Brown Skua

'n Bruinroofmeeu in vlug, naby Dyer-eiland, Wes-Kaap, Suid-Afrika.

Die bruinroofmeeu (Catharacta antarctica) is 'n voël wat voorkom aan die weskus en suidkus van Suid-Afrika. Die voël is algemeen in plat waters en word selde op land gesien. In Engels staan die voël bekend as Subantarctic skua.

Voorkoms

Die voël het 'n vlekspan van 1.4 m en word 60 – 66 cm groot. Dit weeg 1.3 - 1.8 kg.

Subspesies

• Stercorarius antarcticus antarcticus
• Stercorarius antarcticus hamiltoni

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Bron

• Sasol Voëls van Suider-Afrika. Struik Nature. Vierde Uitgawe 2011. ISBN 978-1-77007-928-1

Verwysings

Eksterne skakels

• Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Bruinroofmeeu.

• Wikispecies het meer inligting verwant aan: Bruinroofmeeu

Antarktika sahilqağayısı^[1][2] (lat. Catharacta antarctica) — Fırtınaquşular fəsiləsinə aid, əsasən cənub yarımkürəsində, subantarktika və antarktika zonalarında yayılmışdır.

Yayıldığı ərazilər

Argentinanın cənubu, Odlu Torpaq, Yeni Zelandiya, Antarktikanın adalarında və Folklend adalarında yayılmışdır.

Qitalanma

Əsasən balıqlar, kiçik dəniz quşları, pinqvin yumurta və balaları ilə qidalanır.

Ədəbiyyat

• Peter Harrison, Seabirds - an identification guide, A & C Black, London 1996, ISBN 0-7136-3510-X
• Barrie D. Heather, Hugh A. Robertson, & Derek Onley, The field guide to the birds of New Zealand Printing Press, 2000, ISBN 0-670-89370-6
• Robin und Anne Woods: Atlas of Breeding Birds of the Falkland Islands, Anthony Nelson, Shorpshire 1997, ISBN 0904614-60-3

Mənbə

• Eintrag auf Avibase

İstinadlar

1. ↑ HBW 3 - Species accounts: Brown Skua (2011).
2. ↑ CRC Handbook of Avian Body Masses by John B. Dunning Jr. (Editor). CRC Press (1992), ISBN 978-0-8493-4258-5.

Ar Sparfell-vor Antarktika (liester: Sparfelled-mor Antarktika) a zo un evn-mor, Stercorarius antarcticus an anv skiantel anezhañ.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Bevañ a ra al labous en Antarktika.

Rummatadur

Liammoù diavaez

Muioc'h a restroù diwar-benn

ar Sparfell-vor Antarktika

a vo kavet e Wikimedia Commons.

War Wikispecies e vo kavet ditouroù ouzhpenn diwar-benn:

ar Sparfell-vor Antarktika

Daveoù ha notennoù

El paràsit subantàrtic^[1] (Stercorarius antarcticus) és un ocell de la família dels làrids (Stercorariidae) que habita les costes de l'Argentina, la península Antàrtica, les illes Malvines, Gough, Tristan da Cunha i altres illes circumpolars, i es dispersa pel mar fins a l'Antàrtida, Sud-àfrica i Nova Zelanda.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sgiwen frown (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: sgiwennod brown) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Catharacta antarctica; yr enw Saesneg arno yw Antarctic skua. Mae'n perthyn i deulu'r Sgiwennod (Lladin: Stercoraridae) sydd yn urdd y Charadriiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. antarctica, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r sgiwen frown yn perthyn i deulu'r Sgiwennod (Lladin: Stercoraridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Chaluha subantarktická (Stercorarius antarcticus) je největším druhem jižních chaluh, řazených někdy do rodu Catharacta. Je zbarvená podobně jako ostatní velké chaluhy, navíc má na zádech bílé skvrny. Hnízdí ve třech poddruzích v subantarktické oblasti, tedy na ostrovech severně od Antarktidy:

• S. a. antarcticus hnízdí na Falklandských ostrovech a pobřeží Argentiny
• S. a. hamiltoni hnízdí na dvou ostrovech jižního Atlantského oceánu (Tristan da Cunha a Goughův ostrov)
• S. a. lonnbergi je nejrozšířenější, hnízdí prakticky cirkumpolárně na subantarktických ostrovech od Antarktického poloostrova přes jižní Atlantský a Indický oceán (mimo jiné Crozetovy ostrovy, Kergueleny) na východ po ostrovy oblasti Nového Zélandu (Chathamovy ostrovy, Macquarie aj.).

