Die Hudsonbaaigriet (Limosa haemastica) is 'n somerswerwer na groot kuswatermassas in die Wes- en Oos-Kaap. Die voël is 40 cm lank, 200 - 320 g groot met 'n vlerkspan van 74 cm. In Engels staan die voël bekend as Hudsonian Godwit.
'n Hudsonbaaigriet in sy nie-broeivere.
Illustrasie uit 1902.
Die Hudsonbaaigriet (Limosa haemastica) is 'n somerswerwer na groot kuswatermassas in die Wes- en Oos-Kaap. Die voël is 40 cm lank, 200 - 320 g groot met 'n vlerkspan van 74 cm. In Engels staan die voël bekend as Hudsonian Godwit.
Marc'heg Hudson (Limosa haemastica) zo un evn hirc'harek a vev en Amerika.
Bevañ a ra al labous e lez Bae Hudson, Kanada hag Alaska[1].
Diouzh an evnoniourien e vez renket ar marc'heged en urzhiad Charadriiformes pe Ciconiiformes.
El tètol de Hudson[1] (Limosa haemastica) és un ocell de la família dels escolopàcids (Scolopacidae) que en estiu habita prop de l'aigua, localment a zones de tundra d'Alaska i Canadà, passant l'hivern a les zones humides de les terres baixes del sud de Brasil, Paraguai, Uruguai, Argentina i Xile.
El tètol de Hudson (Limosa haemastica) és un ocell de la família dels escolopàcids (Scolopacidae) que en estiu habita prop de l'aigua, localment a zones de tundra d'Alaska i Canadà, passant l'hivern a les zones humides de les terres baixes del sud de Brasil, Paraguai, Uruguai, Argentina i Xile.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Rhostog Hudson (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: rhostogion Hudson) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Limosa haemastica; yr enw Saesneg arno yw Hudsonian Godwit. Mae'n perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn L. haemastica, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r rhostog Hudson yn perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Cyffylog Scolopax rusticola Cyffylog Amami Scolopax mira
_(14755230102).jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Rhostog Hudson (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: rhostogion Hudson) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Limosa haemastica; yr enw Saesneg arno yw Hudsonian Godwit. Mae'n perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn L. haemastica, sef enw'r rhywogaeth.
Canadisk kobbersneppe (Limosa haemastica) er en vadefugl, der yngler over trægrænsen i Alaska og Canada og desuden langs bredderne af Hudsonbugten. Den overvintrer i Sydamerika og er en tilfældig gæst i Europa.
Canadisk kobbersneppe er truffet en enkelt gang i Danmark, i Ho Bugt i 1986.
Canadisk kobbersneppe (Limosa haemastica) er en vadefugl, der yngler over trægrænsen i Alaska og Canada og desuden langs bredderne af Hudsonbugten. Den overvintrer i Sydamerika og er en tilfældig gæst i Europa.
Canadisk kobbersneppe er truffet en enkelt gang i Danmark, i Ho Bugt i 1986.
Die Hudsonschnepfe (Limosa haemastica), auch als Amerikanische Uferschnepfe bezeichnet, ist ein großer Watvogel aus der Gattung der Pfuhlschnepfen (Limosa).
Die Hudsonschnepfe erreicht eine Länge von 37 bis 42 cm. Der rosafarbene Schnabel ist 8 cm lang und aufwärts gerichtet. Das Gewicht beträgt zwischen 195 und 358 Gramm. Die langen Beine haben eine schwarze Färbung. Die Brust und die Seiten sind dicht gestreift, über den Bauch zieht sich ein feines Wellenmuster. Der Bürzel ist weiß. Der schwarze Schwanz hat eine weiße Bänderung. Die Oberseite ist braun meliert. Das Sommergefieder der Männchen weist von der Brust bis zum Bauch eine kastanienbraune Färbung auf. Die Weibchen sind dunkler gefärbt. Im Winter ist das Gefieder am Rücken beider Geschlechter grau und die Brust heller getönt. Im Flug sind schwarze Unterflügeldecken zu sehen. Sein Ruf hört sich wie ein hochgestimmtes Tawit! an.
