نعار

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

Serinus syriacus ye una especie d'ave paseriforme de la familia de los frinxílidos (Fringillidae). Distribúise per Líbanu, Israel y Siria. Puede vése-yos volando sobre 1.700 a 1.900 metros d'altitú. Mide de 12 a 13 cm.^[2]

Referencies

Enllaces esternos

El gafarró de Síria^[1] (Serinus syriacus) és un ocell de la família dels fringíl·lids (Fringillidae) que habita boscos de cedres de les muntanyes del Líban, Síria, nord d'Israel i localment a Jordània.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Serin Syria (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: seriniaid Syria) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Serinus syriacus; yr enw Saesneg arno yw Syrian serin. Mae'n perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. syriacus, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r serin Syria yn perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Der Zederngirlitz (Serinus syriacus) ist ein Singvogel aus der Familie der Finken (Fringillidae).

Beschreibung

Der Zederngirlitz wird zwischen 12 und 13 Zentimeter lang. Sein Schnabel ist klein und kurz. Sein Gefieder ist größtenteils gelbgrün und blass. Er hat einen gelbgrünen Bürzel, grüne Flügel und ist an der Unterseite blass gelblich mit schwarzer Strichelung. Der männliche Zederngirlitz hat eine dunkelgelbe Stirn und einen langen Schwanz. Seine Oberseite ist schwach gestreift und die Unterseite grau. Das Weibchen ist matter gefärbt, mit weniger gelb und mehr olivgrau. Im Jugendkleid sind die grünlichen Teile noch blass gelblich braun.

Verbreitung und Lebensweise

Der Zederngirlitz brütet nur in Libanon und den Grenzgebieten zu Syrien und Israel. Er brütet an Berghängen und in hügeligen, höher gelegenen Gebieten mit vereinzelt Büschen und Bäumen. Einige Vögel ziehen im Winter in südlichere Regionen.

Stimme

Der Zederngirlitz hat einen trockenen, rollenden Ruf der wie ein „pe-re-ret“ oder „pü-tü“ klingt.

Literatur

• Svensson, Grant, Mullarney, Zetterström: Vögel Europas, Nordafrikas und Vorderasiens. Franckh-Kosmos Verlags-GmbH & Co., Stuttgart 2000, ISBN 3-440-08401-9

Weblinks

– Sammlung von Bildern

• http://www.vogelnetzwerk.de/fotos/show.php3?id=686
• Serinus syriacus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2019. Eingestellt von: BirdLife International, 2019. Abgerufen am 16. September 2021.
• Videos, Fotos und Tonaufnahmen zu Serinus syriacus in der Internet Bird Collection

The Syrian serin (Serinus syriacus) is a brightly coloured small passerine bird in the finch family Fringillidae.

Description

The Syrian serin is prettily coloured with bright yellow and pale grey feathers. The eyes are large and are surrounded by a bright yellow ring. The beak is grey and the legs are pale pinkish-grey. It has a long trilling call and may also chirp and twitter.

Distribution and habitat

Syrian serins breed in Syria, Lebanon, Israel and Jordan, at altitudes of between 900 and 1,900 metres. The population in Jordan makes local movements in winter, but the birds of Lebanon, Israel and Syria migrate to wintering grounds in Egypt, Turkey and Iraq. They inhabit rocky areas with oak and conifer shrubs or trees and frequent grasslands and fields feeding mainly on the seeds of annuals and grasses. In Southwestern Jordan, its main diet during winter is the seeds of Artemisia.

Phylogeny

This species is phylogenetically included within the group of Serinus alario now thriving around the southern tip of Africa, together with Serinus canicollis (African distribution) and Serinus pusillus (Asian distribution) Arnaiz-Villena et al., 1999 and Arnaiz-Villena et al., 2006

Breeding

Males court females with a song display, and each pair builds a nest in a tree once the snow has begun to melt in April or May. Four pale blue, glossy eggs are laid in April and May, and the female incubates these for 12–14 days. The young fledge after just 14–16 days and the parents then move up to around 1,750 metres in July and August to produce a second clutch. When conditions allow, the pair can produce three broods. In southwest Jordan, most pairs apparently breed only once per year as suitable breeding habitat does not exist at higher elevations.

