dcsimg
Image of Hypoxis angustifolia Lam.
Creatures » » Plants » » Dicotyledons »

African Potato Family

Hypoxidaceae

Description

provided by Flora of Zimbabwe
Herbaceous geophytes, with rhizomes (Curculigo) or corms (Hypoxis). Leaves basal, arranged one above another in 3 vertical rows; lamina linear to lanceolate or oblong-lanceolate to ovate, parallel-veined, ± pubescent. Inflorescence racemose, corymbose or with flowers solitary. Flowers bisexual, actinomorphic, 3-merous, epigynous. Perianth with 6 segments, yellowish on the adaxial side, greenish or purplish-streaked outside. Stamens 6; anthers opening by longitudinal slits. Ovary inferior, 3-locular. Fruit a berry (Curculigo) or a capsule (Hypoxis).
license
cc-by-nc
copyright
Mark Hyde, Bart Wursten and Petra Ballings
bibliographic citation
Hyde, M.A., Wursten, B.T. and Ballings, P. (2002-2014). Hypoxidaceae Flora of Zimbabwe website. Accessed 28 August 2014 at http://www.zimbabweflora.co.zw/speciesdata/family.php?family_id=107
author
Mark Hyde
author
Bart Wursten
author
Petra Ballings
original
visit source
partner site
Flora of Zimbabwe

Hypoxidaceae ( Asturian )

provided by wikipedia AST

Les hipoxidacees (Hypoxidaceae) son una familia de plantes monocotiledónees, yerbácea, bulboses y perennes pertenecientes al orde Asparagales. Entienden nueve xéneros y unos cientu cincuenta especies distribuyíes en rexones templáu-templaes a tropicales d'África, Asia, América y Australia.[1]

Les hipoxidacees pueden ser reconocíes poles sos rosetes basales de fueyes plicaes o siquier plegaes y con bases persistentes, la so indumento non glandular ye abondo prominente. Nes flores, el verticilu esternu de tépalos tiende a ser verde per fora, y l'ovariu ye ínfero; munches vegaes hai una parte delgadamente tubular nel ápiz del ovariu formáu polos tépalos xuníos o per un picu apical del mesmu ovariu.[2]

Descripción

Les hipoxidacees son plantes yerbácea y perennes que presenten cormos o rizomes como órganos soterraños de supervivencia. Son, polo xeneral, de vezu terrestre magar delles especies son acuátiques. La xamasca puede permanecer tol añu (siempreverdes o perennifolios) o cayer mientres la estación seca (caducifolios).[1]

Les fueyes son alternes, sésiles o peciolaes, simples. La llámina foliar ye entera, llinial o llanceolada, paralelinervada. Los cantos de la llámina son enteros. Les fueyes presenten un meristema basal persistente y desenvolvimientu basípeto (ye dicir desenvolver dende la base de la planta escontra l'estremu).

Les flores son hermafroditas, regulares, cícliques y compuestes por verticiloss trímeros. El tubu perigonial (una unión de los tépalos na so base) pue tar presente o ausente. Tienen cuatro o seis tépalos, llibres o soldaos, en dos ciclos similares. El color de los tépalos puede ser mariellu, blancu, o, más raramente, colloráu.

El androcéu consta de cuatro o seis estames fértiles, más raramente trés. Los estames son llibres, usualmente xuníos al perigonio y más o menos xuníos o llibres del xinecéu. Les anteres son basi o dorsifijas, con dehiscencia llonxitudinal. La microsporogénesis ye socesiva, los granos de polen presenten dos célules cuando lleguen al maduror.

El xinecéu ye tri-carpelar, l'ovariu ye ínfero y tien dos o trés lóculos (unu solu nel casu de Empodium). Presenten unu o trés estilos, llibres o parcialmente xuníos, con canal estilar. L'estigma ye del tipu secu y con papiles. Los óvulos pueden ser arilaos o non arilaos, anátropos o hemi-anátropos, bitégmicos. El desenvolvimientu del sacu embrionariu ye del tipu Polygonum o tipu Allium. Los nucleos polares fúndense previu a la fertilización. Les antípodes son proliferativas o efímeres. El desenvolvimientu del endosperma ye nuclear o helobial.

Les flores son solitaries o se topen dispuestes en dellos tipos d'inflorescencies terminales: recímanos, espigues, umbeles y capítulos. Pueden o nun presentar bráctees involucrales.

Los frutos pueden ser carnosos (bayes) o secos (cápsules), dehiscentes o indehiscentes. Les granes presenten endosperma oleosu con testar con fitomelanines, negra o marrón. El embrión ye curtiu y pocu estremáu. Los número cromosómicos básicos son x=6 a 9 y 11, los cromosomes presenten un llargor de dos a cinco µm.[3][4]

Fitoquímica

Les hipoxidacees nun son plantes cianogenéticas. Nun presenten tampoco alcaloides, protoantocianidines, acedu elágico nin saponinas. Presenten, otra manera, flavonoles, como por casu, la quercitina.[4]

Filoxenia y taxonomía

Filoxenia

 src=
Flores y fueyes Curculigo orchioides.
 src=
Flor de Hypoxis arispia.
 src=
Aspeutu xeneral de les plantes en flor de Rhodohypoxis baurii.

Lanariaceae col so únicu xéneru Lanaria foi consideráu un miembru de Haemodoraceae[5]) o Tecophilaeaceae[6]). Estos dos families xuntu con Asteliaceae, Blandfordiaceae y probablemente tamién Boryaceae formen un clado. Una sinapomorfía potencial pa estes families ye la estructura del óvulu: siquier Asteliaceae, Blandfordiaceae, Lanariaceae y Hypoxidaceae tienen una constricción chalazal y una cofia nucelar que los caracteriza. Suxurióse qu'estes families, escluyendo a Boryaceae, fueren fundíes nuna amplia circunscripción de les hipoxidacees.

Los analises moleculares tamién indiquen que dientro del cláu descripto, les families Asteliaceae, Hypoxidaceae y Lanariaceae formen de la mesma un cláu. La morfoloxía tamién aprove dalgún sofitu pa estes rellaciones, una y bones Asteliaceae y Hypoxidaceae formen rosetes cubiertes con pelos multicelulares ramificaos (tamién Lanariaceae tien pelos multicelulares), y los trés families tienen canales radiculares llenos de mucílagu. Sicasí, Blandfordia (únicu xéneru de Blandfordiaceae) nun comparte estos calteres. Amás, esti cláu tien estomes paracíticos, la llámina de la fueya con una vena media distintiva, el xinecéu más o menos ínfero, y una micrópila biestomática. Finalmente, Asteliaceae y Hypoxidaceae comparten otros calteres que nun tán presentes nos restantes miembros del clado: tienen flavonoles, endosperma de parés delgaes, cotiledón non fotosintéticu y la lígula llarga.

Les rellaciones descriptas queden entestaes nel cladograma que s'amuesa más embaxo, pa delles de les families del orde Asparagales rellacionaes con Hipoxidaceae.[2]



Orchidaceae





Boryaceae


Hypoxidaceae sensu llato


Blandfordiaceae




Lanariaceae




Asteliaceae



Hypoxidaceae








Taxonomía

Numberosos taxónomos del sieglu XX incluyeron a les hipoxidacees como una subfamilia (Hypoxidoideae) dientro d'una amplia circunscripción de la familia de les amarilidacees.[7][8][9][10][11] Modernamente, foi emplazada como una familia independiente, pero dientro del orde de les Liliales por A. Takhtajan y por Rolf Dahlgren.[12][13] Nel Sistema de Cronquist tamién yeren reconocíes como una familia independiente pero más allegáu a les liliacees. Finalmente, los sistemes de clasificación de plantes del sieglu XXI, tales como'l sistema de clasificación APG III reconocen a esta familia pero incluyir dientro del orde de les Asparagales.[14][2]

Los xéneros de hipoxidacees, conxuntamente col so publicación válida, distribución y númberu d'especies se listan de siguío::[15]

  • Curculigo Gaertn., Fruct. Sem. Pl. 1: 63 (1788). Entiende trece especies de rexones tropicales y subtropicales del Hemisferiu Sur. Presenten un rizoma como órganu soterrañu de perpetuación y de reserva. Les flores son marielles, con un llargu tubu perigonial. El frutu ye una baga que se topa arrodiada poles bases foliares y lleva el tubu perigonial persistente.[16]
  • Empodium Salisb., Xen. Pl.: 43 (1866). Entiende siete especies naturales de Sudáfrica. L'órganu soterrañu de reserva ye un cormo, les fueyes son lliniales o con forma d'espada y les flores tienen forma d'estrella, marielles per dientro y verdes por fuera. Floria na seronda.[17]
  • Hypoxidia F. Friedmann, Bull. Mus. Natl. Hist. Nat., B, Adansonia 1984: 454 (1985). Inclúi dos especies de les islles Seixeles, que fueron trataes dientro de Curculigo por dellos taxónomos.[18]
  • Hypoxis L., Syst. Nat. ed. 10, 2: 986 (1759). Ye'l xéneru más grande de la familia, con 87 especies que se distribúin n'África tropical y subtropical, América, sudeste d'Asia y Australia. L'órganu soterrañu de reserva ye un rizoma vertical o un cormo. Les fueyes son pilosas y les flores con forma d'estrella, usualmente marielles y, delles vegaes, blanques. Nun presenten tubu perigonial y el frutu ye una cápsula.[19][20][21]
  • Pauridia Harv., Xen. S. Afr. Pl.: 341 (1838). Entiende namái dos especies naturales de la Provincia Occidental del Cabu. Presenten cormos cómo órganos de reserva. Les flores tienen forma de campana y son de color blancu a rosáu pálidu.[22]
  • Rhodohypoxis Nel, Bot. Jahrb. Syst. 51: 257 (1914). Ye un xéneru de 6 especies natives de Sudáfrica, particularmente de la rexón de los montes Drakensberg. Trátase de pequeños geófitos perennes hasta de quince centímetros d'altor que pierden la so parte aérea y permanecen en reposu mientres l'iviernu. L'órganu de reserva soterrañu ye un rizoma. Los tépalos de les flores son blancos, roses o colloraos o variegaos de rosa y blancu. Poles sos belles y coloridas flores, les especies de Rhodohypoxis utilícense como ornamentales en munchos países, esistiendo numberoses variedaes nel comerciu. La especie más comúnmente cultivada ye Rhodohypoxis baurii.[23]
  • Saniella Hilliard & B.L.Burtt, Notes Roy. Bot. Gard. Edinburgh 36: 70 (1978). Inclúi dos especies naturales de la provincia del Cabu hasta Lesotho. Bien similares a los xéneros Pauridia y Empodium.[24]
  • Spiloxene Salisb., Xen. Pl.: 44 (1866). Entiende diecinueve especies que se distribúin dende Namibia a la provincia del Cabu. Ye un xéneru estrechamente rellacionáu con Hypoxis y, ello ye que munchos taxónomos incluyir nél hasta apocayá tiempu. Presenta cormos que se reemplacen añalmente. Les flores tien forma d'estrella y son de color doráu a mariellu, anque tamién hai especies con flores blanques y, raramente, rosaes. Floria na primavera.[25][26]

Importancia económica

Úsase en delles partes del mundu como plantes ornamentales. Los xéneros que se cultiven con esi oxetu son Curculigo, Hypoxis y Rhodohypoxis. Molineria capitulata (Lour.) Herb., nativa d'Indochina, cultívase como planta ornamental en Costa Rica.[27]