Ihr Brutgebiet liegt im südlichen Alaska (z. B. Cook Inlet), vermutlich aber auch im westlichen Alaska (wie Kotzebue und Norton Bay) sowie Mackenzie, dem nordwestlichen British Columbia bis zur Hudson Bay. Im Frühjahr wandert sie zu den Great Plains. Ihre Überwinterungsplätze befinden sich in Feuerland und auf den Falklandinseln, wobei sich im Herbst tausende von Vögeln in der James Bay sammeln und dann nonstop nach Südamerika fliegen. Ihr Lebensraum sind Strände und Prärie-Teiche. Den Sommer verbringen sie in der arktischen Tundra.
Während des Winterhalbjahrs leben Hudsonschnepfen gesellig, allerdings bilden sie nur kleine Schwärme von bis zu 30 Individuen.[1] Sie sind dagegen einzelgängerische Bodenbrüter, bei denen die Männchen um die einzelnen Territorien kämpfen. Das Nest befindet sich gut getarnt in einem sumpfigen Gebiet. Das Weibchen legt gewöhnlich vier Eier. Beide Eltern kümmern sich um die Jungen, die Nestflüchter sind und schon bald nach der Geburt auf eigene Nahrungssuche gehen. Nach einem Monat sind sie flügge. Diese Schnepfen finden ihre Nahrung, die aus Insekten und Krustentieren besteht, im flachen Wasser.
Im 19. Jahrhundert war die Hudsonschnepfe noch ein sehr häufiger Vogel. Die Schießwut der Vogeljäger ließ die Bestände jedoch so stark schrumpfen, dass sie in den 1920er Jahren aus einem großen Bereich ihres Verbreitungsgebietes verschwand. Der Bestand liegt heute stabil bei etwa 50.000 Exemplaren. Trotzdem könnte die Trockenlegung der Feuchtgebiete, die Störungen durch den Menschen und die Umweltverschmutzung zu einem erneuten Rückgang dieser Art führen, da ca. 80 Prozent der Weltpopulation auf wenige Brutgebiete beschränkt sind.
Die Hudsonschnepfe (Limosa haemastica), auch als Amerikanische Uferschnepfe bezeichnet, ist ein großer Watvogel aus der Gattung der Pfuhlschnepfen (Limosa).
The Hudsonian godwit (Limosa haemastica) is a large shorebird in the sandpiper family, Scolopacidae. The genus name Limosa is from Latin and means "muddy", from limus, "mud". The specific haemastica is from Ancient Greek and means "bloody". An 18th-century name for this bird was red-breasted godwit.[2] The English term "godwit" was first recorded in about 1416–7 and is believed to imitate the bird's call.[3]
Adults have long dark legs and a long pink bill with a slight upward curve and dark at the tip. The upper parts are mottled brown and the underparts are chestnut. The tail is black and the rump is white. They show black wing linings in flight. The legs and feet are bluish-grey.[4]
Their breeding habitat is the far north near the tree line in northwestern Canada and Alaska, also on the shores of Hudson Bay. They nest on the ground, in a well-concealed location in a marshy area. The female usually lays 4 olive-buff eggs marked with darker splotches. Incubation period is 22 days.[4] Both parents look after the young birds, who find their own food and are able to fly within a month of hatching.
They migrate to South America and the Caribbean. These birds gather at James Bay before fall migration. In good weather, many birds make the trip south without stopping. They are vagrants to Europe, Australia, and South Africa.
They can perhaps be most easily seen in migration on the east coast of North America where they can be plentiful in migration in late July through early August.
These birds forage by probing in shallow water. They mainly eat insects and crustaceans.
Their numbers were reduced by hunting at the end of the 19th century.
The Hudsonian godwit (Limosa haemastica) is a large shorebird in the sandpiper family, Scolopacidae. The genus name Limosa is from Latin and means "muddy", from limus, "mud". The specific haemastica is from Ancient Greek and means "bloody". An 18th-century name for this bird was red-breasted godwit. The English term "godwit" was first recorded in about 1416–7 and is believed to imitate the bird's call.
