The Signal Crayfish is an aggressive species indigenous to the northwest USA, but which has been introduced into much of Europe and parts of Asia to the detriment of extensive aquatic ecosystems in those regimes.
DISTRIBUTION
P. leniusculus has a native range from British Columbia to central California and eastward to the Rocky Mountains. The introduced range includes Britain, much of western Europe including Sweden, most of eastern Europe, part of western Russia and some of the Japanese islands. The introduction of Signal Crayfish to these vast areas was motivated by commercial interests in creating a robust industry for harvesting this species; however, the outcome has produced an ecological nightmare by driving extinct a number of native crayfishes and producing ecological imbalance from this voracious competitor.
MORPHOLOGY
Length of males measures to 16 cm from end of telson to rostrum tip, with females about three quarters of this size. Body mass varies between 55 and 115 grams. Exterior color varies between brownish blue, reddish brown, and less commonly a plain brown. There are smooth rostrum flanks; the acumen is very quite sharply pointed and manifests significant shoulders. A median carina runs entire length. Claws are massive and smooth, the underside being red; with a lone inner tubercle (relative to the fixed finger).A distinctive white patch decorates the top of the join of fixed and movable fingers.
HABITAT AND ECOLOGY
P. leniusculus exploits a gamut of habitats including streams, major rivers and sub-alpine lakes; (Lewis) it is able to adapt to warmer waters, pH above six and even slightly saline water bodies. This aggressive species can colonize streams at the rate of one kilometer per annum. (Stanton) Burrows can occur at very high organism densities, up to 14 per square meter; moreover, this dense clustering of burrows can compromise streambank integrity, in some cases causing severe bank collapse and subsequent erosion. This phenomenon has been particularly observed in Europe, where there are differing bank forms sometimes lacking in the natural burrow crevices of the species native range; therefore, in Europe, much more extensive burrowing has been noted compared to use of streambed armor in the Western USA. (Sibley) Colonization of new area is facilitated by P. leniusculus' ability to creep overland and around terrestrial barriers.
Although polytrophic in diet, faunal intake is preferred by this crayfish, which has caused major attrition to certain macro-invertebrates, benthic fish and aquatic vegetation. (Nyström) For example, P.leniusculus has been shown to decimate Atlantic salmon populations.. Pacifastacus nigrescens, endemic to the western USA, went extinct partially due to interspecific competition with the Signal Crayfish, which humans introduced into its range. Signal Crayfish has caused a contraction in the range of the western USA narrowly endemic P. fortis. (Taylor).
CONSERVATION ISSUES
There is no concern regarding the viability of this species; rather, there are significant issues regarding Signal Crayfish as an invasive species, threatening the existence of numerous other taxa. Introduced into Japan as early as 1926, this crayfish has been cultivated in Asia and Europe for its substantial catches, exceeding 400 tons per year in Europe. There are literally no management techniques known for the successful management of P. leniusculus. Trapping is size selective, with the result that smaller individuals elude Preventing the further introduction of Signal Crayfish into new bodies of water is the most important single element of future decision-making regarding this species. Public awareness of the ecological risks this species pose and identifying new populations are key components to arrest the spread of this species. Current research is examining the use of pheromones to attract male P. leniusculus into traps. Tough legislation has been invoked to P. leniusculus in Britain, which labels it a pest and bans the keeping of it in Scotland, Wales and much of England. Nevertheless, P. leniusculus colonizes new waters and threatens the extinction of the indigenous UK crayfish population (Hiley).
El cranc senyal (Pacifastacus leniusculus) és un cranc de riu de la família Astacidae,[1] originari de la costa oest d'Amèrica del Nord. Aquest decàpode és de color marró i verd i pesa al voltant de 100 grams. Habita en rius, llacs i fins i tot aigües salobres, alimentant-se d'una gran varietat de d'animals i plantes, inclosos altres crancs de riu.[2] A Catalunya, el podem trobar en alguns rius, com el Llobregat,[3] on actua com una espècie invasora.
Aquesta espècie és originària d'Amèrica del Nord, concretament de la part de costa oest que comprèn des de Califòrnia (USA) fins a la Columbia Britànica (Canadà). Ha sigut introduït a estats propers, com Nevada i Utah però també a molts llocs diferents del món, com Europa, Japó o Rússia, iniciant la seva propagació als anys 60.[4] A Espanya va ser introduït voluntàriament per l'administració pública entre 1974 i 1975 en dues astacifactories dels rius Cifuentes i Ucero i a partir d'allà s'ha estès a gran part del territori, inclosa Catalunya.
Assoleix mides d'entre 14 i 18 cm de llargada i pesa al voltant de 100-150 grams, i és d'un color verd marronós bastant uniforme. Té unes pinces fortes i massives, amb la cara ventral vermellosa. En la unió entre els dits fixes i els mòbils de les pinces es pot apreciar una taca clara, molt característica, que és la que li dóna el seu nom vulgar. És un invertebrat omnívor, i la majoria de la seva dieta es basa en els detritus. Aquesta espècie, com la majoria de crancs provinents d'Amèrica del Nord, és portadora d'afanomicosi, malaltia provocada pel fong paràsit Aphanomyces astaci), que afecta greument al cranc de riu ibèric, en estat de conservació vulnerable.
El cicle de vida del cranc senyal és el típic de la família Astacidae: La femella pon entre 200 i 400 ous després de l'aparellament i els porta sota la cua fins que estan preparats per descloure a la primavera. Els juvenils passaran per 3 mudes abans de deixar la seva mare. La maduresa sexual s'assoleix a partir dels 2 o 3 anys, mentre que l'esperança de vida pot arribar fins a 20 anys.[5]
El cranc senyal (Pacifastacus leniusculus) és un cranc de riu de la família Astacidae, originari de la costa oest d'Amèrica del Nord. Aquest decàpode és de color marró i verd i pesa al voltant de 100 grams. Habita en rius, llacs i fins i tot aigües salobres, alimentant-se d'una gran varietat de d'animals i plantes, inclosos altres crancs de riu. A Catalunya, el podem trobar en alguns rius, com el Llobregat, on actua com una espècie invasora.
Rak signální (Pacifastacus leniusculus) je původem severoamerický (ze států Kalifornie a Nevada) invazní druh[2] raka. Do Evropy byl zavlečen v 60. letech 20. století.
Rak signální obvykle dorůstá délky 6–9 cm, ačkoli jsou zaznamenány i velikosti 16–18 cm.[3] Od původních druhů raků je rozpoznatelný tím, že jako jediný má na klepetech v místě spojení pohyblivé a nepohyblivé části výraznou světlou skvrnu, která může být úplně bílá až světle modrá.[4] Je odolnější vůči organickému znečištění i vůči vysokým teplotám vody v letním období než rak říční.[5] Soužití obou druhů je neúnosné, rak signální vytlačuje raka říčního.[5] Rak signální přenáší račí mor, vůči němuž je však imunní.[6]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Signal crayfish na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu rak signální ve Wikimedia Commons
Rak signální (Pacifastacus leniusculus) je původem severoamerický (ze států Kalifornie a Nevada) invazní druh raka. Do Evropy byl zavlečen v 60. letech 20. století.
Rak signální obvykle dorůstá délky 6–9 cm, ačkoli jsou zaznamenány i velikosti 16–18 cm. Od původních druhů raků je rozpoznatelný tím, že jako jediný má na klepetech v místě spojení pohyblivé a nepohyblivé části výraznou světlou skvrnu, která může být úplně bílá až světle modrá. Je odolnější vůči organickému znečištění i vůči vysokým teplotám vody v letním období než rak říční. Soužití obou druhů je neúnosné, rak signální vytlačuje raka říčního. Rak signální přenáší račí mor, vůči němuž je však imunní.
Signalkrebsen (Pacifastacus leniusculus) er en Nordamerikansk flodkrebseart. Den kom til Europa i 1960'erne til at supplere de skandinaviske ædelkrebsfiskerier, som blev ødelagt af krebsepest, men de importerede krebs viste sig at være bærere af sygdommen. Signalkrebs er nu en invasiv art, der fordriver oprindelige arter fra Europa og Japan.
Signalkrebsen kan blive op til 16 cm lang og veje 110 g. Den er kønsmoden som treårig og kan blive 20 år. Både krop og kløer er glatte og rødbrune/mørkebrune, undertiden med et blåligt skær. Den har en hvid eller blålig plet ved klosaksens bund. Kloen er typisk større hos hannen end hos hunnen.[2]
Signalkrebsen lever i åer og søer, hvor den kan komme i skjul i huller ved breden eller mellem rødder fra træer.[2]
Den vides nu at leve i store dele af Europa. Til Danmark kom Krebsen først til opdræt, hvorfra den har spredt sig naturen. Med sikkerhed vides det, at den lever i mindre søer samt i vandløb som Tude Å, Susåen samt nær Randers Fjords udløb.[2]
Signalkrebsen (Pacifastacus leniusculus) er en Nordamerikansk flodkrebseart. Den kom til Europa i 1960'erne til at supplere de skandinaviske ædelkrebsfiskerier, som blev ødelagt af krebsepest, men de importerede krebs viste sig at være bærere af sygdommen. Signalkrebs er nu en invasiv art, der fordriver oprindelige arter fra Europa og Japan.
Der Signalkrebs (Pacifastacus leniusculus) ist ein dem Edelkrebs sehr ähnlicher aus Nordamerika stammender Flusskrebs, der auch in Europa als Neozoon vorkommt.
