Jakkalsvoëls (Buteo) is 'n genus van voëls in die familie van ouwêreldse aasvoëls (Accipitridae). Die genus omvat byna 30 spesies.[1]
Geskuif na genus Geranoaetus:
Geskuif na genus Rupornis
Geskuif na genus Parabuteo
Jakkalsvoëls (Buteo) is 'n genus van voëls in die familie van ouwêreldse aasvoëls (Accipitridae). Die genus omvat byna 30 spesies.
Əsl sar (lat. Buteo) - qırğılar fəsiləsinə aid heyvan cinsi.
Buteo a zo ur genad e rummatadur an evned, ennañ an darn vrasañ eus ar baoued, krouet e 1799 gant an evnoniour gall Bernard-Germain de Lacépède (1756-1825).
Nav spesad warn-ugent a ya d'ober ar genad :
En abeg d'an aroakadennoù graet gant al loenoniezh e voe diblaset spesadoù 'zo e ganadoù all :
Renket e vez ar genad-mañ en urzhiad Accipitriformes hiziv an deiz (e hini Falconiformes gwechall).
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Buteo a zo ur genad e rummatadur an evned, ennañ an darn vrasañ eus ar baoued, krouet e 1799 gant an evnoniour gall Bernard-Germain de Lacépède (1756-1825).
Els aligots o aguilots (Buteo) són un gènere d'ocells de la família dels accipítrids (Accipitridae) i l'ordre dels accipitriformes.[1] El nom d'aligot també es fa extensiu a una sèrie d'espècies properes des del punt de vista filogenètic, o amb una certa semblança física, com ara els aligots negres del gènere Buteogallus, l'aligot de Harris del gènere Parabuteo o els aligots vespers del gènere Pernis.
Els membres del gènere Buteo són rapinyaires mitjans, amb cos robust i amples ales, que habiten per gran part del món, incloent algunes illes oceàniques. Manquen d'Austràlia i el sud-est asiàtic.
Als Països Catalans només es presenta amb regularitat l'aligot comú. De manera molt esporàdica també s'ha citat l'aligot calçat i l'aligot rogenc.
Aquest gènere es classifica en 27 espècies:[2]
Els aligots o aguilots (Buteo) són un gènere d'ocells de la família dels accipítrids (Accipitridae) i l'ordre dels accipitriformes. El nom d'aligot també es fa extensiu a una sèrie d'espècies properes des del punt de vista filogenètic, o amb una certa semblança física, com ara els aligots negres del gènere Buteogallus, l'aligot de Harris del gènere Parabuteo o els aligots vespers del gènere Pernis.
Els membres del gènere Buteo són rapinyaires mitjans, amb cos robust i amples ales, que habiten per gran part del món, incloent algunes illes oceàniques. Manquen d'Austràlia i el sud-est asiàtic.
Als Països Catalans només es presenta amb regularitat l'aligot comú. De manera molt esporàdica també s'ha citat l'aligot calçat i l'aligot rogenc.
Káně (Buteo)[p 1], je rod středně velkých dravých ptáků z čeledi jestřábovitých. 28 druhů je rozšířeno po celém světě s výjimkou Austrálie a Antarktidy, hnízdí i na několika izolovaných ostrovech v Atlantském a Tichém oceánu. Vyskytují se v rozmanitých biotopech od lesních oblastí po tundru a step. Fylogenetický původ rodu je nutno hledat v Jižní Americe, kde žije dodnes nejvíce druhů.[1]
Obrázky, zvuky či videa k tématu káně ve Wikimedia Commons
Káně (Buteo), je rod středně velkých dravých ptáků z čeledi jestřábovitých. 28 druhů je rozšířeno po celém světě s výjimkou Austrálie a Antarktidy, hnízdí i na několika izolovaných ostrovech v Atlantském a Tichém oceánu. Vyskytují se v rozmanitých biotopech od lesních oblastí po tundru a step. Fylogenetický původ rodu je nutno hledat v Jižní Americe, kde žije dodnes nejvíce druhů.
Buteo (ægte våger) er en slægt af fugle i høgefamilien med omkring 30 arter, der tilsammen er udbredt over næsten hele verden bortset fra Australien og Antarktis.
Arterne i slægten Buteo er middelstore rovfugle. De har brede vinger og en kort hale, der er lige afskåret eller afrundet. De fanger deres bytte på jorden.[1]
Rødhalet våge i fangenskab
Buteo (ægte våger) er en slægt af fugle i høgefamilien med omkring 30 arter, der tilsammen er udbredt over næsten hele verden bortset fra Australien og Antarktis.
Arterne i slægten Buteo er middelstore rovfugle. De har brede vinger og en kort hale, der er lige afskåret eller afrundet. De fanger deres bytte på jorden.
Bussarde (Buteo) sind mittelgroße Greifvögel aus der Familie der Habichtartigen.
Der Name wurde aus dem Französischen entlehnt (frz. busard = die Weihe, von lat. buteo = „Mäusefalke“, Bussard). Vordem hieß der Vogel ahd. musari, mhd. mus-ar, mnd. muser „Mäuseaar“[1] = „Mäuseadler“.[2]
Die gelegentlich anzutreffende Übersetzung des lateinischen buteo als „Mäusefalke“[3][4] ist irreführend, falls damit tatsächlich der Mäusebussard bezeichnet wurde: Zwischen Bussarden und Falken, die nach neueren DNA-Untersuchungen systematisch nicht mehr in die Ordnung der Greifvögel gestellt werden, besteht keine nähere Verwandtschaft.
Bussarde sind breitflügelige, kurzschwänzige Schwebeflieger. Im Aussehen ähneln sie der Gattung Aquila (Echte Adler), unterscheiden sich jedoch durch die geringere Größe und weitere Merkmale.
Der Schnabel ist vergleichsweise kurz und von Anfang an gebogen. Nur drei bis vier der äußeren Handschwingen haben an der Innenfahne eine deutliche Verengung. Die Beine sind beim Großteil der Arten unbefiedert, vier Arten weisen eine Befiederung der Rückseite auf. Das Gefieder ist oft auf der Unterseite quergebändert.
Die Weibchen sind meist etwas größer als die Männchen, dieser Sexualdimorphismus ist weniger stark ausgeprägt als bei der Gattung Accipiter (Habichte und Sperber); Farbdimorphismus und -polymorphismus sind häufig.
Bis auf wenige Ausnahmen sind Bussarde wenig spezialisierte Jäger von Kleinsäugern (besonders Mäuse) und Vögeln. Bussarde fressen aber auch Regenwürmer, Insekten, Reptilien und Aas.
Ihre Beute schlagen sie fast immer am Boden. Entweder stürzen sie sich von einem Ansitz auf sie, oder sie gehen vom Segelflug (bei dem sie wie Segelflugzeuge die Thermik nutzen) und kurzem Rüttelflug (bei Mäuse- und Raufußbussard) in den Sturzflug über.
Die Gattung der Echten Bussarde (Buteo) umfasst 29 Arten, jedoch ist bei einigen Unterarten die Anerkennung als eigenständige Art Gegenstand wissenschaftlicher Diskussionen.[5][6]
Mit Ausnahme der Australis ist die Gattung weltweit verbreitet, die größte Artenvielfalt besteht in der Neotropis.
In Mitteleuropa brüten nur zwei Arten dieser Gattung: Der Mäusebussard (Buteo buteo) und der Adlerbussard (Buteo rufinus). Der hochnordische Raufußbussard (Buteo lagopus) erscheint regelmäßig als Wintergast; der Wespenbussard ist kein Mitglied der Gattung Buteo, sondern gehört der Gattung Pernis an.
Nicht mehr in der Gattung (Buteo) geführt werden nach IOC World Bird List Version 11.2, 2021[7] und Deutsche Vogelnamen Stand 2020[8] (außer dem dort fehlenden Himalaya-Bussard (Buteo refectus), als Tibetbussard (Buteo burmanicus) bezeichnet):
Der Mäusebussard, Adlerbussard, Hochlandbussard, Bergbussard und der Madagaskarbussard bilden zusammen eine Superspezies.[6]
Bussarde (Buteo) sind mittelgroße Greifvögel aus der Familie der Habichtartigen.