La Hudsona limozo, Limosa haemastica, estas granda vadbirdo de la familio de Skolopedoj kaj ordo de Ĥaradrioformaj. Ĝi estas relative longkrura membro de la genro de limozoj.
Plenkreskuloj (38-48 cm longa kaj 30 gr peza) havas longajn malhelajn krurojn kaj longan (8,5 cm) oranĝ- aŭ rozkoloran bekon iome suprenkurvitan kaj malhelan ĉe pinto. Supraj partoj estas punktomakulitaj je bruno kaj subaj partoj estas avelkoloraj ĉefe dum reprodukta sezono. Ĉevizaĝe estas blanka strio super nigra okulo. La vosto estas nigra kun la fino blanka kaj la pugo estas blanka. Ili montras blankajn striojn ĉe nigraj flugiloj dumfluge.
Ties reprodukta medio estas malproksima nordo ĉe la arbobordo de nordokcidenta Kanado kaj Alasko kaj ankaŭ ĉe la strandoj de Hudsona Golfo.
Ili migras al Suda Ameriko plej ofte laŭ la atlantika marbordo sed ankaŭ laŭ la pacifika ĝis marbordoj el suda Brazilo ĝis Fajrolando. Tiuj birdoj kuniĝas ĉe golfeto James antaŭ migrado. Se estas bona vetero, multaj birdoj faras la flugveturadon suden sen halti. Tre rara vagulo ĉe Novzelando, kie iam estis vidata.
Fine de la 20-a jarcento oni supozas, ke estas ĉirkaŭ 50.000 ekzempleroj.
Tiuj nearktisaj birdoj manĝas per tuŝoprobado en neprofundaj akvoj; foje eĉ per subakvigo de la kapo. Ili manĝas precipe insektojn kaj krustulojn.
Ties loĝantaro malpliiĝis fine de la 19a jarcento. Ili estas timidaj kaj formas etajn arojn. For de reprodukta sezono ili ĉeestas kotecajn estuarojn, inonditajn terkulturejojn, rizkampojn, ĉebordajn lagunojn, ne tiom ofte strandojn.
Ili nestumas surplanke en aranĝita lokiĝo ĉe marĉa zono. La ino plej ofte demetas 4 ovojn. Ambaŭ gepatroj zorgas la idojn, kiuj ekmanĝas kaj ekflugas unu monaton post eloviĝo.
La Hudsona limozo, Limosa haemastica, estas granda vadbirdo de la familio de Skolopedoj kaj ordo de Ĥaradrioformaj. Ĝi estas relative longkrura membro de la genro de limozoj.
El aguja café (Limosa haemastica),[2] también denominada zarapito pico recto, aguja parda, becasa de mar, picopando canelo, barga aliblanca, aguja lomiblanca y aguja de Hudson,[3] es una especie de ave Charadriiforme de la familia Scolopacidae propia de América, y divagante en Europa y Australia.[1]
Posee largas patas y el pico largo y algo curvado hacia arriba le permiten andar y alimentarse entre la vegetación alta sobre el limo, y vadear aguas que le llegan hasta el vientre, sumergiendo la cabeza y el pico.
En primavera, los machos ejecutan un vuelo de exhibición dejando ver las partes inferiores de sus alas, que son blancas con la mitad delantera negra. En invierno el plumaje pierde brillo, pero las alas y la cola mantienen su dibujo. La postura de huevos ocurre en América del Norte y luego emigran a América del Sur. Sus presas son insectos, gusanos y otros invertebrados. Anida en marjales, cerca de aguas abiertas y en estuarios.
El aguja café (Limosa haemastica), también denominada zarapito pico recto, aguja parda, becasa de mar, picopando canelo, barga aliblanca, aguja lomiblanca y aguja de Hudson, es una especie de ave Charadriiforme de la familia Scolopacidae propia de América, y divagante en Europa y Australia.
Limosa haemastica Limosa generoko animalia da. Hegaztien barruko Scolopacidae familian sailkatua dago.
Limosa haemastica Limosa generoko animalia da. Hegaztien barruko Scolopacidae familian sailkatua dago.