Ver tamién

Referencies

  1. 1,0 1,1 «Hypoxidaceae» (inglés). Consultáu'l 12 de febreru de 2009.
  2. 2,0 2,1 2,2 «Angiosperm Phylogeny Website (Versión 9, xunu del 2008, y actualizáu dende entós)» (inglés). Consultáu'l 12 de xineru de 2009.
  3. Novara L.J. 2006. Flora del Valle de Lerma. Hypoxidaceae R.Br. Apurras Bot. Salta Ser. Flora 7. (15): 5p.
  4. 4,0 4,1 «Hypoxidaceae» (inglés). The families of flowering plants: descriptions, illustrations, identification, and information retrieval. Version: 25th November 2008. Consultáu'l 15 de xineru de 2009.
  5. Hutchinson, J. (1967). The Xenera of Flowering Plants. Oxford: Clarendon Press.
  6. Dahlgren, R. M.; Clifford, H. T., Yeo, P. F. (1985). The families of the monocotyledons., Springer-Verlag.
  7. Wettstein, R. 1911. Handbuch der Systematischen Botanik. Ed. II.
  8. F. Pax & K. Hoffmann. 1930. Die nat. Pflanzenfam. ed. 2.
  9. Hutchinson, J. 1934. Families of Flowering Plants: 678.
  10. Lawrence, F. 1951. Taxonomy of Vascular Plants: 397.
  11. Stebbins, G. L. 1974. Flowering plants: evolution above the species level. 1974.
  12. Takhtajan. A. 1969. Flowering plants, origin and dispersal. Bot. Rev. 4:1-251.
  13. Dahlgren, R. M. T. 1980. Bot. J. Linn. Soc. 80.
  14. THE ANGIOSPERM PHYLOGENY GROUP (Birgitta Bremer, Kåre Bremer, Mark W. Chase, Michael F. Fay, James L. Reveal, Douglas Y. Soltis, Pamela S. Soltis and Peter F. Stevens, Arne A. Anderberg, Michael J. Moore, Richard G. Olmstead, Paula J. Rudall, Kenneth J. Sytsma, David C. Tank, Kenneth Wurdack, Jenny Q.-Y. Xiang & Sue Zmarzty). 2009. An update of the Angiosperm Phylogeny Group classification for the orders and families of flowering plants: APG III. Botanical Journal of the Linnean Society 161, 105–121.
  15. «[http://apps.kew.org/wcsp/reportbuilder.do Royal Botanic Gardens, Kew: World Checklist Series]» (inglés). Consultáu'l 15 de xineru de 2009.
  16. Flora of Zimbabwe. «Curculigo Gaertn. Description of the genus» (inglés). Consultáu'l 26 de febreru de 2009.
  17. «Empodium» (inglés). Consultáu'l 12 de febreru de 2009.
  18. Friedmann, F. 1985. Note sur les Hypoxidaceae des Seychelles et description du genre nouveau Hypoxidia. Bull. Mus. Natl. Hist. Nat. (or, Sér. 3, Bot.) ser. 4, 7:453–460.
  19. «Hypoxis» (inglés). Consultáu'l 12 de febreru de 2009.
  20. «Hypoxis L.» (inglés). Plantzafrica.. Consultáu'l 12 de febreru de 2009.
  21. Flora of Zimbabwe. «Hypoxis L. Description of the genus» (inglés). Consultáu'l 26 de febreru de 2009.
  22. «Pauridia» (inglés). Consultáu'l 12 de febreru de 2009.
  23. «Rhodohypoxis» (inglés). Consultáu'l 12 de febreru de 2009.
  24. B. L. BURTT. 2000. SANIELLA AND ITS RELATION TO OTHER SOUTH AFRICAN XENERA OF HYPOXIDACEAE Edinburgh Journal of Botany (2000), 57:1:63-70
  25. «Spiloxene» (inglés). Consultáu'l 12 de febreru de 2009.
  26. «Spiloxene Salisb.» (inglés). Plantzafrica.. Consultáu'l 12 de febreru de 2009.
  27. «Hypoxidaceae» (inglés). Institutu Nacional de Biodiversidá. Costa Rica.. Consultáu'l 26 de febreru de 2009.

Bibliografía

Llectures suxeríes

  • Rudall PJ, Chase MW, Cutler DF, Rusby J, de Bruijn AI. 1998 Anatomical and molecular systematics of Asteliaceae and Hypoxidaceae. Bot. J. Linn. Soc. 127. 1-42.
  • Singh Y. 2007 Hypoxis (Hypoxidaceae) in southern Africa: taxonomic notes. S. Afr. J. Bot. 73. (3): 360-365.
  • Singh Y. 2006 Hypoxis (Hypoxidaceae) in Africa: list of species and infraspecific names. Bothalia 36. (1): 13-23.
  • Wiland Szymanska J, Nordal I. 2006 Flora of tropical East Africa. Hypoxidaceae. Kew: Royal Botanic Gardens, Kew for the East African Governments 25p. ISBN 1-84246-167-2

Enllaces esternos


Cymbidium Clarisse Austin 'Best Pink' Flowers 2000px.JPG Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Hypoxidaceae: Brief Summary ( Asturian )

provided by wikipedia AST

Les hipoxidacees (Hypoxidaceae) son una familia de plantes monocotiledónees, yerbácea, bulboses y perennes pertenecientes al orde Asparagales. Entienden nueve xéneros y unos cientu cincuenta especies distribuyíes en rexones templáu-templaes a tropicales d'África, Asia, América y Australia.

Les hipoxidacees pueden ser reconocíes poles sos rosetes basales de fueyes plicaes o siquier plegaes y con bases persistentes, la so indumento non glandular ye abondo prominente. Nes flores, el verticilu esternu de tépalos tiende a ser verde per fora, y l'ovariu ye ínfero; munches vegaes hai una parte delgadamente tubular nel ápiz del ovariu formáu polos tépalos xuníos o per un picu apical del mesmu ovariu.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Hipoxidàcies ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

Les hipoxidàcies (Hypoxidaceae R.Br.) són una família de plantes monocotiledònies herbàcies, bulboses, suculentes i perennes que pertanyen a l'ordre Asparagals. Comprenen 9 gèneres i 150 espècies distribuïdes en les regions temperades càlides fins a tropicals d'Àfrica, Àsia, Amèrica i Austràlia.[1] Les hipoxidàcies tenen roseta basal.[2] Alguns són plantes ornamentals, per exemple del gèneres Curculigo, Hypoxis i Rhodohypoxis. Molineria capitulata també és usada com planta ornamental. Segons el Royal Botanic Gardens de Kew inclou els següents gèneres:[3]

Referències

  1. «Hypoxidaceae» (en anglés).
  2. Error de citació: Etiqueta no vàlida; no s'ha proporcionat text per les refs amb l'etiqueta APW
  3. «Royal Botanic Gardens, Kew: World Checklist Series» (en inglés).
  4. «Hypoxis» (en inglés).
  5. «Hypoxis L.» (en inglés). Plantzafrica., septiembre 2004. [Consulta: 12 febrero del 2009].
  6. «Hypoxis L. Description of the genus» (en inglés).

Bibliografia

Enllaços externs

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Hipoxidàcies Modifica l'enllaç a Wikidata
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Hipoxidàcies: Brief Summary ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

Les hipoxidàcies (Hypoxidaceae R.Br.) són una família de plantes monocotiledònies herbàcies, bulboses, suculentes i perennes que pertanyen a l'ordre Asparagals. Comprenen 9 gèneres i 150 espècies distribuïdes en les regions temperades càlides fins a tropicals d'Àfrica, Àsia, Amèrica i Austràlia. Les hipoxidàcies tenen roseta basal. Alguns són plantes ornamentals, per exemple del gèneres Curculigo, Hypoxis i Rhodohypoxis. Molineria capitulata també és usada com planta ornamental. Segons el Royal Botanic Gardens de Kew inclou els següents gèneres:

Curculigo Empodium Hypoxidia F. Friedmann Hypoxis L., Syst. Nat. ed. 10, 2: 986 (1759). És el gènere més gran de la família amb 87 espècies. Molineria Pauridia Rhodohypoxis Saniella Spiloxene
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Tvrzeňovité ( Czech )

provided by wikipedia CZ

Tvrzeňovité (Hypoxidaceae) je čeleď jednoděložných rostlin z řádu chřestotvaré (Asparagales). Některé starší taxonomické systémy zástupce řadí do amarylkovitých (Amaryllidaceae) či liliovitých v širším pojetí (Liliaceae s.l.)[1].

Popis

Jedná se vytrvalé byliny s oddenky či hlízami. Listy jsou jednoduché, střídavé, většinou trojřadě uspořádané, často shloučené do bazální růžice, přisedlé nebo řapíkaté, na bázi s listovými pochvami. Čepele jsou čárkovité až kopinaté, celokrajné, žilnatina je souběžná nebo zpeřená. Květy jsou oboupohlavné, jednotlivé nebo uspořádané v květenstvích, v klasech, hroznech, hlávkáchokolících. Okvětí se skládá ze 4 nebo 6 okvětních lístků, které jsou volné či srostlé v okvětní trubku, většinou bílé až žluté, vzácněji červené barvy. Tyčinek je 6, vzácněji 3 až 4, někdy srůstají s čnělkou a vytváří se gynostemium, např. u rodu Pauridia. Gyneceum je srostlé ze 3 plodolistů, je synkarpní, semeník je spodní. Plodem je tobolka nebo bobule[2]

Rozšíření ve světě

Je známo 7–9 rodů a 100–220 druhů, jsou rozšířeny ve velké části světa, nejvíce v tropech a v jižní Africe, naopak chybí v Evropě a severnější Asii. Jsou zde apomiktické druhy, proto tak velké rozpětí okolo počtu druhů.[1][2]

Zástupci

Přehled rodů

Curculigo, Empodium, Hypoxidia, Hypoxis, Molineria, Pauridia, Rhodohypoxis, Saniella, Spiloxene[4]

Odkazy

Reference

  1. a b http://delta-intkey.com/angio/www/hypoxida.htm
  2. a b http://www.mobot.org/MOBOT/Research/apweb/orders/asparagalesweb.htm#Hypoxidaceae
  3. SKALICKÁ, Anna; VĚTVIČKA, Václav; ZELENÝ, Václav. Botanický slovník rodových jmen cévnatých rostlin. Praha: Aventinum, 2012. ISBN 978-80-7442-031-3. (česky)
  4. The Plant List [online]. Dostupné online. (anglicky)

Externí odkazy

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autoři a editory
original
visit source
partner site
wikipedia CZ

Tvrzeňovité: Brief Summary ( Czech )

provided by wikipedia CZ

Tvrzeňovité (Hypoxidaceae) je čeleď jednoděložných rostlin z řádu chřestotvaré (Asparagales). Některé starší taxonomické systémy zástupce řadí do amarylkovitých (Amaryllidaceae) či liliovitých v širším pojetí (Liliaceae s.l.).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autoři a editory
original
visit source
partner site
wikipedia CZ

Hypoxidaceae ( German )

provided by wikipedia DE

Die Hypoxidaceae sind eine Familie in der Ordnung der Spargelartigen (Asparagales). Es gibt sieben bis neun Gattungen mit etwa 150 bis 220 Arten. Einige Arten und ihre Sorten werden als Zierpflanzen in Parks und Gärten genutzt, über weitere Nutzung ist wenig bekannt.

Beschreibung

Habitus und Laubblätter

Es sind ausdauernde krautige Pflanzen. Die meisten Arten sind Geophyten und bilden Rhizome oder Knollen als Überdauerungsorgane. Sie sind saisongrün oder seltener immergrün.

Die wechselständig und grundständig, oft dreizeilig angeordneten Laubblätter können gestielt oder ungestielt sein. Die einfachen und ganzrandigen Blattspreiten sind gefaltet bis plikat. Die Blattnervatur ist meist parallelnervig, aber bei manchen Arten bilden sie eine fiedernervige Struktur, aber ohne vernetzende Seitennerven. Bei einigen Arten sind einige oder alle Pflanzenteile mehr oder weniger stark behaart mit unterschiedlich komplex aufgebauten Haaren.

Blütenstände und Blüten

Die Blüten stehen endständig einzeln oder auf Blütenstandsschäften in meist zusammengesetzten Gesamtblütenständen aus traubigen, ährigen, kopfigen oder doldigen Teilblütenständen zusammen. Es können Hochblätter vorhanden sein.

Die zwittrigen Blüten sind radiärsymmetrisch und selten zwei-, meist dreizählig. Die freien Blütenhüllblätter sind gleichgestaltet (Perigon). Einige Taxa haben statt sechs nur vier Blütenhüllblätter. Die Blütenhüllblätter sind weiß, gelb bis orange oder selten rot bis rosafarben. Pro Blüte gibt es (selten drei) vier oder sechs fertile Staubblätter. Bei manchen Taxa sind die Staubblätter mit den Blütenhüllblättern und/oder mit dem Griffel (Curculigo) verwachsen. Die zweizelligen, sulcaten Pollenkörner besitzen eine Apertur. Drei (oder zwei) Fruchtblätter sind zu einem unterständigen (synkarpen) Fruchtknoten verwachsen. Es sind ein bis drei Griffel vorhanden.