Conservation

The species is evaluated by IUCN as Vulnerable. The population is declining due to logging, livestock production and hunting.^[1]

References

• A. Arnaiz-Villena, M. Alvarez-Tejado, V. Ruiz-del-Valle, C. García-de-la-Torre, P. Varela, M. J. Recio, S. Ferre, and J. Martinez-Laso (1999)."Rapid Radiation of Canaries (Genus Serinus)"(PDF). Mol. Biol. Evol. 16(1): 2–11.
• Jorge Zamora, Juan Moscoso, Valentin Ruiz-del-Valle, Ernesto Lowy, Juan I. Serrano-Vela, Juan Ira-Cachafeiro, Antonio Arnaiz-Villena (2006)."Conjoint mitochondrial phylogenetic trees for canaries Serinus spp. and goldfinches Carduelis spp. show several specific polytomies."(PDF). Ardeola 53(1): 1-17.
• Khoury, F. (1998): Habitat selection by Syrian Serin Serinus syriacus in SW Jordan. Sandgrouse 20(2): 87–93.
• Khoury, F. (2000). The impact of drought conditions on the winter distribution and population of Syrian Serin Serinus syriacus in south-west Jordan. Sandgrouse 22 (1): 64–66.
• Khoury, F. (2001). The breeding ecology of Syrian Serin Serinus syriacus in Jordan. Sandgrouse 23(1): 68–69.
• Khoury, F. (2003). Feeding ecology of Syrian Serin Serinus syriacus in SW Jordan. Ecology of Birds (Oekologie der Voegel) 25: 5-35.

La Siria kanario estas malgranda brilkolora paserina birdo de la familio de Fringedoj kaj genro de Serinoj kiu enhavas la faman specion de kanario kaj aliajn similajn speciojn.

Aspekto

La Siria kanario estas malgranda longvosta serino (12-13 cm longa, 10-14 g peza kaj kun enverguro de 21-14cm) tre kolora per brilflavaj kaj helgrizaj plumoj sen strieco escepte ĉedorse: grizaj en krono, nuko, vizaĝo kaj brusto, dum flava estas frunto, mentono kaj ĉirkaŭokula ringo, kiu plie kontrastigas la nigran grandan okulon. La dorso estas oliveca kun malhela strieco. Estas malhelaj la flugiloj kaj la vosto kun flava bazaj eksteraj plumoj. La pugo estas tre flava. La beko estas griza kaj la kruroj helrozgrizaj. La ino estas pli senkolora ĉar estas iom da seksa duformismo. Ŝi estas pli griza supre kaj pli pala en vizaĝo kaj sube kun sendistinga strieco en subaj flankoj.

Ĝi havas longan trilecan alvokon, kaj povas ankaŭ ĉirpi kaj pepi.

Distribuado kaj habitato

La Siria kanario reproduktiĝas en Mezoriento kaj pli precize en Sirio, Libano, Israelo kaj Jordanio je altitudoj de inter 900 – 1,900 m. La populacio de Jordanio faras lokajn movojn vintre, sed la birdoj de Libano, Israelo kaj Sirio migras dumnokte al vintrejoj en Egiptio, Turkio kaj Irako. Ĉiam al pli malaltaj lokoj. Ili loĝas en rokaj malfermaj areoj de montaj deklivoj kaj varma suna klimato kun arbustoj aŭ arboj de kverkoj kaj koniferoj kaj vizitas herbejojn kaj kampojn, kie ĉefe manĝas semojn de herboj. En sudokcidenta Jordanio ties ĉefa dieto dumvintre konsistas el semoj de Artemisia. Krome ili bezonas trinki akvon.

