The well known "bob-white" call is a minor part of northern bowhites' overall vocal repetoire. Their entire vocal array is known and has been classified into calls based on group movement, food-finding, avoidance of enemies, and reproduction (sexual and parental). Nonvocal interactions are diverse and characteristic of many small quails. For example, head-shaking, head-scratching and preening are characteristic of dominant birds.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Populations of northern bobwhite are declining. Habitat loss, particularly due to the increase in large-scale farming and the reduction of fence rows and suitable habitat plots are thought to be the major factor in the decline. One subspecies, the masked bobwhite (Colinus virginianus ridgwayi), is considered endangered. Northern bobwhite are listed as near threatened by the IUCN.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: endangered; no special status
CITES: appendix i
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: near threatened
There are no known adverse affects of northern bobwhites on humans.
Economically, northern bobwhites are one of North America's most important game birds, especially in the southern and midwestern United States. Annual harvest in 1970 was estimated to be 35 million birds in 37 states and 2 Canadian provinces, the largest harvest of non-migratory upland game birds (Dimmick 1992). Northern bobwhites are one of the most extensively studied species of birds in the world. They have played a major role in captive laboratory studies to test the physiological and behavioral effects of pesticides on wildlife. They also were the subject of the first modern systematic study of a wild animal's life history in relation to environmental and habitat factors that influence its abundance.
Positive Impacts: food ; research and education
Northern bobwhites are host to parastic worms. These worms do not often kill their host, but their presence is associated with low body weight in northern bobwhites and this may negatively influence survival and reproduction. Northern bobwhites also host a wide variety of external parasites such as lice, ticks, mites, and fleas.
Northern bobwhites are important prey for birds of prey and small, terrestrial predators. They are also important seed and foliage predators and may influence the plant communities in which they live.
Commensal/Parasitic Species:
The diet consists primarily of seeds but also includes green leafy material, fruits, and invertebrates. Approximately 85% of the diet is vegetation and 15% animal matter. However, the relative quantity of each is seasonal (Ehrlich, et al 1988).
In early spring, leafy material is an important source of vitamins. Insects are important from spring until autumn; during these months they may constitue a quarter of the diet. Females consume more insects than males in response to elevated need for protein during egg laying. Fruits are also an important summer source of carbohydrates. Seeds and legumes constitute the majority of the bobwhite diet in fall and winter. Hatchlings are completely dependent on insects as a food source (Landers and Mueller 1986).
Animal Foods: insects; terrestrial non-insect arthropods
Plant Foods: leaves; seeds, grains, and nuts; fruit; flowers
Primary Diet: herbivore (Folivore , Granivore )
Northern bobwhites can be found from southeastern Ontario to Central America. Highest population densities are reached in the eastern United States and Mexico. Bobwhites can also be found throughout Cuba. Disjunct populations exist in Washington, Oregon, Idaho and northwestern Mexico.
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
In forest habitats, northern bobwhites show a clear preference for early successional vegetation created by disturbances from fire, agriculture, and timber-harvesting. In rangeland habitats, bobwhites are found in both early and later successional vegetation. Bobwhite habitats must contain a diversity of invertebrates, seeds, and herbaceous plants. Cover that provides protection from predators, weather, and provides nesting material is also essential. Water is not normally an important factor in habitat determination of the bobwhite because ample water can be obtained from dew.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest ; scrub forest
Other Habitat Features: agricultural
Northern bobwhites have a short life span and high mortality rates. Few individuals live longer than five years, and about 80% live less than one year. Exposure is an important source of mortality during the winter. Deep snows and prolonged periods of cold may cause extensive losses. Also, feeding in agricultural environments can lead to exposure to contaminants which often have lethal effects.
Range lifespan
Status: wild: 6 (high) years.
Typical lifespan
Status: wild: 8 to 12 months.
Bobwhites are small (140 to 170 grams) galliform birds with rounded wings and a square tail. They range in length from 20.3 to 24.7 cm with a wingspan from 9 to 12 cm. Bobwhites are sexually dimorphic with regard to facial and throat coloration, wing coverts, and beak color. Adult males are distinguished by white facial stripes and throat in contrast to the buff coloration of females and juveniles. The wing coverts of males have sharply contrasting black markings on the feathers while the wing coverts of females lack color distinctions. The base of the mandible is black in males and yellow in females. White edges, dark bars, and vermiculations on the reddish brown back and white breast create a mottled appearance.
Range mass: 140 to 170 g.
Range length: 20.3 to 24.7 cm.
Range wingspan: 9 to 12 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes colored or patterned differently; male more colorful
Predation is an important source of mortality for northern bobwhites. Known predators include Cooper's hawks, raccoons, opossums, skunks and foxes. When adults with chicks encounter predators, they perform distraction displays such as fluttering and wing-dragging. This anti-predator behavior seems to be learned and is rarely seen in captive-reared birds. Their coloration helps to make them hard to see in the dense undergrowth that is their preferred habitat.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Originally thought to be monogamous, there is now clear evidence of ambisexual polygamy among northern bobwhites, meaning that both males and females are known to incubate and raise broods with more than one mate during the breeding season.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
Courtship and pair formation can begin as early as February in south Texas while occurring later at higher latitudes. Nest building, egg laying, and incubation occur intensively from May to August. The beginning of the nesting season in Texas has been tied to rainfall and vegetation growth. Bobwhites mate in their first year of life and rear one brood a year. Nests destroyed before hatching will be rebuilt while broods lost after hatching are usually not replaced. South Texas broods have been reported as late as November and December.
Breeding pairs build ground nests of dead grasses. Dimmick (1992) reports the frequent use of broomsedge (-Andropogon virginicus-) in nests. Nests are saucer shaped softball size depressions in the ground (Klimstra and Roseberry 1975, Dimmick 1992). Klimstra and Roseberry (1975) found 85% of nests to be domed or covered with a canopy. Nest with no canopies were found to be significantly more common later in the breeding season (Klimstra and Roseberry 1975). Dimmick (1992) reports nest construction can occur over two days and take approximately 4 hours. Data are conflicting as to which sex actually builds nests. Klimstra and Roseberry (1975) and Stokes (1967) observed pairs building nest while other studies have found that males completed the majority of nest building (Dimmick 1992). Eggs are laid at a rate of one per day beginning one day after the nest is completed (Dimmick 1992). Multiple hens have been shown to lay eggs into a single nest with average clutch sizes of 12 to 14 eggs (Dimmick 1992). Klimstra and Roseberry (1975) report variation in single female clutch sizes of 6 to 28 eggs. Bobwhites reduce clutch size after each nest failure (Dimmick 1992). The incubation period is approximately 23 days (Dimmick 1992). Klimstra and Roseberry (1975) reported incubation by males at 26.4% of nests observed. Stokes (1967) observed exclusive incubation by both males and females. Females have been observed laying a second clutch and incubating them while the male tends to the original nest. Both parents alternate brooding of the young. Both parents have been observed to defend young by attacking perceived aggressors and by performing broken wing displays.
Breeding interval: Northern bobwhites typically breed once yearly, although there can be up to three broods per breeding season.
Breeding season: Breeding occurs from February to October, depending on the region.
Range eggs per season: 6 to 28.
Average eggs per season: 12-14.
Average time to hatching: 23 days.
Average fledging age: 14 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 1 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average time to hatching: 23 days.
Average eggs per season: 15.
Bobwhite hatchlings are able to walk about and follow their parents almost immediately following hatching. Both males and females incubate the eggs, brood the hatchlings, and provide for the young until they reach independence at about 2 weeks old. Both parents have been observed to defend young by attacking perceived aggressors and by performing broken wing displays.
Parental Investment: no parental involvement; precocial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
The only native quail in much of its range, the Northern Bobwhite is most easily identified by its small size (8 ½ - 10 ½ inches), mottled brown body, small black bill, and short tail. Males have a white throat, white eye-stripe, and black cheek patch, while females have a more brownish head. The Northern Bobwhite inhabits a large part of the eastern United States and extreme southern Canada. Other populations occur in Mexico and the West Indies. This species is non-migratory in all parts of its range. Northern Bobwhites inhabit a variety of open habitats, including overgrown fields, forest clearings, grasslands, and scrub. Traditionally, forest fires helped create habitat for this species by removing thicker vegetation; today, human activity has a similar impact on habitat in certain areas. Northern Bobwhites mainly eat seeds and other plant material, but insects make up a higher proportion of this species’ diet in summer. Due to its preference for semi-open habitat types, Northern Bobwhites may be most easily observed foraging for food on the ground. When startled, this species may either run away or “explode” into the air and fly a short distance to safety. Northern Bobwhites are most active during the day.
The only native quail in much of its range, the Northern Bobwhite is most easily identified by its small size (8 ½ - 10 ½ inches), mottled brown body, small black bill, and short tail. Males have a white throat, white eye-stripe, and black cheek patch, while females have a more brownish head. The Northern Bobwhite inhabits a large part of the eastern United States and extreme southern Canada. Other populations occur in Mexico and the West Indies. This species is non-migratory in all parts of its range. Northern Bobwhites inhabit a variety of open habitats, including overgrown fields, forest clearings, grasslands, and scrub. Traditionally, forest fires helped create habitat for this species by removing thicker vegetation; today, human activity has a similar impact on habitat in certain areas. Northern Bobwhites mainly eat seeds and other plant material, but insects make up a higher proportion of this species’ diet in summer. Due to its preference for semi-open habitat types, Northern Bobwhites may be most easily observed foraging for food on the ground. When startled, this species may either run away or “explode” into the air and fly a short distance to safety. Northern Bobwhites are most active during the day.