Mimo hnízdní dobu se ptáci rozptylují po jižních mořích na sever po 30 stupeň jižní šířky (včetně Jižní Ameriky, jižní Afriky a Austrálie).^[1]

Výskyt v Evropě

Je možné, že migrační schopnosti tohoto druhu jsou podhodnocené. Dva jedinci, zaznamenaní v letech 2001 a 2002 ve Velké Británii byli s pomocí analýzy mitochondriální DNA určeni jako zástupci tohoto druhu.^[2]

Reference

1. ↑ HARRISON, P. Seabirds: an identification guide. Londýn: Christopher Helm, 1989. ISBN 0-7136-3510-X.
2. ↑ VOTIER, S. C. a kol. The first record of Brown Skua Catharacta antarctica in Europe. Ibis. 2004, roč. 146, s. 95-102.

• Obrázky, zvuky či videa k tématu chaluha subantarktická ve Wikimedia Commons

Eine Braune Skua auf King George Island, der südlichen Verbreitungsgrenze

Die Subantarktikskua (Stercorarius antarcticus, Syn.: Catharacta antarctica), auch als Braune Skua bezeichnet, ist eine Vogelart aus der Familie der Raubmöwen (Stercorariidae). Sie kommt in drei Unterarten vor: Stercorarius antarcticus antarcticus, Stercorarius antarcticus hamiltoni und Stercorarius antarcticus lonnbergi.

Merkmale

Das Gefieder der Subantarktikskua ist relativ dunkel. Bis auf die Umgebung der Augen und der Schwanzpartie sind alle Federn braun und besitzen kleine hellere Punkte. Die Federn um die Augen sowie die Schwanzfedern sind dunkelbraun bis schwarz gefärbt. Die im Flug sichtbaren Flügelinnenseiten haben einen gut sichtbaren weißen Fleck, der eine dreieckige Form hat.

Nahrung

Subantarktikskuas ernähren sich vor allem von Fischen, kleineren Meeresvögeln sowie von Pinguinküken. Ihr dunkelgrauer Schnabel besitzt einen sehr spitzen Haken.

Verbreitung

Die Subantarktikskua brütet an der südlichen Spitze Feuerlands, Argentiniens, Neuseelands und auf einigen subantarktischen Inseln, wie den Falklandinseln. Lange ging man davon aus, dass diese Art lediglich auf den Falklandinseln brüten würde. 1978 wurden jedoch Brutvögel an der patagonischen Küste beschrieben. Auf den Falklandinseln ist der Subantarktikskua eine weit verbreitete Art, die tendenziell eher im Küstenbereich brütet.^[1]

Belege

Literatur

• Peter Harrison: Seabirds - an identification guide. A & C Black, London 1996, ISBN 0-7136-3510-X.
• Barrie D. Heather, Hugh A. Robertson, Derek Onley: The field guide to the birds of New Zealand. Printing Press, 2000, ISBN 0-670-89370-6.
• Robin Woods, Anne Woods: Atlas of Breeding Birds of the Falkland Islands. Anthony Nelson, Shorpshire 1997, ISBN 0-904614-60-3.

Einzelnachweise

1. ↑ Woods & Woods, S. 120.

Weblinks

– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien

• Eintrag auf Avibase
• Stercorarius antarcticus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2013.1. Eingestellt von: BirdLife International, 2012. Abgerufen am 20. September 2013.

Ko te Hākoakoa (Stercorarius antarcticus) he manu moana parauri, he rite ki te karoro.

Ko te ingoa pūtaiao he Catharacta skua lonnbergi. Ko te ingoa i te reo Pākehā ko te Southern skua , ko te Brown skua rānei.

Tohutoro

• Robertson, C J R. (Etita), 1985. Reader's Digest Complete Book of New Zealand Birds. Poihākena: Reader's Digest.

The brown skua (Stercorarius antarcticus), also known as the Antarctic skua, subantarctic skua, southern great skua, southern skua, or hākoakoa (Māori), is a large seabird that breeds in the subantarctic and Antarctic zones and moves further north when not breeding. Its taxonomy is highly complex and a matter of dispute, with some splitting it into two or three species: Falkland skua (S. antarcticus), Tristan skua (S. hamiltoni), and subantarctic skua (S. lönnbergi). To further confuse, it hybridizes with both the south polar and Chilean skuas, and the entire group has been considered to be a subspecies of the great skua, a species otherwise restricted to the Northern Hemisphere.

Diet

Brown skua eyeing a king penguin carcass

It feeds on fish (often via kleptoparasitism), penguin chicks and other seabirds, small mammals, eggs and carrion.

Description

This is the heaviest species of skua and rivals the largest gulls, the great black-backed gull and glaucous gull, as the heaviest species in the shorebird order although not as large in length or wingspan. It is 52–64 cm (20–25 in) in length, 126–160 cm (50–63 in) in wingspan and has a body mass of 1.2–2.18 kg (2.6–4.8 lb).^[2][3] S. a. hamiltoni measured on Gough Island, weighed an average of 1.43 kg (3.2 lb) in 9 males and 1.65 kg (3.6 lb) in 9 females. S. a. lonnbergi measured in the Chatham Islands weighed an average of 1.73 kg (3.8 lb) in 30 males and an average of 1.93 kg (4.3 lb) in 32 females. The latter is one of the highest colony mean body mass for any living species of shorebird.^[4]

