الأسماء في صفحات التنقل
Chara és un gènere d'algues verdes dins la família Characeae. Linné, va establir el gènere (Chara) el 1753.
Les espècies de Chara són pluricel·lulars i semblen plantes terrestres perquè tenen estructures similars a la tija i la fulla. El sistema d'embrancament és complex. Típicament estan fixades al litoral fent servir com unes arreletes (rizoides). Al tacte són aspres, ja que dipositen calci en les parets cel·lulars, cosa que, a més, els dóna una olor desagradable a sulfur d'hidrogen.[1]
Es troben en aigües dolces (com per exemple el fons de les basses) especialment en llocs calcaris de zones temperades. Prefereixen aigües poc oxigenades i no es troben en llocs amb larves de mosquits. Les espècies de Chara creixen submergides al fons fangós d'aigües clares.
Es reprodueixen vegetativament i sexualment. Les fructificacions masculines són glòbuls i les femenines núcules.
Chara és un gènere d'algues verdes dins la família Characeae. Linné, va establir el gènere (Chara) el 1753.
Kransnål (Chara) er en slægt af kransalger der forekommer både i ferskvand, brakvand og saltvand med lavere saltindhold som f.eks. Østersøen. Arterne der findes i ferskvand foretrækker relativvt "hårdt" vand og tåler dårligt vand med lave pH værdier. Arterne er også meget følsomme overfor forurening, og er blandt de første arter der forsvinder når en sø eller et vandløb udsættes for forurening. I renvandede søer på kalkstensbund kan de danne store undersøiske enge på ret store dybder.
Chara er flercellede og ligner landplanters med stængelagtige og bladagtige strukturer, ligesom de forankrer sig i underlaget med noget der ligner jordstængler. Forgreningen af stængler og blade er kompleks sammenlignet med andre alger. Cellerne optager kalcium-salte og bliver derved stive, skøre og hårde at røre ved. Denne proces giver også planterne en karakteristisk og ubehagelig ram lugt. "Planten" er en gametofyt. Trods en overfladisk lighed med en række andre vand- og vådbundsplanter (som Vandspir, Hornblad, Padderok m.fl.) er der dog ingen relation med disse, og Chara arter kan næsten altid kendes fra disse på den grove opbygning, hårde overflade og ubehagelige lugt.
Både de lange hovedskud og kransenes kortskud kan være dækket af bark, der er dannet som tråde, forløbende på langs af skuddene. Barkens tråde består dels af lange, dels af korte celler. Hvor kort-cellerne findes i barktrådene, ses de indskudt i afveksling med langceller. Barkens bygning er forskellig fra art til art, idet også forekomst af torne fra kortcellerne varierer. Hele algen kan få et loddent eller tornet udseende, hvor tornene er kraftigt udviklet. Der er ofte tætte kalkudfældninger på og i barken.
Kransnål (Chara) er en slægt af kransalger der forekommer både i ferskvand, brakvand og saltvand med lavere saltindhold som f.eks. Østersøen. Arterne der findes i ferskvand foretrækker relativvt "hårdt" vand og tåler dårligt vand med lave pH værdier. Arterne er også meget følsomme overfor forurening, og er blandt de første arter der forsvinder når en sø eller et vandløb udsættes for forurening. I renvandede søer på kalkstensbund kan de danne store undersøiske enge på ret store dybder.
Chara is a genus of charophyte green algae in the family Characeae. They are multicellular and superficially resemble land plants because of stem-like and leaf-like structures. They are found in freshwater, particularly in limestone areas throughout the northern temperate zone, where they grow submerged, attached to the muddy bottom. They prefer less oxygenated and hard water and are not found in waters where mosquito larvae are present.[2] They are covered with calcium carbonate deposits and are commonly known as stoneworts. Cyanobacteria have been found growing as epiphytes on the surfaces of Chara, where they may be involved in fixing nitrogen, which is important to plant nutrition.[3]
The branching system of Chara species is complex with branches derived from apical cells which cut off segments at the base to form nodal and internodal cells alternately.[4] The main axes bear whorls of branches in a superficial resemblance to Equisetum (a vascular plant).[5] They are typically anchored to the littoral substrate by means of branching underground rhizoids. Chara plants are rough to the touch because of deposited calcium salts on the cell wall. The metabolic processes associated with this deposition often give Chara plants a distinctive and unpleasant smell of hydrogen sulfide.[4]
The plant body is a gametophyte. It consists of the main axis (differentiated into nodes and internodes), dimorphic branches (long branch of unlimited growth and short branches of limited growth), rhizoids (multicellular with oblique septa) and stipulodes (needle-shaped structures at the base of secondary laterals).
