Els marmotinis (Marmotini) són aquells membres de la família Sciuridae més estretament relacionats amb el gènere Marmota.[1] Contenen sis gèneres vivents. Dintre d'aquest grup es troben Marmota, Tamias, Spermophilus, i els gossos de les praderies (Cynomys). Varien molt en mida i hàbits, se sostenen en les potes de darrere i s'alcen durant molt de temps. Tendeixen a ser més gregaris que altres esquirols i molts viuen en colònies amb estructura social.
Els del gènere Tamias passen temps dalt dels arbres i es consideren de vegades dins una tribu pròpia (Tamiini).[2]
Palaeosciurus d'Europa és el marmotini més antic conegut. Els primers fòssils daten del principi de l'Oligocè (fa més de 30 milions d'anys) i el gènere persistí probablement fins a mitjans del Miocè, fa 15 milions d'anys.[2]
Els marmotinis es dispersaren d'Euràsia a Nord-amèrica pel pont de Bering o Groenlàndia, que aleshores eren hàbitats de clima temperat.
Gèneres basals i incertae sedis:
Subtribu Marmotina: marmotes
Subtribu Spermophilina: Esquirols de terra pròpiament dits
Subtribu Tamiina:
Els marmotinis (Marmotini) són aquells membres de la família Sciuridae més estretament relacionats amb el gènere Marmota. Contenen sis gèneres vivents. Dintre d'aquest grup es troben Marmota, Tamias, Spermophilus, i els gossos de les praderies (Cynomys). Varien molt en mida i hàbits, se sostenen en les potes de darrere i s'alcen durant molt de temps. Tendeixen a ser més gregaris que altres esquirols i molts viuen en colònies amb estructura social.
Els del gènere Tamias passen temps dalt dels arbres i es consideren de vegades dins una tribu pròpia (Tamiini).
Die Echten Erdhörnchen (Marmotini) sind eine Tribus der Hörnchen (Sciuridae), zu der unter anderem Murmeltiere, Präriehunde und Ziesel zählen.
Folgende Gattungen werden dazugerechnet:[1]
Unter dem Namen Tamiini werden folgende Gattungen von einigen Autoren auch als eigene Tribus angesehen:[1]
Fossil sind Erdhörnchen seit dem Oligozän belegt (Gattungen Protospermophilus und Sinotamias). Ziesel, Antilopenziesel und Präriehunde wurden oft als ein enger Verwandtschaftskreis (Untertribus Spermophilina) den Murmeltieren (Untertribus Marmotina) gegenübergestellt. Bei molekularbiologischen und morphologischen Untersuchungen in den Jahren 2007 bis 2009 stellte sich heraus, dass die inneren Verwandtschaftsbeziehungen der Marmotini anders verlaufen als angenommen. Nach einer umfassenden molekularbiologischen Untersuchung[2] wurden die Ziesel jedoch auf insgesamt acht Gattungen aufgeteilt, die den ehemaligen Untergattungen entsprechen, da die ursprüngliche Zusammenfassung gegenüber den Murmeltieren (Marmota), den Antilopenzieseln (Ammospermophilus) und den Präriehunden (Cynomys) paraphyletisch ist und diese Gruppen damit kein gemeinsames Taxon bilden.[1] In der Gattung Spermophilus verblieben nur die paläarktischen Arten der ehemaligen Untergattung Spermophilus aus Eurasien.[1]
Die Echten Erdhörnchen (Marmotini) sind eine Tribus der Hörnchen (Sciuridae), zu der unter anderem Murmeltiere, Präriehunde und Ziesel zählen.
Folgende Gattungen werden dazugerechnet:
Antilopenziesel (Ammospermophilus) Callospermophilus Präriehunde (Cynomys) Ictidomys Murmeltiere (Marmota) Notocitellus Otospermophilus Poliocitellus Ziesel (Spermophilus) Urocitellus XerospermophilusUnter dem Namen Tamiini werden folgende Gattungen von einigen Autoren auch als eigene Tribus angesehen:
Chinesische Rothörnchen (Sciurotamias) Streifenhörnchen (Tamias) mit den Untergattungen Untergattung Tamias (Streifen-Backenhörnchen) Untergattung Eutamias (Burunduk) Untergattung Neotamias (Chipmunks mit 25 Arten)Fossil sind Erdhörnchen seit dem Oligozän belegt (Gattungen Protospermophilus und Sinotamias). Ziesel, Antilopenziesel und Präriehunde wurden oft als ein enger Verwandtschaftskreis (Untertribus Spermophilina) den Murmeltieren (Untertribus Marmotina) gegenübergestellt. Bei molekularbiologischen und morphologischen Untersuchungen in den Jahren 2007 bis 2009 stellte sich heraus, dass die inneren Verwandtschaftsbeziehungen der Marmotini anders verlaufen als angenommen. Nach einer umfassenden molekularbiologischen Untersuchung wurden die Ziesel jedoch auf insgesamt acht Gattungen aufgeteilt, die den ehemaligen Untergattungen entsprechen, da die ursprüngliche Zusammenfassung gegenüber den Murmeltieren (Marmota), den Antilopenzieseln (Ammospermophilus) und den Präriehunden (Cynomys) paraphyletisch ist und diese Gruppen damit kein gemeinsames Taxon bilden. In der Gattung Spermophilus verblieben nur die paläarktischen Arten der ehemaligen Untergattung Spermophilus aus Eurasien.
De grûniikhoarntsjes (Latynske namme: Marmotini) foarmje in tûke fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), it ûnderskift fan 'e iikhoarntsjes en sliepmûzen (Sciuromorpha), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae) en de ûnderfamylje fan 'e grûniikhoarntsjes en Afrikaanske beamiikhoarntsjes (Xerinae). Ta dizze tûke hearre û.m. de marmotten, de prêrjehûnen, de wangsekiikhoarntsjes (chipmunks) en de echte grûniikhoarntsjes. Yn totaal binne der 99 libbene soarten, ferdield oer 3 ûndertûken.
Grûniikhoarntsjes libje, sa't de namme al seit, op en/of ûnder de grûn, yn tsjinstelling ta de beamiikhoarntsjes, dy't it grutste part fan 'e tiid yn 'e beammen tahâlde. In oar ferskil tusken dy beide groepen is dat grûniikhoarntsjes oer it algemien sosjaler binne, en in protte soarten binne feitliks koloanjedieren, dy't maatskippijen mei yngewikkelde sosjale regels ûntjûn hawwe. It grutste grûniikhoarntsje (en trouwens it grutste fan alle iikhoarntsjes) is de Alpenmarmot (Marmota marmota), dy't 53-73 sm lang en 5-8 kg swier is.
