.
IUCN svrstava azijskog slona danas u skupinu "snažno ugroženih" životinja. Bio je, kao i njegov afrički srodnik, masovno ubijan zbog slonovače. Danas su najviše ugroženi uništavanjem i naseljavanjem njihovih staništa. U nekim područjima odomaćeni vodeni bivoli tako nisko popasu travu, da ju slon ne može obuhvatiti surlom da bi ju isčupao, i zbog toga gladuju.
Pretpostavlja se, da se danas broj divlje živućih slonova kreće između 35.000 i 55.000 jedinki. Od toga, oko 40% živi na indijskom potkontinentu, sljedećih oko 40% na kopnenom dijelu Jugoistočne Azije, dok je ostatak na Šri Lanki i otocima Jugoistočne Azije.
S druge strane, uz ljude danas živi oko 15.000 pripitomljenih slonova. Kako se slonovi u zatočeništvu vrlo slabo ili nikako ne razmnožavaju (to je razlog radi kojeg se slonove, usprkos prastaroj tradiciji, slonove ne može smatrati odomaćenim), zamjena je moguća jedino uvijek nanovo hvatanjem i pripitomljavanjem mladunčadi divljih slonova. No, potreba za novim radnim slonovima više gotovo i ne postoji, pa ih to više ne ugrožava. U odnosu na nekadašnji broj pripitomljenih, radnih slonova koji je samo u Tajlandu oko 1900-te bio 100.000, današnjih oko 4.000 je zanemariv. Danas je najveći broj tih slonova u nedovoljno tehnički razvijenom Mijanmaru, tamo ih je oko 5.500.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: Azijski slon
Wikivrste imaju podatke o: Azijskom slonu Azijski slon (lat. Elephas maximus), često i indijski slon je, nakon afričkog slona, druga najveća danas živuća kopnena životinja. Za razliku od afričkog rođaka, nije teško pripitomiti ga pa ga ljudi često love i koriste. Jedina je danas živuća vrsta u rodu Elephas, a uz afričkog i šumskog, jedna od tri živuće vrste porodice slonova.
Gajah asia (Elephas maximus), kadang dikenal dengan nama salah satu subspesiesnya, gajah india, adalah satu dari tiga spesies gajah yang masih hidup, dan merupakan satu-satunya spesies gajah dari genus Elephas yang masih hidup. Hewan ini adalah hewan darat terbesat di Asia.[3] Gajah Asia adalah spesies terancam karena habitat yang terus berkurang dan perburuan liar,[4] populasi gajah di alam liar tersisa antara 41,410 sampai 52,345.[2] Gajah asia cenderung berumur panjang, dengan usia tertua yang diketahui mencapai 86 tahun.
Hewan ini banyak didomestikasi. dan telah digunakan dalam kehutanan di Asia Selatan dan Tenggara selama berabad-abad dan digunakan juga untuk tujuan seremonial. Sumber-sumber sejarah mengindikasikan bahwa hewan ini kadang digunakan selama musim panen dalam kegiatan penggilingan. Gajah liar dapat dimanfaakatn untuk menarik wisatawan, namun hewan ini juga merusak panen, dan dapat memasuki perkampungan untuk merusak perkebunan.
Gajah asia menghuni kawasan padang rumput, hutan hijau tropis, hutan semi-hijau, hutan gugur lembab, hutan gugur kering dan hutan berduri kering. Selain itu mereka juga biasa hidup di hutan tanaman, hutan sekunder dan semak belukar. Beberapa dari tipe habitat gajah ini bisa mencapai ketinggian 3000 m (9800 ft) di atas permukaan laut.
Ada tiga subspesies gajah asia yang dikenal:[2][3]
Di China, gajah asia hanya terdapat di prefektur Xishuangbanna, Simao, dan Lincang di selatan Yunnan. Di Bangladesh, hanya terdapat sebagian populasi gajah yang terpencil di Bukit Chittagong.[5]
Gajah merupakan hewan krepuskular.[3] Mereka dikelompokkan sebagai megafauna dan mengkonsumsi sekitar 150 kg (330 lb) pakan tanaman per hari.[6] Mereka adalah pemakan segala tumbuhan; pemakan rumput (grazer) dan juga pemakan pohon (browser) sekaligus. Tercatat 112 spesies tanaman yang berbeda menjadi santapan hewan ini. Kebanyakan tumbuhan dari bangsa Malvales, suku polong-polongan, pinang-pinangan, teki-tekian dan padi-padian.[7] Mereka memakan pohon (browsing) lebih banyak pada musim kemarau, dengan kulit pohon menjadi porsi utama.[8] Mereka minum setidaknya sekali sehari dan tidak pernah tinggal jauh dari sumber air murni.[3] Mereka membutuhkan 80–200 liter air dalam satu hari.
Anak gajah biasanya bergabung dalam kawanan gajah betina dewasa. Namun gajah jantan akan memisahkan mereka saat sang anak mencapai masa remaja.[9]
Gajah mampu mengenal suara dengan amplitudo rendah.[10] Mereka menggunakan infrasonik unutk berkomunikasi satu sama lain; hal ini pertama kali diketahui dan dicatat oleh naturalis asal India, Madhaviah Krishnan, yang dipelajari lebih lanjut oleh Katharine Payne kemudian.[11]
Pemangsaan harimau terhadap gajah Asia jarang terjadi dan hanya terbatas pada anak gajah yang masih kecil.[12]
,_Tierpark_Hellabrunn,_M%C3%BAnich,_Alemania,_2012-06-17,_DD_08.JPG)
.jpg)
.jpg)
|pages= dan |page= yang digunakan (bantuan) Gajah asia (Elephas maximus), kadang dikenal dengan nama salah satu subspesiesnya, gajah india, adalah satu dari tiga spesies gajah yang masih hidup, dan merupakan satu-satunya spesies gajah dari genus Elephas yang masih hidup. Hewan ini adalah hewan darat terbesat di Asia. Gajah Asia adalah spesies terancam karena habitat yang terus berkurang dan perburuan liar, populasi gajah di alam liar tersisa antara 41,410 sampai 52,345. Gajah asia cenderung berumur panjang, dengan usia tertua yang diketahui mencapai 86 tahun.
Hewan ini banyak didomestikasi. dan telah digunakan dalam kehutanan di Asia Selatan dan Tenggara selama berabad-abad dan digunakan juga untuk tujuan seremonial. Sumber-sumber sejarah mengindikasikan bahwa hewan ini kadang digunakan selama musim panen dalam kegiatan penggilingan. Gajah liar dapat dimanfaakatn untuk menarik wisatawan, namun hewan ini juga merusak panen, dan dapat memasuki perkampungan untuk merusak perkebunan.
L'elefante asiatico (Elephas maximus Linnaeus, 1758) è un mammifero della famiglia degli elefantidi[2], l'unica sopravvissuta dell'ordine dei proboscidati.
E. maximus viene anche denominato comunemente elefante indiano, anche se questa denominazione è più propriamente attribuita alla sola sottospecie Elephas maximus indicus.
L'elefante asiatico ha una struttura complessiva simile a quella dell'elefante africano, ma con alcune differenze piuttosto marcate. Oltre alle minori dimensioni dei maschi (le femmine delle due specie hanno invece una taglia simile, a causa del più marcato dimorfismo nella specie africana), sono evidenti le differenze nella forma del cranio, che in questa specie ha due prominenze e un'insellatura interna.
Le orecchie inoltre sono più piccole in proporzione alla testa. Il profilo del dorso di questa specie è convesso e discendente dal garrese alla groppa, a differenza di quello dell'elefante africano, insellato e con la groppa più alta del garrese. Inoltre, ha zanne più piccole, che spesso nelle femmine sono assenti o appena accennate.
Questo animale, inoltre, presenta solitamente quattro zoccoletti nel piede posteriore, contro i tre della specie africana. L'elefante indiano ha una proboscide dalla pelle relativamente liscia e fornita all'estremità di una sola appendice digitiforme sul bordo superiore, quella dell'elefante africano termina invece con due appendici, meno sviluppate di quella unica dell'asiatico, e presenta inoltre una pelle molto più rugosa.
La mandibola dell'elefante asiatico presenta inoltre all'estremità una sorta di labbro pendulo e appuntito, che manca nelle due specie africane. È il secondo animale di terraferma più grande. I maschi sono lunghi mediamente 5,5-6,4 metri, hanno un'altezza alla spalla di 2,7-3 metri, e pesano 3900 – 4700 kg. Le femmine sono leggermente più piccole.
Le sue abitudini sono molto simili a quelle dell'elefante africano. Vive in branchi di 8-20 individui, guidati da una femmina anziana. Si nutre prevalentemente di erbe e germogli, non disdegnando comunque frutti e cortecce.
L'elefante asiatico trascorre gran parte della giornata in cerca del cibo necessario alla sopravvivenza: circa 150 kg di frutta e foglie ogni giorno. I maschi adulti in libertà sono solitari, mentre le femmine e i maschi più giovani si spostano in gruppi composti da un numero di esemplari che varia da 5 a 120. I maschi di elefante indiano pesano fino a 3500 kg.
Questo animale ha una gestazione molto lunga, di 20-22 mesi, al termine dei quali nasce un solo piccolo. Grande amante dell'acqua, l'elefante ama spruzzarsela addosso con la proboscide e fare bagni rinfrescanti. Il suo habitat naturale è vario, ma generalmente lo si trova nelle giungle e nelle praterie, ma si spinge anche fino in montagna. Vive in tutta la zona del sud-est asiatico, dall'India alla parte settentrionale dell'Indonesia.
L'elefante indiano, a parte l'uomo, non ha nemici naturali, anche se le tigri possono rappresentare un serio pericolo per i cuccioli se non sono difesi dalle madri. Anche questo elefante è molto longevo, avendo un'età media di 65-70 anni.
Rispetto al parente africano è di indole più pacifica e tranquilla. Per questo lo si è potuto addomesticare fin dai tempi antichi e in diverse zone dell'India e dell'Indocina è utilizzato come animale da lavoro, specie per il trasporto dei tronchi. È l'elefante più comune nei circhi.
Non si hanno dati precisi sulla popolazione degli elefanti indiani, che è comunque superiore alle 100.000 unità.
Elephas maximus è l'unica specie nota del genere Elephas. Altre specie estinte, in passato attribuite a questo genere, sono oggi inquadrate nel genere Palaeoloxodon[3].
Sono note quattro sottospecie viventi[2][4], mentre altre due sono estinte:
L'addestramento di questa specie è complesso ma fattibile al contrario della specie africana non domabile. Appena catturato, viene affidato a un cornak, che si incaricherà di ammansirlo, allenarlo, curarlo e seguirlo per tutta la vita. Per due giorni interi, l'elefante resta solidamente legato, senza mangiare né bere né riposare. Poi un po' alla volta si allentano le corde, gli si dà da mangiare, e si scacciano gli insetti che lo tormentano con le loro punture. Occorrono almeno due anni prima che l'elefante sia in grado di eseguire i lavori richiesti. Il cornak adempie a queste operazioni con estrema delicatezza e sempre cantando una stessa monotona melodia per tranquillizzare l'animale e abituarlo alla presenza della sua voce.
Il rapporto tra elefanti selvatici e uomini non è però sempre così pacifico: infatti ogni anno, in media, gli elefanti asiatici e quelli africani insieme uccidono circa 500 persone[5].
L'elefante asiatico (Elephas maximus Linnaeus, 1758) è un mammifero della famiglia degli elefantidi, l'unica sopravvissuta dell'ordine dei proboscidati.
E. maximus viene anche denominato comunemente elefante indiano, anche se questa denominazione è più propriamente attribuita alla sola sottospecie Elephas maximus indicus.
Elephas maximus vel Elephas asiaticus (binomen a Linnaeo anno 1758) est una ex tribus elephantium speciebus, quae adhuc exstant. Habitat in partibus Indiae, Taprobanae, paeninsulae Indosinicae, et Indonesiae. Minor est elephante Africano, a quo auribus minoribus discernitur. Elephantes adulti sunt inter 2-4 m statura ac inter 3000-5000 kg pondere.
Vide "Elephas maximus" apud Vicispecies. 
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Elephas maximus vel Elephas asiaticus (binomen a Linnaeo anno 1758) est una ex tribus elephantium speciebus, quae adhuc exstant. Habitat in partibus Indiae, Taprobanae, paeninsulae Indosinicae, et Indonesiae. Minor est elephante Africano, a quo auribus minoribus discernitur. Elephantes adulti sunt inter 2-4 m statura ac inter 3000-5000 kg pondere.
Azijinis dramblys (lot. Elephas maximus, angl. Asian Elephant, vok. Asiatischer Elefant) – stambus straublinis žinduolis, paplitęs pietų ir pietryčių Azijoje.
Nuo afrikinio dramblio skiriasi mažesnėmis ausimis ir straublio galas turi vieną į pirštą panašią išaugą. Turi nedidelius durklus (nespecialistų vadinamus iltimis), o patelės iš viso jų gali neturėti. Kūno ilgis iki 3,5 m, masė iki 5 tonų. Yra žinomi keturi porūšiai, kurie nuo seno prijaukinti ir tarnauja žmonėms. Laukinis išliko Indijoje, Sumatroje, Kalimantane, Indokinijoje.
Šis straipsnis apie gyvūną yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį.
Azijinis dramblys (lot. Elephas maximus, angl. Asian Elephant, vok. Asiatischer Elefant) – stambus straublinis žinduolis, paplitęs pietų ir pietryčių Azijoje.
Nuo afrikinio dramblio skiriasi mažesnėmis ausimis ir straublio galas turi vieną į pirštą panašią išaugą. Turi nedidelius durklus (nespecialistų vadinamus iltimis), o patelės iš viso jų gali neturėti. Kūno ilgis iki 3,5 m, masė iki 5 tonų. Yra žinomi keturi porūšiai, kurie nuo seno prijaukinti ir tarnauja žmonėms. Laukinis išliko Indijoje, Sumatroje, Kalimantane, Indokinijoje.
Porūšiai †Elephas maximus asurus Elephas maximus borneensis Elephas maximus indicus Elephas maximus maximus Elephas maximus sumatranusĀzijas zilonis (Elephas maximus) ir vienīgā mūsdienās dzīvojošā ziloņu suga, kas pieder Āzijas ziloņu ģintij (Elephas).[1] Kopš 1986. gada Starptautiskā dabas un dabas resursu aizsardzības savienība (angļu: IUCN) Āzijas ziloni klasificē kā apdraudētu sugu (angļu: endangered), jo to populācija kopš 1960. gadiem, izplešoties lauksaimnieciskajai darbībai un izzūdot piemērotiem savvaļas dzīves apstākļiem, samazinājusies par 50%.[2] Mūsdienās Āzijas ziloņu populācijas ir fragmentētas un viena no otras izolētas.[2] Pēc 2003. gada datiem savvaļas Āzijas ziloņu kopējais skaits bija starp 41 410 un 52 345 ziloņiem.[2]
Āzijas zilonis ir lielākais Āzijā dzīvojošais sauszemes zīdītājs[3] un savvaļā tas mājo Dienvidāzijā un Dienvidaustrumāzijā, sākot ar Indiju rietumos līdz Borneo austrumos. Tam ir 3 mūsdienās dzīvojošas[4] un 2 izmirušas pasugas, daži sistemātiķi izdala vēl ceturto pasugu — Borneo ziloni (E. m. borneensis), kas nav oficiāli atzīta pasuga. Indijas zilonis ir Indijas nacionālā mantojuma dzīvnieks.
