Phylus melanocephalus ist eine Wanzenart aus der Familie der Weichwanzen (Miridae). Phylus palliceps (Fieber, 1861) wurde 2005 von Pagola-Carte et al. mit dieser Art synonymisiert.[1]
Die Wanzen werden 4,5 bis 6,0 Millimeter lang.[2] Die mitteleuropäischen Arten der Gattung Phylus sind verhältnismäßig lang und schlank gebaut und können anhand der Färbung ihres Kopfes und der Hemielytren ziemlich sicher bestimmt werden.[3]
Die Art tritt in Europa, östlich bis zum Kaukasus und in Südeuropa nur im Westen bis nach Spanien auf. In Deutschland und Österreich ist die Art weit verbreitet und häufig.[2]
Man findet die Wanzen an verschiedenen Laubgehölzen, sie saugen jedoch nur an den Blättern und unreifen Reproduktionsorganen von Eichen (Quercus). Gelegentlich kann man sie jedoch auch beim Saugen an Blattläusen und anderen kleinen Insekten beobachten. Die adulten Wanzen treten von Ende Mai bis August auf. Die Weibchen legen ihre Eier an den jungen Trieben der Nahrungspflanzen nahe dem Ansatz der Blattstiele ab.[2]
Phylus melanocephalus ist eine Wanzenart aus der Familie der Weichwanzen (Miridae). Phylus palliceps (Fieber, 1861) wurde 2005 von Pagola-Carte et al. mit dieser Art synonymisiert.
Phylus melanocephalus is a European species of plant bugs belonging to the family Miridae, subfamily Phylinae. It is a slender bug 4.5–6 millimetres (0.18–0.24 in) long and feeds on oak trees.[2] Its colour ranges from orange to greenish-brown and its head may be pale or dark.[3]
Paler specimens of P. melanocephalus were long referred to as separate species Phylus palliceps, distinguished in particular by having a pale head, P. melanocephalus being restricted to insects with a dark head.[4][5] Pagola-Carte et al. (2005) found no morphological or habitat differences between specimens referred to the two supposed species, and a continuous gradation of colour, and concluded the two should be synonymised.[3]
Phylus melanocephalus is a European species of plant bugs belonging to the family Miridae, subfamily Phylinae. It is a slender bug 4.5–6 millimetres (0.18–0.24 in) long and feeds on oak trees. Its colour ranges from orange to greenish-brown and its head may be pale or dark.
De Eikenbleekpoot (Phylus melanocephalus) is een wants uit de familie van de blindwantsen (Miridae). De soort werd het eerst wetenschappelijk beschreven door Linnaeus in 1767.
De okergele tot roodoranje langwerpige wants kan 4.5 tot 6 mm lang worden en is langvleugelig. De pootjes zijn geelwit zonder stippen of duidelijke stekels. Ook de antennes zijn geelachtig tot wit, met uitzondering van het eerste segment dat aan het begin zwart is. De kop is meestal zwart en in sommige gevallen geel. Het doorzichtige deel van de voorvleugels is grijs met een, niet altijd even goed zichtbare, donkere achterrand. De eikenbleekpoot lijkt, als hij een gele kop heeft, op de eikensteilneus (Orthotylus tenellus). Problemen hierbij zijn dat beide wantsen nogal variabel van kleur kunnen zijn bij de gedeelten die van belang kunnen zijn bij correcte identificatie. Soms moet met een microscoop naar een richeltje op het hoofd of vliesjes of haartjes tussen de klauwtjes gekeken worden.
De wantsen kunnen van mei tot in augustus op zomereik (Quercus robur) en wintereik (Quercus petraea) gevonden worden waar ze leven van sap uit jong blad en knoppen. Af en toe vangen ze ook bladluizen en andere kleine insecten. De soort kent één generatie per jaar en overwintert als eitje.
De soort komt voor in Europa tot in het Midden-Oosten en de Kaukasus in Nederland komt de wants zeer algemeen voor waar zomereik of wintereik groeit.
De Eikenbleekpoot (Phylus melanocephalus) is een wants uit de familie van de blindwantsen (Miridae). De soort werd het eerst wetenschappelijk beschreven door Linnaeus in 1767.