De grûniikhoarntsjes (Latynske namme: Marmotini) foarmje in tûke fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), it ûnderskift fan 'e iikhoarntsjes en sliepmûzen (Sciuromorpha), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae) en de ûnderfamylje fan 'e grûniikhoarntsjes en Afrikaanske beamiikhoarntsjes (Xerinae). Ta dizze tûke hearre û.m. de marmotten, de prêrjehûnen, de wangsekiikhoarntsjes (chipmunks) en de echte grûniikhoarntsjes. Yn totaal binne der 99 libbene soarten, ferdield oer 3 ûndertûken.
Grûniikhoarntsjes libje, sa't de namme al seit, op en/of ûnder de grûn, yn tsjinstelling ta de beamiikhoarntsjes, dy't it grutste part fan 'e tiid yn 'e beammen tahâlde. In oar ferskil tusken dy beide groepen is dat grûniikhoarntsjes oer it algemien sosjaler binne, en in protte soarten binne feitliks koloanjedieren, dy't maatskippijen mei yngewikkelde sosjale regels ûntjûn hawwe. It grutste grûniikhoarntsje (en trouwens it grutste fan alle iikhoarntsjes) is de Alpenmarmot (Marmota marmota), dy't 53-73 sm lang en 5-8 kg swier is.
Ground squirrels are rodents of the squirrel family (Sciuridae) that generally live on the ground or in burrows, rather than in trees like the tree squirrels. The term is most often used for the medium-sized ground squirrels, as the larger ones are more commonly known as marmots (genus Marmota) or prairie dogs, while the smaller and less bushy-tailed ground squirrels tend to be known as chipmunks (genus Tamias). Together, they make up the "marmot tribe" of squirrels, Marmotini, a clade within the large and mainly ground squirrel subfamily Xerinae, and containing six living genera. Well-known members of this largely Holarctic group are the marmots (Marmota), including the American groundhog, the chipmunks, the susliks (Spermophilus), and the prairie dogs (Cynomys). They are highly variable in size and habitus, but most are remarkably able to rise up on their hind legs and stand fully erect comfortably for prolonged periods. They also tend to be far more gregarious than other squirrels, and many live in colonies with complex social structures. Most Marmotini are rather short-tailed and large squirrels. At up to 8 kg (18 lb) or more, certain marmots are the heaviest squirrels.[1][2]
The chipmunks of the genus Tamias frequently spend time in trees. Also closer to typical squirrels in other aspects, they are occasionally considered a tribe of their own (Tamiini).[3]
Palaeosciurus from Europe is the oldest known ground squirrel species, and it does not seem to be particularly close to any of the two to three living lineages (subtribes) of Marmotini. The oldest fossils are from the Early Oligocene, more than 30 million years ago (Mya), but the genus probably persisted at least until the mid-Miocene, some 15 Mya.
Where the Marmotini originated is unclear. The subtribes probably diverged in the early to mid-Oligocene, as primitive marmots and chipmunks are known from the Late Oligocene of North America. The fossil record of the "true" ground squirrels is less well known, beginning only in the mid-Miocene, when modern susliks and prairie dogs are known to have inhabited their present-day range already.
Whether the Marmotini dispersed between North America and Eurasia via "island-hopping" across the Bering Straits or the Greenland region—both of which were temperate habitat at that time—and from which continent they dispersed to which, or if both continents brought forth distinct subtribes which then spread to the other, is not known and would probably require more fossil material to be resolved. In any case, the fairly comprehensive fossil record of Europe—at the relevant time separated from Asia by the Turgai Sea—lacks ancient Marmotini except the indeterminate Palaeosciurus, which might be taken to indicate an East Asian or western North American origin with trans-Beringia dispersal being the slightly more satisfying hypothesis. This is also supported by the enigmatic Chinese genus Sciurotamias, which may be the most ancient living lineage of this group, or—if the chipmunks are not included here—close to the common ancestor of the Tamiini and the Marmotini sensu stricto.
In any case, expansion of the Marmotini to Africa was probably prevented by competitive exclusion by their close relatives the Protoxerini and Xerini—the native terrestrial and palm squirrels of that continent, which must have evolved at the same time as the Marmotini did.
Ground squirrels can measure anywhere from about 7.2 inches (18 cm) in height up to nearly 30 inches (76 cm). They can weigh between 0.09 pounds (0.041 kg) and 24 pounds (11 kg).[4]
Open areas including rocky outcrops, fields, pastures, and sparsely wooded hillsides comprise their habitat.[5] Ground squirrels also live in grassy areas such as pastures, golf courses, cemeteries, and parks.
Ground squirrels are omnivorous, and not only eat a diet rich in fungi, nuts, fruits, and seeds, but also occasionally eat insects, eggs, and other small animals.[6]
Basal and incertae sedis genera
Subtribe Tamiina: chipmunks (might be full tribe)
Subtribe Marmotina: marmots and prairie dogs
Subtribe Spermophilina: true ground squirrels
Below is a partial cladogram of ground squirrels (tribe Marmotini, but excluding the Tamiina subtribe and some basal genera) derived from maximum parsimony analysis.[7]
NotocitellusN. adocetus
N. annulatus
AmmospermophilusA. harrisii
A. leucurus
A. harrisii
A. interpres
OtospermophilusO. atricapillus
O. beecheyi
O. variegatus
CallospermophilusC. saturatus
C. lateralis
C. madrensis
MarmotaM. monax
M. marmota
M. flaviventris
M. caligata
M. olympus
M. vancouveriensis
M. broweri
M. menzbieri
M. caudata
M. baibacina
M. bobak
M. camtschatica
M. himalayana
M. sibirica
SpermophilusS. musicus
S. pygmaeus
S. major
S. pygmaeus
S. dauricus
S. xanthopyrmnus
S. suslicus
S. citellus
S. relictus
S. erythrogenys
S. citellus
S. pallidicauda
S. fulvus
S. erythrogenys
S. major
IctidomysI. mexicanus
I. parvidens
I. tridecemlineatus
PoliocitellusP. franklinii
CynomysC. ludovicianus
C. mexicanus
C. parvidens
C. gunnisoni
C. leucurus
XerospermophilusX. mohavensis
X. tereticaudus
X. spilosoma
X. perotensis
X. spilosoma
UrocitellusU. townsendii
U. washingtonii
U. brunnenus
U. townsendii
U. mollis
U. townsendii
U. armatus
U. beldingi
U. columbianus
U. undulatus
U. parryii
U. elegans
U. richardsonii
U. parryii
Ground squirrels are rodents of the squirrel family (Sciuridae) that generally live on the ground or in burrows, rather than in trees like the tree squirrels. The term is most often used for the medium-sized ground squirrels, as the larger ones are more commonly known as marmots (genus Marmota) or prairie dogs, while the smaller and less bushy-tailed ground squirrels tend to be known as chipmunks (genus Tamias). Together, they make up the "marmot tribe" of squirrels, Marmotini, a clade within the large and mainly ground squirrel subfamily Xerinae, and containing six living genera. Well-known members of this largely Holarctic group are the marmots (Marmota), including the American groundhog, the chipmunks, the susliks (Spermophilus), and the prairie dogs (Cynomys). They are highly variable in size and habitus, but most are remarkably able to rise up on their hind legs and stand fully erect comfortably for prolonged periods. They also tend to be far more gregarious than other squirrels, and many live in colonies with complex social structures. Most Marmotini are rather short-tailed and large squirrels. At up to 8 kg (18 lb) or more, certain marmots are the heaviest squirrels.
