فاختة النخيل

Die lemoenduif of rooiborsduif (Streptopelia senegalensis, lengte: 22–24 cm) is 'n duif inheems aan Suid-Afrika. Hy is nie bang vir mense nie en word dikwels op stadsypaadjies, tuinpaadjies en in tuine aangetref. Sy Engelse naam Laughing dove, kom van sy sagte borrelende roepnoot wat soos iemand wat lag, klink.^[2] Lemoenduiwe is algemeen regdeur Suider-Afrika en is dikwels in groot getalle in stadsparke en op oop gebiede bymekaar. Soos die Tortelduif bestaan sy vertoonvlug uit 'n byna vertikale opvlieg in die lug, en dan 'n afsweef met uitgestrekte vlerke en stert.

Voorkoms

Die lemoenduif is een van die kleiner spesies in Suid-Afrika en kan uitgeken word aan sy gespikkelde kraag wat rondom die sykante van die nek en om die bors loop. Ander soortgelyke spesies het 'n swart kraag agter die nek, maar dié ontbreek by die lemoenduif. As die mannetjie wil hofmaak, styg hy steil in die lug op en daal dan stadig met die vlerke uitgestrek en die stert oopgesprei om die opsigtelike wit kante te vertoon.^[2]

Algemeen

Beskrywing: Hierdie spesie word van die groter Tortelduif onderskei aan die afwesigheid van 'n swart agterkraag, aan die diagnostiese swart gespikkelde halssnoer oor sy kaneelkleurige bors, en aan die kaneelkleurige rug. In vlug is die kontras tussen die blou-grys voorvlerke en en kaneelkleurige rug opvallend en die wit punt en en kante van die stert duidelik sigbaar. Wyfie is kleiner en ligkleuriger. Jong voël is valer as volw.
Habitat: Word in verskeidenheid habitats aangetref, maar vermy egte woestyn.
Status: Volop standvoël. Die algemeenste en bekenste duif in die streek wat ooral aangepas het by tuine en middestede.
Soortgelyke spesies: Tortelduif, Europese tortelduif.
Roep: Algemene roep is 'n onderskeidende stygende en dalende ‘ooo-koook-koook-kooo’.
Dieet: Hoofsaaklik saad en graan, maar ook insekte en slakke.

Broeigewoontes

Plek: In 'n boom of struik, maar sal soms ook lysies in stede gebruik.
Nes: Lendelam stokkiesnes wat maklik uitmekaar val in erge winde of storms.
Seisoen: Enige maand van die jaar maar veral die droë seisoen.
Getal eiers: 2.
Broeitydperk: 12-16 dae.
Kuikenstaduim: Sowat 15 dae.

In die tuin

Habitat: Soek meestal in oop gebiede soos grasperke kos, dikwels in die geselskap van Tortelduiwe en Grootringduiwe. Lemoenduiwe word gewoonlik die slagoffer van die huiskat, wie se eienaars hulle juis lok om die risiko van ander tuinvoëls wat dalk gevang kan word, te verminder.
Kosvereistes: Dié duifies vreet meestal graan, maar sal ook broodkrummels, mieliepap en ander soortgelyke kos eet. Soos by alle duiwe, kan jy wedywering met ander voëls by die voertafel verminder deur graan op die grond te strooi. Hulle is ook lief vir mielies.
Nesmaak: Soos die Tortelduif, maak die Lemoenduif in 'n wye verskeidenheid bome en struike nes, met die voorkeur aan uitheemses in die Kaap en die inheemses verder noord. Neste is tussen twee en vyf meter bo die grond.

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Verwysings

Spilopelia senegalensis,^[3] tamién llamada tórtola del Senegal o tórtola reidora,^[4] ye una especie d'ave columbiforme de la familia Columbidae mesma d'África, Mediu Oriente, Asia Central y el subcontinente indiu; hai poblaciones nos Balcanes que nun se sabe si fueron introducíes.

La especie alcuéntrase en hábitats de carba y ermos semiáridos onde pueden vese alimentándose nel suelu. Un collar cuadriculáu acoloratáu y negru da-y un patrón distintivu y tamién lu estrema fácilmente d'otros palombos, al igual qu'el so llamáu. Otros nomes inclúin palombu de palmera, ente que na India utilízase frecuentemente'l nome de pequeñu palombu marrón. Foi introducida n'España y en Australia Occidental y establecióse na naturaleza alredor de Perth y Fremantle.

Descripción

La tórtola senegalesa tien una cola llargo y delgao, típicamente de 25 cm (9.8 pulgades) de llargor. Ye de color marrón arrosáu na parte inferior con una cabeza y pescuezu color lila tiñíu. La cabeza y les partes inferiores son arrosaes, hasta faese más escures na parte inferior del abdome. Un parche acoloratáu y gris a cuadros alcuéntrase a entrambos llaos del pescuezu y compónense de plumes estremaes. Les partes cimeres son marrones con una franxa gris azulada a lo llargo de la nala. La parte posterior ye d'un marrón uniforme y ensin rellumu na población de la India. Les poblaciones africanes senegalensis y phoenicophila tienen la rabadilla y les coberteras cimeres de les cola de color gris azuláu pero difieren nos tonos de les plumes del pescuezu y les nales, mientres aegyptiaca ye más grande y la cabeza y la nuca son color vieno y les coberteras cimeres son ablondas.^[5] La cola tien la mesma midida en tolos subxéneros y les plumes esteriores terminen en blancu. Los sexos son indistinguibles nel campu. Les aves nueves escarecen de les marques cuadriculaes del pescuezu. Les pates son acolorataes. Les poblaciones varien llixeramente nel plumaxe, por casu nes zones más grebes son más pálidos.^[6] Reparáronse los plumaxes leucísticos anormales.^[7]

---

El vocalización de les aves llamáu ye similar a una risa, nun baxu y onduláu «croo-doo-doo-doo-doo» con una amplitú ascendente y descendente.^[8]

Distribución y hábitat

Ye una especie bien común y estendida en carbaes, tierres seques de cultivu y habita en bona parte de la so área de distribución, aportando a bien mansos. La especie alcuéntrase en gran parte d'África subsaḥariana, Arabia Saudita, Irán, Afganistán, Paquistán y la India. Tamién s'atopa n'Israel, El Líbanu, Siria, los Emiratos Árabes Xuníos y Turquía (estes poblaciones pueden derivar de les introducíes por humanos). Son sedentarios mayoritariamente, pero delles poblaciones pueden faer más movimientos. Les aves anilladas en Guyarat recuperáronse 200 kilómetros al norte de Paquistán, y páxaros exhaustos rexistráronse aterrizando en barcos nel mar Arábigu.^[6][9] La especie (que se cree pertenez a la población nominal) introducir en Perth en 1889 y establecióse alredor d'Australia Occidental.^[10] Les aves que se posen nos buques pueden ser introducíes a nueves rexones.^[11]

Sistemática y taxonomía

Esta especie describióse por Carlos Linneo quien la asitió nel xéneru Columba xuntu con otros palombos. Más tarde asitióse nel xéneru Streptopelia pero estudio de filoxenia molecular indicaron qu'esta y la tórtola motuda (S. chinensis) destacaben del restu d'especies Streptopelia,^[12] lo que condució al usu d'un nome de xéneru más antiguu utilizáu pa la especie por Carl Jakob Sundevall. Desafortunadamente Sundevall utilizó'l nome Stigmatopelia senegalensis y Spilopelia pa la tórtola motuda (usó'l xéneru pa chinensis, según pa suratensis y tigrina, qu'agora son subespecies) na mesma páxina del so llibru de 1872.^[13] Dellos autores argumentaron que Stigmatopelia ye'l nome válidu, porque tien prioridá por cuenta de qu'apaez nuna llinia anterior na páxina,^[14] pero Schodde y Mason nel so catálogu zoolóxicu de páxaros australianos escoyeron Spilopelia clausa citando 24 (b) del Códigu ICZN que sofita la decisión del primer revisor.^[15]

Delles poblaciones con mínimes diferencies de plumaxe y tamañu llograron l'estáu de subespecie, estos inclúin:

• S. s. phoenicophila (Hartert, 1916): Marruecos, Arxelia y Tunicia;
• S. s. aegyptiaca (Latham, 1790): valle del Nilo;
• S. s. senegalensis (Linnaeus, 1766): Senegal y Nixeria, incluyendo a aequatorialis (Erlanger, 1904);
• S. s. cambayensis (Gmelin, 1789): India;
• S. s. ermanni (Bonaparte, 1856): Afganistán y Turkestán;
• S. s. sokotrae (Grant, 1914): islla de Socotra;
• S. s. dakhlae (Meinertzhagen, 1928): oasis de Dajla (Exiptu) y Libia (comúnmente incluyida en phoenicophila); y,
• S. s. thome (Bannerman, 1931): islla de Santu Tomé (pero posiblemente sía una población introducida).

Comportamientu y ecoloxía

Polo xeneral ye vistu en pareya o en pequeños grupos, y en contaes ocasiones en grupos grandes. Los grupos más grandes fórmense sobremanera cuando beben nos güeyos d'agua de les rexones grebes. Grupos amenorgaos axuntar nos árboles cerca de los oasis enantes de volar a la vera de l'agua, onde son capaces de zucar agua d'igual forma qu'otros miembros de la familia de los pichones.^[16] La tórtola senegalesa come granes cayíes, principalmente del verde, otros restos vexetal y pequeñu inseutos terrestres como les termites y escarabayos.^[17][18] Son abondo terrestres, alimentándose nel suelu de pacionales y cultivos. El so vuelu ye rápido, con ritmos regulares empobinaos y un fuerte chasquíu de les nales ocasional que son carauterísticos de los palombos polo xeneral.^[6]

El machu en cortexu sigue a la fema banciando la cabeza mientres rúa. El machu picotia les sos nales plegaes nun desplazamientu-acicalamiento» pa solicitar la cópula a la fema. Esta acepta agachándose y pidiendo comida. El machu puede esfrutar de la comida del cortexo enantes de cubrir a la fema. La pareya puede afechase mutuamente.^[19] Los machos pueden tamién llanzar al enrite soníos coles nales en señal de victoria y depués entamar escontra baxo nun nidiu arcu na so exhibición. La especie tien una temporada de cría estendida n'África. Casi tol añu en Malaui y Turquía;^[20] y sobremanera dende mayu hasta payares en Zimbabue, de febreru a xunu n'Exiptu y Túnez. N'Australia la temporada principal de reproducción ye de setiembre a payares.^[10] El nial ye una fráxil plataforma de ramines construyida nun parrotal baxu y, en delles vegaes, en resquiebros o so los bistechos de les cases. Dambos padres constrúin el nial: los machoss que traen les ramines que son asitiaos pola fema. La fema pon dos güevos nun intervalu d'un día, y los padres participen na incubación y alimentación de los pitucos. Los machos pasen guarando'l nial mientres la mayor parte del día.^[21] Depués de guariaos los primeros güevos asítiase'l segundu güevu, y estos eclosionen dempués d'unos 13 a 15 díes.^[6][22] Los adultos qu'añeren pueden asonsañar una mancadura pa distrayer y caltener a los depredadores llueñe del nial.^[23] Múltiples críes pueden ser alimentaes pola mesma pareya nel mesmu nial. Siete niaraes pola mesma pareya reparóse en Turquía.^[19] La nueva cría dexa'l nial dempués d'aprosimao 14 a 16 díes.^[24][25] El críalo blanquinegru (Clamator jacobinus) llega al puntu de poner el so güevu nel nial de la tórtola motuda n'África.^[26]

Frecuentemente les poblaciones selvaxes n'Australia infectar con un virus que causa síntomes similares a los producíos en pericos pola enfermedá del picu y les plumes de los psitaciformes.^[27] Dellos pioyos ectoparásitos d'aves atopáronse nes especies ya inclúin les de los xéneros Coloceras, Columbicola, Bonomiella y Hohorstiella.^[28] Un parásitu de sangre, Trypanosoma hannae, foi rexistráu na especie.^[29] Fueron reparáu una paniega real (Lanius meridionalis) cazando una tórtola motuda adulta nel noroeste de la India, ente que'l busardo gavilán (Kaupifalco monogrammicus) ye un depredador de la especie n'África.^[30][31] Los páxaros sudafricanos amuesen una deformidá en picu que produz la crecedera escesiva del quexal cimeru.^[32]

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Spilopelia senegalensis .
• Spilopelia chinensis (Linnaeus, 1766) del orde Columbiformes pol Congresu Ornitolóxicu Internacional (inglés).
• Ficha de la UICN (inglés).
• Material multimedia (inglés).
• Testu en The Atles of Southern African Birds (inglés).