Ar c'holin Virjinia (liester : kolined Virjinia)[1] a zo ur spesad evned, Colinus virginianus an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Tetrao virginianus (kentanv) da gentañ-penn (e 1758)[2] gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
Bevañ a ra diwar zivellkeineged bihan ha plant.
Ar spesad a gaver an naontek isspesad[3] anezhañ e Kreizamerika, Mec'hiko ha Norzhamerika :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar c'holin Virjinia (liester : kolined Virjinia) a zo ur spesad evned, Colinus virginianus an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Tetrao virginianus (kentanv) da gentañ-penn (e 1758) gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
El colí de Virgínia (Colinus virginianus) és un ocell de la família dels odontofòrids (Odontophoridae) que habita zones arbustives, praderies i terres de conreu de la meitat oriental dels Estats Units i Mèxic. A més s'ha introduït a molts indrets arreu el món.
El colí de Virgínia (Colinus virginianus) és un ocell de la família dels odontofòrids (Odontophoridae) que habita zones arbustives, praderies i terres de conreu de la meitat oriental dels Estats Units i Mèxic. A més s'ha introduït a molts indrets arreu el món.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sofliar Virginia (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: soflieir Virginia) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Colinus virginianus; yr enw Saesneg arno yw Northern bobwhite. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. virginianus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r sofliar Virginia yn perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ceiliog coedwig coch Gallus gallus Ceiliog coedwig gwyrdd Gallus varius
.jpg)
_Male.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sofliar Virginia (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: soflieir Virginia) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Colinus virginianus; yr enw Saesneg arno yw Northern bobwhite. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. virginianus, sef enw'r rhywogaeth.
Křepel virginský (Colinus virginianus) je jedním z asi 30 druhů hrabavých ptáků z čeledi křepelovitých.
Tento původem ryze severoamerický až středoamerický pták se vyskytuje od jihu kanadské provincie Ontario až do Střední Ameriky. V největších počtech se vyskytuje na východě USA a Mexika, hojný je i na Kubě. Odloučené populace se v menších počtech vyskytují na západě USA, na severozápadě Mexika a na většině karibských ostrovů. Křepel virginský byl záměrně rozšířen i mimo území Ameriky.
Vyskytuje se nejčastěji v borových, dubových i bukových lesích a oborách, v křovinatých savanách i na travnatých pláních. Vyžaduje místa s občasným hustým porostem pro úkryt před predátory. Je to velmi plachý pták, který se v případě vyrušení snaží ukrýt do husté vegetace, kde přikrčen výborně využívá svého ochranného zbarvení. Při průměrné úživnosti prostředí žijí 2,2 až 2,4 ptáci na 1 ha, při zvlášť dobrých zdrojích potravy může 1 ha uživit až 6,6 ptáků.[2]
Jsou to ptáci poměrně malí, měří od 20 do 25 cm a váží jen 140 až 170 gramů. Rozpětí jejich drobných zaoblených křídel je 9 až 12 cm, ocas mají krátký a zakulacený. Peří je kombinaci barvy šedé, hnědé a bílé. Jsou pohlavně dimorfní, kohouti se vyznačují bílými pruhy na tváři i krku a na křídlech mají kontrastní černé skvrny, slepice jsou zbarveny jednotvárněji, jsou méně strakaté. Jejich krátké, ale silné zobáky mající po obvodě drobné zoubkování, kohout má spodní čelist černou, kdežto slepice bílou. Oči mají tmavě hnědé. Jsou jedením z několika mála druhů křepelů, kteří nemají na hlavě pérovou chocholku. Hlasově jsou to bohatí ptáci, rozlišuje se až 19 různých pískavých volání.
Letci nejsou dobří, létají sice rychle ale za usilovného a hlasitého mávání křídel a jen na krátké vzdálenosti; využívají svých křídel převážně jen na rychlé přemístění do úkrytu. Mnohem častěji však dokazují jak jsou dobří běžci, dokáži velmi hbitě a téměř nepozorovaně odběhnout do bezpečí.[2][3][4][5]
Křepel virginský, stejně jako ostatní křepelové je všežravec, zhruba 15 % stravy je živočišného původu a zbylých 85 % rostlinného. Živočišná potrava je zdrojem bílkovin, které potřebují nejvíce dorůstající kuřata a slepice před snůškou vajec; rostlinná skládající se převážně ze semen je zase nutná pro vytvoření zásoby sacharidů pro zimní období, kdy je potravy všeobecně mnohem méně. Jeho hlavní strava se liší podle místa výskytu, podle pěstovaných plodin v okolí i podle ročního období. Žere v podstatě všechna semena, od kulturních rostlin přes volně rostoucí semena plevelů až po žaludy v zimním období.[2][3][4][5]
V průběhu roku žijí křepelové virginští ve skupinách, které se rozštěpují až před obdobím rozmnožování, kdy se dvojice připravuji na zahnízdění. Samci předvádějí rituální tance před samicemi. Jsou pravděpodobně ve většině případů monogamní, bývá také zaznamenáno i polygamní chování. Rozmnožují se, v závislosti na regionu, v širokém časovém období. V nejteplejších oblastech začínají již v únoru, jinde však až od května do srpna. Podstatná je nejen teplota ale i nástup období bohatých dešťových srážek, ty přinášejí příslib dostatku potravy.
Vejce snášejí jednou ročně, v případě ztráty snesených vajec se slepice může pokusit o snůšku ještě jednou nebo dvakrát. Hnízdo je buď jen důlek vystlaný trávou nebo složitější s rostlinných krytem z živé vegetace maskující i vchod do hnízda. Bylo pozorováno, že do jednoho hnízda snáší i více slepic, to se pak v hnízdě najde i přes 20 vajec. Běžně jedna slepice snese 12 až 14 matně bílých vajec, která inkubuje 23 až 26 dnů. Vylíhlá kuřata jsou soběstačná, jsou schopna si nalézt sama potravu. Oba rodiče je vodí a ochraňují asi 14 dnů, pak rychle rostoucí kuřata schopna již dobře běhat i létat se postupně osamostatňují.[2][3][4][5]
Předpokládá se, že jen 20 % narozených se dožije věku 1 roku, kdy poprvé snesou vejce. Jen málo jedinců je naopak starších pěti let. Nejvíce ptáků hyne v zimním období při dlouhé sněhové pokrývce důsledkem nedostatku potravy a podchlazení. Hodně jich mají na svědomí také kontaminovaná semena, např. po postřiku proti plevelům. Jedná se o nechráněného ptáka, který je řazen mezi běžnou lovnou zvěř, jeho odstřel je "sportem". Odhaduje se, že v roce 1970 bylo v Severní Americe sportovními lovci střeleno asi 35 milionů křepelů virginských.[2]
Přestože jeho populační trend je klesající, vzhledem k rozšíření na poměrně širokém teritoriu není podle červeného seznamu IUCN považován křepel virginský za ohrožený druh.[6]
Křepel virginský, který se vyskytuje na geografický rozlehlých a odlišných územích v několika oddělených populacích, vytváří těchto 21 uznávaných poddruhů, které lze rozdělit do tří skupin ("group") s podobnými znaky:[7][8]
Galerie křepel virginský ve Wikimedia CommonsKřepel virginský (Colinus virginianus) je jedním z asi 30 druhů hrabavých ptáků z čeledi křepelovitých.
Die Virginiawachtel (Colinus virginianus), seltener auch Virginia-Baumwachtel genannt, ist ein in Amerika heimischer Hühnervogel aus der Familie der Zahnwachteln. Sie gilt als die am weitesten verbreitete und bekannteste Vertreterin ihrer Familie und weist zahlreiche Unterarten auf. Die Virginiawachtel zählt zu den wichtigsten Federwildarten Nordamerikas. Wegen der Bedeutung der Jagd auf sie erhielt sie im US-Bundesstaat Tennessee sogar den Titel „official game bird“ (offizielles Federwild).
Die Virginiawachtel ist ein beliebter Volierenvogel und wurde außerdem als Federwild in mehreren Weltregionen angesiedelt. Eingeführt wurde sie unter anderem im Nordwesten Nordamerikas, das nicht zu ihrem natürlichen Verbreitungsgebiet gehört, auf den Bahamas, auf verschiedenen Inseln der Karibik sowie in Neuseeland. Einbürgerungsversuche gab es außerdem auf den Britischen Inseln sowie in Mittel- und Südeuropa.[1]
Die 24–27 cm lange Virginiawachtel wird bei einer Flügelspannweite von 36–41 cm zwischen 140 und 200 g schwer. Der Vogel trägt ein braun gesprenkeltes Gefieder mit hellerer Unterseite, wobei beim Männchen die Musterung kräftiger ausfällt als beim Weibchen. Weiterhin unterscheiden sich die Geschlechter beim Überaugenstreif und beim Kehlfleck, welche beim Männchen weiß, beim Weibchen aber beigefarben sind.