Früchte und Samen

Es werden eine Kapselfrüchte oder Beeren (beispielsweise Curculigo) gebildet. Bei wenigen Arten öffnen sich die Kapselfrüchte mit Zähnen oder Poren. Die durch Phytomelane braunen bis schwarzen Samen besitzen reichlich ölhaltiges Endosperm.

Inhaltsstoffe und Chromosomen

Es wird Stärke eingelagert. Es werden Calciumoxalat-Kristalle als Raphide eingelagert. Sie enthalten Flavonole.

Die Chromosomen sind 2 bis 5 µm lang. Die Chromosomenzahlen betragen n = 6-9, 11.

Systematik und Verbreitung

 src=
Habitus der Taglilienartigen Hypoxis (Hypoxis hemerocallidea)

Sie kommen in der Holarktis, Paläotropis, Neotropis, Capensis und Australis vor. Sie sind weitverbreitet, es gibt nur keine Arten in Europa und im nördlichen Asien. Ein Schwerpunkt der Artenvielfalt liegt in den Subtropen und besonders im südlichen Afrika. Ihre Areale reichen von den Gemäßigten Breiten bis in die Tropen. Die Lebensräume reichen von Trocken- bis zu Sumpfgebieten.

Die Erstveröffentlichung der Familie erfolgte 1814 unter dem Namen Hypoxideae durch Robert Brown in A Voyage to Terra Australis, 2, S. 576. Die Typusgattung ist Hypoxis L.

Die Gattungen wurden früher in die Familie der Liliaceae oder in eine Unterfamilie Hypoxidoideae der Amaryllidaceae eingeordnet. Aber nach molekulargenetischen Untersuchungen hat sich herausgestellt, dass sie nicht nahe mit diesen beiden Familien verwandt sind.

Die Schwestergruppe der Hypoxidaceae sind die Asteliaceae, diese beiden Familien sind am nächsten mit den Lanariaceae verwandt und bilden zusammen mit den Blandfordiaceae eine monophyletische Klade.

Kladogramm für die nächst verwandten Familien innerhalb der Ordnung der Asparagales nach der APWebsite:



Orchidaceae




Boryaceae


Hypoxidaceae
-Klade

Blandfordiaceae



Lanariaceae



Asteliaceae


Hypoxidaceae








Vorlage:Klade/Wartung/Style

In der Familie der Hypoxidaceae gibt es sieben bis acht Gattungen mit etwa 150 bis 220 Arten:[1][2]

  • Curculigo Gaertn.: Das Verbreitungsgebiet der etwa 15 Arten liegt in den Subtropen bis Tropen der Südhalbkugel.[2]
  • Empodium Salisb.: Die etwa sieben Arten sind Florenelemente der Capensis.[2]
  • Hypoxidia F.Friedmann: Die nur zwei Arten kommen auf den Seychellen vor.[2]
  • Hypoxis L.: Das weite Verbreitungsgebiet der 80 bis 100 Arten liegt im tropischen und südlichen Afrika (41 Arten), in der Neotropis bis Nordamerika[2], in Südostasien und Australien.
  • Molineria Colla: Die etwa acht Arten sind vom tropischen Asien bis zum australischen Bundesstaat Queensland verbreitet.[2]
  • Neofriedmannia Kocyan & Wiland: Die 2017 neu aufgestellte Gattung umfasst nur eine Art:
  • Pauridia Harv. (Syn.: Syn.: Ianthe Salisb. nom. illeg., Hypoxis subg. Ianthe (Salisb.) Baker, Hypoxis sect. Ianthe (Salisb.) Benth., Spiloxene Salisb., Saniella Hilliard & B.L.Burtt): Sie enthält seit 2013 etwa 35 Arten hauptsächlich im südlichen Afrika mit dem Schwerpunkt in der Capensis und etwa fünf Arten in Australien.[2]
  • Rhodohypoxis Nel: Die sechs Arten gedeihen in den Sommerregengebieten der Capensis.[2]
  • Sinocurculigo Z.J.Liu, L.J.Chen & K.Wei Liu: Sie wurde 2012 mit nur einer Art aufgestellt:[2]

Nutzung

Einige Arten und ihre Sorten werden als Zierpflanzen in Parks und Gärten genutzt. Über eine weitere Nutzung ist wenig bekannt.

Von Hypoxis hygrometrica können die Knollen nach gründlichen garen (Calciumoxalat-Kristalle!) gegessen werden.[3]

Medizinische Wirkungen wurden untersucht, aber ohne vielversprechende Ergebnisse.[4]

Die Samen von Hypoxis hygrometrica sind hygrometrisch und werden von Amateuren zur Wettervorhersage verwendet.[3]

Quellen

  • Die Familie der Hypoxidaceae bei der APWebsite. (engl.)
  • Beschreibung der Familie der Hypoxidaceae bei DELTA. (engl.)
  • J. Wiland Szymanska & I. Nordal: Flora of tropical East Africa., Hypoxidaceae, Kew: Royal Botanic Gardens, 2006, 25 Seiten. ISBN 1-84246-167-2
  • D. A. Snijman: Hypoxidaceae. Cape plants. A conspectus of the Cape flora of South Africa (= Strelitzia. Band 9). 2000, S. 108–110.
  • D. A. Snijman & Y. Singh: Hypoxidaceae. In: G. Germishuizen, N. L. Meyer: Plants of southern Africa: an annotated checklist (= Strelitzia. Band 14). 2003, S. 1071–1074.
  • M. H. Grayum: Hypoxidaceae, Instituto Nacional de Biodiversidad, Costa Rica, 2007: Online. (span.)
  • P. G. Richards: Hypoxidaceae in der New South Wales Flora: Online.
  • Leslie Watson: Hypoxidaceae in der Western Australian Flora: Online.

Einzelnachweise

  1. Hypoxidaceae im Germplasm Resources Information Network (GRIN), USDA, ARS, National Genetic Resources Program. National Germplasm Resources Laboratory, Beltsville, Maryland.
  2. a b c d e f g h i j k Rafaël Govaerts (Hrsg.): Hypoxidaceae. In: World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) – The Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew, abgerufen am 22. Juli 2018.
  3. a b Hypoxis hygrometrica bei Plants for a Future.
  4. Robert Hegnauer: Chemotaxonomie der Pflanzen: Hypoxidaceae in Band 2, 1963, S. 234–235 und in Band 7, 1986, S. 661.

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Hypoxidaceae: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE

Die Hypoxidaceae sind eine Familie in der Ordnung der Spargelartigen (Asparagales). Es gibt sieben bis neun Gattungen mit etwa 150 bis 220 Arten. Einige Arten und ihre Sorten werden als Zierpflanzen in Parks und Gärten genutzt, über weitere Nutzung ist wenig bekannt.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Hypoxidaceae

provided by wikipedia EN

Hypoxidaceae is a family of flowering plants, placed in the order Asparagales of the monocots.[1]

The APG IV system of 2016 (unchanged from the 1998, 2003, and 2009 versions) recognizes this family.[2][1] The family consists of four genera totalling some 160 species.[3]

The members of the family are small to medium herbs, with grass-like leaves and an invisible stem, modified into a corm or a rhizome. The flowers are born on leafless shoots, also called scapes. The flowers are trimerous, radially symmetric. The ovary is inferior, developing into a capsule or a berry.

Uses

Curculin is a taste modifying sweet protein that was discovered and from the fruit of a plant in this family (Curculigo latifolia). Consuming it causes water to taste sweet for a duration.

References

  1. ^ a b c Angiosperm Phylogeny Group (2016). "An update of the Angiosperm Phylogeny Group classification for the orders and families of flowering plants: APG IV". Botanical Journal of the Linnean Society. 181 (1): 1–20. doi:10.1111/boj.12385. ISSN 0024-4074.{{cite journal}}: CS1 maint: uses authors parameter (link)
  2. ^ Angiosperm Phylogeny Group III (2009), "An update of the Angiosperm Phylogeny Group classification for the orders and families of flowering plants: APG III", Botanical Journal of the Linnean Society, 161 (2): 105–121, doi:10.1111/j.1095-8339.2009.00996.x
  3. ^ Christenhusz, M. J. M.; Byng, J. W. (2016). "The number of known plants species in the world and its annual increase". Phytotaxa. 261 (3): 201–217. doi:10.11646/phytotaxa.261.3.1.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Hypoxidaceae: Brief Summary

provided by wikipedia EN

Hypoxidaceae is a family of flowering plants, placed in the order Asparagales of the monocots.

The APG IV system of 2016 (unchanged from the 1998, 2003, and 2009 versions) recognizes this family. The family consists of four genera totalling some 160 species.

The members of the family are small to medium herbs, with grass-like leaves and an invisible stem, modified into a corm or a rhizome. The flowers are born on leafless shoots, also called scapes. The flowers are trimerous, radially symmetric. The ovary is inferior, developing into a capsule or a berry.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Hypoxidaceae ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Las hipoxidáceas (Hypoxidaceae) son una familia de plantas monocotiledóneas, herbáceas, bulbosas y perennes pertenecientes al orden Asparagales. Comprenden nueve géneros y unas ciento cincuenta especies distribuidas en regiones templado-cálidas a tropicales de África, Asia, América y Australia.[1]

Las hipoxidáceas pueden ser reconocidas por sus rosetas basales de hojas plicadas o al menos plegadas y con bases persistentes, su indumento no glandular es bastante prominente. En las flores, el verticilo externo de tépalos tiende a ser verde por fuera, y el ovario es ínfero; muchas veces hay una parte delgadamente tubular en el ápice del ovario formado por los tépalos unidos o por un pico apical del mismo ovario.[2]

Descripción

Las hipoxidáceas son plantas herbáceas y perennes que presentan cormos o rizomas como órganos subterráneos de supervivencia. Son, en general, de hábito terrestre si bien algunas especies son acuáticas. El follaje puede permanecer todo el año (siempreverdes o perennifolios) o caer durante la estación seca (caducifolios).[1]

Las hojas son alternas, sésiles o pecioladas, simples. La lámina foliar es entera, lineal o lanceolada, paralelinervada. Los bordes de la lámina son enteros. Las hojas presentan un meristema basal persistente y desarrollo basípeto (es decir se desarrollan desde la base de la planta hacia el extremo).

Las flores son hermafroditas, regulares, cíclicas y compuestas por verticilos trímeros. El tubo perigonial (una unión de los tépalos en su base) puede estar presente o ausente. Tienen cuatro o seis tépalos, libres o soldados, en dos ciclos similares. El color de los tépalos puede ser amarillo, blanco, o, más raramente, rojo.

El androceo consta de cuatro o seis estambres fértiles, más raramente tres. Los estambres son libres, usualmente unidos al perigonio y más o menos unidos o libres del gineceo. Las anteras son basi o dorsifijas, con dehiscencia longitudinal. La microsporogénesis es sucesiva, los granos de polen presentan dos células cuando llegan a la madurez.

El gineceo es tricarpelar, el ovario es ínfero y tiene dos o tres lóculos (uno solo en el caso de Empodium). Presentan uno o tres estilos, libres o parcialmente unidos, con canal estilar. El estigma es del tipo seco y con papilas. Los óvulos pueden ser arilados o no arilados, anátropos o hemianátropos, bitégmicos. El desarrollo del saco embrionario es del tipo Polygonum o tipo Allium. Los núcleos polares se fusionan previo a la fertilización. Las antípodas son proliferativas o efímeras. El desarrollo del endosperma es nuclear o helobial.

Las flores son solitarias o se hallan dispuestas en varios tipos de inflorescencias terminales: racimos, espigas, umbelas y capítulos. Pueden o no presentar brácteas involucrales.

Los frutos pueden ser carnosos (bayas) o secos (cápsulas), dehiscentes o indehiscentes. Las semillas presentan endosperma oleoso con la testa con fitomelaninas, negra o marrón. El embrión es corto y poco diferenciado.