Mit 12 cm (Weibchen) bzw. 16 cm (Männchen) ist der Signalkrebs etwas kleiner als der Edelkrebs (Der lateinische Artname leniusculus bedeutet „der kleine Sanfte oder Glatte“). Die Männchen sind mit bis zu 200 g größer und schwerer als die etwa 80 g wiegenden Weibchen, sie besitzen auch größere Scheren. Die Tiere werden etwa 7 bis 10 Jahre alt.
Der Carapax des Signalkrebses ist glatt und hat im Gegensatz zu dem des Edelkrebses keine Dornen hinter der Nackenfurche. Die Rostrumränder erscheinen in der Aufsicht wie die des Edelkrebses annähernd parallel. Die Grundfarbe ist Braun mit einer Tendenz zu Oliv. Die Scherenoberseite ist am Gelenk des Scherenfingers mit einem türkis-weißen Fleck gezeichnet, der dem Signalkrebs auch den deutschen Namen gab. Dieser Signalfleck kann jedoch auch fehlen oder nur sehr undeutlich ausgeprägt sein. Die Unterseite der Scheren ist auffällig rot und dient beim Heben der Scheren als Warnfarbe.[1]
Wie die meisten Flusskrebse ist der Signalkrebs ein Allesfresser, der unter anderem aquatische Insektenlarven, Mollusken sowie lebendes und abgestorbenes Pflanzenmaterial, z. B. Laub frisst. Jungtiere ernähren sich dabei meist deutlich räuberischer als größere Individuen, deren Mageninhalt oft von Detritus und Pflanzenfragmenten dominiert ist. Zusätzlich ist die Nahrung abhängig vom Angebot im jeweiligen Gewässer. Bei hohen Bestandsdichten können Signalkrebse einen beträchtlichen Räuberdruck auf bevorzugte Beutearten ausüben und diese aus einem Gewässer eliminieren. Die Futtersuche findet in der Regel nachts statt, kann aber auch, wenn sich der Krebs sicher fühlt, auf den Tag ausgedehnt werden. Dies gilt speziell bei Nahrungsmangel.
Die Paarung findet einmal im Jahr im Herbst von Oktober bis November statt, bevorzugt nach einem Temperaturabfall. Die Eier und später Larven werden vom Weibchen getragen und betreut. Ab Mai, meist aber erst im Juni/Juli werden die jungen Krebse selbständig. Geschlechtsreif sind sie nach etwa zwei Jahren.
Der Signalkrebs lebt bevorzugt in kühlen Fließgewässern (um 15 °C) mit leicht alkalischem pH-Wert (7–8) und einer höheren Wasserhärte (10–25 °dGH). Da er im Gegensatz zum Edelkrebs auch höhere Temperaturen verträgt, ist er auch in Stillgewässern wie kleineren Seen zu finden.
Im Gewässer gestaltet sich der Signalkrebs seinen Lebensraum selbst: Meist werden unter Steinen oder zwischen Wurzeln Höhlen gegraben. Die Tiere sind jedoch nicht zwingend an eine Höhle gebunden, manchmal wird auch nach einem Futtersuchzug eine neue Höhle besetzt.
In einem ausreichend großen Aquarium kann der Signalkrebs auch gehalten werden. Eine Haltung im Gartenteich kann dazu führen, dass der Signalkrebs abwandert. Denn er kann weite Strecken (bis zu 2 km) über Land laufen, um ein anderes Gewässer zu erreichen. Dazu gilt es auch die nationale Gesetzgebung zu beachten, da eine Haltung nicht überall erlaubt ist (beispielsweise in der Schweiz).
Die Fischerei- und Naturschutzgesetze der meisten europäischen Staaten verbieten mittlerweile ausdrücklich den Besatz von Signalkrebsen in Freigewässern.
Ursprünglich stammt der Signalkrebs aus dem in Westkanada und den westlichen USA liegenden Gebiet westlich der Rocky Mountains in Nordamerika. Seit 1860 wurde die Population des im europäischen Tiefland ehemals flächendeckend vorkommenden heimischen Edelkrebses durch die Krebspest massiv dezimiert. Um die Krebsfischerei wiederzubeleben, wurde daraufhin der Signalkrebs ab 1960 zunächst von Schweden, später auch von anderen europäischen Staaten als Neozoon eingeführt. Mittlerweile ist der Signalkrebs in fast allen europäischen Staaten etabliert. In Mitteleuropa ist er nach dem Kamberkrebs die derzeit häufigste nicht-heimische Flusskrebsart.
Der Signalkrebs ist resistent gegenüber der ebenfalls aus Nordamerika stammenden Krebspest und brachte einen neuen hoch-virulenten Stamm des Erregers nach Europa. Zusätzlich ist der Signalkrebs aggressiver als heimische Flusskrebse und wird, im Fall von Steinkrebs und Dohlenkrebs, auch deutlich größer und produziert mehr Nachkommen. Er ist den heimischen Arten damit in direkter Konkurrenz überlegen und verdrängt diese vollständig aus ihren Lebensräumen.[2]
Anders als der Kamberkrebs dringt der Signalkrebs auch aktiv in sommerkühle Gewässeroberläufe vor, die bisher oft sichere Refugien für die heimischen Flusskrebse boten. Expansive Signalkrebsvorkommen stellen daher heute eine der größten Bedrohungen für die Restbestände der drei in Mitteleuropa heimischen Flusskrebse dar (Edelkrebs, Steinkrebs und Dohlenkrebs).
Der Signalkrebs ist in die Liste invasiver gebietsfremder Arten von unionsweiter Bedeutung aufgenommen worden.[3]
Der Signalkrebs (Pacifastacus leniusculus) ist ein dem Edelkrebs sehr ähnlicher aus Nordamerika stammender Flusskrebs, der auch in Europa als Neozoon vorkommt.
內田蝲蛄者，介屬也。蝲蛄，亦作剌姑。學名爲Pacifastacus trowbridgii。屬十脚目蝲蛄下目蝲蛄科。棲日本者，自美國來而殖也。淡海蝲蛄，學名爲Pacifastacus leniusculus，蓋同種異名，或亞種。
原產北美大陸。今外來而棲日本。居日本者，可見北海道一部、滋賀縣、福島縣，棲河川、湖沼之冷涼者，益增所生息。
移入日本，在昭和元年，欲養殖而爲食，放於北海道湖沼也。今阿寒湖周邊之宿、飯店，供之。法人食之爲常。始殖於日本時，北海道大學內田亨敎授所持之標本，資同定種，因而稱內田蝲蛄。表敬意也。前後之，亦見殖於滋賀縣淡海湖，同定淡海蝲蛄，即Pacifastacus leniusculus也。今學者多以二者爲同種或亞種。是故學名，多記P. l. trowbrigii 、P. l. leniusculus。居福島縣者，以寄生蟲按之，蓋人以北海道者移於此。
長五寸，稍大於他日本之蝲蛄。螯本有白斑，振之，如傳信號。故英名爲信號蝲蛄（Signal crayfish）。其生北海道也，與在來種日本蝲蛄爭所棲，往往有逐之。是人之患也。又其生釧路市春採湖也，食水草，害緋鮒所產卵。緋鮒者，赤鮒，以稀少爲天然記念物。以是人甚憂之，欲守緋鮒，以合成樹脂作產卵床，沈之。性雜食，悍而多相食。
嘗人有飼育之而愛玩者。内田蝲蛄，性好冷水，水暖若汚，則死。故飼育要機器。是所以飼育難於亞米利加蝲蛄。
自平成十九年二月朔以來，定特定外來生物。今飼育、遺棄、讓渡、輸入等，竝要許可。若違反，有懲役或罰金。
內田蝲蛄壞生態如斯。如放野，斷勿爲。
The signal crayfish (Pacifastacus leniusculus) is a North American species of crayfish. It was introduced to Europe in the 1960s to supplement the North European Astacus astacus fisheries, which were being damaged by crayfish plague, but the imports turned out to be a carrier of that disease. The signal crayfish is now considered an invasive species across Europe, Japan, and California, ousting native species there.
Members of this species are typically 6–9 cm (2.4–3.5 in) long, although sizes up to 16–20 cm (6.3–7.9 in) are possible.[3] They are bluish-brown to reddish-brown in colour, with robust, large, smooth claws. They have a white to pale blue-green patch near the claw hinge,[4] like the white flags that signalmen used for directing trains—hence the name.
The lifecycle of the signal crayfish is typical for the family Astacidae. Around 200–400 eggs are laid after mating in the autumn, and are carried under the female's tail until they are ready to hatch the following spring.[3] The eggs hatch into juveniles, which pass through three stages (two moults) before leaving their mother. Sexual maturity is reached after 2–3 years, and the lifespan can be up to 20 years.[3]
The signal crayfish is an omnivore, with most of its dietary intake being detritus.[5]
The signal crayfish is native to North America west of the Rocky Mountains, including the Canadian province of British Columbia, and the U.S. states of Washington, Oregon, and Idaho.[6] It was introduced to California in 1912 into the San Lorenzo River watershed and from there rapidly spread throughout the state.[7] The only native crayfish remaining in California (aside from Pacifastacus leniusculus klamathensis, a subspecies of signal crayfish believed to be native to the Klamath River in Northern California) is the Shasta crayfish, of Shasta County, California (Pacifastacus fortis), where efforts are being made to create a barrier to signal crayfish invasion.[8] Within North America, it has also been introduced to Nevada, and the populations in Utah may be the result of introductions.[6] It has also been found in Alaska, specifically Kodiak Island, in the Buskin River and Buskin Lake. It is listed as a species of least concern on the IUCN Red List.[1]
From 1907, crayfish plague, an infectious disease caused by the water mould Aphanomyces astaci, damaged stocks of the native European crayfish Astacus astacus. Since the signal crayfish occupied a similar ecological niche in its native range, it was imported in the 1960s to Sweden and Finland to allow recreational and commercial crayfish capture.[3] At the time, the signal crayfish was not recognized as a carrier of the crayfish plague.[3] All American species carry the infection, but it is only lethal to individuals that are already stressed; to European species, the infection is rapidly fatal.[9] The signal crayfish is now the most widespread alien crayfish in Europe, occurring in 25 countries, from Finland to Great Britain and from Spain to Greece.[3][10] It was first introduced to Great Britain in 1976,[11][12] and is now widespread across the British mainland as far north as the Moray Firth. It has also been observed on the Isle of Man, but not in Ireland,[9] the last European country to have no alien crayfish.