---

• Esta obra deriva de la traducción de Laughing dove de Wikipedia - inglés, concretamente d'esta versión del 15 de xineru de 2015, espublizada polos sos editores baxo la Llicencia de documentación llibre de GNU y la Llicencia Creative Commons Atribución-CompartirIgual 3.0 Unported.

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

Xırda qur-qur (lat. Streptopelia senegalensis) - qurqur cinsinə aid quş növü.

Xüsusiyyəti

Uzun quyruqlu, incə bir göyərçin olub, tipik olaraq 25 santimetr uzunluqdadır. Arxası, kanadları və quyruğu kırmızımtıl-qəhvəyi rəngdədir, qanadlarında mavi-boz rənglər vardır. Qanad altları şabalıdı rəngdədir. Başı və alt hissələri çəhrayı rəngdədir, daha aşağı ətrafları ağımtıl kölgəlidir. Boğazda seçilən qara xallar vardır. Ayaqları qırmızıdır. Balaları yetişkinlərdən daha çox pas rəngindədir və boğazındakı xallar da azdır.

Davranışı

Ağacın oyuğunda yuva qurur və iki ağ yumurta qoyur. Ot, toxum, taxıl, digər bitkilər və kiçik böcəklərə qidalanırlar. Onlar, xüsusi olaraq toplu halda yaşamırlar və ümumiyyətlə tək və ya cüt halda yaşamağa üstünlük verirlər.

Taksonomiya

Son zamanlar bəzi alimlər tərəfindən Stigmatopelia cinsinə daxil edildi.

Şəkillər

• Hindistan

• Hindistan

• Hindistan

• Hindistan

• Streptopelia Senegalensis

Mənbə

• http://tr.wikipedia.org/wiki/K%C3%BC%C3%A7%C3%BCk_kumru

An durzhunell balmez a zo un evn, Spilopelia senegalensis e anv skiantel.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Bevañ a ra al labous dreist-holl en Afrika, Azia ar Su hag Azia ar Mervent^[1].

Notennoù ha davennoù

La tórtora del Senegal^[1] (Spilopelia senegalensis) és un ocell de la família dels colúmbids (Columbidae) que habita estepes, oasis i ciutats d'Àfrica i el sud d'Euràsia, a la major part de l'Àfrica subsahariana, vall del Nil, Àfrica Nord-occidental, oest i sud de Turquia, Orient Pròxim i Mitjà, sud de la Península Aràbiga, i des d'Iran fins al sud del Kazakhstan, nord-oest de la Xina, Índia, Nepal i Bangla Desh.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Tórtora del Senegal

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Turtur chwerthinog (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: turturod chwerthinog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Streptopelia senegalensis; yr enw Saesneg arno yw Laughing dove. Mae'n perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae) sydd yn urdd y Columbiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. senegalensis, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Affrica ac Awstralia.

Teulu

Mae'r turtur chwerthinog yn perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Colomen blaen Patagioenas inornata Colomen gynffonresog Patagioenas fasciata Colomen lygatfoel Patagioenas corensis Colomen Nicobar Caloenas nicobarica Colomen Seland Newydd Hemiphaga novaeseelandiae Colomen yddfgoch Patagioenas squamosa Cordurtur befriol Geotrygon chrysia Cordurtur goch Geotrygon montana Turtur adeinlas Turtur afer Turtur benlas Turtur brehmeri Turtur bigddu Turtur abyssinicus

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Hrdlička senegalská (Streptopelia senegalensis) je druh ptáka z čeledi holubovitých, žijící v afrických tropech jižně od Sahary, na Blízkém východě a v jižní Asii až po Indii. Velikostně se jedná o štíhlý druh, dorůstající 25 centimetrů s dlouhým ocasem. Její záda, křídla a ocas mají červenavou barvu a křídla jsou šedomodrá. Spodní část křídel je kaštanově hnědá. Samec i samice jsou si vzhledově podobní. Živí se travou, semeny, zrninami, další vegetací a drobným hmyzem.

Odkazy

Reference

V tomto článku byl použit překlad textu z článku Laughing Dove na anglické Wikipedii.

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu hrdlička senegalská ve Wikimedia Commons
• Taxon Spilopelia senegalensis ve Wikidruzích
• BioLib.cz – hrdlička senegalská (Streptopelia senegalensis)
• ZOO Chleby – Hrdlička senegalská

Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.

Die Palmtaube (Spilopelia senegalensis, Syn.: Streptopelia senegalensis), manchmal auch Senegaltaube genannt, ist eine relativ kleine, in Afrika, dem Nahen Osten und Südasien lebende Taubenart. In Westaustralien ist sie eingebürgert und in Deutschland kommen gelegentlich Gefangenschaftsflüchtlinge vor. Als kälteempfindliche Art etablieren sich Palmtauben jedoch nicht in gemäßigten europäischen Klimazonen.

In ihrem natürlichen Verbreitungsgebiet ist die Palmtaube eine häufige Taubenart, die regelmäßig auch in Städten und Dörfern zu sehen ist. Sie gilt als in ihrem Bestand nicht gefährdet und zählt zu den Taubenarten, die ihr Verbreitungsgebiet ausdehnen.^[1]

Äußere Merkmale

Die Palmtaube erreicht eine Körperlänge von 26 bis 28 Zentimetern und wiegt zwischen 100 und 120 Gramm. Sie ist damit etwas kleiner als die Lachtaube. Verglichen mit dieser hat sie kürzere Flügel und einen längeren Schwanz. Es besteht kein auffälliger Geschlechtsdimorphismus. Die Weibchen sind lediglich auf Rücken und Mantel etwas matter als die Männchen gefärbt.^[2]

Rücken, Flügel und Schwanz sind rotbraun mit blaugrau in den Flügeln. Kopf und untere Körperteile sind rötlich, der Hals ist dunkel getupft. Die Oberschwanzdecken sind braun und grau überlaufen. Der Bauch ist heller als das Körperobergefieder. Die Schwanzfedern sind graubraun, wobei die äußeren Schwanzfedern an der Basis dunkel grauschwarz sind. Die Enden der Schwanzfedern sind weiß. Der Schnabel ist schwarz und im Verhältnis zum Kopf lang und schmal. Die Iris ist dunkelbraun. Die Füße sind rötlich. Jungtiere sind insgesamt mehr rötlich gefärbt.

Verbreitung und Lebensraum

Die Palmtaube ist fast auf dem gesamten afrikanischen Kontinent verbreitet. Über den Nahen Osten reicht ihr Verbreitungsgebiet bis nach Indien und Thailand, sowie Zentralasien bis Nordwestchina. Sie ist mittlerweile in einer Reihe von Ländern eingebürgert. Unter anderem kommt sie in West-Australien und der Türkei vor.^[3]

Die Palmtaube ist überwiegend ein Vogel arider Dornbuschsavannen. Daneben findet man sie aber in einer Vielzahl unterschiedlicher Lebensräume, darunter solchen, die stark vom Menschen gestaltet wurden. Palmtauben sind regelmäßig in Oasen zu sehen, sie halten sich in Gärten und Parkanlagen sowie in Dörfern auf und kommen auf landwirtschaftlichen Flächen vor. Sie ist auch in Städten wie etwa Damaskus oder Istanbul zu finden und wird oft recht zahm. Auch Palmhaine werden von ihnen regelmäßig genutzt.

Unterarten

Es sind zwei Unterarten anerkannt.^[4]

• Spilopelia senegalensis phoenicophila (Hartert, E 1916)^[5] kommt von Marokko bis in den Nordwesten von Libyen vor.
• Spilopelia senegalensis aegyptiaca (Latham, 1790)^[6] ist im Nil-Tal in Ägypten verbreitet.
• Spilopelia senegalensis senegalensis (Linnaeus, 1766)^[7] kommt im westlichen Arabien, auf Sokotra und in Afrika südlich der Sahara vor.
• Spilopelia senegalensis cambayensis (Gmelin, JF, 1789)^[8] ist vom östlichen Arabien und dem östlichen Iran bis Indien und Bangladesch verbreitet.
• Spilopelia senegalensis ermanni (Bonaparte, 1856)^[9] kommt in Kasachstan, dem nördlichen Afghanistan und westlichen China vor.

Spilopelia senegalensis sokotrae (Grant, CHB, 1914)^[10] wird heute als Synonym zur Nominatform betrachtet.

Verhalten

Die Palmtaube ist überwiegend ein Standvogel. Im afrikanischen Verbreitungsgebiet scheint es Populationen zu geben, die in Abhängigkeit von der Regenzeit Wanderungen vornehmen. So ziehen im Süden Afrikas die Palmtauben in den Monaten März bis April nach Westen und kehren im Zeitraum August bis September wieder an die Ostküste zurück.^[11] Die Palmtaube frisst Körner und Samen, andere pflanzliche Nahrung und kleine Insekten. Sie fressen besonders gerne Hirse, Weizen und Mais. Sie sind oft am Boden zu finden, wo sie in Gras- oder Kulturland nach Nahrung suchen.

Die Palmtaube baut für gewöhnlich ihr Nest in einem Baum oder einem Strauch und legt zwei weiße Eier. Das Nest ist primitiv und besteht häufig nur aus einigen wenigen Zweigen. Palmtauben nutzen aber auch Gebäudevorsprünge als Grundlage für ihre Nester. Die Brutdauer beträgt 12 bis 14 Tage. Die Nestlingszeit beträgt 12 Tage.^[12] Palmtauben fliegen für die Wasseraufnahme täglich bis zu 70 km.