Reproduktado

Maskloj allogas inojn per kanta memmontrado, kaj ĉiu paro konstruas neston en arbo aŭ arbusto 1-2 m supergrunde en kverko, acereto, cedro, junipero, kratago aŭ migdalarbo (foje en fruktoĝardenoj) post kiam la neĝo ekfandiĝas aprile aŭ maje. La nesto estas neprofunda kaj tasforma, simila al tiuj de kardeloj. La ino demetas 3 al 5 plej ofte 4 helbluajn kaj brilajn ovojn iomete brunecmakulecajn aprile aŭ maje kaj ankaŭ nur la ino kovas ilin dum 12 – 14 tagoj. Elnestiĝo okazas post kromajn 14 – 16 tagoj kaj la gepatroj moviĝas ĉirkaŭ 1,750 m en julio aŭ aŭgusto por fari duan ovodemeton. Kiam la kondiĉoj tion permesas, la paro povas produkti tri ovodemetojn. En sudokcidenta Jordanio, plej parto de paroj ŝajne reproduktiĝas nur unufoje jare ĉar taŭga reprodukta habitato ne ekzistas je pli altaj altaĵoj.

Referencoj

• BirdLife International (2006). Serinus syriacus. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 14a oktobro 2006. Vundebla.

• Khoury, F. (1998): Habitat selection by Syrian Serin Serinus syriacus in SW Jordan. Sandgrouse 20(2): 87-93.

• Khoury, F. (2000). The impact of drought conditions on the winter distribution and population of Syrian Serin Serinus syriacus in south-west Jordan. Sandgrouse 22 (1): 64-66.

• Khoury, F. (2001). The breeding ecology of Syrian Serin Serinus syriacus in Jordan. Sandgrouse 23(1): 68-69.

• Khoury, F. (2003). Feeding ecology of Syrian Serin Serinus syriacus in SW Jordan. Ecology of Birds (Oekologie der Voegel) 25: 5-35.

Portalo pri Birdoj

El serín sirio^[2]​ o verdecillo sirio^[3]​ (Serinus syriacus) es una especie de ave paseriforme de la familia Fringillidae propia de Oriennte Próximo. Se distribuye desde Líbano y el suroeste de Siria por Israel y Palestina hasta la península del Sinaí. Suele habitar en los montes entre los 900 a 1.800 metros de altitud. Mide de 12 a 13 cm.^[3]​

Referencias

Siriar txirriskila (Serinus syriacus) Serinus generoko animalia da. Hegaztien barruko Fringillidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Serinus
• Fringillidae

Syyrianhemppo (Serinus syriacus)^[2] on peippojen heimoon kuuluva varpuslintu.

Levinneisyys

Syyrianhemppoa tavataan Egyptissä, Irakissa, Israelissa, Jordaniassa, Palestiinassa ja Syyriassa. Lajin populaatioksi arvioidaan 3 500–15 000 yksilöä, ja se on vähenemässä. Laji on luokiteltu vaarantuneeksi.^[1]

Lähteet

Serinus syriacus

Le Serin syriaque (Serinus syriacus) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Fringillidae.

Distribution

Régions montagneuses au Liban, Syrie, Israël et Jordanie. En hiver, erratique en Jordanie mais migrateur dans le reste de sa distribution, atteignant, au sud, l’Égypte (Sinaï, vallée du Nil) et au nord, la Turquie et le nord de l’Irak (Amadiyah).

Déplacements

En hiver, les oiseaux de Jordanie se dispersent localement alors que les sites de nidification au Liban, en Syrie et en Israël sont complètement désertés au profit des sites d’hivernage composés de déserts et de zones semi-arides à plus basse altitude et généralement à proximité d’un point d’eau comme dans le désert du Sinaï et la vallée du Nil en Égypte (Khoury 1998).

Habitat

L’habitat de nidification est une zone boisée, ouverte, semi-aride et de type méditerranéen, dominée par des conifères des genres Cedrus, Pinus, Abies et Juniperus, entre 900 et 1900 m d’altitude (Khoury 1998) mais le serin syriaque fréquente aussi les arbres caducifoliés et visite volontiers les vergers (Scott 1992). En hiver, il est moins tributaire des arbres et recherche davantage les buissons d’acacias, les broussailles sèches et les plantes herbacées en zone semi-aride (Scott 1992). Ottaviani (2011) a apporté une contribution à la connaissance de l’habitat avec, photos à l’appui, un mâle se lissant les plumes dans un hibiscus Hibiscus syriacus, malvacée sur le mont Hermon en Israël puis, un mâle et une femelle dans un verger dans la région de Bloudan dans le sud-ouest de la Syrie.