Eskimokuiri (Limosa haemastica) on pohjoisamerikkalainen kahlaaja, jonka elintavat tunnetaan huonosti.
Linnun pituus on noin 37–42 cm ja paino 300 g. Sen höyhenpuku on ruskeankirjava, alapuolelta kuparinpunertava, nokka on pitkä, kärjestään tumma ja tyvestä punertava ja hieman ylöspäin kaareva. Koivet ovat pitkät ja tummat. Pyrstö on musta, yläperä valkoinen ja siivellä näkyy lennossa mustavalkea kuvio.
Eskimokuiri pesii Pohjois-Amerikan pohjoisimmissa osissa, paikoin Alaskassa ja Kanadassa Beaufortinmeren ja Hudsoninlahden rannikoilla. Lajin elinympäristön ala on 180 000 neliökilometriä ja sen populaatio on kooltaan noin 50 000 yksilöä. Eskimokuireja metsästettiin runsaasti 1800-luvun lopulla. Sen kanta on vähitellen voimistunut. Se on muuttolintu, jota muuttoaikoina tavataan paikoin Yhdysvalloissa ja Etelä-Amerikan pohjoisrannikolla. Talvehtimisalueet ovat Etelä-Amerikan eteläosissa Argentiinassa ja Chilessä. Laji on tavattu joitakin kertoja Euroopassa, ei kuitenkaan toistaiseksi Suomessa.
Eskimokuiri pesii soilla ja tundran kosteikoilla.
Pesä on maassa kasvillisuuden suojassa. Naaras munii neljä munaa.
Eskimokuiri etsii pitkällä nokallaan mudasta matoja ja muita pieniä selkärangattomia.
Eskimokuiri (Limosa haemastica) on pohjoisamerikkalainen kahlaaja, jonka elintavat tunnetaan huonosti.
Limosa haemastica
La Barge hudsonienne (Limosa haemastica) est une espèce d'oiseaux limicoles néarctiques de la famille des Scolopacidae.
La barge hudsonienne mesure environ 38 centimètres de long, ce qui en fait relativement un gros oiseau de rivage. Il possède un long bec légèrement retroussé, et qui prend une couleur rosée près de la racine. Il a un corps brun sur le dessus, mais un plumage brun-roussâtre en dessous. Ce dernier possède des barres foncées, et à quantité variable.
La femelle est typiquement plus grosse que le mâle, avec un bec encore plus allongé, et un dessous également plus pâle.
En hivers, le plumage brun de la barge hudsonienne prend des couleurs beaucoup plus grisâtres. Son dessous, quant à lui, devient plus blanc.
La barge hudsonienne se nourrit en sondant dans l'eau peu profonde. On le retrouve donc souvent sur les plages et les vasières du littoral. Il mange des crustacés, des mollusques, des vers marins et des insectes.
Le nid de cet oiseau forme une dépression en soucoupe, garni de feuilles mortes. Il peut être retrouvé dans un endroit humide comme une tourbière, ou encore dans un marais, et repose sur un monticule sec. La barge hudsonienne pond jusqu'à 4 œufs, de couleur olive-brunâtre et avec de nombreuses taches. La période d'incubation est de 22 à 23 jours, et le temps avant l'envol est de 25 à 30 jours. La barge hudsonienne est un oiseau nidifuge.
Son aire dissoute s'étend de l'Alaska à la baie d'Hudson. Il passe l'été dans la toundra près de la ligne des arbres.
Il hiverne dans le cône Sud, sur les vasières et dans les champs inondés.
Cet oiseau vole souvent près de 4800 kilomètres sans escales lorsqu'il entreprend la migration d'automne.
Limosa haemastica
La Barge hudsonienne (Limosa haemastica) est une espèce d'oiseaux limicoles néarctiques de la famille des Scolopacidae.
La pittima dell'Hudson (Limosa haemastica Linnaeus, 1758) è un grosso uccello trampoliere della famiglia degli Scolopacidi.