Pēdējo gadu DNS pētījumos atklājies, ka Āzijas zilonim ir divas galvenās ģenētiskās līnijas. Lai arī abas grupas bija plaši izplatītas un to izplatības areāli pārsedzās, tomēr tās attīstījās no divām atšķirīgām populācijām: Indonēzijas un kontinentālās Āzijas. Ģenētiskie pētījumi liecina, ka abas populācijas bija šķirtas pirms apmēram miljons gadiem.[5] Āzijas zilonim oficiāli tiek atzītas 3 mūsdienās dzīvojošas pasugas — Šrilankas zilonis (Elephas maximus maximus), Sumatras zilonis (Elephas maximus sumatranus) un Indijas zilonis (Elephas maximus indicus). Daži sistemātiķi uzskata, ka arī Borneo zilonis (Elephas maximus borneensis) būtu jāizdala kā atsevišķa pasuga. Ģenētiski tas bijis izolēts no pārējiem ziļoņiem vairākus tūkstošus gadu. Pastāv viedoklis, ka tie Borneo salā tikuši ievesti no kontinentālās Āzijas.[5] 2003. gada ģenētiskajos pētījumos tomēr atklāts, ka Borneo ziloņi ir Zunda salu populācijas pēcteči, un to ģenētiskā atšķirība ir pietiekama, lai tie tiktu izdalīti kā atsevišķa pasuga.[6]
Salīdzinot ar Āfrikas ziloņiem, Āzijas zilonis ir mazāks par Āfrikas savannas ziloni, bet lielāks par Āfrikas meža ziloni.[7] Uz pieres ir divi lieli puni, kādu nav Āfrikas zilonim, kuram piere ir gluda. Pieres puni ir Āzijas ziloņa augstākais punkts ķermenī. Tēviņi ir nedaudz lielāki nekā mātītes. Mugura ir arkveidīga vai samērā taisna. Ausis ir daudz mazākas nekā Āfrikas ziloņiem un ausu aizmugurējā plakne parasti ir pagriezta uz iekšpusi (piespiesta pie kakla).[3]
Salīdzinot pasugas, lielākais no visiem Āzijas ziloņiem ir Šrilankas zilonis, tam ir arī tumšākā ādas krāsa, lielākās ausis un tam vismazāk ir novērojama depigmentācija — uz sejas, snuķa un ausīm var redzēt gaišu, rozā ādu. Vismazākais toties ir Sumatras zilonis, tas ir arī visgaišākais un visvairāk pakļauts depigmentācijas īpašībai. Indijas zilonis, salīdzinot pieminētās īpašības, ir pa vidu abām pirmajām pasugām, tomēr ir arī izņēmumi - Nepālas rietumos dzīvojošie Indijas ziloņi ir no visiem Āzijas ziloņiem vislielākie.[5] Ir vēl viena īpatnība, kas atšķir Šrilankas ziloņus no pārējiem — lielākajai daļai Šrilankas ziloņu tēviņiem nav ilkņu. Toties Sumatras zilonim vienīgajam ir 20 pāri ribu (pārējām pasugām ir 19 pāri).[5]
Āzijas ziloņa tēviņa vidējais augstums skaustā ir 2,7 m, mātītei 2,4 m.[8] Mātītes vidējais svars ir 2,72 tonnas, retu reizi sasniedzot 4,16 t. Liels tēviņš var svērt 5,4 t un tā augstums skaustā var sasniegt 3,2 m. Vislielākais datētais Āzijas zilonis tika nošauts 1924. gadā Indijā, tas svēra 8 tonnas un tā augstums skaustā bija 3,35 m.[9] Āzijas ziloņa ķermeņa garums, ieskaitot galvu un snuķi ir 5,5—6,5 m, astes garums 1,2—1,5 m. Ik pa laikam presē parādās ziņas arī par lielākiem ziloņiem, bet tie nav oficiāli mērīti un par tiem trūkst zinātniski fiksētu datu.
Ziloņiem ir gari snuķi, ko veido pagarināts deguns un virslūpa. Nāsis atrodas snuķa galā, kurš veidots kā viena pirksta tvērējorgāns. Snuķis sastāv no ļoti daudziem muskuļiem, apmēram 60 000. Tie ir gan garenvirziena, gan šķērsvirziena muskuļi. Zilonis snuķi, pateicoties dažādajiem muskuļiem, spēj saīsināt, izstiept, saliekt, sagriezt ap asi, satvert priekšmetus un tos noturēt, vienlaicīgi snuķi kustinot jebkurā virzienā. Šādi tas spēj manipulēt ar priekšmetiem, kas ir līdz 300 kg smagi. Muskuļu un to nervu darbība ir tik komplicēta, ka, piemēram, snuķī ūdeni var gan iesūkt un noturēt, gan ar milzu spēku izpūst gaisā.[10] Zilonis snuķi izmanto daudziem, dažādiem mērķiem, turklāt tas ir ļoti jutīgs. Smaržu noteikšanai zilonis izmanto gan snuķi, gan Jakabsona orgānu. Zilonis caur snuķi elpo, ar to padzeras ūdeni, ēd, aptausta priekšmetus, izmanto dažādu priekšmetu pacelšanai, aplej sevi ar ūdeni, apber ar smiltīm, izdod skaņas, rotaļājas un cīkstas ar citiem ziloņiem, kā arī sevi aizstāv.[3]
Snuķa garums atkarībā no ziloņa lieluma un vecuma var būt dažāds (vidēji 1,5—2 m, bet lieliem indivīdiem tas ir garāks). Snuķī var iesūkt un noturēt līdz 4 litriem ūdens.[11] Āzijas zilonis ir veiklāks kā Āfrikas zilonis un papildus snuķa darbībām izmanto priekškājas, kuras piepalīdz manevrēt ar smagiem priekšmetiem. Tā Āfrikas radinieks priekškājas izmanto ļoti ierobežoti, tikai, lai raktu zemi.[12]
Arī ilkņiem ir plašs pielietojums. Ar tiem zilonis izrok zemi, lai iegūtu ūdeni, sāli un citas minerālvielas. Ar ilkņiem tiek iezīmēti koki, tiem veicot skrāpējumus mizā, pacelti koku stumbri un zari. Ilkņi kalpo arī kā ieroči, lai cīnītos un aizstāvētos. Uz ilkņiem zilonis mēdz atpūtināt savu snuķi. Turklāt ziloņi mēdz būt labās puses ilkņa lietotāji vai kreisās puses ilkņa lietotāji līdzīgi kā cilvēkiem ar rokām.[3]
Āzijas ziloņu mātītēm parasti nav ilkņu. Ja tie vispār ir attīstījušies, tad tie parasti ir ļoti mazi un vāji attīstīti, un tos var redzēt tikai tad, kad mute ir atvērta. Arī tēviņiem reizēm trūkst ilkņi, bet Šrilankas ziloņu tēviņiem lielākajai daļai nav ilkņu. Lielākie Āzijas ziloņu ilkņi ir bijuši 1,5 m gari un to apkārtmērs 41 cm resnākajā galā, bet svars 47 kg.[8]
Āzijas ziloņa ādas krāsa parasti ir pelēka, lai gan āda bieži paslēpta zem zemes un smilšu putekļiem un tās krāsu grūti ieraudzīt. Āda ir krokota un kustīga, tā satur daudzus nervus un nervu centrus. Āzijas ziloņa āda ir gludāka nekā Āfrikas zilonim. Reizēm āda uz snuķa, ausīm un kakla ir depigmentēta — redzama rozā āda. Āzijas ziloņa ādas epiderma (virsējais ādas slānis) un derma (ādas slānis, kas atrodas zem epidermas un kuru veido tikai dzīvās šūnas) vidēji ir apmēram 18 mm bieza. Uz muguras tā ir 30 mm bieza, lai aizsargātu ķermeni pret kukaiņu kodumiem, sasitumiem un skarbiem laika apstākļiem. Āzijas zilonis labāk panes aukstumu nekā pārmērīgu karstumu. Ādas temperatūra var būt dažāda (24—32,9° C), bet ķermeņa temperatūra ir 35,9° C.[3]
Āzijas ziloņiem ir ļoti augsta inteliģences pakāpe, tie apzinās sevi un spēj atpazīt spogulī.[13] Tiem ir ļoti liels un labi attīstīts neokortekss (smadzeņu daļa, kas atbild par domāšanu), līdzīgi kā cilvēkiem, cilvēkpērtiķiem un vairākām delfīnu sugām. No visiem sauszemes dzīvniekiem Āzijas zilonim ir vislielākais smadzeņu cerebrālais kortekss, kas saistīts ar uzmanības un emociju integrāciju. Tas ir lielāks arī kā ikvienai cilvēkpērtiķu sugai. Ziloņi atrodas uz vienas pakāpes ar cilvēkpērtiķiem spējā izmantot un izgatavot darba rīkus.[14] Ir novērots, ka Āzijas ziloņi spēj noteikt un izvēlēties drošu vietu zemestrīces vai cunami gadījumos.
Pieaugušas mātītes un to mazuļi veido barus, kuros visbiežāk ir 3 pieaugušas, savstarpēji radniecīgas mātītes.[15] Lielākos baros var būt pat 15 pieaugušas mātītes un to mazuļi.[16] Agrāk valdīja uzskats, ka vadošā mātīte ir vecākā mātīte līdzīgi kā Āfrikas ziloņiem. Tomēr Āzijas ziloņiem par bara vadoni var būt arī jaunāka mātīte, visu izšķir spēja ieņemt augstāku vietu hierarhijā, turklāt bara līderis var mainīties.[17] Pieauguši tēviņi atdalās no savām mātēm, sasniedzot dzimumbriedumu, un vai nu ir vientuļnieki vai veido vecpuišu barus.[18] Savstarpējās attiecības Āzijas ziloņiem baros ir vājākas nekā Āfrikas ziloņiem.[16] Ziloņi savstarpēji komunicē ar zemas amplitūdas skaņām, izmantojot infraskaņu.[19] Reizēm Āzijas ziloņi kļūst agresīvi un bīstami apkārtējiem, cilvēkus ieskaitot.
Pieaugušam Āzijas zilonim nav dabīgo ienaidnieku, bet mazuļiem bīstami ir tīģeri.[20] Toties ziloņu savvaļas populācijas apdraud mežu izciršana, lauksaimniecības zemju ierīkošāna, kas noved pie konfliktiem ar cilvēkiem. Ziloņus medī arī malu mednieki, kas cenšās iegūt ziloņkaulu, gaļu un ādu.[2]
Ziloņi visaktīvākie ir krēslas stundās agri no rīta un vakaros. Tie barojas ar augu izcelsmes barību un vienā dienā pieaudzis Āzijas zilonis apēd 150 kg dažādus augus.[21] Tie barojas gan ar zāli, gan koku zariem ar lapām, gan koku mizu. Kopumā barībai tie izmanto apmēram 112 dažādu sugu augus. Koku zarus un mizas tie biežāk patērē sausajā sezonā.[22]
Padzerties zilonim ir nepieciešams vismaz vienu reizi dienā, tādēļ tie nekad nedodas pārāk tālu no ūdenstilpnes.[3] Dienā pieaudzis zilonis izdzer 80—200 litrus ūdens, bet ūdeni tas patērē daudz vairāk, jo vienmēr mazgājas. Laiku pa laikam ziloņi rok zemi, lai sameklētu nepieciešamās minerālvielas.
Kad kāda mātīte meklējas, tēviņi savstarpēji cīnās par tās uzmanību. Agresīvas cīņas izceļas ļoti reti. Tēviņi dzimumbriedumu sasniedz 12—15 gadu vecumā. Vecumā no 10 līdz 20 gadiem tēviņiem katru gadu iestājas periods (daudzās valodās perioda apzīmēšanai lieto persiešu vārdu mests), kad tā testosterona līmenis sasniedz 100 reizes augstāku līmeni nekā parasti un tie kļūst ļoti agresīvi. Zilonis burtiski saindējas ar testosteronu un kļūst traks un nevaldāms.[23] Šajā laikā no dziedzeriem, kas atrodas deniņos, izdalās feromonus saturošs sekrēts.
Grūsnības periods ilgst 18—22 mēnešus. Parasti piedzimst viens mazulis, bet ļoti retos gadījumos dvīņi. Sasniedzot 19 mēnešu vecumu, embriji ir pilnībā attīstīti, bet tie joprojām nedzimst, jo paaugas lielumā, lai piedzimstot spētu aizsniegt mātes piena dziedzerus. Dzimšanas brīdi mazulis sver apmēram 100 kg. Tas zīž pienu pirmos 3 gadus. Nākamais mazulis nedzimst ātrāk, pirms iepriekšējais nav beidzis zīst. Tādējādi starp mazuļiem ir apmēram 4 - 5 gadu intervāls. Āzijas zilonis dzīvo apmēram 60 gadus savvaļā un 80 gadus nebrīvē.[3]
Kopumā savvaļas ziloņi izvairās no satikšanās ar cilvēkiem, tomēr reizēm vientuļie tēviņi var uzbrukt bez īpaša iemesla, pat situācijās, kad cilvēki vienkārši dodas tam garām. Šādi agresīvi ziloņu tēviņi reizēm ieņem vietu ceļa tuvumā, padarot ceļu neiespējamu ceļošanai. Otra bīstama ziloņu grupa ir mātītes ar maziem zilonēniem. Šajā laikā mātīšu baram ir ļoti bīstami tuvoties. Kad Āzijas zilonis gatavojas uzbrukt, tas cieši satin snuķi uz iekšu un uzbrūk noskatītajam upurim ar pēdām un ceļgaliem vai, ja uzbrucējs ir tēviņš, ar ilkņiem. Mesta perioda laikā tēviņi ir ļoti bīstami ne tikai cilvēkiem, bet visiem dzīvniekiem, kas atrodas tā tuvumā. Mājas ziloņi, parādoties pirmajām mesta pazīmēm, tiek cieši piesieti, lai nevarētu nevienam uzbrukt. Uzbrūkot tas cieši pieglauž ausis pie kakla un atsedzas platā piere, galvu zilonis tur augstu un tā snuķis ir satīts starp ilkņiem. Uzbrukums ir straujš un enerģisks. Zilonis galvenokārt uzbrūk ar savām spēcīgajām un masīvajām priekškājām. Lēcieni seko viens otram tik ātri kā mašīnai un sajūta, ka katrs nākamais lēciens ir dubultā spēcīgs. Tā kā snuķis ir satīts, tad zilonis nespēj izdod nevienu skaņu un uzbrukums notiek klusumā. Reizēm attēlos zīmē agresīvu ziloni ar augstu atliektu snuķi. Šāds attēlojums nav atbilstošs realitātei dabā.[8]
Pirmās liecības par domesticētiem Āzijas ziloņiem saglabājušās no Indas ielejas civilizācijas (3300—1300 p.m.ē.).[24] Ziloņi vēsturiski tika izmantoti kā pārvietošanās dzīvnieks aristokrātiem, karošanai un medībām. Cilvēks uz ziloņa atradās kā uz paaugstinātas platformas.[25] Senajos laikos ziloņi tika noķerti savvaļā un pēc tam pieradināti. Ar laiku cilvēki iemācījās tos izmantot arī dažādu smagu darbu veikšanai, ziloņus īpaši apmācot celt dažādus smagus priekšmetus. Visbiežāk tos izmantoja un joprojām izmanto meža darbos.
Zilonim kā tēlam un simbolam ir liela nozīme Indijas un Dienvidaustrumāzijas kultūrā. Tas ir svarīgs tēls Jatakas stāstos un Pančatantras fabulās un pasakās. Zilonis ir viens no galvenajiem simboliem Hinduismā. Dievības Ganēšas galva tiek attēlota kā ziloņa galva un ziloņu tempļu svētība tiek vērtēta ļoti augstu. Zilonis tiek bieži pieminēts un izmantots dažādos indiešu stāstos, romānos un dzejā.
Āzijas zilonim ir 3 oficiāli atzītas mūsdienās dzīvojošas pasugas un 1 ierosināta pasuga:
Āzijas zilonis (Elephas maximus) ir vienīgā mūsdienās dzīvojošā ziloņu suga, kas pieder Āzijas ziloņu ģintij (Elephas). Kopš 1986. gada Starptautiskā dabas un dabas resursu aizsardzības savienība (angļu: IUCN) Āzijas ziloni klasificē kā apdraudētu sugu (angļu: endangered), jo to populācija kopš 1960. gadiem, izplešoties lauksaimnieciskajai darbībai un izzūdot piemērotiem savvaļas dzīves apstākļiem, samazinājusies par 50%. Mūsdienās Āzijas ziloņu populācijas ir fragmentētas un viena no otras izolētas. Pēc 2003. gada datiem savvaļas Āzijas ziloņu kopējais skaits bija starp 41 410 un 52 345 ziloņiem.
Āzijas zilonis ir lielākais Āzijā dzīvojošais sauszemes zīdītājs un savvaļā tas mājo Dienvidāzijā un Dienvidaustrumāzijā, sākot ar Indiju rietumos līdz Borneo austrumos. Tam ir 3 mūsdienās dzīvojošas un 2 izmirušas pasugas, daži sistemātiķi izdala vēl ceturto pasugu — Borneo ziloni (E. m. borneensis), kas nav oficiāli atzīta pasuga. Indijas zilonis ir Indijas nacionālā mantojuma dzīvnieks.
Gajah Asia (Elephas maximus) merupakan salah satu daripada tiga spesies gajah yang masih tinggal. Spesies ini dianggap terancam, dengan antara 25,600 dan 32,750 ekor yang masih hidup liar [2].
Subspesies gajah Asia adalah seperti berikut :-
Jangka masa mengandung adalah di antara 20-22 bulan dan jangka hayat hidupnya adalah dari 60 hingga 80 tahun.