Alimentation

Khoury (2003) a mené une importante étude de terrain dans le sud-ouest de la Jordanie, sur l’écologie de nourrissage. Il a montré que le serin syriaque alterne le type d’alimentation et le site de nourrissage en fonction des caractéristiques des plantes (annuelles ou pérennes) et de la disponibilité au cours de l’année. Il consomme des graines de plantes comptant jusqu’à 70 espèces différentes et appartenant surtout aux familles des astéracées, géraniacées, brassicacées, polygonacées et poacées. Des graines mesurant jusqu’à huit millimètres sont consommées bien que celles d’un ou deux millimètres soient préférées. Il recherche sa nourriture aussi bien sur le sol que dans les arbustes ou les plantes herbacées. Le début de la reproduction coïncide avec le développement de la végétation annuelle apparaissant après la saison des pluies. Au cours de la saison sèche, la végétation annuelle meurt rapidement tandis que les plantes vivaces, en pleine fructification, produisent de nombreuses graines. Le serin syriaque présente une grande plasticité dans le choix de sa nourriture en s’adaptant aux conditions climatiques annuelles. Les variations climatiques combinées au surpâturage peuvent avoir un impact négatif sur la disponibilité de la nourriture pendant la saison de nidification, puis en hiver sur le comportement erratique. L’auteur conclut que la biomasse est consommée en fonction de la nature des plantes et de la période de fructification d’où un échelonage quasi mensuel des espèces végétales exploitées. En mars, sont surtout consommées les plantes des genres Sisymbrium, Erodium, Geranium et un séneçon Senecio vernalis. En avril, 21 espèces de plantes appartenant surtout aux crucifères des genres Alyssum, Clypeola, Erophila, Thlaspi, Biscutella et Holosteum glutinosum ont été répertoriées. Mai est l’un des mois où la diversité est la plus grande avec les plantes les plus convoitées : Sisymbrium orientale, Hirschfeldia sp., Matricaria aurea, Triticum aestivum, Cardaria draba, Helianthemum vesicarium, Fumana thymifolia, Pterocephalus sp., Stipa parviflora et Piptatherum holciforme. En mai-juin, viennent ensuite les poacées avec le genre dominantTriticum. En juin, cinq espèces occupent une place prépondérante : Cardaria draba, Hirschfeldia incana, Melica cupani, Nepeta flavideus, Tanacetum santolinoides. En juillet, le régime est dominé par Raphanus raphanistrum, Sinapis arvensis, Malcomia africana. L’espèce Polygonum arenastrum couvre surtout juillet et août. En août, Lactuca serriola, L. orientalis, Reseda lutea occupent une place importante. En septembre L. orientalis prend le relai, suivi, en octobre, par Noaea mucronata. En novembre-décembre, le régime est presque exclusivement axé sur les graines d’armoise. La fructification massive de l’armoise Artemisia sieberi occasionne de grands rassemblements, jusqu’à 200 individus comme à Wadi Dana, se prolongeant parfois tout l’hiver jusqu’à la fin-février.

Voix

Le cri de contact est un pé-ré-rèt ou puyètuy sec, nasillard et roulé rappelant celui du venturon montagnard mais en plus grave. Il existe aussi un tchuypp énergique, parfois répété avec une variante plus rapide et plus aiguë tchip-ip-ip-ip, ces notes faisant aussi partie du chant. Le chant rappelle celui du serin à front rouge et du venturon montagnard. C’est une suite de grincements et de gazouillis émis sur un rythme rapide, parfois entremêlés de bourdonnements. Les strophes sont plutôt courtes et entrecoupées de pauses brèves (Svensson et al. 2004).