The chipmunks of the genus Tamias frequently spend time in trees. Also closer to typical squirrels in other aspects, they are occasionally considered a tribe of their own (Tamiini).
Las ardillas terrestres (Marmotini) son una tribu biológica, entre cuyos miembros se encuentran las tamias, los perritos de la pradera y las marmotas. Sus miembros tienen tamaños y hábitos variados, aunque tienen como rasgo común el poder pararse erectos sobre sus patas traseras por largos períodos. También son más sociables que otras ardillas y por ende logran vivir en grandes colonias con una estructura social compleja. El integrante más grande de la tribu es la marmota alpina, que llega a medir entre 53 y 73 centímetros y llega a pesar entre cinco y ocho kilogramos.
Se reconocen los siguientes géneros:[1]
Las ardillas terrestres (Marmotini) son una tribu biológica, entre cuyos miembros se encuentran las tamias, los perritos de la pradera y las marmotas. Sus miembros tienen tamaños y hábitos variados, aunque tienen como rasgo común el poder pararse erectos sobre sus patas traseras por largos períodos. También son más sociables que otras ardillas y por ende logran vivir en grandes colonias con una estructura social compleja. El integrante más grande de la tribu es la marmota alpina, que llega a medir entre 53 y 73 centímetros y llega a pesar entre cinco y ocho kilogramos.
Marmotini on joukko maassa elävia oravasukuja, joista useimmat ovat kotoperäisiä Pohjois-Amerikassa. Ryhmään kuuluvat murmelit (Marmota), maaoravat (Tamias) ja muun muassa preeriakoirat (Cynomys) ja varsinaiset siiselit (Spermophilus).
Muut Marmotini-tribuksen suvut eroavat varsinaisista maaoravista (Tamias) siinä, että maaoravat, joita myös Disneyn Tiku ja Taku ovat, viettävät aikaansa myös puissa. Ajoittain maaoravia pidetäänkin omana tribuksenaan (Tamini).
Marmotini on joukko maassa elävia oravasukuja, joista useimmat ovat kotoperäisiä Pohjois-Amerikassa. Ryhmään kuuluvat murmelit (Marmota), maaoravat (Tamias) ja muun muassa preeriakoirat (Cynomys) ja varsinaiset siiselit (Spermophilus).
Muut Marmotini-tribuksen suvut eroavat varsinaisista maaoravista (Tamias) siinä, että maaoravat, joita myös Disneyn Tiku ja Taku ovat, viettävät aikaansa myös puissa. Ajoittain maaoravia pidetäänkin omana tribuksenaan (Tamini).
I Marmotini Pocock, 1923, o scoiattoli di terra veri e propri, sono una tribù della famiglia degli Sciuridi (Sciuridae) che comprende marmotte, cani della prateria e citelli.
Raggruppano i seguenti generi:[1]
Oltre a questi, figurano tra i Marmotini anche i seguenti generi, talvolta classificati in una tribù a sé, quella dei Tamiini:[1]
I più antichi resti fossili di scoiattoli di terra (generi Protospermophilus e Sinotamias) risalgono all'Oligocene. Citelli, citelli antilope e cani della prateria sono stati spesso trattati distintamente (sottotribù Spermophilina) dalle marmotte (sottotribù Marmotina). Tuttavia, ricerche di biologia molecolare e morfologica effettuate tra il 2007 e il 2009 hanno rivelato che i rapporti interni tra i Marmotini sono diversi da quanto ipotizzato in precedenza. Dopo un'approfondita indagine di biologia molecolare,[2] tuttavia, i citelli sono stati suddivisi in otto generi distinti, corrispondenti ai precedenti sottogeneri, poiché è risultato che i gruppi formati dalle marmotte (Marmota), dai citelli antilope (Ammospermophilus) e dai cani della prateria (Cynomys) sono parafiletici, pertanto non formano un clade comune.[1] Nel genere Spermophilus sono rimaste solo le specie paleartiche dell'ex sottogenere Spermophilus, proprie dell'Eurasia.[1]
I Marmotini Pocock, 1923, o scoiattoli di terra veri e propri, sono una tribù della famiglia degli Sciuridi (Sciuridae) che comprende marmotte, cani della prateria e citelli.
Raggruppano i seguenti generi:
Ammospermophilus (citelli antilope); Callospermophilus; Cynomys (cani della prateria); Ictidomys; Marmota (marmotte); Notocitellus; Otospermophilus; Poliocitellus; Spermophilus (citelli); Urocitellus; Xerospermophilus.Oltre a questi, figurano tra i Marmotini anche i seguenti generi, talvolta classificati in una tribù a sé, quella dei Tamiini:
Sciurotamias (scoiattoli delle rocce); Tamias (tamia striato); Eutamias (borunduk); Neotamias (le 24 specie di cipmunk).I più antichi resti fossili di scoiattoli di terra (generi Protospermophilus e Sinotamias) risalgono all'Oligocene. Citelli, citelli antilope e cani della prateria sono stati spesso trattati distintamente (sottotribù Spermophilina) dalle marmotte (sottotribù Marmotina). Tuttavia, ricerche di biologia molecolare e morfologica effettuate tra il 2007 e il 2009 hanno rivelato che i rapporti interni tra i Marmotini sono diversi da quanto ipotizzato in precedenza. Dopo un'approfondita indagine di biologia molecolare, tuttavia, i citelli sono stati suddivisi in otto generi distinti, corrispondenti ai precedenti sottogeneri, poiché è risultato che i gruppi formati dalle marmotte (Marmota), dai citelli antilope (Ammospermophilus) e dai cani della prateria (Cynomys) sono parafiletici, pertanto non formano un clade comune. Nel genere Spermophilus sono rimaste solo le specie paleartiche dell'ex sottogenere Spermophilus, proprie dell'Eurasia.