La pittima dell'Hudson misura 37–42 cm di lunghezza. Il becco, rosa, è di lunghezza pari o superiore a 8 cm. Pesa 195-358 g. Le zampe, piuttosto lunghe, sono nere. Il petto e i fianchi sono fittamente striati, e l'addome è ricoperto da bei motivi ondulati. Il groppone è bianco. La coda, nera, è marcata da strisce bianche. Le regioni superiori sono screziate di marrone. La livrea estiva del maschio presenta il petto e il ventre di colore marrone scuro. Le femmine sono di colore più scuro. In inverno il piumaggio della parte posteriore e del petto di ambo i sessi è grigio brillante. In volo, sono ben visibili delle strisce nere sotto le copritrici delle ali. Il richiamo risuona come una sorta di melodico tawit.
Il territorio di nidificazione della pittima dell'Hudson comprende l'Alaska meridionale (ad esempio la zona dello stretto di Cook), probabilmente anche l'Alaska occidentale (come la zona dello stretto di Kotzebue e della baia di Norton) e il bacino del Mackenzie, le regioni nord-occidentali della Columbia Britannica e le coste della baia di Hudson. In primavera migra verso le Grandi Pianure. I territori di svernamento si trovano nella Terra del Fuoco e nelle isole Falkland; ogni autunno, migliaia di esemplari si riuniscono nella baia di James, per poi volare senza mai fermarsi fino al Sudamerica. Predilige le spiagge e gli stagni della prateria. Trascorre l'estate nella tundra artica.
Durante il periodo invernale le pittime dell'Hudson vivono in piccoli stormi, composti solamente da raggruppamenti formati al massimo da 30 esemplari. Negli altri periodi dell'anno, tuttavia, questi uccelli sono solitari; nidificano sul terreno e i maschi combattono tra loro per i propri territori. Il nido è ben nascosto nelle zone paludose. La femmina depone generalmente quattro uova. Entrambi i genitori si prendono cura dei pulcini, che sono molto precoci e imparano a procacciarsi il cibo da soli poco tempo dopo la nascita. All'età di un mese volano via. Questi trampolieri vanno in cerca di cibo, costituito da insetti e crostacei, nelle acque poco profonde.
Nel XIX secolo la pittima dell'Hudson era ancora un uccello molto comune, ma in seguito alla caccia incontrollata essa si ridusse così tanto di numero da scomparire, negli anni '20, da molte zone del suo areale. La popolazione attuale, tuttavia, si è stabilizzata intorno alle 50.000 coppie. Indipendentemente da ciò, il prosciugamento delle zone umide, il disturbo antropico e l'inquinamento costituiscono ancora dei fattori di minaccia per la specie, dal momento che circa l'80% dell'intera popolazione si riproduce solamente in poche aree.
La pittima dell'Hudson (Limosa haemastica Linnaeus, 1758) è un grosso uccello trampoliere della famiglia degli Scolopacidi.
De rode grutto (Limosa haemastica) is een vogel uit de familie van steltloperachtigen (Scolopacidae).
Deze soort komt voor van westelijk Alaska tot centraal Canada.
De rode grutto (Limosa haemastica) is een vogel uit de familie van steltloperachtigen (Scolopacidae).
Svartvengspove (Limosa haemastica) er ein vadefugl, og ein av fire medlemmer av slekta Limosa i snipefamilien. Han har utbreiing avgrensa til Amerika. Hekkeområda ligg i Alaska og Canada og elles har denne arten leveområde i sørlegaste Sør-Amerika.
Dette er ein liten spove med storleik omtrent som lappspoven. Kroppslengda ligg i området 36 til 42 centimeter, og kroppsmassen kan variere i området 196 til 436 gram, hofuglane i det øvre området. Nebbet er 8-11 cm, svakt oppbøygd og raudt-oransje med ein mørk tupp. Beina er mørk blågråe. Dei har eit mørkt augestrek med ei lys augebrynstripe over, overgumpen er kvit og halen har mørk overside.[1]
Vaksne svartvengspovar førekjem elles litt forenkla tre ulike fjørdrakter:
Lætet er ofte ein serie toe-wid toe-wid toe-wid, eller berre wid i serie.
