El colom d'Eversmann o xixella d'ulls grocs[1] (Columba eversmanni) és un colom, per tant un ocell de la família dels colúmbids (Columbidae), que cria a zones ermes i terres de conreu d'Àsia Central, des del Mar d'Aral, a través del Turquestan fins a l'oest de Tadjikistan i oest de la Xina. En hivern es trasllada cap al sud fins a l'Afganistan, Pakistan i nord-oest de l'Índia.
El colom d'Eversmann o xixella d'ulls grocs (Columba eversmanni) és un colom, per tant un ocell de la família dels colúmbids (Columbidae), que cria a zones ermes i terres de conreu d'Àsia Central, des del Mar d'Aral, a través del Turquestan fins a l'oest de Tadjikistan i oest de la Xina. En hivern es trasllada cap al sud fins a l'Afganistan, Pakistan i nord-oest de l'Índia.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Colomen lygadfelen (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: colomennod llygadfelyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Columba eversmanni; yr enw Saesneg arno yw Yellow-eyed pigeon. Mae'n perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae) sydd yn urdd y Columbiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. eversmanni, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Mae'r colomen lygadfelen yn perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Colomen Seland Newydd Hemiphaga novaeseelandiae Dodo Raphus cucullatus Turtur Streptopelia turtur Turtur alarus Streptopelia decipiens Turtur dorchgoch Streptopelia tranquebarica Turtur dorchog Streptopelia decaocto Turtur dorchog Jafa Streptopelia bitorquata Turtur dorwridog Streptopelia hypopyrrha Turtur ddaear blaen Columbina minuta Turtur ddaear gyffredin Columbina passerina Turtur y Galapagos Zenaida galapagoensisAderyn a rhywogaeth o adar yw Colomen lygadfelen (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: colomennod llygadfelyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Columba eversmanni; yr enw Saesneg arno yw Yellow-eyed pigeon. Mae'n perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae) sydd yn urdd y Columbiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. eversmanni, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Die Ufertaube (Columba eversmanni), auch Gelbaugentaube oder Östliche Hohltaube genannt, ist eine Art der Feldtauben. Sie kommt in Asien vor.
Die Ufertaube erreicht eine Körperlänge von 26,5 Zentimetern.[1] Sie weist sowohl im Aussehen als auch im Verhalten große Ähnlichkeit mit der Hohltaube auf. Ihr Körperbau ist jedoch zierlicher und sie ist etwas kleiner als diese Art.
Anders als bei der Hohltaube ist auch der vordere Hals sowie die Brust mauvefarben. Der hintere Rücken sowie die obere Hälfte des Bürzels sind hellgrau. Der untere Bürzel sowie die Oberschwanzdecken sind dunkelgrau. Der Schnabel ist an der Basis dunkelgrau bis bräunlich und hellt zur Spitze hin in ein Gelbgrün auf. Die Iris ist gelb. Auch die äußere Augenhaut ist cremefarben bis blass gelb.
Die Ufertaube kommt in Turkestan vom Aralsee bis in den Norden Afghanistans vor. In östlicher Richtung erstreckt sich ihr Verbreitungsgebiet bis zum Saissansee. Als Wintergast kommt sie auch im Norden Indiens sowie in Pakistan vor. Ein kleiner Teil der Population überwintert in Turkmenistan.
Die Ufertaube bewohnt Nadel-, Laub- und Mischwälder verschiedener Höhenlagen.
Die Ufertaube findet ihre Nahrung überwiegend am Boden. Sie sucht auch landwirtschaftliche Flächen zur Nahrungssuche auf. Sie frisst überwiegend Sämereien sowie Getreidekörner. Daneben spielen auch Früchte eine Rolle. Sie frisst besonders gerne reifende Maulbeeren.[2]
Die Ufertaube gehört zu den wenigen Taubenarten, die Höhlenbrüter sind. Sie brütet in Baumhöhlen, aber auch in Erdhöhlen, in Steilböschungen und Erosionsrinnen. Sie nutzt nach einzelnen Beobachtungen auch die Höhlen der Blauracke.[3] Im Norden Afghanistans fällt ihre Fortpflanzung in den Zeitraum Juni bis August. Über die Brutdauer sowie die Dauer der Nestlingszeit liegen bislang keine ausreichenden Informationen vor.
Die Ufertaube (Columba eversmanni), auch Gelbaugentaube oder Östliche Hohltaube genannt, ist eine Art der Feldtauben. Sie kommt in Asien vor.