Gajah betina dan anaknya hidup dalam kumpulan kecil manakala gajah jantan lebih suka hidup bersendirian. Gajah biasanya berehat ketika cuaca panas. Setiap kumpulan mempunyai kawasan mereka tersendiri untuk mencari makanan. Mereka suka berenang dan mandi di sungai.
Gajah Asia (Elephas maximus) merupakan salah satu daripada tiga spesies gajah yang masih tinggal. Spesies ini dianggap terancam, dengan antara 25,600 dan 32,750 ekor yang masih hidup liar .
Subspesies gajah Asia adalah seperti berikut :-
Gajah India - Elephas maximus indicus - Gajah Asia terbanyak Gajah Sri Lanka - Elephas maximus maximus - Gajah Asia terbesar Gajah Sumatera - Elephas maximus sumantrensis - Gajah di Pulau Sumatera Gajah Borneo - Elephas maximus borneensis - Gajah Kerdil di Borneo Gajah Malaysia - Elephas maximus hirsutus - Gajah di MalaysiaJangka masa mengandung adalah di antara 20-22 bulan dan jangka hayat hidupnya adalah dari 60 hingga 80 tahun.
Gajah betina dan anaknya hidup dalam kumpulan kecil manakala gajah jantan lebih suka hidup bersendirian. Gajah biasanya berehat ketika cuaca panas. Setiap kumpulan mempunyai kawasan mereka tersendiri untuk mencari makanan. Mereka suka berenang dan mandi di sungai.
De Aziatische olifant (Elephas maximus) is een olifant die in Azië voorkomt. De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2]
De Aziatische olifant is kleiner dan de Afrikaanse olifanten. Zijn schouderhoogte is ongeveer tussen 2 en 3,5 meter en zijn gewicht tussen de 3000 en 5000 kg. Hij heeft kleine naar beneden wijzende oren en een bolle rug (in het Latijn: elephas). De slurf van de Aziatische olifant heeft aan het einde een vinger aan de bovenkant, de Afrikaanse soort heeft er een aan de onder- en een aan de bovenkant. Verder verschillen het aantal nagels en de vorm van de kiezen (de Afrikaanse olifant heeft ruitvormige (vanuit het Latijn: loxodonta) lamellen, de Aziatische heeft rechte lamellen). Bij de Aziatische olifanten hebben enkel de mannetjes slagtanden. Ook zijn de oren van de Afrikaanse olifant groter. De Aziatische olifant verliest zijn warmte niet langs de oren, in tegenstelling tot de Afrikaanse olifant; andersom gebruikt de Aziatische olifant hier wel zijn slurf voor, wat de Afrikaanse verwant niet doet.[3]
Een mannetje wordt stier of bul genoemd, het vrouwtje een koe of vaars en het jong een kalf.
Aziatische olifanten worden in het wild gemiddeld 60 jaar oud, hetgeen onder gunstige omstandigheden in dierentuinen kan oplopen tot 80 jaar. Het voor zover bekend oudste exemplaar overleed in 2003 op 86-jarige leeftijd in de dierentuin van Taipei.[4]
Er worden van deze soort 5 ondersoorten onderscheiden:
De verschillen tussen de ondersoorten zijn erg klein. De grootste verschillen zitten tussen de ondersoorten Ceylon-olifant en Sumatraanse olifant. De Ceylon-olifant is het zwaarst (tot 5500 kilogram) en de Sumatraanse olifant het lichtst (tot 4000 kilogram) van alle ondersoorten. Ook het verschil in pigment is het grootst tussen deze twee ondersoorten. De Ceylon-olifant is het donkerst, de Sumatraanse olifant het lichtst, met de minste pigmentvlekken. Wat ook opvallend is, is dat de Sumatraanse olifant 20 paar ribben heeft terwijl alle andere Aziatische olifanten 19 paar hebben. De Borneodwergolifant is kleiner dan de andere Aziatische olifanten, maar ook heeft hij grotere oren, een langere staart en rechtere slagtanden. In de Maleisische deelstaat Sabah leven 100 tot 200 dwergolifanten.
De ondersoorten Borneo-olifant en Sumatraanse olifant beperken zich tot de eilanden waarnaar ze vernoemd zijn. Maar het zijn niet de minst voorkomende ondersoorten. Dat is de Ceylon-olifant. Met een populatie van 2500 tot 3000 wilde dieren leeft deze in Sri Lanka. De meest voorkomende is de Indische olifant. Hij leeft in Cambodja, Zuid-China, India, Laos, Maleisië, Myanmar, Nepal, Thailand en Vietnam. Hoewel in Zuid-China een kleine populatie van 200 dieren leeft, was dat vroeger anders. In de 19e eeuw leefde in grote delen van China de Indische olifant in grote populaties.
De Aziatische olifant eet per dag wel tot 150 kg plantaardig voedsel. Ook drinkt hij 80-160 liter water. Het grootste gedeelte van de dag is hij dan ook (zoals vele planteneters) met eten bezig, gemiddeld wel 18 uur. Daarbij produceert de olifant zo'n 100 kilogram mest.
Een vrouwtjesolifant is vruchtbaar met een jaar of 8 in het wild en een jaar of 6 in een dierentuin, een mannetjesolifant pas later. Bovendien zorgt de rangorde ervoor dat een jonge stier nog niet in staat is om te paren. Pas na het veroveren van een hoge rang mag hij paren. Dat is ongeveer met de leeftijd van 25 jaar, in een dierentuin hoeft een mannetje dit niet te doen en kan daardoor al dekken op een leeftijd van 15 jaar. De draagtijd bedraagt 22 à 23 maanden. Meestal wordt er één jong geboren, met een gewicht van 80 tot 115 kg.
Bij olifanten bevinden de tepels zich tussen de voorpoten. Het jong zwaait de slurf opzij en zet zijn mond om de tepel van de moeder, net zoals alle andere zoogdieren melk drinken. Jonge olifanten kunnen ook bij andere vrouwtjes drinken die melk geven. Na de geboorte kan het jong al meteen lopen. Na twee dagen gaat hij mee met de groep. Hij blijft altijd dicht bij de moeder. Binnen een groep olifanten lopen de vrouwtjes aan de buitenkant om de kleintjes in het midden te beschermen tegen vijanden (bijvoorbeeld de tijger) en tegen de hitte van de felle zon. Soms verlaten de volwassen vrouwtjes de groep om voedsel te zoeken. Dan blijven de jongen achter bij een "oppasolifant".
De Aziatische olifant kan tam worden gemaakt en gebruikt worden als lastdier. Er leven 16.500 olifanten als lastdier. Dat is ongeveer een kwart van de totale populatie wilde olifanten. Hun baanfunctie kan inhouden: boomstammen uit het bos te slepen, toeristen rond te dragen in nationale parken, karren te trekken, vrachten te vervoeren in afgelegen gebieden en wilde olifanten te vangen.
Ieder jaar wordt in Sri Lanka de Esala Perahera-processie gevierd. Er worden dan 100 olifanten uitbundig versierd. De Raja, de belangrijkste olifant, draagt op zijn rug een gouden kist met een tand van Boeddha.
In het hindoeïsme is Ganesha een wijze god en wordt gezien als beschermer van wetenschappen, geschriften en scholing. Ook is Ganesha de beschermheilige van reizigers. Hij heeft een fors menselijk lichaam en een olifantenhoofd met één tand.
De grootste bedreiging komt (zoals vaak) van de mens. Olifanten hebben veel ruimte nodig, voornamelijk bossen voor hun voedsel. Deze bossen worden massaal gekapt. Ook wordt op deze soort gejaagd. Vroeger werd de olifant wel beschermd omdat ze gebruikt werden voor zwaar werk, maar voor veel werk worden nu machines gebruikt.
De Aziatische olifant (Elephas maximus) is een olifant die in Azië voorkomt. De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.
Asiatisk elefant (Elephas maximus) er et av verdens største landlevende pattedyr og inngår som eneste nålevende art i slekten Elephas, i elefantfamilien (Elephantidae). Arten tilhører Jordens eksisterende megafauna. Bare hannene har støttenner.
Begrepene asiatisk elefant og indisk elefant blir ofte forvekslet. Indisk elefant er imidlertid definert som en av flere underarter av asiatisk elefant, og har begrenset spredning i det totale utbredelsesområdet.
Sammenlignet med afrikansk savanneelefant er den asiatiske fysisk mindre. Den er karprygget (i motsetning til de afrikanske, som er salrygget) og har betydelig mindre ører og støttenner. Snabelen er dessuten utstyrt med kun en såkalt «finger», mens de to afrikanske artene har to.
Asiatisk elefant eksisterer som ulike (noen hevder tre, andre fire og fem) underarter; borneisk elefant (E. m. borneensis), indisk elefant (E. m. indicus), malayisk elefant (E. m. hirsutus), sri lankisk elefant (E. m. maximus), og sumatrisk elefant (E. m. sumatrensis). Den fysisk største av disse er er underarten som lever på Sri Lanka. Den minste er underarten som lever på Borneo.
Malayisk elefant blir av noen hevdet kun å være en variant av indisk elefant, mens andre hevder den er en egen underart.
Det hersker også usikkerhet med hensyn til om borneisk elefant er en egen underart eller ikke. Lenge trodde man at dette var en etterkommer av elefanter som ble introdusert på øya under det 14.-19. århundre, men nyere (2003) forskning med mtDNA har antydet at så kanskje ikke er tilfellet allikevel. Det antydes også at den kan være en egen art. Borneisk elefant er den fysisk minste av underartene, og den har lengre hale enn de andre. Den blir av og til også kalt asiatisk dvergelefant og borneisk pygméelefant.
Det knytter seg også usikkerhet til om sumatrisk elefant er en underart eller om også den kan regnes som en egen art.
E. m. asurus (syrisk elefant, utdødd omkring år 100 f.Kr.) og E. m. rubridens (kinesisk elefant, utdødd i tiden etter det 14. århundre f.Kr.) er to utdødde underarter.
Asiatisk elefant var opprinnelig utbredt fra kysten av Iran til Chang Jiang i Kina, inkludert øyene Borneo, Java og Sumatra i Sørøst-Asia. Dette omhandlet et areal på cirka 9 millioner km². I dag er utbredelsesområdet langt mer bregrenset og svært fragmentert. Asiatisk elefant trives i høyder på opp mot 3 000 moh.
I 2003 ble det estimert at totalbestanden av asiatiske elefanter var på omkring 41 410-52 345 dyr, fordelt i fragmenterte grupper i tretten land. Trenden er at bestanden minker som følge av tap av habitat og jakt. Det hevdes dessuten at anslaget er svært usikkert og savner vitenskapelig forankring. Storparten av bestanden har tilhold i India (26 390–30 770 dyr).
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Asiatisk elefant (Elephas maximus) er et av verdens største landlevende pattedyr og inngår som eneste nålevende art i slekten Elephas, i elefantfamilien (Elephantidae). Arten tilhører Jordens eksisterende megafauna. Bare hannene har støttenner.
Begrepene asiatisk elefant og indisk elefant blir ofte forvekslet. Indisk elefant er imidlertid definert som en av flere underarter av asiatisk elefant, og har begrenset spredning i det totale utbredelsesområdet.
Multimedia w Wikimedia Commons Słoń indyjski (Elephas maximus) – ssak z rzędu trąbowców, jeden z trzech żyjących gatunków rodziny słoniowatych, zamieszkujący lasy i zarośla Azji Południowej i Południowo-Wschodniej.
Głowa duża, czoło płaskie, nad oczami po obydwu stronach dwa półokrągłe guzy kostne, uszy znacznie mniejsze niż u słonia afrykańskiego, ciosy niewielkich stosunkowo rozmiarów występują u większości samców, u samic rzadko spotykane (największe ciosy słoni indyjskich miały długość 3,02 m i masę 39 kg). Trąba zakończona jest jednym wyrostkiem chwytnym. Szyja krótka, tułów krępy, masywny, kończyny słupowate, zakończone szeroką, okrągłą stopą, zawierającą warstwę amortyzacyjną zbudowaną z tkanki chrzęstnej i tłuszczowej. Słonie chodzą na czubkach palców zakończonych pięcioma paznokciami w kończynach przednich, trzema lub czterema w tylnych. Ciało pokrywa gruba, marszczona skóra o grubości 2-4 cm, prawie bezwłosa, rzadkie włosy występują na grzbiecie i karku, dłuższe stanowią zakończenie ogona. Słonie porozumiewają się ze sobą dźwiękami o bardzo niskiej częstotliwości, niesłyszalnymi dla ucha ludzkiego, które są odbierane przez te zwierzęta na duże odległości (ponad 2 km). Słoń indyjski żyje w stadach złożonych przeważnie z 8-10 samic z młodymi, w obrębie stada panuje ścisła hierarchia. W terenie górzystym porusza się nadzwyczaj sprawnie (w marszu osiąga 7-15 km/h), niemal bezgłośnie i prawie nie pozostawiając śladów (nacisk na 1 cm² powierzchni stopy wynosi tylko 400-600 g). Doskonale pływa i chętnie kąpie się w błotnistych sadzawkach. Pożywienie słoni indyjskich stanowią trawy, liście, kora, miękkie drewno, pędy bambusa i owoce, szczególnie dzikie figi. Ciąża trwa 614-688 dni (ok. 21 m-cy), samica rodzi jedno młode o masie ok. 100 kg, które karmi przez 8-10 miesięcy, czasem nawet ponad rok. Słoń indyjski osiąga dojrzałość płciową w wieku ok. 12 lat. W warunkach hodowlanych żyje przeciętnie 40-60 lat.
Znane są cztery podgatunki:
Podgatunki te, szczególnie słoń malajski, zagrożone są wyginięciem. Liczebność gatunku (pomijając hodowle) szacuje się na 30 000 osobników. W Indiach kurczenie się biotopu tych zwierząt prowadzi do licznych konfliktów między ludźmi a słoniami, w skali roku zabija się około 150 słoni dzikich, a ich ofiarą pada około 200 ludzi. Słoń indyjski jest zwierzęciem o łagodnym usposobieniu, daje się łatwo oswajać i tresować, używany jest jako zwierzę robocze, istnieją nawet fermy hodowlane, prowadzone w celu oswajania słoni indyjskich, jak i sztucznego ich rozrodu. W ogrodach zoologicznych hodowany od XIX w., pierwszy udany poród w takich warunkach odbył się w 1905 roku.
Gatunek ten jest chroniony przepisami konwencji waszyngtońskiej (CITES).
Słoń indyjski (Elephas maximus) – ssak z rzędu trąbowców, jeden z trzech żyjących gatunków rodziny słoniowatych, zamieszkujący lasy i zarośla Azji Południowej i Południowo-Wschodniej.
długość ciała: 5,5-6,4 m długość ogona: do 1,5 m wysokość w kłębie: do 3,1 m masa ciała: do 5 tonGłowa duża, czoło płaskie, nad oczami po obydwu stronach dwa półokrągłe guzy kostne, uszy znacznie mniejsze niż u słonia afrykańskiego, ciosy niewielkich stosunkowo rozmiarów występują u większości samców, u samic rzadko spotykane (największe ciosy słoni indyjskich miały długość 3,02 m i masę 39 kg). Trąba zakończona jest jednym wyrostkiem chwytnym. Szyja krótka, tułów krępy, masywny, kończyny słupowate, zakończone szeroką, okrągłą stopą, zawierającą warstwę amortyzacyjną zbudowaną z tkanki chrzęstnej i tłuszczowej. Słonie chodzą na czubkach palców zakończonych pięcioma paznokciami w kończynach przednich, trzema lub czterema w tylnych. Ciało pokrywa gruba, marszczona skóra o grubości 2-4 cm, prawie bezwłosa, rzadkie włosy występują na grzbiecie i karku, dłuższe stanowią zakończenie ogona. Słonie porozumiewają się ze sobą dźwiękami o bardzo niskiej częstotliwości, niesłyszalnymi dla ucha ludzkiego, które są odbierane przez te zwierzęta na duże odległości (ponad 2 km). Słoń indyjski żyje w stadach złożonych przeważnie z 8-10 samic z młodymi, w obrębie stada panuje ścisła hierarchia. W terenie górzystym porusza się nadzwyczaj sprawnie (w marszu osiąga 7-15 km/h), niemal bezgłośnie i prawie nie pozostawiając śladów (nacisk na 1 cm² powierzchni stopy wynosi tylko 400-600 g). Doskonale pływa i chętnie kąpie się w błotnistych sadzawkach. Pożywienie słoni indyjskich stanowią trawy, liście, kora, miękkie drewno, pędy bambusa i owoce, szczególnie dzikie figi. Ciąża trwa 614-688 dni (ok. 21 m-cy), samica rodzi jedno młode o masie ok. 100 kg, które karmi przez 8-10 miesięcy, czasem nawet ponad rok. Słoń indyjski osiąga dojrzałość płciową w wieku ok. 12 lat. W warunkach hodowlanych żyje przeciętnie 40-60 lat.
