Okinava[2] (lat. Cynops ensicauda) — Şərqiasiya tritonları cinsinə aid ən nəhəng[3] triton növüdür.
Okinava tritonu olduqca kiçik areala malikdir. Onlar əsasən Yaponiyanın Ryukyu adalarında yayılmışdır[4]
Klassifikasiya komisiyasının qərarına görə bu növ tükənmə təhlükəsində qarşısındadır[5]
Okinava tritonunu asanlıqla Cırtdan triton cynops orientalis və alov boğaz tritonla səhv salmaq olar. Onların boğaz nahiyəsi parlaq-narıncı rəngdədir. Bu parlaqlıq onların zəhərli olmaları kimi maskalanmağa xidmət edir.
Əsas fərqlilikləri: Okinava tritonları ölçü baxımından iri olumaları və geniş kəlləyə malik olmalarıdır.
Üstəlik bu növün nümayəndərinin quyruqları ensiz və uzun olmaları ilə seçilir. Pəncələrindəki yastıqcıqlar narıncı rəngdə olurlar[6]
Okinava tritonunun uzunluğu 11-14 sm arasında dəyişir. Erkəklərin uzunluğu 12,7 sm, dişilərin isə 18 sm təşkil edir. Onlar təbii şəkildə 20 il yaşaya bilirlər.
Dişilərin quyru bədənlərindən uzun olur. Erkəklərdə isə bu hal müşahidə edilmir. Dişilərdə koalaka çütləşmə zamanı genişlənir.
Rəngləri tüng-qəhvəyi olsada, qara rəngdə olanlara rast gəlinir[6]
Boğaz nahiyəsində narıncı rəngin üzərində qara nöqtələr vardır.
Bu növü yerlilər bəzən «qılınc triton» adlandırırlar. Səbəb onıarın uzun quyruğa malik olmasından irəli gəlir. Cynops ensicauda ensicauda yarımnövündə çütləşmə zamanı boğaz nahiyəsində parlaq xətt əmələ gəlir. Cynops ensicauda popei yarımnövündə isə bu cür xüsusiyyət yoxdur[7]
Çütləşmə dövrü martdan iyul ayına qədər davam edir, digər məlumatda isə noyabrdan iyuna qədər davam etməsi bildirilir. Çütləşmə zamanı onlar bataqlıqlara və düyü tarlalarına üz tuturlar. Qoyulmuş yumurtalar bir nüddətdən sonra suda sərbət hərəkət edə bilirlər. Onların sağ qalması olduqca cətinliklə baş verir. Belə ki, ilanlar, əqrəblər və digər triton növləri onların yumurta və kiçik balalarını yeyirlər. Aralarında Kannibalizm yayılmışdır. İqlim dəyişikliləri onların həyatına böyük zərbə vurur. Belə ki, yağıntılar düşmədikcə oların həyatına təhlükə yaranır.
Okinava tritonu əsasən cücülər, kiçik xərçəngkimilər, yağış qurdları və ilbizlərlə üidalanır.
Hazırda okinava tritonları iki yarımnövə bölünür:
Okinava (lat. Cynops ensicauda) — Şərqiasiya tritonları cinsinə aid ən nəhəng triton növüdür.
Okinava tritonu olduqca kiçik areala malikdir. Onlar əsasən Yaponiyanın Ryukyu adalarında yayılmışdır
Klassifikasiya komisiyasının qərarına görə bu növ tükənmə təhlükəsində qarşısındadır
Der Schwertschwanzmolch (Cynops ensicauda) ist ein Schwanzlurch aus der Gattung der Feuerbauchmolche (Cynops). Er kommt auf einigen Inseln des japanischen Archipels vor.
Der Schwertschwanzmolch ist ein mittelgroßer, gedrungen wirkender Wassermolch, dessen Weibchen 15 bis 16 Zentimeter lang werden kann. Es wurde auch schon von 19 cm langen Exemplaren berichtet.[1] Die Oberseite ist dunkelbraun bis schwarz gefärbt; an den Seiten verläuft oft ein gelblicher Längsstreifen, der unterbrochen sein kann. Außerdem befinden sich dort viele helle Flecken. Die Haut erscheint gekörnelt. Die Bauchseite ist meistens gelb bis orange gefärbt. Auf der Rückenmitte verläuft eine Drüsenleiste und auch seitlich am Rumpf gibt es Wülste, allerdings nur im vorderen Teil.[1] Diese enthalten ein giftiges Hautsekret zur Abwehr von Fressfeinden. Der Schwanz ist im Querschnitt schmal-oval geformt. Während des Wasseraufenthaltes verbreitern sich die Schwanzkanten.