Эверсманндын көгүчкөнү (Columba eversmanni), (Bonaparte, 1856):
Казакстан, Өзбекстан, Тажикстан, Афганистан жана Пакистан, Кашкар, Кашмир жана Ладак. Кыргызстанда Чүй, Талас өрөөнүндө жана Ферганада кездешет. XX кылымдын аягында Чүй жана Аксуу дарыяларынын жээктериндеги жарларда уялаган. 2003-жылы Фергана тоо кыркаларынын этектеринде Көкарт дарыясынын жарлуу жээктеринде уялашы байкалган.
Дарыяларын жээктерине уяшалат . ==Жашоо тиричилиги (жашоо циклдары)==Чүй өрөөнүндө Чүй жана Аксуу дарыяларында уялоосу белгилүү . Дарактардын коңулдарына, эски имараттарга да уя салышы мүмкүн. Уясында 2 жумуртка. Балапандарын экөө тең багат. Бир жайдын ичинде экөө тең балапандарын 2-3 жолу чыгарууга жетишет. Өсүмдүктөрдүн жана маданий кылкандуу өсүмдүктөрдүн уруктары менен азыктанышат. Күзүндө август-сентябрда учуп кетишет. Иран, Афганистан жана Индостандын түндүк жагында кышташат.
Аңчылык кылуу куштардын тизмесине киргендиктен, такталган эмес.
Маалымат жок.
Казакстандын Кызыл китебине киргизилген.Түрдү сактап калыш үчүн атайын колдонгон чаралар жок. Спорттук аңчылык жүргүзүү. Коргоо үчүн за рыл а ракеттер. Аңчылыкка кирүүчү түрлөрдүн тизмесинен алып салуу.Азыркы таралышын жана санын билүү үчүн изилдөөлөрдү жүргүзүү. Түрдү сактоого керектүү чараларды иштеп чыгуу.
V категория, Vulnerable, VU, A2bcd+3bcd. Кыргызстандын фаунасында уруунун 6 түрүнүн бири. Монотиптүү түр.
The yellow-eyed pigeon, pale-backed pigeon, yellow-eyed dove or yellow-eyed stock dove (Columba eversmanni) is a member of the family Columbidae (doves and pigeons). It breeds in southern Kazakhstan, Uzbekistan, Turkmenistan, Tajikistan, Kyrgyzstan, Afghanistan, north-east Iran and extreme north-west China. It winters in north-east Pakistan, Jammu and Kashmir and parts of Rajasthan (including Tal Chhapar Sanctuary and Jorbeer, Bikaner). The bird has declined in numbers over the years, chiefly because of hunting, and it is listed as "vulnerable" by the International Union for Conservation of Nature.
The bird was first described by the French ornithologist Charles Lucien Bonaparte in 1856. The binomial commemorates the German biologist and explorer Eduard Friedrich Eversmann who did much research into the flora and fauna of the southeast steppes of Russia.
The yellow-eyed pigeon is a medium-sized pigeon growing to a length of about 30 cm (12 in) and a weight of 183 to 234 g (6.5 to 8.3 oz). It is mostly grey, with a slightly brownish tinge to the upper parts and a pinkish-purple sheen on the crown, throat and breast. The wing has a black bar and the tail has a diffuse dark band. The lower back, rump and underside of the wings are white or pale grey. There is bare area of yellowish skin around the eye, the iris is yellow, the beak is yellowish and the feet pink. This pigeon could be confused with the rock dove (C. livia), but that species has more prominent wing bars and tail band. The hill pigeon (C. rupestris) is also similar, but it has a white subterminal band on the tail above the black terminal band.[1][2] The yellow-eyed pigeon is generally a silent bird, but during the breeding season it sometimes emits a faint "oo-oo-oo".[3]
The yellow-eyed pigeon breeds in southern Kazakhstan, Uzbekistan, Turkmenistan, Tajikistan, Kyrgyzstan, Afghanistan, north-east Iran and the extreme north-west part of China. It migrates southwards in the autumn to overwinter in Pakistan, north-western India and northwestern China, in the provinces of Xinjiang and Gansu. In its breeding area it inhabits steppes and other lowland habitats including semi-arid and arid areas. In its winter quarters it is found in agricultural areas, orchards and open countryside with scattered trees.[1][2] It is particularly attracted to areas with mulberry trees.[3]