Znane są cztery podgatunki:
słoń indyjski (Elephas maximus bengalensis), występujący głównie w Indiach słoń malajski (Elephas maximus hirsutus), występujący na Półwyspie Malajskim słoń sumatrzański (Elephas maximus sumatranus), zamieszkujący Sumatrę słoń cejloński (Elephas maximus maximus) ze Sri Lanki.Podgatunki te, szczególnie słoń malajski, zagrożone są wyginięciem. Liczebność gatunku (pomijając hodowle) szacuje się na 30 000 osobników. W Indiach kurczenie się biotopu tych zwierząt prowadzi do licznych konfliktów między ludźmi a słoniami, w skali roku zabija się około 150 słoni dzikich, a ich ofiarą pada około 200 ludzi. Słoń indyjski jest zwierzęciem o łagodnym usposobieniu, daje się łatwo oswajać i tresować, używany jest jako zwierzę robocze, istnieją nawet fermy hodowlane, prowadzone w celu oswajania słoni indyjskich, jak i sztucznego ich rozrodu. W ogrodach zoologicznych hodowany od XIX w., pierwszy udany poród w takich warunkach odbył się w 1905 roku.
Gatunek ten jest chroniony przepisami konwencji waszyngtońskiej (CITES).
O elefante-asiático (Elephas maximus) é a única espécie viva do gênero Elephas. Ocorre no sudeste asiático da Índia e Nepal, até o oeste e leste de Bornéu. Três subespécies são reconhecidas atualmente. Os elefantes asiáticos são os maiores animais terrestres vivos da Ásia.[1]
Desde 1986, o elefante asiático é classificado como, Em perigo pela UICN, uma vez que as populações diminuíram pelo menos 50% nas últimas três gerações, eles vivem aproximadamente 60-75 anos. O elefante asiático é ameaçado principalmente pela caça, destruição e fragmentação de seu habitat. Em 2003, a população selvagem foi estimada entre 41 410 e 52 345 indivíduos. Os elefantes cativos fêmeas são conhecidas por ultrapassarem os 60 anos de idade quando mantidas em ambientes semi-naturais, como campos e florestas. Nos zoológicos, os elefantes asiáticos geralmente morrem bastante novos; populações cativas estão em declínio devido a uma baixa taxa de natalidade e alta taxa de mortalidade.[2]
O gênero Elephas se originou na África Subsaariana durante o Plioceno e se espalhou por toda a África antes de migrar para o sul da Ásia. Os primeiros indícios da domesticação de elefantes asiáticos são gravuras que datam do terceiro milênio antes de Cristo.[3]
Carl Linnaeus descreveu primeiro o gênero Elephas com base em um elefante do Ceilão sob o binômio de Elephas maximus em 1758. Em 1798, Georges Cuvier descreveu o elefante indiano sob o binômio Elephas indicus. Em 1847, o elefante de Sumatra foi descrito por Coenraad Jacob Temminck sob o binômio de Elephas Sumatranus. Em 1940 Frederick Nutter Chasen classificou os três como subespécies de elefantes asiáticos.[4]
O elefante-asiático é atualmente divido em Três subespécies:
Subespécies inválidas ou extintas:
Os elefantes-asiáticos machos atingem em média 2,75 m de altura no ombro e um peso médio de 4 toneladas, as fêmeas por outro lado têm em média 2,40 m de altura e um peso médio de 2,7 toneladas. O comprimento do corpo e da cabeça, incluindo a tromba, é de 5,5-6,5 m, com a cauda de 1,20-1,50 m de comprimento. O maior elefante asiático já registrado pesava 7 toneladas, tinha 3,43 m de altura no ombro e 8,06 m de comprimento. Há relatos porém de animais muito maiores de até 3,7 m de altura.[5]
Possui orelhas pequenas e defesas um tanto leves. A espécie é desde há muito utilizada pelo homem como animal de guerra, em trabalhos florestais e como meio de transporte. Apesar disso, o elefante-indiano nunca foi domesticado uma vez que todos os animais em cativeiro nascem em liberdade.[6]
As principais diferenças entre este e o elefante-africano são: o tamanho menor, costas mais arqueadas, orelhas menores, 4 unhas nas patas traseiras em vez de 3, 19 pares de costelas em vez de 21, 34 vértebras caudais, ausência de presas de marfim nas fêmeas.[7]
O elefante-asiático (Elephas maximus) é a única espécie viva do gênero Elephas. Ocorre no sudeste asiático da Índia e Nepal, até o oeste e leste de Bornéu. Três subespécies são reconhecidas atualmente. Os elefantes asiáticos são os maiores animais terrestres vivos da Ásia.
Desde 1986, o elefante asiático é classificado como, Em perigo pela UICN, uma vez que as populações diminuíram pelo menos 50% nas últimas três gerações, eles vivem aproximadamente 60-75 anos. O elefante asiático é ameaçado principalmente pela caça, destruição e fragmentação de seu habitat. Em 2003, a população selvagem foi estimada entre 41 410 e 52 345 indivíduos. Os elefantes cativos fêmeas são conhecidas por ultrapassarem os 60 anos de idade quando mantidas em ambientes semi-naturais, como campos e florestas. Nos zoológicos, os elefantes asiáticos geralmente morrem bastante novos; populações cativas estão em declínio devido a uma baixa taxa de natalidade e alta taxa de mortalidade.
O gênero Elephas se originou na África Subsaariana durante o Plioceno e se espalhou por toda a África antes de migrar para o sul da Ásia. Os primeiros indícios da domesticação de elefantes asiáticos são gravuras que datam do terceiro milênio antes de Cristo.
Elefantul asiatic (Elephas maximus) este un mamifer erbivor de talie mare, din ordinul proboscidienilor, care trăiește în sudul și sud-estul Asiei și poate fi domesticit, are nasul modificat într-o trompă lungă, incisivi externi ai maxilarului superior transformați în fildeși (defense), membrele masive, pavilioanele urechilor mari și capul uriaș. Este mai mic decât elefantul african; pavilioanele urechilor sunt mai reduse, fildeșii sunt mai mici și prezenți numai la masculi, spatele este bombat, iar trompa este terminată numai cu o singură prelungire digitiformă. Au o lungimea până la 3,5 m și o greutatea de 3-5 tone.
Sunt cunoscute 3 subspecii:
Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Elefantul asiatic (Elephas maximus) este un mamifer erbivor de talie mare, din ordinul proboscidienilor, care trăiește în sudul și sud-estul Asiei și poate fi domesticit, are nasul modificat într-o trompă lungă, incisivi externi ai maxilarului superior transformați în fildeși (defense), membrele masive, pavilioanele urechilor mari și capul uriaș. Este mai mic decât elefantul african; pavilioanele urechilor sunt mai reduse, fildeșii sunt mai mici și prezenți numai la masculi, spatele este bombat, iar trompa este terminată numai cu o singură prelungire digitiformă. Au o lungimea până la 3,5 m și o greutatea de 3-5 tone.
Sunt cunoscute 3 subspecii:
Elefantul indian (Elephas maximus indicus) Elefantul de Sumatra (Elephas maximus sumatrensis) Elefantul de Sri-Lanka (Elephas maximus maximus).Slon ázijský alebo zast. slon indický (Elephas maximus) je 2. najväčší druh slona. Má menšie uši než africké druhy slonov a iba jeden výbežok na konci chobota. Kly bývajú väčšinou malé, niektoré samice ich dokonca nemajú. Stoličky slona ázijského veľmi pripomínajú stoličky vyhynutého mamuta, čo naznačuje ich blízky príbuzenský vzťah. Slon ázijský oddávna slúži človeku; všetky jeho 4 poddruhy sa krotia a využívajú v službách človeka.
Členenie na poddruhy je sporné. Rôzni autori uvádzajú systematiku nasledovne:
a) 3 poddruhy [1]
b) 4 poddruhy [2]:
c) 6 poddruhov [3]
d) 7 recentných poddruhov (určených podľa geografie) [4]:
V zajatí bola pozorovaná primitívna výroba a použitie konárov na odháňanie hmyzu.[5]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Slon ázijský
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Slon ázijský
Wikislovník ponúka heslo Slon ázijský
Slon ázijský alebo zast. slon indický (Elephas maximus) je 2. najväčší druh slona. Má menšie uši než africké druhy slonov a iba jeden výbežok na konci chobota. Kly bývajú väčšinou malé, niektoré samice ich dokonca nemajú. Stoličky slona ázijského veľmi pripomínajú stoličky vyhynutého mamuta, čo naznačuje ich blízky príbuzenský vzťah. Slon ázijský oddávna slúži človeku; všetky jeho 4 poddruhy sa krotia a využívajú v službách človeka.
Azijski slon (znanstveno ime Elephas maximus), včasih poznan tudi po imenu svoje tipske podvrste (indijski slon) je ena od treh danes živečih vrst slona in edina še živeča vrsta rodu Elephas.
Razširjen je na velikih območjih Indije, Šrilanke, Indokitajskega polotoka in ponekod v Indoneziji. Je manjši od svojih afriških sorodnikov, najlažje pa ga od njih razlikujemo po manjših ušesih. Azijski slon doseže višino med dva in štiri metre in težo med 3000-5000 kilogramov.
Od afriških sorodnikov se azijski slon razlikuje tudi še po nekaterih drugih stvareh. Ima bolj usločen hrbet, namesto 21 reber jih ima samo 19, na konici trobca ima samo en poloprijemalni »prst«, na vsaki zadnji nogi ima namesto treh nohtov štiri. Poleg tega okli samicam navadno ne zrastejo. Brez oklov so tudi nekateri samci; taka samec se imenuje makhna. Več takih živali vključuje populacija na Šrilanki.
Ima podobne meljake kot izumrli mamut, kar kaže na bližnje sorodstvo teh dveh vrst.
Azijski sloni so pogosto udomačeni in jih v Južni in Jugovzhodni Aziji uporabljajo v gozdarstvu ter ceremonialno že več stoletij. Po nekaterih zgodovinskig virih naj bi se v obdobju žetja uporabljali predvsem za mletje. Divji sloni privlačijo turiste, vendar pa uničujejo poljščine in pogosto vdrejo tudi v vasi.
Obstajajo štiri podvrste in vse so udomačene:
Azijski slon pri jedi
Skelet azijskega slona
Slon, ki nosi Thidambu med festivalom Thrissur pooram v Kerali (južna Indija).
Slon med prevozom (Šri Lanka).
Samica azijskega slona v živalskem vrtu.
Azijski slon (znanstveno ime Elephas maximus), včasih poznan tudi po imenu svoje tipske podvrste (indijski slon) je ena od treh danes živečih vrst slona in edina še živeča vrsta rodu Elephas.
Razširjen je na velikih območjih Indije, Šrilanke, Indokitajskega polotoka in ponekod v Indoneziji. Je manjši od svojih afriških sorodnikov, najlažje pa ga od njih razlikujemo po manjših ušesih. Azijski slon doseže višino med dva in štiri metre in težo med 3000-5000 kilogramov.
Od afriških sorodnikov se azijski slon razlikuje tudi še po nekaterih drugih stvareh. Ima bolj usločen hrbet, namesto 21 reber jih ima samo 19, na konici trobca ima samo en poloprijemalni »prst«, na vsaki zadnji nogi ima namesto treh nohtov štiri. Poleg tega okli samicam navadno ne zrastejo. Brez oklov so tudi nekateri samci; taka samec se imenuje makhna. Več takih živali vključuje populacija na Šrilanki.
Ima podobne meljake kot izumrli mamut, kar kaže na bližnje sorodstvo teh dveh vrst.
Azijski sloni so pogosto udomačeni in jih v Južni in Jugovzhodni Aziji uporabljajo v gozdarstvu ter ceremonialno že več stoletij. Po nekaterih zgodovinskig virih naj bi se v obdobju žetja uporabljali predvsem za mletje. Divji sloni privlačijo turiste, vendar pa uničujejo poljščine in pogosto vdrejo tudi v vasi.
Den asiatiska elefanten (även indisk elefant,[2] Elephas maximus) är ett däggdjur i familjen elefanter och idag den enda arten i sitt släkte. Den har en kroppslängd upp till 6,5 meter och når en vikt upp till 5,4 ton. Arten förekommer i flera från varandra skilda populationer från norra Indien till Sri Lanka och österut till Sydostasien. Den asiatiska elefanten är närmare släkt med de utdöda mammutarna än med de afrikanska elefanterna. Individer av honkön (kor) bildar större hjordar tillsammans med sina ungar (kalvar) medan hannar (tjurar) lever i mindre ungkarlsgrupper eller helt ensamma. Hannar jagades tidigare hårt för elfenbenets skull, idag är det största hotet levnadsområdets omvandling till jordbruksmark och boplatser. Flera asiatiska elefanter jobbar i människans tjänst som rid- eller lastdjur.
Den asiatiska elefanten är något mindre än de afrikanska arterna och har mindre öron. Arten når en mankhöjd mellan 2 och 3,4 meter samt en vikt mellan 2 000 och 5 400 kilogram.[3] Ryggen är i motsats till ryggen hos de afrikanska arterna böjd uppåt. Vid snabelns spets finns en utväxt som påminner om ett finger (hos afrikanska elefanter finns två). Asiatisk elefant har 5 tår vid de främre extremiteterna och 4 till 5 vid de bakre extremiteterna. Långa full utvecklade betar förekommer bara hos tjurarna, kor har endast rudimentära betar eller inga alls.[4] Hos underarten Elephas maximus maximus som förekommer på Sri Lanka har bara var tionde hane betar.