A study in 2016 reported that brown skuas can identify individual human beings, possibly indicating high cognitive abilities.^[5]

Brown skuas have been noted for sometimes bonding with humans who live for extended periods in Antarctica, such as the Eastern Orthodox clergymen at Trinity Church, and engaging in playful or apparently mischievous behavior with them.^[6]

References

La Bruna rabmevo aŭ Antarkta rabmevo (Catharacta antarctica aŭ Catharacta antarctica lonnbergi) estas granda birdo de la familio de rabmevoj, nome Sterkorariedoj kaj ordo de Karadrioformaj. Tiu specio kaj la aliaj grandaj sudhemisferaj rabmevoj kune kun la Granda rabmevo, estas foje lokataj en aparta genro Catharacta. Tamen la taksonomio de rabmevoj estas ankoraŭ pridisputata. Aliaj nomoj (probable pro la alta nivelo de hibridiĝo en tiuj specioj) inkludus Suda granda rabmevo, Suda rabmevo aŭ Subantarkta rabmevo. La Maorioj de Novzelando nomas ĝin Hākoakoa.

Disvastiĝo

Ĝi reproduktiĝas ĉirkaŭpole en sub-antarktaj kaj antarktaj zonoj, nome en lokoj kiel Suda Georgio, la insularo de Falklandoj aŭ Malvinoj -5,000 bredoparoj-, kelkaj areoj de Antarkto, kelkaj areoj de Novzelando kaj aliaj insuloj, ĝis ĉirkaŭ 7,000 bredoparoj. La specio estas videblaj el la marbordoj de Argentino ĝis tiuj de Angolo en okcidenta Afriko, el orienta Sudafriko ĝis okcidenta Aŭstralio kaj el orienta Auŝtralio ĝis la marbordo de Ĉilio.

Aspekto

La grando -54 cm longa-, fortika barelforma brusto kaj la tre blankaj centraj larĝaj strioj en flugilpintoj de tiu ĉi specio estas diferencigaj eĉ distance. La flugo estas rekta kaj pova. Identigo de tiu rabmevo estas pli komplika kiam temas pri diferencigo disde la tre parenca Granda rabmevo de la Norda Atlantiko, kaj disde la aliaj grandaj sudhemisferaj rabmevoj.

Plenkreskuloj de Bruna rabmevo estas laŭ sia nomo brunaj kaj pli malhelbrunaj supre kaj havas pli helan formon pli kontrastan.

Junuloj kaj plenkreskuloj en malhela formo estas pli malfacile diferenceblaj el siaj parencoj, kaj nur per personaj aŭ relativaj kriterioj.

Kutimoj

Ili manĝas predojn el aliaj marbirdoj kaj eĉ la birdoj mem, ĉefe idojn de pingvenoj. Ili migras iom norde post reproduktado laŭ la marbordoj.

Reprodukto

Temas pri specio soleca aŭ en etaj kolonioj, proksime de kolonioj de predotaj birdoj kiel pingvenoj aŭ kormoranoj, el kiuj ili manĝas ĉefe idojn aŭ ovojn. La ino demetas ĉirkaŭ decembro 1 ĝis 3 ovojn en grunda truo inter herbo. Ĉar la demetado okazas post tiu de aliaj specioj la Bruna rabmevo certigas sian manĝaĵon. Ili defendas agresemaj sian teritorion kaj povas ataki homojn.

Referencoj

• BirdLife International (2004). Catharacta antarctica. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 11 May 2006.
• Harrison, Peter. (1996) Seabirds - an identification guide. Christopher Helm: A & C Black, London. ISBN 0-7136-3510-X.
• Heather, Barrie D; Robertson, Hugh A & Onley, Derek. (2000) The field guide to the birds of New Zealand. Viking: Printing Press. ISBN 0-670-89370-6.

El págalo subantártico,^[1]​ salteador pardo o salteador antártico (Stercorarius antarcticus) es un ave marina de la familia Stercorariidae ligada a las islas y territorios más australes. Los maoríes le dan el nombre de Hākoakoa.

Taxonómicamente su posición es complicada, Mientras que algunas fuentes defienden la división de la familia Stercorariidae en dos géneros: Catharacta y Stercorarius,^[2]​ otros defienden un único género.^[3]​

Esta división de posturas también se encuentra a la hora de determinar sus subespecies. Igualmente hay algunas fuentes que consideran a Catharacta lonnbergi, C. antarctica y C. maccormick especies diferentes;^[4]​ mientras que otras las consideran como distintas subespecies de Stercorarius antarctica (S. a. antarcticus, S. a. hamiltoni y S. a. lonnbergi).^[5]​

Referencias

Bibliografía

• BirdLife International (2008). «Catharacta antarctica». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2008 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 5 de enero de 2009.
• «Birds of the World -- current valid scientific avian names.» (en inglés). Archivado desde el original el 28 de diciembre de 2008. Consultado el 5 de enero de 2009. «Zoonomen».
• «Taxonomía del género Stercorarius» (en inglés). Consultado el 5 de enero de 2009. «ITIS».
• «Género Catharacta» (en inglés). Consultado el 5 de enero de 2009. «BirdLife International».