The yellow-eyed pigeon feeds largely on seeds, grains and berries, usually foraging on the ground but sometimes plucking fruits from the bough. It migrates southwards in October and November, forming flocks in winter and roosting in trees.[3] At one time flocks were numbered in thousands of individuals, but the numbers of birds have dwindled and flocks now often contain a few dozen birds, and seldom exceed a few hundred.[4] It returns to its breeding range in April and nesting takes place during the late spring and summer. The nest site is in a hole in a cliff, a hollow tree or a ruined building. Two white eggs are laid on a platform of sticks.[3]
At one time abundant, the population of the yellow-eyed pigeon has declined considerably over the years. The chief threat this bird faces is hunting, in both its breeding range and its winter quarters; the present population trend is unknown but the decline may be continuing and the International Union for Conservation of Nature has assessed the bird's conservation status as being "vulnerable".[1]
The yellow-eyed pigeon, pale-backed pigeon, yellow-eyed dove or yellow-eyed stock dove (Columba eversmanni) is a member of the family Columbidae (doves and pigeons). It breeds in southern Kazakhstan, Uzbekistan, Turkmenistan, Tajikistan, Kyrgyzstan, Afghanistan, north-east Iran and extreme north-west China. It winters in north-east Pakistan, Jammu and Kashmir and parts of Rajasthan (including Tal Chhapar Sanctuary and Jorbeer, Bikaner). The bird has declined in numbers over the years, chiefly because of hunting, and it is listed as "vulnerable" by the International Union for Conservation of Nature.
The bird was first described by the French ornithologist Charles Lucien Bonaparte in 1856. The binomial commemorates the German biologist and explorer Eduard Friedrich Eversmann who did much research into the flora and fauna of the southeast steppes of Russia.
La Paldorsa kolombo (Columba eversmanni) estas membro de la familio de birdoj kolomboj nome Kolombedoj, kiu loĝas kaj reproduktiĝas en malgranda parto de Azio, kaj pli precize reproduktiĝas en suda Kazaĥio, Uzbekio, Turkmenio, Taĝikio, Kirgizio, Afganio, nordorienta Irano kaj plej nordokcidenta Ĉinio. Temas pri parte migranta specio kiu eliras el plej nordaj regionoj por vintri ĉe nordorienta Pakistano kaj ĝis la maro kaj nordokcidenta Barato.
Ĝi estas negranda kolombo ĉirkaŭ 26 cm longa, ĝenerale griza kaj videblas malhelaj strioj dorse. Ĝi reproduktiĝas kolonie en arbotruoj aŭ en riverravinoj. Ĝi manĝas grejnojn surgrunde kaj berojn.
La dunomo scienca rememorigas la biologon kaj eksploriston Eduard Friedrich Eversmann.
La Paldorsa kolombo (Columba eversmanni) estas membro de la familio de birdoj kolomboj nome Kolombedoj, kiu loĝas kaj reproduktiĝas en malgranda parto de Azio, kaj pli precize reproduktiĝas en suda Kazaĥio, Uzbekio, Turkmenio, Taĝikio, Kirgizio, Afganio, nordorienta Irano kaj plej nordokcidenta Ĉinio. Temas pri parte migranta specio kiu eliras el plej nordaj regionoj por vintri ĉe nordorienta Pakistano kaj ĝis la maro kaj nordokcidenta Barato.
Ĝi estas negranda kolombo ĉirkaŭ 26 cm longa, ĝenerale griza kaj videblas malhelaj strioj dorse. Ĝi reproduktiĝas kolonie en arbotruoj aŭ en riverravinoj. Ĝi manĝas grejnojn surgrunde kaj berojn.
La dunomo scienca rememorigas la biologon kaj eksploriston Eduard Friedrich Eversmann.
La paloma del Turquestán (Columba eversmanni)[2] es una especie de ave columbiforme de la familia Columbidae que vive en Asia Central y meridional. Su nombre científico conmemora al biólogo y explorador Eduard Friedrich Eversmann.
La paloma del Turquestán mide alrededor de 30 cm de largo.[3] Su plumaje es predominantemente gris, con cierto tono parduzco en las partes superiores e iridiscencias verdes en el cuello. Su obispillo es blanquecino. Presenta una fina lista negra en las plumas secundarias. Se caracteriza por tener el anillo ocular y el iris de los ojos amarillos.
Es un ave migratoria que cría en Asia Central, distribuida por el sur de Kazajistán, Uzbekistán, Turkmenistán, Tayikistán, Kirguistán, el oeste de la China, el norte de Afganistán, el noreste de Irán y el extremo norte de la India. Pasa el invierno en el oeste de la India, Pakistán, el sur de Afganistán y el extremo oriental de Irán.