In both Sweden and Finland (where crayfish are eaten), the catch of signal crayfish exceeds that of A. astacus (European/noble crayfish). The former is sold at roughly half the price compared to the latter.[13]
In Europe, the signal crayfish is included since 2016 in the list of Invasive Alien Species of Union concern (the Union list).[14] This implies that this species cannot be imported, bred, transported, commercialized, or intentionally released into the environment in the whole of the European Union.[15] The signal crayfish is often considered a nuisance species amongst anglers in Europe.[16]
Multiple studies have been published to find out how the damage caused by the settlement — and subsequent overpopulation — of invasive signal crayfish in Europe can be mitigated, including studies regarding effective upstream barriers against signal crayfish that don’t negatively impact the migration of fish,[17][18] as well as other, aggressive but more efficient approaches which may harm an existing ecosystem further, such as eradication (by means of drainage or destruction of waterways, and biocides) and suppression (by means of extensive trapping, electrocution of waterways, and introduction of predatory fish), with eradication being most successful.[18]
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) {{cite web}}: CS1 maint: url-status (link) The signal crayfish (Pacifastacus leniusculus) is a North American species of crayfish. It was introduced to Europe in the 1960s to supplement the North European Astacus astacus fisheries, which were being damaged by crayfish plague, but the imports turned out to be a carrier of that disease. The signal crayfish is now considered an invasive species across Europe, Japan, and California, ousting native species there.
El cangrejo señal o cangrejo del Pacífico (Pacifastacus leniusculus) es un decápodo dulciacuícola originario de la costa oeste de Norteamérica.[5] Fue introducido en Suecia en 1960 para reemplazar a las poblaciones del cangrejo autóctono Astacus astacus, que se habían visto afectadas por la afanomicosis.[1] Desde entonces se ha introducido en toda Europa.[1]
Los ejemplares adultos alcanzan una longitud de 15 cm.[5] Las quelas presentan una característica mancha blanquecina (de donde procede el nombre de cangrejo señal) y son bastante robustas.[5] Gran parte de los cangrejos de esta especie alcanza la madurez sexual antes del primer año de vida y casi la totalidad la alcanza a los dos años.[6] El cangrejo señal se puede desarrollar en varios hábitats, desde pequeños arroyos hasta grandes lagos.[7]
Suelen ser portadores del hongo que produce la afanomicosis, Aphanomyces astaci.[8] Sin embargo, conviven con el hongo y solo en condiciones de estrés (como la presencia de otros parásitos) esta enfermedad resulta mortal para el cangrejo.[8]
La especie es originaria del oeste de Norteamérica, encontrándose en la Columbia Británica, Washington, Idaho, Oregón, Nevada, Utah y California,[9] si bien en estos tres últimos estados es una especie introducida.[2] Debido a la casi desaparición del cangrejo autóctono (Astacus astacus) en Suecia producida por la afanomicosis, y después de probar con 16 especies de cangrejos procedentes de América, en 1960 se introdujo el cangrejo señal en los ríos suecos, con la intención de que ocupara el nicho ecológico abandonado por la especie autotóctona.[6] El éxito de la introducción motivó que otros países como Hungría, Finlandia, Inglaterra, Irlanda, Suiza, España, Alemania, Austria, Italia, Luxemburgo, Francia, Yugoslavia, Países Bajos, Chipre, Dinamarca, Bulgaria, República Checa o Lituania se interesaran en su cría.[10] En el año 2009 el cangrejo señal se encontraba en 27 países europeos, considerándose como la especie de cangrejo de río invasora con una mayor distribución en el continente.[1]
También se ha desarrollado en Japón, donde en los años 1928 y 1930 se introdujeron en Ishikawa y Hokkaidō respectivamente a partir de poblaciones de Oregón.[11]
Debido a su potencial colonizador y constituir una amenaza grave para las especies autóctonas, los hábitats o los ecosistemas, esta especie ha sido incluida en el Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras, aprobado por Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, estando prohibida en España su introducción en el medio natural, posesión, transporte, tráfico y comercio.[12][13]
Los machos alcanzan longitudes de 15-16 cm y las hembras de 12 cm,[14] y su peso oscila entre 60 y 110 gramos,[7] presentando proporcionalmente una masa mayor los machos.[15] Presentan un cefalotórax liso con dos pares de crestas postorbitales y con suturas longitudinales separadas.[7][16] El color es marrón con tonos azulados a rojizos,[17] con la parte ventral del cuerpo de un color azul intenso y la cara ventral de las quelas de un color rojizo.[18][19] Estas presentan una mancha blanca típica, siendo el nombre de «señal» debido a esta característica.[20]
Al igual que la mayoría de los cangrejos de río, Pacifastacus leniusculus es un organismo omnívoro.[21] Practica el canibalismo, sobre todo al aumentar su tamaño con la edad.[21] Suele alimentarse de la vegetación que se encuentra en el fondo del agua, aunque al poder aguantar cierto tiempo fuera de ella también puede comer vegetación de la orilla.[19] Se ha observado que prefieren consumir hojas de aliso y arce antes que hojas de roble o fresno.[21] Los ejemplares juveniles consumen más insectos que habitan el fondo que los ejemplares adultos.[21]
El cangrejo señal o cangrejo del Pacífico (Pacifastacus leniusculus) es un decápodo dulciacuícola originario de la costa oeste de Norteamérica. Fue introducido en Suecia en 1960 para reemplazar a las poblaciones del cangrejo autóctono Astacus astacus, que se habían visto afectadas por la afanomicosis. Desde entonces se ha introducido en toda Europa.
Los ejemplares adultos alcanzan una longitud de 15 cm. Las quelas presentan una característica mancha blanquecina (de donde procede el nombre de cangrejo señal) y son bastante robustas. Gran parte de los cangrejos de esta especie alcanza la madurez sexual antes del primer año de vida y casi la totalidad la alcanza a los dos años. El cangrejo señal se puede desarrollar en varios hábitats, desde pequeños arroyos hasta grandes lagos.
Suelen ser portadores del hongo que produce la afanomicosis, Aphanomyces astaci. Sin embargo, conviven con el hongo y solo en condiciones de estrés (como la presencia de otros parásitos) esta enfermedad resulta mortal para el cangrejo.
Signaalvähk ehk tähnikvähk (Pacifastacus leniusculus) on kümnejalaliste seltsi jõevähklaste sugukonda kuuluv loomaliik.
Tema looduslik levila on läänepoolses Põhja-Ameerikas. Eestis levib kui invasiooniohtlik võõrliik.[2]
Kuivõrd Euroopas pärismaine jõevähk kannatab tugevasti vähikatku käes, mis levib püügivahendite kaudu veekogust veekogusse, otsis Rootsi bioloog Gunnar Svärdson liiki, keda võiks kasvatada vähikatku ohuta. Ta introdutseeris Ameerikast signaalvähi Rootsi veekogudesse 1960ndate algul. See oli liigi introdutseerimise algus Euroopasse. Peatselt viidi liik ka Jaapanisse. Teda hakati mitmel pool kasvandustes kasvatama, näiteks 1970ndatel Inglismaal.
Kuigi signaalvähk ei haigestu vähikatku, jäeti alul tähele panemata, et ta siiski kannab seda haigust edasi ning on kohalikule liigile seetõttu ohtlik. Samuti on signaalvähk viljakam ja elutingimuste suhtes vähem nõudlik kui jõevähk.
Signaalvähki leiti Eestis vähiuuringute käigus 2008. aastal Mustjõest Harjumaalt ja 2010. aastal Saaremaalt Riksu ojast. 2012. aastast on neid tabatud ka Vääna jõest Harju maakonnas[3].
Saaremaalt Riksu ojast leiti signaalvähke esialgu vaid mõnesajameetriselt jõelõigult, mis jäi Lõmala-Lümanda maanteel paiknevast Riksu sillast üles- ja allavoolu. Vähi levila laienes aga kiirelt ja hõivab nüüdseks juba oja kesk- ja ülemjooksu. 2014. aastal paigutati ligi viie kilomeetri pikkusele ojalõigule 98 vähimõrda, millega tabati 286 signaalvähki, kuid enam mitte ühtegi jõevähki.[4]
Võõrliigi nagu signaalvähk ümberasustamine on Eestis keelatud ja selle eest võidakse määrata rahatrahv kuni 300 trahviühiku ulatuses.[4]
Eesti Maaülikool uurib laboris signaalvähki, et ohjeldada tema levikut ja kaitsta jõevähki.[5]
Signaalvähk ehk tähnikvähk (Pacifastacus leniusculus) on kümnejalaliste seltsi jõevähklaste sugukonda kuuluv loomaliik.
