Troglodytes a zo ur genad e rummatadur an evned, krouet e 1809 gant an evnoniour gall Louis Jean Pierre Vieillot (1748-1831).
Daouzek spesad golvaneged a ya d'ober ar genad :
Unnek isspesad (bez c'hoazh) ha pevar-ugent (91) dezhe en holl
Troglodytes a zo ur genad e rummatadur an evned, krouet e 1809 gant an evnoniour gall Louis Jean Pierre Vieillot (1748-1831).
Troglodytes és un gènere d'ocells de la família dels troglodítids (Troglodytidae) que habita principalment la zona Neotropical, però arribant en alguns casos fins a la zona holàrtica, incloent el caragolet eurasiàtic, l'única espècie de la família que habita Europa.
Troglodytes és un gènere d'ocells de la família dels troglodítids (Troglodytidae) que habita principalment la zona Neotropical, però arribant en alguns casos fins a la zona holàrtica, incloent el caragolet eurasiàtic, l'única espècie de la família que habita Europa.
Troglodytes[1] is a genus of small passerine birds in the wren family. These wrens are around 11–13 centimetres (4.3–5.1 in) long. They are brownish above and somewhat paler below, with strong legs. Their short rounded wings and frequently cocked tail have a dark barred pattern. The flight is direct and buzzing.
Troglodytes wrens are mostly found in somewhat cooler habitats than most of their relatives. Most of the species are found in the mountains from Mexico to northern South America. Five species are found in temperate latitudes: The house wren occurs widely in both tropical and temperate lowlands, but is frequently split into several species. Until recently, the hardy winter wren was believed to have a wide distribution in North America, Europe, Asia and North Africa, but it has recently been split into three species, of which the Eurasian wren is the only wren of any genus found outside the New World. The Cobb's wren of the Falkland Islands is another species which tolerates harsh conditions well.
Like other wrens, they are elusive as they hunt for small insects and spiders, but they readily reveal their positions through their loud songs.
These are territorial birds, but the tiny winter wren will roost communally in a cavity in cold weather to help conserve heat.
The genus Troglodytes was introduced by the French ornithologist Louis Pierre Vieillot in 1809.[2] The type species was subsequently designated as the house wren (Troglodytes aedon).[3]
The closest living relatives of this genus are possibly the timberline wren and the Cistothorus species, rather than the Henicorhina wood-wrens as is sometimes proposed.[4]
A number of the Troglodytes species, such as the Clarión wren, were formerly considered subspecies of the house wren, and it has been argued that at least the tropical forms of the house wren should be further split as the southern house wren, Troglodytes musculus. The Socorro wren, in older times placed into Thryomanes (Bewick's wren), is actually a close relative of the house wren complex, as indicated by "manners, song, plumage, etc."[5] and by biogeography and mtDNA NADH dehydrogenase subunit 2 sequence analysis.[4]
The winter wren is less closely related to the other members of the genus, and is occasionally split as the monotypic genus Nannus. It might actually be closely related to Cistothorus,[4] but again, the molecular data is insufficient to properly resolve this issue.
Even with the help of the most recent molecular data,[4] the relationships of the species could not be fully resolved, however. There appear to be two clades, one comprising the house wren group and another containing Central and South American species. The relationships of the rufous-browed and brown-throated wrens are indeterminable with the present molecular data; they appear fairly basal and the former might be closer to the house wren group than the latter. The Santa Marta wren is quite enigmatic and little-studied.
Troglodytes is a genus of small passerine birds in the wren family. These wrens are around 11–13 centimetres (4.3–5.1 in) long. They are brownish above and somewhat paler below, with strong legs. Their short rounded wings and frequently cocked tail have a dark barred pattern. The flight is direct and buzzing.
Troglodytes wrens are mostly found in somewhat cooler habitats than most of their relatives. Most of the species are found in the mountains from Mexico to northern South America. Five species are found in temperate latitudes: The house wren occurs widely in both tropical and temperate lowlands, but is frequently split into several species. Until recently, the hardy winter wren was believed to have a wide distribution in North America, Europe, Asia and North Africa, but it has recently been split into three species, of which the Eurasian wren is the only wren of any genus found outside the New World. The Cobb's wren of the Falkland Islands is another species which tolerates harsh conditions well.