Haltung in menschlicher Obhut

Palmtauben werden schon sehr lange als Ziervögel gehalten. Der Londoner Zoo zeigte Palmtauben bereits im Jahre 1861. Die Erstzucht in Europa ist nicht belegt. Da Palmtauben aber eine ausgesprochen leicht zu züchtende Taubenart sind, ist davon auszugehen, dass die erste Zucht kurz nach dem Erstimport erfolgte. In Gefangenschaft gehaltene und optimal ernährte Palmtauben haben gelegentlich bis zu sechs Jahresbruten.^[13] Bei in menschlicher Obhut gehaltenen Vögeln traten bereits mehrfach Farbmutationen auf. So wurden 1962 in der DDR beispielsweise Albinos gezüchtet. Diese erwiesen sich jedoch als sehr krankheitsanfällig. Bei südafrikanischen Haltern wurden auch schon weiße und gescheckte Senegaltauben gezogen.^[14]

Belege

Einzelnachweise

Literatur

• David Gibbs, Eustace Barnes und John Cox: Pigeons and Doves. A Guide to the Pigeons and Doves of the World. Pica Press, Sussex 2001, ISBN 90-74345-26-3.
• Alois Münst und Josef Wolters: Tauben – Die Arten der Wildtauben, 2. erweiterte und überarbeitete Auflage, Verlag Karin Wolters, Bottrop 1999, ISBN 3-9801504-9-6.
• Gerhard Rösler: Die Wildtauben der Erde – Freileben, Haltung und Zucht. Verlag M. & H. Schaper, Alfeld-Hannover 1996, ISBN 3-7944-0184-0.
• Charles Lucien Jules Laurent Bonaparte: Zoologie – Suite et fin des Additions et Corrections au Coup d’œil sur l’Ordres des Pigeons. In: Comptes rendus hebdomadaires des séances de l’Académie des sciences. Band 43, 1856, S. 942–949 (biodiversitylibrary.org).
• Johann Friedrich Gmelin: Systema Naturae per Regna Tria Naturae, Secundum Classes, Ordines, Genera, Species, Cum Characteribus, Differentiis, Synonymis, Locis. Band 1, Nr. 2. Georg Emanuel Beer, Leipzig 1789 (biodiversitylibrary.org).
• Claude Henry Baxter Grant: Mr. Claude Grant exhibited and described three new subspecies from Africa which he proposed to name. In: Bulletin of the British Ornithologists’ Club. Band 35, Nr. 200, 1914, S. 19–20 (biodiversitylibrary.org).
• Ernst Hartert: Notes on Pigeons. In: Novitates Zoologicae. Band 23, Nr. 1, 1916, S. 78–88 (biodiversitylibrary.org).
• John Latham: Index ornithologicus, sive, Systema ornithologiae; complectens avium divisionem in classes, ordines, genera, species, ipsarumque varietates: adjectis synonymis, locis, descriptionibus, &c. Band 2. Prostant Venales Apud Leigh et Sotheby, London 1790 (biodiversitylibrary.org).
• Carl von Linné: Systema Naturae per Regna Tria Naturae, Secundum Classes, Ordines, Genera, Species, Cum Characteribus, Differentiis, Synonymis, Locis. 12. Auflage. Band 1. Imprensis Direct Laurentii Salvii, Stockholm 1766 (biodiversitylibrary.org).

Weblinks

• Videos, Fotos und Tonaufnahmen zu Streptopelia senegalensis in der Internet Bird Collection
• Spilopelia senegalensis in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2013.2. Eingestellt von: BirdLife International, 2012. Abgerufen am 4. Januar 2014.
• Federn der Palmtaube

Kurciya gamji^[1] (Spilopelia senegalensis) tsuntsu ne.

Manazarta

1. ↑ Roger Blench, "Hausa bird names", rogerblench.info.

Musicha (Streptopelia senegalensis) — kaptarsimonlar oilasi gʻurraklar urugʻiga mansub qush. Dumi uzun, boshqa kaptarsimonlarga nisbatan kichik. Tanasining orqa tomonidagi patlari bir xil kulrang , boʻyni orqasida qora rangli yarim halqasi bor. Urugning boshqa turlaridan gavdasining kichikligi (uz. 14—30 sm), daraxtlar shoxiga in qurmasligi bilan farq qiladi. Oʻrta Osiyoda keng tarqalgan, turar joylar yaqinida yashaydi. Binolarning boʻgʻotlariga in quradi, 2—3 ta tuxum qoʻyadi. Bir yilda bir necha marta bola ochadi. Oʻtroqyashaydi. Oʻsimliklar urugʻi, jumladan, don va non uvoqlari bilan oziklanadi. ^[1]

Manbalar

Το φοινικοτρύγονο είναι είδος μικρού περιστεριού που εξαπλώνεται στην Υποσαχάρια Αφρική, τη Μέση Ανατολή και την Ινδική υποήπειρο. Η επιστημονική του ονομασία είναι Spilopelia senegalensis και περιλαμβάνει 8 υποείδη.

• Στην Ελλάδα το φοινικοτρύγονο είναι τυχαίος επισκέπτης και θεωρείται Τυχαίος επισκέπτης^[2].

Μορφολογία

Το φοινικοτρύγονο έχει μικρό μέγεθος. Έχει μήκος 23-26 εκ. και άνοιγμα φτερών 40-45 εκ. Στο πεδίο φαίνεται κυρίως καστανοκόκκινη σε μέτρια απόσταση, από κοντά έχει γκριζοκαστανη πλάκα φτερούγων ανάμεσα στα σκούρα γκρίζα ερετικά και πιτσιλωτό καστανοκόκκινο πάνω μέρος, κάτασπρη κάτω ουρά και κοιλιά. Έχει επίσης χαρακτηριστικό μαύρο και ωχρό σχέδιο στο πρόλοβο. Σε πτήση θυμίζει τρυγόνι, αλλά με πιο ομοιόμορφα καφετιά πλάτη, και κάπως μακρύτερη ουρά και κοντύτερες φτερούγες.

Υποείδη

Το είδος περιλαμβάνει τα εξής υποείδη:

• S. s. phoenicophila (Hartert, 1916) : Μαρόκο, Αλγερία, Τυνησία S. s. aegyptiaca (Latham, 1790) : Κοιλάδα του Νείλου
• S. s. senegalensis (Linnaeus, 1766) : Σενεγάλη και Νιγηρία περιλαμβάνοντας και το aequatorialis (Erlanger, 1904)
• S. s. cambayensis (Gmelin, 1789) : Ινδία
• S. s. ermanni (Bonaparte, 1856) : Αφγανιστάν και Τουρκεστάν
• S. s. sokotrae (Grant, 1914) : Σοκότρα
• S. s. dakhlae (Meinertzhagen, 1928) : Όαση Ντάκλα, Λιβύη (συνήθως περιλαμβάνεται στο phoenicophila)
• S. s. thome (Bannerman, 1931) : Σάο Τομέ

Βιότοπος

Το φοινικοτρύγονο αναπαράγεται σε μικρά δάση, φυτείες (π.χ. χουρμαδιές), κήπους και κοντά σε οικισμούς. Επίσης συναντάται σε μεγάλες πόλεις (π.χ. Κωνσταντινούπολη), αρκεί να υπάρχουν διαθέσιμα δέντρα. Τυπικό πουλί και σε οάσεις στη έρημο.

Παραπομπές

Βιβλιογραφία

• Τα Πουλιά της Ελλάδας της Κύπρου και της Ευρώπης, 2015

धुसर ढुकुर नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा "लाफिङ डभ" (Laughing Dove) भनिन्छ ।

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

बाह्य लिङ्कहरू

கள்ளிப்புறா(உயிரியல் பெயர்:Stigmatopelia senegalensis) (Laughing Dove), சிரிக்கும் புறா என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. இது சிறியவகை புறா இனத்தைச் சார்ந்தது.ஆப்பிரிக்காவின் தெற்கு சகாராப் பகுதிகளிலும், அரபு நாடுகளிலும், கிழக்கு ஆசிய கண்டத்தில் இருந்து இந்தியா வரையிலும், மேற்கு ஆசுத்திரேலியாவிலும் காணப்படுகிறது. அந்தந்த பகுதிகளில் செவ்வனே இனப்பெருக்கமும் செய்யும் இயல்புடையதாக இருக்கிறன.இதன் எடை 100 கிராம் அளவில் உள்ளது.

வகைப்பாடு

• பெரும்பான்மையான பறவையியல் அறிஞர்கள், Spilopelia என்ற உயிரியல் பேரினத்தில், கள்ளிப்புறாவையும்(S. senegalensis ), புள்ளிப்புறா(S. chinensis)வையும் வகைப்படுத்துகின்றனர்.
• சில பறவையியல் அறிஞர்கள், Streptopelia^[2] என்ற உயிரியல் பேரினத்தில், மேற்கூறிய இரண்டையும், அதோடு கீழ்கண்ட புறாக்களையும் வகைப்படுத்துகின்றனர்.

1. S. senegalensis கள்ளிப்புறா
2. S. tranquebarica (தவிட்டுப்புறா)
3. S. chinensis புள்ளிப்புறா
4. S. turtur (European Turtle Dove)
5. S. lugens (Dusky Turtle Dove)
6. S. hypopyrrha (Adamawa Turtle Dove)
7. S. orientalis (Oriental Turtle Dove)
8. S. bitorquata (Island Collared Dove)
9. S. decaocto (Eurasian Collared Dove)
10. S. roseogrisea (African Collared Dove)
11. S. reichenowi (White-winged Collared Dove)
12. S. decipiens (Mourning Collared Dove)
13. S. semitorquata (Red-eyed Dove)
14. S. capicola (Ring-necked Dove)
15. S. vinacea (Vinaceous Dove)
16. S. picturata Madagascar (Turtle Dove)

சிறப்புகள்

• இப்புறாவானது, சிறும்புறா இனமாகும்.நீளமான இறகுகளை உடைய இவை, அளவு 25 செ.மீ. இருக்கும். இறக்கைகளும், வாலும் சிவப்பு கலந்து பழுப்பு நிறத்திலும், இறக்கையில் சாம்பல் நிறமும் கலந்து இருக்கும்.தொண்டையில் கரும்புள்ளிகள் காணப்படுகிறது. தலைப்பகுதி இளஞ்சிவப்பிலும், வயிற்றுப் பகுதியில் வெள்ளைநிறப்பரவலும் அமைந்துள்ளது.
• இவை குச்சிக்களைக் கொண்டு, கூடுகளை, மரத்தின் மேற்புறத்திலேயேக் கட்டுகின்றன. தனது இணையுடன் கடைசி வரையில் வாழ்கிறது.
• விதைகள், புற்கள், தானியங்களை பெரும்பாலும் உண்ணுகின்றன. அவ்வப்பொழுது, சிறு பூச்சிகளையும் உண்ணுகின்றன.
• வெள்ளை நிறத்தில், இரு முட்டைகளை மட்டுமே இடுகின்றன.

மேற்கோள்கள்

1. ↑ "Stigmatopelia senegalensis". பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கத்தின் செம்பட்டியல் பதிப்பு 2009.2. பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கம் (2009). பார்த்த நாள் February 4, 2010.
2. ↑ Kevin P. Johnson, Selvino de Kort, Karen Dinwoodey, A. C. Mateman, Carel ten Cate, C. M. Lessells & Dale H. Clayton (2001). "A molecular phylogeny of the dove genera Streptopelia and Columba" (PDF). The Auk 118 (4): 874–887. doi:10.1642/0004-8038(2001)118[0874:AMPOTD]2.0.CO;2. http://www.inhs.uiuc.edu/~kjohnson/kpj_pdfs/Auk.2001.pdf.

The laughing dove (Spilopelia senegalensis) is a small pigeon that is a resident breeder in Africa, the Middle East, South Asia, and Western Australia where it has established itself in the wild after being released from Perth Zoo in 1898.^[2] This small long-tailed dove is found in dry scrub and semi-desert habitats where pairs can often be seen feeding on the ground. It is closely related to the spotted dove (Spilopelia chinensis) which is distinguished by a white and black chequered necklace. Other names include laughing turtle dove, palm dove and Senegal dove while in Asia the name of the little brown dove is often used.