Tema looduslik levila on läänepoolses Põhja-Ameerikas. Eestis levib kui invasiooniohtlik võõrliik.
Seinaledun ibai-karramarroa (Pacifastacus leniusculus) Astacidae familiako ibai-karramarroa da.
Amerikatik erakarritako espezie honen eragina dela eta, Europako ibaietan jatorria duen ibai-karramarro arrunta galtzeko zorian dago[1].
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Seinaledun ibai-karramarroa (Pacifastacus leniusculus) Astacidae familiako ibai-karramarroa da.
Amerikatik erakarritako espezie honen eragina dela eta, Europako ibaietan jatorria duen ibai-karramarro arrunta galtzeko zorian dago.
Täplärapu (Pacifastacus leniusculus) on Pohjois-Amerikasta peräisin oleva rapulaji, joka tuotiin 1960-luvulla Ruotsiin ja Suomeen korvaamaan rapuruton tuhoamaa alkuperäistä jokirapukantaa. Täpläravun alkuperäinen elinalue on Kalliovuorten länsipuolella, etenkin Oregonin ja Washingtonin osavaltioissa. Pohjolaan täplärapu tuotiin Kalifornian ja Nevadan rajamaastossa olevasta kirkasvetisestä Tahoe-järvestä, jonka kanta on peräisin usean eri alueilta tuodun rapukannan istutuksista.
Täpläravulla on suuremmat ja pulleammat sakset kuin jokiravulla, ja täpläravun kuori on myös sileämpi. Saksen hangassa on useimmiten vaalea tai sinertävä täplä, josta laji on saanut nimensä. Molemmat lajit kasvavat suunnilleen samanmittaisiksi.
Täpläravun yksilönkehitys voi olla nopeampi kuin jokiravun, ainakin täplärapukannan ollessa istutuksen jälkeisessä nopean kehityksen vaiheessa. Esimerkiksi vuonna 2003 kuoriutuneet poikaset ovat voineet olla pääosin pyyntikokoisia rapuja kesien 2005 ja 2006 ravustusaikana, kun jokiravut saavuttavat vastaavan koon vuosina 2008–2012. Kehitysnopeuden vertailu tosin on vaikeaa ja kiistanalaista, sillä uusien, kehittyvien populaatioiden ja vanhojen vakiintuneiden populaatioiden vertaaminen voi hämätä ja asetelma usein suosii täplärapua. On myös esitetty, että vanhoissa, vakiintuneissa populaatioissa jokiravun ja täpläravun kehitys ja kasvu on hyvin samanlaista.
Vaikka molemmat rapulajit viihtyvät monenlaisissa vesissä, täpläravulle ihanteellisimpia elinympäristöjä ovat suuret, kivikkoiset tai kiinteäpohjaiset järvet, kun jokirapu puolestaan suosii virtavesiä. Tyypillinen syvyys on 0,5–4 m, mutta hyviä täplärapusaaliita on mahdollista saada yli kymmenenkin metrin syvyydestä, jos siellä vain on ravuille kelvollisia pohjia.
Täplärapu on jokiravun tavoin hämäräaktiivinen, mutta lähtee liikkeelle jokirapua aikaisemmin, usein jo iltapäivällä.
Kuten muutkin Eurooppaan tuodut amerikkalaiset rapulajit myös täplärapu sietää rapuruttoa, mutta kantaa sitä. Itä-Suomen yliopiston tutkimukset ovat vahvistaneet luonnonkannoissa tehdyt havainnot, joiden mukaan täplärapukin voi kuolla saatuaan rapuruttotartunnan. Useimmat täplärapukantamme ovat rapuruton kantajia. Tavallisimmin 5–20 prosentissa yksilöistä on havaittavissa pieniä mustia tai tummanruskeita laikkuja, ns. melanisoituneita alueita. Yleisimmin nivelkohdissa sijaitsevat laikut ovat seurausta ravun puolustusjärjestelmän toiminnasta, näin rapu estää ruttosienen leviämisen muualle elimistöönsä. Ruttoa kantavan täpläravun pääseminen jokirapuveteen johtaa jokirapujen sairastumiseen rapuruttoon ja joukkokuolemaan.
Täpläravun luonnonkannoissa on sekä Suomessa että Ruotsissa todettu vaihtelua, jopa luonnonkantojen romahtamisia on kuvattu[2]. Täplärapukantojen vaihtelun syitä ei täysin tunneta, mutta yhtenä merkittävänä syynä pidetään rapuruttoa. Täplärapu on siten Eurooppaan kotiuttamisen jälkeen herkistynyt taudille, jota vastaan sillä on yhä ilmeisen vankka vastustuskyky alkuperäisellä levinneisyysalueellaan Pohjois-Amerikassa. Täpläravun on todettu sairastuvan Pohjoismaissa myös muihin aiemmin tuntemattomiin tauteihin, jotka voivat mm. haitata lisääntymistä.
Täplärapu sisältyy EU:ssa haitallisten vieraslajien luetteloon vuoden 2016 alusta alkaen.[3] Tällaisten lajien maahantuonti, myynti, kasvatus, käyttö ja ympäristöön päästäminen on koko EU:ssa yleisesti ottaen kielletty. MMM:n mukaan Suomi on kuitenkin neuvotellut myönnytyksiä täpläravun osalta, mikä mahdollistaa täpläravun pyynnin ja myynnin jatkumisen kotimaassa. Lajia ei kuitenkaan saa kasvattaa eikä levittää uusiin vesistöihin.[3]
Täplärapu on vieraslajina kohtalokas Suomen alkuperäiselle jokiravulle, koska täplärapu kantaa lähes aina rapuruttoa ja levittää tätä jokiravun tuhoavaa tautia. Täplärapu voi myös syrjäyttää jokiravun aggressiivisempana lajina. Nämä uhkat alkuperäiselle lajistolle ovat täplärapuun kohdistuvien rajoitusten syy.
Täplärapu (Pacifastacus leniusculus) on Pohjois-Amerikasta peräisin oleva rapulaji, joka tuotiin 1960-luvulla Ruotsiin ja Suomeen korvaamaan rapuruton tuhoamaa alkuperäistä jokirapukantaa. Täpläravun alkuperäinen elinalue on Kalliovuorten länsipuolella, etenkin Oregonin ja Washingtonin osavaltioissa. Pohjolaan täplärapu tuotiin Kalifornian ja Nevadan rajamaastossa olevasta kirkasvetisestä Tahoe-järvestä, jonka kanta on peräisin usean eri alueilta tuodun rapukannan istutuksista.
L'écrevisse de Californie ou écrevisse signal ou écrevisse du Pacifique (Pacifastacus leniusculus) est une espèce de crustacés décapode originaire des cours d'eau et des eaux stagnantes du nord-ouest de l'Amérique du Nord.
Cette espèce a été introduite en Europe, pour remplacer l'espèce écrevisse à pattes rouges, autochtone (Astacus astacus) afin de restaurer le commerce de l'écrevisse, après que l'espèce européenne a été décimée par une maladie (« peste de l'écrevisse ») ; P. leniusculus est alors rapidement devenue invasive, supplantant en quelques décennies les dernières populations d'espèces autochtones là où les deux espèces sont « mises en concurrence » pour les ressources du milieu[1]. L'écrevisse européenne est plus petite, se défend moins bien en raison de pinces plus petites[2], grandit moins vite et est moins féconde et moins agressive[1].
Elle mesure à 9 cm [3] à l'âge adulte ; le céphalothorax est lisse et les pinces sont décorées d'une tache claire, parfois teintée de bleu ou de rouge (le « signal »), située à la commissure du doigt fixe et du doigt mobile de chaque pince.
Elle a été introduite depuis dans plusieurs autres régions du monde, dont l'Europe et le Japon[4],[5], où elle est considérée comme espèce exotique envahissante au regard des espèces indigènes d'écrevisses. Au Royaume-Uni, cette espèce-ingénieur (capable de significativement modifier son environnement, en sa faveur) montre une diversité génétique surprenante (pour une espèce introduite) et les caractéristiques d'une espèce pouvant nuire à la biodiversité, avec quelques nuances pour certaines espèces des cours d'eau.
En Europe, l'écrevisse de Californie est inscrite depuis 2016 dans la liste des espèces exotiques envahissantes préoccupantes pour l’Union européenne[6]. Cela signifie que cette espèce ne peut pas être importée, élevée, transportée, commercialisée, ou libérée intentionnellement dans la nature, et ce nulle part dans l’Union européenne[7].
L'écrevisse de Californie ou écrevisse signal ou écrevisse du Pacifique (Pacifastacus leniusculus) est une espèce de crustacés décapode originaire des cours d'eau et des eaux stagnantes du nord-ouest de l'Amérique du Nord.
Cette espèce a été introduite en Europe, pour remplacer l'espèce écrevisse à pattes rouges, autochtone (Astacus astacus) afin de restaurer le commerce de l'écrevisse, après que l'espèce européenne a été décimée par une maladie (« peste de l'écrevisse ») ; P. leniusculus est alors rapidement devenue invasive, supplantant en quelques décennies les dernières populations d'espèces autochtones là où les deux espèces sont « mises en concurrence » pour les ressources du milieu. L'écrevisse européenne est plus petite, se défend moins bien en raison de pinces plus petites, grandit moins vite et est moins féconde et moins agressive.
