Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.
A chërs an dzora a bion e branch ëd conìfere vive, ma a continua a chërse ëdcò quand a meuiro.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Phellinus hartigii (Allesch. & Schnabl) Pat.
Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.
AmbientA chërs an dzora a bion e branch ëd conìfere vive, ma a continua a chërse ëdcò quand a meuiro.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Czyreń jodłowy (Phellinus hartigii (Allesch. & Schnabl) Pat.) – gatunek grzybów z rodziny szczeciniakowatych (Hymenochaetaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Phellinus, Hymenochaetaceae, Hymenochaetales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozowali w 1890 r. Allescher i Schnabl nadając mu nazwę Polyporus hartigii. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1903 r. Patouillard, przenosząc go do rodzaju Phellinus[1].
Nazwę polską nadali Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda w 1983 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako czyreń Hartiga[3].
Szerokość 5-20 cm, grubość 5-20 cm. Młode okazy mają bulwiasty kształt, który z czasem zmienia się na konsolowaty lub kapeluszowaty. Zewnętrzna powierzchnia jest gładka, falista, koncentrycznie strefowana. Ma kolor od szarego do ciemnobrązowego, brzeg (krawędź przyrostu) jest jaśniejszy; w kolorze od białawego do ochrowobrązowego. U starszych okazów górna powierzchnia często porasta glonami, zmieniając kolor na zielony[4].
Rurkowaty, u młodych osobników rdzawobrązowy, u starszych szarobrązowy. Rurki mają długość 3-5 mm i może w owocniku występować wiele ich warstw, jednak różnice między nimi są słabo widoczne[4]. Szczecinek brak[5].
Żółtobrązowy, bardzo twardy, bez wyraźnego smaku i zapachu[4].
Biały. Zarodniki niemal kuliste, gładkie, o rozmiarach 6-7,5 × 5-6,5 μm[5].
Jest szeroko rozprzestrzeniony na półkuli północnej, jednak dość rzadki[5] .Na terenie Polski podano wiele jego stanowisk w piśmiennictwie naukowym[3].
Rośnie głównie na jodłach, dużo rzadziej na świerku[4]. Notowano też jego występowanie na cisie, daglezji[5].
Grzyb wieloletni, mogący żyć nawet kilkadziesiąt lat, zwykle jednak 10-15 lat. Saprotrof rosnący głównie na martwych drzewach. Czasami jednak jako pasożyt rośnie również na żywych drzewach, głównie jednak w miejscu zranień mechanicznych, lub na bardzo starych okazach, które już osiągają górną granicę swojego wieku. Powoduje białą zgniliznę drewna[4]. Główna strefa spróchniałego drewna znajduje się w okolicach owocnika, ale rozciąga się na odległość nawet 1-2 m od niego. Spróchniałe drzewo jest osłabione i często podczas silniejszych wiatrów łamie się[5].
Czyreń jodłowy (Phellinus hartigii (Allesch. & Schnabl) Pat.) – gatunek grzybów z rodziny szczeciniakowatych (Hymenochaetaceae).
Phellinus hartigii je grzib[9], co go nojprzōd ôpisoł Allesch. & Schnabl, a terŏźnõ nazwã doł mu Narcisse Theophile Patouillard 1903. Phellinus hartigii nŏleży do zorty Phellinus i familije Hymenochaetaceae.[10][11] Inga underarter finns listade.[10]
Phellinus hartigii je grzib, co go nojprzōd ôpisoł Allesch. & Schnabl, a terŏźnõ nazwã doł mu Narcisse Theophile Patouillard 1903. Phellinus hartigii nŏleży do zorty Phellinus i familije Hymenochaetaceae. Inga underarter finns listade.