Chara reproduces vegetatively and sexually. Vegetative reproduction takes place by tubers, amylum stars and secondary protonemata. The sex organs are a multicellular and jacketed globule or antheridium (male) and nucule or archegonium (female). The antheridia and archegonia may occur on separate plants (dioicy), together on the same plant (conjoined monoicy) or separately on the same plant (sejoined monoicy).[6] After fertilization, the zygote develops into an oospore.
Chara has a cosmopolitan distribution, from 69 degrees north in northern Norway to about 49 degrees south in Kerguelen Islands (Pal et al., 1962). About 27 species are found in India.[7] There are about 40 species of Chara in Europe, where they are commonly found in the specific habitat-type designated as H3140 (hard oligo-mesotrophic waters with benthic vegetation of Chara spp h1) in the Natura 2000 plans of the European Union. Although this habitat is found all across Europe, it is threatened and to be protected and preserved.
The Netherlands are home to 20 species of Chara, growing in lakes and ponds of the habitat-type H3140. The H3140 habitats in the Netherlands, are considered important in the overall preservation efforts and therefore also for the Chara species in general.[8]
Denmark. Here, many former Chara habitats (H3140) have been polluted by either toxins or excessive amounts of nutrients (in particular phosphates and nitrogen), but a few large lakes and ponds remain. Chara is found growing in the very clean hard water lakes of Thy National Park like Nors Sø for example. Tissø lake (fourth-largest lake in Denmark) is also a H3140 habitat and contains Chara species.[9][10]
Ireland:- Co. Galway. Eglinton Canal Chara virgata Kütz., Chara rudis (A.Braun) Leonhardii and Nitella flexilis (L.) C.Agardh.[11]
Chara is a genus of charophyte green algae in the family Characeae. They are multicellular and superficially resemble land plants because of stem-like and leaf-like structures. They are found in freshwater, particularly in limestone areas throughout the northern temperate zone, where they grow submerged, attached to the muddy bottom. They prefer less oxygenated and hard water and are not found in waters where mosquito larvae are present. They are covered with calcium carbonate deposits and are commonly known as stoneworts. Cyanobacteria have been found growing as epiphytes on the surfaces of Chara, where they may be involved in fixing nitrogen, which is important to plant nutrition.
Light micrograph of unidentified cyanobacteria and other biofilm organisms growing as epiphytes on the surface of Chara species in a rice paddy in Louisiana, US
Chara es un género de algas verdes perteneciente a la familia Characeae.
Las especies de Chara son multicelulares y superficialmente se parecen a las plantas terrestres debido a sus estructuras como tallo y hojas. El sistema de ramificación es complejo, con ramas derivadas de las células apicales que recortan los segmentos en la base para formar las células ganglionares e internodales alternativamente. Suelen estar ancladas en el sustrato del litoral por medio de la ramificación subterránea rizoides. Las plantas son ásperas al tacto debido a los depósitos de sales de calcio en la pared celular. Los procesos metabólicos asociados con este hecho, dan a menudo a las plantas de Chara un olor característico y desagradable de sulfuro de hidrógeno.[1]
El cuerpo de la planta es gametófito. Se compone de un eje principal (diferenciado en nudos y entrenudos), ramas dimórficas (podenca largo de crecimiento ilimitado y las ramas cortas de crecimiento limitado), rizoides (multicelulares con tabiques oblicuos) y stipulodes (estructuras en forma de aguja en la base de los laterales secundarios).
Las especies se encuentran en agua dulce, especialmente en las zonas de piedra caliza a lo largo de la zona templada del Hemisferio Norte.
Chara es un género de algas verdes perteneciente a la familia Characeae.
Chara est un genre d'algues vertes évoluées de la famille des Characeae. Ces végétaux sont majoritairement des algues d'eau douce, seules quelques espèces vivent en eaux saumâtres, trouvées dans des habitats littoraux ou dans des zones humides exposées à l'influence du sel.
Elles appartiennent au groupe non encore bien formalisé des Charophyta (et sont de l'ordre des Charales). Linné a créé le genre Chara en 1753.
Présentes depuis au moins le Silurien (430 à 410 millions d'années)[1], elles semblent être les algues les plus proches des plantes vertes terrestres (Embryophyta). Les botanistes sont en train d'étudier leurs relations génétiques avec d'autres groupes végétaux pour confirmer ou infirmer cette hypothèse.
Ces plantes sont en régression ou ont déjà disparu d'une grande partie de leur aire naturelle et potentielle de répartition, en raison de la destruction de leur habitat, mais surtout en raison de l'eutrophisation croissante et générale de l'environnement.