Taxonomy

In 1760 the French zoologist Mathurin Jacques Brisson included a description of the laughing dove in his six volume Ornithologie based on a specimen collected in Senegal. He used the French name La tourterelle à gorge tachetée du Sénégal and the Latin Tutur gutture maculato senegalensis.^[3] Although Brisson coined Latin names, these do not conform to the binomial system and are not recognised by the International Commission on Zoological Nomenclature.^[4] When in 1766 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the twelfth edition, he added 240 species that had been previously described by Brisson.^[4] One of these was the laughing dove which he placed with all the other pigeons in the genus Columba. Linnaeus included a brief description, coined the binomial name Columba senegalensis and cited Brisson's work.^[5]

For many years the laughing dove was placed in the genus Streptopelia.^[6] A molecular phylogenetic study published in 2001 found this genus was paraphyletic with respect to Columba.^[7] To create monophyletic genera the laughing dove as well as the closely related spotted dove were moved to the resurrected genus Spilopelia that had been introduced by the Swedish zoologist Carl Sundevall in 1873.^[8][9]

Five populations with small plumage and size differences have been given the status of subspecies:^[9]

• S. s. phoenicophila (Hartert, 1916) – Morocco to northwest Libya
• S. s. aegyptiaca (Latham, 1790) – Nile Valley (Egypt)
• S. s. senegalensis (Linnaeus, 1766) – west Arabia, Socotra Island, Africa south of the Sahara
• S. s. cambayensis (Gmelin, JF, 1789) – east Arabia and east Iran to Pakistan, India and Bangladesh
• S. s. ermanni (Bonaparte, 1856) – Kazakhstan, north Afghanistan, west China

Several other subspecies have been described but are not now generally recognised. These include S. s. sokotrae on Socotra Island, S. s. dakhlae in the Dakhla Oasis, Egypt and S. s. thome on São Tomé Island.^[6]

Description

The laughing dove is a long-tailed, slim pigeon, typically 25 cm (9.8 in) in length. It is pinkish brown on the underside with a lilac tinged head and neck. The head and underparts are pinkish, shading to buff on the lower abdomen. A chequered rufous and grey patch is found on the sides of the neck of adults and is made up of split feathers. The upper parts are brownish with a bluish-grey band along the wing. The back is uniform and dull brown in the South Asian population. The African populations S. s. senegalensis and S. s. phoenicophila have a bluish grey rump and upper tail coverts but differ in the shades of the neck and wing feathers while S. s. aegyptiaca is larger and the head and nape are vinous and upper wing coverts are rufous.^[10] The tail is graduated and the outer feathers are tipped in white. The sexes are indistinguishable in the field. Young birds lack the chequered neck markings. The legs are red. The populations vary slightly in plumage with those from more arid zones being paler.^[11] Abnormal leucistic plumages have been noted.^[12]

The chuckling call is a low rolling croo-doo-doo-doo-doo with a rising and falling amplitude.^[13]

Distribution and habitat

It is a common and widespread species in scrub, dry farmland, and in areas of human habitation, often becoming very tame. Its range includes much of Sub-Saharan Africa, Saudi Arabia, Iran, Iraq, Afghanistan, Pakistan, and India. It is also found in Cyprus, Israel, Lebanon, Syria, Jordan, the UAE, and Turkey (these populations may be derived from human introductions). They are mostly sedentary but some populations may make movements. Birds ringed in Gujarat have been recovered 200 km north in Pakistan and exhausted birds have been recorded landing on ships in the Arabian Sea.^[11][14] The species (thought to belong to the nominate population) was introduced to Perth in 1889 and has become established around Western Australia.^[15] Birds that land on ships may be introduced to new regions.^[16]

Behaviour and ecology

The species is usually seen in pairs or small parties and only rarely in larger groups. Larger groups are formed especially when drinking at waterholes in arid regions. Small numbers assemble on trees near waterholes before flying to the water's edge where they are able to suck up water like other members of the pigeon family.^[17] Laughing doves eat the fallen seeds, mainly of grasses, other vegetable matter and small ground insects such as termites and beetles.^[18][19] They are fairly terrestrial, foraging on the ground in grasslands and cultivation. Their flight is quick and direct with the regular beats and an occasional sharp flick of the wings characteristic of pigeons in general.^[11]

The male in courtship display follows the female with head bobbing displays while cooing. The male pecks its folded wings in "displacement-preening" to solicit copulation from the female. A female accepts by crouching and begging for food. The male may indulge in courtship feeding before mounting and copulating. Pairs may preen each other.^[20] Males may also launch into the air with wing clapping above their backs and then glide down in a gentle arc when displaying. The species has a spread out breeding season in Africa. Almost year-round in Malawi and Türkiye;^[21] and mainly May to November in Zimbabwe, February to June in Egypt and Tunisia. In Australia the main breeding season is September to November.^[15] The nest is a very flimsy platform of twigs built in a low bush and sometimes in crevices or under the eaves of houses. Both parents build the nest with males bringing the twigs which are then placed by the female. Two eggs are laid within an interval of a day between them and both parents take part in building the nest, incubating and feeding the young. Males spend more time incubating the nest during the day.^[22] The eggs are incubated after the second egg is laid and the eggs hatch after about 13 to 15 days.^[11][23] Nesting adults may feign injury to distract and draw predators away from the nest.^[24] Multiple broods may be raised by the same pair in the same nest. Seven broods by the same pair have been noted in Türkiye.^[20] Initially the altricial hatchlings are fed with regurgitated crop-milk, a secretion from the lining of the crop of parent birds.^[25] The young fledge and leave the nest after about 14 to 16 days.^[26][27] The Jacobin cuckoo sometimes lays its egg in the nests of the laughing dove in Africa.^[28]

Feral populations in Australia are sometimes infected by a virus that causes symptoms similar to that produced in parrots by psittacine beak and feather disease.^[29] Several ectoparasitic bird lice have been found on the species and include those in the genera Coloceras, Columbicola, Bonomiella and Hohorstiella.^[30] A blood parasite Trypanosoma hannae has been recorded in the species.^[31] Southern grey shrike have been observed preying on an adult laughing dove in northwestern India while the lizard buzzard is a predator of the species in Africa.^[32][33] South African birds sometimes show a beak deformity in which the upper mandible overgrowth occurs.^[34]

• 

  S. s cambayensis in Rajasthan, India

• 

  feral S. s. senegalensis, Rottnest Island, Western Australia

• 

  female S. s. senegalensis, Gambia

• 

  squabs of S. sengalensis, Dubai, U.A.E.

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Laughing_dove&oldid=1159401018"

La Palmturto (Streptopelia senegalensis) hinde: छोटा फ़ाखता (= malgranda turto) estas eta membro de la turtoj birdoj de la familio de Kolombedoj. Tiu ĉi estas loĝanta kaj reproduktanta specio en tropikaj zonoj de Afriko sude de Saharo, Mezoriento kaj suda Azio orienten ĝis Barato. Tie ĝi estas konata kiel Malgranda brunturto. Probable kiel rezulto de "kontraŭleĝaj ŝipveturantoj" el Afriko aŭ el Barato, tiu ĉi specio troviĝas ankaŭ en limigita areo de Okcidenta Aŭstralio – ĉe kaj ĉirkaŭ Perth kaj Fremantle.

Aspekto

La Palmturto estas longvosta, svelta turto, plej ofte 25 cm longa. La dorso, flugiloj kaj vosto estas ruĝbrunaj kun blugrizo en flugiloj. Dumfluge la subflugiloj aperas tre avelkoloraj.

La kapo kaj subaj partoj estas rozkolorecaj, kun nuanco al blanko en plej suba ventro. Estas nigra punktaro en la gorĝo. La kruroj estas ruĝaj. La voĉo estas mallaŭta kverado u-tuk-tuk-u-ru, kun emfazo en tuk-tuk. Ambaŭ seksoj estas similaj, sed junuloj estas pli ruĝecaj ol plenkreksuloj kaj havas malpli punktaro en gorĝo.

Kutimoj

Ĝi estas komuna kaj disvastigata specio en arbustejoj, sekaj farmoj kaj loĝejoj en granda parto de sia teritorio, kie ofte iĝas tre enhejmita aŭ enhomigita.

Tiu specio konstruas neston el bastonetoj en arbo, kie la ino demetas du blankajn ovojn. La flugo estas rapida, kun regula frapado kaj eventuala flugilvipo, kio estas karaktera de kolomboj ĝenerale.

La Palmturto manĝas herbon, semojn, grenojn, aliajn vegetalojn kaj etajn insektojn. Ili estas tre surteremaj, kaj manĝas surgrunde en herbejoj kaj terkulturejoj. Ili ne estas tre gregemaj kaj estas plej ofte solaj aŭ laŭ paroj.

En Barato ili vidatas vulgare ĉe la homloĝataj lokoj egale kun la kolringaj turtoj, ili estas eĉ pli fidaj kaj netimemaj ol tiuj kaj ofte vidatas enirantaj en la verandoj.

Taksonomio

Tiu specio ĵus estis relokita en la genro Stigmatopelia de kelkaj fakuloj laŭ pristudoj de Johnson et al. (2001).

Krome oni distingas kelkajn subspeciojn, nome:

• S. s. phoenicophila: Alĝerio, Maroko, Tunizio, Libio
• S. s. aegyptiaca: Egiptio
• S. s. senegalensis: Senegalio ĝis Etiopio, kaj orienten al Arabio ĝis Turkio, kaj Aŭstralio
• S. s. sokotrae: Sokotoro
• S. s. cambayensis: orienta Arabio, Irano ĝis Barato kaj norden ĝis Centra Azio
• S. s. ermanni: Irano
• S. s. divergens: Bocvano
• S. s. kirmanensis: Irano

Referencoj

• Barlow: Birds of The Gambia. Wacher kaj Disley, ISBN 1-873403-32-1
• Grimmett: Birds of India. Inskipp kaj Inskipp, ISBN 0-691-04910-6
• Johnson, Kevin P.; de Kort, Selvino; Dinwoodey, Karen, Mateman, A. C.; ten Cate, Carel; Lessells, C. M. & Clayton, Dale H. (2001): A molecular phylogeny of the dove genera Streptopelia and Columba. Auk 118(4): 874-887. PDF plena teksto

Bildaro

• Kverado ĉe Nacia Parko Sultanpur en Gurgaon, distrikto de Harjana, Barato.

• ĉe Nacia Parko Sultanpur en Gurgaon, distrikto de Harjana, Barato.

• En Bhopal, Madhya Pradesh, Barato.

• ĉe Hodal en Faridabado distrikto de Harjana, Barato.

• Streptopelia Senegalensis

La tórtola senegalesa (Spilopelia senegalensis),^[3]​ también llamada tórtola del Senegal o tórtola reidora,^[4]​ es una especie de ave columbiforme de la familia Columbidae propia de África, Medio Oriente, Asia Central y el subcontinente indio; hay poblaciones en los Balcanes que no se sabe si fueron introducidas.

La especie se encuentra en hábitats de matorral y desiertos semiáridos donde se pueden ver alimentándose en el suelo. Un collar cuadriculado rojizo y negro le da un patrón distintivo y también le distingue fácilmente de otras palomas, al igual que su llamado. Otros nombres incluyen paloma de palmera, mientras que en la India se utiliza frecuentemente el nombre de pequeña paloma marrón. Fue introducida en España y en Australia Occidental y se ha establecido en la naturaleza alrededor de Perth y Fremantle.