Die Nestlinge sind auf der Körperunterseite gräulich beige Buden. Die Kopfseiten sind gelblich beige, die Stirn dagegen gelblich rostfarben. Sie haben eine Kappe auf dem Scheitel, die sich bis zum Nacken hinzieht und kastanienrot ist. Ein schwärzlicher Streif verläuft vom Auge zum Nacken. Auf der Körperoberseite befindet sich ein breiter, kastanienroter Mittelstreifen. Die Flanken sind rotbraun mit schwärzlichen und beigen Sprenkeln. Der Schnabel, die Läufe und die Zehen sind bräunlich rosa.[2]
Die Virginiawachtel kann in ihrem natürlichen Verbreitungsgebiet mit keiner anderen Art verwechselt werden. Die Montezumawachtel weist oberflächlich einige Ähnlichkeiten auf. Ihr Verbreitungsgebiet überschneidet sich mit dem der Virginiawachtel jedoch nur im Süden von Texas.[3]
Die Virginiawachtel kommt vom südlichen Kanada bis zum Golf von Mexiko zwischen Atlantikküste und Rocky Mountains natürlich vor. Weiter westlich (in Kalifornien, Oregon und Washington) wurde sie zu Jagdzwecken ausgesetzt. Obwohl die Virginiawachtel in Teilen ihres Verbreitungsgebietes noch häufig ist, ist ihr Bestand in den Vereinigten Staaten insgesamt auffällig zurückgegangen und fehlt in Teilen ihres früheren Verbreitungsgebietes vollständig. Als Ursachen des Bestandsrückgangs gelten Habitatvernichtung und die Ausbreitung der in den USA eingeschleppten Roten Feuerameise.[4]
Die Virginiawachtel lebt in buschreichen Wiesen und lichten Wäldern. Sie brütet an Waldrändern. In landwirtschaftlich genutzten Regionen nutzt sie Hecken und Gebüsche für die Nestanlage.
In Europa gab es Einbürgerungsversuche z. B. in Frankreich, Italien, Irland, Großbritannien, Deutschland, Kroatien, Spanien, Slowenien und Schweden. Nur in Nordwestitalien und möglicherweise in Kroatien und Frankreich gibt es aktuell sich selbst erhaltende Bestände.[5]
Die Virginiawachtel lebt außerhalb der Brutzeit in Gruppen von 5 bis 30 Tieren. In der Nacht liegen sie kreisförmig in einer Erdmulde, mit den Köpfen nach außen, um sich gegenseitig zu wärmen und Fressfeinde aus jeder Richtung rasch zu erkennen. Bei Gefahr fliegen sie in alle Himmelsrichtungen auseinander. In sicheren Situationen bevorzugt die Virginiawachtel allerdings einen typischen Vogelgang, der sogar in ein Rennen ausschlagen kann.
Virginiawachteln fressen Pflanzensamen und -beeren sowie kleine Wirbellose wie beispielsweise Schnecken, Grashüpfer und Kartoffelkäfer. Zur pflanzlichen Nahrung gehören auch verschiedene landwirtschaftlich angebaute Getreidesamen. Ihre Nahrung suchen sie bevorzugt auf offenem Gelände, das einige Stellen mit höherer Vegetation aufweist.[6]
Die Brutperiode beginnt im Süden Nordamerikas ab Mitte März, in nördlicheren Regionen dagegen bis Ende Mai. Virginiawachteln können zwei Bruten pro Jahr großziehen.
Die Gruppen, die sich außerhalb der Brutzeit gebildet haben, lösen sich zum Beginn der Brutperiode wieder auf. Das Männchen errichtet ein Balzterritorium und ruft von erhöhter Stelle laut und klangvoll den Paarungsruf („bob-weit“, daher auch der englische Name bobwhite). Sich ihm nähernde Weibchen umwirbt das Männchen durch Vor-ihnen-auf- und abgehen, wobei es seine Flügel spreizt und sich immer wieder verbeugt.
Das Nest ist eine flache mit Pflanzenteilen ausgelegte Mulde. Am Nestbau sind beide Elternvögel beteiligt.
Das Weibchen legt ein Gelege, das 12–16 weiße Eier umfasst, die 30 mm lang und 24 mm dick sind. Die Ablage erfolgt jeweils im Tagesabstand. Nach etwa 23 Tagen Brutzeit schlüpfen die Küken. Sie werden von beiden Elternvögeln gehudert und geführt. Häufig, möglicherweise sogar in der Regel, übernimmt das Männchen die Führung der Jungvögel, während das Weibchen mit einer zweiten Brut beginnt. Nestlinge der Virginiawachteln haben sehr schnell wachsende Schwungfedern, sie können bereits mit einem Lebensalter von zwei Wochen fliegen. Die Konturfedern wachsen dagegen erst zwischen der vierten und achten Wochen. Ausgewachsen sind die Jungvögel in einem Lebensalter von zwei Monaten.
Es werden 21 Unterarten anerkannt, die in vier Gruppen aufgeteilt werden. Eine Unterart ist mittlerweile ausgestorben.
Die Virginiawachtel (Colinus virginianus), seltener auch Virginia-Baumwachtel genannt, ist ein in Amerika heimischer Hühnervogel aus der Familie der Zahnwachteln. Sie gilt als die am weitesten verbreitete und bekannteste Vertreterin ihrer Familie und weist zahlreiche Unterarten auf. Die Virginiawachtel zählt zu den wichtigsten Federwildarten Nordamerikas. Wegen der Bedeutung der Jagd auf sie erhielt sie im US-Bundesstaat Tennessee sogar den Titel „official game bird“ (offizielles Federwild).
Die Virginiawachtel ist ein beliebter Volierenvogel und wurde außerdem als Federwild in mehreren Weltregionen angesiedelt. Eingeführt wurde sie unter anderem im Nordwesten Nordamerikas, das nicht zu ihrem natürlichen Verbreitungsgebiet gehört, auf den Bahamas, auf verschiedenen Inseln der Karibik sowie in Neuseeland. Einbürgerungsversuche gab es außerdem auf den Britischen Inseln sowie in Mittel- und Südeuropa.
The northern bobwhite (Colinus virginianus), also known as the Virginia quail or (in its home range) bobwhite quail, is a ground-dwelling bird native to Canada, the United States, Mexico, and Cuba, with introduced populations elsewhere in the Caribbean, Europe, and Asia. It is a member of the group of species known as New World quail (Odontophoridae). They were initially placed with the Old World quail in the pheasant family (Phasianidae), but are not particularly closely related. The name "bobwhite" is an onomatopoeic derivation from its characteristic whistling call. Despite its secretive nature, the northern bobwhite is one of the most familiar quails in eastern North America, because it is frequently the only quail in its range. Habitat degradation has contributed to the northern bobwhite population in eastern North America declining by roughly 85% from 1966 to 2014.[4] This population decline is apparently range-wide and continuing.[5][6]
There are 20 subspecies of northern bobwhite, many of which are hunted extensively as game birds. One subspecies, the masked bobwhite (Colinus virginianus ridgwayi), is listed as endangered with wild populations located in the northern Mexican state of Sonora and a reintroduced population in Buenos Aires National Wildlife Refuge in southern Arizona.
There are 20 recognized subspecies in four groups. One subspecies, the Key West bobwhite (C. v. insulanus), is extinct. The subspecies are listed in taxonomic order:[7][8]
The holotype specimen of Ortyx pectoralis Gould (Proc. Zool. Soc. London, 1842 (1843), p.182.) is held in the collections of the National Museums Liverpool at the World Museum, with accession number D3713. The specimen died in the aviary at Knowsley Hall, Lancashire and came to the Liverpool national collection via the 13th Earl of Derby's collection, which was bequeathed to the people of Liverpool in 1851.
C. virginianus is a moderately-sized quail, and is the only small galliform native to eastern North America. The bobwhite can range from 24 to 28 cm (9.4 to 11.0 in) in length with a 33 to 38 cm (13 to 15 in) wingspan. As indicated by body mass, weights increase in birds found further north, as corresponds to Bergmann's rule. In Mexico, northern bobwhites weigh from 129 to 159 g (4.6 to 5.6 oz) whereas in the north they average 170 to 173 g (6.0 to 6.1 oz) and large males can attain as much as 255 g (9.0 oz).[9][10] Among standard measurements, the wing chord is 9.7 to 11.7 cm (3.8 to 4.6 in), the tail is 5 to 6.8 cm (2.0 to 2.7 in) the culmen is 1.3 to 1.6 cm (0.51 to 0.63 in) and the tarsus is 2.7 to 3.3 cm (1.1 to 1.3 in).[11] It has the typical chunky, rounded shape of a quail. The bill is short, curved and brown-black in color. This species is sexually dimorphic. Males have a white throat and brow stripe bordered by black. The overall rufous plumage has gray mottling on the wings, white scalloped stripes on the flanks, and black scallops on the whitish underparts. The tail is gray. Females are similar but are duller overall and have a buff throat and brow without the black border. Both sexes have pale legs and feet.