En Europe, dont en France, elles sont encore mal connues, malgré l’importance de ce groupe pour la qualification et désignation de communautés végétales d’habitat d’intérêt communautaire ou en tant qu'espèces bioindicatrices[2]. Mais des groupes s'organisent, autour des conservatoires botaniques, du Muséum et de l'Agence nationales de la biodiversité pour compléter les inventaires et mieux les connaître. Par exemple une première liste[3] de Characées a été validée pour la Picardie, en complément de la publication du « Guide des végétations des zones humides en Picardie » [4] et à cette occasion la Picardie s'est avérée abriter des populations comprenant près de 80 % des espèces de Charophytes connues en France[5] !
L'étude des Characées est la charologie.
Charas et Characées sont des algues multicellulaires et branchues, caractérisées par des cellules géantes (macroscopiques, d'une longueur de 1 à 2 cm pour chaque cellule de la tige principale). Ces cellules sont généralement cortiquées ; chacune est constituée d'une grande vacuole centrale, d'un endoplasme, et du cytoplasme qui contient un ou plusieurs noyau(x) et qui est animé d'un constant mouvement, dit de « cyclose ». Cette cyclose est caractérisée par une vitesse de flux au moins huit fois plus rapide (jusqu'à 70 µm/s) que celle observée chez d'autres plantes telle que l'élodée. Ceci fait des Characées un intéressant modèle de laboratoire pour l'étude du phénomène de cyclose.
Sous la membrane plasmique, l'ectoplasme (film cytosolique sans cyclose) tapissé de chloroplastes est responsable de la photosynthèse.
Aux entrenœuds, des verticilles de « rameaux » courts (appelés phylloïdes) prennent naissance, qui donneront éventuellement lieu à une future subdivision de la plante.
Leur thalle peut atteindre 120 cm de long.
Elles n'ont pas de racines, mais se fixent dans le substrat (sable, sédiment vaseux, gravier..) par des rhizoïdes.
Après un certain temps, leur cuticule se rigidifie fortement en accumulant du carbonate de calcium. Elles prennent alors une texture dure et "griffante" au toucher (comme quand on manipule des prêles).
Certaines espèces émettent une odeur alliacée quand on les écrase.
Leur "tige" est en fait un thalle dont la partie centrale est creuse et composée de nœuds, chaque entre-nœud étant une cellule géante multinucléée. À chaque nœud, un éventail de petites ramilles la fait ressembler superficiellement aux plantes du genre Equisetum.
Chez la plante en bonne santé, on observe facilement et nettement au microscope - à l'intérieur des cellules géantes - le phénomène de cyclose (ou « streaming cytoplasmique »). On n'a jamais observé de cyclose plus rapide chez d'autres plantes. Ce mouvement, normalement entretenu par des microfilaments présents à l'intérieur de la cellule, est ralenti lorsqu'un toxique (ex : cyanure, cytochalasin B) y pénètre.
On en connaît environ 400 espèces dans le monde (33 en Grande-Bretagne et Irlande selon Groves et Bullock-Webster [6],[7]) cependant Stewart and Church ont réduit ce nombre à 21[8].
Hormis pour quelques espèces qui survivent en eau saumâtre ou dans des habitats maritimes périodiquement exposés aux embruns, les Characées sont des plantes aquatiques d'eau douce et claire, stagnante ou à très faible courant. Elles apprécient les eaux peu profondes (dures, éventuellement légèrement saumâtres et/ou parfois très calcaires) et ensoleillées. On les trouve parfois dans des bassins artificiels où par évaporation l'eau devient plus dure. On les trouve dans les mares, fonds de carrière inondés, lacs, en herbiers parfois denses, ou en situation de plante pionnière, éventuellement éphémère[9].
Ces plantes étant caractéristiques de milieux faiblement à moyennement riches en éléments nutritifs, on les considère comme un bon bioindicateur de qualité de l'eau du point de vue de l'oligotrophie et d'une faible turbidité. L'eutrophisation est un des facteurs responsables de leur forte régression.
Les organes reproducteurs sont disposés à l'aisselle des verticilles. Les anthéridies et oogonies sont protégées par une couche de cellules (stériles à maturité). L'oogonium est de forme oblongue et se compose d'un seul "œuf", tandis que l'antheridium, sphérique, est composé de cellules produisant les spermatozoïdes. Ce qui fait des Characées les plus complexes de toutes les algues vertes et peut-être des descendantes directes d'un ancêtre qui pourrait aussi être celui de toutes les plantes terrestres.
De nombreux botanistes ont proposé que les Characées soient placées dans un embranchement particulier, souvent nommé Charophyta.
Leur classement cladistique (phylogénétique) est actuellement en cours de révision par les taxonomistes et les systématiciens.
L'étude de l'ADN et de l'ARN de ces plantes pourrait confirmer ou infirmer l'hypothèse que ces plantes aient été le chaînon entre la vie aquatique et terrestre, moment crucial dans l'évolution de l'arbre phylogénétique de la vie, passage entre les algues et les mousses, il y a plus de 400 millions d'années selon Karol et al. (2001, Science).