Los números cromosómicos básicos son x=6 a 9 y 11, los cromosomas presentan una longitud de dos a cinco µm.[3][4]

Fitoquímica

Las hipoxidáceas no son plantas cianogenéticas. No presentan tampoco alcaloides, protoantocianidinas, ácido elágico ni saponinas. Presentan, por el contrario, flavonoles, como por ejemplo, la quercitina.[4]

Filogenia y taxonomía

Filogenia

 src=
Flores y hojas Curculigo orchioides
 src=
Flor de Hypoxis hirsuta
 src=
Aspecto general de las plantas en flor de Rhodohypoxis baurii

Lanariaceae con su único género Lanaria fue considerado un miembro de Haemodoraceae[5]​) o Tecophilaeaceae[6]​). Estas dos familias junto con Asteliaceae, Blandfordiaceae y probablemente también Boryaceae forman un clado. Una sinapomorfía potencial para estas familias es la estructura del óvulo: al menos Asteliaceae, Blandfordiaceae, Lanariaceae e Hypoxidaceae poseen una constricción chalazal y una cofia nuclear que los caracteriza. Se ha sugerido que estas familias, excluyendo a Boryaceae, fueran fusionadas en una amplia circunscripción de las hipoxidáceas.

Los análisis moleculares también indican que dentro del clado descripto, las familias Asteliaceae, Hypoxidaceae y Lanariaceae forman a su vez un clado. La morfología también provee algún apoyo para estas relaciones, ya que Asteliaceae e Hypoxidaceae forman rosetas cubiertas con pelos multicelulares ramificados (también Lanariaceae posee pelos multicelulares), y las tres familias poseen canales radiculares llenos de mucílago. Sin embargo, Blandfordia (único género de Blandfordiaceae) no comparte estos caracteres. Además, este clado posee estomas paracíticos, la lámina de la hoja con una vena media distintiva, el gineceo más o menos ínfero, y una micrópila biestomática. Finalmente, Asteliaceae e Hypoxidaceae comparten otros caracteres que no están presentes en los restantes miembros del clado: poseen flavonoles, endosperma de paredes delgadas, cotiledón no fotosintético y la lígula larga.

Las relaciones descriptas quedan condensadas en el cladograma que se muestra más abajo, para algunas de las familias del orden Asparagales relacionadas con Hipoxidaceae.[2]

   

Orchidaceae

       

Boryaceae

Hypoxidaceae sensu lato

Blandfordiaceae

     

Lanariaceae

     

Asteliaceae

   

Hypoxidaceae

             

Taxonomía

Numerosos taxónomos del siglo XX incluyeron a las hipoxidáceas como una subfamilia (Hypoxidoideae) dentro de una amplia circunscripción de la familia de las amarilidáceas.[7][8][9][10][11]​ Modernamente, fue emplazada como una familia independiente, pero dentro del orden de las Liliales por A. Takhtajan y por Rolf Dahlgren.[12][13]​ En el Sistema de Cronquist también eran reconocidas como una familia independiente pero más afín a las liliáceas. Finalmente, los sistemas de clasificación de plantas del siglo XXI, tales como el sistema de clasificación APG III reconocen a esta familia pero la incluyen dentro del orden de las Asparagales.[14][2]

Los géneros de hipoxidáceas, conjuntamente con su publicación válida, distribución y número de especies se listan a continuación::[15]

  • Curculigo Gaertn., Fruct. Sem. Pl. 1: 63 (1788). Comprende trece especies de regiones tropicales y subtropicales del Hemisferio Sur. Presentan un rizoma como órgano subterráneo de perpetuación y de reserva. Las flores son amarillas, con un largo tubo perigonial. El fruto es una baya que se halla rodeada por las bases foliares y lleva el tubo perigonial persistente.[16]
  • Empodium Salisb., Gen. Pl.: 43 (1866). Comprende siete especies oriundas de Sudáfrica. El órgano subterráneo de reserva es un cormo, las hojas son lineales o con forma de espada y las flores tienen forma de estrella, amarillas por dentro y verdes por afuera. Florece en el otoño.[17]
  • Hypoxidia F. Friedmann, Bull. Mus. Natl. Hist. Nat., B, Adansonia 1984: 454 (1985). Incluye dos especies de las islas Seychelles, las cuales han sido tratadas dentro de Curculigo por algunos taxónomos.[18]
  • Hypoxis L., Syst. Nat. ed. 10, 2: 986 (1759). Es el género más grande de la familia, con 87 especies que se distribuyen en África tropical y subtropical, América, sudeste de Asia y Australia. El órgano subterráneo de reserva es un rizoma vertical o un cormo. Las hojas son pilosas y las flores con forma de estrella, usualmente amarillas y, algunas veces, blancas. No presentan tubo perigonial y el fruto es una cápsula.[19][20][21]
  • Pauridia Harv., Gen. S. Afr. Pl.: 341 (1838). Comprende sólo dos especies oriundas de la Provincia Occidental del Cabo. Presentan cormos cómo órganos de reserva. Las flores tienen forma de campana y son de color blanco a rosado pálido.[22]
  • Rhodohypoxis Nel, Bot. Jahrb. Syst. 51: 257 (1914). Es un género de 6 especies nativas de Sudáfrica, particularmente de la región de las montañas Drakensberg. Se trata de pequeños geófitos perennes hasta de quince centímetros de altura que pierden su parte aérea y permanecen en reposo durante el invierno. El órgano de reserva subterráneo es un rizoma. Los tépalos de las flores son blancos, rosas o rojos o variegados de rosa y blanco. Por sus bellas y coloridas flores, las especies de Rhodohypoxis se utilizan como ornamentales en muchos países, existiendo numerosas variedades en el comercio. La especie más comúnmente cultivada es Rhodohypoxis baurii.[23]
  • Saniella Hilliard & B.L.Burtt, Notes Roy. Bot. Gard. Edinburgh 36: 70 (1978). Incluye dos especies oriundas de la provincia del Cabo hasta Lesoto. Muy similares a los géneros Pauridia y Empodium.[24]
  • Spiloxene Salisb., Gen. Pl.: 44 (1866). Comprende diecinueve especies que se distribuyen desde Namibia a la provincia del Cabo. Es un género estrechamente relacionado con Hypoxis y, de hecho, muchos taxónomos lo incluían en él hasta hace poco tiempo. Presenta cormos que se reemplazan anualmente. Las flores tiene forma de estrella y son de color dorado a amarillo, aunque también hay especies con flores blancas y, raramente, rosadas. Florece en la primavera.[25][26]

Importancia económica

Se utilizan en varias partes del mundo como plantas ornamentales. Los géneros que se cultivan con ese objeto son Curculigo, Hypoxis y Rhodohypoxis. Molineria capitulata (Lour.) Herb., nativa de Indochina, se cultiva como planta ornamental en Costa Rica.[27]

Referencias

  1. a b Pacific Bulb Society. «Hypoxidaceae» (en inglés). Consultado el 12 de febrero de 2009.
  2. a b c Stevens, P. F. (2001 en adelante). «Angiosperm Phylogeny Website (Versión 9, junio del 2008, y actualizado desde entonces)» (en inglés). Consultado el 12 de enero de 2009.
  3. Novara, L. J. 2006. «Flora del Valle de Lerma.» Hypoxidaceae Archivado el 1 de mayo de 2015 en Wayback Machine. R.Br. Aportes Bot. Salta Ser. Flora 7. (15): 5p.
  4. a b Watson, L.; Dallwitz, M. J. «Hypoxidaceae». The families of flowering plants: descriptions, illustrations, identification, and information retrieval. Version: 25th November 2008 (en inglés). Archivado desde el original el 15 de octubre de 2008. Consultado el 15 de enero de 2009.
  5. Hutchinson, J. (1967). The Genera of Flowering Plants. Oxford: Clarendon Press.
  6. Dahlgren, R. M.; Clifford, H. T., Yeo, P. F. (1985). The families of the monocotyledons. (Springer-Verlag edición). Berlín. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)
  7. Wettstein, R. 1911. Handbuch der Systematischen Botanik. Ed. II.
  8. Pax, F. & K. Hoffmann. 1930. Die nat. Pflanzenfam. ed. 2.
  9. Hutchinson, J. 1934. Families of Flowering Plants: 678.
  10. Lawrence, F. 1951. Taxonomy of Vascular Plants: 397.
  11. Stebbins, G. L. 1974. Flowering plants: evolution above the species level. 1974.
  12. Takhtajan. A. 1969. «Flowering plants, origin and dispersal.» Bot. Rev. 4:1-251.
  13. Dahlgren, R. M. T. 1980. Bot. J. Linn. Soc. 80.
  14. The Angiosperm Phylogeny Group (Birgitta Bremer, Kåre Bremer, Mark W. Chase, Michael F. Fay, James L. Reveal, Douglas E. Soltis, Pamela S. Soltis and Peter F. Stevens, Arne A. Anderberg, Michael J. Moore, Richard G. Olmstead, Paula J. Rudall, Kenneth J. Sytsma, David C. Tank, Kenneth Wurdack, Jenny Q.-Y. Xiang & Sue Zmarzty). 2009. «An update of the Angiosperm Phylogeny Group classification for the orders and families of flowering plants: APG III.» Botanical Journal of the Linnean Society 161, 105-121.
  15. «Royal Botanic Gardens, Kew: World Checklist Series» (en inglés). Consultado el 15 de enero de 2009.
  16. Flora of Zimbabwe. «Curculigo Gaertn. Description of the genus» (en inglés). Consultado el 26 de febrero de 2009.
  17. Pacific Bulb Society. «Empodium» (en inglés). Consultado el 12 de febrero de 2009.
  18. Friedmann, F. 1985. «Note sur les Hypoxidaceae des Seychelles et description du genre nouveau HypoxidiaBull. Mus. Natl. Hist. Nat. (or, Sér. 3, Bot.) ser. 4, 7:453-460.
  19. Pacific Bulb Society. «Hypoxis» (en inglés). Consultado el 12 de febrero de 2009.
  20. Yashica Singh. South African National Biodiversity Institute. (septiembre de 2004). «Hypoxis L.». Plantzafrica. (en inglés). Archivado desde el original el 26 de mayo de 2013. Consultado el 12 de febrero de 2009.
  21. Flora of Zimbabwe. «Hypoxis L. Description of the genus» (en inglés). Consultado el 26 de febrero de 2009.
  22. Pacific Bulb Society. «Pauridia» (en inglés). Consultado el 12 de febrero de 2009.
  23. Pacific Bulb Society. «Rhodohypoxis» (en inglés). Consultado el 12 de febrero de 2009.
  24. Burtt, B. L. 2000. «Saniella and its relation to other South African genera of Hypoxidaceae.» Edinburgh Journal of Botany (2000), 57:1:63-70
  25. Pacific Bulb Society. «Spiloxene» (en inglés). Consultado el 12 de febrero de 2009.
  26. Dee Snijman. South African National Biodiversity Institute. (septiembre de 2007). «Spiloxene Salisb.». Plantzafrica. (en inglés). Archivado desde el original el 30 de agosto de 2008. Consultado el 12 de febrero de 2009.
  27. M. H. Grayum. (septiembre de 2007). «Hypoxidaceae». Instituto Nacional de Biodiversidad. Costa Rica. (en inglés). Archivado desde el original el 4 de mayo de 2003. Consultado el 26 de febrero de 2009.