The northern bobwhite can be found year-round in agricultural fields, grassland, open woodland areas, roadsides and wood edges. Its range covers the southeastern quadrant of the United States from the Great Lakes and southern Minnesota east to New York State and southern Massachusetts, and extending west to southern Nebraska, Kansas, Oklahoma, Colorado front-range foothills to 7,000 feet, and all but westernmost Texas.
It is absent from the southern tip of Florida (where the extinct Key West bobwhite subspecies once lived) and the highest elevations of the Appalachian Mountains, but occurs in eastern Mexico and in Cuba, and has been introduced to Hispaniola (both the Dominican Republic and Haiti), the Bahamas, the Turks and Caicos Islands, the U.S. Virgin Islands (formerly), Puerto Rico, France, China, Portugal, and Italy. Isolated populations also have been introduced in Oregon and Washington. The northern bobwhite has also been introduced to New Zealand.[12]
There is no self-sustaining population in Pennsylvania, where the bird is considered extirpated;[13] it is also considered extirpated in the states of New Hampshire[14] and Connecticut.[15] Its distribution in New York has been limited to Suffolk and Nassau Counties on Long Island, as well as potential population pockets in Upstate New York. The bird is considered declining or extirpated throughout much of the Northeastern United States.[16] Similarly, the bird is almost extirpated from Ontario (and Canada as a whole), with the only self-sustaining population confirmed to exist recorded on Walpole Island.[17]
The clear whistle "bob-WHITE" or "bob-bob-WHITE" call is very recognizable. The syllables are slow and widely spaced, rising in pitch a full octave from beginning to end. Other calls include lisps, peeps, and more rapidly whistled warning calls.
Like most game birds, the northern bobwhite is shy and elusive. When threatened, it will crouch and freeze, relying on camouflage to stay undetected, but will flush into low flight if closely disturbed. It is generally solitary or paired early in the year, but family groups are common in the late summer and winter roosts may have two dozen or more birds in a single covey.[18]
The species was once considered monogamous, but with the advent of radio telemetry, the sexual behavior of bobwhites has better been described as ambisexual polygamy.[19] Either parent may incubate a clutch for 23 days, and the precocial young leave the nest shortly after hatching. The main source of nest failure is predation, with nest success averaging 28% across their range.[20] However, the nest success of stable populations is typically much higher than this average, and the aforementioned estimate includes values for declining populations.
Brooding behavior varies in that amalgamation (kidnapping, adopting, creching, gang brooding) may occur.[21][22] An incubating parent may alternatively stay with its young. A hen may re-nest up to four times until she has a successful nest. However, it is extremely rare for bobwhites to hatch more than two successful nests within one nesting season.[23]
The northern bobwhite's diet consists of plant material and small invertebrates, such as ticks, snails, grasshoppers, beetles, spiders, crickets, and leafhoppers.[24] Plant sources include seeds, wild berries, partridge peas, and cultivated grains. It forages on the ground in open areas with some spots of taller vegetation.[25]
Optimal nutrient requirements for bobwhite vary depending on the age of bird and the time of the year. For example, the optimal protein requirement for egg laying hens (23% protein) is much higher than for males (16%).[26][27]
Northern bobwhite were introduced into Italy in 1927,[28] and are reported in the plains and hills in the northwest of the country. Other reports from the EU are in France, Spain, and Yugoslavia.[29] As bobwhites are highly productive and popular aviary subjects, it is reasonable to expect other introductions have been made in other parts of the EU, especially in the U.K. and Ireland, where game-bird breeding, liberation, and naturalization are relatively common practices.[30]
From 1898[31] to 1902, some 1,300 birds were imported from America and released in many parts of the North and South Islands,[32] from Northland to Southland. The bird was briefly on the Nelson game shooting licence, but: "It would seem that the committee was a little too eager in placing these Quail on the licence, or the shooters of the day were over-zealous and greedy in their bag limits, for the Virginian Quail, like the Mountain Quail were soon a thing of the past."[33] The Taranaki (Acclimatisation) Society released a few in 1900 and was confidant that in a year or two they might offer good sport; two years later, broods were reported and the species was said to be steadily increasing; but after another two years they seemed to have disappeared and that was the end of them. The Otago (Acclimatisation) Society imported more in 1948,[34] but these releases did no good.[35][36] After 1923, no more genuinely wild birds were sighted until 1952, when a small population was found northwest of Wairoa in the Ruapapa Road area. Since then, bobwhite have been found at several localities around Waikaremoana, in farmland, open bush and along roadsides.[32]
More birds have been imported into New Zealand by private individuals since the 1990s and a healthy captive population is now held by backyard aviculturists and have been found to be easily cared for and bred and are popular for their song and good looks. A larger proportion of the national captive population belong to a few game preserves and game bird breeders. Though the birds would be self-sustaining in the wild if they were protected; it is tricky to guess what the effect of an annual population subsidy and hunting has on any of the original populations from the Acclimatisation Society releases.
An albino hen was present in a covey in Bayview, Hawkes Bay for a couple of seasons sometime around 2000.[37]
Bobwhites are generally compatible with most parrots, softbills and doves. This species should, however, be the only ground-dwelling species in the aviary. Most individuals will do little damage to finches, but one should watch that nests are not being crushed when the species perches at night. Single pairs are preferred, unless the birds have been raised together as a group since they were chicks. Some fighting will occur between cocks at breeding time. One cock may be capable of breeding with several hens, but the fertility seems to be highest in the eggs from the preferred hen. Aviary style is a compromise between what is tolerated by the bird and what is best for the bird. Open parrot-style type aviaries may be used, but some birds will remain flighty and shy in this situation. In a planted aviary, this species will generally settle down to become quite tame and confiding. Parents with chicks will roost on the ground, forming a circular arrangement, with heads facing outwards. In the early morning and late afternoon, the cock will utter his call, which, although not loud, carries well and may offend noise-sensitive neighbors. Most breeding facilities keep birds in breeding groups on wire up off the ground. This keeps the birds clean and generally avoids diseases and parasites, which can devastate a covey. Cages with mesh floors for pairs and trios are also employed, but usually where there is a photo-period manipulation to keep birds breeding through winter.
In the wild the northern bobwhite feeds on a variety of weed and grass seeds, as well as insects. These are generally collected on the ground or from low foliage. Birds in the aviary are easily catered for with a commercial small seed mix (finch, budgerigar, or small parrot mix) when supplemented with greenfeed. Live food is not usually necessary for breeding, but will be ravenously accepted. High protein foods such as chicken grower crumble are more convenient to supply and will be useful for the stimulation of breeding birds. Extra calcium is required, especially by laying hens; it can be supplied in the form of shell grit, or cuttlefish bone.[38]
If a nesting site and privacy are not provided, hens will lay anywhere within an open aviary. Hens that do this may, in a season, lay upwards of 80 eggs, which can be taken for artificial incubation and the chicks hand-raised. Hens with nesting cover that do make a nest (on the ground) will build up 8–25 eggs in a clutch, with eggs being laid daily.[39]
Some captive bobwhite hybrids recorded are between blue quail (scaled quail),[40] Gambel's quail, California quail, and mountain quail. It has long been suggested that there are Japanese quail hybrids being bred commercially; however, there is a distinct lack of photographic proof to substantiate this. Inter-subspecific hybrids have been common.
Several mutations have long been established, including Californian Jumbo, Wisconsin Jumbo, Northern Giant, Albino, Snowflake, Blonde, Fawn, Barred, Silver, and Red.
The northern bobwhite is rated as a Near-threatened species by the International Union for Conservation of Nature.[41] The northern bobwhite is threatened across its range due to habitat loss and habitat degradation. Changing land use patterns and changing fire regimes have caused once prime habitat to become unfavorable for the bobwhite.
The masked bobwhite subspecies, C. v. ridgwayi, is listed as endangered in the U.S. The birds were twice declared extirpated in Arizona in the past century. It was originally endemic to southern Arizona in the U.S., and northern Sonora in Mexico. It is considered a Critically Imperiled Subspecies by NatureServe.[42]
The masked bobwhite was in decline since its discovery in 1884. By 1900, the subspecies was already extinct in the U.S. Populations remained in Mexico, but their study was curtailed by political events in Mexico, including the Mexican Revolution and the last of the Yaqui Wars. A population of the masked bobwhite was finally discovered and studied in Mexico, in 1931 and 1932.[43]
A native population historically existed in Sonora, but by 2017, its population appeared to be declining, or possibly extinct.[43] A 2017 study recorded no wild sightings of the bird in Sonora.[44] Decline of the species has been attributed to intense livestock grazing in an ecosystem that does not rejuvenate quickly.