Tekst üüb Öömrang Buteo (sjiisk: Bussarde, ingelsk: Hawks) san en skööl faan gripfögler uun det famile faan a hanjügern (Accipitridae).
Buteo ye un chenero d'aus rapinyaderas adintro d'a familia d'as accipitridas. Son de mida meyana y tienen o cuerpo més robusto que altras especies semellants, con unas alas visiblement robustas. Os miembros de Buteo corresponden con as aus que en Aragón sen gosa decir propiament esparveros u esparvers, anque istes terminos tamién conoixen asobén un uso erronio aplicando-se a qualsiquier altra au de caracteristicas pareixidas, sobretot de mida.
Bellas especies que no son miembros d'iste chenero reciben ocasionalment os nombres d'«esparvers» u «esparvels» de boca de presonas que no tienen guaire conoiximientos sobre as aus u las trafucan con facilidat d'entre ellas, y per ixo ye un fenomén común que se les entivoque en o vocabulario popular. Qualques especies que asobén se i confunden anque no son pas miembros son os azors (especie que tamién de diz erroniament «esparvero gran»[1] y «esparvero perdiguero»[1]) y Accipiter nisus (que recibe o nombre d'«esparveret»[1] u «esparvero chico»[1]), ocasionalment falcons (d'o chenero Falco; p. ex. Falco tinnunculus[1][2]) y alforochos (d'o chenero Milvus[1]). En cheneral, totz ixes casos admiten bella forma de destinción, meyante un alchectivo u bella forma apreciativa (terminación en -et).
Buteo (sjiisk: Bussarde, ingelsk: Hawks) san en skööl faan gripfögler uun det famile faan a hanjügern (Accipitridae).
Buteo ye un chenero d'aus rapinyaderas adintro d'a familia d'as accipitridas. Son de mida meyana y tienen o cuerpo més robusto que altras especies semellants, con unas alas visiblement robustas. Os miembros de Buteo corresponden con as aus que en Aragón sen gosa decir propiament esparveros u esparvers, anque istes terminos tamién conoixen asobén un uso erronio aplicando-se a qualsiquier altra au de caracteristicas pareixidas, sobretot de mida.
Buze o buzié, breuvié, bruÿé, pròÿe, oubrieu , béte-aus-poulhes, élapoule, écouve, yeule, béri (Buteo)
Buze o buzié, breuvié, bruÿé, pròÿe, oubrieu , béte-aus-poulhes, élapoule, écouve, yeule, béri (Buteo)
Shakivale ni ndege mbua wa nusufamilia Buteoninae katika familia Accipitridae. Wana mwili mnono na mabawa mapana. Shakivale wengi hula wanyama wadogo, lakini wengine hula wadudu na mizoga pia. Huwimba mbugani, lakini hujenga tago lao juu ya mti, kichaka kirefu au jabali katika mahali kwenye miti.
Shakivale mabawa-mekundu
Shakivale tumbo-jeupe
Shakivale mkia-mwekundu
Shakivale wa Madagaska
Shakivale-nyika
Shakivale-milima
Shakivale miguu-mirefu
Shakivale kidari-chekundu
Shakivale-misitu
Shakivale mlamjusi
Black-collared hawk
Grey-faced buzzard
White-eyed buzzard
White-tailed hawk
White-throated hawk
Zone-tailed hawk
Short-tailed hawk
Galápagos hawk
Upland buzzrd
Red-tailed hawk
Eastern buzzrd
Rough-legged buzzard
White-rumped hawk
Red-shouldered hawk
Roadside hawk
Grey hawk
Broad-winged hawk
Ferruginous hawk
Hawaiian hawk
Swainson's hawk
Rufous crab-hawk
Common black hawk
Cuban black hawk
Savanna hawk
Great black hawk
Black-chested buzzard eagle
Crane hawk
Crowned solitary eagle
Solitary eagle
White hawk
White-necked hawk
Semiplumbeous hawk
Harris's hawk
Shakivale ni ndege mbua wa nusufamilia Buteoninae katika familia Accipitridae. Wana mwili mnono na mabawa mapana. Shakivale wengi hula wanyama wadogo, lakini wengine hula wadudu na mizoga pia. Huwimba mbugani, lakini hujenga tago lao juu ya mti, kichaka kirefu au jabali katika mahali kwenye miti.
Sorlar (Buteo) — qarchigʻaylar oilasiga mansub qushlar urugʻi. 25 turi bor. Yevrosiyoda, Afrika va Amerika kitʼalarida, Madagaskar va Gavayya orollarida tarqalgan. Oʻrtacha kattalikda, uz. 28 sm dan 70 sm gacha, vazni 140 g dan 2 kg gacha. Qanotlari va dumi keng . Patlari koʻproq sariq va malla rangda. Oʻrmon, dasht va togʻli hududlarda hamda tundrada yashaydi. Uyasini daraxtlar, kryalar, jarliklar va yerga quradi. Qulay joyga qurilgan uyalardan har yili foydalanadi. 2—4 ta tuxum qoʻyadi. Tuxumini koʻproq modasi bosadi. Inkubatsiya davri 30—40 kun% Bolalarini uyada 45—55 kun boqadi. Asosan, keng tarqalgan kemiruvchilar, ayrim turlari kaltakesak, ilon, quyon, yirik hasharotlar bilan oziqlanadi. Oziq kam boʻlgan yillari S. bolalari oʻrtasida kannibalizm kuzatiladi, yaʼni katta yohdagi bolalari kichigi va nimjonini yeydi. S.ning 2 turi Xalqaro tabiatni muhofaza qilish ittifoqining Qizil kitobiga kiritilgan.
Vákur (frøðiheiti - Buteo)
Vákur (frøðiheiti - Buteo)
Wamanpallpa icha Hatun Wamancha (Buteo poecilochrous) nisqaqa huk hatun hap'iq pisqum, antikunapi kawsaq.
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Wamanpallpa.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Wamanpallpa
Wamanpallpa icha Hatun Wamancha (Buteo poecilochrous) nisqaqa huk hatun hap'iq pisqum, antikunapi kawsaq.
Ела́к карчыгала́р (лат. Buteo) — карчыга кошлар гаиләлегеннән ерткыч кошлар ыругы. 25 төре билгеле, Европа, Азия, Африка һәм Америкада таралганнар. Татарстан территориясендә 3 төре яши: гади елак карчыга (B. buteo), төкле аяклы елак карчыга (B. lagopus), курган елак карчыгасы (B. rufinus). Күчмә кошлар.
Гади елак карчыга катнаш якты урманнарда яши. Гәүдә озынлыгы 50 см га кадәр, иркәкнең авырлыгы 600–800 г, тешенең — 800–1200 г. Канатлары киң, чагыштырмача кыска. Койрыгы кыска, түгәрәкләнгән. Каурый капламының өске өлеше кара коңгырт, асты кызгылт-көрән. Язын, апрельнең икенче яртысында очып килә. Ояны агачларда ясый. Коңгырт тимгелле 2-3 яшькелт ак йомырка сала.
Төкле аяклы елак карчыга октябрьдә килә һәм декабрьгә кадәр тоткарлана, кайвакыт кышларга да мөмкин. Иркәкнең авырлыгы 850 г, тешенең — 1100 г тирәсе. Аркасы кара-коңгырт, каурыйлары соры куныклы. Күкрәгендә тамчысыман тимгелләре бар. Канатлары киң. Койрыгы ачык төстә, түгәрәкләнгән. Төп аерымлык билгесе аякларының шүре өлешенең бармакларга кадәр диярлек йонланган булуы. Ояны җирдә, кайвакыт агачларда ясый. Кызыл-сары тимгелле 2–7 ак йомырка сала.
Курган елак карчыгасы — очраклы очып килүче төр, Нурлат районында очрый. Каурый капламы чуар. Гәүдә озынлыгы 65 см га кадәр, авырлыгы 1000 г га кадәр. Балчыксыл текә ярларда, агачларда оялый. Барлык төрләре дә тычкансыман кимерүчеләр, гомумән алганда, кыр тычканнары, шулай ук җир тычканнары, сукыр тычканнар, сирәк кенә кошлар (миләш чыпчыклары, вак чыпчыклар) белән тукланалар.