Pacifastacus leniusculus[1] (Dana, 1852), Gambero di fiume americano[2] noto anche come Gambero californiano o Gambero segnalatore o Gambero dal segnale, (Signal crayfish in inglese, Écrevisse signal in francese, Cangrejo señal o Cangrejo del Pacífico in spagnolo) è un tipo di gambero di acqua dolce molto diffuso nel Nordamerica, mentre in Europa è una specie aliena.
Con i suoi 12 cm (femmine, 16 cm per i maschi) di lunghezza è simile al gambero di fiume. I maschi, il cui peso può arrivare fino a 200 grammi, sono non solo più grossi ma anche decisamente più pesanti delle femmine, il cui peso non supera gli 80 grammi; inoltre possiedono chele più grandi. La durata della vita dell'animale va dai 7 ai 10 anni.
Il carapace del Signal crayfish è liscio ed al contrario di quello del gambero di fiume non porta spine. Il colore di fondo è marrone, tendente all'oliva. La parte superiore delle ganasce delle chele all'articolazione porta una macchia biancastra, che ne contraddistingue la specie e ne ha anche determinato la denominazione. Il lato inferiore delle chele è rosso e funge, con l'apertura, come colore di avvertimento.
Come la maggior parte dei gamberi di acqua dolce è onnivoro e saprofago e divora parti di piante e fogliame. La ricerca del cibo avviene di regola la notte, ma può anche verificarsi, se il crostaceo si sente sicuro, durante le ore del giorno: dipende in particolare dall'offerta di cibo presente nel luogo.
L'accoppiamento per la riproduzione ha luogo una volta l'anno in autunno tra ottobre e novembre, favorito da un calo di temperatura. Le uova e poi le larve vengono portate ed accudite dalla femmina e per il mese di maggio i nuovi nati sono autonomi.
Il Signal crayfish vive preferibilmente in corsi d'acqua leggermente alcalini (valori di pH tra 7 e 8) e con durezza piuttosto alta (10–25 °dGH). Poiché esso, al contrario del gambero di fiume, sopporta anche temperature superiori, lo si può trovare anche in acque ferme, come i piccoli laghi. In acqua questo crostaceo sistema egli stesso il suo spazio vitale: sotto grosse pietre o nelle cavità formatesi fra radici, anche se esso non mantiene necessariamente una sua tana abituale, ma dopo la ricerca del cibo può scegliere la sua sistemazione in una cavità diversa da quella da cui è uscito per la ricerca. Esso può anche essere tenuto in un acquario, purché questo sia di dimensioni adeguate. Il suo allevamento in stagni o laghetti non è consigliabile: esso può uscirne e percorrere sul terreno fino a 2 km alla ricerca di un altro corso d'acqua.
Il Signal crayfish è originario della zona ad ovest delle Montagne Rocciose in Nordamerica. Nel 1960 la decimazione dei gamberi di fiume europei, provocata da un'epidemia causata dall'Oomycota, l'Aphanomyces astaci, ha determinato la sua importazione in Europa (Svezia e Finlandia ) come specie aliena, per riempire i vuoti lasciati da quelli nell'ecosistema.[3] Tuttavia allora non ci si rese conto che il signal crayfish era un portatore sano della malattia epidemica.[3] Tutte le specie americane portano l'infezione ma essa è letale solo per quelle che sono particolarmente deboli; per le specie europee il contagio fu fatale.[4]
È una specie dominante e si ritiene che la sua introduzione in California nel XIX secolo abbia determinato la scomparsa del Pacifastacus nigrescens[5] (o sooty crayfish) e stia minacciando l'esistenza del Pacifastacus fortis.
Il signal crayfish è ora la specie aliena più diffusa in Europa, distribuita dalla Finlandia alla Gran Bretagna e dalla Spagna alla Grecia.[6][3] È stata anche osservata sull'Isola di Man, ma non in Irlanda.[4]
in lingua tedesca, salvo diverso avviso:
Pacifastacus leniusculus (Dana, 1852), Gambero di fiume americano noto anche come Gambero californiano o Gambero segnalatore o Gambero dal segnale, (Signal crayfish in inglese, Écrevisse signal in francese, Cangrejo señal o Cangrejo del Pacífico in spagnolo) è un tipo di gambero di acqua dolce molto diffuso nel Nordamerica, mentre in Europa è una specie aliena.
Žymėtasis vėžys (lot. Pacifastacus leniusculus) – vėžiagyvių (Crustacea) klasės gyvūnas, priklausantis dešimtkojų vėžių (Decapoda) būriui. Iš kitų vėžių išsiskiria ryškia šviesia dėme ant žnyplių.
Lietuvoje ir dalyje Europos tai invazinė, naikintina rūšis, kadangi jų natūralus paplitimo arealas yra Šiaurės Amerika. Rainuotuosius ir žymėtuosius vėžius Lietuvoje galima gaudyti visus metus neribotais kiekiais.
Šis straipsnis apie zoologiją yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. De signaalkreeft of Californische rivierkreeft is een Amerikaanse zoetwaterkreeft. Door de soort in de jaren zestig van de twintigste eeuw in het kader van commerciële kweekprogramma's over te brengen naar Europa, is deze wijdverspreid geraakt in de Europese wateren.
De signaalkreeft is te herkennen aan de witte vlek op de bovenzijde van het scharniergewricht van de grote scharen. Soms is de vlek ook turquoise of lichtblauw van kleur. De onderzijde van de scharen kleurt oranje tot felrood. De kleur van het schild is overwegend licht- tot donkerbruin. Mannetjes zijn iets groter dan vrouwtjes. Vorm en grootte van scharen kunnen bij deze soort erg variëren. Het schild is meestal glad en vertoont geen stekels of knobbels.
De signaalkreeft (Pacifastacus leniusculus) behoort tot het geslacht Pacifastacus. Op basis van de morfologische kenmerken worden er in Noord-Amerika drie ondersoorten onderscheiden:
Ondanks het feit dat deze ondersoorten als autonome taxonomische eenheden erkend worden, bestaat er discussie rond de appreciatie van deze indeling. [1]
Van nature komt de signaalkreeft voor van het zuidwesten van Canada tot Californië in het zuiden van de Verenigde Staten. Door diverse introductieprogramma's behoort de signaalkreeft tot een van de meest wijdverspreide uitheemse zoetwaterkreeften in de Europese wateren.
De signaalkreeft werd vanaf 1959 voor commerciële doeleinden geïntroduceerd in Europa. Ze werd ook bewust uitgezet in de natuur om de achteruitgang van de inheemse edelkreeft of Europese zoetwaterkreeft te compenseren. Sindsdien is de signaalkreeft een van de meest wijdverspreide invasieve zoetwaterkreeften in Europa. De verspreiding van deze soort verloopt gestaag, maar uiterst efficiënt. De soort gaat gemiddeld een tiental kilometers per jaar per stroomgebied vooruit. De signaalkreeft is een invasieve soort omdat ze de originele Europese zoetwaterkreeft of edelkreeft verdrijft uit haar natuurlijke habitat. Dat komt omdat de signaalkreeft drager is van de waterschimmel Aphanomyces astaci. Dit schimmelachtig organisme veroorzaakt bij zoetwaterkreeften een ziekte die de kreeftenpest wordt genoemd. De signaalkreeft zelf is immuun voor de ziekte, maar de inheemse zoetwaterkreeft of edelkreeft is niet bestand tegen de kreeftenpest. Wanneer de Californische zoetwaterkreeft of signaalkreeft de habitat van de edelkreeft binnendringt en drager is van de kreeftenpest, decimeert ze de populatie edelkreeften binnen afzienbare tijd.
Signaalkreeften voeden zich bij voorkeur met dierlijk voedsel. Via lipofuscinekwantificering werd aangetoond dat de Californische zoetwaterkreeft tot twintig jaar oud kan worden. De signaalkreeft kan zich na zijn eerste levensjaar voortplanten. De voortplanting vindt plaats in oktober. Een vrouwelijke signaalkreeft draagt 200 tot 500 eitjes. Op het einde van de lente komen de eitjes uit. In tegenstelling tot de inheemse zoetwaterkreeft kan de signaalkreeft beter tegen vervuild water en heeft ze eenmaal uitgezet in Europese wateren een grotere overlevingskans.
Bronnen, noten en/of referentiesDe signaalkreeft of Californische rivierkreeft is een Amerikaanse zoetwaterkreeft. Door de soort in de jaren zestig van de twintigste eeuw in het kader van commerciële kweekprogramma's over te brengen naar Europa, is deze wijdverspreid geraakt in de Europese wateren.
Signalkreps (Pacifastacus leniusculus) er eit krepsdyr innført til Europa frå Nord-Amerika.
Signalkrepsen er raudbrun til grøn i fargen, vert inntil 20 cm lang og vege opptil 330 gram. Den skil seg frå den opphavlege norske arten edelkreps ved den er mørkare i fargen, skjoldet er tjukkare og er glatt framme ved munnpartiet (taggete på edelkreps), men det tydelegaste teiknet er ein tydeleg lyseblå flekk i leddet på kloa, derav namnet Signalkreps.