Murkšķi, murkšķu cilts (Marmotini) ir viena no vāveru dzimtas (Sciuridae) grauzēju ciltīm. Tā kopā ar Āfrikas vāveru cilti (Protoxerini) un asspalvaino zemes vāveru cilti (Xerini) veido zemes vāveru apakšdzimtu (Xerinae).
Murkšķu ciltī vispazīstamākie ir murkšķi (Marmota), burunduki (Tamias), susliki (Spermophilus) un prērijas suņi (Cynomys). Kopumā murkšķu ciltī ir 6 mūsdienās dzīvojošas ģintis.[1]
Murkšķu cilts dzīvnieki ir ļoti dažādi auguma izmēros un ieradumos, tomēr viena īpašība tiem piemīt visiem; spēja vertikāli tupēt uz pakaļkājām ļoti ilgu laiku, justies ērti un vērot apkārtni, vai netuvojas briesmas. Murkšķu cilts dzīvnieki ir izteikti sociāli un daudzas sugas mēdz veidot kompleksas kolonijas. Lielākā daļa murkšķu ir ar īsām astēm un liela auguma. Alpu murkšķis (Marmota marmota) ir vislielākais visā vāveru dzimtā.[2]
Burunduki (Tamias) atšķirībā no citiem murkšķu ciltī lielāko daļu dzīves pavada kokos, kā arī tiem ir citas īpašības, kas tos padara līdzīgus parastajām koku vāverēm (Sciurinae)
Murkšķi, murkšķu cilts (Marmotini) ir viena no vāveru dzimtas (Sciuridae) grauzēju ciltīm. Tā kopā ar Āfrikas vāveru cilti (Protoxerini) un asspalvaino zemes vāveru cilti (Xerini) veido zemes vāveru apakšdzimtu (Xerinae).
Murkšķu ciltī vispazīstamākie ir murkšķi (Marmota), burunduki (Tamias), susliki (Spermophilus) un prērijas suņi (Cynomys). Kopumā murkšķu ciltī ir 6 mūsdienās dzīvojošas ģintis.
De grondeekhoorns of aardeekhoorns (Marmotini) zijn een geslachtengroep van eekhoorns uit de onderfamilie Xerinae. Tot deze groep behoren zes huidige geslachten, de marmotten (Marmota), de prairiehonden (Cynomys), de echte grondeekhoorns of siesels (Spermophilus), waartoe ook de soesliks behoren, de antilopegrondeekhoorns (Ammospermophilus), de wangzakeekhoorns (Tamias) en Sciurotamias. Verwante groepen zijn de borsteleekhoorns (Xerini) en de palmeekhoorns (Protoxerini), de andere twee geslachtengroepen van de Xerinae.
Grondeekhoorns zijn stevige dieren met krachtige voorpoten met daaraan grote klauwen, geschikt om mee te graven. Tot de grondeekhoorns behoren de grootste soorten uit de familie der eekhoorns, als de alpenmarmot, die tot wel acht kilogram kan wegen.
Grondeekhoorns leven voornamelijk van plantaardig materiaal, als stengels, grassen, zaden, scheuten, knollen, bladeren en bloemen. Ze vullen hun dieet echter aan met dierlijk materiaal als insecten en aas.
Grondeekhoorns leven over het algemeen in sociale groepen. Als verblijf leggen ze onder de grond gangen en burchten aan. Bij de zwartstaartprairiehond kunnen deze gangen uitgroeien tot onder de grond aan elkaar verbonden steden. Er zijn echter ook soorten, zoals de siesel, die over het algemeen in gescheiden holen leven. Deze holen liggen in de regel vrij dicht bij elkaar, en vormen kolonies.
Veel soorten grondeekhoorns leven in familiegroepjes, bestaande uit meerdere verwante vrouwtjes die samenwerken met het behouden van een territorium en de zorg voor de jongen. Onverwante mannetjes sluiten zich aan bij deze familiegroepjes, en bij sommige soorten helpen ook de mannetjes mee met de zorg voor de jongen. Bij andere soorten zorgt enkel het moederdier voor de jongen. Veel onderzoek naar sociaal gedrag onder grondeekhoorns is onder andere gedaan bij Beldings grondeekhoorns (Spermophilus beldingi).
Er zijn verscheidene voortplantingssystemen. Bij de meeste soorten verdedigen de mannetjes een territorium dat de holen van verscheidene vrouwtjes omvat. Maar ook andere voortplantingssystemen komen voor, van vrouwtjes die met meerdere mannetjes paren tot mannetjes die een territorium vestigen dat door vrouwtjes wordt bezocht.
Veel soorten die een winterslaap ondergaan, planten zich al vroeg in het voorjaar voort, waarschijnlijk om de jongen een optimale kans te geven om te groeien voordat de winter weer begint. Jonge grondeekhoorns groeien vrij snel, en zijn tussen de drie en de zes weken onafhankelijk. Boomeekhoorns zijn veel later onafhankelijk. Waarschijnlijk zit dit verschil in het verschil in verblijven: voor jonge grondeekhoorns is het te gevaarlijk om te lang in ondergrondse nesten te blijven, doordat deze makkelijk ten prooi vallen aan gravende roofdieren, als hond- en marterachtigen. Voor boomeekhoorns is het echter gevaarlijk om te vroeg het nest te verlaten, omdat bij de jonge dieren de coördinatie nog niet goed genoeg ontwikkeld is, en de kans groot is dat de jonge dieren uit de boom vallen en zullen sterven.