Individerna når en kroppslängd upp till 6,5 meter, och därtill kommer en cirka 150 centimeter lång svans som har 33 svanskotor.[3]
Vilda individer av den asiatiska elefanten förekommer på gräsmarker, i tropiska regnskogar, i skogar som släpper löv samt i buskmarker.[1] Tre underarter är godkända.[3]
I Kina finns arten endast i de sydligaste delarna av Yunnan kvar, i Bangladesh finns bara en isolerad population på Chittagong-kullarna. I Indien är den vilda populationen främst begränsade på fyra isolerade områden:[5]
Den asiatiska elefanten beskrevs av Carl von Linné efter en individ från Ceylon (idag Sri Lanka), i Systema Naturae fick den 1758 det vetenskapliga namnet Elephas maximus.[8] Den indiska populationen beskrevs 1798 av Georges Cuvier som en självständig art med namnet Elephas indicus.[9] Även populationen på Sumatra och andra sydostasiatiska öar ansågs i början som en självständig art, Coenraad Jacob Temminck gav den 1847 det vetenskapliga namnet Elephas sumatranus.[10] Frederick Nutter Chasen klassificerade 1940 alla tre populationer som underarter till en enda art.[11]
Populationen på Borneo beskrevs 1950 av Paules Edward Pieris Deraniyagala som den fjärde underarten, E. m. borneensis. Aktuella taxonomiska avhandlingar betraktar underarten tills vidare identisk med E. m. sumatranus,[12] trots allt förekommer den i flera publikationer som självständig underart.[13]
Ytterligare två utdöda underarter blev beskrivna, E. m. asurus och E. m. rubridens.[1]
Den asiatiska elefanten är främst aktiv mellan skymningen och gryningen, under dagens hetaste timmar vilar djuret. För att komma åt födan som utgörs av gräs, löv, kvistar och trädens bark utför arten långa vandringar. Vanligen går de långsamma med 6,5 km/h men när de känner sig hotade kan de springa med 48 km/h. Ibland uppsöker asiatiska elefanter odlingsmark där de äter ris, sockerrör eller bananer. Växtdelarna plockas med hjälp av snabeln och förs till munnen. En vuxen asiatisk elefant äter per dag omkring 150 kg föda. Dessutom uppsöker de minst en gång per dag en vattenansamling.[3]
Honor och ungdjur lever i hjordar som bildas vanligen av 8 till 30 individer. Fram till 1800-talet observerades hjordar med upp till 100 individer. Alla individer i hjorden är släkt med varandra, de är alltså mödrar, systrar, döttrar och söner (fram till 8 års ålder). Den äldsta kon vaktar över flocken så att ingen individ kommer för långt bort. Kommunikationen sker genom trumpetande med hjälp av snabeln. Äldre tjurar lever främst ensamma och unga könsmogna hannar bildar små flockar. När korna är parningsberedda söker tjurarna för flera månader anslut till en hjord med kor. Det finns inga särskilda parningstider och därför finns i 40 procent av hjordarna minst en tjur. Tjurarna är inte aggressiva mot varandra och så förekommer ofta flera tjurar i samma hjord, vanligen har bara den dominerande tjuren rätten att para sig.[14]
Dräktigheten varar i genomsnitt 640 dagar (18 till 22 månader) och sedan föds vanligen ett enda ungdjur. Att en hona är dräktig syns vanligen först kort före födelsen. Kalven väger vid födelsen cirka 100 kg, har en längd omkring 80 cm och är täckt med en päls av bruna hår. Kort efter födelsen kan kalven gå på sina egna ben. Ungdjuret diar inte bara sin egen mor utan försöker få mjölk från olika honor i hjorden. När ungdjuret diar används munnen, inte snabeln. Efter ungefär 6 månader börjar kalven med fast föda men den avvänjas vanligen under andra levnadsåret. Tjurar måste lämna sin hjord när de är sju eller åtta år gamla. De letar sedan efter anslut till en flock med unga hannar eller till en ensam vuxen hanne. Honor stannar hela livet i samma hjord. Sin fulla storlek når asiatiska elefanter efter 15 till 17 år. Hannar parar sig ungefär efter tjugo år för första gången, kor får sin första kalv efter fjorton år (tidigast efter nio år). Den kortaste tiden mellan två födslar är 2,5 år och den längsta 8 år.[3]
Livslängden i naturen är vanligen 60 år, under goda förhållanden upp till 80 år. Den äldsta kända individen levde i Taipeis zoo och blev 86 år gammal.[15][16]
Enligt de aktuella forskningsrönen utgör släktet Elephas systergruppen till mammutarna (Mammuthus). Den asiatiska elefanten är alltså närmare släkt med mammutar än med de afrikanska elefanterna (Loxodonta). Elephas och Mammuthus sammanfattas i en släktgrupp (tribus) Elephantini som utgör systergruppen till släktet Loxodonta.[17]
Tidiga medlemmar av släktet Elephas som till exempel Elephas ekorensis levde under pliocen i Afrika. Genom arten Elephas hysudricus som vandrade till Asien utvecklades den moderna asiatiska elefanten (Elephas maximus). Ibland listas flera utdöda arter av släktet Elephas i undersläktet Palaeoloxodon som av vissa zoologer får status som ett självständigt släkte.[18]
Vid slutet av pleistocen hade den asiatiska elefanten ett utbredningsområde som sträckte sig från Iran över Sydasien till Sydostasien och Kina. Fossil hittades även i Irak och Syrien men de tillhör kanske en utdöd art. Denna utbredning blev ungefär konstant fram till några hundra år före Kristus, sedan började artens tillbakagång. I Kina utrotades de flesta populationerna mellan 1100-talet och 1600-talet.[5]
De tidigaste tecken om försök att domesticera asiatiska elefanter är ristningar på sigill som hittades i Indus dalgång och som daterades till 3000 före Kristus. Flera klassiska avhandlingar som Rig Veda från 2000 till 1500 före Kristus, Upanishaderna från 900 till 600 före Kristus och Gajasastra (sanskrit för elefantläran) från 600 till 500 före Kristus berättar hur elefanter fångas och skolas. Individerna användes bland annat för att fälla träd och för att bära timmerstockarna genom skogen.[5]
I det mytologiska eposet Mahabharata nämns för första gången asiatiska stridselefanter, även om det är en tvivelaktig historisk källa. Där berättas om bröderna Pandavas som 1100 före Kristus strider mot sina kusiner från elefanternas rygg.[19] Dokumenterade är däremot att fursten Poros använde sig av en falang stridselefanter mot Alexander den store under slaget vid floden Jhelum. Slaget ägde rum 326 före Kristus och vanns av Alexander.[20]
Senare brukades asiatiska elefanter utanför sitt ursprungliga utbredningsområde, till exempel kring Medelhavet. Hannibals stridselefanter var däremot nästan uteslutande afrikanska elefanter, bara för hans egen elefant antas att det var en asiatisk elefant.[21]
Under 1500-talet importerades många asiatiska elefanter av portugisiska kungar som hade kolonier i sydöstra Asien. Elefanterna användes bland annat för att imponera före andra europeiska monarker och som diplomatiska gåvor. En av de mera kända individer var elefanten Hanno som skänktes till påven Leo X.[22] En annan var Abul-Abbas, den första elefanten i medeltida Nordeuropa som gavs som gåva till Karl den store av Franken år 802.[23] Den första asiatiska elefanten som kom till Sverige 1804 blev orsak till upploppet i Skänninge.[24]
Även i Asien har "avel" i egentlig mening börjat först under 1960-talet och således kan man inte använda begreppet domesticerad på elefanter, vilket ibland felaktigt förekommer i litteraturen. Begreppet domesticering förutsätter en av människor kontrollerad avel och urval av avelsdjur under så lång tid, att människan förmår ändra fysiska och psykiska karaktärer efter sitt behov, med andra ord för en art som elefant tar det hundratals år, och de nuvarande "tama" elefanterna har man som mest förökat i fem generationer.
Liksom de afrikanska arterna jagades den asiatiska elefanten tidigare intensiv för elfenbenets skull. Idag är däremot levnadsområdets omvandling till jordbruksmark och boplatser det största hotet mot arten.[1] I vissa regioner äter domesticerade vattenbufflar hela grästäcket så att inget blir kvar för elefanterna.
IUCN uppskattar hela beståndet av vilda individer med upp till 50 000 individer men tillägger att det enbart är en grov gissning. Cirka 50 procent av populationen förekommer på den indiska subkontinenten och ytterligare 40 procent på andra delar av det sydostasiatiska fastlandet, resten lever på Sri Lanka och andra öar i Sydostasien. Då populationen fortfarande minskar listas arten som starkt hotad (endangered).[1]
Antalet "tama" individer ligger ungefär vid 15 000. Som det beskrevs tidigare behövs alltid nya vilda individer som skolas för olika uppgifter. Behovet är idag obetydlig för den vilda populationen. I Thailand fanns omkring 1900 cirka 100 000 asiatiska elefanter i tjänst, antalet ligger idag vid 4 000. De flesta asiatiska elefanterna (cirka 5 500 individer) jobbar idag i Burma på grund av landets låga tekniska standard.
Den asiatiska elefanten listas i appendix I av CITES.[1] Handel och transfer av levande individer eller av kroppsdelar är förbjuden om det inte finns tillstånd av de ansvariga nationella myndigheterna.[25]
Wikimedia Commons har media som rör Asiatisk elefant.
Den asiatiska elefanten (även indisk elefant, Elephas maximus) är ett däggdjur i familjen elefanter och idag den enda arten i sitt släkte. Den har en kroppslängd upp till 6,5 meter och når en vikt upp till 5,4 ton. Arten förekommer i flera från varandra skilda populationer från norra Indien till Sri Lanka och österut till Sydostasien. Den asiatiska elefanten är närmare släkt med de utdöda mammutarna än med de afrikanska elefanterna. Individer av honkön (kor) bildar större hjordar tillsammans med sina ungar (kalvar) medan hannar (tjurar) lever i mindre ungkarlsgrupper eller helt ensamma. Hannar jagades tidigare hårt för elfenbenets skull, idag är det största hotet levnadsområdets omvandling till jordbruksmark och boplatser. Flera asiatiska elefanter jobbar i människans tjänst som rid- eller lastdjur.
Elephas maximus abo azjatycki elefant to zwiyrzã ze typu chordata, ze rzyndu proboscidea, ze grōmady cycaczy ze familije elephantidae, co je ôpisoł Linnaeus we 1758 roku[3]. Wystympuje we Połedniowyj Azyji[1].
Elephas maximus abo azjatycki elefant to zwiyrzã ze typu chordata, ze rzyndu proboscidea, ze grōmady cycaczy ze familije elephantidae, co je ôpisoł Linnaeus we 1758 roku. Wystympuje we Połedniowyj Azyji.
Asya fili (Elephas maximus), yaşayan iki fil türünden biri, Elephas cinsinin yaşayan tek üyesidir. Aynı zamanda Asya'da yaşayan en iri hayvandır. Bu tür genelde Bangladeş, Hindistan, Sri Lanka, Çinhindi ve Endonezya'nın bazı yerlerinde görülür. Bu türün nesli tehlikededir, dünyada yalnızca 25.600 ila 32.750 arasında yabani Asya fili kaldığı düşünülmektedir [MTA Tabiat Tarihi Müzesi, Ege Üniversitesi Tabiat Tarihi Müzesi ve Kahramanmaraş Müzesi'nde sergilenmeye başlamıştır. Burada bulunan fil iskeletleri Türkiye açısından o kadar önemlidir ki; MTA Tabiat Tarihi Müzesi'nin logosunda Asya Fili iskeleti yer alır.[1].
Bu türün çoğu üyesi evcildir ve taşıdığı yükü kaldırma yeteneğinden dolayı Güney ve Güneydoğu Asya'da ormancılıkta kullanılır. Tarihte bu hayvanın değirmenlerde kullanıldığı olmuştur. Yabâni filler turistlerin ne kadar ilgisini çekse de bazen köylere girip tarlaları yağmaladıkları olmaktadır [Afrika filinden hemen ayırt edilir.
Yabani Asya filinin ömrü 60, evcilinin ise 80 yıldır. Her gün vücut ağırlığının %10'u kadar yemek yerler (yani yetişkininin günde 170–200 kg. yemek yemesi gerekir). Ayrıca günde 80-200 litre su içmeleri ve suda yıkanmaları da gerekir.
Bir fil eğitim kampında filler kütük taşımaları için eğitiliyorlar.
Borneo cüce fili, bazen ayrı bir tür olarak sınıflandırılırlar.
Aynı resimde gördüğünüz iki fil gibi filler sosyal hayvanlardır.
Memeliler ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Asya fili (Elephas maximus), yaşayan iki fil türünden biri, Elephas cinsinin yaşayan tek üyesidir. Aynı zamanda Asya'da yaşayan en iri hayvandır. Bu tür genelde Bangladeş, Hindistan, Sri Lanka, Çinhindi ve Endonezya'nın bazı yerlerinde görülür. Bu türün nesli tehlikededir, dünyada yalnızca 25.600 ila 32.750 arasında yabani Asya fili kaldığı düşünülmektedir [kaynak belirtilmeli].
Tarihi dönemlerde Amik ovasında, Antakya' dan Kırıkhan, Hassa, İslahiye ve Türkoğlu üzerinden Kahramanmaraş'a kadar uzanan vadideki göl ve bataklıklar civarındaki ormanlarda yaşamıştır.
1970 yılında Kahramanmaraş'ın Türkoğlu ilçesi Gavur Gölü bataklığının kurutma çalışmaları sırasında, M.Ö 1400 yıllarına tarihlenen Asya Fili iskeleti kalıntıları bulunmuştur. Sonraki yıllarda devam eden kazılarda göl tabanından çıkarılan bütüne yakın 3 adet fil iskeleti bir araya getirilerek MTA Tabiat Tarihi Müzesi, Ege Üniversitesi Tabiat Tarihi Müzesi ve Kahramanmaraş Müzesi'nde sergilenmeye başlamıştır. Burada bulunan fil iskeletleri Türkiye açısından o kadar önemlidir ki; MTA Tabiat Tarihi Müzesi'nin logosunda Asya Fili iskeleti yer alır..
Bu türün çoğu üyesi evcildir ve taşıdığı yükü kaldırma yeteneğinden dolayı Güney ve Güneydoğu Asya'da ormancılıkta kullanılır. Tarihte bu hayvanın değirmenlerde kullanıldığı olmuştur. Yabâni filler turistlerin ne kadar ilgisini çekse de bazen köylere girip tarlaları yağmaladıkları olmaktadır [kaynak belirtilmeli].
Asya fili, daha küçük kulakları, sırtının kambur oluşu, hortumunda sadece 1 "parmak" olması, sadece erkeğinin fildişleri olması ve daha küçük oluşuyla yakın akrabası Afrika filinden hemen ayırt edilir.
Yabani Asya filinin ömrü 60, evcilinin ise 80 yıldır. Her gün vücut ağırlığının %10'u kadar yemek yerler (yani yetişkininin günde 170–200 kg. yemek yemesi gerekir). Ayrıca günde 80-200 litre su içmeleri ve suda yıkanmaları da gerekir.
Індійський слон є одним з двох сучасних видів родини слонових і єдиним сучасним представником роду слон (Elephas), у складі якого відомо також бл. 15-16 вимерлих видів двох підродів.
Довжина тіла: 5,5—6,4 м, висота в загривку: 3 м, маса: 3—5 т. Найвищою точкою тіла є вершина голови. Нормальна температура тіла у слона — 35,9 °C. Від моменту народження до 4 років молоді слони ростуть досить рівномірно, їх місячний приріст 9—20 кг. У 4 роки з'являється чітка різниця між самцями і самицями. Після досягнення статевої зрілості, самці починають рости швидше самиць. Ростуть слони все життя, тож згодом різниця у вазі між самцем і самицею може досягти 2 т. Вуха індійського слона дещо витягнуті донизу і загострені.
Хобот слона - це видозмінена в процесі еволюції верхня губа. Хобот є дуже вправним і чутливим, що дає змогу підіймати з підлоги дрібні предмети (монети, гудзики). Хобот має близько 40 тис. м'язів та сухожиль. За його допомогою слон дихає, здобуває їжу, захищається, пестить своїх малюків, приймає піщаний чи водний душ. Хобот вміщує 6—8 літрів води. Лише в ранньому дитинстві, до 6 міс., слоненятам для їжі не потрібен хобот.
У слона не дуже гарний зір, зате слух і нюх чудові. Шкіра дорослого слона має товщину до 35 мм, але надзвичайно чутлива до спеки, ударів та укусів комах. Незвичайна й зубна система слона. Ікла у слонів відсутні, а 2 різця на верхній щелепі трансформувались у велетенські бивні. Характерною рисою цього виду є те, що бивні є лише у самців, а максимальна довжина, до якої ці бивні виростають — це 1,5 м і важать 20—25 кг. Проте, часто зустрічаються самці і без бивнів. Бивні — це і захист, і метод добування їжі (бивнями слони розкопують землю в пошуках їстівного коріння і води). Крім бивнів, слон має ще 4 так звані «щічні» або корінні зуби. У міру їх зношування, вони замінюються новими, за життя вони можуть змінитися 6 разів.
На підошві у слона, під шкірою є особлива пружина — желеподібна маса, яка робить дуже чутливими стопи слона, а також забезпечує безшумність ходи і безпеку при пересуванні болотистою місцевістю.
Поширені індійські слони від Індії до Суматри, а раніше жили і на Калімантані. Цікаво, що індійський слон більш споріднений не з африканським слоном, а з вимерлим мамутом.
Дорослий слон засвоює лише 40% їжі, тому щодня йому необхідно з'їдати 220—230 кг корму. Процес пережовування їжі займає у слонів близько 16 годин на добу. П'є багато води — до 100—120 л на добу, що за рік становить близько 60 тис. літрів води. Довжина кишечника у слона становить 40 м.
Тримаються стадами по 15—100 особин, де головною є стара самиця. У стадах дорослі самці складають приблизно 30%, самиці близько 50% і молоді близько 20%. Незважаючи на розміри, слони здатні цілком безшумно пересуватися лісом. Звичайна швидкість слона — 4—6 км/год, але за потреби він здатен розвивати швидкість до 30—40 км/год. Слон спить лише 2—4 год на добу.
Індійський слон зазвичай живе в лісах. Перевагу надає світлим лісам із густим бамбуковим підліском. Але зі зникненням у всій Азії лісів і зменшенням середовища проживання — зникають і слони.
Розмноження індійських слонів не має сезонного характеру. Статева зрілість особин наступає в 9—12 років. Вагітність триває 20 місяців. Приплід становить 1 або 2 дитинча. Упродовж життя самиця дає до 4 приплодів. Малюка мати не залишає до 3-х років. Слоненя народжується з шерстю, до метра у висоту (в холці) і вагою до 90 кг. До 6 місяців харчується виключно материнським молоком. Потім — зелень, але маму ссе іноді до 3-х років.
Індійський слон легко приручається, швидко стає слухняним і може виконувати складну роботу. Здавна слонів в Азії використовують на лісорозробках і в сільському господарстві. Бойові слони значно посилювали міць армії, яка їх користала. Цим азійський слон відрізняється від африканського, прирученням якого майже ніколи не займались. Тому у фільмах про Тарзана, де дія відбувається в Африці, в зйомках брали участь видресувані індійські слони. Але їх легко було впізнати по вухах. Застосувати в кіно африканських слонів виявилося неможливо. У новіших фільмах на ту ж тему індійських слонів «гримували», змінюючи форму вух пластиковими наліпками.[1]
Voi châu Á (danh pháp hai phần: Elephas maximus) trước đây được gọi là voi Ấn Độ là loài voi phân bố ở vùng châu Á.