Like other wrens, they are elusive as they hunt for small insects and spiders, but they readily reveal their positions through their loud songs.
These are territorial birds, but the tiny winter wren will roost communally in a cavity in cold weather to help conserve heat.
Troglodytes[1] estas genro de etaj paserinaj birdoj de la familio de Trogloditedoj al kiu donas nomon. Tre komune oni konas per Troglodito la specion Troglodytes troglodytes kiu estas la ununura en la tuta Eŭrazio.
Tiuj trogloditoj estas ĉirkaŭ 11 aŭ 12 cm longaj. Ili estas tipe striitaj brune supre kaj iom pli palaj sube, kun mallongaj rondoformaj flugiloj, fortaj gamboj kaj levita vosto. La flugo estas rekta kaj zumanta.
La trogloditoj de la genro Troglodytes troviĝas ĉefe en pli freŝaj habitatoj ol plej parto de siaj parencoj. Plej specioj troviĝas en la montaroj el Meksiko al norda Sudameriko. Tri specioj troviĝas en moderklimataj latitudoj: la Domtroglodito loĝas amplekse en kaj tropikaj kaj moderklimataj malaltaj teroj. La rezista Vintra troglodito havas ampleksan distribuadon en Nordameriko, Eŭropo kaj Azio kaj estas la ununura troglodito de ĉiu ajn genro kiu looĝas for de Ameriko. La Koba troglodito de la Malvinoj estas alia specio kiu eltenas akrajn veterkondiĉojn bone.
Kiel aliaj trogloditoj, tiuj estas fuĝemaj dum ili ĉasas etajn insektojn kaj araneojn, sed ili evidentiĝas pro ties laŭta kanto.
Tiuj estas teritoriemaj birdoj, sed la eta Vintra troglodito ripozas komune en kavaĵo dum malvarmo por konservi varmon.
La plej proksimaj vivantaj parencoj de tiu genro estas probable la Monta triorkilo kaj la specioj de la genro Cistothorus pli ol la lignotrogloditoj de la genro Henicorhina kiujn oni proponis foje.[2]
Kelkaj el la specioj Troglodytes, kiaj la Klarjona troglodito, estis iam konsiderataj subspecioj de la Domtroglodito, kaj oni proponis, ke almenaŭ la tropikaj formoj de la Domtroglodito estu disigitaj kiel Suda domtroglodito, Troglodytes musculus[3]. La Sokora troglodito, iam lokita en la genro Thryomanes (Triomano), estas aktuale proksima parenco de la komplekso de la Domtroglodito, kiel indikata de "movoj, kanto, plumaro, ktp"[4] kaj laŭ biogeografio kaj analizoj de DNA [2].
La Vintra troglodito estas malpli proksime rilata al la aliaj membroj de la genro, kaj estas foje disigita kiel monotipa genro Nannus. Ĝi estus aktuale pli proksime al la genro de Cistothorus[2], sed denove, la molekula informo estas ankoraŭ nesufiĉa por solvi tiun temon.
Troglodytes estas genro de etaj paserinaj birdoj de la familio de Trogloditedoj al kiu donas nomon. Tre komune oni konas per Troglodito la specion Troglodytes troglodytes kiu estas la ununura en la tuta Eŭrazio.
Troglodytes es un género de aves paseriformes perteneciente a la familia Troglodytidae.
La longitud de estos pájaros suele ser de entre 11 y 12 cm. Generalmente el plumaje de sus partes superiores está listado en tonos pardos y es algo más claro en las partes inferiores. Tienen alas cortas y redondeadas, patas fuertes y una cola de tres puntas. Su vuelo es directo.
Se encuentran principalmente en hábitats algo más fríos que la mayoría de sus parientes. La mayoría de las especies se encuentran en las montañas de América, pero una de sus especies se extiende por el Paleártico.