Grondeekhoorns kennen veel vijanden, waaronder roofvogels, vossen en marterachtigen als de zilverdas. Met verscheidene roepen waarschuwen de grondeekhoorns hun soortgenoten. Ook kennen ze roepen om hun territorium af te bakenen en hun aanwezigheid aan andere grondeekhoorns duidelijk te maken.
Grondeekhoorns in gematigde of koudere gebieden brengen de winter door in ondergrondse holen. Om zich voor te bereiden op de winter leggen de dieren een dikke vetlaag aan en/of leggen ondergrondse voedselvoorraden aan. Veel van deze soorten houden een winterslaap, soms met meerdere dieren in één hol. In gebieden waar planten 's zomers door de hitte verdorren, houden grondeekhoorns ook een zomerslaap. De meeste soorten sluiten de slaapkamer af met aarde en gras als ze in winterslaap gaan.
De grondeekhoorns of aardeekhoorns (Marmotini) zijn een geslachtengroep van eekhoorns uit de onderfamilie Xerinae. Tot deze groep behoren zes huidige geslachten, de marmotten (Marmota), de prairiehonden (Cynomys), de echte grondeekhoorns of siesels (Spermophilus), waartoe ook de soesliks behoren, de antilopegrondeekhoorns (Ammospermophilus), de wangzakeekhoorns (Tamias) en Sciurotamias. Verwante groepen zijn de borsteleekhoorns (Xerini) en de palmeekhoorns (Protoxerini), de andere twee geslachtengroepen van de Xerinae.
Jordekorn er en egen gruppe av ekorn som i større grad foretrekker å leve på bakken enn i trær. Gruppen omfatter en serie ekornliknende dyr, men også grupper med større og tyngre dyr som murmeldyr og præriehunder. Det er stor variasjon i bygning og levevis. De fleste har relativt kort hale og er større enn trelevende ekorn. Den største arten er alpemurmeldyr som blir rundt en halvmeter i lengde og veier 5–8 kg. De minste og letteste er slekten Tamias, som er på størrelse med vanlige ekorn og noen ganger tas ut som en egen gruppe.[1]
Mange jordekorn kan stå på bakbeina over lengre perioder for å få oversikt. De fleste er også mye mer sosiale enn ekorn generelt. Når de tror de har oppdaget en fare, reiser de seg opp for å kunne se over gresset og sender ut et varselskrik til de andre i flokken hvis de oppdager et rovdyr
Jordekorn kan bære lopper som kan overføre pest. De graver ból under bakken og kan underminere åkre og boligområder der de er tallrike.[2]
Fossilet av Palaeosciurus fra Europa er det eldste kjente jordekornet. Fossilet er fra tidlig Oligocen, ca 30 millioner år gammelt, men slekten fantes trolig i 15 millioner år fram til midtre Miocen. Selv om det eldste fossilet er fra Europa er det uklart hvor jordekornene har oppstått.
Det er heller ikke kjent hvorvidt jordekorn flyttet seg mellom Eurasia og Nord-Amerika gjennom «øyhopping» over Beringstredet under istider eller over Nordishavet via Grønland i varmeperioder. Både jordekornenes originale habitat, hvilket kontinent de oppsto på er ukjent. Spredning av jordekorn fra Europa til Afrika ble trolig hindret av konkurranse fra andre ekorngrupper med tilsvarende tilpassninger som allerede fantes på det afrikanske kontinent.
Fossile og nålevende jorekorn deles inn i flere undergrupper:[3]
Tamiina: Noen ganger tatt ut som en egen gruppe
Marmotina: Marmosetter
Spermophilina: Præriehunder
Jordekorn er en egen gruppe av ekorn som i større grad foretrekker å leve på bakken enn i trær. Gruppen omfatter en serie ekornliknende dyr, men også grupper med større og tyngre dyr som murmeldyr og præriehunder. Det er stor variasjon i bygning og levevis. De fleste har relativt kort hale og er større enn trelevende ekorn. Den største arten er alpemurmeldyr som blir rundt en halvmeter i lengde og veier 5–8 kg. De minste og letteste er slekten Tamias, som er på størrelse med vanlige ekorn og noen ganger tas ut som en egen gruppe.
Świstaki[3], dawniej: susły i świszcze[4] (Marmotini) – plemię ssaków z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae).
W 1938 roku amerykański zoolog Arthur H. Howell podjął próbę usystematyzowania susłów[5] i połączył większość z nich w jeden rodzaj Citellus Oken, 1816 z podrodzajami[6]:
Howell nie włączył do Citellus świstaka (Marmota) oraz nieświszczuka (Cynomys), zwanych też „pieskami preriowymi”[6]. W 1945 roku Monroe Bryant dokonał nowego podziału, który od systematyki Howell'a różnił się tylko wyłączeniem Ammospermophilus z rodzaju Citellus grupującego susły i nadaniem mu rangi samodzielnego siostrzanego taksonu[7]. W 1956 roku Międzynarodowa Komisja Nomenklatury Zoologicznej zakwestionowała nomenklatoryczną wartość pracy Okena, a tym samym anulowała nazwę rodzajową Citellus, włączając objęte nią gatunki do rodzaju Spermophilus[8].
W 2005 roku Richard W. Thorington – kurator działu ssaków – oraz Robert S. Hoffmann – dyrektor Muzeum Historii Naturalnej w Waszyngtonie podjęli kolejną próbę usystematyzowania susłów. Uwzględnili w niej wyniki najnowszych badań genetycznych[9][10]. Zaproponowali nowy podział Spermophilus na podrodzaje[8][11]:
Wraz z rodzajem Spermophilus do Marmotini zostały zaliczone[11]:
W 2009 roku amerykańscy zoolodzy Kristofer M. Helgen, F. Russell Cole, Lauren Helgen i Don E. Wilson opublikowali wyniki badań filogenetycznych z wykorzystaniem mitochondrialnego genu cytochromu b, które wskazały konieczność rewizji dotychczasowego podziału systematycznego, oraz podzielenie taksonu Spermophilus na kilka mniejszych rodzajów. Autorzy równocześnie potwierdzili, że zarówno Ammospermophilus, Cynomys, Tamias, Sciurotamias, jak i Marmota są z nimi blisko spokrewnione i należą do wspólnego plemienia[8].