Biologie de reproduction

Khoury (2001) a étudié l’écologie de reproduction dans la réserve naturelle de Dana dans le sud-ouest de la Jordanie. Il a remarqué que la saison de nidification commence un mois plus tôt que sur le mont Hermon en Israël, en raison de l’élévation précoce de la température générant un rapide développement des plantes herbacées annuelles des genres Erodium, Erophila et, certaines années, Senecio avec des variations annuelles de plus ou moins dix jours. Contrairement aux populations migratrices du nord, celles de Jordanie sont sédentaires et peuvent commencer, sur place, leur cycle de reproduction dès que les conditions sont favorables (température, nourriture). La plupart des couples reproducteurs n’ont qu’une nichée par an, en raison du rapide déclin de la nourriture. Cette baisse de la disponibilité de nourriture est liée au surpâturage par le bétail, obligeant les serins à se nourrir sur des sites plus éloignés. Les plus grandes distances entre les sites de nourrissage et de nidification occasionnent une plus grande dépense d’énergie et une moindre réussite de la reproduction. L’assèchement des plans d’eau en été dans les sites de reproduction peut également nuire au succès de la nidification.

Statut, menaces

L’espèce est classée comme vulnérable en raison de sa faible population et de son déclin depuis 1996 dû à une sécheresse exacerbant la pression du surpâturage. La population totale est estimée entre 2500 et 10 000 individus sur un territoire de 7400 km². La principale menace vient de la dégradation de l’habitat occasionnée par le surpâturage et les coupes forestières. Actuellement, la population est estimée à 4000 individus dont 1000-1250 sujets en Jordanie et 100-360 en Israël mais sans évaluation pour la Syrie (local) ou pour le Liban (très commun). La population reproductrice jordanienne est en déclin : à Al-Barrah, dans la réserve naturelle de Dana, elle a régressé de 20% et son aire a diminué de 25% depuis 1996. Elle a été estimée globalement à 500 couples avec 480 couples reproducteurs en 1999. Durant cette saison de 1999, aucun autre serin syriaque ne fut observé dans d’autres sites du sud-ouest ou du nord qui offraient pourtant de bonnes conditions en nourriture et en eau (BirdLife International 2010).

Mesures de conservation

Les principaux sites de nidification en Jordanie, en Israël et au Liban sont des aires protégées. Le site de reproduction de Jordanie (le seul bien documenté) fait l’objet d’un programme de suivi depuis 1995. En matière de mesures à prendre, BirdLife (2010) préconise une surveillance portant sur la taille des populations et leur distribution en Syrie et au Liban et propose de mener des prospections intensives pour tenter d’inverser le déclin en Jordanie. D’autres inventaires exhaustifs doivent être conduits pour estimer l’impact du pâturage sur l’habitat dans le sud-ouest de la Jordanie (BirdLife International 2010).

Il verzellino siriano (Serinus syriacus Bonaparte, 1850) è un uccello passeriforme della famiglia Fringillidae^[2].

Etimologia

Il nome scientifico della specie, syriacus, deriva dal latino e significa siriano, in riferimento all'areale di diffusione di questi uccelli: il loro nome comune ne è la traduzione.

Descrizione

Maschio impagliato.

Illustrazione di femmina.

Dimensioni

Misura 12–14 cm di lunghezza, per 10-14 g di peso^[3].

Aspetto

Si tratta di uccelli dall'aspetto robusto, muniti di testa arrotondata, corto becco conico, ali appuntite e coda lievemente forcuta in punta.

Il piumaggio è di colore grigio-sabbia su tutto il corpo, maggiormente tendente al beige sui fianchi, mentre il sottocoda è bianco, le ali e la coda sono nere e faccia, petto, orli delle penne dorsali (per il resto brune) e codione sono (ma solo nei maschi) di colore giallo, più carico e quasi arancione sulla faccia, presente però in sfumature un po' in tutta la livrea di questi uccelli: le femmine mancano del lipocromo giallo e presentano perciò livrea più sobria e dominata dai toni del grigio-sabbia. In ambedue i sessi le zampe sono di colore carnicino, il becco è grigio-nerastro e gli occhi sono di colore bruno scuro.

Biologia

Si tratta di uccelli vispi ed allegri, che vivono perlopiù in gruppetti all'infuori del periodo riproduttivo e si muovono costantemente alla ricerca di cibo fra i cespugli ed i ciuffi di erba alta, tenendosi in contatto tramite richiami pigolanti.