Ела́к карчыгала́р (лат. Buteo) — карчыга кошлар гаиләлегеннән ерткыч кошлар ыругы. 25 төре билгеле, Европа, Азия, Африка һәм Америкада таралганнар. Татарстан территориясендә 3 төре яши: гади елак карчыга (B. buteo), төкле аяклы елак карчыга (B. lagopus), курган елак карчыгасы (B. rufinus). Күчмә кошлар.
Гади елак карчыга катнаш якты урманнарда яши. Гәүдә озынлыгы 50 см га кадәр, иркәкнең авырлыгы 600–800 г, тешенең — 800–1200 г. Канатлары киң, чагыштырмача кыска. Койрыгы кыска, түгәрәкләнгән. Каурый капламының өске өлеше кара коңгырт, асты кызгылт-көрән. Язын, апрельнең икенче яртысында очып килә. Ояны агачларда ясый. Коңгырт тимгелле 2-3 яшькелт ак йомырка сала.
Төкле аяклы елак карчыга октябрьдә килә һәм декабрьгә кадәр тоткарлана, кайвакыт кышларга да мөмкин. Иркәкнең авырлыгы 850 г, тешенең — 1100 г тирәсе. Аркасы кара-коңгырт, каурыйлары соры куныклы. Күкрәгендә тамчысыман тимгелләре бар. Канатлары киң. Койрыгы ачык төстә, түгәрәкләнгән. Төп аерымлык билгесе аякларының шүре өлешенең бармакларга кадәр диярлек йонланган булуы. Ояны җирдә, кайвакыт агачларда ясый. Кызыл-сары тимгелле 2–7 ак йомырка сала.
Курган елак карчыгасы — очраклы очып килүче төр, Нурлат районында очрый. Каурый капламы чуар. Гәүдә озынлыгы 65 см га кадәр, авырлыгы 1000 г га кадәр. Балчыксыл текә ярларда, агачларда оялый. Барлык төрләре дә тычкансыман кимерүчеләр, гомумән алганда, кыр тычканнары, шулай ук җир тычканнары, сукыр тычканнар, сирәк кенә кошлар (миләш чыпчыклары, вак чыпчыклар) белән тукланалар.
Һарҙар (лат. Buteo, (рус. Настоя́щие канюки́) — ҡарсығалар ғаиләһендәге йыртҡыс ҡоштар; ваҡ кимереүселәрҙе күпләп ҡырыуы арҡаһында ауыл хужалығы өсөн файҙалы булған көндөҙгө йыртҡыс ҡоштар[1].
25 төрө билдәле, Европа, Азия, Африка һәм Америкала таралғандар. күсмә ҡоштар. Ябай һарҙар ҡатнаш яҡты урмандарҙа йәшәй. Кәүҙә оҙонлоғо 50 см-ға ҡәҙәр, ата ҡоштоң ауырлығы 600—800 г, инә ҡоштоҡо — 800-1200 г. Ҡанаттары киң, сағыштырмаса ҡыҫҡа. Ҡойроғо ҡыҫҡа, түңәрәкләнгән. Ҡаурый ҡапламының өҫкө өлөшө ҡара ҡоңғорт, аҫты ҡыҙғылт-көрән. Яҙын, апрельдең икенсе яртыһында осоп килә. Ояны ағастарҙа яһай.
Ҡоңғорт таплы 2—3 йәшкелт аҡ йомортҡа һала. Йөнтәҫ аяҡлы һарҙар октябрьҙә килә һәм декабрьгә ҡәҙәр тотҡарлана, һайһы ваҡыт ҡышларға ла мөмкин. Ата ҡоштоң ауырлығы 850 г, инә ҡоштоҡо 1100 г тирәһе. Арҡаһы ҡара-ҡоңғорт, ҡаурыйҙары һоро ҡуныҡлы. Күкрәгендә тамсы һымаҡ тимгелдәре бар. Ҡанаттары киң. Ҡойроғо асыҡ төҫтә, түңәрәкләнгән. Төп айырымлыҡ билдәһе аяҡтарының шүре өлөшөнөң бармаҡтарға ҡәҙәр тейәрлек йөнләнгән булуыуы. Ояны ерҙә, һайһы ваҡыт ағастарҙа яһай. Ҡыҙғылт-һары таплы 2—7 аҡ йомортҡа һала. Тау ҡарсығаһы - осраҡлы осоп килеүсе төр. Ҡаурый ҡапламы сыбар. Кәүҙә оҙонлоғо 65 см-ға ҡәҙәр, ауырлығы 1000 г-ға ҡәҙәр. Балсыҡлы текә ярҙарҙа, ағастарҙа оялый. Барлыҡ төрҙәре лә сысҡан һымаҡ кимереүселәр, ғөмүмән алғанда, ҡыр сысҡандары, шулай уҡ ер сысҡандары, һуҡыр сысҡандар, һирәк кенә ҡоштар (миләш сыпсыҡтары, ваҡ сыпсыҡтар) менән туҡланалар.
Һарҙар (лат. Buteo, (рус. Настоя́щие канюки́) — ҡарсығалар ғаиләһендәге йыртҡыс ҡоштар; ваҡ кимереүселәрҙе күпләп ҡырыуы арҡаһында ауыл хужалығы өсөн файҙалы булған көндөҙгө йыртҡыс ҡоштар.
25 төрө билдәле, Европа, Азия, Африка һәм Америкала таралғандар. күсмә ҡоштар. Ябай һарҙар ҡатнаш яҡты урмандарҙа йәшәй. Кәүҙә оҙонлоғо 50 см-ға ҡәҙәр, ата ҡоштоң ауырлығы 600—800 г, инә ҡоштоҡо — 800-1200 г. Ҡанаттары киң, сағыштырмаса ҡыҫҡа. Ҡойроғо ҡыҫҡа, түңәрәкләнгән. Ҡаурый ҡапламының өҫкө өлөшө ҡара ҡоңғорт, аҫты ҡыҙғылт-көрән. Яҙын, апрельдең икенсе яртыһында осоп килә. Ояны ағастарҙа яһай.
Ҡоңғорт таплы 2—3 йәшкелт аҡ йомортҡа һала. Йөнтәҫ аяҡлы һарҙар октябрьҙә килә һәм декабрьгә ҡәҙәр тотҡарлана, һайһы ваҡыт ҡышларға ла мөмкин. Ата ҡоштоң ауырлығы 850 г, инә ҡоштоҡо 1100 г тирәһе. Арҡаһы ҡара-ҡоңғорт, ҡаурыйҙары һоро ҡуныҡлы. Күкрәгендә тамсы һымаҡ тимгелдәре бар. Ҡанаттары киң. Ҡойроғо асыҡ төҫтә, түңәрәкләнгән. Төп айырымлыҡ билдәһе аяҡтарының шүре өлөшөнөң бармаҡтарға ҡәҙәр тейәрлек йөнләнгән булуыуы. Ояны ерҙә, һайһы ваҡыт ағастарҙа яһай. Ҡыҙғылт-һары таплы 2—7 аҡ йомортҡа һала. Тау ҡарсығаһы - осраҡлы осоп килеүсе төр. Ҡаурый ҡапламы сыбар. Кәүҙә оҙонлоғо 65 см-ға ҡәҙәр, ауырлығы 1000 г-ға ҡәҙәр. Балсыҡлы текә ярҙарҙа, ағастарҙа оялый. Барлыҡ төрҙәре лә сысҡан һымаҡ кимереүселәр, ғөмүмән алғанда, ҡыр сысҡандары, шулай уҡ ер сысҡандары, һуҡыр сысҡандар, һирәк кенә ҡоштар (миләш сыпсыҡтары, ваҡ сыпсыҡтар) менән туҡланалар.