Stercorarius antarcticus Stercorarius generoko animalia da. Hegaztien barruko Stercorariidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Stercorarius
• Stercorariidae

Etelänkihu (Stercorarius antarcticus) on kihujen heimoon kuuluva lokkilintu.

Ulkonäkö ja koko

Suuri, ruskea kihu.

Levinneisyys ja elinympäristö

Esiintyy subantarktiksen saarilla ja Etelämantereen rannikoilla. Pesii ruohikolla, soralla tai paljaalla kalliolla.

Ravinto

Saalistaa kaloja ja pingviinien poikasia.

Lähteet

Aiheesta muualla

• ITIS: Stercorarius antarcticus (englanniksi)

Stercorarius antarcticus

Poussin de labbe antarctique (sous-espèces des îles Crozet).

Le Labbe antarctique (Stercorarius antarcticus) est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des stercorariidés. C’est un oiseau carnivore opportuniste, prédateur d’autres oiseaux et de petits mammifères, charognard quand l’occasion se présente.

Sous-espèces

D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des trois sous-espèces suivantes :

• Stercorarius antarcticus antarcticus (Lesson) 1831 ;
• Stercorarius antarcticus hamiltoni (Hagen) 1952 ;
• Stercorarius antarcticus lonnbergi (Mathews) 1912, Labbe brun.

Répartition

Zone de présence de l'espèce en vert

Références externes

• (fr) Référence Oiseaux.net : Stercorarius antarcticus (+ répartition)
• (en) Référence Congrès ornithologique international : (consulté le 22 mai 2015)
• (en) Référence Zoonomen Nomenclature Resource (Alan P. Peterson) : Stercorarius antarcticus dans Charadriiformes
• (fr+en) Référence Avibase : Stercorarius antarcticus (+ répartition) (consulté le 1^er juillet 2015)
• (en) Référence Animal Diversity Web : Stercorarius antarcticus
• (en) Référence UICN : espèce Catharacta antarctica (Lesson, 1831) (consulté le 1^er juillet 2015)

O papamerda subantártico,^[2] Stercorarius antarcticus ou Catharacta antarctica, é unha grande ave mariña da familia dos papamerdas ou palleiras que se alimenta na zona subantártica e antártica e móvese máis ao norte cando non está en época reprodutora. A súa taxonomía é moi complexa e materia de disputa, e hai autores que a dividen en dúas ou tres especies: unha especie das illas Malvinas (S. antarcticus), outra de Tristan da Cunha (S. hamiltoni), e outra subantártica (S. lönnbergi)^[3]; pero para outros son subespecies.^[4] Para aumentar a confusión hibrídase tanto con Stercorarius maccormicki coma con Stercorarius chilensis, e todo o grupo foi considerado unha subespecie da palleira grande, que é unha especie restrinxida ao hemisferio norte. Ademais, antes estaba clasificada no xénero Catharacta^[5], pero outros defenden que haxa un único xénero na familia, Stercorarius.^[6]

Dieta

Aliméntase de peixes, a miúdo roubados a outras aves (cleptoparasitismo), así como doutras aves, pequenos mamíferos, ovos e prea.

Descrición

Esta é a especie de papamerdas máis pesada, e rivaliza coas gaivotas máis grandes, como o gaivotón (Larus marinus) e gaivota hiperbórea, como a especie máis pesada entre os Charadriiformes, aínda que non é tan grande en lonxitude e envergadura alar. Ten unha lonxitude de 52 a 64 cm, unha envergadura alar de 126 a 160 cm e ten unha masa corporal de entre 1,2 e 2,18 kg.^[7][8] A subespecie S. a. hamiltoni medida na illa Gough, pesou como media 1,43 kg nunha pesada de 9 machos e 1,65 kg nunha pesada de 9 femias. S. a. lönnbergi medida nas illas Chatham pesou como o media 1,73 kg nunha pesada de 30 machos e unha media de 1,93 kg en 32 femias. Esta última é unha das maiores medias de masa corporal nunha colonia de calquera especie viva de ave costeira.^[9]

Un estudo de 2016 informou que estes papamerdas poden identificar individuos humanos concretos, o que posiblemente indica que teñen capacidades cognitivas relativamente altas.^[10]

Notas

Véxase tamén

Bibliografía

• Harrison, Peter (1996). Seabirds - an identification guide. Christopher Helm: A & C Black, London. ISBN 0-7136-3510-X.
• Heather, Barrie D; Robertson, Hugh A & Onley, Derek (2000). The field guide to the birds of New Zealand. Viking: Printing Press. ISBN 0-670-89370-6.

Lo stercorario antartico (Stercorarius antarcticus, Lesson 1831), è un uccello della famiglia degli Stercorariidae.