Il canto di questi uccelli ricorda quello dei canarini selvatici, pur essendo lievemente più lento.

Alimentazione

La dieta del verzellino siriano è essenzialmente granivora, basandosi sui piccoli semi delle piante erbacee (soprattutto scagliola ^[3]) ed arbustive (in special modo durante l'inverno, quando la dieta di questi uccelli consta quasi completamente di artemisia^[4]): essi si nutrono anche di foglioline tenere, boccioli, germogli, bacche e piccoli insetti, che vengono utilizzati anche per nutrire la prole.

Riproduzione

La stagione degli amori va all'incirca dalla metà di marzo ad agosto, ma specialmente l'inizio è legato allo scioglimento dei ghiacci e può risultare posticipato^[3].

I maschi corteggiano le femmine cantando a squarciagola da posatoi in evidenza (rocce, cespugli solitari, alberi), ed avvicinandosi alle eventuali interessate con incedere dondolante. Si tratta di uccelli monogami, coi due sessi che collaborano durante le fasi della riproduzione.

Il nido viene costruito dalla sola femmina fra i rami di un albero o un cespuglio: al suo interno, essa depone 4-5 uova azzurrine, che provvede a covare per circa due settimane, col maschio che la imbecca e rimane di guardia nei pressi del nido, scacciando eventuali intrusi.
I pulli, ciechi e implumi alla schiusa, vengono accuditi da ambedue i genitori, che si alternano fra il nido e la ricerca di cibo: essi sono in grado d'involarsi a soli 14-16 giorni di vita, sebbene non si allontanino del tutto dai genitori prima del mese e mezzo, seguendoli nei loro spostamenti (generalmente, tranne che in Giordania dove la covata è unica^[5], le coppie salgono di quota per portare avanti una seconda e talvolta, se il cibo lo consente, una terza covata durante l'estate^[3][6]) e chiedendo loro sempre più sporadicamente l'imbeccata.

Distribuzione e habitat

Come intuibile dal nome comune e dal nome scientifico, il verzellino siriano è un abitatore del Levante: oltre che in Siria (della quale peraltro abita solo la parte meridionale), tuttavia, lo si può osservare anche in Libano, Israele, Palestina e Giordania, mentre sembrerebbero frutto di errori i presunti avvistamenti di verzellini siriani nel nord dell'Iraq^[7]. Mentre le popolazioni giordane tendono ad essere residenti, le altre migrano in autunno per svernare nel Sinai o in Turchia sud-orientale.

L'habitat di questi uccelli è rappresentato dalle aree submontane e montane rocciose a copertura erbosa e cespugliosa, con presenza sparsa di boschetti di conifere e cedri, fra i 900 ed i 1900 m di quota^[8].

Note

De Syrische kanarie (Serinus syriacus) is een zangvogel uit de familie van vinkachtigen (Fringillidae).

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt voor van Syrië en Irak tot Egypte.

Externe link

• Avibase

Kulczyk syryjski^[3] (Serinus syriacus) – gatunek małego, wędrownego ptaka z rodziny łuszczakowatych, podrodziny łuskaczy. Występuje na Bliskim Wschodzie. Narażony na wyginięcie.

Taksonomia

Po raz pierwszy gatunek opisał Karol Lucjan Bonaparte w 1850. Przydzielił mu nazwę Serinus syriacus. Holotyp pochodził z Baszarri w Libanie^[4]. Obecnie (2015) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) utrzymuje nazwę i uznaje gatunek za monotypowy^[5].