Svartvengspoven hekkar i mange åtskilde lokalitetar i vestlege og sørlege Alaska og frå nordvestlege Canada til Hudsonbukta. Vinterkvarteret er langs atlanterhavskysten frå sørlegaste Brasil sørover til Tierra del Fuego over heile Uruguay, og inn i Paraguay. Dessutan nordover langs stillehavskysten nord til Chiloé-øya. Hekkehabitata er våte marker og små dammar der dei tar insektlarver, biller, sniglar og frø. I Sør-Amerika er habitata våte område nær kystar slik som på avsettingar ved elvemunningar, ved lagunar, overflauma område som rismarker. Her er dietten animalsk og inkluderer skjel og andre blautdyr, børstemark, insekt, men her er òg døme på vegetabilsk føde. Dei beitar ofte ved å vasse og søke med nebbet.
Ikkje alle omstende ved trekket er kjente,[2] men mange fuglar samlar seg først ved Jamesbukta, og ein trur mange så trekker utan stopp til Sør-Amerika. Somme streiffuglar dukkar opp fåtalige utanfor det normale utbreiingsområdet, slik som på Falklandsøyane, Galapagos og fleire andre meir fjerne stader.[1] I juni 2008 vart eit individ observert på Røstlandet.[3]
Storleiken på populasjonen er usikker, globalt over 50 000 individ per 2006, og er truleg minkande.[2]
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Svartvengspove Svartvengspove (Limosa haemastica) er ein vadefugl, og ein av fire medlemmer av slekta Limosa i snipefamilien. Han har utbreiing avgrensa til Amerika. Hekkeområda ligg i Alaska og Canada og elles har denne arten leveområde i sørlegaste Sør-Amerika.
Multimedia w Wikimedia Commons Szlamnik amerykański (Limosa haemastica) – gatunek ptaka z rodziny bekasowatych (Scolopacidae).
Szlamnik amerykański (Limosa haemastica) – gatunek ptaka z rodziny bekasowatych (Scolopacidae).
Wygląd Długość ciała 35-40 cm. Bardzo długi i lekko podgięty dziób. W locie widoczne charakterystyczne czarne podbarówki, biały spód skrzydeł, biały ogon z czarną przepaską przy końcu oraz wąski biały pasek na skrzydłach. Wierzch ciała w brązowe i czarne plamki, od spodu kasztanowaty, czarne i białe prążki. Upierzenie zimowe brązowoszare, biały brzuch i dół piersi. Zasięg, środowisko Gniazda zakłada w północno-zachodniej i północno - środkowej części Ameryki Północnej. Zimuje w południowej części Ameryki Południowej.Limosa haemastica, conhecido popularmente como maçarico-de-bico-virado, é uma ave limícola de grande porte da família Scolopacidae.
O nome do gênero Limosa é do latim e significa "lama". O nome da espécie haemastica é do grego antigo e significa "sangue".[2]
Os adultos têm pernas longas e escuras e um longo bico rosa com uma ligeira curva para cima e escuro na ponta. A parte superior é manchada de marrom e a parte inferior é castanha. A cauda é preta e o uropígio é branco. Eles mostram as bordas da asa pretas em voo. As pernas e pés são cinza-azulados.[3]
O habitat de reprodução do maçarico-de-bico-virado fica no noroeste do Canadá e do Alasca, também na costa da Baía de Hudson. Eles fazem seus ninhos no chão, em um local bem escondido em áreas pantanosas. A fêmea geralmente põe 4 ovos oliva marcados com manchas mais escuras. O período de incubação é de 22 dias.[3] Ambos os pais cuidam dos filhotes, que encontram seu próprio alimento e podem voar um mês após a eclosão.
O maçarico-de-bico-virado migra para a América do Sul. Essas aves se juntam na Baía de James antes da migração de outono. Em bom tempo, muitos indivíduos conseguem fazer a migração sem parar. Eles são vagantes em Europa, Austrália e África do Sul.
Eles talvez possam ser vistos mais facilmente na migração na costa leste da América do Norte, onde podem ser abundantes na migração do final de julho ao início de agosto.
Essas aves se alimentam sondando em águas rasas, comendo principalmente insetos e crustáceos.