La paloma del Turquestán (Columba eversmanni) es una especie de ave columbiforme de la familia Columbidae que vive en Asia Central y meridional. Su nombre científico conmemora al biólogo y explorador Eduard Friedrich Eversmann.
Columba eversmanni Columba generoko animalia da. Hegaztien barruko Columbidae familian sailkatua dago.
Columba eversmanni Columba generoko animalia da. Hegaztien barruko Columbidae familian sailkatua dago.
Aasianuuttukyyhky (Columba eversmanni) on uhanalaisuusluokituksessa vaarantunut aasialainen kyyhkylintu.
Aasianuuttukyyhky on kooltaan noin 30 senttimetriä. Sen kannan kooksi arvioidaan 10 000–20 000 yksilöä. Lajin arvellaan elävän 2,9 miljoonan neliökilometrin alueella. Sen posket ovat valkoiset, pää violetti. Linnun pyrstössä on harmaata, mustaa ja valkoista. Nykyään lajia tavataan lähinnä Keski-Aasiassa.[1][2]
Aasianuuttukyyhky (Columba eversmanni) on uhanalaisuusluokituksessa vaarantunut aasialainen kyyhkylintu.
Aasianuuttukyyhky on kooltaan noin 30 senttimetriä. Sen kannan kooksi arvioidaan 10 000–20 000 yksilöä. Lajin arvellaan elävän 2,9 miljoonan neliökilometrin alueella. Sen posket ovat valkoiset, pää violetti. Linnun pyrstössä on harmaata, mustaa ja valkoista. Nykyään lajia tavataan lähinnä Keski-Aasiassa.
Columba eversmanni
Le Pigeon d'Eversmann (Columba eversmanni) est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des Columbidae.
Le nom de cet oiseau commémore le naturaliste et explorateur allemand Eduard Friedrich von Eversmann (1794-1860).
Son aire de nidification s'étend de l'est de la mer Caspienne au Xinjiang.
Columba eversmanni
Le Pigeon d'Eversmann (Columba eversmanni) est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des Columbidae.
Le nom de cet oiseau commémore le naturaliste et explorateur allemand Eduard Friedrich von Eversmann (1794-1860).
Son aire de nidification s'étend de l'est de la mer Caspienne au Xinjiang.
La colombella occhigialli (Columba eversmanni Bonaparte, 1856) è un uccello columbiforme diffuso in Asia centrale dal Kazakistan all'Iran, Afghanistan, Pakistan e India nord-occidentale.
Leggermente più piccola della colombella (Columba oenas), cui assomiglia molto, presenta come caratteri diagnostici l'iride giallo vivo, l'anello perioculare dello stesso colore ed il groppone biancastro, simile a quello del piccione selvatico (Columba livia), ma meno nettamente bianco.
La colombella occhigialli (Columba eversmanni Bonaparte, 1856) è un uccello columbiforme diffuso in Asia centrale dal Kazakistan all'Iran, Afghanistan, Pakistan e India nord-occidentale.
Leggermente più piccola della colombella (Columba oenas), cui assomiglia molto, presenta come caratteri diagnostici l'iride giallo vivo, l'anello perioculare dello stesso colore ed il groppone biancastro, simile a quello del piccione selvatico (Columba livia), ma meno nettamente bianco.
De oosterse holenduif (Columba eversmanni) is een vogel uit de familie van duiven (Columbidae).
Gołąb brunatny (Columba eversmanni) – gatunek średniej wielkości wędrownego ptaka z rodziny gołębiowatych. Występuje w zachodniej i środkowej części Azji. Narażony na wyginięcie.
Po raz pierwszy gatunek opisał Karol Lucjan Bonaparte w 1856 na łamach Comptes rendus hebdomadaires des séances de l'Académie des sciences. Nowemu gatunkowi nadał nazwę Columba eversmanni[3], podtrzymywaną obecnie (2019) przez Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC)[4]. Holotyp pochodził z zachodniej lub centralnej Azji. Gołąb brunatny blisko spokrewniony jest z siniakiem (C. oenas) i gołębiem somalisjkim (C. oliviae)[5]. Jest to gatunek monotypowy[4][5]. Zasięgi występowania gołębia brunatnego i somalijskiego są całkowicie odrębne, zasięg siniaka pokrywa się z tym gołębia brunatnego w jego wschodniej części. Te trzy gatunki wywodzą się od wspólnego przodka żyjącego stosunkowo niedawno[6].