Buteo is a genus of medium to fairly large, wide-ranging raptors with a robust body and broad wings. In the Old World, members of this genus are called "buzzards", but "hawk" is used in the New World (Etymology: Buteo is the Latin name of the common buzzard[1]). As both terms are ambiguous, buteo is sometimes used instead, for example, by the Peregrine Fund.[2]
Buteos are fairly large birds. Total length can vary from 30 to 75 cm (12 to 30 in) and wingspan can range from 67 to 170 cm (26 to 67 in). The lightest known species is the roadside hawk,[a] at an average of 269 g (9.5 oz) although the lesser known white-rumped and Ridgway's hawks are similarly small in average wingspan around 75 cm (30 in), and average length around 35 cm (14 in) in standard measurements. The largest species in length and wingspan is the upland buzzard, which averages around 65 cm (26 in) in length and 152 cm (60 in) in wingspan. The upland is rivaled in weight and outsized in foot measurements and bill size by the ferruginous hawk. In both of these largest buteos, adults typically weigh over 1,200 g (2.6 lb), and in mature females, can exceed a mass of 2,000 g (4.4 lb).[5][6][7][8] All buteos may be noted for their broad wings and sturdy builds. They frequently soar on thermals at midday over openings and are most frequently seen while doing this. The flight style varies based on the body type and wing shape and surface size. Some long-winged species, such as rough-legged buzzards and Swainson's hawks, have a floppy, buoyant flight style, while others, such as red-tailed hawks and rufous-tailed hawks, tend to be relatively shorter-winged, soaring more slowly and flying with more labored, deeper flaps.[5] Most small and some medium-sized species, from the roadside hawk to the red-shouldered hawk, often fly with an alternation of soaring and flapping, thus may be reminiscent of an Accipiter hawk in flight, but are still relatively larger-winged, shorter-tailed, and soar more extensively in open areas than Accipiter species do.[5][9] Buteos inhabit a wide range of habitats across the world, but tend to prefer some access to both clearings, which provide ideal hunting grounds, and trees, which can provide nesting locations and security.[6][7]
All Buteo species are to some extent opportunistic when it comes to hunting, and prey on almost any type of small animal as it becomes available to them. However, most have a strong preference for small mammals, mostly rodents. Rodents of almost every family in the world are somewhere preyed upon by Buteo species.[5][6][7] Since many rodents are primarily nocturnal, most buteos mainly hunt rodents that may be partially active during the day, which can include squirrels and chipmunks, voles, and gerbils. More nocturnal varieties are hunted opportunistically and may be caught in the first or last few hours of light.[5][7] Other smallish mammals, such as shrews, moles, pikas, bats, and weasels, tend to be minor secondary prey, although can locally be significant for individual species.[5][7] Larger mammals, such as rabbits, hares, and marmots, including even adult specimens weighing as much as 2 to 3 kg (4.4 to 6.6 lb), may be hunted by the heaviest and strongest species, such as ferruginous,[7][10][11] red-tailed[12] and white-tailed hawks.[13] Birds are taken occasionally, as well. Small to mid-sized birds, i.e. passerines, woodpeckers, waterfowl, pigeons, and gamebirds, are most often taken. However, since the adults of most smaller birds can successfully outmaneuver and evade buteos in flight, much avian prey is taken in the nestling or fledgling stages or adult birds if they are previously injured.[5][7] An exception is the short-tailed hawk, which is a relatively small and agile species and is locally a small bird-hunting specialist.[14] The Hawaiian hawk, which evolved on an isolated group of islands with no terrestrial mammals, was also initially a bird specialist, although today it preys mainly on introduced rodents. Other prey may include snakes, lizards, frogs, salamanders, fish, and even various invertebrates, especially beetles. In several Buteo species found in more tropical regions, such as the roadside hawk or grey-lined hawk, reptiles and amphibians may come to locally dominate the diet.[5] Swainson's hawk, despite its somewhat large size, is something of exceptional insect-feeding specialist and may rely almost fully on crickets and dragonflies when wintering in southern South America.[15][16] Carrion is eaten occasionally by most species, but is almost always secondary to live prey.[5] The importance of carrion in the Old World "buzzard" species is relatively higher since these often seem slower and less active predators than their equivalents in the Americas.[17][18][19] Most Buteo species seem to prefer to ambush prey by pouncing down to the ground directly from a perch. In a secondary approach, many spot prey from a great distance while soaring and circle down to the ground to snatch it.[5]
Buteos are typical accipitrids in most of their breeding behaviors. They all build their own nests, which are often constructed out of sticks and other materials they can carry. Nests are generally located in trees, which are generally selected based on large sizes and inaccessibility to climbing predators rather than by species. Most Buteos breed in stable pairs, which may mate for life or at least for several years even in migratory species in which pairs part ways during winter. Generally from 2 to 4 eggs are laid by the female and are mostly incubated by her, while the male mate provides food. Once the eggs hatch, the survival of the young is dependent upon how abundant appropriate food is and the security of the nesting location from potential nest predators and other (often human-induced) disturbances. As in many raptors, the nestlings hatch at intervals of a day or two and the older, strong siblings tend to have the best chances of survival, with the younger siblings often starving or being handled aggressively (and even killed) by their older siblings. The male generally does most of the hunting and the female broods, but the male may also do some brooding while the female hunts as well. Once the fledgling stage is reached, the female takes over much of the hunting. After a stage averaging a couple of weeks, the fledglings take the adults increasing indifference to feeding them or occasional hostile behavior towards them as a cue to disperse on their own. Generally, young Buteos tend to disperse several miles away from their nesting grounds and wander for one to two years until they can court a mate and establish their own breeding range.[5][6][7]
The Buteo hawks include many of the most widely distributed, most common, and best-known raptors in the world. Examples include the red-tailed hawk of North America and the common buzzard of Eurasia. Most Northern Hemisphere species are at least partially migratory. In North America, species such as broad-winged hawks and Swainson's hawks are known for their huge numbers (often called "kettles") while passing over major migratory flyways in the fall. Up to tens of thousands of these Buteos can be seen each day during the peak of their migration. Any of the prior mentioned common Buteo species may have total populations that exceed a million individuals.[5] On the other hand, the Socotra buzzard and Galapagos hawks are considered vulnerable to extinction per the IUCN. The Ridgway's hawk is even more direly threatened and is considered Critically Endangered. These insular forms are threatened primarily by habitat destruction, prey reductions and poisoning.[5][6] The latter reason is considered the main cause of a noted decline in the population of the more abundant Swainson's hawk, due to insecticides being used in southern South America, which the hawks ingest through crickets and then die from poisoning.[20]
The genus Buteo was erected by the French naturalist Bernard Germain de Lacépède in 1799 by tautonymy with the specific name of the common buzzard Falco buteo which had been introduced by Carl Linnaeus in 1758.[21][22]
A number of fossil species have been discovered, mainly in North America. Some are placed here primarily based on considerations of biogeography, Buteo being somewhat hard to distinguish from Geranoaetus based on osteology alone:[52]
An unidentifiable accipitrid that occurred on Ibiza in the Late Pliocene/Early Pleistocene may also have been a Buteo.[57] If this is so, the bird can be expected to aid in untangling the complicated evolutionary history of the common buzzard group.
The prehistoric species "Aquila" danana, Buteogallus fragilis (Fragile eagle), and Spizaetus grinnelli were at one time also placed in Buteo.[52]
Buteo is a genus of medium to fairly large, wide-ranging raptors with a robust body and broad wings. In the Old World, members of this genus are called "buzzards", but "hawk" is used in the New World (Etymology: Buteo is the Latin name of the common buzzard). As both terms are ambiguous, buteo is sometimes used instead, for example, by the Peregrine Fund.
Buteo[1] (science: Buteo) estas genro da mezgrandaj rabobirdoj, el la familio de akcipitredoj, simila al aglo sed malpli granda, kun forta korpo kaj larĝaj flugiloj.
Buteoj intervalas en grandeco de la Grandbeka buteo, kiu averaĝas 270 g kaj 35 cm longaj, al la Reĝa buteo kaj al la Mongola buteo, ambaŭ de 1,350 g kaj 60 cm longaj. Ili estas konataj pro siaj larĝaj flugiloj kaj fortikaj konstruoj. La Buteoj ofte ŝvebas sur termikoj tagmeze super malfermejoj kaj vidiĝas plej ofte farante tion. Ili enloĝas larĝan gamon de vivejoj trans la mondo sed tendencas preferi alironkaj al klarejoj kaj al arboj.