Der Schwertschwanzmolch (Cynops ensicauda) kommt in zwei Unterarten auf mehreren süd-japanischen Inseln der Ryūkyū-Gruppe vor. Die Nominatform Cynops ensicauda ensicauda besiedelt die Amami-Inseln Kakeromashima und Tokunoshima in der Präfektur Kagoshima. Die Unterart Cynops ensicauda popei lebt auf den Okinawa-Inseln unter anderem auf Okinawa Hontō und in der Gemeinde Kin.[2]
Als Habitate werden stehende Gewässer wie verkrautete Tümpel, Bewässerungsgräben und Reisfelder bevorzugt. Außerhalb der Fortpflanzungszeit im Frühjahr gehen die Tiere ab Juni/Juli teilweise zum Landleben über und verstecken sich dann unter Steinen und Totholz.
Zum Nahrungsspektrum gehören verschiedenste Insekten und deren Larven, kleine Krebstiere (Wasserflöhe, Hüpferlinge und dergleichen) und Regenwürmer.[3]
Brünstige Männchen verfolgen die Weibchen, um sich dann quer vor ihnen aufzustellen und durch Wedeln mit dem Schwanz diesem Sexualduftstoffe zuzufächeln. Danach folgt das Weibchen dem Männchen, das eine Spermatophore absetzt. Diese kann an der Kloake des Weibchens haften bleiben wo die Samenfäden aufgenommen werden.[1] Da jedoch stets viel mehr Männchen als Weibchen in der Nähe sind, wird das Paarungsritual des Männchens oft durch Rivalen unterbrochen. Dadurch kommt es zu einer weit geringeren Befruchtungsrate als bei dem nahe verwandten Japanischen Feuerbauchmolch (Cynops pyrrhogaster).[4]
Später heftet das Weibchen etwa 200 Eier in gallertartigen Hüllen an Unterwasserpflanzen. Die Eier dienen zahlreichen Fressfeinden als Nahrung, darunter dem ebenfalls auf den Ryūkyū-Inseln heimischen Molch Echinotriton andersoni und der Schlange Amphiesma pryeri. Die Larven schlüpfen nach einigen Wochen embryonaler Entwicklung und benötigen nun als Kiemenatmer noch rund drei Monate bis zur Metamorphose zum lungenatmenden Landtier. In dieser Zeit sind die Kaulquappen nicht nur durch das Austrocknen temporärer Tümpel und Pfützen bedroht, sondern auch Fressfeinden wie Libellenlarven, Larven des Molchs Echinotriton andersoni und nicht zuletzt größeren Larven der eigenen Art ausgesetzt.[4]
Die Art gilt als stark gefährdet („endangered“). Ihr Lebensraum auf einigen japanischen Inseln umfasst nur rund 5000 Quadratkilometer. Dieses Verbreitungsgebiet ist stark fragmentiert.[5] Die Molche sind von der Zerstörung ihres Habitats und der Trockenlegung von Teichen in Feuchtgebieten betroffen, in denen sie ihre Eier ablegen. Dazu kommt, dass auch Zuchtfische wie Tilapia-Arten dort eingesetzt wurden, die sich von der Brut ernähren. Auf Wanderungen während des Regens fallen die Molche oft in betonierte Straßengräben, aus denen sie nicht mehr entkommen können und nach Abfließen des Regenwassers vertrocknen.[4]
Der Schwertschwanzmolch wurde von dem amerikanischen Herpetologen Edward Hallowell im 1861 erschienenen Band der Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia für das Jahr 1860 als Triton ensicauda erstmals beschrieben.[6] Später wurde der Molch oft als Unterart des Japanischen Feuerbauchmolchs angesehen, der auf den großen japanischen Inseln und einigen vorgelagerten kleineren Inseln, nicht jedoch auf den Ryūkyū-Inseln verbreitet ist. Hayashi und Matsui wiesen jedoch 1988 mit Methoden der Elektrophorese nach, dass es sich beim Schwertschwanzmolch um eine klar abgrenzbare eigenständige Art mit zwei Unterarten handelt.[2]
Der Schwertschwanzmolch (Cynops ensicauda) ist ein Schwanzlurch aus der Gattung der Feuerbauchmolche (Cynops). Er kommt auf einigen Inseln des japanischen Archipels vor.