Długość ciała wynosi 25–31 cm, masa ciała 183–234 g[5]. Upierzenie jasnoszare o wzorze raczej łuskowanym. Czoło, ciemię i kantarek winnobrązowe. Grzbiet i pokrywy podskrzydłowe mają zmienną barwę, od białokremowej po szarawą, przy czym grzbiet jest nieznacznie jaśniejszy. Nie występuje wyraźnie zaznaczony ciemny pas na sterówkach. Czarne paski skrzydłowe krótkie i ograniczone do wewnętrznych pokryw skrzydłowych większych, niekiedy zachodzą na lotki III rzędu. Ciemnozielono-fioletowo-brązowa opalizacja piór na boku szyi obejmuje również niższą część gardła. U osobników dorosłych tęczówka jest żółtawa, dziób i skóra wokół oka żółte. Osobniki młodociane mają tęczówkę o brązowym odcieniu[5].
Obszary lęgowe gołębi brunatnych rozciągają się na terenie zachodniej Azji, od Jeziora Aralskiego po Tienszan i dalej na południe po północno-wschodni Iran oraz północny i zachodni Afganistan. Zimowiska położone są w południowo-wschodnim Iranie, w Pakistanie i północno-zachodnich Indiach[5]. BirdLife International szacuje zasięg występowania na 3,05 mln km²[7]. Migracja z terenów lęgowych następuje w październiku i w listopadzie, zaś z zimowisk gołębie brunatne wracają w kwietniu[6].
Środowiskiem życia gołębi brunatnych są stepy i przyległe niziny na średnich szerokościach geograficznych, pojawiają się nawet na pustyniach[5]. W zimie pojawiają się na otwartych terenach upraw, chętnie odwiedzają plantacje morw (Morus)[6], odpoczywają również w zgrupowaniach topoli, mango i Vachellia nilotica[8]. Odnotowywane były do 1500 m n.p.m. Nie oddalają się zbytnio od źródeł wody[6]. Żerują na ziemi, zjadają nasiona, również kukurydzy i innych zbóż na ścierniskach[5]. Prawdopodobnie niechętnie się odzywają, niewiele głosów udokumentowano[5]. Bywają towarzyskie, zwłaszcza w zimie, gdy widywano duże stada[6]. Gołębie brunatne przebywają w małych grupach lub stadach[8].
Okres lęgowy trwa od kwietnia do sierpnia. Gniazda umieszczone są w szczelinach skalnych w klifach, norach krasek zwyczajnych (Coracias garrulus)[5], spróchniałych drzewach, a niekiedy w zniszczonych budynkach. Brak informacji o zalotach. Gniazdo nie ma wyściółki. Zniesienie liczy 2 jaja o białej skorupce[6].
IUCN uznaje gołębia brunatnego za gatunek narażony na wyginięcie (VU, Vulnerable) nieprzerwanie od 1994 (stan w 2019); wcześniej w 1988 otrzymał rangę gatunku bliskiego zagrożenia (NT, Near Threatened)[7]. Status nadano ze względu na przypuszczalny spadek liczebności i zmniejszenie się zasięgu występowania. Dawniej zagubione ptaki docierały do europejskiej części Rosji[6].
Gołąb brunatny (Columba eversmanni) – gatunek średniej wielkości wędrownego ptaka z rodziny gołębiowatych. Występuje w zachodniej i środkowej części Azji. Narażony na wyginięcie.
Pombo-d'olho-amarelo ou seixa-asiática (nome científico: Columba eversmanni) é uma espécie de ave pertencente à família dos columbídeos. Na natureza, se reproduz no sul do Cazaquistão, Uzbequistão, Turquemenistão, Tajiquistão, Quirguistão, Afeganistão, nordeste do Irã e extremo noroeste da China. Inverna no nordeste do Paquistão, Jammu e Caxemira, e partes do Rajastão.[1]
Pombo-d'olho-amarelo ou seixa-asiática (nome científico: Columba eversmanni) é uma espécie de ave pertencente à família dos columbídeos. Na natureza, se reproduz no sul do Cazaquistão, Uzbequistão, Turquemenistão, Tajiquistão, Quirguistão, Afeganistão, nordeste do Irã e extremo noroeste da China. Inverna no nordeste do Paquistão, Jammu e Caxemira, e partes do Rajastão.