Limosa haemastica, conhecido popularmente como maçarico-de-bico-virado, é uma ave limícola de grande porte da família Scolopacidae.
Hudsonspov[2] (Limosa haemastica) är den minsta spoven som häckar i Nordamerika.[3]
I alla dräkter har den långa mörka ben, ett tydligt vitt ögonbrynsstreck och en lång, svagt uppåtböjd näbb som är mörk längst ute på spetsen. I flykten syns dess vita vingband, svarta armhålor och mörka undre vingtäckare. Den har vit övergump och svart stjärt och en spetsig vinge. Könen är lika förutom att, precis som hos de andra spovarna, honorna har längre näbb än hanarna och är också något större.
Den adulta fågeln är mellan 37 och 42 centimeter och väger cirka 300 gram. I häckningsdräkt, som den börjar anlägga i april, har den mörkbrun vattrad överdel, rödbrunt bröst och undersida, grå övre vingtäckare, ljusgrå hals och kind, brun tygel och brun hjässa. Dess näbb är rödorange. Vinterdräkten som den har mellan oktober och mars är de mesta av fjäderdräkten grå och dess näbbfärg är rosa.
Den juvenila fågeln är grå och beigefärgad och ljusare än de adulta i vinerdräkt. Den har också ett tydligare vitt ögonbrynsstreck.
Hudsonspoven är som ett mellanting mellan rödspov och myrspov. Största skillnaden är hudsonspovens svarta armhålor. Den är till storlek och form lik myrspoven, men den har tydligare uppåtböjd näbb, längre ben. I fjäderdräkten är den mer lik rödspoven med sitt vita vingband, vita övergump och svarta stjärt.
Dess flyktläte är till frekvensen högre än de andra spovarnas och låter som ett kvi-wid i falsett. Dess sång är ett trestavig fras.
De häckar nära trädgränsen i nordvästra Kanada och Alaska, och på stränderna vid Hudson Bay. De lägger sitt bo direkt på marken, väl dolt, i sumpiga områden. Honan lägger i genomsnitt fyra ägg. Efter kläckningen tar båda föräldrar hand om ungarna, som kan hitta sin egen föda och flyga efter cirka en månad.
De är flyttfåglar och har sina övervintringslokaler i Sydamerika i Brasilien, Paraguay, Uruguay, Argentina, Peru och Chile. Innan flytten samlas de i stora skaror vid Jamesbukten i Kanada. Vid bra väderleksförhållanden flyger många av fåglarna hela sträckan non-stop.
I Europa har hudsonspov observerats några gånger i Storbritannien (första gången 1981) och en gång i Danmark (1986). Den har även observerats två gånger i Sverige. Första gången var det en adult fågel som sågs mellan den 14 till 21 juni 2003 i Greda vik på Öland.[4] Andra tillfället var år 2006 då en individ sågs vid Ottenby på Öland och man tror att det var samma individ som vid första tillfället.[5] Hudsonspov har också observerats i exempelvis södra Australien, Sydafrika, på Hawaii, Galápagosöarna och Nya Zeeland.
Dessa fåglar söker sin föda genom att avsöka bottnar på grunt vatten. De äter mest insekter och små kräftdjur.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1] Den minskade kraftigt under 1800-talet på grund av jakt.
Hudsonspov (Limosa haemastica) är den minsta spoven som häckar i Nordamerika.
Limosa haemastica là một loài chim trong họ Scolopacidae.[2]
Chim trưởng thành có đôi chân đen dài và mỏ dài màu hồng hơi cong lên, và sẫm màu ở mũi. Các bộ phận trên có đốm nâu và các phần thân dưới có màu hạt dẻ. Đuôi có màu đen, mông màu trắng. Ta có thể thấy lông lót cánh màu đen khi bay. Chân và bàn chân là màu xám xanh biển nhạt.