Cynops ensicauda (Cynops ensicauda en clasificación scientifica (Hallowell, 1860)) ye una especie d'o chenero d'amfibios Cynops de l'orden d'os urodelos, subfamilia Pleurodelinae y familia Salamandridae, que tiene a suya aria de destribución en as islas Amami y en as islas Okinawa, que fan parte d'as islas Ryūkyū (Chapón).
The sword-tail newt, sword-tailed newt, yellow-bellied newt, or Okinawa newt (Cynops ensicauda) is a species of true salamander from the Ryukyu Archipelago in Japan.[2]
It has recently been placed on Japan's Red List of Threatened Amphibians. Sword-tail newts are poisonous, and may also be referred to as fire-bellied newts due to the orange coloration of their underside. They are not to be confused with the common Chinese and Japanese species. It is distinguished from these two species by their larger size, broader heads and smoother skin. Its coloration ranges from brown to black, occasionally with an orange dorsal stripe. Some individuals may have light spotting or speckling on their backs.
Sword-tailed newts can reach 12.8 cm (5.0 in) in males and 18 cm (7.1 in) in females.[3] They are the largest living members of their genus.[3] They exhibit sexual dimorphism. Females’ tails are longer than the rest of their body; those of males are much shorter, and sometimes display a whitish sheen during breeding season.
The sword-tailed newt is only found on the Ryukyu Archipelago, an island chain off the southern coast of Japan, as well as on many smaller surrounding islands. The newts typically live in cool, stagnant bodies of water. They are commonly found in man-made structures such as rice paddies, road-side ditches, and cattle waterholes.[3] The two known subspecies of sword-tailed newt are C. e. ensicauda and C. e. popei. Due to the subtropical climate of its native habitat, it is more tolerant of high temperatures than other Cynops. The sword-tailed newt has no natural predators, thus deforestation and land development are the main causes of their endangerment.
As of 2010, breeding grounds were visited by 75% less newts than in 1996. Many of their breeding sites are in roadside ditches and gutters, and they are highly territorial, making it difficult to relocate them.
The populations of C. ensicauda have declined in recent years, especially as a result of habitat destruction due to land development. Large predatory fish of the genus Tilapia have been introduced into traditional breeding ponds. Even in locations where suitable forest habitat has been preserved, the construction of access roads with concrete drainage ditches kills many; the newts wander to forage on rainy days and may fall into the ditches, where they will die when the rain ceases (Goris and Maeda 2004).[4]
The sword-tail newt, sword-tailed newt, yellow-bellied newt, or Okinawa newt (Cynops ensicauda) is a species of true salamander from the Ryukyu Archipelago in Japan.
It has recently been placed on Japan's Red List of Threatened Amphibians. Sword-tail newts are poisonous, and may also be referred to as fire-bellied newts due to the orange coloration of their underside. They are not to be confused with the common Chinese and Japanese species. It is distinguished from these two species by their larger size, broader heads and smoother skin. Its coloration ranges from brown to black, occasionally with an orange dorsal stripe. Some individuals may have light spotting or speckling on their backs.
Sword-tailed newts can reach 12.8 cm (5.0 in) in males and 18 cm (7.1 in) in females. They are the largest living members of their genus. They exhibit sexual dimorphism. Females’ tails are longer than the rest of their body; those of males are much shorter, and sometimes display a whitish sheen during breeding season.
Cynops ensicauda Cynops generoko animalia da. Anfibioen barruko Salamandridae familian sailkatuta dago, Caudata ordenan.
Cynops ensicauda Cynops generoko animalia da. Anfibioen barruko Salamandridae familian sailkatuta dago, Caudata ordenan.
Miekkahäntätulilisko (Cynops ensicauda) on salamanterien heimoon kuuluva sammakkoeläinlaji.