Turkestanduva[2] (Columba eversmanni) är en centralasiatisk fågel i familjen duvor inom ordningen duvfåglar.[3]
Turkestanduvan är en medelstor, 30 centimeter lång huvudsakligen grå duva med brunaktig ovansida. Ögon och ögonring är tydligt gula. Nedre delen av ryggen, övergumpen och undersidan av vingen är alla vita. På stjärten syns ett diffust mörkt band och tvärs över armpennorna ett smalt svart streck. Likande klippduva (C. livia) är större med grå stjärt och tydligt stjärtband, medan stenduva (C. rupestris) har tydliga vita och svarta band på stjärten. Lätet är ett tyst oo-oo-oo.[1]
Fågeln häckar från nordöstra Iran till Sibirien, nordvästra Indien och västligaste Kina.[3] Den övervintrar primärt i Pakistan och nordvästra Indien (historiskt så långt österut som Bihar) samt i södra Xinjian och västra Gansu i Kina.[1]
Den har påträffats i Europa vid ett enda tillfälle, i Orenburg i den europeiska delen av Ryssland nära Orenburg 12 maj 1881.[4]
I häckningsområdet bebor den stäpp och andra låglänta miljöer, vintertid i jordbruksområden, fruktodlingar och öppet landskap med spridda träd.[5] Fågeln dras framför allt till mullbärsträd[6] och lever av frön, säd och bär, vanligtvis intagna på marken. Den återvänder till häckningsområdena i april och häckar under senvår och sommar i en klipphåla, ett ihåligt träd eller en övergiven byggnad där den lägger två vita ägg i ett bo av kvistar.[6]
Turkestanduva är en relativt fåtalig duva som dessutom minskar i antal, troligen till följd av förändringar inom jordbruket och jakt i dess övervintringsområde, möjligen också habitatförlust där den häckar. Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar arten därför som sårbar.[1] Sentida rapporter vittnar om att arten kan ha ökat i antal, varför turkestanduvan kan nedgraderas till en lägre hotkategori i framtiden.[1]
Fågelns vetenskapliga artnamn hedrar Alexander Eduard Friedrich Eversmann (1794-1860), tysk naturforskare och upptäcktsresande i Centralasien och Sibirien.[7]
Turkestanduva (Columba eversmanni) är en centralasiatisk fågel i familjen duvor inom ordningen duvfåglar.
Columba eversmanni là một loài chim trong họ Columbidae.[2]
Columba eversmanni là một loài chim trong họ Columbidae.
По своей окраске оперения и конституции похож на клинтуха и сизого голубя. Размеры: длина самцов 279—305 мм, самок 190—201 мм, крыло 190—210 мм, хвост 95—105, плюсна 22—28 мм, клюв 15—20 мм. Размах крыльев самцов около 63 см. Окраска взрослых птиц преимущественно серовато-сизая, с выраженным буроватым налётом на передней части спины и кроющих перьях крыла. Подхвостье и надхвостье значительно темнее основного цвета. Верхняя часть головы, грудь и зоб имеют винно-розовый налёт. Бока и задняя сторона шеи с зелёным металлическим блеском (при некоторых положениях этот блеск становится пурпурным), переходящим на зобе в медно-красный. Задняя часть спины и поясница являются весьма светлыми — светло-сизыми, иногда почти белыми. На передней части спины перья имеют широкую дымчато-буроватую кайму. Первостепенные маховые перья имеют чёрно-бурую окраску со светлой сероватой основной половиной внутреннего опахала. Второстепенные маховые перья светло-серого цвета с тёмными вершинами. Нижние кроющие перья крыла светло-сизые либо белые. Рулевые перья аспидно-серые, более темные к вершине, а у самой вершины — почти черные. Верхние кроющие крыла с сильным буроватым налётом. Поперек крыла имеется два ряда пятен чёрного цвета, которые образуют две прерывистые полоски. Клюв в основании тёмно-серого цвета, в вершинной части зеленовато-жёлтый. Ноги телесно-розовые, красноватые или желтоватые. Радужина имеет жёлтый либо соломенно-жёлтый цвет. Молодые птицы не имеют в оперении металлического блеска, а все их оперение в целом является более тусклым и буроватым.
Отличается от сизого голубя и клинтуха меньшими размерами и хорошо заметным в полёте коротким хвостом. Помимо этого, в полете от сизого голубя отличается более тёмной нижней стороной крыла и тела. При взлёте, подобно клинтуху, издаёт характерный своеобразный «свист» крыльями[2].