Sistematica

Stercorarius antarcticus ha due o tre sottospecie:

• S. antarcticus antarcticus
• S. antarcticus hamiltoni
• S. antarcticus lonnbergi, talvolta alcuni autori considerano questa una specie separata (stercorario bruno, Stercorarius lonnbergi Mathews 1912)

Aspetti morfologici

Lo stercorario antartico è un grosso uccello lungo 52–64 cm e del peso di 1–2 kg; l'apertura alare è di 90–120 cm. Il piumaggio è completamente grigio-bruno (a seconda della sottospecie può variare l'intensità del colore), tranne che per una zona bianca sulle primarie. Il becco è robusto e uncinato.

Distribuzione e habitat

Questo uccello vive nelle regioni polari e subpolari dell'emisfero australe. Durante le migrazioni si sposta più a nord, toccando le regioni tropicali del Sud America (Brasile e Argentina), il sud dell'Africa e perfino l'estremità meridionale della Penisola Arabica. La specie/sottospecie S. a. lonnbergi vive più ad oriente, dalle Sandwich Australi alla Nuova Zelanda passando per Sudafrica, India e Australia.

Biologia

Uno stercorario antartico mentre attacca un giovane pinguino Papua.

Come gli altri stercorari e i labbi, gli stercorari antartici sono cleptoparassiti, rubano il cibo a berte, pinguini e ad altri uccelli marini con acrobazie aeree, ma sono anche spazzini e seguono le barche per raccogliere i rifiuti e gli scarti. Durante il periodo riproduttivo si spostano a terra e cacciano i piccoli delle altre specie e le loro uova e più raramente anche piccoli mammiferi.

Riproduzione

Nidificano sul terreno, da soli o in piccole colonie, vicino alle colonie di altri uccelli marini, in modo da petersi procurare il cibo più facilmente. Le coppie sono monogame e depongono 1-2 uova per nidiata (raramente tre), ma spesso è solo il primo pulcino che sopravvive, mentre il secondo raggiunge la maturità nel 43% dei casi.^[1]

Note

Bibliografia

• (EN) BirdLife International 2008, Stercorarius antarcticus, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.
• (EN) BirdLife International 2008, Stercorarius lonnbergi, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.
• CAMELIA SYKES LAMEY (1995) Chick loss in the Falkland Skua Catharacta skua antarctica,

Ibis 137 (2) , 231–236 DOI: 10.1111/j.1474-919X.1995.tb03244.x

De subantarctische grote jager (Stercorarius antarcticus) is een vogel uit de familie Stercorariidae.

Kenmerken

De subantarctische grote jager heeft een bruine kop met gelige strepen op hun nekveren. De bovenzijde is donkerbruin. De onderzijde eveneens, maar iets grijzer. De vleugels zijn zwartbruin met witte vlekken. De staart is donkerbruin, de snavel en poten zwartgrijs. Dit is voor beide geslachten gelijk. De lichaamslengte bedraagt 52 tot 64 cm, het gewicht 1 tot 2 kg en de spanwijdte 120 tot 160 cm.

Leefwijze

Hun voedsel bestaat uit zeedieren, pinguïneieren en –kuikens en aas, maar ook scheepsafval is welkom. Het zijn rovers, die het vooral hebben voorzien op jonge vogels en eieren. Ook vertonen ze piratengedrag, dat zich uit in het achtervolgen van aalscholvers en sterns, die ze bij hun vleugels of staart grijpen en ze dwingen hun voedselvangst te laten vallen. Ook in pinguinkolonies zijn ze niet welkom vanwege hun roofgedrag. Kleine kuikens worden ter plaatse opgegeten.

Voortplanting

Jagers nestelen niet, ze leggen hun eieren gewoon op de grond en verdedigen het fel tegen indringers. Einde oktober, begin november strijken ze neer in hun broedplaatsen. Het vrouwtje legt tussen einde november en begin januari twee eieren, die gedurende 30 dagen bebroed worden. Vanaf einde maart zijn de jonge vogels zelfstandig.

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt voor rondom het ganse Antarctische continent. Broeden doen ze voornamelijk in sub-Antarctisch gebied, maar ook op het Antarctisch Schiereiland tot 65° zuiderbreedte.

De soort telt 3 ondersoorten:

• S. a. antarcticus: de Falklandeilanden en zuidoostelijk Argentinië.
• S. a. hamiltoni: Tristan da Cunha en Gougheiland.
• S. a. lonnbergi: Antarctica en subantarctische eilanden.

Externe link

• http://www.hetlaatstecontinent.be/dierenwereld/vogels/subantarctische_grote_jager.html

Sørhavsjo (Stercorarius antarcticus) er ein sjøfugl i jofamilien. Han er spreidd sirkumpolart på den sørlege halvkula, lever pelagisk og hekkar på subantarktiske øyar, søraustre Argentina og Den antarktiske halvøya.