Chúng nhỏ hơn loài voi châu Phi. Voi châu Á có kích thước chiều cao từ 2 đến 4 mét (7–12 ft) và cân nặng 3.000-5.000 kilôgam (6.500-11.000 pound). Cách dễ nhất để phân biệt hai loài này là tai voi châu Á nhỏ hơn.
Voi châu Á cũng khác voi châu Phi ở chỗ lưng chúng còng hơn, đầu của chúng có khối u chứ không thuôn như voi châu Phi, chúng chỉ có một "ngón tay" ở đầu vòi có thể cầm nắm được thay vì hai "ngón" đối với loài voi châu Phi. Ở dưới chân voi châu Á có bốn móng ở chân sau thay vì ba móng và 19 cặp xương sườn thay vì 21 cặp ở voi châu Phi. Ngoài ra, không giống như voi châu Phi, voi cái châu Á không có ngà.
Elephas maximus là loài duy nhất trong chi Elephas còn tồn tại; tuy nhiên Elephas recki đã từng là loài lớn hơn, mặc dù ngày nay đã tuyệt chủng. Có 4 phân loài voi châu Á:
Động vật này được thuần hóa rộng rãi và được sử dụng trong ngành lâm nghiệp ở Đông Nam Á trong nhiều thế kỷ qua. Voi hoang thu hút khách du lịch nhưng đối với ruộng vườn ven rừng chúng là loài phá hoại, thường vào các thôn làng làm thiệt hại hoa màu. Voi đóng vai trò quan trọng trong văn hóa của khu vực Nam Á và Đông Nam Á. Chúng xuất hiện trong các câu truyện thần thoại ở Jataka và Panchatantra. Trong tôn giáo, chúng có vai trò thiêng liêng và nhiều đền thờ có thờ các tượng voi. Trong đạo Hindu, đầu của thần Ganesha là một chiếc đầu voi. Chúng được trang điểm đẹp đẽ để sử dụng trong các đám rước lớn ở Kerala. Trước đây chúng cũng được sử dụng trong chiến tranh như những đội tượng binh ở Ấn Độ, Việt Nam v.v.
Động vật với kích thước như thế tiềm ẩn những nguy hiểm cho con người. Cần phải cẩn thận khi đi dạo hay lái xe trong đêm hoặc chiều muộn ở những khu vực mà voi hoang hay xuất hiện. Cụ thể, nên tránh những va chạm hay tiếp xúc với voi đực trưởng thành hay voi cái đang nuôi con nhỏ. Trong số các mối nguy hiểm nhất là voi độc. Chúng là những con voi sống riêng lẻ và rất hiếu chiến. Khi gặp chúng nên chạy theo đường dích dắc vì chúng có thể chạy với tốc độ lên tới 50 km/h theo đường thẳng nhưng khó xoay trở khi chạy ngoằn ngoèo.
Bằng tiếng Anh:
Voi châu Á (danh pháp hai phần: Elephas maximus) trước đây được gọi là voi Ấn Độ là loài voi phân bố ở vùng châu Á.
Широкий лоб, вдавленный посредине и сильно выпуклый с боков, имеет почти отвесное положение; его бугры представляют высшую точку тела (у африканского слона — плечи). Самым характерным признаком, отличающим индийского слона от африканского, является относительно меньший размер ушных раковин. Уши индийского слона никогда не поднимаются выше уровня шеи. Они средних размеров, неправильной четырёхугольной формы, с несколько вытянутым кончиком и завороченным внутрь верхним краем. Бивни (удлинённые верхние резцы) значительно, в 2—3 раза, меньше, чем у африканского слона, длиной до 1,6 м, массой до 20—25 кг. За год роста бивень увеличивается в среднем на 17 см. Они развиваются только у самцов, редко — у самок. Среди индийских слонов встречаются самцы без бивней, которых в Индии называют махна (makhna). Особенно часто подобные самцы встречаются в северо-восточной части страны; наибольшее количество безбивневых слонов имеет популяция на Шри-Ланке (до 95 %)[4]. Бивни же самок настолько малы, что их почти не видно.
Подобно тому, как люди бывают правшами и левшами, разные слоны чаще используют правый или левый бивень. Определяется это по степени изношенности бивня и его более скруглённому кончику.
Помимо бивней, у слона имеются 4 коренных зуба, которые в течение жизни несколько раз сменяются по мере изнашивания. При смене новые зубы вырастают не под старыми, а дальше на челюсти, постепенно оттесняя изношенные зубы вперёд. У индийского слона коренные зубы меняются 6 раз в течение жизни; последние прорезаются примерно к 40 годам. Когда последние зубы стачиваются, слон теряет возможность нормально питаться и умирает от голодного истощения. Как правило, это происходит к 70 годам.
Хобот слона представляет собой длинный отросток, образованный сросшимися между собой носом и верхней губой. Сложная система мускулов и сухожилий придаёт ему большую гибкость и подвижность, позволяя слону манипулировать даже мелкими предметами, а его объём позволяет набирать до 6 л воды. Перегородка (septum), разделяющая носовую полость, тоже состоит из многочисленных мускулов. Хобот слона лишён костей и хрящей; единственный хрящ находится на его конце, разделяя ноздри. В отличие от хоботов африканских слонов, хобот азиатского оканчивается единственным дорсальным пальцевидным отростком.
Отличиями индийского слона от африканского являются более светлый окрас, некрупные бивни, имеющиеся только у самцов, небольшие уши, выпуклая горбатая спина без «седловины», две выпуклости на лбу и единственный пальцевидный отросток на конце хобота. К отличиям во внутреннем строении относятся также 19 пар рёбер вместо 21, как у африканского слона, и особенности строения коренных зубов — поперечных пластин дентина в каждом зубе у индийского слона от 6 до 27, что больше, чем у африканского слона. Хвостовых позвонков 33 вместо 26. Сердце часто имеет двойную вершину. Самок можно отличить от самцов по двум молочным железам, расположенным на груди. Головной мозг слона — самый крупный среди наземных животных и достигает массы 5 кг[5].
В древности азиатские слоны встречались в Юго-Восточной Азии от Тигра и Евфрата в Месопотамии (45° в. д.) до Малайского полуострова, на севере доходя до предгорий Гималаев и реки Янцзы в Китае (30° с. ш.) Водились они также на островах Шри-Ланка, Суматра и, возможно, Ява. В XVI—XIX веках индийский слон по-прежнему был обычен на большей части Индийского субконтинента, на Шри-Ланке и в восточных частях своего прежнего ареала[6].
В настоящее время ареал индийских слонов сильно фрагментирован; в диком виде они встречаются в странах Индо-Малайского биогеографического региона: южной и северо-восточной Индии, на Шри-Ланке, в Непале, Бутане, Бангладеш, Мьянме, Таиланде, Лаосе, Камбодже, Вьетнаме, юго-западном Китае, Малайзии (материковой и на Калимантане), Индонезии (Калимантан, Суматра) и в Брунее[7].
Известны четыре современных подвида азиатского слона:
Популяция из Вьетнама и Лаоса, предположительно, составляет пятый подвид. Немногочисленные (менее 100 особей) «гигантские» слоны, проживающие в лесах Северного Непала, предположительно являются отдельным подвидом Elephas maximus, так как они выше обычного азиатского слона на 30 см[10]. Китайская популяция иногда выделается в отдельный подвид Elephas maximus rubridens; вымерла примерно в XIV век до н. э. Сирийский подвид (Elephas maximus asurus), самый крупный среди азиатских слонов, вымер около 100 г. до н. э.
Азиатский слон является в основном лесным жителем. Он предпочитает светлые тропические и субтропические широколиственные леса с густым подлеском из кустарников и особенно бамбука. Раньше, в прохладное время года, слоны выходили в степи, но теперь это стало возможно только в заповедниках, так как вне них степь почти повсеместно превращена в сельскохозяйственные угодья. Летом по лесистым склонам слоны поднимаются довольно высоко в горы, встречаясь в Гималаях у границы вечных снегов, на высоте до 3600 м. Слоны достаточно легко передвигаются по болотистой местности и поднимаются в горы.
Подобно другим крупным млекопитающим, слоны лучше переносят холод, чем жару. Самую жаркую часть дня они проводят в тени, непрерывно помахивая ушами для охлаждения тела и улучшения теплообмена. Они любят принимать ванны, обливая себя водой и катаясь в грязи и пыли; эти меры предосторожности защищают кожу слонов от пересыхания, солнечных ожогов и укусов насекомых. Для своих размеров слоны удивительно ловки и подвижны; они обладают прекрасным чувством равновесия. При необходимости они проверяют надёжность и твёрдость почвы под ногами ударами хобота, однако благодаря устройству стопы способны передвигаться даже по заболоченной местности. Встревоженный слон может развить скорость до 48 км/ч; при этом на бегу слон поднимает хвост, сигнализируя сородичам об опасности. Слоны также хорошо умеют плавать. Большую часть времени слон проводит в поисках пищи, однако слону требуется не менее 4 часов в день на сон. На землю они при этом не ложатся; исключение составляют больные слоны и молодняк.
Слонов отличает острое обоняние, слух и осязание, но зрение у них слабое — они плохо видят на расстоянии более 10 м, несколько лучше — в затенённых местах. Слух слонов из-за громадных ушей, служащих усилителями, намного превосходит человеческий. То, что слоны для общения на дальних расстояниях используют инфразвук, впервые было отмечено индийским натуралистом М. Кришнаном[12]. Для коммуникации слонами используются многочисленные звуки, позы и жесты хоботом. Так, длинный трубный клич созывает стадо; короткий резкий, трубный звук означает страх; мощные удары хоботом по земле означают раздражение и ярость. Слоны обладают обширным репертуаром кличей, рёвов, ворчаний, повизгиваний и т. п., которыми они сигналят об опасности, стрессе, агрессии и приветствуют друг друга.
Индийские слоны — травоядные и тратят до 20 часов в день на поиски пищи и кормление. Только в самые жаркие часы дня слоны укрываются в тени, чтобы избежать перегревания. Количество ежедневно съедаемого ими корма составляет от 150 до 300 кг разнообразной растительности или 6—8 % от массы тела слона. В пищу слонам идёт преимущественно трава; они также в некоторых количествах поедают кору, корни и листья разнообразных растений, а также цветы и плоды. Длинную траву, листья и побеги слоны срывают своим гибким хоботом; если трава короткая, они сперва рыхлят и вскапывают почву ударами ног. Кору с больших ветвей соскребают коренными зубами, удерживая ветку хоботом. Слоны охотно разоряют сельскохозяйственные посевы, как правило, посадки риса, бананов и сахарного тростника, являясь, таким образом, самыми крупными по размерам «вредителями» сельского хозяйства.
Пищеварительная система индийского слона устроена достаточно просто; вместительный желудок цилиндрической формы позволяет «запасать» пищу, пока её в кишечнике ферментируют бактерии-симбионты. Общая длина тонкого и толстого кишечника у индийского слона достигает 35 м. На процесс пищеварения уходит порядка 24 часов; при этом реально усваивается только 44—45 % пищи. В день слону требуется не менее 70—90 (до 200) литров воды, поэтому они никогда не удаляются от источников воды. Подобно африканским слонам, они часто копают землю в поисках соли.
Из-за большого количества поглощаемой пищи слоны редко кормятся в одном и том же месте более 2—3 дней подряд. Они не территориальны, однако придерживаются своих кормовых участков, которые у самцов достигают 15 км², а у стадных самок — 30 км², увеличиваясь в размере в сухой сезон. В прошлом слоны совершали длительные сезонные миграции (полный круг миграции иногда занимал до 10 лет), а также перемещения между водными источниками, но человеческая активность сделала подобные передвижения невозможными, ограничив пребывание слонов национальными парками и заповедниками.
Индийские слоны — социальные животные. Самки всегда образуют семейные группы, состоящие из матриарха (самой опытной самки), её дочерей, сестёр и детёнышей, включая неполовозрелых самцов. Иногда рядом со стадом находится один старый самец. В XIX веке стада слонов, как правило, состояли из 30—50 особей, хотя попадались и стада размером до 100 и более голов. В настоящее время стада состоят преимущественно из 2—10 самок и их потомства. Стадо может временно распадаться на меньшие группы, которые поддерживают контакт через характерные вокализации, содержащие низкочастотные компоненты. Было обнаружено, что небольшие группы (менее 3 взрослых самок) более стабильны, чем крупные[13]. Несколько небольших стад могут образовывать т. н. клан.
Самцы обычно ведут одиночный образ жизни; только молодые самцы, не достигшие половой зрелости, образуют вре́менные группы, не связанные с женскими группами. Взрослые самцы приближаются к стаду, только когда одна из самок находится в эструсе. При этом они устраивают брачные поединки; бо́льшую часть времени, однако, самцы достаточно терпимо относятся друг к другу, их кормовые территории часто пересекаются. К 15—20 годам самцы обычно достигают половой зрелости, после чего ежегодно входят в состояние, известное как муст (на языке урду «опьянение»). Этот период характеризуется очень высоким уровнем тестостерона и, как следствие, агрессивным поведением. При мусте из особой кожной железы, расположенной между ухом и глазом, выделяется пахучий чёрный секрет, содержащий феромоны. Самцы также обильно выделяют мочу. В таком состоянии они очень возбуждены, опасны и могут напасть даже на человека. Муст продолжается до 60 дней; всё это время самцы практически перестают питаться и бродят в поисках течных самок. Любопытно, что у африканских слонов муст менее выражен и впервые наступает в более позднем возрасте (с 25 лет).
Размножение может происходить в любое время года вне зависимости от сезона. Самки находятся в эструсе всего 2—4 дня; полный эстральный цикл длится порядка 4 месяцев. Самцы присоединяются к стаду после брачных поединков — в результате к размножению допускаются только зрелые доминантные самцы. Поединки иногда ведут к серьёзным ранениям соперников и даже смерти. Самец-победитель отгоняет других самцов и остаётся с самкой около 3 недель. В отсутствие самок молодые самцы слонов часто демонстрируют гомосексуальное поведение.
Беременность у слонов — самая продолжительная среди млекопитающих; она длится от 18 до 21,5 месяца, хотя плод полностью развит уже к 19 месяцам и дальше только увеличивается в размерах. Самка приносит 1 (реже 2) детёныша массой около 90—100 кг и высотой (в плечах) около 1 м. У него имеются бивни длиной около 5 см, которые выпадают к 2 годам, когда молочные зубы меняются на взрослые. Во время отёла остальные самки окружают роженицу, образуя защитный круг. Вскоре после родов самка испражняется с тем, чтобы детёныш запомнил запах её фекалий. Слонёнок встаёт на ноги через 2 часа после рождения и сразу начинает сосать молоко; самка с помощью хобота «напыляет» на него пыль и землю, высушивая кожу и маскируя его запах от крупных хищников. Через несколько дней детёныш уже способен следовать за стадом, держась хоботом за хвост матери или старшей сестры. Вскармливанием слонёнка занимаются все лактирующие самки в стаде. Молочное кормление продолжается до 18—24 месяцев, хотя поедать растительную пищу слонёнок начинает уже через 6—7 месяцев. Слонята также поедают материнские фекалии — с их помощью им передаются не только непереваренные питательные вещества, но и симбиотические бактерии, помогающие усваивать целлюлозу. Матери продолжают заботиться о потомстве ещё несколько лет. Молодые слоны начинают отделяться от семейной группы уже к 6—7 годам и окончательно изгоняются к 12—13 годам.
Скорость роста, взросления и продолжительность жизни слонов сравнима с человеческой. Половая зрелость у самок индийских слонов наступает в возрасте 10—12 лет, хотя способными к вынашиванию потомства они становятся к 16 годам, а взрослого размера достигают только к 20 годам. Самцы становятся способны к размножению к 10—17 годам, однако конкуренция со старшими самцами удерживает их от размножения. В этом возрасте молодые самцы покидают родное стадо; самки, как правило, остаются в нём на всю жизнь. Наступление половой зрелости, а также эструса у зрелых самок, может тормозиться неблагоприятными условиями — периодами засухи или сильной скученностью. При самых благоприятных условиях самка способна приносить потомство каждые 3—4 года. В течение жизни самка даёт в среднем 4 помёта. Период наибольшей фертильности — между 25 и 45 годами.
Результатом сильной фрагментации ареала и изоляции отдельных популяций диких слонов стало обеднение генного пула и частый инбридинг.
Саванные слоны и азиатские слоны относятся к разным родам, Loxodonta и Elephas, имеют непересекающиеся ареалы и в природе, естественно, не скрещиваются. Однако в 1978 году в английском зоопарке Chester Zoo случайно удалось получить помесь этих двух видов. Слонёнок, родившийся преждевременно, прожил всего 10 дней, скончавшись от кишечной инфекции. Это единственный зафиксированный случай появления подобного гибрида[14].
