Śliniacznik[5] (Biatas nigropectus) – gatunek małego ptaka z rodziny chronkowatych (Thamnophilidae). Zasiedla jedynie atlantyckie lasy w południowo-wschodniej Brazylii i północno-wschodniej Argentynie. Jedyny przedstawiciel rodzaju Biatas; monotypowy[6].
Mierzy 18 cm, osiąga masę ciała 25–35 g. Samiec cechuje się czarną głową i trójkątnym śliniakiem (stąd nazwa), oddzielonymi od siebie białą obrożą. Reszta upierzenia jest brązowa, poza szarym spodem ciała. U samicy kasztanowa głowa i białe gardło, spód ciała płowy.
Liczebność śliniacznika wynosi około 10 000 osobników i ciągle maleje. Przyczyną spadków liczebności jest przekształcanie jego środowiska na tereny miejskie, rolnicze i przemysłowe. Obecnie ma status narażonego (VU – Vurnerable)[4]. Pożywienie Biatas nigropectus stanowią pająki, a także mrówki i inne owady.
Śliniacznik (Biatas nigropectus) – gatunek małego ptaka z rodziny chronkowatych (Thamnophilidae). Zasiedla jedynie atlantyckie lasy w południowo-wschodniej Brazylii i północno-wschodniej Argentynie. Jedyny przedstawiciel rodzaju Biatas; monotypowy.
Mierzy 18 cm, osiąga masę ciała 25–35 g. Samiec cechuje się czarną głową i trójkątnym śliniakiem (stąd nazwa), oddzielonymi od siebie białą obrożą. Reszta upierzenia jest brązowa, poza szarym spodem ciała. U samicy kasztanowa głowa i białe gardło, spód ciała płowy.
Liczebność śliniacznika wynosi około 10 000 osobników i ciągle maleje. Przyczyną spadków liczebności jest przekształcanie jego środowiska na tereny miejskie, rolnicze i przemysłowe. Obecnie ma status narażonego (VU – Vurnerable). Pożywienie Biatas nigropectus stanowią pająki, a także mrówki i inne owady.