Los parientes vivos más cercanos a este género posiblemente son Thryorchilus browni y Cistothorus, y no las especies del género Henicorhina como a veces se propuso. [1]
Varias especies, como el Troglodytes tanneri, anteriormente se consideraban subespecies de Troglodytes aedon.[2] Troglodytes sissonii, antes se incluía en el género Thryomanes (Thryomanes bewickii), es en realidad un pariente cercano del complejo de Troglodytes aedon, según lo indicado por "el comportamiento, el canto, plumaje, etc"[3] y por biogeografía y por estudios de los genes del ADN mitocondrial.[1]
Troglodytes troglodytes tiene una relación menos estrecha con los demás miembros del género.
El género contiene doce especies:[4]
Al parecer hay dos clados, uno compuesto por los chochines de Norteamérica y otro que contiene las especies de América Central y Sudamérica. Troglodytes rufociliatus parece ser una especie basal.
Troglodytes es un género de aves paseriformes perteneciente a la familia Troglodytidae.
La longitud de estos pájaros suele ser de entre 11 y 12 cm. Generalmente el plumaje de sus partes superiores está listado en tonos pardos y es algo más claro en las partes inferiores. Tienen alas cortas y redondeadas, patas fuertes y una cola de tres puntas. Su vuelo es directo.
Se encuentran principalmente en hábitats algo más fríos que la mayoría de sus parientes. La mayoría de las especies se encuentran en las montañas de América, pero una de sus especies se extiende por el Paleártico.
Peukaloiset (Troglodytes) on peukaloisten heimoon kuuluva varpuslintusuku. Lajeja esiintyy Pohjois-, Keski- tai Etelä-Amerikassa, Euraasiassa ja Pohjois-Afrikassa.
Peukaloiset ovat pieniä, 9-12 cm pitkiä ja noin 10 g painavia lintuja. Niiden höyhenpuku on ruskea, nokka suhteellisen pitkä, pyöreäkärkiset siivet lyhyet, jalat vahvat ja lyhyehkö pyrstö sojottaa tavallisesti pystyssä. Lento on nopeaa ja suoraviivaista. Koiraat voivat olla moniavioisia. Ne syövät pääasiassa hyönteisiä ja muita pieniä selkärangattomia.
Peukaloisia on 12 lajia.[1]
Peukaloiset (Troglodytes) on peukaloisten heimoon kuuluva varpuslintusuku. Lajeja esiintyy Pohjois-, Keski- tai Etelä-Amerikassa, Euraasiassa ja Pohjois-Afrikassa.
Peukaloiset ovat pieniä, 9-12 cm pitkiä ja noin 10 g painavia lintuja. Niiden höyhenpuku on ruskea, nokka suhteellisen pitkä, pyöreäkärkiset siivet lyhyet, jalat vahvat ja lyhyehkö pyrstö sojottaa tavallisesti pystyssä. Lento on nopeaa ja suoraviivaista. Koiraat voivat olla moniavioisia. Ne syövät pääasiassa hyönteisiä ja muita pieniä selkärangattomia.
Peukaloisia on 12 lajia.
Troglodytes est un genre d'oiseaux de la famille des Troglodytidae.
En 1812, Étienne Geoffroy Saint-Hilaire choisit le genre Troglodytes pour classer le chimpanzé. Le taxon est utilisé dans ce sens par plusieurs auteurs ultérieurs. En 1985, la commission internationale de nomenclature zoologique le rend définitivement invalide au profit de Pan, Oken, 1816, en vertu du principe d'antériorité de Troglodytes, Viellot, 1809[1].
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Le Troglodyte mignon peut-être placé dans un genre particulier Nannus Billberg, 1828, au vu des résultats des tests d'hybridation de l'ADN, mais le Congrès Ornithologique International le maintient dans le genre Troglodytes.
Troglodytes est un genre d'oiseaux de la famille des Troglodytidae.
Troglodytes Vieillot, 1809 è un genere di uccelli appartenente alla famiglia Troglodytidae, cioè gli scriccioli.
Essi sono lunghi circa 10-12 centimetri; sono principalmente striati di marrone sul dorso e molto più chiari sull'addome, con piccole ali rotonde, zampe forti e coda ordinata.
Come altri scriccioli essi sono elusivi, poiché cacciano insetti e ragni, ma sono facilmente individuabili per i loro canti rumorosi.