A captive flock was established in Arizona in the 1970s. The George Miksch Sutton Avian Research Center (Sutton Center) became involved with conservation efforts in 2017 to establish a breeding population at the Sutton Center in Oklahoma, in order to reintroduce birds to Buenos Aires National Wildlife Refuge (BANWR).[45] In 2019, biologists from the Sutton Center transported 1,000 chicks by road vehicle to Buenos Aires National Wildlife Refuge. In 2020, a projected total of 1,200 birds will be transported by airplanes to BANWR.[46] These recent actions are supplemental, and in addition to other conservation efforts in the past, seem to aid the subspecies' future conservation efforts.[47][48]
In 2023, the masked bobwhite subspecies will be featured on a United States Postal Service Forever stamp as part of the Endangered Species set, based on a photograph from Joel Sartore's Photo Ark. The stamp will be dedicated at a ceremony at the National Grasslands Visitor Center in Wall, South Dakota.[49]
The northern bobwhite (Colinus virginianus), also known as the Virginia quail or (in its home range) bobwhite quail, is a ground-dwelling bird native to Canada, the United States, Mexico, and Cuba, with introduced populations elsewhere in the Caribbean, Europe, and Asia. It is a member of the group of species known as New World quail (Odontophoridae). They were initially placed with the Old World quail in the pheasant family (Phasianidae), but are not particularly closely related. The name "bobwhite" is an onomatopoeic derivation from its characteristic whistling call. Despite its secretive nature, the northern bobwhite is one of the most familiar quails in eastern North America, because it is frequently the only quail in its range. Habitat degradation has contributed to the northern bobwhite population in eastern North America declining by roughly 85% from 1966 to 2014. This population decline is apparently range-wide and continuing.
There are 20 subspecies of northern bobwhite, many of which are hunted extensively as game birds. One subspecies, the masked bobwhite (Colinus virginianus ridgwayi), is listed as endangered with wild populations located in the northern Mexican state of Sonora and a reintroduced population in Buenos Aires National Wildlife Refuge in southern Arizona.
La Virginia koturno (Colinus virginianus) estas surgrundoloĝanta birdo indiĝena de Usono, Meksiko, kaj Karibio. Ĝi estas la ununura koturno indiĝena de orienta Usono. Ĝi estas membro de la grupo de specioj konataj kiel Amerikaj koturnoj aŭ Odontoforedoj.
Ili estis dekomence situigitaj kun la malnovmondaj koturnoj en la fazana familio de Fazanedoj, sed ili ne estas rilataj. La nomo "Colinus" devenas el la karaktera fajfa alvoko.
Spite al sia sekretema naturo, la Virginia koturno estas unu el la plej familiaraj koturnoj en orienta Nordameriko ĉar ĝi estas ofte la ununura koturno en sia teritorio. Estas 22 subspecioj de la Virginia koturno, kaj multaj el la birdoj estas ĉasataj etende kiel ĉasbirdoj. Ĝi havas blankan viandon tre aprezatan de ĉasistoj.
Ĝi loĝas en centra kaj orienta Usono, Kubo, Meksiko kaj Gvatemalo. Ĝi estis enmetita en Hispaniolo, Puerto Rico, Insulo Santa Cruz kaj en tiuj de Andros kaj Nova Providenco en Bahamoj.
La Virginia koturno povas troviĝi la tutan jaron en agrikulturaj kampoj, herbejoj, malfermaj arbaraj areoj kiaj savanoj, ŝoseflankoj kaj arbarbordoj. Ĝi forestas el densaj arbaroj. Ĝiaj teritorioj kovras la sudorientan kvaronon de Usono el la Grandaj Lagoj kaj suda Minesoto orienten al Pensilvanio kaj suda Masaĉuseco, kaj etende okcidenten al suda Nebrasko, Kansaso, Oklahomo kaj ĉio escepte de plej okcidenta Teksaso. Tiuj birdoj forestas el suda pinto de Florido kaj la plej altaj lokoj de la Apalaĉoj, sed troviĝas en orienta Meksikio kaj en Kubo (laŭdire enmetitaj en la 19a jarcento sed kun diferencoj inter la loka subspecio kaj la kontinentaj birdoj). Izolataj populacioj de tiuj ĉasbirdoj estis enmetitaj en Oregono kaj Vaŝingtonio.
En Meksikio la birdoj distribuiĝas oriente laŭlonge de la ebenaĵo de la Golfo de Meksikio, el Rio Grande del Norte al Tabasco kaj Chiapas, atingante okcidentan Gvatemalon. Ankaŭ en la marbordo de Pacifiko de Jalisco kaj Nayarit, kaj nordoriente (Sonora).
Beko: Mallonga, kurba, brunecnigra.
Grando: 23 cm longa kun enverguro de 15-coloj, rondoforma, diketa korpo; la ino iom pli malgranda; la vosto estas mallonga.
Koloroj: Bruna, sablokolora, ruĝeca, blanka, nigra, griza.
Markoj: Seksa dimorfismo. Maskloj havas tre blankajn gorĝon kaj superokulan strion nigrabordan. La ĝenerala ruĝeca plumaro (ĉefe ĉe flankoj) havas grizan makuletecon en flugiloj kaj grizan voston, kaj flankoj montras blankajn strietojn. Blankecaj subaj partoj havas nigrajn striojn horizontalajn. Inoj estas similaj sed pli senkoloraj ĝenerale kaj havas sablokolorajn gorĝon kaj superokulan strion sen nigra bordo. Ambaŭ seksoj havas palajn krurojn kaj piedojn.
En la sudo de la areo de distribuado estas ampleksa variado en la specio; Peterson kaj Chalif identigas kvin bazajn tipojn en Meksikio, ĉiuj samspeciaj kaj kapablaj interreproduktiĝi. La inoj estas similaj inter si. Junuloj estas similaj al inoj, sed pli senkoloraj.
En la specimenoj tipaj de Usono kaj nordorienta Meksikio, la masklo estas ruĝecbruna, kun frunto kaj superokulo blankaj, la kapopinto nigra kaj strio kaj subokula kaj malantaŭokula ankaŭ nigra. La malantaŭa kolo estas blanka kun nigraj makuloj. La resto de la dorso estas makuleca je nigra, griza kaj bruna. La antaŭa kaj flanka kolo estas blanka. En brusto havas grandan nigran makulon. La suba parto de la ventro estas blanka kun nigraj kaj flavecaj strioj. La vosto estas griza.
La specimenoj de la centro kaj okcidento de Meksikio similas al la antaŭe menciita priskribo, kun similaj kapokoloroj, sed kun la subaj partoj pli ruĝecaj.
En suda Meksikio la kapobildo estas simila al la du menciitaj priskriboj, kaj kun blanka gorĝo, sed la brusto estas nigra kaj la subaj partoj ruĝecaj.
La formo de Sonora prezentas nigran gorĝon, kio havigas maskecan aspekton, kaj la brusto ruĝeca.
En la formo plej suda, de Chiapas kaj Gvatemalo, la kapo kaj brusto estas nigraj, sen superokulo aŭ kun ĝi tre malmulte markata.
Oni konas 21 subspeciojn de Colinus virginianus:[1]
Ili grupiĝas en malgrandaj aroj. Tiuj birdoj estas ĝenerale solemaj aŭ troviĝas pare komence de la jaro, sed familiaj grupoj estas komunaj fine de la somero kaj vintraj ripozantaroj povas havi du dekduojn aŭ pliajn birdojn en ununura birdaro. Restas surgrunde piedire serĉe de nutraĵo plej parton de la tempo. La flugmaniero ne estas longa, sed malalta kaj bruema.
Kiel plej parto de ĉasbirdoj, ĝi estas timida kaj kaŝema. Kaze de minaco, ili kaŭriĝas kaj senmoviĝas, fidemaj je kamuflo. Kaze de ĝenado ili disiĝas per mallonga flugo (kio konfuzigas predanton) kaj poste kuras. Poste ili povas reunuiĝi danke al la maskla alvoko kiu sonas “bob-bob-vaj”. Se timigas ĝin hundo, ĝi restas surarbe atende ties foriron.
Ili manĝas semojn, malgrandajn fruktojn, insektojn (kiuj varias depende de la sezono) kaj verdajn burĝonojn.
Tiuj birdoj estas ĝenerale monogamaj, kvankam estas konstato de poligamio. La reprodukta sezono estas el aprilo al julio komence per partnera allogo per maskla kanto. Ambaŭ gepatroj konstruas neston el pajloj en grunda skrapaĵo kovrita el herboj kaj ŝirme de arbustoj. Ambaŭ gepatroj kovas ovaron de 10 al 18 blankaj ovoj, kiuj estas 3,2 cm longaj kaj 2,5 cm larĝaj, dum 23-24 tagoj. Elnestiĝo de frumaturaj idoj okazas tuj post eloviĝo. Ambaŭ gepatroj idozorgas dum 14-16 tagoj antaŭ ties ekflugo post 6 aŭ 7 tagoj.
Tiuj birdoj povas zorgi 1-2 ovarojn de 10-18 ovoj ĉiujare. Dua ovodemetado okazas kaze de problemo ĉe la unua, tiele ke 75 % de inoj produktas idojn. Krome 2 aŭ 3 inoj povas kunhavi neston se koturnoj abundas kaj plantaro raras. La ino demetas po unu ovon ĉiutage dum periodo de 18 ak 20 tagoj ĝis averaĝo de 11 al 15 ovoj .
La Virginia koturno (Colinus virginianus) estas surgrundoloĝanta birdo indiĝena de Usono, Meksiko, kaj Karibio. Ĝi estas la ununura koturno indiĝena de orienta Usono. Ĝi estas membro de la grupo de specioj konataj kiel Amerikaj koturnoj aŭ Odontoforedoj.