Morfologia

Długość ciała 12–14 cm, masa ciała – 10–14 g^[6][4]. Skrzydło mierzy 70–77 mm. Występuje dymorfizm płciowy. U samca czoło i przód wierzchu głowy porastają pióra barwy złotej, miejscami także pomarańczowe. Obszar obejmujący pozostałą część wierzchu głowy, pokrywy uszne, niższą część policzka i środek karku jasny, szaropłowy; można dostrzec bardzo niewyraźne ciemne pasy i żółtawy nalot. Boki szyi żółte. Grzbiet i barkówki są tego samego koloru, co wierzch głowy. Kuper jaskrawożółty, podobnie jak i pokrywy nadogonowe, na których jednak widać brązowe pasy. Kantarek i broda są jaśniejsze, na końcach piór widać białe lub jasnopłowe zakończenia. Brzuch i pokrywy podogonowe żółte. Sterówki krótkie, widać wcięcie w ogonie. Środek pióra czarnobrązowy; na zewnętrznych krawędziach chorągiewek zewnętrznych widać żółta obrzeżenia, jaśniejące ku końcowi. Pokrywy skrzydłowe mniejsze i średnie żółte do zielonożółtych, natomiast pokrywy skrzydłowe większe także żółte z czarniawymi chorągiewkami wewnętrznymi. Skrzydełko i pokrywy lotek I rzędu czarne; te drugie posiadają żółte krawędzie. Lotki czarniawe lub czarnobrązowe, posiadają żółte krawędzie, szersze na lotkach II rzędu, na których można dostrzec również białe lub jasnopłowe zakończenia. Dziób czarniawy, nogi i stopy jasnobrązowe^[6]. U samicy ogół upierzenia ma mniej żywe kolory. Szarawy wierzch głowy i kark pokrywają ciemniejsze pasy, podobne jak i matowy, płowoszary wierzch ciała^[6].

Zasięg występowania

Gatunek wędrowny. Obszary lęgowe leżą w Libanie, południowej Syrii, północnym Izraelu, i przyległych terenach Jordanii. Zimuje na obszarach na południe od lęgowisk, ciągnących się po północno-wschodni Egipt i południową Jordanię^[4].

Ekologia

Kulczyk syryjski żyje na otwartych, zakrzewionych stokach lub w świetlistych górskich lasach na wysokości 900–1800 m n.p.m. Preferuje jałowce i cedry^[6], w jego zasięgu występują również sosny i jodły^[7]. Podczas zimy mniej interesuje się drzewami i występuje również w niższych partiach ciernistych akacji, na półpustyniach i pustyniach^[6]. Poza sezonem lęgowym przebywa w grupach. Żywi się nasionami traw i ziół^[8], w tym mozgi kanaryjskiej (Phalaris canariensis)^[4].

Lęgi

Budowa gniazda rozpoczyna się w kwietniu i w maju, składanie jaj przypada na maj lub czerwiec. Zniesienie liczy cztery jaja o niebieskiej, połyskliwej skorupce. Samica wysiaduje je sama przez 12–14 dni. Młode są w pełni opierzone po 14–16 dniach od wyklucia. Przy sprzyjających warunkach para wyprowadza do 3 lęgów w roku^[8].

Status zagrożenia

IUCN uznaje gatunek za narażony na wyginięcie (VU, Vulnerable). Przyczyną jest utrata środowiska wskutek wycinki drzew, intensywnego wypasu bydła i zużywania zasobów wodnych. Według szacunków z 2000 roku żyło wówczas około 500 par lęgowych. W latach 1998–1999 zamieszkiwane przez kulczyka syryjskiego obszary nawiedziły poważne susze^[7].

Przypisy

Levantsiska^[2] (Serinus syriacus) är en fågel i familjen finkar inom ordningen tättingar och som förekommer mycket lokalt i västra Asien.^[3]

Kännetecken

Utseende

Levantsiskan är en liten och långstjärtad siska med en kroppslängd på 12 centimeter, bara något större än den nära släktingen gulhämplingen (Serinus serinus) men med likartad knubbig näbb. Fjäderdräkten är i stort blekt olivgulgrå och är till skillnad från sina närmaste släktingar ostreckad utom på manteln. Panna och ögonring är starkt gula, liksom större täckare samt kanterna på inre vingpennorna och stjärten. Könen liknar varandra, honan bara något mattare och mer streckad. Hos båda könen är vingarna tydligt gröntonade.^[4]

Läten

Det torra och nasala lätet påminner om en mörkröstad citronsiska, t medan sången liknar både citronsiska men även rödpannad gulhämpling med relativt korta och snabba stroffer med kvittriga och gnissliga toner.^[4]

Utbredning

Levantsiskan förekommer endast i ett begränsat område i Libanon, Syrien och Jordanien. Vintertid flyttar häckfåglarna i Jordanien lokalt,^[5] medan de i Libanon och Syrien helt lämnar sitt häckningsområde för öken och halvöken i Levanten och Egypten (Nildalen och Sinaihalvön) på lägre nivåer.^[6][7][8] Rapporter om levantsiska från Irak har visat sig röra sig om gulhämpling.^[9] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.