Sono uccelli territoriali, ma gli scriccioli veri e propri si radunano in gruppo in alcune cavità per resistere ai climi più freddi per meglio mantenere il calore.
Gli scriccioli Troglodytes sono per la maggior parte trovabili in habitat più freddi rispetto a quelli popolati dai loro simili. La maggior parte delle specie si trova sulle montagne dal Messico fino alla parte più settentrionale del Sud America. Tre specie si trovano a latitudini più temperate: lo scricciolo delle case si trova ampiamente sia nei bassipiani tropicali che in quelli temperati. il resistente scricciolo ha un'ampia distribuzione in Nord America, Europa e Asia ed è l'unico scricciolo di qualsiasi genere che si trovi fuori dal continente americano. Lo scricciolo di Cobb delle isole Falkland è un'altra specie che tollera bene le condizioni più dure.
I parenti più stretti viventi di questo genere sono probabilmente lo scricciolo delle alture (Thryorchilus browni) e le specie del gruppo Cistothorus piuttosto che quelli del genere Henicorhina come proposto qualche volta.
Qualche specie del genere Troglodytes, come lo scricciolo di Tanner (Troglodytes tanneri), erano precedentemente considerate sottospecie dello scricciolo delle case. Lo scricciolo di Revillagigedo (Troglodytes sissonii), in tempi passati collocato nel genere Thryomanes (scricciolo di Bewick), è in realtà un parente stretto dello scricciolo delle case, come indicato da: comportamento, verso, piumaggio e analisi biogeografiche ed analisi della seconda sub unità della NADH deidrogenasi del DNA mitocondriale.
Lo scricciolo è imparentato meno strettamente con gli altri membri del genere ed è talvolta indicato come membro del gruppo monotipico Nannus . Esso può quindi essere strettamente imparentato con il genere Cistothorus, ma comunque i dati molecolari sono insufficienti per risolvere la questione appropriatamente.
Nonostante l'aiuto dei dati molecolari più recenti la relazione tra le specie non può essere comunque completamente appurata. Sembrano esistere due cladi, uno comprendente il gruppo dello scricciolo delle case e l'altro contenente le specie del Centro e Sud America. La relazione tra lo scricciolo cigliarosse e lo scricciolo golamarrone sono indeterminabili con gli attuali dati molecolari; essi appaiono piuttosto basali e il primo potrebbe essere più vicino allo scricciolo delle case rispetto al secondo. Lo scricciolo di santa Marta è abbastanza enigmatico e poco studiato.
Il Congresso Ornitologico Internazionale (settembre 2013) riconosce come valide le seguenti specie:[1]
Date le minuscole dimensioni dell'animale la definizione di scricciolo o scriccioletto indica una persona minuta
Troglodytes Vieillot, 1809 è un genere di uccelli appartenente alla famiglia Troglodytidae, cioè gli scriccioli.
Paceplīši (Troglodytes) ir maza auguma paceplīšu dzimtas (Troglodytidae) zvirbuļveidīgo (Passeriformes) putnu ģints, kas apvieno 12 sugas.[1] Šīs ģints sugām ir raksturīgs vēsāku reģionu izplatības areāls. Tā var būt mērenā josla vai Centrālamerikā un Dienvidamerikā dzīvojošām sugām — kalni. Lielākā daļa paceplīšu sugu dzīvo Jaunajā pasaulē. Izņēmums ir paceplītis (Troglodytes troglodytes), kas ir ne tikai vienīgā suga paceplīšu ģintī, bet arī paceplīšu dzimtā, kas mājo Vecajā pasaulē.[2] Arī Latvijā tas ir parasts un izplatīts ligzdotājs, kas reizēm pie neaizsalstošām upītēm un strautiem nelielā skaitā paliek ziemot.[3]
Dažu grupu klasifikācija ir ļoti sarežģīta un nav līdz galam šobrīd izprasta, iespējams, ka tuvākajā nākotnē tiks izdalītas jaunas sugas.[4] Pēdējos gados jau ir izdalītas vairākas jaunas sugas, piemēram, ziemas paceplītis ir sadalīts trīs atsevišķās sugās: ziemas paceplītis (Troglodytes hiemalis), Klusā okeāna paceplītis (Troglodytes pacificus) un paceplītis.[5][6] Paceplīšu ģints tuvākie radinieki ir kalnu ceplīši (Thryorchilus) un slīkšņu ceplīši (Cistothorus).[7]
Paceplīšu ģints sugas ir maza vai ļoti maza auguma putniņi. Vidēji tie ir 11—13 cm lieli, bet mazākais ģintī, kā arī dzimtā ir Eirāzijas paceplītis. Tā ķermeņa garums var būt tikai 8 cm, spārnu izplētums 12 cm, svars 6 g.[8] Paceplīšu ģints sugu apspalvojums ir sīki raibumoti pelēkbrūns ar tumšāku muguru un gaišāku pavēderi. Paceplīšiem ir spēcīgas kājas, īsi, noapaļoti spārni un proporcionāli garas astītes, kuras tie laiku pa laikam mēdz turēt izslietas vertikāli gaisā. Uz astēm un spārnu galiem tiem ir tumšāk brūnas šķērssvītras. Lidojums taisns un spurdzošs.