Zgodnie z nowym podziałem systematycznym do plemienia Marmotini należą zaliczane wcześniej do Spermophilus (sensu lato), a zgromadzone obecnie w 8 rodzajach[8][3]:
oraz:
W 1968 roku Komisja Nazewnictwa Zwierząt Kręgowych Polskiego Towarzystwa Zoologicznego nadała plemieniu Marmotini nazwę „susły i świszcze”[4]. Zwierzęta objęte wcześniej rodzajem Spermophilus (sensu lato) są w języku polskim określane mianem susłów[5]. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” plemieniu Marmotini przypisano nazwę świstaki[3].
Nieświszczuk Gunnisona (Cynomys gunnisoni) • Nieświszczuk białoogonowy (Cynomys leucurus) • Nieświszczuk czarnoogonowy (Cynomys ludovicianus) •
Nieświszczuk meksykański (Cynomys mexicanus) • Cynomys parvidensTamias alpinus • Tamias amoenus • Tamias bulleri • Tamias canipes • Tamias cinereicollis • Tamias dorsalis • Tamias durangae • Tamias merriami • Tamias minimus • Tamias obscurus •
Tamias ochrogenys • Tamias palmeri • Tamias panamintinus • Tamias quadrimaculatus • Tamias quadrivittatus • Tamias ruficaudus • Tamias rufus • Tamias senex • burunduk (Tamias sibiricus) • Tamias siskiyou • Tamias sonomae • Tamias speciosus • pręgowiec amerykański (Tamias striatus) • Tamias townsendii • Tamias umbrinusUkład filogenetyczny (rodzaje, gatunki) na podstawie: Kristofer M. Helgen, F. Russell Cole, Lauren Helgen, Don E. Wilson. Generic revision in the Holarctic ground squirrel genus Spermophilus. „Journal of Mammalogy”. 2 (90), s. 270–305, 2009 (ang.).
Świstaki, dawniej: susły i świszcze (Marmotini) – plemię ssaków z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae).
Os esquilos terrestres pertencem a tribo Marmotini. Os esquilos terrestres são diurnos e fazem túneis de baixo do solo onde constróem os seus ninhos, estando para isso fisicamente adaptados. São animais com patas desenvolvidas para escavar, orelhas pequenas que permitem maior liberdade de movimento nos túneis, e como não necessitam de se equilibrar, a cauda é mais curta. A grande maioria das espécies de esquilos terrestres vivem em colônias e cada membro do grupo tem um papel a desempenhar, o que faz desta família a mais inteligente de todos os esquilos. Como espécies terrestres pode-se encontrar o cão-da-pradaria (Cynomys), esquilo-terrestre-de-richardson (Spermophilus richardsonii), esquilo-siberiano (Tamias sibiricus), marmota (Marmota), etc.
Os esquilos terrestres pertencem a tribo Marmotini. Os esquilos terrestres são diurnos e fazem túneis de baixo do solo onde constróem os seus ninhos, estando para isso fisicamente adaptados. São animais com patas desenvolvidas para escavar, orelhas pequenas que permitem maior liberdade de movimento nos túneis, e como não necessitam de se equilibrar, a cauda é mais curta. A grande maioria das espécies de esquilos terrestres vivem em colônias e cada membro do grupo tem um papel a desempenhar, o que faz desta família a mais inteligente de todos os esquilos. Como espécies terrestres pode-se encontrar o cão-da-pradaria (Cynomys), esquilo-terrestre-de-richardson (Spermophilus richardsonii), esquilo-siberiano (Tamias sibiricus), marmota (Marmota), etc.
Marmotini este un trib de animale rozătoare din familia Sciuridae, subfamilia Xerinae. Sunt animale de diferite dimensiuni și morfologie, remarcabile prin posibilitatea de a se ridica și a sta în poziție verticală perioade îndelungate. Multe din ele trăiesc în colonii cu o structură socială complexă, trăind în general pe sau sub pământ decât în copaci.
Genuri bazale (en) și incertae sedis
Subtribul Tamiina
Subtribul Marmotina: marmote
Subtribul Spermophilina
Marmotini este un trib de animale rozătoare din familia Sciuridae, subfamilia Xerinae. Sunt animale de diferite dimensiuni și morfologie, remarcabile prin posibilitatea de a se ridica și a sta în poziție verticală perioade îndelungate. Multe din ele trăiesc în colonii cu o structură socială complexă, trăind în general pe sau sub pământ decât în copaci.
Yer cinsapları ya da toprak sincapları (Marmotini), sincapgiller (Sciuridae) familyasının oymağı. Ağaç sincapları gibi ağaçta değil yerde toprak içinde yaşamalarından dolayı bu adı almıştır. En bilindik cinsleri içinde gelengi, marmot ve çayır köpeği sayılabilir.
Büyük Veba Salgını gibi hastalıkları yayan pirelerin taşıyıcılığını yaparlar ve insan yerleşimleri altında kazdıkları tünel yuvalar yıkıcı olabilir[1][2]
Kemiriciler ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Yer cinsapları ya da toprak sincapları (Marmotini), sincapgiller (Sciuridae) familyasının oymağı. Ağaç sincapları gibi ağaçta değil yerde toprak içinde yaşamalarından dolayı bu adı almıştır. En bilindik cinsleri içinde gelengi, marmot ve çayır köpeği sayılabilir.
Büyük Veba Salgını gibi hastalıkları yayan pirelerin taşıyıcılığını yaparlar ve insan yerleşimleri altında kazdıkları tünel yuvalar yıkıcı olabilir
Marmotini — триба мишоподібних гризунів родини Вивіркові (Sciuridae). Це міцні тварини з потужними передніми лапами, на яких є великі кігті, призначені для риття. Це великі види з родини вивіркових, а бабак альпійський може важити до восьми кілограмів. Живляться в основному рослинним матеріалом, це: стебла, трави, насіння, пагони, бульби, листя, квіти. Проте, вони доповнюють свій раціон тваринним матеріалом, таким як комахи і падло. Загалом живуть у соціальних групах, у підземних житлах. Є також види, такі як ховрах європейський, які, як правило, живуть в окремих норах, розташованих близько одна до одної, утворюючи колонії. Багато видів зазнають глибокого сну, прокидаючись ранньою весною, мабуть, щоб дати молоді оптимальний шанс вирости до настання зими. Молодь росте досить швидко, і за час від трьох до шести тижнів стає незалежною. Marmotini мають багато ворогів, у тому числі хижі птахи, Canidae, Mustelidae, Taxidea. Про небезпеку Marmotini попереджають своїх співплемінників криками. У холодних широтах, щоб підготуватися до зими, тварини запасають товстий жировий шар і/або підземні харчові запаси. У районах, де рослини висихають влітку, тварини мають літній сон. Більшість видів закривають спальні місця землею і травою, коли вони йдуть спати.