Ĉiuj Buteoj estas je ioma amplekso oportunismaj kiam ili venas al ĉasado kaj predos preskaŭ ajnan specon de malgranda besto kiam ĝi iĝas havebla al ili. Tamen plej havas fortan preferon por malgrandaj mamuloj kaj inter tiuj plejparte ronĝuloj. Ronĝuloj de preskaŭ ĉiu familio en la mondo estas predataj de Buteoj. Birdoj estas foje ankaŭ predataj, kvankam la plej multaj malgrandaj birdoj povas sukcese eviti Buteojn. Mez-grandaj birdoj kiel ekzemple akvobirdoj, korvedoj, kolomboj kaj ĉasbirdoj plejofte estas ĉasataj nur kiam tiuj estas ĝenerale neatentaj. Alia predo povas inkludi serpentojn, lacertojn, ranojn, salamandrojn, fiŝojn kaj eĉ diversajn senvertebrulojn, aparte skarabojn. Bestkadavraĵo estas manĝita foje de la plej multaj Buteoj sed estas preskaŭ ĉiam sekundara vivopredo. Predo ofte estas vidata de granda distanco ŝvebante kaj estas kontrolata per rondiro malsupren al la grundo. Aliaj Buteoj povas preferi embuski predon per alsaltado malsupren ĝis la grundo rekte de ripozejo.
La Buteoj inkludas multajn el la plej vaste distribuataj kaj plej konataj rabobirdoj en la mondo. Ekzemploj inkludas konatajn speciojn kiaj la Ruĝvosta buteo de Nordameriko, la Komunan buteon de Eŭrazio kaj la Grandbeka buteo de tropika Centra kaj Sudameriko. La plej multaj specioj de la Norda Hemisfero minimume estas parte migrantaj. En Nordameriko, specioj kiel ekzemple la Larĝflugila buteo kaj la Svainsona buteo estas konataj pro siaj enormaj nombroj transsaltante gravajn migrantajn vojojn en la aŭtuno.
Buteo (science: Buteo) estas genro da mezgrandaj rabobirdoj, el la familio de akcipitredoj, simila al aglo sed malpli granda, kun forta korpo kaj larĝaj flugiloj.
Buteo es un género de aves accipitriforme de la familia Accipitridae de tamaño mediano, con un cuerpo robusto y fuertes alas. En España se conocen vulgarmente como ratoneros y busardos y en Hispanoamérica se les llama comúnmente gavilanes.
El género Buteo incluye las siguientes especies:[1]
Buteo es un género de aves accipitriforme de la familia Accipitridae de tamaño mediano, con un cuerpo robusto y fuertes alas. En España se conocen vulgarmente como ratoneros y busardos y en Hispanoamérica se les llama comúnmente gavilanes.
See artikkel räägib linnust; linnuklubi kohta vaata artiklit Pärnumaa Linnuklubi Buteo Viu (Buteo) on haugaslaste sugukonda kuuluv röövlindude perekond.
Eestis pesitseb hiireviu, läbirändajana võib kohata ka karvasjalg-viud. Eestis pesitseb ka herilaseviu, kes aga arvatakse herilaseviu perekonda.
Viud (sealhulgas herilaseviu) on Eestis 2015. aasta linnud.
Viu (Buteo) on haugaslaste sugukonda kuuluv röövlindude perekond.
Eestis pesitseb hiireviu, läbirändajana võib kohata ka karvasjalg-viud. Eestis pesitseb ka herilaseviu, kes aga arvatakse herilaseviu perekonda.
Viud (sealhulgas herilaseviu) on Eestis 2015. aasta linnud.
Zapelatz (Buteo) Accipitridae familiako genero baten izen arrunta da. Miruaren antzeko hegazti harraparia da, airean dagoenean miau moduko bat egiten duena.[1]
Zapelatz (Buteo) Accipitridae familiako genero baten izen arrunta da. Miruaren antzeko hegazti harraparia da, airean dagoenean miau moduko bat egiten duena.
Hiirihaukat (Buteo) on haukkojen heimoon kuuluva päiväpetolintusuku, johon kuuluu Birdlife Suomen mukaan 26 lajia.[1] Sukuun kuuluu noin 9 prosenttia kaikista päiväpetolinnuista ja 12 prosenttia haukkojen heimon lajeista.[2]
Hiirihaukat ovat suurehkoja,[3] pitkä-, pyöreä- ja leveäsiipisiä lintuja, joilla on pyöreä ja leveä pyrstö,[4] vankka ruumiinrakenne ja enimmäkseen tumma höyhenpuku. Jalat ovat melko lyhytvarpaiset, mutta hyvin tehokkaat saalistamiseen.[5] Siipiväli vaihtelee metristä vähän yli puoleentoista metriin. Naaraat ovat hieman koiraita kookkaampia.[3] Suvun edustajien koko vaihtelee 200 grammaa painavista koiraspuolisista soreahiirihaukoista yli kaksi kiloa painaviin mongolianhiirihaukkanaaraisiin.[2]
Hiirihaukkoja tavataan viidellä mantereella sekä useilla valtamerisaarilla, mutta Australiasta ne puuttuvat.[2] Euroopassa tavataan kolmea lajia, joiden kaikkien levinneisyys ulottuu myös muille mantereille. Piekana ja sitä etelämpänä elävä hiirihaukka kuuluvat myös Suomen pesimälinnustoon. Arohiirihaukka pesii Euroopassa vain Balkanin niemimaalla.[3]
Hiirihaukat ovat enimmäkseen savannien ja muiden aukeiden alueiden petolintuja.[2] Useimmat lajit elävätkin trooppisten seutujen avoimilla mailla.[3] Niitä tavataan myös metsissä.[2]
Hiirihaukat ovat liitolentäjiä,[5] jotka kaartelevat vaivattomasti heikossakin tuulessa tai nousevissa ilmanpyörteissä.[3] Ne ovat helposti havaittavia ja kuuluvat parhaiten tunnettuihin haukkalajeihin, sillä niillä on tapana liidellä laiskasti ympyrää ilmassa ja oleilla näkyvällä tähystyspaikalla. Hiirihaukat saalistavat yleensä tähystyspaikaltaan ja pudottautuvat sieltä nappaamaan saaliin.[4]
Hiirihaukat (Buteo) on haukkojen heimoon kuuluva päiväpetolintusuku, johon kuuluu Birdlife Suomen mukaan 26 lajia. Sukuun kuuluu noin 9 prosenttia kaikista päiväpetolinnuista ja 12 prosenttia haukkojen heimon lajeista.
Buteo constitue un genre de rapaces diurnes de la famille des Accipitridae. Les espèces qui le composent portent toutes le nom vernaculaire de buse.
Buteo dérive du latin, ce terme désignait dans ce contexte toutes les buses.
D'après la classification de référence (version 5.1, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Paleobiology Database (18 oct. 2012)[1] ajoute les espèces éteintes suivantes :
Buteo constitue un genre de rapaces diurnes de la famille des Accipitridae. Les espèces qui le composent portent toutes le nom vernaculaire de buse.
Buteo Lacépède, 1799 è un genere di uccelli rapaci della famiglia degli Accipitridi[1], comunememente noti come poiane, diffusi in quasi tutto il mondo.
Comprende le seguenti specie:[1]
Buteo Lacépède, 1799 è un genere di uccelli rapaci della famiglia degli Accipitridi, comunememente noti come poiane, diffusi in quasi tutto il mondo.
Tikrieji suopiai (lot. Buteo, angl. Buzzard, vok. Bussarde) – suopių (Buteoninae) pošeimio paukščių gentis.
Lietuvoje aptinkamos šios rūšys:
Gentyje 28 rūšys:
Paprastasis suopis (Buteo buteo)
Raudonuodegis suopis (Buteo jamaicensis)
Tūbuotasis suopis (Buteo lagopus)
Raudonpetis suopis (Buteo lineatus)
Plačiasparnis suopis (Buteo platypterus)
Stepinis suopis (Buteo rufinus)
Suopis atsikyrėlis(Buteo solitarius)
Sveinseno suopis (Buteo swainsoni)
Tikrieji suopiai (lot. Buteo, angl. Buzzard, vok. Bussarde) – suopių (Buteoninae) pošeimio paukščių gentis.