Paceplīši barojas, medījot dažādus nelielus kukaiņus un zirnekļus. Tie ir teritoriāli putni, kas par savu teritoriju paziņo ar skaļu dziedāšanu.
Paceplīšu ģints (Troglodytes)
Paceplīši (Troglodytes) ir maza auguma paceplīšu dzimtas (Troglodytidae) zvirbuļveidīgo (Passeriformes) putnu ģints, kas apvieno 12 sugas. Šīs ģints sugām ir raksturīgs vēsāku reģionu izplatības areāls. Tā var būt mērenā josla vai Centrālamerikā un Dienvidamerikā dzīvojošām sugām — kalni. Lielākā daļa paceplīšu sugu dzīvo Jaunajā pasaulē. Izņēmums ir paceplītis (Troglodytes troglodytes), kas ir ne tikai vienīgā suga paceplīšu ģintī, bet arī paceplīšu dzimtā, kas mājo Vecajā pasaulē. Arī Latvijā tas ir parasts un izplatīts ligzdotājs, kas reizēm pie neaizsalstošām upītēm un strautiem nelielā skaitā paliek ziemot.
Troglodytes is een geslacht van zangvogels uit de familie winterkoningen (Troglodytidae).
Het geslacht kent de volgende soorten:[1]
Troglodytes is een geslacht van zangvogels uit de familie winterkoningen (Troglodytidae).
Troglodytes er ei biologisk slekt av små sporvefuglar i gjerdesmettfamilien.
Desse gjerdesmettene er rundt 11-13 cm lange. Dei er brunaktige på oversida og litt bleikare på undersida, og har sterke bein. Dei korte avrunda vengene og den ofte løfta halen har eit mønster av mørke tverrstriper. Flyginga er direkte og summande.
Som andre gjerdesmettslekter er dei ofte lite synlege når dei jaktar på små insekt og edderkoppar, men dei avslører posisjonane sine gjennom sine kraftfulle songar. Dette er territorieale fuglar, men vintersmett, Troglodytes hiemalis, i Nord-Amerika vil ofte samlast i eit holrom i kaldt vêr for å spare varme.
Mange Troglodytes-gjerdesmettar lever stort sett i noko kjøligare habitat enn dei fleste av slektningane i andre slekter i familien. Fire av artane er funne i fjella frå Mexico til nordlege Sør-Amerika.