Marmotini — триба мишоподібних гризунів родини Вивіркові (Sciuridae). Це міцні тварини з потужними передніми лапами, на яких є великі кігті, призначені для риття. Це великі види з родини вивіркових, а бабак альпійський може важити до восьми кілограмів. Живляться в основному рослинним матеріалом, це: стебла, трави, насіння, пагони, бульби, листя, квіти. Проте, вони доповнюють свій раціон тваринним матеріалом, таким як комахи і падло. Загалом живуть у соціальних групах, у підземних житлах. Є також види, такі як ховрах європейський, які, як правило, живуть в окремих норах, розташованих близько одна до одної, утворюючи колонії. Багато видів зазнають глибокого сну, прокидаючись ранньою весною, мабуть, щоб дати молоді оптимальний шанс вирости до настання зими. Молодь росте досить швидко, і за час від трьох до шести тижнів стає незалежною. Marmotini мають багато ворогів, у тому числі хижі птахи, Canidae, Mustelidae, Taxidea. Про небезпеку Marmotini попереджають своїх співплемінників криками. У холодних широтах, щоб підготуватися до зими, тварини запасають товстий жировий шар і/або підземні харчові запаси. У районах, де рослини висихають влітку, тварини мають літній сон. Більшість видів закривають спальні місця землею і травою, коли вони йдуть спати.
Sóc đất (Danh pháp khoa học: Marmotini) là tên gọi chỉ về các loài sóc thuộc các thành viên của họ Sóc (Sciuridae) trong nhóm động vật gặm nhấm mà thường sống trên mặt đất hoặc trong hang đất, chứ không phải sống ở trên cây (như các loài sóc cây). Thuật ngữ này thường được sử dụng cho những con sóc đất cỡ vừa và nhỏ, những cá thể lớn hơn thường được gọi là Mác-mốt (chi Marmota) hoặc cầy đồng cỏ, trong khi những con sóc đất nhỏ hơn và ít rậm đuôi hơn thường được biết đến như là sóc chuột.
Cùng với nhau, chúng tạo nên một phân bộ của họ sóc với tên khoa học là Marmotini, và chủ yếu gồm phân họ Sóc đất, và có sáu loài còn sinh sống. Thành viên nổi tiếng của nhóm lớn là marmots (Marmota), bao gồm các con sóc đất Mỹ, sóc chuột, spermophilus, và những con chó cỏ (Cynomys). Chi Palaeosciurus từ Châu Âu là loài sóc đất được biết đến lâu đời nhất. Hóa thạch cổ xưa nhất có từ giai đoạn Oligocen sớm, hơn 30 triệu năm trước (Ma), nhưng chi có thể tồn tại ít nhất là cho đến giữa Miocen, khoảng 15 mya.
Cho dù Marmotini phân tán giữa Bắc Mỹ và Âu Á thông qua cầu nối qua eo biển Bering hoặc Greenland mà cả ở thời điểm đó là môi trường sống ôn đới và từ đó chúng phân tán. Trong mọi trường hợp, việc mở rộng Marmotini sang châu Phi có lẽ đã được ngăn ngừa bằng cách loại trừ cạnh tranh bởi những loài có cùng nguồn gốc thân thiết của họ Protoxerini và Xerini của sóc bản địa trên cạn và của châu lục mà phải đã tiến hóa cùng một lúc như phân bộ Marmotini đã làm.
Chúng rất khác nhau về kích thước và thói quen, nhưng hầu hết là giống nhau đáng kể ở chỗ có thể tăng lên trên hai chân sau và đứng hoàn toàn thẳng đứng thoải mái trong thời gian dài để thích nghi với môi trường đồng cỏ phải quan sát kẻ thù từ xa. Chúng cũng có xu hướng thích giao du hơn sóc khác, và nhiều con sống ở các thuộc địa với các cấu trúc xã hội phức tạp. Một con sóc đất sống tại các vùng cây cỏ như cỏ, sân golf, nghĩa trang, và công viên. Sóc đất là loài ăn tạp, và sẽ không chỉ ăn một chế độ ăn uống giàu nấm, các loại hạt, trái cây và các loại hạt mầm, nhưng cũng đôi khi côn trùng, trứng, và các động vật nhỏ khác.
Hầu hết Marmotini đuôi ngắn và sóc cỡ lớn, và các loại sóc núi cao (Marmota marmota) là thành viên sống lớn nhất của Sciuridae, tại 53–73 cm chiều dài và trọng lượng 5–8 kg. Những con sóc đất là đặc biệt nổi tiếng với xu hướng của nó sẽ tăng lên trên chân sau của nó. Nó làm điều này bất cứ khi nào nó cảm giác lân cận nguy hiểm, hoặc khi phải nhìn thấy trên cỏ cao. Các con sóc sau đó cong vuốt phẳng vào ngực mình và gửi một cuộc gọi tiếng gọi vang để cảnh báo các thành viên khác trong gia đình về sự hiện diện của kẻ săn mồi.
Sóc đất (Danh pháp khoa học: Marmotini) là tên gọi chỉ về các loài sóc thuộc các thành viên của họ Sóc (Sciuridae) trong nhóm động vật gặm nhấm mà thường sống trên mặt đất hoặc trong hang đất, chứ không phải sống ở trên cây (như các loài sóc cây). Thuật ngữ này thường được sử dụng cho những con sóc đất cỡ vừa và nhỏ, những cá thể lớn hơn thường được gọi là Mác-mốt (chi Marmota) hoặc cầy đồng cỏ, trong khi những con sóc đất nhỏ hơn và ít rậm đuôi hơn thường được biết đến như là sóc chuột.