Descripción

La tórtola senegalesa tiene una cola larga y delgada, típicamente de 25 cm (9.8 pulgadas) de longitud. Es de color marrón rosáceo en la parte inferior con una cabeza y cuello color lila teñido. La cabeza y las partes inferiores son rosáceas, hasta hacerse más oscuras en la parte inferior del abdomen. Un parche rojizo y gris a cuadros se encuentra a ambos lados del cuello y se componen de plumas divididas. Las partes superiores son marrones con una franja gris azulada a lo largo del ala. La parte posterior es de un marrón uniforme y sin brillo en la población de la India. Las poblaciones africanas senegalensis y phoenicophila tienen la rabadilla y las coberteras superiores de las cola de color gris azulado pero difieren en los tonos de las plumas del cuello y las alas, mientras aegyptiaca es más grande y la cabeza y la nuca son color vino y las coberteras superiores son rufas.^[5]​ La cola tiene la misma medida en todos los subgéneros y las plumas exteriores terminan en blanco. Los sexos son indistinguibles en el campo. Las aves jóvenes carecen de las marcas cuadriculadas del cuello. Las patas son rojizas. Las poblaciones varían ligeramente en el plumaje, por ejemplo en las zonas más áridas son más pálidos.^[6]​ Se han observado los plumajes leucísticos anormales.^[7]​

El llamado es similar a una risa, en un bajo y ondulado «croo-doo-doo-doo-doo» con una amplitud ascendente y descendente.^[8]​

Distribución y hábitat

Es una especie muy común y extendida en matorrales, tierras secas de cultivo y habita en buena parte de su área de distribución, llegando a ser muy mansos. La especie se encuentra en gran parte de África subsahariana, Arabia Saudita, Irán, Afganistán, Pakistán y la India. También se encuentra en Israel, Líbano, Siria, los Emiratos Árabes Unidos y Turquía (estas poblaciones pueden derivar de las introducidas por humanos). Son sedentarios mayoritariamente, pero algunas poblaciones pueden hacer más movimientos. Las aves anilladas en Guyarat se han recuperado 200 kilómetros al norte de Pakistán, y pájaros exhaustos se han registrado aterrizando en barcos en el mar Arábigo.^[6]​^[9]​ La especie (que se cree pertenece a la población nominal) se introdujo en Perth en 1889 y se ha establecido alrededor de Australia Occidental.^[10]​ Las aves que se posan en los buques pueden ser introducidas a nuevas regiones.^[11]​

Sistemática y taxonomía

Esta especie fue descrita por Carlos Linneo quien la colocó en el género Columba junto con otras palomas. Más tarde se colocó en el género Streptopelia pero estudios de filogenia molecular indicaron que esta y la tórtola moteada (S. chinensis) destacaban del resto de especies Streptopelia,^[12]​ lo que condujo a la utilización de un nombre de género más antiguo utilizado para la especie por Carl Jakob Sundevall. Desafortunadamente Sundevall utilizó el nombre Stigmatopelia senegalensis y Spilopelia para la tórtola moteada (usó el género para chinensis, así como para suratensis y tigrina, que ahora son subespecies) en la misma página de su libro de 1872.^[13]​ Algunos autores han argumentado que Stigmatopelia es el nombre válido, porque tiene prioridad debido a que aparece en una línea anterior en la página,^[14]​ pero Schodde y Mason en su catálogo zoológico de pájaros australianos eligieron Spilopelia cláusula citando 24 (b) del Código ICZN que apoya la decisión del primer revisor.^[15]​

Varias poblaciones con mínimas diferencias de plumaje y tamaño han obtenido el estado de subespecie, estos incluyen:

• S. s. phoenicophila (Hartert, 1916): Marruecos, Argelia y Túnez;
• S. s. aegyptiaca (Latham, 1790): valle del Nilo;
• S. s. senegalensis (Linnaeus, 1766): Senegal y Nigeria, incluyendo a aequatorialis (Erlanger, 1904);
• S. s. cambayensis (Gmelin, 1789): India;
• S. s. ermanni (Bonaparte, 1856): Afganistán y Turkestán;
• S. s. sokotrae (Grant, 1914): isla de Socotra;
• S. s. dakhlae (Meinertzhagen, 1928): oasis de Dajla (Egipto) y Libia (comúnmente incluida en phoenicophila); y,
• S. s. thome (Bannerman, 1931): isla de Santo Tomé (pero posiblemente sea una población introducida).

Comportamiento y ecología

Por lo general es visto en pareja o en pequeños grupos, y en contadas ocasiones en grupos grandes. Los grupos más grandes se forman sobre todo cuando beben en los ojos de agua de las regiones áridas. Grupos reducidos se reúnen en los árboles cerca de los oasis antes de volar a la orilla del agua, donde son capaces de succionar agua de igual forma que otros miembros de la familia de los pichones.^[16]​ La tórtola senegalesa come semillas caídas, principalmente del césped, otros restos vegetales y pequeños insectos terrestres como las termitas y escarabajos.^[17]​^[18]​ Son bastante terrestres, alimentándose en el suelo de pastizales y cultivos. Su vuelo es rápido, con ritmos regulares dirigidos y un fuerte chasquido de las alas ocasional que son característicos de las palomas en general.^[6]​

El macho en cortejo sigue a la hembra balanceando la cabeza mientras arrulla. El macho picotea sus alas plegadas en un «desplazamiento-acicalamiento» para solicitar la cópula a la hembra. Esta acepta agachándose y pidiendo comida. El macho puede disfrutar de la comida del cortejo antes de cubrir a la hembra. La pareja puede acicalarse mutuamente.^[19]​ Los machos pueden también lanzar al aire sonidos con las alas en señal de victoria y luego planear hacia abajo en un suave arco en su exhibición. La especie tiene una temporada de cría extendida en África. Casi todo el año en Malaui y Turquía;^[20]​ y sobre todo desde mayo hasta noviembre en Zimbabue, de febrero a junio en Egipto y Túnez. En Australia la temporada principal de reproducción es de septiembre a noviembre.^[10]​ El nido es una frágil plataforma de ramitas construida en un arbusto bajo y, en algunas veces, en grietas o bajo los aleros de las casas. Ambos padres construyen el nido: los machoss que traen las ramitas que son colocados por la hembra. La hembra pone dos huevos en un intervalo de un día, y los padres participan en la incubación y alimentación de los polluelos. Los machos pasan incubando el nido durante la mayor parte del día.^[21]​ Luego de incubados los primeros huevos se coloca el segundo huevo, y estos eclosionan después de unos 13 a 15 días.^[6]​^[22]​ Los adultos que anidan pueden fingir una lesión para distraer y mantener a los depredadores lejos del nido.^[23]​ Múltiples crías pueden ser alimentadas por la misma pareja en el mismo nido. Siete nidadas por la misma pareja se ha observado en Turquía.^[19]​ La joven cría deja el nido después de aproximadamente 14 a 16 días.^[24]​^[25]​ El críalo blanquinegro (Clamator jacobinus) llega al punto de poner su huevo en el nido de la tórtola moteada en África.^[26]​

Frecuentemente las poblaciones salvajes en Australia se infectan con un virus que causa síntomas similares a los producidos en pericos por la enfermedad del pico y las plumas de los psitaciformes.^[27]​ Varios piojos ectoparásitos de aves se han encontrado en las especies e incluyen las de los géneros Coloceras, Columbicola, Bonomiella y Hohorstiella.^[28]​ Un parásito de sangre, Trypanosoma hannae, ha sido registrado en la especie.^[29]​ Han sido observado un alcaudón real (Lanius meridionalis) cazando una tórtola moteada adulta en el noroeste de la India, mientras que el busardo gavilán (Kaupifalco monogrammicus) es un depredador de la especie en África.^[30]​^[31]​ Los pájaros sudafricanos muestran una deformidad en pico que produce el crecimiento excesivo de la mandíbula superior.^[32]​

Referencias

Senegalgo usapal (Spilopelia senegalensis) Spilopelia generoko animalia da. Hegaztien barruko Columbidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Spilopelia
• Columbidae

Palmukyyhky (Streptopelia senegalensis), myös Stigmatopelia senegalensis, on laajalle alueelle Afrikassa ja Aasiassa levinnyt kyyhkylintu. Sen elinympäristö ulottuu Afrikan pohjois- ja länsiosista mantereen itäreunaan, Arabian niemimaalle ja idässä aina Intiaan ja Bangladeshiin saakka. Lajista tunnetaan viisi alalajia. Lajin holotyypin kuvaili Carl von Linné Senegalista 1766.^[2]

Lähteet

Streptopelia senegalensis

La Tourterelle maillée (Spilopelia senegalensis) est une espèce d'oiseaux de la famille des Colombidés.

Sous-espèces

Cet oiseau est représenté par six sous-espèces :

• Spilopelia senegalensis aegyptiaca (Latham, 1790) ;
• Spilopelia senegalensis cambayensis (Gmelin, 1789) ;
• Spilopelia senegalensis ermanni (Bonaparte, 1856) ;
• Spilopelia senegalensis phoenicophila Hartert, 1916 ;
• Spilopelia senegalensis senegalensis (Linnaeus, 1766) ;
• Spilopelia senegalensis sokotrae Grant, 1914.

Systématique

Cette espèce avait été placée dans le genre Stigmatopelia par certaines autorités à la suite des études menées par Johnson et al. (2001), mais le genre Spilopelia avait la priorité.

Description

La Tourterelle maillée a l'allure d'un pigeon svelte qui présente une longue queue (10,5 à 12 cm) et dont la taille est de 28 à 35 centimètres environ^[1]. Le dos, les ailes et la queue sont brun roux avec du bleu gris sur les ailes. En vol, le dessous des ailes apparaît d'une belle couleur châtaigne.

La tête et les épaules sont rosâtres qui va en s'éclaircissant jusqu'au bas de l'abdomen. La gorge présente des taches noires. Les pattes sont rouges. Les sexes sont identiques mais les juvéniles sont plus roux que les adultes, et présentent moins de taches noires sur le cou.

Chant

Le chant est un oo-tooc-tooc-oo-roo bas, avec une accentuation sur le tooc-tooc

Répartition et habitat

La Tourterelle maillée est un oiseau sédentaire que l'on rencontre en Afrique du nord ^[2]au sud du Sahara, et vers l'Asie jusqu'en Inde. On la trouve également dans quelques zones isolées dans la partie occidentale de l'Australie où elle a été introduite. Quelques oiseaux ont été observés en France sans que l'on puisse affirmer qu'il s'agisse d'une immigration naturelle ou d'oiseaux évadés de captivité.

C'est une espèce commune que l'on rencontre dans les broussailles, les terres agricoles sèches et à proximité des habitations. Elle s'apprivoise facilement.

Reproduction

Cette espèce construit un nid de brindilles dans un arbre et y pond deux œufs. Les oisillons volent rapidement avec le rythme correct et avec le claquement occasionnel des ailes si caractéristique des pigeons.

Régime alimentaire

La Tourterelle maillée mange de l'herbe, des graines, des fruits et autres végétaux ainsi que de petits insectes et de petits gastéropodes. Elle est plutôt terrestre, fouillant le sol dans les prairies et zones cultivées. Elle n'est pas particulièrement grégaire et se rencontre généralement seule ou en couple.

Galerie

• 
• 
• 
• Couple

Références taxonomiques

• (en) Référence Congrès ornithologique international : (consulté le 4 juin 2015)
• (fr+en) Référence Avibase : Spilopelia senegalensis (+ répartition) (consulté le 1^er juillet 2015)

Notes et références

Voir aussi

La tortora delle palme o tortora senegalese (Spilopelia senegalensis (Linnaeus, 1766)) è un uccello appartenente alla famiglia Columbidae.^[2]

Descrizione

È una tortora di medie-piccole dimensioni (lunga da 25 a 28 cm).
Presenta un mantello uniformemente di color bruno-vinaccia, con margine alare grigio-bluastro. Il petto è rossiccio ed il ventre color crema. Sul collo è presente una fine barratura nera. Il becco è nero e le zampe rosse.^[3]

Distribuzione e habitat

Ha un ampio areale che si estende in gran parte dell'Africa settentrionale (dalla Mauritania alla valle del Nilo) e subsahariana, in Medio Oriente, nella penisola arabica e in Asia meridionale, sino all'India^[1].

È stata segnalata anche in alcune aree dell'Australia occidentale, dove probabilmente è stata introdotta dall'uomo.
In Europa esiste una popolazione nidificante consistente in Turchia, stimata tra le 50.000 e le 100.000 coppie, e popolazioni più limitate in Russia, Armenia e Azerbaigian. Esemplari isolati sono sporadicamente stati segnalati in Bulgaria, Cipro, Finlandia, Grecia, Italia, Malta e Portogallo. Le osservazioni italiane si riferiscono esclusivamente alla Sicilia e alla Sardegna^[3]. In particolare a Pantelleria nel 2004 è stata documentata fotograficamente la presenza di un nido con uova e femmina in cova, primo caso di nidificazione in territorio italiano; diversi nidi sono stati rinvenuti anche negli anni successivi, con una popolazione complessiva stimata di circa 20 coppie. Un caso di nidificazione è stato documentato nel 2006 anche a Linosa^[4].