Fleire av artane har berre ei avgrensa utbreiing og nokre av desse igjen er raudlista: falklandssmett, endemisk til Falklandsøyane, sårbar; socorrosmett, endemisk til Socorroøya, nær truga; clarionsmett, endemisk til øya Clarion i Stillehavet, meir enn 700 km frå fastlandet i Mexico er sårbar; rustbrynsmett, i fjellstrøk i Chiapas i Mexico, Honduras, El Salvador, Guatemala og nordvestre Nicaragua; okersmett, i fjella i Costa Rica og Panama; santamartasmett, endemisk til Sierra Nevada de Santa Marta, Colombia, kritisk truga; tepuissmett, isolerte populasjonar i søraustlege Venezuela og litt inn i tilgrensande Guyana og kanskje litt inn i Brasil.[1]
Til forskjell frå artane nemnt over, har hussmett og spesielt arten gjerdesmett vidt utbreiingsområde og dei har mange variantar i form av underartar. Til dømes er det registrert 28 underartar av gjerdesmett.[2] Fem artar finst på tempererte breiddegradar, men hussmett finst både i tropisk og temperert låglandshabitat. Hussmett lever gjennom Amerika frå sørlegaste Tierra del Fuego nordover til California og hekkar så lang nord som i Canada. Tidlegare var den hardføre arten gjerdesmett eit takson av populasjonar i slekta med ei breiare distribusjon over Nord-Amerika, Europa, Asia og Nord-Afrika. Taksonet blei delt inn i tre artar, gjenverande del av gjerdesmett er populasjonar i «den gamle verda», dei to andre artane lever i Nord-Amerika, dei har førebels ikkje namn på norsk. Falklandssmett er ein annan robust art som toler tøffe tilhøve.
Dei næraste slektningane av denne slekta er moglegvis bambussmett (Thryorchilus) og Cistothorus-artane.[3]
Troglodytes i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2017[2] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[4]
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Troglodytes Troglodytes er ei biologisk slekt av små sporvefuglar i gjerdesmettfamilien.
Desse gjerdesmettene er rundt 11-13 cm lange. Dei er brunaktige på oversida og litt bleikare på undersida, og har sterke bein. Dei korte avrunda vengene og den ofte løfta halen har eit mønster av mørke tverrstriper. Flyginga er direkte og summande.
Som andre gjerdesmettslekter er dei ofte lite synlege når dei jaktar på små insekt og edderkoppar, men dei avslører posisjonane sine gjennom sine kraftfulle songar. Dette er territorieale fuglar, men vintersmett, Troglodytes hiemalis, i Nord-Amerika vil ofte samlast i eit holrom i kaldt vêr for å spare varme.
Mange Troglodytes-gjerdesmettar lever stort sett i noko kjøligare habitat enn dei fleste av slektningane i andre slekter i familien. Fire av artane er funne i fjella frå Mexico til nordlege Sør-Amerika.
Fleire av artane har berre ei avgrensa utbreiing og nokre av desse igjen er raudlista: falklandssmett, endemisk til Falklandsøyane, sårbar; socorrosmett, endemisk til Socorroøya, nær truga; clarionsmett, endemisk til øya Clarion i Stillehavet, meir enn 700 km frå fastlandet i Mexico er sårbar; rustbrynsmett, i fjellstrøk i Chiapas i Mexico, Honduras, El Salvador, Guatemala og nordvestre Nicaragua; okersmett, i fjella i Costa Rica og Panama; santamartasmett, endemisk til Sierra Nevada de Santa Marta, Colombia, kritisk truga; tepuissmett, isolerte populasjonar i søraustlege Venezuela og litt inn i tilgrensande Guyana og kanskje litt inn i Brasil.
Til forskjell frå artane nemnt over, har hussmett og spesielt arten gjerdesmett vidt utbreiingsområde og dei har mange variantar i form av underartar. Til dømes er det registrert 28 underartar av gjerdesmett. Fem artar finst på tempererte breiddegradar, men hussmett finst både i tropisk og temperert låglandshabitat. Hussmett lever gjennom Amerika frå sørlegaste Tierra del Fuego nordover til California og hekkar så lang nord som i Canada. Tidlegare var den hardføre arten gjerdesmett eit takson av populasjonar i slekta med ei breiare distribusjon over Nord-Amerika, Europa, Asia og Nord-Afrika. Taksonet blei delt inn i tre artar, gjenverande del av gjerdesmett er populasjonar i «den gamle verda», dei to andre artane lever i Nord-Amerika, dei har førebels ikkje namn på norsk. Falklandssmett er ein annan robust art som toler tøffe tilhøve.
Dei næraste slektningane av denne slekta er moglegvis bambussmett (Thryorchilus) og Cistothorus-artane.