Bibliografía

Lecturas sugeridas

  • Rudall, P. J., Chase, M. W., Cutler, D. F., Rusby, J., de Bruijn, A. Y. 1998. «Anatomical and molecular systematics of Asteliaceae and Hypoxidaceae.» Bot. J. Linn. Soc. 127. 1-42.
  • Singh, Y. 2007 «Hypoxis (Hypoxidaceae) in southern Africa: taxonomic notes.» S. Afr. J. Bot. 73. (3): 360-365.
  • Singh, Y. 2006. «Hypoxis (Hypoxidaceae) in Africa: list of species and infraspecific names.» Bothalia 36. (1): 13-23.
  • Wiland Szymanska, J., Nordal, I. 2006. «Flora of tropical East Africa. Hypoxidaceae.» Kew: Royal Botanic Gardens, Kew for the East African Governments 25p. ISBN 1-84246-167-2

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Hypoxidaceae: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Las hipoxidáceas (Hypoxidaceae) son una familia de plantas monocotiledóneas, herbáceas, bulbosas y perennes pertenecientes al orden Asparagales. Comprenden nueve géneros y unas ciento cincuenta especies distribuidas en regiones templado-cálidas a tropicales de África, Asia, América y Australia.​

Las hipoxidáceas pueden ser reconocidas por sus rosetas basales de hojas plicadas o al menos plegadas y con bases persistentes, su indumento no glandular es bastante prominente. En las flores, el verticilo externo de tépalos tiende a ser verde por fuera, y el ovario es ínfero; muchas veces hay una parte delgadamente tubular en el ápice del ovario formado por los tépalos unidos o por un pico apical del mismo ovario.​

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Iirikkikasvit ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Iirikkikasvit (Hypoxidaceae) on yksisirkkaisiin kuuluva kasviheimo lahkossa Asparagales. Siinä on 7–9 sukua ja 100–220 lajia tropiikin alueilla, joilla kuiva ja sadekausi vuorottelevat. Monimuotoisuuskeskittymä on eteläisessä Afrikassa (levinneisyyskartta). [1]

Tuntomerkit

Varsi on enemmän tai vähemmän mukulamainen tai juurakkomainen, ja supistuvat juuret ovat iirikkikasveilla yleisiä. Lehdet sijaitsevat kolmessa rivissä ruusukkeena ja ovat poimuisia. Lehtikanta jää pysyvästi varteen lehden kuihduttua. Kasvit ovat huomiota herättävän karvaisia. Kukintotyyppi vaihtelee; kukinto on vanallinen, vana litteähkö. Yleensä kukat ovat yksisirkkaisten tapaan kolmilukuisia, harvoin kaksilukuisia. Kehä on erilehtinen tai putkimainen, ja sen ulkokiehkura on vihertävä ulkopuoleltaan. Sikiäin on kehänalainen, ja sen kärki on usein kaventunut ja nokkamainen. Sikiäimessä ei ole mesiäisiä. Hedelmä avautuu sivultaan tai on avautumaton tai marjamainen. Joskus hedelmä on kansiluomainen. Siemenet ovat pallomaisia, sileitä tai piikkisiä, ja niissä on huomiota herättävä kannattimen arpi. Alkio on lyhyt ja enemmän tai vähemmän erilaistumaton. Kromosomiluku on n = 6–9, 11.[2]

Luokittelu

Iirikkikasvien lähin sukulainen on Asteliaceae-heimo, joka on sen rinnakkaishaara Asparagales-lahkon evoluutiopuussa. Aikaisemmissa luokittelujärjestelmissä iirikkikasvit vietiin narsissikasvien heimoon (Amaryllidaceae). Iirikkikasvien heimo käsittää seitsemästä yhdeksään sukua, joista runsaslajisimmat ovat Hypoxis ja Pauridia. Edellisessä on 50– 100 lajia, jälkimmäisessä 31.[3]

  • Curculigo Gaertn. – kärsäliljat
  • Empodium Salisb.
  • Hypoxidia Friedmann
  • Hypoxis L.
  • Molineria Colla
  • Pauridia Harv.
  • Rhodohypoxis Nel – iirikit
  • Saniella Hilliard & B.L.Burtt
  • Spiloxene Salisb. [4]

Lähteet

Viitteet

  1. Stevens 2001-, viitattu 11.11.2014
  2. Stevens 2001-, viitattu 11.11.2014
  3. Stevens 2001-, viitattu 11.11.2014
  4. http://data.kew.org/cgi-bin/vpfg1992/genlist.pl?HYPOXIDACEAE
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Iirikkikasvit: Brief Summary ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Iirikkikasvit (Hypoxidaceae) on yksisirkkaisiin kuuluva kasviheimo lahkossa Asparagales. Siinä on 7–9 sukua ja 100–220 lajia tropiikin alueilla, joilla kuiva ja sadekausi vuorottelevat. Monimuotoisuuskeskittymä on eteläisessä Afrikassa (levinneisyyskartta).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Hypoxidaceae ( French )

provided by wikipedia FR

La famille des Hypoxidacées regroupe des plantes monocotylédones. Elle comprend 150 espèces réparties en 9 genres.

Ce sont des plantes herbacées, pérennes, à rosette, rhizomateuses ou à racine épaissie, à feuilles alternes, des régions tempérées à tropicales, largement répandues mais qui ne se rencontrent pas en Eurasie.

Cette famille n'existe pas en classification classique de Cronquist (1981), qui inclut cette plantes dans les Liliacées.

Étymologie

Le nom vient du genre Hypoxis dérivé du grec υπο (ypo), sous et οξις (oxis), aigu, acide peut se référer à la forme des gousses[1]. Cependant, le nom Hypoxis inventé en 1611 par le botaniste français Paul Reneaulme (1560-1624), signifie "un peu aigre", peut aussi se référer au goût des feuilles de cette plante. Il fut repris par Linné en 1759.

Liste des genres

Selon World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) (16 avr. 2010)[2] :

Selon Angiosperm Phylogeny Website (20 mai 2010)[3] :

Selon NCBI (16 avr. 2010)[4] :

Selon DELTA Angio (16 avr. 2010)[5] :

Liste des espèces

Selon NCBI (16 avr. 2010)[4] :

Selon World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) (26 avr. 2010)[6] :

Notes et références

  1. (en) David Gledhil, The Names of Plants, Cambridge University press, 2008, 426 p. (ISBN 978-0-5216-8553-5, lire en ligne), p. 209
  2. WCSP. World Checklist of Selected Plant Families. Facilitated by the Royal Botanic Gardens, Kew. Published on the Internet ; http://wcsp.science.kew.org/, consulté le 16 avr. 2010
  3. Stevens, P. F. (2001 onwards). Angiosperm Phylogeny Website. Version 14, July 2017 [and more or less continuously updated since]." will do. http://www.mobot.org/MOBOT/research/APweb/, consulté le 20 mai 2010
  4. a et b NCBI, consulté le 16 avr. 2010
  5. DELTA Angio, consulté le 16 avr. 2010
  6. WCSP. World Checklist of Selected Plant Families. Facilitated by the Royal Botanic Gardens, Kew. Published on the Internet ; http://wcsp.science.kew.org/, consulté le 26 avr. 2010

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Hypoxidaceae: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

La famille des Hypoxidacées regroupe des plantes monocotylédones. Elle comprend 150 espèces réparties en 9 genres.

Ce sont des plantes herbacées, pérennes, à rosette, rhizomateuses ou à racine épaissie, à feuilles alternes, des régions tempérées à tropicales, largement répandues mais qui ne se rencontrent pas en Eurasie.

Cette famille n'existe pas en classification classique de Cronquist (1981), qui inclut cette plantes dans les Liliacées.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Hypoxidaceae ( Croatian )

provided by wikipedia hr Croatian

Hypoxidaceae, biljna porodica jednosupnica iz tropskih krajeva Amerike, Afrike, Azije i Australije. Danas se u nju ubrajaju 153 vrste unutar 11 rodova[1]. Listovi roda hipoksis (Hypoxis) su travolikog oblika koji rastu iz podzemne stabljike, a žuti zvjezdoliki cvjetovi cvjetaju od lipnja do studenog na bezlisnoj stabljici okruženoj listovima.

Za vrste hipoksis govorilo se da liječe HIV, no preporuka je znanosti da se to izbjegava, dok se ne dokaže njegova sigurnost [2]

Rodovi

  1. Curculigo Gaertn., kurkuligo
  2. Empodium Salisb.
  3. Hypoxidia F.Friedmann
  4. Hypoxis L., hipoksis
  5. Molineria Colla
  6. Neofriedmannia Kocyan & Wiland
  7. Pauridia Harv.
  8. Rhodohypoxis Nel, rodohipoksis
  9. × Rhodoxis B.Mathew
  10. Sinocurculigo Z.J.Liu, L.J.Chen & K.Wei Liu
Logotip Zajedničkog poslužitelja
Na Zajedničkom poslužitelju postoje datoteke vezane uz: Hypoxidaceae
Logotip Wikivrsta
Wikivrste imaju podatke o: Hypoxidaceae

Izvori

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori i urednici Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia hr Croatian

Hypoxidaceae: Brief Summary ( Croatian )

provided by wikipedia hr Croatian

Hypoxidaceae, biljna porodica jednosupnica iz tropskih krajeva Amerike, Afrike, Azije i Australije. Danas se u nju ubrajaju 153 vrste unutar 11 rodova. Listovi roda hipoksis (Hypoxis) su travolikog oblika koji rastu iz podzemne stabljike, a žuti zvjezdoliki cvjetovi cvjetaju od lipnja do studenog na bezlisnoj stabljici okruženoj listovima.

Za vrste hipoksis govorilo se da liječe HIV, no preporuka je znanosti da se to izbjegava, dok se ne dokaže njegova sigurnost

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori i urednici Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia hr Croatian

Hypoxidaceae ( Indonesian )

provided by wikipedia ID

Hypoxidaceae adalah salah satu suku anggota tumbuhan berbunga. Menurut Sistem klasifikasi APG II suku ini dimasukkan ke dalam bangsa Asparagales, klad Monokotil.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Penulis dan editor Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ID

Hypoxidaceae: Brief Summary ( Indonesian )

provided by wikipedia ID

Hypoxidaceae adalah salah satu suku anggota tumbuhan berbunga. Menurut Sistem klasifikasi APG II suku ini dimasukkan ke dalam bangsa Asparagales, klad Monokotil.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Penulis dan editor Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ID

Hypoxidaceae ( Italian )

provided by wikipedia IT

Hypoxidaceae R.Br., 1814 è una famiglia di piante angiosperme monocotiledoni dell'ordine Asparagales.[2][3]

Descrizione

I membri di questa famiglia sono piante erbacee medio-piccole, con foglie simili a fili d'erba e una radice invisibile, modificatasi per formare un tubero o un rizoma.

I fiori nascono da germogli privi di foglia. I fiori sono trimeri e a simmetria radiale.

L'ovario è infero e si sviluppa in una capsula o in una bacca.

Distribuzione e habitat

Le piante di questa famiglia sono presenti nelle zone a clima da temperato a tropicale, principalmente dell'emisfero australe. Sono di ampia diffusione, ma non sono presenti in Europa e nell'Asia Settentrionale[4].

Tassonomia

La famiglia, non contemplata dal Sistema Cronquist, è assegnata dalla classificazione APG all'ordine Asparagales.[2]

Comprende i seguenti generi:[3]

Alcune specie

Note

  1. ^ Robert Brown, A Voyage to Terra Australis, 2: 576. 1814 [19 luglio 1814].
  2. ^ a b (EN) The Angiosperm Phylogeny Group, An update of the Angiosperm Phylogeny Group classification for the ordines and families of flowering plants: APG IV, in Botanical Journal of the Linnean Society, vol. 181, n. 1, 2016, pp. 1–20.
  3. ^ a b (EN) Hypoxidaceae, su Plants of the World Online, Royal Botanic Gardens, Kew. URL consultato il 28 febbraio 2021.
  4. ^ (EN) L. Watson, M.J. Dallwitz, Hypoxidaceae, su The families of flowering plants: descriptions, illustrations, identification, and information retrieval, delta-intkey.com, 1992. URL consultato il 13 marzo 2015 (archiviato dall'url originale il 15 ottobre 2008).

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Hypoxidaceae: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

Hypoxidaceae R.Br., 1814 è una famiglia di piante angiosperme monocotiledoni dell'ordine Asparagales.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Hypoxidaceae ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

Hypoxidaceae is een botanische naam, voor een familie van eenzaadlobbige planten. Een familie onder deze naam wordt door slechts weinig systemen van plantentaxonomie erkend, maar wel door het APG-systeem (1998) en het APG II-systeem (2003).

Aldaar bestaat de familie uit honderd à tweehonderd soorten in een klein dozijn genera.

Externe links

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Hypoxidaceae: Brief Summary ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

Hypoxidaceae is een botanische naam, voor een familie van eenzaadlobbige planten. Een familie onder deze naam wordt door slechts weinig systemen van plantentaxonomie erkend, maar wel door het APG-systeem (1998) en het APG II-systeem (2003).