Môi trường sống sinh sản của loài chim này là xa về phía bắc gần rìa cây cối ở tây bắc Canada và Alaska, cũng như trên bờ vịnh Hudson. Chúng làm tổ trên mặt đất, ở một vị trí dễ giấu kín trong khu vực đầm lầy. Chim mái thường đẻ 4 trứng màu vàng sẫm ô liu có những đốm sẫm màu hơn. Thời gian ấp trứng là 22 ngày. Chim bố và chim mẹ chăm sóc chim non, chim non có thể tìm kiếm thức ăn cho mình và có thể bay trong vòng một tháng sau khi nở.
Chúng di chuyển đến Nam Mỹ. Những con chim loài này tụ tập tại vịnh James trước khi di cư vào mùa thu. Trong thời tiết tốt, nhiều cá thể loài chim này di cư về phía nam mà không dừng lại. Một số trong chúng lang thang đến Úc và Nam Phi.
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Limosa haemastica là một loài chim trong họ Scolopacidae.
Limosa haemastica
(Linnaeus, 1758)
Кана́дский верете́нник[1], или гудзонский веретенник[2] (лат. Limosa haemastica) — птица семейства бекасовых.
Длина от 37 до 42 см. Клюв розового цвета, длиной 8 см направлен вверх. Вес 195—358 г. Длинные лапы чёрного цвета. Грудь и бока имеют частые полоски, брюхо имеет ясный волнистый узор. Гузка белого цвета. Чёрный хвост имеет белую окантовку. Верх бурого цвета с пестринами. Зимнее оперение самцов от груди до брюха каштанового цвета. Самки окрашены темнее. Зимой оперение на спине у особей обоего пола серого, а грудь более светлого цвета. В полёте видны чёрные подкрыльные перья. Крик звучит как «тавит».
Канадский веретенник обитает на пресноводных болотах в северной Канаде и на Аляске (заливы Кука, Коцебу и Нортон Бэй), а также на реке Маккензи, на северо-западе Британской Колумбии до Гудзонова залива. Весной мигрирует к Великим Равнинам. Места зимовок расположены на Огненной Земле и Фолклендских островах, причём осенью тысячи птиц собираются в заливе Джеймса и летят затем без остановок в Южную Америку. Летом обитает в арктической тундре.
Канадский веретенник гнездится на земле, в хорошо скрытом месте на болотистой местности. Самка откладывает обычно 4 яйца. Оба родителя заботятся о птенцах, которые через месяц после вылупления становятся на крыло.
Питается насекомыми, ракообразными, моллюсками, морскими червями.
В XIX веке канадский веретенник встречался очень часто. Неумеренная охота сильно сократила популяцию птиц уже в 1920-х годах. На сегодня стабильная численность этих птиц составляет около 50 000 особей. И всё-таки осушение болот, вмешательство человека и загрязнение окружающей среды может повторно привести к снижению численности этого вида, так как 80 % мировой популяции распространено на ограниченной территории гнездовий.
Кана́дский верете́нник, или гудзонский веретенник (лат. Limosa haemastica) — птица семейства бекасовых.
アメリカオグロシギ （学名：Limosa haemastica）は、チドリ目シギ科に分類される鳥類の1種。
特徴は写真参照。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
캐나다흑꼬리도요(Hudsonian godwit, Limosa haemastica)는 도요과에 속하는 대형 섭금류이다. 리모사(Limosa)라는 속명은 라틴어에서 왔으며 "진흙투성이"를 의미하며 이는 "진흙"을 의미하는 limus에서 비롯되었다. 18세기에 이 새의 이름은 red-breasted godwit이었다.[1] 현재의 영어명 Hudsonian godwit의 godwit은 1416~1417년에 처음 기록되었으며 새소리를 모방한 것으로 짐작된다.[2]
캐나다흑꼬리도요(Hudsonian godwit, Limosa haemastica)는 도요과에 속하는 대형 섭금류이다. 리모사(Limosa)라는 속명은 라틴어에서 왔으며 "진흙투성이"를 의미하며 이는 "진흙"을 의미하는 limus에서 비롯되었다. 18세기에 이 새의 이름은 red-breasted godwit이었다. 현재의 영어명 Hudsonian godwit의 godwit은 1416~1417년에 처음 기록되었으며 새소리를 모방한 것으로 짐작된다.