Signalkrepsen er berar av eggsporesopp som lev i skalet, og som er årsaka til at edelkreps utviklar krepsepest. Denne sjukdomen kom til Europa på midten av 1800-talet, fyrste gong i eit utbrot i Italia og ti år seinare i Frankrike, og fram mot 1900 spreidde sjukdomen seg nordover til Finland. Ein var lenge usikker på kva som førte til sjukdomen. Ein hadde tidlegare observert at signalkrepsen var resistent mot sjukdomen. Soppen vart beskriven rundt 1903, men først på 30-talet vart samanhengen slått fast. Fordi Signalkrepsen såg ut til å vere immun mot krepsepest vart arten sett ut i stor skala i Sverige, men kort tid etter vart ein klar over at signalkrepsen var berar av soppen. Av dei opphavlege 30 000 områda med edelkreps i Sverige, er det att berre 1000. Noreg valde samstundes å ikkje setje ut arten, som det einaste landet i Europa saman med Estland. Signalkrepsen har også vorte sett ut mange stadar ulovleg, i håp om større avkasting. Men det har seinare vist seg at arten ikkje toler kalde vintrar like godt som edelkreps, noko som ofte resulterer i mykje liten kreps. Det er likevel praktisk talt umogeleg å utrydde signalkreps når han først er introdusert i eit vassdrag.
I Noreg er signalkreps påvist i eit lite vassdrag i Dammane landskapsvernområde ved Brevik i Porsgrunn kommune i 2008, der han raskt vart utrydda. Kort tid etter vart arten observert Øymarksjøen i Østfold, eit vassdrag som er for stort til å gjere forsøk på utrydding. Sumaren 2009 vart signalkrepsen oppdaga dammane på ei golfbane på Ostøya i Bærum, og truleg utrydda ved nedtapping og gift hausten 2009.
Hjå signalkreps lever eggsporesoppen berre i skalet, og spreier seg ved sporar i vatnet. Edelkrepsen har ikkje dei same barriærene skalet, noko som fører til at soppen kan spreie seg vidare til innvolar og nervesystem. Eit av dei fyrste teikna på sjukdom er at krepsen vert dagaktiv, deretter vert balansen øydelagd og krepsen kan også krype opp på land, før han til slutt døyr av sjukdomen. Død kreps spreier store mengder smittestoff i vatnet, som igjen kan bli overført til andre vassdrag ved eksempelvis teiner, fiskeutstyr, tursko eller badetøy. Det er framleis usikkert om eggsporesoppen kan overleve i vassdrag utan kreps.
Utsetting av sjukdomsberande arter som signalkreps vert rekna som alvorleg miljøkriminalitet, og har ei strafferamme på fengsel i inntil 6 år.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Signalkreps Signalkreps (Pacifastacus leniusculus) er et krepsdyr innført til Europa og Japan fra Nord-Amerika. Den ble satt ut i Sverige i 1960. Signalkrepsen blir inntil 20 cm lang, og kan veie inntil 330 g. Den kan enkelt skilles fra edelkreps ved at den har hvite flekker på klørne.
Signalkrepsen har vært en alvorlig trussel mot edelkreps etter at den ble innført til Europa, fordi den sprer sykdommen krepsepest uten selv å bli syk av sykdommen. Den er tilsvarende en trussel mot den japanske arten zarigani (Cambaroides japonicus).
I Norge ble signalkreps påvist i et lite vassdrag i Dammane landskapsvernområde ved Brevik i Porsgrunn kommune i 2006, hvor man siden har klart å utrydde den igjen. I 2008 ble Øymarksjøen i Haldenvassdraget rammet av krepsepest, og det ble påvist ulovlig utsatt signalkreps i sjøen. I et så stort økosystem som Haldenvassdraget er det ikke mulig me de metoder vi kjenner i dag å utrydde signalkrepsen, så krepsepest og signalkreps er nå permanent etablert i norsk natur. I etterkant av utbruddet ble Ørje sluser stengt for å hindre spredning videre opp i vassdraget, men i september 2014 ble signalkrepsen også oppdaget i Rødenessjøen. Fylkesmannen i Østfold mener at også her er den satt ut ulovlig.[1]
Signalkreps (Pacifastacus leniusculus) er et krepsdyr innført til Europa og Japan fra Nord-Amerika. Den ble satt ut i Sverige i 1960. Signalkrepsen blir inntil 20 cm lang, og kan veie inntil 330 g. Den kan enkelt skilles fra edelkreps ved at den har hvite flekker på klørne.
Signalkrepsen har vært en alvorlig trussel mot edelkreps etter at den ble innført til Europa, fordi den sprer sykdommen krepsepest uten selv å bli syk av sykdommen. Den er tilsvarende en trussel mot den japanske arten zarigani (Cambaroides japonicus).
I Norge ble signalkreps påvist i et lite vassdrag i Dammane landskapsvernområde ved Brevik i Porsgrunn kommune i 2006, hvor man siden har klart å utrydde den igjen. I 2008 ble Øymarksjøen i Haldenvassdraget rammet av krepsepest, og det ble påvist ulovlig utsatt signalkreps i sjøen. I et så stort økosystem som Haldenvassdraget er det ikke mulig me de metoder vi kjenner i dag å utrydde signalkrepsen, så krepsepest og signalkreps er nå permanent etablert i norsk natur. I etterkant av utbruddet ble Ørje sluser stengt for å hindre spredning videre opp i vassdraget, men i september 2014 ble signalkrepsen også oppdaget i Rødenessjøen. Fylkesmannen i Østfold mener at også her er den satt ut ulovlig.
Rak sygnałowy, szwedzki, kalifornijski (Pacifastacus leniusculus, Dana)- gatunek, należący do rodziny rakowatych (Astacidae), pochodzących z Ameryki Północnej, a obecnie występujących także w Europie, w tym w Polsce.
Przedstawiciele tej rodziny mają grzbietobrzusznie spłaszczone, podłużne ciało. Charakteryzują się bardzo stwardniałym pancerzem i odwłokiem. Trzy pierwsze pary ich odnóży krocznych kończą się szczypcami. Najbardziej wydatne są szczypce pierwszej pary. Telson oraz ostatnia para odnóży odwłokowych (uropodia) tworzą płetwę ogonową na końcu ciała. Umożliwia ona pływanie do tyłu[2].
Średnia długość ciała raka sygnałowego wynosi 10 cm, a jego masa 150 g. Największe osobniki (zazwyczaj samce) dorastają do 20 cm i mogą ważyć ponad 200 g[3]. Ma barwę od brązowej po czarną. Wyposazony jest w duże, szerokie, lecz krótkie szczypce, które od spodu są krwistoczerwone. Jego cechą charakterystyczną jest obecność bardzo jasnej (od białej do jasnoniebieskiej) plamy sygnalnej u nasady szczypiec. U samic jest ona słabiej widoczna[4].
Jest wszystkożerny. W skład diety tego gatunku wchodzą pokarmy pochodzenia zwierzęcego (zooplankton, żaby, ślimaki, larwy owadów, małe ryby), roślinnego (młode pędy i korzenie roślin) oraz detrytus.
Rak sygnałowy stanowi pożywienie m.in. dla drapieżnych ryb, czapli siwych, wydr oraz norek amerykańskich[3].
Jest bardziej płodny i rozwija się szybciej od rodzimych gatunków raków. Osobniki męskie uznaje się za dojrzałe płciowo, kiedy pierwsze pary odnóży odwłokowych reorganizują się w narząd kopulacyjny. Umożliwia im to parzenie się, które zachodzi we wrześniu (najwcześniej spośród raków występujących w Polsce). Składanie jaj ma miejsce w październiku. Samica może złożyć ponad 540 jaj[5]. Wylęg zapłodnionych jaj przypada na wiosnę[6]. Może żyć – podobnie jak rodzimy rak szlachetny – do 20 lat.
Występuje w dobrze natlenionych wodach słodkich. Najlepiej rozwija się w środowisku o temperaturze ok. 20°C. Preferuje zbiorniki o twardym dnie, ponieważ często skrywa się w wygrzebanych przez siebie kryjówkach[3]. Toleruje zasolenie wody do 21‰. Często migruje i kolonizuje nowe obszary. Potrafi pokonywać przeszkody, omijając je drogą lądową[7]
Pacifastacus leniusculus pochodzi z zachodniego wybrzeża Ameryki Północnej. Za obszar naturalnego występowania gatunku uznaje się północno-zachodnie Stany Zjednoczone - stany Waszyngton, Oregon, Idaho, zachodnie tereny stanów Montana[8] i Wyoming [9], północne obszary stanów Kalifornia, Nevada i Utah oraz południową część Kolumbii Brytyjskiej[10].
Został sprowadzony do Europy w latach 60. XX wieku i obejmuje zasięgiem niemal całe jej terytorium[11]. Powodem jego introdukcji była odporność na dżumę raczą, która powodowała wtedy masowe śnięcia rodzimych gatunków raków. W kolejnym dziesięcioleciu trafił do Polski. Obecnie można go spotkać na terenie Warmii oraz Pojezierza Mazurskiego (dane z 2001)[4].
Został sklasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych[13]. Obecnie jest wykorzystywany do badań nad skutecznym lekiem przeciwko dżumie raczej[14].
Rak sygnałowy, szwedzki, kalifornijski (Pacifastacus leniusculus, Dana)- gatunek, należący do rodziny rakowatych (Astacidae), pochodzących z Ameryki Północnej, a obecnie występujących także w Europie, w tym w Polsce.