L'activité photosynthétique des Charophytes conduit à la précipitation plus ou moins cristallisée de carbonates de calcium autochtones[10],[11] produisant une calcification intracellulaire de leur thalle et des « cellules en spirales » entourant l'oospore, appelées gyrogonites[12]. Cette incrustation est une biominéralisation[13] étudiée en paléohydrologie par des investigations isotopiques[10].
Selon Stewart & Church (1992)[8]:
Selon World Register of Marine Species (12 avril 2018)[18] :
Chara est un genre d'algues vertes évoluées de la famille des Characeae. Ces végétaux sont majoritairement des algues d'eau douce, seules quelques espèces vivent en eaux saumâtres, trouvées dans des habitats littoraux ou dans des zones humides exposées à l'influence du sel.
Elles appartiennent au groupe non encore bien formalisé des Charophyta (et sont de l'ordre des Charales). Linné a créé le genre Chara en 1753.
Présentes depuis au moins le Silurien (430 à 410 millions d'années), elles semblent être les algues les plus proches des plantes vertes terrestres (Embryophyta). Les botanistes sont en train d'étudier leurs relations génétiques avec d'autres groupes végétaux pour confirmer ou infirmer cette hypothèse.
Ces plantes sont en régression ou ont déjà disparu d'une grande partie de leur aire naturelle et potentielle de répartition, en raison de la destruction de leur habitat, mais surtout en raison de l'eutrophisation croissante et générale de l'environnement.
En Europe, dont en France, elles sont encore mal connues, malgré l’importance de ce groupe pour la qualification et désignation de communautés végétales d’habitat d’intérêt communautaire ou en tant qu'espèces bioindicatrices. Mais des groupes s'organisent, autour des conservatoires botaniques, du Muséum et de l'Agence nationales de la biodiversité pour compléter les inventaires et mieux les connaître. Par exemple une première liste de Characées a été validée pour la Picardie, en complément de la publication du « Guide des végétations des zones humides en Picardie » et à cette occasion la Picardie s'est avérée abriter des populations comprenant près de 80 % des espèces de Charophytes connues en France !
L'étude des Characées est la charologie.
Chara je rod parožine iz porodice Characeae. Živi u slatkovodnim vapnenačkim područjima. Rod je prvi opisao Carl Linné 1753.
Chara je sivkasto-zelena razgranata alga, koja se često miješa s podvodnim vaskularnim biljkama. Tvrda je i ima zrnastu teksturu, jer je pokrivena naslagama različitih kalcijevih soli. Sastavljena je od 6 do 16 manjih grančica. Metabolički procesi daju joj neugodan miris sumporovodika.
Chara je rod parožine iz porodice Characeae. Živi u slatkovodnim vapnenačkim područjima. Rod je prvi opisao Carl Linné 1753.
Chara adalah ganggang hijau yang habitatnya di air tawar. Bentuk tubuh ganggang ini menyerupai tumbuhan tingkat tinggi. Ada bagian yang mirip batang yang beruas-ruas serta mempunyai struktur yang mirip helaian daun.
Chara berkembangbiak secara generatif. Ganggang ini bersifat heterotalus. Oogonium dan anteridium terdapat pada ruas-ruas tubuh yang mirip batang. Masing-masing gametangium menghasilkan sel telur dan sel kelamin jantan. Hasil pembuahannya adalah zigota. Inti zigota akan membelah secara meiosis dan menghasilkan zigospora. Setelah masak, zigospora akan lepas dari induknya. Di tempat yang sesuai, zigospora tumbuh menjadi Chara baru.
Chara adalah ganggang hijau yang habitatnya di air tawar. Bentuk tubuh ganggang ini menyerupai tumbuhan tingkat tinggi. Ada bagian yang mirip batang yang beruas-ruas serta mempunyai struktur yang mirip helaian daun.
Maurabragis (Chara) - maurabragainių klasės dumblis.
Auga gėluose vandenyse, daugiausia ežeruose. Rizoidais prisirvirtinę prie dugno, sudaro ištisas povandenines pievas. Sruktūra primena asiūklį. Jais minta vandens gyvūnai, paukščiai[1].
Lietuvoje auga 18 maurabragių rūšių, dažnesnės:
Įtrauktos į Raudonąją knygą:
Maurabragio lapas su anteridžiu (raudonas, apačioje) ir oogone (viršuje)
Maurabragis (Chara) - maurabragainių klasės dumblis.
Auga gėluose vandenyse, daugiausia ežeruose. Rizoidais prisirvirtinę prie dugno, sudaro ištisas povandenines pievas. Sruktūra primena asiūklį. Jais minta vandens gyvūnai, paukščiai.