Lietuvoje aptinkamos šios rūšys:
Paprastasis suopis (Buteo buteo) Tūbuotasis suopis (Buteo lagopus) Stepinis suopis (Buteo rufinus)Klijāni, klijānu ģints (Buteo) ir vanagu dzimtas (Accipitridae) ģints, kas pieder klijānu apakšdzimtai (Buteoninae). Šajā ģintī ir 32 mūsdienās dzīvojošas sugas.
Klijānu sugas sastopamas gandrīz visos kontinentos, izņemot Austrāliju un Antarktīdu.[1] Daudzas šīs ģints sugas ir vieni no labāk zināmajiem plēsīgajiem putniem, piemēram, peļu klijāns (Buteo buteo), kas mājo plašā teritorijā Eirāzijā, vai Ziemeļamerikā dzīvojošais sarkanastes klijāns (Buteo jamaicensis). Latvijā sastopamas divas klijānu ģints sugas: peļu klijāns un bikšainais klijāns (Buteo lagopus).[2]
Morfoloģiski klijānus var iedalīt 3 grupās: mazākā auguma klijānos ar platiem spārniem un garām astēm, vidēji lielos klijānos un lielajos klijānos ar gariem spārniem un salīdzinoši īsākām astēm.[1] Šīs atšķirības izveidojušās atkarībā no dzīves veida, medību ieradumiem un lidošanas specifikas. Tomēr kopumā klijāni ir spēcīgi būvēti putni. Tie ir ļoti veikli lidotāji, ar izcilām manevrēšanas spējām, medījot mežā starp kokiem. Klijāniem atšķirībā no citiem lielajiem plēsīgajiem putniem, lai medītu, nav nepieciešama atklāta vieta.[1]
Mazākais ģintī ir ceļmalu klijāns (Buteo magnirostris), kura ķermeņa garums ir 33 cm, svars 250 g.[3] Lielākie ir karaliskais klijāns (Buteo regalis) un kalnu klijāns (Buteo hemilasius). Abi var sasniegt 66 cm garumu, un to vidējais svars ir 1350 g.[4][5]
Visi klijāni medī jebkuru mazu dzīvnieku, kas pagadās to ceļā. Protams, klijānu vieni no iecienītākajiem upuriem ir grauzēji. Pasaulē nav nevienas grauzēju sugas, kuru nemedītu kāds klijāns. Retu reizi tiek medīti putni, turklāt mazie putniņi pamatā māk izvairīties no klijānu uzbrukumiem. Visbiežāk tiek nomedīti vidēja auguma putni, piemēram, ūdensvistiņas, baloži un pīles. Klijāni medī arī čūskas, ķirzakas, vardes, zivis un dažādus bezmugurkaulniekus, piemēram, vaboles. Retu reizi klijāni barojas ar maitu, tomēr priekšroka ir dzīvam medījumam. Klijāns upuri bieži noskata no liela attāluma, riņķojot augstu debesīs. Dažas klijānu sugas medī, vērojot apkārtni, no kāda paaugstinājuma.
Klijāni, klijānu ģints (Buteo) ir vanagu dzimtas (Accipitridae) ģints, kas pieder klijānu apakšdzimtai (Buteoninae). Šajā ģintī ir 32 mūsdienās dzīvojošas sugas.
Klijānu sugas sastopamas gandrīz visos kontinentos, izņemot Austrāliju un Antarktīdu. Daudzas šīs ģints sugas ir vieni no labāk zināmajiem plēsīgajiem putniem, piemēram, peļu klijāns (Buteo buteo), kas mājo plašā teritorijā Eirāzijā, vai Ziemeļamerikā dzīvojošais sarkanastes klijāns (Buteo jamaicensis). Latvijā sastopamas divas klijānu ģints sugas: peļu klijāns un bikšainais klijāns (Buteo lagopus).
Buteo is een geslacht van vogels uit de familie van de havikachtigen (Accipitridae).[1] De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1799 door Lacépède.
De volgende soorten zijn bij het geslacht ingedeeld:[1]
Verplaatst naar geslacht Geranoaetus:
Verplaatst naar eigen geslacht Rupornis
Verplaatst naar geslacht Parabuteo
Buteo is een geslacht van vogels uit de familie van de havikachtigen (Accipitridae). De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1799 door Lacépède.
Buteo er ei biologisk slekt av rovfuglar og medlem av haukefamilien, Accipitridae. Dette er artar av våkar som varierer i storleik, fjørdrakt og utbreiing. Den totale utbreiinga dekker mykje av alle kontinenta, dei har likevel fråvære frå Australasia og Antarktis. I Stillehavet finst det artar på Hawaii, Galapagos og øyar aust for Japan. Eit stort fleirtal av Buteo-våkane som ikkje er isolerte øyartar, er i meir eller mindre grad trekkfuglar, vanen er mest regelbunden for artane som hekkar på den nordlege halvkula.
Dette er robust bygde rovfuglar med breie venger. I flukta syner vengene ein svakt kurva bakkant, dei ytste handsvingfjørene kan vise fleire korte «fingrar». Handsvingfjørene spriker ikkje så mykje som hos ørner, likevel kan ein våk likne på ei lita ørn. Halefjørene blir spreidde under sveveflyging, halen synest då brei med avrunda bakkant. Bandhalevåk har relativt lange halefjører, og heile arten syner ei slank kroppsbygging for slekta si. Fjørdraktene er ofte variable innanfor same arten. Mange artar, som til dømes musvåk, har ein lys og ein mørk morf. Augurvåk i Afrika har tre morfar: ei særs mørk draktvariant, ei svart og kvit drakt og ei svart og raudbrun drakt. Også ørnvåk har tre morfar.
Total kroppslengd på Buteo-våkar kan variere frå 32 til 71 cm og vengespenna kan variere frå 69 til 161 cm. Dei minste artane er mellom 32 til 42 cm og lever i Amerika. Dette er breivengvåk, Buteo platypterus, og brunhovudvåk, Buteo auguralis. Øyartane hispaniolavåk, Buteo ridgwayi, og hawaiivåk, Buteo solitarius, er ikkje mykje større, sistnemnte opp til 47 cm. Dei store i slekta er kongevåk, Buteo regalis, i Amerika, og mongolvåk, Buteo hemilasius i Asia. Sistnemnte er opptil 71 cm i kroppslengd. Det er ein tendens til at hofuglar har større kroppsmasse enn hannar, for kongevåk opptil 20 % meir.
12 av dei 29 artane har utbreiing i Amerika, ein art, fjellvåk har sirkumpolar, hekkeutbreiing i Arktis og trekker til den tempererte sona vinterstid. Ein annan art, musvåk, har utbreiing avgrensa til Europa og vestlege Russland aust til grenseområdet mot Mongolia og Kasakhstan. Mange av desse musvåkane overvintrar lengre sør, størst område i sørlege Afrika.
To artar, himalayavåk, Buteo refectus, og amurvåk, Buteo japonicus har utbreiing avgrensa til Asia, seks artar er avgrensa til Afrika, mellom anna skogvåk, Buteo trizonatus som lever i Sør-Afrika, er flyttfugl mellom hekkeområde i Kapp-provinsane i sør, og overvintrar ved Drakensberg i nordaust.
Ein art lever litt inn i tre verdsdelar, Europa, Asia og Afrika: Dette er ørnvåk, Buteo rufinus. Han hekkar og er trekkfugl rundt Kaspihavet, på nordaustlege Balkan, inkludert delar av Romania og Hellas, og Kasakhstan, han er standfugl i Anatolia, Levanten, Iran og nordre Afghanistan, Nordvest-Afrika. Overvintringsområde finst i Sudan til Etiopia og frå sørlege Irak over det meste av Pakistan til austlege India.
Det finst seks isolerte øyartar, dette er hawaiivåk, hispaniolavåk, galapagosvåk, madagaskarvåk, kappverdevåk og sokotravåk. Saman med himalayavåk, flekkvåk, somalivåk og sjakalvåk er dei hovudsakleg standfuglar innanfor sine utbreiingsområde.