Miekkahäntätuliliskon selkäpuoli on tummanruskea tai jopa musta. Vatsapuolen väritys vaihtelee keltaisesta tulipunaiseen, ja siinä on usein tummia läikkiä tai pisteitä. Lisääntymisaikana koiraille ilmestyy siniharmaata väriä häntään ja satunnaisesti myös vartalon etuosaan. Naaraat ovat pääsääntöisesti koiraita suurempia ja tukevampia; Koiraat jäävät 12-senttisiksi naaraiden kasvaessa noin 15 senttimetrin mittaan.
Tuliliskoja pidetään akvaterraariossa, eli akvaariossa jossa on sekä vettä että maa-aluetta. Tuliliskot elävät pääasiassa vedessä, mutta varsinkin nuoret yksilöt viettävät aikaa myös maalla. Tulilisko liikkuu päiväsaikaan ja tonkii usein pohjasoraa etsien syötävää. Sekä maalla että vedessä olisi hyvä tarjota jonkinlaisia piilopaikkoja. Akvaarioon olisi myös hyvä sumuttaa vettä, sillä ilmankosteus on tärkeää tuliliskojen iholle. Tuliliskot syövät pääasiassa toukkia ja hyönteisiä ja silloin tällöin niille voi antaa myös kalaa ja lihaa.
Miekkahäntätulilisko (Cynops ensicauda) on salamanterien heimoon kuuluva sammakkoeläinlaji.
Cynops ensicauda est une espèce d'urodèles de la famille des Salamandridae[1].
Cette espèce est endémique du Japon. Elle se rencontre dans les îles Amami et Okinawa dans les Ryūkyū[1].
Cynops ensicauda est une espèce d'urodèles de la famille des Salamandridae.
Il tritone dalla coda a spada (Cynops ensicauda) è un anfibio urodelo di acqua dolce appartenente alla famiglia Salamandridae.
Questa specie si divide in due sottospecie differenti: quella nominale e la sottospecie popei.
Il tritone dalla coda a spada (Cynops ensicauda) è un anfibio urodelo di acqua dolce appartenente alla famiglia Salamandridae.
Questa specie si divide in due sottospecie differenti: quella nominale e la sottospecie popei.
De zwaardstaartsalamander[2] (Cynops ensicauda) is een salamander uit de familie echte salamanders (Salamandridae).
De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1860 door Edward Hallowell. De Japanse naam luidt: Shiriken Imori (シリケンイモリ), waarin Imori verwijst naar het geslacht waartoe de soort behoort.[3]
De zwaardstaartsalamander bereikt een lengte van 12 tot 18 cm en wordt daarmee beschouwd als de grootste soort van het geslacht Oostaziatische watersalamanders. De soort vertoont seksuele dimorfie. Bij vrouwtjes is de staart langer dan kop-lichaam, terwijl de mannetjes een kortere staart hebben. De kleur van de bovenzijde is bruin tot zwart.
De zwaardstaartsalamander is endemisch op de zuidelijke Riukiu-eilanden.[4] De soort telt twee ondersoorten:
De habitat bestaat uit langzaam stromende en stilstaande wateren.
De soort wordt bedreigd door habitatverlies en de trend van de populatie is dalend. Onder andere om deze redenen staat de zwaardstaartsalamander als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.
De zwaardstaartsalamander (Cynops ensicauda) is een salamander uit de familie echte salamanders (Salamandridae).
Cynops ensicauda é uma espécie de anfíbio caudado pertencente à família Salamandridae.
Cynops ensicauda é uma espécie de anfíbio caudado pertencente à família Salamandridae.
Svärdsvansad eldbukssalamander (Cynops ensicauda) är en salamanderart av släktet Cynops som finns sällsynt i Japan.