Multimedia w Wikimedia Commons Ramienica (Chara) – rodzaj glonów, jeden z pierwszych naukowo opisanych przez Linneusza[1], a niedługo potem przez innych przyrodników, w tym Jana Kluka[3], przy czym rodzaj z podziałem na gatunki, opisywał jeszcze przed Linneuszem, w 1719 r. Sébastien Vaillant, podczas gdy inni ówcześni przyrodnicy uznawali go za przedstawiciela skrzypów[2]. Nazwa ramienice w polskiej literaturze stosowana jest do taksonów o różnej randze – od rodzaju Chara, do gromady Charophyta (choć w tym wypadku tylko wyjątkowo dla przedstawicieli innych taksonów niż ramienice właściwe).
Makroglon o różnej wielkości – od kilku centymetrów do mniej więcej metra, przy czym niektóre gatunki mogą osiągać większe rozmiary, o rozgałęzionej plesze zbudowanej z nibyłodyg, nibyliści i drobniejszych elementów (nibylistki, kolce, przylistki, wielokomórkowe, nitkowate ryzoidy, plemnie, lęgnie, bulwki). Ogólny pokrój przypomina skrzypy[4].
Plecha od zielonej do czerwonawej, często słabiej lub silniej inkrustowana węglanem wapnia, przez co krucha i wpadająca w odcienie szarości[1].
Nibyłodyga zbudowana jest z węzłów i międzywęźli. Międzywęźla zbudowane są z komórek rdzenia i okorowania. Z węzłów wyrasta 6–16 nibyliści tworzących okółek, a z kątów nibyliści kolejne nibyłodygi. Pod okółkiem nibyliści wyrastają dwa (rzadko jeden lub trzy) okółki przylistków. Nibyliście są podobnie jak nibyłodygi podzielone na węzły i międzywęźla, przy czym co najmniej jeden ostatni segment nibyliścia nie jest okorowany (czasem wszystkie segmenty). Z węzłów nibyliści wyrastają jednokomórkowe nibylistki, często podobne do przylistków i kolców, przy czym wyrastające od strony nibyłodygi (wewnętrzne) są zwykle wyraźniejsze od zewnętrznych. Podobnie często większe są nibylistki na nibyliściach płodnych (niosących gametangia). Nibyliście w rodzaju Chara są nierozgałęzione, co wyróżnia go spośród innych rodzajów. Gametangia osadzone w kątach nibyliści. Rośliny dwupienne lub jednopienne[1][4].
Dwurzędowe lub trzyrzędowe. Czasem niezupełne, wyjątkowo brak (u Ch. braunii)[4].
Wielokomórkowe (plemniostany). Ściany zbudowane z 8 tarczowatych, trójkątnych komórek. Przytwierdzone kolejną komórką do plechy. Od tarczowatych komórek do wnętrza odchodzą trzoneczki (manumbrium) z komórką główkową, z której wyrastają kolejne komórki zakończone wielokomórkowymi nićmi wytwarzającymi plemniki[5]. Pojedyncze, rzadko w parach. W węzłach nibyliści. Zwykle w miarę kuliste. Początkowo zielone, wraz z dojrzewaniem czerwienieją (mogą stać się też pomarańczowe). Zwykle mniejsze od lęgni, ale może to być znaczna dysproporcja lub niewielka różnica. Dojrzałe często widoczne gołym okiem. U gatunków jednopiennych poniżej lęgni. Plemniki dwuwiciowe[4]. Dojrzewają równocześnie z lęgniami lub wcześniej[1].
Pojedyncze, rzadko w parach. W węzłach nibyliści. Początkowo zielone, wraz z dojrzewaniem pomarańczowieją lub brązowieją. Mniej więcej elipsoidalne. Okorowane przez pięć komórek helikalnie otaczających komórek. Na ich szczycie jest 5 kolejnych komórek (co jest cechą diagnostyczną podrodziny Charoideae) tworzących koronkę, która w trakcie dojrzewania może odpaść. Zawierają pojedynczą komórkę jajową[4]. Oospory brązowe do czarnych[1].
Komórki zwykle jednojądrowe, z wyjątkiem komórek międzywęźli, które mają charakter komórczaków ze względu na obecność kilku dużych nieregularnych jąder będących wynikiem amitozy. Komórki łączą się przez plazmodesmy. Cytoplazma podzielona na nieruchliwą ektoplazmę ze śrubowato skręconymi chloroplastami i płynną endoplazmę zawierającą jądra komórkowe i mitochondria. W centrum komórki duża wakuola. Cytokineza z fragmoplastem typowym dla Charophyta i roślin zwanych lądowymi[1].