Habitat for Buteo-våkar er gjerne halvopne til opne. Korthalevåk, Buteo brachyurus, er eit unnatak, arten kan sveveflyge inn over skogkledde område på jakt etter bytte, tildømes fuglar i trekroner. Han lever i Sentral-Amerika og nordlege Sør-Amerika aust for Andes.
Typisk for våkar er at dei kan sveveflyge og stige på oppstigande luftstraumar, termikk. Høgda vil variere med art. Ein annan vanleg jaktmetode er å sitte stille på eit utkikkspunkt, til dømes ein stolpe, for å lokalisere byttedyr. Mange Buteo-artar vil veksle mellom begge jaktmetodane, men dei fleste synest å føretrekke å slå byttedyr ved å stikke ned til bakken direkte frå utkikkspunktet. Den sekundære tilnærminga hos mange er at byttet blir oppdaga frå sveveflyging og at våken deretter sirklar ned til bakken.[1] Nokre, som fjellvåk og korthalevåk, kan lokalisere bytte nede på bakken ved å «stille» i lufta.
Alle Buteo-artar er til ein viss grad opportunistiske når det gjeld byttedyr og kan jakte på nesten alle typar små dyr som det blir tilgjengeleg for dei. Likevel har dei fleste ein sterk preferanse for små pattedyr, for det meste gnagarar. Sidan mange gnagarar mest er nattlege, jaktar dei fleste Buteo-våkar hovudsakleg på gnagarar som kan vere delvis aktive i løpet av dagen, noko som kan inkludere ekorn og små mus slik som ørkenmus.
Raudhalevåk kan jakte på større pattedyr, som kaninar, harar og murmeldyr, inkludert til og med dyr som veg så mykje som 2 kg.[2] Nokre tar òg mellomstore fuglar. Dei fleste vaksne individ blant dei minste fugleartane, vil komme seg unna jaktande Buteo-våkar. I kontrast til dei fleste andre våkar er korthalevåk, ein relativt liten og smidig art, lokalt observert som ein fugljaktspesialist.[3] Andre byttedyr kan omfatte slangar, reptil, froskar, fisk, og til og med ulike virvellause dyr, spesielt biller. Hos fleire Buteo-artar som lever i ulike tropiske område, som til dømes nordgråvåk i Sør-Amerika, kan reptil og amfibium dominere dietten lokalt.[1] Til trass for prærievåken sin noko store storleik, er han ein eineståande insektetarspesialist og kan lite på byttedyr som augestikkarar[4] men kan òg ta andre insekt som grashopper og biller under overvintring i sørlege Sør-Amerika.[5] Dei fleste artar vil ete av åtsel, men dette blir nesten alltid sekundært til levande byttedyr.[1]
Buteo-våkar er typiske for haukefamilien i dei fleste sider av hekkeåtferda. Dei byggjer alle eigne reir, ofte er laga av pinnar og anna materialar som dei kan transportere. Reira er vanlegvis plasserte i tre, generelt er valt ut basert på store storleikar og vern mot predatorar, og ikkje etter treslaget. Dei fleste Buteo-våkar hekkar i stabile par, para kan halde saman i fleire år eller for livet, sjølv hos artar som trekker og para skil lag om vinteren. Storleiken på kulla er frå 2 til 4. Hofuglen rugar mest, medan maken kjem med føde. Graden av overleving blant ungane, følgjer av tilgang på passande føde og vernet som finst ved reirplassen mot potensielle predatorar og andre, ofte menneskeskapte uromoment. Som hos mange rovfuglar blir egga klekte med ein eller to dagars mellomrom, og dei eldre, sterke syskena har ein tendens til å ha dei beste sjansane for å vekse opp. Hannfuglane gjer vanlegvis det meste av jakta og hoene rugar, men hannen kan òg gjere noko ruginga medan hoa jaktar. Vanlegvis har unge Buteo-våkar ein tendens til å spreie seg fleire kilometer vekk frå oppvekststaden deira, og streifar rundt i eitt til to år til dei kan finne partner og etablere sitt eige hekketerritorium.[1]
Klassifisering av våkar og haukar har vore i forandring og artar som blir omtala som Buteo-våkar i eldre publikasjonar er ikkje lenger klassifisert slik, men er no sett inn i andre slekter, mellom dei finn ein kvitgumpvåk, Parabuteo leucorrhous, vegvåk, Rupornis magnirostris, og kvithalevåk, Geranoaetus albicaudatus.
Buteo i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2017[6] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[7]
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Buteo Buteo er ei biologisk slekt av rovfuglar og medlem av haukefamilien, Accipitridae. Dette er artar av våkar som varierer i storleik, fjørdrakt og utbreiing. Den totale utbreiinga dekker mykje av alle kontinenta, dei har likevel fråvære frå Australasia og Antarktis. I Stillehavet finst det artar på Hawaii, Galapagos og øyar aust for Japan. Eit stort fleirtal av Buteo-våkane som ikkje er isolerte øyartar, er i meir eller mindre grad trekkfuglar, vanen er mest regelbunden for artane som hekkar på den nordlege halvkula.
Buteo (sanne våker) er ei slekt i tribuset Buteonini som inngår i underfamilien Buteoninae (glenter, havørner og våker), som er én av ti underfamilier i haukefamilien (Accipitridae). Taxonomy in Flux regner med 29 arter,[1] men artsspørsmålet i denne slekten regnes ikke som avklart. HBW Alive regner for eksempel med 27 arter til denne slekten.[2] Gruppen har en tilnærmet kosmopolitisk utbredelse.
Artene kjennetegnes av middels størrelse og brede vinger. Noen kan forveksles med ørner, men de skiller seg fra disse gjennom mindre størrelse og kortere vinger. De fleste artene er trekkfugler.
Inndelingen av Buteonini følger i hovedsak Taxonomy in Flux og er i henhold til Boyd (2017).[1] Den er imidlertid kontroversiell og må regnes som uavklart. Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[3][4] Norske navn og beskrivelser i parentes er ikke offisielle, men kun foreløpige i påvente av offisielle beskrivelser.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Buteo (sanne våker) er ei slekt i tribuset Buteonini som inngår i underfamilien Buteoninae (glenter, havørner og våker), som er én av ti underfamilier i haukefamilien (Accipitridae). Taxonomy in Flux regner med 29 arter, men artsspørsmålet i denne slekten regnes ikke som avklart. HBW Alive regner for eksempel med 27 arter til denne slekten. Gruppen har en tilnærmet kosmopolitisk utbredelse.
Multimedia w Wikimedia Commons Buteo – rodzaj ptaka z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące na wszystkich kontynentach oprócz obszarów antarktycznych[12].
Długość ciała 35–71 cm; masa ciała samców 310–1400 g, samic 320–2050 g; rozpiętość skrzydeł 74–161 cm[13].
Do rodzaju należą następujące gatunki[23]:
Buteo – rodzaj ptaka z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae).
Buteo é o género de aves da família Accipitridae que compreende 27 (pode variar devido à inclusão e exclusão de certas espécies, como Rupornis (Buteo) magnirostris e Geranoaetus (Buteo) melanoleucus) espécies extantes de gaviões diurnos.
Trata-se de aves de rapina de médio a grande porte, que praticam a caça durante o dia. Possuem asas largas e bicos adaptados para a caça.
Buteo é o género de aves da família Accipitridae que compreende 27 (pode variar devido à inclusão e exclusão de certas espécies, como Rupornis (Buteo) magnirostris e Geranoaetus (Buteo) melanoleucus) espécies extantes de gaviões diurnos.
Trata-se de aves de rapina de médio a grande porte, que praticam a caça durante o dia. Possuem asas largas e bicos adaptados para a caça.
Buteo är ett släkte med kraftigt byggda medelstora rovfåglar med breda vingar. De har ett stort utbredningsområde och släktets arter kallas alla för vråkar.
Buteo-vråkar är medelstora till ganska stora rovfåglar. De två största är kungsvråk och mongolvråk, som båda väger runt 1,350 gram och är 60 cm långa. Arterna har kraftiga kroppar och breda vingar.