В природе индийские слоны доживают до 60—70 лет, в неволе — до 80 лет. Взрослые слоны не имеют естественных врагов (кроме человека); на слонят могут нападать тигры и индийские львы.
На протяжении всей истории люди охотились на слонов — сперва ради мяса, позднее ради бивней. С приходом европейцев истребление диких индийских слонов ради слоновой кости, охраны посевов и антропогенное изменение условий обитания резко снизили их численность и сократили ареал. Ареал превратился в ряд обособленных участков, приуроченных к глухим или охраняемым местам. Особенно резко стали сокращаться ареал и численность диких слонов в последние десятилетия XX века в связи с расширением сельскохозяйственных угодий и плантаций эвкалиптов, которые используются как основное сырьё для бумажно-целлюлозной промышленности в странах Юго-Восточной Азии. Кроме того, слонов стали уничтожать как вредителей сельского хозяйства, несмотря на существующие законы об охране. Самки азиатских слонов были почти не затронуты добычей слоновой кости (из-за отсутствия бивней), так что браконьерство не привело к такому радикальному уменьшению численности слонов, как в Африке. Однако сокращение числа самцов, в целом, привело к сильному перекосу пропорции полов, что имело серьёзные демографические и генетические последствия[15].
Общая численность всех подвидов дикого азиатского слона оценивается:
Год Численность (особей) 1900 Ок. 200 000 Конец 1970-х 25 000—36 000 1978 28 000—42 000 1983 30 000—40 000 1984 Менее 50 000 1990 34 000—56 000 1991 30 000—55 000 1995 Не более 50 000 1997 35 000—50 000 2003 30 000—40 000 2005 35 000—50 000Первый закон об охране слонов (Elephants' Preservation Act) был принят в 1879 году в Индии. Согласно ему, дикий слон мог быть убит человеком только в порядке самозащиты или для предотвращения причиняемого вреда. С 1986 года азиатский слон внесён в Международную Красную книгу как вид, близкий к вымиранию (Endangered)[16]. Он также внесён в Приложение I к CITES[17]. В настоящее время индийским фондом The Wildlife Trust of India совместно с фондом World Land Trust реализуются проекты по созданию своеобразных «коридоров», проходящих по традиционным маршрутам миграций диких слонов, которые соединят изолированные части их ареала в Индо-Бирманском регионе.
В целом, причины сокращения численности азиатских слонов сводятся к преследованию из-за ущерба, причиняемого посевам, охоте (главным образом, ради слоновой кости и мяса) и деградации окружающей среды из-за увеличивающегося антропогенного давления на природные ландшафты (в том числе из-за вырубки лесов). Многие слоны погибают в дорожных инцидентах при столкновении с автотранспортом. По некоторым оценкам, ежегодно численность популяции дикого азиатского слона сокращается на 2—5 %.
Слоны, как и любые крупные животные, потенциально смертельно опасны для человека. Особенно агрессивны бродячие слоны-одиночки и самки с детёнышами.
Азиатский слон в неволе быстро приручается, легко поддаётся дрессировке и впоследствии может выполнять сложную работу. На протяжении веков слонов в Юго-Восточной Азии использовали как верховых, тягловых и вьючных животных, чаще всего — на лесозаготовках, где слоны выполняли роль «живых кранов», перенося и грузя спиленные стволы деревьев: взрослый слон может поднимать до 300 килограммов[18]. Однако в настоящее время технический прогресс и быстрое сведение лесных массивов сделали традиционную «профессию» азиатского слона практически ненужной. Они продолжают использоваться в качестве ездовых животных, особенно в районах, не проходимых для автотранспорта.
Хотя азиатские слоны хорошо размножаются в неволе, на работах использовались, главным образом, пойманные и приручённые дикие слоны. Молодняк мог использоваться в хозяйстве только с 7-летнего возраста, а для самых тяжёлых работ — только с 12 лет. Дикие животные старше 30 лет практически не поддавались дрессировке, поэтому при облавах их отпускали.
Приручённых слонов издавна использовали как боевую силу. Слоны играли важную роль и в культуре Индийского субконтинента. В основных религиях Индии, индуизме и буддизме, эти животные (особенно белые) занимают одно из важных мест и традиционно участвуют в религиозных церемониях. Наиболее знамениты процессии в Керале, где храмовые слоны в богатом убранстве несут статуи богов. Индуисты весьма почитают бога Ганешу, изображаемого в виде человека с головой индийского слона. В целом, издавна окружённые почитанием, азиатские слоны уничтожались не так варварски, как африканские.
Слон — символ положительного характера — используется в Азии как царское верховное животное и высоко ценится за ум и хитрость. Белый слон, возвестивший рождение Будды, стал символом освободителя людей от оков земного бытия. В индуизме Ганеша — бог словесности и мудрости имеет слоновью голову. В Древнем Китае слон также был символом силы и ума. А в западном античном мире экзотическое животное рассматривалось как атрибут бога Меркурия — воплощение наследственной мудрости и неагрессивной мощи.
Благодаря долгожительству слон символизирует преодоление смерти. В средневековых книгах превозносится целомудрие слонов. Они часто встречаются на изображениях рая и на гербах (после крестовых походов). В 1464 году в Дании был образован Орден слонов. Белый слон был символом Королевства Сиам (ныне Таиланд). В Китае считают, что скакать на слоне во сне означает счастье[19].
Индийские слоны фигурируют в «Книге джунглей» Редьярда Киплинга, в его рассказах «Танец слонов»[20] и «Слон-мятежник»[21], в произведении «Хойти-тойти» Александра Беляева, а также в «Песне про белого слона»[22] Владимира Семёновича Высоцкого.
Абул-Аббас — белый азиатский слон, подаренный багдадским халифом Гарун Аль-Рашидом императору Карлу Великому в 798 году. Путь из Индии в Германию продлился несколько лет, и подарок прибыл к Карлу Великому в Ахен только в 802 году, 1 июня.
В 804 году Абул-Аббас был «мобилизован» и в качестве боевого слона принял участие в войне с датчанами. Абул-Аббас умер в 810 году от пневмонии, в возрасте примерно сорока лет[23].
Слон Ханно принадлежал римскому папе Льву X. Этот белый азиатский слон был подарен папе португальским королём Мануэлом I. Ханно был привезён в Италию на корабле из Лиссабона в 1514 году. К тому времени слону было около четырёх лет. Сначала слона держали в бельведере, а потом для него выстроили специальный слоновник рядом с собором Св. Петра.
Ханно стал любимцем папского двора. Нередко он принимал участие в торжественных шествиях. Однако прожил слон недолго — он умер 8 июня 1516 года.
Мемориальные фрески со слоном написал Рафаэль Санти (фрески не сохранились), а сам папа Лев X написал текст эпитафии по слону[24][25].
Азиатский слон Сулейман был подарен португальским королём Жуаном III принцу Максимилиану (который впоследствии стал императором Священной Римской империи).
Слон был доставлен в Португалию из восточных колоний. Далее он на корабле был перевезён из Барселоны в Геную. Торжественное прибытие слона в Вену состоялось 6 марта 1552 года.
Однако жизнь Сулеймана в Австрии продолжалась недолго — он умер спустя всего 18 месяцев, в декабре 1553 года.
После смерти из слона сделали чучело. Оно было уничтожено в 1945 году во время бомбёжки вместе с другими экспонатами баварского национального музея в Мюнхене, где чучело хранилось с 1928 года[26][27].
Ханскен — азиатская слониха с Цейлона. Она была привезена в Европу голландцами в 1637 году.
В Европе Ханскен возили по ярмаркам Нидерландов, Германии и более отдалённых стран, где она демонстрировала цирковые трюки. Ханскен поднимала монеты с земли, надевала шляпу, делала реверанс, фехтовала деревянным мечом и даже «отвечала» на вопросы зрителей. Когда публика спросила, кто ходит по проституткам, Ханскен, ко всеобщему смеху, указала хоботом на пастора.
В качестве сувенира зрители могли купить гравюру-лубок с изображениями Ханскен.
О том, как выглядела Ханскен, можно сейчас судить по этим гравюрам, а также по эскизам слона, выполненным Рембрандтом.
Из-за плохого ухода (ведь тогда европейцы не имели представления о том, какой уход требуется слону) прожила Ханскен недолго. Она умерла 9 ноября 1655 года во время гастролей в Италии[28][29].
Слон Линь Ван (кит. 林旺, 1917—2003) — знаменитый азиатский слон, служивший в Китайском экспедиционном корпусе во время Второй японо-китайской войны, а затем вместе с солдатами Гоминьдана отбывший на Тайвань. Линь Ван прожил большую часть своей долгой жизни в зоопарке Тайбэя и был самым популярным и любимым животным на Тайване, его называли «дедушка Линь Ван».
Он умер в 2003 году в возрасте около 86 лет и занесён в Книгу рекордов Гиннесса как рекордсмен долгожитель. В зоопарке Тайбэя установлен памятник Линь Вану.
Слониха Руби из зоопарка Финикса (США) прославилась как художник. Однажды служитель увидел, что она чертила палкой на земляном полу слоновника какие-то фигуры. Тогда ей дали кисти и краски. Результаты творчества слонихи напоминали абстрактные картины. Продажа картин принесла зоопарку полмиллиона долларов.
Руби умерла в 1998 году в возрасте всего 25 лет в результате осложнений, вызванных неудачной беременностью[30].
Слон Батыр (1969—1993) живший в Карагандинском зоопарке (Казахстан, СССР) прославился своей способностью подражать человеческой речи.
Слон умер из-за урологических проблем — воспаления почек, камней в почках и почечной недостаточности.
Дикий азиатский слон-самец, названный Усамой бен Ладеном, прославился тем, что убил не меньше 14 человек. Он был застрелен 18 декабря 2006 года.
В городе Маргейт-Сити (штат Нью-Джерси, в трёх километрах от Атлантик-Сити) есть здание-фолли в виде огромного слона, известное как «слониха Люси» (Lucy the elephant). По всем основным внешним признакам (форма туловища, головы, ушей) Люси является индийским слоном, однако у неё есть бивни, которых у настоящих индийских слоних не бывает.
Здание было выстроено в 1882 году с целью привлечения туристов. Автор проекта даже смог получить официальный патент на здания в форме животных. Кроме Слонихи Люси, в конце XIX века в США было построено ещё два здания в виде азиатских слонов: Light of Asia в штате Нью-Джерси (Cape May County) и Elephantine Colossus в парке Кони-Айленд. Однако в отличие от Люси, они не сохранились до наших дней.
К 1960-м годам здание пришло в упадок, и его собирались снести, но местные жители организовали кампанию «спасите Люси». В результате Люси была разобрана, перенесена на новое место и отреставрирована. В 1970 году слониха Люси была внесена в реестр памятников истории США (National Historic Landmark, № 71000493). Сейчас Слониха Люси является музеем[31].
В зоопарке штата Орегон (расположен в Портленде), имеется уникальный в своём роде музей слонов (как индийских, так и африканских)[32]. Музей был открыт в декабре 1985 года. По состоянию на середину 2007 года, коллекция музея состоит из следующих экспозиций:
Сам зоопарк Орегона известен своей программой разведения слонов[33]. Сейчас в зоопарке живёт шесть слонов: три самца и три самки[34].
Широкий лоб, вдавленный посредине и сильно выпуклый с боков, имеет почти отвесное положение; его бугры представляют высшую точку тела (у африканского слона — плечи). Самым характерным признаком, отличающим индийского слона от африканского, является относительно меньший размер ушных раковин. Уши индийского слона никогда не поднимаются выше уровня шеи. Они средних размеров, неправильной четырёхугольной формы, с несколько вытянутым кончиком и завороченным внутрь верхним краем. Бивни (удлинённые верхние резцы) значительно, в 2—3 раза, меньше, чем у африканского слона, длиной до 1,6 м, массой до 20—25 кг. За год роста бивень увеличивается в среднем на 17 см. Они развиваются только у самцов, редко — у самок. Среди индийских слонов встречаются самцы без бивней, которых в Индии называют махна (makhna). Особенно часто подобные самцы встречаются в северо-восточной части страны; наибольшее количество безбивневых слонов имеет популяция на Шри-Ланке (до 95 %). Бивни же самок настолько малы, что их почти не видно.
Подобно тому, как люди бывают правшами и левшами, разные слоны чаще используют правый или левый бивень. Определяется это по степени изношенности бивня и его более скруглённому кончику.
Помимо бивней, у слона имеются 4 коренных зуба, которые в течение жизни несколько раз сменяются по мере изнашивания. При смене новые зубы вырастают не под старыми, а дальше на челюсти, постепенно оттесняя изношенные зубы вперёд. У индийского слона коренные зубы меняются 6 раз в течение жизни; последние прорезаются примерно к 40 годам. Когда последние зубы стачиваются, слон теряет возможность нормально питаться и умирает от голодного истощения. Как правило, это происходит к 70 годам.
Хобот слона представляет собой длинный отросток, образованный сросшимися между собой носом и верхней губой. Сложная система мускулов и сухожилий придаёт ему большую гибкость и подвижность, позволяя слону манипулировать даже мелкими предметами, а его объём позволяет набирать до 6 л воды. Перегородка (septum), разделяющая носовую полость, тоже состоит из многочисленных мускулов. Хобот слона лишён костей и хрящей; единственный хрящ находится на его конце, разделяя ноздри. В отличие от хоботов африканских слонов, хобот азиатского оканчивается единственным дорсальным пальцевидным отростком.
Отличиями индийского слона от африканского являются более светлый окрас, некрупные бивни, имеющиеся только у самцов, небольшие уши, выпуклая горбатая спина без «седловины», две выпуклости на лбу и единственный пальцевидный отросток на конце хобота. К отличиям во внутреннем строении относятся также 19 пар рёбер вместо 21, как у африканского слона, и особенности строения коренных зубов — поперечных пластин дентина в каждом зубе у индийского слона от 6 до 27, что больше, чем у африканского слона. Хвостовых позвонков 33 вместо 26. Сердце часто имеет двойную вершину. Самок можно отличить от самцов по двум молочным железам, расположенным на груди. Головной мозг слона — самый крупный среди наземных животных и достигает массы 5 кг.