Aldaar bestaat de familie uit honderd à tweehonderd soorten in een klein dozijn genera.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Hypoxidaceae ( Norwegian )

provided by wikipedia NO

Hypoxidaceae er en plantefamilie i ordenen Asparagales. Gruppen har ikke fått noe norsk navn, og artene vokser ikke naturlig i den nordiske floraen. De er utbredt i alle tropiske strøk og finnes også nordover til østlige USA. Blomsten er oversittende, og frukten er en kapsel eller et bær.

Kilder

Eksterne lenker

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia NO

Hypoxidaceae: Brief Summary ( Norwegian )

provided by wikipedia NO

Hypoxidaceae er en plantefamilie i ordenen Asparagales. Gruppen har ikke fått noe norsk navn, og artene vokser ikke naturlig i den nordiske floraen. De er utbredt i alle tropiske strøk og finnes også nordover til østlige USA. Blomsten er oversittende, og frukten er en kapsel eller et bær.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia NO

Przyklękowate ( Polish )

provided by wikipedia POL
 src=
Hypoxis hemerocallidea

Przyklękowate, hypoksydowate (Hypoxidaceae) – rodzina roślin jednoliściennych z rzędu szparagowców (Asparagales). Klasyfikacja systematyczna należących tu roślin jest kłopotliwa, wiele z nich to rośliny apomiktyczne. Wyróżnia się tu od 6 do 9 rodzajów ze 100 lub 220 gatunkami[1]. Występują w tropikach i strefie podzwrotnikowej, największe zróżnicowanie osiągając w południowej Afryce. Są to niewielkie lub średniej wielkości byliny cebulowe, liście odziomkowe, często są podłużnie pogięte lub złożone. Kwiaty zebrane w kwiatostan wyrastają na bezlistnym głąbiku, mają często zewnętrzne listki okwiatu zielone od zewnątrz. Zalążnia jest dolna[1].

Systematyka

Pozycja i podział rodziny według Angiosperm Phylogeny Website (aktualizowany system APG IV z 2016)

Jeden z kladów w rzędzie szparagowców Asparagales w obrębie jednoliściennych. Pozycję filogenetyczną rodziny w obrębie rzędu przedstawia poniższy kladogram[1].


storczykowate Orchidaceae





Boryaceae




Blandfordiaceae




Lanariaceae




asteliowate Asteliaceae



przyklękowate Hypoxidaceae









Ixioliriaceae



Tecophilaeaceae





Doryanthaceae




kosaćcowate Iridaceae




Xeronemataceae




złotogłowowate Asphodelaceae




amarylkowate Amaryllidaceae



szparagowate Asparagaceae










Wykaz rodzajów[3]

Przypisy

  1. a b c d Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2016-10-23].
  2. a b James Reveal: Indices Nominum Supragenericorum Plantarum Vascularium – B (ang.). PlantSystematics.org. [dostęp 2010-11-26].
  3. List of genera in family HYPOXIDACEAE (ang.). W: Vascular Plant Families and Genera [on-line]. Kew Gardens. [dostęp 2010-11-26].
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Przyklękowate: Brief Summary ( Polish )

provided by wikipedia POL
 src= Hypoxis hemerocallidea

Przyklękowate, hypoksydowate (Hypoxidaceae) – rodzina roślin jednoliściennych z rzędu szparagowców (Asparagales). Klasyfikacja systematyczna należących tu roślin jest kłopotliwa, wiele z nich to rośliny apomiktyczne. Wyróżnia się tu od 6 do 9 rodzajów ze 100 lub 220 gatunkami. Występują w tropikach i strefie podzwrotnikowej, największe zróżnicowanie osiągając w południowej Afryce. Są to niewielkie lub średniej wielkości byliny cebulowe, liście odziomkowe, często są podłużnie pogięte lub złożone. Kwiaty zebrane w kwiatostan wyrastają na bezlistnym głąbiku, mają często zewnętrzne listki okwiatu zielone od zewnątrz. Zalążnia jest dolna.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Hypoxidaceae ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

Hypoxidaceae é uma família de plantas com flor monocotiledóneas, integrada na ordem Asparagales, que agrupa cerca de 150 espécies de herbáceas bulbosas perenes, repartidas por 9 géneros, com distribuição natural nas regiões subtropicais e tropicais de África, Ásia, Américas e Austrália.[1]

Descrição

As espécies que integram a família Hypoxidaceae são plantas herbáceas perenes que apresentam cormos ou rizomas como órgãos subsuperficiais de sobrevivência. São, em geral, plantas de hábito terrestre, embora algumas espécies sejam plantas aquáticas. A folhagem pode permanecer durante todo o ano (espécies perenifólias) ou cair durante a estação seca (espécies decíduas).[1]

As Hypoxiaceae podem ser reconhecidas pelas suas rosetas basais plicadas, ou pelo menos dobradas, constituídas por folhas com bases persistentes, com indumento não glandular bastante proeminente. As folhas são alternas, com as que são basais espiraladas, sésseis ou pecioladas, simples, lineares e inteiras. A lâmina foliar é inteira, linear ou lanceolada, com nervação paralelinérvea. Os bordos da folha são inteiros. As folhas apresentam um meristema basal persistente e um desenvolvimento basípeto (isto é, desenvolvem-se desde a base da planta até ao ápice).

As flores ocorrem em inflorescências lineares terminais, embora algumas espécies apresentem flores isoladas ou em umbelas. Os tipos de inflorescências mais comuns são os rácemos, as espigas, e os capítulos. Em alguns casos a inflorescência apresenta brácteas involucrais.

As flores são bissexuadas, vistosas, actinomorfas (regulares), cíclicas, compostas por verticilos trímeros, desprovidas de nectários. Apresentam geralmente o cálice e a corola unidos, mas o tubo perigonial (uma fusão das tépalas na sua base) pode estar presente ou ausente. Apresentam 4-6 tépalas, livres ou soldadas, em dois verticilos similares. A coloração das tépalas pode ser amarela, branca, ou, mais raramente, vermelha, embora o verticilo externo das tépalas tenda a ser verde por fora.

O gineceu é gamocarpelar, com quatro ou seis estames férteis, mais raramente três. Os estames são livres, geralmente ligados ao perigónio e mais ou menos ligados ou livres do gineceu. As anteras são basifixas ou dorsifixas, com deiscência longitudinal. A microsporogénese é sucessiva e os grãos de pólen apresentam duas células quando atingem a maturidade.

O gineceu é tricarpelar, com ovário ínfero com dois ou três lóculos (apenas um no caso de Empodium), com a placentação na maioria das vezes axial. Apresenta um ou três estiletes, livres ou parcialmente unidos, com um canal estilar. O estigma é do tipo seco, com papilas. É frequente a presença de uma parte tubular delgada no ápice do ovário, formada por tépalas fixas ou por um pico apical do mesmo ovário.[2]

Os óvulos podem ser arilados ou não arilados, anátropos ou hemianátropos, bitégmicos. O desenvolvimento do saco embrionário é do tipo Polygonum ou Allium. Os núcleos polares fundem-se antes da fertilização. As células antipodais são proliferativas ou efémeras. O desenvolvimento do endosperma é nuclear ou helobial.

O fruto pode ser seco, do tipo cápsula, ou carnudo, do tipo baga, deiscentes ou indeiscentes. As sementes apresentam endosperma oleoso com a testa rica em fitomelaninas, e por isso negra ou castanho-escura. O embrião é curto e pouco diferenciado.

Os números cromosómicos básicos são x=6 a 9 e 11, com os cromossomas com 2-5 µm de comprimento.[3][4]

As hipoxidáceas não são plantas cianogenéticas, sendo também desprovidas de alcaloides, protoantocianidinas, ácido elágico e saponinas. Pelo contrário, apresentam falvonóis, como por exemplo, a quercetina.[4]

Distribuição geográfica

A família Hypoxidaceae tem distribuição natural do tipo pantropical, estando presenes nas regiões subtropicais e tropicais de África, Ásia, Américas e Austrália,[1] mas com centro de diversidade na África. No Brasil a família apresenta ampla distribuição, podendo ser encontrada em todos os estados das cinco regiões geográficas.

Filogenia e sistemática

 src=
Flores e folhas de Curculigo orchioides.
 src=
Flor de Hypoxis hirsuta.
 src=
Aspecto geral de Rhodohypoxis baurii em flor.

O sistema APG IV, de 2016, reconhece esta família e coloca-a na ordem Asparagales, situação que se mantém sem alterações desde o sistema APG II, de 2003.[5][6] Esta família integra 9 géneros com cerca de 150 espécies,[7] com centro de diversidade nos trópicos da África e distribuição pantropical.

Na presente circunscrição das Asparagales, é possível estabelecer uma árvore filogenética que, incluindo os grupos que embora reduzidos à categoria de subfamília foram até recentemente amplamente tratados como famílias, assinale a posição filogenética das Hypoxidaceae:[8][9]

Asparagales

Orchidaceae





Boryaceae


Hypoxidaceae s.l.

Blandfordiaceae




Lanariaceae




Asteliaceae



Hypoxidaceae s.s.









Ixiolirionaceae



Tecophilaeaceae





Doryanthaceae




Iridaceae




Xeronemataceae



Asphodelaceae

Hemerocallidoideae (= Hemerocallidaceae)




Xanthorrhoeoideae (= Xanthorrhoeaceae s.s.)



Asphodeloideae (= Asphodelaceae)




Asparagales 'nucleares' Amaryllidaceae s.l.

Agapanthoideae (= Agapanthaceae)




Allioideae (= Alliaceae s.s.)



Amaryllidoideae (= Amaryllidaceae s.s.)




Asparagaceae s.l.


Aphyllanthoideae (= Aphyllanthaceae)




Brodiaeoideae (= Themidaceae)



Scilloideae (= Hyacinthaceae)





Agavoideae (= Agavaceae)





Lomandroideae (= Laxmanniaceae)




Asparagoideae (= Asparagaceae s.s.)



Nolinoideae (= Ruscaceae)













A posição filogenética e a circunscrição taxonómica das Hypoxidaceae têm variado consideravelmente. Em muitos dos sistemas tradicionais de base morfológica a família aparecia tratada como uma subfamília (as Hypoxidoideae) dentro de uma família Amaryllidaceae com circunscrição muito alargada.[10][11][12][13][14] Modernamente, foi reconhecida como uma família independente, inicialmente colocada na ordem das Liliales por A. Takhtajan e por Rolf Dahlgren.[15][16] No sistema de Cronquist estes géneros também eram reconhecidos como formando uma família independente mas mais próxima das liliáceas. Finalmente, nos sistemas de classificação de plantas de base filogenética, tais como o sistema de classificação APG, reconhecem esta família incluindo-a dentro da ordem das Asparagales.[2][17]

Na sua presente circunscrição, e como se pode observar no cladograma acima, a família (quando considerada em sentido estrito) é o grupo irmão da família Asteliaceae, isto considerando uma família Hipoxidaceae cuja circunscrição deixa de fora, para além das Asteliaceae, as Blandfordiaceae e as Lanariaceae, embora a família Lanariaceae, com o seu único género Lanaria, tenha sido considerada um membro das famílias Haemodoraceae[18] ou Tecophilaeaceae.[19]

Contudo, estas famílias, em conjunto com a família Asteliaceae, e provavelmente também Boryaceae, formam um clado, as Hypoxidaceae sensu lato (grupo irmão das Boryaceae), as quais, com excepção do posicionamento de Boryaceae, tem um bom apoio como clado nas análises moleculares. Uma sinapomorfia potencial para estas famílias é a estrutura do óvulo, que pelo menos em Asteliaceae, Blandfordiaceae, Lanariaceae e Hypoxidaceae apresenta uma constrição chalazal e uma coifa nucelar ("nucellar cap"). Uma sinapomorfia potencial para estas famílias é a estrutura do óvulo: pelo menos Asteliaceae, Blandfordiaceae, Lanariaceae e Hypoxidaceae apresentam uma constrição chalazal e uma coifa nucelar ("nucellar cap"). Deixando de fora o clado das Boryaceae, alguns autores sugerem que estas famílias se deveriam fundir numa família Hypoxidaceae sensu lato.[20]

Dentro deste clado, Asteliaceae + Hypoxidaceae + Lanariaceae formam por sua vez um clado com apoio de 100 % de bootstrap. A morfologia também fornece algum apoio para estas relações: Asteliaceae e Hypoxidaceae formam rosetas recobertas por pelos multicelulares ramificados (também Lanariaceae apresenta tricomas multicelulares), e apresentam canais radiculares preenchidos por mucilagem (este último carácter também está presente nas Lanariaceae), mas Blandfordia (único género de Blandfordiaceae) não compartilha estes caracteres. Para além disso, este clado apresenta estomas paracíticos, a lâmina da folha apresenta uma nervura principal distintiva, para além do gineceu mais ou menos ínfero, e um micrópilo bi-estomal. O grupo [Asteliaceae + Hypoxidaceae] apresenta flavonóis, endosperma de paredes delgadas, cotilédone não fotossintético, e a lígula larga.