Den svärdsvansade eldbukssalamandern finns i två underarter; C. ensicauda ensicauda (Hallowell, 1860) och C. ensicauda popei (Inger, 1947). Den har en ryggsida som är brun till mörkt brunsvart, vanligtvis mörkare hos popei, och med en rödaktig, brun, eller sällsynt gulorange längsstrimma som ofta är fragmenterad. Buken och svansens undersida är gul, orange eller mera sällan röd med svarta, oregelbundna fläckar. Vissa individer har också gula fötter. C. ensicauda popei har vita eller gulaktiga fläckar över hela kroppen; dessa fläckar kan ibland flyta samman i större eller mindre grad. Längden varierar normalt mellan 11 och 14 cm; maxlängden var en hona på 18 cm. Honan är vanligtvis större än hanen och har en svans som är längre än själva kroppen, medan hanens svans är lika lång som kroppen eller kortare.[3]
Arten är begränsad till 12 (möjligen 13[3]) öar i Ryukyuöarna i sydligaste Japan.[2] C. ensicauda ensicauda finns på öarna Amami-Ōshima, Kakeromajima, Ukejima, Yorojima och eventuellt på Tokunoshima, medan C. ensicauda popei finns på Okinawa, Sesoko-jima, Hamahiga-jima, Tonaki-jima, Tokashiki-jima, Zamami-jima, Geruma-jima och Aka-jima.[3]
Den svärdsvansade eldbukssalamandern lever i stillastående eller långsamt rinnande vattensamlingar som dammar, bäckar, risfält, diken och vattenhål för kreatur. Den går också upp på land, och vistas då i skogbeväxt terräng, där den kan vistas i långa perioder.[3] Arten livnär sig av sniglar, snäckor, daggmaskar, grodyngel, ägg från salamanderarten Tylototriton andersoni och troligtvis insekter. Den kan även äta sina egna larver.[4]
Parningssäsongen är lång, börjar i oktober/november och fortsätter ända till juni. Leken äger rum i någon lämplig vattensamling med stillastående eller långsamrinnande vatten av samma typ som den akvatiska miljö de tillbringar en stor del av sitt liv i. Efter den bland stjärtgroddjuren vanliga parningsleken med hanen som avsätter en spermatofor som honan tar upp med sin kloak, lägger honan äggen ett och ett bland vattenväxter, och ibland på land nära vatten, i fuktig mossa. Majoriteten av äggen förtärs av predatorer. De överlevande larverna förvandlas efter omkring 3 månader.[4]
Den svärdsvansade eldbukssalamandern är klassificerad som starkt hotad ("EN", underklassificering "B1ab(iii,v)"), och arten minskar snabbt; 75% på 15 år. Orsakerna är framför allt skogsavverkning, byggnation och ersättande av de gamla dikena med moderna betongdiken, som djuren inte kan ta sig upp ur. Insamling åt sällskapsdjurindustrin är också ett stort hot.[2]
Den svärdsvansade eldbukssalamandern är ett populärt akvarie- och terrariedjur för akvaterrarier (akvarier med landplats). Den bör ha mellan 20 och 24°C i vattnet. Under vintern kan det vara lämpligt att sänka vattentemperaturen till mellan 12 och 16°C, speciellt om man vill att djuren ska föröka sig. I akvariedelen bör finnas filterpump och doppvärmare.[3] Det är mycket viktigt att djuren har möjlighet att även vistas på land; deras överlevnad kan bero på det.[4] Arten äter frysta röda mygglarver och små bitar av rå färsk eller frusen fisk.
Svärdsvansad eldbukssalamander (Cynops ensicauda) är en salamanderart av släktet Cynops som finns sällsynt i Japan.
Загальна довжина досягає 12,7—18 см. Спостерігається статевий диморфізм: самиці більші за самців. У самиці довжина хвоста набагато більше довжини решти тіла, на відміну від самця, у яких довжина хвоста приблизно дорівнює довжині решти тіла. Також статевий диморфізм виявляється у збільшеній клоаці у самців, особливо під час шлюбного періоду.
За своєю будовою схожий на японського вогняночеревного тритона. відрізняється від останнього більшими розмірам, довшим й стрункішим хвостом.
Забарвлення спини і боків чорне або темно—коричневе. Черево має помаранчево-червоний колір, основи лап того ж самого кольору, а кінцівки схожі за забарвленням з боками та спиною.
Полюбляє рівнинні та гірські ліси, місцини біля водойм. Живиться різними комахами і їх личинками, дрібними ракоподібними, дощовими хробаками, равликами, слимаками.
Як захист від хижаків застосовує отруйні речовини, які виділяє шкіра цього тритона. При цьому скручується щось на кшталт кола.