亚洲象（學名：Elephas maximus），是象的一种，印度象是亚洲象的指名亚种。亚洲象為IUCN红色名录中的濒危物种之一[1]，也是中国国家一级保护动物。
亚洲象比起他在非洲的亲戚要小一些，分别这两种大象的最容易的方法是觀察其耳朵，亞洲象的耳朵要小一些。亚洲象能够长到2-4米高，重量可达3000-5000公斤，是亞洲體型最大的陸上哺乳動物，雌象的體型比雄性較小[2]。亞洲象鼻端有一個呈手指狀的突出物，由於此突出物有大量的神經細胞，因此使象鼻像人類的手指一樣靈活[3]。雄性的亚洲象长有象牙，而雌象即使有象牙亦不是太突出。有一定比例的雄性亚洲象不长象牙，这一比例可能与它们在过去受到的捕猎压力有关。
亚洲象的耳朵比較小、較圓，前腳有5隻腳趾，後腳有4隻腳趾，共有19對肋骨（其中蘇門答臘象有20對，比非洲象多一對），頭骨有兩個突起，背脊拱起。性情溫和，比較容易馴服。在野外，老虎、豹和人類是亞洲象的主要敵人。亞洲象每群由數頭到數十頭象不等，其中由一頭最強壯的雄象作首領。牠們沒有固定的棲息地點，分佈範圍亦廣[來源請求]。
亞洲象主要棲息地，為東南亞和南亞這些熱帶地區的印度、尼泊爾、斯里蘭卡、緬甸、泰國、越南、印尼和馬來西亞等十三個國家，大約四十四萬平方公里的土地上。古代從西亞的兩河流域，往東延伸到中國的黃河流域，都曾經有牠們活躍的蹤影。現今中國境內就只剩下雲南西雙版納和普洱一帶才能找到其足跡。
亞洲象在南亞國家經常被馴服用來役使，在交通不方便的森林地帶搬運木材等。在古代時，亚洲象亦被訓練為戰象，馬其頓的亞歷山大大帝進攻印度時，就遇上印度的戰象。現代，則有於2002年以86歲高齡去世的林旺，牠曾在抗日戰爭中為日軍與國軍搬運物資，後遷居臺灣木柵動物園。
亞洲象在古代中國不單是南方鄰國進貢的禮品，皇家多馴養象用於典禮時顯示威儀，甚至用來戰爭。古時在黃河流域，亚洲象仍是用來耕田的家畜。在《呂氏春秋》中，亦記載了商王曾經騎象攻打東夷部族。
在泰國，象是國家的象徵。泰國很多府的府徵都有象的圖案。傳說白象為古時泰北的蘭納泰王朝帶來幸運，自此成為泰國的國寶。泰國皇室勳章級數最高的是皇家白象勳章。現時在泰國主要用象來作交通工具，亦可像車輛般的出租。
婆羅洲象分佈于婆罗洲[4]，但2003年的DNA研究顯示婆羅洲象其實是源自巽他群岛的驯化种群，因此當作為进化显著单元來單獨研究[5]。
ワシントン条約附属書I 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : 長鼻目 Proboscidea 科 : ゾウ科 Elephantidae 属 : アジアゾウ属 Elephas 種 : アジアゾウ E. maximus 学名 Elephas maximus Linnaeus, 1758[3][4] シノニム Elephas asiaticus Blumenbach, 1797[4]
Elephas indicus Cuvier, 1798[4]
Elephas gigas Perry, 1811[4]
Elephas sumatranus Temminck, 1847[4]
アジアゾウ（Elephas maximus）は、長鼻目ゾウ科アジアゾウ属に分類されるゾウ。現生するゾウ目（長鼻目）3種のうちの1種（他はアフリカゾウとマルミミゾウ）。11前後の種の存在が知られているアジアゾウ属であるが[要出典]、現生種はアジアゾウ1種のみである（2013年の知見）。アジアゾウ属の模式種[4]。長生きで知能が高い。
インド北東部・北西部・中部・南部、インドネシア（スマトラ島、ボルネオ島）、カンボジア（モンドルキリ州からラタナキリ州にかけての山地南西部）、スリランカ、タイ王国、中華人民共和国（雲南省のLincang・Simao・Xishuangbanna）、ネパール、バングラデシュ南東部（チッタゴン丘陵地帯）、マレーシア（マレー半島、サバ州）、ミャンマー（東部＜シャン州＞・Pegu＜ベトナム中部＞・Tenasserim＜ベトナム南部＞山脈、北部・西部丘陵地帯）、ラオス[2]。パキスタンでは絶滅[2]。
模式標本の産地（基準産地・タイプ産地・模式産地）はスリランカ[3][4]。以前は中国北部や西アジア（メソポタミア地方）まで分布していた[5]
体長5.5 - 6.5メートル[4]。尾長1.2 - 1.5メートル[4][6]。体高2.5 - 3.2メートル[6]。最大体重6,700キログラム（オス平均5,400キログラム、メス平均2,720キログラム）[6]。背中が丸く、最も高い位置にある[5][6]。
鼻の皺はあまり隆起しない[6]。鼻の先端には突起が上部に1つだけある[5]。耳介は小型[6]。前肢の蹄は5本、後肢の蹄は4本[5][6]。肋骨は最大20対、尾椎は最大34個[4]。
アフリカゾウ、マルミミゾウとは異なり、頭には2つのコブがある。
出産直後の幼獣は体重50 - 150キログラム[6]。メスは上顎の門歯（牙）が口外に出ない[5][6]。 オスでも多くの個体（約90 %）で牙が口外に出ない[5]。
Shoshani & Eisenberg(1982）、Shoshani(2005）では基亜種・亜種インドゾウ・亜種スマトラゾウの3亜種のみを認め[2][4]、亜種マレーゾウE. m. hirsutusや亜種E. m. borneensisは亜種インドゾウのシノニムとしている[3]。和名・英名はBarnes 犬塚訳(1986）に従う[5]。
以下の和名・英名はBarnes 犬塚訳(1986）に従う[5]。
主に森林に生息する[5][6]。食物を求めて放浪するが、近年では生息地の破壊により季節的な移動でも30 - 40キロメートルに限られる[5][6]。メスと幼獣からなる群れを形成し、群れに発情したメスがいる場合はオスも加わる[6]。
食性は植物食で、主に草を食べるが木の枝、葉、樹皮、根、種子、果実なども食べる[6]。
繁殖様式は胎生。5 - 8年（食物が豊富な場合は2 - 4年）に1回繁殖する[6]。妊娠期間は615 - 668日[6]。1回に1頭の幼獣を産む[6]。授乳期間は2年[6]。メスは生後9年で性成熟した例もあるが、生後17 - 18年で初産を迎える個体が多い[6]。寿命は60 - 80年と考えられている[6]。
神話などにも登場し、現在でも地域によっては白変個体が神聖化されたり宗教的儀式において利用されることもある[5][6]。
中国では約4,000年前から記録が残り、漢字の「象」は甲骨文字の実際のゾウの姿の象形からきた[8]。約4,000年前から牙が象牙細工の原料として珍重されている[6]。中国では骨灰が漢方薬になると信じられている[6]。約5500年前にはインダス川流域で運搬などに使役された[5]。約3,000年前から戦争の道具として利用されることもあった[5][6]。
農地を荒らす害獣とみなされ、インド・スリランカなどではしばしば野生のゾウが集落を襲い死者も出ている[6][9]。
森林伐採・開墾による生息地の破壊、牙用や薬用、使役用の乱獲などにより生息数は減少している[5][6]。1995年における生息数は35,490 - 49,985頭と推定されている[6]。
不整地での運搬労働力として、現代でも重機の代用として有用であり、東南アジア地域の震災復興において重機の代わりに派遣された。[要出典]
ヨーロッパの動物園及びサーカスにおいて、1902年～1992年の90年間に121頭が誕生、内34頭は1982年～1992年の10年間に誕生している。内48頭は、早産又は母親が原因となった事故等で死亡している[10]。
北米の動物園では、1880年～1996年の116年間で104頭が誕生、内34頭が1年以内に死亡している[10]。
世界的に、人工飼育下での出産率は0.7%程度と言われている[10]。内、日本で繁殖した例は以下のとおり。
出生日 出生場所 性別 名前 父母 備考 2004年3月2日 神戸市立王子動物園 メス モモ マック/ズゼ 2005年4月25日死亡。 2007年5月3日 市原ぞうの国 メス ゆめ花（ユメカ） テリー/プーリー 2007年10月21日 神戸市立王子動物園 オス オウジ マック/ズゼ 2012年4月7日死亡。 2011年9月17日 豊橋総合動植物公園 メス マーラ ダーナ/アーシャー 2017年8月13日死亡。 2012年10月14日 富士サファリパーク メス ガーム[11] 2013年1月29日 東山動植物園 メス さくら[12] コサラ/アヌラ 2013年5月26日[13] 九州自然動物公園アフリカンサファリ オス チョイまた、海外では人工授精での繁殖に成功している。1975年頃から試みが始まり、1999年11月26日、アメリカのディッカーソンパーク動物園で初めて出産に成功した。新生児の体重は171kgで、それまでの新生児の中では最大であった[10]。
その後、アメリカ、オーストラリア[20]、イギリス、チェコ、イスラエル、ドイツ、タイ[21]で成功例があり、現在では25例以上の実績がある[10]。
繁殖の切り札として期待は大きいが、発情期を特定し、オスからの採精やメスに人工授精するための訓練を必要とするなど、課題も多い[10]。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 
メディアを再生する 動画：アジアゾウ アジアゾウ（Elephas maximus）は、長鼻目ゾウ科アジアゾウ属に分類されるゾウ。現生するゾウ目（長鼻目）3種のうちの1種（他はアフリカゾウとマルミミゾウ）。11前後の種の存在が知られているアジアゾウ属であるが[要出典]、現生種はアジアゾウ1種のみである（2013年の知見）。アジアゾウ属の模式種。長生きで知能が高い。
아시아코끼리(학명: Elephas maximus)는 코끼리의 일종으로 아시아코끼리속(Elephas)에 속한 종 중 현존하는 유일한 종이다. 아시아의 인도·네팔·방글라데시·스리랑카·인도차이나 반도·인도네시아 군도 등지에 서식한다. 중국의 일부 남부 지방에서도 서식하나 이들은 모두 중국코끼리가 아닌 인도코끼리들이다. 현재 4종류의 아종이 남아 있으며 또다른 아종인 시리아코끼리와 중국코끼리는 멸종하여 기록상으로만 그 모습이 남아있다.
1986년부터 IUCN 적색 목록에 기재된 멸종위기종이며, 즉시 관련 상품 거래가 중단되어야 할 동물들의 목록인 멸종위기에 처한 야생동·식물의 국제거래에 관한 협약 부속서 Ⅰ의 명단에도 올라와 있다. 60-75년간 개체 수의 50%가 사라졌다고 추정되며 서식지 파괴와 기후변화, 밀렵 등이 원인이다.[1] 2003년 조사에서는 야생 개체가 41,410-52,345마리 사이라고 발표하였다. 삼림 환경을 다소 재현한 사육 환경에서 암컷 기준으로 약 60년을 살며, 동물원에서는 그보다 더 일찍 죽는다. 높지 않은 번식률과 높은 사망률 때문에 사육되는 개체가 점점 줄어드는 추세이다.[2]
2020년 코로나로 관광객이 줄어서 태국 코끼리 밥값을 감당못해 자연으로 돌려보냈다고 한다.
아시아코끼리속은 본래 사하라 이남 아프리카가 본류이며 플리오세에 아프리카 전 대륙에 걸쳐 번성했다. 남아시아와 동남아시아로 서식지가 넘어간 것은 그 뒤의 일이다.[3] 기원전 3세기 인더스 문명에서 처음으로 길들여 사용한 흔적이 조각 기록으로 남아 있다.[4]
아프리카코끼리에 비해 성질이 온순해서 동물원에 있는 코끼리는 대부분 아시아코끼리다.
칼 폰 린네가 1758년 아시아코끼리속을 정의하고 실론섬에서 확인된 아시아코끼리 표본을 묘사하여 엘레파스 막시무스(Elephas maximus)라는 학명을 부여했다.[5] 또 1798년 조르주 퀴비에는 인도에서 확인된 아시아코끼리에 엘레파스 인디쿠스(Elephas indicus)라는 학명을 붙였으며,[6] 콘라드 야콥 테민크가 1847년 수마트라섬의 아시아코끼리에게 또다른 학명 엘레파스 수마트라누스(Elephas sumatranus)을 붙였다.[7] 훗날 1940년 프레드릭 너터 체이슨이 다시 이 세 종을 모두 아시아코끼리의 아종으로 분류했다.[8] 현재 이 세 종은 아시아코끼리의 아종인 스리랑카코끼리·인도코끼리·수마트라코끼리로 분류된다.[1][9]
1950년 폴즈 에드워드 피에리스 데라니야갈라가 또다른 아종인 보르네오코끼리에 엘레파스 막시무스 보르네엔시스(Elephas maximus borneensis)라고 학명을 붙었다. 다른 아종들보다 몸집이 작지만 귀가 크고 꼬리가 길며 상아가 곧은 것이 특징인 보르네오코끼리는 유전자 분석 결과 아시아 본토의 아시아코끼리들과 300,000년 전에 분리된 것으로 확인되었다.[10] 베트남과 라오스에 살고 있는 개체들 역시 또다른 아종일 가능성이 제기되고 있다. 또한, 멸종된 시리아코끼리·중국코끼리는 아시아코끼리의 아종이었던 것으로 여겨진다.
보통은 아프리카코끼리에 비하여 몸집이 작지만, 여전히 육상 포유류 가운데에서는 둘째가는 크기이다. 정수리에서 재었을 때 체고가 가장 높으며 등은 볼록하거나 평평한 형태를 띠고 있다. 상대적으로 작은 귀는 등에서 목을 따라 비스듬하게 붙어 있다. 갈비뼈는 20쌍이고, 꼬리등뼈는 34개이다. 아프리카코끼리에 비해서는 발이 더 뾰족하고 윤곽이 뚜렷하게 보이는 편으로 앞발은 발가락이 5개이고 뒷발은 4개이다.[9]
평균적으로 수컷의 어깨 높이는 2.75m이고 몸무게는 4-5.4t이며,[11] 암컷의 경우 어깨 높이 2.4m에 몸무게 2.7t으로 대개 수컷이 더 크다.[12][13][14] 전두부와 상아까지 합쳐 잰 몸길이는 5.5-6.5m에 달하며 꼬리 길이는 1.2-1.5m이다.[9] 지금까지 기록된 개체 중 가장 컸던 개체는 1924년 인도의 아삼 주에서 사냥된 것으로 몸무게 7t에 어깨 높이는 3.43m에 달했으며 몸길이는 8.06m에 이르렀다.[12][15][16] 가장 몸집이 큰 아종은 인도코끼리이며, 반면에 가장 작은 아종은 보르네오코끼리이다.
가장 큰 특징 중 하나인 코는 아프리카코끼리의 코처럼 코와 윗입술이 합쳐져서 길이가 늘어난 것이다. 끄트머리에는 물건을 잡을 수 있도록 된 근육 돌기와 콧구멍이 있다. 코 하나에만 6만 개가 넘는 근육이 움직이고 있는데, 크게 전·측·후방으로 얄팍하게 펼쳐진 세로근과 주축을 이루는 근섬유 여러 다발으로 이루어져 있다.
윗입술 맨 가를 뚫고 나와 있는 상아는 아시아코끼리가 지하수·염분을 얻기 위하여 구멍을 파거나, 나무뿌리를 뽑거나, 공격·방어하거나, 표식을 남기거나, 그 밖에도 여러 가지 쓰임새로 사용하는 유용한 도구이다. 인간에게 오른손잡이와 왼손잡이가 있듯 코끼리에게도 오른쪽 상아를 더 많이 쓰는 개체와 왼쪽 상아를 더 선호하는 개체가 나뉜다.[9]
수컷의 엄니가 최대 2.1m, 52kg의 기록이 있지만, 긴 엄니를 가진 개체는 전체의 약 10% 정도이다. 암컷은 간혹 아주 짧은 상아가 있는 것이 있으나 대부분은 없다.
몸은 엷은 회색을 띠고, 분홍색 또는 흰색 반점이 있다. 귀 바로 위 앞머리가 좌우로 혹처럼 불룩 솟았다. 귀는 아프리카코끼리의 절반 정도로 어깨를 덮지 못한다. 아시아코끼리도 대부분 수컷은 1-1.5m 되는 상아가 있지만 없는 종류도 있다. 아프리카코끼리보다 코의 피부가 부드럽고, 코끝의 살덩어리는 한 개뿐이다.
널리 가축화되어 남아시아와 동남아시아에서 임업과 행사 등에 이용되어왔다. 20마리 이상의 무리를 이루며 낮에 휴식을 취하고 밤에 먹이를 먹는다.
벵골호랑이나 표범 그리고 승냥이 같은 포식자들이 성체 수컷 아시아코끼리 근처에 접근하지 못한다.
아시아코끼리는 아시아코끼리속에 속하는 유일한 종이다.(현존 4 아종, 멸종 3 아종)
아시아코끼리(학명: Elephas maximus)는 코끼리의 일종으로 아시아코끼리속(Elephas)에 속한 종 중 현존하는 유일한 종이다. 아시아의 인도·네팔·방글라데시·스리랑카·인도차이나 반도·인도네시아 군도 등지에 서식한다. 중국의 일부 남부 지방에서도 서식하나 이들은 모두 중국코끼리가 아닌 인도코끼리들이다. 현재 4종류의 아종이 남아 있으며 또다른 아종인 시리아코끼리와 중국코끼리는 멸종하여 기록상으로만 그 모습이 남아있다.
1986년부터 IUCN 적색 목록에 기재된 멸종위기종이며, 즉시 관련 상품 거래가 중단되어야 할 동물들의 목록인 멸종위기에 처한 야생동·식물의 국제거래에 관한 협약 부속서 Ⅰ의 명단에도 올라와 있다. 60-75년간 개체 수의 50%가 사라졌다고 추정되며 서식지 파괴와 기후변화, 밀렵 등이 원인이다. 2003년 조사에서는 야생 개체가 41,410-52,345마리 사이라고 발표하였다. 삼림 환경을 다소 재현한 사육 환경에서 암컷 기준으로 약 60년을 살며, 동물원에서는 그보다 더 일찍 죽는다. 높지 않은 번식률과 높은 사망률 때문에 사육되는 개체가 점점 줄어드는 추세이다.
2020년 코로나로 관광객이 줄어서 태국 코끼리 밥값을 감당못해 자연으로 돌려보냈다고 한다.
아시아코끼리속은 본래 사하라 이남 아프리카가 본류이며 플리오세에 아프리카 전 대륙에 걸쳐 번성했다. 남아시아와 동남아시아로 서식지가 넘어간 것은 그 뒤의 일이다. 기원전 3세기 인더스 문명에서 처음으로 길들여 사용한 흔적이 조각 기록으로 남아 있다.