Линька происходит аналогично другим голубям, хотя имеет некоторые особенности. Линька взрослых птиц происходит с мая по июль, чаще всего — в июне—июле[2].
Гнездовой ареал охватывает низинные и предгорные районы Южного и Юго-Восточного Казахстана, в Средней Азии встречается от восточного побережья Аральского моря, Сары-камышской впадины и предгорий Центрального Копетдага до озера Зайсан, восточных частей Ферганской долины и Юго-Западного Таджикистана. На север область распространения доходит до долины Сырдарьи, низовий рек Сары-су, Чу и Прибалхашья. Залётные экземпляры известны с реки Сура, у Бугуруслана, Оренбурга и Красноярска. За пределами Северной Азии ареал включает Северный Иран, Афганистан, Западный Китай (Кашгария), Кашмир и Ладак[2].
В Южном и Юго-Восточном Казахстане обитает к северу до низовьев Сырдарьи, долины Сарысу у оврага Аксай, Южного Прибалхашья и Зайсанской котловины[3][4].
В пределах ареала на территории Северной Азии является перелётной птицей. В Северной Азии бурый зимует на крайнем юго-западе Средней Азии — у северных подножий Копетдага, в бассейнах Мургаба и Теджена. Основные места зимовки этого вида охватывают Афганистан и Южный Иран, север полуострова Индостан, Белуджистан, Синд и Пенджаб. Редко зимует в индийских провинциях Уд и Бкхар. На зимовке в Индии птицы наблюдаются с октября-ноября по март[2].
В Средней Азии (Узбекистан, Туркменистан, Казахстан) селятся близко к водным источникам (речкам, ручьям, горным озёрам и т. д.), которые в значительной степени ограничивают область распространения вида в предгорьях и на равнинах. По долине реки Зеравшан селится по обрывистым берегам на уровне глин, часто близко к возделываемым полям. В Узбекистане тяготеет к низкогорным районам и реже встречается на равнинах. В Казахстане населяет туранговые рощи и тугайные заросли, или глиняные разломы и старые могильники на равнинах, а также селится в пустынной зоне[4]. В горных массивах Тянь-Шаня и Цамиро-Алая поселяется на высоких лёссовых обрывах рек, особенно на их выходе из предгорий в равнины. Помимо этого вид гнездится также в древесных насаждениях, предпочитая редко посещаемые людьми рощи из дуплистых тополей, карагачей или платанов. В пригородах иногда селятся в старых покинутых фруктовых садах. В городских парках и садах встречаются крайне редко и только во время весенних и осенних миграций[2].
По сравнению с другими голубями является более осторожной и менее общественной птицей. Птицы, которые постоянно контактируют с человеком, являются менее пугливыми. Особи, поселяющиеся в безлюдных местах ведут себя скрытно и крайне осторожно. Заметив людей всегда облетают их стороной. В местах кормёжки бурые голуби весьма часто могут образовывать смешанные стаи с сизыми голубями, более реже — с большой горлицей и клинтухом. Иногда после кормёжки бурые голуби могут отдыхать совместно с сизыми на обрывах, либо вместе с большими горлицами — на деревьях. Будучи вспугнутыми, быстро отделяются от других птиц и стараются скрыться из вида[2].
Активны исключительно в светлое время суток. На кормёжку вылетают в ранние утренние часы и вечером, хотя на кормовых участках очень часто могут встречаться в течение всего дня. Полёты на кормёжку и водопой иногда могут составлять по протяжённости не менее 7-12 км. После кормёжки голуби рассаживаются на отдых среди деревьев в самой гущине кроны. До наступления сумерек усаживаются на ночлег. Подобно другим голубям, кормятся на земле семенами диких и культурных растений, предпочитают зерна бобовых и злаковых. В местах выращивания люцерны часто кормятся её семенами. Весной и осенью во время миграций обычны на пшеничных полях. Осенью также охотно посещают поля сафлора. В желудках птиц также иногда находили мелкие раковины улиток и клубеньки растений[2].