見內文
地松鼠族（学名：Marmotini），又稱黃鼠，是松鼠科（Sciuridae）中，包括旱獺（Marmota），以及與旱獺親緣關係最接近的多種地棲囓齒類，在分類上合為一族。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : ネズミ目(齧歯目) Rodentia 科 : リス科 Sciuridae 亜科 : Xerinae 族 : Marmotini 学名 Marmotini本文を参照
ジリス（地栗鼠）は、哺乳綱ネズミ目（齧歯目）リス科に属する、地上で生活するリスの総称。
（旧Spermophilus属）
Xerini族 - アラゲジリス属など
Protoxerini族 - アブラヤシリス属など
ひとくちに「ジリス」といっても、この言葉の指示範囲についてはさまざまな用法がある。
最も狭義には、旧Spermophilus属の和名として「ジリス属」が当てられていた[1]が、この属は遺伝子系統分析の結果、単系統群ではないことが判明したため、8つの属に解体された。このため「ジリス属」の名称は現在宙に浮いている。
より一般的には、ジリスという呼び名は、Marmotini族の中サイズの属を指す言葉として使われる（旧Spermophilus属の他、レイヨウジリス属、イワリス属などがこれに該当する）。この場合、Marmotini族のうち、大型のものはマーモットやプレーリードッグ、小型のものはシマリスと呼び分けられる。
さらには、Marmotini族全体の総称として「ジリス」が使われることもあり、その場合は「マーモットは大型のジリスである」といった表現がなされる。本項も基本的にはこの用法に従っている。
最も広義には、同じXerinae亜科で、アフリカを中心に地上生活をする Xerini族（アラゲジリス属など）まで含めてジリスという言葉が使われることもある[2]。
別の問題として、シマリスは地上と樹上の両方で生活し、他の点でも典型的なリスに似ているため、樹上リス、ジリスと並ぶ独立の族 (Tamiini) とみなされることもあったが、遺伝子系統に基づく分類ではシマリスを独立の族とする考え方は否定されている[3][4]。
特に東ヨーロッパからモンゴルにかけて生息するジリスは、ハタリス（畑栗鼠）と呼ばれる[5]。ハタリス (suslik, souslik) は、ロシア語由来の名称であり、ユーラシア大陸の一部のジリスの和名・英名として用いられる。suslikの英名やハタリスの和名を持つ種の多くは、旧Spermophilus属の分割の際に新規に作られた属、Spermophilus sensu stricto（狭義の）にまとめられた。
大半は北アメリカに分布し、少数の種がユーラシア大陸、アフリカ大陸に分布する[5]。
Marmotini族の多くは尾が短く体格のよいリスであり、中でもアルプスマーモットは体長53-73センチメートル、体重5-8キログラムにもなる、現存する中でリス科最大の種である。 種によって大きさも形態も多様だが、多くの種が後足で立って長時間直立の姿勢をとることができる点は共通している。
体毛は灰黄色や灰褐色で、斑紋や縞のあるものもある[5]。尾には長い毛が生え箒状であるが、樹上性リスの尾ほど太くはない[5]。前足の爪は長く、地面に穴を掘るのに適している[5]。耳介は短く、頬の内側に食物を入れて運ぶための頬袋がある[5]。
生息地は多様で、草原や高山地帯のほか、熱帯の砂漠地方に住むハリスレイヨウジリス、極地に住むホッキョクジリスなど、両極端の環境に生活するものが含まれる[5]。昼行性で、地上性。典型的なリス（樹上性リス）とは異なり、木には登らず、地上および地下の巣穴を行動範囲として暮らす。地面に掘った穴や、木の洞や倒木の陰、岩の間などを巣穴にしている[5]。
樹上性リスに比べ社会性が高く、複雑な社会構造を持つコロニーを形成して生活することが多い。警戒心が強く、危険を察知した際や、高い草の向こうを見る必要があるときなどに、前足の掌を胸につけ後足で立ち上がる習性がある。捕食者の存在を仲間に知らせるため、鳥のさえずりや口笛のような甲高い警戒声を発する[5]。
食性は草食性で、草や根、種子、木の実のほか、キノコ、昆虫、鳥の卵なども食べる[5]。
北方に生息するものは冬眠する[5]。ホッキョクジリスは1年のうち9か月ものあいだ冬眠して過ごす[5]。
繁殖は1年に1回、妊娠期間は23-28日、1回の出産で5-12子を産む[5]。子どもは毛も歯も生えておらず、眼も閉じた状態で生まれる[5]。
ペストなどの感染症を媒介するノミを持っていることがあり、農作物を食害したり、人家の下の地面を掘るなどの迷惑な行動をとることもあるため、駆除の対象となることもある[6][7]。
ヨーロッパから見つかった化石 Palaeosciurus は知られているジリスの中で最も古いが、現存するMarmotini族のどの属ともあまり似ていない。Palaeosciurus属の最古の化石は、3000万年以上前の漸新世初期から出土しているが、おそらく1500万年前（中新世中期）までこの属が存続したと推測される。
Marmotini族の起源は明らかになっていない。原初的なマーモットとシマリスが漸新世末期の北アメリカで見られることから、亜族の分岐は漸新世の初期から中期には起きたものと思われる。狭義のジリスの化石記録はあまり見つかっておらず、せいぜい中新世中期以降である。現代のハタリスとプレーリードッグは、中新世中期にはすでに現在の分布区域で生息していたことが知られている。
Marmotini族の分散について、当時はどちらも温暖な気候だったベーリング海峡またはグリーンランド地域を島伝いに渡って、北アメリカ大陸とユーラシア大陸に分散したのか、また、どちらの大陸からどちらの大陸へと分散したのか、もしくは両大陸が全く別の亜属を生み、それからもう片方へと広がったのか、いずれも解明されておらず、それにはより多くの化石資料を必要とする。
当時、ヨーロッパはツルガイ海 (Turgai Sea) によってアジアから分断されていた。その包括的な化石記録は、不確定のPalaeosciurusを除いては古代Marmotini族のものは不足しており、ベーリング地峡を渡った分散による東アジアまたは北アメリカ西部を起源とする仮説がわずかにより有力であるということを示しているかもしれない。このことは、現存する最古の系統と思われる中国のイワリス属によっても裏付けられている。
いずれにせよ、Marmotini族のアフリカへの拡大は、アフリカ大陸原産で、同時期にMarmotini族と同様に進化した、近親のProtoxerini族とXerini族による競争排除によって妨げられたと考えられる。
Spermophilus sensu stricto （狭義の）
Callospermophilus以下、和名のない属は、以前はSpermophilusという単一の属とされ、ジリス属と訳されていたが、ミトコンドリア遺伝子を使った分析の結果、2007年に8つの別の属に分割され、いまだ定着した和名が存在しない（右の分岐図参照）。
마멋족 또는 땅다람쥐족(Marmotini)은 다람쥐과에 속하는 설치류 족 분류군이다.[1]
다음은 2009년 헬겐(Helgen) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.[1]
마멋족