Ili estis dekomence situigitaj kun la malnovmondaj koturnoj en la fazana familio de Fazanedoj, sed ili ne estas rilataj. La nomo "Colinus" devenas el la karaktera fajfa alvoko.
Spite al sia sekretema naturo, la Virginia koturno estas unu el la plej familiaraj koturnoj en orienta Nordameriko ĉar ĝi estas ofte la ununura koturno en sia teritorio. Estas 22 subspecioj de la Virginia koturno, kaj multaj el la birdoj estas ĉasataj etende kiel ĉasbirdoj. Ĝi havas blankan viandon tre aprezatan de ĉasistoj.
Ĝi loĝas en centra kaj orienta Usono, Kubo, Meksiko kaj Gvatemalo. Ĝi estis enmetita en Hispaniolo, Puerto Rico, Insulo Santa Cruz kaj en tiuj de Andros kaj Nova Providenco en Bahamoj.
La codorniz cotuí, codorniz de Virginia, [1] colín de Virginia o codorniz cotuí norteña (Colinus virginianus) [2] es una especie perteneciente a la familia Odontophoridae. Esta ave rechoncha mide aproximadamente 23 cm de largo y tiene la cola corta; la hembra es de menor tamaño. Las características de la especie varían dependiendo la región; en México se han identificado cinco tipos básicos, todos coespecíficos y capaces de entrecruzarse. Las hembras son similares entre sí, sus arcos superciliares y garganta son de color pardo claro. Esta codorniz habita en el centro y este de Estados Unidos, así como en Cuba, México y Guatemala. La especie ha sido introducida en La Española, Puerto Rico e Isla de Santa Cruz, así como en las islas de Andros y Nueva Providencia en Bahamas. En México se distribuye por el oriente del país a lo largo de la llanura del Golfo, desde el Río Bravo hasta Tabasco. En la costa Pacífica se encuentra en Sonora y desde Nayarit y Jalisco continuando por la Sierra Madre del Sur y alcanzando el estado de Chiapas. [1] En la península ibérica ha sido introducida para la caza, provocando conflictos con otras especies y con consecuencias que pueden llegar a ser graves.[cita requerida] Prefiere habitar sabanas, pastizales y campos cultivados. La UICN2019-1 considera a la especie como casi amenazada. Posee una carne blanca muy apreciada por los cazadores. [1]
Colinus en griego es “codorniz”, virginianus en latín “de Virginia” cubaensis es “de Cuba”. En inglés es llamada northern bobwhite, y la subespecie cubana Cuban common bobwhite, debido a que “bob-juait” es la llamada de reclamo del macho. En España se llama codorniz a Coturnix coturnix, una especie parecida, pero menor.
En México se la llama codorniz cotuí norteña, debido al silbido que emiten (cotuí), y para diferenciarla de una especie cercana, la codorniz cotuí yucateca (Colinus nigrogularis).
Le gustan las sabanas, pastizales y campos cultivados con alguna espesura densa cercana. No entra en los bosques. Es común en Cuba, donde hay relatos sobre su introducción en diversas regiones en el siglo XIX. Se duda de que sea introducida por las diferencias que tiene la subespecie local con las del continente. Lo que se atribuye a la existencia previa en el país de una subespecie de distribución restringida a las escasas sabanas naturales. En México se distribuye por el oriente a lo largo de la llanura del Golfo, desde el Río Bravo hasta Tabasco y Chiapas, alcanzando el oeste de Guatemala. También en la costa Pacífica de Jalisco y Nayarit, y en el noreste del país (Sonora).
Son aves rechonchas de aproximadamente 23 cm de largo (la hembra de menor tamaño), con la cola corta. En el sur del área de distribución hay amplia variación en la especie; Peterson y Chalif identifican cinco tipos básicos en México, todos coespecíficos y capaces de entrecruzarse. Las hembras son similares entre sí: tienen los arcos superciliares y la garganta de color pardo claro. El juvenil es similar a la hembra pero más opaco.
En los especímenes típicos de los Estados Unidos y el noreste de México, el macho es de color castaño-rojizo, con la frente y el arco superciliar blanco, el vértice de la cabeza negro y una banda por abajo y atrás del ojo también negra. El cuello por detrás es blanco con manchas negras. El resto del dorso está manchado de negro, gris y castaño. El cuello por el frente y los lados es blanco. En el pecho tiene una mancha negra grande. La parte baja del vientre es blanca con barras negras y amarillentas. La cola es gris.
Los especímenes del centro y occidente de México se asemejan a la descripción anterior, con el patrón de coloración de la cabeza muy similar, pero con las partes inferiores de color rojizo.
En el sur de México el patrón de la cabeza es similar a las dos descripciones anteriores, y con la garganta blanca, pero el pecho es negro y las partes inferiores rojizas.
La forma de Sonora presenta la garganta negra, lo que le da una apariencia enmascarada, y el pecho rojizo.
En la forma más sureña, de Chiapas y Guatemala, la cabeza y el pecho son negros, sin el arco superciliar o muy levemente marcado.
Se agrupan en bandadas pequeñas. Permanecen en el suelo caminando en busca de alimento la mayor parte del tiempo. El vuelo no es prolongado, es bajo y ruidoso. Cuando son asustados se desbandan en vuelo corto y luego corren. Después pueden reunirse por la llamada de reclamo del macho suena “bob-bob-juait”. Si las asusta un perro se posan en un árbol en espera de que se vaya. Comen semillas, frutas pequeñas, insectos y retoños tiernos.
Anidan desde abril a julio. Hacen el nido con pajas en una depresión del suelo que esté protegida por arbustos. La puesta es de 10 a 18 huevos blancos que miden 3,2 cm de alto por 2,5 cm de ancho.
Se conocen 21 subespecies de Colinus virginianus:[3]
El nombre de la codorniz en lengua náhuatl es solin (plural solimeh). En la mitología mexica la codorniz era un animal sagrado asociado a la fertilidad.
En su libro Fiestas y costumbres aztecas (México, DF, 1927), Gregorio Torres Quintero dice que en la coronación de un rey azteca se sacrificaban varias codornices, y su sangre se derramaba sobre los instrumentos teponaztli y huehuetl, para así bendecirlos. De este modo, el solin era un ave relacionada con la fiesta de Xochipilli-Macuilxochitl, divinidad de las flores y la fertilidad. Este mismo ritual es descrito por Francisco López de Gómara, en su Historia de las conquistas de Hernando Cortés (1560), y por fray Bernardino de Sahagún, en su Historia General de las cosas de la Nueva España (1570), en el contexto de las celebraciones en honor de Xochipilli.
La codorniz cotuí, codorniz de Virginia, colín de Virginia o codorniz cotuí norteña (Colinus virginianus) es una especie perteneciente a la familia Odontophoridae. Esta ave rechoncha mide aproximadamente 23 cm de largo y tiene la cola corta; la hembra es de menor tamaño. Las características de la especie varían dependiendo la región; en México se han identificado cinco tipos básicos, todos coespecíficos y capaces de entrecruzarse. Las hembras son similares entre sí, sus arcos superciliares y garganta son de color pardo claro. Esta codorniz habita en el centro y este de Estados Unidos, así como en Cuba, México y Guatemala. La especie ha sido introducida en La Española, Puerto Rico e Isla de Santa Cruz, así como en las islas de Andros y Nueva Providencia en Bahamas. En México se distribuye por el oriente del país a lo largo de la llanura del Golfo, desde el Río Bravo hasta Tabasco. En la costa Pacífica se encuentra en Sonora y desde Nayarit y Jalisco continuando por la Sierra Madre del Sur y alcanzando el estado de Chiapas. En la península ibérica ha sido introducida para la caza, provocando conflictos con otras especies y con consecuencias que pueden llegar a ser graves.[cita requerida] Prefiere habitar sabanas, pastizales y campos cultivados. La UICN2019-1 considera a la especie como casi amenazada. Posee una carne blanca muy apreciada por los cazadores.
Kolin (Colinus virginianus) Colinus generoko animalia da. Hegaztien barruko Odontophoridae familian sailkatua dago.
Tarin txoriari ere Kolin edo Kolika esaten zaio Debagoienean eta Gernika-Bermeon.[3]
Kolin (Colinus virginianus) Colinus generoko animalia da. Hegaztien barruko Odontophoridae familian sailkatua dago.
Tarin txoriari ere Kolin edo Kolika esaten zaio Debagoienean eta Gernika-Bermeon.
Peltoviiriäinen, aikaisemmalta nimeltään virginianviiriäinen[2] (Colinus virginianus) on amerikanviiriäisten heimoon kuuluva kanalintulaji. Se on yksi Yhdysvaltojen suosituimmista riistalinnuista[2].