Період розмноження триває з березня по липень, у деяких популяцій період може починатися вже в листопаді і триватиме до червня наступного року. Одночасно з початком сезону розмноження цей тритон переміщається до відповідних для розмноження водойм. Для цих цілей обирає стоячі або слабкопроточні водойми, ставки, рисові поля, болота або великі калюжі.
амиця за й раз відкладає до 200 яєць. Відкладені яйця часто поїдають інші тритони, змії, личинки бабок і личинки тритона Андерсона. Також часті випадки канібалізму. При недостатній кількості опадів і висиханні водойми або рисового поля популяції тритонів можуть загинути. Лише дуже мала частина личинок окінавського тритона після появи проходить стадію метаморфоза, що триває 3 місяці.
Тривалість життя — до 20 років.
Поширений на островах Окінава і Амамі (Японія).
Sa giông đuôi kiếm Nhật Bản (danh pháp hai phần: Cynops ensicauda) là một loài kỳ giông trong họ Kỳ giông. Sa giông đuôi kiếm Nhật Bản có phạm vi phân bố rất nhỏ và có thể tìm thấy ở một số đảo cực nam Nhật Bản. Loài này dài 5-7 inch [2].
Bài viết Bộ Có đuôi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Sa giông đuôi kiếm Nhật Bản (danh pháp hai phần: Cynops ensicauda) là một loài kỳ giông trong họ Kỳ giông. Sa giông đuôi kiếm Nhật Bản có phạm vi phân bố rất nhỏ và có thể tìm thấy ở một số đảo cực nam Nhật Bản. Loài này dài 5-7 inch .
Окина́вский тритон[2] (лат. Cynops ensicauda) — самый крупный[3] вид тритонов из рода восточноазиатских тритонов (лат. Cynops) отряда хвостатых земноводных.
Окинавский тритон имеет очень ограниченный ареал — обитает лишь на южных островах Японии — Рюкю.[4]
Вид относится к категории Endangered (подвергающийся опасности таксон) по классификации Комиссии по выживанию видов МСОП.[5]
Окинавского тритона легко перепутать с китайскими (карликовый тритон cynops orientalis) или японскими (огненнобрюхий тритон cynops pyrrhogaster) видами, так как все эти виды имеют схожую окраску — брюшко окрашено в ярко-оранжевый цвет, что служит предупреждением об их ядовитости.
Отличить окинавского тритона от схожих видов можно по его большим размерам, широкой голове, менее выступающим паротидам и более гладкой коже.[3]
Также из отличий указываются более узкий хвост у окинавского тритона и светлые (оранжевые) подошвы лапок.[6]
Длина взрослого окинавского тритона составляет в среднем от 11 до 14 см. Максимальная зафиксированная длина для самцов составила 12,7 см, для самок — 18 см. Продолжительность жизни — до 20 лет.
Длина хвоста у самок окинавского тритона намного больше длины остального тела, в отличие от самцов, у которых длина хвоста приблизительно равна длине остального тела. Также половой диморфизм проявляется в увеличенной клоаке у самцов, особенно во время брачного периода.[3]
Окраска тела тёмно-коричневая, местами почти чёрная. Брюшко ярко-оранжевое. Подошвы лапок также светло-оранжевые.[6]
На брюшке тритона часто есть различные по форме тёмные пятна. Узор и цвет пятен переменчивый, встречаются тритоны как с едва заметными мелкими пятнышками на брюшке, так и тритоны с практически чёрным брюшком и мелкими оранжевыми пятнами.
Одно из своих распространённых названий «мечехвостый тритон» получил за длинный, прямой хвост. У номинативного подвида Cynops ensicauda ensicauda вдоль боковой поверхности хвоста в брачный период развивается светлая переливающаяся полоска синеватого оттенка. У подвида Cynops ensicauda popei нет такой особенности.[7]
Период размножения окинавского тритона длится с марта по июль[3], по другим данным у некоторых популяций период может начинаться уже в ноябре и продолжаться до июня следующего года. Одновременно с началом сезона размножения тритоны перемещаются к подходящим для размножения водоёмам. Для этих целей они выбирают стоячие или слабопроточные водоёмы, пруды, рисовые поля, болота или большие лужи.
