Alectoria ochroleuca ist eine Strauchflechte alpiner Lagen. Sie wird manchmal auch als Windbartflechte und seltener als Fahlgelbe Alectorie bezeichnet. Das Artepitheton ochroleuca leitet sich vom griechischen Wort ochroleucos ab und bedeutet "blassgelblich, gelblichweiß" (zu ochros und leukos) und bezieht sich hierbei auf die Farbe des Lagers[1].
Es handelt sich bei Alectoria ochroleuca um eine auf dem Boden wachsende gelbliche bis grüngelbliche, verzweigte Strauchflechte. Mit ihrem aufrechten bis fast niederliegendem Lager erreicht sie Wuchshöhen von 8 bis 10 cm. Die mäßig verzweigten Äste werden bis 1,5 mm dick. Diese sind stielrundlich, gelblich bis grüngelblich und an den Spitzen oft grau bis schwärzlich gefärbt mit spindelförmigen weißlichen Pseudocyphellen. Die Apothecien sind braun und werden nur sehr selten ausgebildet.
Die Flechte wächst in windexponierten Magerrasen und Zwergstrauchheiden im Bereich der Waldgrenze und darüber. Sie bildet oft mit Cetraria bzw. Flavocetraria-Arten charakteristische Flechtenheiden.
Das Verbreitungsgebiet umfasst die Arktis bis in südeuropäische Hochgebirge. Sie ist im außeralpinen Mitteleuropa selten und extrem gefährdet auf Mittelgebirgsgipfeln.
Alectoria ochroleuca ist eine Strauchflechte alpiner Lagen. Sie wird manchmal auch als Windbartflechte und seltener als Fahlgelbe Alectorie bezeichnet. Das Artepitheton ochroleuca leitet sich vom griechischen Wort ochroleucos ab und bedeutet "blassgelblich, gelblichweiß" (zu ochros und leukos) und bezieht sich hierbei auf die Farbe des Lagers.
Skollakræða (fræðiheiti: Alectoria ochroleuca) eða tröllagrös[1] er runnkennd, ljósgul, stór og áberandi flétta sem myndar oft samfelldar, gular breiður á hæðum og hólum. Hún er algeng á austanverðu og norðanverðu Íslandi og vex einkum inn til landsins á Norðausturlandi. Skollakræða setur svip á landslag í Mývatnssveit. Hún vex einnig á Álftanesi og nágrenni þess.
Þal skollakræðu er runnkennt og greinar uppréttar um 4–10 sm á hæð. Greinar eru hvítgular eða grængular og mattar. Skollakræðan vex á jarðvegi uppi á hæðum og utan í hæðarbrúnum. Skollakræða hefur einnig verið kölluð tröllagrös eða tröllakræða.
Skollakræða (fræðiheiti: Alectoria ochroleuca) eða tröllagrös er runnkennd, ljósgul, stór og áberandi flétta sem myndar oft samfelldar, gular breiður á hæðum og hólum. Hún er algeng á austanverðu og norðanverðu Íslandi og vex einkum inn til landsins á Norðausturlandi. Skollakræða setur svip á landslag í Mývatnssveit. Hún vex einnig á Álftanesi og nágrenni þess.
Þal skollakræðu er runnkennt og greinar uppréttar um 4–10 sm á hæð. Greinar eru hvítgular eða grængular og mattar. Skollakræðan vex á jarðvegi uppi á hæðum og utan í hæðarbrúnum. Skollakræða hefur einnig verið kölluð tröllagrös eða tröllakræða.
Rabbeskjegg er en type skjegglav, som lever i symbiose mellom en sopp og en alge. [1]
Rabbeskjegg er en type skjegglav, som lever i symbiose mellom en sopp og en alge.
Żyłecznik halny (Alectoria ochroleuca (Hoffm.) A. Massal.) – gatunek grzybów należący do rodziny tarczownicowatych (Parmeliaceae)[1]. Ze względu na współżycie z glonami zaliczany jest do porostów[2].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Parmeliaceae, Lecanorales, Lecanoromycetidae, Lecanoromycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1784 r. Hoffmann nadając mu nazwę Lichen ochroleucus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1855 r. Massalongo, przenosząc go do rodzaju Alectoria[1].
Niektóre synonimy naukowe[3]:
Nazwa polska według Krytycznej listy porostów i grzybów naporostowych Polski[2].
W opracowaniach naukowych wyróżniono wiele odmian i form tego gatunku, Index Fungorum jednak wszystkie uznaje je za synonimy[3].
Plecha zawierająca glony protokokkoidalne jest sztywna, krucha, krzaczkowata i tworzy kępki lub murawy o wysokości do 8 cm. Z podłożem związana jest słabo. Tworzy liczne i nieregularne rozgałęzienia o wzniesionych lub zwisających gałązkach. Jest sinozielonej, żółtozielonej lub żywo zielonej barwy, końce gałązek słabo czerniejące. Gałązki mają grubość 0,5-2 mm i na przekroju są obłe, często jednak spłaszczone. Na powierzchni występują wypukłości, dołeczki, sęczki, zmarszczki. Silnie i nagle ścienione końce gałązek są powyginane w różne strony. Zawsze znajdują się na nich wypukłe pseudocyfelle wyglądające jak białawe blizny[4].
Soralia są duże, półkoliste i mączyste, występują jednak bardzo rzadko. Apotecja lekanorowe wyrastają bocznie, mają średnicę 4-10 mm, brzeżek cienki i gładki, w Polsce jednak nie pojawiają się. W worku są 2-4 jednokomórkowe zarodniki o rozmiarach 28-42 × 12-24 μm[4].
Gatunek arktyczno-górski, rosnący w tundrze i w górach[4]. Występuje na półkuli północnej; w Ameryce Północnej, Azji i Europie (w tym również na Grenlandii i wyspach Morza Arktycznego) i w paśmie górskim Andy i Apeniny. Występuje również w Japonii, na Filipinach i na jednej z wysp wokół Antarktydy[5]. W Polsce występuje wyłącznie w Tatrach, Karkonoszach i na Babiej Górze i jest tutaj częsty. Był gatunkiem ściśle chronionym[6], od 9 października 2014 r. został wykreślony z listy gatunków porostów chronionych[7].
Porost naziemny. Rośnie na kwaśnych i jałowych glebach, w piętrze halnym, w miejscach narażonych na silne wiatry[4]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status LC – słabo zagrożony[8].
.jpg)
Żyłecznik halny (Alectoria ochroleuca (Hoffm.) A. Massal.) – gatunek grzybów należący do rodziny tarczownicowatych (Parmeliaceae). Ze względu na współżycie z glonami zaliczany jest do porostów.