Skildring

Sørhavsjo utanfor Dyer Island, Western Cape, Sør-Afrika

Foto: Winfried Bruenken

Sørhavsjoen er den største joarten, er kraftig bygd, har ei kroppslengd på 52 til 64 centimeter og kroppssvekt på 1200 til 2100 gram^[1] der hofuglane er dei tyngste.^[2] Han er sjokoladebrun over det heile, unntaka er bronsjegule flekkar i nakken og iaugefallande kvite «blink» på over og undersida av vengen. Det kraftige nebbet er nedbøygd i enden, nebb og føter er svarte.

Hekkar sirkumpolart på subantarktiske øyar inkludert Aucklandøyane og Chathamøyane, Campelløyane, Stewart Island/Rakiura, Fiordland på Sørøya på New Zealand og andre øyar i landet; på søraustre kysten av Argentina, Falklandsøyane, Tristan da Cunha og Gough Island. Dei hekkar dessutan så langt sør som på Ballenyøyane i Sørishavet, ein del av Ross Dependency.^[2]

Sørhavsjoar overvintrar i Sør-Atlanteren og spreitt på sørlege hav. Nokre av dei som hekkar lengst nord, på Tristan da Cunha og Gough Island og i territoriet til New Zealand kan vere stasjonære, dei som hekkar lengst sør trekker nordover, mange til havet sør for Australia.^[2]

Når sørhavsjoar lever til havs trur ein dei lever av fisk, joar som kjem til kystar supplerer med åtsel og kan stele føde frå skarvar og måsar. På Chathamøyane er føda om vinteren sett saman av langhalsar og breinebbkvalfugl. I hekketida er føda hovudsakleg ungar og egg av andre fugleartar slik som pingvinar, dei lever og av åtsel, avfall frå sel og dei jagar og drep vaksne petrellar og kan lagre restar av fuglekroppar i dynger.

Mange sørhavsjopar på øyar i New Zealand vernar eit territorium heile året. Det er observert at to hannar og ei ho, og opptil sju fuglar vernar eit territorium på nokre øyar, men andre stader er parvis hekking mest vanleg. Reira er lagd som ei forsenking i bakken fora av vegetasjon. Kullet er vanlegvis på 2 egg. Klekkinga skjer etter ca. 30 dagar og ungane får mat av foreldra til dei kan flyge etter ca. 6-9 veker og vidare opp til 10 veker etter det igjen. Dei er 5-14, typisk 8 år når dei blir hekkefuglar, og lever gjerne til dei er over 20 år.

Arten er ikkje trua, og bestanden er estimert til ca. 13 000-14 000 par (1996), og er trudd å vere stabil.^[1]

Underartar med utbreiing

• Stercorarius antarcticus lonnbergi, hekkar på Den antarktiske halvøya, sirkumpolart på subantarktiske øyar inkludert Aucklandøyane og Chathamøyane, Fiordland på Sørøya på New Zealand og andre øyar i landet.
• Stercorarius antarcticus antarcticus, hekkar på søraustre kysten av Argentina, på Falklandsøyane, overvintrar utanfor Sør-Amerika.
• Stercorarius antarcticus hamiltoni, hekkar på Tristan da Cunha og Gough Island.

Kjelder

Referansar

Bakgrunnsstoff

Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Sørhavsjo

Sørhavsjo (Catharacta antarctica) er en fugl i jofamilien som hekker circumpolart i den subantarktiske og antarktiske sonen.

Sørhavsjo er altetende rovdyr og kleptoparasitt som stjeler byttet fra andre sjøfugler.

Taksonomien til joer er omdiskutert og oppdelingen i arter er komplisert, formodentlig på grunn av omfattende hybridisering. Vanligvis deles sørhavjoer inn i tre underarter:

• Catharacta antarctica antarctica (Falklandsjo)
• Catharacta antarctica lonnbergi
• Catharacta antarctica hamiltoni

Litteratur

• Hadoram Shirihai (2007). A complete guide to Antarctic wildlife (engelsk) (2 utg.). London: A&S Black Publishers Ltd. ISBN 978-0-7136-6406-5.

Eksterne lenker

• (en) Sørhavsjo – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) Sørhavsjo i Encyclopedia of Life
• (en) Sørhavsjo i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Sørhavsjo hos Fossilworks
• (en) Sørhavsjo hos NCBI
• (en) Sørhavsjo hos ITIS
• (en) Kategori:Stercorarius antarcticus – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Stercorarius antarcticus – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Stercorarius antarcticus – detaljert informasjon på Wikispecies

Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .

Wydrzyk brunatny (Stercorarius antarcticus) – gatunek dużego ptaka z rodziny wydrzyków. Zamieszkuje wody półkuli południowej. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Taksonomia

Po raz pierwszy gatunek opisał René Lesson w 1831 na podstawie holotypu z Falklandów. Nadał nowemu gatunkowi nazwę Lestris antarcticus^[3]. Obecnie (2017) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) umieszcza wydrzyka brunatnego w rodzaju Stercorarius. Wyróżnia 3 podgatunki^[4]. S. antarcticus bywał uznawany za jeden gatunek wraz z wydrzykiem wielkim (S. skua). jednak badania mtDNA, upierzenie i wymiary wskazują na odrębność tych dwóch taksonów. Podgatunek S. a. lonnbergi bywał podnoszony do rangi gatunku. Proponowane podgatunki S. a. clarkei i S. a. intercedens zsynonimizowano z S. a. lonnbergi^[5].

Podgatunki i zasięg występowania

IOC wyróżnia następujące podgatunki^[4]:

• wydrzyk brunatny^[6] [S. a. antarcticus; (Lesson, 1831)] – Falklandy i południowo-wschodnia Argentyna; zimuje u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki Południowej^[5]
• wydrzyk subantarktyczny^[6] [S. a. lonnbergi; (Lesson, 1831)] – Tristan da Cunha i Gough; zimują w okolicy miejsc gniazdowania^[5]
• wydrzyk atlantycki^[6] [S. a. hamiltoni; (Hagen, 1952)] – Półwysep Antarktyczny i subantarktyczne wyspy Atlantyku, Pacyfiku i Oceanu Indyjskiego; zimuje w pobliżu miejsc gniazdowania^[5]

Morfologia

Długość ciała wynosi 52–64 cm, rozpiętość skrzydeł 126–160 cm, masa ciała 1200–2100 g^[5]. Upierzenie w większości brązowe, niektóre z piór mają jednak białe zakończenia. Pod koniec sezonu lęgowego, wraz z postępującym niszczeniem piór, białe końcówki zyskuje coraz więcej piór^[7]. Dziób szaroczarny, tęczówka jasnobrązowa, nogi ciemnoszare. Wymiary szczegółowe dla S. a. lonnbergi: długość skrzydła u samców 405−427 mm, u samic 389–450 mm; długość ogona u samców 152–172 mm, u samic 155–165 mm; długość górnej krawędzi dzioba u samca 46–52 mm, u samic 47–56 mm; długość skoku u samców 57–77 mm, u samic 67–78 mm^[8].

Ekologia i zachowanie

Typowo dla ptaków pelagicznych, wydrzyki brunatne po zakończeniu lęgów opuszczają stały ląd, wracając na niego ponownie dopiero w celu rozrodu. Swoje gniazda budują w miejscach pozbawionych śniegu. Żywią się jajami i pisklętami pingwinów^[7], petrelkami, petrelami, nawałnikami i burzykami, rybami i innymi zwierzętami wodnymi oraz odpadkami. Odbierają także zwrócony pokarm innym ptakom^[5].

Lęgi

Okres lęgowy trwa od października^[5] do grudnia. Gnieżdżą się w luźnych koloniach; największe odnotowate zagęszczenie wyniosło 132 par na km². Gniazda budują z porostów, traw i mchów. Składają 1 lub 2 jaja pokryte brązowymi, zielonymi i czarnymi plamami. Inkubacja trwa 28–32 dni. Pisklęta mają jednolity kolorystycznie puch barwy od szarej po brązową. Opuszczają gniazdo po kilku dniach. Są w pełni opierzone po około 50 dniach życia. Osiągają dojrzałość płciową po przynajmniej 5 (zazwyczaj 8) latach życia^[7]

Status

IUCN uznaje wydrzyka brunatnego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 2014 roku (stan w 2017)^[9].

Przypisy

O mandrião-antártico (Stercorarius antarcticus) é uma espécie de mandrião, aves predadoras da Antártica, que vive na baía do Almirantado.^[2]

Subespécies

São reconhecidas três subespécies:^[3]

Stercorarius antarcticus lonnbergi (Mathews, 1912) - Península Antártica e ilhas oceânicas subantárticas circumpolares.

Stercorarius antarcticus antarcticus (Brooke, 1978) - ilhas Falkand e sudeste da Argentina. Inverna na costa do sudeste da América do Sul.

Stercorarius antarcticus hamiltoni (Hagen, 1952) - ilhas Gough e Tristão da Cunha.

Referências

Antarktislabb^[2] (Stercorarius antarcticus) är en labb i ordningen vadarfåglar, den största arten i familjen.^[3]

Kännetecken

Antarktislabben är den största av alla labbar, och i konkurrens med havstrut och vittrut kraftigast av alla vadarfåglar. Den mäter 52-64 centimeter i längd, 126-160 centimeter i vingbredd samt 1,2-2,18 kg i kroppsvikt.^[4][5]

Liksom andra stora labbar är den enhetligt brun med vita inslag på de yttre handpennornas bas. Jämfört med liknande sydpolslabben är den större och kraftigare, med bredare vingar och kraftigare näbb. Den är vidare oftast mörkare och saknar kontrast mellan blekare huvud och undersida och mörkare ovansida. Ovansidan är också kraftigare fläckad. Ungfågeln är varmare rödbrun och ovansidan saknar den vuxna fågelns fläckighet.^[6]