Krynicznik (Nitella), który w odróżnieniu od ramienicy jest nieokorowany (a więc nie wytwarza też przylistków i kolców), ma rozwidlone nibyliście i zwykle jest słabiej inkrustowany, krynicznica (Nitellopsis), która również jest nieokorowana, ma rozwidlone nibyliście, rozsocha (Tolypella), która jest nieokorowana, ma rozgałęzione nibyliście i zwykle jest słabiej inkrustowana, lichnotamnus Lychnothamnus, który ma szczątkowe okorowanie, przylistki tylko w jednym okółku, a lęgnie między plemniami[4].
Rośliny wieloletnie lub jednoroczne. W zależności od gatunku i warunków (np. głębokości zanurzenia) zimują całe rośliny, oospory lub bulwki[1]. Podobnie jak w całej grupie, u ramienicy nie występuje przemiana pokoleń, tj. wszystkie osobniki są gametofitami i nie wytwarzają zarodników[6].
Rozmnażanie wegetatywne przez odrosty z chwytników lub komórek węzłowych (np. po zagrzebaniu plechy w osadzie). Także przez bulwki wyrastające na chwytnikach. Rozmnażanie płciowe na drodze oogamii. W dojrzałej plemni rozchylają się tarczki, a przez szczeliny wypływają plemniki, które dostają się do jaja znajdującego się w lęgni przez kanał na szczycie jej okorowania. Po zapłodnieniu komórki jajowej z komórek oosporangium i nowo powstałej oospory tworzy się złożona otoczka. Odkładane w niej są węglan wapnia, lignina i suberyna. Oospora często kiełkuje dopiero po przezimowaniu[7]. Przechodzi podział redukcyjny (mejozę)[5], choć szczegóły tego procesu są słabo poznane[1] i tworzy splątek. Z bocznych odgałęzień splątka formują się osie główne, czyli nibyłodygi, nowego osobnika. U niektórych gatunków rozmnażanie płciowe jest stosunkowo mało wydajne[1]. Kiełkowanie oospor może być pobudzane przez światło czerwone[8].
Liczba chromosomów u gatunków dwupiennych n=14–28, a u jednopiennych n=14–70. Często jest to wielokrotność 14 (tj. 14, 28 lub 56), co sugeruje, że specjacja następowała na drodze poliploidyzacji lub hybrydyzacji. Osobniki są zasadniczo haploidalne, ale większość jąder może mieć nadmiarową ilość DNA[1].
Wśród zsekwencjonowanych genomów jest mitochondrialny DNA Ch. vulgaris o długości 67 737 par zasad (68 genów, 27 intronów)[9].
Materiałem zapasowym jest skrobia[8], jak u większości roślin zielonych. Skrobia i tłuszcz znajdują się m.in. w komórce jajowej[5]. Zawarte w ciele ramienic substancje mają silny zapach określany jako przypominający zapach ryby[10] lub skunksa[11]. Inkrustacja węglanem wapnia sprawia, że może on osiągać kilkadziesiąt procent suchej masy ciała[12].
W większości gatunki słodkowodne znoszące lekkie zasolenie. Są jednak gatunki wyłącznie słodkowodne i wyłącznie słonawowodne (np. Ch. baltica). Zwykle preferują wody twarde i niezbyt żyzne oraz podłoże o dużej zawartości wapnia, choć niektóre mogą występować w wodach o umiarkowanej twardości, a nawet miękkich (Ch. delicatula). Występują w zbiornikach wodnych różnych typów – w zatokach morskich, jeziorach, zbiornikach astatycznych, torfiankach, rowach. Wiele gatunków preferuje wody dość płytkie. Niektóre (np. Ch. coronata, Ch. vulgaris), występując w wodach o zmiennym poziomie, mogą przetrwać niedługi okres wynurzenia[12]. z drugiej jednak strony w czystowodnych jeziorach niektóre osobniki występują na kilkudziesięciu metrach głębokości[4]. Rekordowe wartości zanotowano dla Ch. globularis, którą wraz z mchami znaleziono na głębokości 75 m w jeziorze Tahoe[13]. Nieliczne gatunki ponadto w wodach płynących (Ch. vulgaris)[4], ale zasadniczo unikają wód o dużym ruchu, także o dużym falowaniu. Zwykle dobrze znoszą niską temperaturę, niektóre zimują. Chara pistianensis (obecnie uważana za formę Ch. vulgaris) występuje w gorących źródłach[12]. Ustępowanie ramienic ze zbiornika świadczyć może o jego eutrofizacji[14].
Ze względu na wytrącanie węglanu wapnia inkrustującego ściany komórkowe z rozpuszczonych w wodzie jonów wapniowych i wodorowęglanowych przy okazji fotosyntezy ramienice przyczyniają się do powstawania wapiennych osadów[14]. Podczas wytrącania kalcytu z rozpuszczonych wodorowęglanów wapnia (biogeniczna dekalcyfikacja) następuje również współstrącanie fosforu. Związane w ten sposób biogeny trafiają z wody do osadu, co powoduje zmniejszenie żyzności wody i może hamować eutrofizację. Podobny efekt ma natlenianie warstwy przydennej na skutek fotosyntezy i utrudnianie mechanicznej resuspensji osadów w gęstych łąkach ramienicowych[15].