После возвращения с зимовок держатся небольшими стайками по 5-8 птиц. Основу стай составляют «холостые» птицы. Голуби, образовавшие пары, отделяются от стаи и оседают на выбранных гнездовых участках. Холостые самцы активно токуют на гнездовых участках и регулярно совершают брачные демонстрационные полёты. Самец издаёт громкое призывное воркование, сходное с голосом клинтуха, но более глухое: «уупууупбууу… ууупууупбууу». В утренние и презакатные часы самцы наиболее активно совершают токовые полёты. Самка на гнездовом участке часто появляется незаметно, преимущественно утром, а к вечеру обе птицы приступают к строительству будущего гнезда. Часто самец привлекает самку на своё излюбленное место, где активно токует перед ней. При токовании самец принимает позы, сходные с таковыми у клинтуха — раздувает зоб и сильно наклоняется вперёд, поднимая вверх над крыльями широко распущенный хвост. При наклоне самец издаёт тихое воркование. При выпрямлении в рост голос самца становится хорошо слышным. Хвост при этом складывается, а при наклоне становится вновь веерообразным. Совершая ритмические покачивания, самец постепенно приближается к самке, которая, несколько распустив хвост и крылья медленно отступает. Если самец сильно упорствует, то самка может отлетает от него, а он продолжает преследовать её и энергично токовать. Готовая к образованию пары самка принимает приглашающую позу и затем птицы спариваются. Процесс образования пары чаще всего заканчивается взаимными чистками перьев обираниями, «поцелуями» и спариванием[2].
Найдя подходящее место, птицы начинают строительство гнезда. Самка остаётся на выбранном месте, а самец ищет и приносит строительный материал, собираемый им в радиусе 50-100 м от гнезда. Гнездо всегда располагается в закрытых местах: расщелине обрыва, дупле дерева и т. п. Иногда гнездятся в развалинах крупных строений, строя здесь гнездо в глубоких щелях, на месте выпавших кирпичей и тому подобных местах. Открытые гнезда строятся птицами крайне редко и располагаются при этом их на высоких деревьях. Дупла с гнёздами находятся высоко в главном стволе дерева, реже — в толстой боковой ветви. В кладке два белых блестящих яйца длиной 32-38 мм. Наиболее ранние находки яиц приходятся на конец апреля. В насиживании яиц и воспитании птенцов принимают участие обе птицы[2].
По своей окраске оперения и конституции похож на клинтуха и сизого голубя. Размеры: длина самцов 279—305 мм, самок 190—201 мм, крыло 190—210 мм, хвост 95—105, плюсна 22—28 мм, клюв 15—20 мм. Размах крыльев самцов около 63 см. Окраска взрослых птиц преимущественно серовато-сизая, с выраженным буроватым налётом на передней части спины и кроющих перьях крыла. Подхвостье и надхвостье значительно темнее основного цвета. Верхняя часть головы, грудь и зоб имеют винно-розовый налёт. Бока и задняя сторона шеи с зелёным металлическим блеском (при некоторых положениях этот блеск становится пурпурным), переходящим на зобе в медно-красный. Задняя часть спины и поясница являются весьма светлыми — светло-сизыми, иногда почти белыми. На передней части спины перья имеют широкую дымчато-буроватую кайму. Первостепенные маховые перья имеют чёрно-бурую окраску со светлой сероватой основной половиной внутреннего опахала. Второстепенные маховые перья светло-серого цвета с тёмными вершинами. Нижние кроющие перья крыла светло-сизые либо белые. Рулевые перья аспидно-серые, более темные к вершине, а у самой вершины — почти черные. Верхние кроющие крыла с сильным буроватым налётом. Поперек крыла имеется два ряда пятен чёрного цвета, которые образуют две прерывистые полоски. Клюв в основании тёмно-серого цвета, в вершинной части зеленовато-жёлтый. Ноги телесно-розовые, красноватые или желтоватые. Радужина имеет жёлтый либо соломенно-жёлтый цвет. Молодые птицы не имеют в оперении металлического блеска, а все их оперение в целом является более тусклым и буроватым.
Отличается от сизого голубя и клинтуха меньшими размерами и хорошо заметным в полёте коротким хвостом. Помимо этого, в полете от сизого голубя отличается более тёмной нижней стороной крыла и тела. При взлёте, подобно клинтуху, издаёт характерный своеобразный «свист» крыльями.
ЛинькаЛинька происходит аналогично другим голубям, хотя имеет некоторые особенности. Линька взрослых птиц происходит с мая по июль, чаще всего — в июне—июле.
中亚鸽(学名:Columba eversmanni)为鸠鸽科鸽属的鸟类。分布于前苏联、从咸海至阿富汗、东抵Zaissan-nor、冬时南迁至印度、巴基斯坦以及中国大陆的新疆等地。该物种的模式产地在亚洲西部和中部。[2]
学名是纪念生物学家和探险家 Eduard Friedrich Eversmann.