I suoi habitat naturali sono la savana e le praterie, le oasi ricche di palme, ma è comune osservarla anche in prossimità di campi coltivati e di abitazioni rurali.

Biologia

Voce

Il canto di richiamo, che nella parte iniziale può ricordare quello dell'upupa, consiste in un basso oo-took-took-oo-roo.^[3]
Occasionalmente emette anche un breve verso nasale, durante il volo o quando si posa.

Alimentazione

È un uccello prevalentemente granivoro, che si nutre anche di frutti e occasionalmente di piccoli invertebrati (artropodi, gasteropodi).

Riproduzione

La femmina depone due uova per stagione; il maschio contribuisce alla cova.

Sistematica

In passato questa specie era attribuita al genere Streptopelia (Streptopelia senegalensis).
Sono note le seguenti sottospecie^[2]:

• S. senegalensis aegyptiaca (Latham, 1790)
• S. senegalensis cambayensis (Gmelin, 1789)
• S. senegalensis ermanni (Bonaparte, 1856) - tipica dell'Asia centrale
• S. senegalensis senegalensis (Linnaeus, 1766)
• S. senegalensis phoenicophila Hartert, 1916
• S. senegalensis sokotrae Grant, 1914

Conservazione

Per l'ampiezza del suo areale e la consistenza della popolazione la IUCN Red List classifica S. senegalensis come specie a basso rischio di estinzione.^[1]

Note

Mažasis purplelis (lot. Spilopelia senegalensis) – karvelinių (Columbidae) šeimos paukštis. Gyvena Afrikoje, Pietvakarių ir Pietų Azijoje, vietomis Vakarų Australijoje. Iš kitų balandžių išsiskiria savo giesme, kurią sudaro burkuojantys, į juoką panašūs garsai.

Paplitimas

Mažieji purpleliai plačiai paplitę Afrikoje, Artimuosiuose Rytuose, Pakistane, Afganistane, Vidurinėje Azijoje, Indijoje ir Kinijoje, sutinkami Turkijoje, Balkanuose. XIX a., pab. įveisti Vakarų Australijoje. Populiacija gana gausi, nors Šiaurės Afrikoje jų vietomis sumažėję.

Išvaizda

Kūnas 25–27 cm ilgio, išskleistų sparnų plotis 40–45 cm, sveria 80–120 g. Galva ir kaklas violetinio atspalvio, snapas gana ilgas, juodas, akys tamsiai rudos, apjuostos rausvai pilka oda. Kaklo šonuose yra juodų ir rudų taškelių žiedas. Viršutinė kūno dalis būdingai rudo, rusvo, smėlinio atspalvio, apatinė – balto, kreminio atspalvio. Dalis plasnojamųjų plunksnų tamsios, kitos – melsvai pilkos, gerai matosi paukščiui skrendant. Uodegos plunksnos tamsios, jų galiukai balti. Patino plunksnos ryškesnės, nei patelės, jis stambesnis.

Būdas

Mažųjų purplelių patinas ir patelė paprastai laikosi kartu visą gyvenimą. Poravimosi ir lizdų sukimo laikotarpiu patinėlis garsiai burkuoja (giesmė girdėti už 300 m), atlieka vestuvinį šokį, šiaušia kaklo plunksnas, patelei lenkiasi. Dygiame krūme ar medyje pora įsirengia purų, netvarkingą lizdą iš šakelių ir šaknų. Kartais sudaro nedideles kolonijas. Deda du baltus kiaušinius, kuriuos pakaitomis peri ir patelė, ir patinėlis. Jaunikliai išsirita per 2 savaites, lizde laikosi 2–3 savaites, o po mėnesio tampa savarankiški. Mažieji purpleliai per perėjimo laikotarpį išveda keletą vadų.

Mažieji purpleliai gyvena įvairiuose biotopuose – medžiais ir krūmokšniais apaugusiose savanose, priemiesčių ir miestų želdynuose, dirbamose srityse, tačiau dykumų privengia (užtat dažni oazėse). Paprastai tupi medžiuose, ant kaminų, stulpų arba ant žemės rankioja maistą. Laikosi nedideliais būreliais. Pagrindiniai priešai – plėšrieji paukščiai (ypač įvairios žiemojančios lingės), lizdus užpuola varnos, gyvatės, voverės.

Lesa įvairias sėklas ir grūdus (kukurūzus, saulėgrąžas, kviečius, piktžolių sėklas), rečiau uogas, vaisius, gumbus, šakneles. Patelės taip pat racioną papildo vabzdžiais, lervomis, termitais, sraigėmis, skruzdėlių ar musių kiaušinėliais. Jauniklius, kaip ir kiti balandžiai, peni gūžyje kaupiamu „paukščių pienu“. Mažieji purpleliai kelissyk per dieną skraido į girdyklas, nuo jų niekad pernelyg nenutolsta.

• Mažųjų purplelių šeima savo lizde ant sienos atbrailos

• Geriantis vandenį

• Lesiojantys mažieji purpleliai

• 

Vikiteka

Vogels

De palmtortel (Spilopelia senegalensis; synoniem: Streptopelia senegalensis) is een duif uit de familie Columbidae.

Kenmerken

De palmtortel heeft een bruine rug en roze kop, borst en buik. Op de borst vlak onder de hals bevindt zich een band met zwarte spikkeling. De vleugels zijn blauwgrijs. De staart is donker. De zang doet ook wel denken aan een lach "hoe hoe hoe". Deze soort wordt inclusief staart 25 centimeter, iets kleiner dan de Turkse tortel.

Leefwijze

Het voedsel van de palmtortel bestaat voornamelijk uit zaden.

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt van nature voor in Afrika ten zuiden van de Sahara, en van het Midden-Oosten tot aan India en China. De soort is bovendien in Australië en Spanje geïntroduceerd.^[1]

De soort telt 6 ondersoorten:

• S. s. phoenicophila: van Marokko tot noordwestelijk Libië.
• S. s. aegyptiaca: de Nijldelta (Egypte).
• S. s. sokotrae: Socotra.
• S. s. senegalensis: westelijk Arabië en Afrika bezuiden de Sahara.
• S. s. cambayensis: van oostelijk Arabië en oostelijk Iran tot India en Bangladesh.
• S. s. ermanni: Kazachstan, noordelijk Afghanistan en westelijk China.

Het leefgebied is vaak droog, maar ligt op hoogstens 10 kilometer van water, zoals savanne, dorpen en tuinen in buitenwijken. In Freetown (hoofdstad van Sierra Leone) is het de meest voorkomende duif in de stad. In West-Australië, waar de soort van nature niet voorkwam, is het ook een stadsduif, ondanks het feit dat daar natuurlijk leefgebied is dat sterk lijkt op dat in Afrika.^[2]

Status

De grootte van de wereldpopulatie werd in 2004 geschat op 183.000 tot 630.000 individuen. Men veronderstelt dat de soort in aantal stabiel is. Om deze redenen staat de palmtortel als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Bronnen, noten en/of referenties

Palmedue (vitenskapelig navn Streptopelia senegalensis) er ei due. Palmedua hekker i tropiske områder i Afrika sør for Sahara, Midtøsten og Sør-Asia øst til India. Arten er også introdusert til vestlige Australia, i og i rundt Perth og Fremantle, og har trolig kommet dit som blindpassasjerer.

Arten er ei lita due, ca. 25 cm lang, og har en lang stjert. Ryggen, vingene og stjerten er rødlig brun med innslag av blågrått på vingene. I flukt vises en tydelig kastanjefarga underside. Hode og underkroppen er rosaaktig, men går over til en hvitlig farge på buken. Den har svarte flekker på halsen. Føttene er røde. Begge kjønn er like i utseende, men ungfuglene er mer rustfarga enn de voksne individene, og har dessuten mindre svarte flekker på halsen.

Palmedua eter gras, frø, korn, annen vegetasjon og små insekter. De tilbringer mye tid på bakken, hvor de finner mat på grassletter og i jordbrukslandskap. De er lever som regel alene eller i par, sjeldent i flokker.

Denne dua bygger reiret i et tre og legger to hvite egg.

Denne arten har nylig blitt plassert i slekta Stigmatopelia av enkelte som følge av undersøkelsene av Johnson et al. (2001).

Kilder

• Barlow: Birds of The Gambia. Wacher and Disley, ISBN 1-873403-32-1
• Grimmett: Birds of India. Inskipp and Inskipp, ISBN 0-691-04910-6
• Johnson, Kevin P.; de Kort, Selvino; Dinwoodey, Karen, Mateman, A. C.; ten Cate, Carel; Lessells, C. M. & Clayton, Dale H. (2001): A molecular phylogeny of the dove genera Streptopelia and Columba. Auk 118(4): 874-887. PDF fulltext

Eksterne lenker

• (en) Palmedue i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Kategori:Spilopelia senegalensis – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Spilopelia senegalensis – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Spilopelia senegalensis – detaljert informasjon på Wikispecies

Multimedia w Wikimedia Commons

Synogarlica senegalska (Streptopelia senegalensis) – gatunek ptaka z rodziny gołębiowatych (Columbidae). Występuje w Afryce, na Półwyspie Arabskim i w południowo-zachodniej Azji (na wschód aż po Bangladesz i Chiny). Introdukowana do zachodniej Australii.

Taksonomia

Po raz pierwszy synogarlicę senegalską opisał Karol Linneusz w 1766. Przydzielił jej nazwę Columba senegalensis. Holotyp pochodził z Senegalu^[2]. Obecnie (2015) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza S. senegalensis w rodzaju Spilopelia wraz z synogarlicą perłoszyją (S. chinensis), uznaje 5 podgatunków synogarlicy senegalskiej^[2]. Autorzy The Howard and Moore Complete Checklist of the Birds of the World uznają gatunek za przedstawiciela rodzaju Streptopelia^[5]. Autorzy Handbook of the Birds of the World wyróżniają 6 podgatunków^[3]; szóstym jest S. s. sokotrae, który według klasyfikacji IOC jest tożsamy z nominatywnym^[2].

Podgatunki i zasięg występowania

IOC wyróżnia następujące podgatunki^[2]:

• S. s. phoenicophila (Hartert, 1916) – oazy na południe od gór Atlas Maroko, Algierii, Tunezji i zachodniej Libii^[3]
• S. s. aegyptiaca (Latham, 1790) – Egipt w dolinie Nilu, od Kanału Sueskiego po Wadi Halfa^[3]
• S. s. senegalensis (Linnaeus, 1766) – Senegal na wschód do Somalii, dalej na południe aż po RPA; zachodnia Arabia od Medyny (Arabia Saudyjska) na południe do południowego Jemenu; do tego Sokotra^[3]
• S. s. cambayensis (Gmelin, JF, 1789) – wschodnia Arabia i wschodni Irak na wschód po Pakistan i Indie^[3]
• S. s. ermanni (Bonaparte, 1856) – obszary na wschód od Morza Kaspijskiego i Kazachstan na wschód po północno-zachodnie Chiny (zachodni Sinciang) i na południe po Afganistan^[3]

Synagorlicę senegalską introdukowano do Australii Zachodniej^[6][7]. Ptaki podgatunku S. s. phoenicophila spotykane są również w Turcji i północnej Syrii. gdzie prawdopodobnie zostały wprowadzone^[7].