Отложенные яйца часто поедают другие тритоны, змеи, личинки стрекоз и личинки тритона Андерсона Echinotriton andersoni. Также часты случаи каннибализма. При недостаточном количестве осадков и высыхании водоёма или рисового поля популяции тритонов могут погибнуть. Лишь очень малая часть личинок окинавского тритона после выклева проходит стадию метаморфоза.[6]
Окинавский тритон питается различными насекомыми и их личинками, мелкими ракообразными, дождевыми червями, улитками, слизняками.
В настоящее время вид окинавский тритон подразделяется на 2 подвида:
Окина́вский тритон (лат. Cynops ensicauda) — самый крупный вид тритонов из рода восточноазиатских тритонов (лат. Cynops) отряда хвостатых земноводных.
Окинавский тритон имеет очень ограниченный ареал — обитает лишь на южных островах Японии — Рюкю.
Вид относится к категории Endangered (подвергающийся опасности таксон) по классификации Комиссии по выживанию видов МСОП.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 両生綱 Amphibia 目 : 有尾目 Urodela 亜目 : イモリ亜目 Salamandroidea 科 : イモリ科 Salamandridae 属 : イモリ属 Cynops 種 : シリケンイモリ C. ensicauda 学名 Cynops ensicauda (Hallowell, 1860) 和名 シリケンイモリ 英名 Sword-tail newt シリケンイモリ（尻剣井守、Cynops ensicauda）は、両生綱有尾目イモリ科イモリ属に分類される有尾類。
日本の奄美群島（奄美大島、請島、加計呂麻島、与路島）と沖縄諸島（阿嘉島、沖縄島、慶留間島、瀬底島、渡嘉敷島、渡名喜島、浜比嘉島）[2][3][4][5][6]
和名は尾の形状が幅広く、剣を想起させることによる。 地方名として沖縄県でアカワター、ソージムヤーなどがある[4]。奄美大島ではイボイモリを含むイモリ類をチョウチンブラ[7]、ソチムラなどと呼ぶ。
全長オス14センチメートル、メス18センチメートル[4]。頭胴長オス4.6-7.5センチメートル、メス5.2-8センチメートル[4]。背面の体色は黒や黒褐色、暗褐色[3][4]。背面に地衣類状の明色斑や、正中線に沿って橙色の筋模様が入る個体もいるなど変異が大きい[4]。 腹面の色彩は赤色や黄色で、不規則に黒い斑紋が入る個体もいる[3]。指趾下面の体色は明色[3][6]。
繁殖期になるとオスの尾は幅広くなる[4]。
日本爬虫両棲類学会の『日本産爬虫両生類標準和名（2014年11月9日改訂版）』では、亜種を認めていない。
一方で、形態、アロザイムおよびミトコンドリアDNAのシトクロムbの分子解析から奄美群島の個体群を基亜種とし、沖縄諸島の個体群を亜種オキナワシリケンイモリに分ける説もある[5][8]。この場合の分類等は下記の通りとなる。
湿度の高い森林や草原などに生息する[3][4]。水たまりなどに生息することもあるが、陸上で活動することも多い[2]。
食性は動物食で、昆虫、陸棲の巻貝、ミミズ、両生類の卵や幼生などを食べる[6]。幼生の捕食者はトンボの幼虫やイボイモリの幼生などが挙げられ、本種の幼生自身も卵や他の幼生を共食いする[6]。
繁殖形態は卵生。主に12-翌5月に流れの遅い流水域や池、湿原などで繁殖する[4]。水中で水草を折りたたんだ中に卵を1つずつ産むが、繁殖密度が高い場合などは水辺の苔などに産卵することもある[4][6]。幼生は3-4か月で変態して幼体になる[3][4]。
アカハライモリと同様に、フグと同じテトロドトキシンという毒をもち、腹の赤色や橙色は毒をもつことを他の動物に知らせる警戒色になっていると考えられている。ただし、毒の量は棲息環境により異なる。
ペットとして飼育されることもある[4]。このため、捕獲による減少も懸念されている。
また、開発による生息地や繁殖地の減少や、道路脇の側溝による生息地の分断および落下による死亡（側溝から出られないため）や交通事故、ペット用の乱獲などにより生息数は減少している[3][4][6]。
沖縄産の卵
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 