Multimedia w Wikimedia Commons Troglodytes – rodzaj ptaka z rodziny strzyżyków (Troglodytidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Eurazji i Ameryce[3].
Długość ciała 9–14 cm, masa ciała 6–20 g[4].
Greckie τρωγλοδυτης trōglodutēs – jaskiniowiec, strzyżyk < τρωγλη trōglē – jaskinia < τρωγω trōgō – gryźć; -δυτης -dutēs – nurek < δυω duō – zanurzać się[5].
Do rodzaju należą następujące gatunki[6]:
Troglodytes – rodzaj ptaka z rodziny strzyżyków (Troglodytidae).
Troglodytes é um gênero de pequenas aves passeriformes da família Troglodytidae. Estes pássaros tem em torno de 11–13 cm de comprimento.[1][2]
Troglodytes são encontrados principalmente em habitats um pouco mais frios do que a maioria de seus parentes. A maioria das espécies é encontrada nas montanhas do México ao norte da América do Sul. Cinco espécies são encontradas em latitudes temperadas: A carriça de casa ocorre extensamente nas terras baixas tropicais e temperadas, mas freqüentemente é dividida em várias espécies. Até recentemente, acreditava-se que tinha uma ampla distribuição na América do Norte, Europa, Ásia e Norte da África, mas foi recentemente dividida em três espécies, das quais a carriça é a única de qualquer gênero encontrada fora do Novo Mundo. A Troglodytes cobbi das Ilhas Malvinas é outra espécie que tolera bem as condições adversas.
Troglodytes do grego antigo τρωγλοδύτες "moradores das cavernas", de trogle (τρώγλη) "buraco" + dyein (δυειν) "para entrar". Em referência à tendência destas aves de entrar em pequenas fendas à medida que procuram comida.
A taxonomia deste gênero é fonte de discussão.
Troglodytes é um gênero de pequenas aves passeriformes da família Troglodytidae. Estes pássaros tem em torno de 11–13 cm de comprimento.
Troglodytes são encontrados principalmente em habitats um pouco mais frios do que a maioria de seus parentes. A maioria das espécies é encontrada nas montanhas do México ao norte da América do Sul. Cinco espécies são encontradas em latitudes temperadas: A carriça de casa ocorre extensamente nas terras baixas tropicais e temperadas, mas freqüentemente é dividida em várias espécies. Até recentemente, acreditava-se que tinha uma ampla distribuição na América do Norte, Europa, Ásia e Norte da África, mas foi recentemente dividida em três espécies, das quais a carriça é a única de qualquer gênero encontrada fora do Novo Mundo. A Troglodytes cobbi das Ilhas Malvinas é outra espécie que tolera bem as condições adversas.
Troglodytes är ett fågelsläkte i familjen gärdsmygar inom ordningen tättingar.[1] Släktet innehåller gärdsmygen varifrån familjen fått sitt namn och den enda arten i familjen som inte förekommer i Nord- eller Sydamerika. Artgränserna inom släktet, framför allt kring husgärdsmygen, är under diskussion. Följande lista omfattar tolv arter med utbredning i hela Nord- och Sydamerika, Europa och norra Asien med kommentarer om avvikelser:[1][2]
Studier visar att delar av släktet står närmare Cistothorus. Arterna gärdsmyg, stillahavsgärdsmyg och vintergärdsmyg bör därför lyftas ur och placeras i släktet Nannus. Resultaten har dock ännu inte resulterat i några taxonomiska förändringar.
Wikimedia Commons har media som rör Troglodytes.