Morfologia

Długość ciała wynosi 26,4–27,9 cm. Na ogon przypada 104–118 mm, na dziób 16–21 mm. Skrzydło mierzy u samca 136–145 mm, u samicy – 128–143 mm. Długość ogona mieści się w przedziale 104–118 mm. Długość skoku to 20–25 mm. Masa ciała może wynieść od 60 do 130 g, choć w większości zasięgu oscyluje wokół 84 g^[7].

U dorosłego samca cała głowa jest różowobrązowa. Na przodzie i po bokach szyi oraz w górnej części piersi rosną połyskliwe, rozwidlone pióra o czarnych nasadach i złotoczerwonych krawędziach, co tworzy wizualnie efekt łuskowania. Ozdobne pióra tworzą półobrożę. Ciemny, różowokasztanowy kolor karku w tył przechodzi w żywszą, czerwonobrązową barwę, obejmującą grzbiet, barkówki i wewnętrzne pokrywy skrzydłowe. Posiadają one brązowe nasady, jednak ta cecha nie zawsze jest widoczna; łatwiej dostrzec je u samic. Zewnętrzne pokrywy skrzydłowe ciemne, niebieskoszare. Lotki III rzędu wyróżniają się swoją jasnobrązową barwą i bardzo szerokimi, czerwonokasztanowymi obrzeżeniami. Lotki II rzędu przybierają matowy, szaroniebieski kolor. Brązowe lotki I rzędu okalają wąskie, jasnoszare krawędzie. Pokrywy nadogonowe są szarobrązowe, podobnie jak środkowa para sterówek. Kolejna (na zewnątrz) para jest szara z brązowymi krawędziami, następna – z szerokim białym końcem, kolejne 3 pary – białe z ciemnoszarymi nasadami. Niższa część piersi różowobrązowa, stopniowo ku brzuchowi i pokrywom podogonowym pióra zmieniają barwę na brudno białą. Pokrywy podskrzydłowe są w całości szaroniebieskie. Tęczówka ciemnobrązowa lub ciemnoczerwona; nogi szare; dziób czarny. Występuje bardzo wąska, jasna obrączka oczna barwy szaroniebieskiej. Prócz wspomnianych różnic w nasadzie pokryw skrzydłowych samicę odróżnia również bardziej matowe upierzenie, do tego z przodu szyi i na grzbiecie występuje mniej czerwonych odcieni^[7].

Podgatunek S. s. phoenicophila w porównaniu do nominatywnego jest bardziej brązowy i jaśniejszy. U S. s. aegyptiaca ozdobne pióra zdają się być bardziej czerwonawe, a upierzenie ogółem ciemniejsze; ponadto ptaki osiągają większe wymiary, niż S. s. senegalensis. Ptaki z Sokotry są znacznie jaśniejsze i mniejsze od kontynentalnych osobników. U S. s. cambayensis i S. s. ermanni osiągane wymiary są większe, a upierzenie bardziej brązowe. Na grzbiecie brak śladów czerwonobrązowego. Zewnętrzne pokrywy skrzydłowe są wyjątkowo matowe, szaroniebieskie, zaś na szyi występuje niewiele ozdobnych piór. Szaroniebieska barwa na kuprze i grzbiecie również mniej jaskrawa, niż u podgatunku nominatywnego^[7].

Ekologia

Synogarlica senegalska w warunkach naturalnych zamieszkuje pustynne zakrzewienia, zadrzewioną sawannę, cierniste zakrzewienia i różne otwarte tereny, przeważnie do 10 km od źródła wody. Ze względu na szeroki zakres wybieranego pokarmu i wiele potencjalnych miejsc na gniazdo S. senegalensis zasiedla również obszary zmienione przez człowieka. W większej części zasięgu można te ptaki spotkać w miastach, obszarach podmiejskich, parkach i ogrodach – szczególnie w miejscach ekspansji pierwotnego zasięgu lub obszarach introdukcji, jak Australia Zachodnia. Ptaki zamieszkujące siedliska ludzkie unikają pobliskich obszarów, które zdawałyby się pasować im jako środowisko. W północnej części Afryki synogarlica senegalska zamieszkuje oazy, miasta i przyległe tereny upraw. W pozostałej części Afryki najpospoliciej synogarlice zasiedlają zadrzewienia akacji. W Indiach preferowanym środowiskiem są półpustynne lasy z drzewami zrzucającymi liście oraz półpustynie. Ogółem synogarlice senegalskie unikają lasów deszczowych, jednak chętnie odwiedzają obszary po ich wycince^[7].

Większość populacji jest osiadła, jednak wiadomo o wędrówkach powiązanych z porą deszczową w Afryce. W południowej części kontynentu ptaki udają się na zachód w marcu i kwietniu, a następnie powracają na wschodnie wybrzeże od sierpnia do września. Jeśli akurat synogarlice senegalskie nie wędrują ani nie są przy wodopoju, przebywają w parach lub pojedynczo. Większość pożywienia stanowią nasiona traw i ziół; zakres gatunków jest szeroki, jednak ptaki zdają się preferować wiechlinę roczną (Poa annua). Do tego jedzą nasiona Croton, szarłatu (Amaranthus), akacji, Polygala, szczawiku (Oxalis), sumaka (Rhus)^[7], traw z rodzajów Eleusine, Poa, Setaria i Urochloa, do tego cibory (Cyperus), turzyc (Carex) i m.in. Commelina, ogórka (Cucumis), Osteospermum, ślazu (Malva), psianki (Solanum), wiązu (Ulmus) i trętwianu (Tetragonia)^[8]. Zjadają także nasiona zbóż – owsa, prosa i sorga, rośliny strączkowe, nasiona słonecznika. Dietę uzupełniają nektarem aloesu^[7] (Aloe marlothii), owocami (np. sumaków, łobody Atriplex semibaccata, figowca sykomora, Salvadora persica, Flueggea virosa) i bulwami ciborowatych. Jedzą również bezkręgowce, np. termity, mrówki, muchy domowe i ślimaki^[8].

Synogarlice senegalskie wabią inne osobniki serią 4 do 8 miękkich gruchnięć, brzmiących jak nieco bulgoczące kuu–kuu, kuu-kuu, kuu-uu, kuuruukuu-kuu-kuu. Głos jest niepodobny do głosów innych synogarlic z rodzaju Streptopelia^[7]. Angielska nazwa tego gatunku to Laughing dove^[3][6][7][8] – „śmiejący się gołąb”.

Lęgi

Okres lęgowy różni się w zależności od miejsca występowania. W Maroko i Tunezji ptaki lęgną się w maju i czerwcu, w Egipcie zaś w lutym. W suchszych regionach wschodniej Afryki okres lęgowy rozpoczyna się zaraz po porze deszczowej. W Zimbabwe i RPA ptaki gniazdują przez cały rok, szczytowy moment sezonu przypada na wrzesień. Podczas zalotów samiec wybiera sobie jedną gałąź. Następnie zlatuje z niej i wznosi się pod dużym kątem, jednocześnie dużo klaszcząc skrzydłami i płytkim ślizgiem przelatuje na inną gałąź trzymając rozłożony ogon i sztywne skrzydła. Gniazdo to wątła platforma z patyków. Za jego budowę odpowiedzialna jest samica, za to samiec dostarcza budulec. W zniesieniu przeważnie znajdują się dwa białe jaja, które wysiadują oba ptaki z pary na zmianę przez 12–13 dni. Po 15–17 dniach młode są już w pełni opierzone^[7]. Opuszczają gniazdo trzy lub cztery dni przed tym, zanim nauczą się latać – z tego względu ludzie często zabierają młode synogarlice, które ich zdaniem „wypadły z gniazda”, tak naprawdę odbierając je rodzicom^[8].

Status zagrożenia

IUCN uznaje synogarlicę senegalską za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988. BirdLife International uznaje trend populacji za stabilny ze względu na brak widocznych zagrożeń^[6]. Synogarlica senegalska jest bardzo pospolitym ptakiem, na którego działalność człowieka ma pozytywny wpływ, ponieważ ptaki uzyskują nowe siedliska^[8].

Drapieżnictwo

Na dorosłe synogarlice w Afryce polują ptaki szponiaste – kuglarze (Terathopius ecaudatus), orzełki afrykańskie (Aquila wahlbergi), orły sawannowe (Aquila rapax), jastrzębie czarno-białe (Accipiter melanoleucus), błotniaki afrykańskie (Circus ranivorus), orzełki włochate (Hieraaetus pennatus), jastrzębiaki ciemne (Melierax metabates), sokołowe – krogulce szare (Accipiter ovampensis), krogulce rudobrzuche (Accipiter rufiventris), sokoły wędrowne (Falco peregrinus), sokoły rudogłowe (Falco chicquera) i rarogi górskie (Falco biarmicus) oraz czaplowe – czaple czarnogłowe (Ardea melanocephala) i ślepowrony zwyczajne (Nycticorax nycticorax). Jaja synogarlic senegalskich zjadane są przez jajożera (Dasyoeltis scabra), kruki srokate (Corvus albus), dzierzby białobarkowe (Lanius collaris), dzierzbiki szarogłowe (Malaconotus blanchoti) i kukale białobrewe (Centropus superciliosus podg. burchelli, niekiedy uznawane za odrębny gatunek). Pisklęta mogą zostać zjedzone przez kruki srokate, mangustoliski afrykańskie (Cynictis penicillata), kukale białobrewe i jastrzębiaki małe (Micronisus gabar)^[8].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Strona 3 dokumentu zawiera mapę zasięgu ptaków wprowadzonych do Europy
• Nagrania głosów gatunku w serwisie xeno-canto

A rola-do-senegal (Streptopelia senegalensis), também conhecido como Pequena Pomba Marrom na India, é uma pequena ave da família Columbidae.^[1] Encontra-se principalmente em regiões tropicais, como ao do Saara na África, no Oriente Médio e ao extremo sul da Asia à leste da Índia.^[2]

Galleria

• Rola-do-senegal em Abu Dhabi.

• No distrito de Haryana, Índia.

• Em Faridabad Distrito de Haryana, Índia.

• Streptopelia Senegalensis

Referências

Palmduva^[2] (Spilopelia senegalensis) är en duva som förekommer i spridda populationer i Afrika, Mellanöstern och Asien. Dess trivialnamn kommer av att den i delar av sitt utbredningsområde, som norra Afrika och Mellanöstern, ofta kan hittas i palmdungar.

Utbredning och systematik

Palmduvan är en stannfågel som förekommer i spridda isolerade områden och vars nordligaste utbredningsområdet finns i Turkiet, Georgien och Kazakstan. De östligaste populationerna förekommer i Nepal och i Xinjiang i Kina medan de sydligaste asiatiska förekommer i Indien. I Afrika förekommer den spridd över stora delar av kontinenten från Marocko och Egypten i norr, till Sydafrika i söder.

Den delas vanligtvis upp i fem underarter med följande utbredning:^[3]

• • S. s. phoenicophila (Hartert, 1916) – oaser söder om Atlasbergen i Marocko, Algeriet och Tunisien
  • S. s. aegyptiaca (Latham, 1790) – Nildalen (Suezkanalen och deltat söderut till Wadi Halfa]]
  • S. s. sokotrae (C. H. B. Grant, 1914) – ön Sokotra utanför nordöstra Somalia
  • S. s. senegalensis – nominatformen förekommer i Afrika söder om Sahara samt på Arabiska halvön
• cambayensis-gruppen
  • S. s. cambayensis (Gmelin, 1789) – östra Arabien till södra Iran, Indiska subkontinenten, västra Kina och Andamanöarna

Den har även introducerats till Western Australia.^[4]

Underarten sokotrae inkluderas ofta i senegalensis.^[5] Ibland erkänns också underarten ermanni med utbredning i Kazakstan, norra Afghanistan och västra Kina.^[5]

Släktestillhörighet

Arten placerades tidigare i Streptopelia och många gör det fortfarande, bland annat tongivande Clements et al samt Sveriges ornitologiska förenings taxonomikommitté.^[3] DNA-studier visar dock att palmduvan och pärlhalsduvan står närmast Nesoenas och faktiskt närmare Columba än övriga arter i Streptopelia.