Peltoviiriäinen on 24-26 senttimetriä pitkä. Sen höyhenpuku on väritykseltään punaruskea ja siinä on mustia ja valkoisia täpliä sekä juovia. Koiraan pää on musta ja sillä on valkoinen silmäkulmajuova ja kurkku. Naaraalla on päässään tumman- ja ruosteenruskeita kuvioita. Peltoviiriäisen soidinääni on kirkas ”tih tviit” -vihellys.[3]
Peltoviiriäisiä pesii luonnonvaraisena Pohjois-Amerikassa. Sitä on istutettu paikoin Etelä-Eurooppaan.[3]
Peltoviiriäinen, aikaisemmalta nimeltään virginianviiriäinen (Colinus virginianus) on amerikanviiriäisten heimoon kuuluva kanalintulaji. Se on yksi Yhdysvaltojen suosituimmista riistalinnuista.
Colinus virginianus
Le Colin de Virginie (Colinus virginianus) est une espèce d'oiseaux galliformes de la famille des Odontophoridae.
Petit et trapu, cet oiseau mesure de 24 à 27 cm environ[1].
Il présente un dimorphisme sexuel. Le mâle à des marques blanches à la gorge tandis que la femelle a une gorge jaune clair, des stries crème à beige clair et des dessins moins contrastés.
Cette espèce peuple l'est des États-Unis, l'Amérique centrale et les Antilles.
Colinus virginianus
Le Colin de Virginie (Colinus virginianus) est une espèce d'oiseaux galliformes de la famille des Odontophoridae.
Gearg ghoirt, dúchasach do Mheiriceá Thuaidh is Láir, a tugadh isteach sna hIndiacha Thiar. Áitríonn sí talamh shaothraithe, coillearnach oscailte is scrobarnach. Itheann sí síolta, gráinní is feithidí. De ghnáth, maireann sí i scata de 30 cinn nó níos mó.
Il colino della Virginia (Colinus virginianus (Linnaeus, 1758)) è un uccello selvatico di piccole dimensioni appartenente alla famiglia Odontophoridae, originario del Nuovo Mondo.[2]
Molto somigliante alla quaglia, ha un piumaggio rossiccio con sfumature chiare nelle parti inferiori e il ventre chiazzato di bianco. Il dimorfismo sessuale è molto evidente: il maschio ha gola e sopracciglia bianche, la femmina rossicce. Il piumaggio variegato gli permette di mimetizzarsi con il sottobosco. Solitamente i maschi sono più grandi e possono arrivare ad una lunghezza di 25 cm.
La sua dieta occupa una vasta gamma di nutrienti presenti sul suolo, dai germogli alle foglie, talvolta anche radici, ma si nutre principalmente di semi e di insetti[3].
Il colino della Virginia è stanziale, in primavera in particolare si riuniscono in coppie o in piccoli gruppi familiari e si alimentano insieme o costruiscono nidi vicini tra loro; per il resto dell'anno si raccolgono in piccoli stormi. Quando dormono, si accorpano tutti insieme gli uni agli altri sul terreno, con la testa rivolta verso l'esterno, cosicché se messi in allarme, possano prendere il volo e disperdersi. Si possono vedere correre o camminare sul terreno avventurandosi in campi aperti (nonostante siano anche in grado di volare). Se disturbati, dapprima si acquattano tra i cespugli, poi volano basso da un riparo all'altro frullando le ali.
Nel periodo riproduttivo, i maschi attirano le femmine con il loro forte richiamo, emesso da un posatoio. Il colino è un animale monogamo, e in primavera inizia l'accoppiamento con la deposizione di piccole uova colore bianco di circa 10-12 grammi, da cui dopo 23 giorni d'incubazione nascono dei piccoli pulcini. Il nido viene costruito in una depressione sul terreno, foderata di vegetali secchi; spesso viene costruito in un luogo aperto come un prato o un pascolo.
La specie è diffusa sul versante orientale di Canada e Stati Uniti, in Messico in Guatemala e a Cuba[1]. Inoltre, è stata introdotta in Paesi vicini per scopi ornamentali, con popolazioni locali provenienti da uccelli fuggiti da allevamenti.
Lo si trova nelle boscaglie, negli arbusteti, nei boschi aperti e talvolta si spinge fino alle praterie, ai pascoli ed ai prati.
Il colino della Virginia (Colinus virginianus (Linnaeus, 1758)) è un uccello selvatico di piccole dimensioni appartenente alla famiglia Odontophoridae, originario del Nuovo Mondo.
De boomkwartel of bobwhite (Colinus virginianus) is een vogel uit de familie Odontophoridae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1758 door Linnaeus.
De boomkwartel wordt ongeveer 24 tot 28 cm lang. Hij is overwegend bruin met een donkere kop met een witte streep. De keel is wit en de onderzijde zwart-wit geschubd.[2]
Hun voedsel bestaat in hoofdzaak uit insecten, bessen en zaad.
Het legsel bestaat uit 12 tot 24 eieren. Beide partners belasten zich met het broeden.
De soort komt voor in het midden-oosten en zuidoosten van de Verenigde Staten, Canada en Mexico tot Guatemala op akkers en steppen in lage struiken of bomen.[3]
De soort telt 20 ondersoorten:
Op de Rode Lijst van de IUCN heeft de soort de status gevoelig.
Bronnen, noten en/of referentiesDe boomkwartel of bobwhite (Colinus virginianus) is een vogel uit de familie Odontophoridae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1758 door Linnaeus.
Nordkrattvaktel (vitenskapelig navn Colinus virginianus) er en fugl.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Nordkrattvaktel (vitenskapelig navn Colinus virginianus) er en fugl.
Multimedia w Wikimedia Commons Przepiór wirginijski (Colinus virginianus) – gatunek ptaka z rodziny przepiórowatych (Odontophoridae).
Wyróżniono dwadzieścia podgatunków C. virginianus[4][5]:
Długość ciała 25 cm. Wierzch ciała brązowy, z kasztanowatymi smugami; spód biały, z czarnymi plamkami. U samca czarne ciemię, brwi szeroki i długie, ciągną się na kark; poniżej czarne paski oczne, które kontrastują z brwiami; gardło białe. U samicy czerń została zastąpiona brązem, a spód biały na kolor płowy. W chłodne dni widywany w stadach liczących ok. 8-25 ptaków. Spłoszony chowa się w gęstym poszyciu, podczas zimy nocuje grupowo w zaspach; w razie nagłego zagrożenia wzbija się w powietrze.
Rzadkie lasy i pola Ameryki Północnej. Introdukowany w południowej Europie, gdzie gniazduje m.in. w centralnej Francji (rzadki) i północnych Włoszech[6].
Przepiór wirginijski (Colinus virginianus) – gatunek ptaka z rodziny przepiórowatych (Odontophoridae).
A Perdiz-da-virgínia (Colinus virginianus), também chamada de uru-do-norte, codorniz-da-virgínia, codorna bob white ou codorna americana é uma espécie de ave da família Odontophoridae pertencente ao género Colinus endêmica dos Estados Unidos, México e Caribe.
Apresenta dimorfismo sexual, tendo os macho estrias brancas na cabeça e gravata branca e as fêmeas riscos dourados (amarelos) na cabeça. Já no restante do corpo, ambos apresentam camuflagem adaptada ao meio onde vivem.
O macho atinge sua maturidade sexual aos 5 meses, iniciando o canto e o acasalamento, já as fêmea atinge sua maturidade sexual aos 4 meses ficando prontas para postura. A postura ocorrem de outubro a março, podendo uma fêmea botar 200 ovos neste período. Os ovos são de cor branca, desprovidos de camuflagem, pesando em média 10 a 12 gramas. A incubação dura de 22 ou 24 dias em uma temperatura de 37,5° C e umidade de 40% nos primeiros 20 dias e 65% nos dias finais.
A Perdiz-da-virgínia (Colinus virginianus), também chamada de uru-do-norte, codorniz-da-virgínia, codorna bob white ou codorna americana é uma espécie de ave da família Odontophoridae pertencente ao género Colinus endêmica dos Estados Unidos, México e Caribe.
Apresenta dimorfismo sexual, tendo os macho estrias brancas na cabeça e gravata branca e as fêmeas riscos dourados (amarelos) na cabeça. Já no restante do corpo, ambos apresentam camuflagem adaptada ao meio onde vivem.
O macho atinge sua maturidade sexual aos 5 meses, iniciando o canto e o acasalamento, já as fêmea atinge sua maturidade sexual aos 4 meses ficando prontas para postura. A postura ocorrem de outubro a março, podendo uma fêmea botar 200 ovos neste período. Os ovos são de cor branca, desprovidos de camuflagem, pesando em média 10 a 12 gramas. A incubação dura de 22 ou 24 dias em uma temperatura de 37,5° C e umidade de 40% nos primeiros 20 dias e 65% nos dias finais.
Vitstrupig vaktel[2] (Colinus virginianus) är en fågel i familjen tofsvaktlar inom ordningen hönsfåglar.[3]
Vitstrupig vaktel är i grunden en rödbrun relativt liten hönsfågel, 24–26 centimeter i längd, fläckad och streckad i svart och vitt. Hanen har svart huvud med vitt ögonbrynsstreck och vit strupe, därav namnet. Honan har ett mer finspräckligt huvud. Spellätet är ett karakteristiskt visslande tvåstavigt "tyh tveeiit", som gett arten dess engelska namn Bobwhite.[4]
Vitstrupig vaktel delas in i 21 underarter med följande utbredning:[3]
Underarterna marilandicus och mexicanus inkluderas ofta i nominatformen.[5] Ibland urskiljs också den utdöda underarten insulanus med tidigare utbredning i Key West.[5]
Vitstrupig vaktel är även inplanterad i ett antal länder, på vissa platser så pass att den etablerat självförsörjande bestånd, bland annat i mellersta Frankrike och norra Italien.[4]
IUCN kategoriserar arten som nära hotad.[1]
Wikimedia Commons har media som rör vitstrupig vaktel.