As relações atrás descritas podem ser condensadas no cladograma abaixo, o qual mostra a forma como este grupo de famílias da ordem Asparagales se relaciona com as Hypoxidaceae na sua versão lata e estrita:[2]



Orchidaceae





Boryaceae


Hypoxidaceae sensu lato

Blandfordiaceae




Lanariaceae




Asteliaceae



Hypoxidaceae








Taxonomia

De acordo com o World Checklist of Selected Plant Families (Setembro de 2014), a família contém 9 géneros e cerca de 150 espécies assim repartidas:[21][22][23][24]

  • Curculigo Gaertn., Fruct. Sem. Pl. 1: 63 (1788) — inclui 13 espécies nativas das regiões tropicais e subtropicais do Hemisfério Sul; apresentam um rizoma como órgão subterrâneo de perpetuação e de reserva; as flores são amarelas, com um longo tubo perigonial; o fruto é uma baga que ocorre rodeada pelas bases foliares e mantém os restos do tubo perigonial persistente.[25]
  • Empodium Salisb., Gen. Pl.: 43 (1866) — integra 7 espécies oriundas do sul da África; o órgão subterrâneo de reserva é um cormo; as folhas são lineares ou em forma de espada (ensiformes); as flores apresentam forma de estrela, amarelas por dentro e verdes por fora; floresce no outono.[26]
  • Hypoxidia F. Friedmann, Bull. Mus. Natl. Hist. Nat., B, Adansonia 1984: 454 (1985) — inclui 2 espécies nativa das ilhas Seychelles, as quais têm sido tratadas dentro de Curculigo por alguns taxónomos.[27]
  • Hypoxis L., Syst. Nat. ed. 10, 2: 986 (1759) — é o maior género da família, com 87 espécies que se distribuem pela África tropical e subtropical, Américas, sueste da Ásia e Austrália; o órgão subterrâneo de reserva é um rizoma vertical ou um cormo; as folhas são pilosas e as flores têm forma de estrela, usualmente amarelas ou, por vezes, brancas; não apresentam tubo perigonial; o fruto é uma cápsula.[28][29][30]
  • Molineria Colla, Hortus Ripul., App. 2: 333 (1826) — inclui 7 espécies com uma ampla distribuição, que vai desde as regiões tropicais da Ásia até à Austrália (Queensland).
  • Pauridia Harv., Gen. S. Afr. Pl.: 341 (1838) — integra apenas 2 espécies, oriundas da Província Ocidental do Cabo; apresentam cormos como órgãos de reserva; as flores são campanuliformes, de coloração branca a rosado pálido.[31]
  • Rhodohypoxis Nel, Bot. Jahrb. Syst. 51: 257 (1914) — é um género com 6 espécies nativas do sul de África, particularmente da região das montanhas Drakensberg; os membros deste género são pequenas geófitas perenes com até 15 cm de altura que perdem a sua parte aérea e permanecem em repouso durante o inverno; o órgão de reserva subterrâneo é um rizoma; as tépalas das flores são brancas, rosadas, vermelhas ou variegados de rosa e branco; pelas suas belas e coloridas flores, as espécies de Rhodohypoxis são utilizadas como ornamentais em muitas regiões, existendo numerosas variedades no comércio de floricultura, sendo Rhodohypoxis baurii a espécie mais cultivada.[32]
  • Saniella Hilliard & B.L.Burtt, Notes Roy. Bot. Gard. Edinburgh 36: 70 (1978) — inclui 2 espécies oriundas de uma região do sul de África que vai da Província do Cabo até ao Lesoto. Estas espécies são muito similares às incluídas nos géneros Pauridia e Empodium.[33]
  • Spiloxene Salisb., Gen. Pl.: 44 (1866) — inclui 19 espécies que se distribuem desde a Namíbia à Província do Cabo; é um género estritamente relacionado com Hypoxis e, por isso, muitos taxónomos o incluem no seu âmbito; apresenta cormos que se renovam anualmente; as flores têm forma de estrela e são de coloração dourada a amarela, embora ocorram também espécies com flores brancas e, raramente, rosadas; floresce na primavera.[34][35]

No Brasil são nativos os géneros Curculigo (= Heliacme) e Hypoxis.

Importância económica

Algumas espécies da família Hypoxidaceae apresentam considerável importância económica como plantas ornamentais em jardins das regiões com climas subtropicais e tropicais. Os géneros que se cultivam com esse objectivo são Curculigo, Hypoxis e Rhodohypoxis.

A espécie Molineria capitulata (Lour.) Herb. (o mesmo que Curculigo capitulata), de folhas largas, nativa da Indochina, é cultivada como planta ornamental na Costa Rica,[36] sendo também utilizada em paisagismo em diversas regiões dos trópicos e subtrópicos, sendo considerada apropriada para forrações de altura média em locais de grande terreno, como parques.

Referências

  1. a b c Pacific Bulb Society. «Hypoxidaceae» (em inglês). Consultado em 12 de fevereiro de 2009
  2. a b c Stevens, P. F. (2001). «Angiosperm Phylogeny Website (Versión 9, junho de 2008, e actualizado desde então)» (em inglês). Consultado em 12 de janeiro de 2009
  3. Novara, L. J. 2006. «Flora del Valle de Lerma.» Hypoxidaceae R.Br. Aportes Bot. Salta Ser. Flora 7. (15): 5p.
  4. a b Watson, L.; Dallwitz, M. J. «Hypoxidaceae». The families of flowering plants: descriptions, illustrations, identification, and information retrieval.Version: 25th November 2008 (em inglês). Consultado em 15 de janeiro de 2009. Cópia arquivada em 15 de outubro de 2008
  5. Angiosperm Phylogeny Group (2003). An update of the Angiosperm Phylogeny Group classification for the orders and families of flowering plants: APG II. Botanical Journal of the Linnean Society 141(4): 399-436. doi: 10.1046/j.1095-8339.2003.t01-1-00158.x
  6. Angiosperm Phylogeny Group (2009). An update of the Angiosperm Phylogeny Group classification for the orders and families of flowering plants: APG III. Botanical Journal of the Linnean Society 161: 105-121.
  7. Christenhusz, M. J. M.; Byng, J. W. (2016). «The number of known plants species in the world and its annual increase». Magnolia Press. Phytotaxa. 261 (3): 201–217. doi:
  8. Chase et al 2009
  9. Stevens 2016, Asparagales
  10. Wettstein, R. 1911. Handbuch der Systematischen Botanik. Ed. II.
  11. Pax, F. & K. Hoffmann. 1930. Die nat. Pflanzenfam. ed. 2.
  12. Hutchinson, J. 1934. Families of Flowering Plants: 678.
  13. Lawrence, F. 1951. Taxonomy of Vascular Plants: 397.
  14. Stebbins, G. L. 1974. Flowering plants: evolution above the species level. 1974.
  15. Takhtajan. A. 1969. «Flowering plants, origin and dispersal.» Bot. Rev. 4:1-251.
  16. Dahlgren, R. M. T. 1980. Bot. J. Linn. Soc. 80.
  17. The Angiosperm Phylogeny Group (Birgitta Bremer, Kåre Bremer, Mark W. Chase, Michael F. Fay, James L. Reveal, Douglas E. Soltis, Pamela S. Soltis and Peter F. Stevens, Arne A. Anderberg, Michael J. Moore, Richard G. Olmstead, Paula J. Rudall, Kenneth J. Sytsma, David C. Tank, Kenneth Wurdack, Jenny Q.-Y. Xiang & Sue Zmarzty). 2009. «An update of the Angiosperm Phylogeny Group classification for the orders and families of flowering plants: APG III.» Botanical Journal of the Linnean Society 161, 105-121.
  18. Hutchinson, J. (1967). The Genera of Flowering Plants. Oxford: Clarendon Press
  19. Dahlgren, R. M.; Clifford, H. T., Yeo, P. F. (1985). The families of the monocotyledons. Springer-Verlag ed. Berlim: [s.n.] A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  20. Soltis et al. (2005).
  21. WCSP (2011), World Checklist of Selected Plant Families, The Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew, consultado em 24 de maio de 2011, search for "Asteliaceae"
  22. Rafaël Govaerts (editor): Asteliaceae. In: World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) – The Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew.
  23. «Royal Botanic Gardens, Kew: World Checklist Series» (em inglês). Consultado em 15 de janeiro de 2009
  24. Stevens, P. F. (2001 onwards). Angiosperm Phylogeny Website. Version 12, July 2012 [and more or less continuously updated since]. http://www.mobot.org/MOBOT/research/APweb/
  25. Flora of Zimbabwe. «Curculigo Gaertn. Description of the genus» (em inglês). Consultado em 26 de fevereiro de 2009
  26. Pacific Bulb Society. «Empodium» (em inglês). Consultado em 12 de fevereiro de 2009
  27. Friedmann, F. 1985. «Note sur les Hypoxidaceae des Seychelles et description du genre nouveau HypoxidiaBull. Mus. Natl. Hist. Nat. (or, Sér. 3, Bot.) ser. 4, 7:453-460.
  28. Pacific Bulb Society. «Hypoxis» (em inglês). Consultado em 12 de fevereiro de 2009
  29. Yashica Singh. South African National Biodiversity Institute. (setembro de 2004). «Hypoxis L.». Plantzafrica. (em inglês). Consultado em 12 de fevereiro de 2009
  30. Flora of Zimbabwe. «Hypoxis L. Description of the genus» (em inglês). Consultado em 26 de fevereiro de 2009
  31. Pacific Bulb Society. «Pauridia» (em inglês). Consultado em 12 de fevereiro de 2009
  32. Pacific Bulb Society. «Rhodohypoxis» (em inglês). Consultado em 12 de fevereiro de 2009
  33. Burtt, B. L. 2000. «Saniella and its relation to other South African genera of Hypoxidaceae.» Edinburgh Journal of Botany (2000), 57:1:63-70
  34. Pacific Bulb Society. «Spiloxene» (em inglês). Consultado em 12 de fevereiro de 2009
  35. Dee Snijman. South African National Biodiversity Institute. (setembro de 2007). «Spiloxene Salisb.». Plantzafrica. (em inglês). Consultado em 12 de fevereiro de 2009
  36. M. H. Grayum. (setembro de 2007). «Hypoxidaceae». Instituto Nacional de Biodiversidad. Costa Rica. (em inglês). Consultado em 26 de fevereiro de 2009. Cópia arquivada em 4 de maio de 2003

Bibliografia

  • Rudall, P. J., Chase, M. W., Cutler, D. F., Rusby, J., de Bruijn, A. Y. 1998. «Anatomical and molecular systematics of Asteliaceae and Hypoxidaceae.» Bot. J. Linn. Soc. 127. 1-42.
  • Singh, Y. 2007 «Hypoxis (Hypoxidaceae) in southern Africa: taxonomic notes.» S. Afr. J. Bot. 73. (3): 360-365.
  • Singh, Y. 2006. «Hypoxis (Hypoxidaceae) in Africa: list of species and infraspecific names.» Bothalia 36. (1): 13-23.
  • Wiland Szymanska, J., Nordal, I. 2006. «Flora of tropical East Africa. Hypoxidaceae.» Kew: Royal Botanic Gardens, Kew for the East African Governments 25p. ISBN 1-84246-167-2
  • Souza, V.C. Lorenzi, H. 2012. Botânica Sistemática: Guia ilustrado para identificação das famílias de fanerógamas nativas e exóticas no Brasil, baseado em APG III. 3.ª ed. Editora Plantarum. 768 pp.
  • Stevens, P. F. (2001). «Hypoxidaceae». Angiosperm Phylogeny Website (Versión 9, junio del 2008, y actualizado desde entonces) (em inglês). Consultado em 15 de janeiro de 2009
  • Watson, L.; Dallwitz, M. J. «Hypoxidaceae». The families of flowering plants: descriptions, illustrations, identification, and information retrieval.Version: 25th November 2008 (em inglês). Consultado em 15 de janeiro de 2009. Cópia arquivada em 15 de outubro de 2008
  • Lista de Espécies da Flora do Brasil
  • The Plant List
  • CEAP Design

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Hypoxidaceae: Brief Summary ( Portuguese )

provided by wikipedia PT
 src= Hypoxis hemerocallidea.