O lagostim-sinal ou lagostim-do-Pacífico (Pacifastacus leniusculus) é um decapoda de água doce originário da costa oeste da América do Norte.[5] Foi introduzido na Suécia em 1960 para substituir as populações do lagostins autóctone Astacus astacus, afectadas pela afanomicose.[1] Desde então foi introduzida em toda a Europa.[1]
Os exemplares adultos alcançam um comprimento de 15 cm.[5] As quelas apresentan uma distinta mancha esbranquiçada (da qual deriva o nome lagostim-sinal) e são bastante robustos.[5] Grande parte dos lagostins desta espécie alcançam a maturidade sexual antes do primeiro ano de vida e quase a totalidade atinge a idade adulta aos dois anos.[6] O lagostim-sinal pode alastrar-se por vários habitats, desde pequenos córregos a grandes lagos.[7]
São sere portadores do fungo que dá origem à afanomicose, Aphanomyces astaci.[8] Não obstante, convivem com o fungo e apenas sob condições de stress (como na presença de outros parasitas) esta doença pode causar a morte do lagostim.[8]
O lagostim-sinal ou lagostim-do-Pacífico (Pacifastacus leniusculus) é um decapoda de água doce originário da costa oeste da América do Norte. Foi introduzido na Suécia em 1960 para substituir as populações do lagostins autóctone Astacus astacus, afectadas pela afanomicose. Desde então foi introduzida em toda a Europa.
Os exemplares adultos alcançam um comprimento de 15 cm. As quelas apresentan uma distinta mancha esbranquiçada (da qual deriva o nome lagostim-sinal) e são bastante robustos. Grande parte dos lagostins desta espécie alcançam a maturidade sexual antes do primeiro ano de vida e quase a totalidade atinge a idade adulta aos dois anos. O lagostim-sinal pode alastrar-se por vários habitats, desde pequenos córregos a grandes lagos.
São sere portadores do fungo que dá origem à afanomicose, Aphanomyces astaci. Não obstante, convivem com o fungo e apenas sob condições de stress (como na presença de outros parasitas) esta doença pode causar a morte do lagostim.
Signalkräftan (Pacifastacus leniusculus) är införd till Sverige från Nordamerika. Signalkräftan bär på kräftpesten som är dödlig för flodkräftan, vilket på många platser utrotat denna. Signalkräftan är idag den vanligaste kräftan i södra Sverige. Arten listas som invasiv inom EU (Naturvårdsverket 2016).[1]
Den har en vit fläck på framklorna. Färgen på kräftornas skal kan variera markant, alltifrån mörka, mer eller mindre svarta skal i vatten med dybottnar, till ljust blåa i mineralrika vatten (även albinoexemplar är kända).
Om en klo eller ett ben på en kräfta klipps av av en annan individ så växer det ganska så omgående ut en ny, det förklarar exemplar som har olika stora klor.
Signalkräftor är ofta smittbärare av kräftpest och bär pesten i skalet, men de är själva mer tåliga mot pesten än europeiska kräftor. Om signalkräftor sätts ut i vatten med flodkräfta resulterar detta oftast i 100 % dödlighet för flodkräftan. Det är därför förbjudet att sätta ut signalkräftor (och flodkräftor) utan tillstånd från Länsstyrelsen. Signalkräftor dör av den kräftpest den bär med sig i skalet om den utsätts för någon form av stress. Under senare år har många signalkräftbestånd minskat och även om orsaken inte är klarlagd i detalj visar undersökningar att det kan orsakas av andra infektioner i kombination med kräftpest.
Signalkräftan har samma utseende redan när de kläcks. De byter skal när de växer eftersom deras exoskelett inte har någon tillväxt. Denna process heter ömsa. När en kräfta ömsar "kryper den ur" sitt gamla skal, och under finns då ett nytt, till en början pappersliknande skal. Under denna period är kräftan mycket sårbar, då dess huvudskydd sätts ur spel tills det nya skalet blivit hårt nog att stå emot angrepp av konkurrenter och predatorer.
Några av signalkräftans naturliga fiender är mink, ål, gädda, abborre samt andra kräftor.
Att avgöra om det är en honkräfta eller hankräfta går tämligen enkelt att se om man vänder på kräftan och tittar precis där kroppen slutar och stjärten tar vid. På hannar finns här ett par små "extraben", dessa saknas helt på honor. För en van betraktare går det även att bestämma könet genom att jämföra stjärten och klorna, honor har bredare stjärt och hannarna större klor.
Levande kräfta
Tillagad signalkräfta
Klo på levande kräfta med det särskiljande signalmärket väl synligt i leden
Wikimedia Commons har media som rör Signalkräfta.
Signalkräftan (Pacifastacus leniusculus) är införd till Sverige från Nordamerika. Signalkräftan bär på kräftpesten som är dödlig för flodkräftan, vilket på många platser utrotat denna. Signalkräftan är idag den vanligaste kräftan i södra Sverige. Arten listas som invasiv inom EU (Naturvårdsverket 2016).
Pacifastacus leniusculus là một loài tôm hùm đất của Bắc Mỹ. Người ta từng mang nó đến châu Âu vào thập niên 1960 để làm nguồn cung thay loài Astacus astacus, khi dịch tôm hùm đất đang hoành hành, nhưng lại trở thành vật mang mầm bệnh. P. leniusculus nay được xem là loài xâm lấn tại châu Âu và Nhật Bản, lấn lướt các loài bản địa tại đây.
Con trưởng thành thường dài 6–9 xentimét (2,4–3,5 in), dù đạt đến 16–20,32 cm (6,30–8,00 in) là điều có thể.[2] Chúng có màu từ nâu xanh tới nâu đỏ với càng lớn và khỏe. Chúng có một mảng vá màu trắng hay xanh lá-lam cạnh khớp càng.[3].
Vòng đời của loài này điển hình cho toàn họ Astacidae. Sau khi giao phối, con cái đẻ ra 200–400 trứng vào mùa thu, và mang theo trứng trên phần đuôi cho đến khi chúng nở vào mùa xuân năm sau.[2] Trứng nở ra những con non, mà sẽ trải qua ba lần lột xác trước khi rời mẹ. Chúng thành thục giới tính sau hai hoặc ba năm, và có tuổi thọ lên đến 20 năm.[2]
Đây là động vật ăn tạp.[4]
P. leniusculus bản địa phần Bắc Mỹ phía tây của dãy núi Rocky, bao gồm tỉnh British Columbia của Canada, và các tiểu bang Hoa Kỳ Washington, Oregon, và Idaho.[5] Nó được du nhập vào sông San Lorenzo, California năm 1912 và từ đó lan nhanh chóng ra toàn bang.[6] Loài tôm hùm đất bản địa duy nhất của California là Pacifastacus fortis - đang bị lấn át bởi P. leniusculus.[7] Tại Bắc Mỹ, chúng cũng đã được mang đến Nevada, và quần thể ở Utah cũng có thể là kết quả của tác động của con người.[5] Chúng cũng được bắt gặp ở Alaska, nhất là đảo Kodiak, tại sông Buskin và hồ Buskin. IUCN xem đây là một loài ít quan tâm.[8]
Từ năm 1907, dịch tôm hùm đất, một bệnh dịch gây ra bởi mốc nước Aphanomyces astaci, đã gây thiệt hại cho loài tôm hùm đất bản địa Astacus astacus. Vì P. leniusculus có hốc sinh thái tương tự, chúng được mang đến Thụy Điển và Phần Lan để làm một loài ngư sản thương mại thay thế.[2] Người ta chưa nhận ra vào thời điểm đó là loài này mang mầm bệnh.[2] Tất cả các loài tôm hùm đất Bắc Mỹ đều mang mầm bệnh dịch tôm hùm đất, như dịch này chỉ gây hại cho những cá thể yếu; với các loài châu Âu, bệnh này càng nhanh chóng lan ra.[9]
P. leniusculus nay là loài tôm hùm đất ngoại lai phổ biến nhất châu Âu, xuất hiện ở 25 quốc gia, từ Phần Lan tới Vương quốc Liên hiệp và từ Tây Ban Nha đến Hy Lạp.[2] Chúng được mang đến đảo Anh vào năm 1976, và nay đã tràn đến tận Moray Firth. Chúng cũng xuất hiện ở đảo Man, như chưa thấy ở Ireland.[9]
Ở Thụy Điển và Phần Lan (nơi chúng bị đánh bắt làm thức ăn), sản lượng P. leniusculus đã vượt qua Astacus astacus và được bán với giá bằng khoảng một nửa so với A. astacus.[10]
Pacifastacus leniusculus là một loài tôm hùm đất của Bắc Mỹ. Người ta từng mang nó đến châu Âu vào thập niên 1960 để làm nguồn cung thay loài Astacus astacus, khi dịch tôm hùm đất đang hoành hành, nhưng lại trở thành vật mang mầm bệnh. P. leniusculus nay được xem là loài xâm lấn tại châu Âu và Nhật Bản, lấn lướt các loài bản địa tại đây.
Pacifastacus leniusculus (Dana, 1852)
Охранный статусАмериканский сигнальный рак[1][2] (лат. Pacifastacus leniusculus) водится в западной части Северной Америки. По внешнему виду во многом напоминает широкопалого речного рака. Отличительный признак — белое пятно в развилке клешни. Американский сигнальный рак растёт быстрее широкопалого речного рака. Клешни по размеру больше и более круглой формы, чем у речных раков. Устойчив против рачьей чумы и может жить как в чистых, так и в грязных водоёмах. Он признан агрессивным инвазивным видом в Шотландии, куда его завезли в начале 90-х годов XX века.