Troglodytes är ett fågelsläkte i familjen gärdsmygar inom ordningen tättingar. Släktet innehåller gärdsmygen varifrån familjen fått sitt namn och den enda arten i familjen som inte förekommer i Nord- eller Sydamerika. Artgränserna inom släktet, framför allt kring husgärdsmygen, är under diskussion. Följande lista omfattar tolv arter med utbredning i hela Nord- och Sydamerika, Europa och norra Asien med kommentarer om avvikelser:
Husgärdsmyg (T. aedon) "Cozumelgärdsmyg" (T. [a.] beani) – urskiljs av Birdlife International som en egen art Falklandsgärdsmyg (T. cobbi) Socorrogärdsmyg (T. sissonii) Clarióngärdsmyg (T. tanneri) Rostbrynad gärdsmyg (T. rufociliatus) Ockragärdsmyg (T. ochraceus) Berggärdsmyg (T. solstiatilis) Santamartagärdsmyg (T. monticola) Tepuígärdsmyg (T. rufulus) Gärdsmyg (T. troglodytes) Stillahavsgärdsmyg (T. pacificus) – behandlades tidigare som en del av gärdsmygen Vintergärdsmyg (T. hiemalis) – behandlades tidigare som en del av gärdsmygenStudier visar att delar av släktet står närmare Cistothorus. Arterna gärdsmyg, stillahavsgärdsmyg och vintergärdsmyg bör därför lyftas ur och placeras i släktet Nannus. Resultaten har dock ännu inte resulterat i några taxonomiska förändringar.
Troglodytes là một chi chim trong họ Troglodytidae.[1]
Troglodytes là một chi chim trong họ Troglodytidae.
Настоящие крапивники, или просто крапивники (лат. Troglodytes) — род певчих птиц семейства крапивниковых. Мелкие птицы с очень тонким клювом, их длина составляет ок.11-12 см. Оперение мягкое и пушистое, коричневато-каштановое, в нижней части слегка более светлое. На внешней стороне маховых перьев и хвосте заметны характерные полосы. Летают быстро, по прямой линии. В отличие от других видов крапивниковых, обитающих в тропиках и субтропиках, предпочитают более умеренный климат. Крапивник — единственная птица семейства, через Берингов пролив из Америки попавшая на территорию Евразии и успешно там обосновавшаяся. Обитает на обширной территории Европы, Азии и Северной Америки, в том числе и в Российской Федерации. Домовый крапивник гнездится в умеренных широтах Северной и Южной Америки. Вид Troglodytes cobbi, который долгое время рассматривался как подвид домового крапивника, в настоящее время признаётся как отдельный вид — эндемик Фолклендских островов. Остальные виды обитают в горах в Центральной и Южной Америке.
Исследования на основе последовательностей митохондриальной ДНК настоящих крапивников, проводимые группой Натана Райса при Университете Канзаса, показали, что домовый крапивник и виды Troglodytes musculus и Troglodytes brunneicollis образуют единую монофилетическую группу, происходящую от единого предка. Другая монофилетическая группа объединяет виды Troglodytes rufulus, Troglodytes ochraceus и Troglodytes solstitialis. Обыкновенный крапивник, вопреки классическим представлениям, показал более отдалённое родство с остальной группой, нежели считалось ранее. На этом основании было решено выделить крапивника в отдельный монотипический род Nannus и далее трактовать его как Nannus troglodytes.[1][2] Тем не менее, в настоящее время используемый для исследования метод не получил всеобщего одобрения, а используемого генетического материала могло быть недостаточно.
Кладограмма настоящих крапивников, предложенная группой Натана Райса (США) на основе сравнения последовательностей митохондриальной ДНК
Настоящие крапивники, или просто крапивники (лат. Troglodytes) — род певчих птиц семейства крапивниковых. Мелкие птицы с очень тонким клювом, их длина составляет ок.11-12 см. Оперение мягкое и пушистое, коричневато-каштановое, в нижней части слегка более светлое. На внешней стороне маховых перьев и хвосте заметны характерные полосы. Летают быстро, по прямой линии. В отличие от других видов крапивниковых, обитающих в тропиках и субтропиках, предпочитают более умеренный климат. Крапивник — единственная птица семейства, через Берингов пролив из Америки попавшая на территорию Евразии и успешно там обосновавшаяся. Обитает на обширной территории Европы, Азии и Северной Америки, в том числе и в Российской Федерации. Домовый крапивник гнездится в умеренных широтах Северной и Южной Америки. Вид Troglodytes cobbi, который долгое время рассматривался как подвид домового крапивника, в настоящее время признаётся как отдельный вид — эндемик Фолклендских островов. Остальные виды обитают в горах в Центральной и Южной Америке.