Levnadssätt

Levantsiskan häckar i bergstrakter mellan 900 och 1.900 meters höjd. Där föredrar den klippiga områden i öppet skogslandskap av medelhavstyp, dominerat av ceder, tall, gran och en,^[5] ibland även i fruktodlingar.^[4] Den livnär sig av gräs- och örtfrön.^[5]

Fågeln häckar i små kolonier med mindre än tio meter mellan bona som placeras maximalt två meter upp i ett litet träd eller buske. Den lägger fyra till fem blekblå lätt fläckade ägg som ruvas i tolv till 14 dagar. Ungarna är flygga efter 14-16 dagar.^[10]

Status och hot

Arten har en världspopulation på endast 3.500-15.000 individer. Den minskar dessutom i antal till följd av torka och överbetning. Den påverkas också troligen negativt av kriget i Syrien. Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar den därför som sårbar.^[1]

Noter

1. ^ [a b] Birdlife International 2012 Serinus syriacus Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ BirdLife Sverige (2019) Officiella listan över svenska namn på alla världens fågelarter
3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
4. ^ [a b c] Svensson, Lars; Peter J. Grant, Killian Mullarney, Dan Zetterström (2009). Fågelguiden: Europas och Medelhavsområdets fåglar i fält (andra upplagan). Stockholm: Bonnier Fakta. sid. 382. ISBN 978-91-7424-039-9
5. ^ [a b c] Khoury, F. 1998. Habitat selection by Syrian Serin Serinus syriacus in south-west Jordan. Sandgrouse 20: 87-93.
6. ^ Ramadan-Jaradi, G.; Ramadan-Jaradi, M. 1999. An updated checklist of the birds of Lebanon. Sandgrouse 21: 132-170.
7. ^ Baumgart, W. 1995. Die Vögel Syriens. Max Kasparek, Heidelberg.
8. ^ Evans, M. I. 1994. Important Bird Areas in the Middle East. BirdLife International, Cambridge, U.K.
9. ^ Porter, R. F. 2014. The mystery of the 'Syrian' serins wintering in northern Iraq is solved. Sandgrouse 36: 58-60.
10. ^ Clement, P. & de Juana, E. (2018). Syrian Serin (Serinus syriacus). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/61291 24 januari 2018).

Externa länkar

• Wikispecies har information om Serinus syriacus.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Suriye kanaryası (Serinus syriacus ), ispinozgiller (Fringillidae) familyasından bir kuş türü.

Fiziksel özellikleri

Parlak sarı ve soluk gri tüylerle güzelce renklidir. Gözler büyüktür, ve parlak sarı bir halkayla kuşatılmıştır. Gaga gri ve bacaklar soluk pembemsi gri renktedir.

Yaşam şekli

Kayalık alanlar ve otlaklarda yaşarlar ve çoğunlukla otların tohumlarını yerler.

Dört soluk mavi, parlak yumurtalar, Mayıs ve Haziran'da bırakılır ve dişi bunları 12-14 gün kuluçkaya yatırır.

Dağılımı

Ürdün'deki popülasyon, kışın yerel hareketler yapar ama Lübnan, İsrail ve Suriye'deki kuşlar, Mısır, Türkiye ve Irak'ta kışı geçirmek için göç ederler.

Dış bağlantılar

BirdLife International (2006). Serinus syriacus. Tehlike altında olan türlerin 2006 IUCN Kırmızı Listesisi. IUCN 2006. 14 Ekim 2006 tarihinde alınmıştır.

Serinus syriacus là một loài chim trong họ Fringillidae.^[1]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Serinus syriacus tại Wikispecies

Bài viết liên quan đến họ Sẻ thông này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s