Rodzaj kosmopolityczny, niewystępujący jedynie na Antarktydzie. Poza tym na każdym kontynencie występują endemiczne dla niego gatunki. Dwupienne gatunki mają większą tendencję do endemizmu, podczas gdy jednopienne do szerokiego rozpowszechnienia. Rozkład gatunków sugeruje powstanie rodzaju w czasach Pangei i rozwój nowych gatunków w miarę jej rozpadu i przemieszczania się kontynentów[1]. W Polsce spotykany w całym kraju, łącznie z Bałtykiem, częściej w strefie pojezierzy, ok. 20 gatunków[4]. W Czechach na początku XX w. stwierdzono 24 gatunki[16].
Ramienice podobnie jak inne makrofity często tworzą niemal jednogatunkowe zbiorowiska. Czasem są one w pewnym stopniu współtworzone przez kilka gatunków z rodzaju Chara lub rodziny Characeae, a także domieszkowo przedstawicieli wodnych roślin tkankowych lub inne makroglony. Łąki ramienicowe są zaliczane do klasy zbiorowisk Charetea[17], choć łąki morskie bywają włączane do klasy Ruppietea maritimae[18]. Jeziora ze znacznym udziałem łąk ramienicowych określa się jako jeziora ramienicowe (przy czym dotyczy to też łąk budowanych przez innych przedstawicieli rodziny).
Ogólny pokrój przedstawicieli rodzaju Chara jest podobny. Ramienica grzywiasta (Ch. filiformis) nieco od niego odbiega, gdyż mając niepozorne nibyliście ma pokrój żyłkowaty. Przedstawiciele danego gatunku w zależności od warunków ekologicznych mogą jednak wytwarzać różne ekotypy. W wodach płytkich zwykle są to formy mniejsze, a na głębszych stanowiskach wydłużone. Mogą się one różnić kompletnością okorowania, proporcjami nibyliści i międzywęźli, stopniem inkrustacji, tolerancją na zasolenie itd[4].
Przynależność systematyczna przyjęta przez AlgaeBase: cesarstwo (domena): eukarionty, królestwo: rośliny, podkrólestwo: rośliny zielone, infrakrólestwo: Streptophyta, gromada: Charophyta, klasa: Charophyceae, rząd: Charales, rodzina: Characeae, plemię: Chareae[1]. W bardziej tradycyjnych ujęciach ramienice bywają włączane do zielenic, np. tworząc następujący układ: królestwo: eukarionty, podkrólestwo: rośliny, gromada Chlorophyta, klasa: Charophyceae, rząd: Charales, rodzina: Characeae, podrodzina Charoideae[4].
Rodzaj o skomplikowanej klasyfikacji, dzielony na sekcje (m.in. Agardhia, Chara, Gioallenia, Grovesia, Hartmannia) i podsekcje. Niektóre gatunki są dość silnie izolowane i trudno dochodzi do krzyżowania[1]. W historii badania rodzaju wyróżniono kilkaset gatunków, z których niektóre okazały się synonimiczne. U zarania nowoczesnej botaniki do rodzaju Chara zaliczano niekiedy przedstawicieli odległych grup taksonomicznych. Przykładowo, żabirośl (Batrachospermum) przez Friedricha Weissa była nazwana Chara batrachosperma[19], przy czym identyczną nazwę inni badacze nadali gatunkom obecnie uznanym za tożsame z Ch. vulgaris i Nitella confervacea. Na początku 2012 roku według systemu przyjętego w serwisie AlgaeBase za zaakceptowane uznano następujące z nich[1]:
Symbolem „§” oznaczono gatunki objęte ochroną gatunkową (ścisłą lub częściową) w Polsce[20].
Osobniki z tego rodzaju są częstym obiektem badań z zakresu elektrofizjologii i transportu jonów. Ze względu na pokrewieństwo ramienicy z roślinami telomowymi także badane są jej powiązania filogenetyczne i ewolucyjne oraz różne aspekty jej biologii, zwłaszcza morfogenezy. Oospory zalegające w osadach mają zastosowanie w badaniach palinologicznych[1]. Jako że zwykle występują w wodach dość czystych, są generalnie uważane za bioindykatory wód dobrej jakości ekologicznej[4]. W stosowanym w Polsce Makrofitowym Indeksie Rzecznym wszystkie występujące w rzekach ramienice potraktowano łącznie i przypisano im wartości L=6 (oznaczającą wskaźnik wód mezotroficznych, bliższych oligotrofii) i W=2 (oznaczającą przeciętny zakres tolerancji ekologicznej)[21]. Ze względu na sprzężenia zwrotne ramienice są uważane za zdolne do hamowania eutrofizacji[15], przez co bywają introdukowane do zbiorników w eksperymentach biomanipulacyjnych mających na celu poprawę jakości wód[22].