En studie från 2016 visar att antarktislabbar kan identifiera mänskliga individer, vilket antyder hög kongnitiv förmåga.^[7]

Utbredning och systematik

Antarktislabben häckar cirkumpolärt i den subarktiska och arktiska zonen och delas vanligen in i tre distinkta underarter:^[3]

• Stercorarius antarcticus lonnbergi – Antarktiska halvön och cirkumpolärt på subantarktiska oceanöar
• Stercorarius antarcticus antarcticus – Falklandsöarna och sydöstra Argentina, övervintrar utanför sydöstra Sydamerika
• Stercorarius antarcticus hamiltoni – Tristan da Cunha och Goughön i södra Atlanten

Arten har även påträffats i Maldiverna, Seychellerna, Sydafrika, Sri Lanka, Indien, Iran och vid tre tillfällen i Oman.^[1][8] Fynd från Förenade Arabemiraten samt två fynd från Storbritannien (oktober 2001 och februari 2002) tros utgöra denna art eller sydpolslabb (S. maccormicki)

Labbarnas taxonomi är under diskussion och uppdelningen i arter är komplicerad, förmodligen på grund av att hybridisering är vanligt förekommande. Tidigare har därför vissa auktoriteter behandlat både antarktislabb, sydpolslabb (S. maccormicki) och chilelabb (S. chilensis) tillsammans som underarter till storlabb (S. skua), men numera anses de dock utgöra skilda arter. Underarten lonnbergi har å andra sidan föreslagits utgöra en egen art.^[9]

Släktestillhöriget

Traditionellt placerades de på södra halvklotet förekommande labbarna samt storlabb i släktet Catharacta, och vissa gör det fortfarande.^[1] DNA-studier^[10] visar dock att bredstjärtad labb (Stercorarius pomarinus) och storlabb dock kan vara systerarter, vilket gör att de flesta taxonomiska auktoriteter idag placerar alla labbar i ett enda släkte, Stercorarius.

Levnadssätt

Antarktislabben ses på eller kring subantarktiska öar där hålhäckande havsfåglar eller pingviner finns. Den är en rovlevande fågel som främst jagar andra fåglar men kan också söka efter föda kring fiskebåtar och fartyg. Arten häckar från oktober-november på gräs, grus eller berghällar. Den häckar i lösa kolonier men är väldigt territoriell.^[9]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och tros inte vara utsatt för något substantiellt hot.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] Världspopulationen är dock relativt liten, endast 13.000-14.000 par.^[9]

Bildgalleri

• Fotograferad i januari vid Dumont d'Urville-stationen, Adelie land på Antarktis.

• Flygande antarktislabb fotograferad i januari vid Dumont d'Urville stationen, Adelieland på Antarktis.

• Antarktislabb på Stewart Island, Nya Zeeland

Noter

1. ^ [a b c d e] Birdlife International 2012 Stercorarius antarcticus Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-03-14.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-02-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
4. ^ HBW 3 - Species accounts: Brown Skua Arkiverad 5 februari 2012 hämtat från the Wayback Machine. (2011).
5. ^ CRC Handbook of Avian Body Masses by John B. Dunning Jr. (Editor). CRC Press (1992), ISBN 978-0-8493-4258-5.
6. ^ Grimmett, R.; Inskipp,C. & Inskipp, T. 1999. Birds of the Indian Subcontinent. Oxford University Press
7. ^ Lee, W.Y.; Han, Y.D.; Jablonski, P.G.; Jung, J.W.; Kim, J.H. (2016). ”Antarctic skuas recognize individual humans”. Animal Cognition: sid. 1–5. doi:10.1007/s10071-016-0970-9.
8. ^ Mitchell, Dominic (2017). Birds of Europe, North Africa and the Middle East : An Annotated Checklist. Barcelona: Lynx Edicions. sid. 119. ISBN 978-84-941892-9-6
9. ^ [a b c] del Hoyo, J., Elliott, A., and Sargatal, J. 1996. Handbook of the Birds of the World, vol. 3: Hoatzin to Auks. Lynx Edicions, Barcelona, Spain.
10. ^ Cohen, B.L., A.J. Baker, K. Blechschmidt, D.L. Dittmann, R.W. Furness, J.A. Gerwin, A.J. Helbig, J. De Korte, H.D. Marshall, R.L. Palma, H.-U. Peter, R. Ramli, I. Siebold, M.S. Willcox, R.H. Wilson, and R.M. Zink (1997), Enigmatic phylogeny of skuas (Aves: Stercorariidae), Proc. Royal Soc. B 264, 181-190.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör antarktislabb.
  Bilder & media
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Stercorarius antarcticus là một loài chim trong họ Stercorariidae.^[2]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Stercorarius antarcticus tại Wikispecies

Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

• 1 Описание
• 2 Местообитание
• 3 Питание
• 4 Классификация
• 5 Примечания
• 6 Литература
• 7 Ссылки