Представители этого вида, как правило, достигают 6—9 см в длину, хотя встречаются экземпляры длиной до 18 см[3]. Эти раки бывают сине-коричневого или красно-коричневого цвета. Клешни крупные и гладкие. На суставе клешни можно видеть пятно белого или сине-зелёного цвета, напоминающее флаг сигнальщика, что и послужило причиной названия вида [4].
Жизненный цикл рака типичен для представителя семейства Astacidae. Спаривание происходит осенью, самка откладывает от 200 до 400 яиц, которые она носит под своим хвостовым сегментом до следующей весны, когда малыши вылупляются из яиц[3]. Раки проходят три стадии линьки до того, как оставляют свою мать. Половая зрелость достигается в возрасте от двух до трёх лет. Продолжительность жизни — до 20 лет[3].
Раки всеядны, питаются в основном детритом. Исследование пищевых предпочтений этих раков показало, что и неполовозрелые и взрослые особи предпочитают детрит вне зависимости от стадии онтогенеза, плотности населения и наличия другой, даже более калорийной пищи (например, мелких беспозвоночных[5]).
Природный ареал вида включает в себя канадскую провинцию Британская Колумбия и штаты США Вашингтон, Орегон, Айдахо[6]. В штате Калифорния он был запущен в реку Сан-Лоренсо в 1912 году, а оттуда он быстро распространился по всему штату[7]. Возникшая конкуренция привела к тому, что единственный эндемичный калифорнийский вид раков — Pacifastacus fortis — сохранился лишь там, где были приняты меры, препятствующие проникновению американского сигнального рака[8]. Кроме этого, американский сигнальный рак был завезён в Неваду и, возможно, в Юту[6].
В конце XIX — начале XX веков европейские речные раки подверглись инфекционному грибковому заболеванию (т. н. «рачья чума»), которую вызывает оомицет Aphanomyces astaci. В 1960-х годах ситуация дошла до предела. Чтобы восстановить популяцию раков, необходимую для коммерческой ловли, американские сигнальные раки, занимающие схожую экологическую нишу в своей природной среде, были импортированы в Швецию и Финляндию[3]. Слишком поздно было обнаружено, что эти раки сами являются носителями инфекции[3] (которая для них, как правило не летальна, в отличие от европейских видов[9]).
На сегодняшний день американский сигнальный рак является самым распространённым инвазивным раком в Европе. Он встречается в 25 странах, от Финляндии и Великобритании на севере до Испании и Греции на юге[3]. В Литву вид был ввезён из Швеции в 1972 году[2]. В Великобритании, куда рак был завезён в 1976 году, он встречается на основной территории и на острове Мэн, но не встречается в Ирландии[9]. В России вид зарегистрирован на территории Калининградской области[10].
|deadlink= (справка) Американский сигнальный рак (лат. Pacifastacus leniusculus) водится в западной части Северной Америки. По внешнему виду во многом напоминает широкопалого речного рака. Отличительный признак — белое пятно в развилке клешни. Американский сигнальный рак растёт быстрее широкопалого речного рака. Клешни по размеру больше и более круглой формы, чем у речных раков. Устойчив против рачьей чумы и может жить как в чистых, так и в грязных водоёмах. Он признан агрессивным инвазивным видом в Шотландии, куда его завезли в начале 90-х годов XX века.
信號小龍蝦（英語：signal crayfish；學名：Pacifastacus leniusculus），又名通訊螯蝦，是太平洋鰲蝦屬下的一種鰲蝦，原產於于北美洲。1960年代引進歐洲以補充因龍蝦瘟疫真菌而大規模滅絕的奥斯塔欧洲螯虾，但實際上信號小龍蝦才是小龍蝦瘟疫真菌的攜帶者。此外在世界其他一些地區信號小龍蝦也是入侵物種。
信號小龍蝦體長一般在6～9厘米（2.4～3.5英寸），但也可長到16～20.32厘米（6.30～8.00英寸）[2]。其甲殼呈藍褐色。它的鉗子中間有一處白色或藍綠色的斑點，像是鐵路上指揮用的旗幟，因而得名[3]。
信號小龍蝦在秋天產卵，每次產200–400枚，由雌性攜帶在腹部，來年春天孵化[2]。孵化後的信號小龍蝦在經歷三次脫殼後離開母體，兩到三年後成年。其壽命最高可達20年[2]。
信號小龍蝦原產於落基山脈以西的北美洲地區[4]，1912年引入加利福尼亞的圣洛倫佐河，并在這裡大量繁衍，最終擴散到整個加州[5]。這導致了加州許多其他小龍蝦的滅絕，現在原產于該州的小龍蝦只剩下沙斯塔小龍蝦[6]。此外阿拉斯加州也有其蹤跡。[7]
1907年歐洲開始出現龍蝦瘟疫真菌，導致原產於歐洲的奥斯塔欧洲螯虾大規模滅絕。因此1960年代應商業捕撈的需要，信號小龍蝦被引入瑞典和芬蘭[2]。但實際上信號小龍蝦才是小龍蝦瘟疫真菌的攜帶者[8]。
迅速繁衍的信號小龍蝦很快就佔領了整個歐洲的水域[2][9]，英國也在1976年引入信號小龍蝦，但似乎愛爾蘭並沒有受到影響[8]。
信號小龍蝦（英語：signal crayfish；學名：Pacifastacus leniusculus），又名通訊螯蝦，是太平洋鰲蝦屬下的一種鰲蝦，原產於于北美洲。1960年代引進歐洲以補充因龍蝦瘟疫真菌而大規模滅絕的奥斯塔欧洲螯虾，但實際上信號小龍蝦才是小龍蝦瘟疫真菌的攜帶者。此外在世界其他一些地區信號小龍蝦也是入侵物種。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 節足動物門 Arthropoda 綱 : 甲殻綱 Crustacea 目 : エビ目（十脚目） Decapoda 亜目 : エビ亜目(抱卵亜目) Pleocyemata 下目 : ザリガニ下目(異尾下目) Astacidea 科 : ザリガニ科 Astacidae 属 : Pacifastacus属 Pacifastacus 種 : シグナルザリガニ P. leniusculus 亜種 : タンカイザリガニタンカイザリガニは、ザリガニ下目に属する移入種のザリガニ。本種は、当時の農林省の政策によって、各地の水域に放たれたアメリカ原産のザリガニ（シグナルザリガニ）のうち、滋賀県の今津町（現在は合併して高島市となっている）に位置する淡海湖に放流された個体を指す。淡海湖にのみ生息するザリガニとして、本種はウチダザリガニと亜種の関係にあると考えられていたが、最近は同じ種として統一されている（つまり、タンカイザリガニはウチダザリガニ（シグナルザリガニ）の淡海湖個体群として扱われる）。ウチダザリガニと形態や生態に大きな差はない
1926年から1930年にかけて農林省水産局によって優良水族移植という名目で、アメリカ原産のザリガニ（シグナルザリガニ）が輸入され、各地の水産試験場や天然水域に頒布された。そのうちのひとつとして、淡海湖では1926年11月4日に30個体が放流され、定着し、現在でもこの個体群は淡海湖に生息している[1]。当時の研究では、その導入された外来ザリガニのうち、淡海湖の個体群だけがタンカイザリガニとして分類され、その他の地域（主に北海道）の個体群はウチダザリガニとして別に分類された。この淡海湖個体群（タンカイザリガニ）とその他地域の個体群（ウチダザリガニ）を別種（別亜種）とする判断は、便宜的な呼び分けとしてしばらくその状態が続いたが、現在は両者を同種としている[2]。
歴史的経緯から明らかなようにタンカイザリガニは外来種である。そもそも、人工的に造られた農業ため池に、陸地における移動能力の乏しいザリガニが生息しているという事実からも人間によって導入されたことは疑いようがない。 しかし、タンカイザリガニについての分類学的な混乱や、何よりもその和名に「タンカイ」と名づけられたことも背景にあり、地元高島市（今津町）は本種を地域固有の環境のシンボルとして歴史的に保護してきた[3]。例えば、地元の中学校では、タンカイザリガニを守るために同じく外来種のブラックバスの駆除活動を実施するなど、地域一体の活動を行ってきた[4][リンク切れ]。 その後、タンカイザリガニはウチダザリガニと同種として、外来生物法により特定外来生物に指定されたことで、この淡海湖個体群をめぐる認識の違いが顕在化した。地元にとって80年以上保護してきたザリガニが、一転して駆除対象となることは理解しがたいものであった。そのため、北海道ではウチダザリガニの防除が進行するなか、地元の自然愛好家等の反対が強い淡海湖個体群（タンカイザリガニ）の駆除は行われておらず、対立は現在も続いている[1]。 淡海湖個体群（タンカイザリガニ）が、淡海湖、さらには周辺地域の生態系に悪影響を与えているという報告は今のところない。しかし、外来ザリガニが生態系を様々な形（捕食・競争・感染症・寄生虫等）で破壊することは既に他の研究で確認されており、注意が必要である[1]。
タンカイザリガニは、ザリガニ下目に属する移入種のザリガニ。本種は、当時の農林省の政策によって、各地の水域に放たれたアメリカ原産のザリガニ（シグナルザリガニ）のうち、滋賀県の今津町（現在は合併して高島市となっている）に位置する淡海湖に放流された個体を指す。淡海湖にのみ生息するザリガニとして、本種はウチダザリガニと亜種の関係にあると考えられていたが、最近は同じ種として統一されている（つまり、タンカイザリガニはウチダザリガニ（シグナルザリガニ）の淡海湖個体群として扱われる）。ウチダザリガニと形態や生態に大きな差はない