Hypoxidaceae é uma família de plantas com flor monocotiledóneas, integrada na ordem Asparagales, que agrupa cerca de 150 espécies de herbáceas bulbosas perenes, repartidas por 9 géneros, com distribuição natural nas regiões subtropicais e tropicais de África, Ásia, Américas e Austrália.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Rosenblundsväxter ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Rosenblundsväxter (Hypoxidaceae) är en familj med enhjärtbladiga växter av ordningen Asparagales. Familjen innehåller 7-9 släkten med tillsammans 100-220 arter.

Externa länkar

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Rosenblundsväxter: Brief Summary ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Rosenblundsväxter (Hypoxidaceae) är en familj med enhjärtbladiga växter av ordningen Asparagales. Familjen innehåller 7-9 släkten med tillsammans 100-220 arter.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Họ Hạ trâm ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Họ Hạ trâm (danh pháp khoa học: Hypoxidaceae) là một họ thực vật hạt kín, được các hệ thống APG đặt trong bộ Asparagales của nhánh monocots[1].

Họ này mới được các nhà phân loại học công nhận gần đây. Hệ thống APG III năm 2009 (không đổi so với các phiên bản năm 19982003) công nhận họ này. Họ chứa khoảng 7-9 chi và 100-220 loài, đặc biệt đa dạng tại miền nam châu Phi. Tại Việt Nam có 2 chi (CurculigoHypoxis), 10 loài.

Các thành viên trong họ này chủ yếu là cây thân thảo nhỏ tới trung bình, với lá dạng cỏ và thân cây khó thấy, biến đổi thành thân hành hay thân rễ. Hoa sinh ra trên các đoạn thân cây không lá, được gọi là các cán hoa. Hoa đối xứng tỏa tia, với các thành phần là bội số của 3. Bầu nhụy hạ, phát triển thành quả nang hay quả mọng.

Các chi

Phát sinh chủng loài

Cây phát sinh chủng loài dưới đây lấy theo APG III.

Asparagales


Orchidaceae





Boryaceae




Blandfordiaceae




Lanariaceae




Asteliaceae



Hypoxidaceae









Ixioliriaceae



Tecophilaeaceae





Doryanthaceae




Iridaceae




Xeronemataceae




Xanthorrhoeaceae s. l.


Hemerocallidoideae (Hemerocallidaceae)




Xanthorrhoeoideae (Xanthorrhoeaceae s. s.)



Asphodeloideae (Asphodelaceae)







Amaryllidaceae s. l.


Agapanthoideae (Agapanthaceae)




Allioideae (Alliaceae)



Amaryllidoideae (Amaryllidaceae s. s.)






Asparagaceae s. l.



Aphyllanthoideae (Aphyllanthaceae)




Brodiaeoideae (Themidaceae)



Scilloideae (Hyacinthaceae)




Agavoideae (Agavaceae)





Lomandroideae (Laxmanniaceae)




Asparagoideae (Asparagaceae s. s.)



Nolinoideae (Ruscaceae)














Ghi chú

  1. ^ Angiosperm Phylogeny Group III (2009), “An update of the Angiosperm Phylogeny Group classification for the orders and families of flowering plants: APG III”, Botanical Journal of the Linnean Society 161 (2): 105–121, doi:10.1111/j.1095-8339.2009.00996.x

Liên kết ngoài

 src= Wikimedia Commons có thư viện hình ảnh và phương tiện truyền tải về Họ Hạ trâm
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Họ Hạ trâm: Brief Summary ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Họ Hạ trâm (danh pháp khoa học: Hypoxidaceae) là một họ thực vật hạt kín, được các hệ thống APG đặt trong bộ Asparagales của nhánh monocots.

Họ này mới được các nhà phân loại học công nhận gần đây. Hệ thống APG III năm 2009 (không đổi so với các phiên bản năm 19982003) công nhận họ này. Họ chứa khoảng 7-9 chi và 100-220 loài, đặc biệt đa dạng tại miền nam châu Phi. Tại Việt Nam có 2 chi (Curculigo và Hypoxis), 10 loài.

Các thành viên trong họ này chủ yếu là cây thân thảo nhỏ tới trung bình, với lá dạng cỏ và thân cây khó thấy, biến đổi thành thân hành hay thân rễ. Hoa sinh ra trên các đoạn thân cây không lá, được gọi là các cán hoa. Hoa đối xứng tỏa tia, với các thành phần là bội số của 3. Bầu nhụy hạ, phát triển thành quả nang hay quả mọng.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Гипоксисовые ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
Царство: Растения
Подцарство: Зелёные растения
Отдел: Цветковые
Надпорядок: Lilianae
Порядок: Спаржецветные
Семейство: Гипоксисовые
Международное научное название

Hypoxidaceae R.Br

Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 810127NCBI 4674EOL 4181IPNI 77126735-1FW 55846

Гипоксисовые (Hypoxidaceae) — семейство цветущих растений, помещаемое в порядок спаржецветные класса однодольных. Семейство было признано систематиками лишь недавно. Система классификации цветковых растений APG III (2009), изменившаяся по сравнению с версиями 2003 и 1998 годов, признает это семейство. Семейство составляют примерно 6 родов, суммарно включающих одну-две сотни видов. Представители семейства — травы малых и средних размеров, с узкими листьями и незаметным стеблем, видоизмененным в клубнелуковицу или корневище. Трехчленные радиально-симметричные цветки собраны на концах безлистых цветоносов. Завязь нижняя, со временем развивается в коробочку или ягоду.

Таксономия

В семействе выделяют следующие роды:

Ссылки

Примечания

  1. Об условности указания класса однодольных в качестве вышестоящего таксона для описываемой в данной статье группы растений см. раздел «Системы APG» статьи «Однодольные».
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

Гипоксисовые: Brief Summary ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию

Гипоксисовые (Hypoxidaceae) — семейство цветущих растений, помещаемое в порядок спаржецветные класса однодольных. Семейство было признано систематиками лишь недавно. Система классификации цветковых растений APG III (2009), изменившаяся по сравнению с версиями 2003 и 1998 годов, признает это семейство. Семейство составляют примерно 6 родов, суммарно включающих одну-две сотни видов. Представители семейства — травы малых и средних размеров, с узкими листьями и незаметным стеблем, видоизмененным в клубнелуковицу или корневище. Трехчленные радиально-симметричные цветки собраны на концах безлистых цветоносов. Завязь нижняя, со временем развивается в коробочку или ягоду.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

仙茅科 ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科

参见正文

仙茅科也叫小金梅草科,是一个小科,只包括约7150余,都是草本植物,和普通杂草相似,根生或基生,通常有显著的平行叶脉或具折扇状叶脉;生在花茎上,花瓣为三的倍数,辐射对称;果实蒴果或假浆果;具有块茎球茎

1981年的克朗奎斯特分类法将其中各属分散划在百合目各科中,1998年根据基因亲缘关系分类的APG 分类法将其单独列为一个,属于新设立的天门冬目

外部链接

 src= 维基共享资源中相关的多媒体资源:仙茅科
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑

仙茅科: Brief Summary ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科

仙茅科也叫小金梅草科,是一个小科,只包括约7150余,都是草本植物,和普通杂草相似,根生或基生,通常有显著的平行叶脉或具折扇状叶脉;生在花茎上,花瓣为三的倍数,辐射对称;果实蒴果或假浆果;具有块茎球茎

1981年的克朗奎斯特分类法将其中各属分散划在百合目各科中,1998年根据基因亲缘关系分类的APG 分类法将其单独列为一个,属于新设立的天门冬目

仙茅属 Curculigo 秋天星属 Empodium Hypoxidia 小金梅草属 Hypoxis Pauridia 樱茅属 Rhodohypoxis 午时星花属 Spiloxene
license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑

キンバイザサ科 ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語
キンバイザサ科 Rhodohypoxis baurii1.jpg 分類APG植物分類体系 : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物 angiosperm 階級なし : 単子葉類 monocots : キジカクシ目 Asparagales : キンバイザサ科 Hypoxidaceae 学名 Hypoxidaceae R.Br. (1814)

キンバイザサ科(キンバイザサか、学名Hypoxidaceae)は単子葉植物の1つ。ヒガンバナ科ユリ科に含められることもある。日本にはキンバイザサなど数種が自生するが、アッツザクラなど園芸植物として導入されたものもある。現在の呼称が使われるようになったのは、21世紀になってからで、植物図鑑などには旧称のコギンバイザサ科で出ていることが多い。

形態・分布[編集]

線形の根出に長毛がある、花被片の外側が緑みを帯びることで近縁の科と区別される。子房は下位。周北極旧熱帯新熱帯ケープ植物区オーストラリアなどに分布する。

分類[編集]

 src=
コキンバイザサ属の1種Hypoxis hemerocallidea

タイプ属のHypoxisコキンバイザサ属であるためコキンバイザサ科とする意見もあるが、キンバイザサ科が一般に使われる。

およそ10属160種が属する[1]

過去の分類体系[編集]

クロンキスト体系では独立の科と認められていない。新エングラー体系では独立科としてユリ目に含められる。

脚注[編集]

  1. ^ Kocyan, Alexander, et al. (2011). “Molecular phylogenetics of Hypoxidaceae–Evidence from plastid DNA data and inferences on morphology and biogeography”. Molecular Phylogenetics and Evolution 60 (1): 122-136. doi:10.1016/j.ympev.2011.02.021.
  2. ^ Liu, Ke-Wei, et al. (2012). “Sinocurculigo, a new genus of Hypoxidaceae from China based on Molecular and morphological evidence”. PloS one 7 (6): e38880. doi:10.1371/journal.pone.0038880.

関連項目[編集]

外部リンク[編集]

執筆の途中です この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めていますプロジェクト:植物Portal:植物)。
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語

キンバイザサ科: Brief Summary ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語

キンバイザサ科(キンバイザサか、学名:Hypoxidaceae)は単子葉植物の1つ。ヒガンバナ科ユリ科に含められることもある。日本にはキンバイザサなど数種が自生するが、アッツザクラなど園芸植物として導入されたものもある。現在の呼称が使われるようになったのは、21世紀になってからで、植物図鑑などには旧称のコギンバイザサ科で出ていることが多い。

license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語

노란별수선과 ( Korean )

provided by wikipedia 한국어 위키백과

노란별수선과(---水仙科, 학명: Hypoxidaceae 히폭시다케아이[*])는 비짜루목이다.[1]

최근에서야 분류학자들에게 알려진 과이다. 2009년의 APG III 분류 체계(1998년판2003년판에서 변하지 않음)는 이 과를 인정하고 있다. 이 과는 모두 6~7개 속에 100~200여 종으로 구성되어 있는 것으로 보고 있다.

이 과 종들은 작거나 중간 크기의 초본식물로, 일종의 알뿌리 또는 뿔리줄기고 변하는, 풀같은 잎과 분간이 잘 안되는 줄기를 지니고 있다. 꽃잎은 꽃줄기 또는 화경(花莖)이라 불리는, 잎이 없는 싹에서 난다. 꽃잎은 3의 배수로 나며, 방사형으로 대칭을 이룬다. 씨방은 밑에 달리며, 일종의 삭과 또는 장과로 발달한다.

하위 분류

  • 노란별수선속(Hypoxis L.)
  • Curculigo Gaertn.
  • Empodium Salisb.
  • Neofriedmannia Kocyan & Wiland
  • Pauridia Harv.
  • Rhodohypoxis Nel
  • × Rhodoxis B.Mathew
  • Sinocurculigo Z.J.Liu, L.J.Chen & K.Wei Liu

각주

  1. Brown, Robert. In: Flinders, Matthew. A Voyage to Terra Australis 2: 576. 1814.
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia 작가 및 편집자