Utseende och fältkännetecken

Palmduvan har en längd på omkring 25–27 centimeter. Vingspannet är mellan 40–45 centimeter och vikten är mellan 80–120 gram. Fjäderdräkten är rödaktigt brun till blågrå. Den flyger snabbt, med regelbundna vingslag på ett för duvor karaktäristiskt vis.

Ekologi

Biotop

Palmduvan är en vanlig och spridd art i buskmarker, torr odlingsbygd, trädgårdar, och även inne i samhällen.

Häckning

Palmduvan bygger ett bo bestående av kvistar i träd eller buskar. Honan lägger vanligen två ägg per häckning. Äggen är vita, släta och glänsande. Ruvningstiden är 12–14 dagar. Båda föräldrar tar hand om ungarna, som blir flygfärdiga efter 14–17 dagar. Ungarna matas till en början med duvmjölk, en speciell proteinrik vätska som föräldrarna framställer i sin kräva. Efter några dagar börjar de pröva på frön och insekter.

Föda

Palmduvans huvudsakliga föda är frön av gräs och buskarade örter. Solrosfrön, majs och vete är uppskattad föda om det finns tillgängligt. Den kan också, särskilt under häckningstiden, ta små ryggradslösa djur som termiter, snäckor, eller ägg och puppor av flugor och myror. Den vill ha regelbunden tillgång till vatten och rör sig under dagen sällan mer än några kilometer bort från vatten.

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling och tros inte vara utsatt för något substantiellt hot.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] I Europa anses den öka i antal.^[1]

Referenser

Noter

1. ^ [a b c d] Birdlife International 2017 Spilopelia senegalensis . Från: IUCN 2017. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2017.3. Läst 2017-12-10.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-02-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
4. ^ Larsson, 2001
5. ^ [a b] Gill, F & D Donsker (Eds). 2016. IOC World Bird List (v 6.4). doi : 10.14344/IOC.ML.6.4.

Källor

• Vår fantastiska värld (fakta om djur och natur), kortnummer 208 (grupp 2). Utgivare: Skandinavisk Press AB
• Larsson, Lars (2001) Birds of the World, CD-rom

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör palmduva.
  Bilder & media
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Küçük kumru (Streptopelia senegalensis), güvercingiller (Columbidae) familyasından bir kuş türü.

Özellikler

Uzun kuyruklu, ince bir güvercin olup, tipik olarak 25 santimetre uzunluktadır. Arkası, kanatları ve kuyruğu kırmızımsı-kahverengidir, kanatlarda mavi-gri renkler vardır. Uçuşta, kanat altları zengin kestane rengidir. Baş, ve alt parçalar pembemsidir, daha aşağı karında beyazımsı gölgelidir. Boğazda seçilen siyah benekler vardır. Bacaklar, kırmızıdır. Eşeyler benzerdir, ama yavrular, erişkinlerden daha çok pas rengidir, ve boğazdaki benekler azdır.

Davranış

Genelde güvercinlerin karakteristiği olan kanatların düzenli vuruşları ve ara sıra olan istekli bir hafif vuruşla uçuşu çabuktur. Ot, tohumlar, tahıl, diğer bitkiler ve küçük böcekleri yerler. Onlar,özel olarak toplu halde yaşamazlar ve genellikle yalnız veya çiftler halindedirler.

Taksonomi

Bu tür son zamanlarda bazı otörler tarafından Johnson et al. çalışmalarından sonra Stigmatopelia cinsine yerleştirildi. (2001).

Resimler

• Streptopelia Senegalensis

• Streptopelia Senegalensis yumurtası

• Küçük kumru ve yumurtası

• Streptopelia Senegalensis

Мала або сенегальська горлиця (Streptopelia senegalensis) — вид птахів родини голубових (Columbidae), що мешкає в тропічній Африці на південь від Сахари, на Близькому Сході, в Средній Азії і східній Індії та в західній Австралії.

Мала горлиця — досить невеликий птах розміром 26 — 29 см з довгим хвостом, довжина крил від 12,4 до 14,4 см, розмах від 40 до 43 см. Маса дорослої особини становить від 90 до 130 г^[1]. Вона має червонувато-коричневе забарвлення з сизо-сірим відливом на крилах і на хвості. Голова і живіт світліші, ніж решта всього тіла, на шиї є темні плями. Лапки у малої горлиці червоні. Статевий диморфізм не виражений — самці зовні майже не відрізняються від самок. Молоді особини мають червонуватий відтінок, на відміну від дорослих, а також жовті очі і червонуватий дзьоб з яскраво вираженою восковицею. У дорослих птахів дзьоб і очі сірого кольору.

Воркування малої горлиці нагадує сміх, звідси і англійська назва птаха: «голуб, що сміється» (англ. Laughing Dove).

Харчується мала горлиця зерном, насінням, бруньками, дрібними комахами.

Посилання

Вікісховище має мультимедійні дані за темою: Горлиця мала Це незавершена стаття з орнітології.
Ви можете допомогти проекту, виправивши або дописавши її.

Đây là một bài mồ côi vì không có hoặc có ít bài khác liên kết đến nó.
Xin hãy tạo liên kết đến bài này trong các bài của các chủ đề liên quan. (tháng 7 2018)

Chim ngói nâu (tên khoa học Streptopelia senegalensis) là một loài chim trong họ Columbidae.^[1] Chúng thường cư trú và sinh sản ở các vùng nhiệt đới châu Phi phía nam sa mạc Sahara, Trung Đông và miền nam châu Á, về phía đông tới Ấn Độ.

Loài chim này là phổ biến và phân bổ rộng rãi trong các vùng đất nhiều bụi rậm và khô.

Loài chim này làm tổ trên cây và đẻ hai trứng. Chúng bay nhanh với sự vỗ cánh đều đặn và thỉnh thoảng đạp cánh đột ngột-là đặc trưng cho các loài bồ câu nói chung.

Chim ngói nâu là loài chim cu đuôi dài, mảnh dẻ, thông thường dài 25 cm. Phần lưng, cánh và đuôi có màu nâu ánh đỏ với các sợi lông màu xanh xám ở cánh. Phần dưới của cánh có màu hạt dẻ.

Phần đầu và các phần dưới có màu hồng nhạt, chuyển dần thành màu hơi trắng ở các phần dưới của bụng. Chúng có các đốm đen trên cổ. Chân có màu đỏ. Tiếng kêu của chúng từa tựa như u túc túc cu ru, với sự nhấn mạnh của túc túc. Cả hai giống chim trống và mái là tương tự nhau, nhưng chim non thì có màu hung đỏ nhiều hơn so với chim trưởng thành cũng như có ít đốm trên cổ hơn.

Chim ngói nâu ăn các loại hạt cỏ, ngũ cốc, một số loài thực vật và các côn trùng nhỏ. Chúng kiếm ăn trên mặt đất ở các bãi cỏ và các khu vực trồng cây nông nghiệp.

Giống như một số loài chim bồ câu khác trong chi này, chúng không sống thành bầy mà thông thường chỉ sống đơn lẻ hoặc có đôi.

Chú thích

Tham khảo

Wikispecies có thông tin sinh học về Chim ngói nâu Wikimedia Commons có thư viện hình ảnh và phương tiện truyền tải về Chim ngói nâu

• Birds of India của Grimmett, Inskipp và Inskipp, ISBN 0-691-04910-6
• Birds of The Gambia của Barlow, Wacher và Disley, ISBN 1-873403-32-1
• Thông tin về chim cu ngói trên trang SVRVN

Малая горлица^[2] или египетская горлица^[3] (лат. Streptopelia senegalensis) — вид птиц из семейства голубиных отряда голубеобразных, обитающих в тропической Африке (к югу от Сахары), на Ближнем Востоке (включая Египет), восточной Индии, а также в западной Австралии.

Описание

Малая горлица — довольно небольшая птица размером 26—29 см с длинным хвостом, длина крыла от 12,4 до 14,4 см, размах от 40 до 43 см. Вес взрослой особи составляет от 90 до 130 г^[4]. Она имеет красновато-коричневую окраску с сизо-серым отливом на крыльях и на хвосте. Голова и живот светлее, чем всё остальное тело, на шее имеются тёмные пятна. Лапки у малой горлицы красные. Половой диморфизм не выражен — самцы внешне почти не отличаются от самок. Молодые особи имеют красноватый оттенок, в отличие от взрослых, а также жёлтые глаза и красноватый клюв с ярко выраженной восковицей. У взрослых птиц клюв и глаза серого цвета^{[источник не указан 1016 дней]}.

Воркование малой горлицы напоминает смех, отсюда и английское название птицы: «смеющийся голубь» (англ. Laughing Dove)^{[источник не указан 1016 дней]}.

Распространение

Гнездовой ареал: Африка и Юго-Западная Азия. В Африке малая горлица населяет почти весь материк, за исключением некоторых внутренних областей. В Азии распространена от южных частей Аравии и Индии к северу до Турции и южных районов бывшего СССР, а к востоку — до Северо-Западного Китая, Бангладеш и Непала. В Восточной Европе и Северной Азии живёт в Юго-Восточном Казахстане, Средней Азии и Закавказье^{[источник не указан 1016 дней]}.

Не исключено, что расселение малых горлиц на север будет продолжаться вниз по долине Иртыша, от низовьев р. Или на Караганду, от Аральского моря на Актюбинск и по Тургаю; по черноморскому побережью, а также вдоль Северо-Восточного и Северо-Западного Каспия до низовий Урала, Волги, возможно на Северный Кавказ.^[5]

Питание

Питается малая горлица зёрнами, семенами, почками, мелкими насекомыми^{[источник не указан 1016 дней]}.

Размножение

Малые горлицы ведут оседлый синантропный образ жизни — гнездятся около человеческих поселений. Места для гнёзд весьма разнообразны: это могут быть кроны деревьев, фонарные столбы, карнизы и чердаки зданий, иногда их гнёзда находили даже на балконах или верандах заселённых квартир.

Малые горлицы моногамны, образуют довольно долговременные пары, иногда даже на несколько лет. Каждая пара занимает определённую территорию, и её обитатели ревностно охраняют свои владения и прогоняют нарушителей. Гнездо малой горлицы, как и у всех голубиных, очень простое: несколько небрежно укреплённых прутьев. Строит гнездо обычно самка, самец обеспечивает её строительным материалом. Иногда пара занимает своё старое, ранее построенное гнездо, обновив его. Когда гнездо готово, самка горлицы откладывает обычно два белых яйца и насиживает их в течение двух недель при деятельном участии самца, который регулярно сменяет её на посту. Птенцы выводятся слепые, беспомощные, слегка покрытые пухом. Родители выкармливают птенцов, отрыгивая из зоба так называемое «птичье молоко», образованное из смеси проглоченной ранее пищи с зобными выделениями. Это «молоко» обеспечивает довольно быстрый рост птенцов, и они уже через две недели покидают гнездо.

Примечания

棕斑鸠（学名：Spilopelia senegalensis）为鸠鸽科副斑鸠属的鸟类。分布于非洲、阿拉伯半岛、伊朗、前苏联、阿富汗、巴基斯坦、印度、尼泊尔、可能人工引入土耳其、巴勒斯坦、叙利亚、澳大利亚以及中国大陆的新疆等地，一般栖息于沙漠、半沙漠以及绿洲及矮树丛生之地。该物种的模式产地在非洲塞内加尔。^[2]

亚种

• 新疆棕斑鸠（Spilopelia senegalensis ermanni）。在中国大陆，分布于新疆等地。该物种的模式产地在前苏联。^[3]

参考文献

这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。