Flera arter inom släktet Buteo tillhör de mest spridda och mest välkända rovfåglarna i världen, som rödstjärtad vråk i Nordamerika, ormvråk i Eurasien, och vägvråk i tropiska Central- och Sydamerika. Merparten av arterna som förekommer på norra halvklotet är ivarjefall delvis flyttfåglar. Under höstflytten samlas stora antal vid vissa viktiga flyttpassager och kan då ses i tusentals.
Buteo-vråkar födosöker ofta glidflygande mitt på dagen på termikvindar över gläntor och fält. De förekommer i många olika typer av habitat men tenderar att föredra platser med tillgång till gläntor och träd. De är alla till viss utsträckning opportunistiska vad gäller föda och jagar nästan alla typer av mindre djur som finns tillgängliga. För flertalet utgör dock små däggdjur, främst gnagare, basfödan. Arter från nästan alla gnagarfamiljer i världen jagas någonstans av någon art inom släktet Buteo. De tar även fåglar, men de flesta friska småfåglar, kan oftast undvika dem. Medelstora fåglar, som sjöfågel, kråkfåglar, duvor och hönsfåglar, är vanligare som byte, men även dessa tas oftast genom överrumpling. De tar även ormar, ödlor, groddjur, fisk, men även ryggradslösa djur, speciellt skalbaggar. De äter även kadaver men bara i brist på levande föda. Byten observeras ofta först från hög höjd under glidflygning och vråken sänker sig cirklande ned innan den slår bytet. Andra arter föredrar överrumplingsjakt från en strategisk sittplats och slår bytet direkt.
Följande lista med 29 arter följer Clements et al., 2016:[1]
Tidigare fördes även de central- och sydamerikanska arterna vägvråk, vitstjärtad vråk, rödryggig vråk och vitgumpsvråk till Buteo, men genetiska studier visar att de är mer avlägset släkt och placeras numera i släktena Rupornis, Geranoaetus och Parabuteo.[2][3]
Buteo är ett släkte med kraftigt byggda medelstora rovfåglar med breda vingar. De har ett stort utbredningsområde och släktets arter kallas alla för vråkar.
Şahin, atmacagiller (Accipitridae) familyasından Buteo cinsini oluşturan yırtıcı kuş türlerinin ortak adı.
Şahinler öbür yırtıcı kuşlardan geniş kanatları ve yanlara doğru açılan yuvarlak kuyruklarıyla ayırt edilebilir. Ağır kanat darbeleri ile uçar ve havada asılıymışçasına, kanatlarını çırpmadan uzun süre dönebilirler.
Çoğu türün üst bölümleri beyaz ya da kahverengi benekli, kanatları çizgilidir. Ama renkleri aynı tür içinde bile önemli ölçüde çeşitlilik gösterebilir.
Şahinler genellikle böcekleri ve gözüne kestirdiklerini avlar, ara sıra kuşlara saldırır.
Çalı çırpıdan yaptıkları ve yumuşak maddelerle döşedikleri sağlam yuvaları ağaçların ya da kaya çıkıntılarının üzerinde bulunur. Dişiler yuvaya 2-5 tane kahverengi lekeli beyaz yumurta bırakır.
Gündüz yırtıcı kuşları ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Şahin, atmacagiller (Accipitridae) familyasından Buteo cinsini oluşturan yırtıcı kuş türlerinin ortak adı.
Це незавершена стаття з орнітології.Buteo là một chi chim trong họ Accipitridae.[1]
Các loài còn tồn tại:
Các loài đã tuyệt chủng:
.jpg)
.jpg)
Buteo là một chi chim trong họ Accipitridae.
Настоя́щие канюки́, или сарычи́ (лат. Buteo) — род хищных птиц семейства ястребиных. Отличаются средним размером, сильным телом и широкими крыльями. Широко распространены в обоих полушариях.
Слова «сарыч» и «канюк», по-видимому, и в народном языке синонимы. Этимология первого не ясна. Быть может, она связывается с тюркским «Сары» — жёлтый — из-за окраски птицы. С другой стороны, у этой птицы на польском языке название «сарнь», так что слово «сарыч» имеет, быть может, славянское происхождение[1].
В старославянском языке название Канюк (у старых авторов иногда неправильно «конюх», у Даля «канюга»[1]) существовало в варианте «kanja». Предлагаемая словарями этимология этого названия чаще всего связывается с характерным жалобным криком птиц (канючить — жалобно клянчить, донимать просьбами). Семантически близкое название, отражающее жалобный крик, имеет птица и в ряде других языков, так, в германских языках она называется buzzard или bussard от старонемецкого Bus-aro, что значит «мяукающий орёл».
Возможно, слово «канюк» исходно звучало как «канук» и было связано со старославянским «канути» в значении «падать». Падение на свою жертву — характерная черта поведения канюков во время охоты[2].
Канюки — это хищные птицы средних размеров. Длина тела 40—60 см, масса от 400 гр. до 1 кг, реже больше. Самки немного крупнее самцов. Голова короткая и широкая, округлой формы. Крылья длинные и широкие, их размах — от одного метра до полутора. Снизу на сгибе крыла есть тёмное пятно, что отличает канюков от змееядов и ястребиных канюков. Хвост широкий, относительно короткий и слегка закруглённый. Окраска весьма разнообразна. У большинства в окраске доминируют рыжие и бурые тона, у молодых особей — рыжевато-коричневые.
Полёт неторопливый, с плавными взмахами крыльев, часто парящий. Концы крыла имеют характерную для парителей «пальчатую» форму. При скользящем полёте (планировании) кистевой отдел подают назад и немного опускают[3][4][5].
Заунывное протяжное взвизгивание[5].
Основная добыча — это грызуны. Также канюки охотятся на мелких птиц, насекомых, лягушек и змей. Иногда убивают даже ядовитых змей, закрываясь жёсткими маховыми перьями от укусов, как щитом, и нанося удары когтями. Жертву высматривают, паря в воздухе или сидя на дереве или столбе[5].
Гнездятся на деревьях, реже на земле. В кладке 2—6 белых с рыжеватыми крапинками яиц[5].
Все континенты кроме Антарктиды и Австралии. Некоторые виды широко распространены и присутствуют на нескольких континентах, у другие же — ограниченный ареал. Виды, обитающие в северных широтах, совершают сезонные миграции, тропические виды — оседлы. Живут главным образом в лесах, но есть виды предпочитающие открытые пространства[3].
По разным данным к роду канюков может принадлежать от 26 до 31 вида:
В некоторых источниках виды белохвочтый канюк, белопоясничный канюк, красноспинный канюк могут быть включены в состав рода орлиных канюков.
Вид дорожный канюк иногда выделяется в монотипический род Rupornis.
Виды Buteo burmanicus, Buteo bannermani, японский канюк (Buteo japonicus), Buteo socotraensis и Buteo trizonotus ранее были подвидами обыкновенного канюка, а горно-степной канюк — подвидом красноспинного канюка. Также в некоторых источниках вид Buteo refectus выделен из вида обыкновенный канюк в отдельный.
Кроме того, известен ряд ископаемых видов на территории Северной Америки, среди которых:
Настоя́щие канюки́, или сарычи́ (лат. Buteo) — род хищных птиц семейства ястребиных. Отличаются средним размером, сильным телом и широкими крыльями. Широко распространены в обоих полушариях.
鵟屬 （學名：Buteo，來自普通鵟的拉丁文、 鵟/kuáng/），是鷹科下的一個屬。鵟是一類中等體型，分布廣泛的猛禽，擁有有力的身軀和寬廣的翅膀。
30種、詳細は本文の主な種を参照
ノスリ属(Buteo)は、中型で広い範囲に生息する猛禽類である。頑丈な体と大きな翼を持つ。英語圏において、この属の鳥は旧世界では"buzzard"と呼ばれるが、北アメリカでは"hawk"と呼ばれる。ただしどちらの用語も曖昧なため、例えばハヤブサ基金等では代わりに"buteo"という用語を使っている[1]。
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_in_Kawal_WS,_AP_W_IMG_2034.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(Jackal_Buzzard),_Lesotho_-_3.jpg)