Wikispecies har information om Colinus virginianus.
Vitstrupig vaktel (Colinus virginianus) är en fågel i familjen tofsvaktlar inom ordningen hönsfåglar.
Перепелиця віргінська[1] (Colinus virginianus) — птах родини зубчастодзьобих куріпок (Odontophoridae), що мешкає в Північній Америці і Вест-Індії.
Це птахи середньої величини, дзьоб у них короткий, високий, стиснутий з боків, кінчик наддзьобка з щербинками. Ноги з високим плесном, довгими пальцями і без острогів. У віргінської перепілки від лоба до шиї іде біла, а над нею чорна смуги, потилиця червонувато-брунатна. Пера верхньої частини чорні і обідком охоплюють біле горло, а на зашийку — сірі з білими кінчиками. Верхня частина тіла червонувато-брунатна, нижня — такого ж кольору, але з широкими світлими смужками. На грудях червонувато-брунатна пера з чорною облямівкою. Загальна довжина птаха 22 см, хвіст з 6 см.
Ці перепілки населяють сільськогосподарські землі, луки із заростями кущів, інколи водяться і в рідких світлих лісах. У травні самиця починає будувати гніздо в неглибокій ямці біля пучка високої трави, вистеляючи його сухою травою і торішнім листям. У повній кладці 8-14 яєць. Насиджування триває 23-24 дні.
У Європі цих перепілок часто утримують в зоопарках і в домашніх умовах.
Це незавершена стаття з орнітології.Перепелиця віргінська (Colinus virginianus) — птах родини зубчастодзьобих куріпок (Odontophoridae), що мешкає в Північній Америці і Вест-Індії.
Це птахи середньої величини, дзьоб у них короткий, високий, стиснутий з боків, кінчик наддзьобка з щербинками. Ноги з високим плесном, довгими пальцями і без острогів. У віргінської перепілки від лоба до шиї іде біла, а над нею чорна смуги, потилиця червонувато-брунатна. Пера верхньої частини чорні і обідком охоплюють біле горло, а на зашийку — сірі з білими кінчиками. Верхня частина тіла червонувато-брунатна, нижня — такого ж кольору, але з широкими світлими смужками. На грудях червонувато-брунатна пера з чорною облямівкою. Загальна довжина птаха 22 см, хвіст з 6 см.
Ці перепілки населяють сільськогосподарські землі, луки із заростями кущів, інколи водяться і в рідких світлих лісах. У травні самиця починає будувати гніздо в неглибокій ямці біля пучка високої трави, вистеляючи його сухою травою і торішнім листям. У повній кладці 8-14 яєць. Насиджування триває 23-24 дні.
У Європі цих перепілок часто утримують в зоопарках і в домашніх умовах.
Cút Virginia (danh pháp khoa học: Colinus virginianus) là một loài chim trong họ Odontophoridae.[3] Cút Virginia là loài bản địa Hoa Kỳ, Mexico và Caribe. Loài này có 21 phân loài.
Cút Virginia (danh pháp khoa học: Colinus virginianus) là một loài chim trong họ Odontophoridae. Cút Virginia là loài bản địa Hoa Kỳ, Mexico và Caribe. Loài này có 21 phân loài.
Colinus virginianus (Linnaeus, 1758)
Синонимы Охранный статус
Виргинская американская куропатка[3] (Colinus virginianus (Linnaeus, 1758)) — птица семейства зубчатоклювых, или древесных, куропаток. Водится на юге Северной Америки[2].
Виргинская американская куропатка характеризуется длиной 24—27 см, размахом крыльев 36—41 см, весом от 140 до 200 г. Оперение птицы коричневого цвета с крапинами, нижняя сторона светлая.
Самцы отличаются от самок цветом надбровных дуг и пятен на горле: у самцов они белые, а у самок бежевого цвета.
Виргинская американская куропатка распространена от южной Канады до Мексиканского залива между побережьем Атлантики и Скалистыми горами.
Она живет на густо поросших кустарником лугах и в светлых лесах.
Виргинская американская куропатка живёт вне периода гнездования в группах от 5 до 30 животных. Ночью они лежат по кругу в низине на земле, головами наружу, чтобы согреться и быстро распознать хищников. При опасности они разлетаются во все стороны.
Питаются куропатки всевозможными семенами.
В апреле группы снова распадаются. Самец сооружает территорию токования и громко и звучно призывает с возвышенного места самок. Самец широко расставляет перед приближающимися самками крылья и совершает постоянные поклоны.
Самка дважды в год откладывает от 14 до 16 белых яиц размером 30 мм × 24 мм. Примерно через 23 дня появляются птенцы, которые уже через несколько дней могут летать.
Через две недели молодые птицы становятся самостоятельными, а через восемь недель они уже становятся взрослыми птицами. Большинство выводка погибает ещё на первом году жизни.
Вид разводят в большом количестве в неволе не только в Америке, но и в Европе (например, в Англии). В данном отношении виргинские американские куропатки сходны с европейскими куропатками[2].
Виргинская американская куропатка является генетически наиболее изученным представителями семейства зубчатоклювых куропаток, и ей принадлежит бо́льшая часть депонированных нуклеотидных последовательностей.
В 2014 году было осуществлено геномное секвенирование вида[4].
Виргинская американская куропатка (Colinus virginianus (Linnaeus, 1758)) — птица семейства зубчатоклювых, или древесных, куропаток. Водится на юге Северной Америки.
山齒鶉（学名：Colinus virginianus）是原住於北美洲、中美洲北部及加勒比海的一種陸上鳥類。牠們最初被分類在雉科中，現在則分類在齒鶉科中。
山齒鶉的眼睛後有深色的斑紋，雄鳥的斑紋是黑色的，雌鳥的則是褐色。雄鳥介乎斑紋之間的是白色，雌鳥的是黃褐色的。牠們的身體呈褐色，希黑色或白色的斑點。牠們平均重145-200克。
山齒鶉的叫聲清晰，很多時是由雄鳥於春天及夏天發出。其他的包括吱吱的哨聲。
山齒鶉主要棲息在針葉林、硬木林及草本林。其棲息地由墨西哥東至美國科羅拉多州，北至中西部北面及東北部。在美國南部，御穀是牠們主要的食糧。
山齒鶉在非繁殖季節的群落是由5-30隻成員組成。在4月中開始的繁殖季節，牠們的群落會解散。此時牠們會與不明關係的異性成對的生活。約每日就會生蛋，23天後就會孵化。鳥蛋呈白色，末端比雞蛋較尖。
雄鳥及雌鳥都會孵蛋，但大多是由雌鳥負責。若第一次的蛋未能孵化，牠們會再生及孵蛋。若能成功孵化，雛鳥是很早熟的，出生後24小時就能離開鳥巢。繁殖季節一直到10月中，雌鳥可以生及孵三批蛋。
山齒鶉是很受歡迎的獵鳥，尤其是在美國南部。牠們是田納西州、喬治亞州及華盛頓的官方獵鳥。棲息地的破壞威脅著牠們的野外群落，牠們於是大量被飼養，作為捕獵之用。牠們頗受到捕獵的影響，在一些地區甚至全面消失。[2]
山齒鶉若站著不動，在森林中是很難見到的。狐狸、郊狼、浣熊、負鼠、鷹、貓頭鷹及人類也會獵食牠們。
保全状況評価 NEAR THREATENED
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キジ目 Galliformes 科 : ナンベイウズラ科 Odontophoridae 属 : Colinus 種 : コリンウズラ C. virginianus 学名 Colinus virginianusコリンウズラ（学名：Colinus virginianus）は、キジ目ナンベイウズラ科に分類される鳥類の一種。
狩猟目的や飼育用に日本へ輸入され、猟犬の訓練用に放たれたものが野生化したといわれている。現在、神奈川県や大阪府で確認されており、神奈川県では定着している可能性が高い。日本以外でもドミニカ共和国、ハイチ、イギリス、ニュージーランドなどにも定着している[1]。
全長20-25cmと、ウズラより一回り大きい。背中から胸、腹は赤褐色で、羽の縁は白色または黒色である。雄は額とくちばしの付け根、眼下部分は黒色で、のど、眉斑は白色であるが、雌は淡い黄色である。21の亜種に分けられており、北部のものほどサイズは大きくなる。鳴き声はBob-whiteと聞こえ、英名の由来となっている。
原産地では、マツ林などの開けた林や農地、草地、牧場などに生息している。ドングリやアザミ、エノコログサなどの植物の種子のほか、農地ではコムギやトウモロコシなどの穀物を食べる。4月から6月が繁殖盛期であり、繁殖期には昆虫類が重要な餌となっている。地面の窪みに枯れ草を敷き巣を作る。一回の産卵数は10-15個ほどである。
.png){kind=small}