Wszystkie gatunki występujące w Polsce są rzadkie, niektóre do niedawna podawane w polskiej florze obecnie są uznane za wymarłe. Ochronie gatunkowej w Polsce podlega 9 (mniej więcej połowa) gatunków[4]. Ochronę tę wprowadzono w 2004 roku, po raz pierwszy uwzględniając wówczas gatunki glonów. Obecność większości zbiorowisk ramienic w zbiorniku nawet nieobjętych ochroną gatunkową, jest podstawą do objęcia go ochroną jako siedlisko przyrodnicze 3140 (twardowodne oligo– i mezotroficzne zbiorniki z podwodnymi łąkami ramienic Charetea) w systemie Natura 2000[17]. Natomiast niektóre ramienice są charakterystyczne dla innych siedlisk przyrodniczych, np. Ch. baltica dla siedliska 1160 (duże płytkie zatoki)[18], a Ch. globularis i Ch. virgata oprócz jezior ramienicowych także siedliska 3110 (jeziora lobeliowe)[23].
Ramienica (Chara) – rodzaj glonów, jeden z pierwszych naukowo opisanych przez Linneusza, a niedługo potem przez innych przyrodników, w tym Jana Kluka, przy czym rodzaj z podziałem na gatunki, opisywał jeszcze przed Linneuszem, w 1719 r. Sébastien Vaillant, podczas gdy inni ówcześni przyrodnicy uznawali go za przedstawiciela skrzypów. Nazwa ramienice w polskiej literaturze stosowana jest do taksonów o różnej randze – od rodzaju Chara, do gromady Charophyta (choć w tym wypadku tylko wyjątkowo dla przedstawicieli innych taksonów niż ramienice właściwe).
Chara é um género de algas verdes pertencente à família Characeae. As espécies deste género são conhecidas pelo nome comum de cara.[1]
As espécies de Chara são algas multicelulares que superficialmente se parecem com as plantas terrestres devido às suas estruturas que se assemelham a caules e folhas. O sistema de ramificação é complexo, com ramos derivados das células apicais que se inserem na base dos segmentos e que formam alternadamente as células ganglionares e internodais.
Estas espécies em geral ocorrem ancoradas no substrato do litoral por meio da ramificação subterrânea dos seus rizoides.
Estas plantas são ásperas ao tacto devido aos depósitos de sais de cálcio que se formam na parede celular. Os processos metabólicos associados com esta deposição dão frequentemente às plantas do género Chara um odor característico e desagradável a sulfeto de hidrogénio.[2]
O corpo da planta é o gametófito, sendo composto por um eixo principal (diferenciado em nós e entrenós), ramos dimórficos (com um eixo longo de crescimento ilimitado e os ramos curtas de crescimento limitado), rizoides (multicelulares com tabiques oblíquos) e estipuloides (estruturas em forma de agulha na base dos ramos laterais secundários).
As espécies ocorrem em habitats de água doce, especialmente nas zonas de substrato calcário nas zonas temperadas do Hemisfério Norte.
O género Chara inclui as seguintes espécies:
Chara é um género de algas verdes pertencente à família Characeae. As espécies deste género são conhecidas pelo nome comum de cara.
Для харових водоростей характерним є вегетативне та статеве розмноження. Вегетативне розмноження здійснюється за допомогою специфічних бульбочок на ризоїдах або зірчастих скупчень клітин на нижніх стеблових вузлах, які дають початок новому талому. Безстатеве розмноження відсутнє. Найвищого розвитку серед усіх водоростей досягають статеві органи. Архегоній (жіночі) та антеридій (чоловічі статеві органи) багатклітинні і у більшості видів розвиваються на одній рослині (хоча відомі і дводомні види). Антеридій має вигляд кульки діаметром до 0,5 мм, спочатку зеленого, а під час дозрівання — оранжевого чи червоного кольору. Він сидить на короткій одноклітинній ніжці і складається з 8 пласких клітин-щитків, які щільно стикаються своїми зазубреними краями. Від центру кожного щитка всередину антеридію відходить циліндрична клітина — «ручка» (manubrium), яка завершується округлою клітиною-головкою. На цій клітині розташовано 6 клітин меншого розміру, кожна з яких дає початок 4 сперматогенним ниткам. Вони складаються з 200–300 клітин, у кожній з яких утворюється один двохджгутиковий сперматозоїд (антерозоїд).
Це незавершена стаття з альгології.
